Πλανήτης Γη.

Ο χρόνος θα σταματήσει το βράδυ της Τρίτης για ένα δευτερόλεπτο.

Τα ρολόγια της Γης θα σταματήσουν αναγκαστικά για ένα δευτερόλεπτο τα μεσάνυχτα της Τρίτης 30 Ιουνίου, καθώς οι «φύλακες» του παγκόσμιου χρόνου θα προσθέσουν ένα εμβόλιμο (διορθωτικό) δευτερόλεπτο, με αποτέλεσμα το τελευταίο λεπτό του μήνα να έχει 61 δευτερόλεπτα και όχι 60.

Έτσι, στις 23:59:59 ώρα Γκρίνουιτς (02:59:59 ώρα Ελλάδας) η ώρα θα «κολλήσει» για ένα πρόσθετο δευτερόλεπτο (23:59:60), προτού τα ρολόγια δείξουν 00:00:00 (03:00:00 ώρα Ελλάδας) και ξεκινήσει η Τετάρτη 1 Ιουλίου. ‘Αλλα συστήματα απλώς θα «σβήσουν» για ένα δευτερόλεπτο.

Είναι η 27η φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Η προηγούμενη φορά που είχε γίνει κάτι ανάλογο, ήταν το 2012 (προηγουμένως είχαν γίνει προσθήκες δευτερολέπτων τα έτη 2008, 2005 και 1998). Και τότε είχαν προκληθεί ορισμένα προβλήματα στις χρηματιστηριακές συναλλαγές και στο διαδίκτυο (καθώς μπερδεύθηκαν οι κεντρικοί υπολογιστές υπηρεσιών όπως το LinkedIn και το Reddit), κάτι που αρκετοί φοβούνται ότι μπορεί να επαναληφθεί και φέτος.

Τυπικά, ο πλανήτης μας χρειάζεται 86.400 δευτερόλεπτα για να πραγματοποιήσει μία περιστροφή 360 μοιρών σε ένα 24ωρο. Όμως η Γη δέχεται συνεχώς βαρυτικές επιδράσεις από τον Ήλιο, τη Σελήνη και τους άλλους πλανήτες, με συνέπεια η ταχύτητα περιστροφής της να μην είναι σταθερή, αλλά να επιβραδύνεται ανεπαίσθητα. Έτσι, στην πραγματικότητα, η μέση διάρκεια της μέρας (ο χρόνος μιας πλήρως περιστροφής της Γης περί τον εαυτό της) είναι 86.400,002 δευτερόλεπτα.

Το αποτέλεσμα είναι να παρατηρείται απόκλιση της τάξης των δύο χιλιοστών του δευτερολέπτου ανάμεσα στον φυσικό (αστρονομικό-ηλιακό) χρόνο και στον Διεθνή Ατομικό Χρόνο, που μετρούν τα ατομικά ρολόγια με ακρίβεια δισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου. Συσσωρευόμενη κάθε μέρα, αυτή η απόκλιση φθάνει περίπου το ένα δευτερόλεπτο μέσα στο έτος. Έτσι, περιοδικά πρέπει να γίνεται μία διόρθωση στον Συγχρονισμένο Παγκόσμιο Χρόνο (UTC), τον διάδοχο της ώρας Γκρίνουιτς (GMT), που μετριέται από τα ατομικά ρολόγια.

Ο ατομικός χρόνος υπολογίζεται από εκατοντάδες ατομικά ρολόγια σε όλο τον κόσμο, τα οποία μετρούν τους απολύτως προβλέψιμους ηλεκτρομαγνητικούς παλμούς του ατόμου του χημικού στοιχείου καισίου.

Τα ατομικά ρολόγια χάνουν μόνο ένα ατομικό δευτερόλεπτο κάθε 300 εκατ. χρόνια.

Κατά καιρούς η απόκλιση μεταξύ ατομικού χρόνου και αστρονομικού χρόνου είναι τόση πια που κρίνεται αναγκαία η προσθήκη ενός εμβόλιμου δευτερολέπτου από τη Διεθνή Υπηρεσία Περιστροφής της Γης και Συστημάτων Αναφοράς (IERS), η οποία εδρεύει στη Γερμανία και δημιουργήθηκε το 1987 από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση και τη Διεθνή Ένωση Γεωδαισίας και Γεωφυσικής.

Η IERS παρακολουθεί συνεχώς την περιφορά του πλανήτη μας και εισηγείται στη Διεθνή Ένωση Τηλεπικοινωνιών (ITU) του ΟΗΕ πότε πρέπει να «κολλήσει» ο χρόνος. Η τελική απόφαση ανήκει στην ITU. Η πρώτη διόρθωση έγινε το 1972. Μέχρι τότε, ο χρόνος μετριόταν όχι από τα ατομικά ρολόγια, αλλά με βάση την αστρονομική σχέση ανάμεσα στη Γη και τον Ήλιο, που ήταν πιο γνωστός ως «Χρόνος Γκρίνουιτς» (GMT).

Το έξτρα δευτερόλεπτο ανακοινώνεται μήνες πριν την εισαγωγή του, ώστε να υπάρχει προετοιμασία της διεθνούς κοινότητας, και παραδοσιακά προστίθεται είτε το βράδυ της 31ης Δεκεμβρίου, είτε το βράδυ της 30ής Ιουνίου. Παρόλα αυτά, αρκετά συστήματα δεν έχουν την κατάλληλη προετοιμασία για να χειρισθούν σωστά το εμβόλιμο δευτερόλεπτο, καθώς η προσθήκη τους είναι ακανόνιστη.

Ο πονοκέφαλος που περιοδικά προκαλεί το εμβόλιμο δευτερόλεπτο, έχει εντείνει τις πιέσεις από διάφορες πλευρές να σταματήσει αυτή η πρακτική, κάτι που θα εξετάσει ξανά η ITU σε συνάντηση στη Γενεύη εντός του 2015. Αυτό σημαίνει ότι πλέον ο χρόνος θα βασίζεται αποκλειστικά στα ατομικά ρολόγια ύψιστης ακρίβειας, χωρίς να γίνεται περιοδική διόρθωση με βάση τον αστρονομικό χρόνο.

Η συνέπεια είναι ότι οι δύο χρόνοι, ατομικός και αστρονομικός, θα αποκλίνουν όλο και περισσότερο στο μέλλον (μια διαφορά ενός έως δύο λεπτών στη διάρκεια ενός αιώνα), οπότε σταδιακά θα χαθεί η σύνδεση ανάμεσα στην μέτρηση του χρόνου και στην εμπειρία των ανθρώπων για τον χρόνο γύρω τους..

Έτσι, κάποτε στο μακρινό μέλλον, οι άνθρωποι θα βλέπουν την ώρα 8 το πρωί στο ρολόι τους, αλλά γύρω τους ο ήλιος θα κοντεύει να δύσει!

http://physicsgg.me/2015/06/29/%ce%bf-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b8%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%ae%cf%83%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b2%cf%81%ce%ac%ce%b4%cf%85-%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81%ce%af/

Ολόφρεσκο πορτρέτο της Γης!

O γαλάζιος βόλος, όπως οι ειδικοί ονόμασαν τη Γη όταν άρχισαν να φθάνουν εικόνες του πλανήτη από το Διάστημα, είναι πιο εντυπωσιακός από όσο ποτέ πριν σε μια νέα εικόνα που έστειλε ο αμερικανικός δορυφόρος Deep Space Climate Observatory. Η κάμερα του δορυφόρου φωτογράφησε τη φωτεινή πλευρά του πλανήτη μας πριν από λίγα 24ωρα από απόσταση 1,6 εκ. χλμ. H Υπηρεσία Ατμόσφαιρας και Ωκεανών (ΝΟΑΑ) στην οποία ανήκει ο δορυφόρος πριν δώσει στη δημοσιότητα την εκπληκτική φωτογραφία την έστειλε στον Λευκό Οίκο με τον αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα να αναφέρει σε μήνυμα του στο twitter

«Είναι μια υπέροχη υπενθύμιση ότι πρέπει να προστατέψουμε τον μοναδικό πλανήτη που διαθέτουμε».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=724072

Η χρήση δορυφορικών δεδομένων μπορεί να προστατεύσει τη βιοποικιλότητα.

Η ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ επιστημόνων, περιβαλλοντολόγων και υπηρεσιών διαστήματος όπως η NASA και η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA) με πρόσβαση σε δορυφορικά δεδομένα μπορεί να βοηθήσει την καλύτερη προστασία της παγκόσμιας βιοποικιλότητας, σύμφωνα με διεθνή ερευνητική ομάδα.

Η χρήση δορυφορικών εικόνων μπορεί να αποκαλύψει γρήγορα την απώλεια βιοποικιλότητας, καθώς η παραγωγικότητα της βλάστησης ή η κάλυψη των φύλλων μπορεί να μετρηθεί από το διάστημα, αναφέρει η δημοσίευση του Άντριου Σκίντμορ του Πανεπιστημίου του Τβέντε και της Νάταλι Πεττορέλλι του Ζωολογικού Συνδέσμου του Λονδίνου.

Η NASA και η ESA δημοσιεύουν τα δεδομένα που συλλέγονται από τους δορυφόρους τους, αλλά η έλλειψη συμφωνίας μεταξύ περιβαλλοντολόγων και των διαστημικών οργανισμών σχετικά με το πώς καθορίζονται οι μεταβλητές για την παρακολούθηση της βιοποικιλότητας και πώς τα δεδομένα μπορούν να μεταφραστούν με ακρίβεια, σημαίνει ότι οι πληροφορίες μέχρι στιγμής έχουν απομείνει σε μεγάλο βαθμό ανεκμετάλλευτες.

«Οι δορυφορικές εικόνες από τις μεγάλες διαστημικές υπηρεσίες γίνονται όλο και πιο προσβάσιμες, και οι εικόνες έχουν πολύ υψηλότερη ανάλυση από ό,τι πριν από δέκα χρόνια. Η φιλοδοξία μας για την παρακολούθηση της βιοποικιλότητας από το διάστημα τώρα μπορεί να εκπληρωθεί από τις σύγχρονες τεχνικές δυνατότητες. Οι δορυφόροι τελευταίας τεχνολογίας μπορούν να βοηθήσουν στη διατήρηση της βιοποικιλότητας παρακολουθώντας τις επιπτώσεις των περιβαλλοντικών πολιτικών σε όλο τον κόσμο», αναφέρει ο Σκίντμορ.

Με τη σειρά της η Πιττορέλλι εξήγησε ότι υπάρχει πιεστική ανάγκη να βρεθεί μια χρήση για τα δορυφορικά δεδομένα, καθώς τα επίπεδα πληθυσμού των άγριων ζώων έχουν μειωθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια.

http://www.naftemporiki.gr/story/983548/i-xrisi-doruforikon-dedomenon-mporei-na-prostateusei-ti-biopoikilotita

Ποια είναι η ηλικία του μαγνητικού πεδίου της Γης;

Οι επιστήμονες πίστευαν έως τώρα ότι το γήινο μαγνητικό πεδίο είναι 3,45 δισεκατομμυρίων ετών, αλλά μια νέα μελέτη ανεβάζει την ηλικία του στα 4 έως 4,2 δισεκατομμύρια έτη, δηλαδή περίπου 500 έως 750 εκατομμύρια χρόνια παλαιότερο από τις έως τώρα εκτιμήσεις.

Μια πρόωρη εμφάνιση του μαγνητικού πεδίου σημαίνει ότι η κίνηση των τεκτονικών πλακών ξεκίνησε νωρίτερα.

Επίσης η ύπαρξη μαγνητικού πεδίου αποτελεί μια αόρατη ‘ασπίδα’ προστασίας για την ατμόσφαιρα από τον ηλιακό «άνεμο» (τα ρεύματα φορτισμένων ηλιακών σωματιδίων που «βομβαρδίζουν» συνεχώς τη Γη), συνεπώς θα διευκόλυνε καθοριστικά την πρόωρη ανάπτυξη ζωής στον πλανήτη μας, ο οποίος αλλιώς θα ήταν γυμνός σαν τον ‘Αρη.

Το μαγνητικό πεδίο δημιουργείται στο κέντρο της Γης, στο εξωτερικό τμήμα του πυρήνα, που αποτελείται από λιωμένο ρευστό σίδηρο. Αυτό το «γεωδυναμό», για να λειτουργήσει, χρειάζεται περιοδική απελευθέρωση θερμότητας από τον πλανήτη, κάτι για το οποίο βοηθάει η κίνηση των τεκτονικών πλακών, η οποία μεταφέρει θερμότητα από τα έγκατα του πλανήτη προς την επιφάνειά του.

Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες δεν έχουν συμφωνήσει πότε ακριβώς ξεκίνησε η κίνηση των τεκτονικών πλακών και σε ποιό χρονικό σημείο η νεαρή Γη, που σχηματίσθηκε πριν περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, απέκτησε μαγνητικό πεδίο.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον γεωφυσικό Τζον Ταρντούνο του Πανεπιστημίου του Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science», μελέτησαν μικροσκοπικούς κρυστάλλους ζιρκονίων σε πανάρχαια πετρώματα από τη δυτική Αυστραλία.

Οι κρύσταλλοι αυτοί περιέχουν μαγνητίτη, ένα ορυκτό που διατηρεί ένα μαγνητικό «αρχείο» του μακρινού παρελθόντος. Μετά από γεωχημικές μετρήσεις και με τη βοήθεια μαγνητόμετρου ακριβείας, οι επιστήμονες συμπέραναν ότι πιθανώς η τεκτονική των πλακών ξεκίνησε πριν από 4,4 δισεκατομμύρια χρόνια και το μαγνητικό πεδίο πριν τουλάχιστον 4 δισ. χρόνια.

Σήμερα μόνο δύο βραχώδεις πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, η Γη και ο Ερμής, διαθέτουν μαγνητικό πεδίο. Ο Άρης έχασε το δικό του πριν περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια και μαζί με αυτό χάθηκαν στο διάστημα η ατμόσφαιρά και το περισσότερο νερό του.

http://physicsgg.me/2015/07/31/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%b5%ce%b4/

Γιατί ο πρώτος μεσημβρινός της Γης μετακινήθηκε.

Το 1884, οι χώρες που συμμετείχαν στο Διεθνές Συνέδριο Μεσημβρινού στην Ουάσινγκτον αποφάσισαν να ορίσουν τον πρώτο μεσημβρινό της Γης -με βάση τον οποίο υπολογίζεται το γεωγραφικό μήκος- ως τον μεσημβρινό που διέρχεται από το αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς έξω από το Λονδίνο. Σήμερα, όμως, ο πρώτος μεσημβρινός βρίσκεται 102 μέτρα πιο ανατολικά.

Ο λόγος για αυτή τη μάλλον μεγάλη διαφορά είναι το GPS, το οποίο χρησιμοποιεί δορυφόρους για να μετρά τις ακριβείς συντεταγμένες σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Η τεχνική αυτή διαφέρει σημαντικά από αυτές που χρησιμοποιούνταν παλαιότερα στο Γκρίνουιτς, εξηγεί μια νέα μελέτη για την ιστορία του πρώτου μεσημβρινού στην επιθεώρηση Journal of Geodesy.

http://link.springer.com/article/10.1007%2Fs00190-015-0844-y

Ο παραδοσιακός πρώτος μεσημβρινός σημειώνεται στο έδαφος γύρω από το αστεροσκοπείο με μια γραμμή από ανοξείδωτο χάλυβα, η οποία αν επεκτεινόταν θα συνέδεε τους δύο πόλους της Γης και θα έτεμνε κάθετα τον ισημερινό. Εξ ορισμού, το γεωγραφικό μήκος πάνω σε αυτή τη γραμμή είναι μηδέν μοίρες.

Μόνο μία τέτοια γραμμή, ή μεσημβρινός, περνά από κάθε σημείο του πλανήτη. Ο μεσημβρινός του Γκρίνουιτς υπολογίστηκε με ένα εξειδικευμένο τηλεσκόπιο, το τηλεσκόπιο μεσημβρινής διάβασης ή μεσημβρινό κύκλο, το οποίο μετρά τις θέσεις άστρων και επιτρέπει τον υπολογισμό της τοπικής ώρας.

Το σημαντικό είναι ότι το όργανο αυτό πρέπει να τοποθετείται σε απόλυτα κατακόρυφη θέση, η οποία υπολογιζόταν από ένα βαρίδι που κρεμόταν μέσα σε μια λεκάνη γεμάτη υδράργυρο ώστε να δημιουργεί μια επίπεδη, οριζόντια επιφάνεια.

Το πρόβλημα, εξηγεί η νέα αμερικανική μελέτη, είναι ότι το κατακόρυφο όπως μετράται με αυτή τη μέθοδο επηρεάζεται από τοπικές συνθήκες. Το κυριότερο είναι ότι η Γη δεν είναι μια τέλεια, ομοιογενής σφαίρα. Μεγάλες συγκεντρώσεις μάζας όπως τα βουνά διαταράσσουν τοπικά το βαρυτικό πεδίο και μαζί με αυτό τις αστρονομικές μετρήσεις των μεσημβρινών.

Αντίθετα, η τεχνολογία του GPS επιτρέπει στους ερευνητές να μετρούν το κατακόρυφο από το Διάστημα ως μια νοητή γραμμή που περνά ακριβώς από το κέντρο της Γης.

Όπως αναφέρουν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, του Αστεροσκοπείου του Αμερικανικού Ναυτικού, της Εθνικής Υπηρεσίας Γεωχωρικών Δεδομένων και Πληροφοριών και της εταιρείας Analytical Graphics, η απόκλιση των 102 μέτρων στο Γκρίνουιτς μπορεί πράγματι να υπολογιστεί με ακρίβεια από χάρτες του βαρυτικού πεδίου.

«Με την πρόοδο της τεχνολογίας, η αλλαγή του πρώτου μεσημβρινού ήταν αναπόφευκτη» συνοψίζει ο Κεν Σέιντελμαν, αστρονόμος του Πανεπιστημίου της Βιρτζίνια.

Σήμερα, μόνο οι τουρίστες που συμβουλεύονται το GPS στα κινητά τους τηλέφωνα αντιλαμβάνονται ότι η χαλύβδινη γραμμή στο έδαφος απέχει αρκετά από τον πραγματικό πρώτο μεσημβρινό. Όπως σχολιάζει ο Σέιντελμαν, «ίσως πρέπει να τοποθετηθεί [στο έδαφος] ένα νέο σημάδι που σημειώνει τον νέο πρώτο μεσημβρινό».

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500018265

Οι καυτές στήλες του μανδύα της Γης.

Ένας τρισδιάστατος χάρτης του γήινου μανδύα, ο οποίος δημιουργήθηκε με προσομοιώσεις και ανάλυση σεισμικών δεδομένων, επιβεβαιώνει την κρατούσα θεωρία για τις στήλες καυτού βράχου που αναβλύζουν από βάθος 2.900 χιλιομέτρων και συχνά γεννούν ηφαίστεια στην επιφάνεια.

Το εσωτερικό της Γης μοιάζει με κρεμμύδι: ο εξωτερικός φλοιός, ο οποίος περιέχει τους ωκεανούς και τις ηπείρους, καλύπτει έναν παχύ μανδύα από θερμό αλλά στέρεο βράχο. Κάτω από τον μανδύα βρίσκεται ο εξώτερος πυρήνας, αποτελούμενος από λιωμένο σίδηρο και νικέλιο, κάτω από τον οποίο κρύβεται ο εσώτερος μανδύας, μια γιγάντια σφαίρα από συμπαγή σίδηρο.

Η θερμότητα του πυρήνα αναγκάζει τα πετρώματα του μανδύα να ανεβαίνουν μέχρι τον φλοιό όπου ψύχονται και αρχίζουν να ξαναπέφτουν προς το κέντρο -το ίδιο συμβαίνει για παράδειγμα με το νερό που θερμαίνεται στη βάση μιας κατσαρόλας.

Το 1971, ο αμερικανός γεωφυσικός Τζέισον Μόργκαν πρότεινε τη θεωρία ότι οι τεκτονικές πλάκες του φλοιού επιπλέουν πάνω από στατικές, ανοδικές στήλες καυτού βράχου, οι οποίες αναβλύζουν από το όριο ανάμεσα στον μανδύα και τον φλοιό. Σε αντίθεση με τις τεκτονικές πλάκες που διαρκώς μετακινούνται, αυτές οι στήλες, γνωστές και ως λοφία, παραμένουν στη θέση τους για εκατομμύρια χρόνια.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, τα λοφία διαπερνούν τον υπερκείμενο φλοιό που κινείται και δημιουργούν έτσι αλυσίδες ηφαιστειακών νησιών όπως το αρχιπέλαγος της Χαβάης.

Μέχρι σήμερα, επισημαίνουν οι συντάκτες της νέας μελέτης, οι ενδείξεις για την ύπαρξη αυτών των στηλών παρέμεναν ανεπαρκείς.

Η νέα έρευνα, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature , δείχνει τώρα να επιβεβαιώνει τη θεωρία. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ ανέλυσαν την πορεία των σεισμικών κυμάτων από 273 ισχυρούς σεισμούς την τελευταία εικοσαετία. Η ταχύτητα και η πορεία των κυμάτων αυτών επηρεάζεται από μεταβολές της πυκνότητας, επιτρέποντας στους ερευνητές να υπολογίσουν τη δομή ολόκληρου του μανδύα.

Το υπολογιστικό μοντέλο που προέκυψε δείχνει δεκάδες λοφία καυτού βράχου να κοχλάζουν κάτω από τον φλοιό. «Μέχρι σήμερα κανείς δεν είχε δει αυτά τα κιονοειδή αντικείμενα που συνεχίζονται από τη βάση του μανδύα μέχρι το ανώτερο τμήμα του» υπερηφανεύεται ο Σκοτ Φρεντς, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

Το εντυπωσιακό είναι πως όλα τα λοφία δείχνουν να πηγάζουν από δύο θερμές περιοχές στη βάση του μανδύα, διαμέτρου 5.000 χιλιομέτρων η καθεμία, οι οποίες βρίσκονται σε αντιδιαμετρικές θέσεις κάτω από την Αφρική και τον Ειρηνικό.

Το υπολογιστικό μοντέλο δείχνει δεκάδες στήλες καυτών πετρωμάτων να αναβλύζουν από τη βάση του μανδύα.

Σε βάθος 1.000 χιλιομέτρων από την επιφάνεια, τα λοφία έχουν διάμετρο 600 έως 1.000 χιλιόμετρα. Πάνω από αυτό το βάθος αρχίζουν να απλώνονται σαν τα δέλτα των ποταμών. Σε αυτές της περιοχές του φλοιού υπάρχουν συχνά ηφαίστεια, έστω κι αν δεν βρίσκονται ακριβώς πάνω από το λοφίο.

Τα λοφία είναι τουλάχιστον 400 βαθμούς Κελσίου πιο θερμά από τον υπόλοιπο μανδύα και πιθανότατα έχουν ελαφρώς διαφορετική χημική σύσταση, κάτι που αποτυπώνεται και στη σύσταση των ηφαιστείων πάνω από τα λοφία.

Τα λοφία εκτιμάται ότι παραμένουν ενεργά και στάσιμα για πολλά εκατομμύρια χρόνια. Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι οι δύο γιγάντιες θερμές περιοχές από όπου αναβλύζουν τα λοφία εκτιμάται ότι παραμένουν στη θέση τους, κάτω από την Αφρική και τον Ειρηνικό, εδώ και 250 εκατομμύρια χρόνια.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2015/09/07/%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%cf%85%cf%84%ce%ad%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bb%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%ce%bd%ce%b4%cf%8d%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b7%cf%82/

Όταν η καρδιά της Γης άρχισε να παγώνει.

Ο εσώτερος πυρήνας της Γης, μια μπάλα από μασίφ σίδερο λίγο μεγαλύτερη από τον Πλούτωνα, πρέπει να σχηματίστηκε νωρίτερα από ό,τι είχε εκτιμηθεί ως σήμερα, εκτιμά νέα μελέτη στο Nature. Και η εκτίμηση έχει σημασία για το μέλλον της ζωής στη Γη.

Το εξωτερικό στρώμα της Γης είναι ο λεπτός φλοιός, κάτω από τον οποίο υπάρχουν τα θερμά πετρώματα του μανδύα. Πιο κάτω, σε βάθος περίπου 3.000 χιλιομέτρων, βρίσκεται ένας εξώτερος μανδύας από ρευστό σίδηρο και νικέλιο. Στο κέντρο του βρίσκεται ο εσώτερος, στερεός πυρήνας. με διάμετρο γύρω στα 1.200 χιλιόμετρα, ο οποίος σταδιακά μεγαλώνει και μεγαλώνει.

Ο εσώτερος πυρήνας σχηματίστηκε από την πήξη, ή στερεοποίηση, του ρευστού σιδήρου καθώς η νεογέννητη Γη έχανε θερμότητα από το εσωτερικό της. Ο στερεός σίδηρος βυθίστηκε στο κέντρο, καθώς έχει μεγαλύτερη πυκνότητα από τον λιωμένο σίδηρο.

Οι εκτιμήσεις για το πότε αυτό συνέβη ποικίλλουν, από τα 500 εκατομμύρια μέχρι τα 2 δισεκατομμύρια χρόνια πριν.

Στη νέα μελέτη,

http://www.nature.com/nature/journal/v526/n7572/full/nature15523.html

γεωλόγοι του Πανεπιστημίου του Λίβερπουλ στη Βρετανία εξετάζουν αρχαία πυριγενή πετρώματα, δηλαδή βράχους που σχηματίστηκαν από τη στερεοποίηση μάγματος. Πολλά πετρώματα περιέχουν σωματίδια μαγνητικών υλικών όπως ο σίδηρος, και διατηρούν έτσι μια μνήμη της έντασης και της κατεύθυνσης του μαγνητικού πεδίου της Γης την εποχή που σχηματίστηκαν.

Οι μετρήσεις έδειξαν ότι η ένταση του μαγνητικού πεδίου αυξήθηκε απότομα πριν από περίπου 1 με 1,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Η αύξηση αυτή είναι πιθανό να συνέπεσε χρονικά με την έναρξη του σχηματισμού του εσώτερου πυρήνα, λένε οι ερευνητές.

Το μαγνητικό πεδίο δημιουργείται από ρεύματα λιωμένου, ηλεκτρικά αγώγιμου σιδήρου στον εξώτερο πυρήνα. Τα ρεύματα, με τη σειρά τους, δημιουργούνται λόγω της θερμότητας που διαρρέει από τον εσώτερο πυρήνα και αναδεύει τον λιωμένο σίδηρο στον εξώτερο πυρήνα.

Η στερεοποίηση του σιδήρου στο κέντρο της Γης, εκτιμά η μελέτη, ισχυροποίησε αυτά τα ρεύματα, αφού η βύθιση του στερεού σιδήρου ανάγκασε τον ρευστό σίδηρο, μαζί με άλλα, ελαφρύτερα στοιχεία, να μετακινηθούν από το κέντρο σε μικρότερα βάθη.

Η χρονολόγηση του εσώτερου μανδύα έχει σημασία για το μαγνητικό πεδίο, επισημαίνουν οι ερευνητές: όταν η διαδικασία ολοκληρωθεί και ο πυρήνας στερεοποιηθεί εντελώς, το μαγνητικό πεδίο θα εξαφανιστεί, και θα πάψει έτσι να προστατεύει τη Γη από τα φορτισμένα σωματίδια της ηλιακής και κοσμικής ακτινοβολίας.

Ο εσώτερος πυρήνας παραμένει ρευστός επειδή διατηρεί ένα μέρος της θερμότητας της νεογέννητης Γης, η οποία ήταν κάποτε μια διάπυρη μπάλα από μάγμα. Ο πυρήνας όμως συνεχίζει να παράγει θερμότητα λόγω της διάσπασης φυσικών ραδιενεργών στοιχείων όπως το ουράνιο.

Ο στερεός εσωτερικός πυρήνας της Γης ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά -ως διακριτός από τον ρευστό εξωτερικό πυρήνα- το 1936 από τη δανή σεισμολόγο και γεωφυσικό Ίνγκε Λέμαν. Ο στερεός πυρήνας -που εκτός από σίδηρο περιέχει και νικέλιο- αρχίζει σε βάθος περίπου 5.200 χιλιομέτρων και έχει ακτίνα περίπου 1.200 χιλιομέτρων. Η θερμοκρασία του υπολογίζεται στους 5.400 βαθμούς Κελσίου, σχεδόν όσο και στην επιφάνεια του Ήλιου.

«Το θεωρητικό μοντέλο που ταιριάζει περισσότερο με τα δεδομένα μας υποδεικνύει ότι ο εσώτερος μανδύας χάνει θερμότητα πιο αργά από ό,τι οποιαδήποτε στιγμή τα τελευταία 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια» αναφέρει ο Άντι Μπίγκιν, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

«Αυτή η ροή ενέργειας θα πρέπει να κρατήσει ζωντανό το μαγνητικό πεδίο για ένα δισεκατομμύριο χρόνια ή και περισσότερο».

Το τι θα συμβεί στη Γη όταν χάσει το προστατευτικό πεδίο της είναι εμφανές στον σημερινό Άρη. Ο γειτονικός πλανήτης είναι τρεις φορές μικρότερος από τη Γη και κρύωσε πιο γρήγορα, οπότε έχασε τον ρευστό πυρήνα του και μαζί με αυτόν και το μαγνητικό πεδίο.

Σήμερα, η επιφάνειά του είναι μια έρημος που βομβαρδίζεται από θανάσιμα επίπεδα ακτινοβολίας.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500031289

Η Γη έχει πλέον το δικό της site!

Η NASA έθεσε σε λειτουργία πριν από λίγες ώρες ένα νέο δικτυακό τόπο, ένα site αφιερωμένο στη Γη. Ο δορυφόρος Deep Space Climate Observatory αποτελεί προϊόν συνεργασίας της NASA, της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας των ΗΠΑ και της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. Βασική αποστολή του δορυφόρου είναι να παρατηρεί τους ηλιακούς ανέμους και γενικά τα φαινόμενα στον Ηλιο ώστε να μπορούν οι επιστήμονες στη Γη να κάνουν προβλέψεις για τις διαστημικές καιρικές συνθήκες και τις επιπτώσεις τους στον πλανήτη μας.

Ενα από τα βασικά όργανα του δορυφόρου είναι το EPIC μια κάμερα CCD τεσσάρων megapixel που καταγράφει εικόνες ως φωτογραφική μηχανή αλλά λειτουργεί και ως τηλεσκόπιο. Στο νέο site θα δημοσιεύονται καθημερινά καινούργιες εικόνες της φωτεινής πλευράς της Γης.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=747332

Χέρι χέρι η Γη και η ζωή.

Ενας αρχαίος κρύσταλλος ζιρκονίου που αποκαλύφθηκε στη Δυτική Αυστραλία μπορεί να αποτελεί απόδειξη ότι η ζωή εμφανίστηκε στον πλανήτη μας πριν από 4,1 δισεκατομμύρια χρόνια, ή 300 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα από ό,τι υπολογιζόταν ως τώρα, σύμφωνα με μια ομάδα αμερικανών ερευνητών. Με δεδομένο ότι η ηλικία της Γης υπολογίζεται στα 4.5 δισ. έτη φαίνεται ότι η ζωή δεν άργησε καθόλου να κάνει την εμφάνιση της στον πλανήτη.

Επιστήμονες από τα πανεπιστήμια του Στάνφορντ και της Καλιφόρνια είπαν ότι είχαν συλλέξει πρόσφατα γύρω στα 10.000 ζιρκόνια από την περιοχή Τζακ Χιλς της Αυστραλίας που δημιουργήθηκαν αρκετά δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Μεταξύ των ήταν και ένα που πιστεύουν ότι περιέχει ένα ίζημα άνθρακα που είναι είναι 4,1 δισεκατομμυρίων χρονών... συν ή πλην 10 εκατομμύρια χρόνια.

«Η πλήρης ενθυλάκωσή του σε ακέραιο, μη-διαταραγμένο ζιρκόνιο αποδεικνύει ότι δεν έχει υποστεί μόλυνση ή μείξη από πιο πρόσφατες γεωλογικές διαδικασίες [... και] μπορεί να αποτελέσει απόδειξη ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε πριν από 4,1 δισεκατομμύρια χρόνια» αναφέρεται στο σχετικό άρθρο που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS». Οι επιστήμονες έχουν χρησιμοποιήσει ενδείξεις απολιθωμάτων για να βεβαιώσουν ότι η ιστορία της ζωής στη Γη ξεκίνησε πριν από 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια, με τη μορφή μονοκύτταρων οργανισμών.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=747354

Η Γη από το διάστημα (βίντεο)

Ο ιαπωνικός μετεωρολογικός δορυφόρος Himawari 8 δημιουργεί μια εικόνα του συνολικού δίσκου της γης κάθε 10 λεπτά:

https://www.youtube.com/watch?v=t6YfEkLR_Ho

http://physicsgg.me/2015/10/20/%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf/

Ανθισε η πιο άνυδρη έρημος του πλανήτη.

Επειδή ο πλανήτης μας παντα μας εκπλήσσει!!!

Η έρημος Ατακάμα στη Χιλή, γνωστή ως το πιο ξηρό μέρος πάνω στη Γη, σημείωσε έντονη ανθοφορία μετά από ένα έτος ακραίων βροχοπτώσεων.

Η Ατακάμα κατά κανόνα είναι ένα ιδιαίτερα ξηρό μέρος. Μάλιστα η πόλη Αρίκα στη Χιλή, στο βόρειο τμήμα της Ατακάμα, κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ απουσίας βροχής, έχοντας περάσει 173 συνεχόμενους μήνες χωρίς μια σταγόνα βροχής στις αρχές του 20ου αιώνα. Σε μία γειτονική πόλη, την Αντοφαγκάστα, η μέση ετήσια βροχόπτωση είναι μόλις 1,78 χιλιοστά.

Ωστόσο τα χρόνια με ισχυρή εκδήλωση του φαινομένου Ελ Νίνιο μπορεί να φέρουν ασυνήθιστες βροχοπτώσεις στην περιοχή, που βρίσκεται ακριβώς στα ανατολικά των θερμότερων νερών των ωκεανών του πλανήτη.

Τον Μάρτιο, σφοδρές καταιγίδες έφεραν 24,38 χιλιοστά βροχής σε μια ημέρα σε τμήματα της Ατακάμα.

Αυτή η σχετικά μικρή ποσότητα αποτελεί ένα τεράστιο γεγονός βροχόπτωσης για την έρημο, ισοδύναμο με πάνω από 14 χρόνια βροχής σε μία ημέρα.

Ο χείμαρρος που προκλήθηκε στο συνήθως ξηρό ποταμό Κοπιάπο οδήγησε στο θάνατο τουλάχιστον εννέα ανθρώπων εκείνη την ημέρα.

Τα λουλούδια μάλβα (ή μολόχα) στην έρημο Ατακάμα ανθίζουν κάθε πέντε με επτά έτη, συμπίπτωντας συνήθως με το Ελ Νίνιο. Φέτος εκμεταλλεύτηκαν τις ιδιαίτερα βροχερές συνθήκες της χρονιάς, οδηγώντας στην πιο εντυπωσιακή άνθηση των τελευταίων 18 ετών.

Εξάλλου, η Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια, η τοποθεσία με το ρεκόρ υψηλότερης καταγεγραμμένης θερμοκρασίας, επίσης σημείωσε έντονη βροχόπτωση αυτό το μήνα, για τα δεδομένα της.

Ο επίσημος μετεωρολογικός σταθμός στην κοιλάδα κατέγραψε 13,97 χιλιοστά βροχής στις αρχές του μήνα, ισοφαρίζοντας το ρεκόρ για το συγκεκριμένο μήνα.

Σχόλιο:στην περιοχή υπάρχουν τα μεγαλύτερα οπτικα τηλεσκόπια ακριβώς λογω της ξηρασίας.

http://www.naftemporiki.gr/story/1023914/entoni-anthoforia-sto-pio-ksiro-meros-tou-planiti-meta-apo-asunithisti-broxoptosi

Υπήρχε κάποτε ωκεανός μάγματος μέσα στη Γη.

Μια εντυπωσιακή διαπίστωση έκανε διεθνής ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Σιλβάν Πετιτζιράρντ του Πανεπιστημίου του Μπαϊρόιτ στη Γερμανία.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι κάποτε στο εσωτερικό της Γης υπήρχε ένας μεγάλος ωκεανός μάγματος.

Ο μανδύας του πλανήτη είναι ένα παχύ στρώμα που βρίσκεται μεταξύ του γήινου εξωτερικού πυρήνα και του φλοιού. Ο μανδύας της γης βρίσκεται, χονδρικά, από το βάθος των 30 χλμ μέχρι τα 2.900 χλμ κάτω από την επιφάνεια της γης και καταλαμβάνει το 70% του όγκου της. Ο γήινος μανδύας διακρίνεται στον κυρίως μανδύα και στον ανώτερο μανδύα.

Υπάρχουν διάφορες απόψεις για το παρελθόν και το παρόν του μανδύα. Μια δημοφιλής θεωρία είναι ότι από την πρώτη στιγμή που σχηματίστηκε μέχρι και σήμερα βρίσκεται σε στερεή κατάσταση. Αλλη θεωρία με πολλούς υποστηρικτές είναι ότι ο μανδύας βρίσκεται σε ημίρρευστη κατάσταση. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν αρχικά δέσμες ακτινών Χ με τις οποίες συγκέντρωσαν στοιχεία για από το εσωτερικό του μανδύα. Στη συνέχεια πραγματοποίησαν πειράματα στις εγκαταστάσεις του Ευρωπαϊκού Συγκροτήματος Ακτινοβολίας Σύγχροτρον στη Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Αναπαρήγαγαν τις συνθήκες που επικρατούν στο κατώτερο στρώμα του μανδύα και σε βάθη 2.900 χλμ κάτω από την επιφάνεια του πλανήτη μας.

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τουλάχιστον στην πρώτη φάση της ύπαρξης του ο μανδύας φιλοξενούσε στο εσωτερικό του ένα ωκεανό μάγματος. Σύμφωνα με τους ερευνητές ο ωκεανός αυτός ήταν προϊόν του βομβαρδισμού της πρώιμης Γης από μετεωρίτες και αστεροειδείς η μαζική πτώση των οποίων αύξησε κατακόρυφα την θερμοκρασία στο εσωτερικό του πλανήτη με αποτέλεσμα να λιώνουν τα πετρώματα. Η διαπίστωση είναι σημαντική γιατί εκτός των άλλων η ύπαρξη ενός τέτοιου ωκεανού θα λύσει ένα γεωλογικό μυστήριο που απασχολεί τους επιστήμονες. Το γιατί το μείγμα των στοιχείων στο εσωτερικό της Γης είναι διαφορετικό από εκείνο των μετεωριτών οι οποίοι αποτελούνται από τα ίδια υλικά από τα οποία σχηματίστηκε ο πλανήτης μας.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=751291

Αλυτος γρίφος η προέλευση του νερού.

Αν και το νερό καλύπτει τα 2/3 της επιφάνειας του πλανήτη μας, η προέλευσή του παραμένει «γρίφος» για τους επιστήμονες ακόμη και σήμερα. Έτσι, ορισμένοι ειδικοί υποστηρίζουν πως το υγρό στοιχείο υπήρχε ήδη κατά τη διάρκεια σχηματισμού πλανήτη μας, ενώ άλλοι πως εμφανίσθηκε σε μεταγενέστερη φάση, πιθανότατα μέσω μετεωριτών και κομητών.

Τώρα, η ανάλυση δειγμάτων νερού από τον μανδύα της Γης έρχεται να προσφέρει περισσότερα στοιχεία, ώστε να γίνει ένα ακόμη βήμα προς την τελεσίδικη απάντηση. Κι αυτή γιατί η ανάλυση, που έγινε από επιστήμονες του πανεπιστημίου της Χαβάης, έδειξε πως στον πλανήτη μας υπήρχε νερό ήδη από τη φάση δημιουργίας του.

Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές εντόπισαν μικρές ποσότητες νερού εγκλωβισμένες σε κοιλότητες στο εσωτερικό ολιβίνη, ενός ορυκτού που αργότερα ενσωματώθηκε σε ηφαιστειακά πετρώματα τα οποία εντοπίζονται σήμερα στην Ισλανδία και στο νησί Παντλόπινγκ, στο Καναδικό Αρκτικό Αρχιπέλαγος.

Οι κοιλότητες αυτές είναι μικροσκοπικές, με διάμετρο μόλις 20 εκατομμυριοστά του μέτρου, με συνέπεια οι ποσότητες του νερού να είναι ελάχιστες. «Οι μετρήσεις τόσο μικρών ποσοτήτων μπόρεσαν να γίνουν πραγματικότητα μόλις τα τελευταία χρόνια, με την εξέλιξη της τεχνολογίας», αναφέρει στο σάιτ Discovery News η Λίντια Χάρις, επιστήμονας από το πανεπιστήμιο της Χαβάης που συμμετείχε στην έρευνα.

Η επιστημονική ομάδα χρησιμοποίησε ένα υπερσύγχρονο όργανο, με τη βοήθεια του οποίου μπόρεσε να αναλογίσει την αναλογία δευτερίου-υδρογόνου στα ίχνη νερού. Το δευτέριο, γνωστό και ως «βαρύ υδρογόνο», είναι ισότοπο του υδρογόνου, διαθέτοντας ένα νετρόνιο στον πυρήνα του.

Η συγκεκριμένη αναλογία θεωρείται ένας από τους βασικούς δείκτες για την προέλευση ενός υλικού στο ηλιακό μας σύστημα. Ο λόγος είναι πως το δευτέριο, το οποίο δημιουργήθηκε με τη Μεγάλη Έκρηξη, δεν ήταν ισοκατανεμημένο στον δίσκο από σκόνη και αέρια που περιέβαλλε τον «νεαρό» Ήλιο και από τον οποίο σχηματίσθηκαν οι πλανήτες και τα υπόλοιπα ουράνια σώματα.

Η ίδια αναλογία δείχνει επίσης την εξέλιξη χημικών διεργασιών με την πάροδο του χρόνου. Για παράδειγμα, οι ενώσεις με τα ελαφρύτερα άτομα υδρογόνου μπορούν να διαφύγουν ευκολότερα από την ατμόσφαιρα στο διάστημα, από αυτές με τα βαρύτερα άτομα δευτερίου.

Η ανακάλυψη των επιστημόνων δείχνει πως, στις «πρώτες ύλες» που σχημάτισαν τον πλανήτη μας, συμμετείχαν και σωματίδια σκόνης τα οποία παρέσυραν μόρια νερού από τον δίσκο που περιέβαλλε τον «νεαρό» Ήλιο. Ακόμη κι αν κατά τη διαδικασία σχηματισμού της Γης ένα μέρος του νερού εξατμίσθηκε λόγω της θερμότητας, με βάση αυτή τη θεωρία θα πρέπει να επιβίωσαν αρκετές ποσότητες.

Άλλοι ερευνητές πάντως υποστηρίζουν πως, ακόμη και στην περίπτωση που ισχύει το παραπάνω σενάριο, το νερό θα έπρεπε να εξατμισθεί λίγο αργότερα, με την πρόσκρουση στον πλανήτη μας του τεράστιου ουράνιου σώματος που είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η Σελήνη. Επομένως, θεωρούν πως η Γη χρειάσθηκε να ανεφοδιασθεί με νερό στην πορεία, από κομήτες και αστεροειδείς οι οποίοι κατέληξαν στην επιφάνειά της.

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, προσομοιώσεις σε υπολογιστή έχουν δείξει πως η βίαιη «γέννηση» της Σελήνης δεν είναι απαραίτητο να στέρησε τον πλανήτη μας από όλο το νερό που διέθετε. Αντίθετα, μικρές ποσότητες θα μπορούσαν κάλλιστα να παραμείνουν στην ατμόσφαιρα, μέχρι να ψυχθούν και να επιτρέψουν στο έδαφος.

http://www.naftemporiki.gr/story/1030711/alutos-grifos-i-proeleusi-tou-nerou

Θα αντιστραφεί το μαγνητικό πεδίο της Γης;

Τους τελευταίους δύο αιώνες το μαγνητικό πεδίο της Γης εξασθενεί όλο και περισσότερο, και ορισμένοι ερευνητές ανησυχούν ότι σύντομα θα μηδενιστεί και τελικά θα αντιστραφεί, με το βόρειο και το νότιο μαγνητικό πόλο να ανταλλάσσουν θέσεις. Το αναποδογύρισμα όμως μάλλον θα αργήσει, καθησυχάζει νέα μελέτη του MIT.

Το μαγνητικό πεδίο της Γης, το οποίο λειτουργεί σαν ασπίδα και προστατεύει τους ζωντανούς οργανισμούς από φορτισμένα σωματίδια της ηλιακής και κοσμικής ακτινοβολίας, δημιουργείται από την κίνηση ρευστού σιδήρου στον πυρήνα της Γης (ο σίδηρος είναι μαγνητικό υλικό).

Οι γεωλόγοι πίστευαν κάποτε ότι το μαγνητικό πεδίο είναι σταθερό και οι μαγνητικοί πόλοι παραμένουν ακίνητοι στις σημερινές θέσεις τους. Η έκπληξη ήρθε τον 20ό αιώνα από τη χαρτογράφηση μαγνητικών βράχων στο βυθό του Ατλαντικού, οι οποίοι αποκάλυψαν ότι το πεδίο περιστασιακά αντιστρέφεται.

Ο μηχανισμός του φαινομένου παραμένει άγνωστος, και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις αντιστροφές με ακρίβεια. «Κάποιες φορές δεν υπάρχει αναποδογύρισμα για 40 εκατομμύρια χρόνια· άλλες φορές συμβαίνουν δέκα αντιστροφές σε ένα εκατομμύριο χρόνια» λέει ο Χουαπέι Γουάνγκ του ΜΙΤ, πρώτος συγγραφέας της μελέτης στην επιθεώρηση PNAS.

Η πιο πρόσφατη αντιστροφή συνέβη πριν από περίπου 780.000 χρόνια, όταν ο βόρειος μαγνητικός πόλος βρισκόταν στην Ανταρκτική και ο νότιος στην Αρκτική. Και το αναποδογύρισμα συνέβη απότομα, πιθανώς σε λιγότερο από 100 χρόνια.

Τα τελευταία 200 χρόνια η ένταση του πεδίου έχει μειωθεί κατά 15%, και ορισμένοι επιστήμονες εκτιμούν ότι θα μηδενιστεί σε 1.000 με 2.000 χρόνια, πριν τελικά αντιστραφεί και σταθεροποιηθεί σε ανάποδη πολικότητα.

Η νέα μελέτη δείχνει να διαψεύδει τις ανησυχίες: διαπιστώνει ότι, παρά την εξασθένιση, η ένταση του πεδίου είναι σήμερα διπλάσια από τον μέσο όρο των τελευταίων πέντε εκατομμυρίων ετών. Και αυτό σημαίνει ότι η ένταση έχει ακόμα πολύ να πέσει μέχρι να φτάσει σε ασταθή επίπεδα και να οδηγήσει σε αντιστροφή.

«Οι σημερινές τιμές [της έντασης] είναι ασυνήθιστα υψηλές, οπότε ακόμα κι αν πέφτουν, πέφτουν προς τον μέσο όρο, και όχι από τον μέσο όρο προς το μηδέν» λέει ο Γουάνγκ.

Όπως και οι προηγούμενες έρευνες, η νέα μελέτη βασίστηκε στην ανάλυση αρχαίων πετρωμάτων, τα οποία περιέχουν μικρές ποσότητες μαγνητικών υλικών όπως ο σίδηρος, και καταγράφουν έτσι την ένταση και την πολικότητα του πεδίου όταν τα πετρώματα σχηματίστηκαν από τη στερεοποίηση λάβας.

Συγκριμένα, οι ερευνητές εξέτασαν το μαγνητισμό αρχαίων πετρωμάτων από την Ανταρκτική και από τα ηφαίστεια του αρχιπελάγους των Γκαλάπαγκος στη ζώνη του ισημερινού. Όπως υποστηρίζουν, αυτό επέτρεψε πιο ακριβείς υπολογισμούς σε σχέση με προηγούμενες έρευνες, οι οποίες βασίστηκαν σε πετρώματα από διαφορετικά γεωγραφικά πλάτη. Ο λόγος είναι ότι η ένταση του πεδίου στον ισημερινό είναι η μισή από ό,τι στους πόλους, ενώ ο υπολογισμός της τιμής της σε ενδιάμεσες τοποθεσίες είναι πιο δύσκολος.

Ο μέσος όρος της έντασης του πεδίου τα τελευταία πέντε εκατομμύρια χρόνια υπολογίστηκε στα 15 microtesla στον ισημερινό και στα 30 microtesla στους πόλους. Οι σημερινές τιμές είναι διπλάσιες και στις δύο περιπτώσεις.

Υπάρχει όμως και ένας δεύτερος λόγος που οι προηγούμενες έρευνες ήταν αναξιόπιστες, υποστηρίζουν οι ερευνητές, είναι ότι δεν ερμήνευαν σωστά το πώς τα πετρώματα καταγράφουν το μαγνητικό πεδίο: τα μεγάλα σωματίδια μαγνητικών υλικών μπορούν να μαγνητίζονται ανομοιόμορφα, λένε.

Παραδέχονται πάντως ότι δεν έχουν απάντηση για το πότε ακριβώς οι πόλοι του πλανήτη θα αναποδογυρίσουν. Όπως λέει ο Γουάνγκ, «το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι, αν παραμείνει σταθερός ρυθμός μείωσης, θα περάσουν ακόμα 1.000 χρόνια μέχρι να πέσει η ένταση του πεδίου στο μακροπρόθεσμο μέσο όρο».

«Από εκεί και πέρα, η ένταση μπορεί να αρχίσει και πάλι να ανεβαίνει. Δεν υπάρχει τρόπος να προβλέψουμε τι θα συμβεί, δεδομένης της τυχαίας φύσης της διαδικασίας».

http://physicsgg.me/2015/11/25/%ce%b8%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%b5%ce%af-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%80%ce%b5%ce%b4%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82/

Η IBM προσομοιώνει τον γήινο μανδύα και τις τεκτονικές πλάκες.

Χρησιμοποιώντας έναν από τους ισχυρότερους υπολογιστές του κόσμου για να λύσουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια εξισώσεις, ερευνητές της IBM βραβεύτηκαν για μια ρεαλιστική προσομοίωση των δυνάμεων που ασκούνται στον γήινο μανδύα και της κίνησης των τεκτονικών πλακών.

Το μοντέλο υπόσχεται τώρα καλύτερη κατανόηση των σεισμών και της ηφαιστειακής δραστηριότητας.

Η μελέτη, μια συνεργασία της ΙΒΜ και διαφόρων αμερικανικών πανεπιστημίων, παρουσιάστηκε σε διεθνές συνέδριο υπερυπολογιστών και βραβεύτηκε με το Βραβείο «Γκόρντον Μπελ», το σημαντικότερο στο χώρο των υπολογιστικών συστημάτων υψηλής απόδοσης.

Οι τεκτονικές πλάκες του γήινου φλοιού ουσιαστικά επιπλέουν πάνω στον μανδύα, ένα παχύ στρώμα από στερεά αλλά εύκαμπτα πετρώματα που κινούνται περίπου σαν πλαστελίνη. Οι θεμελιώδεις αρχές της κίνησης των ρευμάτων του μανδύα παραμένουν εν πολλοίς άγνωστες στους γεωλόγους και, όπως επισημαίνει η ΙΒΜ, έχουν χαρακτηριστεί «ένα από τα δέκα μεγάλα ερωτήματα στις γεωεπιστήμες» από τις Εθνικές Ακαδημίες των ΗΠΑ.

Μετρήσεις από σεισμογράφους σε όλο τον κόσμο συνδυάστηκαν με τα επικρατέστερα μοντέλα της σύγχρονης Γεωλογίας και τροφοδοτήθηκαν στον υπερυπολογιστή Sequoia του Εθνικού Εργαστηρίου «Λόρενς Λίβερμορ» στην Καλιφόρνια, o οποίος είναι σήμερα ο τρίτος ισχυρότερος του κόσμου.

Η προσομοίωση έσπασε το ρεκόρ τρέχοντας 600 δισεκατομμύρια μη γραμμικές εξισώσεις, αναφέρει η IBM. Επιπλέον, η προσομοίωση πέτυχε αποδοτικότητα 97% στην αξιοποίηση 1,6 εκατομμυρίων πυρήνων στους επεξεργαστές POWER του γιγάντιου συστήματος.

«Οι εξελίξεις αυτές ανοίγουν το δρόμο για την απάντηση θεμελιωδών ερωτημάτων όπως το ποιες είναι οι κινητήριες δυνάμεις των τεκτονικών μετατοπίσεων και το ποιες είναι οι βασικές διεργασίες της γέννησης μεγάλων σεισμών» σχολίασε ο Μάικλ Γκέρνις, καθηγητής Σεισμολογίας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech) και μέλος της ερευνητικής ομάδας.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500041892

Φιλόδοξη αποστολή θα επιχειρήσει να φτάσει τον γήινο μανδύα.

Ο Ιούλιος Βερν θα είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα, έστω κι αν δεν πρόκειται για Ταξίδι στο Κέντρο της Γης: διεθνής ερευνητική ομάδα αναχωρεί αυτήν την εβδομάδα για μια ιδιαίτερη περιοχή του Ινδικού Ωκεανού όπου θα προσπαθήσει να ανοίξει την πρώτη γεώτρηση μέχρι τον μυστηριώδη γήινο μανδύα.

Ο μανδύας είναι ένα στρώμα από στερεά αλλά εύπλαστα πετρώματα που βρίσκεται κάτω από το εξωτερικό στρώμα του φλοιού και φτάνει μέχρι τον γήινο πυρήνα.

Ξεκινά περίπου 30 με 60 χιλιόμετρα κάτω από τα πόδια μας και έχει πάχος περίπου 3.000 χιλιόμετρα, καταλαμβάνοντας το μεγαλύτερο μέρος του συνολικού όγκου της Γης.

Στους ωκεανούς, ο φλοιός είναι πολύ λεπτότερος και ο μανδύας βρίσκεται σε μικρότερο βάθος, το οποίο όμως και πάλι ξεπερνά τις δυνατότητες των καλύτερων γεωτρύπανων. Από τη δεκαετία του 1960 ως σήμερα, οι γεωλόγοι έχουν επιχειρήσει αρκετές φορές να φτάσουν τον μανδύα, πάντα όμως αποτύγχαναν λόγω οικονομικών ή τεχνικών δυσκολιών.

Παρόλα αυτά, οι ερευνητές της αποστολής SloMo Project πιστεύουν ότι υπάρχει λύση. Αυτήν την εβδομάδα, το ερευνητικό πλοίο JOIDES θα αναχωρήσει από τη Σρι Λάνκα και θα κατευθυνθεί σε μια περιοχή του νοτιοδυτικού Ωκεανού που ονομάζεται Ανάχωμα της Ατλαντίδας.

Η περιοχή αυτή βρίσκεται κοντά στη Μεσοωκεάνια Ράχη του Ινδικού, ένα γιγάντιο χαντάκι που βρίσκεται στο όριο δύο τεκτονικών πλακών και επιτρέπει σε μάγμα να αναβλύζει από το υπέδαφος και να ανανεώνει διαρκώς τον φλοιό του ωκεάνιου πυθμένα.

Λόγω αυτών των ιδιαίτερων γεωλογικών συνθηκών, οι υπεύθυνοι της αποστολής πιστεύουν ότι στην περιοχή του Αναχώματος της Ατλαντίδας ο μανδύας βρίσκεται μόλις πέντε χιλιόμετρα κάτω από το βυθό της θάλασσας, θάλασσα, η οποία έχει βάθος μόλις 700 μέτρων στο σημείο της γεώτρησης.

Στην πρώτη πρώτη φάση της αποστολής, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τον Ιανουάριο, το γεωτρύπανο του JOIDES θα επιχειρήσει να διαπεράσει το πρώτο ενάμισι χιλιόμετρο φλοιού. Σε επόμενη φάση, η οποία προγραμματίζεται για το 2018 χωρίς όμως να έχει εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση, το ίδιο ερευνητικό σκάφος θα προσπαθήσει να φτάσει το βάθος των 3 χιλιομέτρων κάτω από τον ωκεάνιο πυθμένα. Αν όλα πάνε καλά, ένα διαφορετικό κινεζικό ερευνητικό σκάφος θα συνεχίσει τη γεώτρηση μέχρι το τελικό βάθος των 5 χλμ, σε ημερομηνία που δεν έχει ακόμα καθοριστεί.

Εφόσον πετύχει, το ερευνητικό πρόγραμμα ουσιαστικά θα ανοίξει ένα νέο παράθυρο στον κόσμο που κρύβεται κάτω από τα πόδια μας.

Συγκεκριμένα, θα μπορούσε ή να διαψεύσει την κρατούσα θεωρία για το ποιο είναι το ανώτερο όριο του μανδύα. Σήμερα, οι γεωλόγοι πιστεύουν ότι το όριο αυτό συμπίπτει με την «Ασυνέχεια Μοχορόβιτσιτς», ή Moho, ένα όριο κάτω από το οποίο τα σεισμικά κύματα αλλάζουν απότομα ταχύτητα.

Ωστόσο οι ερευνητές της αποστολής πιστεύουν ότι η Ασυνέχεια Μοχορόβιτσις ενδέχεται να μην συμπίπτει με το όριο του φλοιού, αλλά απλώς να σημειώνει το βάθος μέχρι το οποίο το νερό των ωκεανών διαβρέχει τον μανδύα και προκαλεί χημικές αλλαγές στο περιεχόμενό του.

«Το Moho είναι ομοιόμορφο σε όλη την έκταση των ωκεανών, γι΄αυτό και όλοι υπέθεταν ότι ο ωκεάνιος φλοιός είναι κι αυτός ομοιόμορφος και επομένως απλός» δήλωσε στο BBC ο Κρις ΜακΛίοντ, γεωλόγος του Πανεπιστημίου του Κάρντιφ και μέλος της αποστολής.

«Αν όμως το σεισμικό όριο Moho είναι στην πραγματικότητα ένα όριο χημικής αλλαγής των πετρωμάτων λόγω διαβροχής του μανδύα με νερό, αυτό θα σήμαινε ότι γνωρίζουμε πολύ λιγότερα για τον ωκεάνιο φλοιό από ό,τι νομίζαμε» εξήγησε ο ερευνητής.

Επισημαίνει ακόμα ότι η διαβροχή του μανδύα με νερό προκαλεί χημικές αντιδράσεις που απελευθερώνουν μεθάνιο και υδρογόνο, αέρια που χρησιμοποιούνται ως πηγή ενέργειας από μικρόβια της αβύσσου.

Και αυτό σημαίνει ότι τα ανώτερα στρώματα του μανδύα, σε βάθος εκατοντάδων μέτρων ή ακόμα και αρκετών χιλιομέτρων, μπορεί να φιλοξενούν άγνωστα ως σήμερα, σχεδόν εξωγήινα οικοσυστήματα.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500043579

Ο εντυπωσιακός ήχος της γης όπως ακούγεται στο διάστημα!

Τους ήχους του διαστήματος κατέγραψε η Nasa και τους συγκέντρωσε σε ένα συγκλονιστικό βίντεο επτά λεπτών.

Κάθε πλανήτης και ένας ήχος… Ο ρομαντικός ήχος του Ποσειδώνα, ο μελαγχολικός του Κρόνου και ο πιο εντυπωσιακός ήχος του Ουρανού, ενώ εντύπωση προκαλεί πώς ακούγεται η ανθρώπινη δραστηριότητα στο διάστημα.

Βίντεο.

http://www.pronews.gr/portal/20151206/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%BF-%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%85%CF%80%CF%89%CF%83%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C%CF%82-%CE%AE%CF%87%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B7%CF%82-%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82-%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF

ESA Euronews: Ποιο θα είναι το μέλλον του πλανήτη μας;

Βρισκόμαστε στη Διεθνή Διάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι για να αναζητήσουμε απαντήσεις σε ένα κρίσιμο ερώτημα:Ποιο είναι το μέλλον του πλανήτη Γη; Τι πρόκειται να συμβεί τα επόμενα εκατό, πεντακόσια, ή ακόμα και χίλια χρόνια;Έχουμε κάποιους εμπειρογνώμονες που θα μας πουν την άποψη τους.Πρώτα όμως ας ρίξουμε μια ματιά στο πώς η διαστημική τεχνολογία έχει αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον πλανήτη Γη.

Στην πρώτη αποστολή στη Σελήνη οι αστροναύτες έστρεψαν το βλέμμα τους προς τα πίσω για να θαυμάσουν την ομορφιά του πλανήτη μας.Αυτή την μπλε κουκίδα ,τη Γη...

Τις τελευταίες δεκαετίες είδαμε έναν μεγάλο αριθμό δορυφόρων παρατήρησης της Γης να τιθενται σε τροχιά.Θα μπορούσαν να προσφέρουν στους επιστημονες μια μοναδική ευκαιρία - με λεπτομερείς, ακριβείς και τακτικές μετρήσεις.Αυτό που είδαν οι δορυφόροι και συνεχίζουν να βλέπουν, είναι το πώς λειτουργεί ο πλανήτης μας - την ατμόσφαιρα, τα φυτά και τα δάση,το νερό τον και πάγο του.

Σήμερα μπορούμε να παρακολουθούμε τον καιρό συνολικά και να μάθουμε για το κλίμα μας, πράγμα αδύνατο χωρίς τη διαστημική τεχνολογία.

Στην Ευρώπη η τεχνογνωσία στον τομέα της παρατήρησης της Γης καλύπτεται με τους δορυφορους «Sentinel» Θα εδραιώσει το έργο των προηγούμενων αποστολών σε μια σταθερή και αξιόπιστη ροή δεδομένων κάτω από την ομπρέλα του Ευρωπαικού προγράμματος «Copernicus».

http://www.esa.int/Our_Activities/Observing_the_Earth/Copernicus

Μόλις ολοκληρώθηκε η κατασκευή του δορυφόρου Sentinel-3 στη νότια Γαλλία, και θα μπει σε τροχιά μέσα σε λίγες εβδομάδες.

https://sentinel.esa.int/web/sentinel/home

Σήμερα έχουμε όλα τα εργαλεία που χρειαζόμαστε για να δούμε τη Γη για αυτό που είναι: ένας πλανήτης, ο πλανήτης μας.

Και τώρα τι γίνεται; Τι μέλλει γενέσθαι με τον πλανήτη μας; Είμαι εδώ στο περίπτερο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος με τον Jean-Noel Thépaut, μετεωρολόγο στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Μεσοπρόθεσμων Μετεωρολογικών Προγνώσεων, και τον Αndrew Shepherd, καθηγητής γεωσκόπησης στο πανεπιστήμιο του Leeds στη Βρετανία.Τι γνωρίζουμε με βεβαιότητα για το τι πρόκειται να συμβεί μελλοντικά στη Γη; Για τον Jean-Nöel Thépaut, επικεφαλής του "ECMWF"

http://www.ecmwf.int/en/about/what-we-do/copernicus/copernicus-climate-change-service

«Νομίζω ότι θα είναι δύσκολο για έναν επιστήμονα να πει ότι είναι απολύτως βέβαιος για τα πράγματα. Θα έλεγε ότι είναι πιθανό,πολύ πιθανό,εξαιρετικά πιθανό. Αυτό που είναι βέβαιο είναι αυτό που συμβαίνει τώρα, αυτό που βλέπουμε. Η θερμοκρασία έχει αυξηθεί, η στάθμη της θάλασσας αυξάνεται, οι πάγοι λιώνουν όπως και οι παγετώνες.»

-Σε 100 χρόνια από τώρα, θα υπάρχει Βόρειος Πόλος που θα είναι λευκός και θα έχει πολικές αρκούδες ;

Απαντά ο καθηγητής Andrew Shepherd, στο τμήμα Γεωσκόπησης του "University of Leeds"

https://www.leeds.ac.uk/news/article/3511/leading_the_way_in_earth_observation_research

«Με βάση τα όσα γνωρίζουμε, τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά στο βόρειο ημισφαίριο. Ο πάγος εκει έχει υποχωρήσει κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Τα στρώματα πάγου της Ανταρκτικής και της Γροιλανδίας θα φαίνονται το ίδιο από το διάστημα, ένας μεγάλος λευκός όγκος, αλλά θα έχουν πολύ λιγότερο πάγο σε πυκνότητα.Ο πάγος θα λιώσει και κατά συνέπεια τα επίπεδα της θάλασσας θα αυξηθούν.Έτσι οι άνθρωποι θα πρέπει να προσαρμοστούν σε αυτές τις αλλαγές.»

Jeremy Wilks,euronews:

«Όταν πρόκειται για την γεωσκόπηση της Γης, παρατηρούμε ότι υπάρχουν πάρα πολλοί δορυφόροι σε τροχιά. Γεγονός είναι ότι έχουμε μόνο 30 χρόνων δορυφορικά δεδομένα , και περίπου 200 χρόνια παρατήρησης από το έδαφος. Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε ότι κάνουμε τις σωστές προβλέψεις, ότι έχουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε για τον πλανήτη μας;»

Jean-Nöel Thépaut:«Στην πραγματικότητα έχουμε λίγο περισσότερο από 30 χρόνια διαστημικών παρατηρήσεων. Οι μετεωρολογικοί δορυφόροι χρησιμοποιούνται απο τα μεσα της δεκαετίας του '60. Αν πάτε πιο πισω έχουμε λιγότερα στοιχεία.Θα πρέπει να

γίνουν πιο ποιοτικές παρατηρήσεις,και εδώ είναι απαραίτητα τα γεωλογικά αρχεία δεδομένων.»

Andrew Shepherd:«Κατά την τελευταία δεκαετία είχαμε πολύ καλές μετρήσεις των πολικών περιοχών, χάρη στην αποστολή "CryoSat" του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος,

http://www.esa.int/Our_Activities/Observing_the_Earth/CryoSat%20

χάρη στην οποία μπορούμε τώρα να εξετάσουμε όλα τα στρωματα πάγου στον Βόρειο Πόλο όπως και στο Νότιο Πολο .Θεωρούσαμε ότι τα στρώματα πάγου στους πόλους

έμοιαζαν με κοιμώμενους γίγαντες που δεν άλλαζουν καθόλου, μέχρι που τους παρατηρήσαμε με τη βοηθεια των δορυφόρων. Βλέπουμε ότι μετακινούνται πιο γρήγορα .Ορισμένα μέρη στη Γροιλανδία μετακινούνται 5 με 10 φορές πιο γρήγορα από ό,τι πριν από 20 χρόνια."Ο πλανήτης Γη είναι πολύ διαφορετικός σήμερα από ότι ήταν κατά την εποχή της τελευταίας δεσμευτικής συμφωνίας στη Διεθνη Διασκεψη για το Κλίμα στο Κιότο το 1997.»

Jeremy Wilks,euronews:«Βρισκόμαστε στη Διεθνή Διάσκεψη για το κλίμα όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται από τους πολιτικούς. Τι θα συμβεί μελλοντικά όσον αφορά στην διασφάλιση για την τήρηση των δεσμεύσεών τους;»

Jean-Nöel Thépaut: «Γίνονται ήδη συζητήσεις σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το αν χρειαζόμαστε ένα επιπλέον Sentinel, ή μια πρόσθετη αποστολή, για την παρακολούθηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα ώστε να διασφαλίσουμε ότι αυτά για τα οποία δεσμευτηκαν κατά τη διάρκεια της διεθνούς διασκεψης θα υλοποιηθούν.»

Jeremy Wilks,euronews: «Με το βλέμμα στο μέλλον,σε χίλια χρόνια από τώρα, υπάρχουν και άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι μπορούν να συμβούν, μια λίστα πιθανοτήτων;»

Andrew Shepherd:«Νομίζω ότι το μοντέλο προβλέψεων για το στρώμα πάγου σε 1.000 με 10.000 χρόνια μας επισημαίνει ότι ίσως να μην υπάρχει στρώμα πάγου στη Γροιλανδία,ούτε πολικοί πάγοι στην Αρκτική. Ο πλανήτης Γη θα έμοιαζε τελείως διαφορετικός.Αυτά τα απίθανα αλλά δυνητικά σενάρια θα πρέπει να θέτουν σε εγρήγορση τον κόσμο.Ωστόσο δε θέλουμε να τους ανησυχούμε με πράγματα που μπορεί να συμβούν σε 10.000 χρόνια.

Jeremy Wilks,euronews:

Σκεφτείτε τον πλανήτη μας μέσα στο ηλιακό σύστημα.Από τη μία πλευρά έχουμε την Αφροδίτη, η οποία είναι ένα καλό παράδειγμα τι γίνεται όταν κάτι στραβώσει σε σχέση με την κλιματική αλλαγή.Από την άλλη πλευρά έχουμε τον Άρη, που θυμίζει αρκετά παγωμένη έρημο. Ζούμε σε ένα παρονοϊκό κόσμο που πιστεύει πως μπορεί να ελέγξει τον πλανήτη μας;»

Jean-Nöel Thépaut:«Εχουμε επέμβει κατά τον τελευταίο αιώνα, στην ατμόσφαιρα διοχευτεύοντας μια τεράστια ποσότητα του διοξειδίου του άνθρακα. Γι 'αυτό θα έπρεπε να είμαστε σε θέση να μπορούμε να επηρεάζουμε την αντιστροφή αυτής της αλλαγής.»

Andrew Shepherd:«Πιστεύω στην τεχνολογία. Η τεχνολογία βρήκε τη λύση σε πολλά πράγματα τον 20ο αιώνα. Δεν υπάρχει λόγος για τον οποίο αυτό το θέμα δεν μπορεί να λυθεί. Η ενέργεια πρέπει να προέλθει από μια διαφορετική πηγή στο μέλλον.Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όλοι οι άνθρωποι που έχουν κάποιο συμφέρον το γνωρίζουν.Επενδύουν σε άλλους πόρους ώστε να λύσουν αυτό το πρόβλημα.»

Jeremy Wilks: «Ζητήσαμε από τον Φρανκ ντε Γουίν του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος να μας πει πως φαίνεται η Γη απο το διάστημα.

Frank De Winne: «Γεια σας, το όνομά μου είναι Φρανκ Ντε Βίνε, και βρίσκομαι έξι μήνες στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Αυτό είναι ο μπλε πλανήτης μας,έχει πολλά σύννεφα, πολλά καιρικά συστήματα, και εκεί βλέπετε το μαύρο, απέραντο σύμπαν.Όταν κοιτάς από το διάστημα, μερικές φορές μπορείτε να δείτε αυτά τα μικρά νησιά που σχηματίζονται από κοραλλιογενείς υφάλους.Εχουν αυτό το καθαρό, γαλάζιο χρώμα που είναι εξαιρετικά όμορφο στο μάτι.Υπάρχει το πράσινο από τα δάση,και πάνω από τις ερήμους είναι καφέ, κοκκινωπό, κίτρινο.Βλέπεις αυτή την πολύ λεπτή μπλε γραμμή, αυτό είναι το πάχος της ατμόσφαιράς μας. Αυτό είναι ό, τι μας δίνει ζωή και κάνει τον πλανήτη μας κατοικίσιμο.»

Αυτά από την εκπομπή Space στη Διεθνή Διάσκεψη για το Κλίμα στο Παρίσι.Μπορείτε να παρακολουθήσετε όλες τις εξελίξεις στο euronews και στο euronews.com.

Βίντεο.

http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2015/12/ESA_Euronews_The_future_of_planet_Earth

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/ESA_Euronews_Poio_tha_ehinai_to_mhellon_toy_planhete_mas

Οι πάγοι λιώνουν, η διάρκεια της ημέρας αυξάνεται.

Όπως φαίνεται πρόκειται για μια ακόμα επίπτωση της κλιματικής αλλαγής στον πλανήτη:

η παρατηρούμενη επιβράδυνση της περιστροφής της Γης και η μετατόπιση των γεωγραφικών πόλων στη διάρκεια του 20ού αιώνα είναι πιθανότατα συνέπεια της τήξης των πολικών πάγων, καταλήγει αμερικανική μελέτη.

Ο λόγος που το λιώσιμο των πάγων επηρεάζει την περιστροφή και τον άξονα της Γης είναι ότι η τήξη των πολικών πάγων ανεβάζει τη στάθμη των ωκεανών και αλλάζει έτσι την κατανομή της μάζας στον πλανήτη, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Science Advances.

Το φαινόμενο είναι ουσιαστικά ίδιο με την επιβράδυνση της περιστροφής όταν ένας πατινέρ τεντώνει τα χέρια προς τα πλάγια, εξηγεί στο Reuters o Τζέρι Μιτρόβιτσα του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

Επιπλέον, η μετακίνηση μεγάλων μαζών νερού από τα πολικά καλύμματα στους ωκεανούς προκαλεί μετατόπιση του άξονα περιστροφής, με τον βόρειο γεωγραφικό πόλο να μετακινείται λόγω της τήξης κατά περίπου ένα εκατοστό το χρόνο.

«Φανταστείτε έναν πατινέρ που δεν τεντώνει τα χέρια οριζόντια αλλά τεντώνει το ένα σε μια γωνία και το άλλο σε μια άλλη γωνία. Ο πατινέρ θα αρχίσει τότε να κλυδωνίζεται πέρα-δώθε. Είναι το ίδιο πράγμα με την μετατόπιση των πόλων» εξηγεί ο Μιτρόβιτσα.

Στη διάρκεια του 20ού αιώνα, αναφέρει, το λιώσιμο των πάγων αύξησε τη διάρκεια του ημερονυκτίου κατά περίπου ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500045869

Πρώτη κατάδυση στα έγκατα όπου γεννιούνται οι σεισμοί.

Δεν κατάφεραν να φτάσουν την ίδια την κοιτίδα του Εγκέλαδου, πλησίασαν όμως σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων: διεθνής ερευνητική ομάδα άνοιξε γεώτρηση σε ένα σεισμικό ρήγμα της Νέας Ζηλανδίας όπου αναμένεται ισχυρός σεισμός. Συμπέρασμα πρώτο, το ρήγμα είναι αναπάντεχα καυτό.

Αρκετές ακόμα ερευνητικές ομάδες έχουν προσπαθήσει να φτάσουν σε ενεργά σεισμικά ρήγματα σε ΗΠΑ, Κίνα, Ταϊβάν και Ιαπωνία, επισημαίνει ο δικτυακός τόπος του περιοδικού Nature. Όμως, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι γεωτρήσεις ανοίχτηκαν μετά την εκδήλωση σεισμών.

Στο νησί Σάουθ Άιλαντ της Νέας Ζηλανδίας, ο στόχος ήταν πιο φιλόδοξος. Σχεδόν 90 επιστήμονες από 12 χώρες προσπάθησαν να μελετήσουν το εσωτερικό του ρήγματος πριν έρθει το επόμενο χτύπημα.

Το συγκεκριμένο ρήγμα σημαδεύει την περιοχή όπου η τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού τρίβεται με την ινδο-αυστραλιανή πλάκα. Οι δύο πλάκες παραμένουν κλειδωμένες στη θέση τους από τον τελευταίο ισχυρό σεισμό του 1717, και οι γεωλόγοι εκτιμούν ότι η επόμενη δόνηση έχει ήδη καθυστερήσει.

Το αρχικό σχέδιο προέβλεπε ότι η γεώτρηση θα έφτανε μέχρι το ίδιο το ρήγμα σε βάθος 1.300 μέτρων. Το γεωτρύπανο έφτασε στα 893 μέτρα, οπότε ένας ατσάλινος σωλήνας που εισήχθη στο φρεάτιο για να σταθεροποιήσει τα τοιχώματά του έσπασε και έφραξε την τρύπα, αναγκάζοντας τους ερευνητές να σταματήσουν την προσπάθεια. Κατάφεραν όμως να συλλέξουν δείγματα πετρωμάτων και να εισάγουν στο φρεάτιο ένα καλώδιο οπτικών ινών που λειτουργεί ως θερμόμετρο και σεισμόμετρο.

Η ερευνητική ομάδα εκτιμά ότι έφτασε σε απόσταση μόλις 100 - 200 μέτρων από το ρήγμα, ένα επίτευγμα που τους άφησε όλους ικανοποιημένους.

Το σημαντικότερο εύρημα είναι ότι η θερμοκρασία των πετρωμάτων σε βάθος 830 μέτρων έφτανε τους 110 βαθμούς Κελσίου. Η μέτρηση ήταν μη αναμενόμενη, δεδομένου ότι η θερμοκρασία του υπεδάφους κανονικά ανεβαίνει μόλις 30 βαθμούς για κάθε χιλιόμετρο καθόδου. Το πιθανότερο είναι ότι η θερμότητα είτε αναβλύζει από μεγαλύτερα βάθη ή παράγεται στο ρήγμα λόγω τριβής των πετρωμάτων.

«Είναι πραγματικά ένα αξιοθαύμαστο εύρημα που κανείς δεν είχε προβλέψει» σχολίασε ο Ρούπερτ Σάδερλαντ, επικεφαλής της διεθνούς προσπάθειας.

Στο μέλλον, νέες γεωτρήσεις στο ίδιο ρήγμα θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι το ίδιο το ρήγμα. Όπως λέει ο Σάδερλαντ, «κύριος στόχος είναι να κατανοήσουμε την κατάσταση ενός μεγάλου ρήγματος πριν εκδηλωθεί σεισμός».

Τα ευρήματα θα μπορούσαν να προσφέρουν νέα στοιχεία για τους μηχανισμούς του Εγκέλαδου και ίσως επιτρέψουν μια μέρα την πρόγνωση μεγάλων σεισμών.

Ας ελπίσουμε ότι το ρήγμα του Σάουθ Άιλαντ δεν θα ξυπνήσει πριν προλάβουν οι γεωλόγοι να το φτάσουν.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500046660

Το λιώσιμο των παγετώνων επιβραδύνει την περιστροφή της Γης.

Καναδοί επιστήμονες που μελετούν τον πυρήνα της Γης ανακάλυψαν ότι η άνοδος της στάθμης των ωκεανών επιβραδύνει την περιστροφή της.

Το νερό από τους λιωμένους παγετώνες προκαλεί όχι μόνο την άνοδο της στάθμης της θάλασσας, αλλά μετακινεί επίσης μάζα από τους πόλους προς τον ισημερινό, γεγονός που επιβραδύνει την περιστροφή της Γης, ενώ η βαρυτική έλξη της Σελήνης συμβάλλει επίσης στην επιβράδυνση.

«Κατά τα τελευταία 3000 χρόνια, ο πυρήνας της Γης έχει επιταχυνθεί λίγο, ενώ ο μανδύας με την επιφάνεια έχουν επιβραδυνθεί», αναφέρει ο Ματιέ Ντέμπερι, καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Αλμπέρτα.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν στην έρευνά τους το παράδειγμα ενός αθλητή του καλλιτεχνικού πατινάζ που χαμηλώνει τα χέρια του στο κέντρο του σώματός του, προκειμένου να μειώσει την ταχύτητα περιστροφής του.

Ως συνέπεια της επιβράδυνσης της περιστροφής της Γης, αυξάνεται σταδιακά το μήκος της ημέρας. Μάλιστα σε έναν αιώνα από τώρα, το μήκος μιας ημέρας θα έχει αυξηθεί κατά 1,7 χιλιοστά του δευτερολέπτου. Αυτός ο αριθμός δεν ακούγεται υψηλός, αλλά σύμφωνα με τον Ντέμπερι πρόκειται για ένα συσσωρευτικό παράγοντα του οποίου η σημασία αυξάνεται με την πάροδο του χρόνου.

Κατανοώντας τη συνδυαστική επίδραση αυτών των παραγόντων, οι ερευνητές μπορούν να προβλέψουν την άνοδο της στάθμης της θάλασσας μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα.

«Αυτό μπορεί να βοηθήσει, για παράδειγμα, στην καλύτερη προετοιμασία των παράκτιων πόλεων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής», δήλωσε ο Ντέμπερι. «Η καλύτερη πρόβλεψη μπορεί να σημαίνει διαφορά δισεκατομμυρίων δολαρίων σε υποδομές», πρόσθεσε.

http://www.naftemporiki.gr/story/1050264/to-liosimo-ton-pagetonon-epibradunei-tin-peristrofi-tis-gis

Υποθαλάσσια ηφαίστεια έλιωσαν την «χιονόμπαλα» Γη.

Πριν από εκατοντάδες εκ. έτη η Γη μετατράπηκε σε… παγάκι. Ο πλανήτης κυριολεκτικά πάγωσε και κάποια στιγμή μετά από μερικές δεκάδες εκ. έτη ξεπάγωσε και η ζωή άρχισε να εξαπλώνεται και να εξελίσσεται. Μια νέα θεωρία προσπαθεί να εξηγήσει το πώς έλιωσαν οι πάγοι και η Γη έγινε ένας φιλικός στη ζωή τόπος.

Πρόσφατες μελέτες αποκάλυψαν ότι πριν από περίπου 720 εκατ. έτη η Γη βίωσε μια σφοδρή εποχή παγετώνων κατά την οποία η επιφάνεια του πλανήτη καλύφθηκε με πάγους σε ποσοστό που άγγιξε το 100%!

Μάλιστα, οι επιστήμονες προσέδωσαν στον πλανήτη μας για τη συγκεκριμένη περίοδο τον χαρακτηρισμό «Χιονόμπαλα Γη». Οι συνθήκες εκείνη την περίοδο ήταν τέτοιες που στον Ισημερινό η μέση θερμοκρασία ήταν -20 βαθμούς Κελσίου.

Οπως είναι ευνόητο, το μεγαλύτερο ποσοστό των μορφών ζωής που υπήρχαν στον πλανήτη εξοντώθηκε. Επέζησαν μόνο όσες μορφές ζωής κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στα λιγοστά μικρής έκτασης ανοίγματα των πάγων που υπήρχαν σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές. Στον πυθμένα αυτών των περιοχών υπήρχαν θερμές πηγές που έλιωναν τους πάγους στην επιφάνεια των υδάτων δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο κάποιες μορφές ζωής μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον ανέπτυξαν μια νέα θεωρία σύμφωνα με την οποία υποθαλάσσια ηφαίστεια εξερράγησαν δημιούργησαν αλυσιδωτές χημικές διεργασίες. Αυτές οι χημικές διεργασίες απέκτησαν τελικά τον ρόλο γεωμηχανικής παρέμβασης στον πλανήτη μας. Οι χημικές διεργασίες οδήγησαν στην εμφάνιση μέσα στις θάλασσες αρχικά οργανικών ενώσεων και αργότερα κάποιων μικροσκοπικών φυτών που απελευθέρωσαν στην ατμόσφαιρα αυξημένες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, οξυγόνου και άλλων στοιχείων. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ήταν ικανό να οδηγήσει στο λιώσιμο του μεγαλύτερου μέρους των πάγων στον πλανήτη αλλά και ταυτόχρονα πολύ φιλικό στην ανάπτυξη και εξέλιξη της ζωής σε αυτόν.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=770031

Αύξηση ρεκόρ για την στάθμη της θάλασσας.

Η στάθμη στις θάλασσες του πλανήτη αυξήθηκε στον 20ό αιώνα με τον ταχύτερο ρυθμό των τελευταίων 28 αιώνων, από την εποχή περίπου του Ομήρου και της ίδρυσης της αρχαίας Ρώμης, σύμφωνα με δύο νέες διεθνείς επιστημονικές έρευνες, οι οποίες είναι οι πιο πλήρεις που έχουν γίνει ποτέ σε βάθος χρόνου.

Χωρίς την κλιματική αλλαγή, η άνοδος των υδάτων δεν θα ήταν ούτε η μισή, ενώ δεν αποκλείεται να είχε σημειωθεί ακόμη και πτώση της στάθμης, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των επιστημόνων. Μεταξύ 1900 - 2000 η παγκόσμια στάθμη των ωκεανών και των θαλασσών αυξήθηκε κατά περίπου 14 εκατοστά. Μετά το 2000 ο ρυθμός ανόδου των υδάτων φαίνεται να είναι ακόμη μεγαλύτερος.

Για τον 21ο αιώνα, η πρώτη μελέτη, με επικεφαλής τον Αντερς Λέβερμαν του Ινστιτούτου Κλιματολογικών Ερευνών του Πότσνταμ στη Γερμανία, θεωρεί πιθανό ότι η παγκόσμια στάθμη θα αυξηθεί έως το 2100 κατά μισό έως 1,3 μέτρα αν συνεχισθεί κανονικά η καύση των ορυκτών καυσίμων και κατά 0,24 έως 0,6 μέτρα, αν υπάρξει απεξάρτηση από το πετρέλαιο και τον άνθρακα. Ο 22ος αιώνας αναμένεται ακόμη χειρότερος, οδηγώντας στην εγκατάλειψη πλέον αρκετών παράκτιων πόλεων και κατοικημένων περιοχών.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ Κοπ, αναπληρωτή καθηγητή του Τμήματος Γεωεπιστημών του Πανεπιστημίου Ράτγκερς των ΗΠΑ, χρησιμοποίησαν μια νέα μέθοδο στατιστικών υπολογισμών σε βάθος χρόνου. Η νέα ανάλυση που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «PNAS» βασίζεται σε στοιχεία από 24 τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο.

Σύμφωνα με τις νέες εκτιμήσεις, στον Μεσαίωνα (μεταξύ 1000 και 1400), όταν η θερμοκρασία του πλανήτη είχε υποχωρήσει κατά περίπου 0,2 βαθμούς Κελσίου, η στάθμη των θαλασσών είχε επίσης πέσει κατά περίπου οκτώ εκατοστά. Χωρίς την επίδραση της ανόδου της θερμοκρασίας λόγω κλιματικής αλλαγής, εκτιμάται ότι η στάθμη στον 20ό αιώνα θα αυξηθεί το πολύ κατά επτά μόνο εκατοστά, ενώ μπορεί να είχε υποχωρήσει έως τρία εκατοστά. Οι επιστήμονες καλούν την ανθρωπότητα να ακολουθήσει, χωρίς δισταγμούς και χρονοτριβή, το μονοπάτι που χαράχθηκε στη διάσκεψη κορυφής για το κλίμα στο Παρίσι πριν λίγες εβδομάδες.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=779038

Ο τελευταίος βομβαρδισμός της Γης.

Εχει διαπιστωθεί ότι στην βρεφική και παιδική της ηλικία η Γη βίωσε ένα ανηλεή βομβαρδισμό από κάθε είδους και μεγέθους διαστημικά σώματα. Αυτός ο βομβαρδισμός προκάλεσε δομικές μεταβολές στον πλανήτη και ανάμεσα στα άλλα οδήγησε στον σχηματισμό της Σελήνης. Κάποια στιγμή η μαζική πτώση διαστημικών βράχων σταμάτησε επιτρέποντας έτσι στον πλανήτη να αναπτύξει τις απαραίτητες συνθήκες ώστε να γίνει φιλικός στη ζωή.

Μια νέα μελέτη αποκαλύπτει ότι η Γη βίωσε μια ακόμη μαζική πτώση διαστημικών σωμάτων στην πολύ πρόσφατη γεωλογική ιστορία της και πιο συγκεκριμένα πριν από 790 χιλ. έτη.

Ως γνωστόν η πτώση έστω και ενός μεγάλου διαστημικού σώματος είναι ικανή να προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές σε πλανητικό επίπεδο. Η εξαφάνιση των δεινοσαύρων (και μεγάλου ποσοστού της χλωρίδας και πανίδας της Γης) οφείλεται σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία στην πτώση ενός και μόνο μεγάλου αστεροειδή πριν από περίπου 66 εκ. έτη.

Ομάδα γεωεπιστημόνων του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης συγκέντρωσαν τεκτίτες (άμορφα πυριτικά υλικά) από την Ασία, την Αυστραλία, τον Καναδά και την Κεντρική Αμερική και τους ανέλυσαν.

Οι τεκτίτες είναι πετρώματα από φυσικό γυαλί που σχηματίζονται μετά την πτώση διαστημικών σωμάτων. Οι ερευνητές μελέτησαν επίσης τους κρατήρες στους οποίους βρίσκονταν οι τεκτίτες που ανέλυσαν και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πριν από 790 χιλιάδες έτη η Γη βίωσε ένα μεγάλο βομβαρδισμό διαστημικών σωμάτων.

Σύμφωνα με τους ερευνητές ο βομβαρδισμός αυτός προκάλεσε πιθανότατα πολύ μεγάλα τσουνάμι αλλά και εκτεταμένες πυρκαγιές σε όλο τον πλανήτη. Η μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Geochimica et Cosmochimica Acta» έρχεται λίγα μόλις 24ωρα μετά την ανακοίνωση της NASA ότι στις αρχές Φεβρουαρίου ένας μικρομεσαίος αστεροειδής εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης και ανατινάχτηκε πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=779692

Ο διαστημικός φάρος της Γης.

Ρώσοι ερευνητές έριξαν μια πραγματικά πολύ φουτουριστική ιδέα τους σε μια από τις διάφορες υπηρεσίες (πλατφόρμες) συλλογής χρημάτων που υπάρχουν στο Διαδίκτυο. Ζήτησαν χρηματοδότηση για την κατασκευή ενός διαστημικού φάρου! Ενός δορυφόρου που θα τεθεί σε τροχιά γύρω από τη Γη και θα λειτουργεί ουσιαστικά σαν ένα τεχνητό άστρο, φωτίζοντας έντονα διάφορα σημεία της Γης. Η ιδέα ενθουσίασε τους χρήστες του Διαδικτύου οι οποίοι έχουν ήδη προσφέρει αρκετά χρήματα στους ερευνητές ώστε να ξεκινήσουν την κατασκευή του δορυφόρου που ονομάζεται Mayak, η ρωσική λέξη για τον «φάρο».

Ο δορυφόρος αυτός θα αποτελείται από ένα πολυμερές υλικό 20 φορές πιο λεπτό από μια ανθρώπινη τρίχα. Το υλικό αυτό θα ανακλά το φως του Ηλιου και θα γίνει το πιο φωτεινό αντικείμενο στον ουρανό μετά από το μητρικό μας άστρο. Οι εφαρμογές του δορυφόρου θα είναι πολλές όπως για παράδειγμα να παρέχει φυσικό φως σε καλλιέργειες μετά την δύση του Ηλίου ώστε να αναπτύσσονται ταχύτερα. Σύμφωνα με τους ερευνητές τα χρήματα που έχουν συγκεντρώσει μέχρι τώρα τους επιτρέπουν να κατασκευάσουν μέχρι το επερχόμενο καλοκαίρι ένα πρωτότυπο, να το τοποθετήσουν σε πύραυλο Soyuz 2 και να πραγματοποιήσουν την πρώτη του δοκιμή. Ο δορυφόρος-φάρος θα εγκατασταθεί σε γεωσύγχρονη τροχιά (θα κινείται με ταχύτητα ίση με την ταχύτητα περιστροφής της Γης) σε ύψος 36000 χλμ από την επιφάνεια της Γης.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=781285

Γη: ο Γούλβεριν του Σύμπαντος!

Εχει διαπιστωθεί ότι ακόμη και ένα μεμονωμένο βίαιο κοσμικό γεγονός μπορεί να καταστρέψει έναν πλανήτη ή να του αλλάξει την τροχιά με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ακόμη όμως και αν ο πλανήτης αυτός αντέξει το κοσμικό χτύπημα χωρίς να καταστραφεί ή να αλλάξει θέση, το πιθανότερο είναι ότι οι γεωατμοσφαιρικές συνθήκες του θα αλλάξουν με τρόπο τέτοιον ώστε να μετατραπεί σε έναν αφιλόξενο για τη ζωή κόσμο. Οπως συμβαίνει συχνά βέβαια, σε κάθε κανόνα υπάρχει και κάποια εξαίρεση που στην περίπτωσή μας ακούει στο όνομα… Γη! Ο πλανήτης μας όχι μόνο καταφέρνει κάθε φορά να επιβιώνει από τις κοσμικές επιθέσεις, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να χρησιμοποιεί δημιουργικά και προς όφελος του ίδιου και της ζωής τις επιπτώσεις των χτυπημάτων.

Ο πλανήτης μας από τη βρεφική του ηλικία και μέχρι πρόσφατα (πριν από μόλις 66 εκατ. έτη) δεχόταν συνεχώς την επίθεση μεγάλου μεγέθους κομητών και αστεροειδών. Μάλιστα μια περίοδος κατά την οποία στη Γη έπεφταν κατά ριπάς διαστημικοί βράχοι έχει λάβει την ονομασία «Μεγάλος Βομβαρδισμός». Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, λίγο μετά τον σχηματισμό της Γης ένα κοσμικό σώμα στο μέγεθος του Αρη έπεσε πάνω της. Η σύγκρουση, όπως είναι ευνόητο, ήταν κατακλυσμική αλλά ο πλανήτης μας άντεξε το χτύπημα και δεν καταστράφηκε. Οπως ήταν επόμενο η σύγκρουση εκτόξευσε στο Διάστημα τεράστια θραύσματα, πολλά εκ των οποίων παρέμειναν σε τροχιά γύρω από τη Γη και γρήγορα ενώθηκαν σχηματίζοντας τον φυσικό μας δορυφόρο, τη Σελήνη. Οι θιασώτες αυτής της θεωρίας έδωσαν στο διαστημικό σώμα που έπεσε στον πλανήτη μας το όνομα «Θεία», από τη μυθολογική μητέρα της Σελήνης. Μάλιστα κάποιοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η παρουσία της Σελήνης ήταν κάτι περισσότερο από καταλυτική στο να αναπτύξει η Γη φιλικές προς τη ζωή συνθήκες.

Η τελευταία μελέτη για αυτή την τρομερή σύγκρουση από την οποία γεννήθηκε η Σελήνη παρουσιάστηκε πριν από λίγες εβδομάδες από ερευνητές του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες. Οι ερευνητές συνέκριναν δείγματα πετρωμάτων από τη Σελήνη με ηφαιστειακά πετρώματα από τον μανδύα της Γης. Οι αναλύσεις που έκαναν σε πρώτη φάση ενισχύουν περαιτέρω το σενάριο της τρομερής σύγκρουσης της Γης με τη Θεία. Το δεύτερο και πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα της μελέτης είναι ότι η Γη απορρόφησε μεγάλο μέρος του γιγάντιου διαστημικού σώματος, γεγονός που άλλαξε τη χημική της σύσταση. Οπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, η Γη είναι ένα... κοκτέιλ που αποτελείται από δύο κοσμικά σώματα.

Ενα διαστημικό σώμα σαν τον Ερμή ίσως έπεσε κάποτε στη Γη

Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης διατύπωσαν πρόσφατα μια νέα επαναστατική θεωρία για το πώς η Γη έγινε ένας τόπος ιδιαίτερα φιλόξενος για τη ζωή. Με άρθρο τους στην επιθεώρηση «Nature» υποστηρίζουν ότι ένας πλανήτης με το μέγεθος αλλά και τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του Ερμή έπεσε κάποια στιγμή πάνω στη νεαρή Γη. Οι επιστήμονες μελέτησαν τα χημικά στοιχεία από τα οποία αποτελούνται ο φλοιός και ο μανδύας της Γης και κατέληξαν σε μια σειρά από συμπεράσματα. Οπως είδαν, ο γήινος φλοιός και ο μανδύας διαθέτουν δύο στοιχεία, το σαμάριο και το νεοδύμιο, σε αναλογίες πολύ υψηλότερες από εκείνες που θα ήταν λογικό αν αυτά προέρχονταν από μετεωρίτες οι οποίοι βομβάρδιζαν τη Γη την πρώτη περίοδο της ύπαρξής της.

Οι ερευνητές εικάζουν ότι ένα σώμα με μέγεθος παρόμοιο με εκείνο του Ερμή, το οποίο περιείχε υψηλές συγκεντρώσεις θείου, έπεσε στη Γη. Το (πολύ) θείο προκάλεσε τις χημικές αντιδράσεις που οδήγησαν στην παραγωγή των ποσοτήτων σαμαρίου και νεοδυμίου που βλέπουμε σήμερα. Παράλληλα εκτιμούν ότι η παρουσία τόσου θείου στη νεαρή Γη ήταν καταλυτική και για έναν άλλον σημαντικό λόγο.

Ιδού ποιος είναι αυτός: η απότομη μαζική παρουσία θείου παρήγαγε την απαραίτητη θερμότητα στον πυρήνα της Γης αλλά και νέα στοιχεία (ραδιενεργό ουράνιο και θόριο) ώστε να ενεργοποιηθεί το «γεω-δυναμό» που ευθύνεται για την ύπαρξη του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη. Το μαγνητικό πεδίο της Γης αποτελεί την ασπίδα της ενάντια στη βλαβερή κοσμική ακτινοβολία επιτρέποντας παράλληλα την παρουσία του νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά της. Η προστασία από την κοσμική ακτινοβολία και το νερό σε υγρή μορφή είναι φυσικά θεμελιώδεις παράγοντες για την ανάπτυξη φιλικών προς τη ζωή συνθηκών. Αν η θεωρία των δύο ερευνητών επιβεβαιωθεί, αυτό θα σημαίνει ότι η Γη είναι πραγματικά πολύ σκληρό καρύδι, άντεξε δύο κατακλυσμιαίες συγκρούσεις, οι οποίες μάλιστα έγιναν σε κοντινή χρονική απόσταση η μία από την άλλη.

Ο αστεροειδής των δεινοσαύρων

Η κρατούσα θεωρία για τη μυστηριώδη εξαφάνιση των δεινοσαύρων που κυριαρχούσαν για περίπου 150 εκατ. έτη στη Γη υποδεικνύει ως υπεύθυνες τις αλυσιδωτές επιπτώσεις που προκλήθηκαν από την πτώση ενός μεγάλου αστεροειδούς στην αμερικανική ήπειρο πριν από περίπου 65 εκατ. έτη. Ο Μάικλ Ραμπίνο, καθηγητής Βιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, υποστηρίζει ότι η πτώση του αστεροειδούς ήταν επίσης αποτέλεσμα μιας αλυσίδας γεγονότων, αυτή τη φορά κοσμικών.

Ευρήματα των τελευταίων ετών έχουν δείξει ότι υπάρχουν υψηλές συγκεντρώσεις της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης στα κέντρα των γαλαξιών, κάτι που συμβαίνει και στον δικό μας γαλαξία. Η σκοτεινή ύλη, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι μια αόρατη κοσμική «ουσία», η βαρύτητα της οποίας πιστεύεται ότι συγκρατεί τους γαλαξίες και τα αντικείμενα του Σύμπαντος στη θέση τους.

Η Γη κατά την τροχιακή της κίνηση ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από τον γαλαξιακό δίσκο κάθε 250 εκατ. έτη. Κάθε 30 εκατ. έτη η Γη κατά την κίνησή της αυτή πλησιάζει το κέντρο του Γαλαξία. Σύμφωνα με τον Ραμπίνο, κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, δηλαδή κάθε 30 εκατ. έτη, η Γη βιώνει εκτεταμένες καταστροφές και μαζικές εξαφανίσεις των ειδών. Ο Ραμπίνο υπολόγισε ότι την εποχή που εκτιμάται ότι έπεσε ο αστεροειδής ο οποίος εξαφάνισε τους δεινοσαύρους, η Γη βρισκόταν κοντά στο γαλαξιακό κέντρο. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Γη βρήκε για μία ακόμη φορά τρόπο να απορροφήσει την καταστροφή και να τη μετουσιώσει με θετικό (ειδικά για τον άνθρωπο) τρόπο. Ο αστεροειδής εξαφάνισε τους δεινοσαύρους και πολλά άλλα είδη αλλά άνοιξε τον δρόμο στην εξάπλωση και εν πολλοίς κυριαρχία των θηλαστικών στον πλανήτη.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=782133

Βρέθηκαν τα ίχνη εκρήξεων πανάρχαιων σουπερνόβα.

Οι επιστήμονες βρήκαν στοιχεία για πανάρχαιες ισχυρές εκρήξεις υπερκαινοφανών αστέρων (σούπερ-νόβα) που έγιναν κάποτε σχετικά κοντά στον πλανήτη μας και τον «έλουσαν» με κοσμική ακτινοβολία, ραδιενεργά κατάλοιπα της οποίας υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Συγκεκριμένα, βρέθηκαν στον πλανήτη μας ίχνη που δείχνουν ότι τέτοιες εκρήξεις συνέβησαν σε δύο περιόδους: μία πριν από 1,7 έως 3,2 εκατομμύρια χρόνια και άλλη μία πιο παλιά, πριν από οκτώ εκατομμύρια χρόνια.

Η πιθανή πηγή των εκρήξεων ήταν ένα μεγάλης ηλικίας αστρικό σμήνος, το οποίο πλέον έχει απομακρυνθεί από το ηλιακό μας σύστημα.

Η κοντινότερη στη Γη έκρηξη εκτιμάται ότι συνέβη πριν από 2,3 εκατομμύρια χρόνια σε απόσταση περίπου 300 ετών φωτός από τον Ήλιο μας. Ο αστέρας που καταστράφηκε είχε εκτιμώμενη μάζα 9,2 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο.

Η δεύτερη κοντινότερη έκρηξη σούπερ-νόβα, από ένα αστέρα με μάζα 8,8 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου μας, έλαβε χώρα πριν από περίπου 1,5 εκατομμύρια χρόνια σε απόσταση περίπου 325 ετών φωτός.

Οι εκτιμήσεις βασίζονται στην μελέτη ενός συγκεκριμένου ραδιενεργού ισοτόπου του σιδήρου (60Fe) – με χρόνο ημιζωής 2.6 εκατομμύρια έτη – , το οποίο παράγεται κατά τις εκρήξεις σούπερ-νόβα και μπορεί να ανιχνευθεί μέχρι σήμερα στον φλοιό της Γης στο βυθό των ωκεανών (Ατλαντικού, Ειρηνικού και Ινδικού).

Οι ερευνητές από διάφορες χώρες, με επικεφαλής τον Ντίτερ Μπράϊτσβερντ του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του Βερολίνου και τον ‘Αντον Γουόλνερ του Αυστραλιανού Εθνικού Πανεπιστημίου, έκαναν δύο σχετικές δημοσιεύσεις στο περιοδικό «Nature». Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι οι συγκεκριμένες εκρήξεις σούπερ-νόβα θα ήσαν ορατές στον ουρανό της Γης με φωτεινότητα ανάλογη της Σελήνης.

Για να είναι φονική μια έκρηξη σούπερ-νόβα, οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι πρέπει να γίνει σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 30 ετών φωτός από τη Γη. Παρόλα αυτά, ακόμη και πιο μακρινές εκρήξεις, που όμως φθάνουν ως τη Γη, μπορεί να έχουν άλλες επιδράσεις και οι επιστήμονες δεν αποκλείουν ότι με κάποιο τρόπο επηρέασαν την ανθρώπινη εξέλιξη στο μακρινό παρελθόν. Τώρα, οι ερευνητές θα προσπαθήσουν να συσχετίσουν τις εκρήξεις αυτές με πιθανά συμβάντα στον πλανήτη μας.

http://physicsgg.me/2016/04/07/%ce%b2%cf%81%ce%ad%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b1%ce%bd-%cf%84%ce%b1-%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b7-%ce%b5%ce%ba%cf%81%ce%ae%ce%be%ce%b5%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%81%cf%87%ce%b1%ce%b9%cf%89%ce%bd/