Υπερφυσαλίδες.

Οι υπερφυσαλίδες.

Υπερφυσαλίδα είναι ένας αστρονομικός όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια κοιλότητα με πλάτος εκατοντάδες έτη φωτός, γεμάτη με αέριο θερμοκρασίας 106 Kelvin, που εκτοξεύεται στο διαστρικό μέσον ή από πολλές σουπερνόβα ή τους αστρικούς ανέμους. Το ηλιακό μας σύστημα βρίσκεται κι αυτό στο κέντρο μιας παλιάς υπερφυσαλίδας, γνωστής ως η Τοπική Φυσαλίδα, που τα όρια της μπορούν να ανιχνευτούν από την ξαφνική εξαφάνιση της σκόνης των άστρων σε αποστάσεις μεγαλύτερες από μερικές εκατοντάδες έτη φωτός.

Σχηματισμός των υπερφυσαλίδων.

Τα πιο μεγάλα άστρα, με μάζες που κυμαίνονται από οκτώ έως περίπου εκατό ηλιακές μάζες και φασματικού τύπου O και στις αρχές του Β, βρίσκονται συνήθως σε ομάδες που ονομάζεται ενώσεις OB. Τα μεγάλα αστέρια τύπου O έχουν ισχυρούς αστρικούς ανέμους, και όλα αυτά τα αστέρια εκρήγνυται ως σουπερνόβα στο τέλος της ζωής τους.Οι ισχυρότεροι αστρικοί άνεμοι απελευθερώνουν κινητική ενέργεια 1044 Joule κατά τη διάρκεια της ζωής ενός άστρου, που ισοδυναμεί με μια έκρηξη σουπερνόβα. Αυτοί οι άνεμοι λοιπόν μπορούν να σχηματίσουν φυσαλίδες, αστρικού ανέμου όπως λέγονται, μήκους δεκάδων ετών φωτός. Επειδή στις ενώσεις OB τα αστέρια είναι αρκετά κοντά, οι φυσαλίδες αυτές συγχωνεύονται σχηματίζοντας μια γιγαντιαία φυσαλίδα, αυτή που ονομάζεται υπερφυσαλίδα.Όταν δε τα αστέρια πεθαίνουν, οι εκρήξεις σουπερνόβα, ομοίως, φτιάχνουν εκρηκτικά κύματα που μπορούν να φτάσουν σε ακόμα μεγαλύτερα μεγέθη, με ταχύτητες επέκτασης έως και αρκετές εκατοντάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Οι περισσότερες από τις εκρήξεις σουπερνόβα συμβαίνουν μέσα σε μια κοιλότητα που σχηματίζεται από φυσαλίδες αστρικού ανέμου. Αυτές οι εκρήξεις ποτέ δεν σχηματίζουν ένα ορατό υπόλειμμα σουπερνόβα, αλλά δίνουν την ενέργειά τους στην καυτή εσωτερική κοιλότητα, όπως τα ηχητικά κύματα. Και οι αστρικοί άνεμοι και οι αστρικές εκρήξεις έτσι δίνουν ενέργεια για την επέκταση της υπερφυσαλίδας στο διαστρικό μέσο.Αρκετά μεγάλες υπερφυσαλίδες μπορούν να εκτοξεύσουν υλικό ακόμα και σε ολόκληρο το γαλαξιακό δίσκο, απελευθερώνοντας την ενέργεια τους στο γαλαξιακό φωτοστέφανο (άλως) ή ακόμα και στο διαγαλαξιακό μέσο.

Η Τοπική Φυσαλίδα.

Η Τοπική Φυσαλίδα είναι μια κοιλότητα στο διαστρικό μέσο (ISM) που βρίσκεται στον βραχίονα του Ωρίωνα του Γαλαξία μας. Είναι πλάτους τουλάχιστον 300 ετών φωτός και έχει μια πυκνότητα του ουδέτερου υδρογόνου περίπου 0,05 άτομα ανά κυβικό εκατοστό, ή περίπου το ένα δέκατο του μέσου όρου για το διαστρικό μέσο ISM στο Γαλαξία μας (0,5 άτομα/cc), και το μισό του Τοπικού Διαστρικού Νέφους (0,1 άτομα/cc).

Το πολύ αραιό, καυτό αέριο της Τοπικής Φυσαλίδας οφείλεται σε σουπερνόβα που εξερράγη κατά τα τελευταία 10 με 20.000.000 χρόνια πριν. Κάποτε πίστευαν οι αστρονόμοι ότι ο πιο πιθανός υποψήφιος για τα λείψανα αυτού του σουπερνόβα ήταν το Geminga ένα πάλσαρ στον αστερισμό των Διδύμων. Πιο πρόσφατα, ωστόσο, έχει προταθεί ότι πολλαπλές σούπερ-νόβα στην υποομάδα Β1 των Πλειάδων ήταν οι πιο πιθανές υπεύθυνες για το αέριο της Φυσαλίδας.Το Ηλιακό Σύστημα διερχόταν από την περιοχή που καταλαμβάνεται σήμερα από την Τοπική Φυσαλίδα κατά τα τελευταία πέντε έως δέκα εκατομμύρια χρόνια. Η τρέχουσα θέση του βρίσκεται στο Τοπικό Διαστρικό Νέφος, μια μικρή περιοχή από πυκνότερο υλικό στο εσωτερικό της φυσαλίδας.Η Τοπική Φυσαλίδα δεν είναι σφαιρική, αλλά φαίνεται να είναι στενότερη στο γαλαξιακό επίπεδο, και κάπως ελλειπτική.Στην φωτογραφία η εικόνα δείχνει το νεφέλωμα Ν 70. Πρόκειται για μία υπερ-φυσαλίδα στο Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου (LMC), ένας δορυφορικός γαλαξίας του δικού μας, που βρίσκεται στο νότιο ουρανό και σε απόσταση περίπου 160.000 ετών φωτός. Το N 70 είναι μία φωτεινή φυσαλίδα από διαστρικό αέριο πλάτους περίπου 300 έτη φωτός. Δημιουργήθηκε από τους αστρικούς ανέμους από καυτά μεγάλα άστρα καθώς και από υλικό από τις εκρήξεις σουπερνόβα. Το εσωτερικό της είναι γεμάτο με ένα ασθενές, καυτό αέριο που διαστέλλεται. Η έρευνα του μας βοηθάει να εξερευνήσουμε τη σύνδεση μεταξύ των κύκλων ζωής των άστρων και της εξέλιξης των γαλαξιών.Η ηλιόσφαιρα (μια τεράστια δομή σε σχήμα ελλειψοειδές που περιβάλει τον Ήλιο και τους πλανήτες) περιέχει τον ηλιοσφαιρικό κολεό (heliosheath) που είναι γεμάτος με μαγνητικές φυσαλίδες, οι οποίες προστατεύουν μερικώς το Ηλιακό Σύστημα από τις κοσμικές ακτίνες.

Επίσης 3D αναπαράσταση της Τοπικής Φυσαλίδας (Λευκό) με τα γειτονικά μοριακά νέφη (μωβ)

Το επεξεργάστηκε Νοέμβριος 15, 2023 ο Δροσος Γεωργιος

γεμάτη με αέριο θερμοκρασίας 106 Kelvin

 

Μάλλον η θερμοκρασία είναι 10^6 (ένα εκατομμύριο) Κέλβιν και όχι 106; Είναι εύκολο να ελέγξεις την αρχική πηγή;

 

κινητική ενέργεια 1044 Joule κατά τη διάρκεια της ζωής ενός άστρου

 

Και εδώ 10^44 Joule (υψωμένο σε δύναμη και όχι 1044)

Γιατι απο αστερια ΟΒ?Το αν θα δημιουργηθει ενα μεγαλο αστερι η πολλα μικροτερα εχει να κανει με ιδιομορφιες του αρχικου νεφελωματος,οπως θερμοκρασια,ποσοστο σκονης κ.α.Επειδη τα ΟΒ ζουνε λιγο χρονο,δεν προλαβαινουν να απομακρυνθουν πολυ το ενα απο το αλλο,ετσι πιθανως να πεθαινουν ολα στην ιδια..γειτονια(οχι ομως και ταυτοχρονα).Αρα σε ολη τους τη ζωη τρεφουν με ισχυροτατο ηλιακο ανεμο αυτες τις φυσαλιδες.

Φίλε Heal.

Σωστα η μεν θερμοκρασίας ειναι 10 στην 6(εκτη) Kelvin και η κινητική ενέργεια 10 στην 44(τεσσαρακοστή τετάρτη) Joule.

Το επεξεργάστηκε Νοέμβριος 15, 2023 ο Δροσος Γεωργιος

Κοσμικές υπερ-φυσαλίδες.

Αστρονόμοι χρησιμοποίησαν το Chandra για να παρατηρήσουν μια ειδική περιοχή με νέφη αερίων και πλάσμα, όπου σχηματίζονται αστέρια. Αυτή η περιοχή, γνωστή ως LHa115-N19 ή απλά N19, είναι γεμάτη με ιονισμένο αέριο υδρογόνου και βρίσκεται εκεί όπου πολλά μεγάλα αστέρια αποβάλλουν σκόνη και αέριο μέσω αστρικών ανέμων. Όταν τα δεδομένα των ακτίνων X (μπλε και πορφυρά) συνδυαστούν με τα άλλα μήκη κύματος, οι ερευνητές βρίσκουν αποδεικτικά στοιχεία για το σχηματισμό μιας υπερ-φυσαλίδας . Μια υπερ-φυσαλίδα σχηματίζεται όταν συνδυάζονται μικρότερες δομές από μεμονωμένες αστέρια και σουπερνόβες, σε μια γιγαντιαία κοιλότητα.

Σε μια απόσταση 200.000 ετών φωτός, το Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου (SMC) είναι ένας από τους πιο κοντινούς γαλαξιακούς γείτονες του Γαλαξία μας. Με τα εκατομμύρια άστρα του, το SMC προσφέρει στους αστρονόμους την ευκαιρία να μελετήσουν φαινόμενα πέρα από τον αστρικό κύκλο της ζωής τους. Στις διάφορες περιοχές του SMC, τα βαριά αστέρια και οι σουπερνόβες δημιουργούν διαστελλόμενα μπαλόνια από σκόνη και αέρια. Αποδεικτικά στοιχεία για αυτές τις δομές βρίσκονται στα οπτικά (με κόκκινο χρώμα) και ραδιοκυματικά (πράσινο χρώμα) δεδομένα στην πιο πάνω σύνθετη εικόνα.

Τα στοιχεία αυτά του Chandra δείχνουν αποδεικτικά στοιχεία για τρεις υπερκαινοφανείς εκρήξεις σε αυτήν την σχετικά μικρή περιοχή. Επιπλέον, οι παρατηρήσεις του Chandra προτείνουν ότι κάθε ένα από αυτά τα κατάλοιπα σουπερνοβών προκλήθηκε με μια παρόμοια διαδικασία: την κατάρρευση ενός πολύ μεγάλου άστρου. Υπάρχουν υπαινιγμοί ότι αυτά τα αστέρια ήταν μέλη μιας ένωσης που καλούνται OB, μια ομάδα άστρων που σχηματίστηκαν από το ίδιο διαστρικό νέφος.

Η Εικόνα πάρθηκε με ακτίνες X από το Chandra του LHa115-N19

http://www.physics4u.gr/news/2007/scnews2984.html

Το επεξεργάστηκε Νοέμβριος 15, 2023 ο Δροσος Γεωργιος