Jump to content

Περί Γαλαξιών.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Ο Ακιδωτός τροχός του Σύμπαντος. :cheesy:

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra φωτογράφισε τον εντυπωσιακό γαλαξία Μ101 που λόγω της μορφολογίας του οι επιστήμονες τον έχουν ονομάσει «Ακιδωτό τροχό». Πρόκειται για ένα ραβδωτό σπειροειδή γαλαξία που είναι 70 φορές μεγαλύτερος από τον δικό μας γαλαξία. Ο Μ101 βρίσκεται σε απόσταση 21 εκ. ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό της Μεγάλης Αρκτου. Η ασυμμετρία του Μ101 οφείλεται σύμφωνα με τους ειδικούς στην συνεχή αλληλεπίδραση του με γειτονικούς γαλαξίες που μεταβάλει συνεχώς το σχήμα του. Επιπλέον αυτές οι αλληλεπιδράσεις έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται κάθε φορά περιοχές γέννησης νέων άστρων. Οι νέες εικόνες του Μ101 αναμένεται να αποκαλύψουν νέα στοιχεία για αυτόν.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=592881

101.jpg.cb6ede9e2e3929c94189721c365bbb34.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η κλίμακα του Σύμπαντος

 

Αυτή η δέσμη των φωτεινών άστρων και σκούρας σκόνης, είναι ένας νάνος σπειροειδής γαλαξίας γνωστός ως NGC 4605, που βρίσκεται περίπου 16 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου.

Η σπειροειδής δομή αυτού του γαλαξία δεν είναι προφανής από αυτή την εικόνα, αλλά ο NGC 4605 έχει χαρακτηριστεί ως γαλαξίας τύπου SBC - πράγμα που σημαίνει ότι έχει εκτεταμένους, βραχίονες και μία φωτεινή γραμμή αστέρων που χωρίζονται μέσω του κέντρου αυτού.

 

Ο NGC 4605 είναι μέλος του Messier 81, ομάδα γαλαξιών, μια συλλογή φωτεινών γαλαξιών, συμπεριλαμβανομένων του συνονόματου του Messier 81 (heic0710), και το γνωστό Messier 82 (heic0604a).

Οι γαλαξιακές ομάδες όπως αυτή, συνήθως περιέχουν περίπου 50 γαλαξίες, όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους από τη βαρύτητα.

Αυτή η ομάδα είναι διάσημη για τα ασυνήθιστα μέλη της, πολλά από τα οποία σχηματίζονται από τις συγκρούσεις μεταξύ των γαλαξιών.

Με κάπως ασυνήθιστη μορφή, ο NGC 4605 ταιριάζει καλά με την οικογένεια των διαταραγμένων γαλαξιών στην ομάδα M81, αν και η προέλευση των ανώμαλων χαρακτηριστικών του δεν είναι ακόμη σαφής.

 

Η ομάδα Messier 81 είναι μία από τις πλησιέστερες ομάδες με τις δικές μας, η τοπική ομάδα, η οποία στεγάζει το Γαλαξία μας και μερικούς από τους γνωστούς γείτονές της, συμπεριλαμβανομένου της Ανδρομέδας, και τα Νέφη του Μαγγελάνου.

Οι ομάδες γαλαξιών παρέχουν περιβάλλοντα όπου οι γαλαξίες μπορούν να εξελιχθούν μέσω αλληλεπιδράσεων, όπως συγκρούσεις και συγχωνεύσεις.

Αυτές οι ομάδες γαλαξιών, στη συνέχεια συσσωρεύονται μαζί, σε ακόμη μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γαλαξιών που είναι γνωστές ως συμπλέγματα και υπερσμήνη.

Οι τοπικές και Messier 81 ομάδες, και οι δύο ανήκουν στο Υπερσμήνος της Παρθένου, μια μεγάλη και τεράστια συλλογή από περίπου 100 ομάδες γαλαξιών και σμηνών.

 

Με τόσους πολλούς γαλαξίες σμήνη γύρω, ο NGC 4605 μπορεί να φαίνεται συνηθισμένος.

Ωστόσο, οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν αυτό το γαλαξία για να δοκιμάσουν τις γνώσεις της αστρικής εξέλιξης.

Τα πρόσφατα διαμορφωμένα αστέρια στον NGC 4605, χρησιμοποιούνται για να ερευνηθεί το πώς οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των γαλαξιών επηρεάζουν τη διαμόρφωση, την εξέλιξη και τη συμπεριφορά των άστρων μέσα, πως τα φωτεινά αστρικά "βρεφοκομεία" που έρχονται μαζί για να σχηματίσουν αστρικά σμήνη και αστρικές ενώσεις, και πώς αυτά τα αστέρια εξελίσσονται με την πάροδο χρόνο.

 

Και δεν είναι μόνο αυτό - ο NGC 4605 αποδεικνύεται επίσης ότι είναι ένα καλό πεδίο δοκιμών για τη σκοτεινή ύλη.

Οι θεωρίες μας σχετικά με αυτό το υποθετικό είδος της ύλης, είχαν επιτυχία περιγράφοντας πως το Σύμπαν μοιάζει και συμπεριφέρεται σε μεγάλη κλίμακα - για παράδειγμα, στο επίπεδο του γαλαξία υπέρ-συμπλέγματος - αλλά όταν πρόκειται για μεμονωμένους γαλαξίες, που αντιμετωπίζουν προβλήματα.

Οι παρατηρήσεις του NGC 4605 δείχνουν ότι ο τρόπος με τον οποίο η σκοτεινή ύλη απλώνεται σε όλο το φωτοστέφανο δεν είναι αρκετός, όπως προβλέπουν αυτά τα μοντέλα.

Ενώ οι ενδιαφέρουσες, παρατηρήσεις σε αυτόν τον τομέα είναι ακόμα ασαφείς, αφήνοντας στους αστρονόμους να συλλογιστούν το περιεχόμενο του Σύμπαντος.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_9214.html

30102623_potw1418a1.thumb.png.05be3cc4ded8da349be5b3aa620839f3.png

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Ελλειπτικοί γαλαξίες: Το Chandra εξηγεί του «κόκκινους και νεκρούς γαλαξίες»

 

Το παρατηρητήριο Chandra ακτίνων-Χ της NASA έχει ρίξει νέο φως στο μυστήριο, του γιατί οι γιγαντιαίοι ελλειπτικοί γαλαξίες έχουν λίγα, αν όχι καθόλου, νεαρά άστρα.

Αυτά τα νέα στοιχεία υπογραμμίζουν το σημαντικό ρόλο που παίζουν οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες στην εξέλιξη των γαλαξιών που τους φιλοξενούν.

 

Επειδή η δραστηριότητα σχηματισμού άστρων σε πολλούς γιγαντιαίους ελλειπτικούς γαλαξίες έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα, αυτοί οι γαλαξίες στεγάζουν κυρίως μακρόβια αστέρια με χαμηλές μάζες και κόκκινο οπτικό χρώμα.

Ως εκ τούτου, οι αστρονόμοι ονομάζουν αυτούς τους γαλαξίες «κόκκινους και νεκρούς».

 

Παλαιότερα πίστευαν ότι αυτοί οι κόκκινοι και νεκροί γαλαξίες δεν περιέχουν μεγάλες ποσότητες ψυχρού αερίου - η καύσιμη ύλη για το σχηματισμό των άστρων - βοηθά στο να εξηγηθεί η έλλειψη νέων άστρων.

Ωστόσο, οι αστρονόμοι έχουν χρησιμοποιήσει το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Herschel της ESA για να βρουν αναπάντεχα μεγάλες ποσότητες ψυχρού αερίου σε ορισμένους γιγαντιαίους ελλειπτικούς γαλαξίες.

Σε ένα δείγμα οκτώ γαλαξιών, οι έξι περιέχουν μεγάλες ποσότητες ψυχρού αερίου.

Αυτή είναι η πρώτη φορά που οι αστρονόμοι έχουν δει μεγάλες ποσότητες ψυχρού αερίου σε γιγαντιαίους ελλειπτικούς γαλαξίες που δεν βρίσκονται στο κέντρο ενός τεράστιου σμήνους γαλαξιών.

 

Με πολύ ψυχρό αέριο, οι αστρονόμοι θα περιμένουν πολλά αστέρια να σχηματιστούν σε αυτούς τους γαλαξίες, σε αντίθεση με ό, τι παρατηρείται.

Για να προσπαθήσουμε να κατανοήσουν αυτό το πρόβλημα, οι αστρονόμοι μελέτησαν τους γαλαξίες σε άλλα μήκη κύματος, συμπεριλαμβανομένων των ακτίνων-Χ και ραδιοκυμάτων.

Με τις παρατηρήσεις του Chandra, χαρτογράφησαν τη θερμοκρασία και την πυκνότητα των θερμών αερίων σε αυτούς τους γαλαξίες.

Για τους έξι γαλαξίες που περιέχουν άφθονο κρύο αέριο, συμπεριλαμβανομένων του NGC 4636 και NGC 5044 που παρουσιάζονται εδώ, τα δεδομένα ακτίνων Χ παρέχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι το θερμό αέριο ψύχεται, παρέχοντας μια πηγή για το ψυχρό αέριο που παρατηρείται με το Herschel. Ωστόσο, η διαδικασία ψύξης σταματά πριν το ψυχρό αέριο συμπυκνωθεί για να σχηματιστούν αστέρια.

Τι εμποδίζει τα αστέρια από τη διαμόρφωση;

 

Μια ισχυρή ένδειξη προέρχεται από εικόνες του Chandra.

Το θερμό αέριο στο κέντρο από τους έξι γαλαξίες, περιέχει ψυχρό αέριο που φαίνεται να είναι πολύ πιο διαταραγμένο από ό, τι στα ελεύθερα συστήματα ψυχρού αερίου.

Αυτό είναι ένα σημάδι ότι το υλικό έχει εξαχθεί από περιοχές κοντά στην κεντρική μαύρη τρύπα.

Αυτές οι εκρήξεις πιθανόν, οδηγούνται μερικώς, από συσπειρωμένο ψυχρό αέριο που έχει τραβηχτεί στη μαύρη τρύπα.

Τα "απορρίμματα" τον εκρήξεων από το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς τους μένουν στο κέντρο του γαλαξία, όπου βρίσκεται το κρύο αέριο, εμποδίζοντας το κρύο αέριο από την πλήρη ψύξη ώστε να σχηματιστούν τα αστέρια.

 

Οι άλλοι γαλαξίες δειγμάτων, NGC 1399 και NGC 4472, διαμορφώνουν, επίσης λίγα, έως καθόλου αστέρια, αλλά έχουν μια πολύ διαφορετική εμφάνιση.

Δεν ανιχνεύθηκε ψυχρό αέριο σε αυτούς τους γαλαξίες, και το θερμό αέριο στις κεντρικές περιοχές τους είναι πολύ πιο ομαλό.

Επιπλέον, έχουν ισχυρούς πίδακες από σωματίδια υψηλής ενέργειας, όπως φαίνεται στην εικόνα ραδίου από τον Karl G. Jansky Very Large Array (Πολύ Μεγάλη Σειρά) του Εθνικού Ιδρύματος Επιστημών.

Αυτοί οι πίδακες είναι πιθανό να οδηγούνται από καυτό αέριο που πέφτει προς τις κεντρικές υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες.

Ωθούμενοι έναντι του θερμού αερίου, οι πίδακες δημιουργούν τεράστιες κοιλότητες που παρατηρούνται στις εικόνες του Chandra, και μπορεί να θερμαίνεται από το ζεστό, ακτίνων-Χ αέριο που εκπέμπεται, εμποδίζοντας την ψύξη και τον σχηματισμό άστρων και κρύου αερίου.

Τα κέντρα των NGC 1399 και NGC 4472 φαίνονται πιο ομαλά στις ακτίνες-Χ από τους άλλους γαλαξίες, πιθανότατα επειδή έχουν πιο ισχυρούς πίδακες που παράγουν κοιλότητες πιο μακριά από το κέντρο, όπου οι εκπομπές ακτίνων-Χ είναι πιο αμυδρές, αφήνοντας τους φωτεινούς πυρήνες τους ανενόχλητους.

 

Το έγγραφο που περιγράφει τα αποτελέσματα αυτά δημοσιεύθηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2014 στο Monthly Notices της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας και είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο.

Ο πρώτος συγγραφέας είναι ο Norbert Werner από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στην Καλιφόρνια.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/chandra.html

1388823417_coldgas_01.thumb.png.b2fb9accac90d57958dfeaf26aeba702.png

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Πανχρωματικό πανόραμα του Σύμπαντος

Εντυπωσιακό μωσαϊκό χιλιάδων γαλαξιών από φωτογραφίες που έχει τραβήξει το Hubble

 

Καλιφόρνια

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αστρονόμοι συνθέτοντας εικόνες που τράβηξε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble την τελευταία δεκαετία δημιούργησαν ένα εντυπωσιακό πανόραμα του Σύμπαντος. Πρόκειται για την πιο ολοκληρωμένη και πιο πολύχρωμη εικόνα μέχρι σήμερα του συνεχώς εξελισσόμενου σύμπαντος. Στο πανόραμα αυτό απεικονίζονται εκτός των άλλων περίπου δέκα χιλιάδες γαλαξίες.

 

Υπεριώδης ματιά

 

Μέχρι σήμερα οι εικόνες του Hubble συνδύαζαν φωτογραφήσεις στο ορατό και σχεδόν υπέρυθρο φάσμα, ενώ η νέα φωτογραφία ενσωματώνει δεδομένα από το υπεριώδες τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, χάρη στην κάμερα ευρέως πεδίου 3 του διαστημικού τηλεσκοπίου.

 

«Βλέποντας» και στο υπεριώδες, το Hubble κατάφερε να παρατηρήσει περιοχές του σύμπαντος στον χώρο και στον χρόνο, όπου υπάρχουν (ή καλύτερα υπήρχαν κάποτε) τα πιο καυτά, πιο μεγάλα και πιο νεανικά άστρα του σύμπαντος, σε μία απόσταση πέντε έως δέκα δισεκατομμυρίων ετών από τη Γη. Πρόκειται για μία περίοδο κατά την οποία γεννήθηκαν τα περισσότερα άστρα του Σύμπαντος. Τα άστρα αυτά εκπέμπουν φως στο υπεριώδες φάσμα και μέχρι σήμερα δεν ήταν αντικείμενο άμεσης παρατήρησης, με συνέπεια οι παλαιότερες φωτογραφίες του Hubble να είναι ελλιπείς.

 

Η παραγωγή άστρων

 

Η προσθήκη των δεδομένων στο υπεριώδες δίνει στους αστρονόμους μία καλύτερη εικόνα για το ποιοί γαλαξίες ήσαν οι πιο παραγωγικοί στη δημιουργία άστρων και πού ακριβώς αυτά τα άστρα σχηματίζονταν. Επίσης, χάρη στο υπεριώδες μήκος κύματος που προστέθηκε, η νέα φωτογραφία είναι η πιο εντυπωσιακή και χρωματικά, καθώς κάθε διαφορετικό χρώμα αντιστοιχεί σε ένα διαφορετικό μήκος κύματος.

 

Η τελική εικόνα, μετά από τη σύνθεση των επιμέρους φωτογραφιών, περιέχει περίπου 10.000 γαλαξίες, φθάνοντας πολύ πίσω στον χρόνο, έως λίγες εκατοντάδες χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη από την οποία προέκυψε το Σύμπαν. Η εικόνα παρουσιάστηκε σε συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας από επιστήμονες του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech). «Είναι η μεγαλύτερου βάθους πανχρωματική εικόνα του ουρανού που έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα» αναφέρει ο Ρότζιερ Γουίντχορστ, μέλος της ομάδας που δημιούργησε τη νέα εικόνα.

 

Το μεγαλύτερο ποσοστό της υπεριώδους ακτινοβολίας φιλτράρεται από την ατμόσφαιρα της Γης, γι' αυτό μόνο ένα διαστημικό τηλεσκόπιο, πέρα από τη γήινη ατμόσφαιρα, μπορεί να τραβήξει πιο ολοκληρωμένες φωτογραφίες. Το Hubble είναι το μόνο διαθέσιμο τηλεσκόπιο που μπορεί να δει σε βάθος το Σύμπαν και στο υπεριώδες. Ο υπό κατασκευή πιο εξελιγμένος διάδοχός του, το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb της NASA, θα «βλέπει» πολύ καλύτερα, αλλά μόνο στο υπέρυθρο τμήμα του φάσματος.

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=602908

9E1433045A43F4B53285F0E902D05C30.jpg.77f7864bfca25e3909d881fe99da7070.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

M51: Το Chandra λαμβάνει τον λαμπρό γαλαξία σε ακτίνες Χ

 

Μια νέα εικόνα από το Chandra του M51 περιέχει περίπου ένα εκατομμύριο δευτερόλεπτα από το χρόνο παρατήρησης.

 

Τα στοιχεία αποκαλύπτουν εκατοντάδες σημεία που μοιάζουν με πηγές ακτίνων-Χ στον γαλαξία με το παρατσούκλι "Γαλαξίας Δίνη."

 

Οι περισσότερες από αυτές τις πηγές είναι το σημείο δυαδικών συστημάτων ακτίνων-Χ είτε με ένα αστέρι νετρονίων ή μαύρη τρύπα σε τροχιά γύρω από ένα άστρο σαν τον Ήλιο.

 

Η σύνθετη εικόνα αποτελείται από ακτίνες-Χ του Chandra (μωβ) και τα οπτικά δεδομένα από το Hubble (κόκκινο, πράσινο και μπλε).

 

Σχεδόν ένα εκατομμύριο δευτερόλεπτα παρατήρησης χρόνου με το παρατηρητήριο Chandra ακτίνων-X της NASA, αποκάλυψε ένα σπειροειδή γαλαξία παρόμοιο με το δικό μας λαμπερό Γαλαξία, με εκατοντάδες σημεία φωτός ακτίνων-Χ.

 

Ο γαλαξίας ονομάζεται επίσημα Μεσιέ 51 (M51) ή NGC 5194, αλλά συχνά αναφέρεται με το παρατσούκλι "Γαλαξίας Δίνη."

Όπως και ο Γαλαξία μας, η "Δίνη", είναι ένας σπειροειδής γαλαξίας με εκπληκτικούς βραχίονες άστρων και σκόνης.

Ο M51 που βρίσκεται περίπου 30 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, με το "πρόσωπο" του προσανατολισμένο προς τη Γη, δίνοντάς μας μια προοπτική που ποτέ δεν μπορούμε να δούμε από το δικό μας "σπειροειδές γαλαξιακό σπίτι".

 

Με τη χρήση του Chandra, οι αστρονόμοι μπορούν να κοιτάξουν στη "Δίνη" και να αποκαλύψουν πράγματα που μπορεί να ανιχνευθούν μόνο σε ακτίνες-Χ.

Σε αυτή τη νέα σύνθετη εικόνα, τα στοιχεία του Chandra φαίνονται σε μωβ.

Τα οπτικά δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble είναι σε κόκκινο, πράσινο και μπλε.

 

Οι περισσότερες από τις πηγές αυτές ακτίνων-Χ, είναι δυαδικά συστήματα ακτίνων-X (XRBs).

Τα συστήματα αυτά αποτελούνται από ζεύγη αντικειμένων, από ένα συμπαγές άστρο, είτε ένα αστέρι νετρονίων ή, πιο σπάνια, μια μαύρη τρύπα, λαμβάνοντας υλικό από τροχιά του άστρου συντρόφου.

Το υλικό που καταρρέει, επιταχύνεται από το έντονο βαρυτικό πεδίο του συμπαγούς άστρου και θερμαίνεται σε εκατομμύρια βαθμούς, παράγοντας μια φωτεινή πηγή ακτίνων-Χ.

Οι παρατηρήσεις του Chandra αποκαλύπτουν τουλάχιστον δέκα από τις ακτίνες-Χ (XRBs) στον M51, που είναι αρκετά φωτεινές για να περιέχουν μαύρες τρύπες.

Σε οκτώ από αυτά τα συστήματα, οι μαύρες τρύπες, πιθανόν λαμβάνουν υλικό από συνοδούς αστέρες που είναι πολύ μεγαλύτερης μάζας από τον Ήλιο.

 

Επειδή οι ​​αστρονόμοι έχουν παρατηρήσει τον M51 για περίπου μια δεκαετία με το Chandra, έχουν κρίσιμες πληροφορίες για το πώς οι πηγές ακτίνων-Χ, που περιέχουν μαύρες τρύπες, συμπεριφέρονται με την πάροδο του χρόνου.

Οι μαύρες τρύπες με τεράστιους αστρικούς συντρόφους, είναι σταθερά φωτεινές πάνω από δέκα χρόνια στις παρατηρήσεις του Chandra.

Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα αστέρια μεγάλης μάζας σε αυτές τις πηγές ακτίνων-Χ, έχουν επίσης ισχυρούς ανέμους που επιτρέπει τη σταθερή ροή του υλικού να εισρέει στην μαύρη τρύπα.

 

Η διαφορά μεταξύ του Γαλαξία μας και του γαλαξία της Δίνης, είναι ότι ο M51 είναι στη μέση της συγχώνευσης με ένα μικρότερο συνοδό γαλαξία που φαίνεται στο άνω αριστερό τμήμα της εικόνας. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η γαλαξιακή αλληλεπίδραση ενεργοποιεί κύματα σχηματισμού αστεριών.

Τα πιο ογκώδη από τα πρόσφατα διαμορφωμένα αστέρια, θα "αγωνιστούν" για την εξέλιξή τους σε λίγα εκατομμύρια χρόνια και θα καταρρεύσουν για να σχηματίσουν αστέρια νετρονίων ή μαύρες τρύπες.

Οι περισσότερες από τις εκλάμψεις ακτίνων-Χ (XRBs), περιέχουν μαύρες τρύπες στον M51 που βρίσκονται κοντά σε περιοχές όπου σχηματίζονται αστέρια, που αποδεικνύουν τη σύνδεση τους με την επερχόμενη γαλαξιακή σύγκρουση.

 

Προηγούμενες μελέτες του Γαλαξία της Δίνης με το Chandra, αποκάλυψαν μόλις πάνω από 100 πηγές ακτίνων-Χ.

Η νέα συλλογή δεδομένων, που ισοδυναμεί περίπου με 900.000 δευτερόλεπτα χρόνο παρατήρησης του Chandra, αποκαλύπτει σχεδόν 500 πηγές ακτίνων-Χ.

Περίπου 400 από αυτές τις πηγές πιστεύεται ότι είναι μέσα στον M51, ενώ οι υπόλοιπες είτε είναι μπροστά ή πίσω από τον ίδιο τον γαλαξία.

 

Μεγάλο μέρος της διάχυτης ή ασαφής, εκπομπής ακτίνων-Χ στον M51, προέρχεται από το αέριο που έχει υπερθερμανθεί από εκρήξεις σουπερνόβα των μεγάλων άστρων.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/m51-chandra.html

m51_w22.thumb.jpg.8bd039971bf83666b0a532132e0ec82a.jpg

m51.thumb.jpg.e8213862d4ceaf1519097bf4544793a7.jpg

m51_xray_3color.thumb.jpg.47c13ccd4fc32125a2d19a59cc218304.jpg

m51_w44.thumb.jpg.2aaa9c78ec4b5f7c88dd1ca4ea771965.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Μια βίαιη, σύνθετη σκηνή από σμήνη γαλαξιών που συγκρούονται

 

Οι αστρονόμοι, χρησιμοποιώντας το Karl G. Jansky Very Large Array (VLA) και το Παρατηρητήριο Chandra ακτίνων-Χ έχουν παράγει μια εντυπωσιακή εικόνα αποκαλύπτοντας νέα στοιχεία των βίαιων συγκρούσεων στις οποίες συμμετέχουν τουλάχιστον τέσσερα σμήνη γαλαξιών.

Σε συνδυασμό με μια παλαιότερη εικόνα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA (HST), οι νέες παρατηρήσεις δείχνουν μια περίπλοκη περιοχή πάνω από 5 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, όπου οι συγκρούσεις προκαλούν μια σειρά από φαινόμενα που οι επιστήμονες εξακολουθούν να εργάζονται για να κατανοήσουν.

 

Η εικόνα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble αποτελεί το φόντο αυτού του σύνθετου, με την εκπομπή ακτίνων-Χ από το Chandra να ανιχνεύεται σε μπλε και οι ράδιο-εκπομπές φαίνονται από το VLA σε κόκκινο.

Οι ακτίνες-Χ δείχνουν το ζεστό, αραιό αέριο που διαπερνά την περιοχή που περιέχει τα σμήνη των γαλαξιών.

Το μεγάλο, παραδόξως σχήμα, κόκκινο χαρακτηριστικό στο κέντρο, ίσως είναι μια περιοχή όπου οι κραδασμοί προκαλούνται από τις συγκρούσεις επιτάχυνσης σωματιδίων που αλληλεπιδρούν με το μαγνητικό πεδίο και εκπέμπει τα ραδιοκύματα.

 

"Το σύνθετο σχήμα αυτής της περιοχής είναι μοναδικό· Ποτέ δεν έχω εντοπίσει κάτι τέτοιο πριν," είπε ο Reinout van Weeren, από το Κέντρο για τη Αστροφυσική Harvard-Smithsonian.

"Το σχήμα είναι πιθανώς αποτέλεσμα των πολλαπλών συνεχιζόμενων συγκρούσεων", πρόσθεσε.

 

Οι νέες ράδιο και ακτίνων-Χ παρατηρήσεις, είναι πολύ πιο ευαίσθητες από τις προηγούμενες, είπαν οι επιστήμονες.

Ο συνδυασμός αυτών των εικόνων θα καταστήσει αυτή τη περιοχή ένα από τα καλύτερα μελετημένα παραδείγματα συγκρουόμενων συστάδων που είναι ακόμη γνωστά, και μπορεί να οδηγήσουν σε νέες γνώσεις σχετικά με τις πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις κατά τη διάρκεια συγχωνεύσεων του συμπλέγματος.

Μαζί, τα συγχωνευόμενα συμπλέγματα που ονομάζονται MACS J0717 3745, το οποίο είναι επίσης ένα από τα σύνορα του SHT για τα οποία θα παράγει τις βαθύτερες παρατηρήσεις που έχουν γίνει ποτέ.

Οι επιστήμονες παρουσίασαν τα ευρήματά τους στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας στη Βοστώνη, Μασαχουσέτη.

 

Η ευθεία, επιμήκης ράδιο-εκπομπή του αντικείμενο είναι ένας γαλαξίας του οποίου η κεντρική μαύρη τρύπα επιταχύνει πίδακες σωματιδίων σε δύο κατευθύνσεις.

Το κόκκινο αντικείμενο κάτω-αριστερά είναι ένας ραδιοφωνικός γαλαξίας που κατά πάσα πιθανότητα θα πέσει στο σύμπλεγμα.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_5607.html

aviolentcomp.thumb.jpg.a7d8bdfc6091ccdccdb243e3e886b1e4.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Μωσαϊκό από το Hubble του μεγαλοπρεπούς Γαλαξία Σομπρέρο

 

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA / ESA έχει φωτογραφίζει με την κοφτερή ματιά του έναν από τους πιο εντυπωσιακούς και φωτογενείς γαλαξίες του σύμπαντος, τον γαλαξία Σομπρέρο, Μεσιέ 104 (M104).

Σήμα κατατεθέν του γαλαξία, είναι ο λαμπρός λευκός, βολβώδης πυρήνας του, που περιβάλλεται από παχιές λωρίδες σκόνης που περιλαμβάνει τη σπειροειδή δομή του γαλαξία.

Όπως φαίνεται από τη Γη, ο γαλαξίας έχει κλίση σχεδόν επίπεδη.

Μπορούμε να τον δούμε από μόλις έξι μοίρες βόρεια του ισημερινού επιπέδου του.

Αυτός ο λαμπρός γαλαξίας ονομάστηκε Σομπρέρο, λόγω της ομοιότητάς του με το ευρύ στεφάνι και υψηλής κορυφής μεξικάνικου καπέλου.

 

Σε ένα σχετικά φωτεινό μέγεθος +8, ο M104 είναι ακριβώς πέρα από το όριο της ορατότητας με γυμνό μάτι και είναι ορατός μέσα από μικρά τηλεσκόπια.

Ο Σομπρέρο βρίσκεται στο νότιο άκρο του πλούσιου γαλαξιακού σμήνους της Παρθένου και είναι ένα από τα πιο ογκώδη αντικείμενα σε αυτή την ομάδα, που ισοδυναμεί με 800 δισεκατομμύρια ήλιους.

Ο γαλαξίας είναι 50.000 έτη φωτός ολόκληρος και βρίσκεται 28 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/hubble_9.html

opo0328a.thumb.jpg.82b444e037c91a03ad7322dd20ae5d39.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Ο ιδιόμορφος ελλειπτικός γαλαξίας, Κένταυρος Α

 

Τι συνέβη στο κέντρο αυτού του γαλαξία;

Οι ασυνήθιστες και δραματικές λωρίδες σκόνης διασχίζουν το κέντρο του ελλειπτικού γαλαξία, Κενταύρου Α.

Αυτές οι λωρίδες σκόνης είναι τόσο πυκνές, που σχεδόν καλύπτουν εντελώς το κέντρο του γαλαξία στο ορατό φως.

Αυτό είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο, ως κόκκινα αστέρια του Κεν Α και το στρογγυλό σχήμα είναι χαρακτηριστικό ενός γιγάντιου ελλειπτικού γαλαξία, ένα είδος γαλαξία συνήθως χαμηλής σκοτεινής σκόνης.

Ο Κεν Α, επίσης, γνωστός ως NGC 5128, είναι επίσης ασυνήθιστος σε σύγκριση με το μέσο όρο ελλειπτικού γαλαξία, διότι περιέχει ένα υψηλότερο ποσοστό νέων μπλε άστρων και είναι μια πολύ ισχυρή πηγή ραδιοεκπομπών.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι Κεν A είναι πιθανόν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης δύο κανονικών γαλαξιών.

Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, πολλά νεαρά άστρα σχηματίστηκαν, αλλά οι λεπτομέρειες της δημιουργίας των ασυνήθιστων ζωνών σκόνης του Κεν Α, εξακολουθούν να ερευνώνται.

Ο Κεν Α, βρίσκεται μόλις 13 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, καθιστώντας τον, τον πιο κοντινό ενεργό γαλαξία.

Ο Κεν Α, απεικονίζεται ανωτέρω, εκτείνεται σε 60.000 έτη φωτός και μπορεί να φανεί με κιάλια προς τον αστερισμό του Κενταύρου.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1120.html

Screenshot_6.thumb.png.9c85a01c05f38f4e532bf94e8cc7f6cf.png

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ανέλυσαν τις υπέροχες σπείρες του Μ106

Είναι πίδακες αερίου και άλλης κοσμικής ύλης από το κέντρο του γαλαξία

Χιούστον

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια νέα εντυπωσιακή εικόνα του γαλαξία Μεσιέ 106 (M106), επίσης γνωστός ως NGC 4258. Η νέα εικόνα αποτελεί σύνθεση των νέων παρατηρήσεων που έκανε ομάδα αστρονόμων με διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια. Οι ερευνητές μελέτησαν δύο άγνωστες μέχρι πρόσφατα σπείρες του Μ106 που κυριολεκτικά φωτοβολούν.

 

 

Ο γαλαξίας

 

Ο M106 βρίσκεται σε απόσταση περίπου 22 εκ. ετών φωτός στον αστερισμό των Θηρευτικών Κυνών. Είναι σπειροειδής γαλαξίας, του οποίου η διάμετρος υπολογίζεται σε 80.000 έτη φωτός. Οι σπειροειδείς βραχίονές του έχουν σκούρες λωρίδες σκόνης, λαμπερά και νεαρά αστρικά σμήνη που αποτελούνται από γαλάζιους αστέρες, και νεφελώματα στα οποία δημιουργούνται νέα άστρα. Ο πυρήνας του αποτελείται από γερασμένα κίτρινα άστρα. Στο πυρήνα υπολογίζεται ότι βρίσκεται μια μαύρη τρύπα με μάζα περίπου 40 εκατομμύρια ηλιακές μάζες.

Οι νέες σπείρες

 

Οι δύο σπείρες έχουν έντονη μωβ-μπλε απόχρωση και στη πραγματικότητα είναι πίδακες αερίου και άλλης κοσμικής ύλης που εκτινάσσεται από τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία. Επιπλέον, η παρουσία αυτών των δύο πιδάκων έχει ως αποτέλεσμα την υπερθέρμανση των αερίων γύρω από τον πυρήνα, τα οποία ακτινοβολούν έντονα στο ορατό φως, τα ραδιοκύματα και τις ακτίνες Χ. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal Letter»

DA27758BB7F8CB2AE9321A730206B122.jpg.56b3ffdf7fb0f5a3a92a0245cd797020.jpg

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Το γαλαξιακό σμήνος MACSJ0416.1-2403 :cheesy:

Μία ομάδα αστρονόμων με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Χαμπλ χαρτογράφησε την κατανομή της μάζας ενός μακρινού γαλαξιακού σμήνους με τη μεγαλύτερη ακρίβεια που έχει επιτευχθεί ποτέ μέχρι σήμερα.

Πρόκειται για το σμήνος MACS J0416.1-2403 το οποίο έχει μάζα 160 τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και καταλαμβάνει μία περιοχή με διάμετρο 650.000 ετών φωτός.

Το Χαμπλ μελέτησε το συγκεκριμένο αντικείμενο στο πλαίσια του προγράμματος Frontier Fields του οποίου ο βασικός στόχος είναι οι μελέτη έξι γαλαξιακών σμηνών που βρίσκονται στις παρυφές του ορατού Σύμπαντος, οι οποίοι εξέπεμψαν το φως που λαμβάνουμε την εποχή της δημιουργίας των πρώτων γαλαξιών.

Για τη λεπτομερή μέτρηση της μάζας τόσο μακρινών αντικειμένων οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν τις δυνατότητες των ισχυρότερων υφιστάμενων τηλεσκοπίων σε συνδυασμό με μια βοήθεια από τη φύση που ονομάζεται φαινόμενο του βαρυτικού φακού.

Το φαινόμενο αυτό περιγράφει πώς μία μεγάλη μάζα μπορεί να παραμορφώσει τις ακτίνες φωτός που περνούν γύρω της, συγκεντρώνοντάς τες προς μία κατεύθυνση όπως και ένας μεγεθυντικός φακός μπορεί να συγκεντρώσει τις ακτίνες του Ήλιου.

Με τον τρόπο αυτό, μεγάλοι γαλαξίες ή και γαλαξιακά σμήνη κατά μήκος μίας διαδρομής μπορούν να λειτουργήσουν ως φυσικοί ενισχυτές του αμυδρού σήματος που εκπέμπουν ορισμένα από τα πιο μακρινά αντικείμενα στο Σύμπαν.

Μέσω των βαρυτικών φακών οι επιστήμονες κατόρθωσαν να παρατηρήσουν 51 νέους γαλαξίες εντός του σμήνους MACS J0416.1-2403 ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των γαλαξιών στους 68.

Ο αριθμός αυτός επέτρεψε στους ερευνητές να υπολογίσουν την κατανομή της ορατής και της σκοτεινής ύλης στο σμήνος και να παράξουν ένα λεπτομερή χάρτη της μάζας του με τη διπλάσια ακρίβεια από αυτή που είχαν επιτύχει άλλα υπάρχοντα μοντέλα.

Η ομάδα θα συνεχίσει να μελετάει το σμήνος κάνοντας χρήση των οργάνων του Χαμπλ προσπαθώντας να εντοπίσει μικρότερες δομές στα περίχωρά του.

Σύντομα θα προχωρήσουν και παρατηρήσεις σε άλλα μήκη κύματος, όπως τη διερεύνηση των εκπομπών ακτινών Χ από τα θερμά αέρια της περιοχής, οι οποίες θα τους βοηθήσουν στην περαιτέρω βελτίωση των μοντέλων τους και στην κατανόηση της ιστορίας και της εξέλιξης του συγκεκριμένου γαλαξιακού σμήνους.

Τα αποτελέσματα θα δημοσιευθούν στο επιστημονικό περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

http://mnras.oxfordjournals.org/content/443/2/1549.short?rss=1

http://physicsgg.me/2014/07/25/%cf%84%ce%bf-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%83%ce%bc%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%82-macsj0416-1-2403/

heic1416c.jpg.eb15bd9d084dccfcec303cfd2f790edc.jpg

galaxy-cluster.jpg.7ee10399ad5126ed90be326d0efeafc4.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ο πιο μακρινός βαρυτικός φακός. :cheesy:

Ερευνητές στην Ταϊβάν εντόπισαν ένα άγνωστο μέχρι σήμερα γαλαξία που βρίσκεται σε απόσταση 9.6 δισ. ετών φωτός από τη Γη. Ο γαλαξίας αυτός μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βαρυτικός φακός που θα επιτρέψει στους επιστήμονες να ανακαλύψουν κοσμικά αντικείμενα σε ακόμη μεγαλύτερα βάθη του Σύμπαντος. Πρόκειται για τον πιο απομακρυσμένο γαλαξία που έχει εντοπιστεί και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βαρυτικός φακός.

Η μέθοδος του βαρυτικού φακού (ή μικροφακού) που αναπτύχθηκε πρόσφατα και έχει συμβάλει πολύ στη διαστημική εξερεύνηση τα τελευταία χρόνια. Η τεχνική βασίζεται σε ένα φαινόμενο που προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, και βρίσκει εφαρμογή κυρίως στην αναζήτηση πλανητών. Οι ερευνητές επικεντρώνουν την προσοχή τους όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο.

Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη.

Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει το μέγεθος και η φωτεινότητα ενός κοσμικού σώματος ως και 20 φορές. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται και για τον εντοπισμό πολύ μακρινών γαλαξιών. Χρησιμοποιούνται ως βαρυτικοί φακοί πολύ μεγάλοι γαλαξίες οι οποίοι στρεβλώνουν και μεγεθύνουν το φως των γαλαξιών που βρίσκονται σε πιο μακρινές αποστάσεις

Ερευνητές του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής ASIAA στην Ταϊπέι εντόπισαν τον γαλαξία χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Πρόκειται για ένα ελλειπτικό γαλαξία με μάζα 180 δισ. φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλιου που στη νεότερη γενιά γαλαξιών θα ήταν ένας πολύ μικρός γαλαξίας. Ομως για την πρώτη γενιά γαλαξιών στην οποία και ανήκει ο συγκεκριμένος γαλαξίας είναι ένας γαλαξίας… τέρας. Για αυτό και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βαρυτικός φακός.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι με τη βοήθεια του θα εντοπίσουν ακόμη πιο μακρινούς (και αρχαιότερους) γαλαξίες. Ευελπιστούν μάλιστα ότι θα ανακαλύψουν και πολύτιμα στοιχεία για τη παρουσία της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης στο πρώιμο Σύμπαν. Η ανακάλυψη δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal Letters».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=620267

7111724827F89CCF13285A04284E6525.jpg.c020b0399afacf967771d565f824bd5c.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Ανακάλυψαν γαλαξία νάνο σε μαύρη τρύπα... γίγαντα. :cheesy:

Ενα ασυνήθιστο ζευγάρι των πιο ακραίων αντιθέσεων ανακάλυψαν αμερικανοί αστρονόμοι:

ένας νάνος γαλαξίας που στο κέντρο του έχει μια τερατώδη σε μέγεθος μαύρη τρύπα.

Πρόκειται για τον μικρότερο και πιο ελαφρύ γαλαξία που έχει ποτέ βρεθεί να φιλοξενεί μια τέτοια μαύρη τρύπα.

Η μάζα της ισοδυναμεί με περίπου 21 εκατομμύρια Ήλιους, έναντι 4 εκατ. Ήλιων που είναι η μάζα της μικρότερης μαύρης τρύπας που βρίσκεται στον δικό μας πολύ μεγαλύτερο γαλαξία.

Η ανακάλυψη αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι τελικά οι μαύρες τρύπες είναι πολύ πιο κοινές από ό,τι πιστευόταν ως τώρα. Όχι μόνο κάθε μεγάλος γαλαξίας σαν τον δικό μας διαθέτει μια τέτοια μαύρη τρύπα, φαίνεται πως ακόμη και οι μικροσκοπικοί γαλαξίες έχουν τη δική τους.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή αστρονομίας και φυσικής Ανίλ Σεθ του Πανεπιστημίου της Γιούτα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο "Nature", σύμφωνα με το τελευταίο και με το Space.com, μελέτησαν -με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ» της NASA και του οκτάμετρου οπτικού υπέρυθρου τηλεσκοπίου Gemini στο όρος Μάουνα Κέα της Χαβάης- τον σχετικά κοντινό και φωτεινό νάνο γαλαξία M60-UCD1, που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 54 εκατ. ετών από τη Γη.

Ο εν λόγω λιλιπούτειος γαλαξίας, που περιφέρεται δορυφορικά γύρω από τον πολύ μεγαλύτερο γαλαξία Μ60, έχει στο κέντρο του μια μαύρη τρύπα που καταλαμβάνει το 15 έως 18% περίπου της συνολικής μάζας του μικρού γαλαξία, ενώ στον δικό μας γαλαξία η μαύρη τρύπα του δεν ξεπερνά το 0,01% της συνολικής μάζας του.

«Αυτό είναι άκρως εντυπωσιακό, με δεδομένο ότι ο γαλαξίας μας είναι 500 φορές μεγαλύτερος και πάνω από 1.000 φορές βαρύτερος από τον εν λόγω νάνο γαλαξία», δήλωσε ο Ανίλ Σεθ.

Νάνοι γαλαξίες, οι οποίοι είναι πολύ περισσότεροι στο σύμπαν από τους μεγάλους γαλαξίες, θεωρούνται αυτοί που είναι μικρότεροι από το ένα πεντηκοστό του δικού μας, έχοντας διάμετρο μόνο λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες έτη φωτός, έναντι περίπου 100.000 ετών φωτός του δικού μας.

«Δεν καταλαβαίνουμε ακόμη πώς σχηματίζονται οι τεράστιες μαύρες τρύπες», παραδέχτηκε ο ερευνητής Καρλ Γκέμπχαρντ του Πανεπιστημίου του Τέξας, Όστιν. Η άγνοια αυτή είναι ακόμη μεγαλύτερη, όσον αφορά τόσο μεγάλες μαύρες τρύπες σε τόσο μικρούς γαλαξίες.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22769&subid=2&pubid=64065774

newego_LARGE_t_1101_54136458_type12713.jpg.a781f47da14979224d0631e8c11d2d67.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι μεγαλύτεροι σε μέγεθος γαλαξίες καταπίνουν μικρότερους γαλαξίες. :cheesy:

Αστρονόμοι μελετώντας περισσότερους από 22.000 γαλαξίες διαπίστωσαν ότι οι μικρότεροι γαλαξίες είναι περισσότερο αποδοτικοί ως προς την δημιουργία άστρων σε σχέση με τους μεγαλύτερους γαλαξίες. Οι μεγαλύτεροι γαλαξίες δύσκολα δημιουργούν νέα άστρα και αντ’ αυτού μεγαλώνουν «τρώγοντας» άλλους γαλαξίες.

Σύμφωνα με τον Aaron Robotham του πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας οι νάνοι γαλαξίες κατασπαράσσονται από τους μεγαλύτερους κοντινούς τους γαλαξίες. Οι μεγάλοι σε μέγεθος γαλαξίες χάνουν με την πάροδο του χρόνου την ικανότητα δημιουργίας νέων άστρων, σε αντίθεση με τους μικρότερους γαλαξίες που μεγαλώνουν συλλέγοντας το αρχέγονο αέριο υδρογόνο, μετατρέποντας το σε άστρα. Κινδυνεύουν όμως από τον κανιβαλισμό πολύ μεγαλύτερων γαλαξιών, που μπορεί να βρίσκονται κοντά τους.

Ο δικός μας γαλαξίας, που δεν έχει συγχωνευτεί από μεγαλύτερο γαλαξία, πρόκειται να κατασπαράξει τους γειτονικούς του γαλαξίες, Μικρό και Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου, σε 4 δισεκατομμύρια χρόνια. Όμως το μεγάλο φαγοπότι θα γίνει σε περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια όταν θα συγχωνευθεί με τον μεγαλύτερο γειτονικό του γαλαξία Ανδρομέδα.

Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε μια προσομοίωση της συγχώνευσης του Γαλαξία μας με τον γαλαξία της Ανδρομέδας:

Η έρευνα που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical»

http://mnras.oxfordjournals.org/content/444/4/3986

αποτελεί μέρος του προγράμματος Galaxy And Mass Assembly (GAMA) και είναι μια από τις 60 και πλέον σχετικές δημοσιεύσεις που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, ενώ προγραμματίζονται άλλες 180!

http://physicsgg.me/2014/09/22/%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%84%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%b9%ce%b2%ce%b1%ce%bb%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be/

gama-servey.jpg.f98f97cc041d063c0f31a11ae0a929b4.jpg

8A32467B0C47718365F66D4AFC4B8A42.jpg.98c868f54a09ace25016c6a2bd39b95c.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

«Πρωτογαλαξία» ανακάλυψε το Hubble. :cheesy:

Μια ακόμη εντυπωσιακή ανακάλυψη έκανε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Εντόπισε ένα από τους πρώτους γαλαξίες που δημιουργήθηκαν στο Σύμπαν.

Διεθνής ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Αντι Ζίτριν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) εντόπισαν τον γαλαξία χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του βαρυτικού φακού. Πρόκειται για ένα μικρό γαλαξία με διάμετρο μόλις 850 ετών φωτός και ιδιαίτερα αμυδρή φωτεινότητα.

Ο δικός μας γαλαξίας υπολογίζεται ότι έχει έκταση 100 χιλιάδων ετών φωτός. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ερευνητών ο γαλαξίας αυτός δημιουργήθηκε πριν από περίπου 13,3 δισ. έτη δηλαδή μόλις 500 εκ. έτη μετά τη γέννηση του Σύμπαντος.

Μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί περίπου δέκα γαλαξίες ανάλογης ηλικίας και όπως είναι ευνόητο αυτή η νέα ανακάλυψη θα προσφέρει καινούργια δεδομένα για την ύπαρξη και εξέλιξη των γαλαξιών αλλά και του Σύμπαντος. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters».

Η μέθοδος του βαρυτικού φακού (ή μικροφακού) που αναπτύχθηκε πρόσφατα και έχει συμβάλει πολύ στη διαστημική εξερεύνηση τα τελευταία χρόνια. Η τεχνική βασίζεται σε ένα φαινόμενο που προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, και βρίσκει εφαρμογή κυρίως στην αναζήτηση πλανητών. Οι ερευνητές επικεντρώνουν την προσοχή τους όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο.

Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη.

Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει το μέγεθος και η φωτεινότητα ενός κοσμικού σώματος ως και 20 φορές.

Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται και για τον εντοπισμό πολύ μακρινών γαλαξιών. Χρησιμοποιούνται ως βαρυτικοί φακοί πολύ μεγάλοι γαλαξίες οι οποίοι στρεβλώνουν και μεγεθύνουν το φως των γαλαξιών που βρίσκονται σε πιο μακρινές αποστάσεις

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν για την ανακάλυψη του αρχαίου γαλαξία ως μεγεθυντικό φακό ένα μακρινό γαλαξιακό σμήνος, το Abell 2744. Το σμήνος αυτό βρίσκεται σε απόσταση περίπου 3,5 δισ. έτη φωτός από εμάς και είναι ευρύτερα γνωστό ως «Σμήνος της Πανδώρας». Πρόκειται στην πραγματικότητα για τέσσερα γειτονικά σμήνη γαλαξιών με συνολική έκταση άνω των δύο εκατομμυρίων ετών φωτός.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=642163

 

Ταξίδι χωρίς τέλος. :cheesy:

Πριν από ένα χρόνο, τον Οκτώβριο του 2013, το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ κατέγραψε τον πιο απόμακρο γαλαξία του οποίου το φως (ή καλύτερα η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία) ξεκίνησε πριν από 13,1 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει μόλις τώρα στα τηλεσκόπιά μας.

Πρόκειται για ένα αντικείμενο που καταγράφηκε όπως ήταν όταν το Σύμπαν είχε ηλικία 700 περίπου εκατομμυρίων ετών, στις αρχές δηλαδή της εξελικτικής του πορείας. Κι αυτό δεν είναι παρά ένα μόνο παράδειγμα από τα άπειρα όσα μάθαμε τα τελευταία μερικά χρόνια με τη βοήθεια των επίγειων και διαστημικών μας τηλεσκοπίων. Για την επόμενη δεκαετία ετοιμάζονται ήδη ακόμη πιο μεγάλα τηλεσκόπια όπως είναι το ευρωπαϊκό τηλεσκόπιο Ε-ΕLT, με διάμετρο κατόπτρου 39 μέτρων και εμβαδόν έξι στρεμμάτων, ίσο με σχεδόν 16 γήπεδα του μπάσκετ!

Ενα τόσο γιγάντιο τηλεσκόπιο θα έχει την ικανότητα να ξεχωρίζει δύο πυγολαμπίδες σε απόσταση 200.000 χιλιομέτρων.

Θα μπορεί δηλαδή να διακρίνει αντικείμενα πέντε τρισεκατομμύρια φορές πιο αμυδρά από το πιο αμυδρό άστρο που βλέπουμε με γυμνό μάτι!

Λένε ότι η επιστήμη και η επιστημονική έρευνα μάς απελευθερώνουν από τον εγωκεντρισμό μας. Και είναι αλήθεια γιατί οι αστρονόμοι γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο μικροσκοπικός είναι ο πλανήτης μας και πόσο απέραντο είναι το Σύμπαν, και δεν νομίζω να υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τη μικρότητα και το εφήμερο της παρουσίας μας στο Σύμπαν.

Για σκεφτείτε: αν σμικρύναμε το Ηλιακό μας Σύστημα ένα τρισεκατομμύριο φορές τότε αυτό θα είχε το μέγεθος ενός μεγάλου δωματίου και ο Ηλιος θα είχε το μέγεθος του κεφαλιού μιας καρφίτσας, ενώ το πλησιέστερο σ’ εμάς άστρο (ο άλφα Κενταύρου) θα βρισκόταν σε απόσταση περίπου 42 χιλιομέτρων. Στην ίδια σμίκρυνση ο Γαλαξίας μας θα είχε διάμετρο 1.000.000 χιλιομέτρων, ενώ το πάχος του στο κέντρο θα έφτανε τα 100.000 χιλιόμετρα. Σε όλη του μάλιστα την έκταση ο Γαλαξίας μας θα στολιζόταν από 200 δισεκατομμύρια άστρα, καθένα με μέσο μέγεθος το κεφάλι μιας καρφίτσας σε αποστάσεις περίπου 40 χιλιομέτρων το ένα από το άλλο. Στο Σύμπαν υπάρχουν περίπου ένα τρισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άστρα. Τόσα άστρα, όσοι είναι και οι κόκκοι της άμμου όλων των ωκεανών της Γης. Και παρ’ όλα αυτά βρίσκουμε ένα δισεκατομμύριο τρισεκατομμύρια άτομα στην ύλη που περιέχεται μέσα σε μία μόνο δαχτυλήθρα.

Κι όμως, όλοι μας, απασχολημένοι από τις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής, δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε το μέλλον των σύγχρονων ανακαλύψεων. Αυτό, άλλωστε, συνέβαινε ανέκαθεν. Όταν η βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας επισκέφτηκε τον Michael Faraday στο εργαστήριό του και τον ρώτησε σε τι θα χρησίμευαν οι ανακαλύψεις του, ο Faraday της απάντησε: «Σε τι χρησιμεύει, μεγαλειοτάτη, ένα μωρό;». Περίπου 50 χρόνια αργότερα ο J. J. Thomson ανακάλυψε το ηλεκτρόνιο όταν κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί (στα πρόθυρα του 20ού αιώνα) με ποιον τρόπο το ηλεκτρόνιο θα μπορούσε να αλλάξει την ανθρωπότητα. Κι όμως, οι ανακαλύψεις των Faraday και Thomson ήταν αυτές που οδήγησαν σε όλες τις μετέπειτα εφαρμογές που βασίζονται στον ηλεκτρισμό!

Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ όσα μας δίδαξε η ιστορία της επιστήμης, γιατί δεν είμαστε σε θέση να προβλέψουμε τις συνέπειες μιας επιστημονικής ανακάλυψης, αφού κάθε πρόσθετο κομμάτι γνώσης, οσοδήποτε περίεργο, άσχετο ή αφηρημένο κι αν φαίνεται στην αρχή, καταλήγει άμεσα ή έμμεσα, αργά ή γρήγορα, σε κάποια πρακτική εφαρμογή. Αν δεν συνεχίσουμε την ανάπτυξη της επιστήμης και τον εμπλουτισμό των γνώσεών μας, άσχετα με την άμεση χρησιμότητά τους, γρήγορα θα ταφούμε κάτω από το βάρος των προβλημάτων μας, γιατί η επιστήμη του σήμερα είναι η λύση του αύριο.

Είναι, άλλωστε, στη φύση του ανθρώπου να θέλει να μάθει, ή όπως έγραφε ο Αριστοτέλης: «Φύσει του ειδέναι ορέγεται ο άνθρωπος». Απ’ όλα τα όντα πάνω στη Γη, μόνο εμείς διερωτόμαστε τι κάνει τον Ήλιο να λάμπει, γιατί το ουράνιο τόξο ακολουθεί την καταιγίδα, με ποιον τρόπο τα πουλιά πετάνε. Μόνο εμείς διερωτόμαστε τι κρύβεται πίσω από τον επόμενο λόφο ή πέρα από την απέραντη θάλασσα. Κι έχουμε πάντα αναρριχηθεί στον λόφο, κι έχουμε πάντα διασχίσει τον ωκεανό. Ισως, κάτι βαθιά χαραγμένο στη γενετική μας δομή να είναι αυτό που μας ωθεί να μάθουμε το τι είμαστε και από πού προήλθαμε. Που μας ωθεί στην περιπέτεια της εξερεύνησης. Γιατί είμαστε προικισμένοι με την ικανότητα να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε και να διερωτόμαστε. Είναι η μοίρα μας, και ίσως ο σκοπός μας, να αναπτυσσόμαστε και να προοδεύουμε καθώς επιδιώκουμε να μάθουμε και να δώσουμε έννοια και σημασία στο Σύμπαν στο οποίο ανήκουμε, σε μία ατέρμονη ίσως προσπάθεια ερευνών. Γι’ αυτό άλλωστε και ο σημερινός άνθρωπος, στην προσπάθειά του να κατανοήσει το Σύμπαν, δεν αντικρίζει εκεί έξω έναν εχθρικό και άδειο κόσμο. Βλέπει, αντίθετα, την υπόσχεση ενός πανέμορφου ταξιδιού προς την Ιθάκη των γνώσεων. Ενός Ταξιδιού Χωρίς Τέλος.

* Ο κ. Διονύσης Π. Σιμόπουλος είναι επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

http://physicsgg.me/2014/10/19/%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%cf%82-%cf%84%ce%ad%ce%bb%ce%bf%cf%82/

mostdistantgalaxy.jpg.c317d667392779ee480a480ad72c46a0.jpg

EA773CA2825F3AA017A30887B566EB3D.jpg.9d8f42f16c36c5914ba3883dbb6b8667.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Φωτοστέφανο ζωής περιβάλλει γερασμένο γαλαξία. :cheesy:

Μια νέα υπέρυθρη εικόνα του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer αποκαλύπτει τις ιδιαιτερότητες του NGC 1291, ενός γερασμένου γαλαξία ηλικίας 12 δισεκατομμυρίων ετών, ο οποίος περιέργως συνεχίζει να παράγει άστρα.

Στην εικόνα που δημοσιοποίησε η NASA, ένας δακτύλιος διακρίνεται να περιβάλλει τον γαλαξία -είναι μια ζώνη στην οποία ανάβουν νέα άστρα και αναγκάζουν τη σκόνη γύρω τους να λάμπει στο φάσμα του υπέρυθρου.

Στο εσωτερικό του γαλαξία, το διαθέσιμο υδρογόνο έχει πια εξαντληθεί και κάθε διαδικασία αστρογένεσης έχει σταματήσει.

Η περιοχή αυτή εκπέμπει ακτινοβολία σε μικρότερα μήκη κύματος, τα οποία εμφανίζονται με γαλάζιο χρώμα.

Το κόκκινο χρώμα του εξωτερικού δακτύλιου είναι επίσης τεχνητό -επιλέχθηκε για να τονίζει τα μεγαλύτερα μήκη κύματος της υπέρυθρης ακτινοβολίας.

Παρά την προχωρημένη ηλικία του, ο NGC 1291 απέχει μόλις 33 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Ηριδανού.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231358675

galaxy.thumb.jpg.eaeaef5bba9fc6019cc017dfbe9e5535.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Διαλυμένοι γαλαξίες αιμορραγούν 200 δισεκατομμύρια άστρα. :cheesy:

Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, ακόμα και για τους γαλαξίες. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble απαθανάτισε τη λάμψη 200 δισεκατομμυρίων άστρων που ξεχύθηκαν στο Διάστημα όταν οι γαλαξίες τους διαλύθηκαν από βαρυτικές δυνάμεις.

H εικόνα δείχνει το «Σμήνος της Πανδώρας», γνωστό και ως Abell 2744, μια αχανή συλλογή 500 περίπου γαλαξιών, σε απόσταση 4 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

Το γιγάντιο γαλαξιακό σμήνος εκτιμάται ότι έχει μάζα 1.000 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του δικού μας Γαλαξία, ή 400 τρισεκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου.

Χάρη στην εξαιρετική ευαισθησία του στο υπέρυθρο φως, το Hubble κατάφερε να καταγράψει τη λάμψη των άστρων που έμειναν άστεγα όταν μερικοί γαλαξίες του σμήνους διαλύθηκαν.

Οι τελευταίες προσομοιώσεις δείχνουν ότι έως και έξι μητρικοί γαλαξίες, περίπου στο μέγεθος του Μίλκι Ουέι, πρέπει διαλύθηκαν όταν πλησίασαν το κέντρο του σμήνους και βρέθηκαν υπό την επήρεια αντίρροπων βαρυτικών δυνάμεων από άλλους γαλαξίες.

Τα άστρα των νεκρών πια γαλαξιών πλέουν ελεύθερα στο Διάστημα, και οι παρατηρήσεις του Hubble δείχνουν ότι η λάμψη τους πρέπει να αντιστοιχεί γύρω στο 10% της συνολικής φωτεινότητας του γαλαξιακού σμήνους.

«Τα αποτελέσματα βρίσκονται σε συμφωνία με ό,τι έχει προβλεφθεί να συμβαίνει μέσα σε μεγάλα γαλαξιακά σμήνη» σχολίασε η Μιρέγια Μόντες του Ινστιτούτου Αστροφυσικής των Κανάριων Νήσων, πρώτη συγγραφέας της δημοσίευσης στην επιθεώρηση The Astrophysical Journal.

http://hubblesite.org/pubinfo/pdf/2014/43/pdf.pdf

Το Hubble μελέτησε το Σμήνος της Πανδώρας στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος Frontiers Field, το οποίο χρησιμοποιεί τα γαλαξιακά σμήνη ως «βαρυτικούς φακούς» για τη μελέτη πιο μακρινών αντικειμένων.

Τα σμήνη έχουν τόσο μεγάλη μάζα ώστε η βαρύτητα τους παραμορφώνει το φως των άστρων και των γαλαξιών που διέρχεται από την περιοχή τους. Μεγεθύνουν έτσι το είδωλο των αντικειμένων που βρίσκονται πίσω τους (όπως τα βλέπουμε από τη Γη) και επιτρέπουν στους αστρονόμους να κοιτάξουν πιο μακριά στο Σύμπαν.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231360517

B3A0C08AB8DD638F09E8D7DD748CD1FF.jpg.67b8d008da478b4ba65206916430f0e8.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ο διαγαλαξιακός άνεμος ξεγυμνώνει τους γαλαξίες από την πρώτη ύλη σχηματισμού των άστρων. :cheesy:

Αστρονόμοι από τα πανεπιστήμια του Τορόντο και της Αριζόνα επιβεβαίωσαν για πρώτη φορά με παρατηρησιακά δεδομένα την αιτία που η δημιουργία καινούριων άστρων είναι πιο περιορισμένη στα σμήνη γαλαξιών απ’ ό,τι στους «μοναχικούς» γαλαξίες.

Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, όταν ένας γαλαξίας εντάσσεται σε μια τέτοια ομάδα, τότε ο διαγαλαξιακός «άνεμος» διασκορπίζει τα αέρια συστατικά του, που είναι η «πρώτη ύλη» για να «γεννηθούν» νέοι αστέρες.

Οι επιστήμονες εδώ και χρόνια υπέθεταν πως καθώς ένας γαλαξίας προσεγγίζει ένα σμήνος, τότε αλληλεπιδρά με το νέφος θερμού αερίου που βρίσκεται στο κέντρο της ομάδας. Με δεδομένο ότι ο γαλαξίας κινείται με ταχύτητα χιλιάδων χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, το νέφος λειτουργεί σαν «άνεμος», διασκορπίζοντας τα αέρια χωρίς να διαταράξει τα άστρα του.

Μέχρι σήμερα, ωστόσο, οι ειδικοί θεωρούσαν πως από αυτή τη διαδικασία δεν επηρεάζονται τα πυκνά νέφη υδρογόνου, από τα οποία δημιουργούνται οι νέοι αστέρες. «Αντίθετα, εμείς βρήκαμε πως ούτε το υδρογόνο μπορεί να αντισταθεί στον “άνεμο”, λέει ο Σούρες Σιβαναντάμ από το πανεπιστήμιο του Τορόντο.

«Για περισσότερα από 40 χρόνια, προσπαθούμε να καταλάβουμε για ποιον λόγο τα σμήνη γαλαξιών έχουν πολύ λιγότερους αστέρες μικρής “ηλικίας”, συγκριτικά με τον Γαλαξία μας. Τώρα όμως παρατηρήσαμε σε δράση τον μηχανισμό που προκαλεί αυτό το φαινόμενο και ο οποίος αποτελεί μια σημαντική φάση στην εξέλιξη των γαλαξιών, από την εποχή του πρώιμου σύμπαντος μέχρι σήμερα», προσθέτει ο Τζορτζ Ρίκε από το πανεπιστήμιο της Αριζόνα.

Τα αποτελέσματα της ομάδας δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Astrophysical Journal στις 10 Νοεμβρίου.

http://iopscience.iop.org/0004-637X/796/2/89/

Καθώς προέρχονται από την παρατήρηση τεσσάρων διαφορετικών γαλαξιών, σε φάση «ένταξης» σε σμήνη, υποδεικνύουν πως ο μηχανισμός αποτελεί κανόνα στην ιστορία του σύμπαντος.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν μετρήσεις από τα τηλεσκόπια Spitzer και Hubble στο ορατό, το υπέρυθρο και στο φάσμα εκπομπής του υδρογόνου, όπως επίσης και παλιότερα δεδομένα από επίγεια τηλεσκόπια. Όπως καταλήγει ο Ρίκε, με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να δουν να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους η διαδικασία που υπέθεταν πριν ξεκινήσουν τις αναλύσεις.

http://physicsgg.me/2014/11/16/%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%ac%ce%bd%ce%b5%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%be%ce%b5%ce%b3%cf%85%ce%bc%ce%bd%cf%8e%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf/

virgo-large.jpg.b5d31456935290f361f948115badb741.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Μυστηριώδης ευθυγράμμιση πολλών κβάζαρ κατά μήκος δισεκατομμυρίων ετών φωτός. :cheesy:

Κοσμικό μυστήριο: Οι μαύρες τρύπες που κρύβονται στα κέντρα μακρινών γαλαξιών περιέργως τείνουν να έχουν παράλληλους άξονες περιστροφής, ευθυγραμμισμένους με τις μεγαλύτερες δομές του Σύμπαντος.

Η ανακάλυψη υποδηλώνει «ότι κάποιο συστατικό λείπει από τα σημερινά μοντέλα για το Σύμπαν» λένε οι Ευρωπαίοι ερευνητές που υπογράφουν τη μελέτη στην επιθεώρηση Astronomy & Astrophysics.

Χρησιμοποιώντας το «Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο» (VLT) του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή, οι ερευνητές εξέτασαν 93 κβάζαρ.

Τα κβάζαρ είναι εξαιρετικά φωτεινοί γαλαξίες με δραστήριες μαύρες τρύπες στο κέντρο τους. Το υλικό που περιδινίζεται γύρω από τη μαύρη τρύπα θερμαίνεται και εκπέμπει πίδακες ακτινοβολίας πριν χαθεί για πάντα μέσα στο τέρας. Η ακτινοβολία είναι απίστευτα έντονη, πιο έντονη από τη λάμψη όλων των άστρων του γαλαξία μαζί.

Τα δεκάδες κβάζαρ που εξετάζει η μελέτη είναι διασκορπισμένα σε μια έκταση δισεκατομμυρίων ετών φωτός, την οποία βλέπουν οι αστρονόμοι όπως ήταν όταν το Σύμπαν είχε το ένα τρίτο της σημερινής του ηλικίας.

Οι άξονες περιστροφής των κβάζαρ δεν μπορεί να γίνει άμεσα ορατός, ωστόσο οι ερευνητές κατάφεραν να υπολογίσουν τους προσανατολισμούς τους με έμμεσες μεθόδους που καταγράφουν τη γωνία πόλωσης του φωτός.

«Το πρώτο περίεργο που παρατηρήσαμε είναι ότι οι άξονες περιστροφής ορισμένων κβάζαρ ήταν ευθυγραμμισμένοι μεταξύ τους, παρόλο που τα κβάζαρ αυτά απέχουν μεταξύ τους δισεκατομμύρια έτη φωτός» αναφέρει ο Ντέιμιεν Χουτσεμέκερς του Πανεπιστημίου της Λιέγης στο Βέλγιο.

Στο επόμενο στάδιο, οι αστρονόμοι εξέτασαν το εάν οι άξονες περιστροφής είναι ευθυγραμμισμένοι όχι μόνο μεταξύ τους αλλά και με τον λεγόμενο κοσμικό ιστό, την αδρή υφή του Σύμπαντος.

Οι γαλαξίες δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένοι στο Σύμπαν, αν κοιτάξει κανείς σε κλίμακες της τάξης των μερικών εκατομμυρίων ετών φωτός.

Σύμφωνα με το κυρίαρχο μοντέλο της σημερινής Κοσμολογίας, οι γαλαξίες τείνουν να συγκεντρώνονται σε αχανή νήματα και «σβόλους», ανάμεσα στους οποίους υπάρχουν αχανείς, σχεδόν άδειες εκτάσεις.

Οι νέες παρατηρήσεις δείχνουν ότι οι άξονες περιστροφής των κβάζαρ τείνουν να είναι παράλληλοι με τα κοσμικά νήματα. Με άλλα λόγια, οι άξονες εκτείνονται κατά μήκος των νημάτων.

Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι η πιθανότητα να προέκυψε αυτή η ευθυγράμμιση από καθαρή τύχη είναι μόλις 1%.

Και αυτό σημαίνει ότι η παράξενη ευθυγράμμιση των κβάζαρ ίσως έχει σημασία για τα υπολογιστικά μοντέλα των κοσμολόγων. «Ο συσχετισμός ανάμεσα στον προσανατολισμό των κβάζαρ και τις δομές στις οποίες αυτά ανήκουν είναι μια σημαντική πρόβλεψη των αριθμητικών μοντέλων για την εξέλιξη του Σύμπαντος» εξηγεί ο Ντομινίκ Σλους του Πανεπιστημίου της Λιέγης, επίσης μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Παραδέχεται ωστόσο ότι το φαινόμενο παραμένει δυσεξήγητο. Όπως επισημαίνει, «οι ευθυγραμμίσεις στα νέα δεδομένα μας, σε κλίμακες μεγαλύτερες από ό,τι οι προβλέψεις των προσομοιώσεων, ίσως αποτελούν ένδειξη ενός συστατικού που λείπει από τα σημερινά μοντέλα για τον Κόσμο».

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2014/11/20/%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%b5%cf%85%ce%b8%cf%85%ce%b3%cf%81%ce%ac%ce%bc%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%80%ce%bf%ce%bb%ce%bb%cf%8e%ce%bd-%ce%ba%ce%b2%ce%ac/

esoquasars1438a.jpg.9f0a1927c422b612e0ef3ce389d24c98.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

H σπανιότητα της ζωής στο σύμπαν και οι εκλάμψεις ακτίνων γ. :cheesy:

Το Σύμπαν ίσως είναι πιο ερημικό από ό,τι θέλουμε να πιστεύουμε:

Ριπές θανάσιμης ακτινοβολίας καθιστούν εννέα στους δέκα γαλαξίες ακατάλληλους για την εμφάνιση ευφυούς ζωής, υπολογίζουν δύο αστροφυσικοί.

Στους περισσότερους γαλαξίες, λένε οι ερευνητές, οι οι πλανήτες σχεδόν αποστειρώνονται από τις λεγόμενες «εκλάμψεις ακτίνων γάμμα», ή GRB, τις ισχυρότερες εκρήξεις που γνωρίζουμε στο Σύμπαν.

Οι εκλάμψεις ακτίνων γάμμα ανακαλύφθηκαν τη δεκαετία του 1960 από δορυφόρους σχεδιασμένους να ανιχνεύουν εκρήξεις πυρηνικών δοκιμών.

Σήμερα γνωρίζουμε ότι πρόκειται για πίδακες ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας -φωτόνια υψηλής συχνότητας και ενέργειας- που παράγονται από βίαια συμβάντα.

Οι GRB χωρίζονται σε δύο είδη: εκλάμψεις μικρής διάρκειας, περίπου ενός ή δύο δευτερολέπτων, οι οποίες παράγονται από συγκρούσεις ανάμεσα σε δύο άστρα νετρονίων ή μαύρες τρύπες. Οι εκλάμψεις του δεύτερου είδους διαρκούν δεκάδες δευτερόλεπτα και εκδηλώνονται όταν γερασμένα άστρα καταρρέουν υπό το ίδιο το βάρος τους και ανατινάζονται. Οι εκρήξεις αυτές είναι πιο σπάνιες από τις σύντομες GRB, μεταφέρουν όμως 100 φορές περισσότερη ενέργεια.

Οι πλανήτες που τυχαίνει να βρεθούν στην πορεία της θανάσιμης ακτινοβολίας δεν θα αποστειρωνόταν αμέσως. Οι ακτίνες γάμμα θα κατέστρεφαν όμως το στρώμα του όζοντος και θα άφηναν τον πλανήτη εκτεθειμένο σε επικίνδυνη υπεριώδη ακτινοβολία, αρκετή για να εξοντώσει κάθε περίπλοκη μορφή ζωής. Μόνο τα μικρόβια θα ήταν πιθανό να επιζήσουν σε μια τέτοια καταστροφή, εκτιμούν οι συντάκτες της νέας μελέτης.

Μια έκλαμψη ακτίνων γάμμα, εξάλλου, έχει προταθεί ως εξήγηση για την μαζική εξαφάνιση ειδών του Ορβοβίκιου, πριν από 450 εκατομμύρια χρόνια, όταν χάθηκε το 80% των ειδών της Γης.

Ο Τσβι Πίραν, θεωρητικός αστροφυσικός στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, συνεργάστηκε στην έρευνα με τον Ραούλ Χιμένεθ, αστροφυσικό του Πανεπιστημίου της Βαρκελώνης στην Ισπανία.

Όπως αναφέρουν στην επιθεώρηση Physical Review Letters [On the role of GRBs on life extinction in the Universe],

http://arxiv.org/abs/1409.2506

στο 90% των γαλαξιών του ορατού Σύμπαντος οι εκρήξεις είναι τόσο συχνές που θα ήταν απίθανο να αφήσουν έστω και έναν ζωντανό πλανήτη απείραχτο.

Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι οι παρατεταμένες εκλάμψεις ακτίνων γάμμα είναι συχνότερες σε περιοχές με έντονη αστρογένεση οι οποίες είναι φτωχές σε χημικά στοιχεία πιο βαριά από το υδρογόνο και το ήλιο -περιοχές χαμηλής «μεταλλικότητας» όπως λένε οι αστροφυσικοί.

Οι ερευνητές εκτίμησαν αρχικά τη συχνότητα των μακρών GRB στον Γαλαξία μας βάσει της μέσης μεταλλικότητας και της κατανομής των άστρων. Κοντά στο κέντρο του Γαλαξία, τα άστρα είναι πολύ στριμωγμένα και ο κίνδυνος πολύ μεγάλος:

οι πλανήτες που βρίσκονται σε ακτίνα 6.500 ετών φωτός από το γαλαξιακό κέντρο έχουν πιθανότητα 95% να έχουν δεχθεί μια θανάσιμη ριπή ακτίνων γάμμα τα τελευταία ένα δισεκατομμύριο χρόνια.

Στην περίπτωση της Γης, η οποία βρίσκεται κοντά στην άκρη του Γαλαξία, 27.000 έτη φωτός από το κέντρο, η πιθανότητα εκτιμάται στο 50%.

Σε άλλους γαλαξίες, η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη από ό,τι στον Μίλκι Ουέι. Οι περισσότεροι άλλοι γαλαξίες στο ορατό Σύμπαν είναι μικροί και παρουσιάζουν χαμηλή μεταλλικότητα. Στο 90% των γαλαξιών, οι εκλάμψεις ακτίνων γάμμα θα ήταν υπερβολικά συχνές για να αφήσουν τη ζωή να εξελιχθεί, υπολογίζουν οι ερευνητές.

Επισημαίνουν επίσης ότι όλοι οι γαλαξίες είχαν μικρό μέγεθος και χαμηλή μεταλλικότητα στα πρώτα πέντε δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη. Και αυτό σημαίνει ότι η εμφάνιση πολύπλοκων μορφών ζωής ήταν αδύνατη παντού στον Κόσμο.

«Προκαλεί έκπληξη το συμπέρασμα ότι μπορεί να υπάρχει [πολύπλοκη] ζωή μόνο στο 10% των γαλαξιών και μόνο έπειτα από πέντε δισεκατομμύρια χρόνια» σχολιάζει στο δικτυακό τόπο του Science ο Μπράιαν Τόμας του Πανεπιστημίου Washburn στο Κάνσας, ο οποίος δεν συμμετείχε στη μελέτη.

«Συνολικά όμως έχω την εικόνα ότι πιθανότατα έχουν δίκιο» λέει, αναφερόμενος στην τελευταία μελέτη.

Τα ευρήματα των ερευνητών, εξάλλου, θα μπορούσαν να έχουν χρησιμότητα στην αναζήτηση ευφυών μορφών ζωής εκτός της Γης. Για παράδειγμα, το διάσημο Ινστιτούτο SETI στρέφει τα ραδιοτηλεσκόπιά του προς το γαλαξιακό κέντρο, όπου τα άστρα είναι πιο πυκνά.

Όπως λένε οι ερευνητές, η προσοχή μας θα ήταν καλύτερο να στραφεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.

http://physicsgg.me/2014/11/25/h-%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b6%cf%89%ce%ae%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9/

niosniddbawpqltmmodm.jpg.40967b123814fd2176cdd81c4b918215.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι εξόριστοι του Σύμπαντος. :cheesy:

Διεθνής ομάδα ερευνητών ανακοίνωσε πριν από δύο εβδομάδες ότι αναλύοντας έναν τεράστιο όγκο δεδομένων από παρατηρήσεις επίγειων και διαστημικών τηλεσκοπίων εντόπισε μια μυστηριώδη πηγή φωτός σε απόσταση 90 εκατ. ετών φωτός.

Το φως αυτό, σύμφωνα με τους ερευνητές, ανήκει σε κάποιο κοσμικό αντικείμενο την ταυτότητα του οποίου δεν μπορούν ακόμη να διακρίνουν. Αυτό γιατί, όπως αναφέρουν, το αντικείμενο αυτό παρουσιάζει ασυνήθιστη συμπεριφορά.

Το αντικείμενο έλαβε την κωδική ονομασία SDSS1133 και οι ερευνητές θεωρούν ότι πιθανότατα πρόκειται για μια μελανή οπή η οποία εξορίστηκε από τον γαλαξία στον οποίο βρισκόταν όταν αυτός συγχωνεύτηκε με κάποιον άλλον γαλαξία.

Αν τελικά πράγματι πρόκειται για μια εξόριστη μαύρη τρύπα αυτή θα προστεθεί στον κατάλογο των εξόριστων κοσμικών αντικειμένων που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα.

Παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer αποκάλυψαν ένα εντυπωσιακό και άγνωστο ως σήμερα φαινόμενο. Οταν υπάρχει συγχώνευση γαλαξιών συντελούνται διάφορες κοσμικές διεργασίες. Μία από αυτές συνίσταται στο ότι ορισμένα άστρα και κυρίως άστρα που βρίσκονται στις περιοχές όπου εξελίσσεται η συγχώνευση εξορίζονται. Ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ που μελέτησε τα δεδομένα του Spitzer υποστηρίζει ότι αυτά τα εξόριστα άστρα παγιδεύονται μέσα σε «κουκούλια» της σκοτεινής ύλης που περιβάλλει τους γαλαξίες.

Αποτέλεσμα του φαινομένου είναι να δημιουργείται ένα είδος φωτοστέφανου γύρω από σημεία όπου υπάρχει σκοτεινή ύλη. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι μυστηριώδεις περιοδικές λάμψεις φωτός που παρατηρούνται στο υπέρυθρο φάσμα στο Διάστημα δεν προέρχονται από μακρινούς ή μικρούς και χαμηλής λαμπρότητας γαλαξίες, όπως πιστεύεται μέχρι σήμερα, αλλά από αυτά τα άστρα. Οι ειδικοί θεωρούν ότι η ανακάλυψη θα βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση της γέννησης και εξέλιξης των πρώτων γαλαξιών του Σύμπαντος.

Αμερικανός επιστήμονας υποστηρίζει ότι ο Δίας έστειλε στην... εξορία έναν πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος

Αμερικανός επιστήμονας υποστηρίζει ότι το ηλιακό μας σύστημα διέθετε έναν ακόμη πλανήτη, έναν γίγαντα αερίου, ο οποίος κατά τη διαμόρφωση του ηλιακού συστήματος έφυγε ή καλύτερα εκδιώχθηκε από αυτό και βρίσκεται τώρα μόνος του σε κάποιο σημείο του γαλαξία μας. Θα μπορούσε να αποτελεί μια ιστορία κοσμολογικής μυθολογίας αφού σύμφωνα με μια νέα μελέτη, ο βασιλιάς τους ηλιακού μας συστήματος, ο Δίας, χρησιμοποίησε την (βαρυτική) ισχύ του για να απομακρύνει έναν πλανήτη. Ο Ντέιβιντ Νεσβόρνι που εργάζεται στο Ινστιτούτο Ερευνών Σάουθγουεστ στο Κολοράντο πραγματοποίησε σειρά προσομοιώσεων θέλοντας να διερευνήσει το πώς ήταν διαμορφωμένο το ηλιακό μας σύστημα πριν από περίπου τέσσερα δισ. έτη, την ίδια δηλαδή περίοδο που δημιουργήθηκε η Γη. Οπως διαπίστωσε, οι πλανήτες εκείνη την εποχή κινούνταν ελεύθερα και δεν είχαν αποκτήσει τη θέση και την τροχιά γύρω από τον Ηλιο που έχουν σήμερα.

Προχωρώντας σε προσομοιώσεις με βάση τους υπάρχοντες πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και τις κινήσεις τους, ο ερευνητής έβλεπε ότι σε καμία περίπτωση και σε κανένα σενάριο το ηλιακό μας σύστημα δεν εξελισσόταν στη μορφή που το γνωρίζουμε. Οταν όμως πρόσθεσε στην κοσμική εξίσωση και έναν ακόμη πλανήτη τότε οι πιθανότητες σχηματισμού του ηλιακού μας συστήματος στη σημερινή του μορφή πολλαπλασιάζονταν.

Σύμφωνα με τον Νεσβόρνι ο πλανήτης αυτός ήταν ένας μεγάλος πλανήτης αερίου μεγέθους ανάλογου με αυτό του Ποσειδώνα και του Ουρανού. Η πρόσφατη ανακάλυψη πλανητών που βρίσκονται μόνοι τους απομονωμένοι σε διάφορα σημεία του Διαστήματος μακριά από άστρα και ηλιακά συστήματα υποχρεώνει την επιστημονική κοινότητα να κοιτάξει με ενδιαφέρον τη μελέτη του Νεσβόρνι και να μην την αγνοήσει, όπως πιθανώς θα συνέβαινε αν την παρουσίαζε πριν από λίγο καιρό.

Ο ερευνητής υποστηρίζει ότι ο εξόριστος πλανήτης βρίσκεται απομονωμένος σε κάποιο σημείο του Γαλαξία και αποτελεί πλέον έναν σκοτεινό παγωμένο κόσμο.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=654681

jupiter-01.thumb.jpg.1c45a9c791978890b5ff529a619cd8a0.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Εκπληκτικό κοσμικό «πυροτέχνημα» :cheesy:

Ενα εντυπωσιακό από πολλές πλευρές κοσμικό φαινόμενο εντόπισε ομάδα αστρονόμων από διάφορα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ όπως το ΜΙΤ και το Χάρβαρντ. Χρησιμοποιώντας τρία διαστημικά τηλεσκόπια (Hubble, Chandra, Spitzer) οι ερευνητές εντόπισαν μια γαλαξιακή συγχώνευση. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο οι γαλαξιακές συγκρούσεις αλλά η συγκεκριμένη παράγει ιδιαίτερα εντυπωσιακά φαινόμενα.

Η συγκεκριμένη συγχώνευση παράγει υπέρλαμπρη ακτινοβολία ακτίνων Χ στο Σύμπαν και φυσικά η όλη διεργασία όπως συμβαίνει συνήθως εκτός από ακτινοβολία παράγει και χιλιάδες νέα άστρα.

Οι δύο γαλαξίες που συγχωνεύονται είναι ο NGC 2207 και IC 2163 που βρίσκονται σε απόσταση 130 εκ. ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Σύμφωνα με τους ερευνητές η υπέρλαμπρη ακτινοβολία προέρχεται από άστρα που βρίσκονται κοντά σε μελανές οπές. Οι ειδικοί έχουν εντυπωσιαστεί από την ένταση του φαινομένου και εικάζουν ότι είναι πιθανό κάποια από τις εμπλεκόμενες μελανές οπές να ανήκει σε ένα άγνωστο μέχρι σήμερα τύπο μελανής οπής.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=660889

DC7073BD1D0211988D4C31482C2D3C89.jpg.55cd9b5a19c35c4dc6585eadd79fe8ad.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ενας «γυμνός» γαλαξίας. :cheesy:

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble προσέθεσε άλλη μια επιτυχία στην τεράστια λίστα των ανακαλύψεων που έχει κάνει στο Σύμπαν από τη στιγμή που τέθηκε σε λειτουργία το 1990. Το Hubble εντόπισε ένα μυστηριώδη γαλαξία σε απόσταση 60 εκ. ετών φωτός από τη Γη. Ο γαλαξίας που έλαβε την κωδική ονομασία IC 335 δεν διαθέτει σπείρες και σύμφωνα με τους ειδικούς η μελέτη του μπορεί να προσφέρει νέα στοιχεία όχι μόνο για τη δημιουργία γαλαξιών αλλά και για τον σχηματισμό του Σύμπαντος. Οι πρώτες παρατηρήσεις στον γαλαξία δείχνουν ότι ανήκει σε σπάνιο τύπο γαλαξιών, τους SO, που είναι ευρύτερα γνωστοί με τον όρο φακοειδείς γαλαξίες. Ενας φακοειδής γαλαξίας είναι η ενδιάμεση μορφή εμφάνισης μεταξύ ελλειπτικού και σπειροειδή γαλαξία.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=663008

B2CD81FC72C48490075DCC2D1DE439E6.jpg.1f5af0662ba3e871320a4526f63b781b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Πολιτισμοί εξω απο τα ορια των Γαλαξιων. :cheesy:

«Μπορεί να υπάρχουν όντα που ζουν εκεί, στη μέση του ψυχρού σκοτεινού διαστήματος και που δεν έχουν Γαλαξία σαν τον δικό μας», λέει ο Harvey Moseley, ένας αστροφυσικός στο Κέντρο Διαστημικών Πτήσεων Goddard της NASA στο Greenbelt του Μέριλαντ.

Οι αστρονόμοι έχουν εντοπίσει αμυδρές κοσμικές λάμψεις, αθέατες μέχρι σήμερα, που μπορεί να προέρχονται από αστέρια που υπάρχουν ανάμεσα στους γαλαξίες.

Η ανακάλυψη δείχνει, ότι περισσότερα από τα μισά όλων των άστρων στο Σύμπαν να παραμονεύουν έξω από τα γαλαξιακά όρια.

Η εργασία που δημοσιεύθηκε στο NATURE , δείχνει πόσο λίγο ξέρουν οι αστρονόμοι για το διαγαλαξιακό διάστημα, και πώς αυτό συμβάλλει στην δημιουργία κοσμικής ενέργειας στο Σύμπαν, λέει η Juna Kollmeier, αστρονόμος στο Παρατηρητήριο Carnegie στην Πασαντένα. Τον Ιούνιο η Kollmeier και οι συνάδελφοί της ανέφεραν ένα πρόβλημα. «Λείπει φως». Δεν υπάρχουν αρκετά αστέρια και γαλαξίες για να εξηγήσει άλλες παρατηρήσεις στο διαγαλαξιακό χώρο. Αυτή την διαπίστωση την χαρακτηρίζει «προκλητική», αλλά δεν έχει πεισθεί από τα μοντέλα που η νέα μελέτη χρησιμοποίησε για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το φως προέρχεται από εξωγαλαξιακά αστέρια.

Τα αστέρια πιθανώς να εκτοξεύτηκαν βιαίως έξω στο διαγαλαξιακό κενό, όταν γαλαξίες συγκρούστηκαν κάποτε (ίχνος των αστεριών από συγκρουόμενων γαλαξιών φαίνεται σε εικόνα του Hubble παραπάνω). Μια ομάδα με επικεφαλής τον αστροφυσικό Μιχαήλ Zemcov, του Οργανισμού Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) στην Πασαντένα,που δημοσίευσε την ανακάλυψη στο τεύχος 7 του Νοεμβρίου στο Science1.

Τα ευρήματα προέρχονται από το διαστημικό τηλεσκόπιο υπερύθρων (CIBER), το οποίο πέταξε για λίγο στο διάστημα το 2010 και το 2012. Το CIBER εκτοξεύθηκε πάνω από την ατμόσφαιρα, «κοιτάζοντας» σε πέντε διαφορετικές περιοχές του διαστήματος για περίπου ένα λεπτό και συγκεντρώνοντας όσο περισσότερα μικροσκοπικά κοσμικά σωματίδια μπορούσε. Οι πτήσεις πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικές χρονικές στιγμές του έτους, έτσι ώστε οι αστρονόμοι να μπορούσαν να εξάγουν συγκεκριμένα αποτελέσματα από το ζωδιακό φως και της λάμψης του ηλιακού φωτός, που σκεπάζονται από την διαπλανητική σκόνη.

Το CIBER σχεδιάστηκε για να αναλύσει τις διακυμάνσεις στο υπέρυθρο φως και να ανακαλύψει σημάδια από τους πρώτους γαλαξίες που σχηματίστηκαν στο Σύμπαν. Το φως αυτών των γαλαξιών έχει μια ερυθρά όψη στα υπέρυθρα μήκη κύματος λόγω της διαστολής του Σύμπαντος.

Αλλά όταν ο Zemcov και οι συνεργάτες του άρχισαν να αναλύουν τα δεδομένα του CIBER, συνειδητοποίησαν ότι το φως που συνέλαβε δεν ήταν αρκετά ερυθρό για να έχει προέλθει από αρχαίους γαλαξίες. Το φως πρέπει να έρχεται από κάτι πιο κοντά και πιο νέο, όπως τους κοινούς αστέρες.

Οι επιστήμονες, σύμφωνα με τα δεδομένα του CIBER, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχε πολύ περισσότερο φως στο Σύμπαν από ό, τι θα μπορούσε να εξαχθεί από τους γνωστούς γαλαξίες. Αυτό σημαίνει ότι το φως, είναι πιθανόν, να προέρχεται από τα αστέρια μεταξύ των γαλαξιών, λέει το μέλος της ομάδας Jamie Bock, αστροφυσικός στο Caltech. «Αυτά τα αστέρια παράγουν περισσότερο φως απ” ότι οι ίδιοι οι γαλαξίες», λέει. «Αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό».

Αστέρες βεβαίως υπάρχουν κανονικά μέσα στους γαλαξίες, αλλά μπορεί να εκτοξεύονται έξω από βαρυτικές δυνάμεις, όταν συγκρούονται οι γαλαξίες. Ο Bock υποψιάζεται ότι πολλά από αυτά τα αστέρια «αποστάτες» θα μπορούσαν να προέρχονται από σχετικά ελαφρείς βαρυτικά γαλαξίες, που θα μπορούν να χάσουν άστρα τους πιο εύκολα από ό, τι πιο ογκώδεις γαλαξίες.

«Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε υπάρχει ένας ολόκληρος πληθυσμός αστεριών που είναι ήδη εκεί έξω, αλλά επειδή είναι αμυδρά μπορούμε πραγματικά να τους δούμε μόνο στο σύνολο τους», λέει ο Moseley.

Ο Bock και οι συνεργάτες του έχουν εργαστεί ήδη για ένα νέο πείραμα παρακολούθησης, το CIBER2, το οποίο θα εξετάσει περισσότερο τώρα τα ορατά πεδίο κύματος παρά το υπέρυθρο. Ελπίζουν ότι θα ανακαλύψουν νέες πληροφορίες σχετικά με το «φως» και ακριβώς τι είδους αστέρια θα μπορούσαν να συμβάλλουν σε αυτό.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%B5%CE%AF-%CE%BD%CE%B1-%CF%85%CF%80%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CE%AF-%CE%AD%CE%BE%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B1-%CF%8C%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CF%8E%CE%BD-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CE%B7-nasa

galaxies.jpg.7a7560efd58a8fa7890ff91d91bb9cae.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Προσομοίωση σχηματισμού των γαλαξιών του σύμπαντος. :cheesy:

Επιστρατεύοντας δύο υπερυπολογιστές, το Curie στη Γαλλία και το Cosmology Machine στο Ηνωμένο Βασίλειο, μια ομάδα γαλλοβρετανών ερευνητών δημιούργησε την πιο ρεαλιστική έως σήμερα προσομοίωση των γαλαξιακών δομών του σύμπαντος. Έτσι, οι επιστήμονες μπορούν πλέον να μελετήσουν ακόμη καλύτερα τον σχηματισμό των γαλαξιών σε διάφορα στάδια της κοσμικής «ιστορίας», φτάνοντας έως και 14 δισεκατομμύρια χρόνια πριν από σήμερα.

Η προσομοίωση δημιουργήθηκε στα πλαίσια του πρότζεκτ EAGLE (Evolution and Assembly of GaLaxies and their Environments), στο οποίο επικεφαλής είναι το πανεπιστήμιο του Ντάραμ στη Βρετανία και το ολλανδικό πανεπιστήμιο του Λάιντεν. Στόχος του EAGLE είναι να καλύψει τα μειονεκτήματα των λογισμικών που έχουν αναπτυχθεί έως σήμερα για τον ίδιο σκοπό, και τα οποία «δημιουργούν» σύμπαντα με γαλαξίες που δεν αντιστοιχούν στην ηλικία, την ποικιλία και τη μάζα των πραγματικών γαλαξιών. Επίσης, οι παλιότερες προσομοιώσεις δεν περιείχαν αρκετά μεγάλο αριθμό γαλαξιών, ώστε να περιγράφουν με αξιοπιστία τις αλληλεπιδράσεις τους.

Σε άρθρο τους στο επιστημονικό περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, οι επιστήμονες από το πρότζεκτ EAGLE αναφέρουν πως το εικονικό σύμπαν θα μπορούσε να «χωρέσει» σε έναν κύβο με ακμή 100 Megaparsec, δηλαδή πάνω από 300 εκατομμύρια έτη φωτός.

Επομένως, ο «κόσμος» που δημιούργησαν στους υπερυπολογιστές περιέχει 10.000 γαλαξίες, με τη κάθε μία από αυτές τις δομές να έχει μέγεθος τουλάχιστον όσο και ο Γαλαξίας μας.

Παράλληλα, για την αναπαραγωγή όλων των τύπων γαλαξιών που υπάρχουν και στο πραγματικό σύμπαν, οι αστρονόμοι χρησιμοποίησαν δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργήσουν το πιο ακριβές έως σήμερα μοντέλο της υδροδυναμικής συμπεριφοράς του σύμπαντος, η οποίο είχε σαν αποτέλεσμα τον σχηματισμό των γαλαξιακών δομών. Είναι χαρακτηριστικό πως, για να «τρέξει» η προσομοίωση, χρειάσθηκε 1,5 μήνας.

«Το σύμπαν που δημιουργείται στον υπολογιστή μοιάζει ακριβώς με το πραγματικό. Υπάρχουν παντού γαλαξίες, με όλα τα σχήματα και μεγέθη που έχω παρατηρήσει χρησιμοποιώντας τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια του κόσμου. Ακόμη καλύτερα, πατώντας ένα κουμπί, μπορώ επίσης να κάνω τον χρόνο να αρχίσει να κυλά αντίστροφο στο “σύμπαν” του EAGLE», δήλωσε στο σάιτ του πανεπιστημίου του Ντάραμ ο Ρίτσαρντ Μπάουερ, καθηγητής φυσικής στο πανεπιστήμιο και μέλος του πρότζεκτ.

Πέρα από το μέγεθος του εικονικού κόσμου, μια ακόμη σημαντική ιδιαιτερότητά του είναι πως για πρώτη φορά προσομοιώνει και τους γαλαξιακούς ανέμους, δηλαδή τις ροές σωματιδίων οι οποίες επηρεάζουν την ποσότητα «πρώτων υλών» στους γαλαξίες, για τον σχηματισμό νέων άστρων. Μια παράμετρος που κάνει τον «κόσμο» των Curie και Cosmology Machine να μοιάζει ακόμη περισσότερο με τον πραγματικό.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2015/01/06/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%af%cf%89%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%8d-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%b9%cf%8e/

galaxies.png.302cc42b1dd69f106c24f2af96d29977.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Σούπερ γαλαξιακή σύγκρουση. :cheesy:

Ενα από τα πιο εντυπωσιακά κοσμικά φαινόμενα εντόπισαν ερευνητές της NASA με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου NuSTAR. Σε απόσταση 134 εκ. ετών φωτός από τη Γη δύο γαλαξίες βρίσκονται σε διαδικασία σύγκρουσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ένας εκ των δύο γαλαξιών (συνήθως ο μικρότερος) διαλύεται και αυξάνεται το μέγεθος του μεγαλύτερου αφού δημιουργούνται νέες περιοχές σε αυτόν οι οποίες συνήθως αποτελούν εργοστάσια παραγωγής νέων άστρων.

Οι επιστήμονες έδωσαν σε αυτό το γαλαξιακό ζεύγος την κωδική ονομασία Arp 299.

Οπως διαπίστωσαν οι ερευνητές που έκαναν την ανακάλυψη στο κέντρο του γαλαξία που διακρίνεται δεξιά στην εικόνα βρίσκεται μια ενεργή κολοσσιαία μαύρη τρύπα η οποία φαίνεται ότι καταπίνει γιγάντιες ποσότητες αερίων.

Για τη μελανή οπή του δεύτερου γαλαξία οι ερευνητές δεν έχουν εντοπίσει κάποιο δεδομένο αφού είτε είναι κρυμμένη πίσω από αέρια και σκόνη είτε δεν είναι το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ενεργή. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=665603

24E790EE2E77B75D87680DDF39F59F3A.jpg.46660fe34271e275cb71a0000133f0f6.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης