Pano0liz

Λίγοι έχουν ζήσει το Διάστημα όπως ο Δρ Νιούμαν Αθήνα Σε διάστημα μιας δεκαετίας, συμμετείχε σε τέσσερις αποστολές του διαστημικού λεωφορείου και βοήθησε στην επιδιόρθωση του τροχιακού τηλεσκοπίου Hubble. Ο φυσικός Δρ Τζέιμς Νιούμαν, βετεράνος της NASA, θα βρίσκεται στις 19 Σεπτεμβρίου στο Ίδρυμα Ευγενίδου, όπου θα συζητήσει με το κοινό και θα παρουσιάσει την εμπειρία και τις σκέψεις του για την παρουσία του ανθρώπου στο Διάστημα. H ομιλία του Τζέιμς Νιούμαν, με τίτλο Aναμνήσεις ενός Αστροναύτη: Στοχασμοί για τις Επανδρωμένες Πτήσεις στο Διάστημα, θα έχει ως αφετηρία την εμπειρία του από τις αποστολές στις οποίες έλαβε μέρος: STS-51 με το Discovery το 1993, STS-69 με το Endeavour το 1995, STS-88 με το Endeavour το 1998 και STS-109 με το Columbia το 2002. Θα επικεντρωθεί στην τέταρτη και ίσως σημαντικότερη αποστολή του, στις αρχές Μαρτίου του 2002, όταν ο ίδιος και οι έξι άλλοι αστροναύτες του Columbia επιδιόρθωσαν για τέταρτη φορά το Ηubble. Στη διάρκεια πέντε διαστημικών περιπάτων, οι αστροναύτες μεταξύ άλλων αντικατέστησαν τους ηλιακούς συλλέκτες του και εγκατέστησαν την προηγμένη κάμερα ACS. Η εμπειρία του Dr. Newman από τις διαστημικές αποστολές στις οποίες έλαβε μέρος και ο τρόπος με τον οποίο το ταξίδι του Ανθρώπου στο Διάστημα γενικότερα άλλαξε την αντίληψη μας για το Σύμπαν, θα δώσουν στον ομιλητή την ευκαιρία για έναν δημιουργικό διάλογο με το κοινό. Η εκδήλωση στο Ίδρυμα Ευγενίδου (Λ. Συγγρού 387) ξεκινά στις 19.30. Η είσοδος είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας που θα διανέμονται την ίδια μέρα από τις 18:30. Πηγή : in.gr

Μπορεί και να μην αλλάξει κάποιος .... Αν δν πέφτει σάλιο.... εγώ ας πούμε δεν έχω πάρει ούτε το πρώτο μου ακόμα....

Και μάλιστα είναι και ένα πολύ όμορφο θέαμα το αεροπλάνο στην δύση, ιδικά για φωτογράφηση.... Με τι κάθονται και ασχολούνται ;

Πρέπει να κατεβάσω τίποτα επιπλέον εκτός απ' το Orbitron ; Δεν κατάλαβα καλά

Ξέρετε αν το Orbitron δίχνει τους δορυφόρους κλπ real time ;

Πρώτη φορά βλέπω δορυφόρο γι' αυτό μου φάνικε παράξενο Αεροπλάνο δεν ήταν σίγουρα!

Το βράδυ του Σαββάτου , μπερδεύτικα, ήταν κατά τις 22:00

Το βράδυ της παρασκευής είδα ένα στίγμα, σαν αστέρι να κινείται κατά μήκος του ουράνιου θόλου... Δεν μου έμοιαζε με αεροπλάνο .... Ξέρει κανείς τίποτα;

Δηλαδή μια σταθερά , δεν είναι σταθερά τελικά ;

Έχει δίκιο , ο παππούς μου κατά τους οφθαλμίατρους δεν έπρεπε να βλέπει , αλλά κατά τα λεγόμενά του μπορεί να δει συγκεκριμένα πράγματα στον χώρο... Έτσι κάνει βόλτες , ζει σ' ένα σπίτι μόνος του και βλέπει με "τον δικό του τρόπο" που ποτέ κανείς μας δεν θα καταλάβει...

Ουάσινγκτον Κανείς δεν έχει τολμήσει να τον αμφισβητήσει, ορισμένοι όμως πρόσφατα έχουν θελήσει να τον διορθώσουν ενώ κάποιοι άλλοι δεν συγχωρούν το ασύμβατο των θεωριών του με αυτές τις κβαντομηχανικής. Σε πείσμα όλων ωστόσο ο Αλμπερτ Αϊνστάιν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά σωστός σε μια από τις πλέον φιλόδοξες πειραματικές αποστολές της NASA. Κατόπιν αυτού μπορούμε πλέον να πούμε με βεβαιότητα ότι το Γεωδαιτικό φαινόμενο -η στρέβλωση του χωροχρόνου κοντά σε ένα ογκώδες αντικείμενο όπως π.χ. ένας πλανήτης- εκφράζεται όπως το είχε προβλέψει ο Αϊνστάιν στη Γενική Θεωρία του πριν από σχεδόν έναν αιώνα. Επίσης, όπως συνάγεται από την ίδια θεωρία, ο χωροχρόνος στροβιλίζεται παρασυρόμενος από την περιστροφή της Γης. Όχι βεβαίως ότι υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες. Η πρώτη πειραματική απόδειξη δυο βασικών σημείων της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας που πέτυχε η αποστολή Gravity Probe B δεν αλλάζει στην πραγματικότητα πολλά. Απλώς προσφέρει ένα απτό υπόβαθρο σε σημαντικό τμήμα της επιστημονικής μας γνώσης και μια αίσθηση ικανοποίησης ότι, τουλάχιστον στο πεδίο αυτό, όλα έβαιναν καλώς ως τώρα. Σίγουρα πάντως χαρίζει ένα αίσθημα υπερηφάνειας στην Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία και στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ που διοργάνωναν εδώ και δεκαετίες αυτή την «άσκηση» δοκιμών στη Θεμελιώδη Φυσική. Στην κλίμακα του απειροελάχιστου Το Gravity Proble B παρατήρησε τα δυο φαινόμενα μετρώντας μικροσκοπικές μετατοπίσεις στον άξονα περιστροφής τεσσάρων γυροσκοπίων σε σχέση με το άστρο ΙΜ του Πήγασου. Το έργο δεν ήταν εύκολο, εφόσον οι μετατοπίσεις που αναμενόταν να παρατηρηθούν μέσα σε διάστημα ενός έτους ήταν της τάξης των μερικών χιλιοστών του δευτερολέπτου του τόξου. «Ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου του τόξου είναι το πλάτος μιας ανθρώπινης τρίχας όταν την κοιτάζει κανείς από απόσταση 16 χιλιομέτρων. Μια τέτοια ακρίβεια έπρεπε να επιτύχει το Gravity Probe B» εξήγησε στη σχετική συνέντευξη Τύπου ο Φράνσις Εβεριτ, κύριος ερευνητής της αποστολής από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ. «Για το γεωδαιτικό φαινόμενο το αποτέλεσμα που μετρήθηκε ήταν μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κατά περίπου 25%. Για τον στροβιλισμό εξ ιδιοπεριστροφής ήταν λίγο καλύτερο, με απόκλιση μικρότερη του 20%». Ο δορυφόρος είχε αποσταλεί στο Διάστημα το 2004, εξαιτίας όμως των τόσο μικρών αποκλίσεων και της πολυπλοκότητας των διαφόρων παραμέτρων οι επιστήμονες χρειάστηκαν επτά ολόκληρα χρόνια για να αξιολογήσουν τα δεδομένα και να δημοσιεύσουν το σχετικό άρθρο στην επιθεώρηση Physical Review Letters. Η ίδια η αποστολή και το πείραμα σχεδιάζονταν εδώ και πολλές δεκαετίες. Η ιδέα ξεκίνησε το 1959 και ως τη στιγμή της ολοκλήρωσής της υπολογίζεται ότι εργάστηκαν σε αυτήν περισσότεροι από 100 φοιτητές. Μεταξύ αυτών η Σάλι Ράιντ, η πρώτη αμερικανίδα γυναίκα αστροναύτης στο Διάστημα, και ο Ερικ Κορνέλ, ο οποίος κέρδισε το Βραβείο Νομπέλ Φυσικής το 2001. Πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ

Πάντως τα τεχνολογικά μέσα δεν πιστεύω πως επιρεάζουν τόσο... Άλλωστε μπορεί τα παλιά τεχνολογικά μέσα να φθείρονταν πιο εύκολα, όμως στα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα οι βλάβες είναι πιο καθοριστικές και επιρεάζουν σε μεγαλύτερο βαθμό τη μαζική λειτουργεία απ' ότι οι βλάβες στα παλιότερα....

Ευχαριστώ πάρα πολύ

Ξέρεις περίπου ημερομηνία;

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος Ἀνοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιοῦ σπιτιοῦ. Μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στὰ μαῦρα μιλάει σ᾿ ἕναν νέο. Δὲν ἔχουν ἀνάψει φῶς. Ἀπ᾿ τὰ δυὸ παράθυρα μπαίνει ἕνα ἀμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα νὰ πῶ ὅτι ἡ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα ἔχει ἐκδώσει δυό-τρεῖς ἐνδιαφέρουσες ποιητικὲς συλλογὲς θρησκευτικῆς πνοῆς. Λοιπόν, ἡ Γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα μιλάει στὸν νέο. Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι, ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου λίγο πιὸ κάτου, ὡς τὴ μάντρα τοῦ τουβλάδικου, ὡς ἐκεῖ ποὺ στρίβει ὁ δρόμος καὶ φαίνεται ἡ πολιτεία τσιμεντένια κι ἀέρινη, ἀσβεστωμένη μὲ φεγγαρόφωτο τόσο ἀδιάφορη κι ἄϋλη, τόσο θετικὴ σὰν μεταφυσικὴ ποὺ μπορεῖς ἐπιτέλους νὰ πιστέψεις πὼς ὑπάρχεις καὶ δὲν ὑπάρχεις πὼς ποτὲ δὲν ὑπῆρξες, δὲν ὑπῆρξε ὁ χρόνος κ᾿ ἡ φθορά του. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Θὰ καθίσουμε λίγο στὸ πεζούλι, πάνω στὸ ὕψωμα, κι ὅπως θὰ μᾶς φυσάει ὁ ἀνοιξιάτικος ἀέρας μπορεῖ νὰ φαντάζουμε κιόλας πὼς θὰ πετάξουμε, γιατί, πολλὲς φορές, καὶ τώρα ἀκόμη, ἀκούω τὸ θόρυβο τοῦ φουστανιοῦ μου, σὰν τὸ θόρυβο δυὸ δυνατῶν φτερῶν ποὺ ἀνοιγοκλείνουν, κι ὅταν κλείνεσαι μέσα σ᾿ αὐτὸν τὸν ἦχο τοῦ πετάγματος νιώθεις κρουστὸ τὸ λαιμό σου, τὰ πλευρά σου, τὴ σάρκα σου, κι ἔτσι σφιγμένος μὲς στοὺς μυῶνες τοῦ γαλάζιου ἀγέρα, μέσα στὰ ρωμαλέα νεῦρα τοῦ ὕψους, δὲν ἔχει σημασία ἂν φεύγεις ἢ ἂν γυρίζεις οὔτε ἔχει σημασία ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου, δὲν εἶναι τοῦτο ἡ λύπη μου - ἡ λύπη μου εἶναι ποὺ δὲν ἀσπρίζει κ᾿ ἡ καρδιά μου. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της. Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. Συχνὰ πετάγομαι στὸ φαρμακεῖο ἀπέναντι γιὰ καμιὰν ἀσπιρίνη ἄλλοτε πάλι βαριέμαι καὶ μένω μὲ τὸν πονοκέφαλό μου ν᾿ ἀκούω μὲς στοὺς τοίχους τὸν κούφιο θόρυβο ποὺ κάνουν οἱ σωλῆνες τοῦ νεροῦ, ἢ ψήνω ἕναν καφέ, καί, πάντα ἀφηρημένη, ξεχνιέμαι κ᾿ ἑτοιμάζω δυὸ - ποιὸς νὰ τὸν πιεῖ τὸν ἄλλον;- ἀστεῖο ἀλήθεια, τὸν ἀφήνω στὸ περβάζι νὰ κρυώνει ἢ κάποτε πίνω καὶ τὸν δεύτερο, κοιτάζοντας ἀπ᾿ τὸ παράθυρο τὸν πράσινο γλόμπο τοῦ φαρμακείου σὰν τὸ πράσινο φῶς ἑνὸς ἀθόρυβου τραίνου ποὺ ἔρχεται νὰ μὲ πάρει μὲ τὰ μαντίλια μου, τὰ σταβοπατημένα μου παπούτσια, τὴ μαύρη τσάντα μου, τὰ ποιήματά μου, χωρὶς καθόλου βαλίτσες - τί νὰ τὶς κάνεις; - Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου. «Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Ὄχι, δὲ θἄρθω. Καληνύχτα. Ἐγὼ θὰ βγῶ σὲ λίγο. Εὐχαριστῶ. Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα. Καληνύχτα. Τὸ δωμάτιο σκοτεινιάζει. Φαίνεται πὼς κάποιο σύννεφο θἄκρυβε τὸ φεγγάρι. Μονομιᾶς, σὰν κάποιο χέρι νὰ δυνάμωσε τὸ ραδιόφωνο τοῦ γειτονικοῦ μπάρ, ἀκούστηκε μία πολὺ γνώστη μουσικὴ φράση. Καὶ τότε κατάλαβα πὼς ὅλη τούτη τὴ σκηνὴ τὴ συνόδευε χαμηλόφωνα ἡ «Σονάτα τοῦ Σεληνόφωτος», μόνο τὸ πρῶτο μέρος. Ὁ νέος θὰ κατηφορίζει τώρα μ᾿ ἕνα εἰρωνικὸ κ᾿ ἴσως συμπονετικὸ χαμόγελο στὰ καλογραμμένα χείλη του καὶ μ᾿ ἕνα συναίσθημα ἀπελευθέρωσης. Ὅταν θὰ φτάσει ἀκριβῶς στὸν Ἅη-Νικόλα, πρὶν κατεβεῖ τὴ μαρμαρίνη σκάλα, θὰ γελάσει, -ἕνα γέλιο δυνατό, ἀσυγκράτητο. Τὸ γέλιο του δὲ θ᾿ ἀκουστεῖ καθόλου ἀνάρμοστα κάτω ἀπ᾿ τὸ φεγγάρι. Ἴσως τὸ μόνο ἀνάρμοστο νἆναι τὸ ὅτι δὲν εἶναι καθόλου ἀνάρμοστο. Σὲ λίγο, ὁ Νέος θὰ σωπάσει, θὰ σοβαρευτεῖ καὶ θὰ πεῖ «Ἡ παρακμὴ μιᾶς ἐποχῆς». Ἔτσι, ὁλότελα ἥσυχος πιά, θὰ ξεκουμπώσει πάλι τὸ πουκάμισό του καὶ θὰ τραβήξει τὸ δρόμο του. Ὅσο γιὰ τὴ γυναίκα μὲ τὰ μαῦρα, δὲν ξέρω ἂν βγῆκε τελικὰ ἀπ᾿ τὸ σπίτι. Τὸ φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Καὶ στὶς γωνιὲς τοῦ δωματίου οἱ σκιὲς σφίγγονται ἀπὸ μίαν ἀβάσταχτη μετάνοια, σχεδὸν ὀργή, ὄχι τόσο γιὰ τὴ ζωὴ ὅσο γιὰ τὴν ἄχρηστη ἐξομολόγηση. Ἀκοῦτε; τὸ ραδιόφωνο συνεχίζει. --------------------------------------------------------------------------------