Ο Γαλαξίας μας.

Μετεωρίτες, αεροπλάνα, και ο γαλαξίας πάνω από το Μπράις Κάνυον

Μερικές φορές η γη κι ο ουρανός είναι τόσο απασχολημένοι και όμορφοι.

Το τοπίο που απεικονίζεται στο προσκήνιο περιλαμβάνει το Μπράις Κάνυον (Bryce Canyon) στην Γιούτα (Utah), ΗΠΑ, διάσημο για τις πολλές ενδιαφέρουσες δομές βράχων που διαβρώνονται με την πάροδο εκατομμυρίων ετών.

Το τοπίο του ουρανό πάνω, φωτογενές από μόνο του, περιλαμβάνει την κύρτωση του κεντρικού δίσκου του Γαλαξία μας, γραμμές που περιλαμβάνουν τρία διερχόμενα αεροπλάνα και τουλάχιστον τέσσερις μετεωρίτες Eta Aquariid (Aquarids Eta: είναι βροχή διαττόντων που συνδέεται και με τον κομήτη του Χάλεϊ (Halley)), και φωτεινά αστέρια που περιλαμβάνουν το Θερινό Τρίγωνο.

Η παραπάνω εικόνα είναι ένα ψηφιακό πανόραμα που δημιουργήθηκε από 12 μικρότερες εικόνες νωρίτερα αυτό το μήνα, το βράδυ της 6ης Μαΐου.

Εάν χάσατε την πρόσφατη παράσταση μετεωριτών Eta Aquariids, μην στεναχωριέστε - ενδέχεται να υπάρξει μια απροσδόκητη αναστολή.

Οι λάτρεις του ουρανού περιμένουν να δουν αν μια νέα βροχή μετεωριτών εξελίσσεται τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, 24 Μαΐου, καθώς η Γη κινείται μέσα από το πιθανό πυκνό νέφος σκόνης και συντριμμιών της ουράς του κομήτη 209P/LINEAR.

http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=14483

Εντυπωσιακή διαπίστωση για το γιγάντιο και μυστηριώδες Νέφος Σμιθ.

Οι επιστήμονες ανακάλυψαν πριν από 50 χρόνια την ύπαρξη ενός γιγάντιου νέφους που κινείται περιφερειακά στον γαλαξία μας. Το Νέφος Σμιθ, όπως ονομάστηκε το νέφος από το όνομα του αστρονόμου που το εντόπισε, ακολουθεί μια πορεία η οποία κατά περιόδους το φέρνει κοντά στον δικό μας γαλαξία τον οποίο όπως φαίνεται πλησιάζει, «ακουμπά» και στη συνέχεια απομακρύνεται από αυτόν. Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι το Νέφος Σμιθ είναι στην πραγματικότητα ένας γαλαξίας.

Το μήκος του Νέφους Σμιθ είναι 11 χιλιάδες έτη φωτός, το πλάτος του 2,5 χιλιάδες έτη φωτός. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το Νέφος Σμιθ πλησιάζει και πάλι τον γαλαξία μας. Οι τελευταίοι υπολογισμοί δείχνουν ότι απέχει 8.000 έτη φωτός από τις εξωτερικές σπείρες του γαλαξία μας και αναμένεται να πέσει πάνω τους σε περίπου 30 εκ. έτη. Οπως εκτιμάται το νέφος περιέχει τόσο πολύ υδρογόνο ώστε στο σημείο όπου θα πέσει θα δημιουργηθεί μια καινούργια μεγάλη περιοχή γέννησης νέων άστρων.

Διεθνής ομάδα επιστημόνων μελετώντας το Νέφος Σμιθ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται για ένα κοινό κοσμικό νέφος αλλά για έναν αποτυχημένο γαλαξία νάνο. Με τον όρο «γαλαξίας νάνος» οι επιστήμονες περιγράφουν γαλαξίες που δεν κατάφεραν να αποκτήσουν αρκετή μάζα ώστε να παραχθούν τα απαραίτητα επίπεδα βαρύτητας και να υπάρξει παραγωγή άστρων. Σύμφωνα με τους ερευνητές το υδρογόνο και η υπόλοιπη κοσμική ύλη του Νέφους Σμιθ στην πραγματικότητα βρίσκονται μέσα σε ένα κέλυφος που αποτελείται από σκοτεινή ύλη, χαρακτηριστικό που υποδηλώνει τη γαλαξιακή του φύση.

Η διαπίστωση των ερευνητών δίνει και την απάντηση σε ένα μυστήριο που απασχολούσε τους ειδικούς σχετικά με το Νέφος Σμιθ. Κανονικά το νέφος θα έπρεπε να έχει διαλυθεί μετά την αρχική (ή έστω την δεύτερη) επίσκεψη και σύγκρουση με τον γαλαξία μας. Σύμφωνα με τους ερευνητές το «κουκούλι» της σκοτεινής ύλης προστάτευσε το υδρογόνο και την υπόλοιπη κοσμική ύλη του νέφους.

«Το Νέφος Σμιθ είναι πραγματικά μια μοναδική κοσμική δομή. Αν και μεγάλο κινείται με ταχύτητα και επιπλέον είναι σε απόσταση τέτοια που μπορούμε να το παρατηρήσουμε με λεπτομέρεια. Ταυτόχρονα καλύπτεται από μυστήριο αφού ένα τέτοιο αντικείμενο κανονικά δεν θα έπρεπε να επιβιώσει από την επαφή του με τον γαλαξία μας και όλα δείχνουν ότι τα κατάφερε στο παρελθόν» δηλώνει ο Μάθιου Νίκολς του Αστεροσκοπείου Sauverny στην Ελβετία που ήταν επικεφαλής της νέας μελέτης. Οι ερευνητές μελέτησαν κυρίως δεδομένα του τηλεσκοπίου GBT και δημοσιεύουν τα συμπεράσματα τους στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society». Τα ευρήματα αναμένεται να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση της δημιουργίας και εξέλιξης των γαλαξιών.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=599875

Οι δομές των γαλαξιών-νάνων γύρω από τον Γαλαξία μας δεν συμφωνούν με τη θεωρία.

Οι νάνοι γαλαξίες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Γαλαξία μας και τον γειτονικό γαλαξία Ανδρομέδα μάλλον δεν υπακούουν στο αποδεκτό μοντέλο σχηματισμού των γαλαξιών, σύμφωνα με την ανακοίνωση μιας διεθνούς ομάδας αστροφυσικών: «Co-orbiting satellite galaxy structures are still in conflict with the distribution of primordial dwarf galaxies», Pawlowski et al.

http://arxiv.org/abs/1406.1799

Οι παρατηρήσεις δείχνουν πως οι γαλαξίες-νάνοι που περιβάλλουν το Γαλαξία μας και την Ανδρομέδα κινούνται στο ίδιο νοητό επίπεδο σχηματίζοντας λεπτές δισκοειδείς δομές, κάτι που φαίνεται ότι παραβιάζει τον κανόνα της τυχαίας διασποράς της σκοτεινής ύλης.

Σύμφωνα με τις σημερινές μας γνώσεις το 23% της μάζας του Σύμπαντος αποτελείται από μία κατηγορία σωματιδίων που ονομάζεται σκοτεινή ύλη. Τα σωματίδια αυτά δεν αλληλεπιδρούν με τη γνωστή ύλη με κανέναν άλλο τρόπο πλην της βαρύτητας και η φύση τους παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της σύγχρονης επιστήμης.

Η σκοτεινή ύλη βρίσκεται κατανεμημένη σε σχετικά τυχαίες περιοχές γύρω από τον εκάστοτε γαλαξία. Οι παρατηρήσεις όμως δείχνουν πως οι γαλαξίες-νάνοι που περιβάλλουν το Γαλαξία μας και την Ανδρομέδα κινούνται στο ίδιο νοητό επίπεδο σχηματίζοντας λεπτές δισκοειδείς δομές, κάτι που φαίνεται ότι παραβιάζει τον κανόνα της τυχαίας διασποράς της σκοτεινής ύλης.

Η ομάδα των 14 επιστημόνων επανέλαβε τους υπολογισμούς από τρεις προγενέστερες μελέτες των μικρών γαλαξιών που περιβάλλουν το δικό μας, καταλήγοντας σε σημαντικές διαφωνίες, αφού υπολόγισε πως βάσει της θεωρίας υπάρχει μόλις 0.1% πιθανότητα να σχηματιστούν τέτοιες επίπεδες δομές.

Σύμφωνα με τους ερευνητές είναι σαφές πως χρειάζεται μία εναλλακτική εξήγηση στο μοντέλο, καθώς οι παρατηρήσεις δείχνουν πως η κατανομή των δορυφόρων γαλαξιών δεν ταιριάζει με τις αρχικές υποθέσεις. Με τον τρόπο αυτό, παρόλο που το καθιερωμένο κοσμολογικό μοντέλο αποτελεί πλαίσιο αναφοράς για γενιές επιστημόνων, η συγκεκριμένη ερευνητική ομάδα προστίθεται στην αυξανόμενη μειοψηφία των επιστημόνων που αρχίζουν να το αμφισβητούν.

Όταν έχεις μία σαφή αντίφαση σαν αυτή, πρέπει να επικεντρωθείς εκεί. Έτσι επιτυγχάνεται πρόοδος στην επιστήμη”, υποστηρίζει ο Ντέιβιντ Μέριτ, καθηγητής αστροφυσικής στο πανεπιστήμιο του Ρότσεστερ που συμμετείχε στην έρευνα.

Η ομάδα των ερευνητών προτείνει εναλλακτικές λύσεις στο συγκεκριμένο πρόβλημα, αφήνοντας ωστόσο ανοικτό το ερώτημα για το εάν το καθιερωμένο κοσμολογικό πρότυπο αναπαράγει σωστά τις ιδιότητες του Σύμπαντος.

Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Στο βίντεο που ακολουθεί προσομοιώνεται η σύγκρουση δυο γαλαξιών. Το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι παρόμοιο με τον γειτονικό μας γαλαξία Ανδρομέδα. Tα συντρίμμια της σύγκρουσης δημιουργούν μακριές «παλιρροιακές ουρές» κατά μήκος των οποίων σχηματίζονται γαλαξίες νάνοι. Έτσι θα μπορούσε να εξηγηθεί ο σχηματισμός των δορυφόρων γαλαξιών γύρω από τον γαλαξία μας και την Ανδρομέδα.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2014/06/13/%ce%bf%ce%b9-%ce%b4%ce%bf%ce%bc%ce%ad%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%ce%bd%ce%ac%ce%bd%cf%89%ce%bd-%ce%b3%cf%8d%cf%81%cf%89-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf/

Το γαλαξιακό κέντρο

Μια πανοραμική θέα ακτίνων-Χ, που καλύπτει 900 από 400 έτη φωτός λωρίδας, δείχνει ότι το κέντρο του Γαλαξία είναι ζωντανό και ταραχώδες τοπίο.

Υπάρχουν υπολείμματα υπερκαινοφανών: SNR 0,9 έως 0,1, πιθανώς το νήμα ακτίνων-Χ, και ο Τοξότης Α Ανατολικά.

Υπάρχουν πολλές φωτεινές πηγές ακτίνων-Χ, που οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι είναι δυαδικά συστήματα ή ζεύγη σε τροχιά γύρω από αντικείμενα-που περιέχουν μια μαύρη τρύπα ή ένα αστέρι νετρονίων (οι πηγές 1Ε).

Υπάρχουν εκατοντάδες απροσδιόριστα σημεία-όπως πηγές, που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι σόλο αστέρια νετρονίων ή λευκοί νάνοι, οι οποίοι φωτίζουν όλη την περιοχή.

Επιπλέον, τα τεράστια αστέρια και άλλα αστρικά σμήνη (οι πηγές DB), θα εκραγούν σύντομα για να παράγουν περισσότερα σουπερνόβα, αστέρια νετρονίων και μαύρες τρύπες.

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/07/blog-post_3498.html

«Ζύγισαν» τον γαλαξία μας!

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου πραγματοποίησαν την ακριβέστερη μέχρι σήμερα μέτρηση της μάζας του γαλαξία μας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν ο γαλαξίας μας είναι ελαφρύτερος από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Μέχρι σήμερα οι μετρήσεις της μάζας του γαλαξία μας υπολόγιζαν μόνο την ύλη που υπάρχει στις εσωτερικές περιοχές του.

Σύμφωνα με αυτές τις μετρήσεις ο γαλαξίας μας έχει μάζα τρία τρις. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου.

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου προχώρησαν σε μια νέα μέτρηση της μάζας του γαλαξία μας συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά και την ύλη στις εξωτερικές περιοχές του. Τα αποτελέσματα προκαλούν έκπληξη αλλά και ενδιαφέρον αφού κάποιος θα περίμενε οι ερευνητές να ανακοινώσουν ένα γαλαξιακό βάρος ακόμη μεγαλύτερο από εκείνο που γνωρίζαμε. Σύμφωνα όμως με τη νέα μέτρηση ο γαλαξίας μας έχει μάζα μόλις 800 δις. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου.

Ενα ακόμη ενδιαφέρον δεδομένο που προέκυψε από τη νέα μέτρηση είναι ότι ο γειτονικός γαλαξίας της Ανδρομέδας αν και έχει παρόμοιο μέγεθος με το δικό μας γαλαξία έχει διπλάσια μάζα.

Οι ερευνητές εκτιμούν τώρα ότι τα… περιττά κιλά της Ανδρομέδας είναι μεγάλες ποσότητες σκοτεινής ύλης, μιας αόρατης κοσμικής «ουσίας» η βαρύτητα της οποίας πιστεύεται ότι συγκρατεί τους γαλαξίες και τα αντικείμενα του Σύμπαντος στη θέση τους.

Με βάση τη νέα μέτρηση η Ανδρομέδα και ο γαλαξίας μας είναι οι μεγαλύτεροι στη γαλαξιακή μας γειτονιά, το λεγόμενο «Τοπικό Σμήνος» που αποτελείται από τουλάχιστον 54 γαλαξίες. Η νέα μέτρηση είναι πιθανό να βοηθήσει τους ειδικούς στο να κατανοήσουν καλύτερα το πώς σχηματίζονται οι εξωτερικές περιοχές των γαλαξιών. Επίσης ίσως οι επιστήμονες μελετώντας τα νέα δεδομένα ανακαλύψουν καινούργια στοιχεία για την ύπαρξη της σκοτεινής ύλης. Η νέα μέτρηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Royal Astronomical Society».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=619608

Λανιακέα: το υπερσμήνος γαλαξιών στο οποίο ανήκουμε.

Οι αστρονόμοι έχουν πλέον μια καλύτερη εικόνα για τη θέση του Γαλαξία μας. Διαπίστωσαν ότι βρίσκεται σε μια απόμερη «γειτονιά» ενός τεράστιου σούπερ-σμήνους γαλαξιών, άγνωστου μέχρι σήμερα, το οποίο πήρε το χαβανέζικο όνομα «Λανιακέα» (Απροσμέτρητος Ουρανός).

Η ονομασία δόθηκε προς τιμή των Πολυνήσιων πλοηγών που χρησιμοποιούσαν τις γνώσεις τους για τον ουρανό, προκειμένου να διασχίζουν τον απέραντο Ειρηνικό ωκεανό.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής τον αστρονόμο Μπρεντ Τούλι του Πανεπιστημίου της Χαβάης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό “Nature”, χρησιμοποίησαν μια νέα τεχνική «χαρτογράφησης» του ουρανού, η οποία συνδυάζει τις αποστάσεις άνω των 8.000 κοντινών γαλαξιών με τις σχετικές μεταξύ τους κινήσεις.

Ο νέος τρισδιάστατος κοσμικός «χάρτης» δείχνει ότι ο Γαλαξίας μας, μαζί με περίπου 100.000 άλλους γαλαξίες, ανήκει στο ίδιο γιγάντιο σμήνος γαλαξιών, που ονομάστηκε Λιανακέα. Το τελευταίο έχει διάμετρο περίπου 520 εκατ. ετών φωτός ή σχεδόν 5×1021 χιλιόμετρα.Μέχρι σήμερα οι αστρονόμοι πίστευαν ότι ο Γαλαξίας μας ανήκε στο μικρότερο υπερ-σμήνος γαλαξιών της Παρθένου, με διάμετρο 100 εκατ. ετών φωτός, το οποίο όμως, σύμφωνα με τους νέους υπολογισμούς, δεν είναι παρά ένα ‘παράρτημα’ της Λιανακέα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο Γαλαξίας μας στην πραγματικότητα ανήκει σε ένα υπερ-σμήνος γαλαξιών 100 φορές μεγαλύτερο σε όγκο και μάζα από ότι πίστευαν έως τώρα.

Με τη Λιανακέα «συνορεύουν» άλλα τεράστια υπερ-σμήνη γαλαξιών, όπως του Περσέα-Ιχθύων (το κοντινότερο στον γαλαξία μας), του Ηρακλή, του Σάπλεϊ, της Κόμης κ.α., τα ακριβή όρια των οποίων δεν έχουν ακόμη προσδιοριστεί. «Δεν έχουμε ακόμη δει τα όρια των γειτόνων μας και δεν έχουμε δει τόσο μακριά, ώστε να κατανοήσουμε τι προκαλεί την πλήρη κίνηση του δικού μας γαλαξία», δήλωσε ο Τούλι.

Η ανακάλυψη της Λιανακέα, όπως είπε, «είναι σαν να ανακαλύπτει κανείς για πρώτη φορά ότι η πόλη του στην πραγματικότητα αποτελεί μέρος μιας πολύ μεγαλύτερης χώρας, που συνορεύει με άλλες».

Τα σούπερ-σμήμη γαλαξιών είναι ανάμεσα στις μεγαλύτερες δομές στο σύμπαν. Αποτελούνται από μικρότερες ομάδες γαλαξιών, όπως η δική μας Τοπική Ομάδα, κάθε μία από τις οποίες περιέχει δεκάδες γαλαξίες, καθώς και από επιμέρους σμήνη γαλαξιών, το καθένα από τα οποία περιέχει εκατοντάδες γαλαξιών. Όλοι αυτοί οι γαλαξίες που ανήκουν στην ίδια δομή, είναι διασυνδεμένοι βαρυτικά μεταξύ τους.

Οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι και η ίδια η Λιανακέα αποτελεί μέρος μιας ακόμη μεγαλύτερης γαλαξιακής δομής, που ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2014/09/04/%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%ad%ce%b1-%cf%84%ce%bf-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%cf%83%ce%bc%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%8e%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bf/

Ο εκπληκτικός κόσμος των γαλαξιών.

Πρόσφατα εντοπίσθηκε ένας γαλαξίας στα βάθη του Σύμπαντος, ένας πανάρχαιος γαλαξίας που δημιουργήθηκε όταν ο Κόσμος βρισκόταν ακόμη στην παιδική του ηλικία. Όμως ο γαλαξίας αυτός καλύπτεται εξωτερικά από ένα κοσμικό πέπλο, ένα πυκνό στρώμα σκόνης, και δεν ήταν δυνατή η μελέτη του. Ομάδα αστρονόμων στις ΗΠΑ χρησιμοποιώντας επίγεια και διαστημικά όργανα παρατήρησης κατάφεραν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του αποκαλύπτοντας ότι επρόκειτο για ένα γιγάντιο εργοστάσιο παραγωγής άστρων που όμοιο του δεν υπάρχει πλέον στο Σύμπαν.

Η επιστημονική κοινότητα έδωσε στον γαλαξία αυτό το παρατσούκλι «Σπίθα» αλλά κάποιοι έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως τον… Τυραννόσαυρο ρεξ των γαλαξιών.

Η Σπίθα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 11 δισ. ετών φωτός από εμάς, δημιουργήθηκε δηλαδή περίπου τρία δισ. έτη μετά τη γέννηση του Σύμπαντος. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και τον υπέρυθρο φασματογράφο του αστεροσκοπείου Keck στη Χαβάη καταφέρνοντας να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του αρχαίου γαλαξία. Οπως όλοι οι γαλαξίες της πρώιμης εποχής του Σύμπαντος έτσι και η Σπίθα είχε μικρό μέγεθος σε σχέση με εκείνους που σχηματίστηκαν αργότερα.

Η Σπίθα έχει διάμετρο 6 χιλιάδων ετών φωτός όταν ο δικός μας γαλαξίας (που έχει μεσαίο γαλαξιακό μέγεθος) έχει διάμετρο 100 χιλιάδες έτη φωτός.

Όμως η Σπίθα μπορούσε να παράγει περί τα 300 άστρα ετησίως ενώ ο δικός μας γαλαξίας υπολογίζεται ότι παράγει περί τα δέκα άστρα ετησίως.

«Πρόκειται για ρυθμό παραγωγής άστρων που δεν υφίσταται πλέον. Το νεαρό Σύμπαν μπορούσε να δημιουργήσει γαλαξίες που να παράγουν τόσα άστρα αλλά το σημερινό Σύμπαν δεν μπορεί. Το Σύμπαν έμοιαζε τότε με ένα μικρό καζάνι που έβραζε μέσα από το οποίο ξεπετάγονταν συνεχώς νέα άστρα. Πλέον το Σύμπαν έχει μεγαλώσει σε μέγεθος τόσο πολύ ώστε οι συνθήκες σε αυτό δεν επιτρέπουν πλέον την ύπαρξη ενός τέτοιου εργοστασίου άστρων» αναφέρει η αστρονόμος Ερικα Νέλσον του Πανεπιστημίου Γέιλ που ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

«Οπως η εποχή που η Γη είχε υψηλές θερμοκρασίες και υψηλά επίπεδα οξυγόνου επέτρεψε την εμφάνιση τεράστιων όντων όπως οι δεινόσαυροι έτσι και η πρώιμη εποχή του Σύμπαντος που ήταν πυκνό και ζεστό επέτρεψε την παρουσία γαλαξιών με τεράστια παραγωγή άστρων» αναφέρει ο Πιέτερ Βαν Ντόκουμ, πρόεδρος του τμήματος Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Γέιλ. Η ανακάλυψη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature» αναμένεται να προσφέρει νέα σημαντικά δεδομένα για την εξέλιξη των γαλαξιών αλλά και του Σύμπαντος.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=628588

219 εκατομμύρια άστρα του γαλαξία μας

Δέκα χρόνια παρατηρήσεων χρειάστηκαν για να ολοκληρωθεί ο πληρέστερος χάρτης του Γαλαξία μας, ο οποίος συγκεντρώνει λεπτομερείς πληροφορίες για 219 εκατομμύρια άστρα στον κύριο δίσκο του γαλαξία μας.

(Αραγε πόσοι τεχνολογικοί πολιτισμοι μπροστά ή πίσω απο μας μπορεί να υπαρχουν εκεί!!!)

O Γαλαξίας, ένας σπειροειδής σχηματισμός με διάμετρο γύρω στα 100.000 έτη φωτός, εκτιμάται ότι περιέχει τουλάχιστον 100 δισεκατομμύρια άστρα, ωστόσο τα περισσότερα από αυτά δεν είναι ορατά από τη Γη.

Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα περισσότερα άστρα του Γαλαξία, συμπεριλαμβανομένου του Ήλιου, διατάσσονται στο ίδιο επίπεδο, τον λεγόμενο γαλαξιακό δίσκο. Αυτό σημαίνει ότι οι παρατηρητές στη Γη κοιτάζουν τον Γαλαξία από το πλάι και βλέπουν μόνο το γαλαξιακό επίπεδο, ορατό στο νυχτερινό ουρανό σαν φωτεινή λωρίδα. Είναι σαν να κοιτάζει κανείς ένα πιάτο από πλάι και να βλέπει μόνο μια γραμμή αντί για ένα στρογγυλό αντικείμενο.

Η τελευταία μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στο Montly Notices of the Royal Astronomical Society,

http://mnras.oxfordjournals.org/content/444/4/3230.full.pdf+html

χαρτογραφεί τα άστρα στο βόρειο τμήμα του γαλαξιακού δίσκου. Δημιουργήθηκε έπειτα από δέκα χρόνια παρατηρήσεων με το τηλεσκόπιο Isaac Newton στα Κανάρια Νησιά, το οποίο βλέπει άστρα ένα εκατομμύριο φορές πιο αμυδρά από αυτά που μπορεί να διακρίνει το ανθρώπινο μάτι

(τα άστρα που μπορεί κανείς να δει στον ουρανό είναι περίπου 5.000).

Ο νέος κατάλογος, διαθέσιμος δωρεάν για ερευνητές σε όλο τον κόσμο, συγκεντρώνει 219 εκατομμύρια άστρα, καθένα από τα οποία περιγράφεται με 99 επιμέρους παραμέτρους.

Προσφέρει επίσης έναν χάρτη της αστρικής πυκνότητας στο γαλαξιακό επίπεδο, ο οποίος θα μπορούσε να οδηγήσει σε βελτίωση των μαθηματικών μοντέλων για το σχηματισμό και την εξέλιξη του Γαλαξία μας.

Από τον χάρτη απουσιάζουν πάντως μερικά μικρά τμήματα του ουρανού, τα οποία είτε καλύπτονται από πυκνά σύννεφα γαλαξιακής σκόνης, είτε δεν ήταν δυνατόν να μελετηθούν λόγω κακοκαιρίας.

http://physicsgg.me/2014/09/17/219-%ce%b5%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%bc%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82/

Εξιχνιάστηκε η ταυτότητα μυστηριώδους αντικειμένου στον Γαλαξία μας.

Εδώ και χρόνια, οι αστρονόμοι προβληματίζονταν για την παρουσία ενός παράξενου αντικείμενου στο κέντρο του Γαλαξία μας, το οποίο ορισμένοι ειδικοί υπέθεταν πως ήταν ένα νέφος αέριου υδρογόνου που κατευθυνόταν προς την τεράστια μαύρη τρύπα που βρίσκεται στην ίδια περιοχή.

Τώρα όμως, επιστήμονες από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες (UCLA) διατείνονται πως έλυσαν τον «γρίφο», εξιχνιάζοντας την ταυτότητα του αντικειμένου, το οποίο έχει ονομασθεί G2.

Η ομάδα, η οποία έχει επικεφαλής την Αντρέα Γκετζ, καθηγήτρια φυσικής και αστρονομίας στο UCLA, συμπέραναν πως σχεδόν σίγουρα το G2 είναι ένα διπλό αστρικό σύστημα που περιστρεφόταν γύρω από τη μαύρη τρύπα, με τους αστέρες του να συγχωνεύονται σε ένα εξαιρετικά μεγάλο άστρο λόγω του πανίσχυρου βαρυτικού πεδίου της μελανής οπής.

Σύμφωνα με τους αστρονόμους, αν το G2 ήταν ένα νέφος υδρογόνου, τότε το πεδίο θα είχα σαν συνέπεια να διαλυθεί. «Αντίθετα, το G2 επέζησε και συνέχισε την τροχιά του, παραμένοντας σχεδόν ανεπηρέαστο από τη μαύρη τρύπα», ανέφερε η Γκετζ στο σάιτ του πανεπιστημίου.

Οι μαύρες τρύπες, οι οποίες σχηματίζονται από την κατάρρευση γιγάντιων άστρων, έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα που τίποτε δεν μπορεί να διαφύγει από τη βαρυτική τους έλξη – ούτε καν το φως. Αν και δεν μπορούν να παρατηρηθούν άμεσα, οι ιδιότητές τους αποκαλύπτονται από την επίδραση που ασκούν σε γειτονικούς αστέρες.

Η Γκετζ, η οποία έχει μελετήσει χιλιάδες αστέρες στη «γειτονιά» τεράστιων μελανών οπών, λέει πως το G2 φαίνεται πως είναι απλώς ένα από τα «νεογέννητα» άστρα, που δημιουργήθηκαν επειδή η βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας έγινε η αιτία να συγχωνευθούν διπλά αστρικά συστήματα.

Στην περίπτωση μιας τέτοιας συγχώνευσης, τότε ο καινούριος αστέρας διαστέλλεται για περισσότερο από 1 δισ. χρόνια, πριν σταθεροποιηθεί. «Οι αστέρες στο κέντρο του γαλαξία μας είναι μεγάλοι και συχνά ανήκουν σε διπλά αστρικά συστήματα. Επομένως, είναι πιθανό πολλοί από αυτούς, για τους οποίους δεν κατανοούμε πλήρως τη συμπεριφορά τους, να προέρχονται από αυτό τον μηχανισμό και πλέον να είναι σταθεροί», συμπληρώνει η καθηγήτρια.

Σύμφωνα με την ομάδα, το G2 βρίσκεται ακόμη σε στάδιο διαστολής. Το συγκεκριμένο αντικείμενο έχει μπει στο στόχαστρο αρκετών αστρονόμων τα πρόσφατα χρόνια, ιδιαίτερα καθώς προσέγγιζε τη μαύρη τρύπα. «Στην καριέρα μου, λίγα φαινόμενα έχουν μελετηθεί σε τέτοιο βαθμό», λέει χαρακτηριστικά η Γκετζ.

Όπως συμπληρώνει, σε αυτή τη φάση το G2 επιμηκύνεται, κάτι που συμβαίνει συχνά όταν μεγάλα αντικείμενα περνούν κοντά από μαύρες τρύπες. Παράλληλα, τα αέρια στην επιφάνειά του θερμαίνονται από τους γειτονικούς αστέρες, δημιουργώντας έτσι ένα θεόρατο νέφος σκόνης και αερίων που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του.

Η ομάδα υποστηρίζει πως δεν θα μπορούσε να φτάσει στα συμπεράσματά της αν δεν είχει χρησιμοποιήσει τα δίδυμα επίγεια τηλεσκόπια Keck στη Χαβάη και την τεχνολογία στην οποία αυτά βασίζονται, που τους επιτρέπει να «βλέπουν» καλύτερα την περιοχή γύρω από τη μαύρη τρύπα, εξαλείφοντας σε πραγματικό χρόνο την παραμόρφωση που προκαλεί η γήινη ατμόσφαιρα. «Χάρις στα τηλεσκόπια, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε για πρώτη φορά τόσο καλά αρκετά φυσικά φαινόμενα που σχετίζονται με τις μαύρες τρύπες», κατέληξε η Γκετζ.

http://www.naftemporiki.gr/story/878769/eksixniastike-i-tautotita-mustiriodous-antikeimenou-ston-galaksia-mas

Το μαγνητικό «αποτύπωμα» του Γαλαξία.

Το μαγνητικό αποτύπωμα του Γαλαξία μέσα από εντυπωσιακούς κυματισμούς, αποκαλύπτει η ESΑ με μια σειρά από εικόνες που κατέγραψε το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck.

Με αέρα που θα παρέπεμπε στους πίνακες του Βαν Γκογκ, οι εντυπωσιακές εικόνες βασίζονται σε παρατηρήσεις 1.500 ημερών του Planck με σκοπό την χαρτογράφηση της κατεύθυνσης του φωτός στον Γαλαξία.

Αν και οι επιστήμονες δεν είναι σε θέση να διακρίνουν απευθείας τα μαγνητικά πεδία, μπορούν παρόλα αυτά να βλέπουν πώς αυτά επηρεάζουν το φως που ανακλάται από τη διαστρική σκόνη, το οποίο πάλλεται και «ταξιδεύει» προς διάφορες κατευθύνσεις.

Όταν το φως πάλλεται προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις, τότε λέμε ότι υπάρχει πόλωση. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί, κατά τους ειδικούς, όταν το φως αντανακλάται από μια επιφάνεια όπως π.χ. έναν καθρέφτη ή τη θάλασσα. Για την απορρόφηση της πόλωσης του φωτός χρησιμοποιούνται ειδικά φίλτρα – παρόμοια με αυτά που χρησιμοποιούνται για παράδειγμα στα γυαλιά ηλίου μέσω των λεγόμενων πολωτικών φακών.

Στο Διάστημα, η ακτινοβολία που εκπέμπεται από άστρα, αέρια και κόκκους σκόνης μπορεί επίσης να εμφανίζει πόλωση προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Μετρώντας τα επίπεδα της πόλωσης του φωτός, οι αστρονόμοι είναι σε θέση με τη βοήθεια της Φυσικής να μελετούν τις διαδικασίες που τη δημιουργούν. Κάτι τέτοιο μπορεί να αποκαλύψει την ύπαρξη και τις ιδιότητες του μαγνητικού πεδίου μέσα από το οποίο έχει ταξιδέψει το φως.

«Υπάρχουν ακόμα πολλά ερωτήματα γύρω από το τι είναι το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία μας» εξηγεί η καθηγήτρια Τζοάνα Ντάνκλει από το τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης.

«Το πρόβλημα είναι ότι βρισκόμαστε μέσα στον Γαλαξία και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια τρισδιάστατη εικόνα του μαγνητικού πεδίου έχοντας την άποψη που λαμβάνουμε από τη Γη. Πολλές από τις πληροφορίες που λαμβάνουμε είναι μπερδεμένες, ενώ η μετάφραση των δεδομένων που λαμβάνουμε γύρω από τον προσανατολισμό του φωτός που προέρχεται από τους διαστρικούς κόκκους σκόνης, ή τα ηλεκτρόνια, αποτελεί ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=656111

Πιθανότατα άφθονη η εξωγήινη ζωή στον γαλαξία μας.

Αν και τα ηλιακά συστήματα στον Γαλαξία μας που είναι «φιλικά» στην ανάπτυξη ζωής ενδεχομένως φτάνουν τα μερικά δισεκατομμύρια, ο πλησιέστερος εξωγήινος πολιτισμός πιθανότατα βρίσκεται σε τόσο μεγάλη απόσταση από τη Γη που είναι πρακτικά αδύνατον να έρθουμε σε επαφή μαζί του. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε ο αστροβιολόγος Amri Wandel, επιχειρώντας να εκτιμήσει το ενδεχόμενο ύπαρξης νοήμονων μορφών ζωής πέρα από τον πλανήτη μας.

Αν και το άρθρο του επιστήμονα θα περιληφθεί σε έκδοση του περιοδικού International Journal of Astrobiology που θα διατεθεί στις αρχές της επόμενης χρονιάς, έχει προδημοσιευθεί online από τις 4 Δεκεμβρίου. Στην έρευνά του, ο Wandel βασίσθηκε στην εξίσωση Drake, η οποία διατυπώθηκε το 1961 και υπολογίζει την πιθανότητα να υπάρχουν εξωγήινοι πολιτισμοί στον Γαλαξία.

Μέχρι σήμερα, όμως, η εξίσωση είχε ένα σημαντικό μειονέκτημα, αφού για τις περισσότερες παραμέτρους της δεν λαμβάνονται υπόψη πραγματικά παρατηρησιακά δεδομένα για να καθορισθούν οι τιμές τους. Έτσι, ο αστροβιολόγος επιχείρησε να εκτιμήσει μια ακόμη παράμετρο, και πιο συγκεκριμένα το ποσοστό των πλανητών στον Γαλαξία μας, στους οποίους μπορεί να αναπτυχθεί ζωή.

Γι’ αυτό τον σκοπό, αξιοποίησε δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler, το οποίο εκτοξεύθηκε το 2009 με αποστολή να εντοπίσει εξωπλανήτες όπου οι συνθήκες είναι παρόμοιες με τη Γη, ώστε να μπορούν σε αυτούς να αναπτυχθεί ζωή. Με βάση τις παρατηρήσεις από το Kepler, οι υπολογισμοί του Wandel είναι αρκετά ενθαρρυντικοί, αφού έδειξαν πως ο αριθμός αυτών των πλανητών κυμαίνεται από αρκετά εκατομμύρια μέχρι μερικά δισεκατομμύρια.

Ωστόσο, όσο ενθουσιασμό δημιουργεί αυτό το νούμερο, άλλη τόση απαισιοδοξία δημιουργεί η εκτίμηση του αστροβιολόγου σχετικά με την απόστασή τους από τον «κόσμο» μας. Πιο συγκεκριμένα, η ανάλυση του Wandel δείχνει πως ο πλησιέστερος πλανήτης όπου όντως υπάρχει ζωή, ακόμη και στο επίπεδο εξέλιξης των μονοκύτταρων μικροοργανισμών, θα πρέπει να βρίσκεται 10-100 έτη φωτός μακριά.

Μάλιστα, στην περίπτωση των νοήμονων όντων, τα οποία θα έχουν αναπτύξει έναν προηγμένο πολιτισμό, οι εκτιμήσεις αυξάνουν ακόμη περισσότερο την απόσταση – η οποία στην καλύτερη περίπτωση είναι μερικές χιλιάδες έτη φωτός. Με δεδομένο ότι τα κάθε λογής τηλεπικοινωνιακά σήματα ταξιδεύουν με την ταχύτητα του φωτός, το συμπέρασμα αυτό σημαίνει πως θα χρειάζονταν μερικές χιλιάδες χρόνια για να έρθουμε σε «επαφή» μαζί τους.

Αν και με την έρευνα του Wandel γίνεται ένα βήμα ώστε η εξίσωση του Drake να γίνει πιο αντικειμενική στις εκτιμήσεις της, η αλήθεια είναι πως υπάρχουν ακόμη αρκετά «ανοικτά» ερωτηματικά, η απάντηση των οποίων θα μπορούσε να μικρύνει (ή και να μεγαλώσει) αυτή την απόσταση. Κατ’ αρχάς, για να καθορίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια τη συγκεκριμένη παράμετρο, ο αστροβιολόγος αξιοποίησε δεδομένα από το Kepler, κάνοντας ωστόσο την υπόθεση πως ζωή μπορεί να αναπτυχθεί μόνο σε πλανήτες που οι τροχιές τους ανήκουν στη λεγόμενη «κατοικήσιμη ζώνη», δηλαδή ούτε πολύ μακριά αλλά ούτε και υπερβολικά κοντά στον αστέρα τους. Μια υπόθεση που ίσως διαψευσθεί αν, για παράδειγμα, ανακαλυφθούν μικροοργανισμοί στην Ευρώπη ή τον Τιτάνα, τους δύο παγωμένους δορυφόρους του Κρόνου και του Δία αντίστοιχα.

Επιπλέον, η δουλειά του Wandel αφορά μία συγκεκριμένη παράμετρο, αφήνοντας όλες τις υπόλοιπες σε υποκειμενικές εκτιμήσεις. Έτσι, π.χ. οι υπολογισμοί του δεν λένε τίποτα για το πόσο πιθανό είναι να έχει όντως αναπτυχθεί ζωή σε έναν «φιλόξενο» πλανήτη. Ένα νούμερο που αναμένεται να συγκεκριμενοποιηθεί περισσότερο τις επόμενες δεκαετίες, όταν νέες διαστημικές αποστολές θα αρχίσουν να εξετάζουν δυνητικά κατοικήσιμους πλανήτες, ψάχνοντας στην ατμόσφαιρά τους για ενδείξεις βιολογικών δραστηριοτήτων.

http://www.naftemporiki.gr/story/888546/pithanotata-afthoni-i-eksogiini-zoi-ston-galaksia-mas

Ανακαλύφθηκε νέος «γείτονας» του Γαλαξία μας.

Ένα ακόμη μέλος πρόσθεσαν Αμερικανοί και Ρώσοι επιστήμονες στην Τοπική Ομάδα, δηλαδή στην γαλαξιακή ομάδα στην οποία ανήκει ο Γαλαξίας μας όπως και ο γαλαξίας της Ανδρομέδας. Ο νέος γαλαξίας-νάνος που εντοπίστηκε, ο οποίος πήρε το όνομα KKs3, είναι απομονωμένος από την υπόλοιπη Τοπική Ομάδα και βρίσκεται σε απόσταση 7 εκατομμυρίων ετών φωτός.

Με επικεφαλής της ομάδας τον καθηγητή Ίγκορ Καράτσενστεφ, από το Ειδικό Αστροφυσικό Παρατηρητήριο στη Ρωσία, οι αστρονόμοι περιγράφουν την έρευνά τους σε άρθρο στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Όπως αναφέρουν σε αυτό, η ανακάλυψη του KKs3 έγινε με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Με βάση τα δεδομένα από το τηλεσκόπιο, ο γαλαξίας βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο του ουράνιου θόλου, προς τη διεύθυνση του αστερισμού της Όφεως. Επίσης, είναι αρκετά μικρός, αφού υπολογίζεται πως οι αστέρες που περιλαμβάνει έχουν μόλις το 1/10 της μάζας του Γαλαξία μας.

Ο KKs3 συγκαταλέγεται στην κατηγορία των «νάνων σπειροειδών» (dSph) γαλαξιών, στους οποίους δεν υπάρχουν οι «πρώτες ύλες» (αέρια και σκόνη) για να σχηματισθούν νέα άστρα. Επομένως, περιέχουν μόνον μεγάλους σε «ηλικία», και πιο αμυδρούς, αστέρες.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, τα αέρια και η σκόνη έχουν απορροφηθεί από κοντινούς και πολύ μεγαλύτερους γαλαξίες, όπως ο γαλαξίας της Ανδρομέδας. Έτσι, οι «νάνοι σπειροειδής» σχηματισμοί κατά κανόνα βρίσκονται κοντά σε πολύ μεγαλύτερες δομές.

Όσον αφορά τους πιο απομονωμένους σχηματισμούς, αυτοί πρέπει να είχαν διαφορετική εξελικτική ιστορία, με ένα από τα πιθανότερα σενάρια να είναι πως οι «πρώτες ύλες» τους εξαντλήθηκαν από τη μαζική «γέννηση» νέων άστρων, κάποια στιγμή στο παρελθόν. Συνεπώς, για τους αστρονόμους έχει ιδιαίτερη σημασία η ανακάλυψη «νάνων σπειροειδών» γαλαξιών, ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τον τρόπο που δημιουργήθηκαν στο σύμπαν.

Ωστόσο, ακόμη και με το τηλεσκόπιο Hubble, είναι δύσκολο να ανακαλυφθούν τέτοιοι σχηματισμοί πέρα από την Τοπική Ομάδα. Ακόμη χειρότερα, η απουσία νεφών υδρογόνου δυσχεραίνει επιπλέον τον εντοπισμό τους, με συνέπεια οι επιστήμονες να προσπαθούν να τους ανακαλύψουν βρίσκοντας μεμονωμένα άστρα τους. Κάτι που εξηγεί γιατί ο μόνος άλλος απομονωμένος «νάνος σπειροειδής» γαλαξίας που έχει βρεθεί, ο KKR 25, ανήκει κι αυτός στην Τοπική Ομάδα.

Η ομάδα θα συνεχίσει να αναζητεί ανάλογους γαλαξίες με τους KKR 25 και KKs3, αφού σε περίπτωση που αποδειχθεί πως μόνο σπάνιοι δεν είναι, αυτό θα έχει καταλυτικές συνέπειες στις επιστημονικές θεωρίες για τη συμπαντική εξέλιξη. Στην πορεία, πάντως, οι αστροναύτες θα βρουν δύο σημαντικούς «συμμάχους», το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb και το επίγειο Εξαιρετικά Μεγάλο Τηλεσκόπιο της Ευρώπης, τα οποία χάρις στη διεισδυτική τους «ματιά» θα διευκολύνουν τις σχετικές έρευνες.

http://www.naftemporiki.gr/story/895292/anakalufthike-neos-geitonas-tou-galaksia-mas

Πιθανή η ύπαρξη σκουληκότρυπας στον Γαλαξία μας.

Συνδυάζοντας παρατηρησιακά δεδομένα και τη γενική θεωρία της σχετικότητας, μια διεθνής ομάδα αστροφυσικών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι πιθανόν ο Γαλαξίας μας «φιλοξενεί» μια σκουληκότρυπα.

Η ομάδα, η οποία αποτελείται από επιστήμονες από την Ινδία, τις ΗΠΑ και τη Διεθνή Σχολή Προηγμένων Μελετών (SISSA) στην Ιταλία, δημοσίευσε τη μελέτη της στο περιοδικό Annals of Physics [Possible existence of wormholes in the central regions of halos], στην οποία μάλιστα αναφέρει πως οι υπολογισμοί της δείχνουν πως η σκουληκότρυπα θα μπορούσε να είναι «σταθερή», επιτρέποντας έτσι τα χωροχρονικά ταξίδια.

http://arxiv.org/abs/1501.00490

«Λαμβάνοντας υπόψη τον χάρτη της σκοτεινής ύλης στον Γαλαξία και το πιο πρόσφατο μοντέλο για τη Μεγάλη Έκρηξη, και με την προϋπόθεση βέβαια πως οι “χωροχρονικές σήραγγες” όντως υπάρχουν, συμπεράναμε πως θα μπορούσε όντως να υπάρχει στον Γαλαξία μια τέτοια σήραγγα, με διαστάσεις μάλιστα που να αγγίζουν το μέγεθός του», αναφέρει στο σάιτ της SISSA ο Πάολο Σαλούτσι, αστροφυσικός στη Σχολή και ειδικός στη μελέτη της σκοτεινής ύλης.

Όπως προσθέτει ο Σαλούτσι, οι υπολογισμοί των επιστημόνων έδειξαν πως η σήραγγα θα μπορούσε να προσφέρει τη δυνατότητα χωροχρονικών ταξιδιών, όπως περίπου αποδίδονται στην πρόσφατη ταινία Interstellar.

Η αλήθεια είναι πως πολλοί μη ειδικοί έμαθαν για πρώτη φορά από την ταινία επιστημονικής φαντασίας του Κρίστοφερ Νόλαν για τις σκουληκότρυπες – ή τις «γέφυρες Αινστάιν-Ρόζεν»,

http://physicsgg.me/2013/06/08/h-%CE%B3%CE%AD%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B1-einstein-rosen/

όπως τις αποκαλούν οι φυσικοί. Αποτελέσματα της επίλυσης των εξισώσεων της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, οι σήραγγες συνδέουν απευθείας δύο σημεία, «παρακάμπτοντας» τη συμβατική απόσταση που τα χωρίζει. Μάλιστα, τουλάχιστον θεωρητικά, αφού δεν έχει υπάρξει έως σήμερα κανένα πειραματικό στοιχείο που να επιβεβαιώνει την ύπαρξη των σκουληκότρυπων, η «είσοδος» και η «έξοδός» τους μπορεί να ανήκουν είτε στο ίδιο είτε σε διαφορετικά σύμπαντα.

Όπως είναι φυσικό, ούτε για την ύπαρξη μιας χωροχρονικής σήραγγας στον γαλαξία μας δεν υπάρχει κάποιο πειραματικό στοιχείο που να την επιβεβαιώνει. «Προφανώς δεν ισχυριζόμαστε πως ανακαλύψαμε μια σκουληκότρυπα στον γαλαξία μας, αλλά απλώς ότι, σύμφωνα με το θεωρητικό μας μοντέλο, πρόκειται για μια εύλογη θεωρία», σημειώνει ο αστροφυσικός.

Όσον αφορά πάντως την πειραματική «δοκιμή» του μοντέλου, ο Σαλούτσι υποστηρίζει πως δεν είναι εκ των προτέρων αδύνατη. «Θα μπορούσαμε να το ελέγξουμε συγκρίνοντας δύο γαλαξίες – τον Γαλαξία μας με κάποιον άλλο που βρίσκεται σε αρκετά μικρή απόσταση, όπως για παράδειγμα το Νέφος του Μαγγελάνου. Ωστόσο, απέχουμε ακόμη πολύ από την υλοποίηση μιας τέτοιας σύγκρισης».

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2015/01/23/%cf%80%ce%b9%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%ae-%ce%b7-%cf%8d%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%be%ce%b7-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b7%ce%ba%cf%8c%cf%84%cf%81%cf%85%cf%80%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b3/

Ο Γαλαξίας διαθέτει ένα «κρυμμένο σκελετό»

Μια δημοφιλής θεωρία για τη δομή του γαλαξία μας είναι ότι διαθέτει ένα είδος «σκελετού», δίκτυα κοσμικής ύλης που τον ενώνουν. Πριν από δύο χρόνια εντοπίστηκε ένα τέτοιο δίκτυο το οποίο καταγράφηκε ως το πρώτο γνωστό... οστό του Γαλαξία. Το γαλαξιακό οστό ονομάστηκε «Νέσι», από το τέρας του Λοχ Νες, όμως η μόνη ομοιότητα με αυτό έγκειται στο φιδίσιο σχήμα του: η πολύ μακριά και λεπτή δομή θα μπορούσε να είναι κάτι αντίστοιχο με την περόνη του ποδιού μας, όπως όμως ταιριάζει σε ένα τέτοιο σώμα αποτελείται από… σκόνη και αέρια. Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης υποστηρίζουν ότι εντόπισαν άλλα έξι τέτοια οστά στις σπείρες του γαλαξίας μας γεγονός που αν επιβεβαιωθεί θα σημαίνει ότι έχουμε πλέον στη διάθεση μας μια αρκετά καλή εικόνα του γαλαξιακού σκελετού. Η ανακάλυψη ανακοινώθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Ενωσης που πραγματοποιήθηκε στο Σιάτλ.

Ακριβώς επειδή ζούμε μέσα σε αυτόν και δεν έχουμε μια άποψη «απ έξω» ο σκελετός του Γαλαξία μας μάς είναι ουσιαστικά άγνωστος.

Εξ όσων μπορούμε να γνωρίζουμε κοιτάζοντάς τον από μέσα και συγκρίνοντας όσα συλλαμβάνουμε με αυτά που βλέπουμε σε άλλους γαλαξίες, ο γαλαξίας μας είναι σπειροειδής: έχει δηλαδή σχήμα έλικας με μια ράβδο στο κέντρο και δυο κύριους βραχίονες που τυλίγονται γύρω από τον δίσκο του. Εδώ όμως οι γνώσεις μας σταματούν και η ακριβής διάταξη του «σκελετού» του μας διαφεύγει.

Προσομοιώσεις του σχηματισμού των γαλαξιών στον ηλεκτρονικό υπολογιστή δείχνουν ότι μέσα στους δίσκους των σπειροειδών γαλαξιών όπως ο δικός μας υπάρχουν δίκτυα από λεπτά νήματα. Τέτοιου είδους νήματα – τα οποία οι αστρονόμοι αποκαλούν «οστά» – έχουν επίσης εντοπιστεί από παρατηρήσεις ανάμεσα στους βραχίονες άλλων σπειροειδών γαλαξιών. Μέχρι τώρα ωστόσο μια ανάλογη δομή δεν είχε ανακαλυφθεί στον δικό μας γαλαξία.

«Για πρώτη φορά βλέπουμε ένα τέτοιο λεπτεπίλεπτο τμήμα του γαλαξιακού σκελετού» ανέφερε σε σχετική ανακοίνωση η Αλίσα Γκούντμαν του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν, κύρια συγγραφέας της μελέτης η οποία παρουσιάστηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνιας. «Το οστό αυτό μοιάζει περισσότερο με την περόνη – το μακρύ, αδύνατο οστό στη γάμπα σας – παρά με την κνήμη, το μεγάλο παχύ οστό της γάμπας».

Η δρ Γκούντμαν και οι συνεργάτες της ανακάλυψαν το γαλαξιακό οστό καθώς μελετούσαν τη «Νέσι, ένα σύννεφο από σκόνη και αέρια που είχε ανακαλυφθεί το 2010 στα δεδομένα του τηλεσκοπίου Spitzer από τον Τζέιμς Τζάκσον του Πανεπιστημίου της Βοστόνης, ο οποίος το είχε ονομάσει έτσι επειδή του θύμισε το τέρας του Λοχ Νες.

Εξετάζοντας καλύτερα το νέφος η ομάδα της δρος Γκούντμαν διαπίστωσε ότι είναι πολύ μακρύτερο από τους αρχικούς υπολογισμούς του δρος Τζάκσον – τουλάχιστον δυο, αλλά το πιθανότερο ως και οκτώ φορές. Επίσης οι ραδιοεκπομπές των μοριακών αερίων δείχνουν ότι δεν πρόκειται για μια τυχαία προβολή υλικών αλλά για μια συντεταγμένη δομή, ένα «χαρακτηριστικό», στον δίσκο του γαλαξία μας.

Το νεοανακαλυφθέν γαλαξιακό «κοκαλάκι» μοιάζει, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, με ένα γιγάντιο κοσμικό φίδι: έχει μήκος 300 έτη φωτός αλλά το πλάτος του είναι μόλις 1-2 έτη φωτός. Υπολογίζεται ότι η μάζα του υλικού που το αποτελεί είναι 100.000 φορές η μάζα του Ηλιου.

«Είναι πιθανό το οστό της “Νέσι” να βρίσκεται μέσα σε έναν ελικοειδή βραχίονα ή να αποτελεί μέρος ενός ιστού που συνδέει μεγαλύτερα ελικοειδή χαρακτηριστικά» τόνισε η δρ Γκούντμαν.

«Ελπίζουμε ότι εμείς και άλλοι αστρονόμοι θα βρούμε περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά και θα τα χρησιμοποιήσουμε για να χαρτογραφήσουμε τον σκελετό του Γαλαξία σε 3D».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=492184

Εκατοντάδες δισ. «αδέλφια» της Γης στον Γαλαξία.

Μια νέα μελέτη ερευνητών στην Αυστραλία επιβεβαιώνει προηγούμενες που αναφέρουν ότι υπάρχει τεράστιος αριθμός αριθμός πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης στον γαλαξία μας, δηλαδή πλανητών φιλόξενων προς την ζωή.

Τη νέα μελέτη πραγματοποίησαν επιστήμονες του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας (ANU) οι οποίοι υποστηρίζουν ότι στην μεγάλη πλειοψηφία των άστρων του γαλαξία μας στα οποία έχει αναπτυχθεί ένα πλανητικό σύστημα υπάρχουν τουλάχιστον δύο πλανήτες που βρίσκονται στην λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη.

Βρίσκονται δηλαδή σε απόσταση τέτοια από το μητρικό τους άστρο ώστε να μπορούν να αναπτυχθούν εκεί συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία της ζωής.

Οι ερευνητές κατέληξαν στα συμπεράσματα τους μελετώντας δεδομένα από τον «κυνηγό των πλανητών», το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler. Στο άρθρο τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomy Society» υποστηρίζουν ότι υπάρχουν εκατοντάδες δισ. κατοικήσιμοι πλανήτες στον γαλαξίας μας και κατ' επέκταση αμέτρητοι τέτοιοι πλανήτες στο Σύμπαν. Εσπευσαν πάντως να σημειώσουν ότι αν και το Σύμπαν μοιάζει άκρως φιλικό για την ανάπτυξη ζωής εντούτοις δεν φαίνεται ότι είναι φιλικό στην ανάπτυξη ζωής με νοημοσύνη παρόμοια με του ανθρώπου αφού όπως τονίζουν αν υπήρχε ένας εξελιγμένος πολιτισμός σαν τον δικό μας είτε θα είχαμε έρθει με κάποιο τρόπο σε επαφή με αυτόν ή θα είχαμε εντοπίσει την παρουσία του.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=674084

Νέος εντυπωσιακός χάρτης του Γαλαξία.

Τα τελευταία χρόνια ο μεγάλος στόλος των διαστημικών και επίγειων τηλεσκοπίων έχει επιτρέψει τη χαρτογράφηση του Γαλαξία. Εχουν δημιουργηθεί διάφοροι χάρτες του Γαλαξία οι περισσότεροι εκ των οποίων επικέντρωναν περισσότερο την προσοχή τους στην προβολή άστρων. Ειδικοί της NASA χρησιμοποιώντας δεδομένα του διαστημικού παρατηρητηρίου Planck δημιούργησαν ένα γαλαξιακό χάρτη στον οποίο για πρώτη φορά συμπεριλαμβάνονται όχι μόνο τα άστρα αλλά και τα βασικότερα συστατικά της κοσμικής ύλης όπως σκόνη, αέρια, ακτινοβολία και σωματίδια. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό και επιτρέπει στους επιστήμονες να μελετήσουν την εξέλιξη του γαλαξία μας αλλά και του Σύμπαντος αφού το Planck ανάμεσα στα άλλα μπορεί να συλλάβει δεδομένα (φως, κοσμική ύλη) από τις αρχές δημιουργίας του Κόσμου.

Στις φωτογραφίες ο γαλαξιακός χάρτης στην κορυφή της εικόνας αποτελεί σύνθεση των τεσσάρων χαρτών από κάτω. Στον πρώτο χάρτη (πάνω αριστερά) καταγράφεται η κοσμική σκόνη, στην διπλανή εικόνα απεικονίζονται αέρια όπως μονοξείδιο του άνθρακα αλλά και αέρια που αλληλεπιδρούν με τη σκόνη σε νεογέννητα άστρα. Στην κάτω αριστερά εικόνα απεικονίζεται κοσμική ακτινοβολία και στην διπλανή εικόνα απεικονίζεται το φως φορτισμένων σωματιδίων.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=675315

Εντοπίστηκαν «εξωγαλαξιακά» άστρα.

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε ομάδα αστρονόμων στη Βραζιλία με επικεφαλής τον Ντενίλσο Καμάργκο του Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου Rio Grande do Sul στο Πόρτο Αλέγκρε. Χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE, οι ερευνητές ανακάλυψαν άστρα που βρίσκονται 16 χιλιάδες έτη φωτός έξω από τον γαλαξία μας.

Εκεί υπάρχει ένα νεφέλωμα μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν αυτά τα άστρα τα οποία είναι τα πιο απομακρυσμένα άστρα του Γαλαξία.

Οι ειδικοί αναφέρουν ότι πιθανότατα οι κοσμικοί άνεμοι που παρήχθησαν μετά από μια έκρηξη υπερκαινοφανούς αστέρα μετακίνησαν το νεφέλωμα και το οδήγησαν έξω από τον Γαλαξία. Ετσι, αν σε κάποια άστρα υπάρχουν (ή πρόκειται) να σχηματιστούν πλανήτες, οι κάτοικοί τους θα έχουν τον πιο εντυπωσιακό νυχτερινό ουρανό αφού δεν θα βλέπουν απλά κάποια άστρα αλλά ολόκληρο γαλαξιακό δίσκο.

H ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=681769

Νέοι γαλαξίες νάνοι βρέθηκαν να περιφέρονται γύρω από τον Μίλκι Γουέι.

Χρησιμοποιώντας την ισχυρότερη κάμερα του κόσμου, αστρονόμοι του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ εντόπισαν ακόμα εννέα μικροσκοπικούς γαλαξίες να κινούνται σε τροχιά γύρω από τον δικό μας Γαλαξία. Η «αναπάντεχη» ανακάλυψη θα μπορούσε τώρα να βοηθήσει τους κοσμολόγους να ελέγξουν τα μοντέλα τους για τη μυστηριώδη σκοτεινή ύλη.

Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτονται τέτοια σώματα μετά την ανακάλυψη δεκάδων γαλαξιών νάνων το 2005 και το 2006 στον ουρανό του βορείου ημισφαιρίου, υπερηφανεύονται οι ερευνητές σε ανακοίνωσή τους.

Οι νέοι δορυφορικοί γαλαξίες ανακαλύφθηκαν στον ουρανό του νότιου ημισφαιρίου κοντά στο Μεγάλο και το Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου, τους πλέον γνωστούς γαλαξίες νάνου που περιφέρονται γύρω από τον Μίλκι Γουέι.

Τα νέα σώματα αποτελούνται από μερικές χιλιάδες άστρα το καθένα, συγκριτικά με τα τουλάχιστον 100 δισ. άστρα του Γαλαξία. Είναι ένα δισεκατομμύριο φορές πιο αμυδρά και έχουν μάζα ένα εκατομμύριο φορές μικρότερη. Το πλησιέστερο βρίσκεται σε απόσταση 95.000 ετών φωτός, ενώ το πιο απομακρυσμένο απέχει πάνω από ένα εκατομμύριο έτος φωτός, αναφέρουν οι ερευνητές στο The Astrophysical Journal.

Τρία από τα εννέα σώματα είναι σίγουρα γαλαξίες νάνοι, ενώ τα υπόλοιπα έξι υπάρχει περίπτωση να είναι σφαιρωτά σμήνη, μικρές αλλά πυκνές ομάδες άστρων με σφαιρικό σχήμα.

«Η ανακάλυψη τόσων δορυφόρων σε μια τόσο μικρή περιοχή του ουρανού ήταν τελείως αναπάντεχη» σχολιάζει ο Σέργκεϊ Καπόσοφ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. «Δεν πίστευα στα μάτια μου» λέει.

Στην πραγματικότητα, πάντως, οι δορυφορικοί γαλαξίες που γνωρίζουμε πρέπει να είναι πολύ λιγότεροι από όσους υπάρχουν εκεί έξω -τα μοντέλα της σύγχρονης Κοσμολογίας προβλέπουν την ύπαρξη εκατοντάδων τέτοιων σωμάτων γύρω από τον Γαλαξία, ωστόσο το μικρό μέγεθος και η αμυδρότητά τους καθιστούν δύσκολο τον εντοπισμό τους.

Ο εντοπισμός τους όμως έχει μεγάλη σημασία για την επιβεβαίωση των κοσμολογικών προβλέψεων για τη λεγόμενη σκοτεινή ύλη, ένα αόρατο υλικό άγνωστης σύστασης, το οποίο υπάρχει στο Σύμπαν σε τουλάχιστον πενταπλάσιες ποσότητες σε σχέση με την κανονική ύλη που βλέπουμε.

Η σκοτεινή ύλη έγινε αντιληπτή λόγω της βαρυτικής επίδρασής της στην κανονική ύλη. Μάλιστα η βαρύτητα της σκοτεινής ύλης θεωρείται πλέον η κύρια δύναμη που συγκρατεί τους γαλαξίες και τους εμποδίζει να διαλυθούν.

Η συμπεριφορά των νέων γαλαξιών νάνων υποδεικνύει ότι τα σώματα αυτά αποτελούνται έως και κατά 99% από σκοτεινή ύλη -κάτι που σημαίνει ότι τα άστρα τους αντιστοιχούν σε ένα πολύ μικρό μέρος της συνολικής μάζας τους.

Η χαρτογράφηση της σκοτεινής ύλης στην περιοχή του Γαλαξία είναι απαραίτητη για την επιβεβαίωση των μοντέλων της σκοτεινής ύλης. «Οι γαλαξίες νάνοι είναι το τελικό σύνορο για τον έλεγχο των θεωριών μας για τη σκοτεινή ύλη» λέει ο Βασίλι Μπελοκούροφ, επίσης μέλος της ερευνητικής ομάδας.

«Πρέπει να τους βρούμε για να διαπιστώσουμε αν η εικόνα που έχουμε για το Σύμπαν ευσταθεί» επισημαίνει.

Η ανακάλυψη βασίστηκε σε παρατηρήσεις με την ψηφιακή κάμερα DECcam, την ισχυρότερη του κόσμου με ανάλυση 560 Megapixel. Βρίσκεται εγκατεστημένη στο αμερικανικό τηλεσκόπιο Blanco, διαμέτρου 4 μέτρων, το οποίο λειτουργεί ψηλά στις χιλιανές Άνδεις.

Κύρια αποστολή του τηλεσκοπίου δεν είναι η μελέτη της σκοτεινής ύλης αλλά της ακόμα πιο μυστηριώδους σκοτεινής ενέργειας, μιας δύναμης που δρα αντίθετα από τη βαρύτητα και προκαλεί την επιταχυνόμενη διαστολή του Σύμπαντος.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231391652

Ο γαλαξίας μας είναι 50% μεγαλύτερος;

Ερευνητές του Πολυτεχνικού Ινστιτούτου Rensselaer στη Νέα Υόρκη υποστηρίζουν ότι ο γαλαξίας μας είναι 50% μεγαλύτερος από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Οι ερευνητές επανεξέτασαν τον Εξώτερο Δακτύλιο ή Δακτύλιο του Μονόκερου.

Πρόκειται για έναν δακτύλιο αστέρων ο οποίος μέχρι σήμερα πιστευόταν ότι ανήκει στον γαλαξία του Μεγάλου Κυνός, έναν γαλαξία νάνο που ανακαλύφθηκε πρόσφατα να περιφέρεται γύρω από τον δικό μας. Οι ερευνητές, με βάση τις παρατηρήσεις τους, εκτιμούν ότι ο Δακτύλιος του Μονόκερου βρίσκεται σε απόσταση 65 χιλιάδων ετών φωτός από το κέντρο του γαλαξία μας και έχει συνολικό μήκος 200 χιλιάδες έτη φωτός.

Αν ο ισχυρισμός των ερευνητών επιβεβαιωθεί αυτό θα σημαίνει ότι ο γαλαξίας μας δεν έχει διάμετρο 100 χιλιάδες έτη φωτός, όπως πιστεύουν σήμερα οι επιστήμονες, αλλά 150 χιλιάδες έτη φωτός ενώ φυσικά αυξάνεται πολύ και ο αριθμός των άστρων του.

Σύμφωνα με τους ερευνητές. οι κοσμικές αλληλεπιδράσεις του γαλαξία μας με τους γειτονικούς του γαλαξίες δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι ο συγκεκριμένος δακτύλιος δεν ανήκει στον δικό μας γαλαξία αλλά σε κάποιον άλλο, γεγονός που είχε ξεγελάσει μέχρι σήμερα τους ειδικούς.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=686133

Εντυπωσιακές εικόνες και βίντεο από μια από τις ενεργές περιοχές του Μίλκι Γουέι.

Ομάδα επιστημόνων του Νότιου Ευρωπαϊκού Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή χρησιμοποίησε το τηλεσκόπιο VLT για να παρατηρήσει μια από τις πιο ενεργές και εντυπωσιακές περιοχές του γαλαξία μας. Πρόκειται για μια περιοχή που βρίσκεται σε απόσταση τεσσάρων χιλιάδων ετών φωτός από εμάς στην οποία υπάρχει συνεχής παραγωγή νέων άστρων και συνωστίζονται εντυπωσιακά νεφελώματα και αστρικά σμήνη.

Οι ερευνητές έδωσαν στη δημοσιότητα μια εκπληκτική φωτογραφία η οποία αποτελεί σύνθεση 500 εικόνων από την εν λόγω περιοχή ενώ παράλληλα δημιούργησαν και ένα βίντεο στο οποίο ο θεατής κυριολεκτικά ταξιδεύει στην καρδιά αυτής της εκπληκτικής ομορφιάς περιοχής. Οι παρατηρήσεις των ερευνητών αναμένεται να βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση των συνθηκών που επικρατούν στα λεγόμενα «αστρικά μαιευτήρια».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=686103

Πώς θα έμοιαζε ο έναστρος ουρανός πριν από 10 δισεκατομμύρια χρόνια.

Την επόμενη φορά που θα θαυμάσετε το νυχτερινό ουρανό, σκεφτείτε ότι αυτό που βλέπετε θα έμοιαζε φτωχό και ξεθωριασμένο σε σχέση με το υπερθέαμα που θα απολάμβανε ένας υποθετικός παρατηρητής πριν από δέκα δισεκατομμύρια χρόνια, όταν η Γη ακόμα δεν υπήρχε.

«Η μελέτη μάς επιτρέπει να δούμε πώς θα μπορούσε να έμοιαζε ο Γαλαξίας στο μακρινό παρελθόν» δηλώνει η Κέισι Πάποβιτς του Πανεπιστημίου Texas A & M, πρώτη συγγραφέας της δημοσίευσης στην επιθεώρηση The Astrophysical Journal.

H έρευνα εξετάζει την εξέλιξη χιλιάδων γαλαξιών με μάζα παρόμοια με αυτή του Μίλκι Ουέι. Επιβεβαιώνει ότι ο ρυθμός γέννησης νέων άστρων είναι σήμερα 30 φορές μικρότερος σε σχέση με 10 δισ. χρόνια πριν, όταν η αστρογένεση έφτανε στο αποκορύφωμά της.

Ο νυχτερινός ουρανός θα πλημμύριζε τότε από την κοκκινωπή αίγλη σύννεφων αερίου και τη λάμψη χιλιάδων νεογέννητων άστρων, όπως στην καλλιτεχνική απεικόνιση που παρουσίασαν οι ερευνητές.

Ο δικός μας Ήλιος έχασε το μεγάλο γαλαξιακό πάρτι, καθώς σχηματίστηκε πολύ αργότερα, πριν από περίπου 5 δισ. χρόνια. Την περίοδο εκείνη ο ρυθμός αστρογένεσης στον Μίλκι Ουέι είχε πια πέσει και ο ουρανός είχε ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει.

Η μελέτη εξετάζει 2.000 σπειροειδείς γαλαξίες σαν τον δικό μας που βρίσκονται σε διάφορα στάδια της εξέλιξής τους και απέχουν μέχρι 10 δισ. έτη φωτός από τη Γη. Αυτό σημαίνει ότι οι εικόνες που συλλέχθηκαν καλύπτουν δέκα δισεκατομμύρια χρόνια γαλαξιακής εξέλιξης.

Η νέα ανάλυση, η οποία συνδυάζει παρατηρήσεις διαστημικών και επίγειων τηλεσκοπίων σε ένα μεγάλο μέρος του φάσματος, από το υπεριώδες μέχρι το άπω υπέρυθρο, επιβεβαιώνει τα κυρίαρχα μοντέλα της Κοσμολογίας, σύμφωνα με τα οποία οι γαλαξίες σαν τον Μίλκι Ουέι ξεκίνησαν τη ζωή τους σαν μικρές ομάδες άστρων. Σταδιακά γιγαντώθηκαν απορροφώντας μεγάλες ποσότητες αερίου, οι οποίες συμπυκνώθηκαν και σχημάτισαν νέα άστρα.

Ο Ήλιος γεννήθηκε αργά, όταν πια η έκρηξη αστρογένεσης είχε τελειώσει. Λίγο αργότερα, πριν από περίπου 4,6 δισ. χρόνια, ακολούθησε ο σχηματισμός της Γης και του υπόλοιπου Ηλιακού Συστήματος.

Το πιθανότερο όμως είναι ότι ένας πλανήτης σαν τη Γη δεν θα μπορούσε καν να υπάρξει όταν ο ουρανός πήρε φωτιά.

Ο λόγος είναι ότι οι πρώτες γενιές άστρων στον Γαλαξία αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από υδρογόνο και ήλιο, ενώ τα βαρύτερα στοιχεία όπως ο άνθρακας και το οξυγόνο ήταν λιγοστά ως ανύπαρκτα.

Τα στοιχεία αυτά, απαραίτητα για το σχηματισμό συμπαγών πλανητών αλλά και για την εμφάνιση ζωής όπως την γνωρίζουμε, παρήχθησαν στους πυρήνες αυτών των πρώτων άστρων. Και όταν τα άστρα αυτά πέθαναν, σκόρπισαν στο Διάστημα το περιεχόμενό τους, ανοίγοντας το δρόμο για τη δημιουργία άλλων άστρων και πλανητών.

Το γαλαξιακό υπερθέαμα έχει πια τελειώσει, όμως η σκόνη των άστρων που πρωταγωνίστησαν σε αυτό βρίσκεται σήμερα γύρω μας και μέσα μας.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231399548

Πλέκοντας τον Γαλαξία μας.

Αυτές οι τρεις νέες εικόνες των τεράστιων νηματοειδεών δομών αερίου και σκόνης από το διαστημικό παρατηρητήριο της ESA, Herschel, αποκαλύπτουν το πώς η ύλη είναι κατανεμημένη σε όλο τον γαλαξία μας, τον Milky Way.

Μακριά και αραχνοΰφαντα νήματα που προκύπτουν από ένα στριμμένο μείγμα υλικών, παίρνουν πολύπλοκα σχήματα καθώς το φυσικό αέριο και η σκόνη μέσα τους γίνονται πυκνότερα και πιο δροσερά. Δύο από αυτά παρουσιάζουν ακόμα ένα «κεφάλι» - μια φωτεινότερη μάζα ύλης στην άκρη του ψιλού νήματος.

Με μάζες από χιλιάδες έως μερικές δεκάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερες από αυτή του Ήλιου μας, αυτά είναι από τα πιο γνωστά νήματα που παρατηρήθηκαν ποτέ στον Γαλαξία. Μακρύτερα από 100 έτη φωτός, είναι το πολύ 10 έτη φωτός πλατιά, αναπαράγοντας ακόμα και σε αυτές τις πολύ μεγάλες κλίμακες τη νηματώδη κατανομή της ύλης που παρατήρησε το Herschel λεπτομερώς σε κοντινές περιοχές σχηματισμού άστρων στον Γαλαξία μας.

Ενώ η σκόνη είναι μόνο ένα δευτερεύον συστατικό σε αυτό το κοσμικό μείγμα, λάμπει φωτεινά στο βαθύ υπέρυθρο και στα μήκη κύματος υποχιλιοστών που εξετάζονται από Herschel. Αυτό επέτρεψε στους αστρονόμους να αποκαλύψουν για πρώτη φορά τα πιο ψυχρά και πιο πυκνά τμήματα σε αυτό το κουβάρι, ορατά με κόκκινο και κίτρινο σε αυτές τις ψευδοχρωματισμένες εικόνες.

Τα νήματα είναι διάστικτα με φωτεινότερες μάζες: αυτά είναι κοσμικές θερμοκοιτίδες, όπου οι σπόροι της νέας γενιάς αστεριών παίρνουν σάρκα και οστά. Η μπλε και μοβ λάμψη των ασαφών κηλίδων που στολίζουν τα νήματα αποκαλύπτει τσέπες θερμότερου υλικού, που πυρπολείται από την άγρια ​​ακτινοβολία που απελευθερώνεται από τα νεογέννητα άστρα που είναι ακόμα ενσωματωμένα μέσα τους.

Πριν το Herschel, μόνο δύο γιγαντιαία νήματα όπως αυτά ήταν γνωστά, αλλά οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν τώρα δεδομένα από το παρατηρητήριο ώστε να αποκαλύψουν αρκετά νέα όπως αυτά πλέκουν το δρόμο τους μέσα από τους σπειροειδείς βραχίονες του Γαλαξία μας. Πιστεύουν ότι αυτές είναι οι πρώτες δομές που σχηματίστηκαν καθώς η διαστρική ύλη άρχιζε να ενώνεται, οδηγώντας τελικά στο σχηματισμό των άστρων.

Διαβάστε περισσότερα για την ανακάλυψη του Herschel για τα νήματα.

http://sci.esa.int/herschel/55942-herschels-hunt-for-filaments-in-the-milky-way/

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Plhekontas_ton_Galaxhia_mas

Ο γαλαξίας μας έχει πιθανότατα μικρότερο βάρος.

Τα τελευταία χρόνια οι επιστήμονες προσπαθούν να… ζυγίσουν τον γαλαξία μας. Εχουν γίνει διάφορες μετρήσεις οι οποίες παρουσιάζουν διάφορα αποτελέσματα. Η τελευταία μέτρηση δείχνει ότι ο γαλαξίας μας είναι πολύ ελαφρύτερος από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα.

Οι πρώτες μετρήσεις του βάρους του Γαλαξία έγιναν με υπολογισμό της ύλης που υπάρχει μόνο στις εσωτερικές περιοχές του.

Αυτές έδειχναν ότι ο Μίλκι Γουέι έχει μάζα τρία τρισ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου. Πριν από ένα χρόνο επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου προχώρησαν σε μια νέα μέτρηση της μάζας του συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά και την ύλη στις εξωτερικές περιοχές του. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο γαλαξίας μας έχει μάζα 800 δισ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου.

Επιστήμονες του Πανεπιστημίου Κολούμπια στις ΗΠΑ πραγματοποίησαν μια νέα μέτρηση επιλέγοντας διαφορετική μέθοδο από εκείνες των προηγούμενων μετρήσεων. Επέλεξαν ως «δείκτη» αστρικά σμήνη που βρίσκονται στις εξωτερικές περιοχές του Γαλαξία και στη συνέχεια χρησιμοποίησαν τον υπερυπολογιστή Yeti για να κάνουν τους απαραίτητους υπολογισμούς.

Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο γαλαξίας μας έχει μάζα μόλις 210 δισ. φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Ηλιου.

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η μέθοδος τους είναι η ακριβέστερη από όλες όσες έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα για τη μέτρηση του Γαλαξία. Ο προσδιορισμός της μάζας του γαλαξία μας θα επιτρέψει στους ειδικούς να τον μελετήσουν καλύτερα. Η νέα μέτρηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=711293

O ναός του Ποσειδώνα έγινε πλανητάριο!

Μια εκπληκτική φωτογραφία του νυχτερινού ουρανού πάνω από τον ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο έγινε viral τις τελευταίες ώρες. Τη φωτογραφία τράβηξε πριν από τρεις εβδομάδες ένας ταλαντούχος Έλληνας φωτογράφος και σκηνοθέτης και υπέπεσε στην αντίληψη της NASA η οποία την αναδημοσίευσε με σχόλια και ένα επιπλέον γράφημα με αποτέλεσμα η εικόνα να κάνει τον γύρο του διαδικτύου.

Την εικόνα τράβηξε ο Αλέξανδρος Μαραγκός που ανάμεσα στις άλλες δραστηριότητες του είναι συντάκτης του Momentum, ενός πολυθεματικού blog αφιερωμένο στον ανεξάρτητο κινηματογράφο που χρησιμοποιεί κάμερες HD DSLR.

Στην φωτογραφία ο ναός του Ποσειδώνα μοιάζει σαν φάρος με τις ακτίνες φωτός να μοιάζουν σαν τροχιοδεικτικά σε ένα πεντακάθαρο νυχτερινό ουρανό όπου διακρίνονται όχι μόνο άστρα αλλά μεγάλες δομές του γαλαξία μας.

«Μπορεί να μοιάζει σαν φάρος, οι ακτίνες φωτός στον ορίζοντα στην πραγματικότητα προέρχονται από τον ναό του Ποσειδώνα στο ακρωτήρι Σούνιο. Σε πρώτο πλάνο, λίγο από το φως του ναού αντανακλά στο Αιγαίο Πέλαγος. Αν και επρόκειτο να είναι ένα μνημείο στη θάλασσα, σε αυτή την εικόνα, τα φώτα του ναού φαίνεται να δείχνουν τοποθεσίες στον ουρανό» αναφέρει στο σχόλιο της φωτογραφίας η NASA δίνοντας στη δημοσιότητα ένα γράφημα στο οποίο καταγράφονται οι αστερισμοί, νεφελώματα και πλανήτες που αποτυπώνονται στον φωτογραφικό φακό.

Στο γράφημα καταγράφονται όλα τα κοσμικά σώματα και αντικείμενα που υπάρχουν στην εικόνα.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=711601

Ο Γαλαξία μας.

Ο Καναδός Ντέιβ Τσακ χρησιμοποίησε χιλιάδες φωτογραφίες από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA, για να δημιουργήσει αυτό το εκπληκτικό βίντεο που μας επιτρέπει να περιηγηθούμε στον γαλαξία μας.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

Κοσμικά σύννεφα.

Σε αυτή την εικόνα από το δορυφόρο Planck της ESA απεικονίζονται τα δύο Νέφη του Μαγγελάνου, που είναι από τους πλησιέστερους συντρόφους του Γαλαξία μας. Το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, περίπου 160.000 έτη φωτός μακριά, είναι η μεγάλη κόκκινη και πορτοκαλί κηλίδα κοντά στο κέντρο της εικόνας. Το Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου, περίπου 200.000 έτη φωτός από εμάς, είναι το αόριστα τριγωνικό αντικείμενο κάτω αριστερά.

Γύρω στις δέκα και επτά δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου μας, αντίστοιχα, αυτοί χαρακτηρίζονται ως νάνοι γαλαξίες. Ως σύγκριση, ο Γαλαξίας μας και ένας άλλος γείτονάς του, ο γαλαξίας της Ανδρομέδας, διαθέτουν μάζες μερικές εκατοντάδες δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες ο κάθε ένας.

Τα Νέφη του Μαγγελάνου δεν είναι ορατά από υψηλά βόρεια γεωγραφικά πλάτη και εισήχθησαν στην Ευρωπαϊκή αστρονομία στα τέλη του 16ου αιώνα. Ωστόσο, ήταν γνωστά πολύ πριν από πολλούς πολιτισμούς στο νότιο ημισφαίριο, καθώς και από τους αστρονόμους της Μέσης Ανατολής.

Το Planck ανίχνευσε τη σκόνη μεταξύ των αστεριών που διαπερνά τα Νέφη του Μαγγελάνου, καθώς παρακολουθούσε τον ουρανό για να μελετήσει την κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου - το αρχαιότερο φως στο Σύμπαν - με πρωτοφανή λεπτομέρεια. Στην πραγματικότητα, το Planck ανίχνευσε εκπομπές από πρακτικώς οτιδήποτε έλαμπε ανάμεσα σε αυτό και την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου στις συχνότητες ευαισθησίας του.

Αυτές οι νέες συνεισφορές προσκηνίου περιλαμβάνουν πολλούς γαλαξίες, κοντά και μακριά, καθώς και διαστρικό υλικό στον Γαλαξία μας. Οι αστρονόμοι πρέπει να τις αφαιρέσουν προκειμένου να έχουν πρόσβαση στον πλούτο των κοσμικών πληροφοριών που περιέχονται στο αρχαίο φως. Όμως, ως μπόνους, θα μπορούν να χρησιμοποιούν τις παρατηρήσεις προσκηνίου για να μάθουν περισσότερα για το πώς τα αστέρια σχηματίζονται σε γαλαξίες, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας.

Διαστρική σκόνη από το διάχυτο μέσο που διαπερνά τον Γαλαξία μας μπορεί να φανεί ως το μίγμα των κόκκινων, πορτοκαλί και κίτρινων σύννεφων στο πάνω μέρος αυτής της εικόνας, που ανήκει σε ένα μεγάλο συγκρότημα σχηματισμού άστρων στο νότιο αστερισμό, Χαμαιλέων.

Επιπλέον, ένα νήμα φαίνεται να εκτείνεται μέσα από τα πυκνά σύννεφα του Χαμαιλέοντα, πάνω αριστερά, προς την αντίθετη γωνία της εικόνας.

Προφανώς βρίσκεται μεταξύ των δύο Νεφών του Μαγγελάνου, όπως φαίνεται από το Planck, αυτό το σκονισμένο νήμα είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο κοντά μας, μόνο περίπου 300 έτη φωτός μακριά. Η εικόνα δείχνει πόσο καλά αυτή η δομή είναι ευθυγραμμισμένη με το μαγνητικό πεδίο του Γαλαξία, που παρουσιάζεται ως η υφή της εικόνας και εκτιμήθηκε από τις μετρήσεις του Planck.

Με τη σύγκριση της δομής του μαγνητικού πεδίου και της κατανομής της διαστρικής σκόνης στο Γαλαξία μας, οι επιστήμονες μπορούν να μελετήσουν τη σχετική κατανομή των διαστρικών νεφών και το μαγνητικό πεδίο του περιβάλλοντος. Ενώ στην περίπτωση του νηματώδους σύννεφου που απεικονίζεται σε αυτή την εικόνα, η δομή είναι ευθυγραμμισμένη με την κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου, στα πυκνότερα σύννεφα όπου τα αστέρια σχηματίζουν νημάτια έχουν την τάση να είναι κάθετα προς το διαστρικό μαγνητικό πεδίο.

Το κάτω δεξιά μέρος της εικόνας είναι ένα μια από τις πιο εξασθενημένες περιοχές του ουρανού στις συχνότητες του Planck, με τις αποχρώσεις του μπλε να υποδηλώνουν πολύ χαμηλές συγκεντρώσεις κοσμικής σκόνης. Ομοίως, η δομή της υφής που μοιάζει με δίνη προκαλείται κυρίως από θόρυβο του οργάνου και όχι τόσο από πραγματικά χαρακτηριστικά στο μαγνητικό πεδίο.

Η εκπομπή από τη σκόνη υπολογίζεται από έναν συνδυασμό παρατηρήσεων του Planck στα 353, 545 και 857 GHz, ενώ η κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου βασίζεται σε δεδομένα πόλωσης του Planck στα 353 GHz. Η εικόνα εκτείνεται σε περίπου 40°.

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Kosmikha_shunnepha

Αστρικό μαιευτήριο στο κέντρο του Γαλαξία.

Μια εντυπωσιακή ανακάλυψη έκανε ομάδα αστρονόμων χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο VISTA στο Νότιο Ευρωπαϊκό Αστεροσκοπείο (ESO) στη Χιλή. Μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι στο κέντρο του γαλαξία μας υπάρχουν μόνο ηλικιωμένα άστρα και ότι εδώ και δισεκατομμύρια έτη δεν υπάρχει δραστηριότητα γέννησης νέων άστρων. Οι ερευνητές εντόπισαν μια περιοχή στο κέντρο του Γαλαξία, ένα κοσμικό δίσκο που αποτελείται από εκατοντάδες νεογέννητα άστρα. Οι ερευνητές έχουν εντοπίσει μέχρι στιγμής 655 άστρα σε αυτόν τον δίσκο. Κάποια εξ αυτών έχουν ηλικία 100 εκ. έτη και ορισμένα μόλις 25 εκ. έτη.

Σύμφωνα με τους ερευνητές όλα αυτά τα άστρα ανήκουν στην κατηγορία των Κηφείδων. Πρόκειται για μια οικογένεια παλλόμενων μεταβλητών αστέρων. Χαρακτηρίζονται από περιοδικές διακυμάνσεις στη φωτεινότητά τους λόγω περιοδικών μεταβολών των διαστάσεων, της θερμοκρασίας ή κάποιας άλλης αστρικής ιδιότητας που οφείλεται σε εσωτερικές διαδικασίες. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=749880

Βρέθηκαν τα αρχαιότερα άστρα του γαλαξία μας.

Ομάδα αστρονόμων ισχυρίζεται ότι ανακάλυψαν τα αρχαιότερα άστρα που έχουν ποτέ παρατηρήσει στον γαλαξία μας. Χρονολογούνται από την εποχή που το σύμπαν είχε ηλικία μόνο 300 εκατομμυρίων ετών, όταν ακόμη ο γαλαξίας μας δεν είχε καν σχηματισθεί. Τα εννέα άστρα βρίσκονται κοντά στο κέντρο του γαλαξία μας και είναι από τα αρχαιότερα που επιζούν σε όλο το σύμπαν, ενώ είναι πολύ «φτωχά» σε βαριά μέταλλα (βαρύτερα από το ήλιον), κάτι αναμενόμενο για τόσο παλαιά άστρα.

Ερευνητές με επικεφαλής τη Λουζί Χάουζ της Σχολής Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου έγινε με το αυστραλιανό τηλεσκόπιο SkyMapper. Ακολούθησαν λεπτομερέστερες παρατηρήσεις με το Αγγλο-Αυστραλιανό Τηλεσκόπιο επίσης στην Αυστραλία και με το Μαγγελανικό Τηλεσκόπιο στη Χιλή.

Ο καθηγητής Μάρτιν Ασπλουντ του ίδιου πανεπιστημίου δήλωσε ότι ο εντοπισμός των σπάνιων πανάρχαιων άστρων, ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άστρα που βρίσκονται στο κέντρο του γαλαξία μας, ήταν «σα να βρίσκει κανείς βελόνα στα άχυρα.

Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Πριν από λίγα 24ωρα η πρόεδρος της Χιλής Μισέλ Μπασελέτ έβαλε τον θεμέλιο λίθο του Γιγάντιου Μαγγελανικού Τηλεσκοπίου (GMT), που θα είναι το μεγαλύτερο στον κόσμο και αναμένεται να τεθεί σε λειτουργία το 2021. Το νέο τηλεσκόπιο θα βοηθήσει τους αστρονόμους να μελετήσουν, μεταξύ άλλων, καλύτερα την «καρδιά» του γαλαξία μας και να βρουν άλλα πολύ πρώιμα άστρα. Το τηλεσκόπιο θα κοστίσει μισό δισεκατομμύριο δολάρια και θα έχει επτά κάτοπτρα διαμέτρου 8,4 μέτρων το καθένα, δημιουργώντας έτσι ένα ενιαίο τηλεσκόπιο διαμέτρου 25 μέτρων.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=753519