Περί Γαλαξιών.

Μόλις το 10% των γαλαξιών «φιλόξενο» για εξελιγμένες μορφές ζωής.

Ίσως το σύμπαν να είναι πολύ πιο έρημο απ’ ό,τι θεωρούνταν μέχρι σήμερα. Κι αυτό γιατί, όπως υποστηρίζουν δύο αστροφυσικοί, από τους 100 δισεκατομμύρια γαλαξίες που περιέχει, μόλις στο 10% επικρατούν συνθήκες που θα επέτρεπαν την ανάπτυξη εξελιγμένων μορφών ζωής, όπως συνέβη στη Γη.

Στο υπόλοιπο 10%, προσθέτουν οι επιστήμονες, ανά τακτά χρονικά διαστήματα εξαιρετικά βίαια γεγονότα έχουν προκαλέσει την εκπομπή μεγάλων ποσοτήτων ακτινοβολίας –ένα φαινόμενο γνωστό ως εκλάμψεις ακτίνων γ– με συνέπεια κάθε φορά να εξαλείφεται οποιοσδήποτε μικροοργανισμός που υπήρχε εκεί και ήταν πιο περίπλοκος από τα μικρόβια.

Η επιστημονική κοινότητα εξετάζει εδώ και χρόνια κατά πόσο μια έκλαμψη ακτίνων γ θα μπορούσε να βλάψει τον πλανήτη μας. Αυτές οι εκπομπές ανακαλύφθηκαν το 1967 και διαχωρίζονται σε δύο τύπους, ανάλογα με τη διάρκεια τους. Έτσι, οι σύντομες εκλάμψεις διαρκούν 1-2 δευτερόλεπτα και κατά κανόνα προέρχονται από τη σύγκρουση αστέρων νετρονίων ή την απορρόφηση ενός αστέρα νετρονίου σε μία μαύρη τρύπα.

Ωστόσο, παρατηρούνται και εκλάμψεις με διάρκεια μεγαλύτερη από μερικές δεκάδες δευτερόλεπτα, που οφείλονται στην κατάρρευση μεγάλων αστρικών σωμάτων.

Αν και αυτές οι εκλάμψεις είναι πιο σπάνιες, εκλύουν 100πλάσια ενέργεια και μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρες για τους πλανήτες που βρίσκονται στην «εμβέλειά» τους.

Ο λόγος είναι πως θα προκαλέσουν αλυσιδωτές χημικές αντιδράσεις στην ατμόσφαιρα του πλανήτη, καταστρέφοντας το στρώμα όζοντος στα ανώτερα επίπεδά της. Έτσι, χωρίς πλέον αυτό το προστατευτικό στρώμα, η υπεριώδης ακτινοβολία του μητρικού αστέρα θα «βομβαρδίζει» για μήνες ή και χρόνια την επιφάνεια του πλανήτη – καταστρέφοντας τις περισσότερες μορφές ζωής.

Πρόσφατα δεδομένα δείχνουν πως αυτές οι μεγαλύτερης διάρκειας εκλάμψεις συμβαίνουν κυρίως σε περιοχές όπου σχηματίζονται νέοι αστέρες με σχετικά χαμηλά επίπεδα σε στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο – με χαμηλή «μεταλλικότητα», σύμφωνα με την επιστημονική ορολογία.

Με αυτό ως δεδομένο, το παραπάνω αποκαλυπτικό σενάριο έχει συμβεί συχνά στη συντριπτική πλειονότητα των γαλαξιών του σύμπαντος, σύμφωνα με τον Τσβι Πιράν και τον Ραούλ Χιμένεζ, θεωρητικούς αστροφυσικούς στο πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ και της Βαρκελώνης, αντίστοιχα.

Πιο συγκεκριμένα, στη μελέτη τους που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Physical Review Letters, οι δύο αστροφυσικοί σημειώνουν πως οι περισσότεροι γαλαξίες χαρακτηρίζονται από χαμηλή «μεταλλικότητα». Ως αποτέλεσμα, συμπεραίνουν, στο 90% θα πρέπει να έχουν συμβεί πολλές εκλάμψεις ακτίνων γ στο παρελθόν, καθιστώντας τα περιβάλλοντά τους εντελώς «εχθρικά» για την εξέλιξη της ζωής.

Ακόμη χειρότερα, προσθέτουν, για περίπου 5 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, όλοι οι γαλαξίες βρίσκονταν σε αυτή την κατάσταση, με συνέπεια η ανάπτυξη ανώτερων μορφών ζωής να ήταν απαγορευτική παντού στο σύμπαν.

Αν και η έκθεση σε μεγάλες δόσεις ακτινοβολίας θα εξαφάνισε οποιαδήποτε εξελιγμένη μορφή ζωής, αυτό δεν σημαίνει πως στο 90% των γαλαξιών ενδεχομένως δεν επιβίωσαν ορισμένα «σκληροτράχηλα» βακτήρια.

Ωστόσο, όπως σημειώνουν οι δύο αστροφυσικοί, τέτοια βίαια φαινόμενα είναι βέβαιο πως ανέκοψαν την πορεία εξέλιξης της ζωής προς τα νοήμονα όντα. Μια διαδικασία που, έπειτα από κάθε τέτοια έκλαμψη, ουσιαστικά θα ξεκίνησε πάλι από τα πρώτα στάδια.

Όσον αφορά τον γαλαξία μας, οι ερευνητές εκτιμούν πως οι πλανήτες που βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη από 6500 έτη φωτός από το κέντρο του έχουν 95% πιθανότητα να έχουν «βομβαρδισθεί» από μια έκλαμψη μεγάλης διάρκειας μέσα στα τελευταία 1 δισ. χρόνια. Γενικά, συμπεραίνουν, η ανάπτυξη ζωής είχε μεγαλύτερη πιθανότητα για αίσια έκβαση στα ηλιακά συστήματα που βρίσκονται στις εξωτερικές περιοχές των γαλαξιών.

Σύμφωνα με τους δύο ερευνητές, η μελέτη «δείχνει» σε ποιες συμπαντικές περιοχές θα πρέπει να αναζητηθούν πιθανές νοήμονες μορφές ζωής. Για παράδειγμα, το πρόγραμμα SETI, το οποίο προσπαθεί να εντοπίσει με γήινα ραδιοτηλεσκόπια σήματα από εξωγήινους εξελιγμένους πολιτισμούς, επικεντρώνεται κυρίως στο κέντρο του Γαλαξία μας, όπου οι αστέρες έχουν μεγαλύτερη πυκνότητα.

Σε αυτή τη «γειτονιά», ωστόσο, οι εκλάμψεις ακτίνων γ φαίνεται πως απαγόρευσαν τη δημιουργία νοήμονος ζωής, κάτι που σημαίνει πως ίσως οι παρυφές του γαλαξία είναι καλύτεροι υποψήφιοι.

http://www.naftemporiki.gr/story/901601/molis-to-10-ton-galaksion-filokseno-gia-ekseligmenes-morfes-zois

Η υπέροχη δίνη του Σύμπαντος.

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή φωτογραφία του γαλαξία Μ51Α (Whirpool), στον οποίο οι επιστήμονες έχουν προσδώσει, λόγω του σχήματός του, το όνομα «Γαλαξίας της Δίνης». Ο σπειροειδής γαλαξίας διαθέτει ιδιαίτερα καθαρή δομή βραχιόνων για αυτό και μοιάζει με μια κοσμική δίνη. Νέες παρατηρήσεις στον συγκεκριμένο γαλαξία ανέτρεψαν τα δεδομένα που γνωρίζαμε για αυτόν. Ο γαλαξίας δεν βρίσκεται σε απόσταση 23 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς όπως πιστεύαμε αλλά σε απόσταση 30 εκατομμυρίων ετών φωτός ενώ η διάμετρός του δεν είναι 40 χιλιάδες έτη φωτός αλλά 60 χιλιάδες. Η νέα φωτογραφία αποτελεί σύνθεση εικόνων των διαστημικών τηλεσκοπίων Hubble και Chandra.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=671117

«Χρυσή θηλιά» άστρων!

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble αποκάλυψε ένα ακόμη εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Το τηλεσκόπιο είδε τα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σε μια σύγκρουση δύο γαλαξιών σε απόσταση περίπου 100 εκ. ετών φωτός από εμάς. Πρόκειται για τη σύγκρουση των γαλαξιών NGC 7714 και 7715 η οποία εκτιμάται ότι ξεκίνησε πριν από 100-200 εκ έτη και ένα από τα ορατά στα τηλεσκόπια αποτελέσματα της είναι η δημιουργία μιας μεγάλης εντυπωσιακής ζώνης νέων άστρων. Σύμφωνα με τους ειδικούς που μελέτησαν τις εικόνες που κατέγραψε το Hubble στον NGC 7714 έχει σχηματιστεί μια κυλινδρική περιοχή γεμάτη από άστρα τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά του Ηλιου. Η σύγκρουση των δύο γαλαξιών παράγει συνεχώς νέα άστρα αλλά η συγκεκριμένη περιοχή που γεννήθηκε από τη σύγκρουση ομολογουμένως αποτελεί κάτι ξεχωριστό. Οι ειδικοί μάλιστα της προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό «Χρυσή Θηλιά» εξαιτίας του σχήματος της.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=672240

Γαλαξιακό χαμόγελο!

Το πρόγραμμα Hubble's Hidden Treasures επιτρέπει σε ερασιτέχνες αστρονόμους και γενικά τους απανταχού φίλους του Διαστήματος να... ψαχουλέψουν μέσα στο τεράστιο πλήθος των δεδομένων και καταγραφών του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble με στόχο να εντοπίσουν κάτι που πιθανώς ξέφυγε τα μάτια των επιστημόνων. H ερασιτέχνης αστρονόμος Τζούντι Σμιντ κοιτάζοντας εικόνες από το γαλαξιακό σμήνος SDSS J1038+4849 εντόπισε κάτι πραγματικά ιδιαίτερο.

Πρόκειται για ιδιαίτερα λαμπρούς γαλαξίες του σμήνους οι οποίοι μοιάζουν με τα χαμογελαστά προσωπάκια emoticon που χρησιμοποιούμε όταν γράφουμε κάποιο μήνυμα ή σχόλιο είτε σε υπολογιστή είτε στο κινητό τηλέφωνο. Οι γραμμές και τα τόξα μετατρέπουν τους γαλαξίες σε ένα χαμογελαστό πρόσωπο προκαλούνται από ένα κοσμικό φαινόμενο το οποίο εκμεταλλεύεται η μέθοδος του βαρυτικού φακού (ή μικροφακού) που αναπτύχθηκε πρόσφατα και έχει συμβάλει πολύ στη διαστημική εξερεύνηση τα τελευταία χρόνια.

Η μέθοδος του βαρυτικού φακού βασίζεται σε ένα φαινόμενο που προβλέπεται από τη Γενική θεωρία της Σχετικότητας, και βρίσκει εφαρμογή κυρίως στην αναζήτηση πλανητών. Οι ερευνητές επικεντρώνουν την προσοχή τους όταν ένα άστρο περνάει μπροστά από ένα άλλο, πιο μακρινό άστρο.

Κατά το πέρασμα αυτό το βαρυτικό πεδίο του πιο κοντινού άστρου – το οποίο σύμφωνα με τη Γενική Σχετικότητα κάμπτει τον περιβάλλοντα χωροχρόνο – διαθλά το φως του πιο μακρινού άστρου λειτουργώντας σαν μεγεθυντικός φακός μέσα από τον οποίο το άστρο και οι πλανήτες που κινούνται γύρω από αυτό γίνονται ορατά από τη Γη.

Το αποτέλεσμα είναι να αυξάνει το μέγεθος και η φωτεινότητα ενός κοσμικού σώματος ως και 20 φορές. Η ίδια μέθοδος χρησιμοποιείται και για τον εντοπισμό πολύ μακρινών γαλαξιών. Χρησιμοποιούνται ως βαρυτικοί φακοί πολύ μεγάλοι γαλαξίες οι οποίοι στρεβλώνουν και μεγεθύνουν το φως των γαλαξιών που βρίσκονται σε πιο μακρινές αποστάσεις.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=675675

Εξερευνώντας τα χρώματα στο Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου.

Οι αστρονομικές εικόνες συχνά μοιάζουν με έργα τέχνης. Αυτή η εικόνα ενός από τους κοντινότερους γειτονικούς γαλαξίες μας, το Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου (Small Magellanic Cloud - SMC), σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση!

Η σκηνή είναι πραγματικά μια συνεργασία μεταξύ δύο κοσμικών καλλιτεχνών - του διαστημικού παρατηρητηρίου Herschel της ESA και του διαστημικού τηλεσκοπίου Spitzer της NASA.

Η εικόνα θυμίζει καλλιτεχνικό πίνακα από στίγματα ή πουαντιγιστικής τεχνοτροπίας, με πολλές μικρές, διακριτές κουκκίδες που συνδυάζονται μαζί για να δημιουργήσουν μια εντυπωσιακή όψη μεγάλης κλίμακας.

Τα χρώματα εντός αυτής της εικόνας παρέχουν πληροφορίες σχετικά με τη θερμοκρασία της σκόνης αναμιγνύεται με το αέριο σε όλο το γαλαξία. Η μικρή πράσινη απόχρωση που εκτείνεται προς τα αριστερά του πλαισίου και η κόκκινη απόχρωση του κυρίως σώματος του γαλαξία είναι από τις παρατηρήσεις του Herschel, που τονίζουν το κρύο υλικό, που βρίσκεται στην ψυχρή θερμοκρασία των -260 βαθμών Κελσίου.

Τα φωτεινότερα μέρη του μπλε συνελήφθησαν από το Spitzer. Αυτές οι περιοχές αποτελούνται από ‘θερμότερο’ -περίπου -150 βαθμούς Κελσίου - αέριο και σκόνη, και μέσα σε μερικές από αυτές τις περιοχές γεννιούνται νέα αστέρια. Αυτά τα νεογέννητα άστρα με τη σειρά τους ζεσταίνουν το περιβάλλον τους, με αποτέλεσμα τις έντονες μάζες θερμαινόμενου αερίου και σκόνης μέσα στο γαλαξία.

Αυτές οι μάζες εμφανίζονται φωτεινά σε αυτή την εικόνα, ιχνογραφώντας με σαφήνεια το σχήμα του γαλαξία - το SMC αποτελείται από μια κεντρική «γραμμή» σχηματισμού αστέρων, ορατή από την δεξιά πλευρά, και στη συνέχεια ένα πιο εκτεταμένη «φτερό», που εκτείνεται έξω προς τα αριστερά του καρέ.

Συνολικά, το Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου είναι περίπου το 1/20ο του μεγέθους του Γαλαξία μας.

Μπορεί να το δει κανείς να λάμπει στον νυχτερινό ουρανό στο νότιο ημισφαίριο, και οι φωτεινότερες περιοχές του είναι εύκολα ορατές με γυμνό μάτι. Είναι ένας γαλαξίας δορυφόρος του δικού μας - σε τροχιά γύρω από τον Γαλαξία μας, μαζί με τον μεγαλύτερο σύντροφο του, το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου. Αυτοί οι δύο γαλαξίες έχουν μελετηθεί εκτενώς λόγω της εγγύτητάς τους σε εμάς; οι αστρονόμοι μπορούν να τους παρατηρούν σχετικά εύκολα για να διερευνήσουν πώς λειτουργεί ο σχηματισμός αστέρων και η γαλαξιακή εξέλιξη σε γαλαξίες εκτός από τον δικό μας.

Τα δεδομένα σε αυτή την εικόνα είναι από τα όργανα: Spectral and Photometric Imaging Receiver (SPIRE), Photodetector Array Camera and Spectrometer (PACS) του Herschel, και το Multiband Imaging Photometer (MIPS) του Spitzer.

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Exereynhontas_ta_chrhomata_sto_Mikrho_Nhephos_toy_Maggelhanoy

Το μυστήριο της χαμένης λάμψης του Σύμπαντος.

Πολλοί γαλαξίες παραμένουν γόνιμοι. Ο δικός μας Γαλαξίας, για παράδειγμα, γεννά τουλάχιστον ένα νέο άστρο το χρόνο. Άλλοι γαλαξίες όμως έχουν μείνει στείροι, και τα άστρα τους είναι δεκάδες φορές λιγότερα από ό,τι θα έπρεπε.

Νέα αμερικανική μελέτη δείχνει τώρα να απαντά στο μυστήριο της απούσας λάμψης του Σύμπαντος: σε πολλούς γαλαξίες, τα σύννεφα αέριου υδρογόνου είναι υπερβολικά καυτά για να συμπυκνωθούν και να σχηματίσουν άστρα.

Αστρονόμοι του ΜΙΤ και του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν εξέτασαν τις εκπομπές ακτίνων Χ από 200 γαλαξιακά σμήνη: ομάδες αποτελούμενες από 50 έως 1.000 γαλαξίες, οι οποίοι

περιβάλλονται από αχανείς ατμόσφαιρες αερίου.

Οι ποσότητες αερίου είναι τόσο μεγάλες ώστε θα περίμενε κανείς ότι όλοι αυτοί οι γαλαξίες θα παρήγαγαν διαρκώς εκατομμύρια νέα άστρα. Περιέργως, όμως, τα γεννητούρια είναι σπάνια.

Και αυτό μπορεί να οφείλεται σε δύο λόγους, δείχνει η νέα μελέτη που δημοσιεύεται στο Nature.

http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature14167.html

Σε πολλές περιπτώσεις, διαπίστωσαν οι ερευνητές, μεγάλες ποσότητες θερμότητας μεταφέρονται από τα κέντρα των γαλαξιών προς το αέριο που τους περιβάλλει, πιθανώς λόγω προηγούμενης σύγκρουσης του γαλαξία με άλλους γαλαξίες.

Σε αυτές τις περιπτώσεις το αέριο έχει θερμοκρασία δεκάδων εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου, και δεν μπορεί να συμπυκνωθεί, να καταρρεύσει υπό το ίδιο του το βάρος και να σχηματίσει άστρα.

Ακόμα κι αν το νέφος κρυώσει τοπικά, η θερμότητα του περιβάλλοντος καταδικάζει κάθε απόπειρα. Είναι «σαν να πετάει κανείς ένα παγάκι μέσα σε νερό που βράζει» σχολιάζει ο Μάικλ ΜακΝτόναλντ του MIT, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Υπάρχει όμως και μια δεύτερη κατηγορία γαλαξιακών σμηνών, των οποίων το αέριο έχει πολύ μικρότερη θερμοκρασία, της τάξης των μερικών εκατομμυρίων βαθμών. Ακόμα κι έτσι, όμως, τα νέα άστρα φαίνονται λίγα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι ένοχοι πρέπει να είναι οι μαύρες τρύπες που κρύβονται στα κέντρα των γαλαξιών. Το υλικό που πέφτει στην παγίδα περιδινίζεται βίαια πριν χαθεί για πάντα στη μαύρη τρύπα. Ένα μέρος του όμως επιζεί και εκτινάσσεται στο Διάστημα με αστρονομικές ταχύτητες, θερμαίνοντας απότομα τυχόν μάζες ψυχρού αερίου.

«Ορισμένα άστρα θα προλάβουν να σχηματιστούν. Πριν προλάβει όμως η διαδικασία να πάρει μπροστά, η μαύρη τρύπα θα ξαναζεστάνει τα πάντα. Λειτουργεί σαν θερμοστάτης του σμήνους» εξηγεί ο ΜακΝτόναλντ.

Σε συνδυασμό, καταλήγουν οι ερευνητές, η απευθείας διάχυση της θερμότητας στα γαλαξιακά σμήνη, και η θέρμανση του αερίου λόγω των μελανών οπών, προσφέρουν μια ικανοποιητική εξήγηση για το γεγονός ότι τα άστρα του Σύμπαντος είναι περίπου δέκα φορές λιγότερα από το αναμενόμενο.

Το μυστήριο της χαμένης λάμψης του Σύμπαντος, επομένως, μπορεί και να έχει λυθεί.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231390336

Οταν μια συγκεντρωση αεριου εχει πολυ υψηλη θερμοκρασια, η υλη ειναι αποκλειστικα ατομικη. Για να καταρρευσει ενα μερος ενος νεφους, πρεπει να εχει κρυωσει η υλη τοσο, ωστε να σχηματιστουν καποια μορια( συνηθως H2). Ετσι η απορια δεν ειναι γιατι δεν εχουμε αστερια στα καυτα αερια, αλλα πως σχηματιστηκαν και αυτα τα ελαχιστα που παρατηρουμε εκει. Αυτο γινεται επειδη δημιουργουνται τοπικοι πυκνοι πηρηνες μεσα στο αεριο, που προστατευουν το εσωτερικο τους απο την ισχυρη ακτινοβολια, μηχανισμος θερμανσης του αεριου, στους οποιους μπορουν να σχηματιστουν αστερια.

Γαλαξιακή «σύρραξη» αποτυπώνεται οπτικά.

Οι συγκρούσεις γαλαξιών είναι ένα σύνηθες αλλά πάντα εκπληκτικό από πολλές απόψεις κοσμικό φαινόμενο πόσο μάλλον όταν δεν συγκρούονται δύο γαλαξίες αλλά ολόκληρα σμήνη γαλαξιών! Επιστήμονες του Εθνικού Αστεροσκοπείου Ραδιοαστρονομίας των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν τη συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων VLA που βρίσκεται στο Νότιο Μεξικό για να παρατηρήσουν την περιοχή Abell 2256 που βρίσκεται σε απόσταση 800 εκ. ετών φωτός από εμάς - στην περιοχή αυτή υπάρχουν πολλά μεγάλα σμήνη γαλαξιών.

Οι ερευνητές είδαν να βρίσκονται σε εξέλιξη συγκρούσεις ανάμεσα σε ορισμένα από αυτά τα σμήνη τα οποία αποτελούνται από εκατοντάδες γαλαξίες το καθένα.

Η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική επειδή η συγκεκριμένη κοσμική διαδικασία παράγει μια σειρά από αντικείμενα και φαινόμενα τα οποία είναι ορατά μόνο στα ραδιοτηλεσκόπια, δηλαδή στο ηλεκτρομαγνητικό φάσμα των ραδιοκυμάτων και για αυτό είναι ακόμη άγνωστα στους επιστήμονες. Οι ερευνητές επεξεργάστηκαν τις εικόνες που κατέγραψαν τα ραδιοτηλεσκόπια έτσι ώστε να γίνουν οι εικόνες αυτές αντιληπτές από το ανθρώπινο μάτι. Με απλά λόγια, οι ερευνητές παρουσιάζουν οπτικά τι θα έβλεπε ένας άνθρωπος κοιτώντας την Abell 2256 αν μπορούσαν τα μάτια του να βλέπουν εκτός από το ορατό φως και τα ραδιοκύματα.

Οπως φαίνεται στην εικόνα που δόθηκε στη δημοσιότητα, αυτό που θα έβλεπε ο παρατηρητής θα ήταν γιγάντια ποτάμια πλάσματος (ύλη σε ελεύθερη κατάσταση) τα οποία παράγονται από τις γαλαξιακές συγκρούσεις.

Οι εκατοντάδες φωτεινές κουκκίδες αναπαριστούν γαλαξίες που εμπλέκονται στις συγκρούσεις. Με ερυθρό χρώμα οι ερευνητές σημειώνουν ορισμένους από αυτούς τους γαλαξίες που έχουν χαρακτηριστικά παρόμοια με τον δικό μας γαλαξία, Με μπλε χρώμα σημειώνονται ραδιογαλαξίες που αποτελούν τύπους ενεργών γαλαξιών οι οποίοι είναι πολύ λαμπροί στα ραδιοκύματα. Με πράσινο χρώμα σημειώνεται το κοσμικό ωστικό κύμα που παράγεται από τις συγκρούσεις, ένα ωστικό κύμα που αποτελείται σίγουρα από ακτινοβολία αλλά και διαφόρων μορφών ύλη. Στην εικόνα υπάρχουν επίσης και διάφορα αντικείμενα την ταυτότητα των οποίων δεν γνωρίζει ακόμη κανείς.

Οπως είναι ευνόητο, η ανακάλυψη και η οπτικοποίησή της αναμένεται να προσφέρουν νέα σημαντικά στοιχεία για τη δομή, τη λειτουργία και την εξέλιξη του Σύμπαντος.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=686129

Δελφίνι ή πιγκουίνος?

Τι βλέπετε σε αυτή την εικόνα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA/ESA: ένα δελφίνι ή έναν πιγκουίνο;

Οι ερασιτέχνες αστρονόμοι έδωσαν το παρατσούκλι αυτό το όμορφο γαλαξιακό ζευγάρι από τα δύο αυτά πλάσματα - την χαριτωμένη καμπύλη ενός δελφινιού ή φώκαινας μπορεί να δει κανείς με το μπλε-κόκκινο σχήμα προς το κάτω μέρος της εικόνας, που όταν συνδυάζεται με τη χλωμή, λαμπερή σφαίρα ακριβώς κάτω από αυτό, το δίδυμο αποκτά εντυπωσιακή ομοιότητα με πουλί ή πιγκουίνο που φυλά ένα αυγό.

Η μορφή του ίδιου του πιγκουίνου αποτελείται από ένα μόνο γαλαξία που είναι στριμμένος, παραμορφωμένος και σκισμένος. Ο γαλαξίας αυτός, που ονομάζεται NGC 2936, ήταν κάποτε μια κανονική σπείρα όπως ο Γαλαξίας μας, μέχρι τα άκρα του να διασκορπιστούν για να σχηματίσουν το μείγμα των ηλεκτρικών μπλε ραβδώσεων, του λαμπερού αερίου και τα καμπυλωτά νήματα του κόκκινου υλικού που φαίνονται σε αυτή την εικόνα. Αυτό που κάποτε ήταν το φωτεινό γαλαξιακό κέντρο αποτελεί πλέον το «μάτι» του πιγκουίνου.

Ο NGC 2936 είναι τόσο παραμορφωμένος διότι αλληλεπιδρά με τον αυγοειδή γείτονά του, έναν ελλειπτικό γαλαξία που ονομάζεται NGC 2937. Μαζί αυτοί οι δύο γαλαξίες αποτελούν ένα ζευγάρι που ονομάστηκε Arp 142. Ο NGC 2937 μπορεί να φαίνεται μικρός σε σύγκριση με τον NGC 2936, αλλά η βαρυτική επίδραση του είναι ισχυρή.

Το δίδυμο τραβάει το ένα το άλλο και αλληλεπιδρούν, με αποτέλεσμα να αλλάζει σιγά-σιγά η εμφάνισή τους και να διαταράσσεται το φυσικό αέριο, η σκόνη και τα αστέρια τους. Σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια αυτοί οι δύο μπορεί να ενωθούν για να σχηματίσουν έναν ενιαίο γαλαξία, και η διαδικασία της συγχώνευσης θα ολοκληρωθεί.

Ορατό προς την κορυφή της εικόνας είναι ένα φωτεινό αστέρι που περιβάλλεται από απαστράπτον μπλε χρώμα, αλλά αυτό είναι άλλη μια οπτική ψευδαίσθηση. Το αστέρι είναι πολύ πιο κοντά στην κάμερα από το κομματάκι του μπλε υλικού, το οποίο αποτελεί έναν πολύ πιο μακρινό γαλαξία.

Αυτή η εικόνα συνδυάζει ορατό και το υπέρυθρο φως από την κάμερα Wide Field Planetary Camera 3 του Hubble. Η εικόνα έχει δημοσιευθεί και παλαιότερα τον Ιούνιο του 2013.

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Delphhini_he_pigkoyhinos

Ο μεγαλύτερος Γαλαξίας.

Το διάστημα είναι διάσπαρτο από γαλαξίες που φωτίζουν το σκοτάδι εδώ και 13 δισεκατομμύρια χρόνια. Το Hubble Deep Field έχει καταγράψει αρκετούς από αυτός, ωστόσο υπάρχει ένας που δεν μοιάζει με τίποτα απ' όσα έχουμε δει ως τώρα.

Οι γαλαξίες χωρίζονται σε τρία μεγέθη: γαλαξίες νάνους, σπειροειδείς γαλαξίες (μεσαίου μεγέθους) και γιγάντιους ελλειπτικούς γαλαξίες.

Τα μεγέθη τους ωστόσο είναι ασύλληπτα για τον ανθρώπινο νου. Για παράδειγμα οι νάνοι γαλαξίες που είναι μεταξύ των μικρότερων γαλαξιών που έχουν ταξινομηθεί μέχρι στιγμής έχουν διάμετρο 200 έτη φωτός, και περιέχουν δεκάδες εκατομμύρια άστρων.

Ο IC 1101 που βρίσκεται περίπου 1 δισεκατομμύριο έτη φωτός μακριά από τη Γη, ανακαλύφθηκε στις 19 Ιουνίου 1790 από τον Βρετανό αστρονόμο Ουίλιαμ Χέρσελ Φρέντερικ Ι και καταγράφηκε επίσημα 100 χρόνια αργότερα. Εντάσσεται στην τρίτη κατηγορία γαλαξιών και ουσιαστικά και είναι ο μεγαλύτερος γαλαξίας που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.

Πόσο μεγάλος είναι όμως; Ο γαλαξίας αυτός έχει διάμετρο 6-εκατομμύρια έτη φωτός και μάζα περίπου 100 τρισεκατομμύρια αστέρια. Αυτό σημαίνει ότι έχει σχεδόν 50πλάσιο μέγεθος από τον Γαλαξία μας (που είναι μόλις 100.000 έτη φωτός σε διάμετρο) και 2.000 φορές μεγαλύτερη μάζα.

Δηλαδή αν ο IC 1101 βρισκόταν στη θέση του δικού μας θα είχε καταπιεί τα δύο Νέφη του Μαγγελάνου, το γαλαξία της Ανδρομέδας, το γαλαξίας του Τριγώνου, και σχεδόν όλο το χώρο ανάμεσα τους.

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%86%CE%B8%CE%B5%CE%AF-%CE%B5%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CF%81%CE%BF-6-%CE%B5%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CF%84%CE%B7-%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C%CF%82

Herschel και Planck βρίσκουν χαμένο στοιχείο για το σχηματισμό γαλαξιακού σμήνους.

Συνδυάζοντας παρατηρήσεις του μακρινού Σύμπαντος από τα διαστημικά παρατηρητήρια Herschel και Planck της ESA, οι κοσμολόγοι ανακάλυψαν ποιοι θα μπορούσαν να είναι οι πρόδρομοι των τεράστιων γαλαξιακών σμηνών που βλέπουμε σήμερα.

Οι γαλαξίες, όπως ο Γαλαξίας μας με τα 100 δισεκατομμύρια άστρα του, συνήθως δεν βρίσκονται απομονωμένοι. Στο Σύμπαν σήμερα, 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια μετά το Big Bang, πολλοί βρίσκονται σε πυκνές συστάδες που αποτελούνται από δεκάδες, εκατοντάδες ή ακόμα και χιλιάδες γαλαξίες.

Ωστόσο, αυτά τα συμπλέγματα δεν υπήρχαν ανέκαθεν, και ένα βασικό ζήτημα στη σύγχρονη κοσμολογία είναι πως τέτοιες μαζικές δομές συναρμολογήθηκαν στις απαρχές του Σύμπαντος.

Ο εντοπισμός του πότε και του πώς σχηματίστηκαν θα πρέπει να παρέχει πληροφορίες για την διαδικασία της εξέλιξης του σμήνους γαλαξιών, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου που διαδραμάτισε η σκοτεινή ύλη στη διαμόρφωση αυτών των κοσμικών μητροπόλεων.

Τώρα, χρησιμοποιώντας τις συνδυασμένες δυνάμεις του Herschel και του Planck, οι αστρονόμοι έχουν βρει αντικείμενα στο μακρινό Σύμπαν, που εμφανίζονται να είναι σε μια εποχή όταν ήταν μόλις τριών δισεκατομμυρίων ετών, τα οποία θα μπορούσαν να είναι πρόδρομοι των συστάδων φαίνονται γύρω μας σήμερα.

Ο κύριος στόχος του Planck ήταν να παρέχει τον πιο ακριβή χάρτη της ακτινοβολίας λείψανο του Big Bang, τη μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου. Για να το καταφέρει, ερεύνησε το σύνολο του ουρανού σε εννέα διαφορετικά μήκη κύματος από το βαθύ υπέρυθρο εως τα ραδιο κύματα, προκειμένου να εξαλειφθεί η εκπομπή προσκηνίου από τον γαλαξία μας και άλλους στο Σύμπαν.

Αλλά αυτές οι πηγές προσκηνίου μπορεί να είναι σημαντικές σε άλλους τομείς της αστρονομίας και στα δεδομένα μικρού μήκους κύματος του Planck που οι επιστήμονες ήταν σε θέση να προσδιορίσουν 234 φωτεινές πηγές με χαρακτηριστικά που υποδήλωναν πως βρίσκονταν στο μακρινό, πρώιμο Σύμπαν.

Το Herschel στη συνέχεια παρατήρησε τα αντικείμενα αυτά στο βαθύ υπέρυθρο φάσμα, που αντιστοιχεί σε ακτινοβολία με μήκος κύματος μικρότερο του ενός millimeter, αλλά με πολύ μεγαλύτερη ευαισθησία και γωνιακή ανάλυση.

Το Herschel αποκάλυψε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανιχνευμένων πηγών από το Planck συνάδουν με πυκνές συγκεντρώσεις γαλαξιών στο πρώιμο Σύμπαν έχοντας έντονη δραστηριότητα σχηματισμού νέων αστεριών.

Κάθε ένας από αυτούς τους νεαρούς γαλαξίες παρουσιάζεται να μετατρέπει αέριο και σκόνη σε άστρα με ρυθμό από μερικές εκατοντάδες έως 1500 φορές τη μάζα του Ήλιου μας ανά έτος. Συγκριτικά, ο δικός μας Γαλαξίας παράγει σήμερα αστέρια με ένα μέσο ρυθμό μόλις μια ηλιακή μάζα ανά έτος.

Αν και οι αστρονόμοι δεν έχουν ακόμη καθορίσει οριστικά τις ηλικίες και τις φωτεινότητες πολλών από αυτές τις συγκεντρώσεις μακρινών γαλαξιών που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα, αυτοί είναι οι καλύτεροι υποψήφιοι που βρέθηκαν μέχρι σήμερα για τα «πρωτο-σμήνη» - πρόδρομους των μεγάλων, ώριμων γαλαξιακών σμηνών που βλέπουμε στο Σύμπαν σήμερα.

"Στοιχεία από αυτά τα είδη αντικειμένων είχαν βρεθεί νωρίτερα σε δεδομένα από το Herschel και άλλα τηλεσκόπια, αλλά η ικανότητα σάρωσης όλου του ουρανού του Planck αποκάλυψε ακόμα περισσότερα υποψήφια τέτοια αντικείμενα για μας να μελετήσουμε", λέει ο Hervé Dole του Institut d’Astrophysique Spatiale, Ορσέ, επικεφαλής επιστήμονας της ανάλυσης που δημοσιεύτηκε στο Astronomy & Astrophysics.

"Έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε για αυτό το νέο πληθυσμό, απαιτώντας περαιτέρω μελέτες παρακολούθησης με άλλα παρατηρητήρια. Ωστόσο πιστεύουμε ότι αποτελούν ένα κομμάτι που λείπει από τη δομή του κοσμολογικού σχηματισμού."

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Herschel_kai_Planck_vrhiskoyn_chamheno_stoichehio_gia_to_schematismho_galaxiakohu_smhenoys

Η βαρύτητα μετατρέπει γαλαξία σε «Δακτύλιο του Αϊνστάιν»

Χάρη στις καλύτερες εικόνες που έχουν ληφθεί ως σήμερα από το ισχυρότερο ραδιοτηλεσκόπιο του κόσμου, οι αστρονόμοι είδαν έναν μακρινό γαλαξία να παραμορφώνεται από τη βαρύτητα ενός δεύτερου γαλαξία και να εμφανίζεται με τη μορφή ενός κοσμικού δαχτυλιδιού.

To τηλεσκόπιο ALMA, μια συστοιχία 66 επιμέρους ραδιοτηλεσκοπίων στην έρημο Ατακάμα της Χιλής, παρατήρησε μια σπάνια περίπτωση βαρυτικού φακού, ενός φαινομένου που είχε προβλέψει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν στο πλαίσιο της Γενικής Σχετικότητας.

Το φαινόμενο εκδηλώνεται όταν το φως ενός γαλαξία ή άλλου φωτεινού αντικειμένου παραμορφώνεται από τη βαρύτητα ενός άλλου γαλαξία ή αντικειμένου μεγάλης μάζας. Η βαρύτητα ουσιαστικά παραμορφώνει το χώρο έτσι ώστε οι ακτίνες φωτός να ακολουθούν καμπύλη πορεία.

Ο «Δακτύλιος του Αϊνστάιν» στην παραπάνω εικόνα είναι μια παραμορφωμένη, μεγεθυμένη εικόνα ενός γαλαξία που βρίσκεται σε απόσταση 12 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Ανάμεσα στη Γη και τον γαλαξία βρίσκεται ένας δεύτερος, ενδιάμεσος γαλαξίας σε απόσταση 4 δισ. ετών φωτός.

Είναι μια σπάνια περίπτωση βαρυτικού φακού που εμφανίζεται ως σχεδόν πλήρης δακτύλιος, επισημαίνουν οι ερευνητές του ALMA.

Αυτό συμβαίνει επειδή η Γη και οι δύο γαλαξίες είναι σχεδόν τέλεια ευθυγραμμισμένοι.

Η εικόνα έχει απίστευτα μεγάλη ανάλυση, καθώς καλύπτει μια περιοχή μόλις 0,0000063888888889 μοιρών στον ουρανό.

Αυτό θα ισοδυναμούσε με το να βλέπει κανείς από τη Νέα Υόρκη το δαχτυλίδι μιας μπασκέτας στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ.

Χάρη στη μεγέθυνση του βαρυτικού φακού, το ALMA μπόρεσε να κοιτάξει ακόμα πιο μακριά στο Σύμπαν. «Το φαινόμενο του βαρυτικού φακού χρησιμοποιείται στην αστρονομία για τη μελέτη του πολύ μακρινού, πολύ αρχαίου Σύμπαντος, αφού προσφέρει μια εντυπωσιακή αύξηση ισχύος ακόμα και στα καλύτερα τηλεσκόπιά μας» αναφέρει η Κατερίνα Βλαχάκη, ερευνήτρια του ALMA.

Χρησιμοποιώντας ειδικό λογισμικό, οι αστρονόμοι θα μπορέσουν τώρα να υπολογίσουν το πραγματικό σχήμα του μεγεθυμένου γαλαξία.

Η μελέτη έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση από την επιθεώρηση The Astrophysical Journal.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231398910

Άκαρπη η αναζήτηση εξωγήινων πολιτισμών σε 100.000 γαλαξίες.

Θέτοντας σε εφαρμογή μια ιδέα που είχε προταθεί τη δεκαετία του 1960, διεθνής ομάδα αστρονόμων σάρωσε 100.000 γαλαξίες αναζητώντας τη θερμότητα που πρέπει να εκπέμπουν οι προηγμένοι εξωγήινοι πολιτισμοί. Η έρευνα, όμως, δεν απέδωσε καρπούς.

«Η ιδέα πίσω από την έρευνά μας είναι ότι, αν ένας ολόκληρος γαλαξίας έχει αποικιστεί από έναν προηγμένο πολιτισμό, η ενέργεια που παράγεται από τις τεχνολογίες του πολιτισμού αυτού θα ήταν ανιχνεύσιμη στα μήκη κύματος του μέσου υπέρυθρου» εξηγεί ο Τζέισον Ράιτ του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, εμπνευστής της προσπάθειας.

Η έρευνα ουσιαστικά αναζήτησε τη θερμική ακτινοβολία που θα εξέπεμπαν οι υποδομές ενός προηγμένου πολιτισμού που έχει μάθει να αξιοποιεί την ενέργεια των άστρων του γαλαξία. Η ιδέα είχε προταθεί τη δεκαετία του 1960 από τον θεωρητικό φυσικό Φρίμαν Ντάισον, αναφέρουν οι ερευνητές σε ανακοίνωσή τους.

H αναζήτηση αξιοποίησε μετρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου WISE, ικανού να ανιχνεύει ακτινοβολία στην περιοχή του μέσου υπέρυθρου.

Από τους 100 εκατ. γαλαξίες που εξετάστηκαν, οι 50 βρέθηκαν να εκπέμπουν περισσότερη ακτινοβολία σε αυτά τα μήκη κύματος από ό,τι θα αναμενόταν. Ορισμένοι από αυτούς θα μπορούσαν να κατοικούνται, ωστόσο οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να αποκλείσουν άλλες εξηγήσεις και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η αναζήτηση δεν έδωσε πειστικά ευρήματα.

Η έρευνα έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση από την επιθεώρηση Astrophysical Journal Supplement Series.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231400204

Κοσμικό τσουνάμι ξυπνά κωματώδεις γαλαξίες.

Πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, δύο γιγάντια σμήνη γαλαξιών συγκρούστηκαν και ενώθηκαν εις σάρκα μίαν.

Ακόμα και σήμερα, το ωστικό κύμα της σύγκρουσης σαρώνει τους γαλαξίες αυτής της γειτονιάς και προκαλεί τη γέννηση νέων άστρων.

Η μελέτη που καταγράφει το φαινόμενο αφορά το γαλαξιακό σμήνος «Λουκάνικο», επισήμως γνωστό ως CIZA J2242.8+5301, μια από τις μεγαλύτερες ομάδες γαλαξιών που γνωρίζουμε στο Σύμπαν. Το φως του χρειάστηκε 2,3 δισεκατομμύρια χρόνια για να φτάσει μέχρι τη Γη.

Δημιουργήθηκε από συγχώνευση δύο μικρότερων γαλαξιακών σμηνών, τα οποία απελευθέρωσαν τεράστιες ποσότητες ενέργειας κατά τη σύγκρουσή τους.

Χρησιμοποιώντας μια ποικιλία επίγειων τηλεσκοπίων, διεθνής ερευνητική ομάδα κατάφερε να απαθανατίσει το ωστικό κύμα της σύγκρουσης, το οποίο διαδίδεται μέσα στο αέριο που περιέχει το σμήνος με ταχύτητα 9 εκατομμυρίων χιλιομέτρων ανά ώρα.

Το ταξίδι του κύματος συνεχίζεται εδώ και ένα δισεκατομμύριο χρόνια, αναφέρουν οι ερευνητές στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

Οι δύο δημοσιεύσεις τους είναι διαθέσιμες εδώ και εδώ.

http://mnras.oxfordjournals.org/content/450/1/646

http://mnras.oxfordjournals.org/content/450/1/630

Το σημαντικό είναι ωστικό κύμα κάνει τους γερασμένους γαλαξίες του σμήνους να λάμπουν σαν νέοι. Ουσιαστικά αναταράσσει το διάχυτο αέριο υδρογόνο του σμήνους, με αποτέλεσμα να σχηματίζονται σταδιακά πυκνά, ψυχρά σύννεφα. Τα σύννεφα αυτά καταρρέουν τελικά υπό το ίδιο το βάρος τους και σχηματίζουν νέα άστρα.

Τα άστρα αυτά είναι γιγάντια αλλά βραχύβια. Μερικές εκατομμύρια χρόνια μετά το σχηματισμό τους, εξαντλούν τα πυρηνικά τους καύσιμα και εκρήγνυνται σε σουπερνόβα.

Αυτό σημαίνει ότι το γιγάντιο ωστικό κύμα δίνει μόνο μια μικρή ανάσα ζωής στους ετοιμοθάνατους γαλαξίες: όταν τα νεογέννητα άστρα πεθάνουν, ο γαλαξίας επιστρέφει σε κωματώδη κατάσταση, γεμάτος παλιά, κοκκινωπά άστρα.

Δεδομένου ότι το όλο φαινόμενο είναι σύντομο στην κλίμακα του κοσμικού χρόνου, οι ερευνητές ήταν πραγματικά τυχεροί που είχαν την ευκαιρία να το δουν να φωτίζει το σμήνος του Λουκάνικου

Ελπίζουν τώρα να το ξαναδούν σε άλλα γαλαξιακά σμήνη.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231403217

 

 

Εντοπίστηκαν γαλαξίες δραπέτες.

Μια πολύ σημαντική ανακάλυψη έκαναν αστρονόμοι στη Ρωσία. Τα τελευταία χρόνια τα διαστημικά τηλεσκόπια και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια επιτρέπουν στους επιστήμονες να δουν άστρα τα οποία διάφορα κοσμικά φαινόμενα απομακρύνουν από τη θέση όπου βρίσκονται και κυριολεκτικά τα εκτοξεύουν έξω από τον γαλαξία τους. Αυτά τα άστρα έχουν ονομαστεί «άστρα δραπέτες». Για πρώτη φορά εντοπίζονται και γαλαξίες δραπέτες.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Μόσχας έκαναν την ανακάλυψη μελετώντας δεδομένα του Sloan Digital Sky Survey, μιας ευρείας ερευνητικής προσπάθειας για την ψηφιακή χαρτογράφηση του ουρανού, και του διαστημικού παρατηρητηρίου GALEX. Οι ερευνητές εντόπισαν 11 γαλαξίες που έχουν απομακρυνθεί από το γαλαξιακό σμήνος στο οποίο ανήκαν και κινούνται στο διαγαλαξιακό κενό του Διαστήματος.

«Αυτοί οι γαλαξίες είναι αντιμέτωποι με ένα μοναχικό μέλλον, εξόριστοι από τα γαλαξιακά σμήνη στα οποία βρίσκονταν» αναφέρει ο Ιγκόρ Τσιλινγκάριαν, εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που δημοσιεύει την ανακάλυψή της στην επιθεώρηση «Science».

Οι ερευνητές θέλησαν να εντοπίσουν καινούργια, άγνωστα σε εμάς, μέλη μιας σπάνιας κατηγορίας γαλαξιών που έχουν λάβει την ονομασία «συμπυκνωμένοι ελλειπτικοί». Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια κοσμική δομή που περιέχει διάφορα σμήνη άστρων αλλά έχει μικρή έκταση - συνήθως μερικών εκατοντάδων ετών φωτός. Ο γαλαξίας μας που είναι από τους μεσαίου μεγέθους γαλαξίες έχει έκταση 100 χιλιάδων ετών φωτός. Μέχρι σήμερα είχαν εντοπιστεί μόλις 30 συμπυκνωμένοι γαλαξίες. Οι ερευνητές κατάφεραν να εντοπίσουν περίπου 200 νέους τέτοιους γαλαξίες και έκπληκτοι ανακάλυψαν ότι 11 από αυτούς είναι δραπέτες. Κατάφεραν μάλιστα να ανακαλύψουν τον μηχανισμό που απομακρύνει έναν τέτοιο γαλαξία από το σμήνος του.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, κάποιες φορές ένας συμπυκνωμένος ελλειπτικός γαλαξίας έρχεται κοντά με έναν μεγαλύτερο ο οποίος αρχίζει να του αποσπά την ύλη και τα άστρα. Οταν ένας τρίτος γαλαξίας πλησιάζει το γαλαξιακό ζεύγος προκαλούνται μια σειρά από κοσμικά φαινόμενα που έχουν ως αποτέλεσμα ο ελλειπτικός γαλαξίας να ξεφύγει από τα «σαγόνια» του μεγαλύτερου γαλαξία και να αρχίσει να τρέχει με ταχύτητα έξω από το σμήνος. Ο γαλαξίας «εισβολέας» στη συνέχεια τιμωρείται από τον μεγάλο γαλαξία αφού υποχρεώνεται να συγχωνευθεί μαζί του.

Στην πρώτη εικόνα (από αριστερά) ένας σπειροειδής γαλαξίας πλησιάζει προς το κέντρο του σμήνους του όπου βρίσκεται ένας πολύ μεγάλος γαλαξίας ο οποίος «τρώει» έναν συμπυκνωμένο ελλειπτικό. Στη δεύτερη εικόνα καθώς ο σπειροειδής γαλαξίας πλησιάζει προς το γαλαξιακό ζευγάρι φαίνεται ότι αρχίζει να χάνει ύλη. Στην τρίτη εικόνα ο σπειροειδής γαλαξίας έχει εξαφανιστεί αφού τον έχει απορροφήσει ο μεγάλος γαλαξίας ενώ ο συμπυκνωμένος γαλαξίας έχει απελευθερωθεί και αρχίζει να εγκαταλείπει το σμήνος. Credit: (ESA/Hubble. Artwork by Andrey Zolotov)

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=698498

Ο πιο λεπτομερής χάρτης του σύμπαντος.

Πολύτιμη βοήθεια για την καλύτερη κατανόηση της κατανομής της ύλης στο διάστημα, αλλά και της συμπεριφοράς της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης, αναμένεται να δώσει στους επιστήμονες ο χάρτης που δημιούργησαν αστροφυσικοί από το πανεπιστήμιο του Βατερλό στον Καναδά και το Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών.

Κι αυτό γιατί στον συγκεκριμένο τρισδιάστατο χάρτη απεικονίζονται με τη μεγαλύτερη έως σήμερα λεπτομέρεια οι θέσεις των γαλαξιών στη «γειτονιά» μας στο σύμπαν, σε μία απόσταση μέχρι και 1 δισεκατομμύριο έτη φωτός από τη Γη.

«Η κατανομή των γαλαξιών δεν είναι ομοιόμορφη και δεν ακολουθεί κάποιο μοτίβο. Κάτι που περιμέναμε, από τη στιγμή που αυτές οι δομές μεγάλης κλίμακας προέκυψαν από κβαντικές διακυμάνσεις στο πρώιμο σύμπαν», αναφέρει στο δελτίο Τύπου του πανεπιστημίου το Βατερλό ο Μάικ Χάντσον, καθηγητής στο ίδρυμα και ένας από τους δημιουργούς του χάρτη.

Η ερευνητική δουλειά των αστρονόμων δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society», ενός από τα εγκυρότερα διεθνώς επιστημονικά περιοδικά αστρονομίας και αστροφυσικής.

Τα σχήματα που είναι χρωματισμένα με λευκό και ανοικτό γαλάζιο αντιπροσωπεύουν περιοχές με τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γαλαξιών. Η κόκκινη περιοχή είναι το υπερσμήνος Shapley, η μεγαλύτερη συγκέντρωση γαλαξιών στο κοντινό μας σύμπαν. Οι ανεξερεύνητες περιοχές αποδίδονται με πιο σκούρο μπλε χρώμα.

Γνωρίζοντας τη θέση και την κίνηση της ύλης στο αχανές διάστημα, οι αστροφυσικοί απέκτησαν ένα σημαντικό εργαλείο για να προβλέψουν την εξέλιξη της συμπαντικής διαστολής, όπως επίσης και πού υπάρχει σκοτεινή ύλη και με ποιον τρόπο αυτή δρα.

Οι επιστήμονες έχουν διαπιστώσει πως οι γαλαξίες κινούνται με διαφορετική ταχύτητα, λόγω των βαρυτικών επιδράσεων των κοσμικών δομών στην ταχύτητα της συμπαντικής διαστολής. Η διαταραχή αυτή ονομάζεται σχετική ταχύτητα, έχοντας ως συνέπεια ο γειτονικός μας γαλαξίας της Ανδρομέδας να διανύει 2 εκατομμύρια χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο.

Τη στιγμή που παλιότερα μοντέλα δεν λάμβαναν πλήρως υπόψη τους αυτό το φαινόμενο, η επιστημονική ομάδα που δημιούργησε τον χάρτη ήθελε να ανακαλύψει ποιες δομές είναι υπεύθυνες για τις σχετικές ταχύτητες. Αυτές οι διαταραχές είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τον προσδιορισμό της κατανομής τόσο της συμβατικής όσο και της σκοτεινής ύλης σε μεγάλες κλίμακες.

Η σκοτεινή ύλη αντιπροσωπεύει το 84,5% της συνολικής ύλης του σύμπαντος, ενώ όσον αφορά τις ιδιότητές της, το μόνο που γνωρίζουν με βεβαιότητα οι επιστήμονες είναι πως δεν ανακλά ούτε απορροφά ακτινοβολία, με συνέπεια να μην μπορούν να την ανιχνεύσουν ή να τη μετρήσουν. Η ύπαρξη και ο τρόπος δράσης της προκύπτει μόνο από τον τρόπο που με τη βαρύτητά της επιδρά στη συμβατική ύλη και το φως.

«Η καλύτερη κατανόηση της σκοτεινής ύλης έχει κεντρικό ρόλο στην κατανόηση της διαδικασίας σχηματισμού των γαλαξιών και των δομών στις οποίες αυτοί ανήκουν, όπως τα σμήνη και τα υπερσμήνη», σημειώνει ο Χάντσον.

Το επόμενο βήμα για τους επιστήμονες θα είναι να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο τον χάρτη, αξιοποιώντας πιο αναλυτικά στοιχεία για τις σχετικές κινήσεις των γαλαξιών. Γι αυτό τον σκοπό θα συνεργασθούν με ερευνητές από την Αυστραλία.

http://www.naftemporiki.gr/story/945925/o-pio-leptomeris-xartis-tou-sumpantos

Αστρονόμοι εντόπισαν τον μακρινότερο έως σήμερα γαλαξία.

Με επικεφαλής αστρονόμους από τα πανεπιστήμια Γέιλ και της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ, μία διεθνής ερευνητική ομάδα έγραψε ιστορία ανακαλύπτοντας το πιο μακρινό ουράνιο σώμα που έχει εντοπισθεί ποτέ, έναν γαλαξία σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη.

Αυτό σημαίνει πως οι αστρονόμοι αποτύπωσαν το είδωλο του γαλαξία όπως ήταν πριν από 13 δισεκατομμύρια χρόνια, δηλαδή όταν το σύμπαν είχε μόλις το 5% της σημερινής του ηλικίας.

Με όνομα EGS-zs8-1 και ιδιαίτερα μεγάλη φωτεινότητα, ο γαλαξίας ανακαλύφθηκε σε εικόνες από τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Spitzer. Στη συνέχεια, όπως περιγράφουν οι αστρονόμοι σε χθεσινό online άρθρο τους στο περιοδικό Astrophysical Journal Letters, επιστράτευσαν τον ανιχνευτή Mosfire στο αστεροσκοπείο Keck στη Χαβάη, για να προσδιορίσουν την απόστασή του. Έτσι, κατέληξαν στο συμπέρασμα πως όχι μόνο είναι το πιο μακρινό ουράνιο σώμα που βρέθηκε ποτέ, αλλά και ένα από τα φωτεινότερα και μεγαλύτερα αντικείμενα που υπήρχαν στο «νεαρό» σύμπαν.

Επειδή το φως έχει πεπερασμένη ταχύτητα, όπως έδειξε πρώτος ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, οι αστρονομικές παρατηρήσεις αποτελούν ένα είδος «χρονομηχανής», αφού όσο πιο μακριά βρίσκεται ένα αντικείμενο στο σύμπαν, τόσο πιο πίσω στον χρόνο αντιστοιχεί το είδωλό του που αποτυπώνουν τα τηλεσκόπια. Έτσι, καθώς το φως από τον EGS-zs8-1 χρειάστηκε 13 δισεκατομμύρια έτη για να φθάσει στη Γη, αυτό που παρατήρησαν οι αστρονόμοι ουσιαστικά είναι η μορφή που είχε τότε ο γαλαξίας.

Σύμφωνα με την ομάδα, η συγκεκριμένη χρονική περίοδος ανάγεται σε μόλις 670 εκατομμύρια χρόνια από την έναρξη σχηματισμού γαλαξιών στο σύμπαν. Παρόλο που αυτό σημαίνει πως σε κοσμολογική κλίμακα ο EGS-zs8-1 ήταν ουσιαστικά «νεογέννητος», είχε ήδη αποκτήσει το 15% της μάζας του Γαλαξία μας. Επίσης, παρήγαγε νέα αστέρια με εντυπωσιακά γρήγορο ρυθμό, 80 φορές μεγαλύτερο από τον Γαλαξία μας.

Μέχρι σήμερα, είναι ελάχιστοι οι «αρχαίοι» γαλαξίες σαν τον EGS-zs8-1, για τους οποίους έχει προσδιορισθεί με ακρίβεια η απόστασή τους. «Κάθε τέτοια ανακάλυψη αποτελεί μια ακόμη ψηφίδα στο παζλ της διαδικασίας με την οποία σχηματίσθηκαν οι πρώτες γενιές γαλαξιών στο σύμπαν», λέει στο σάιτ του πανεπιστήμιου της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ ο Πίτερ βαν Ντόκουμ, καθηγητής αστρονομίας στο Γέιλ και μέλος της ομάδας.

Οι υπολογισμοί των αστρονόμων τοποθετούν χρονικά τον EGS-zs8-1 σε μία εποχή όπου στο σύμπαν συνέβαινε μια σημαντική αλλαγή – με το ουδέτερο υδρογόνο να διασπάται σε πρωτόνια και ηλεκτρόνια, από τα οποία είχε σχηματισθεί νωρίτερα. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως τα νεαρά αστέρια σε «αρχαίους» γαλαξίες όπως ο EGS-zs8-1 ήταν η αιτία για αυτό το στάδιο της συμπαντικής εξέλιξης, το οποίο είναι γνωστό ως «επανιονισμός».

Από την άλλη μεριά, τα δεδομένα από το αστεροσκοπείο Keck, και τα τηλεσκόπια Hubble και Spitzer, δημιουργούν νέα ερωτηματικά. Κι αυτό γιατί αν και επιβεβαιώνουν πως ήδη από τις πρώτες φάσεις του σύμπαντος σχηματίζονταν γαλαξίες μεγάλου μεγέθους, δείχνουν πως αυτές οι δομές είχαν διαφορετικές φυσικές ιδιότητες από τους μεταγενέστερους γαλαξίες.

http://www.naftemporiki.gr/story/948343/astronomoi-entopisan-ton-makrinotero-eos-simera-galaksia

Οι γαλαξίες πεθαίνουν με αργό στραγγαλισμό.

Γιατί ορισμένοι γαλαξίες σταματούν να παράγουν άστρα και εκφυλίζονται σε κοσμικά λείψανα; Κάτι πρέπει να τους στραγγαλίζει αποκόπτοντας την τροφοδοσία τους με ζωογόνο αέριο υδρογόνο, υποψιάζονται βρετανοί ντεντέκτιβ.

Δεδομένου ότι το βασικό συστατικό όλων των άστρων είναι το αέριο υδρογόνο, η απουσία αυτού του αερίου δεν μπορεί παρά να σταματήσει την αστρογένεση και να «σκοτώσει» τον γαλαξία.

Σήμερα, μόνο οι μισοί γαλαξίες που βλέπουμε στο Σύμπαν παράγουν άστρα – ανάμεσά τους και ο δικός μας Γαλαξίας, έστω και αν ο ρυθμός αστρογένεσης είναι σήμερα πολύ μικρότερος από ό,τι πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.

Σε μια προσπάθεια να βρουν τον ένοχο για το θάνατο των υπόλοιπων μισών γαλαξιών, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και του Βασιλικού Αστεροσκοπείου του Εδιμβούργου εξέτασαν δύο σενάρια που έχουν προταθεί.

Το πρώτο σενάριο είναι ότι κάποια άγνωστη δύναμη, εσωτερική ή εξωτερική, τραβά το υδρογόνο έξω από τους γαλαξίες και σταματά έτσι την τροφοδοσία τους. Το δεύτερο σενάριο είναι ότι κάποιος άλλος παράγοντας εμποδίζει τους γαλαξίες να απορροφήσουν το αέριο που υπάρχει διαθέσιμο στον διαγαλαξιακό χώρο.

Για να διαπιστώσουν τι τελικά συμβαίνει, οι ερευνητές συνέκριναν 3.905 γαλαξίες που παράγουν άστρα με 22.618 γαλαξίες που είναι πλέον νεκροί.

Οι νεκροί γαλαξίες, αναφέρει η ερευνητική ομάδα στην επιθεώρηση Nature,

http://www.nature.com/nature/journal/v521/n7551/full/nature14439.html

έχουν μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε σίδηρο και άλλα μέταλλα, συγκριτικά με ζωντανούς γαλαξίες της ίδιας μάζας.

Αυτό συνηγορεί στη θεωρία της διακοπής τροφοδοσίας με εισερχόμενο αέριο: το υδρογόνο που εισρέει στους γαλαξίες δεν περιέχει σχεδόν καθόλου μέταλλα, οπότε σταδιακά αραιώνει το περιεχόμενο του γαλαξία σε μέταλλα. Όταν το αέριο αυτό σταματήσει να εισρέει, η περιεκτικότητα σε μέταλλα αυξάνεται λόγω της συνεχιζόμενης παραγωγής τους στους πυρήνες των υφιστάμενων άστρων.

Αν αντίθετα ο γαλαξιακός θάνατος είχε προκληθεί από απομάκρυνση του αερίου, η αστρογένεση θα είχε σταματήσει απότομα και οι συγκεντρώσεις των μετάλλων δεν θα άλλαζαν μετά θάνατον.

Η μελέτη προσφέρει «τις πρώτες πειστικές ενδείξεις ότι οι γαλαξίες στραγγαλίζονται μέχρι θανάτου» λέει ο Γινγκτζίε Πενγκ του Κέμπριτζ, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

«Το επόμενο βήμα, βέβαια, είναι να ανακαλύψουμε ποιος το έκανε. Στην ουσία γνωρίζουμε την αιτία θανάτου, ακόμα όμως δεν γνωρίζουμε το δολοφόνο. Υπάρχουν πάντως μερικοί ύποπτοι» λέει.

Ένας από αυτούς τους υπόπτους θα μπορούσε να είναι η σκοτεινή ύλη, η οποία είναι εξ ορισμού αόρατη αλλά υπάρχει στο Σύμπαν σε μεγαλύτερες ποσότητες από την κανονική ύλη.

Το βαρυτικό πεδίο ενός αόρατου σύννεφου σκοτεινής ύλης θα μπορούσε να τραβήξει το διαθέσιμο αέριο μακριά από τον γαλαξία και να προκαλέσει έτσι τον στραγγαλισμό του.

http://physicsgg.me/2015/05/14/%ce%bf%ce%b9-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b5%cf%82-%cf%80%ce%b5%ce%b8%ce%b1%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b5-%ce%b1%cf%81%ce%b3%cf%8c-%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%b1/

 

 

Ακραία διασκορπισμένους γαλαξίες.

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής τον Πίτερ βαν Ντόκουμ του Πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ, χρησιμοποιώντας επίσης το τηλεσκόπιο Κεκ της Χαβάης, επιβεβαίωσε την ύπαρξη των πιο «αφράτων» γαλαξιών στο σύμπαν και έκανε τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters». Πρόκειται για γαλαξίες που έχουν σχεδόν διπλάσιες διαστάσεις (περίπου 60.000 έτη φωτός) σε σχέση με τον δικό μας γαλαξία, παρόλα αυτά περιλαμβάνουν μόνο το 1% των άστρων. Αυτοί οι ιδιόμορφοι γαλαξίες βρίσκονται σε απόσταση περίπου 300 εκατ. ετών φωτός και οι αστρονόμοι τούς ονόμασαν «ακραία διασκορπισμένους γαλαξίες».

«Αν υπάρχουν εξωγήινοι σε κάποιον πλανήτη ενός τέτοιου γαλαξία, μάλλον δεν θα μπορούν καν να καταλάβουν ότι ζουν σε γαλαξία. Ο νυχτερινός ουρανός τους θα είναι πολύ πιο σκοτεινός και άδειος από άστρα», δήλωσε ο αστρονόμος Ααρον Ρομανόφσκι. Οι επιστήμονες θέτουν πλέον ως στόχο να καταλάβουν πώς δημιουργήθηκαν αυτοί οι περίεργοι γαλαξίες.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=704322

«Υπερβολικά φωτεινοί υπέρυθροι γαλαξίες».

Ερευνητές του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA (το γνωστό JPL) χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE εντόπισαν ένα γαλαξία στις εσχατιές του Σύμπαντος ο οποίος είναι ο πιο φωτεινός γαλαξίας που έχει εντοπιστεί μέχρι σήμερα.

Οι ερευνητές, ανέφεραν ότι ο εντυπωσιακός γαλαξίας ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία, που ονομάζεται «υπερβολικά φωτεινοί υπέρυθροι γαλαξίες».

Συνολικά, το τηλεσκόπιο WISE έχει εντοπίσει μέχρι σήμερα 20 γαλαξίες αυτής της κατηγορίας, ανάμεσα στους οποίους και τον πιο φωτεινό του σύμπαντος.

Ο WISE J224607.57-052635.0 βρίσκεται στη ασύλληπτη απόσταση των 12,5 δισ. ετών φωτός από εμάς και η λέξη λάμπει είναι ίσως φτωχή για να τον περιγράψει. Σύμφωνα με τους ερευνητές αυτός ο γαλαξίας έχει φωτεινότητα ίση με εκείνη 300 τρισ. άστρων σαν τον Ηλιο!

Η υπερβολική λαμπρότητα του τελευταίου πιθανώς οφείλεται σε μια τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο του, η οποία «καταπίνει» μεγάλες ποσότητες αερίων που την περιβάλλουν. Η διαδικασία αυτή προκαλεί την έκλυση έντονης ακτινοβολίας, που διαχέεται στο σύμπαν σε διάφορα μήκη κύματος (ορατό φως, υπέρυθρο, υπεριώδες, ακτίνες Χ κ.α.).

Η μαύρη τρύπα του είχε ήδη μάζα δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας, σε μια εποχή που το σύμπαν είχε περίπου το ένα δέκατο της σημερινής ηλικίας του (δημιουργήθηκε πριν από 13,8 δισ. χρόνια).

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=706467

http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%BF-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD-%CE%BB%CE%AC%CE%BC%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CF%8C%CF%83%CE%BF-300-%CF%84%CF%81%CE%B9%CF%82-%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CE%B9

Οι γαλαξίες αποκαλύπτονται.

Ο στόλος των διαστημικών τηλεσκοπίων αλλά και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια, ανάμεσα στα άλλα, εντοπίζουν συνεχώς νέους γαλαξίες, κάποιοι εκ των οποίων είναι πραγματικά ξεχωριστοί. Πρόκειται για σπάνιους γαλαξίες με μοναδικά και εντυπωσιακά χαρακτηριστικά. Ας δούμε ορισμένους από αυτούς.

Πριν από λίγες ημέρες ερευνητές του Εργαστηρίου Αεριώθησης της NASA (το γνωστό JPL) χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE εντόπισαν στις εσχατιές του Σύμπαντος έναν γαλαξία ο οποίος είναι ο πιο φωτεινός που έχει εντοπιστεί ως σήμερα. Ο WISE J224607.57-052635.0 βρίσκεται στην ασύλληπτη απόσταση των 12,5 δισ. ετών φωτός από εμάς και η λέξη «λάμπει» είναι ίσως φτωχή για να τον περιγράψει. Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτός ο γαλαξίας έχει φωτεινότητα ίση με εκείνη 300 τρισ. άστρων σαν τον Ηλιο! Ο εντυπωσιακός γαλαξίας ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία, που ονομάζεται «υπερβολικά φωτεινοί υπέρυθροι γαλαξίες».

Η υπερβολική λαμπρότητά του πιθανώς οφείλεται σε μια κολοσσιαία μελανή οπή στο κέντρο του, η οποία «καταπίνει» μεγάλες ποσότητες αερίων που την περιβάλλουν. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή φωτογραφία του γαλαξία Μ51Α (Whirlpool), στον οποίο οι επιστήμονες έχουν προσδώσει, λόγω του σχήματός του, το όνομα «Γαλαξίας της δίνης». Ο σπειροειδής γαλαξίας διαθέτει ιδιαίτερα καθαρή δομή βραχιόνων, για αυτό και μοιάζει με μια κοσμική δίνη. Νέες παρατηρήσεις στον συγκεκριμένο γαλαξία ανέτρεψαν τα δεδομένα που γνωρίζαμε για αυτόν. Δεν βρίσκεται σε απόσταση 23 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς, όπως πιστεύαμε, αλλά σε απόσταση 30 εκατομμυρίων ετών φωτός ενώ η διάμετρός του δεν είναι 40 χιλιάδες έτη φωτός αλλά 60 χιλιάδες. Η νέα φωτογραφία αποτελεί σύνθεση εικόνων των διαστημικών τηλεσκοπίων Hubble και Chandra.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble προσέθεσε άλλη μια επιτυχία στην τεράστια λίστα των ανακαλύψεων που έχει κάνει στο Σύμπαν από τη στιγμή που τέθηκε σε λειτουργία το 1990. Το Hubble εντόπισε έναν μυστηριώδη γαλαξία σε απόσταση 60 εκατ. ετών φωτός από τη Γη. Ο γαλαξίας που έλαβε την κωδική ονομασία IC 335 δεν διαθέτει σπείρες και σύμφωνα με τους ειδικούς η μελέτη του μπορεί να προσφέρει νέα στοιχεία, όχι μόνο για τη δημιουργία γαλαξιών αλλά και για τον σχηματισμό του Σύμπαντος. Οι πρώτες παρατηρήσεις δείχνουν ότι ανήκει σε σπάνιο τύπο γαλαξιών, τους SO, που είναι ευρύτερα γνωστοί με τον όρο φακοειδείς γαλαξίες. Ενας φακοειδής γαλαξίας είναι η ενδιάμεση μορφή εμφάνισης μεταξύ ελλειπτικού και σπειροειδή γαλαξία.

Ενα εντυπωσιακό από πολλές πλευρές κοσμικό φαινόμενο εντόπισε ομάδα αστρονόμων από διάφορα μεγάλα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπως το ΜΙΤ και το Χάρβαρντ. Χρησιμοποιώντας τρία διαστημικά τηλεσκόπια (Hubble, Chandra, Spitzer) οι ερευνητές εντόπισαν μια γαλαξιακή συγχώνευση. Οι γαλαξιακές συγκρούσεις δεν είναι σπάνιες, αλλά η συγκεκριμένη είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Παράγει υπέρλαμπρη ακτινοβολία ακτίνων Χ στο Σύμπαν και φυσικά η όλη διεργασία, όπως συμβαίνει συνήθως, εκτός από ακτινοβολία παράγει και χιλιάδες νέα άστρα.

Οι δύο γαλαξίες που συγχωνεύονται είναι ο NGC 2207 και ο IC 2163 οι οποίοι βρίσκονται σε απόσταση 130 εκατ. ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό του Μεγάλου Κυνός. Σύμφωνα με τους ερευνητές, η υπέρλαμπρη ακτινοβολία προέρχεται από άστρα που βρίσκονται κοντά σε μελανές οπές. Οι ειδικοί έχουν εντυπωσιαστεί από την ένταση του φαινομένου και εικάζουν ότι είναι πιθανό κάποια από τις εμπλεκόμενες μελανές οπές να ανήκει σε έναν άγνωστο μέχρι σήμερα τύπο.

Πρόσφατα εντοπίστηκε στα βάθη του Σύμπαντος ένας πανάρχαιος γαλαξίας που δημιουργήθηκε όταν ο κόσμος βρισκόταν ακόμη στην παιδική του ηλικία. Ο γαλαξίας αυτός όμως καλύπτεται εξωτερικά από ένα κοσμικό πέπλο, ένα πυκνό στρώμα σκόνης, και δεν ήταν δυνατή η μελέτη του. Ομάδα αστρονόμων στις ΗΠΑ χρησιμοποιώντας επίγεια και διαστημικά όργανα παρατήρησης κατάφεραν να διεισδύσουν στο εσωτερικό του αποκαλύπτοντας ότι επρόκειτο για ένα γιγάντιο εργοστάσιο παραγωγής άστρων που όμοιό του δεν υπάρχει πλέον στο Σύμπαν. Η επιστημονική κοινότητα έδωσε στον γαλαξία αυτόν το παρατσούκλι «Σπίθα» αλλά κάποιοι έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως τον... Τυραννόσαυρο Ρεξ των γαλαξιών.

Η Σπίθα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 11 δισ. ετών φωτός από εμάς, δημιουργήθηκε δηλαδή περίπου 3 δισ. έτη μετά τη γέννηση του Σύμπαντος. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και τον υπέρυθρο φασματογράφο του αστεροσκοπείου Keck στη Χαβάη καταφέρνοντας να εισχωρήσουν στο εσωτερικό του αρχαίου γαλαξία. Οπως όλοι οι γαλαξίες της πρώιμης εποχής του Σύμπαντος, έτσι και η Σπίθα είχε μικρό μέγεθος σε σχέση με εκείνους που σχηματίστηκαν αργότερα. Η Σπίθα έχει διάμετρο 6 χιλιάδων ετών φωτός όταν ο δικός μας γαλαξίας (που έχει μεσαίο γαλαξιακό μέγεθος) έχει διάμετρο 100 χιλιάδες έτη φωτός. Ομως η Σπίθα μπορούσε να παράγει περί τα 300 άστρα ετησίως ενώ ο δικός μας γαλαξίας υπολογίζεται ότι παράγει περί τα δέκα άστρα ετησίως.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=710671

Ο γαλαξίας της μοναξιάς.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατέγραψε εντυπωσιακές εικόνες ενός ιδιαίτερου γαλαξία. Ο NGC 6503 βρίσκεται σε απόσταση 18 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη και έχει μέγεθος περίπου όσο το ένα τρίτο από αυτό του γαλαξία μας.

Ο NGC δεν αποτελεί μέρος κάποιου γαλαξιακού σμήνους ούτε έχει κοντά του κάποιον άλλο γαλαξία. Βρίσκεται σε μια εντελώς άδεια περιοχή έκτασης 150 εκ. ετών φωτός, η οποία έχει ονομαστεί από τους ειδικούς «Τοπικό Κενό». Ο γαλαξίας αποτελεί αντικείμενο μελέτης από τους αστρονόμους και πιστεύεται ότι οι εκπομπές ύλης που έχουν παρατηρηθεί στον NGC 6503 πηγάζουν από μια μελανή οπή που λιμοκτονεί.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=712299

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο του Σύμπαντος!

Ομάδα ευρωπαίων αστρονόμων με επικεφαλής τον Νταβίντ Σομπράλ του Ινστιτούτου Αστροφυσικής και Διαστημικών Μελετών του Πανεπιστημίου της Λισαβώνας χρησιμοποίησαν πολύ ισχυρά επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια και κατάφεραν να εντοπίσουν μια ομάδα πανάρχαιων γαλαξιών. Οι ερευνητές εντόπισαν αυτούς του γαλαξίες σε απόσταση 13 δισ. ετών φωτός χρησιμοποιώντας τηλεσκόπια όπως τα VLT στη Χιλή και Keck στη Χαβάη αλλά και το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble. Με βάση την κρατούσα θεωρία το Σύμπαν γεννήθηκε πριν από περίπου 13.8 δισ. έτη και για ένα διάστημα περίπου 300 εκ. ετών ήταν ένας κόσμος σκοτεινός και κρύος μέχρι να κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα άστρα τα οποία σχημάτισαν αρχικά αστρικά σμήνη και στη συνέχεια τους πρώτους γαλαξίες. Συνεπώς οι γαλαξίες που εντόπισαν οι ερευνητές είναι από τους πρώτους γαλαξίες που εμφανίσθηκαν στο Σύμπαν και περιείχαν την πρώτη γενιά άστρων καταγράφεται σήμερα ως μια «χαμένη γενιά». Τα άστρα αυτά ήταν γιγάντια και υπέρλαμπρα αλλά αποτελούνταν από υδρογόνο, ήλιο και ελάχιστο λίθιο. Τα άστρα μετατρέπονταν σε υπερκαινοφανείς αστέρες. Αυτές οι πρώτες εκρήξεις σουπερνόβα στο Σύμπαν παρήγαγαν τα βαρύτερα χημικά στοιχεία (οξυγόνο, άνθρακα, άζωτο, σίδηρο κ.α.) τα οποία διασκορπίστηκαν και οδήγησαν στη εμφάνιση νέων και πιο σύνθετων χημικά άστρων. Ενας από αυτούς τους γαλαξίες είναι όχι ο μόνο ο λαμπρότερος της ομάδας που εντοπίστηκε αλλά είναι τρεις φορές πιο λαμπρός από τον λαμπρότερο γαλαξία της πρώιμης εποχής του Σύμπαντος.

Οι ερευνητές αποφάσισαν να δώσουν στον γαλαξία αυτό ένα όνομα που να συνδυάζει την επιστήμη της αστρονομίας αλλά και την επιστήμη του… ποδοσφαίρου.

Ετσι τον ονόμασαν CR7 από τα αρχικά της μεθόδου Cosmos Redshift που χρησιμοποιείται για την χρονολόγηση μακρινών αντικειμένων του Σύμπαντος και του CR7 που είναι το επίσημο logo του διάσημου πορτογάλου ποδοσφαιριστή της Ρεάλ Μαδρίτης Κριστιάνο Ρονάλντο (Christiano Ronaldo) που φορά πάντοτε την φανέλα με το νούμερο 7.

Η ανακάλυψη του γαλαξία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=714408

Αρχαίος γαλαξίας αποκαλύπτει έναν χαμένο κρίκο της αστρικής δημιουργίας.

Αστρονόμοι ανακοίνωσαν την Τετάρτη πως, σε έναν γαλαξία πολύ μεγάλης ηλικίας, ανακάλυψαν σώματα από την εξαφανισμένη «γενιά» των τεράστιων αστέρων που φώτισαν για πρώτη φορά το σύμπαν. Πριν χαθούν για πάντα, αυτοί οι αστέρες ξεκίνησαν επίσης τη δημιουργία των χημικών στοιχείων που ήταν απαραίτητα για τη δημιουργία των πλανητών και της ζωής.

Αν και τα νεότερα άστρα όπως ο Ήλιος μας περιέχουν ποσότητες και από βαριά χημικά στοιχεία, γνωστά ως μέταλλα, στην απαρχή του σύμπαντος η διαθέσιμη αστρική «πρώτη ύλη» ήταν μόνο υδρογόνο, ήλιο και ίχνη λιθίου. Οι υπολογισμοί δείχνουν επίσης ότι αυτά τα άστρα των πρώτων γενιών ήταν εκατοντάδες ή και χιλιάδες φορές μεγαλύτερα από τον Ήλιο μας και πως «πέθαναν» πολύ γρήγορα, μόλις 200 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Η ανακάλυψη έγινε από αστρονόμους της Λισαβόνας, με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Σόμπραλ, και το Παρατηρητήριο Λάιντεν στην Ολλανδία. Όπως περιγράφουν σε άρθρο τους στο περιοδικό The Astrophysical Journal, τα άστρα εντοπίσθηκαν στον γαλαξία CR7, που επίσης βρέθηκε πρόσφατα και ο οποίος δημιουργήθηκε όταν το σύμπαν είχε ηλικία μόλις 800 εκατομμυρίων ετών.

Το φως από τον γαλαξία χρειάσθηκε 12,9 εκατομμύρια χρόνια για να φθάσει στη Γη.

Για την έρευνά τους, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο στη Χιλή, το Παρατηρητήριο Κεκ στη Χαβάη, αλλά και άλλα επίγεια τηλεσκόπια, ώστε να «σαρώσουν» το διάστημα και να εντοπίσουν γαλαξίες με νέφη σχεδόν αποκλειστικά από υδρογόνο, δηλαδή τη σύσταση που είχε το «νεαρό» σύμπαν.

Οι σύγχρονοι αστέρες όπως ο Ήλιος μας, οι οποίοι έχουν μεγάλες ποσότητες στοιχείων βαρύτερων από το ήλιο, ανήκουν στον Πληθυσμό Ι. Συνήθως βρίσκονται στις σπείρες των γαλαξιών, όπως στην περίπτωση του Γαλαξία μας.

Στην πορεία βρέθηκαν άστρα με μεγαλύτερη ηλικία και με λιγότερα μέταλλα, τα οποία συγκαταλέγονται στον Πληθυσμό ΙΙ. Με τη διατύπωση της θεωρίας της Μεγάλης Έκρηξης, οι αστρονόμοι συνειδητοποίησαν ότι οι πρώτοι αστέρες που σχηματίσθηκαν δεν θα πρέπει να έχουν καθόλου μέταλλα, κατατάσσοντάς τους στον Πληθυσμό ΙΙΙ.

Σύμφωνα με το άρθρο στο The Astrophysical Journal, πιθανότατα στον CR7 υπάρχουν και άστρα από τους Πληθυσμούς ΙΙ και ΙΙΙ. Ενώ το διαστρικό νέφος δεν περιέχει καθόλου μέταλλα, με βάση τα φασματοσκοπικά δεδομένα, η ακτινοβολία του υπόλοιπου γαλαξία υποδεικνύει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό της μάζας του αποτελείται από πιο εξελιγμένους αστέρες.

Το γεγονός αυτό, γράφουν, αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο τα άστρα Πληθυσμού ΙΙΙ να σχηματίσθηκαν από τα απομεινάρια «αρχέγονου» υλικού του γαλαξία. Η μόνη εναλλακτική εξήγηση είναι ένα εντυπωσιακό και θεωρητικό σενάριο, αφού οι αστρονόμοι δεν γνωρίζουν αν όντως συνέβη ποτέ: ένα αρχέγονο νέφος να παρέκαμψε το στάδιο της αστρικής εξέλιξης και να μετατράπηκε απευθείας σε μαύρη τρύπα.

Παρόλο που δεν είναι δυνατόν να απορριφθεί αυτή η εκδοχή, οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν μέσα από ποια ακριβώς βήματα θα μπορούσε να έχει υλοποιηθεί.

Πάντως, με παρατηρήσεις από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, και πολύ περισσότερο από το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb που θα το διαδεχθεί, ελπίζουν πως θα μπορέσουν να διαλευκάνουν την απάντηση.

http://www.naftemporiki.gr/story/967804/arxaios-galaksias-apokaluptei-enan-xameno-kriko-tis-astrikis-dimiourgias

Εντοπίσθηκαν εκατοντάδες μυστηριώδεις γαλαξίες.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου Stony Brook στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Subaru στη Χαβάη έκαναν μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Εντόπισαν 854 άγνωστους μέχρι σήμερα γαλαξίες που βρίσκονται σε απόσταση περίπου 300 εκ. ετών φωτός και ανήκουν σε ένα μεγάλο γαλαξιακό σμήνος που έχει ονομαστεί Σμήνος της Κόμης επειδή βρίσκεται στον αστερισμό της Κόμης της Βερενικής.

Οι 854 γαλαξίες ανήκουν σε ένα σπάνιο και μυστηριώδες είδος - έχουν πολύ χαμηλή πυκνότητα και είναι εξαιρετικά σκοτεινοί. Σύμφωνα με τους ερευνητές οι... σπάνιοι γαλαξίες περιβάλλονται από μια άγνωστη δύναμη που συγκρατεί τα «εύθραυστα» αστρικά συστήματα τα οποία βρίσκονται σε αυτούς.

Οι ερευνητές εικάζουν ότι αυτή η αγνωστη δύναμη μπορεί να αφορά γιγάντιες ποσότητες της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης. Οπως και έχει πάντως, οι ερευνητές τονίζουν ότι η ανακάλυψή τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters» θα προσφέρει νέα στοιχεία για την εξέλιξη των γαλαξιών και ειδικά για την εξέλιξη της φωτεινότητάς τους.

Στην εικόνα μέσα στους κύκλους με τις κωδικές ονομασίες σημειώνονται δύο από τους μυστηριώδεις γαλαξίες που εντοπίστηκαν στο Σμήνος της Κόμης.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=715910

Οι θησαυροί των γαλαξιών.

Πριν από λίγες εβδομάδες ομάδα αστρονόμων του Πανεπιστημίου Stony Brook στη Νέα Υόρκη ανακάλυψε 854 γαλαξίες. Εκτός από το εύρος της, η ανακάλυψη είναι πολύ σημαντική γιατί οι γαλαξίες αυτοί ανήκουν σε ένα σπάνιο είδος γαλαξιών με εξωτικά χαρακτηριστικά.

Εχουν πολύ χαμηλή πυκνότητα και είναι εξαιρετικά σκοτεινοί.

Οι γαλαξίες εντοπίστηκαν στο γαλαξιακό Σμήνος της Κόμης σε απόσταση 300 εκατ. ετών φωτός από εμάς. Σύμφωνα με τους ερευνητές, περιβάλλονται από μια άγνωστη δύναμη που συγκρατεί τα «εύθραυστα» αστρικά συστήματα τα οποία βρίσκονται σε αυτούς. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι αυτή η άγνωστη δύναμη μπορεί να αφορά γιγάντιες ποσότητες της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης. Οπως και να έχει, πάντως, τονίζουν ότι η ανακάλυψή τους θα προσφέρει νέα στοιχεία για την εξέλιξη των γαλαξιών και ειδικά για την εξέλιξη της φωτεινότητάς τους.

Ο κινηματογραφικός «Πόλεμος των Αστρων» ξεκινά με τη διάσημη πλέον φράση «Μια φορά και έναν καιρό σε έναν γαλαξία πολύ-πολύ μακριά», φράση που βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή της στην ανακάλυψη που έκανε διεθνής ομάδα αστρονόμων. Οι ερευνητές εντόπισαν έναν γαλαξία στις εσχατιές του Σύμπαντος ο οποίος είναι ο πιο μακρινός και ταυτόχρονα ο αρχαιότερος που γνωρίζουμε.

Τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Spitzer είχαν εντοπίσει πριν από λίγο καιρό έναν μακρινό γαλαξία που ονομάστηκε EGS-zs8-1. Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Πασκάλ Οεσκ του Πανεπιστημίου Γέιλ έκανε νέες παρατηρήσεις στον Γαλαξία με επίγεια τηλεσκόπια όπως το Keck στη Χαβάη. Οι ερευνητές κατάφεραν να υπολογίσουν με ακρίβεια τη θέση του. Οπως ανέφεραν στο άρθρο τους στην επιθεώρηση «Astrophysical Research Letters», ο γαλαξίας αυτός βρίσκεται σε απόσταση 13,1 δισ. ετών φωτός από εμάς και είναι ο πιο μακρινός και ταυτόχρονα ο αρχαιότερος που έχει εντοπιστεί ως σήμερα.

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, το Σύμπαν γεννήθηκε πριν από περίπου 13,8 δισ. έτη και η πρώτη περίοδος της ύπαρξής του έχει ονομαστεί «κοσμικός Μεσαίωνας» επειδή ήταν ένας σκοτεινός κρύος κόσμος. Χρειάστηκαν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια έτη ώσπου οι χημικές και άλλες κοσμικές διεργασίες στο βρεφικό Σύμπαν να οδηγήσουν στη γέννηση των πρώτων άστρων και στον σχηματισμό των πρώτων γαλαξιών.

«Αν και είδαμε τον Γαλαξία όπως ήταν πριν από τουλάχιστον 13 δισεκατομμύρια χρόνια, είχε ήδη αποκτήσει πάνω από το 15% της μάζας του δικού μας γαλαξία, παρ' όλο που είχαν περάσει μόνο 670 εκατ. χρόνια από τη γέννηση του Σύμπαντος» δήλωσε ο Οεσκ.

Ο EGS-zs8-1 είναι ένας φωτεινός γαλαξίας που, σύμφωνα με τους ερευνητές, «γεννούσε» άστρα με ταχύτητα περίπου 80 φορές μεγαλύτερη από τον δικό μας. Η νέα ανακάλυψη επιβεβαιώνει προηγούμενες παρατηρήσεις ότι στο νεαρό ακόμη Σύμπαν υπήρχαν ήδη μεγάλοι γαλαξίες, γεγονός που δημιουργεί νέα ερωτήματα τα οποία καλούνται να απαντήσουν οι επιστήμονες.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατέγραψε εντυπωσιακές εικόνες ενός ιδιαίτερου γαλαξία. Ο NGC 6503 βρίσκεται σε απόσταση 18 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη και έχει μέγεθος περίπου όσο το ένα τρίτο από αυτό του γαλαξία μας.

Ο NGC δεν αποτελεί μέρος κάποιου γαλαξιακού σμήνους ούτε έχει κοντά του κάποιον άλλον γαλαξία. Βρίσκεται σε μια εντελώς άδεια περιοχή έκτασης 150 εκατ. ετών φωτός, η οποία έχει ονομαστεί από τους ειδικούς «Τοπικό Κενό». Ο γαλαξίας αποτελεί αντικείμενο μελέτης από τους αστρονόμους και πιστεύεται ότι οι εκπομπές ύλης που έχουν παρατηρηθεί στον NGC 6503 πηγάζουν από μια μελανή οπή που... λιμοκτονεί.

Τα τελευταία χρόνια τα διαστημικά τηλεσκόπια και τα ολοένα και πιο ισχυρά επίγεια τηλεσκόπια επιτρέπουν στους επιστήμονες να δουν άστρα τα οποία διάφορα κοσμικά φαινόμενα απομακρύνουν από τη θέση όπου βρίσκονται και κυριολεκτικά τα εκτοξεύουν έξω από τον γαλαξία τους. Αυτά τα άστρα έχουν ονομαστεί «άστρα δραπέτες». Για πρώτη φορά εντοπίζονται και γαλαξίες δραπέτες.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Μόσχας έκαναν την ανακάλυψη μελετώντας δεδομένα του Sloan Digital Sky Survey, μιας ευρείας ερευνητικής προσπάθειας για την ψηφιακή χαρτογράφηση του ουρανού και του διαστημικού παρατηρητηρίου GALEX. Οι ερευνητές εντόπισαν 11 γαλαξίες που έχουν απομακρυνθεί από το γαλαξιακό σμήνος στο οποίο ανήκαν και κινούνται στο διαγαλαξιακό κενό του Διαστήματος. «Αυτοί οι γαλαξίες είναι αντιμέτωποι με ένα μοναχικό μέλλον, εξόριστοι από τα γαλαξιακά σμήνη στα οποία βρίσκονταν» ανέφερε ο Ιγκόρ Τσιλινγκάριαν, εκ των επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που δημοσίευσε την ανακάλυψή της στην επιθεώρηση «Science».

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=719462

EGSY8p7: ο πιο μακρινός γαλαξίας.

Ο γαλαξίας EGSY8p7 ανακαλύφθηκε από το υπέρυθρο τηλεσκόπιο του Αστεροσκοπείου Κεκ στη Χαβάη από ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον αστρονόμο Adi Zitrin του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας.

Με δεδομένο ότι το σύμπαν έχει ηλικία γύρω στα 13,8 δισεκατομμύρια έτη, ο εν λόγω γαλαξίας σχηματίστηκε όταν το σύμπαν είχε ηλικία μόλις 600 εκατ. ετών.

Απέχει 13,2 δισεκατομμύρια ετών φωτός από τη Γη.

Έτσι, ο γαλαξίας EGSY8p7 είναι ο πιο απομακρυσμένος γαλαξίας από τη Γη και ταυτόχρονα ο αρχαιότερος γαλαξίας που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

http://physicsgg.me/2015/08/06/egsy8p7-%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1%cf%82/