Jump to content

Πλανήτης Γη.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Η κλιματική αλλαγή κάνει τον πλανήτη να γέρνει. :cheesy:

Καθώς οι πάγοι των πόλων και της ξηράς, ιδίως της Γροιλανδίας, λιώνουν εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, αλλάζει σταδιακά η κατανομή τεράστιων ποσοτήτων νερού ανά την υδρόγειο, κάτι που έχει ως συνέπεια να μετακινείται ο άξονας περιστροφής της Γης, ο οποίος περνά από τους πόλους.

Κάπως έτσι, σύμφωνα με μια νέα επιστημονική έρευνα, ο Βόρειος Πόλος της Γης μετά το 2000 μετακινείται αργά αλλά σταθερά προς τα ανατολικά και προς το Λονδίνο.

Η παρακολούθηση της κίνησης του άξονα της Γης άρχισε το 1899. Ο πραγματικός ή γεωγραφικός βόρειος πόλος (η βόρεια άκρη του άξονα περιστροφής του πλανήτη μας) κατά τον 20ό αιώνα μετακινείτο με ρυθμό περίπου δέκα εκατοστών κάθε χρόνο προς τα δυτικά, προς τις ακτές του Καναδά.

Όμως στον 21ο αιώνα έκανε μια δραματική στροφή 75 μοιρών και πλέον κινείται κατά μήκος του πρώτου μεσημβρινού του Γκρίνουιτς προς τα ανατολικά και συγκεκριμένα προς το Λονδίνο.

Η νέα μελέτη, με επικεφαλής τον Σουρέντρα Αντικάρι του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) στην Καλιφόρνια, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Science Advances", δείχνει ότι οι «βόλτες» του Βορείου Πόλου επηρεάζονται από την μεταβαλλόμενη γεωγραφική κατανομή των υδάτινων μαζών στη Γη.

Η μελέτη βασίζεται σε ανάλυση στοιχείων για την περίοδο 2002-2015 από τους δορυφόρους GRACE της NASA, που μετρούν τις αλλαγές στο βαρυτικό πεδίο του πλανήτη μας. Η μετακίνηση μεγάλων μαζών νερού έχει ως συνέπεια τέτοιες αλλαγές.

«Για πρώτη φορά έχουμε πειστικά στοιχεία ότι οι αλλαγές στην κατανομή του νερού στην ξηρά σε παγκόσμια κλίμακα αλλάζει επίσης την κατεύθυνση προς την οποία μετακινείται ο άξονας περιστροφής του πλανήτη μας», δήλωσε ο Αντικάρι. Για παράδειγμα, όπως είπε, η Ινδική υποήπειρος και η Κασπία Θάλασσα χάνουν συνεχώς ποσότητες νερού, με συνέπεια να «γέρνουν» τον άξονα της Γης προς τα ανατολικά.

Μόνο η Γροιλανδία έχει χάσει μετά το 2003 κατά μέσο όρο πάνω από 272 τρισεκατομμύρια κιλά πάγου ετησίως, τα οποία έλιωσαν και χύθηκαν στη θάλασσα. Επιπλέον, η Δυτική Ανταρκτική χάνει 124 τρισ. κιλά το χρόνο, ενώ η Ανατολική Ανταρκτική αντίθετα κερδίζει περίπου 74 τρισ. κιλά. Όλα αυτά συμβάλλουν, ώστε ο Βόρειος Πόλος να »γλιστρά» προς την Ανατολή.

Όπως επεσήμαναν οι επιστήμονες, αν και η μετακίνηση του Βόρειου Πόλου δεν είναι κάτι επικίνδυνο, δείχνει παρόλα αυτά πόσο μεγάλη επίδραση έχουν οι ανθρώπινες δραστηριότητες πάνω στη Γη μέσω της αλλαγής του κλίματος.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500070607

nasa-axonas-peristrofis-gis-metanastefse-kanada-plisiazi-anglia2.jpg.025286280a4888c6206aa4d33f0e7f52.jpg

nasa-axonas-peristrofis-gis-metanastefse-kanada-plisiazi-anglia1.jpg.fb5af9171ba15da2a16e4f627d45f6d4.jpg

DAB6CF729B436D3BB2AAC4A411DD1226.jpg.a4341125d9be287ff736dce4cb5d30de.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...
  • Απαντήσεις 632
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Στο κέντρο της Γης, το ρολόι πάει 2,5 χρόνια πίσω. :cheesy:

Τι ώρα είναι; Η απάντηση ποικίλλει ανάλογα με το βάθος: λόγω της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν, το κέντρο της Γης είναι 2,5 χρόνια νεότερο από το έδαφος που πατάμε, δείχνουν οι τελευταίοι υπολογισμοί.

Όπως προέβλεψε πριν από έναν αιώνα ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο χρόνος τρέχει πιο αργά όταν η δύναμη της βαρύτητας μεγαλώνει. Και αυτό σημαίνει ότι στην κορυφή ενός βουνού ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα από ό,τι στη βάση του, αφού η απόσταση της κορυφής από το κέντρο του πλανήτη είναι μεγαλύτερη και η βαρύτητα μικρότερη.

Το φαινόμενο έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά και πρέπει μάλιστα να λαμβάνεται υπόψη στο σύστημα GPS -ο χρόνος κυλά πιο γρήγορα για τους δορυφόρους του συστήματος, και αν αυτή η διαφορά δεν λαμβανόταν υπόψη η απόκλιση στο γεωγραφικό στίγμα θα έφτανε τα πολλά χιλιόμετρα ανά ημέρα.

Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές της τελευταίας μελέτης, τη δεκαετία του 1960 ο αμερικανός κβαντικός φυσικός Ρίτσαρντ Φέινμαν είχε υπολογίσει ότι η χρονική απόκλιση ανάμεσα στην επιφάνεια και τον πυρήνα της Γης ήταν μία με δύο ημέρες.

Ο Δρ Ούλριχ Ούγκερχοφ του Πανεπιστημίου του Ώρχους στη Δανία είχε τη σωφροσύνη να διασταυρώσει την εκτίμηση του Φέινμαν πριν την συμπεριλάβει σε ένα σύγγραμμα που συνέτασσε για τους προπτυχιακούς φοιτητές του.

Υπολόγισε έτσι τη διαφορά στο βαρυτικό δυναμικό -ένα μέτρο του έργου που παράγει η βαρύτητα μετακινώντας ένα σώμα προς τα κάτω- ανάμεσα στο κέντρο και την επιφάνεια του πλανήτη. Οι υπολογισμοί έδειξαν ότι, για κάθε δευτερόλεπτο που περνάει στην επιφάνεια, ο χρόνος στο κέντρο της Γης υπολείπεται κατά 3 x 10-10 δευτερόλεπτα.

Στα τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια που έχουν περάσει από τον σχηματισμό του πλανήτη, η σωρευτική διαφορά φτάνει περίπου τον ενάμισι χρόνο.

Αυτό, όμως, ισχύει μόνο αν θεωρήσει κανείς ότι η Γη είναι ομοιογενής. Στην πραγματικότητα δεν είναι, αφού ο πυρήνας του πλανήτη αποτελείται κυρίως από σίδηρο και έχει μεγαλύτερη πυκνότητα από τον μανδύα και τον φλοιό. Λαμβάνοντας υπόψη αυτούς τους παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν το βαρυτικό πεδίο, ο Ούγκερχοφ καταλήγει στην εκτίμηση ότι ένα ρολόι στο κέντρο του πυρήνα θα πήγαινε 2,5 χρόνια πίσω σε σχέση με ένα ρολόι στην επιφάνεια της θάλασσας.

Στην περίπτωση του γιγάντιου Ήλιου, προσθέτει ο ερευνητής, η χρονική διαφορά ανάμεσα στο κέντρο και την επιφάνεια είναι ακόμα μεγαλύτερη, γύρω στα 40.000 χρόνια.

Παραμένει πάντως ασαφές αν ο Ρίτσαρντ Φέινμαν έκανε λάθος στις πράξεις, ή αν η εκτίμησή του μεταφέρθηκε αλλοιωμένη από «χρόνια» σε «μέρες» από άλλους επιστήμονες.

Όπως επισημαίνει ο Ούγκερχοφ στο περιοδικό New Scientist, «θα πρέπει κανείς να είναι πάντα προσεκτικός και να διασταυρώνει τα λεγόμενα ακόμα και των διάσημων ανθρώπων».

https://www.newscientist.com/article/2085599-earths-core-is-two-and-a-half-years-younger-than-its-crust/

Η μελέτη του είναι διαθέσιμη στην υπηρεσία προδημοσίευσης arXiv.

http://arxiv.org/abs/1604.05507

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500073369

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

«Η αναστροφή του Γήινου Μαγνητικού Πεδίου» :cheesy:

Μετακινούνται οι Μαγνητικοί και όχι οι Γεωγραφικοί πόλοι της Γης. Η διαφορά μεταξύ Γεωγραφικού και Μαγνητικού πόλου της Γης οδηγεί σε εσφαλμένα συμπεράσματα τους αναγνώστες διάφορων θεωριών . Όπως όλοι γνωρίζουμε ο πλανήτης μας συμπεριφέρεται σαν ένας τεράστιος μαγνήτης δημιουργώντας γύρω του ένα μαγνητικό πεδίο. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι πόλοι αυτού του μαγνήτη δεν ταυτίζονται με τους γεωγραφικούς πόλους της Γης αλλά βρίσκονται 11,5 μοίρες περίπου μακρύτερα από αυτούς

Σήμερα πιστεύουμε ότι το αίτιο δημιουργίας αυτού του μαγνητικού πεδίου είναι η διαφορετική περιστροφή των εξωτερικών στερεών στρωμάτων της Γης σε σχέση με τα πιο εσωτερικά, που είναι θερμότερα και ρευστά. Όπως αναφέρεται σε δημοσίευση στο περιοδικό Σάιενς, κάθε 900 χρόνια, ο πυρήνας της Γης συμπληρώνει μια επιπλέον πλήρη περιστροφή σε σχέση με τον φλοιό της. Αυτό σημαίνει ότι ο πυρήνας της Γης προτρέχει του φλοιού κατά 0,009 δευτερόλεπτα ανά έτος. Το γεγονός αυτό σημειώθηκε για πρώτη φορά το 1996 από τον Δρ Ζιαοντόνγκ Σονγκ, του Πανεπιστημίου του Ιλινόις, και τον Πολ Ρίτσαρντς, του Πανεπιστημίου Κολούμπια.

Οι δύο επιστήμονες, προκειμένου να μελετήσουν τη κίνηση του πυρήνα της Γης, μέτρησαν τον χρόνο που χρειάστηκαν τα σεισμικά κύματα από διάφορους σεισμούς για να μεταδοθούν από ένα σημείο της Γης σε ένα άλλο.

Επειδή όμως τόσο στον πυρήνα της Γης όσο και στα εξωτερικά του στρώματα κυκλοφορούν ηλεκτρικά φορτία, οι δύο αυτές περιοχές μοιάζουν σαν τα δύο στοιχεία ενός ηλεκτρικού πηνίου, εκ των οποίων το ένα κινείται με διαφορετική ταχύτητα σε σχέση με το άλλο. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας κίνησης, όπως ξέρουμε από το λύκειο, είναι η δημιουργία ενός μαγνητικού πεδίου. Το μαγνητικό αυτό πεδίο είναι ένας αναγκαίος παράγοντας δημιουργίας και συντήρησης της ζωής πάνω στον πλανήτη μας, εφόσον αποτελεί την τεράστια ασπίδα της Γης απέναντι στα φορτισμένα σωμάτια που εκπέμπονται από τον Ήλιο και βομβαρδίζουν ανελέητα τη Γη μας, με μεταβαλλόμενη ένταση. Ο βομβαρδισμός αυτός γίνεται ανελέητος στις περιόδους που η ένταση των ηλιακών φαινόμενων είναι μεγάλη.

Τα τεράστιας ενέργειας ηλιακά αυτά σωματίδια, στην κίνησή τους, με τη μορφή ενός ηλιακού ανέμου, απομακρύνονται από τον Ήλο μεταφέροντας μέχρι τη Γη ένα κομμάτι από το μαγνητικό του πεδίο.

Εκεί τα δύο μαγνητικά πεδία συγκρούονται και συμπιέζονται, ενώ το μαγνητικό πεδίο της Γης αναγκάζει τα φορτισμένα σωματίδια και το μαγνητικό πεδίο τους να αλλάξουν τροχιά και έτσι να μην πέσουν πάνω στη Γη καταστρέφοντας τις συνθήκες ύπαρξης ζωής σε αυτήν.

Μεταβολή της έντασης του μαγνητικού πεδίου της Γης.

Όπως έχουμε παρατηρήσει τα προηγούμενα 150 χρόνια, η ένταση του γήινου μαγνητικού πεδίου, που προφυλάσει τη Γη, έχει μειωθεί κατά 10%. Το γεγονός αυτό, σύμφωνα με κάποια μαθηματικά μοντέλα, αν συνεχιστεί με τον ίδιο ρυθμό, αυξάνει την πιθανότητα, στο μακρινό μέλλον, να καταρρεύσει και αργότερα να αντιστραφεί, το μαγνητικό πεδίο της Γης με τρόπο ώστε ο βόρειος μαγνητικός πόλος να γίνει Νότιος και το αντίστροφο. Μια τέτοια αναστροφή δεν είναι ένα απίθανο γεγονός, εφόσον γνωρίζουμε ότι το γήινο μαγνητικό πεδίο έχει αντιστραφεί εκατοντάδες φορές κατά τα προηγούμενα 400 εκατομμύρια χρόνια. Όπως υπολογίζεται, η προηγούμενη αναστροφή έγινε πριν 800.000 χιλιάδες χρόνια. Με αυτόν το ρυθμό μείωσης, όπως αναφέρει ο Τζέρεμυ Μπλόξαμ του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, το μαγνητικό πεδίο θα μπορούσε να εξαφανιστεί θεωρητικά σε 1.500 έως 2.000 περίπου χρόνια.

Ήδη, μετρήσεις των δορυφόρων έδειξαν ότι πάνω από το Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό, η συνεχής εξασθένιση του μαγνητικού πεδίου της Γης έχει ελαττώσει την προστατευτική επίδραση του μαγνητικού πεδίου της Γης από τη ηλιακή ακτινοβολία, με τρόπο που να επηρεάζεται η λειτουργία των τεχνητών δορυφόρων. Η περιοχή αυτή ονομάζεται από τους επιστήμονες «Νότια Ατλαντική ανωμαλία».

Μεταξύ των δορυφόρων που έχουν πέσει θύματα στα βλαβερά αποτελέσματα της ακτινοβολίας ήταν ένας δορυφόρος της Δανίας που είχε σκοπό, κατά ειρωνικό τρόπο, να μετρήσει το γήινο μαγνητικό πεδίο.

Όπως αναφέρει ο Τσαλς Τζάκμαν του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ της NAΣA, η αποδυνάμωση μπορεί στο μέλλον να έχει επιπτώσεις και στη χημική σύσταση της ατμόσφαιρας.

Εκτός όλων των προηγουμένων πρέπει να σημειώσουμε και ένα άλλο φαινόμενο. Εδώ και 800.000 χρόνια, όπως ήδη έχουμε πει, οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης βγαίνουν από το Νότιο Πόλο και μπαίνουν από το Βόρειο, δημιουργώντας ένα γιγάντιο μαγνητικό δίπολο. Αλλά τώρα, σύμφωνα με δεδομένα των δορυφόρων, στη νοτιοανατολική πλευρά της Αφρικής έχει δημιουργηθεί ένα μαγνητικό πεδίο αντίθετης φοράς με το μαγνητικό δίπολο της Γης.

Παράλληλα, το μαγνητικό πεδίο του Βόρειου και του Νότιου πόλου έχουν εξασθενήσει κατά 10%. Εάν το μαγνητικό πεδίο της Αφρικής συνεχίσει να δυναμώνει, σε αντίθεση με αυτό των δύο πόλων μέσα στην επόμενη χιλιετία οι τωρινοί μαγνητικοί πόλοι μπορεί να μετατοπιστούν ή και να αντιστραφούν κι έτσι οι μαγνητικές γραμμές να βγαίνουν από τον Βόρειο πόλο και να μπαίνουν από τον νότιο. Μιλάμε δηλαδή για πλήρη αναστροφή στην πολικότητα του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας

Σήμερα δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι κάποτε σταμάτησε πλήρως να υπάρχει το μαγνητικό πεδίο της Γης. Αντίθετα, υπάρχουν στοιχεία ότι πριν από 3,5 δισεκατομμύρια χρόνια ήταν ήδη σχηματισμένο. Εάν το μαγνητικό πεδίο ξαφνικά σταματούσε να λειτουργεί, η γενετική ίσως να άλλαζε επειδή κάποια μόρια που έρχονται από τον Ήλιο ισοδυναμούν με ραδιενεργά μόρια και επιδρούν στο DNA των οργανισμών. Τα όντα θα επιβίωναν, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Θα προσαρμόζονταν στις νέες συνθήκες.

Στην πραγματικότητα οι μαγνητικοί πόλοι προσπαθούν να αλλάξουν πολικότητα δέκα φορές περισσότερες, από αυτές που τελικά τα καταφέρνουν. Η τελευταία αλλαγή στην πολικότητα της Γης έγινε πριν 800.000 χρόνια, όταν ήδη οι άνθρωποι υπήρχαν, αλλά όχι με τη σημερινή μορφή τους.

Γενικά, δεν μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το μαγνητικό πεδίο αντιστρέφεται ή ότι υπάρχει κίνηση ρευστών στον πυρήνα της Γης, αλλά το πώς αυτή η κίνηση προκαλεί μια μετατόπιση του πεδίου. Αυτό είναι κάτι που δεν το έχει εξηγήσει η σύγχρονη επιστήμη!

Το επιστημονικό λοιπόν γεγονός είναι η μείωση της έντασης του μαγνητικού πεδίου της Γης. Ο φόβος, που αναδύεται μέσα από θεωρητικά μοντέλα, είναι μήπως κάποια στιγμή μηδενιστεί η έντασή του και τελικά δημιουργηθεί μια αναστροφή των πόλων του μαγνητικού πεδίου της Γης. Σε μια τέτοια περίπτωση, η μαγνητική ασπίδα του πλανήτη μας θα καταστραφεί και για χιλιάδες χρόνια δεν θα προστατεύει τη ζωή πάνω στη Γη από την καταστροφική ακτινοβολία του Ήλιου.

Στην περίπτωση αυτή, αυτό θα είναι και το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη μας.

Όλα τα προηγούμενα καταστροφικά σενάρια που έχουν τρομάξει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών, έχουν διατυπωθεί μεν, αλλά όλα έχουν ξεπεραστεί από νέες παρατηρήσεις και μαθηματικές αναλύσεις, αφού ουσιαστικά βασίζονται σε μαθηματικά μοντέλα. Ας δούμε λοιπόν τι προβλέπουμε ότι θα συμβεί στην περίπτωση ελαχιστοποίησης του μαγνητικού πεδίου της Γης.

Σε μια δημοσίευση, στο περιοδικό Astronomy and Astrophysics, ο Γκουίντο Μπερκ και ο Χάραλντ Λες του Πανεπιστημίου του Μονάχου, καθώς και ο Κρίστινα Κονζ του Ινστιτούτου Mαξ Πλανκ παρουσίασαν τα αποτελέσματα μιας έρευνάς τους που είχε ως στόχο της να διαπιστωθεί τι ακριβώς συμβαίνει όταν το γήινο μαγνητικό πεδίο μειώνεται δραστικά ή όταν εξαφανίζεται ολοκληρωτικά.

Οι προσομοιώσεις τους δείχνουν κάτι πραγματικά εκπληκτικό. Αρχικά υπάρχει ο ηλιακός άνεμος, το ρεύμα δηλαδή των πυρήνων υδρογόνου και ηλίου που προέρχεται από τον Ήλιο μας και βομβαρδίζει τη Γη με σωματίδια ταχύτητας εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Οι έρευνες έδειξαν ότι την περίοδο ελαχίστων τιμών του γήινου μαγνητικού πεδίου, το ρεύμα αυτό περιτυλίγει ολόκληρη τη Γη, με τρόπο που προκαλεί τη δημιουργία ενός νέου μαγνητικού πεδίου στη γήινη ιονόσφαιρα τόσο ισχυρό όσο και το αρχικό.

Το νέο αυτό μαγνητικό πεδίο, αποτελεί μια προσφορά προστασίας του βασιλιά Ήλιου, στη γήινη βιολογία που αυτός δημιούργησε και συντηρεί.

Εκτός της προηγούμενης μελέτης ο Gary Γκλατζμάγιερ (Gary Glatzmaier) καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και ο συνάδελφος του Paul Roberts χρησιμοποιώντας τις εξισώσεις της μαγνητοϋδροδυναμικής, ενός κλάδου της φυσικής που εξετάζει τα αγώγιμα ρευστά και τα μαγνητικά πεδία, κατέληξαν σε μερικά ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας των δύο επιστημόνων οι αντιστροφές των μαγνητικών πόλων της Γης χρειάζονται πολλές χιλιάδες χρόνια για να ολοκληρωθούν, και κατά τη διάρκεια αυτής της αντιστροφής -- αντίθετα με τη λαϊκή πεποίθηση -- το μαγνητικό πεδίο δεν εξαφανίζεται.

Όπως εξηγεί ο Γκλατζμάγιερ την περίοδο εκείνη, απλώς το μαγνητικό πεδίο της γης γίνεται πιο περίπλοκο. Οι μαγνητικές γραμμές του πεδίου κοντά στη γήινη επιφάνεια γίνονται πιο στριφτές και μπλεγμένες, και οι μαγνητικοί πόλοι εμφανίζονται σε ασυνήθιστες θέσεις. Ένας νότιος μαγνητικός πόλος μπορεί να προκύψει πάνω από την Αφρική, παραδείγματος χάριν, ή ένας Βόρειος πόλος πάνω από την Ταϊτή. (σχήμα 1)

Σε γενικές γραμμές το φαινόμενο αυτό δεν φαντάζει παράδοξο. Όταν μιλάμε, προς χάρη ευκολίας, για ένα γενικό μαγνητικό πεδίο γύρω από ένα ουράνιο σώμα, δεν πρέπει να έχουμε στο νου μας έναν απλό ραβδόμορφο μαγνήτη. Το γενικό μαγνητικό πεδίο δεν είναι παρά η σύνθεση όλων των τοπικών μαγνητικών πεδίων που δημιουργούνται πάνω στην επιφάνεια του ουράνιου σώματος.

Σαν παράδειγμα αναφέρουμε τον Ήλιο μας. Το γενικό μαγνητικό πεδίο που μετράμε γύρω του δεν ξεπερνάει τα 1 έως 2 Γκάους. Παρ’ όλα αυτά πάνω στην επιφάνεια του μπορούμε να μετρήσουμε μαγνητικά πεδία χιλιάδων Γκάους.

Με τον ίδιο τρόπο κατά τη διάρκεια μελλοντικών αναστροφών του γήινου μαγνητικού πεδίου τα δημιουργούμενα ισχυρά τοπικά μαγνητικά πεδία θα προστατέψουν τη Γη από τη διαστημική ακτινοβολία και τις ηλιακές καταιγίδες.

Το ερώτημα βέβαια που τίθεται είναι αν η παρατηρούμενη μείωση της έντασης του γήινου μαγνητικού πεδίου οφείλεται σε μια μελλοντική αναστροφή της πολικότητας του ή σε κάποιο άλλο φαινόμενο.

Μια πιθανή ερμηνεία είναι η μετακίνηση των μαγνητικών πόλων της γης σε σχέση με τη θέση των γήινων πόλων περιστροφής της, ένα γεγονός που έχει διαπιστωθεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Η μετακίνηση του Βόρειου μαγνητικού πόλου

Οι επιστήμονες από καιρό ξέρουν ότι οι μαγνητικοί πόλοι μετακινούνται. Ο James Ross εντόπισε το Βόρειο Πόλο για πρώτη φορά το 1831 μετά από ένα εξαντλητικό αρκτικό ταξίδι κατά τη διάρκεια του οποίου το σκάφος του είχε κολλήσει στον πάγο για τέσσερα χρόνια.

Κανένας άλλος δεν ξαναπήγε εκεί κατά τον 19ο αιώνα. Το 1904, ο Ρόαλνρ Αμούνδσεν (Roald Amundsen) έφτασε στον Βόρειο Πόλο αλλά ανακάλυψε ότι είχε μετακινηθεί τουλάχιστον 50 km από την αντίστοιχη εποχή του Ross.

Ο Βόρειος Πόλος συνέχισε να κινείται, κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, με μέση ταχύτητα 10 km ετησίως. Πρόσφατα επιταχύνθηκε και έφτασε τα 40 km ετησίως. Με αυτό το ρυθμό σε λίγο θα αφήσει τη Βόρεια Αμερική και σε μερικές δεκαετίες θα φθάσει στη Σιβηρία.(σχήμα 2)

Η παρακολούθηση της κίνησης του Βόρειου μαγνητικού πόλου έχει ανατεθεί στον Larry Newitt της Γεωλογικής Έρευνας του Καναδά

Η αντήχηση Σούμαν

(Η θεωρία της συρρίκνωσης ή της μείωσης της ταχύτητας περιστροφής της Γης)

Όπως δεχόμαστε σήμερα, η Γη συμπεριφέρεται σαν ένα τεράστιο ηλεκτρικό κύκλωμα και η ατμόσφαιρα της αποτελεί έναν αδύνατο αγωγό που συνδέει την περιοχή μεταξύ της επιφάνειας της γης και την εσωτερική άκρη της ιονόσφαιρας που βρίσκεται 55 χιλιόμετρα πιο πάνω. Συνήθως το φορτίο της περιοχής αυτής είναι περίπου 500.000 Κουλόμπ. Μέσα σε αυτή την περιοχή δημιουργείται μια ροή φορτίων μεταξύ του εδάφους και της ιονόσφαιρας με τη μορφή κυμάτων. Από τα κύματα αυτά ένα είναι το βασικό, με συχνότητα περίπου 7,8 Χερτζ, που ονομάζεται «αντήχηση Σούμαν».

Η συχνότητα αυτή, σε μια πρώτη προσέγγιση, υπολογίζεται ως το πηλίκο της διαίρεσης της ταχύτητα διάδοσης του κύματος, δηλαδή της ταχύτητα του φωτός που φτάνει τα 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, με το μήκος της περιφέρειας της Γης που είναι περίπου 40.000 χιλιόμετρα. Τα αλλά κύματα είναι συνοδευτικά και παρουσιάζουν αρμονικές συχνότητες μεταξύ 6 και 50 κύκλων ανά δευτερόλεπτο και συγκεκριμένα βρίσκονται στα 7.8, 14, 20, 26, 33, 39 και 45 Χερτζ, με μια καθημερινή απόκλιση περίπου +/- 0,5 Χερτζ. Τα κύματα αυτά προκειμένου να παρατηρηθούν πρέπει να διεγερθεί το «μέσο» μέσα από το οποίο διαδίδονται. Όπως έχει αποδειχθεί, το αίτιο της δημιουργίας τους δεν είναι κάποιο γεγονός που προέρχεται από το εσωτερικό, ή την επιφάνεια της Γης, αλλά από την ηλεκτρική δραστηριότητα στην ατμόσφαιρά της, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του φαινομένου των αστραπών.

Όπως είναι φανερό, αν οι ιδιότητες της γήινης ηλεκτρομαγνητικής περιοχής, μεταξύ της επιφάνειας της Γης και της ιονόσφαιρας, παραμείνουν σταθερές, τότε και οι συχνότητες αντήχησης θα παραμείνουν οι ίδιες. Πιθανότατα οι αντηχήσεις αυτές να παρουσιάζουν κάποιες μεταβολές, λόγω των αλλαγών που υφίσταται η ιονόσφαιρα κατά τη διάρκεια των περιόδων της ηλιακής δραστηριότητας.

Την ύπαρξη αυτών των κυμάτων την προέβλεψε αρχικά ο Τέσλα, αλλά η ονομασία τους προέρχεται τον γερμανικό φυσικό Βάλτερ Σούμαν. Ο Σούμαν τα ανίχνευσε μαζί με τον Κένιγκ το 1954. Η πρώτη φασματική απεικόνιση αυτού του φαινόμενου έγινε από τους Μπάλσερ και Βάγκνερ το 1960.

Τα τελευταία 20 χρόνια ένα μεγάλο μέρος της έρευνας πάνω στην «αντήχηση Σούμαν» έχει πραγματοποιηθεί από το αμερικανικό ναυτικό στο πλαίσιο της μελέτης εξαιρετικά χαμηλών συχνοτήτων επικοινωνίας με τα υποβρύχια. Αναφέρουμε ενδεικτικά το «Εγχειρίδιο της ατμοσφαιρικής ηλεκτροδυναμικής, εντάσεις Ι», γραμμένο από τον Χανς Βόλλαντ, το1995. Το κεφάλαιο 11, σ’ αυτό το βιβλίο, αναφέρεται εξ ολοκλήρου στις αντηχήσεις Σούμαν.

Το πρόβλημα δημιουργήθηκε όταν το 1983 όταν παρουσιάστηκαν εργασίες στις οποίες αναφέρονταν μετρήσεις όπου η «αντήχηση Σούμαν» είχε μεταβληθεί και η συχνότητά της αντί 7.8 Χερτζ ήταν πλέον κάτι λιγότερο από 13 Χερτζ. Οι μετρήσεις αυτές αμφισβητήθηκαν αμέσως, αφού η μεταβολή αυτή θα σήμαινε ή τη μεταβολή της ταχύτητας του φωτός ή τη σημαντική συρρίκνωση της γήινης διαμέτρου, γεγονότα τα οποία όμως δεν είχαν συμβεί.

Όπως πιστεύεται σήμερα δεν υπάρχει κάποια αύξηση της αντήχησης Σούμαν, αλλά ένα λάθος στις μετρήσεις. Πιστεύεται δηλαδή ότι λόγω των μεγάλων δυσκολιών οργάνωσης της πειραματικής διάταξης, από τα όργανα δεν μετρήθηκε η «αντήχηση Σούμαν», αλλά με κάποιο σφάλμα η πρώτη αρμονική της, που όπως είπαμε φτάνει περίπου τα 14 Her.

Εξάλλου αν η αντήχηση Σούμαν φτάσει ακριβώς τα 13 Χερτζ, όπως υπολογίζεται, η διάρκεια της ημέρας θα ήταν μόλις 16 ώρες. Αυτό σημαίνει ότι σήμερα αν υπολειπόμαστε λίγο από τα 13 Χερτζ η διάρκεια της ημέρας θα έπρεπε να ήταν πολλές ώρες μικρότερη, γεγονός που θα μπορούσαμε να το διακρίνουμε μέσω της χρήσης οργάνων χρόνου που η λειτουργία τους δεν εξαρτάται από τις μεταβολές της αντήχηση Σούμαν. Υπενθυμίζουμε ότι ένα τέτοιο όργανο μέτρησης του χρόνου είναι ο ίδιος ο ουρανός.

http://www.pronews.gr/portal/20160507/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%83/%CE%BC%CE%B4%CE%B1%CE%BD%CE%AD%CE%B6%CE%B7%CF%82-%C2%AB%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AE%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%B3%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%80%CE%B5%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85%C2%BB

anastrofi2.jpg.70d85233718c7e5648b395c321f63f94.jpg

621192314_anastrofi201.jpg.5aa2436eaccac94ce03b85d1b1f655d1.jpg

earth-1.jpg.95fcb12c05a6f76c8c7d7f27f097557d.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Πόση ήταν η ατμοσφαιρική πίεση πριν από 3 δισ. χρόνια; :cheesy:

Τα αέρια έχουν μικρή πυκνότητα σε σχέση με τα υγρά. Έτσι 1 m3 νερού ζυγίζει 1000 kg, ενώ 1 m3 αέρα ζυγίζει μόνο ~1,2 kg. Η μικρή πυκνότητα των αερίων οφείλεται στη μεγάλη σχετικά απόσταση των μορίων μεταξύ των. Λόγω της μεγάλης απόστασης, οι μεταξύ των μορίων δυνάμεις είναι μικρές και ως εκ τούτου τα αέρια δεν σχηματίζουν επιφάνειες, αλλά τείνουν να καταλάβουν διαρκώς μεγαλύτερο όγκο. Τα μόρια των αερίων κινούνται άτακτα προς όλες τις διευθύνσεις και συγκρουόμενα με τα τοιχώματα των δοχείων που τα περιέχουν εξασκούν σ’ αυτά πίεση. Συνεπώς. η πίεση των αερίων οφείλεται σε εντελώς διαφορετικό λόγο σε σχέση με τα υγρά. Στα υγρά η πίεση οφείλεται στη βαρύτητα ή και σε άλλες εξωτερικές τυχόν δυνάμεις, ενώ η πίεση των αερίων οφείλεται στη θερμική κίνηση των μορίων τους.

Όπως στην υδροστατική, έτσι και στην αεροστατική κατά τη μελέτη της πίεσης πρέπει να γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ δυο ακραίων περιπτώσεων:

1) το αέριο να βρίσκεται εκτός πεδίου βαρύτητας

2) η πίεση να οφείλεται αποκλειστικά στο πεδίο βαρύτητας.

Στην πρώτη περίπτωση ισχύει η αρχή του Pascal: «Εφ’ όσον σε ένα αέριο που ηρεμεί δεν επιδρά το πεδίο βαρύτητας, η πίεση είναι σε όλη την έκτασή του σταθερή».

Στη δεύτερη περίπτωση η πίεση δεν είναι η ίδια σε όλη την έκταση του αερίου, αλλά εξαρτάται από το υψόμετρο h του θεωρούμενου σημείου σύμφωνα με την βαρομετρική εξίσωση:

ph=p0·e–c·h (1)

Στην εξίσωση αυτή με ph παριστάνεται η πίεση σε υψόμετρο h, και με p0 την πίεση στην επιφάνεια της Γης και c μια σταθερά (c=ρ0·g/p0, ρ0 η πυκνότητα του αερίου σε υψόμετρο h=0). Ενώ η πίεση στα υγρά μεταβάλλεται γραμμικά με το h, στα αέρια μεταβάλλεται εκθετικά. Αυτό οφείλεται στο ότι τα μεν υγρά θεωρούνται ασυμπίεστα (πυκνότητα σταθερή, ανεξάρτητη του βάθους), ενώ τα αέρια είναι συμπιεστά (η πυκνότητα μεταβάλλεται με την πίεση).

Ο αέρας που περιβάλλει τη Γη βρίσκεται λόγω του πεδίου βαρύτητας υπό πίεση, την ατμοσφαιρική πίεση, η οποία μεταβάλλεται με το ύψος από την επιφάνεια της Γης, σύμφωνα με την εξίσωση (1). Το γνωστό πείραμα του Torricelli αποδεικνύει την ύπαρξη της ατμοσφαιρικής πίεσης, και επιπλέον επιτρέπει τη μέτρησή της.

Η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια της θάλασσας (h=0) και σε θερμοκρασία 25oC, είναι p0~100.000 Pa = 1 bar.

Πόση ήταν η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια της Γης πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια;

Η έως τώρα πεποίθηση ότι, στα νιάτα της, η Γη είχε πυκνότερη ατμόσφαιρα, άρα και μεγαλύτερη ατμοσφαιρική πίεση αποδεικνύεται λανθασμένη.

Επιστήμονες από τις ΗΠΑ και την Αυστραλία μελέτησαν φυσαλίδες αέρα παγιδευμένες σε πετρώματα ηλικίας 2,7 δισεκατομμυρίων ετών και συμπέραναν ότι εκείνη την εποχή ο αέρας ασκούσε το πολύ το ήμισυ της πίεσης που ασκεί σήμερα η ατμόσφαιρα πάνω στην επιφάνεια του πλανήτη μας.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων Ουάσιγκτον και Δυτικής Αυστραλίας, με επικεφαλής τους Σαντζόι Σομ και Τιμ Μπλέικ αντίστοιχα, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωεπιστημών «Nature Geoscience».

Τα νέα ευρήματα ανατρέπουν την ευρέως αποδεκτή πεποίθηση πως η νεαρή Γη είχε πυκνότερη ατμόσφαιρα από ό,τι τώρα. Αυτή η ανακάλυψη οδηγεί επίσης σε νέες εκτιμήσεις για το ποιά και πόσα αέρια υπήρχαν στην αρχαία ατμόσφαιρα και πώς το κλίμα και η βιολογία τότε αλληλοεπηρέαζαν τον πλανήτη μας.

Η νέα εκτίμηση βασίζεται στην χρησιμοποίηση ως «παλαιοβαρομέτρου» των φυσαλίδων αέρα που παγιδεύθηκαν σε στερεοποιημένη βασαλτική λάβα στην περιοχή Πιλμπάρα της δυτικής Αυστραλίας. Με τον τρόπο αυτό, υπολογίσθηκε το βάρος, άρα και η πίεση, της ατμόσφαιρας πριν από δισεκατομμύρια χρόνια. Όλες οι μετρήσεις δείχνουν ότι η πίεση ήταν το 25% έως 50% της σημερινής, λίγο μεγαλύτερη από αυτήν πάνω από το όρος Έβερεστ.

www.researchgate.net

Πριν από 2,7 δισεκατομμύρια χρόνια, στη Γη ζούσαν μόνο μονοκύτταροι οργανισμοί, η ηλιακή ακτινοβολία στον πλανήτη μας ήταν περίπου κατά 20% έως 30% πιο ασθενής, ενώ η γήινη ατμόσφαιρα δεν περιείχε καθόλου οξυγόνο. Αντίθετα, περιλάμβανε περισσότερα «αέρια του θερμοκηπίου» (μεθάνιο, διοξείδιο του άνθρακα) και λιγότερο άζωτο από το σημερινό 80%, καθώς το απορροφούσαν μαζικά τα βακτήρια και το αφαιρούσαν συνεχώς από τον αέρα. Η αραιότερη ατμόσφαιρα, μεταξύ άλλων, θα επηρέαζε την ισχύ των ανέμων, ακόμη και το σημείο βρασμού των υγρών πάνω στη Γη.

Η μελέτη, που χρηματοδοτήθηκε από την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία, έχει συνέπειες και για την αστροβιολογία, καθώς φωτίζει περισσότερο τις συνθήκες που μπορεί να επικρατούν σε άλλους εξωπλανήτες με αραιή ατμόσφαιρα. Η πίεση του αέρα είναι σημαντική για την ύπαρξη ζωής, καθώς βοηθά την ατμόσφαιρα να διακρατήσει υδρατμούς, παγιδεύει τη θερμότητα του Ήλιου (ή όποιου άλλου άστρου), ενώ επιδρά στις βιοχημικές αντιδράσεις των οργανισμών.

http://physicsgg.me/2016/05/11/%cf%80%cf%8c%cf%83%ce%b7-%ce%ae%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%b7-%ce%b1%cf%84%ce%bc%ce%bf%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%80%ce%af%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%b9%ce%bd-%ce%b1%cf%80/

bubbles.png.7712a5e0a05e8947742ccb9ee8e95ae5.png

lava_bubbles-300x225.jpg.6f5664d3ed0a4de9f75f61aca9811d36.jpg

B46364A528573E9732F7BEA19C798C4B.jpg.41d29691197925ee05694a0e54ba0508.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Κοσμική σκόνη απoκαλύπτει την αρχέγονη ατμόσφαιρα της Γης. :cheesy:

Κάθε χρόνο, περισσότεροι από 3.000 τόνοι σκόνης από το Διάστημα εισέρχονται στην ατμόσφαιρα με χαμηλή ταχύτητα και φτάνουν μέχρι το έδαφος. Αναλύοντας τέτοια κοσμικά σωματίδια που βρέθηκαν παγιδευμένα σε πετρώματα 2,7 δισ. ετών, γεωλόγοι διαπιστώνουν έκπληκτοι ότι η ατμόσφαιρα της νεαρής Γης περιείχε οξυγόνο στα ανώτερα στρώματά της.

Η διαπίστωση δείχνει να έρχεται σε αντίθεση με πολυάριθμες προηγούμενες μελέτες, οι οποίες έχουν δείξει σχεδόν πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η κατώτερη ατμόσφαιρα της Γης δεν περιείχε καθόλου οξυγόνο εκείνη την εποχή.

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, η ατμόσφαιρα άρχισε να εμπλουτίζεται με οξυγόνο στη διάρκεια του «Μεγάλου Οξειδωτικού Συμβάντος» πριν από 2,4 δισεκατομμύρια χρόνια.

Οι συντάκτες της νέας μελέτης, η οποία δημοσιεύεται στο έγκριτο περιοδικό Nature, δεν διαφωνούν με τη θεωρία -ούτε οι ίδιοι εξάλλου δεν περίμεναν την ανακάλυψή τους.

Το πιθανότερο, λένε, είναι ότι οξυγόνο υπήρχε μόνο στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και όχι στα κατώτερα: σε μεγάλο ύψος, εξηγούν, η υπεριώδης ακτινοβολία του Ήλιου διασπά το διοξείδιο του άνθρακα και δίνει μονοξείδιο του άνθρακα και οξυγόνο.

Με επικεφαλής τον Δρ Άντριου Τόμκινς του Πανεπιστημίου Μόνας στην Αυστραλία, η ερευνητική ομάδα εξέτασε σπάνια πετρώματα, ηλικίας 2,7 δισ. ετών, από την περιοχή Πιλμπάρα της Δυτικής Αυστραλίας.

Μέσα στα πετρώματα βρέθηκαν δεκάδες εγκλωβισμένοι μικρομετεωρίτες, ουσιαστικά σωματίδια εξωγήινης σκόνης.

Για να φτάσουν μέχρι το έδαφος, αντί να καούν στην ατμόσφαιρα, τα σωματίδια αυτά πρέπει να κινούνται με ταχύτητα το πολύ 70 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο, εξηγούν οι ερευνητές. Ακόμα κι έτσι, όμως, λιώνουν από τη θερμότητα της τριβής με τον αέρα και στερεοποιούνται ξανά όταν επιβραδύνουν.

Αρκετοί από τους μικρομετεωρίτες που εξετάστηκαν βρέθηκαν να αποτελούνται από οξείδια του σιδήρου, ουσιαστικά σκουριά. Πολλοί μετεωρίτες είναι γνωστό ότι αποτελούνται κυρίως από σίδηρο, ο οποίος με κάποιον τρόπο οξειδώθηκε απότομα και μετατράπηκε σε σκουριά καθώς το αντικείμενο έπεφτε με τη Γη.

Αυτό, λένε οι ερευνητές, θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε μεγάλο ύψος, όταν τα εισερχόμενα σωματίδια είναι ακόμα αρκετά θερμά για να αντιδράσουν γρήγορα με το ατμοσφαιρικό οξυγόνο.

Η μόνη εξήγηση που προκύπτει είναι ότι τα σωματίδια συνάντησαν ένα στρώμα οξυγόνου καθώς περνούσαν από την ανώτερη ατμόσφαιρα.

«Είναι ένα συναρπαστικό αποτέλεσμα, δεδομένου ότι είναι η πρώτη φορά που κάποιος βρίσκει τρόπο να μελετήσει τη χημεία στην αρχαία ανώτερη ατμόσφαιρας» σχολιάζει υπερήφανος ο Δρ Τόμκινς.

Διατυπώνει επίσης τη θεωρία ότι το οξυγόνο δεν μπορούσε να κατέβει σε χαμηλότερο ύψος λόγω ενός ενδιάμεσου στρώματος μεθανίου, το οποίο θα εμπόδιζε την ανάμειξη του αέρα.

Επόμενος στόχος των ερευνητών είναι να εντοπίσουν σωματίδια κοσμικής σκόνης που έπεσαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, προκειμένου να αποκαλύψουν πώς η χημεία της ατμόσφαιρας άλλαξε στην πορεία του γεωλογικού χρόνου.

Όπως φαίνεται η κοσμική σκόνη έχει πολλά ακόμα να μας πει.

http://physicsgg.me/2016/05/12/%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b7-%ce%b1%cf%80o%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%80%cf%84%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%ad%ce%b3%ce%bf%ce%bd/

micrometeorite.jpg.b03adddc7183f12a5eeb679a27b58f7b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η μαγνητική επανασύνδεση στη μαγνητόσφαιρα της Γης. :cheesy:

Οι επιστήμονες έχουν πλέον στα χέρια τους περισσότερα στοιχεία για να καταλάβουν τον διαστημικό «καιρό» και να προβλέπουν στο μέλλον τις επικίνδυνες γεωμαγνητικές καταιγίδες. Για πρώτη φορά οι δορυφόροι μελέτησαν από κοντά ένα σημαντικό και μυστηριώδες φαινόμενο της μαγνητόσφαιρας που περιβάλλει τη Γη, τη λεγόμενη «μαγνητική επανασύνδεση». Πρόκειται για μια εκρηκτική διαδικασία, που συμβαίνει όταν οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη μας συγκρούονται με το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και διασυνδέονται μεταξύ τους προσωρινά.

Οι τέσσερις πανομοιότυποι δορυφόροι της αποστολής Magnetospheric Multiscale Mission (MMS) της NASA, οι οποίοι εκτοξεύθηκαν τον Μάρτιο του 2015, για πρώτη φορά ταξίδεψαν κατ’ ευθείαν στο επίκεντρο της μαγνητικής επανασύνδεσης και την κατέγραψαν με τα όργανά τους. Οι επιστήμονες από διάφορες χώρες, με επικεφαλής τον Τζέιμς Μπερτς του Νοτιοδυτικού Ινστιτούτου Ερευνών στο Τέξας, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Science».

Η Γη περιβάλλεται από τη μαγνητόσφαιρα, που την προστατεύει από την επιβλαβή διαστημική ακτινοβολία. Όταν οι δυναμικές γραμμές του γήινου μαγνητικού πεδίο συναντούν τις αντίστοιχες δυναμικές γραμμές του πολύ μεγαλύτερου μαγνητικού πεδίου του Ήλιου, οι οποίες έχουν αντίθετο προσανατολισμό από τις γήινες, τότε -με εκρηκτικό τρόπο- συμβαίνει η μαγνητική επανασύνδεση των γήινων και των ηλιακών γραμμών.

Αυτό το φυσικό φαινόμενο -το οποίο διοχετεύει ενέργεια από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου στο αντίστοιχο της Γης- προκαλεί γεωμαγνητικές καταιγίδες που μπορεί να δημιουργήσουν προβλήματα στη λειτουργία των δορυφορικών και των επίγειων επικοινωνιών. Σχετίζεται επίσης με δημιουργία του θεαματικού σέλαος στο Βόρειο και στο Νότιο Πόλο.

Στην «καρδιά» της μαγνητικής επανασύνδεσης βρίσκεται μια διαδικασία αστραπιαίας εκπομπής πρωτονίων και ηλεκτρονίων, την οποία παρατήρησε από κοντά ο σχηματισμός των δορυφόρων MMS, οι οποίοι πετούν σε απόσταση δέκα χιλιομέτρων μεταξύ τους. Το «κουαρτέτο» έκανε πάνω από 4.000 ταξίδια στα όρια της μαγνητόσφαιρας της Γης, συλλέγοντας κάθε φορά νέα στοιχεία.

Διαπιστώθηκε, μεταξύ άλλων, ότι η μαγνητική επανασύνδεση δεν είναι πάντα εκρηκτική, ενώ, όταν συμβαίνει, παράγει θερμότητα ανάλογη με όση παράγουν δέκα εκατομμύρια φωτοβολταϊκά πάνελ των 200 βατ το καθένα. Η αποστολή MMS βρίσκεται σε εξέλιξη και αναμένεται να φέρει νέα στοιχεία για τη μαγνητόσφαιρα στο φως.

http://physicsgg.me/2016/05/13/%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%b1%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b4%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%cf%8c/

magnetic_reconnection_infographic.thumb.jpg.450acbd542f099cf587006e21a96bc3a.jpg

front_cover_image31_print.thumb.jpg.472661505d069aa3e3783a92768d5715.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Αύξηση του μεθανίου και του διοξειδίου του άνθρακα. :cheesy:

Δορυφορικές μετρήσεις δείχνουν ότι το μεθάνιο και το διοξείδιο του άνθρακα της ατμόσφαιρας συνεχίζουν να αυξάνονται παρά τις παγκόσμιες προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών.

Οι συγκεντρώσεις μεθανίου ήταν κάπως σταθερές μέχρι το 2007, αλλά από τότε έχουν αυξηθεί κατά περίπου 0,3% ετησίως, ενώ τα παγκόσμια επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα συνεχίζουν να αυξάνονται κατά περίπου 0,5% ετησίως.

Τα αποτελέσματα, που παρουσιάστηκαν την περασμένη εβδομάδα στο Living Planet Symposium στην Πράγα, συνδυάζουν στοιχεία από τον βετεράνο δορυφόρο Envisat της ESAκαι την Ιαπωνική αποστολή

Ο λόγος για αυτή την πρόσφατη αύξηση του μεθανίου δεν είναι πλήρως κατανοητός, αλλά οι επιστήμονες την αποδίδουν σε διάφορες πηγές, όπως η γεωργία και τα ορυκτά καύσιμα.

Τα στοιχεία δείχνουν επίσης εποχικές διακυμάνσεις, όπως υψηλότερες συγκεντρώσεις μεθανίου στην Ινδία και την Κίνα κατά τη διάρκεια του Αυγούστου και του Σεπτεμβρίου. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι υγροβιότοποι και οι ορυζώνες αποτελούν μια σημαντική πηγή εκπομπών μεθανίου και είναι μεγαλύτερη αν είναι ζεστό και υγρό.

Άλλες περιοχές όπως οι τροπικές, οι ΗΠΑ και τμήματα της Ρωσίας βιώνουν παρόμοιες εποχιακές αλλαγές.

Το διοξείδιο του άνθρακα δείχνει παρόμοιες εποχιακές διακυμάνσεις, αν και με μέγιστη συγκέντρωση νωρίτερα στη σεζόν στα βόρεια γεωγραφικά πλάτη. Αυτό οφείλεται στην τακτική πρόσληψη και την απελευθέρωση του διοξειδίου του άνθρακα από την καλλιέργεια και τη φθορά της επίγειας βλάστησης: τη φωτοσύνθεση, την αναπνοή και την αποσύνθεση της οργανικής ύλης.

Συνολικά, το διοξείδιο του άνθρακα έχει παρουσιάσει μια σταθερή αύξηση κατά την τελευταία δεκαετία, παρά τις παγκόσμιες προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών.

"Επί του παρόντος, τα φυτά καταλαμβάνουν περίπου το 25% του διοξειδίου του άνθρακα που εκλύουμε και, χωρίς αυτό, τα ατμοσφαιρικά επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα και οι σχετικές συνέπειες θα ήταν πολύ μεγαλύτερες", δήλωσε ο Michael Buchwitz από το Ινστιτούτο Περιβαλλοντικής Φυσικής του Πανεπιστημίου της Βρέμης στη Γερμανία.

"Ωστόσο, δεν ξέρουμε πώς θα ανταποκριθούν τα φυτά σε ένα μεταβαλλόμενο κλίμα. Η κατανόησή μας για τη «δεξαμενή άνθρακα της γης» είναι περιορισμένη. Ένας στόχος των παρατηρήσεων του διοξειδίου του άνθρακα μέσω δορυφόρου είναι να κλείσει σχετικά κενά γνώσης, που θα οδηγήσει σε βελτιωμένη πρόβλεψη του κλίματος. "

Η επικείμενη αποστολή Sentinel-5P για το Ευρωπαικό πρόγραμμα Copernicus, αναμένεται να συνεχίσει την συλλογή δεδομένων για το μεθάνιο και τα άλλα συστατικά της ατμοσφαιρικής χημείας, σαρώνοντας ολόκληρο τον κόσμο κάθε μέρα.

"Για το μέλλον, ο Sentinel-5P θα είναι πολύ σημαντικός, ιδίως λόγω των πολύ πυκνών, υψηλής ανάλυσης παρατηρήσεων του ατμοσφαιρικού μεθανίου, οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να ανιχνεύουν και να ποσοτικοποιηούν τις εκπομπές των σημαντικών θερμών σημείων εκπομπής μεθανίου, όπως τα πεδία πετρελαίου και φυσικού αερίου», σημείωσε ο Michael Buchwitz, ο οποίος ηγείται επίσης του έργου Greenhouse Gases (Αέρια Θερμοκηπίου) στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για την κλιματική αλλαγή της ESA, Climate Change Initiative.

Ο στόχος του έργου είναι να δημιουργήσει παγκόσμια προϊόντα για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου στην ατμόσφαιρα, από δορυφορικά δεδομένα τα οποία χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με μοντέλα που αναπτύσσονται στον υπολογιστή για να λάβουμε πληροφορίες σχετικά με τις περιφερειακές πηγές και τις δεξαμενές διοξειδίου του άνθρακα και του μεθανίου.

Τα προιόντα ατμοσφαιρικών δεδομένων καλύπτουν το διάστημα 2003–14 και είναι διαθέσιμα εδώ: http://www.esa-ghg-cci.org/

http://www.esa.int/ell/ESA_in_your_country/Greece/Ahuxese_toy_methanhioy_kai_toy_dioxeidhioy_toy_hanthraka

 

 

Πώς συμπεριφέρεται το «ρεύμα δακτυλίου» που περιβάλλει τη Γη. :cheesy:

Επιστήμονες στις ΗΠΑ, με επικεφαλής μια Ελληνίδα φυσικό του διαστήματος, μελέτησαν το λεγόμενο «ρεύμα δακτυλίου» που περιβάλλει τη Γη και ανέτρεψαν τις έως τώρα γνώσεις μας γι’ αυτό.

Η Ματίνα Γκιουλίδου και οι συνεργάτες της στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς στο Μέριλαντ, μελέτησαν τις παρατηρήσεις των δορυφόρων Βαν ‘Αλεν της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA).

Οι ερευνητές αποκάλυψαν ότι το «ρεύμα δακτυλίου» (ring current), ένα ηλεκτρικό ρεύμα που μεταφέρεται από φορτισμένα σωματίδια (ιόντα) παγιδευμένα στη γήινη μαγνητόσφαιρα, και το οποίο περικυκλώνει τον πλανήτη μας, συμπεριφέρεται με πολύ διαφορετικό τρόπο από ό,τι νόμιζαν ώς τώρα οι επιστήμονες.

Το εν λόγω ηλεκτρικό ρεύμα βρίσκεται σε απόσταση 10.000 έως 60.000 χιλιομέτρων από τη Γη, στις λεγόμενες «ζώνες ακτινοβολίας Βαν ‘Αλεν», και αποτελείται από ιόντα που προέρχονται τόσο από τον ηλιακό «άνεμο», όσο και από την ιονόσφαιρα της Γης. Αποτελεί βασικό συστατικό του διαστημικού περιβάλλοντος (ή διαστημικού «καιρού») γύρω από τον πλανήτη μας, το οποίο μπορεί να επηρεάσει σημαντικά τη λειτουργία των δορυφόρων.

Οι γεωφυσικοί πίστευαν έως τώρα ότι το εν λόγω ρεύμα αυξομειώνεται περιοδικά, αλλά τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι αυτό συμβαίνει μόνο με μερικά από τα σωματίδιά του, ενώ άλλα παραμένουν σταθερά. Αυτό συμβαίνει, επειδή τα πρωτόνια υψηλής ενέργειας στο ρεύμα δακτυλίου μεταβάλλονται τελείως διαφορετικά από ό,τι τα πρωτόνια χαμηλής ενέργειας στο ίδιο ρεύμα.

«Μελετάμε το ρεύμα δακτυλίου, επειδή επηρεάζει ένα παγκόσμιο σύστημα ηλεκτρικών ρευμάτων τόσο στο διάστημα, όσο και στην επιφάνεια της Γης, το οποίο στη διάρκεια έντονων γεωμαγνητικών καταιγίδων μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ζημιές στα τεχνολογικά συστήματά μας», δήλωσε η Γκιουλίδου. «Το ρεύμα δακτυλίου τροποποιεί επίσης το μαγνητικό πεδίο στο διάστημα κοντά στη Γη, το οποίο, με τη σειρά του, ελέγχει την κίνηση των σωματιδίων στις ζώνες ακτινοβολίας που περιβάλλουν τον πλανήτη μας», πρόσθεσε.

Οι δύο δορυφόροι της NASA (Van Allen Probes), οι οποίοι εκτοξεύθηκαν το 2012, διαθέτουν όργανα που επιτρέπουν για πρώτη φορά στους επιστήμονες να μελετούν σε βάθος τις δύο ζώνες ακτινοβολίας Βαν ‘Αλεν και να παρακολουθούν συνεχώς το ρεύμα δακτυλίου. Οι «δίδυμοι» αυτοί δορυφόροι, που κινούνται σε ύψος περίπου 600 χιλιομέτρων από τη Γη, κατασκευάσθηκαν και μέχρι σήμερα ελέγχονται από το Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, για λογαριασμό της NASA.

Μετά από ένα έτος συλλογής στοιχείων, οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Γκιουλίδου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωφυσικής «Geophysical Research Letters», κατανόησαν όπως είπε η ίδια, ότι «υπάρχει ένα σημαντικό και μόνιμο ρεύμα δακτυλίου γύρω από τη Γη, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν γεωμαγνητικές καταιγίδες, το οποίο (ρεύμα) μεταφέρεται από πρωτόνια υψηλής ενέργειας. Στη διάρκεια των γεωμαγνητικών καταιγίδων, το ρεύμα δακτυλίου ενισχύεται από νέα πρωτόνια χαμηλής ενέργειας, τα οποία εισέρχονται στην κοντινή στη Γη περιοχή του διαστήματος».

Η Μ.Γκιουλίδου αποφοίτησε το 2006 από το Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και πήρε το διδακτορικό της το 2012 από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια-Λος ‘Αντζελες (UCLA). Έκανε μεταδιδακτορική έρευνα έως το 2014 στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, όπου και συνεχίζει πλέον ως μόνιμη ερευνήτρια.

http://physicsgg.me/2016/05/23/%cf%80%cf%8e%cf%82-%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%86%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%81%ce%b5%cf%8d%ce%bc%ce%b1-%ce%b4%ce%b1%ce%ba%cf%84%cf%85%ce%bb%ce%af%ce%bf%cf%85/

Sentinel-5P_node_full_image_2.jpg.9aaaec3d29e1a6e8200e0246855d7fb5.jpg

Carbon_dioxide_increase_node_full_image_2.jpg.2b394ff9837761018c97bf899d8f96ba.jpg

Methane_increase_node_full_image_2.jpg.4a2d3bf56c9c581c4216aadf8b6edaba.jpg

ring-current-quiet-and-storm-graphic.jpg.deaf71c69a67cb34bf90c748539adcda.jpg

ceb3cebaceb9cebfcf85cebbceafceb4cebfcf85.jpg.ca0af14c8c5b2a847a47735f5816ade5.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Τι συνέβη την τελευταία μέρα των δεινοσαύρων. :cheesy:

Συνέβη μια ωραία πρωία του Μεσοζωικού αιώνα, πριν από περίπου 66 εκατομμύρια χρόνια. Όλα ήταν ήσυχα στην περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα η χερσόνησος Γιουκατάν του Μεξικού, με δεινόσαυρους και υπερμεγέθη έντομα να περιφέρονται στα κωνοφόρα δάση και τους βαλτότοπους του Τσιξουλούμπ. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, όλα είχαν καταστραφεί.

Ένας βράχος από το Διάστημα, μεγάλος σαν βουνό, πέφτει προς στη Γη με ταχύτητα 64.000 χιλιομέτρων την ώρα, και για μια στιγμή φαίνεται μεγαλύτερος και λαμπρότερος από τον Ήλιο καθώς σχίζει τον ουρανό. Μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα, συντρίβεται και απελευθερώνει ενέργεια που εκτιμάται στα 100 τρισεκατομμύρια τόνους TNT, ή ένα δισεκατομμύριο βόμβες σαν της Χιροσίμα.

Η πρόσκρουση σκάβει τον γήινοι φλοιό σε βάθος 30 χιλιομέτρων και δημιουργεί κρατήρα διαμέτρου 185 χιλιομέτρων. Εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα πετρωμάτων εξαερώνονται και αρχίζουν ένα ντόμινο καταστροφής που εξαφανίζει το 75% των ζωντανών οργανισμών στη Γη, ανάμεσά τους και οι περισσότεροι δεινόσαυροι.

Η θεωρία της πρόσκρουσης διατυπώθηκε τη δεκαετία του 1980, ωστόσο η ανακάλυψη του κρατήρα του Τσιξουλούμπ στο Μεξικό τη δεκαετία του 1990 έδωσε για πρώτη φορά στους επιστήμονες μια εικόνα για το πού και το πότε, υπενθυμίζει το National Geographic.

http://news.nationalgeographic.com/2016/06/what-happened-day-dinosaurs-died-chicxulub-drilling-asteroid-science/

Οι άμεσες επιπτώσεις του κομβικού βομβαρδισμού μπορούν να εκτιμηθούν με τον «υπολογιστή πρόσκρουσης» που αναπτύχθηκε από γεωεπιστήμονες του Πανεπιστημίου «Πέρντιου» της Ιντιάνα και του Imperial College του Λονδίνου. Ο χρήστης εισάγει τις βασικές παραμέτρους, όπως το μέγεθος, η ταχύτητα και η γωνία πρόσκρουσης εισερχόμενου αντικειμένου, και το πρόγραμμα αναλαμβάνει να δώσει μια εικόνα των άμεσων συνεπειών.

«Μπορείς να εισάγεις διαφορετικές αποστάσεις από το σημείο πρόσκρουσης και να δεις πώς τα αποτελέσματα αλλάζουν ανάλογα με την απόσταση» εξηγεί στο National Geographic η Τζοάνα Μόργκαν, μέλος της βρετανικής ερευνητικής ομάδας που ανοίγει την πρώτη γεώτρηση στον κρατήρα του Τσιξουλούμπ.

«Αν βρισκόσουν κοντά, ας πούμε σε ακτίνα 1.000 χιλιομέτρων από την πρόσκρουση, θα σκοτωνόσουν ακαριαία ή μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα» αναφέρει η ερευνήτρια.

Πράγματι, ο θάνατος θα ήταν βέβαιος για οποιονδήποτε βρισκόταν αρκετά κοντά για να δει την πύρινη σφαίρα, συμφωνεί ο Γκάρεθ Κόλινς, μέλος της ερευνητικής ομάδας που ανέπτυξε τον υπολογιστή πρόσκρουσης στο Imperial College.

Εννέα δευτερόλεπτα μετά την ώρα μηδέν, η θερμική ακτινοβολία της πρόσκρουσης τσιγαρίζει τον υποθετικό παρατηρητή μας. Οτιδήποτε μπορεί να καεί -θάμνοι, δέντρα και ολόκληρα δάση- φτάνει στο σημείο ανάφλεξης και πιάνει αυθόρμητα φωτιά από την ακτινοβολία.

Και μετά τη πυρκαγιά, έρχεται η ώρα, της πλημμύρας: ανάλογα με το ανάγλυφο της περιοχής, η πρόσκρουση πιστεύεται ότι σήκωνε τσουνάμι με ύψος μέχρι 305 μέτρα.

Σύμφωνα με συντηρητικές εκτιμήσεις, το τράνταγμα του κοσμικού χτυπήματος θα ξεπερνούσε τους 10,1 βαθμούς στην κλίμακα Ρίχτερ. «Ένα σεισμικό συμβάν αυτού του μεγέθους θα αντιστοιχούσε με το να εκδηλωθούν ταυτόχρονα όλοι οι σεισμοί του κόσμου τα τελευταία 160 χρόνια» λέει ο Ρικ Άστερ, καθηγητής Σεισμολογίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο και πρώην πρόεδρος της Σεισμολογικής Εταιρείας Αμερικής.

Περίπου 8 λεπτά μετά την ώρα μηδέν, συντρίμμια της πρόσκρουσης αρχίζουν να πέφτουν προς τη Γη, πνίγοντας τα πάντα σε ένα κάλυμμα από πυρωμένες πέτρες και στάχτη.

Περίπου 45 λεπτά αργότερα, ένας αφύσικος άνεμος χτυπά τον παρατηρητή με ταχύτητα 960 χιλιομέτρων την ώρα, ισοπεδώνοντας ό,τι είχε καταφέρει να μείνει όρθιο. Μαζί με τη ριπή φτάνει ο κρότος της πρόσκρουσης, ένα βιβλικό βουητό των 105 decibel, εκκωφαντικό σαν αεριωθούμενο που πετά σε χαμηλό ύψος.

Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, σε περιοχές που παρέμειναν ασφαλείς από τις άμεσες επιπτώσεις, ο ουρανός πρώτα μαυρίζει από τον κουρνιαχτό και μετά φωτίζεται από συντρίμμια που εκτινάχθηκαν στο Διάστημα και μετά έπεσαν στην ατμόσφαιρα σαν πεφταστέρια.

«Δεν θα έμοιαζαν με κανονικούς διάττοντες αστέρες ή μετέωρα» εκτιμά ο Γκάρεθ Κόλινς του Imperial College. «Τα μετέωρα κινούνται με μεγαλύτερες ταχύτητες και καίγονται σε υψηλότερες θερμοκρασίες. Τα συντρίμμια θα εισέρχονταν στην ατμόσφαιρα σε μικρότερο ύψος και με μικρότερη ταχύτητα, εκπέμποντας κυρίως υπέρυθρη ακτινοβολία. Δεν είμαι σίγουρος με τι θα έμοιαζαν. Θα είχαν κάτι σαν κοκκινωπή λάμψη φαντάζομαι».

Σίγουρα θα πέρασε καιρός μέχρι να καθαρίσει η ατμόσφαιρα από την σκόνη. «Τις πρώτες ώρες το σκοτάδι θα ήταν σχεδόν απόλυτο» συνεχίζει ο Κόλινς. Για εβδομάδες, μήνες ή και χρόνια, ο πλανήτης έμεινε βυθισμένος στο ημίφως.

Κι όμως, μια απόκοσμη λάμψη διακρίνεται στον ορίζοντα. Πυρακτωμένα συντρίμμια που έπεσαν στο έδαφος προκαλούν πρωτοφανείς πυρκαγιές που τυλίγουν τη Γη και αφήνουν πίσω τους ένα στρώμα στάχτης, το οποίο παραμένει στα ιζήματα μέχρι και σήμερα ως μάρτυρας του μεγέθους της καταστροφής.

Όμως ο σημαντικότερος παράγοντας στη μαζική εξαφάνιση ειδών ήταν πιθανότατα το παγκόσμιο σκοτάδι, το οποίο μείωσε τη φωτοσύνθεση των φυτών σε δραματικά χαμηλά επίπεδα, και στέρησε έτσι από τη βασική πηγή τροφής τους τα περισσότερα μεγαλόσωμα ζώα.

Το φαινόμενο εκτιμάται ότι επιδεινώθηκε από τα θειούχα πετρώματα του Τσιξουλούμπ.

Το θείο του υπεδάφους εκτινάχθηκε στην ατμόσφαιρα, αντέδρασε με υδρατμούς και σχημάτισε θειικό οξύ, το οποίο έπεσε στη Γη ως διαβρωτική βροχή από βιτριόλι.

Εκτός από θείο, όμως, τα ασβεστολιθικά πετρώματα του Τσιξουλούμπ πρέπει να απελευθέρωσαν κατά την πρόσκρουση γιγάντιες ποσότητες άνθρακα: δέκα δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, εκατό δισεκατομμύρια τόνους μονοξειδίου και ακόμα 100 δισεκατομμύρια τόνους μεθανίου, εκτιμά ο Ντέιβιντ Κρινγκ, γεωλόγος του Lunar and Planetary Institute.

Όταν ο ουρανός καθάρισε, τα αέρια αυτά πιστεύεται ότι προκάλεσαν ένα ακραίο φαινόμενο θερμοκηπίου, ανεβάζοντας δραματικά τη θερμοκρασία για δεκαετίες ή αιώνες.

Κοντολογίς, αιτία της μαζικής εξαφάνισης ήταν το διπλό χτύπημα ενός πυρηνικού χειμώνα, τον οποίο ακολούθησε ένα επεισόδιο ακραίας παγκόσμιας θέρμανσης.

Υπάρχουν ωστόσο και εναλλακτικές θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η εξαφάνιση των δεινόσαυρων προκλήθηκε από την πρόσκρουση του Τσιξουλούμπ σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες όπως γιγαντιαίες ηφαιστειακές εκρήξεις.

Ό,τι κι αν συνέβη, το αρχείο των απολιθωμάτων μαρτυρά ότι τουλάχιστον επτά στα δέκα είδη του πλανήτη εξαφανίστηκαν, συμπεριλαμβανομένων όλων των τετράποδων ζώων με βάρος άνω των 25 κιλών.

Υπήρχαν όμως και αυτοί που επέζησαν της παγκόσμιας καταστροφής. Ανάμεσά τους μια ομάδα δεινόσαυρων που είχαν μάθει να πετούν, και ήταν οι πρόγονοι όλων των σημερινών πτηνών.

Και αυτό σημαίνει ότι, αντίθετα με την ευρέως διαδεδομένη άποψη, η πρόσκρουση του Τσιξουλούμπ δεν εξαφάνισε όλους τους δεινόσαυρους.

Μερικοί πετούν σήμερα ανάμεσά μας, απόγονοι των ηρωικών επιζώντων.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500083945

1C541F4934E5D6C2556155D926D79E25.jpg.4d97c87f3d872fc5999830929783bebf.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ενισχύεται η θεωρία ότι το νερό της Γης είναι… διαστημικό. :cheesy:

Βρετανοί επιστήμονες εντόπισαν ίχνη οπάλιου σε ένα μετεωρίτη που είχε βρεθεί στην Ανταρκτική. Επειδή το οπάλιο είναι ένα ένυδρο ορυκτό, που περιέχει πολλά μόρια νερού, η ανακάλυψη ενισχύει την πεποίθηση ότι οι μετεωρίτες, ήδη από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, είχαν μεταφέρει σε αστεροειδείς νερό σε μορφή πάγου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την καθηγήτρια Χίλαρι Ντάουνς του Κολλεγίου Μπίρκμπεκ του Λονδίνου, έκαναν τη σχετική ανακοίνωση σήμερα στο εθνικό συνέδριο της Βασιλικής Εταιρείας Αστρονομίας στο Νότιγχαμ.

Το οπάλιο είναι ένας εντυπωσιακός πολύτιμος λίθος στη Γη, που χρησιμοποιείται σε κοσμήματα. Αποτελείται από πυριτία (διοξείδιο του πυριτίου), το βασικό συστατικό της άμμου, περιέχοντας έως 30% νερό. Μέχρι σήμερα δεν έχει ανιχνευθεί οπάλιο στην επιφάνεια κανενός αστεροειδούς, ενώ είχε βρεθεί μόνο σε ένα μετεωρίτη που έπεσε στη Γη και θεωρείται ότι προήλθε από τον 'Αρη.

Ο μετεωρίτης ΕΕΤ 83309 της Ανταρκτικής πιστεύεται ότι αποτελεί θραύσμα μακρινού αστεροειδούς. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι το οπάλιο σχηματίσθηκε στον μητρικό αστεροειδή από την πτώση σε αυτόν άλλων μετεωριτών, οι οποίοι είχαν πάγο πάνω τους.

«Η ανακάλυψη αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι οι μετεωρίτες και οι αστεροειδείς μπορούν να μεταφέρουν μεγάλες ποσότητες νερού σε μορφή πάγου. Πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, μπορεί να έφεραν το νερό στη Γη και να βοήθησαν έτσι να αναπτυχθεί η ζωή που σήμερα ανθεί», δήλωσε η Ντάουνς.

http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/anakalyfthike_opalio_se_meteoriti_pou_eixe_pesei_stin_antarktiki-64398487/

newego_LARGE_t_1101_54696658.jpg.60e6d58490d86b317629a20530795eef.jpg

opalio1.jpg.165a7fc68d88ec9c3d5e0731bfb44402.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το μυστικό της Γης κρύβουν γιγάντιες "φούσκες" στον μανδύα. :cheesy:

Δύο μυστηριώδεις γιγάντιες «φούσκες» στο εσωτερικό της Γης, η μία κάτω από την Αφρική και η άλλη κάτω από τον Ειρηνικό, κρύβουν στοιχεία-κλειδιά για τον πλανήτη μας.

Αυτές οι «θερμοχημικές στοίβες», όπως είναι η επιστημονική ονομασία τους, έχουν 100 φορές το μέγεθος του Εβερεστ και βρίσκονται 2.900 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια, δηλαδή στη μέση της απόστασης μέχρι το κέντρο της Γης.

Οι «φούσκες» αυτές, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι πανίσχυρες. Δύο φορές που έχασαν την ισορροπία τους οδήγησαν στη μεταβολή των κλιματικών ζωνών των ηπείρων του πλανήτη μας. Επιπλέον οι θερμοχημικές στοίβες έχουν αφήσει τα σημάδια τους στην επιφάνεια της Γης, αφού έχουν προκαλέσει τις μεγάλες εκρήξεις ηφαιστείων στη ιστορία της, όπως μία στην Ινδία πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια που σκέπασε με λάβα πάχους δύο χιλιομέτρων μια έκταση όσο η Αλάσκα.

Η κίνηση

Καθώς αυτά τα «τέρατα» στο εσωτερικό της Γης βρίσκονται ακόμα σε κίνηση, οι επιστήμονες αναρωτιούνται: Αποτελούν άραγε μια τεράστια «μηχανή ανακύκλωσης» του φλοιού της Γης; Μήπως περιέχουν τμήματα του φλοιού από την εποχή των δεινοσαύρων, τα οποία στέλνουν ξανά πίσω στην επιφάνεια;

Στη νέα τους έρευνα, επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και τη Σχολή Εξερεύνησης Γης και Διαστήματος άρχισαν να μελετούν τις δύο τεράστιες αυτές μάζες στην κορυφή του εξωτερικού πυρήνα του πλανήτη και κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η σύστασή τους, αν και παραμένει μυστήριο, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη του υπόλοιπου μανδύα.

Αποτελούνται κατά βάση από πέτρα, η οποία θερμαίνεται τόσο πολύ στο όριο του πυρήνα της Γης, που εν μέρει λιώνει. «Ενώ η προέλευση και η σύσταση των φουσκών είναι προς το παρόν άγνωστες, υποψιαζόμαστε ότι περιέχουν σημαντικά στοιχεία για το πώς σχηματίστηκε η Γη και πώς λειτουργεί σήμερα» εκτίμησε ο Εντουαρντ Γκαρνέρο του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, επικεφαλής της έρευνας, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature Geoscience».

Με τη βοήθεια σεισμικών κυμάτων, των οποίων η ταχύτητα μεταβάλλεται βάσει της σύστασης του υλικού το οποίο διαπερνούν, οι επιστήμονες κατάφεραν να περάσουν τον πλανήτη μας από ένα είδος ακτινογραφίας.

Αυτό που συμπέραναν είναι ότι οι «φούσκες» δεν είναι απλώς θερμότερες από τον υπόλοιπο μανδύα, αλλά αποτελούνται και από διαφορετικά υλικά, αφού τα σεισμικά κύματα επιβραδύνονταν σημαντικά όταν περνούσαν μέσα από αυτές.

Μάλιστα η σύστασή τους είναι πυκνότερη, κάτι που δείχνει ότι μπορεί να έχουν «καταπιεί» τμήματα προϊστορικού εδάφους. «Καθώς οι θερμοχημικές στοίβες μελετώνται όλο και περισσότερο, ελπίζουμε ότι και άλλοι επιστήμονες θα διερευνήσουν πώς αυτά τα χαρακτηριστικά ταιριάζουν με το μεγάλο παζλ του πλανήτη Γη» ανέφερε ο Γκαρνέρο.

Η καλύτερη κατανόησή τους είναι πολύ πιθανό να εξηγήσει τη σεισμική και ηφαιστειακή δραστηριότητα του πλανήτη μας.

http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/to_mystiko_tis_gis_kryboun_giganties_fouskes_ston_mandya-64399856/

assets_LARGE_t_420_54697770.thumb.jpg.17677072cdeb912cd43f48a96202b2b5.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Η διάρκεια της ημέρας. :cheesy:

Πρέπει να ομολογήσω ότι το καλύτερο μέρος μιας διάλεξης είναι η περίοδος των ερωτήσεων στο τέλος της ομιλίας. Σε μια πρόσφατη, λοιπόν, ομιλία ένας νεαρός ακροατής μού έκανε την εξής ερώτηση: «Ο χρόνος περιστροφής της Γης γύρω από τον άξονά της είχε πάντοτε διάρκεια 24 ωρών, κι αν όχι, ποια ήταν η διάρκεια της ημέρας στο παρελθόν;». Η απάντηση, φυσικά, δεν είναι τόσο εύκολη όσο θα νόμιζε κάποιος! Παρ’ όλα αυτά η απόσταση της Σελήνης από τη Γη είναι το βασικότερο ίσως στοιχείο στον υπολογισμό των παλιρροιακών δυνάμεων που εφαρμόζονται πάνω στη Γη από τη Σελήνη και ως εκ τούτου η ύπαρξη της Σελήνης γύρω από τον πλανήτη μας παίζει έναν πολύ σπουδαίο ρόλο στην απάντηση που ζητάμε.

Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να μας προσδιορίζει την ακριβή απόσταση του φυσικού μας δορυφόρου γύρω από τη Γη στο διάβα των χιλιετιών αν και γνωρίζουμε ότι η μέση απόστασή της σήμερα συνεχώς μεγαλώνει κατά 3,82 εκατοστά κάθε 100 χρόνια, γεγονός που σημαίνει ότι στο παρελθόν η Σελήνη πρέπει να βρισκόταν πολύ πλησιέστερα στη Γη απ’ ό,τι είναι σήμερα. Τα σύγχρονα στοιχεία μας λένε, επίσης, ότι οι παλιρροιακές δυνάμεις της Σελήνης πάνω στα νερά των ωκεανών προκαλούν τριβές που μειώνουν σήμερα την περιστροφή της Γης κατά 0,0016 του δευτερολέπτου κάθε αιώνα. Φυσικά δεν είναι αρκετό να βασιστούμε στις παλιρροιακές μόνο τριβές.

Ετσι οι διάφοροι υπολογισμοί που έχουν γίνει μέχρι τώρα και οι οποίοι βασίζονται στις έρευνες για τις κινήσεις των τεκτονικών πλακών, το ύψος της θαλάσσιας στάθμης, των γεωλογικών στρωμάτων, των κοραλλιών και άλλων απολιθωμάτων σε διάφορες περιοχές της Γης και σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, μας βοήθησαν στη διαμόρφωση ενός αρκετά ενδιαφέροντος σεναρίου σχετικά με την απόσταση της Σελήνης από τον πλανήτη μας και τη διάρκεια της ημέρας στη Γη στο πέρασμα των γεωλογικών εποχών. Οι μετρήσεις αυτές περιορίζονται τα τελευταία μόνο 900 εκατομμύρια χρόνια, περίπου την ίδια περίοδο που οι πρώτοι πολυκύτταροι οργανισμοί έκαναν την εμφάνισή τους στους ωκεανούς της Γης. Την εποχή εκείνη η διάρκεια της ημέρας πρέπει να ήταν περίπου 18 ώρες.

Για 300 εκατομμύρια χρόνια η περιστροφή της Γης συνεχώς ελαττωνόταν μέχρις ότου, λίγο πριν από τη μεγάλη ανάπτυξη των διαφόρων ειδών ζωής στη διάρκεια της «Κάμβριας Εκρηξης» (πριν από 545-505 εκατομμύρια χρόνια), η διάρκεια της ημέρας είχε φτάσει τις 20,67 ώρες. Στις αρχές της Ορδοβίκιας περιόδου (πριν από 500 εκατομμύρια χρόνια) στις θάλασσες και στους ωκεανούς της Γης υπήρχε μια μεγάλη ποικιλία ειδών ζωής μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονταν οι τριλοβίτες, τα κοράλλια και ορισμένα πρωτόγονα είδη ψαριών. Την ίδια εκείνη περίοδο τα πρώτα φυτά μετακινήθηκαν και κάλυψαν για πρώτη φορά την επιφάνεια της ξηράς. Την εποχή εκείνη μια πλήρης περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της διαρκούσε 21,28 ώρες.

Υστερα από 100 εκατομμύρια χρόνια, στη διάρκεια της Δεβόνιας περιόδου (πριν από 420-350 εκατομμύρια χρόνια) τα φυτά δεν είχαν μεγαλύτερο ύψος του ενός μέτρου, ενώ προς τα τέλη της είχαν εμφανιστεί επίσης οι φτέρες, τα πρώτα δέντρα και τα πρώτα δάση. Επίσης είχαν αρχίσει να εμφανίζονται και τα πρώτα άπτερα έντομα, ενώ στις θάλασσες υπήρχαν τα εχινόδερμα, οι αμμωνίτες και πολλά νέα είδη ψαριών.

Σ’ αυτό το σκηνικό, λοιπόν, πριν από 370 εκατομμύρια χρόνια η ημέρα είχε διάρκεια 22 ωρών.

Τα χρόνια πέρασαν και πάνω στον πλανήτη μας οι ήπειροι είχαν αρχίσει να ενώνονται σε μιαν υπερήπειρο, που ονομάστηκε Παγγαία. Την περίοδο εκείνη (πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια), στην ξηρά είχε ξεκινήσει ήδη η περίοδος που είναι γνωστή ως «Εποχή των Δεινοσαύρων» και τα δάση με τις φτέρες είχαν αρχίσει να αντικαθίστανται από τα πρώτα κωνοφόρα. Πριν από 245 εκατομμύρια χρόνια, λοιπόν, η διάρκεια της ημέρας είχε μεγαλώσει και ήταν 22,71 ώρες. Επί 100 εκατομμύρια χρόνια οι δεινόσαυροι ήταν η πιο πολυποίκιλη και πολύπλοκη μορφή ζωής. Στα μέσα λοιπόν εκείνης της περιόδου, πριν από 180 εκατομμύρια χρόνια, η διάρκεια της ημέρας ήταν κατά μία μόνον ώρα μικρότερη της σημερινής.

Πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια οι διάφορες τεκτονικές πλάκες είχαν μετακινηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι ήπειροι είχαν πάρει σχεδόν τη μορφή που έχουν σήμερα. Εκτός όμως από την αργή αυτή δραστηριότητα και άλλες δυνάμεις επιδρούσαν καταλυτικά στην όλη εξελικτική πορεία των κατοίκων της Γης. Ο θάνατος των δεινοσαύρων ήταν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ενός αστεροειδούς 15 χιλιομέτρων με τη Γη. Πάνω από το 70% όλων των ειδών ζωής του πλανήτη μας καταδικάστηκε τότε σε μαζικό αφανισμό, ενώ όλα τα είδη ζωής που βλέπουμε σήμερα γύρω μας είναι οι απόγονοι όσων επιβίωσαν από τη σύγκρουση εκείνη, όταν η διάρκεια της ημέρας ήταν 23,63 ώρες. Κι έτσι 65 εκατομμύρια χρόνια αργότερα η Γη μας χρειάζεται σήμερα 24 ώρες για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά της.

*Ο κ. Διονύσης Π. Σιμόπουλος είναι επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου.

http://physicsgg.me/2016/08/16/%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ac%cf%81%ce%ba%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1%cf%82/

534254505_-.jpg.5f2597cda309c11808fd0b52aa8c6bc0.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Ο άνθρακας της Γης έχει «εξωγήινη» προέλευση; :cheesy:

Σε άρθρο τους στο περιοδικό Nature Geoscience, επιστήμονες από το πανεπιστήμιο Rice και το ινστιτούτο Woods Hole περιγράφουν μία νέα θεωρία που, όπως υποστηρίζουν, μπορεί να εξηγήσει ένα άλυτο έως σήμερα μυστήριο σχετικά με την ανάπτυξη έμβιων όντων στη Γη.

Το ερωτηματικό αυτό αφορά τον λόγο για τον οποίο δεν εξαφανίσθηκε ο άνθρακας από τον φλοιό του πλανήτη μας, ώστε στη συνέχεια να μπορέσει να αποτελέσει «συστατικό» όλων των γήινων μορφών ζωής. Και η εξήγηση που δίνουν οι επιστήμονες είναι πως η παρουσία του συγκεκριμένου χημικού στοιχείου στο ανάγλυφο της Γης οφείλεται στη σφοδρή σύγκρουσή της με έναν άλλο πλανήτη, πριν από 4,4 δισεκατομμύρια χρόνια, τον οποίο απορρόφησε.

Όταν η Γη ήταν περίπου 200 εκατομμυρίων ετών, λόγω της έντονης ηφαιστειακής δραστηριότητας είχε πολύ υψηλή θερμοκρασία. Επομένως, κανονικά θα έπρεπε να έχει εκλείψει ο άνθρακας από την επιφάνειά της.

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ερευνητές, αυτό δεν συνέβη γιατί, αφότου ψύχθηκε, αναπλήρωσε τον χαμένο άνθρακα μέσω ενός άλλου ουράνιου σώματος, όταν συγκρούστηκε μαζί του. Κι αυτό γιατί με τη σύγκρουση απορρόφησε τον πλανήτη, μαζί με τις ποσότητες του άνθρακα που εκείνος περιείχε.

«Η πρόκληση είναι να εξηγηθεί η προέλευση πτητικών στοιχείων όπως ο άνθρακας, τα οποία παρέμειναν στον φλοιό του πλανήτη μας», σημειώνει ο Ρατζίπ Ντασγκούπτα, γεωλόγος από το πανεπιστήμιο Rice και ένας από τους συντάκτες του άρθρου. «Ακόμη κι αν ο άνθρακας δεν διέφυγε στο διάστημα, όταν το ανάγλυφο της Γης καλυπτόταν από θερμό μάγμα, θα έπρεπε να καταλήξει στον πυρήνα της, λόγω της χημικής του συγγένειας με τα πλούσια σε σίδηρο κράματα».

Η ιδέα της «εξωγήινης» προέλευσης του άνθρακα δεν είναι καινούρια. Σύμφωνα με μία παλαιότερη θεωρία, ορισμένα από τα χημικά στοιχεία του πλανήτη μας έχουν καταγωγή από το διάστημα, φτάνοντας στη Γη μέσω συγκρούσεων μετεωριτών.

Ωστόσο, το πρόβλημα αυτής της θεωρίας είναι πως δεν μπορεί να εξηγήσει με ποιον τρόπο τυχαίες και σποραδικές συγκρούσεις θα ήταν δυνατόν να διασπείρουν τέτοια υλικά σε όλο τον γήινο φλοιό. Παράλληλα, ακόμη και σήμερα δεν έχουν εντοπισθεί μετεωρίτες οι οποίοι θα μπορούσαν να εξηγήσουν την αναλογία πτητικών στοιχείων που υπάρχει στο ανάγλυφο του πλανήτη μας.

Έτσι, κάνοντας πειράματα στο εργαστήριο, οι Αμερικανοί επιστήμονες βρήκαν πως η Γη θα μπορούσε να «ανεφοδιασθεί» με άνθρακα αν συγκρουόταν με ένα «εμβρυικό» πλανήτη που έχει παρόμοια γεωλογική σύσταση με τον Ερμή. Σε αυτή την περίπτωση, «καταβροχθίζοντας» τον ουράνιο σώμα, η Γη θα αποκτούσε χημική σύσταση που θα επέτρεπε την ανάπτυξη ζωής.

Οι επιστήμονες στοχεύουν να συνεχίσουν τα πειράματα, για να δουν αν η θεωρία τους συμφωνεί με την περιεκτικότητα του γήινου ανάγλυφου και σε άλλα πτητικά στοιχεία. Πάντως, πέρα από την εξήγηση της παρουσίας του άνθρακα, η υπόθεσή του θα μπορούσε επίσης να εξηγήσει γιατί η εμφάνιση ζωής είναι σπάνια στο σύμπαν.

Ο λόγος είναι πως, στην περίπτωση που η θεωρία τους επιβεβαιωθεί, αυτό θα σημαίνει πως η κατάλληλη θέση και θερμοκρασία ενός ουράνιου σώματος δεν αποτελούν τις μόνες προϋποθέσεις για τη δημιουργία έμβιων όντων. Αντίθετα, ίσως χρειάζεται να συμβούν και τυχαία φαινόμενα, όπως συγκρούσεις με άλλα σώματα, για να αναπτυχθούν οι πρώτοι μικροοργανισμοί.

http://physicsgg.me/2016/09/06/%ce%bf-%ce%ac%ce%bd%ce%b8%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b7%cf%82-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf/

carbon.jpg.a6384b548298c05cfad9237fa544f1ba.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Λιγοστεύει το οξυγόνο στη Γη. :cheesy:

Πτωτική τάση εμφανίζουν διαχρονικά τα επίπεδα του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα, τα οποία εκτιμάται ότι έχουν μειωθεί κατά 0,7% μέσα στα τελευταία 800.000 χρόνια, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα. Πάντως, αυτή η πτωτική τάση δεν δημιουργεί πρόβλημα για τη ζωή στη Γη - όχι ακόμη τουλάχιστον- καθώς προς το παρόν θεωρείται μάλλον ασήμαντη για τα οικοσυστήματα.

Έως σήμερα υπάρχουν επιστημονικές διαφωνίες κατά πόσο τα επίπεδα οξυγόνου ήσαν σταθερά ή εμφάνιζαν διακυμάνσεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω κατά το τελευταίο ένα εκατομμύριο έτος.

Η νέα εκτίμηση βασίζεται σε ανάλυση δεδομένων από δείγματα αέρα εγκλωβισμένου σε πυρήνες πάγου της Γροιλανδίας και της Ανταρκτικής, που ανασύρθηκαν στην επιφάνεια από τους επιστήμονες.

Οι ερευνητές από τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Γαλλία, με επικεφαλής τον Ντάνιελ Στόλπερ του Τμήματος Γεωεπιστημών του αμερικανικού Πανεπιστημίου του Πρίνστον, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science".

Τα επίπεδα οξυγόνου -που σήμερα αποτελούν σχεδόν το 21% του αέρα σε όγκο, έναντι 78% του αζώτου- έχουν εμφανίσει σημαντικές διακυμάνσεις στην ιστορία των δισεκατομμυρίων ετών του πλανήτη μας, επηρεάζοντας, μεταξύ άλλων, την εμφάνιση της ζωής στη Γη, τις κατά καιρούς μη ανθρωπογενείς κλιματικές αλλαγές κ.α.

Μια πιθανή αιτία για τη μείωση του οξυγόνου κατά τα τελευταία 800.000 χρόνια θεωρείται η αύξηση στις διαδικασίες διάβρωσης, κυρίως εξαιτίας των παγετώνων που «ξύνουν» τα πετρώματα από κάτω τους. Έτσι, εκτίθενται στην ατμόσφαιρα περισσότερα πυριτικά ορυκτά και οργανικός άνθρακας (απομεινάρια έμβιων όντων), που αντιδρούν χημικά με το οξυγόνο και το αφαιρούν από την ατμόσφαιρα.

Μια δεύτερη πιθανή αιτία είναι ότι όταν μειώνεται η θερμοκρασία στους ωκεανούς, όπως έχει συμβεί κατά τα τελευταία 15 εκατομμύρια χρόνια, προτού αρχίσει η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή, αυξάνεται η ικανότητα των θαλασσών να απορροφήσουν από την ατμόσφαιρα περισσότερο οξυγόνο, το οποίο στη συνέχεια σε μεγάλο βαθμό καταναλώνουν οι θαλάσσιοι μικροοργανισμοί.

Το τι ακριβώς όμως έχει συμβεί, όσον αφορά τις βασικές γεωχημικές διαδικασίες που καθορίζουν διαχρονικά το επίπεδο του οξυγόνου, παραμένει ασαφές προς το παρόν. Ας ελπίσουμε πάντως ότι δεν θα ξεμείνουμε στην πορεία...

http://www.tanea.gr/news/science-technology/article/5391923/ligosteyei-to-oksygono-sth-gh/

25887965_shutterstock_386681944_limghandler.jpg.e256061652d419c94345a05b8dd43b76.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Εφτιαξαν το κλιματικό αρχείο της Γης. :cheesy:

Για πρώτη φορά οι επιστήμονες έχουν στα χέρια τους ένα -κατ' εκτίμηση- συνεχόμενο αρχείο των μεταβολών της θερμοκρασίας του πλανήτη, το οποίο πηγαίνει σε μεγάλο βάθος χρόνου, φθάνοντας τα δύο εκατομμύρια έτη στο παρελθόν. Από αυτό οι κλιματολόγοι μπορούν να βγάλουν κάποια συμπεράσματα για το πώς θα αλλάξει το κλίμα στη Γη στο μέλλον.

Και οι ενδείξεις είναι μάλλον δυσοίωνες.

Μέχρι σήμερα είχαν υπάρξει εκτιμήσεις για τις θερμοκρασίες του παρελθόντος, οι οποίες έφθαναν ακόμη πιο πίσω, έως τα τρία εκατομμύρια χρόνια, αλλά εστίαζαν σε μεμονωμένες χρονικές περιόδους. Η μακρύτερη συνεχόμενη καταγραφή των θερμοκρασιών είχε πάει πίσω μόνο 22.000 χρόνια.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Καρολάιν Σνάιντερ της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος των ΗΠΑ χρησιμοποίησαν μια πλειάδα στοιχείων, όπως γεωτρήσεις πυρήνων από βυθούς ωκεανών, καθώς και διάφορα κλιματολογικά μοντέλα, για να κάνουν διαχρονικές εκτιμήσεις σχετικά με τις παρελθούσες μεταβολές της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας (κάτι καθόλου εύκολο).

Οπως είπε η Σνάιντερ, πρόκειται απλώς για ένα «σημείο εκκίνησης» και το θερμοκρασιακό αρχείο στο μέλλον θα βελτιωθεί περαιτέρω με τη συνεχή προσθήκη νέων στοιχείων. Η παγκόσμια θερμοκρασία εμφάνισε σταδιακή πτωτική τάση έως πριν από 1,2 εκατ. χρόνια, οπότε σταθεροποιήθηκε σχετικά.

Οσον αφορά τη μελλοντική πρόβλεψη, η μελέτη εκτιμά ότι ακόμη κι αν το ατμοσφαιρικό διοξείδιο του άνθρακα σταθεροποιηθεί στα σημερινά επίπεδα, η μέση θερμοκρασία έχει ήδη μπει σε τροχιά για να αυξηθεί κατά τρεις έως επτά βαθμούς Κελσίου (κατά μέσο όρο πέντε) μέσα στις επόμενες λίγες χιλιετίες, δηλαδή πολύ περισσότερο από ό,τι ελπίζει σήμερα η διεθνής κοινότητα.

Σύμφωνα με το πιο απαισιόδοξο σενάριο της νέας μελέτης, αν τα επίπεδα διοξειδίου διπλασιασθούν σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδά τους (ήσαν 280 μέρη ανά εκατομμύριο, ενώ σήμερα είναι περίπου 400), κάτι που θα μπορούσε να συμβεί μέσα σε λίγες δεκαετίες, τότε η μελλοντική αύξηση της θερμοκρασίας μπορεί να φθάσει ακόμη και τους εννέα βαθμούς Κελσίου - με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Η μελέτη εκτιμά ότι η σημερινή θερμοκρασία στη Γη είναι η υψηλότερη εδώ και περίπου 120.000 χρόνια, ενώ θεωρεί πιθανό ότι το θερμόμετρο θα «πιάσει ταβάνι» σε περίπου δύο εκατομμύρια χρόνια από τώρα. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature»

Όμως άλλοι επιστήμονες (ακόμη και ο συνήθως απαισιόδοξος «γκουρού» της κλιματολογίας καθηγητής Μάικλ Μαν του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια), ενώ επαίνεσαν τη δημιουργία ενός τόσο μακρόχρονου αρχείου θερμοκρασιών, εμφανίσθηκαν πιο επιφυλακτικοί στο να δεχθούν αυτές τις τόσο ανησυχητικές προβλέψεις για το μέλλον. Όπως αντέτειναν, είναι άγνωστο πώς ο πλανήτης θα αντιδράσει στο αυξημένο διοξείδιο σε βάθος χρόνου, ενώ υπενθύμισαν ότι στο παρελθόν πολλές εποχές πάγων ήλθαν και παρήλθαν, π.χ. λόγω μικρών μεταβολών στον άξονα περιστροφής της Γης.

Σχεδόν κανείς πάντως δεν αμφιβάλλει ότι βραχυπρόθεσμα, μέσα στα επόμενα 100 έως 200 χρόνια, η ανθρωπογενής αύξηση του ατμοσφαιρικού διοξειδίου θα ωθήσει τη θερμοκρασία προς τα πάνω. Το πόσο πάνω είναι το κρίσιμο ερώτημα αυτή τη στιγμή.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=831832

F0196E2602E83DD1183D90A54F6E746D.jpg.0f3497cb45a798ce626a1b470689a3f5.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

H νέα γενιά «θα ζήσει στο έλεος της κλιματικής αλλαγής» :cheesy:

Ο στόχος που έχει θέσει η διεθνής κοινότητα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής ήδη δείχνει σχεδόν ανέφικτος: έξι κορυφαίοι ειδικοί προειδοποιούν με έκθεσή τους ότι η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας θα ξεπεράσει το κρίσιμο όριο των 2 βαθμών μέχρι τα μέσα του αιώνα, 50 ολόκληρα χρόνια νωρίτερα σε σχέση με προηγούμενες εκτιμήσεις.

Η συμφωνία για το κλίμα στην οποία κατέληξαν πέρυσι 195 χώρες προβλέπει ότι η άνοδος της θερμοκρασίας έως τα τέλη του 21ου αιώνα πρέπει να συγκρατηθεί «αρκετά κάτω» από τους 2,0 βαθμούς Κελσίου, σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, και αν είναι δυνατόν κάτω από τους 1,5 βαθμούς.

Κύρωση fast track της Συμφωνίας του Παρισιού για το κλίμα από όλη την ΕΕ

http://news.in.gr/world/article/?aid=1500104935

Σύμφωνα με τη νέα έκθεση, με τίτλο Η Αλήθεια για την Κλιματική Αλλαγή, ακόμα κι αν η διεθνής κοινότητα υλοποιήσει όλες τις δεσμεύσεις της, η άνοδος της μέσης θερμοκρασίας του πλανήτη είναι πιθανό να φτάσει τους 1,5 βαθμούς στις αρχές της δεκαετίας του 2030 και τους 2,0 βαθμούς μέχρι το 2050.

«Η κλιματική αλλαγή συμβαίνει σήμερα, και συμβαίνει πολύ ταχύτερα από ό,τι αναμενόταν» προειδοποίησε ο Ρόμπερτ Ουάτσον, πρώην επικεφαλής της Διακυβερνητικής Υπηρεσίας του ΟΗΕ για το Κλίμα (IPCC), ο οποίος έχει επίσης εργαστεί για τη NASA, την Παγκόσμια Τράπεζα και τον Λευκό Οίκο.

«Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να πετύχουμε το στόχο των 1,5 βαθμών» ξεκαθάρισε.

Για να πετύχουμε το όριο των 2 βαθμών, είπε, οι προσπάθειες θα πρέπει να τριπλασιαστούν σε σχέση με ό,τι προβλέπει η περυσινή Συμφωνία του Παρισιού.

Η θερμοκρασία έχει ήδη ανέβει κατά 1,0 βαθμό σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, έπειτα από μια θεαματική άνοδο κατά 0,15 βαθμούς σε διάστημα μόλις τριών ετών.

Σύμφωνα με την έκθεση, τα ακραία καιρικά φαινόμενα που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή έχουν ήδη διπλασιαστεί από το 1990 ως σήμερα και αναμένεται να διπλασιαστούν εκ νέου τα επόμενα 20 χρόνια.

Το 2015 ήταν το θερμότερο έτος από τότε που άρχισαν οι επίσημες καταγραφές της θερμοκρασίας στα τέλη του 19ου αιώνα, και όλα δείχνουν ότι το 2016 θα σπάσει εκ νέου το ρεκόρ.

Αν οι δυσοίωνες προειδοποιήσεις της έκθεσης επιβεβαιωθούν, πολλοί από τους ανθρώπους που ζουν σήμερα θα έχουν να αντιμετωπίσουν φονικούς καύσωνες, πλημμύρες, ερημοποίηση μεγάλων εκτάσεων, καθώς και άνοδο της στάθμης των ωκεανών που θα οδηγήσει στην εκκένωση παράκτιων περιοχών.

Για την αντιμετώπιση του προβλήματος, η έκθεση προτείνει ταχύτερη υιοθέτηση των ηλεκτρικών αυτοκινήτων, χρήση τεχνολογιών κατακράτησης και αποθήκευσης των εκπομπών άνθρακα, καθώς και δραστικό περιορισμό της αποψίλωσης δασών.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500104957

295F44CC3B80CB48405CE893150EB9C6.jpg.d483a2b45a0db47fb7dae6e3886515ad.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ο ακριβέστερος τρισδιάστατος χάρτης της Γης έχει μέγεθος 2,6 petabyte. :cheesy:

Χάρη σε ένα ζευγάρι πανομοιότυπων δορυφόρων που σαρώνουν τη Γη με ραντάρ, οι επιστήμονες διαθέτουν πλέον έναν τοπογραφικό χάρτη του πλανήτη που προσφέρει ακρίβεια ενός μόλις μέτρου, τόσο μεγάλη ώστε θεωρητικά θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα μεγάλο κύμα που σκάει στην ακτή οπουδήποτε στον κόσμο.

Από άποψη μεγέθους, ο χάρτης της Γερμανικής Αεροδιαστημικής Υπηρεσίας (DLR) είναι πραγματικό τέρας, αφού περιλαμβάνει 2,6 petabyte δεδομένων, ή 2,6 εκατομμύρια gigabyte -ένας ωκεανός πληροφοριών στον οποίο θα έχουν ελεύθερα πρόσβαση ερευνητές από όλο τον κόσμο.

Ο παγκόσμιος υψομετρικός χάρτης θα έχει πολλές και σημαντικές εφαρμογές: οι Αρχές θα μπορούν να παρακολουθούν καλύτερα τις φυσικές καταστροφές, οι εταιρείες κινητής θα εγκαθιστούν κεραίες με μεγαλύτερη ακρίβεια, τα στρατιωτικά αεροσκάφη θα πετούν σε χαμηλότερα ύψη και τα αεροδρόμια θα ελέγχουν καλύτερα την εναέρια κυκλοφορία.

Τα δεδομένα καλύπτουν όλη την ξηρά του πλανήτη, με συνολική έκταση 150 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Συλλέχθηκαν την τελευταία πενταετία από τους πανομοιότυπους δορυφόρους Tandem-X και TerraSAR-X, οι οποίοι πετούν σε σχηματισμό, με τη μεταξύ τους απόσταση να ελέγχεται με ακρίβεια χιλιοστού. Τα ραντάρ των δύο δορυφόρων βλέπουν την επιφάνεια της Γης υπό ελαφρώς διαφορετικές γωνίες, κάτι που επέτρεψε την αύξηση της ακρίβειας του χάρτη στο ένα μόλις μέτρο.

«Είμαστε ενθουσιασμένοι με τα προκαταρκτικά ευρήματα» λέει ο Ρίτσαρντ Μπάλμερ της DLR σε δελτίο Τύπου. «Χρησιμοποιώντας το νέο υψομετρικό μοντέλο, διαπιστώσαμε ότι σε ορισμένες περιοχές της Γης το πάχος των παγετώνων μειώνεται έως και κατά 30 μέτρα το χρόνο» αναφέρει.

Οι δίδυμοι δορυφόροι σχεδιάστηκαν να λειτουργήσουν για μια πενταετία, διαθέτουν όμως αρκετό προωθητικό αέριο για να παραμείνουν σε τροχιά ακόμα πέντε χρόνια.

Στο μέλλον, λένε οι ερευνητές, πιο προηγμένα δορυφορικά ραντάρ θα μπορούσαν να παρακολουθούν διαρκώς το ανάγλυφο του πλανήτη και να προσφέρουν έτσι στοιχεία για δυναμικές γεωλογικές διαδικασίες.

Στην φωτογραφία εικονική πτήση στο Εθνικό Πάρκο Ναμίμπ-Νάουκλουφτ στη Ναμίμπια. Η μικρότερη υψομετρική διαφορά που διακρίνεται στον χάρτη είναι μόλις ένα μέτρο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500107573

0039C26F95201317A157796659BBAB19.jpg.d5ae7c92425dfa4c9824dab7fda6bc1c.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

«Nέα εποχή» για τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. :cheesy:

Τα επίπεδα του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα αναμένεται να παραμείνουν καθ' όλο το 2016 πάνω από το όριο των 400 μερών ανά εκατομμύριο (ppm), σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (WMO). ](*,) ](*,) ](*,)

Το συμβολικό αυτό όριο είχε για πρώτη φορά ξεπεραστεί το 2015 αλλά φέτος θα είναι η πρώτη χρονιά που προβλέπεται ότι θα συμβεί αυτό σε ετήσια βάση. Η κατάσταση αυτή, προειδοποιεί ο WMO, δεν αναμένεται να αντιστραφεί για τις επόμενες «πολλές γενιές».

«Το έτος 2015 εγκαινίασε μια νέα εποχή αισιοδοξίας και κλιματικής δράσης με τη συμφωνία του Παρισιού για την κλιματική αλλαγή. Αλλά θα γράψει επίσης ιστορία ως η έναρξη μιας νέας εποχής στην πραγματικότητα της κλιματικής αλλαγής με υψηλές συγκεντρώσεις-ρεκόρ αερίων θερμοκηπίου», ανέφερε ο γενικός γραμματέας του WMO, Πέτερι Τάαλας.

Τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα είχαν φθάσει τα 400 ppm σε κάποιες περιοχές και κάποιους μήνες, αλλά «ποτέ πριν σε παγκόσμια βάση κατά μέσο όρο για ολόκληρο το έτος», ανέφερε ο Παγκόσμιος Μετεωρολογικός Οργανισμός στο ετήσιο Δελτίο για το Φαινόμενο του Θερμοκηπίου.

Τα υψηλά επίπεδα CO2 βοηθήθηκαν από το φετινό ισχυρό φαινόμενο Ελ Νίνιο, ενώ οι ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα έχουν παραμείνει σχετικά σταθερές μεταξύ 2014 και 2015.

Η ξηρασία στις τροπικές περιοχές, λόγω του Ελ Νίνιο, εμπόδισε τα δέντρα και τα φυτά να απορροφήσουν περισσότερο CO2. Την κατάσταση επέτεινε και το πρόσθετο διοξείδιο του άνθρακα από τις αυξημένες πυρκαγιές, εξαιτίας της ξηρασίας.

Η επιστημονική επιτροπή του ΟΗΕ για το κλίμα εκτιμά πως η συγκέντρωση διοξειδίου του άνθρακα, μεθανίου και πρωτοξειδίου του αζώτου βρίσκονται στο υψηλότερο επίπεδό τους εδώ και τουλάχιστον 800.000 χρόνια.

Τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα είναι 144% υψηλότερα σε σχέση με τα προ-βιομηχανικά επίπεδα των 278 ppm, του μεθανίου 256% σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα στα 1.845 μέρη ανά δισεκατομμύριο και του πρωτοξειδίου του αζώτου ήταν 121% στα 328 μέρη ανά δισεκατομμύριο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500110376

 

Σχολιο:Αν ολοι εμεις δεν κατανοησουμε οτι η δική μας παρεμβαση ειτε προς τους πολιτικούς και αλλους που αποφασίζουν αλλα και η μικρη δική μας συμμετοχη με ενεργειες οικολογικες μπορουν να ανατρέψουν την δυσκολη κατάσταση του πλανήτη μας τοτε το παιχνίδι θα χαθει εις βαρος ολων μας!!!

76F2EF348CAC3D0BA619C05C9E9D885E.jpg.2224cfe0b2ff894bca42974d88935ed5.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Η τεχνόσφαιρα της Γης ζυγίζει 30 τρισ. τόνους! :cheesy:

Η τεχνόσφαιρα της Γης ζυγίζει περίπου 30 τρισεκατομμύρια τόνους. Αυτό είναι το βάρος με το οποίο τα κάθε είδους ανθρώπινα κατασκευάσματα (μηχανές, κτίρια κ.α.) έχουν επιβαρύνει το πλανήτη μας, σύμφωνα με εκτιμήσεις των επιστημόνων. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρείται μια τέτοια εκτίμηση για το συνολικό μέγεθος και το βάρος των τεχνητών υποδομών και τεχνουργημάτων. Η τεχνόσφαιρα περιλαμβάνει από σπίτια, εργοστάσια, δρόμους, αεροδρόμια και γέφυρες, έως υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα, βιβλία, νομίσματα και σκουπίδια.

Σε κάθε τετραγωνικό μέτρο της γήινης επιφάνειας αντιστοιχεί κατά μέσο όρο ένα τεχνητό βάρος πάνω από 50 κιλά. Επιπλέον, ο αριθμός των διαφορετικών ειδών των λεγόμενων τεχνο-απολιθωμάτων εκτιμάται σε τουλάχιστον ένα δισεκατομμύριο και έχει πια ξεπεράσει τον αριθμό των ειδών των εμβίων όντων πάνω στη Γη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τους καθηγητές γεωεπιστημών Γιαν Ζαλάσιεβιτς και Μαρκ Γουίλιαμς του βρετανικού Πανεπιστημίου του Λέστερ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «The Anthropocene Review».

«Η τεχνόσφαιρα έχει ξεπηδήσει από τη βιόσφαιρα, αλλά τώρα πια -τουλάχιστον σε ένα βαθμό- παρασιτεί σε αυτήν. Η τεχνόσφαιρα συνιστά ένα μείζον νέο φαινόμενο σε αυτό τον πλανήτη και εξελίσσεται εντυπωσιακά γρήγορα», δήλωσε ο Γουίλιαμς. «Σε σύγκριση με τη βιόσφαιρα όμως, η τεχνόσφαιρα είναι πολύ χειρότερη στο να ανακυκλώνει τα υλικά της, όπως οι ξέχειλες χωματερές μας δείχνουν ολοφάνερα. Αυτό ακριβώς μπορεί να φρενάρει την περαιτέρω ανάπτυξή της ή και να τη σταματήσει τελείως», πρόσθεσε.

«Οι άνθρωποι και οι ανθρώπινοι οργανισμοί αποτελούν τμήμα της τεχνόσφαιρας, αν και δεν την ελέγχουμε πάντα όσο νομίζουμε. Η τεχνόσφαιρα είναι ένα σύστημα με τη δική του δυναμική και τις ενεργειακές ροές του και οι άνθρωποι αναγκαζόμαστε να τη βοηθάμε, ώστε να επιβιώσει», δήλωσε ο Ζαλάσιεβιτς.

Η έννοια της τεχνόσφαιρας έρχεται να συμπληρώσει την έννοια της Ανθρωποκαίνου, της προτεινόμενης νέας γεωλογικής εποχής στη διάρκεια της οποίας για πρώτη φορά οι άνθρωποι έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους στον πλανήτη. Η έννοια αυτή πάντως δεν έχει ακόμα γίνει επίσημα αποδεκτή από την επιστημονική κοινότητα.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=848509

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το μελλοντικό ημερονύκτιο των 25 ωρών. :cheesy:

Το 24ωρο δεν θα είναι πάντα 24ωρο. Η Γη περιστρέφεται όλο και πιο αργά, με συνέπεια η διάρκεια της μέρας στον πλανήτη μας να μεγαλώνει κατά σχεδόν δύο χιλιοστά του δευτερολέπτου κάθε αιώνα που περνάει. Αυτό τον υπολογισμό έκανε μια νέα βρετανική επιστημονική μελέτη, που βασίσθηκε στην ανάλυση αστρονομικών δεδομένων για μια περίοδο σχεδόν 3.000 ετών.

Οι αστρονόμοι γνωρίζουν από καιρό ότι ο πλανήτης μας σταδιακά «κατεβάζει στροφές», γι' άλλωστε ο δορυφόρος μας, η Σελήνη, απομακρύνεται όλο και περισσότερο. Ο ρυθμός επέκτασης της μέρας ασφαλώς είναι πολύ αργός και έτσι το γεγονός περνάει απαρατήρητο από τους ανθρώπους. Για να μεγαλώσει η μέρα κατά μια ώρα και το 24ωρο να γίνει 25ωρο, θα πρέπει να περιμένουμε άλλα... δύο εκατομμύρια αιώνες περίπου.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ντάραμ στη Βρετανία μελέτησαν ιστορικές περιγραφές για εκλείψεις και άλλα ουράνια φαινόμενα που συνέβησαν από το 720 π.Χ. μέχρι σήμερα. Μεταξύ άλλων, έλαβαν υπόψη τους βαβυλωνιακές πήλινες πινακίδες με σφηνοειδή γραφή, ελληνικά κείμενα όπως την «Αλμαγέστη» του Πτολεμαίου, κινεζικά, αραβικά, ευρωπαϊκά μεσαιωνικά κ.ά.

Με τη βοήθεια υπολογιστή, οι επιστήμονες υπολόγισαν πού και πότε οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν δει στον ουρανό συγκεκριμένα συμβάντα, αν η περιστροφή της Γης ήταν σταθερή και η μέρα δεν μεγάλωνε αργά.

Τελικά, εκτίμησαν ότι κατά μέσο όρο η μέση ηλιακή μέρα μεγαλώνει κατά 1,8 χιλιοστά του δευτερολέπτου κάθε αιώνα. Ο ρυθμός αυτός δεν είναι απολύτως σταθερός, αλλά εμφανίζει διακυμάνσεις με το πέρασμα του χρόνου για λόγους που δεν είναι πλήρως κατανοητοί. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Proceedings of Royal Society A».

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500119570

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η Γη δεν προστατεύεται από μια πρόσκρουση κομήτη ή αστεροειδούς. :cheesy:

Δραματικά απροετοίμαστη είναι η Γη για την έλευση κάποιου απροσδόκητου αστεροειδούς ή κομήτη, επισήμανε επιστήμονας της Αμερικανικής Υπηρεσίας Διαστήματος (NASA) κατά τη διάρκεια παρουσίασης των κινδύνων που αντιμετωπίζει o άνθρωπος από το Διάστημα, αλλά και των πιθανών τρόπων με τους οποίους μπορούν αυτοί να αντιμετωπισθούν.

«Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι επί του παρόντος δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα για να αποσοβήσουμε αυτούς τους κινδύνους», σημείωσε ο δρ Τζόζεφ Νουθ, ερευνητής του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Γκόνταρντ της NASA.

Μιλώντας στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ενωσης, ο δρ Νουθ επισήμανε ότι οι μεγάλοι και επικίνδυνοι αστεροειδείς και κομήτες είναι εξαιρετικά σπάνια φαινόμενα, συγκριτικά πάντα με τα μικρότερα ουράνια σώματα τα οποία εμφανίζονται να εκρήγνυνται στους νυκτερινούς αιθέρες ή ακόμη να συντρίβονται στην επιφάνεια της Γης.

«Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν και συμβάντα πρόσκρουσης ουράνιων σωμάτων σαν κι αυτά που προκάλεσαν τον αφανισμό των δεινοσαύρων, τα οποία συμβαίνουν ανά 50 ή 60 εκατομμύρια χρόνια. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι έχει φθάσει το πλήρωμα του χρόνου, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο επαφίεται καθαρά στην τύχη», κατέληξε ο δρ Νουθ.

Συνήθως οι κομήτες ακολουθούν ουράνια μονοπάτια που απέχουν από τη Γη, αλλά κάποιες φορές τυγχάνει να βρίσκονται στη γειτονιά μας, συνέχισε ο δρ Νουθ, προσθέτοντας ότι μια τέτοια «στενή επαφή» καταγράφηκε το 1996, όταν ένας μεγάλος κομήτης συνετρίβη πάνω στον Δία, ενώ το 2014 ένα αναλόγως ευμέγεθες ουράνιο σώμα πέρασε σε πολύ μικρή απόσταση από τον Κόκκινο Πλανήτη, τον Αρη. Αυτός ο δεύτερος κομήτης εντοπίστηκε 22 μήνες πριν από την προσέγγισή του στον Αρη και προφανώς δεν υπήρχε αρκετός χρόνος προκειμένου να οργανωθεί αποστολή αναχαίτισής του σε περίπτωση που βρισκόταν σε ευθεία σύγκρουσης με τη Γη.

«Η κατάσταση θα μπορούσε να είναι δραματική αν σκεφτεί κανείς ότι, για να αποστείλουμε ένα διαστημικό σκάφος, κάπου στο ουράνιο στερέωμα, χρειαζόμαστε προετοιμασία ακόμη και πέντε ετών και εδώ η προειδοποίηση που είχαμε δεν ξεπερνούσε τους 22 μήνες», υπογράμμισε ο δρ Νουθ.

Η NASA πρόσφατα εγκαινίασε μια υπηρεσία πλανητικής άμυνας. Ο δρ Νουθ πρότεινε στους ιθύνοντες να κατασκευάσουν έναν πύραυλο αναχαίτισης, ο οποίος να φυλάσσεται για περιστάσεις έκτακτης ανάγκης.

Ταυτόχρονα, σε τακτά διαστήματα θα πρέπει να γίνονται και δοκιμές. Επίσης ο δρ Νουθ τόνισε ότι η NASA έχει τη δυνατότητα να μειώσει σημαντικά τον χρόνο προετοιμασίας που απαιτείται για την εκτόξευση ενός διαστημικού σκάφους, παρότι ακόμη και μια τέτοια εξέλιξη πιθανώς να μην αρκεί.

Ενας πύραυλος αναχαίτισης, ο οποίος θα μπορεί να εκτοξευθεί μέσα σε ένα χρόνο, κατά πάσα πιθανότητα θα μπορέσει να μας σώσει από την επίσκεψη κάποιου κομήτη και μάλιστα από κάποιο τμήμα του ουράνιου στερεώματος που δεν έχουμε ιδιαίτερα καλή ορατότητα, όπως είναι, παραδείγματος χάριν, η πλευρά του Ηλίου.

Επίσης ο δρ Νουθ τόνισε ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες τους δεν μιλούν εξ ονόματος των στελεχών της NASA και ότι η δρομολόγηση μιας τέτοιας φιλόδοξης αποστολής επιβάλλει και τη σχετική έγκριση από το Κογκρέσο.

Η NASA έχει εντοπίσει το 90% των ουράνιων σωμάτων, που κινούνται στη γειτονιά της Γης, και έχουν διάμετρο μεγαλύτερη του ενός χιλιομέτρου. Αυτά είναι τα σώματα που δυνητικά μπορεί να επιφέρουν την καταστροφή στη Γη. Ωστόσο, ακόμη και πολύ μικρότερα ουράνια σώματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα. Η NASA αναγνώρισε 874 αστεροειδείς, με πλάτος ενός χιλιομέτρου, μεταξύ των 1.748 «πιθανώς επικίνδυνων αστεροειδών».

Πάντως, πολλοί επιστήμονες ανησυχούν εξαιτίας της απουσίας στοιχείων και ουσιαστικής γνώσης για ουράνια σώματα όπως είναι οι αστεροειδείς και οι κομήτες.

Βίντεο: σκηνές από την ταινία «Αρμαγεδδών»

http://www.kathimerini.gr/887820/article/epikairothta/episthmh/anoxyrwth-h-gh-apenanti-se-komhtes

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η πρώτη ολοκληρωμένη χαρτογράφηση του Νότιου Πόλου. :cheesy:

Ευρωπαίοι επιστήμονες χαρτογράφησαν για πρώτη φορά με τόση λεπτομέρεια και σε βάθος αυτό που υπάρχει όχι μόνο πάνω αλλά και κάτω από το Νότιο Πόλο στην Ανταρκτική, την τελευταία μεγάλη απρόσιτη και εν πολλοίς άγνωστη περιοχή στη Γη.

Τα «αποκαλυπτήρια» του Νοτίου Πόλου έγιναν στο πλαίσιο του Προγράμματος PolarGAP και παρουσιάσθηκαν στο διεθνές συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ένωσης στο Σαν Φρανσίσκο, σύμφωνα με το BBC. Αν και οι ΗΠΑ διαθέτουν μια μεγάλη επιστημονική βάση στην Ανταρκτική εδώ και δεκαετίες, το υπέδαφος του Νοτίου Πόλου αποτελούσε ένα μυστήριο έως σήμερα. Μεταξύ άλλων, εντοπίσθηκαν άγνωστες κοιλάδες σκεπασμένες από πάγους.

Το PolarGAP, που χρηματοδοτήθηκε κυρίως από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος (ESA), έκανε μετρήσεις πάνω από μια περιοχή του πλανήτη που οι δορυφόροι δεν μπορούν να παρατηρήσουν, καθώς συνήθως δεν ξεπερνούν το γεωγραφικό πλάτος των 83 μοιρών. Η ESA ήθελε κυρίως να μελετήσει το πεδίο βαρύτητας του Νοτίου Πόλου, προκειμένου να ολοκληρώσει τις παρατηρήσεις του ευρωπαϊκού δορυφόρου GOCE.

Αυτό, μεταξύ άλλων, θα επιτρέψει στα δορυφορικά συστήματα πλοήγησης GPS και Galileo να είναι πιο ακριβή.

Οι δανοί, νορβηγοί και βρετανοί ερευνητές του PolarGAP πέταξαν πολλές φορές πάνω από το Νότιο Πόλο με ένα αεροπλάνο εφοδιασμένο με διάφορα επιστημονικά όργανα (αισθητήρες βαρυτικού και μαγνητικού πεδίου, ραντάρ, λέιζερ κ.α.). Μελέτησαν έτσι το πάχος των πάγων και του εδάφους κάτω από τους πάγους. Τα στοιχεία βρίσκονται ακόμη υπό επεξεργασία, αλλά -σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα- οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν την ύπαρξη κάτω από τους πάγους ενός τεράστιου λεκανοπεδίου μήκους άνω των 1.000 χιλιομέτρων, που εκτείνεται από τη Θάλασσα Γουέντελ έως το Νότιο Πόλο.

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=852205

 

 

 

Με ελληνική συμμετοχή δημιουργήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος χάρτης των περιοχών χωρίς καθόλου δρόμους. :cheesy:

Μικροί και μεγάλοι δρόμοι, με χώμα, τσιμέντο ή άσφαλτο, αυλακώνουν πια όλο τον πλανήτη. Μια νέα διεθνής επιστημονική έρευνα με ελληνική συμμετοχή δημιούργησε τον πρώτο παγκόσμιο χάρτη των περιοχών της Γης που δεν έχουν καθόλου δρόμους.

Ο χάρτης αποκαλύπτει ότι αν και οι περιοχές χωρίς δρόμους αποτελούν περίπου το 80% της ξηράς στον πλανήτη μας, είναι κατακερματισμένες σε περίπου 600.000 κομμάτια γης. Πάνω από τις μισές αυτές περιοχές έχουν έκταση μικρότερη του ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, το 80% είναι μικρότερες των πέντε τετραγωνικών χιλιομέτρων και μόνο το 7% έχουν έκταση μεγαλύτερη από 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Οι ερευνητές από έξι χώρες (και την Ελλάδα), με επικεφαλής τον Πιέρ Ίμπις του γερμανικού Πανεπιστημίου Εμπερβάλντε, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό "Science", μελέτησαν στοιχεία από βάσεις δεδομένων, που αφορούσαν συνολικά 36 εκατ. χιλιόμετρα δρόμων. Η μελέτη εκτιμά ότι περίπου το ένα τρίτο των περιοχών χωρίς δρόμους έχουν χαμηλή βιοποικιλότητα και οικοσυστήματα μικρής αντοχής. Πολλές από αυτές τις περιοχές, που είναι σχεδόν παρθένες λόγω της δύσκολης πρόσβασης, δεν προστατεύονται σωστά και κινδυνεύουν περισσότερο στο μέλλον.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι οι δρόμοι κατακερματίζουν όλο και πιο πολύ το φυσικό περιβάλλον, διευκολύνοντας την αποψίλωση των δασικών εκτάσεων, τη ρύπανση από χημικά και θορύβους, τις πυρκαγιές, την εξαφάνιση των άγριων ζώων κ.α. Η έρευνα δείχνει ότι όπου ανοίγει ένας νέος δρόμος σε μια περιοχή προηγουμένως απρόσιτη, το ανθρώπινο «αποτύπωμα» εκτείνεται σε απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου από το δρόμο. Στην έρευνα συμμετείχε η Βασιλική Κατή, επίκουρη καθηγήτρια Διατήρησης & Διαχείρισης της Βιοποικιλότητας του Τμήματος Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Φυσικών Πόρων του Πανεπιστημίου Πατρών στο Αγρίνιο.

http://www.pronews.gr/portal/20161216/genika/epistimes/27120/me-elliniki-symmetohi-dimioyrgithike-o-protos-pagkosmios-hartis-ton

AD4979E7280E9477178E6CB1BE20442A.jpg.0103d6e86bfd5ddb600ad33400680292.jpg

16-10372814090349.jpg.621b4d4d9327a1e38093da0e9357ef18.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

«Ποταμός» λιωμένου σιδήρου κάτω από την Αλάσκα και την Σιβηρία :cheesy:

Είναι τόσο καυτό όσο η επιφάνεια του Ήλιου! Η ανακάλυψη του ρεύματος στον πυρήνα της Γης έγινε με τη βοήθεια δορυφόρων.

Οι επιστήμονες εντόπισαν το ορμητικό ποτάμι από λιωμένο σίδηρο, χρησιμοποιώντας δορυφορικά δεδομένα, τα οποία βοήθησαν να δημιουργηθεί μια «ακτινογραφία» του πλανήτη. Βρέθηκε περίπου 3.000 χιλιόμετρα κάτω από την επιφάνεια και δείχνει να επιταχύνει.

Προηγούμενη έρευνα είχε αποκαλύψει ότι οι αλλαγές στο μαγνητικό πεδίο έδειχναν πως ο σίδηρος στον εξωτερικό πυρήνα κινείται γρηγορότερα στο βόρειο ημισφαίριο, κυρίως κάτω από την Αλάσκα και τη Σιβηρία.

Τώρα, τα νέα δεδομένα από τους δορυφόρους Swarm του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος, αποκαλύπτουν αυτές οι αλλαγές προκαλούνται από ένα ρεύμα, το οποίο κινείται με τουλάχιστον 40 χιλιόμετρα ανά έτος.

Οι δορυφόροι της ESA μετρούν και να «ξεμπερδεύουν» τα διάφορα μαγνητικά σήματα που προέρχονται από τον πυρήνα, τον μανδύα, την κρούστα, τους ωκεανούς, την ιονόσφαιρα και τη μαγνητόσφαιρα της Γης. Έχουν παράσχει σαφείς πληροφορίες ακόμη και για το μαγνητικό πεδίο που δημιουργείται στον πυρήνα.

Αυτό το ποτάμι, το οποίο εκτιμάται ότι έχει 420 χιλιόμετρα πλάτος και είναι σχεδόν τόσο ζεστό όσο και η επιφάνεια του Ήλιου, έχει τριπλασιαστεί η ταχύτητά του σε λιγότερο από δύο δεκαετίες, και πλέον κατευθύνεται προς την Ευρώπη.

Ενας από τους συγγραφείς της μελέτης, η οποία δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Nature Geoscience, ο Δρ Κρις Φίνλεϊ (Dr Chris Finlay), από το Τεχνικό Πανεπιστήμιο της Δανίας, δήλωσε ότι γνωρίζουμε περισσότερα για τον Ήλιο από ό, τι για τον πυρήνα της Γης. Η ανακάλυψη του ρεύματος αποτελεί ένα συναρπαστικό βήμα, για να μαθουμε περισσότερα για εσωτερικές διεργασίες του πλανήτη μας».

Ο επικεφαλής ερευνητής Δρ. Φιλ Λίβμορ (Dr Phil Livermore), από το Πανεπιστήμιο του Λιντς, έκανε λόγο για μια πολύ σημαντική ανακάλυψη, τονίζοντας ότι «οι δορυφόροι Swarm του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος παρέχουν ευκρινέστερη x-ray εικόνα ακόμη και του πυρήνα. Οχι μόνο έχουμε δει αυτό το ορμητικό ρεύμα με σαφήνεια, για πρώτη φορά, αλλά καταλαβαίνουμε γιατί είναι εκεί».

http://www.pronews.gr/portal/20161222/genika/epistimes/27120/potamos-liomenoy-sidiroy-kato-apo-tin-alaska-kai-tin-siviria

potami-liomenou-sidirou-kato-alaska-siviria.jpg.1fa6e95c4fc1f03b452583fe312a917a.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Από τη Γη... χιονόμπαλα στον γαλαζοπράσινο πλανήτη. :cheesy:

Πρόσφατες μελέτες αποκάλυψαν ότι πριν από περίπου 720 εκατ. έτη η Γη βίωσε μια σφοδρή εποχή παγετώνων κατά την οποία η επιφάνεια του πλανήτη καλύφθηκε με πάγους σε ποσοστό που άγγιξε το 100%!

Μάλιστα, οι επιστήμονες προσέδωσαν στον πλανήτη μας για τη συγκεκριμένη περίοδο τον χαρακτηρισμό «Χιονόμπαλα Γη». Οι συνθήκες εκείνη την περίοδο ήταν τέτοιες που στον ισημερινό η μέση θερμοκρασία ήταν στους -20 βαθμούς Κελσίου.

Οπως είναι ευνόητο, το μεγαλύτερο ποσοστό των μορφών ζωής που υπήρχαν στον πλανήτη εξοντώθηκε. Επέζησαν μόνο όσες μορφές ζωής κατάφεραν να βρουν καταφύγιο στα λιγοστά μικρής έκτασης ανοίγματα των πάγων που υπήρχαν σε ορισμένες θαλάσσιες περιοχές. Στον πυθμένα αυτών των περιοχών υπήρχαν θερμές πηγές που έλιωναν τους πάγους στην επιφάνεια των υδάτων δημιουργώντας ένα περιβάλλον στο οποίο κάποιες μορφές ζωής μπόρεσαν να επιβιώσουν.

Πριν από λίγες εβδομάδες ερευνητές το Πανεπιστημίου του Πεκίνου υποστήριξαν ότι είναι πιθανό να υπήρξε μία έντονη χημική αποσάθρωση στον πλανήτη που οδήγησε στο τέλος αυτής της ακραίας παγετωνικής περιόδου. Οι ερευνητές αναφέρουν ότι μία περίοδος έντονης όξινης βροχής διάρκειας μερικών δεκάδων χιλιάδων ετών θα μπορούσε να ευθύνεται για την τήξη των πάγων στην υδρόγειο και ακολούθως για τη δημιουργία του περιβάλλοντος της Γης που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Τα ηφαίστεια

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σαουθάμπτον έχουν διατυπώσει μια διαφορετική θεωρία, σύμφωνα με την οποία υποθαλάσσια ηφαίστεια εξερράγησαν δημιουργώντας αλυσιδωτές χημικές διεργασίες. Αυτές οι χημικές διεργασίες απέκτησαν τελικά τον ρόλο γεωμηχανικής παρέμβασης στον πλανήτη μας. Οι χημικές διεργασίες οδήγησαν στην εμφάνιση μέσα στις θάλασσες αρχικά οργανικών ενώσεων και αργότερα κάποιων μικροσκοπικών φυτών που απελευθέρωσαν στην ατμόσφαιρα αυξημένες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, οξυγόνου και άλλων στοιχείων. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί ένα περιβάλλον ικανό να οδηγήσει στο λιώσιμο του μεγαλύτερου μέρους των πάγων στον πλανήτη αλλά και ταυτόχρονα πολύ φιλικό στην ανάπτυξη και εξέλιξη της ζωής σε αυτόν.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου της Κολονίας στη Γερμανία υποστηρίζουν ότι η Γη δεν έχει γίνει παγάκι μόνο μία φορά αλλά περισσότερες. Σε μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση PNAS οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η Γη είχε γίνει χιονόμπαλα και πριν από 2,4 δισ. έτη. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η θερμοκρασία στον ισημερινό άγγιζε εκείνη την περίοδο τους -40 βαθμούς Κελσίου ενώ οι ωκεανοί του πλανήτη βρέθηκαν κάτω από ένα στρώμα πάγων πάχους 300 μέτρων.

Οπως και στο πάγωμα της Γης πριν από 715 εκατ. έτη έτσι και στο συμβάν πριν από 2,4 δισ. έτη όταν οι πάγοι άρχισαν να λιώνουν οι ερευνητές αναφέρουν ότι πιθανότατα υπήρξε ραγδαία αύξηση στα επίπεδα του οξυγόνου, γεγονός που εξηγεί ένα άλλο γεγονός που είναι γνωστό ως το «Γεγονός της Μεγάλης Οξείδωσης». Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία, το οξυγόνο άρχισε να συσσωρεύεται αισθητά στη γήινη ατμόσφαιρα πριν από περίπου 2,3 δισεκατομμύρια χρόνια. Το φαινόμενο αυτό αποτέλεσε τον καταλύτη για την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=855060

60C40BE59460E6ED51CF492895F29414.jpg.46024774ca2bfab21fa7bfdc6b173795.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Η θεωρία της Πανσπερμίας και η προέλευση της ζωής από το διάστημα. :cheesy:

Η θεωρία της πανσπερμίας υποστηρίζει πως η ίδια η φύση χρησιμοποιεί ένα είδος διαστημικού οχήματος που μεταφέρει μικροοργανισμούς στο διάστημα (π.χ. από τον Άρη στη Γη).

Τα «οχήματα», σε αυτήν την περίπτωση, εικάζεται πως είναι κόκκοι πετρωμάτων που εκτοξεύονται στο διάστημα μετά την πρόσκρουση μεγάλου μετεωρίτη.

Στη Γη πέφτουν συνεχώς μετεωρίτες και «σκόνη» από το διάστημα. Οι περισσότεροι από αυτούς προέρχονται από αστεροειδείς. Κάποιοι όμως ίσως προέρχονται από γειτονικούς πλανήτες που δέχτηκαν βομβαρδισμό μετεωριτών. Αν, για παράδειγμα, στην επιφάνεια του Άρη προσκρούσει μεγάλος μετεωρίτης, τα «συντρίμμια» εκτινάσσονται στο διάστημα. Ορισμένα από αυτά είναι δυνατόν να εισέλθουν σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και ύστερα από ένα ταξίδι εκατομμυρίων χρόνων να καταλήξουν στη Γη.

Αν οι βράχοι αυτοί περιέχουν μικροοργανισμούς που επιβίωσαν κατά το ταξίδι -ενδέχεται να πέφτουν σε ένα είδος νάρκης- και κατορθώσουν να επιβιώσουν και μετά την πρόσκρουση στην επιφάνεια της Γης, τότε δημιουργούν ζωή. Τα δομικά στοιχεία της ζωής, όπως τη γνωρίζουμε, θα μπορούσαν λοιπόν να προέρχονται από τον Άρη ή και το αντίστροφο: μικροοργανισμοί από τη Γη θα μπορούσαν να μεταφέρουν ζωή στον Άρη ή την Αφροδίτη.

Δύο νέες ανακαλύψεις ενισχύουν τη θεωρία της μεταφοράς της ζωής στο διάστημα μέσω της πρόσδεσής της στους μετεωρίτες. Η πρώτη ανακάλυψη αφορά σπόρια βακτηρίων που οι επιστήμονες κατόρθωσαν να αφαιρέσουν από έντομο εγκλωβισμένο σε απολιθωμένη ρητίνη (ήλεκτρο), ηλικίας 40 εκατομμυρίων ετών. Πρόκειται για σπόρια του Bacillus sphaericus, τα οποία όταν τοποθετήθηκαν σε θρεπτικό διάλυμα ζωντάνεψαν και άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.

Το ήλεκτρο δεν είναι βέβαια συγκρίσιμο με τους μετεωρίτες, η ανακάλυψη ωστόσο υποδεικνύει ότι σπόρια βακτηρίων μπορούν να επιβιώσουν για μεγάλο διάστημα, χωρίς θρεπτική ουσία, σε «κάψουλες χρόνου». Η δεύτερη ανακάλυψη έγινε σε μετεωρίτη που έπεσε στο Σουδάν το 2008. Στις αναλύσεις βρέθηκαν δεκαεννέα διαφορετικά αμινοξέα. Τα αμινοξέα συνιστούν δομική μονάδα της ζωής, καθώς σε αυτά στηρίζονται πρωτεΐνες και ένζυμα. Αναμφίβολα τα συγκεκριμένα αμινοξέα προέρχονται από το διάστημα και δεν οφείλονται σε «μόλυνση» του μετεωρίτη από τη Γη.

Τα αμινοξέα από το διάστημα έχουν δεξιόστροφα και αριστερόστροφα μόρια, ενώ τα αμινοξέα της Γης έχουν αποκλειστικά αριστερόστροφα μόρια. Ο μετεωρίτης που έφτασε στη Γη διέθετε και μεταλλεύματα που σχηματίζονται σε υψηλές θερμοκρασίες. Προφανώς, προκλήθηκαν κατά τη βίαιη σύγκρουση δύο αστεροειδών στο διάστημα.

Μείζονος σημασίας για την υπόθεση της πανσπερμίας θεωρείται το γεγονός ότι τα αμινοξέα όχι μόνο επέζησαν από τη σύγκρουση, αλλά αντεπεξήλθαν και στην ισχυρή υπερθέρμανση κατά την είσοδό τους στην ατμόσφαιρα της Γης.

http://www.pronews.gr/portal/20170123/genika/epistimes/27120/i-theoria-tis-panspermias-kai-i-proeleysi-tis-zois-apo-diastima

 

 

Οι έξι διαστημικές απειλές που αντιμετωπίζει η Γη. :cheesy:

Το Σύμπαν είναι ένα παράξενο και επικίνδυνο μέρος και οι αστρονόμοι, όπως ο Ντάνιελ Μπράουν του Πανεπιστημίου Τρεντ στο Νότινγχαμ της Βρετανίας, εκτιμούν ότι ο πλανήτης Γη εάν δεν καταστραφεί από την ανθρώπινη δραστηριότητα στο άμεσο μέλλον, τότε είναι πολύ πιθανό να καταστραφεί από κάποια από τις κοσμικές απειλές.

Η σύγκρουση με έναν αστεροειδή είναι ένα ενδεχόμενο που έχει εξεταστεί και ανά διαστήματα έχει προκαλέσει έντονη ανησυχία σε αρκετούς ειδικούς. Αρκετοί ειδικοί, συμπεριλαμβανομένων ειδικών της NASA, έχουν βαλθεί να δημιουργήσουν συστήματα που θα επιτρέψουν μια αποφυγή μιας τέτοιας εξέλιξης, όμως όλοι συμφωνούν πως το μέγεθος του αστεροειδούς είναι ένας παράγοντας που παίζει καθοριστικό ρόλο στις δυνατότητες αντίδρασης της ανθρωπότητας.

Επίσης μετά το περίφημο «περιστατικό Κάρινγκτον», την ηλιακή μαγνητική καταιγίδα του 1859 που χτύπησε τη Γη και προκάλεσε σημαντικά προβλήματα σε ηλεκτρικές συσκευές της εποχής, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανησυχούν ότι στη σύγχρονη εποχή μια αντίστοιχη καταιγίδα θα είχε ολέθριες συνέπειες. Μια τέτοια καταιγίδα θα μπορούσε να διαταράξει τη λειτουργία, όχι μόνο του ηλεκτρικού δικτύου, αλλά και του Διαδικτύου ή των συστημάτων γεωεντοπισμού, ενώ υπάρχουν σενάρια ακόμη και για προβλήματα στη διανομή βασικών αγαθών.

Αντίστοιχη περίπτωση με την ηλιακή καταιγίδα είναι ο κίνδυνος να χτυπήσουν τη Γη ριπές ακτίνων-γ, οι οποίες είναι ένα σύνηθες φαινόμενο στο Σύμπαν και παρατηρούνται κυρίως σε δυαδικά αστρικά συστήματα και έπειτα από υπερκαινοφανείς εκρήξεις (supernova). Ενα πλήγμα με ακτίνες-γ στη γήινη ατμόσφαιρα είναι πιθανό να προκαλέσει σημαντική ζημιά στη στρώση του όζοντος που περικλείει τον πλανήτη μας.

Μια άλλη απειλή είναι η πιθανή έκρηξη ενός supernova στη γειτονιά μας. Αυτό είναι κυριολεκτικά ένα μακρινό σενάριο δεδομένου του γεγονότος ότι το κοντινότερο αστέρι που αναμένεται να «πεθάνει» με υπερκαινοφανή έκρηξη είναι ο Μπετελγκέζ στον αστερισμό του Ωρίωνα που βρίσκεται σε απόσταση 460-650 έτη φωτός μακριά.

Για να προκληθεί ζημιά στη Γη θα πρέπει το αστέρι που θα πεθάνει να βρίσκεται σε απόσταση 50 ετών φωτός μακριά. Μακρινή επίσης απειλή θεωρείται και το ενδεχόμενο κάποιο από τα περιπλανώμενα αστέρια του Γαλαξία μας να πλησιάσει τον Ηλιο μας και να αλλάξει πλήρως τις ισορροπίες στο ηλιακό μας σύστημα.

Το πιο σίγουρο σενάριο καταστροφής είναι η διαστολή του Ηλιου μας. Το μητρικό μας άστρο όσο γερνάει μεγαλώνει και κρυώνει.

Σύμφωνα με το σενάριο που υπάρχει λοιπόν, σε περίπου 7,59 δισεκατομμύρια χρόνια οι εξωτερικές στιβάδες του Ηλιου θα καταπιούν τον πλανήτη μας και έτσι όντως ο κόσμος θα λήξει.

http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/oi_eksi_diastimikes_apeiles_pou_antimetopizei_h_gi-64868928/

meteoritis_3.jpg.39b8f7d38a8057185152a4b508a00a00.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι πρώτες εντυπωσιακές εικόνες... ακριβείας της Γης από το νέο δορυφόρο της NOAA :cheesy:

Οι πρώτες εικόνες της Γης που έστειλε ο νέος δορυφόρος της αμερικανικής μετεωρολογικής υπηρεσίας (ΝΟΑΑ) είναι οι πιο εντυπωσιακές του πλανήτη μας που έχουν τραβηχτεί ποτέ με μια άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια.

Ο νέος μετεωρολογικός δορυφόρος GOES-16 στέλνει μια εικόνα που αποτυπώνει μια ολόκληρη όψη του πλανήτη κάθε 15 λεπτά.

Ο δορυφόρος αποτυπώνει ανά 30 δευτερόλεπτα τις αλλαγές στην ατμόσφαιρα, όπως τα σύννεφα, τον καπνό, τον πάγο και την ηφαιστειακή στάχτη και σύντομα θα επιτρέψει στους μετεωρολόγους να εντοπίζουν ακραία καιρικά φαινόμενα με πολύ μεγαλύτερη ακρίβεια κάνοντας πιο σωστές και έγκαιρες προειδοποιήσεις.

«Θα δώσει λεπτομερέστερες εικόνες επικίνδυνων καιρικών συστημάτων με στοιχεία που προηγούμενα όργανα θα έχαναν, ενώ η συχνή ανανέωση των φωτογραφιών θα μας επιτρέψει να προβλέψουμε την εξέλιξή τους», ανέφερε ο διευθυντής του NOAA, Λούι Ουτσελίνι.

http://www.ethnos.gr/klik/arthro/oi_protes_entyposiakes_eikones_akribeias_tis_gis_apo_to_neo_doryforo_tis_noaa_photos-64881554/

assets_LARGE_t_420_55190031.thumb.jpg.8e6c3a39a0467192a667c9ebf5e8a535.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης