Jump to content

Coto

Μέλη
  • Αναρτήσεις

    56
  • Εντάχθηκε

  • Τελευταία επίσκεψη

Σχετικά με Coto

  • Γενέθλια 10/03/2000

Πρόσφατοι επισκέπτες προφίλ

Ο αποκλεισμός πρόσφατων επισκεπτών είναι απενεργοποιημένος και δεν εμφανίζεται σε άλλους χρήστες.

του/της Coto Επιτεύγματα

Contributor

Contributor (5/14)

  • First Post
  • Collaborator
  • Conversation Starter
  • Week One Done
  • One Month Later

Recent Badges

0

Φήμη

  1. Coto

    Θέση Ήλιου

    Η χαμηλή καμπύλη αντιπροσωπεύει την κίνηση του Ήλιου, οπότε αυτή σε ενδιαφέρει. Κάτι που θα μπορούσες να κάνεις είναι να αντικαταστήσεις όπου βλέπεις 24 με 24*n, όπου n είναι το πλήθος των ημερών που σε ενδιαφέρει από την αρχική ημερομηνία που έχεις ορίσει. Αφού έχεις θέσει και το εύρος ημερών που σε ενδιαφέρει και έχεις υπολογίσει τη θέση του Ήλιου, μπορείς να υπολογίσεις τα τοπικά μέγιστα της καμπύλης με τη βοήθεια της βιβλιοθήκης scipy: [code:1]from scipy.signal import argrelextrema argrelextrema(sunaltazs_July12_to_13.alt, np.greater)[/code:1] Διαφορετικά, χωρίς scipy (αποκλειστικά με numpy) μπορεί ίσως να βγει και έτσι: [code:1]np.r_[True, sunaltazs_July12_to_13.alt[1:] < sunaltazs_July12_to_13.alt[:-1]] & np.r_[sunaltazs_July12_to_13.alt[:-1] < sunaltazs_July12_to_13.alt[1:], True][/code:1] Εκεί επιβεβαιώνεις ότι οι θέσεις φαίνονται λογικές (κάθε στοιχείο του array εξόδου αντιστοιχεί στο μέγιστο ύψος του Ήλιου στην n-οστή μέρα). Από εκεί, για να βρεις την ώρα (ή και το αζιμούθιο) πρέπει να βρεις το δείκτη (index) του στοιχείου στον αρχικό πίνακα sunaltazs_July12_to_13.alt, και να δεις τι ώρα πέφτει. Φυσικά εάν κάτι δεν ήταν ξεκάθαρο με ρωτάς! Απόστολος
  2. Coto

    Θέση Ήλιου

    Καλησπέρα, Μιας και η εφαρμογή σου βασίζεται σε αυτοματισμούς, θα υποθέσω ότι γνωρίζεις μερικά βασικά στοιχεία προγραμματισμού. Σου δίνω λοιπόν το παρακάτω snippet κώδικα (Python) που είχα γράψει πριν λίγο καιρό για μια δική μου χρήση: [code:1] import numpy as np import matplotlib.pyplot as plt import astropy.units as u import datetime from astropy.time import Time from astropy.visualization import astropy_mpl_style, quantity_support from astropy.coordinates import SkyCoord, EarthLocation, AltAz, get_sun plt.style.use(astropy_mpl_style) quantity_support() plt.rcParams["figure.figsize"] = (20,10) obj_name = 'Cygnus A' obj = SkyCoord.from_name(obj_name) athens = EarthLocation(lat= 37.9838*u.deg, lon= 23.7275*u.deg, height=250*u.m) utcoffset = +3*u.hour #+3 for Greece date = '2020-10-23' midnight = Time(date+' 00:00:00') - utcoffset delta_midnight = np.linspace(0, 24, 1000)*u.hour times_July12_to_13 = midnight + delta_midnight frame_July12_to_13 = AltAz(obstime=times_July12_to_13, location=athens) sunaltazs_July12_to_13 = get_sun(times_July12_to_13).transform_to(frame_July12_to_13) #from astropy.coordinates import get_moon #moon_July12_to_13 = get_moon(times_July12_to_13) #moonaltazs_July12_to_13 = moon_July12_to_13.transform_to(frame_July12_to_13) objaltazs_July12_to_13 = obj.transform_to(frame_July12_to_13) #plt.plot(delta_midnight, sunaltazs_July12_to_13.alt, color='r', label='Sun') #plt.plot(delta_midnight, moonaltazs_July12_to_13.alt, color=[0.75]*3, ls='--', label='Moon') #print(objaltazs_July12_to_13.alt*u.deg) #print(delta_midnight[np.argmax(sunaltazs_July12_to_13.alt*u.deg)]) #result = np.where("13.47747" in sunaltazs_July12_to_13.alt) #print(result[0]) #print(delta_midnight[np.argmax(objaltazs_July12_to_13.alt*u.deg)]*3600/u.hour) max_time_hhmmss = str(datetime.timedelta(seconds=float(delta_midnight[np.argmax(objaltazs_July12_to_13.alt*u.deg)]*3600/u.hour))).split(':')[0:2] t_minus60min_hhmmss = str(datetime.timedelta(seconds=float(delta_midnight[np.argmax(objaltazs_July12_to_13.alt*u.deg)]*3600/u.hour-3600))).split(':')[0:2] t_minus90min_hhmmss = str(datetime.timedelta(seconds=float(delta_midnight[np.argmax(objaltazs_July12_to_13.alt*u.deg)]*3600/u.hour-5400))).split(':')[0:2] #print(t_minus90min_hhmmss) print(obj_name+' | '+date) print('Time of global maximum: '+max_time_hhmmss[0]+':'+max_time_hhmmss[1]) print('T-60min: '+t_minus60min_hhmmss[0]+':'+ t_minus60min_hhmmss[1]) print('T-90min: '+t_minus90min_hhmmss[0]+':'+ t_minus90min_hhmmss[1]) #print(sunaltazs_July12_to_13.alt) #print(sunaltazs_July12_to_13.az) plt.scatter(delta_midnight, objaltazs_July12_to_13.alt, c=objaltazs_July12_to_13.az, label=obj_name, lw=0, s=8, cmap='viridis') plt.scatter(delta_midnight, sunaltazs_July12_to_13.alt, c=sunaltazs_July12_to_13.az, label='Sun', lw=0, s=8, cmap='viridis') ##plt.fill_between(delta_midnight, 0*u.deg, 90*u.deg, ## objaltazs_July12_to_13.alt > 73*u.deg, color='0.9', zorder=0) ##plt.fill_between(delta_midnight, 0*u.deg, 90*u.deg, ## sunaltazs_July12_to_13.alt > 64.1*u.deg, color='k', zorder=0) plt.colorbar().set_label('Azimuth [deg]') plt.legend(loc='best') plt.xlim(0*u.hour, 24*u.hour) plt.xticks((np.arange(24))*u.hour) plt.ylim(0*u.deg, 90*u.deg) plt.title(obj_name+' | '+date) plt.xlabel('Time') plt.ylabel('Altitude [deg]') #plt.tight_layout() #plt.savefig(obj_name+'.png') plt.show() [/code:1] Ο παραπάνω κώδικας υπολογίζει και απεικονίζει το αζιμούθιο και το ύψος του Ήλιου και ένος άλλου στόχου (σε αυτή την περίπτωση ενός ραδιογαλαξία) ως συνάρτηση του χρόνου, και της τοποθεσίας σου πάνω στη Γη (στο έθεσα για Αθήνα, αλλά μπορείς να το πειράξεις αν θες υψηλότερη ακρίβεια). Εσένα προφανώς σε ενδιαφέρει μόνο η θέση του Ήλιου, οπότε με μερικές τροποποιήσεις μπορείς να αποθηκεύσεις τα δεδομένα σε ένα csv-formatted αρχείο για παράδειγμα. Αν δεν έχεις εμπειρία με τη βιβλιοθίκη astropy, υπάρχει documentation εδώ: https://docs.astropy.org/en/stable/ Φυσικά αν δε βγάλεις άκρη, μπορείς να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις! Φιλικά, Απόστολος
  3. Αγαπητοί φίλοι, Μόλις αναρτήθηκε η ομιλία μου για το ελληνικό ραδιοτηλεσκόπιο PICTOR στο διεθνές συνέδριο FOSDEM στο Βέλγιο. Την ομιλία μπορείτε να την παρακολουθήσετε εδώ: Φιλικά, Απόστολος
  4. Να σημειώσουμε ότι θεωρητικά, η ακτινοβολία synchrotron προκαλείται γενικά από φορτισμένα σωματίδια (όχι μόνο ηλεκτρόνια). Στην πραγματικότητα βέβαια, κατά κύριο λόγο, η ακτινοβολία που παρατηρούμε στα ραδιοκύματα όντως οφείλεται σε σχετικιστικά ηλεκτρόνια που διαδίδονται στο αντίστοιχο μαγνητικό πεδίο. Ενδιαφέρον επίσης αποτελεί και η προέλευση της φασματικής δομής της εκπομπής synchrotron στα ραδιοκύματα. Λόγω της ποικιλίας ταχυτήτων και επιταχύνσεων φορτισμένων σωματιδίων (ηλεκτρονίων), τα οποία θα παράξουν φυσικά και διάφορες ενέργειες (σε μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας), εξαιτίας της ανάλογης σχέσης ενέργειας φωτονίου - συχνότητας (E = h*ν = h*c/λ), η εκπεμπόμενη ακτινοβολία είναι συνεχής φύσεως (broadband και όχι narrowband emission)! Με άλλα λόγια, ανάλογα με τον χαρακτηρισμό της εκπομπής (ως προς το πεδίο της συχνότητας (δηλ. το φάσμα)), ουράνιες πηγές όπως αυτές που παράγουν ακτινοβολία synchrotron χαρακτηρίζονται "συνεχείς" (continuum sources). Τέλος, ενώ οι εκπομπές synchrotron έχουν γενικά υψηλότερη πυκνότητα ροής (flux density, περισσότερα Jy* δηλαδή) στις χαμηλότερες συχνότητες[1], γιατί το τηλεσκόπιο Effelsberg παρατήρησε τον στόχο M31 στα λ = 6 cm (5 GHz) και όχι σε πιο χαμηλή συχνότητα; Η απάντηση βρίσκεται στο κριτήριο του Rayleigh, το οποίο μας διασφαλίζει ότι η γωνιακή ανάλυση που θα έχουμε είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μήκος κύματος παρατήρησης (και ανάλογη με τη διάμετρο του κατόπτρου προφανώς)! Διαφορετικά, αν παρατηρούσαμε σε πιο χαμηλή συχνότητα, η ραδιο-εικόνα θα ήταν πολύ πιο θολή! *1 Jy = 10^-26 W/m^2/Hz - μιλάμε για υπερβολικά χαμηλές ενέργειες! [1]: βλ. αντίστοιχα σχήματα στο paper: arXiv:1609.05940 Φιλικά, Απόστολος Υ.Γ.: Ένα ακόμη "εργαλείο" που μας βοηθάει να χαρτογραφήσουμε τη δομή ενός στόχου ως προς το μαγνητικό του πεδίο περιλαμβάνει φυσικά και το βάθος Φαραντέι (Faraday depth), αν και αυτό απαιτεί ξεχωριστή εξήγηση... Με λίγα λόγια όμως, οι μετρήσεις της πόλωσης των ραδιοκυμάτων μπορούν γενικά να δώσουν σπουδαίες πληροφορίες για το Faraday depth και το μαγνητικό πεδίο του στόχου.
  5. Καλησπερα, Πλαγια διοπτευση ή περιφερειακη οραση (οπως συχνα θα ακουσεις να λενε οι παρατηρητες), ειναι η τεχνικη που χρησιμοποιειται για να δεις ενα αμυδρο αντικειμενο. Αυτο που κανεις στην ουσια ειναι: Oταν θα εχεις ενα αμυδρο αντικειμενο (νεφελωμα/γαλαξια/σφαιρωτο σμηνος) στο κεντρο του προσφθαλμιου, αντι να κοιταξεις (οπως θα κοιταζες καποιον πλανητη) στο κεντρο, να κοιταξεις σε ενα αλλο σημειο στο πεδιο σου (πανω/κατω/δεξια/αριστερα, ή κεντρο ΑΝ το αντικειμενο ΔΕΝ ειναι στο κεντρο), για να μπορεσεις να δεις το αμυδρο ατικειμενο. Η τεχνικη αυτη λειτουργει χαρις την υπαρξη των ραβδιων στο ματι, και ενας τροπος για να κανεις μια πρωτη δοκιμη (αν δεν εχεις μπροστα σου τηλεσκοπιο), προσπαθησε να κοιταξεις σε ενα συγκεκριμενο αντικειμενο σε ενα δωματιο, και ενω το κοιτας να προσπαθησεις ταυτοχρονα να δεις και τι αλλα πραγματα υπαρχουν στο δωματιο. Ελπιζω να βοηθησα! Καλες παρατηρησεις!
  6. Coto

    Mαυρες τρυπες

    Να διευκρινίσουμε ότι ο λόγος που δεν είναι εύκολο να καταγράψουμε δίσκους προσαύξησης στο ορατό φάσμα δεν είναι ακριβώς αυτός. Ο νόμος του Planck μας δίνει τη φασματική πυκνότητα της εκπεμπόμενης ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας ενός μελανού σώματος θερμοκρασίας T, ως συνάρτηση του μήκους κύματος: Ή ως συνάρτηση της συχνότητας (οι δύο συναρτήσεις είναι ουσιαστικά όμοιες αν σκεφτείς ότι ν = c/λ ⇔ λ = c/ν, όπου ν: συχνότητα, λ: μήκος κύματος, και c: ταχύτητα του φωτός): Με T=σταθ. (σε αυτή την περίπτωση η θερμοκρασία ενός δίσκου προσαύξησης), το ολικό μέγιστο της συνάρτησης (που είναι πλέον συνάρτηση μόνο μίας παραμέτρου, του λ (ή του ν)) πράγματι ανήκει στο τμήμα των ακτίνων Χ. Αν όμως συγκρίνουμε την τιμή που παίρνουμε από τη συνάρτηση για λ = 600 nm (στο ορατό φάσμα), με την τιμή που παίρνουμε για λ = 600 nm, T = 5000 K (μια μέση θερμοκρασία ενός αστεριού π.χ.), θα δούμε ότι σε σχέση με ένα αστέρι (που εκπέμπει βέβαια στο ορατό φάσμα), ο δίσκος προσαύξησης εκπέμπει πολύ περισσότερη ακτινοβολία με μήκος κύματος 600 nm (δηλ. στο ορατό φάσμα), παρόλο που το ολικό μέγιστο της συνάρτησης ανήκει στο τμήμα των ακτίνων Χ! Γενικότερα, ένα σώμα με θερμοκρασία T0 εκπέμπει περισσότερη Η/Μ ακτινοβολία από ένα σώμα με θερμοκρασία T1, αν και μόνο αν T0 > T1. Αυτό μπορεί καλύτερα να διαπιστωθεί, συγκρίνοντας το ορισμένο ολοκλήρωμα της συνάρτησης του Planck για T=T0, με το ορισμένο ολοκλήρωμα για T=T1. Οπότε προφανώς και ένας δίσκος προσαύξησης εκπέμπει στο ορατό φάσμα (και με σχετικά μεγάλη ισχύς!), απλώς η καταγραφή της στο ορατό φάσμα είναι δύσκολη.
  7. Καλησπέρα σε όλους, Σήμερα στις 18:00 θα μιλήσουμε ζωντανά με το Chios Astronomy Club, για την ιστορία του PICTOR, το πώς μπορεί κανεις να κατασκευάσει το δικό του ραδιοτηλεσκόπιο, και όπως πάντα, θα κάνουμε και μία ζωντανή παρατήρηση! Συντονιστείτε με το παρακατω link: https://meetingsemea7.webex.com/meetingsemea7/j.php?MTID=mf6ae15c22d1f2454293f4b283ebcba83&fbclid=IwAR0noffLUwhSeBJBq2KZdUWpLdC8cg_Nu0PLG9j9wIbKeQlqL7oBnzDzlBw
  8. *ευθέως άναλογη, όχι αντιστρόφως ανάλογη. Όχι γραμμικά, αφού θ ≈ 1.22 λ/D. Το θ δεν αυξάνεται γραμμικά καθώς D → ∞.
  9. Το PICTOR στρέφει το πεδίο του προς γειτονικά ουράνια σώματα στο ηλιακό μας σύστημα, καταγράφοντας τη διάβαση της Σελήνης καθώς περνάει από το πεδίο του ραδιοτηλεσκόπιου (βλ. συνημμένη εικόνα)! Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελεί το γεγονός ότι η ένταση της θερμικής ακτινοβολίας που παρατηρείται σε ραδιοφωνικά μήκη κύματος διαφέρει από τη θερμική ακτινοβολία που παρατηρείται στο ορατό και στο υπέρυθρο φάσμα, λόγω της ελάττωσης του οπτικού βάθους με το μήκος κύματος. Με λίγα λόγια, σε αντίθεση με το ορατό και το υπέρυθρο φάσμα, η θερμική ακτινοβολία που παρατηρείται σε ραδιοφωνικές συχνότητες προέρχεται από ένα στρώμα βάθους μερικών εκατοστών από την επιφάνεια της Σελήνης, και λόγω της επίδρασης της ηλιακής ακτινοβολίας που προκαλεί μικρότερες μεταβολές της θερμοκρασίας (και λόγω θερμικής αδράνειας), η "πανσέληνος των ραδιοκυμάτων" (η μέγιστη εκπεμπόμενη ένταση στο ράδιο) παρουσιάζει διαφορά φάσης/καθυστέρηση (σε σχέση με την "πανσέληνο του υπερύθρου") 3.5 ημερών! Επίσης δημιουργήθηκε και ένα Forum για όποιον ενδιαφέρεται να συζητήσει με άλλους χρήστες του PICTOR για τη ραδιοαστρονομία, τα ραδιοτηλεσκόπια, την αστροφυσική, και πολλά άλλα συναρπαστικά θέματα: https://community.pictortelescope.com/
  10. Με μεγάλη χαρά, σας ανακοινώνω ότι το PICTOR πρόσφατα ξεπέρασε τους 200 ξεχωριστούς χρήστες, με περισσότερες από 1000+ παρατηρήσεις στο αρχείο από μαθητές, φοιτητές, εκπαιδευτικούς, ερασιτέχνες και επαγγελματίες αστρονόμους από όλο τον κόσμο! Για όποιον δεν είχε την ευκαιρία να παρατηρήσει με το PICTOR, μπορεί να το κάνει εδώ: https://pictortelescope.com/observe Μερικές εισαγωγικές πληροφορίες περί ραδιοαστρονομίας και οδηγίες για το χειρισμό του ραδιοτηλεσκοπίου βρίσκονται έδω: https://pictortelescope.com/guide_gr.pdf Ευχαριστώ, Απόστολος
  11. Δυστυχώς ασχολούμαι με πολλά (συναρπαστικά... ) πράγματα τελευταία και δεν είχα πολύ χρόνο, πρόλαβα όμως με τη βοήθεια του Αλέξανδρου και το μεταφράσαμε στα Ελληνικά: https://pictortelescope.com/guide_gr.pdf
  12. Αγαπητέ Γιώργο, Εύλογο το ερώτημα σου. Αν είχες «υπερβολικά» έμπειρο μάτι, θα μπορούσες να διακρίνεις ανίχνευση της γραμμής των 21 cm και στο Averaged Spectrum. Πράγματι όμως φαίνεται και στο Calibrated Soectrum ακόμη καλύτερα, παρόλο που το γαλαξιακό επίπεδο δεν ήταν στο πεδίο του τηλεσκοπίου. Γιατί; Η απάντηση είναι ότι αυτό που κατέγραψες είναι τοπικό HI, δηλαδή ουδέτερο υδρογόνο κοντά στο ηλιακό σύστημα (δηλ. το σπειροειδή βραχίονα που μας φιλοξενεί κατά κύριο λόγο). Αυτό σημαίνει ότι όπου και να στρέψεις ένα ραδιοτηλεσκόπιο, ανεξαρτήτως της ώρας, πιθανό είναι να δεις ένταση κοντά στα 1420 MHz, καθώς ένα ενιαίο «νέφος» ουδέτερου υδρογόνου περικλείει τον ουράνιο θολό: όπου και να κοιτάξεις θα βρεις ουδέτερο υδρογόνο (αν παρατηρήσεις για αρκετή ώρα), απλά λιγότερο σε σχέση με μια παραίτηση γαλαξιακου επιπέδου, όπου το τηλεσκόπιο εκτίθεται σε πολύ υψηλότερη ποσότητα ουδέτερου υδρογόνου. Ο λόγος που μπορεί να διακρίνεις μια μικρή ολίσθηση Doppler είναι λόγο του στροβιλισμού της Γης και της περιφοράς της γύρω από τον Ήλιο! Το Dynamic Spectrum (ή Waterfall) σου δείχνει για κάθε χρονική στιγμή, πόση ένταση έλαβε σε κάθε συχνότητα. Η ένταση απεικονίζεται με το χρώμα: το σκούρο μωβ συμβολίζει χαμηλή ένταση ενώ το κίτρινο υψηλή ένταση. Απόστολος
  13. Σε ευχαριστώ που το μοίρασες, πολύ ωραίες καταγραφές! Μια μικρή διευκρίνιση: κατά τη χρονική στιγμή της παρατήρησης, το γαλαξιακό επίπεδο διήλθε από το τοπικό ζενίθ (κατακόρυφα του τηλεσκοπίου προς τα πάνω). Μην μπερδεύεις το μεσημβρινό επίπεδο με το ζενίθ!
  14. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Σας παρουσιάζω ακόμα μια ανίχνευση και καταγραφή ενός βραχίονα στον αστερισμό του Ηνιόχου (οι προηγούμενες καταγραφές πραγματοποιήθηκαν στον αστερισμό του Κύκνου). Αυτή είναι η 4η καταγραφή βραχίονα με διαφορετική ολίσθηση Doppler με το ραδιοτηλεσκόπιο PICTOR! Η καταγραφή του σπειροειδή βραχίονα με το ραδιοτηλεσκόπιο PICTOR Το ραδιοτηλεσκόπιο PICTOR
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης