Πληροφορική-Τεχν.Νοημοσύνη-Kβαντικοi υπολ.-Νανοτεχνολογία.

Τιμ Μπέρνερς-Λι: «Είναι καιρός να φτιάξουμε ένα Διαδίκτυο που θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα»

Ο Τιμ Μπέρνερς-Λι, ο άνθρωπος που επινόησε τον Παγκόσμιο Ιστό (World Wide Web), απηύθυνε την Τετάρτη έκκληση για μια χάρτα δικαιωμάτων για την προστασία της ελευθερίας του λόγου στο Διαδίκτυο και των δικαιωμάτων των χρηστών μετά τις αποκαλύψεις ότι κυβερνήσεις παρακολουθούν τη δραστηριότητα στο Διαδίκτυο.

Ακριβώς 25 χρόνια αφότου ο γεννημένος στο Λονδίνο επιστήμονας των ηλεκτρονικών υπολογιστών επινόησε τον Παγκόσμιο Ιστό, ο Μπέρνερς-Λι δήλωσε πως υπάρχει ανάγκη για μια χάρτα, όπως η ιστορική Μάγκνα Κάρτα της Αγγλίας, η οποία θα εγγυάται τις θεμελιώδεις αρχές στο Internet.

Η ιδιωτικότητα και η ελευθερία στο Internet βρίσκονται υπό εξέταση αφότου ο πρώην σύμβουλος της αμερικανικής Υπηρεσίας Εθνικής Ασφαλείας (NSA) Έντουαρντ Σνόουντεν προχώρησε πέρυσι στη διαρροή απόρρητων εγγράφων που αποκάλυψαν ένα εκτεταμένο αμερικανικό κυβερνητικό σύστημα παρακολούθησης τηλεφωνικών και ιντερνετικών δεδομένων.

Ο Μπέρνερς-Λι δήλωσε ότι είναι καιρός να ληφθεί μια κοινή απόφαση σε ό,τι αφορά την εγγύηση των θεμελιωδών αρχών στο Ίντερνετ, προειδοποιώντας ότι η αυξανόμενη επιτήρηση και λογοκρασία σε χώρες όπως η Κίνα, απειλούν το μέλλον της δημοκρατίας.

«Θα συνεχίσουμε άραγε στον ίδιο δρόμο απλώς επιτρέποντας στις κυβερνήσεις να ασκούν ολοένα και περισσότερο έλεγχο - ολοένα και περισσότερη επιτήρηση;», δήλωσε σήμερα μιλώντας στο ραδιόφωνο του BBC.

«Ή θα δημιουργήσουμε κάτι σαν μια Μάγκνα Κάρτα για τον Παγκόσμιο Ιστό και θα πούμε πως είναι τώρα τόσο σημαντικός, τόσο πολύ μέρος της ζωής μας, ώστε πρέπει να διέπεται από τα ανθρώπινα δικαιώματα;», δήλωσε αναφερόμενος στην αγγλική χάρτα δικαιωμάτων του 1215.

Μολονότι παραδέχεται ότι το κράτος έχει ανάγκη την εξουσία να αντιμετωπίζει εγκληματίες που χρησιμοποιούν το Ίντερνετ, ο Μπέρνερς-Λι ζήτησε να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος των υπηρεσιών κατασκοπείας, όπως η βρετανική GCHQ και η αμερικανική NSA, καθώς και οποιασδήποτε οργάνωσης συγκεντρώνει δεδομένα για ιδιώτες.

Ο Μπέρνερς-Λι είχε ταχθεί προηγουμένως υπέρ του Σνόουντεν, λέγοντας πως αυτά που έκανε ήταν «προς το δημόσιο συμφέρον».

Ο Μπέρνερς-Λι και η Κοινοπραξία World Wide Web, μια παγκόσμια κοινότητα με αποστολή να προαγάγει τον Παγκόσμιο Ιστό στις πλήρες δυνατότητές του, ανακοίνωσαν μια εκστρατεία με την ονομασία «The Web We Want» (ο Ιστός Που Θέλουμε), καλώντας τον κόσμο να ασκήσει πίεση για να υπάρξει μια ιντερνετική «χάρτα των δικαιωμάτων» για κάθε χώρα.

«Τα δικαιώματά μας παραβιάζονται ολοένα και περισσότερο από κάθε πλευρά και ο κίνδυνος είναι να το συνηθίσουμε. Έτσι θέλω να χρησιμοποιηθεί η 25η επέτειος για να ξαναπάρουμε στα χέρια μας τον Ιστό και να προσδιορίσουμε ποιον Ιστό θέλουμε για τα επόμενα 25 χρόνια», δήλωσε μιλώντας στη βρετανική εφημερίδα Guardian.

http://www.tanea.gr/news/world/article/5096416/tim-mperners-li-einai-kairos-na-ftiaksoyme-ena-diadiktyo-poy-tha-sebetai-ta-anthrwpina-dikaiwmata/

H ελληνική συμμετοχή στη δημιουργία του Διαδικτύου.

Τα 25α «γενέθλια» του Διαδικτύου σηματοδοτούν το πέρασμά του στην επόμενη εξελικτική του φάση, τις νέες κοινωνικές μεταβολές που θα ακολουθήσουν και το πέρασμα της ανθρώπινης Ιστορίας σε μία νέα εποχή. Η ανακάλυψη που έδωσε τη μεγαλύτερη ώθηση στο Ίντερνετ ήταν αυτή του hypertext, του υπερκειμένου και του αντίστοιχου πρωτοκόλλου επικοινωνίας: του Http.

Ο Τιμ Μπέρνερς Λι ήταν ο πνευματικός πατέρας τους, δύο Έλληνες, όμως, συνέβαλλαν τα μέγιστα στην υλοποίηση μίας «ημιτελούς τρελής ιδέας». Ο αείμνηστος Μιχάλης Δερτούζος και ο Γιώργος Μητακίδης.

Ο Μιχάλης Δερτούζος που χάθηκε από τη ζωή στις 27 Αυγούστου 2001 θεωρούνταν ένα από τα πνεύματα που κατανόησε, ώθησε και βοήθησε στην ανάπτυξη του Ίντερνετ όσο ελάχιστοι. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στη γενέτειρά του, την Άνδρο, υπάρχει προτομή του για τη συμβολή του στην ανάπτυξη του Ίντερνετ. Πόσες προτομές έχουν τοποθετηθεί άραγε, σε όλο τον κόσμο για ανθρώπους με παρόμοια προσφορά; Πολύ σημαντική ήταν η συμμετοχή του στη δημιουργία του World Wide Web Consortium, του οργανισμού που έθεσε το πλαίσιο ανάπτυξης του Διαδικτύου. Ο εφευρέτης του World Wide Web και του υπερσυνδέσμου, Τιμ Μπέρνερς Λι, αναφερόμενος στο ρόλο του στενού του φίλου σε αυτήν την προσπάθεια είχε πει: «Σε εκείνο το χρονικό σημείο είχα μία ημιτελή τρελή ιδέα. Ο Μιχάλης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην υλοποίησή της. Πήρε τα κομμάτια από τις σκέψεις μου και τα συνέθεσε για να δημιουργήσει τη συνολική εικόνα. Μόνο αυτός θα μπορούσε να το κάνει. Αν δεν υπήρχε ο Μιχάλης πιθανότατα να μην υπήρχε και το World Wide Web Consortium. Η ηγετική δύναμή του, η καθαρότητα της σκέψης του και η ζεστασιά της καρδιάς του ήταν μία συνεχής υποστήριξη για μένα».

O Γιώργος Μητακίδης, μαζί με τους Δερτούζο και Λι, το 1993 έβαζαν τα θεμέλια για τη δημιουργία του Ίντερνετ.

Αναπολώντας τα γεγονότα, ο κ. Μητακίδης θυμάται ότι «ήταν μία ωραία ανάμνηση η συνεργασία μας για να στηθεί το World Wide Web Consortium. Τότε, ούτε εμείς καταλαβαίναμε καλά το δυναμικό του ιστού. Θυμάμαι που ο Tim Berners Lee είχε έρθει σπίτι μου στις Βρυξέλλες, ήρθε και ο Μιχάλης, το κουβεντιάσαμε, είχαμε πειστεί ότι ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Ο Μιχάλης ενήργησε μέσω του Λευκού Οίκου κι εγώ ενήργησα μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία ήμουν στέλεχος στον τομέα της τεχνολογίας. Μετά από πολλές προσπάθειες και χρηματοδότηση από τις ΗΠΑ και την ΕΕ ιδρύθηκε το World Wide Web Consortium και το Ίντερνετ έγινε κοινό αγαθό. Εγώ βοήθησα πολύ στην υλοποίηση των πραγμάτων. Έτυχε να είμαι πιο υπομονετικός με τις διάφορες διαδικασίες, με κυβερνήσεις, με οργανισμούς. Αν χρησίμευσα σε κάτι ήταν στο να είμαι αποτελεσματικός στις διαδικασίες που έπρεπε να γίνουν».

Ο Τιμ Μπέρνερς Λι κάνοντας μία μικρή αναδρομή στις ανακαλύψεις του, ανέφερε: «Ένα από τα πράγματα που δεν είχαν κάνει μέχρι εκείνη την εποχή οι υπολογιστές ήταν να αποθηκεύουν τυχαίους συσχετισμούς ανάμεσα σε διάσπαρτα πράγματα, αν και αυτή είναι μία λειτουργία την οποία ο εγκέφαλος πραγματοποιεί με άνεση. Το 1980 άρχισα να παίζω με προγράμματα που αποθηκεύουν πληροφορίες με τυχαίους συνδέσμους και το 1989 κι ενώ εργαζόμουν στο Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Φυσικής, πρότεινα τη δημιουργία ενός παγκόσμιου χώρου με υπερκείμενα, στον οποίο κάθε πληροφορία μπορούσε να γίνει προσβάσιμη μέσω καλωδιακών συνδέσεων και ενός εγγράφου παγκόσμιας αναγνώρισης. Παίρνοντας έγκριση για να ξεκινήσω την έρευνά μου από τον προϊστάμενό μου, Mike Sendall, το 1990 έγραψα ένα πρόγραμμα με την ονομασία «WorldWideWeb», έναν επεξεργαστή κειμένου με δυνατότητα να κλικάρεις πάνω στις λέξεις. Λίγο αργότερα δημιούργησα τον πρώτο Web server. Σε αυτόν δημοσιεύθηκαν οι προδιαγραφές για την HyperText Markup Language (HTML) και το HyperText Transfer Protocol (HTTP).

«Το όνειρο πίσω από το Web είναι η δημιουργία ενός χώρου κοινής πληροφόρησης, στον οποίο επικοινωνούμε ανταλλάσοντας πληροφορία. Η παγκοσμιότητά του είναι το πιο σημαντικό στοιχείο: το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να πάει παντού, είτε σε μία προσωπική σελίδα, είτε σε μία τοπικού ενδιαφέροντος, είτε παγκόσμιου. Το δεύτερο μέρος του ονείρου ήταν ο στόχος να γενικευτεί τόσο πολύ το Web που στην ουσία να γίνει καθρέπτης της ανθρώπινης κοινωνίας και των δραστηριοτήτων της. Με αυτόν τον τρόπο θα μας βοηθούσε να χρησιμοποιήσουμε τους υπολογιστές για να κατανοήσουμε τον άνθρωπο».

Αυτές ήταν οι σκέψεις του Λι το 1998 κι ενώ είχε αποφασίσει πολύ νωρίτερα να μην κοστολογήσει το όνειρό του.

Δηλαδή, να μην ζητήσει πνευματικά δικαιώματα για τη χρήση των ανακαλύψεων και να τις προσφέρει ως δημόσιο αγαθό.

Μιλώντας για τον απόφοιτο του Queen's College (Oxford University) ο Γ. Μητακίδης λέει: «Για τον Τιμ θα σου πω κάτι που έγινε όταν είχε έρθει στην Ελλάδα. Τον ρώτησε κάποιος τι είναι το semantic web, το οποίο είναι τώρα το μωρό του. Εξήγησε τι είναι αλλά το έβλεπα και από τα πρόσωπα των ανθρώπων, δεν καταλάβαιναν γιατί είναι τόσο σημαντικό. Του είπα τότε «Tim, πες τους τι θα αλλάξει στη ζωή ενός μέσου ανθρώπου αν υπάρχει το semantic web». Σκέφτηκε λίγο και λέει «δεν μπορώ να το απαντήσω αυτό. Αλλά από την άλλη μεριά, όταν με ρωτούσαν τι θα αλλάξει στη ζωή του μέσου ανθρώπου το web και πάλι δεν μπορούσα να το απαντήσω». Το γεγονός ότι δεν μπορούμε να δούμε, ιδίως στις καλπάζουσες τεχνολογίες, τις δυνητικές επιπτώσεις, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι πελώριες και εγώ νομίζω το semantic web θα έχει πελώριες επιπτώσεις. Για παράδειγμα, στο semantic web ο browser είναι μέρος του Διαδικτύου γιατί ακριβώς αυτή είναι η ιδέα του Τιμ.

Τη δουλειά την κάνει το ίδιο το Διαδίκτυο».

http://www.kathimerini.gr/757772/article/texnologia/diadiktyo/h-ellhnikh-symmetoxh-sth-dhmioyrgia-toy-diadiktyoy

Είναι τα διαμάντια ο καλύτερος φίλος των υπολογιστών;

Φυσικοί από το πανεπιστήμιο του Οχάιο, πέτυχαν τη μετάδοση πληροφορίας μέσω καλωδίων που αποτελούνται από τεχνητό διαμάντι.

Στο πείραμα η πληροφορία δε μεταδόθηκε με το συνήθη τρόπο της διάδοσης ηλεκτρονίων κατά μήκος του καλωδίου. Αντίθετα τα ηλεκτρόνια του υλικού παρέμειναν στις θέσεις τους μεταδίδοντας την κατάσταση του σπιν τους στα διπλανά σωματίδια, λίγο πολύ όπως το κύμα που δημιουργούν οι οπαδοί ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Το σπιν είναι μία από τις κβαντικές ιδιότητες των σωματιδίων, και μπορεί να πάρει τις ξεχωριστές τιμές πάνω και κάτω κατ’ αναλογία με τα 0 και 1 των ψηφιακών κυκλωμάτων.

Ο νέος τομέας της σπιντρονικής έχει τη δυνατότητα να οδηγήσει σε ισχυρότερους και ταχύτερους υπολογιστές, με ταυτόχρονη μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης. Οι ερευνητές διαπίστωσαν μάλιστα πως το διαμάντι είναι ένα υλικό που συμπεριφέρεται καλύτερα από τα περισσότερα μέταλλα που έχουν δοκιμαστεί μέχρι σήμερα: είναι σκληρό, διάφανο, μονωτής σε ηλεκτρισμό και θερμότητα και ανθεκτικό για κάθε είδους διάβρωση. Μοναδικό εμπόδιο στην εμπορική χρήση του διαμαντιού είναι το κόστος, καθώς για την παραγωγή ενός καλωδίου τεχνητού διαμαντιού με μήκος μόλις 4 μm (1 μικρόμετρο είναι ίσο με 10-4 cm) χρειάστηκαν περίπου 75 ευρώ.

Για το συγκεκριμένο πείραμα, οι επιστήμονες χρειάστηκε να διαποτίσουν τον κρύσταλλο του διαμαντιού με άτομα αζώτου προκειμένου να δημιουργήσουν ελεύθερα ηλεκτρόνια που θα μπορούσαν να μεταδώσουν την κατάσταση του σπιν τους, με αναλογία ένα άτομο αζώτου για κάθε τρία εκατομμύρια άτομα άνθρακα (το διαμάντι είναι ένωση ατόμων άνθρακα σε διάταξη κρυστάλλου).

Στη συνέχεια οι ερευνητές παρατήρησαν τη κατάσταση του σπιν στα ηλεκτρόνια του καλωδίου στη μικρότερη κλίμακα που έχει επιτευχθεί ποτέ, κάτι που έγινε εφικτό με τη συγκέντρωση του μαγνητικού πεδίου του μικροσκοπίου σε παλμούς των 15 nm. Μία από τις εκπλήξεις της έρευνας ήταν το γεγονός πως μετρήθηκε πως τα ηλεκτρόνια στο τέλος του καλωδίου διατηρούσαν τη κατάσταση σπιν που μετέδιδαν για το διπλάσιο χρόνο από ότι τα σωματίδια στο μέσο.

«Είναι ένα πραγματικά τεράστιο φαινόμενο, που δεν περιμέναμε» εξήγησε ο Κρις Χάμελ, ερευνητής του πανεπιστημίου του Οχάιο. «Αυτό σημαίνει πως οι παραδοσιακές μέθοδοι μέτρησης σπιν σε μακροσκοπικό επίπεδο πρέπει να αναθεωρηθούν», πρόσθεσε.

Για την ώρα, το πείραμα έλαβε χώρα σε θερμοκρασία -269ο C προκειμένου να απαλειφθούν οι θερμικοί θόρυβοι και οι ανιχνευτές να μπορέσουν να εντοπίσουν το σπιν των ηλεκτρονίων. Για την εμπορική εκμετάλλευση της ανακάλυψης θα χρειαστούν περαιτέρω έρευνες. Τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης εργασίας δημοσιεύονται στο επιστημονικό περιοδικό Nature Nanotechnology.

http://www.nature.com/nnano/journal/vaop/ncurrent/full/nnano.2014.39.html

http://physicsgg.me/2014/03/26/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b1-%ce%bf-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%86%ce%af%ce%bb%ce%bf%cf%82-%cf%84/

«Internet σε όλη τη Γη» το όραμα του Ζούκεμπεργκ.

Λίγα 24ωρα μετά την ανακοίνωση ότι το Facebook εισέρχεται στην τεχνολογία εικονικής πραγματικότητας εξαγοράζοντας την εταιρεία Oculus έναντι δύο δισ.δολαρίων ο Μαρκ Ζούκεμπεργκ έκανε γνωστό το νέο όραμα του. Ο δημιουργός του Facebook είπε ότι θέλει να προσφέρει δυνατότητα σύνδεσης στο Internet σε κάθε σημείο της Γης όσο απομακρυσμένο ή δύσβατο και αν είναι αυτό.

Oπως ανακοίνωσε ο Ζούκεμπεργκ η εταιρεία του θα επενδύσει στην ανάπτυξη ενός προηγμένου μηχανισμού που θα παράσχει τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες σε περιοχές που σήμερα δεν υπάρχουν σχετικές εγκαταστάσεις ή εξοπλισμός ώστε οι κάτοικοι αυτών των περιοχών να μπορούν να συνδέονται στο διαδίκτυο.

Το σύστημα αυτό θα αποτελείται από πολλούς δορυφόρους καθώς και ένα νέο τύπο ρομποτικών αεροσκαφών.

Οπως είπε ο νεαρός μεγιστάνας του Internet υπάρχουν περίπου τρία δισεκατομμύρια κάτοικοι του πλανήτη που δεν έχουν πρόσβαση στο διαδίκτυο και θέλει να αναπτύξει ένα νέο μηχανισμό που να τους το επιτρέψει.

Το σύστημα που οραματίζεται ο Ζούκεμπεργκ θα αποτελείται από δορυφόρους και drones που θα παρέχουν τηλεπικοινωνιακές υπηρεσίες και κυρίως πρόσβαση στο Internet με υπέρυθρες δέσμες λέιζερ. Σύμφωνα με τον Ζούκεμπεργκ οι δορυφόροι θα μπορούν να στηρίξουν τηλεπικοινωνιακά αρκετές από τις περιοχές που δεν διαθέτουν σήμερα σύνδεση με το Internet. Για τις περιοχές που η γεωγραφική τους θέση ή οι τοπικές κλιματικές συνθήκες είναι τέτοιες που να εμποδίζουν το σήμα των δορυφόρων ο Ζούκεμπεργκ προτείνει την κατασκευή drones που θα λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια.

Αυτά τα drones θα μπορούν να ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις αλλά και να παραμένουν για πολλούς μήνες συνεχόμενα στον αέρα. Ετσι θα επιτρέψουν και στις πιο απομονωμένες ή δύσβατες περιοχές του πλανήτη να αποκτήσουν σύνδεση με το Internet. Για αυτό τον σκοπό ο Ζούκεμπεργκ έχει ήδη ξεκινήσει την εξαγορά εταιρειών με αντικείμενο σχετικό με τις τεχνολογίες που απαιτούνται για τη δημιουργία των δορυφόρων και των drones. Παράλληλα έχει αρχίσει να στρατολογεί και επιστήμονες από διάφορους τομείς ανάμεσα στους οποίους και στελέχη της NASA.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=581296

Internet... πανταχού παρόν.

Σε λίγα χρόνια το Διαδίκτυο θα αποκτήσει απίστευτες ταχύτητες και θα υπάρχει παντού όχι μόνο στη Γη αλλά και στο... Διάστημα.

Ο δημιουργός του Facebook Μαρκ Ζούκερμπεργκ ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα ότι θα επενδύσει στην κατασκευή ενός προηγμένου μηχανισμού που θα δώσει πρόσβαση στο Internet σε κάθε σημείο της Γης.

Ο μηχανισμός αυτός θα αποτελείται από δορυφόρους και νέου τύπου ρομποτικά αεροσκάφη.

Δορυφόροι και drones θα συνδέουν τους ανθρώπους στο Internet μέσω υπέρυθρων δεσμών λέιζερ. Σύμφωνα με τον Ζούκερμπεργκ, οι δορυφόροι θα μπορούν να στηρίξουν τηλεπικοινωνιακά αρκετές από τις περιοχές που δεν διαθέτουν σήμερα σύνδεση με το Internet. Για τις περιοχές των οποίων η γεωγραφική θέση ή οι κλιματικές συνθήκες εμποδίζουν το σήμα των δορυφόρων ο Ζούκερμπεργκ προτείνει την κατασκευή drones που θα λειτουργούν με ηλιακή ενέργεια. Αυτά τα drones θα μπορούν να ταξιδεύουν σε μεγάλες αποστάσεις αλλά και να παραμένουν για πολλούς μήνες συνεχόμενα στον αέρα. Ετσι θα επιτρέψουν και στα πιο απομονωμένα ή δύσβατα σημεία του πλανήτη να αποκτήσουν σύνδεση με το Internet.

Σε ανάλογο πνεύμα με αυτό του Ζούκερμπεργκ κινήθηκε η βρετανική εταιρεία Arm Holdings που δημιούργησε ένα τσιπ το οποίο, όπως υποστηρίζει, μπορεί να μετατρέπει κάθε ηλεκτρική ή ηλεκτρονική συσκευή σε ιντερνετική. Το Flycatcher μπορεί να συνδέει οικιακές συσκευές, φωτεινούς σηματοδότες, παρκόμετρα, ιατρικά εργαλεία και οποιαδήποτε άλλη συσκευή ή σύστημα με το Διαδίκτυο. Σύμφωνα με τους δημιουργούς του, το τσιπάκι μπορεί να συνδέει στο Internet ακόμη και αισθητήρες συλλογής δεδομένων που τοποθετούνται σε δάση όπως ο Αμαζόνιος.

Τα στελέχη της εταιρείας υποστηρίζουν ότι το Flycatcher (που είναι το όνομα ενός μικρού πτηνού, του μυγοθήρα ή μυγοχάφτη) έχει απεριόριστες εφαρμογές. Υποστηρίζουν ότι η σύνδεση των φαναριών των δρόμων στο Internet και ο έλεγχός τους από εκεί θα διευκολύνουν την καλύτερη διαχείριση της κίνησης, καθώς και την αντιμετώπιση έκτακτων περιστατικών, όπως π.χ. η πορεία ενός ασθενοφόρου.

Ανάλογη δράση θα έχει το τσιπάκι στον έλεγχο οικιακών συσκευών, όπως ψυγεία, θερμοσίφωνες, φωτισμοί, συναγερμοί κτλ., προσφέροντας στον κάτοχό τους τη δυνατότητα να τις ελέγχει από όπου κι αν βρίσκεται. Η χρήση του Flycatcher σε ιατρικά εργαλεία ή μηχανήματα (στηθοσκόπια, συσκευές μέτρησης πίεσης, σακχάρου κτλ.) θα επιτρέψει την άμεση μετάδοση των σχετικών δεδομένων στους γιατρούς. Το τσιπάκι θα μπορεί επίσης να συνδέει με το Internet αισθητήρες συλλογής δεδομένων σαν αυτούς που τοποθετούνται σε δέντρα δασών όπως του Αμαζονίου, όπου γίνεται παρακολούθηση των κλιματικών συνθηκών.

Τα δίκτυα 5G

Εκτός όμως από την πρόσβαση στο Internet, κομβικό ρόλο στη χρήση του παίζει και η ταχύτητα. Σε αυτόν τον τομέα ηγετικό ρόλο έχουν αναλάβει οι εταιρείες αλλά και η κυβέρνηση της Νότιας Κορέας. Πριν από λίγο καιρό η κυβέρνηση της ασιατικής χώρας ανακοίνωσε ότι θα επενδύσει περίπου 1,2 δισ. ευρώ στην ανάπτυξη μιας νέας γενιάς δικτύου μετάδοσης δεδομένων μέσω Internet και ειδικά για τη μετάδοση δεδομένων μέσω ασύρματων συσκευών όπως τα κινητά τηλέφωνα.

Πρόκειται για τα δίκτυα 5G, οι δυνατότητες των οποίων θα είναι απλά απίστευτες. Είναι ενδεικτικό ότι ένα δίκτυο 5G θα επιτρέπει το «κατέβασμα» μιας ταινίας σε... 1 δευτερόλεπτο!

Παράλληλα η Samsung, ο βιομηχανικός κολοσσός της Νότιας Κορέας, έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό μελέτες για την ανάπτυξη δικτύων 5G. Σύμφωνα με τα στελέχη της εταιρείας, είναι εφικτό η δημιουργία ενός δικτύου 5G να ολοκληρωθεί ως το 2017 και να ξεκινήσουν οι δοκιμές του ώστε μέσα σε διάστημα τριών ετών να γίνει εμπορική εκμετάλλευσή του. Ετσι το 2020 η μετάδοση δεδομένων θα γίνεται στην κυριολεξία σε χρόνους dt.

Στην ανάπτυξη δικτύων 5G έχουν ήδη επιδοθεί η Κίνα και η Ευρωπαϊκή Ενωση χρηματοδοτώντας μεγάλα τέτοια προγράμματα. Προσφάτως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε επένδυση 50 εκατ. ευρώ στο πρόγραμμα METIS - συνολικά σε παρόμοια δίκτυα του... μέλλοντος έχουν διατεθεί 700 εκατ. ευρώ από το 2007 ως σήμερα - με σκοπό να αναπτυχθεί ευρωπαϊκή τεχνολογία 5G που θα είναι εμπορικά διαθέσιμη ως το 2020. Μάλιστα το ΜΕΤΙS δεν είναι το μόνο ευρωπαϊκό πρόγραμμα για τα δίκτυα 5G (άλλα είναι τα 5GNow, iJoin, Tropic, Mobile Cloud Networking, Combo, Moto και Phylaws).

Μπορεί ο Ζούκερμπεργκ να οραματίζεται Internet σε όλη τη Γη, αλλά υπάρχουν κάποιοι που οραματίζονται Internet και έξω από αυτήν! Μια «διαπλανητική» εκδοχή του Διαδικτύου, η οποία βασίζεται σε διαφορετικό πρωτόκολλο επικοινωνίας, δοκιμάστηκε στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό (ISS) με την προοπτική να γίνει το στάνταρντ για τις διαστημικές επικοινωνίες του μέλλοντος.

Το πλήρωμα του ISS χρησιμοποίησε το σύστημα για να τηλεκατευθύνει ένα μικρό τροχοφόρο ρομπότ στη Γερμανία.

Το Διαδίκτυο βασίζεται στο λεγόμενο Διαδικτυακό Πρωτόκολλο ή IP, το οποίο είναι σχεδιασμένο να διαβιβάζει πακέτα δεδομένων μέσω συνδέσεων που παραμένουν μόνιμα ενεργές. Αν η σύνδεση χαθεί, τα δεδομένα πρέπει να μεταδοθούν από την αρχή.

Γεωμαγνητικές καταιγίδες, βλάβες και άλλοι παράγοντες που διακόπτουν την απευθείας σύνδεση καθιστούν προβληματική τη χρήση του IP έξω από τον πλανήτη. Η λύση είναι το πρωτόκολλο DTN (Disruption Tolerant Networking - δικτύωση με ανοχή στις διακοπές) που αναπτύχθηκε από τη NASA σε συνεργασία με τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος.

Σε δοκιμή του DTN που πραγματοποιήθηκε στον ISS οι αστροναύτες χρησιμοποίησαν έναν φορητό υπολογιστή για να στείλουν εντολές καθοδήγησης σε ένα ρομπότ LEGO το οποίο βρισκόταν στο Κέντρο Διαστημικών Επιχειρήσεων της ESA στο Ντάρμσταντ της Γερμανίας.

«Το πειραματικό πρωτόκολλο που δοκιμάσαμε θα μπορούσε μια μέρα να χρησιμοποιείται από αστροναύτες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Αρη προκειμένου να χειρίζονται ρομπότ στο έδαφος. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει από τη Γη χρησιμοποιώντας δορυφόρους ως αναμεταδότες» αναφέρει ανακοίνωση της NASA. Το κύριο χαρακτηριστικό του DTN είναι ότι σε περίπτωση διακοπής της σύνδεσης τα πακέτα δεδομένων αποθηκεύονται προσωρινά σε ενδιάμεσους κόμβους και προωθούνται στον τελικό προορισμό τους όταν η σύνδεση ξανανοίξει.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=583094

Μια μελέτη για την κατασκευή κβαντικού τηλεσκοπίου.

Η περίθλαση του φωτός – η απόκλισή του από την ευθύγραμμη διάδοση γύρω από αντικείμενα ή σχισμές – είναι ένα φαινόμενο που αναδεικνύει την κυματική του φύση.

Είναι όμως και ένα φαινόμενο που χαρακτηρίζει την διακριτική ικανότητα των τηλεσκοπίων.

Διακριτική ικανότητα είναι η ελάχιστη απόσταση στην οποία ένα τηλεσκόπιο μπορεί να διακρίνει δυο διαφορετικά σημεία. Η διακριτική ικανότητα περιορίζεται από διάφορα σφάλματα τα οποία μπορούν εν γένει να διορθωθούν. Όμως, υπάρχει ένα όριο, το όριο της περίθλασης πέρα από το οποίο η διακριτική ικανότητα του τηλεσκοπίου δεν βελτιώνεται.

Το όριο περίθλασης ενός τηλεσκοπίου ορίζεται ως η ελάχιστη γωνιακή απόσταση θ μεταξύ φωτεινών πηγών που μπορεί να διακρίνει το τηλεσκόπιο και εξαρτάται από το μήκος κύματος του εκπεμπόμενου φωτός λ και την διάμετρο D του τηλεσκοπίου:

θ (rad) = 1,22∙λ / D

Η Aglae Kellerer από το πανεπιστήμιο του Durham εξετάζοντας διάφορες κβαντικές τεχνικές επιχειρεί να διερευνήσει αυτό που μέχρι σήμερα φαινόταν αδύνατο … να ξεπεράσει το όριο περίθλασης, θέτοντας τις βάσεις για την κατασκευή του κβαντικού τηλεσκοπίου.

Για παράδειγμα ένα κβαντικό φαινόμενο που θα βοηθούσε στο να μεγιστοποιήσουμε την διακριτική ικανότητα του τηλεσκοπίου είναι η κβαντική σύμπλεξη.

Τον περασμένο μήνα μάλιστα, οι φυσικοί Takafumi Ono, Ryo Okamoto και Shigeki Takeuchi χρησιμοποίησαν το φαινόμενο της κβαντικής σύμπλεξης για να κατασκευάσουν στο εργαστήριο το πρώτο μικροσκόπιο που εκμεταλλεύεται αυτό το φαινόμενο, αυξάνοντας δραματική την διακριτική ικανότητα του μικροσκοπίου

http://www.technologyreview.com/view/524521/worlds-first-entanglement-enhanced-microscope/

http://arxiv.org/abs/1401.8075

Δυο φωτόνια που συν-πλέκονται συνδέονται τόσο βαθιά μεταξύ τους που θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιράζονται την ίδια ύπαρξη. Εκτελώντας μια μέτρηση στο ένα, αμέσως επηρεάζεται και το άλλο. Η μέτρηση αυτή μας δίνει πληροφορίες και για το άλλο φωτόνιο, ανεξάρτητα του πόσο μακριά βρίσκεται από μας.

Οι Ono et al δημιούργησαν ζεύγη συν-πλεγμένων φωτονίων. Χρησιμοποίησαν το ένα φωτόνιο του ζεύγους για τον φωτισμό ενός αντικειμένου. Το δεύτερο φωτόνιο μπορεί στη συνέχεια να μας δώσει πληροφορίες σχετικά με το πρώτο και να βελτιωθεί έτσι η εικόνα που δίνει το μικροσκόπιο.

Όμως υπάρχει ένα εμφανές πρόβλημα στο εφαρμοστεί η παραπάνω ιδέα σε ένα τηλεσκόπιο. Τα φωτόνια που εισέρχονται σ’ αυτό έρχονται από άστρα που βρίσκονται σε αποστάσεις πολλών ετών φωτός από εμάς και δεν μπορούμε να τα ελέγξουμε.

Σύμφωνα με την Kellerer υπάρχει τρόπος να παρακαμφθεί το εμπόδιο αυτό.

Δυο φωτόνια κατευθύνονται από αντίθετες κατευθύνσεις σε άτομο και απορροφώνται από αυτό. Στη συνέχεια επανεκπέμπονται αποτελώντας ένα κβαντικό σύστημα: βρίσκονται σε σύμπλεξη.

Το άτομο που απορροφά τα δυο φωτόνια αποτελεί μέρος ενός κρυστάλλου και γι αυτό δεν ανακρούεται. Έτσι, η συνολική ορμή των φωτονίων που επανεκπέμπονται προς αντίθετες κατευθύνσεις είναι μηδέν. Αν ανιχνευθεί το ένα από τα δύο φωτόνια τότε προσδιορίζεται και η κατεύθυνση του άλλου φωτονίου. Το φαινόμενο αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε ένα κβαντικό τηλεσκόπιο.

Προτείνει να χρησιμοποιηθούν τα φωτόνια αστροφυσικής προέλευσης για την δημιουργία ζευγών συν-πλεκομένων φωτονίων στο εσωτερικό του τηλεσκοπίου.

Το ένα φωτόνιο του ζεύγους αυτού να χτυπά τον ανιχνευτή δημιουργώντας μια εικόνα και το άλλο να χρησιμοποιηθεί για την αύξηση των πληροφοριών σχετικά με το πρώτο.

Σύμφωνα με μια προσομοίωση που έκανε η Kellerer σε υπολογιστή η ανάλυση της εικόνας με την μέθοδο αυτή μπορεί να βελτιωθεί έξι φορές περισσότερο.

Εννοείται πως όλα αυτά αναλύονται σε θεωρητικό επίπεδο και υπάρχουν πολλά προβλήματα που θα πρέπει να επιλυθούν μέχρι την κατασκευή ενός κβαντικού τηλεσκοπίου.

Διαβάστε περισσότερα:

https://medium.com/the-physics-arxiv-blog/5f473cf5a4bc

http://arxiv.org/pdf/1403.6681v1.pdf

http://physicsgg.me/2014/04/07/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%ad%cf%84%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%85%ce%ae-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf/

Η τεχνητή νοημοσύνη «το μεγαλύτερο γεγονός, ίσως όμως το τελευταίο»

Η επιτυχία στη δημιουργία τεχνητής νοημοσύνης θα αποτελούσε το μεγαλύτερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία, μπορεί όμως να είναι και το τελευταίο, εάν δεν μάθουμε πώς να αποφύγουμε τους κινδύνους, προειδοποιεί ομάδα τεσσάρων κορυφαίων επιστημόνων, μεταξύ των οποίων ο Στίβεν Χόκινγκ, τονίζοντας την ανάγκη να υπάρξει σοβαρή έρευνα επί των συνεπειών μία τέτοιας εξέλιξης.

Το άρθρο,

http://www.independent.co.uk/news/science/stephen-hawking-transcendence-looks-at-the-implications-of-artificial-intelligence--but-are-we-taking-ai-seriously-enough-9313474.html

που δημοσιεύεται στον βρετανικό Ιndependent με αφορμή την ταινία του Χόλιγουντ «Transcendence», προειδοποιεί ότι θα ήταν λάθος «και πιθανώς το μεγαλύτερο σφάλμα στην ιστορία» να υποθέσουμε ότι η δημιουργία ευφυών μηχανών είναι απλά «επιστημονική φαντασία».

Οι επιστήμονες τονίζουν ότι μία σειρά από τεχνολογικά επιτεύγματα, από τα αυτοκίνητα που οδηγούνται μόνα τους έως τους προσωπικούς βοηθούς στα κινητά, υποδηλώνουν ένα «αγώνα εξοπλισμών υψηλής τεχνολογίας» του οποίου τα σημερινά επιτεύγματα θα ωχριούν απέναντι σε αυτά που έρχονται τις επόμενες δεκαετίες.

Τα δυνητικά οφέλη είναι τεράστια, όπως σημειώνεται στο άρθρο, το ίδιο όμως τεράστιοι είναι και οι κίνδυνοι. «Η επιτυχία στη δημιουργία τεχνητής νοημοσύνης θα αποτελούσε το μεγαλύτερο γεγονός στην ανθρώπινη ιστορία. Δυστυχώς, όμως, μπορεί να είναι και το τελευταίο, εάν δεν μάθουμε πώς να αποφύγουμε τους κινδύνους» τονίζουν.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί μία «εκρηκτική μετάβαση» στην τεχνητή νοημοσύνη, υπογραμμίζοντας: «Ενώ οι βραχυπρόθεσμες συνέπειες της τεχνητής νοημοσύνης εξαρτώνται από το ποιος την ελέγχει, οι μακροπρόθεσμες συνέπειες εξαρτώνται από το εάν μπορεί καν να ελεγχθεί».

«Εάν ένας ανώτερος εξωγήινος πολιτισμός μας έστελνε ένα μήνυμα που λέει "Φτάνουμε σε μερικές δεκαετίες" θα απαντούσαμε: "Εντάξει, ειδοποιήστε μας όταν φτάσετε, θα έχουμε τα φώτα αναμμένα"; Πιθανότατα όχι.

»Και όμως αυτό πάνω-κάτω συμβαίνει με την τεχνητή νοημοσύνη. Αν και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το δυνητικά καλύτερο ή χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί στην ανθρώπινη ιστορία, λίγη σοβαρή έρευνα γίνεται σε αυτά τα θέματα», προειδοποιούν οι τέσσερις κορυφαίοι επιστήμονες.

Εκτός από τον διάσημο βρετανό κοσμολόγο Στίβεν Χόκινγκ, το άρθρο συνυπογράφουν ο Στιούαρτ Ράσελ, καθηγητής πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ· ο Μαξ Τέγκμαρκ, καθηγητής φυσικής στο MIT, καθώς και ο νομπελίστας φυσικός του ΜΙΤ Φρανκ Βίλτσεκ.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231315669

Ολοκληρωμένο κύκλωμα μιμείται τον εγκέφαλο.

Ερευνητές στις ΗΠΑ ανέπτυξαν ένα ολοκληρωμένο κύκλωμα που μιμείται τον τρόπο λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου.

Το κύκλωμα αυτό επεξεργάζεται εννέα χιλιάδες φορές πιο γρήγορα τα δεδομένα από τα ολοκληρωμένα κυκλώματα ενός συμβατικού ηλεκτρονικού υπολογιστή και φυσικά ξεπερνά τις επιδόσεις πολύ προηγμένων υπολογιστικών συστημάτων.

Το επαναστατικό ολοκληρωμένο κύκλωμα δημιούργησαν ερευνητές του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και το ονόμασαν «Neurogrid» δηλαδή, πλέγμα νευρώνων. Το κύκλωμα έχει μέγεθος παρόμοιο με εκείνο ενός iPad και αποτελείται από 16 τσιπάκια που οι ερευνητές χαρακτηρίζουν «Neurocore» (νευρώνα πυρήνα). Το Neurogrid μπορεί να προσομοιώσει τη λειτουργία ενός εκατομμυρίου νευρώνων και δισεκατομμυρίων συνάψεων.

Οι δυνατότητες του Neurogrid ξεπερνούν κατά πολύ άλλα ηλεκτρονικά συστήματα που μιμούνται την εγκεφαλική λειτουργία. Η δημιουργία του Neurogrid αναμένεται να φέρει επανάσταση στους τομείς της ρομποτικής και των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Επίσης είναι πιθανό να επιτρέψει στους επιστήμονες να κατανοήσουν ακόμη καλύτερα τη λειτουργία του εγκεφάλου.

Μια πρώτη εφαρμογή του Neurogrid πάνω στην οποία εργάζεται η ερευνητική ομάδα που το δημιούργησε είναι μια νέα γενιά προσθετικών μελών. Τα μέλη αυτά θα λειτουργούν με τσιπάκια που θα αποκωδικοποιούν τα εγκεφαλικά σήματα πιο γρήγορα και αποτελεσματικά χωρίς παρενέργειες, όπως παραδείγματος χάριν να υπερθερμαίνεται ο εγκέφαλος.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=592521

Δημιουργία ύλης από φως

Η δυνατότητα δημιουργίας ύλης από το φως είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές προβλέψεις της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής. Ο απλούστερος μηχανισμός όπου καθαρό φως μετατρέπεται σε σωματίδια είναι ο μηχανισμός Breit-Wheeler, σύμφωνα με τον οποίο παράγεται ζεύγος ηλεκτρονίου-ποζιτρονίου: γ + γ´ → e+ + e-, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ σε εργαστήριο.

Οι ερευνητές Pike, Mackenroth, Hill και Rose στην εργασία τους με τίτλο «A photon–photon collider in a vacuum hohlraum» περιγράφουν το πως θα μπορούσαν να παραχθούν 105 ζεύγη Breit–Wheeler από συγκρούσεις φωτονίων.

Η πειραματική διάταξη μετατροπής φωτός σε ύλη.

Σύμφωνα με την πειραματική διάταξη του παραπάνω σχήματος, υπερ-σχετικιστικά ηλεκτρόνια προσπίπτουν σε στόχο χρυσού, δημιουργώντας μια δέσμη φωτονίων υψηλής ενέργειας, εξαιτίας της ακτινοβολίας bremsstrahlung (ακτινοβολία από την επιβράδυνση φορτισμένων σωματιδίων). Το επόμενο στάδιο του πειράματος περιλαμβάνει το hohlraum (που στα γερμανικά σημαίνει «άδειο δωμάτιο»), όπου υψηλής ενέργειας λέιζερ δημιουργούν στην εσωτερική επιφάνεια από χρυσό ένα θερμικό πεδίο ακτινοβολίας, που συνίσταται από φωτόνια σαν αυτά που εκπέμπονται από άστρα. Η αρχική δέσμη των φωτονίων από το πρώτο στάδιο του πειράματος συγκρούεται με τα φωτόνια του hohlraum με αποτέλεσμα την δημιουργία ζεύγους ηλεκτρονίων ποζιτρονίων.

Σύμφωνα με τον Oliver Pike, που ηγείται της έρευνας, η διαδικασία Breit-Wheeler είναι ένας απλός τρόπος μετατροπής του φωτός σε ύλη και μια ξεκάθαρη απόδειξη της διασημότερης εξίσωσης της φυσικής, E=mc2 (η σχέση μεταξύ ενέργειας και μάζας του Einstein). Το πείραμα αναμένεται να υλοποιηθεί στους επόμενους 12 μήνες.

http://physicsgg.me/2014/05/19/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%86%CF%89%CF%82/

Επετεύχθη κβαντική τηλεμεταφορά.

Ολλανδοί επιστήμονες κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ακριβή τηλεμεταφορά κβαντικών πληροφοριών σε απόσταση τριών μέτρων. Πρόκειται για ένα επίτευγμα που όμως απέχει ακόμη πολύ από τη διάσημη φράση «Διακτίνισέ με, Σκότι!» στο Σταρ Τρεκ όπου οι άνθρωποι τηλεμεταφέρονταν στο Διάστημα αλλά αποτελεί ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αρκετοί επιστήμονες θεωρούν πλέον ότι κάποτε θα καταστεί εφικτή η τηλεμεταφορά ολόκληρων ανθρώπων από το ένα μέρος στο άλλο. Προς το παρόν πάντως -και για αρκετό ακόμη καιρό- θα πρέπει να αρκεστούμε στην τηλεμεταφορά κβαντικών πληροφοριών.

Η εξέλιξη της συγκεκριμένης έρευνας θα συμβάλει στη δημιουργία του «κβαντικού διαδικτύου», που θα διασυνδέει αστραπιαία εξίσου γρήγορους κβαντικούς υπολογιστές. Ακόμη πιο άμεσα, προτού υλοποιηθεί το κβαντικό διαδίκτυο, η τηλεμεταφορά κβαντικών δεδομένων θα καταστήσει πιο ασφαλής από τους «ωτακουστές» τις σημερινές επικοινωνίες, καθώς η μετάδοση κβαντικών δεδομένων θεωρείται 100% ασφαλής (θεωρητικά τουλάχιστον).

Την έρευνα πραγματοποίησαν ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Ρόναλντ Χάνσον του Ινστιτούτου Νανοεπιστήμης του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Delft στην Ολλανδία.

Κατάφεραν να τηλεμεταφέρουν (και μάλιστα με αξιοπιστία 100%) πληροφορίες, κωδικοποιημένες σε υποατομικά σωματίδια, ανάμεσα σε δύο σημεία που απέχουν τρία μέτρα.

Η τηλεμεταφορά βασίζεται στο μυστηριώδες φαινόμενο της κβαντικής «εμπλοκής» ή κβαντικού «εναγκαλισμού», κατά την οποία η κατάσταση ενός σωματιδίου επηρεάζει αυτόματα την κατάσταση ενός άλλου μακρινού σωματιδίου (κάτι που καθόλου δεν άρεσε στον Αϊνστάιν, επειδή δεν μπορούσε να το εξηγήσει).

Στο πείραμα χρησιμοποιήθηκαν «εναγκαλισμένα» ηλεκτρόνια παγιδευμένα μέσα σε κρύσταλλο διαμαντιού σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία. Οι ερευνητές πέτυχαν την τηλεμεταφορά τεσσάρων διαφορετικών καταστάσεων των υποατομικών σωματιδίων, που η κάθε μία αντιστοιχούσε σε μια μονάδα κβαντικής πληροφορίας (qubit) - κατ' αντιστοιχία των συμβατικών δυαδικών μονάδων ψηφιακής πληροφορίας (bit). Ένας βασικός στόχος των επιστημόνων είναι να δημιουργήσουν έναν ισχυρό κβαντικό υπολογιστή, που θα μπορεί να δουλεύει με έναν μεγάλο αριθμό «εναγκαλισμένων» κβαντικών μονάδων πληροφοριών (qubits), κάτι που όμως ακόμη δεν έχει καταστεί εφικτό. Το επίτευγμα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

Ο Χάνσον υποστηρίζει ότι οι νόμοι της Φυσικής δεν απαγορεύουν την τηλεμεταφορά μεγάλων αντικειμένων, άρα και ανθρώπων. Όπως ανέφερε, κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον δεν αποκλείεται οι άνθρωποι να διακτινίζονται ακόμη και στο διάστημα.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η τηλεμεταφορά αφορά κατά βάση την κατάσταση ενός σωματιδίου. «Εφόσον πιστεύει κανείς ότι δεν είμαστε παρά μια συλλογή ατόμων συνενωμένων με ένα συγκεκριμένο τρόπο, θεωρητικά φαίνεται δυνατό να τηλεμεταφέρουμε τους εαυτούς μας από το ένα μέρος στο άλλο. Πρακτικά, κάτι τέτοιο θα είναι πολύ απίθανο, αλλά το να πούμε ότι ποτέ δεν θα γίνει, αυτό θα ήταν επικίνδυνο. Δεν θα το απέκλεια, επειδή κανείς θεμελιώδης φυσικός νόμος δεν το εμποδίζει. Αν όμως συμβεί ποτέ, θα είναι στο μακρινό μέλλον», δήλωσε ο Χάνσον.

Η ερευνητική ομάδα σχεδιάζει μια πολύ πιο φιλόδοξη τηλεμεταφορά σε απόσταση 1.300 μέτρων στο χώρο του πανεπιστημίου. Η προσπάθεια αυτή θα γίνει τον προσεχή Ιούλιο. Συνολικά σε όλο τον κόσμο, πέντε έως έξι επιστημονικές ομάδες ανταγωνίζονται για το ποιά θα πετύχει πρώτη την κβαντική τηλεμεταφορά σε μεγάλες αποστάσεις, ίσως και με ταχύτητα μεγαλύτερη και από του φωτός.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=601289

Εγώ, η μηχανή!

Ένα πρόγραμμα υπολογιστή που παριστάνει ένα 13χρονο αγόρι από την Ουκρανία φέρεται να είναι το πρώτο λογισμικό που περνά το περίφημο τεστ του Τούρινγκ: έπεισε το ένα τρίτο των ανθρώπινων συνομιλητών του ότι είναι κι αυτός άνθρωπος. Οι διοργανωτές της δοκιμής κάνουν λόγο για «ιστορική» εξέλιξη στην επιστήμη των υπολογιστών, αναγνωρίζουν όμως πως μια από τις πρώτες εφαρμογές της τεχνολογίας θα είναι πιθανότατα το κυβερνοέγκλημα.

O «Eugene Gootsman», όπως ονομάζεται το πρόγραμμα, έπεισε ότι είναι άνθρωπος τους τρεις από τους δέκα κριτές της δοκιμής που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο στη Βασιλική Ακαδημία Επιστημών στο Λονδίνο.

Η ιδέα του τεστ είχε προταθεί το 1950 σε ένα άρθρο-ορόσημο του Άλαν Τούρινγκ,

http://cogprints.org/499/

διάσημου βρετανού μαθηματικού και πρωτοπόρου των υπολογιστών, ο οποίος προσπαθούσε να ορίσει την έννοια της σκεπτόμενης μηχανής. Ο Τούρινγκ αποφάσισε να παρακάμψει τα φιλοσοφικά προβλήματα του ερωτήματος και πρότεινε την ιδέα ότι μια μηχανή μπορεί να θεωρηθεί ότι «σκέπτεται» αν μπορεί να συνομιλήσει με τους ανθρώπους και να τους ξεγελάσει για τη φύση της.

Υπάρχουν κι άλλοι που είχαν ισχυριστεί στο παρελθόν ότι πέρασαν το τεστ του Τούρινγκ, αυτή όμως είναι η πρώτη φορά που δεν υπήρχαν συγκεκριμένα θέματα ή ερωτήσεις στις συνομιλίες του τεστ. Στη δοκιμή υποβλήθηκαν και άλλα συστήματα τεχνητής νοημοσύνης όπως Ultra Hal, το Cleverbot και το Elbot .

«Είμαστε περήφανοι που ανακοινώνουμε ότι το τεστ του Άλαν Τούρινγκ ξεπεράστηκε για πρώτη φορά το Σάββατο» δήλωσε ο Κέβιν Ουόρουικ του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ, το οποίο διοργάνωσε τη δοκιμή με αφορμή την 60ή επέτειο από τον θάνατο του Τούρινγκ.

Είναι όμως προφανές ότι ο χαρακτήρας ενός 13χρονου αγοριού που μιλά αγγλικά ως δεύτερη γλώσσα έπαιξε ρόλο στην επιτυχία του εγχειρήματος. Ακόμα και οι δημιουργοί του προγράμματος δείχνουν να παραδέχονται ότι δεν μπορούν να προσομοιώσουν τις επικοινωνιακές ικανότητες ενός ενήλικα, ακόμα και στην οθόνη ενός υπολογιστή:

«Αφιερώσαμε πολύ χρόνο στην ανάπτυξη ενός χαρακτήρα με πιστευτή προσωπικότητα» λέει στον Independent o Βλάντιμιρ Βεσέλοφ, «πατέρας» του Ευγένιου. « Η βασική μας ιδέα είναι ότι [το πρόγραμμα] μπορεί να ισχυρίζεται ότι τα ξέρει όλα, στην ηλικία του όμως είναι απόλυτα λογικό ότι δεν τα ξέρει όλα» εξηγεί.

Τον κρίσιμο παράγοντα της «ηλικίας» του αγοριού επισήμαναν και άλλοι ειδικοί. «Είναι πράγματι μια μεγάλη επιτυχία για τον Eugene. Ήταν πράγματι πολύ έξυπνο το τρικ να υποκριθεί ένα 13χρονο αγόρι από την Ουκρανία, κάτι που περιόρισε πολύ τη συζήτηση» δήλωσε στο BBC ο λόρδος Τζον Σάρκεϊ, ειδικός στη ρομποτική, κριτής της δοκιμής και επικεφαλής της εκστρατείας για την πρόσφατη αποκατάσταση του ονόματος του Άλαν Τούρινγκ,

http://news.in.gr/world/article/?aid=1231283159

έπειτα από την καταδίκη του για ομοφυλοφιλία.

Σε κάθε γύρο της δοκιμής, κάθε κριτής καθόταν μπροστά σε ένα πληκτρολόγιο και έθετε γραπτά ερωτήματα, τα οποία απαντούσαν παράλληλα τα διαγωνιζόμενα προγράμματα αλλά και ανθρώπινοι συνομιλητές για λόγους σύγκρισης. Οι πλήρεις διάλογοι δεν δημοσιοποιήθηκαν, θα μπορούσαν όμως να συμπεριληφθούν σε μελλοντικό επιστημονικό άρθρο για το θέμα. Για να γίνει η συνομιλία σε φυσικούς, γρήγορους ρυθμούς, το λογισμικό έτρεχε σε υπερυπολογιστές. Σύμφωνα όμως με τους δημιουργούς του, το πρόγραμμα θα μπορούσε να τρέξει ακόμα και σε λάπτοπ.

Η αυξανόμενη ταχύτητα των υπολογιστών και η εμφάνιση προγραμμάτων που παριστάνουν πειστικά τους ανθρώπους σίγουρα εγείρει ερωτήματα. «Το τεστ του Τούρινγκ οπωσδήποτε έχει σημασία για τη σημερινή κοινωνία» αναγνωρίζει ο Δρ Ουόρουικ του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ. Όπως υποστηρίζει, η εμφάνιση υπολογιστών που υποκρίνονται τους ανθρώπους είναι «καμπανάκι που χτυπά για το κυβερνοέγκλημα». Αυτό σημαίνει ότι προγράμματα σαν τον «Ευγένιο» ίσως αρχίσουν στο μέλλον να συνομιλούν μαζί μας στο Διαδίκτυο, ίσως και υποκρινόμενα υπαρκτούς ανθρώπους, όχι για χάρη της κουβέντας, αλλά για να μας εξαπατήσουν και να υποκλέψουν δεδομένα που προορίζονται μόνο για ανθρώπους.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=604586

Η Κίνα σταθερά πρώτη στη λίστα των ταχύτερων υπερυπολογιστών.

Το σύστημα Tianhe-2 του κινεζικού Εθνικού Πανεπιστημίου Αμυντικής Τεχνολογίας εξασφάλισε για τρίτη συνεχή φορά την πρώτη θέση στη λίστα των 500 ισχυρότερων υπολογιστών του κόσμου.

Σύμφωνα με το τελευταίο Top500, το οποίο ενημερώνεται δύο φορές το χρόνο, ο Tianhe-2 («Γαλαξίας-2») προσφέρει ισχύ 33,86 petaflops, μπορεί δηλαδή να εκτελεί 33,6 τετράκις εκατομμύρια υπολογισμούς κινητής υποδιαστολής το δευτερόλεπτο.

Από την προηγούμενη έκδοση του Top500 μέχρι σήμερα, η Κίνα κατάφερε να αυξήσει τους υπερυπολογιστές της που μπαίνουν στη λίστα από τους 63 στους 76 -περίπου όσους η Βρετανία (30), η Γαλλία (27) και η Γερμανία (23) μαζί.

Οι ΗΠΑ είδαν το μερίδιό τους να μειώνεται κατά 15%, παραμένουν όμως μακράν πρώτες με 233 συστήματα στη λίστα.

Όσον αφορά τους κατασκευαστές, η HP έρχεται πρώτη με 182 συστήματα και ακολουθούν η IBM με 176 και η Cray με 51.

Ο πρωταθλητής Tianhe-2 λειτουργεί στο Εθνικό Κέντρο Υπερυπολογιστών του Γκουανσού και αξιοποιείται σε προγράμματα «έρευνας και εκπαίδευσης». Χρησιμοποιεί ένα συνδυασμό επεξεργαστών Galaxy Ft-1500 που σχεδιάστηκαν στο πανεπιστήμιο και επεξεργαστών Ivy Bridge και Xenon Phi της Intel, και τρέχει το κινεζικό λειτουργικό σύστημα Kylin, το οποίο βασίστηκε στο Linux και σχεδιάστηκε ειδικά για εφαρμογές υψηλών απαιτήσεων.

Οι απαιτήσεις του Tianhe-2 σε ηλεκτρική ενέργεια είναι τερατώδεις, αφού η κατανάλωση φτάνει τα 17,8 Megawatt, όσο χρειάζεται μια μικρή πόλη.

Η υψηλή κατανάλωση ενέργειας ήταν εξάλλου ο λόγος για τον οποίο τέθηκε εκτός λειτουργίας το 2013 ο Roadrunner της IBM, το σύστημα που έσπασε για πρώτη φορά πριν από πέντε χρόνια το φράγμα του 1 pflops.

Στη δεύτερη θέση του τελευταίου Top500, το οποίο δημοσιεύεται από την ομάδα του καθηγητής Χανς Μόιερ στο Πανεπιστήμιο του Μάνχαϊμ στη Γερμανία, βρίσκεται και πάλι ο Titan (17,59 pflos), ένα σύστημα της εταιρείας Cray που λειτουργεί στο Εθνικό Εργαστήριο του Όουκ Ριτζ, το οποίο υπάγεται στο αμερικανικό υπουργείο Άμυνας.

Οι επιδόσεις του Top500 μετρώνται με το λεγόμενο τεστ Linpack, το οποίο βαθμολογεί τους υπολογιστές ως προς την ταχύτητα εκτέλεσης μιας ειδικής γραμμικής εξίσωσης. Δεν λαμβάνει ωστόσο υπόψη άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την ταχύτητα σε πραγματικές συνθήκες, όπως για παράδειγμα το ρυθμό διαμεταγωγής δεδομένων από ένα τμήμα του συστήματος σε ένα άλλο.

Η τελευταία έκδοση του Top500 θα παρουσιαστεί αργότερα τη Δευτέρα στο Διεθνές Συνέδριο Υπολογιστών που πραγματοποιείται στη Λειψία της Γερμανίας.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231329252

Πείραμα κβαντομηχανικής δοκιμάζει τη βαρύτητα του Νεύτωνα.

Μια νέα πειραματική τεχνική που αξιοποιεί τους νόμους της κβαντομηχανικής επέτρεψε σε διεθνή ομάδα ερευνητών να μετρήσει με ακρίβεια τη βαρυτική σταθερά G, γνωστή από το νόμο της παγκόσμιας έλξης του Νεύτωνα. Εφόσον βελτιωθεί, η κβαντική μέθοδος θα μπορούσε να δείξει αν η σταθερά G ισχύει όντως παντού και πάντα.

Σύμφωνα με το νόμο της παγκόσμιας έλξης που διατύπωσε ο Ισαάκ Νεύτωνας το 1687, κάθε ουράνιο σώμα έλκει οποιοδήποτε άλλο σώμα με μια δύναμη ανάλογη του γινομένου των μαζών τους και αντιστρόφως ανάλογη του τετραγώνου της απόστασής τους.

Ο παραπάνω νόμος εκφράζεται με τη μαθηματική σχέση:

όπου G είναι η βαρυτική σταθερά, περίπου ίση με 6.67×10−11 N·(m/kg)2 .

Παρόλο όμως που το G υποτίθεται ότι έχει συγκεκριμένη, σταθερή τιμή σε όλο το Σύμπαν, και εμφανίζεται μάλιστα στις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν, οι πειραματικές μετρήσεις της τιμής του δίνουν ελαφρώς διαφορετικά αποτελέσματα, και μάλιστα τα τελευταία χρόνια οι αποκλίσεις μεγαλώνουν αντί να μικραίνουν.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, εξηγεί το Nature.com,

http://www.nature.com/news/quantum-method-closes-in-on-gravitational-constant-1.15427

οι φυσικοί εφαρμόζουν μια μέθοδο που προτάθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα και μετρά τη ροπή που προκαλεί η βαρυτική έλξη σε βαρίδια που κρέμονται από έναν περιστρεφόμενο άξονα.

Η νέα μέθοδος, η οποία παρουσιάζεται στην επιθεώρηση Nature,

http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature13433.html

διαφέρει παρασάγγας, καθώς αξιοποιεί τις κβαντικές ιδιότητες των ατόμων -συγκεκριμένα, την ιδιότητά τους να συμπεριφέρονται ως κύμα.

Χάρη στην προσέγγιση αυτή οι ερευνητές κατάφεραν να μετρήσουν τη βαρυτική έλξη ανάμεσα σε άτομα ρουβιδίου και μια συστοιχία κυλίνδρων από βολφράμιο βάρους 516 κιλών.

Η ομάδα του Γκουγκλιέλμο Τίνο, φυσικού στο Πανεπιστήμιο της Φλορεντίας, χρησιμοποίησε παλμούς ακτινοβολίας λέιζερ για να διαταράξει ένα σύννεφο ανέμων ρουβιδίου παγωμένων κοντά στο απόλυτο μηδέν. Υπό την επίδραση της ακτινοβολίας τα άτομα σηκώθηκαν σε ύψος μερικών δεκάδων εκατοστών και στη συνέχεια ξαναέπεσαν υπό την επίδραση της βαρύτητας.

Η ακτινοβολία λέιζερ χώρισε το κύμα που αντιστοιχούσε σε κάθε άτομο σε μια υπέρθεση δύο ενεργειακών καταστάσεων, οι οποίες αντιστοιχούν σε άτομα που φτάνουν σε διαφορετικά ύψη και επομένως δέχονται ελαφρώς διαφορετικές βαρυτικές δυνάμεις. Μετρώντας τη διαφορά αυτή σε αλλεπάλληλες μετρήσεις, οι ερευνητές μπόρεσαν να υπολογίσουν το G με νέα επίπεδα ακρίβειας.

Η αβεβαιότητα της μέτρησης είναι 150 μέρη ανά εκατομμύριο, ή 0,015%, παραμένει δηλαδή λίγο μεγαλύτερη από την αβεβαιότητα των συμβατικών μεθόδων που βασίζονται σε μακροσκοπικά βάρη.

Στο μέλλον όμως η νέα μέθοδος θα μπορούσε να βελτιωθεί και να δώσει απάντηση στις αποκλίσεις που εμφανίζονται στη μέτρηση της τιμής του G.

Ένα ενδεχόμενο είναι να οφείλονται οι αποκλίσεις αυτές σε πειραματικά σφάλματα. Μια άλλη, πιο ενδιαφέρουσα εξήγηση. είναι ότι ο νόμος της παγκόσμιας έλξης δεν εξηγεί τις βαρυτικές επιδράσεις σε μικρούς χώρους όπως ένα εργαστήριο.

Και αυτό θα σήμαινε ότι οι φυσικοί θα αναγκάζονταν να βελτιώσουν το νόμο του Νεύτωνα.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231329285

Πρόγραμμα δημιουργίας αφηγήσεων κατασκεύασαν αυστραλοί ειδικοί στην τεχνητή νοημοσύνη.

Φαίνεται πολύ πιθανό η παράκληση μικρών και μεγάλων «πες μου ένα παραμύθι», η παράκληση να σκαρφιστείς επιτόπου μια νέα ιστορία για να τους αφηγηθείς, να εκπληρώνεται σύντομα με το πάτημα ενός πλήκτρου. Κι αν δεν γίνεται ακόμη ακριβώς, πάντως η τεχνητή νοημοσύνη βαδίζει στον δρόμο της κατά παραγγελίαν αφήγησης. Συγκεκριμένα, ερευνητές στην Αυστραλία δημιούργησαν ένα πρόγραμμα για ηλεκτρονικούς υπολογιστές το οποίο τροφοδοτείται με βασικά στοιχεία και ένα ηθικό δίδαγμα και μπορεί να κατασκευάσει μια ιστορία στο πρότυπο των αισώπειων μύθων.

Το πρόγραμμα ονομάζεται Moral Storytelling System, το επινόησε η Margaret Sarlej από το Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας και δημιουργεί ιστορίες που καταλήγουν με ένα ηθικό δίδαγμα από τα έξι που συνήθως απαντούν στους Μύθους του Αισώπου περί τιμωρίας, απληστίας, αλαζονείας, ρεαλιστικών προσδοκιών, απερισκεψίας και ανταμοιβής.

Όπως εξηγεί η δημιουργός του προγράμματος στον βρετανικό Guardian, οι χαρακτήρες των ιστοριών μπορούν να βιώσουν 22 συναισθήματα, από τη χαρά ως τη λύπη και από τη μετάνοια ως την ευγνωμοσύνη, σε τρεις διαφορετικούς αφηγηματικούς κόσμους.

Δεν είναι πάντως εύκολο να «φορτώσει» κάποιος τα απαραίτητα για μια αφήγηση στοιχεία σε έναν υπολογιστή, γιατί εκτός από την ιστορία, την πλοκή, τους χαρακτήρες, το σκηνικό κτλ. δεν υπάρχει μέχρι στιγμής τρόπος να κάνει κάποιος τον υπολογιστή να αποκτήσει την ανθρώπινη «κοινή λογική» που παίζει σημαντικό ρόλο στις ιστορίες που αφηγούμαστε.

«Για παράδειγμα, αν ο Μπομπ δώσει στην Άλις ένα μήλο, τότε η Άλις θα έχει το μήλο αλλά ο Μπομπ δεν θα το έχει. Αυτό είναι αυτονόητο για τους ανθρώπους αλλά όχι για έναν υπολογιστή», εξηγεί η Sarlej. «Αν αναρωτηθούμε λοιπόν πόσα μπορεί να συμβούν σε μια ιστορία, όλα τα πιθανά γεγονότα και τις πιθανές εκβάσεις τους, αντιλαμβανόμαστε πόσο εξαιρετικά περίπλοκο είναι να "εκπαιδεύσουμε" τον υπολογιστή σε αυτά. Από την άλλη, οι υπολογιστές χρειάζονται λογικές εξηγήσεις για όλα, πώς θα τους εκπαιδεύσουμε να αφηγούνται ιστορίες που θα έχουν συγκινησιακή απήχηση στους ακροατές τους;».

Ο επόπτης της Sarlej Malcolm Ryan, ειδικός σε θέματα τεχνητής νοημοσύνης, υποστηρίζει ότι οι υπολογιστές θα μπορούν μέσα στην επόμενη δεκαετία να γράψουν ενδιαφέρουσα λογοτεχνία, μολονότι εκτιμά ότι θα είναι «περισσότερο πειραματική παρά συμβατική εκφραστικά».

Στο μεταξύ, όπως λέει η φοιτήτριά του, «Οι υπολογιστές μπορούν να δημιουργήσουν απλές ιστορίες οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν στην εκπαίδευση για την τόνωση της φιλαναγνωσίας. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί ενδιαφέρεται μονάχα για τα διαστημόπλοια και τους εξωγήινους, το να προσφέρει ένα πρόγραμμα τη δυνατότητα δημιουργίας πολλών διαφορετικών ιστοριών γι' αυτούς μπορεί να συντηρήσει το ενδιαφέρον του παιδιού για την αφήγηση και έτσι να διευκολύνει τη μάθηση».

«Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και πολλή δουλειά και είναι σχεδόν απίθανο να δούμε ένα νέο "Πόλεμος και Ειρήνη" να γράφεται από έναν υπολογιστή» υποστηρίζει η Sarlej, η οποία εκτιμά ότι ο σκοπός δεν είναι να αντικαταστήσουν οι υπολογιστές τους φυσικούς αφηγητές. «Τα λογισμικά που δημιουργούμε στόχο έχουν να λειτουργήσουν ως εργαλεία ανακάλυψης νέων εμπειριών αφήγησης. Οι δυνατότητες διαδραστικότητας που προσφέρουν ανοίγουν ορίζοντες που πιθανώς οι παραδοσιακοί αφηγητές δεν είχαν ποτέ διανοηθεί».

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=621647

Πρωτοποριακό τσιπ της IBM μιμείται τον εγκέφαλο.

Μιμούμενο την αρχιτεκτονική του εγκεφάλου, το μεγαλύτερο τσιπ που έχει κατασκευάσει ως σήμερα η IBM λειτουργεί με ένα εκατομμύριο «νευρώνες» και 256 εκατομμύρια «συνάψεις».

Η νέα «νευρομορφική» προσέγγιση, εντελώς διαφορετική από την αρχιτεκτονική των σημερινών επεξεργαστών, θα μπορούσε να δώσει στις μηχανές αισθήσεις όπως οι ανθρώπινες.

Το τσιπ TrueNorth της IBM, το οποίο παρουσιάζεται στο εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους του Science , έχει διαστάσεις 3 επί 3 εκατοστά και συγκεντρώνει 5,4 δισεκατομμύρια τρανζίστορ, περισσότερα από κάθε άλλο τσιπ της ΙΒΜ. Η επιστημονική δημοσίευση είναι διαθέσιμη εδώ.

http://www.sciencemag.org/lookup/doi/10.1126/science.1254642

Η κατανάλωση ενέργειας, ένας κρίσιμος παράγοντας για τις μελλοντικές εφαρμογές, είναι θεαματικά χαμηλή, γύρω στα 70 milliwatt. Συγκριτικά, ένας γρήγορος συμβατικός επεξεργαστής θα είχε περίπου 1.000 φορές μεγαλύτερη κατανάλωση, της τάξης των δεκάδων watt.

To κύκλωμα χωρίζεται σε 4.096 «νευροσυναπτικούς πυρήνες», καθένας από τους οποίους αποτελείται από 256 νευρώνες. Κάθε νευρώνας συνδέεται με 256 διαφορετικούς νευρώνες, δίνοντας στο τσιπ συνολικά 256 εκατομμύρια συνδέσεις, ανάλογες με τις συνάψεις που σχηματίζουν μεταξύ τους οι νευρώνες του εγκεφάλου.

Σε αντίθεση με τους σημερινούς υπολογιστές, στους οποίους ο επεξεργαστής βρίσκεται σε διαφορετική θέση από τη μνήμη, η νέα διάταξη ενοποιεί στενά τον επεξεργαστή με τη μνήμη, όπως τονίζει σε άρθρο του ο Δρ Νταρμέντρα Μόντα της IBM, επικεφαλής της ομάδας ανάπτυξης.

Οι διαφορές δεν σταματούν εδώ, αφού το νέο τσιπ δεν τροφοδοτείται με «0» και «1» αλλά με παλμούς ηλεκτρικού ρεύματος. Οι «νευρώνες» που ενεργοποιούνται από αυτούς τους παλμούς επικοινωνούν με γειτονικούς νευρώνες, οι οποίοι με τη σειρά τους αποφασίζουν αν θα παραγάγουν νέους παλμούς.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το νέο τσιπ είναι ιδιαίτερα ικανό σε εργασίες παράλληλης επεξεργασίας όπως η μηχανική όραση και η μηχανική ακοή -εργασίες στις οποίες οι σημερινοί υπολογιστές τα βρίσκουν σκούρα.

Σε δοκιμή που πραγματοποίησε η ομάδα του Δρ Μόντα, το τσιπ ανέλυσε σε πραγματικό χρόνο ένα βίντεο και αναγνώρισε τους πεζούς, τα αυτοκίνητα, τα ποδήλατα και άλλα οχήματα στο δρόμο.

Οι αισθητηριακές ικανότητες της νέας αρχιτεκτονικής, τονίζει ο ερευνητής, μπορούν να αυξάνονται επ΄αόριστον με τη σύνδεση όλων και περισσότερων τέτοιων τσιπ σε ένα σύστημα. Η IBM μάλιστα ήδη δοκιμάζει συστήματα με 16 εκατομμύρια νευρώνες και 4 δισεκατομμύρια συνάψεις.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι η νέα αρχιτεκτονική απαιτεί και μια νέα γλώσσα προγραμματισμού, εντελώς διαφορετική από τις σημερινές.

Παρόλα αυτά, η IBM ελπίζει ότι οι πρώτες εμπορικές εφαρμογές δεν θα αργήσουν -η εταιρεία μεταξύ άλλων συνεργάζεται με την iniLabs Ltd, η οποία αναπτύσσει μια κάμερα για τυφλούς σχεδιασμένη να υποκαθιστά τον αμφιβληστροειδή.

Αργότερα ελπίζει να ενσωματώσει την τεχνολογία του TrueNorth στην πλατφόρμα τεχνητής νοημοσύνης Watson.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231339739

RoboBrain: Ρομποτικός εγκέφαλος αντλεί γνώση από το Διαδίκτυο.

Έναν ευφυή ρομποτικό «εγκέφαλο», ο οποίος αντλεί γνώσεις και βελτιώνει τις δεξιότητές του σερφάροντας στο Διαδίκτυο ανέπτυξαν αμερικανοί επιστήμονες.

Ο Robo Brain, όπως ονομάζεται, αποτελεί προϊόν της συνεργασίας ερευνητών από τα πανεπιστήμια Κορνέλ, Μπράουν, Στάνφορντ και το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας.

http://news.cornell.edu/stories/2014/08/robo-brain-mines-internet-teach-robots

Το πρότζεκτ έχει την οικονομική υποστήριξη μεγάλων τεχνολογικών κολοσσών όπως π.χ. της Google, της Microsoft και της Qualcomm.

Στόχος των ερευνητών είναι η δημιουργία ενός «έξυπνου» συστήματος που να επιτρέπει την διαρκή ενημέρωση των απανταχού ρομπότ για την καλύτερη διάδρασή τους με το περιβάλλον και τους ανθρώπους, οδηγώντας έτσι σε καλύτερη και αποδοτικότερη επικοινωνία μεταξύ ανθρώπου και μηχανής.

Σχεδιασμένος ώστε να «μαθαίνει» διαδικτυακά, ο Robo Brain συλλέγει πολύτιμες πληροφορίες από εκατομμύρια ιστοσελίδες που επισκέπτεται, τις οποίες στη συνέχεια προσφέρει στα απανταχού ανθρωποειδή, βοηθώντας τα με τον τρόπο αυτόν για την καλύτερη εκτέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων.

Ενα παρόμοιο πρόγραμμα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και στην Ευρώπη, το οποίο υλοποιήθηκε με την πολύτιμη οικονομική ενίσχυση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Το RoboEarth,

http://roboearth.org/

το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια διαδικτυακή «εγκυκλοπαίδεια» ή αλλιώς ένας «παγκόσμιος ιστός» για ρομπότ, παρουσιάστηκε επισήμως από ερευνητές του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας της Αιντχόφεν, στην Ολλανδία, τον περασμένο Ιανουάριο.

Σύμφωνα με τους αμερικανούς επιστήμονες, o ρομποτικός τους εγκέφαλος στην παρούσα φάση «σαρώνει» και επεξεργάζεται περί το ένα δισεκατομμύριο φωτογραφίες, 120.000 βιντεάκια YouTube και 100 εκατομμύρια εγχειρίδια γύρω από κατασκευές ή την λειτουργία ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών.

Μέχρι στιγμής, όπως περιγράφει η επίσημη ιστοσελίδα του,

http://robobrain.me/#/

o Robo Brain αναγνωρίζει καρέκλες και κατανοεί πώς χρησιμοποιείται ένας φούρνος μικροκυμάτων ή μια ομπρέλα. Οι ερευνητές θεωρούν ότι δεν είναι ακόμα ικανός να αναγνωρίζει πολλά αντικείμενα, ωστόσο καταλαβαίνει πώς χρησιμοποιούνται, ενώ κατανοεί και πιο περίπλοκες έννοιες όπως π.χ. η ανθρώπινη γλώσσα και συμπεριφορά.

Για παράδειγμα, καταλαβαίνει όταν κάποιος παρακολουθεί τηλεόραση και ξέρει πότε δεν πρέπει να μπλέκεται στα… πόδια του.

«Αν ένα ρομπότ αντιμετωπίσει μια κατάσταση που δεν έχει ξανασυναντήσει, τότε μπορεί να ζητήσει οδηγίες από τον Robo Brain μέσω της τεχνολογίας του cloud» εξηγεί ο ερευνητής Ασουτός Σαζένα από το Πανεπιστήμιο Κορνέλ.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι τα ρομπότ θα μπορούσαν να μπουν στα νοικοκυριά σε περίπου 10 χρόνια. Ηδη ρομποτικές σκούπες και μηχανές κουρέματος του γκαζόν προσφέρουν σημαντική «χείρα βοηθείας» σε όσους διαθέτουν την τσέπη για να τα αποκτήσουν, καθώς για την ώρα το κόστος των εμπορικά διαθέσιμων ρομπότ είναι τσουχτερό.

Τέλος οι αμερικανοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα έξυπνα συστήματα ενημέρωσης και καθοδήγησης των ανθρωποειδών θα μπορούσαν να χαρίσουν πολύτιμες γνώσεις σε ρομποτικούς «νοσοκόμους», ως προς την φροντίδα ηλικιωμένων ατόμων ή ασθενών.

http://physicsgg.me/2014/08/27/robobrain-%cf%81%ce%bf%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%ad%cf%86%ce%b1%ce%bb%ce%bf%cf%82-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%bb%ce%b5%ce%af-%ce%b3%ce%bd%cf%8e%cf%83%ce%b7/

Όταν τα τρίχρονα «παίζουν» με γλώσσες προγραμματισμού...

Μπορεί ένα παιδί τριών ετών να χρησιμοποιεί μια γλώσσα προγραμματισμού παίζοντας; Όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο σε τόσο μικρές ηλικίες, ο δρ. Θεοδόσης Σαπουνίδης κατάφερε να το κάνει πράξη, δημιουργώντας ένα «παιχνίδι», για το οποίο κέρδισε διεθνή διάκριση.

Η δημιουργία του «Cubes Coding», που βασίστηκε στη διδακτορική διατριβή που εκπόνησε στο τμήμα Πληροφορικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) ο κ. Σαπουνίδης, κατάφερε να μπει στην ομάδα των νικητών που ξεχώρισαν ανάμεσα σε 611 προτάσεις από 77 χώρες.

«Είναι ένα παιχνίδι με κύβους, οι οποίοι περιέχουν ηλεκτρονικά κυκλώματα, που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, όταν αυτοί ενώνονται. Το παιδί καλείται να βάλει τους κύβους στη σωστή σειρά για να φτιάξει ένα πρόγραμμα που θα εκτελέσει το ρομπότ» εξηγεί ο κ. Σαπουνίδης, μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

«Η διαδικασία αυτή 'συστήνει' το παιδί με τις βασικές αρχές του προγραμματισμού και τα κάνει να αγαπήσουν την επιστήμη της Πληροφορικής, προκαλώντας το ενδιαφέρον και την περιέργειά τους» προσθέτει.

Η τεχνολογία αφορά ένα καθαρά γραφικό και ένα απτικό σύστημα, που αποτελείται από 44 κύβους, οι οποίοι αναπαριστούν εντολές και παραμέτρους.

Οι κύβοι των παραμέτρων προσαρμόζονται στις εντολές και αλλάζουν τη λειτουργία τους. Με αυτό το σύστημα, οι χρήστες μπορούν να ελέγξουν «τη συμπεριφορά ενός NXT Lego Ρομπότ».

Ο διαγωνισμός «Open Education Challenge» ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 2014, με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το θέμα του διαγωνισμού ήταν η καινοτομία στην εκπαίδευση. Η Επιτροπή επέλεξε την Ομάδα του ΑΠΘ μεταξύ 600 ομάδων και την κατέταξε στις εννιά καλύτερες από τις συμμετέχουσες.

Η κάθε μία από τις εννιά ομάδες κέρδισε το χρηματικό έπαθλο των 20.000 ευρώ, ως αρχικό κεφάλαιο και τη δυνατότητα να ταξιδέψουν τα μέλη της, σε διάστημα 12 εβδομάδων, στο Ελσίνκι, το Παρίσι, το Βερολίνο και το Λονδίνο για να παρουσιάσουν την ιδέα τους, να λάβουν συμβουλές από διακεκριμένους επενδυτές και ακαδημαϊκούς και να παρουσιάσουν τις ιδέες τους σε ανθρώπους που διαχειρίζονται επενδυτικά κεφάλαια.

Τα μέλη της ομάδας, με επικεφαλής τον κ. Σαπουνίδη, που συμμετείχαν στην κατάθεση της πρότασης "Cubes Coding" είναι ο Αναστάσιος Τσίμπλινας και η Δανάη Σκουρνέτου, οι οποίοι ζουν και εργάζονται στη Φιλανδία.

Η βραβευμένη ιδέα θα παρουσιαστεί από τον κ. Σαπουνίδη, σήμερα, Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου, στο περίπτερο 14, στο 2ο Dev Fest που διοργανώνει το "Google Developers Group Thessaloniki" στο πλαίσιο της 79ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231345957

Η επανάσταση των δισδιάστατων υλικών συνεχίζεται με το «γερμανένιο»

Ένα υποσχόμενο «δισδιάστατο» υλικό, του οποίου η ύπαρξη είχε προταθεί θεωρητικά πριν από μια πενταετία, δημιουργήθηκε για πρώτη φορά από ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες σε Ευρώπη και Κίνα. Είναι το «γερμανένιο», ξάδελφος του περίφημου γραφένιου που υπόσχεται επανάσταση στην ηλεκτρονική.

Την τελευταία δεκαετία, ερευνητές σε όλο τον κόσμο αναπτύσσουν μια σειρά νέων υλικών στα οποία όλα τα άτομα βρίσκονται διατεταγμένα στο ίδιο επίπεδο -πρόκειται ουσιαστικά για φύλλα πάχους ενός μόλις ατόμου, τα οποία θεωρούνται «δισδιάστατα» και δεν απαντώνται στη φύση.

Το πιο διάσημο υλικό της νέας κατηγορίας είναι το γραφένιο, χημικός ξάδελφος του γραφίτη, του οποίου η ανακάλυψη το 2004 βραβεύτηκε με το Νόμπελ Φυσικής του 2010.

Έκτοτε έχουν παρουσιαστεί δισδιάστατες μορφές του κασσίτερου, του πυριτίου και άλλων στοιχείων, ακόμα και δισδιάστατα πολυμερή.

Το νέο μέλος της οικογένειας είναι τα μονοατομικά φύλλα γερμανίου, ενός σχετικά σπάνιου στοιχείου που χρησιμοποιείται σήμερα στις οπτικές ίνες και την ηλεκτρονική.

Ευρωπαίοι ερευνητές αναφέρουν στo New Journal of Physics (μια επιθεώρηση του γερμανικού Ινστιτούτου Φυσικής και του Γερμανικής Εταιρείας Φυσικής) ότι δημιούργησαν γερμανένιο ακολουθώντας την ίδια τεχνική που είχε εφαρμοστεί για το «πυριτένιο», το αντίστοιχο υλικό από πυρίτιο.

Το νέο υλικό παράχθηκε με την απόθεση μεμονωμένων ατόμων γερμανίου πάνω σε ένα λεπτό υπόστρωμα από χρυσό σε συνθήκες κενού και υψηλής θερμοκρασίας.

Οι ερευνητές επιβεβαίωσαν ότι πρόκειται για γερμανένιο με φασματοσκοπικές μετρήσεις και με την εξέταση της δομής του με μικροσκόπιο σήραγγας, ικανό να διακρίνει μεμονωμένα άτομα.

Τη δημιουργία γραφενίου αναφέρει ότι πέτυχαν ανεξάρτητα ερευνητές στην Κίνα.

Αυτό που μένει τώρα είναι να επιβεβαιωθούν οι θεωρητικοί υπολογισμοί για τις ιδιότητες του νέου υλικού. Το γερμανένιο «αναμένεται να παρουσιάσει εντυπωσιακές ηλεκτρικές και οπτικές ιδιότητες και θα μπορούσε να αξιοποιηθεί ευρέως σε όλη τη βιομηχανία ηλεκτρονικών» αναφέρει η ερευνητική ομάδα στη Γερμανία, την Ισπανία και τη Γαλλία.

Μια από τις πιθανές εφαρμογές θα ήταν η χρήση του γραφενίου ως «τοπολογικού μονωτή» στους μελλοντικούς κβαντικούς υπολογιστές.

Το πρόβλημα βέβαια με το γερμάνιο είναι ότι δεν υπάρχει σε άφθονες ποσότητες όπως ο άνθρακας που χρησιμοποιείται στο γραφένιο: η ετήσια παραγωγή σε παγκόσμιο επίπεδο δεν ξεπερνά τους 120 τόνους το χρόνο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231346388

O ήχος ενός ατόμου.

Επιστήμονες του Πολυτεχνείου Chalmers χρησιμοποίησαν για πρώτη φορά ηχητικά κύματα για την επικοινωνία με τεχνητά άτομα. Με τη μέθοδό τους κατάφεραν να αναπαράγουν κβαντικά φαινόμενα στα οποία ο ήχος αντικατέστησε το φως, το συνήθη δηλαδή ύποπτο στα φαινόμενα του μικρόκοσμου.

«Ανοίξαμε μία νέα πόρτα που οδηγεί στον κβαντικό κόσμο, μιλώντας στα άτομα και ακούγοντάς τα»,

εξηγεί ο Περ Ντέλσινγκ ο οποίος ηγήθηκε της ομάδας των πειραματικών και θεωρητικών φυσικών που δημοσιεύει τα αποτελέσματά της στο επιστημονικό περιοδικό Science. «Στο μέλλον σκοπεύουμε να εκμεταλλευτούμε τους νόμους της κβαντομηχανικής και να δημιουργήσουμε ισχυρότερους υπολογιστές. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε κατασκευάζοντας κβαντικά ηλεκτρικά κυκλώματα τα οποία για την ώρα μελετάμε και μαθαίνουμε να ελέγχουμε», συνέχισε ο Ντέλσινγκ.

Ένα τεχνητό άτομο όπως αυτό που χρησιμοποίησαν οι ερευνητές είναι ένα παράδειγμα ενός ηλεκτρικού κυκλώματος, το οποίο μπορεί να φορτιστεί με ενέργεια και στη συνέχεια να την εκπέμψει με τη μορφή σωματιδίων. Συνήθως τα σωματίδια αυτά είναι φωτόνια, όμως στην προκειμένη περίπτωση το άτομο ήταν σχεδιασμένο ώστε να απορροφά και να εκπέμπει ενέργεια στη μορφή ηχητικών κυμάτων.

Σύμφωνα με τη θεωρία, ο ήχος από το άτομο χωρίζεται κι εκείνος σε κβαντικά σωματίδια, το καθένα από τα οποία αντιπροσωπεύει τον ασθενέστερο ήχο που μπορεί να ανιχνευθεί. Από τη στιγμή που ο ήχος ταξιδεύει με ταχύτητα πολύ μικρότερη από αυτή του φωτός, οι επιστήμονες έχουν όλο το χρόνο ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του συστήματος που μελετούν, κάτι που ανοίγει νέες δυνατότητες στη μελέτη αυτών των διατάξεων.

H 100.000 φορές χαμηλότερη ταχύτητα του ήχου σε σχέση με το φως, υπονοεί επίσης και ένα μικρότερο μήκος κύματος, κάτι που σημαίνει πως τα άτομα με τα οποία αλληλεπιδρούν τα ηχητικά κύματα μπορούν να είναι επίσης μεγαλύτερα, δίνοντας περισσότερες επιλογές στους επιστήμονες που θέλουν να επιτύχουν απόλυτο έλεγχο της συμπεριφοράς των συστημάτων αυτών.

Στο συγκεκριμένο πείραμα χρησιμοποιήθηκαν ήχοι με συχνότητα 4.8 GHz, κοντά δηλαδή στη συχνότητα των μικροκυμάτων, ή αλλιώς 20 οκτάβες πιο υψηλές συχνότητες από την πιο ψηλή νότα που μπορεί να παραγάγει ένα πιάνο. Σε μία τέτοια συχνότητα, το μέγεθος του ατόμου που ήλεγξαν οι ερευνητές ήταν της τάξης των 0.01 χιλιοστών του μέτρου, πολύ μεγαλύτερο δηλαδή σε σχέση με τα συνήθη άτομα.

Στην εικόνα μικροσκοπίου: Το τεχνητό άτομο, γκρι-μπλε πάνω δεξιά, μπορεί να εκπέμπει και να απορροφά τον ήχο που κινείται κατά μήκος της επιφάνειας ενός μικροτσίπ. Η γκρι-μπλε δομή κάτω αριστερά είναι ο συνδυασμός ηχείο / μικρόφωνο που χρησιμοποιείται για την ακουστική επικοινωνία με το άτομο. Από τη στιγμή που ο ήχος ταξιδεύει με ταχύτητα πολύ μικρότερη από αυτή του φωτός, οι επιστήμονες έχουν όλο το χρόνο ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο του συστήματος που μελετούν.

http://physicsgg.me/2014/09/15/o-%ce%ae%cf%87%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%84%cf%8c%ce%bc%ce%bf%cf%85/

Μικροσκοπικά τσιπ χωρίς μπαταρία για το «Internet of Things»

Ερευνητές του Stanford University, σε συνεργασία με επιστήμονες του University of California, Berkeley, κατασκεύασαν ένα ασύρματο τσιπ μεγέθους μυρμηγκιού, το οποίο είναι σε θέση να συλλέγει την ενέργεια που χρειάζεται από τα ίδια ηλεκτρομαγνητικά κύματα με τα οποία αλληλεπιδρά η κεραία του- χωρίς να απαιτούνται μπαταρίες.

Σχεδιασμένο για να υπολογίζει, εκτελεί και να αναμεταδίδει εντολές, το εν λόγω τσιπ έχει εξαιρετικά μικρό κόστος κατασκευής, κάτι το οποίο ανοίγει τον δρόμο για τη γεφύρωση του «χάσματος» που υπάρχει αυτή τη στιγμή μεταξύ του Ίντερνετ όπως το γνωρίζουμε και του οράματος του «Ίντερνετ των Πραγμάτων» (Internet of Things), βασικό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η ύπαρξη διασυνδεδεμένων «έξυπνων» gadgets.

«Η επόμενη εκθετική εξέλιξη στη διασυνδεσιμότητα θα είναι η σύνδεση αντικειμένων μεταξύ τους και η απόκτηση δυνατότητας ελέγχου τους εξ αποστάσεως μέσω του web» σημειώνει ο Αμίν Αρμπαμπιάν, επίκουρος καθηγητής ηλεκτρολογίας- μηχανολογίας που πρόσφατα επέδειξε το εν λόγω τσιπ στο VLSI Technology and Circuits Symposium στη Χαβάη.

Μεγάλο τμήμα των υποδομών που απαιτεί το Internet of Things υπάρχει ήδη – ωστόσο λείπει το ασύρματο εξάρτημα τηλεχειρισμού που είναι αρκετά φθηνό για να μπορεί να εισαχθεί σε κάθε συσκευή, οπουδήποτε και αν είναι. Όπως υπογραμμίζει ο Αρμπαμπιάν, αυτό λύνεται μέσω της τοποθέτησης όλων των βασικών στοιχείων ενός ασυρμάτου σε ένα μεμονωμένο και πολύ φθηνό τσιπ. Το χαμηλό κόστος είναι απαραίτητη προϋπόθεση, καθώς «μιλάμε για τη διασύνδεση τρισεκατομμυρίων συσκευών».

Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2011- και χρειάστηκαν τρία χρόνια επειδή ο Αρμπαμπιάν ήθελε να ξανασκεφτεί την τεχνολογία ασυρμάτων από την αρχή. «Στο παρελθόν, όταν σκέφτονταν για συρρίκνωση των ασυρμάτων, το σκέφτονταν από πλευράς μείωσης του μεγέθους των εξαρτημάτων» σημειώνει. Ωστόσο η προσέγγισή του ήταν διαφορετική, καθώς στην «καρδιά» της βρισκόταν η συγκέντρωση όλων των ηλεκτρονικών που βρίσκονται, για παράδειγμα, σε μια συσκευή Bluetooth, σε ένα μεμονωμένο τσιπ πυριτίου, μεγέθους μυρμηγκιού.

Η εν λόγω προσέγγιση θα είχε ένα επιπλέον όφελος: τη δραματική μείωση κατανάλωσης ενέργειας, επειδή ένα μεμονωμένο τσιπ χρειάζεται πολύ λιγότερη ενέργεια από ό,τι οι συμβατικές συσκευές (ενδεικτικά, εάν το τσιπ του Αρμπαμπιάν χρειαζόταν μπαταρία, τότε θα επαρκούσε μία απλή ΑΑΑ για να λειτουργεί για πάνω από έναν αιώνα). Ωστόσο χρειαζόταν ριζικός επανασχεδιασμός κάθε λειτουργίας: η κεραία έπρεπε να είναι μικρή (1/10 του μεγέθους μιας κεραίας Wi-Fi) και να λειτουργεί σε ταχύτητα 24 δισ. κύκλων ανά δευτερόλεπτο, κάτι που με τη σειρά του χρειαζόταν τη βελτίωση του σχεδιασμού βασικών κυκλωμάτων και ηλεκτρονικών.

Εν τέλει ο Αρμπαμπιάν πέτυχε τη συγκέντρωση όλων των απαραίτητων τμημάτων σε ένα τσιπ: μία κεραία λήψης που επίσης συλλέγει ενέργεια από τα εισερχόμενα ηλεκτρομαγνητικά κύματα, μία κεραία μετάδοσης για την εκπομπή και την αναμετάδοση σημάτων σε μικρές αποστάσεις και ένας κεντρικός επεξεργαστής για την ερμηνεία και την εκτέλεση εντολών.

Η γαλλική STMicroelectronics έχει κατασκευάσει 100 τέτοια τσιπ, τα οποία και ο Αρμπαμπιάν χρησιμοποίησε για να αποδείξει ότι η ιδέα λειτουργεί. Πλέον οραματίζεται δίκτυα από τσιπ τοποθετημένα ανά μέτρο σε ένα σπίτι, τα οποία θα παρέχουν συνδεσιμότητα μεταξύ του Ίντερνετ και των οικιακών «έξυπνων» συσκευών – φέρνοντας την ξεκάθαρη «αυγή» του «Internet of Things».

http://www.naftemporiki.gr/story/857031/mikroskopika-tsip-xoris-mpataria-gia-to-internet-of-things

Νέο ρεκόρ κβαντικής τηλεμεταφοράς σε απόσταση άνω των 25 χιλιομέτρων.

Επιστήμονες στην Ελβετία πέτυχαν ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ κβαντικής τηλεμεταφοράς, καταφέρνοντας να μεταφέρουν την κβαντική κατάσταση ενός φωτονίου (σωματιδίου του φωτός) σε έναν κρύσταλλο ύλης, μέσω μιας οπτικής ίνας, σε απόσταση άνω των 25 χιλιομέτρων.

Το επίτευγμα συντρίβει το προηγούμενο ρεκόρ κβαντικής μεταφοράς σε απόσταση έξι χιλιομέτρων, το οποίο είχε πετύχει το 2003 η ίδια επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου της Γενεύης (UniGe), υπό τον καθηγητή φυσικής Νικολά Γκιζίν και τον συνεργάτη του Φελίξ Μπουσιέρ.

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό φωτονικής Nature Photonics, ανέφεραν ότι το πέρασμα από το φως στην ύλη, καθώς ένα φωτόνιο τηλεμεταφέρθηκε σε έναν κρύσταλλο, δείχνει ότι στην κβαντική φυσική το σημαντικό δεν είναι η σύνθεση του σωματιδίου, αλλά η (κβαντική) κατάστασή του, η οποία παραμένει ίδια είτε στο φως, είτε στην ύλη.

Το τελευταίο επιτυχές πείραμα επιβεβαιώνει ότι η κβαντική κατάσταση ενός σωματιδίου του φωτός είναι δυνατό να διατηρηθεί αμετάβλητη παρόλο που αυτό μεταφέρεται σε έναν υλικό κρύσταλλο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο κρύσταλλος λειτουργεί ως ένα είδος «τράπεζας μνήμης» που αποθηκεύει τις κβαντικές πληροφορίες του φωτονίου, οι οποίες έχουν τηλεμεταφερθεί μέσω μεγάλων χιλιομετρικών αποστάσεων.

Η τηλεμεταφορά βασίζεται στο μυστηριώδες φαινόμενο της κβαντικής εμπλοκής. Στο συγκεκριμένο πείραμα, οι επιστήμονες ξεκίνησαν με δύο φωτόνια κβαντικά «μπλεγμένα» μεταξύ τους (δηλαδή αλληλεξαρτημένα με μια κοινή κβαντική κατάσταση), από τα οποία το ένα, αλλά όχι το «σιαμαίο αδελφάκι» του, στάλθηκε -μέσω μιας οπτικής ίνας μήκους 25 χιλιομέτρων- σε έναν κρύσταλλο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231349534

Συμπιέζοντας την κβαντική πληροφορία.

Ερευνητές του Ινστιτούτου Προηγμένης Έρευνας του Καναδά απέδειξαν πειραματικά πως η πληροφορία που είναι αποθηκευμένη σε κβαντικά μπιτ μπορεί να συμπιεστεί εκθετικά δίχως το περιεχόμενό της να υποστεί την παραμικρή απώλεια. Η ανακάλυψη μπορεί να βρει πολλές εφαρμογές στις μελλοντικές κβαντικές επικοινωνίες αλλά και στην αποθήκευση πληροφορίας.

Η συμπίεση αποτελεί ένα πολύ σημαντικό τμήμα των καθιερωμένων ψηφιακών επικοινωνιών που επηρεάζει στην καθημερινή μας ζωή, όπως για παράδειγμα τις εκατομμύρια τηλεφωνικές κλήσεις που μεταδίδονται κάθε στιγμή μέσω δορυφόρων, την κίνηση στο διαδίκτυο ή η χωρητικότητα του φορητού μας MP3 player.

Στα κβαντικά συστήματα πληροφορικής, η πληροφορία αποθηκεύεται και επεξεργάζεται σε κβαντικά μπιτ (qubit). Ενώ τα καθιερωμένα μπιτ που χρησιμοποιούνται σήμερα μπορούν να λάβουν την τιμή 0 και 1, τα qubits εκμεταλλευόμενα τη κβαντική τους ιδιότητα μπορούν να βρίσκονται σε μία κατάσταση υπέρθεσης ή με άλλα λόγια ταυτόχρονα και στις δύο τιμές 0 και 1, γεγονός που ανοίγει νέους ορίζοντες στην επιστήμη της πληροφορικής.

Το κρίσιμο στοιχείο στη συμπεριφορά του qubit είναι πως παραμένει στην κατάσταση υπέρθεσης για όσο δεν υφίσταται κάποια αλληλεπίδραση με τον εξωτερικό κόσμο, καθώς τη στιγμή που συμβαίνει αυτό η κυματοσυνάρτησή του καταρρέει και το qubit λαμβάνει άμεσα κάποια από τις τιμές 0 ή 1.

Παρόλο που η συμπίεση διαδραματίζει ένα σπουδαίο ρόλο στη μετάδοση και την αποθήκευση της πληροφορίας, δεν ήταν σαφής η δυνατότητα συμπίεσης της κβαντικής πληροφορίας, γεγονός που συνιστούσε ανασταλτικό παράγοντας στην εξέλιξη των κβαντικών υπολογιστών. Σύμφωνα όμως με τη νέα μελέτη που θα δημοσιευτεί στο επόμενο τεύχος του επιστημονικού περιοδικού Physical Review Letters αυτό είναι απολύτως εφικτό και μάλιστα με θεαματικά αποτελέσματα.

Στο πείραμα οι ερευνητές χρησιμοποίησαν φωτόνια ως qubits τα οποία μπορούν να μεταφέρουν πληροφορία μέσω του σπιν τους μίας κβαντικής τους ιδιότητας που μπορεί να λάβει τις διακριτές τιμές πάνω και κάτω.

Μέσω υπολογισμών κατάφεραν να αποδείξουν πως η πληροφορία που μεταφέρουν τρία qubits μπορεί να αποθηκευτεί πλήρως σε δύο qubits ενώ η διαδικασία συμπίεσης γίνεται στη συνέχεια εκθετική, αφού έδειξαν πως 10 qubits αρκούν για να αποθηκεύσουν τη συμπεριφορά 1.000 qubits και αντίστοιχα 20 qubits αρκούν για να περιγράψουν την κατάσταση ενός εκατομμυρίου qubits.

«Η εργασία αυτή ξεδιαλύνει μερικές από τις πιο σημαντικές διαφορές στην επεξεργασία της πληροφορίας στον κλασικό και τον κβαντικό κόσμο και επίσης υπόσχεται μία εκθετική μείωση της απαιτούμενης κβαντικής μνήμης για την εκπλήρωση διάφορων εργασιών», δήλωσε ο Εφραίμ Στάινμπεργκ, ερευνητής του πανεπιστημίου του Τορόντο.

http://physicsgg.me/2014/09/28/%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%b9%ce%ad%ce%b6%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%ce%bb%ce%b7%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%bf%cf%81%ce%af/

Για τον κίνδυνο χειραγώγησης του ίντερνετ προειδοποιεί ο Tim Berners-Lee.

Η «ανοικτή» φύση του ίντερνετ απειλείται από τις προσπάθειες κυβερνήσεων και μεγάλων εταιρειών να το ελέγξουν, όπως προειδοποίησε ο Tim Berners-Lee σε ομιλία του σε φεστιβάλ στο Λονδίνο, με θέμα το μέλλον του διαδικτύου.

Ο Βρετανός προγραμματιστής θεωρείται ο «πατέρας» του παγκόσμιου ιστού, αφού πριν από 25 χρόνια εφηύρε το World Wide Web και έτσι άνοιξε τον δρόμο για την αποκεντρωμένη δικτύωση που σήμερα αξιοποιούν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο με τους υπολογιστές και τις «έξυπνες» συσκευές τους.

Σύμφωνα ωστόσο με τον ίδιο, τα δικαιώματα όλων αυτών των χρηστών κινδυνεύουν να συρρικνωθούν, κάτι που θα αποφευχθεί μόνο αν θεσπισθεί ένας καταστατικός χάρτης, στα πρότυπα της Μάγκνα Κάρτα τον 13ο αιώνα, ο οποίος θα διασφαλίζει την ιδιωτικότητά τους και την ανεξαρτησία του διαδικτύου.

«Αν μία εταιρεία μπορεί να ελέγχει την πρόσβασή σου στο ίντερνετ και τα σάιτ που μπορείς να επισκέπτεσαι, τότε ουσιαστικά ελέγχει τη ζωή σου. Αν η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να μπλοκάρει τις ιστοσελίδες των πολιτικών της αντιπάλων, για παράδειγμα, τότε διαστρέφει την εικόνα που έχεις για την πραγματικότητα, με σκοπό να παραμείνει στην εξουσία», ανέφερε στην ομιλία του χαρακτηριστικά.

«Τα τελευταία χρόνια, η προοπτική χειραγώγησης του “ανοικτού” διαδικτύου έχει γίνει πολύ δελεαστική για κυβερνήσεις και μεγάλες επιχειρήσεις», κατέληξε.

http://www.kathimerini.gr/785967/article/texnologia/diadiktyo/gia-ton-kindyno-xeiragwghshs-toy-internet-proeidopoiei-o-tim-berners-lee

Ρεκόρ ταχύτητας σε λέιζερ.

Ερευνητές από το Imperial College London και το Friedrich-Schiller Universitat Jena στη Γερμανία σχεδίασαν ένα πρωτοποριακό λέιζερ το οποίο επιταχύνει την αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και ύλης κατά δέκα φορές.

Όπως αναφέρεται σχετικά στο Nature Physics,

http://www.nature.com/nphys/journal/vaop/ncurrent/full/nphys3103.html

οι ερευνητές χρησιμοποίησαν νανοκαλώδια ημιαγωγούς από οξείδιο του ψευδαργύρου, τα οποία τοποθέτησαν σε ασημένια επιφάνεια για να δημιουργήσουν ταχύτατα λέιζερ.

Μέσω της χρήσης ασημιού αντί «συμβατικού» γυαλιού, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να συρρικνώσουν τα λέιζερ σε διάμετρο μόλις 120 νανομέτρων- σχεδόν το 1/1000 της διαμέτρου μιας ανθρώπινης τρίχας.

Η συρρίκνωση ήταν δυνατή μέσω της χρήσης επιφανειακών πλασμονίων, που αποτελούν κυματοειδείς κινήσεις διεγερμένων ηλεκτρονίων οι οποίες συναντώνται στην επιφάνεια μετάλλων. Όταν το φως «προσδένεται» σε αυτές τις ταλαντώσεις είναι δυνατή η πολύ πιο στενή εστίασή του. Μέσω της χρήσης επιφανειακών πλασμονίων κατάφεραν να «συμπιέσουν» το φως σε πολύ μικρό χώρο μέσα στο λέιζερ, κάτι που επέτρεψε στο φως να αλληλεπιδρά πολύ πιο έντονα με το οξείδιο του ψευδαργύρου.

Η εντονότερη αλληλεπίδραση επιτάχυνε τον ρυθμό με τον οποίο το λέιζερ μπορούσε να «ανοίγει» και να «κλείνει» κατά δέκα φορές σε σχέση με ένα λέιζερ νανοκαλωδίων που χρησιμοποιεί γυάλινη επιφάνεια.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του Imperial College London, πρόκειται για τα ταχύτερα λέιζερ που έχουν καταγραφεί ποτέ όσον αφορά στην ταχύτητα «ανοίγματος» και «κλεισίματος». Επίσης, ο σχεδιασμός είναι τέτοιος που το λέιζερ δεν είναι απλά εξαιρετικά ταχύ, αλλά επίσης σταθερό και αποτελεσματικό σε θερμοκρασίες δωματίου.

Μία από τις πιθανές χρήσεις αυτής της τεχνολογίας θα ήταν η βελτίωση της τεχνολογίας επικοινωνιών μέσω μεγαλύτερων ταχυτήτων σύνδεσης και επιτάχυνσης της μεταφοράς των πληροφοριών.

Η έρευνα έχει και ένα ιδιαίτερο ελληνικό «χρώμα», καθώς lead author είναι ο Θέμης Σιδηρόπουλος, ο οποίος ολοκληρώνει το PhD του στο τμήμα Φυσικής του Imperial College London.

Όπως εξηγεί, «το να ανοίγει και να κλείνει κανείς ταχύτερα ένα λέιζερ σημαίνει περισσότερα 1 και 0 που μεταφέρουν πληροφορίες ανά δευτερόλεπτο, επιτρέποντας πολύ γρηγορότερες επικοινωνίες δεδομένων. Για την ακρίβεια, αυτά τα λέιζερ είναι τόσο γρηγορότερα από τα συμβατικά ηλεκτρονικά, που έπρεπε να αναπτύξουμε μία ειδική οπτική μέθοδο για να μετρήσουμε την ταχύτητά τους».

Κατά τον Δρ. Ρούπερτ Ούλτον, του τμήματος Φυσικής του Imperial College London, senior author της έρευνας, «η δουλειά αυτή είναι τόσο συναρπαστική επειδή κάνουμε την αλληλεπίδραση φωτός και ύλης για την παραγωγή φωτός σε υλικά πολύ ταχύτερη από ό,τι συμβαίνει φυσικά». Επίσης, όπως αναφέρει ο Ρόμπερτ Ρέντερ, διδακτορικός φοιτητής στο Friedrich-Schiller Universitat Jena, «δεν είναι μόνο ‘παγκόσμιο ρεκόρ’ όσον αφορά στην ταχύτητα ‘ανοιγοκλεισίματος’. Πιθανότατα επιτύχαμε την μέγιστη δυνατή ταχύτητα με την οποία μπορεί να λειτουργηθεί ένα τέτοιο λέιζερ ημιαγωγών».

Από πλευράς του, ο Dr. Κάρστεν Ρόνινγκ, από το γερμανικό πανεπιστήμιο, διευκρινίζει ότι το ρεκόρ επί της προκειμένης έχει να κάνει με την ταχύτητα με την οποία το λέιζερ ανοίγει και κλείνει, όχι με το μήκος του παλμού. «Ενώ τα ταχύτερα λέιζερ τυπικά χρειάζονται αρκετά νανοδευτερόλεπτα για ένα ‘κύκλο’, το νανολέιζερ ημιαγωγών μας χρειάζεται λιγότερο από ένα picosecond» αναφέρει σχετικά.

http://physicsgg.me/2014/10/01/%cf%81%ce%b5%ce%ba%cf%8c%cf%81-%cf%84%ce%b1%cf%87%cf%8d%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%ce%b5-%ce%bb%ce%ad%ce%b9%ce%b6%ce%b5%cf%81/

Εντοπίστηκε το φευγαλέο σωματίδιο Μαχοράνα.

Μία ομάδα φυσικών από το πανεπιστήμιο του Πρίνστον ανακοίνωσε σήμερα πως εντόπισε για πρώτη φορά ένα εξωτικό σωματίδιο με ξεχωριστές ιδιότητες η ύπαρξη του οποίου είχε προβλεφθεί πριν από περίπου 80 χρόνια από τον Ιταλό φυσικό Ετόρε Μαχοράνα.

Όλα τα σωματίδια στη φύση έχουν το αντίστοιχο αντισωματίδιο καθώς η συνήθης ύλη και η αντιύλη αποτελούν δύο καθόλα μαθηματικά αποδεκτές εκδοχές της ύλης.

Το σωματίδιο Μαχοράνα όμως, είναι το μόνο φερμιόνιο (σωματίδιο ύλης) που δεν έχει ξεχωριστό αντισωματίδιο αλλά αποτελεί το ίδιο το αντισωματίδιό του.

Η έρευνα για το μυστηριώδες σωματίδιο είχε ξεκινήσει από τις πρώτες μέρες της επιστημονικής επανάστασης της κβαντικής μηχανικής, δίχως όμως να δώσει αποτελέσματα. Ειρωνεία της ιστορίας, πέρα από το μυστήριο με το σωματίδιο Μαχοράνα και η εξαφάνιση του ίδιου του Ιταλού φυσικού, λίγο καιρό μετά τη δημοσίευση της πιο σημαντικής εργασίας του, αποτελεί ένα από τα σημαντικά μυστήρια της ιστορίας της σύγχρονης επιστήμης.

Για να εντοπίσουν το σωματίδιο Μαχοράνα οι ερευνητές του Πρίνστον χρειάστηκαν ένα μικροσκόπιο ύψους δύο ορόφων με τη βοήθεια του οποίου παρατήρησαν την άκρη ενός πολύ λεπτού καλωδίου, με διάμετρο αντίστοιχη με ενός ατόμου το οποίο είχε ψυχθεί στη θερμοκρασία των -272ο C, προκειμένου να μετατραπεί σε αγωγό του ρεύματος δίχως ηλεκτρική αντίσταση.

Τα σωματίδια Μαχοράνα είχε προβλεφθεί πως μπορούν να παρατηρηθούν στις αιχμές ορισμένων τέτοιων υλικών, τουλάχιστον όταν στην επιφάνειά τους προκαλούνται φαινόμενα που σχετίζονται με τη θεωρία της σχετικότητας.

Για την ανίχνευση του φευγαλέου σωματιδίου, η ερευνητική ομάδα χρειάστηκε δύο χρόνια παρατηρήσεων.

Για να εντοπίσουν το σωματίδιο Μαχοράνα οι ερευνητές του Πρίνστον χρειάστηκαν ένα μικροσκόπιο ύψους δύο ορόφων.

«Εάν θέλει κανείς να βρει τέτοια σωματίδια θα πρέπει πράγματι να χρησιμοποιήσει ένα τόσο μεγάλο μικροσκόπιο, δήλωσε ο Αλί Γιαζντάνι, καθηγητής φυσικής στο Πρίνστον ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας που δημοσιεύει το περιοδικό Science. «Πρόκειται για μία συναρπαστική ανακάλυψη που θα αποφέρει και πρακτικούς καρπούς, καθώς η μέθοδός μας επιτρέπει στους επιστήμονες τη χρήση των σωματιδίων αυτών για εφαρμογές όπως οι κβαντικοί υπολογιστές», συμπλήρωσε.

Πέρα από το θεωρητικό ενδιαφέρον γύρω από την ύπαρξή τους και τις προεκτάσεις που αυτή θα είχε στις φυσικές θεωρίες, τα σωματίδια Μαχοράνα πιστεύεται πως όντως μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη των κβαντικών υπολογιστών καθώς αποτελούν πολύ σταθερά σωματίδια που αντιδρούν πολύ ασθενώς με το περιβάλλον τους.

Η ιδιότητά τους αυτή επιτρέπει θεωρητικά την κατασκευή πολύ πιο σταθερών κβαντικών συστημάτων και ενός πιο αξιόπιστου τρόπου κωδικοποίησης της κβαντικής πληροφορίας.

http://www.naftemporiki.gr/story/863052/entopistike-to-feugaleo-somatidio-maxorana

Υπολογιστές αναγνωρίζουν ανθρώπινες μορφές στον κυβισμό.

Η ανθρώπινη όραση έχει εξελιχθεί ώστε να αναγνωρίζει ανθρώπινες φιγούρες σε όλες τις διαφορετικές περιπτώσεις είτε πρόκειται για τον πραγματικό κόσμο, είτε για τέχνη μέσω αναπαραστάσεων.

Η κατάσταση γίνεται λίγο πιο περίπλοκη όταν εμπλέκονται πιο αφηρημένες μορφές τέχνης όπως ο κυβισμός ή ο υπερρεαλισμός στις οποίες τα σχήματα αλλοιώνονται, δυσχεραίνοντας πολλές φορές την αναγνώρισή τους. Εάν μάλιστα οι άνθρωποι έχουν αποδείξει πως δε δυσκολεύονται ιδιαίτερα να αναγνωρίσουν έναν άνθρωπο σε ένα πίνακα του Πικάσο, για τους υπολογιστές τα πράγματα δεν φαίνονται να είναι τόσο απλά.

Στο ερώτημα αυτό, στο κατά πόσο δηλαδή ένα πρόγραμμα υπολογιστή μπορεί να αναγνωρίσει ανθρώπινες φιγούρες σε πίνακες ζωγραφικής που εντάσσονται στο κίνημα του κυβισμού προσπάθησαν να απαντήσουν ορισμένοι επιστήμονες του πανεπιστημίου του Μπέρκλι στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ στη μελέτη τους «Αναγνωρίζοντας ανθρώπους στον κυβισμό».

O κυβισμός ήταν ένα από τα κινήματα στη ζωγραφική του 20ού αιώνα με τη μεγαλύτερη επιρροή ανάμεσα στους καλλιτέχνες, με πρωτεργάτες ζωγράφους όπως τον Ζόρζ Μπρακ και τον Πάμπλο Πικάσο. Στις εικόνες των αντίστοιχων πινάκων οι μορφές παρουσιάζονται τεθλασμένες, σα να ενώνονται οι οπτικές που θα είχαν παρατηρητές από διαφορετικές γωνίες. Ως αποτέλεσμα, ένας πίνακας κυβισμού περιέχει πολλά θραύσματα της αντίληψης του ζωγράφου για το ίδιο αντικείμενο.

Η μέθοδος που ακολούθησαν οι ερευνητές στην εργασία τους ήταν να επιλέξουν μία λίστα από 218 πίνακες κυβισμού με τίτλους που υποδείκνυαν πως περιείχαν ανθρώπινες φιγούρες. Στη συνέχεια ρώτησαν 18 συμμετέχοντες τα βαθμολογήσουν το βαθμό της αφαίρεσης σε κάθε εικόνα, σε μία κλίμακα από το 1 εώς το 5 και να σχηματίσουν ένα παραλληλόγραμμο γύρω από κάθε άνθρωπο.

Έπειτα στράφηκαν στους υπολογιστές τους, προσπαθώντας να αναπαράγουν τα αποτελέσματα. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποίησαν αλγορίθμους που βασίζονται στα νευρωνικά δίκτυα, μία τεχνική που τα τελευταία χρόνια έχει φέρει επανάσταση στον τομέα της αναγνώρισης προσώπου καθώς χρησιμοποιεί υπάρχοντα δεδομένα για να εκπαιδευθεί και να βελτιώσει την απόδοσή της. Εκπαιδεύοντας αρχικά το σύστημά τους με φωτογραφίες ανθρώπων, το τροφοδότησαν στη συνέχεια με τη βάση δεδομένων των 218 πινάκων που είχαν παρουσιάσει στους συμμετέχοντες στην έρευνα, με την ίδια απαίτηση να τοποθετήσουν ένα περίγραμμα γύρω από κάθε άνθρωπο.

Τα αποτελέσματα δίνουν μία πολύ χρήσιμη ματιά στο πως λειτουργούν οι αλγόριθμοι υπολογιστικής όρασης ενώ είναι αποκαλυπτικά και για την ανθρώπινη αντίληψη. Δίχως να αποτελεί έκπληξη, οι άνθρωποι τα πηγαίνουν καλύτερα στην εκτίμηση του κυβισμού, συγκεντρώνοντας διπλάσιο βαθμό στη σχετική αξιολόγηση, σε σχέση με τους υπολογιστές.

Καθώς μάλιστα η αφαίρεση στον πίνακα αυξάνεται, τα αποτελέσματα για τον αλγόριθμό γίνονται ολοένα και πιο καταστροφικά, αντίθετα με τους ανθρώπους οι οποίοι δε φαίνονται να επηρεάζονται τόσο. Η παρατήρηση αυτή αντίκειται σε μία διαδεδομένη αντίληψη των νευρολόγων πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα αντικείμενα αναλύοντας τα επιμέρους τμήματά τους

Φαίνεται πάντως πως αν η υπολογιστική όραση μπορεί να ανταγωνιστεί την ανθρώπινη και ακόμη και να την ξεπεράσει σε φυσιολογικές συνθήκες, οι αφηρημένες συνθήκες που τους υποβάλλει η τέχνη δείχνει πως η ανθρώπινη αντίληψη είναι πολύ πιο ευέλικτη και αξιόπιστη. Τα αποτελέσματα πάντως της συγκεκριμένης έρευνας θα αξιοποιηθούν για τη βελτιστοποίηση της όρασης των υπολογιστών, οι οποίοι μία μέρα όχι πολύ μακριά από σήμερα, μπορεί να βρεθούν σε θέση να εκτιμήσουν καλύτερα ένα πίνακα μοντέρνας τέχνης.

http://physicsgg.me/2014/10/05/%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%ad%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%bd%cf%89%cf%81%ce%af%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b9%ce%bd%ce%b5%cf%82/

Νέα ρεκόρ για τους κβαντικούς υπολογιστές.

Δύο ερευνητικές ομάδες οι οποίες εργάζονται στα ίδια εργαστήρια στο UNSW Australia ανακάλυψαν ξεχωριστές «λύσεις» προς την κατεύθυνση της δημιουργίας πανίσχυρων κβαντικών υπολογιστών.

Οι ομάδες δημιούργησαν δύο ομάδες κβαντικών bit (qubits)- τα δομικά στοιχεία των κβαντικών υπολογιστών- που επεξεργάζονται κβαντικά δεδομένα με ακρίβεια άνω του 99%. Τα αποτελέσματα της δουλειάς των δύο ομάδων δημοσιεύθηκαν ταυτόχρονα στο Nature Nanotechnology.

«Για να γίνουν πραγματικότητα οι κβαντικοί υπολογιστές πρέπει να λειτουργούμε τα bit με πολύ χαμηλά ποσοστά/ ρυθμούς λάθους» αναφέρει ο Andrew Dzurak, Scientia Professor και διευθυντής του Australian National Fabrication Facility στο UNSW. «Ανακαλύψαμε δύο παράλληλους τρόπους για τη δημιουργία ενός κβαντικού υπολογιστή σε πυρίτιο, ο καθένας εκ των οποίων επιδεικνύει αυτή την εκπληκτική ακρίβεια» προσθέτει ο Andrea Morello, επίκουρος καθηγητής της σχολής Ηλεκτρολογίας Μηχανολογίας και Τηλεπικοινωνιών του UNSW.

Οι δύο ομάδες, οι οποίες συνεργάζονται επίσης με το ARC Centre for Excellence for Quantum Computation&Communication Technology, είχαν επιδείξει σημαντικά επιτεύγματα στο αντικείμενο το 2012 και το 2013. Τώρα, η ομάδα του Dzurak βρήκε έναν τρόπο να δημιουργήσει ένα qubit «τεχνητού ατόμου» με μια συσκευή παρεμφερή στα τρανζίστορ πυριτίου που χρησιμοποιούνται στις καταναλωτικές ηλεκτρονικές συσκευές (MOSFET). Ο μεταδιδακτορικός ερευνητής Menno Veldhorst, επικεφαλής συντάκτης του paper που περιγράφει το εν λόγω qubit, χαρακτηρίζει «εκπληκτικό το ότι μπορούμε να φτιάξουμε ένα τόσο ακριβές qubit χρησιμοποιώντας σε γενικές γραμμές τα ίδια μέσα που έχουμε στα laptops και τηλέφωνά μας».

Στο μεταξύ, η ομάδα του Morello σπρώχνει το qubit «φυσικού» ατόμου φωσφόρου στα όρια των επιδόσεών του. Κατά τον Dr. Juha Muhonen, μεταδιδακτορικό ερευνητή και επικεφαλής συντάκτη του paper, «το άτομο φωσφόρου περιέχει στην ουσία δύο qubit: το ηλεκτρόνιο και τον πυρήνα. Ειδικά με τον πυρήνα έχουμε πετύχει ακρίβεια κοντά στο 99,99%. Αυτό σημαίνει ένα λάθος για κάθε 10.000 κβαντικές διεργασίες». Όπως επισημαίνει ο Dzurak, αν και υπάρχουν μέθοδοι διόρθωσης λαθών, η αποτελεσματικότητα είναι εγγυημένη μόνο εάν λαμβάνουν χώρα λιγότερο από το 1% των περιπτώσεων. «Τα πειράματά μας είναι ανάμεσα στα πρώτα σε στερεά κατάσταση και τα πρώτα που έγιναν ποτέ σε πυρίτιο, τα οποία πληρούν αυτές τις προδιαγραφές».

Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές είναι η δημιουργία ζευγών εξαιρετικά ακριβών κβαντικών bit. Οι μεγάλοι κβαντικοί υπολογιστές αναμένεται να αποτελούνται από χιλιάδες ή εκατομμύρια qubit και πιθανώς να ενσωματώνουν τόσο φυσικά όσο και τεχνητά άτομα.

Η ομάδα του Morello πέτυχε επίσης παγκόσμιο ρεκόρ στον «χρόνο συνοχής» για ένα μεμονωμένο κβαντικό bit που κρατήθηκε σε στερεά κατάσταση. Ο χρόνος συνοχής είναι το πόσο μπορεί να διατηρηθεί η κβαντική πληροφορία πριν χαθεί. Όσο μεγαλύτερο το χρονικό διάστημα αυτό, τόσο πιο εύκολη είναι η διεξαγωγή μακρών ακολουθιών διεργασιών, και ως εκ τούτου πιο σύνθετων υπολογισμών. Ειδικότερα, η ομάδα ήταν σε θέση να αποθηκεύσει κβαντική πληροφορία σε έναν πυρήνα φωσφόρου για πάνω από 30 δευτερόλεπτα, «μία αιωνιότητα στον κβαντικό κόσμο», όπως επισημαίνει ο Morello.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2014/10/15/%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%cf%81%ce%b5%ce%ba%cf%8c%cf%81-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%b9/