Jump to content

Kβαντική σύμπλεξη-Κβαντικό φαινόμενο σήραγγας.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Kβαντική σύμπλεξη – το πιο παράξενο φαινόμενο του μικρόκοσμου. :cheesy: :cheesy: :cheesy:

Η κβαντική διεμπλοκή – το φαινόμενο που επιτρέπει σε δύο σωματίδια να συμπεριφέρονται παρόμοια, ανεξάρτητα από το πόσο μακριά βρίσκονται – είναι από τα πιο παράξενα φαινόμενα του μικρόκοσμου. Μερικές φορές, η αλληλεπίδραση δύο σωματιδίων αναγκάζει μεμονωμένες ιδιότητές τους, όπως το σπιν, να ‘διεμπλακούν’. Δηλαδή αν αλλάξουμε το σπιν του ενός σωματιδίου αυτό έχει επιπτώσεις αμέσως στο σπιν και του άλλου, ανεξάρτητα από την απόσταση που έχουν μεταξύ τους.

Αν και αυτό το φαινόμενο είχε επιβεβαιωθεί θεωρητικά από το 1935, η διεμπλοκή είναι ακόμα ένα στοιχειωμένο φαινόμενο.

1935: Οι φυσικοί Albert Einstein, Boris Podolsky και Nathan Rosen δημοσιεύουν μια θεωρητική εργασία στο Physical Review ρωτώντας “Μπορεί η κβαντομηχανική περιγραφή της φυσικής πραγματικότητας να θεωρηθεί πλήρης;" Η απάντηση τους ήταν: όχι δεν μπορεί.

Το ίδιο έτος, στο περιοδικό Naturwissenschaften, ο Έρβιν Σρέντιγκερ επινοεί τον όρο "εμπλοκή", και αναπτύσσει το περίφημο νοητικό πείραμα μιας γάτας που υπάρχει ταυτόχρονα σε μια κατάσταση ζωντανή και νεκρή.

1952: Με βάση τις προηγούμενες εργασίες του Γάλλου φυσικού Louis de Broglie, ο θεωρητικός φυσικός David Bohm προτείνει μια ντετερμινιστική ερμηνεία της κβαντικής θεωρίας που ενσωματώνει “κρυμμένες μεταβλητές”. Ισχυρίζεται ότι η αρχική κατάσταση ενός συστήματος, όπως η θέση ενός σωματιδίου, μπορεί να καθορίσει τη μελλοντική του εξέλιξη.

1964: Ο Ιρλανδός φυσικός John Bell προτείνει την περίφημη ανισότητα του, που προβλέπει τα μαθηματικά που θα επιτρέψουν στους ερευνητές να αποκλείσουν πειραματικά οποιεσδήποτε κρυμμένες μεταβλητές, που λειτουργούν σε τοπικό επίπεδο για τον προσδιορισμό των αποτελεσμάτων της κβαντικής διεμπλοκής. Εάν ισχύει η ανισότητα αυτή, τότε η διεμπλοκή θα μπορούσε να εξηγηθεί με καθαρά τοπικά φαινόμενα. Σε περίπτωση που παραβιάζεται, πρέπει να συμβαίνει κάποιο ποσό μη τοπικότητας (αλληλεπίδραση δύο σωματιδίων από μακριά), όπως προβλέπει το καθιερωμένο μοντέλο της κβαντομηχανικής.

1972: Οι ερευνητές Stuart Freedman και John Clauser του Berkeley εξετάζουν πειραματικά το θεώρημα του Bell μετρώντας τις πολώσεις ενός ζεύγους φωτονίων. Αν και η ομάδα αυτή βρήκε ότι η ανισότητα πράγματι παραβιάζεται, υπήρχαν κάποια κενά στο πείραμα τους.

1982: Ο Γάλλος φυσικός Alain Aspect εκτελεί μια ακόμη πιο ισχυρή δοκιμασία της διεμπλοκής, επιβεβαιώνοντας ότι υπάρχουν μη τοπικά αποτελέσματα.

1984: Ο Charles Bennett μαζί με τον Gilles Brassard προτείνουν ένα θεωρητικό σύστημα για την κβαντική κρυπτογραφία, η οποία θα χρησιμοποιεί φωτόνια σε μια υπέρθεση καταστάσεων για να δημιουργήσουν ένα ασφαλές κρυπτογραφικό κλειδί.

1990: Ο Charles Bennett με τους συνεργάτες του αναφέρουν την πρώτη διανομή ενός πειραματικού κβαντικού κλειδιού.

1993: Ο Bennett προτείνει ότι η διεμπλοκή μπορεί, κατ ‘αρχήν, να χρησιμοποιηθεί για την τηλεμεταφορά κβαντικών πληροφοριών ενός σωματιδίου από το ένα μέρος στο άλλο.

1997: Ο Αυστριακός κβαντικός φυσικός Anton Zeilinger και οι συνεργάτες του αναφέρουν στο περιοδικό Nature, την πρώτη πειραματική επαλήθευση της κβαντικής τηλεμεταφοράς.

2007: Ο Anton Zeilinger και οι συνάδελφοι επιχείρησαν να στείλουν πεπλεγμένα φωτόνια σε μια απόσταση ρεκόρ 144 χιλιομέτρων, ανάμεσα σε δύο από τις Καναρίους Νήσους και το κατάφεραν. Λίγο μετά ο Chao-Yang Lu έκανε διεμπλοκή σε έξι φωτόνια, έναν αριθμό ρεκόρ.

2010: Οι ερευνητές παρατηρούν νέα είδη εμπλοκής στην περίπτωση ταυτόχρονης διασύνδεσης πολλών αντικειμένων με κβαντικό τρόπο. Η κβαντική πληροφορία τηλεμεταφέρθηκε στην απόσταση ρεκόρ των 16 χιλιομέτρων, ενώ ερευνητικές οι ομάδες βρίσκουν καλύτερους τρόπους για τη δημιουργία και τον έλεγχο πεπλεγμένων αντικειμένων. #-o #-o #-o

Περισσοτερα:

http://www.physics4u.gr/blog/?p=595

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 μήνες αργότερα...
Δημοσιεύτηκε (επεξεργάστηκε)

Για πρώτη φορά ορατή με γυμνό μάτι η κβαντική διεμπλοκή. :cheesy:

Φυσικοί στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης έχουν επινοήσει ένα νέο είδος κβαντικού πειράματι αόμενα που είδαμε ποτέ.

Ο Nicolas Gisin στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης διαπίστωσε ότι Ιταλοί φυσικοί είχαν κάνει στο παρελθόν ένα ενδιαφέρον πράγμα με πεπλεγμένα φωτόνια. Αντί της διεμπλοκής όπως κάνουν οι πειραματιστές συνήθως, η ιταλική ομάδα είχε κάνει διεμπλοκή σε ένα ζευγάρι φωτονίων και στη συνέχεια ενίσχυσε σε ένα από αυτά, για να δημιουργήσει ένα χείμαρρο φωτονίων που περιείχε αμέτρητα φωτόνια, που όλα

ν χωρίζονται από ολόκληρο το σύμπαν.

Ο Αϊνστάιν το χαρακτήρισε «στοιχειωμένη δράση από απόσταση». Και πράγματι είναι από τα πιο περίεργα φαιν

συνδέονταν με το άλλο μεμονωμένο φωτόνιο από το αρχικό ζεύγος. Δηλαδή, υπήρχε ένα μεμονωμένο «μικροσκοπικό» φωτόνιο, και ένας χείμαρρος από «μακροσκοπικά» φωτόνια, όλα συνδεδεμένα σε κβαντικό επίπεδο.ος χρησιμοποιώντας ανθρώπους ως ανιχνευτές φωτονίων, και με τον τρόπο αυτό έχουν κάνει για πρώτη φορά. το κβαντικό φαινόμενο της διεμπλοκής ορατό με γυμνό μάτι.Για εκείνους που χρειάζονται μια εξήγηση, η διεμπλοκή είναι εκείνο το παράξενο κβαντικό φαινόμενο που συνδέει δύο σωματίδια σε απόσταση, ώστε κάθε τυχόν μέτρηση που διεξάγεται στο ένα σωματίδιο, αμέσως αλλάζει την ιδιότητα του άλλου – ακόμη κα

Ο Gisin συνειδητοποίησε ότι, ενώ με γυμνό μάτι δεν μπορεί να δει κανείς ένα φωτόνιο, μπορεί σίγουρα να δει χιλιάδες φωτόνια. Έτσι χρησιμοποίησε μια διάταξη παρόμοια με τους Ιταλούς, αλλά αντί να βάλει ένα ανιχνευτή φωτονίων μπροστά από τον χείμαρρο των φωτονίων έβαλε τον εαυτό του και τους συνάδελφους του. Η δέσμη των φωτονίων που παράγονται από τον ενισχυτή θα εμφανιζόταν σε μία από τις δύο θέσεις στον σκοτεινό χώρο τους, ανάλογα με την κατάσταση πόλωσης που έδιναν στο μικροσκοπικά μοναδικό φωτόνιο τους. Κι έτσι, το ανθρώπινο μάτι αντικατέστησε τους ανιχνευτές φωτονίων για πρώτη φορά.

Μπορεί η ιστορία να μοιάζει ως εξής: κάποιοι επιστήμονες κάθονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο κοιτάζοντας να αναβοσβήνουν τα φώτα, αλλά στην ουσία αποτελεί την πρώτη κβαντική διεμπλοκή που έχει παρατηρηθεί άμεσα με γυμνό μάτι.

Η ελβετική ομάδα δηλαδή σύνδεσε ένα μικρο-φαινόμενο (την κβαντική διεμπλοκή) με ένα μακρο-φαινόμενο, την ανίχνευση του από ένα "ανθρώπινο ανιχνευτή". =D> =D> =D>

quantum_entanglement.gif.acb1763f965869b0705fc27da59b7717.gif

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 έτη αργότερα...
Δημοσιεύτηκε (επεξεργάστηκε)

Κβαντική σύμπλεξη φωτονίων που δεν υπάρχουν την ίδια χρονική στιγμή. :cheesy:

H κβαντική σύμπλεξη αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα της κβαντομηχανικής, επιτρέποντας σε δύο σωματίδια να συν-πλέκονται μεταξύ τους ακόμα και αν βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά.

Η μέτρηση ενός σωματιδίου αλλάζει ταυτόχρονα την κατάσταση του κβαντικά συζευγμένου ζεύγους του, ανεξάρτητα από την απόσταση.

Τώρα, Ισραηλινοί ερευνητές έδειξαν πως δύο φωτόνια μπορούν βρίσκονται σε κβαντική σύμπλεξη ακόμα και αν δεν υφίστανται την ίδια χρονική στιγμή. ](*,) ](*,) ](*,)

Η χρονικά ανεξάρτητη κβαντική σύμπλεξη προβλέπεται από την κβαντική θεωρία, αλλά δεν είχε πραγματοποιηθεί με επιτυχία, μέχρι να το προσπαθήσουν οι Ίλαϊ Μεγκιντίς (Eli Megidish) και Χαγκάι Άιζενμπεργκ (Hagai Eisenberg) του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ.

http://www.phys.huji.ac.il/

Οι ερευνητές ξεκίνησαν χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό που ονομάζεται εναλλαγή κβαντικής σύμπλεξης. Εκθέτοντας έναν ειδικό κρύσταλλο σε ακτινοβολία λέιζερ, δημιούργησαν δύο ζευγάρια “πεπλεγμένων” φωτονίων. Στην αρχή, τα φωτόνια 1 και 4 δεν βρίσκονται σε κατάσταση σύμπλεξης, αλλά μπορούν να βρεθούν εάν οι επιστήμονες πραγματοποιήσουν την κατάλληλη μέτρηση στα φωτόνια 2 και 3.

Για να επιτύχουν την ανεξαρτησία από το χρόνο, οι Μεγκιντίς και Άιζενμπεργκ δημιούργησαν πρώτα το ζευγάρι με τα φωτόνια 1 και 2, και μέτρησαν κατευθείαν την πόλωση του φωτονίου 1, πριν δημιουργήσουν το ζευγάρι με τα φωτόνια 3 και 4. Στη συνέχεια πραγματοποίησαν τη μέτρηση στα φωτόνια 2 και 3, και τελικά μέτρησαν την πόλωση του φωτονίου 4. Παρ’όλο που τα φωτόνια 1 και 4 δε συνυπήρξαν ποτέ, οι μετρήσεις έδειξαν ότι οι πολώσεις τους κατέληξαν να συμπλέκονται κβαντικά.

Σύμφωνα με τον Άιζενμπεργκ, το πείραμα δείχνει ότι δεν είναι απολύτως λογικό να σκεφτόμαστε την εμπλοκή ως μία απτή φυσική ιδιότητα.

«Δεν υπάρχει καμία χρονική στιγμή κατά την οποία τα δύο φωτόνια συνυπάρχουν», δήλωσε. «Συνεπώς δεν μπορούμε να πούμε ότι το σύστημα είναι πεπλεγμένο σε εκείνη ή την άλλη χρονική στιγμή», πρόσθεσε.

Ωστόσο, το φαινόμενο υπάρχει σίγουρα και το πείραμα αποδεικνύει πόσο διαφορετικές είναι οι έννοιες της κβαντικής μηχανικής. Τα κβαντικά γεγονότα είναι έξω από τις καθημερινές μας έννοιες του χώρου και του χρόνου και για αυτό εμφανίζουν διαφορετικές αντικειμενικές δυσκολίες στην πειραματική τους προσέγγιση και κατανόηση.

Οι επιστήμονες ελπίζουν πως το πείραμά τους θα βοηθήσει στη δημιουργία κβαντικών υπολογιστών και δικτύων, στα οποία θα χρησιμοποιείται η κβαντική σύμπλεξη ως πρωτόκολλο για τη δημιουργία κβαντικών συνδέσεων μεταξύ απομακρυσμένων χρηστών, για την ασφαλή και ιδιαίτερα γρήγορη μεταφορά κωδικοποιημένων πληροφοριών.

http://physicsgg.me/2013/05/24/%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%85%cf%80/

setup.jpg.88a7bfa1085968d0c12c8f9632c195b2.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 6 μήνες αργότερα...

 

Η μέτρηση ενός σωματιδίου αλλάζει ταυτόχρονα την κατάσταση του κβαντικά συζευγμένου ζεύγους του, ανεξάρτητα από την απόσταση.

Ας υποθέσουμε ότι ένα σωματίδιο με σπιν μηδέν διασπάται σε δυο σωματίδια.

Τότε το σύστημα των νέων δυο σωματιδίων υποχρεωτικά θα έχει συνολικό σπιν μηδέν και εξαιτίας των νόμων διατήρησης θα πρέπει συνεχώς να είναι μηδέν.

Συνεπώς αν το ένα σωματίδιο έχει σπιν «πάνω» ως προς μια τυχούσα κατεύθυνση, τότε υποχρεωτικά το σπιν του δεύτερου σωματιδίου θα πρέπει να είναι «κάτω», ας το έχουμε μεταφέρει έτη φωτός μακριά από το ταίρι του.

Για την κβαντομηχανική το σπιν του κάθε σωματιδίου είναι απροσδιόριστο.

Όμως όταν το σπιν του ενός σωματιδίου σε μια τυχούσα κατεύθυνση μετρηθεί και βρεθεί να έχει την μία από τις δυνατές τιμές του, τότε το σπιν του άλλου σωματιδίου – που ενδεχομένως βρίσκεται έτη φωτός μακριά – θα «αποκτήσει» ακαριαία την αντίθετη κατεύθυνση κατά μήκος του ίδιου άξονα. Και αυτός είναι ο λόγος που ο Einstein μιλούσε για «στοιχειωμένη δράση από απόσταση».

Σκουληκότρυπες και κβαντική σύμπλεξη. :cheesy:

H κβαντική σύμπλεξη είναι ένα από τα πιο περίεργα φαινόμενα που μελετά η κβαντική μηχανική – τόσο παράξενο που ανάγκασε τον Einstein να αναφέρεται σ’ αυτό ως η «στοιχειωμένη δράση από απόσταση».

Όταν δύο σωματίδια βρίσκονται σε κβαντική σύμπλεξη, συν-πλέκονται μεταξύ τους ακόμα και αν βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά.

Αλλά τι είναι αυτό που επιτρέπει τα σωματίδια να «επικοινωνούν» ακαριαία σε τόσο μεγάλες αποστάσεις;

Πριν από κάποιους μήνες οι Juan Maldacena και Leonard Susskind στην εργασία τους με τίτλο «Cool horizons for entangled black holes» εξέταζαν τις λύσεις, που προκύπτουν από την γενική σχετικότητα, στις οποίες δυο απομακρυσμένες μαύρες τρύπες συνδέονται διαμέσου μιας σκουληκότρυπας ή γέφυρας Einstein-Rosen.

Στην ουσία πρότειναν την «εξίσωση»:

Τώρα έρχονται ο Julian Sonner από το ΜΙΤ, και ανεξάρτητα οι Kristan Jensen και Andreas Karch [Holographic Dual of an Einstein-Podolsky-Rosen Pair has a Wormhole], oι οποίοι μέσα από το πρίσμα της θεωρίας χορδών εξετάζουν μια παρόμοια ιδέα, τον σχηματισμό σκουληκότρυπας μεταξύ δυο κουαρκ που βρίσκονται σε κβαντική σύμπλεξη.

Δυο κουάρκ (τα στοιχειώδη σωματίδια από τα οποία συνίστανται τα πρωτόνια και τα νετρόνια), μπορούν να αναδυθούν από το κενό σύμφωνα με το φαινόμενο Schwinger. Το φαινόμενο αυτό που αποκαλείται επίσης και «δημιουργία ζεύγους» , περιγράφει την δημιουργία δυο σωματιδίων από το τίποτα ή ενός συνόλου φευγαλέων σωματιδίων.

Σύμφωνα με τον Sonner, χρησιμοποιώντας ένα ηλεκτρικό πεδίο μπορεί κανείς να «συλλάβει ένα ζεύγος» τέτοιων σωματιδίων πριν εξαφανιστούν πίσω στο κενό.

Άπαξ και διατηρηθούν, αυτά τα σωματίδια θεωρούνται συν-πλεγμένα. Χρησιμοποιώντας τις πολλές διαστάσεις και τις έννοιες, όπως η ολογραφική δυαδικότητα, που εμφανίζονται στην θεωρία των χορδών, φαίνεται ότι τα κουάρκ που βρίσκονται σε σύμπλεξη συνδέονται διαμέσου μιας σκουληκότρυπας.

Βάσει αυτής της θεώρησης η βαρύτητα αναδύεται από την κβαντική σύμπλεξη. Η γεωμετρία που περιγράφει την συγκεκριμένη κατάσταση, αντιμετωπίζει με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο τη βαρύτητα και θα μπορούσε ίσως να οδηγήσει σε μια νέα θεωρία ενοποίησης, αλλά σύμφωνα με τον Sonner υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα να διανυθεί (ως συνήθως)….

 

Διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες ΕΔΩ:

“Creation of entanglement simultaneously gives rise to a wormhole”

http://phys.org/news/2013-12-creation-entanglement-simultaneously-wormhole.html#jCp

‘Spooky action’ builds a wormhole between ‘entangled’ quantum particles

http://phys.org/news/2013-12-spooky-action-wormhole-entangled-quantum.html#jCp

http://physicsgg.me/2013/06/12/k%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%BE%CE%B7-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B7%CE%BA%CF%8C%CF%84%CF%81%CF%85%CF%80%CE%B5%CF%82/

http://physicsgg.me/2013/12/08/%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b7%ce%ba%cf%8c%cf%84%cf%81%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%bb%ce%b5%ce%be/

..jpg.f81165d3c26316205ab54fa05d867da3.jpg

.jpg.8b4d3e36183d1621cedf2f54d8b318b0.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 6 μήνες αργότερα...

Το απόλυτο παγκόσμιο ρολόι και η κβαντική σύμπλεξη. :cheesy:

Ένα δίκτυο ατομικών ρολογιών εξαιρετικής ακρίβειας, που συνδέονται μεταξύ τους με το εκπληκτικό φαινόμενο της κβαντικής σύμπλεξης, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν το απόλυτο παγκόσμιο ρολόι.

Ένα τέτοιο επίτευγμα θα επέτρεπε όλες τις χώρες να συμφωνήσουν σε μια ακριβή μέτρηση του χρόνου, δημιουργώντας παράλληλα έναν τεράστιο κβαντικό αισθητήρα που επιπλέον θα βοηθούσε στην διερεύνηση κοσμικών μυστηρίων.

Τα ατομικά ρολόγια μετρούν την μικροκυματική ή οπτική συχνότητα που απαιτείται ώστε τα ηλεκτρόνια ενός ατόμου να μεταβαίνουν από ένα ενεργειακό επίπεδο σε ένα άλλο. Το πρότυπο ατομικό ρολόι χρησιμοποιεί άτομα καισίου, που εκπέμπουν μικροκύματα μήκους κύματος περίπου 3,26 cm και συχνότητας 9 192 631 770 Hz (ακριβώς!).

Το Διεθνές Σύστημα Μονάδων ορίζει ως μονάδα μέτρησης του χρόνου, το δευτερόλεπτο ως εξής: ένα δευτερόλεπτο είναι η διάρκεια 9 192 631 770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχούν στην μετάβαση μεταξύ των δυο υπερ-λεπτων ενεργειακών σταθμών της θεμελιώδους κατάστασης του ατόμου του Καισίου 133.

Ένα τέτοιο ρολόι είναι εξαιρετικής ακρίβειας και μπορεί να χάνει ή να προπορεύεται κατά 1 δευτερόλεπτο κάθε 300 εκατομμύρια χρόνια!

Μπορεί στην καθημερινή μας ζωή ένα δευτερόλεπτο πίσω ή μπροστά να μην έχει μεγάλη σημασία, όμως δεν ισχύει το ίδιο στην σύγχρονη οικονομία και σε διάφορες τεχνολογικές εφαρμογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού (GPS), που για τον προσδιορισμό της ακριβούς θέσης απαιτείται η ακριβής γνώση του χρόνου που χρειάζεται για να φτάσουν στη συγκεκριμένη θέση τα σήματα των δορυφόρων GPS.

Εκείνο που έχει σημασία στη διεθνή χρονομέτρηση δεν είναι το ένα και μοναδικό εξαιρετικά ακριβές ρολόι, αλλά ένα παγκόσμιο δίκτυο ρολογιών. Ο ονομαζόμενος Παγκόσμιος Συντονισμένος Χρόνος (Coordinated Universal Time – UTC), βάσει του οποίου ρυθμίζονται όλα τα ρολόγια των κρατών στον κόσμο, εξαρτάται όχι μόνο από την ακρίβεια της μέτρησης του χρόνου, αλλά και από την ακρίβεια σύγκρισης των χρόνων που δίνουν τα κέντρα μέτρησης του χρόνου σε όλο τον κόσμο.

Αν κοιτάξεις ένα ρολόι δεν ξέρεις αν πηγαίνει καλά ή όχι. Αν έχεις δύο ρολόγια και δεν συμφωνούν και πάλι δεν ξέρεις ποιο είναι σωστό. Με τρία ρολόγια μπορείς να απορρίψεις το ένα που απέχει περισσότερο από τα άλλα δύο και να υπολογίσεις τον χρόνο με βάση κάποιον αλγόριθμο που θα λαμβάνει υπόψη την ακρίβεια και την σταθερότητα των δύο «σωστών» ρολογιών.

Διάφορα ερευνητικά κέντρα έχουν το δικό τους ρολόι καισίου και συνεργάζονται με το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών στο Παρίσι, το οποίο υπολογίζει τον μέσο όρο τους και τον δημοσιεύει σε ένα μηνιαίο ενημερωτικό δελτίο που καθορίζει τον Παγκόσμιο Χρόνο (UTC). Αλλά αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει άμεση μέτρηση ενός καθολικά αποδεκτού πρότυπου χρόνου. Ο Παγκόσμιος Συντονισμένος Χρόνος έχει καθυστέρηση ενός μήνα.

Ο Eric Kessler από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και οι συνεργάτες του πιστεύουν ότι η κβαντική σύμπλεξη θα μπορούσε να δώσει μια λύση. Όταν τα κβαντικά αντικείμενα, όπως τα άτομα είναι συν-πλεκόμενα, μια μέτρηση στο ένα από αυτά θα έχει μια ακαριαία και προβλέψιμη επίδραση στο άλλο. Εάν διαθέταμε ατομικά ρολόγια σε σύμπλεξη σε διάφορα μέρη του πλανήτη και στους δορυφόρους, θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε (ταυτόχρονα) άπαξ μεταξύ τους, σύμφωνα με τον Kessler.

H κβαντική σύμπλεξη αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα της κβαντομηχανικής, επιτρέποντας σε δύο σωματίδια να συν-πλέκονται μεταξύ τους ακόμα και αν βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Η μέτρηση ενός σωματιδίου αλλάζει ταυτόχρονα την κατάσταση του κβαντικά συζευγμένου ζεύγους του, ανεξάρτητα από την απόσταση.

Αν θεωρήσουμε τα ρολόγια ως εκκρεμή, τότε η σύμπλεξη των διαφορετικών ρολογιών κάνει τα ρολόγια να ταλαντώνονται με τέλεια συμφωνία.

Η εκτίμηση της ερευνητικής ομάδας είναι ότι ένα παγκόσμιο δίκτυο κβαντικού ρολογιού θα είναι περίπου 100 φορές πιο ακριβές από οποιοδήποτε ατομικό ρολόι. Επίσης, θα είναι προστατευμένο με φυσικό τρόπο από τους χάκερ, δεδομένου ότι κάθε εξωτερική παρέμβαση σύμφωνα με την κβαντομηχανική, γίνεται άμεσα αντιληπτή.

Όμως η κβαντική σύμπλεξη είναι μια πολύ ευαίσθητη κατάσταση, και ένα τόσο μεγάλο κβαντικό δίκτυο είναι πολύ δύσκολο να παραμείνει συνδεδεμένο κβαντικά.

Σύμφωνα με τον Kessler υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανυθεί διότι απαιτούνται σημαντικές τεχνολογικές εξελίξεις, αν και όλα τα βήματα έχουν επιτευχθεί σε μικρή κλίμακα.

Η Ruxandra Bondarescu, από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, μας υπενθυμίζει ότι το κβαντικό δίκτυο ρολογιών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πειράματα θεμελιώδους φυσικής ,

http://www.newscientist.com/article/dn24011-superaccurate-atomic-clock-doubles-up-as-quantum-sim.html#.U58eGfl_t1Y

για μετρήσεις των ελάχιστων μεταβολών του βαρυτικού πεδίου της Γης ή στην ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων.

http://www.newscientist.com/article/mg21528844.200-atomic-clocks-get-a-grip-on-gravity.html#.U58eNPl_t1Y

http://physicsgg.me/2014/06/24/%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%bf-%cf%81%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84/

ytterbium-atomic-clock.jpg.65a05ce25a3bbd4139fb9c0f63da7f6c.jpg

quantum-clock-network.jpg.7e5b44129c673238f813619b3f15ac08.jpg

cesium.gif.65b8627245a2fb710b1211c6c252b11c.gif

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...

Η γάτα του Σρέντινγκερ σε κβαντικό «ενσταντανέ» :cheesy:

Το διασημότερο αιλουροειδές της Φυσικής απαθανατίστηκε σε μοναδικό «ενσταντανέ» με τη βοήθεια ενός από τα πιο παράξενα φαινόμενα της Κβαντομηχανικής,, του κβαντικού συσχετισμού ή διεμπλοκής. Επιστήμονες από την Αυστρία πέτυχαν να πάρουν φωτογραφίες της «Γάτας του Σρέντινγκερ» χωρίς ουσιαστικά να τη φωτογραφίσουν πραγματικά: συνέλαβαν με την κάμερά τους όχι τα ίδια τα φωτόνια που είχαν ανακλαστεί από τη σιλουέτα της γάτας, όπως γίνεται στις κοινές φωτογραφίες, αλλά τα φωτόνια που ήταν συσχετισμένα μαζί τους και δεν είχαν αλληλεπιδράσει με το συγκεκριμένο αντικείμενο.

Ο κβαντικός συσχετισμός ή διεμπλοκή παρατηρείται όταν δυο σωμάτια που έχουν δημιουργηθεί μαζί παραμένουν συνδεδεμένα σε «κατάσταση διεμπλοκής» ανεξάρτητα από την απόσταση που υπάρχει μεταξύ τους: ακόμη και αν βρεθούν χιλιόμετρα μακριά (ή και στην άλλη άκρη του Σύμπαντος) το ένα από το άλλο, όταν το ένα δέχεται μια επίδραση το άλλο αντιδρά επίσης ακαριαία. Αυτό σημαίνει ότι οι μετρήσεις τους είναι συσχετισμένες και ότι μοιράζονται την ίδια κβαντική κατάσταση.

Η Γκαμπριέλα Μπαρέτο Λέμος από την Αυστριακή Ακαδημία Επιστημών στη Βιέννη και οι συνεργάτες της σκέφτηκαν να χρησιμοποιήσουν τον κβαντικό συσχετισμό μεταξύ φωτονίων για να δημιουργήσουν εικόνες όχι με τα φωτόνια που είχαν αλληλεπιδράσει με το αντικείμενο που θα φωτογράφιζαν αλλά με τα μακρινά τους «δίδυμα» που βρίσκονταν σε κατάσταση διεμπλοκής μαζί τους.

Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature»

http://www.nature.com/nature/journal/v512/n7515/full/nature13586.html

οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ως «μοντέλο» ένα στένσιλ που απεικόνιζε τη «Γάτα του Σρέντινγκερ» και δημιούργησαν διεμπλεκόμενα ζεύγη από κίτρινα και κόκκινα φωτόνια. Στη συνέχεια έστειλαν τα κίτρινα φωτόνια να ανακλαστούν στο στένσιλ, το οποίο ήταν φτιαγμένο από σιλικόνη διαπερατή από το ερυθρό φως, και τα κόκκινα στην κάμερα, η οποία μπορούσε να ανιχνεύσει μόνο το ερυθρό φως..Εξαιτίας του συσχετισμού τους τα κόκκινα φωτόνια που έφθασαν στην κάμερα και ποτέ δεν είχαν «αγγίξει» το στένσιλ σχημάτισα την εικόνα της γάτας.

Το επίτευγμα αποδεικνύει ότι είναι δυνατόν να απεικονίσουμε αντικείμενα τα οποία είναι αόρατα στο φως που μπορούμε να ανιχνεύσουμε – με άλλα λόγια ότι μπορούμε να απεικονίσουμε ένα αντικείμενο χρησιμοποιώντας φως διαφορετικού μήκους κύματος (χρώματος) από το φως το οποίο αλληλεπιδρά με το αντικείμενο.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=626101

8B3B6A63C3A86976D2B7E8292E587272.jpg.ef5820cd6483338a815f39159c7292c2.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 μήνες αργότερα...

Ένα ντοκιμαντέρ για την κβαντική σύμπλεξη. :cheesy:

Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 1985 (!) σχετικό με την κβαντική φυσική και την κβαντική σύμπλεξη. Ακούγονται μερικά από τα μεγαλύτερα μυαλά του 20ου αιώνα, όπως ο John Archibald Wheeler, John Stewart Bell, Alain Aspect και David Bohm. Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται και στη διαφωνία μεταξύ Bohr και Einstein όσον αφορά την ισχύ της κβαντικής μηχανικής.

https://www.youtube.com/watch?v=wIubJ8IGcRA

http://physicsgg.me/2014/11/27/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%ba%ce%b9%ce%bc%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%ad%cf%81-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80/

aspect.jpg.e232217b058f263f91a043fa52defa29.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 10 μήνες αργότερα...

Μαύρη μέρα για τον Άλμπερτ Αϊνστάιν!!! :cheesy:

Δυστυχώς κύριε Αϊνστάιν, το Σύμπαν είναι πιο αλλόκοτο από ό,τι μπορούσατε να φανταστείτε: πείραμα στην Ολλανδία δείχνει να επιβεβαιώνει οριστικά το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής, στο οποίο και μόνο η πράξη της παρατήρησης ενός σωματιδίου επηρεάζει ένα άλλο σωματίδιο στην άλλη άκρη του Σύμπαντος, και μάλιστα ακαριαία.

Μελέτη που δημοσιεύεται στο κορυφαίο περιοδικό Nature

http://www.nature.com/nature/journal/vaop/ncurrent/full/nature15759.html

αναφέρει πώς δύο ηλεκτρόνια που απείχαν 1,3 χιλιόμετρα σε διαφορετικά εργαστήρια του Πανεπιστημίου της Ντελφτ συμπεριφέρονταν σαν να ήταν συνεννοημένα από πριν.

Στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής, με την οποία ο Αϊνστάιν ουδέποτε κατάφερε να συμφιλιωθεί, προβλέπει ότι ένα σωματίδιο μπορεί να βρίσκεται σε διαφορετικές θέσεις ταυτόχρονα, και «κλειδώνει» τελικά σε μια συγκεκριμένη θέση μόνο αν κάποιος μπει στον κόπο να το παρατηρήσει.

Η κβαντική θεωρία προβλέπει επίσης ότι δύο ή περισσότερα σωματίδια μπορούν κάτω από ορισμένες συνθήκες να διεμπλακούν: αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε μεταβολή στο ένα από τα συνδεδεμένα σωματίδια προκαλεί αντίστοιχες, ακαριαίες μεταβολές και στα υπόλοιπα συνδεδεμένα σωματίδια.

Όπως εξηγούσε σε ένα διαβόητο άρθρο του το 1935, ο Αϊνστάιν απέρριπτε την ιδέα της κβαντικής διεμπλοκής, για την οποία χρησιμοποιούσε τον αφοριστικό χαρακτηρισμό «στοιχειωμένη δράση από απόσταση» (spooky action at a distance). Περισσότερο τον ενοχλούσε η ιδέα της ακαριαίας αλληλεπίδρασης από μεγάλες αποστάσεις, μια ιδέα που έδειχνε να έρχεται σε αντίθεση με τη βεβαιότητα ότι τίποτα δεν ταξιδεύει ταχύτερα από το φως; Πώς θα ήταν δυνατόν ένα σωματίδιο να ενημερώνει ακαριαία το απομακρυσμένο αδελφάκι του ότι κάτι έχει αλλάξει;

Ο πατέρας της Σχετικότητας πίστευε ότι τα σωματίδια έχουν άγνωστες ιδιότητες, οι οποίες με κάποιο μας ξεγελούν ώστε να νομίζουμε ότι η αλληλεπίδραση είναι ακαριαία, ενώ στην πραγματικότητα είναι προαποφασισμένη.

Κι όμως, πολυάριθμα πειράματα τις τελευταίες δεκαετίες έχουν διαψεύσει τον Αϊνστάιν. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι υπήρχαν δύο θεωρητικά «παραθυράκια», τα οποία καθιστούσαν αδύνατη την οριστική απόδειξη της κβαντικής εμπλοκής.

Το πρώτο παραθυράκι αφορά το γεγονός ότι μόνο ένα μέρος των σωματιδίων του πειράματος είναι δυνατό να ανιχνευθούν -οι ερευνητές πρέπει επομένως να αρκούνται στην υπόθεση ότι τα σωματίδια που ανίχνευσαν είναι ενδεικτικά του συνόλου, κάτι που δεν ισχύει απαραίτητα στον παράξενο κόσμο της κβαντομηχανικής.

Για να λύσουν το πρόβλημα, πολλές ερευνητικές ομάδες δεν χρησιμοποίησαν υποατομικά σωματίδια αλλά ολόκληρα άτομα, τα οποία είναι πιο εύκολο να ανιχνευθούν. Αυτό όμως ανοίγει ένα δεύτερο παραθυράκι, καθώς είναι δύσκολο να διατηρήσει κανείς τη διεμπλοκή ατόμων τα οποία απέχουν μεγάλες αποστάσεις. Αν όμως η απόσταση του πειράματος είναι μικρή, τότε το ένα σωματίδιο μπορεί θεωρητικά να ενημερώσει το άλλο χωρίς να παραβιαστεί η ταχύτητα του φωτός.

Η νέα μελέτη κλείνει τα δύο παραθυράκια και δείχνει να βάζει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Αϊνστάιν. Ο Ρόναλντ Χάνσον και οι συνεργάτες του ακολούθησαν με μια ιδιοφυή προσέγγιση, στην οποία δύο ηλεκτρόνια συνδέθηκαν με δύο φωτόνια τα οποία στη συνέχεια συνδέθηκαν μεταξύ τους. Αυτό τελικά δημιούργησε διεμπλοκή ανάμεσα στα δύο ηλεκτρόνια από σε απόσταση 1,3 χιλιομέτρων.

Για τεχνικούς λόγους, η μεθοδολογία αυτή αποκλείει τα δύο παραθυράκια και δείχνει να τερματίζει, πιθανώς τελεσίδικα, μια επιστημονική διαμάχη 80 ετών.

«Δεν θα μου προκαλούσε έκπληξη αν δούμε έναν από τους συγγραφείς αυτής της δημοσίευσης, μαζί με τους ερευνητές κάποιων παλαιότερων πειραμάτων, να κερδίζει το βραβείο Νόμπελ. Τόσο συναρπαστικό είναι» είχε σχολιάσει στο Nature ο Μάθιου Λέιφερ, φυσικός του διάσημου Perimeter Institute στον Καναδά. Οι δηλώσεις του είχαν γίνει τον Αύγουστο, μετά την υποβολή της μελέτης αλλά πριν από την τελική έγκρισή της από το Nature.

Τα νέα, όμως, δεν είναι κακά μόνο για τον Αϊνστάιν -λόγο να δυσαρεστούνται έχουν και οι χάκερ.

Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, τα ευρήματα έχουν σημασία για τη λεγόμενη κβαντική κρυπτογράφηση, η οποία βασίζεται στη διεμπλοκή φωτονίων. Τα δύο εν λόγω παραθυράκια θα μπορούσαν θεωρητικά να αξιοποιηθούν από χάκερ προκειμένου να παραβιάσουν την κρυπτογράφηση.

Οι τεχνικές που εφαρμόστηκαν στο τελευταίο πείραμα υπόσχονται τώρα να κλείσουν την πόρτα στους ωτακουστές.

Είναι μια κακή μέρα για τον Αϊνστάιν, μια κακή μέρα για τους κατασκόπους.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500034451

48C19806F2218261B9983A593EC37784.jpg.d1d58a02cc51371ffe8dbec6d4dffe39.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Κβαντική σύμπλεξη, μια «θεμελιώδης» έννοια της φυσικής. :cheesy:

Στο ένθετο που ακολουθεί περιέχονται οι διαφάνειες από διάλεξη του Στέφανου Τραχανά με τίτλο «Κβαντική σύμπλεξη. Η νέα θεμελιώδης έννοια της φυσικής» .

Στο πρώτο μέρος δίνονται απαντήσεις στα ερωτήματα: Τι είναι η κβαντική σύμπλεξη, ποια είναι η σχέση της με την δράση από απόσταση και την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης, ενώ εξετάζεται επίσης και το πως θα ήταν καλύτερα να αποδίδεται ο όρος «quantum entanglement» στα ελληνικά.

Στο δεύτερο μέρος αναφέρεται στη διαμάχη γύρω από το παράδοξο EPR, στην υποθετική συμπληρωματική θεωρία των κρυμμένων μεταβλητών, στην καταλυτική παρέμβαση του John Stewart Bell to 1964 με την διάσημη ανισότητά του και το πείραμα του Aspect, που απέδειξαν ότι τελικά «ο θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο».

Μπορείτε να κατεβάσετε τις διαφάνειες σε μορφή pdf πατώντας ΕΔΩ.

http://www.cup.gr/Images/Products/Omilies/B-PERISSOTERES/B1-EPISTHMONIKES/01-KVANTIKH-SYMPLEXIS.pdf

Όλα τα παραπάνω ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα, εξαιτίας του άρθρου που δημοσιεύθηκε πριν από μερικές μέρες στο περιοδικό Νature, στο οποίο εξεταζόταν η ισχύς ή όχι μιας παραλλαγής της ανισότητας του Bell. [Η προδημοσίευση των Hensen et al είχε γίνει πριν από από δυο μήνες Experimental loophole-free violation of a Bell inequality using entangled electron spins separated by 1.3 km].

Σύμφωνα με τους Hensen et al, τα προηγούμενα πειράματα που χρησιμοποίησαν συν-πλεγμένα φωτόνια, όπως αυτό του Aspect, είχαν το μειονέκτημα να μην ανιχνεύουν όλα τα φωτόνια που παράγονταν και μερικές φορές χάνονταν μέχρι και το 80% από αυτά.Έτσι οι πειραματιστές υπέθεταν ότι οι ιδιότητες των φωτονίων που ανίχνευαν αντιπροσώπευαν ολόκληρο το σύνολο.

Για να αποφύγουν τέτοιου είδους υποθέσεις οι φυσικοί χρησιμοποιούν συχνά στα πειράματά τους άτομα αντί για φωτόνια, που είναι πιο εύκολο να παρακολουθηθούν. Όμως είναι δύσκολο να απομακρυνθούν σε μεγάλες αποστάσεις χωρίς να καταστραφεί η σύμπλεξή τους. Αν όμως τα συμπλεγμένα άτομα βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους τότε θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι επικοινωνούν μεταξύ τους χωρίς να παραβιάζουν το όριο της ταχύτητας του φωτός.

Οι ερευνητές Hensenl et al χρησιμοποίησαν μια διαφορετική τεχνική για να αποφύγουν το παραπάνω πρόβλημα. Άρχιζαν με δυο ηλεκτρόνια μη – συμπλεγμένα μεταξύ τους, που βρίσκονταν σε κρυστάλλους διαμαντιού, σε διαφορετικά εργαστήρια 1,3 χιλιόμετρα μακριά. Κάθε ηλεκτρόνιο βρίσκονταν σε σύμπλεξη με ένα φωτόνιο και στη συνέχεια τα δυο φωτόνια κατευθύνονταν σε μια τρίτη θέση όπου συμπλέκονταν μεταξύ τους.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα και τα ηλεκτρόνια – σύντροφοί τους να βρεθούν επίσης σε σύμπλεξη μεταξύ τους. Έτσι, κατάφεραν να δημιουργήσουν 245 ζεύγη ηλεκτρονίων σε σύμπλεξη μέσα σε εννιά ημέρες. Οι μετρήσεις τους έδειξαν για άλλη μια φορά ότι παραβιάζεται η ανισότητα Bell ή πιο απλά ότι «ο Θεός παίζει ζάρια με τον κόσμο».

Στην φωτογραφία οι ερευνητές Bas Hensen (αριστερά) και Ronald Hanson δείχνουν την πειραματική τους διάταξη.

http://physicsgg.me/2015/10/25/%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%bb%ce%b5%ce%be%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b8%ce%b5%ce%bc%ce%b5%ce%bb%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%b7%cf%82-%ce%ad%ce%bd/

belltest.png.36faad4daebe7268f96da66cd8d442fd.png

quantum2-articlelarge.jpg.4e5de427bcef105d4defe8cb84d33b02.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...

Την πρώτη κβαντική τηλεμεταφορά μεταξύ του χώρου και της Γης θα την επιχειρήσουν Κινέζοι επιστήμονες :cheesy:

Η κατάσταση των σωματιδίων ενός σώματος θα μεταδοθεί από ένα σημείο στο έδαφος σε ένα άλλο σημείο του εδάφους με τη βοήθεια διαστημικού δορυφόρου, ο οποίος θα τεθεί σε τροχιά ειδικά για αυτό το πείραμα.

Οι Κινέζοι επιστήμονες σκοπεύουν το καλοκαίρι του τρέχοντος έτους να πραγματοποιήσουν το πρώτο στον κόσμο πείραμα της κβαντικής τηλεμεταφοράς σε απόσταση περίπου 1.200 χιλιόμετρα, αναφέρει η ιστοσελίδα Nature

Το πείραμα της φυσικής θα διεξαχθεί από τους επιστήμονες του Κινέζικου πανεπιστημίου Επιστήμης και τεχνολογίας από κοινού με τους συναδέλφους τους από την Ακαδημία Επιστημών της Κίνας.

Η κατάσταση των σωματιδίων ενός σώματος θα μεταδοθεί από ένα σημείο στο έδαφος σε ένα άλλο σημείο του εδάφους με τη βοήθεια διαστημικού δορυφόρου, ο οποίος θα τεθεί σε τροχιά ειδικά για αυτό το πείραμα.

Στο πρώτο στάδιο του φυσικού πειράματος από την Κίνα υπολογίζεται να ελέγξουν την κρυπτογραφική σχέση μεταξύ του Πεκίνου και της Βιέννης. Στο δεύτερο στάδιο της έρευνας προβλέπεται η διεξαγωγή κβαντικής τηλεμεταφοράς φωτονίων μεταξύ των σταθμών του Delinje και Λιτσιανγκ.

Στο μέλλον οι επιστήμονες από την Κίνα σχεδιάζουν ένα παρόμοιο πείραμα με την αποστολή της κατάστασης των σωματιδίων μεταξύ Γης και Σελήνης.

http://www.pronews.gr/portal/20160117/%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%83/%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%BA%CE%B2%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BE%CF%8D-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B3%CE%B7-%CE%B8%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%87%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD

metafora.jpg.ece6c896e561354918cdc0503026d7d2.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 10 μήνες αργότερα...

Πρώτες ενδείξεις για παράξενη κβαντική ιδιότητα του κενού χώρου. :cheesy:

Έχουν περάσει 80 και πλέον χρόνια από τότε που το φαινόμενο προβλέφθηκε από γίγαντες της κβαντομηχανικής όπως ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ. Έπειτα από δεκαετίες αναζήτησης, διεθνής ομάδα αστρονόμων παρουσιάζει τώρα τις πρώτες ενδείξεις για το φαινόμενο της «κβαντικής διπλής διάθλασης» γύρω από ένα άστρο νετρονίων.

Το αμυδρό φως του άστρου, αναφέρουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση Monthly Notices of the Royal Astronomical Society, δείχνει να έχει αλλοιωθεί λόγω αλληλεπίδρασης με τα λεγόμενα «εικονικά σωματίδια» της κβαντικής φυσικής, τα οποία εμφανίζονται αυθόρμητα στο απόλυτο κενό και αμέσως μετά επιστρέφουν στην ανυπαρξία.

Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε το μεγάλο ευρωπαϊκό τηλεσκόπιο VLT στη Χιλή για να εξετάσει στο ορατό τμήμα του φάσματος ένα αμυδρό άστρο νετρονίων (κατάλοιπο ενός άστρου που εξερράγη σε σουπερνόβα), σε απόσταση 400 ετών φωτός από τη Γη.

Το φως είναι ηλεκτρομαγνητικά κύματα που διαδίδονται στον χώρο. Σε κανονικές συνθήκες, τα κύματα αυτά ταλαντώνονται σε πολλά επίπεδα (ας πούμε κατακόρυφα και οριζόντια). Το φως όμως μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να είναι «πολωμένο», κάτι που σημαίνει ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ταλαντώνονται σε ένα μόνο επίπεδο (ας πούμε μόνο οριζόντια).

Το φως που ανακλάται στην επιφάνεια μιας λιμνούλας, για παράδειγμα, φτάνει στο μάτι πολωμένο.

Αυτό που αποκάλυψαν οι παρατηρήσεις είναι ότι το ορατό φως του άστρου νετρονίων φτάνει στη Γη πολωμένο κατά 16,4%.

Υπάρχουν βέβαια διάφοροι «πεζοί» παράγοντες που θα μπορούσαν να πολώνουν την ακτινοβολία, όπως για παράδειγμα η παρουσία σκόνης, ωστόσο οι ερευνητές εκτιμούν ότι η πιθανότερη εξήγηση είναι η κβαντική διάθλαση.

Πηγή της ανωμαλίας δεν μπορεί παρά να είναι το μαγνητικό πεδίο του άστρου νετρονίων, δισεκατομμύρια ή τρισεκατομμύρια φορές ισχυρότερο από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου.

Όπως προβλέφθηκε τη δεκαετία του 1930 βάσει των αρχών της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, η οποία περιγράφει τις αλληλεπιδράσεις των φωτονίων με φορτισμένα σωματίδια όπως τα ηλεκτρόνια, τα μαγνητικά πεδία αυτής της ισχύος μπορούν να επηρεάσουν της ιδιότητες του ίδιου του χώρου.

Στην κβαντική μηχανική, ο κενός χώρος μόνο κενός δεν είναι: ακόμα και στην ερημιά του διαστρικού χώρου, εικονικά σωματίδια εμφανίζονται συνέχεια από το πουθενά ανά ζεύγη, αλληλοεξουδετερώνονται και εξαφανίζονται εκεί από όπου ήρθαν.

Όπως προέβλεψε ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ και ο συνεργάτης του Χανς Χάινριχ Όιλερ, τα εικονικά αυτά σωματίδια μπορούν να ταξιδεύουν πιο εύκολα κατά μήκος των γραμμών του μαγνητικού πεδίου παρά κάθετα σε αυτές. Ως αποτέλεσμα, το φως που έχει πολωθεί παράλληλα με τις γραμμές του μαγνητικού πεδίου επιβραδύνεται σε σχέση με το φως που έχει πολωθεί κάθετα στις γραμμές.

Λόγω αυτής της επιλεκτικής αλληλεπίδρασης, το φως ουσιαστικά χωρίζεται σε δύο δέσμες με διαφορετική πόλωση.

«Σύμφωνα με τις αρχές της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής, ένα ισχυρά μαγνητισμένο κενό συμπεριφέρεται σαν πρίσμα για τη διάδοση του φωτός, ένα φαινόμενο γνωστό ως κβαντική διπλή διάθλαση (vacuum birefringence)» εξηγεί ο Ρομπέρτο Μινιάνι του INAF Μιλάνου, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης.

«Η ισχυρή γραμμική πόλωση που μετρήσαμε δεν μπορεί να εξηγηθεί εύκολα από τα μοντέλα μας παρά μόνο αν ληφθούν υπόψη τα φαινόμενα διπλής διάθλασης που προβλέπει η κβαντική ηλεκτροδυναμική» συνεχίζει.

Ωστόσο η ερευνητική ομάδα παρουσιάζει τα ευρήματα ως απλή ένδειξη, και όχι ως απόδειξη, του παράξενου κβαντικού φαινομένου.

Η επιβεβαίωση θα μπορούσε να έρθει τα επόμενα χρόνια από διαστημικά τηλεσκόπια ακτίνων Χ, στο φάσμα όπου η ακτινοβολία του άστρου νετρονίων είναι πιο ισχυρή.

Στην περίπτωση των ακτίνων Χ, η πόλωση του φωτός που φτάνει στη Γη θα έφτανε το 100%, λένε οι ερευνητές.

Μια τέτοια παρατήρηση όχι μόνο θα επιβεβαίωνε το φαινόμενο, αλλά θα προσέφερε παράλληλα μια νέα μέθοδο για τη μελέτη του ίδιου του άστρου νετρονίων.

Για τους αστρονόμους και τους κβαντικούς φυσικούς, θα ήταν δυο τρυγόνια με ένα σμπάρο.

http://physicsgg.me/2016/11/30/%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b5%cf%82-%ce%b5%ce%bd%ce%b4%ce%b5%ce%af%ce%be%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%be%ce%b5%ce%bd%ce%b7-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9/

eso1641a.jpg.d049dfd6b710f6a76842c7e6b94a64dc.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Κβαντικός εναγκαλισμός και ανθρώπινη τηλεμεταφορά. :cheesy:

Το 2012 τα νησιά Λα Πάλμα και Τενερίφη, στο σύμπλεγμα των Κανάριων Νήσων, συνδέθηκαν μέσω ενός συστήματος κβαντικής μεταφοράς. Το όλο επίτευγμα βασίζεται στην ιδιότητα του κβαντικού εναγκαλισμού που παρατηρείται σε υποατομικά σωματίδια.

Ο κβαντικός εναγκαλισμός αποτελεί μια εξωπραγματική ιδιότητα των μικροσκοπικών σωματιδιών. Δύο αντικείμενα που δημιουργούνται μαζί (για παράδειγμα δύο ηλεκτρόνια) μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν στείλουμε το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και κάνουμε κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία. Έτσι, είτε πρέπει να δεχτούμε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής.

Το φαινόμενο αψηφά τη θεωρία μέρος της σχετικότητας σύμφωνα με την οποία τίποτα δε μπορεί να ταξιδέψει ταχύτερα από το φως. Όσον αφορά το εγχείρημα στις Κανάριους Νήσους, οι επιστήμονες στη Λα Πάλμα, χρησιμοποίησαν ένα ζεύγος σωματιδίων, συγκεκριμένα φωτονίων, και έστειλαν το ένα, με τη χρήση δέσμης λέιζερ, στη Τενερίφη, 143 χλμ μακριά. Κατόπιν ένα τρίτο σωματίδιο, με διαφορετικές ιδιότητες από τα 2 πρώτα χρησιμοποιείτε για να αλλάξει τις κβαντικές ιδιότητες του σωματιδίου στη Λα Πάλμα. Αυτομάτως το δεύτερο σωματίδιο στη Τενερίφη, χωρίς να έχει καμία επικοινωνία με το πρώτο, ανέλαβε τις ιδιότητες του τρίτου. Με απλά λόγια είναι σαν να τοποθετούμε ένα πορτοκάλι στη Λα Πάλμα και ένα πανομοιότυπο στη Τενερίφη. Εάν λιώσουμε το πρώτο, αυτομάτως και χωρίς καμία καθυστέρηση, θα συνέβαινε το ίδιο και στο δεύτερο.

Τηλεμεταφορά αντικειμένων ακόμη και ανθρώπων

Σύμφωνα με τη παραπάνω διαπίστωση, θεωρητικά, είναι δυνατό στο μέλλον η τηλεμετεφορά αντικειμένων, ακόμη και ανθρώπων. Για να γίνει αυτό χρειάζομαστε 2 κβαντικά εναγκαλισμένους θαλάμους σωματιδίων και υπερυπολογιστές πολύ ισχυρότερους από τους σημερινούς. Κάποιος που θα θέλει να ταξιδέψει από το Παρίσι στη Νέα Υόρκη θα μπαίνει σε ένα θάλαμο διάσπασης και καταγραφής και όλος ο τεράστιος όγκος των πληροφοριών που τον αφορούν, από το βάρος του μέχρι τη κίνηση και του τελευταίου ατόμου στο σώμα του, θα καταγράφεται σε έναν υπερυπολογιστή. Αυτός ο όγκος δεδομένων θα μεταδίδεται στο πρώτο από τους 2 θαλάμους σωματιδίων (Παρίσι) που είναι εναγκαλισμένος με τον δεύτερο (Νέα Υόρκη). Αυτομάτως τα σωματίδια του δευτέρου θαλάμου θα αναλαμβάνουν τις ιδιότητες του πρώτου και ο ταξιδιώτης θα τηλεμεταφέρεται στο προορισμό του. Το αρχικό σώμα του ταξιδιώτη θα διαλύεται σε ατομικό επίπεδο προκειμένου να ληφθούν οι αναγκαίες πληροφορίες που θα ενσωματωθούν στο πρώτο θάλαμο σωματιδίων. Το άτομο όμως δε θα σταματήσει να υφίσταται διότι οι πληροφορίες που το αφορούν θα υλοποιηθούν στο δεύτερο θάλαμο.Η τηλεμεταφορά ανθρώπων ανήκει μάλλον στο μακρινό μέλλον. Ωστόσο η αρχή έχει γίνει με τη τηλεμεταφορά σωματιδίων σε μεγάλες αποστάσεις.

http://www.pronews.gr/portal/20170123/genika/epistimes/27120/kvantikos-enagkalismos-kai-anthropini-tilemetafora

d6ad0d_38e7ab2f640a4c87baf6376052ba16e1.gif.9cb10f8bee85907b3f10fd10e6f476c4.gif

d6ad0d_eacfe4b359f545c9a1dcc0cc6bb90f09.png.9a1435c863ff48231a5263f596ed3ee7.png

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Αστρικό φως επιβεβαιώνει πως «ο Θεός παίζει ζάρια» :cheesy:

Ακόμη ισχυρότερη επιβεβαίωση ενός φαινομένου που αποτελεί θεμελιώδη απόρροια της κβαντικής φυσικής, πέτυχε μία διεθνής ομάδα επιστημόνων, χρησιμοποιώντας φως από αστέρες που βρίσκονται 600 έτη φωτός μακριά από τον πλανήτη μας.

Το φαινόμενο αφορά τη «μυστηριώδη δράση από απόσταση» και προτάθηκε από τον Άλμπερτ Αϊνστάιν, στην προσπάθειά του να δείξει πως η κβαντική φυσική δεν αποτελεί μία πλήρη περιγραφή της πραγματικότητας.

Ο διάσημος φυσικός δεν αποδεχόταν ότι η αβεβαιότητα είναι μία εγγενής ιδιότητα της φύσης, όπως πρεσβεύει η κβαντική, λέγοντας χαρακτηριστικά «πως ο Θεός δεν παίζει ζάρια με τον κόσμο».

Η «μυστηριώδης δράση από απόσταση» ονομάστηκε στην πορεία κβαντική διεμπλοκή ή κβαντικός συσχετισμός (quantum entanglement). Σύμφωνα με αυτό το φαινόμενο, δύο υποατομικά σωματίδια που «συσχετίζονται» μπορούν να αλληλεπιδρούν από απόσταση, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη είναι αυτή. Έτσι, για παράδειγμα, μετρώντας κάποια ιδιότητα του ενός σωματιδίου, θα μεταβληθεί ανάλογα η αντίστοιχη ιδιότητα και του δεύτερου.

Μέχρι σήμερα, η κβαντική διεμπλοκή έχει παρατηρηθεί αρκετές φορές, δείχνοντας επομένως ότι μπορεί κάλλιστα «ο Θεός να παίζει ζάρια» Ωστόσο, οι μετρήσεις που πρόεκυψαν από αυτές τις παρατηρήσεις θα ήταν δυνατόν να εξηγηθούν επίσης στο πλαίσιο μίας εναλλακτικής θεωρίας, που αν ίσχυε η φύση θα «έσωζε» την ντετερμινιστικότητα.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, οι μετρήσεις των επιστημόνων ενδεχομένως επηρεάζονται από κρυμμένες μεταβλητές – δηλαδή από άγνωστες μεταβλητές που κάνουν τα δύο σωματίδια να μοιάζουν «συσχετισμένα», παρόλο που δεν είναι.

Μία πιθανότητα που μπορεί να εξετασθεί από το «τεστ του Μπελ», ένα πρωτόκολλο που επινόησε ο φυσικός Τζον Μπελ τη δεκαετία του 1960, για να ελεγχθεί κατά πόσο υπάρχουν ή όχι τέτοιες κρυμμένες μεταβλητές.

Τις προηγούμενες τέσσερις δεκαετίες, αρκετοί ερευνητές έχουν εξετάσει διάφορες εκδοχές του «τεστ του Μπελ», για να αποκλείσουν διάφορα πιθανά σενάρια εξήγησης της παρατηρούμενης συμπεριφοράς των σωματιδίων, χωρίς τη χρήση της κβαντικής φυσικής.

Τώρα, η διεθνής ομάδα επιστημόνων μείωσε την πιθανότητα να ισχύει ένα ακόμη τέτοιο σενάριο, προσδίδοντας έτσι ακόμη μεγαλύτερη ισχύ στην κβαντομηχανική.

«Πρόκειται για ένα πολύ όμορφο πείραμα», λέει στο περιοδικό Nature ο Κρίστερ Σαλμ, ειδικός στην κβαντική φυσική από το αμερικανικό Εθνικό Ινστιτούτο Προτύπων και Τεχνολογίας (NIST).

Παρόλο που ελάχιστοι φυσικοί εκτιμούν πως υπάρχει πιθανότητα να καταρριφθεί η κβαντική διεμπλοκή, «τέτοια πειράματα κάνουν τις όποιες εναλλακτικές θεωρίες να μοιάζουν ολοένα πιο παράλογες».

Σύμφωνα με το σενάριο που εξετάστηκε, η κβαντική διεμπλοκή μπορεί να είναι μία ψευδαίσθηση από κάποια άγνωστη ιδιότητα του σύμπαντος, η οποία περιορίζει τις επιλογές που έχουν οι επιστήμονες αναφορικά με τις ιδιότητες που ελέγχουν στα σωματίδια. Επομένως, μήπως οι ερευνητές που μετρούν τις ιδιότητες των σωματιδίων διαθέτουν περιορισμένες δυνατότητες επιλογών;

Ένας τρόπος να αποκλειστεί αυτό το ενδεχόμενο είναι οι ιδιότητες να επιλεγούν με βάση ένα μη προβλέψιμο φαινόμενο, και μάλιστα λίγα δευτερόλεπτα πριν τα «συσχετισμένα» σωματίδια φτάσουν στους ανιχνευτές.

Επίσης, αν αυτό το μη προβλέψιμο φαινόμενο ανάγεται πολύ πίσω στον χρόνο, τότε θα έπρεπε να έχει τεθεί από τότε σε λειτουργία αυτός ο κρυμμένος μηχανισμός που προκαλεί την ψευδαίσθηση της κβαντικής διεμπλοκής.

Αυτό ακριβώς έκανε η ερευνητική ομάδα, παράγοντας κατ’ αρχάς ζεύγη «συσχετισμένων» φωτονίων στην οροφή του πανεπιστημίου της Βιέννης, τα οποία κινούνταν προς αντίθετες κατευθύνσεις και έφταναν σε δύο ανιχνευτές, εγκατεστημένους μερικά οικοδομικά τετράγωνα μακριά.

Παράλληλα, για να διασφαλίσουν πως η επιλογή της ιδιότητας που μετρούν είναι πραγματικά τυχαία, χρησιμοποίησαν ως «οδηγό» το φως από αστέρες που βρίσκονται 600 έτη φωτός μακριά από τον πλανήτη μας.

Τα αποτελέσματά τους επαλήθευσαν το «τεστ του Μπελ», επιβεβαιώνοντας την κβαντική διεμπλοκή και κάνοντας ακόμη πιο εξωπραγματική την εναλλακτική εξήγηση. Κι αυτό γιατί ο κρυμμένος μηχανισμός θα έπρεπε να έχει ενεργοποιηθεί πριν από 600 χρόνια, όταν δηλαδή δημιουργήθηκε το αστρικό φως που χρησιμοποίησαν ως οδηγό.

Μάλιστα, στα σχέδιά τους είναι να επαναλάβουν το πείραμα με ακόμη μακρινότερες αστρικές πηγές, που να απέχουν από τον πλανήτη μας δισεκατομμύρια έτη.

http://www.naftemporiki.gr/story/1203383/astriko-fos-epibebaionei-pos-o-theos-paizei-zaria

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...
Δημοσιεύτηκε (επεξεργάστηκε)

Ένα τραγούδι για τον γάτο του Schrödinger :cheesy:

Το πρώτο τραγούδι για τον γάτο του Schrödinger – αλλά και για την κβαντική σύμπλεξη, τους εγκεφάλους Boltzmann και το πολυσύμπαν. Μια συνεργασία της φυσικού Sabine Hossenfelder

http://fias.uni-frankfurt.de/~hossi/

με τον Απόστολο Βασιλειάδη (επίσης φυσικός) και τον Timo Alho. Στο βίντεο έχουν ενσωματωθεί οι στίχοι – ενεργοποιήστε τους υπότιτλους:

http://physicsgg.me/2017/05/04/%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%84%cf%81%ce%b1%ce%b3%ce%bf%cf%8d%ce%b4%ce%b9-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b3%ce%ac%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-schrodinger/

schrodingers-cat.png.e8ff040ad0f9b87bc26dc38f60699237.png

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Το απόλυτο παγκόσμιο ρολόι και η κβαντική σύμπλεξη. :cheesy:

Ένα δίκτυο ατομικών ρολογιών εξαιρετικής ακρίβειας, που συνδέονται μεταξύ τους με το εκπληκτικό φαινόμενο της κβαντικής σύμπλεξης, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν το απόλυτο παγκόσμιο ρολόι.

Ένα τέτοιο επίτευγμα θα επέτρεπε όλες τις χώρες να συμφωνήσουν σε μια ακριβή μέτρηση του χρόνου, δημιουργώντας παράλληλα έναν τεράστιο κβαντικό αισθητήρα που επιπλέον θα βοηθούσε στην διερεύνηση κοσμικών μυστηρίων.

Τα ατομικά ρολόγια μετρούν την μικροκυματική ή οπτική συχνότητα που απαιτείται ώστε τα ηλεκτρόνια ενός ατόμου να μεταβαίνουν από ένα ενεργειακό επίπεδο σε ένα άλλο.

Το πρότυπο ατομικό ρολόι χρησιμοποιεί άτομα καισίου, που εκπέμπουν μικροκύματα μήκους κύματος περίπου 3,26 cm και συχνότητας 9 192 631 770 Hz (ακριβώς!).

Το Διεθνές Σύστημα Μονάδων ορίζει ως μονάδα μέτρησης του χρόνου, το δευτερόλεπτο ως εξής: ένα δευτερόλεπτο είναι η διάρκεια 9 192 631 770 περιόδων της ακτινοβολίας που αντιστοιχούν στην μετάβαση μεταξύ των δυο υπερ-λεπτων ενεργειακών σταθμών της θεμελιώδους κατάστασης του ατόμου του Καισίου 133.

Ένα τέτοιο ρολόι είναι εξαιρετικής ακρίβειας και μπορεί να χάνει ή να προπορεύεται κατά 1 δευτερόλεπτο κάθε 300 εκατομμύρια χρόνια!

Μπορεί στην καθημερινή μας ζωή ένα δευτερόλεπτο πίσω ή μπροστά να μην έχει μεγάλη σημασία, όμως δεν ισχύει το ίδιο στην σύγχρονη οικονομία και σε διάφορες τεχνολογικές εφαρμογές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το Παγκόσμιο Σύστημα Εντοπισμού (GPS), που για τον προσδιορισμό της ακριβούς θέσης απαιτείται η ακριβής γνώση του χρόνου που χρειάζεται για να φτάσουν στη συγκεκριμένη θέση τα σήματα των δορυφόρων GPS.

Εκείνο που έχει σημασία στη διεθνή χρονομέτρηση δεν είναι το ένα και μοναδικό εξαιρετικά ακριβές ρολόι, αλλά ένα παγκόσμιο δίκτυο ρολογιών. Ο ονομαζόμενος Παγκόσμιος Συντονισμένος Χρόνος (Coordinated Universal Time – UTC), βάσει του οποίου ρυθμίζονται όλα τα ρολόγια των κρατών στον κόσμο, εξαρτάται όχι μόνο από την ακρίβεια της μέτρησης του χρόνου, αλλά και από την ακρίβεια σύγκρισης των χρόνων που δίνουν τα κέντρα μέτρησης του χρόνου σε όλο τον κόσμο.

Αν κοιτάξεις ένα ρολόι δεν ξέρεις αν πηγαίνει καλά ή όχι. Αν έχεις δύο ρολόγια και δεν συμφωνούν και πάλι δεν ξέρεις ποιο είναι σωστό. Με τρία ρολόγια μπορείς να απορρίψεις το ένα που απέχει περισσότερο από τα άλλα δύο και να υπολογίσεις τον χρόνο με βάση κάποιον αλγόριθμο που θα λαμβάνει υπόψη την ακρίβεια και την σταθερότητα των δύο «σωστών» ρολογιών.

Διάφορα ερευνητικά κέντρα έχουν το δικό τους ρολόι καισίου και συνεργάζονται με το Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών στο Παρίσι, το οποίο υπολογίζει τον μέσο όρο τους και τον δημοσιεύει σε ένα μηνιαίο ενημερωτικό δελτίο που καθορίζει τον Παγκόσμιο Χρόνο (UTC). Αλλά αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει άμεση μέτρηση ενός καθολικά αποδεκτού πρότυπου χρόνου. Ο Παγκόσμιος Συντονισμένος Χρόνος έχει καθυστέρηση ενός μήνα.

Ο Eric Kessler από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και οι συνεργάτες του πιστεύουν ότι η κβαντική σύμπλεξη θα μπορούσε να δώσει μια λύση. Όταν τα κβαντικά αντικείμενα, όπως τα άτομα είναι συν-πλεκόμενα, μια μέτρηση στο ένα από αυτά θα έχει μια ακαριαία και προβλέψιμη επίδραση στο άλλο. Εάν διαθέταμε ατομικά ρολόγια σε σύμπλεξη σε διάφορα μέρη του πλανήτη και στους δορυφόρους, θα μπορούσαμε να τα συγκρίνουμε (ταυτόχρονα) άπαξ μεταξύ τους, σύμφωνα με τον Kessler.

H κβαντική σύμπλεξη αποτελεί ένα από τα πιο εντυπωσιακά φαινόμενα της κβαντομηχανικής, επιτρέποντας σε δύο σωματίδια να συν-πλέκονται μεταξύ τους ακόμα και αν βρίσκονται εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Η μέτρηση ενός σωματιδίου αλλάζει ταυτόχρονα την κατάσταση του κβαντικά συζευγμένου ζεύγους του, ανεξάρτητα από την απόσταση.

Αν θεωρήσουμε τα ρολόγια ως εκκρεμή, τότε η σύμπλεξη των διαφορετικών ρολογιών κάνει τα ρολόγια να ταλαντώνονται με τέλεια συμφωνία.

Η εκτίμηση της ερευνητικής ομάδας είναι ότι ένα παγκόσμιο δίκτυο κβαντικού ρολογιού θα είναι περίπου 100 φορές πιο ακριβές από οποιοδήποτε ατομικό ρολόι. Επίσης, θα είναι προστατευμένο με φυσικό τρόπο από τους χάκερ, δεδομένου ότι κάθε εξωτερική παρέμβαση σύμφωνα με την κβαντομηχανική, γίνεται άμεσα αντιληπτή.

Όμως η κβαντική σύμπλεξη είναι μια πολύ ευαίσθητη κατάσταση, και ένα τόσο μεγάλο κβαντικό δίκτυο είναι πολύ δύσκολο να παραμείνει συνδεδεμένο κβαντικά.

Σύμφωνα με τον Kessler υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος να διανυθεί διότι απαιτούνται σημαντικές τεχνολογικές εξελίξεις, αν και όλα τα βήματα έχουν επιτευχθεί σε μικρή κλίμακα.

Η Ruxandra Bondarescu, από το Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, μας υπενθυμίζει ότι το κβαντικό δίκτυο ρολογιών θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πειράματα θεμελιώδους φυσικής , για μετρήσεις των ελάχιστων μεταβολών του βαρυτικού πεδίου της Γης ή στην ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων.

http://physicsgg.me/2014/06/24/%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%80%cf%8c%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%bf-%cf%81%ce%bf%ce%bb%cf%8c%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84/

quantum-clock-network.jpg.be62cd25d456857f4ba4be11c0a3769f.jpg

cesium.gif.1cf2f77e8897326ba7287ff96eaebaf2.gif

ytterbium-atomic-clock.jpg.cde617e382abc681ee39df45aeac0723.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Πραγματοποιήθηκε η πρώτη τηλεμεταφορά στην ατμόσφαιρα της Γης. :cheesy:

Την πρώτη τηλεμεταφορά αντικειμένου σε δορυφόρο στην τροχιά της Γης πραγματοποιήσαν Κινέζοι επιστήμονες.

Συγκεκριμένα, οι επιστήμονες κατάφεραν να πραγματοποιήσουν την τηλεμεταφορά ενός φωτονίου από την έρημο Γκόμπι σε έναν δορυφόρο που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Γη, σε απόσταση πέντε εκατομμυρίων χιλιομέτρων από την επιφάνεια της.

Η τηλεμεταφορά του φωτονίου πραγματοποιήθηκε μέσω του φαινομένου της κβαντικής διεμπλοκής, κατά το οποίο δύο σωματίδια που έχουν δημιουργηθεί μαζί (στη συγκεκριμένη περίπτωση δύο φωτόνια), διατηρούν μία κατάσταση διεμπλοκής το ένα με το άλλο, ασχέτως της απόστασης που βρίσκεται ανάμεσα τους. Όταν λαμβάνει χώρα αυτό το φαινόμενο, αν συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά στιγμιαία, ακόμη και αν βρίσκεται στην άλλη άκρη του σύμπαντος.

http://www.kathimerini.gr/918039/article/epikairothta/episthmh/pragmatopoih8hke-h-prwth-thlemetafora-sthn-atmosfaira-ths-ghs

spac-thumb-large-thumb-large.jpg.9c3224557d681d1d0f8c34edfe7db4e0.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 έτη αργότερα...

Η πρώτη φωτογραφία φωτονίων σε κβαντική σύμπλεξη. :cheesy:

Για πρώτη φορά οι φυσικοί έχουν καταγράψει μια εικόνα κβαντικής σύμπλεξης. Η φωτογραφία που απεικονίζει φωτόνια των οποίων οι καταστάσεις συσχετίζονται μεταξύ τους, ανεξάρτητα από την μεταξύ τους απόσταση, δημοσιεύεται από τους Paul-Antoine Moreau et al στο άρθρο τους με τίτλο: «Imaging Bell-type nonlocal behavior» .

https://advances.sciencemag.org/content/5/7/eaaw2563

Η έννοια της κβαντικής σύμπλεξης σχετίζεται με το παράδοξο EPR (Einstein, Podolsky, Rosen), με την κατάρρευση της κυματοσυνάρτησης κατά την κβαντική μέτρηση και το φάντασμα της δράσης από απόστασης, την ύπαρξη θεωρίας κρυμμένων μεταβλητών πίσω από την κβαντομηχανική, την ανισότητα Bell (η οποία παραβιάζεται όπως αναμενόταν στο πείραμα των Paul-Antoine Moreau et al) και εν γένει με την κλασική ερώτηση «Παίζει ο Θεός ζάρια;»

Τι είναι η κβαντική σύμπλεξη;

Πρόκειται για μια σχετικά νέα και θεμελιώδη έννοια της φυσικής. Ας δούμε πως την ορίζει ο «κβαντομηχανικός» φυσικός, ο Στέφανος Τραχανάς:

Λέμε ότι δυο κβαντικά σωματίδια 1 και 2 βρίσκονται σε μια κατάσταση κβαντικής σύμπλεξης ή, ισοδύναμα σε μια σύμπλεκτη κατάσταση, αν η κυματοσυνάρτησή τους δεν έχει την μορφή γινομένου: Ψ=ψ1·ψ2 αλλά είναι ένας γραμμικός συνδυασμός τέτοιων γινομένων.

Δηλαδή: Ψ=c1ψ1ψ2+c2φ1φ2, όπου ψ1, ψ2 κυματοσυναρτήσεις που αφορούν το σωματίδιο 1 και φ1, φ2 οι κυματοσυναρτήσεις του σωματιδίου 2.

Zεύγη σωματιδίων σε κατάσταση σύμπλεξης προκύπτουν φυσιολογικά κατά τη διάσπαση ενός αρχικού σωματιδίου σε δυο άλλα, των οποίων το ολικό σπιν οφείλει να είναι – λόγω διατήρησης της στροφορμής – ίσο με το σπιν του αρχικού. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ακόλουθο:

Επειδή ο μηδενισμός του ολικού σπιν μπορεί να πραγματοποιηθεί με δυο τρόπους – το σωματίδιο #1 να έχει «σπιν πάνω» και το #2 «σπιν κάτω» ή το #1 «σπιν κάτω» και το #2 «σπιν πάνω» – η κατάσταση |ψ> του ζεύγους θα είναι μια επαλληλία αυτών των «τρόπων» – δηλαδή μια επαλληλία των σχετικών γινομένων |↑>|↓> και |↓>|↑> – κι επομένως μια σύμπλεκτη κατάσταση.

Μια αλλόκοτη συνέπεια της κβαντικής σύμπλεξηςΠριν από μια μέτρηση, το σπιν του κάθε σωματιδίου μπορεί να είναι πάνω ή κάτω με ίση πιθανότητα. Αν όμως το σπιν του ενός από τα δυο σωματίδια – π.χ. αυτού που φτάνει στη Γη – μετρηθεί και βρεθεί π.χ. «πάνω», τότε το «ταίρι» του στον γαλαξία της Ανδρομέδας θα υποχρεωθεί να πραγματώσει τον άλλον από τους δύο δυνατούς προσανατολισμούς τους, δηλαδή το «σπιν κάτω». Οι τύχες των δυο σωματιδίων είναι απολύτως αλληλένδετες όσο μακριά κι αν βρίσκονται.

Και κάτι ακόμα πιο «τρελό»

Δεδομένου ότι μια κατάσταση ολικού σπιν S=0 είναι σφαιρικά συμμετρική – δηλαδή δεν έχει προτιμώμενη διεύθυνση – θα είναι:

|ψ>=1/√2 (|↑z> |↓z> – |↓z>|↑z>) ≡1/√2 (|↑u> |↓u> – |↓u>|↑u>)

όπου u μια τυχούσα κατεύθυνση. Επομένως, σε οποιοδήποτε διεύθυνση κι αν μετρηθεί το σπιν του «γήινου σωματιδίου», το ταίρι του στην Ανδρομέδα θα υποχρεωθεί επίσης να ευθυγραμμιστεί με αυτή τη διεύθυνση, και βέβαια αντιπαράλληλα προς το πρώτο. Με άλλα λόγια, είναι η δική μας αυθαίρετη απόφαση να στρέψουμε τον άξονα μέτρησης προς τη μια ή την άλλη διεύθυνση, που υποχρέωσε το «άλλο σωματίδιο» να προσανατολιστεί ανάλογα….

https://physicsgg.me/2019/07/13/%ce%b7-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%af%ce%b1-%cf%86%cf%89%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%af%cf%89%ce%bd-%cf%83%ce%b5-%ce%ba%ce%b2%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9/

entanglement.jpg.59c2b1e4ef139b2dace808525e1312bb.jpg

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το κβαντικό φαινόμενο σήραγγας κάνει το DNA πιο ασταθές.

Το παράξενο φυσικό φαινόμενο της κβαντικής σήραγγας μπορεί να προκαλέσει μεταλλάξεις γονιδίων

dna.png
bases-a-t-g-c-1.png?w=700 Το DNA είναι ένα δίκλωνο μόριο που σχηματίζει μια διπλή έλικα. Οι δύο κλώνοι ενώνονται μεταξύ τους με δεσμούς υδρογόνου μεταξύ των αζωτούχων βάσεων (A, T, G, C) που περιέχονται στα νουκλεοτίδια. Αδενίνη (Α) και Θυμίνη (Τ) ενώνονται με 2 δεσμούς υδρογόνου, ενώ Γουανίνη (G) και Κυτοσίνη (C) με 3 δεσμούς υδρογόνου. Οι διακεκομένες γραμμές αντιπροσωπεύουν δεσμούς υδρογόνου

Οι βιολόγοι υποθέτουν ότι τα περίεργα (και εντελώς ακατανόητα στους περισσότερους) κβαντικά φαινόμενα παίζουν έναν σχετικά αμελητέο ρόλο μέσα στο κύτταρο. Όμως σύμφωνα με μια πρόσφατη θεωρητική ανάλυση των χημικών δεσμών που συγκρατούν το DNA, φαίνεται πως τα κβαντικά φαινόμενα μπορεί να συμβαίνουν πολύ πιο συχνά από ότι πιστεύαμε μέχρι σήμερα – και να λειτουργούν ως κύρια πηγή των γενετικών μεταλλάξεων.Ερευνητές με επικεφαλής τον Louie Slocombe του πανεπιστημίου του Surrey στην Αγγλία επικεντρώθηκαν στις χημικές ενώσεις (A, T, G, C) που συνδέουν την διπλή έλικα του DNA και τους δεσμούς υδρογόνου με τους οποίους συνδέονται.

cebf-cebaceb2ceb1cebdcf84ceb9cebacf8ccf8

Η ελικοειδής δομή των πρωτεϊνών και το ζευγάρωμα των ‘συζυγών’ βάσεων που δημιουργεί τη διπλή έλικα στο DNA οφείλονται αποκλειστικά σε δεσμούς υδρογόνου των οποίων ο μηχανισμός περιγράφεται από την κβαντική φυσική: Το ελαφρότερο όλων των ατόμων, το υδρογόνο – στην πραγματικότητα ο πυρήνας του – διασχίζει εύκολα την κλασικά απαγορευμένη περιοχή μεταξύ των δυο πηγαδιών του σχήματος (α).Υπό την ταυτόχρονη έλξη δυο ελκτικών κέντρων (δυο οξυγόνων στο σχήμα ή δυο αζώτων ή ενός αζώτου και ενός οξυγόνου κ.ο.κ.) το υδρογόνο εκτελεί μια απεντοπισμένη κίνηση ανάμεσα στα δυο σχετικά πηγάδια εναλλάσσοντας διαρκώς το είδος της «σύνδεσής» του με το κάθε οξυγόνο (βαριά γραμμή διακεκομμένη γραμμή). Έτσι ο δεσμός υδρογόνου είναι τελικά μια κβαντική επαλληλία μεταξύ των μορφών I και II και ένας τρόπος να παρασταθεί αυτό φαίνεται στο σχήμα (β).[Κβαντομηχανική Ι, Στέφανος Τραχανάς]

https://www.cup.gr/book/kvantomichaniki-i/

Το θεωρητικό τους μοντέλο έλαβε υπόψιν τα κβαντικά φαινόμενα που επιτρέπουν σε πρωτόνιο δεσμού υδρογόνου μεταξύ των βάσεων Γουανίνη (G) και Κυτοσίνη (C), εξαιτίας του αυθόρμητου φαινομένου σήραγγος να αγκιστρωθεί στην βάση Γουανίνη.

https://physicsgg.me/2020/10/28/οι-κβαντομηχανικές-σήραγγες-επιτρέπ/

 

get.gif Τα άτομα υδρογόνου εμφανίζονται με λευκό χρώμα, το άζωτο με μπλε, ο άνθρακας με γκρι και το οξυγόνο με κόκκινο.

Ένα τέτοιο τροποποιημένο ζεύγος βάσεων, γνωστό ως ταυτομερές, μπορεί γρήγορα να επιστρέψει στην αρχική του διάταξη. Αλλά αν το πρωτόνιο δεν επιστρέψει μέχρι να διαχωριστούν οι δύο κλώνοι του DNA -το πρώτο βήμα της αντιγραφής του DNA – η κυτοσίνη μπορεί να συνδεθεί με μια διαφορετική βάση, την αδενίνη, αντί για τη γουανίνη. Αυτό το αφύσικο ζευγάρωμα δημιουργεί μια μετάλλαξη.

tautomerisation-of-dna-base-pairs.jpg?w=

Ταυτομέρεια είναι η διαδικασία με την οποία οι ενώσεις αναδιατάσσονται αυθόρμητα ώστε να λάβουν τις μορφές των συντακτικών τους ισομερών. Για παράδειγμα, οι κετο (C = O) μορφές γουανίνης και θυμίνης μπορούν να αναδιαταχθούν στις σπάνιες ενολικές τους μορφές (-OH), ενώ οι αμινο (-NH2) μορφές αδενίνης και κυτοσίνης μπορούν να οδηγήσουν στις σπανιότερες ιμινο (= ΝΗ) μορφές. Στην αντιγραφή του DNA, ο ταυτομερισμός μεταβάλλει τις θέσεις ζεύξης βάσεων και μπορεί να προκαλέσει τον ακατάλληλο συνδυασμό των βάσεων του νουκλεϊνικού οξέος. [wikipedia]

https://en.wikipedia.org/wiki/Mutagenesis#Tautomerism

Οι επιστήμονες γνωρίζουν από την ανακάλυψη της δομής του DNA στη δεκαετία του 1950 ότι τα ζεύγη των συζυγών βάσεων μπορούν θεωρητικά, να παράγουν ταυτομέρεια. Αλλά πίστευαν ότι το φαινόμενο της κβαντικής σήρραγγας θα είχε μικρή σημασία ως γεννήτρια μεταλλάξεων – λόγω της εξαιρετικά μικρής διάρκειας ζωής αυτών των φυσικών καταστάσεων.Το μοντέλο των ερευνητών που παρουσιάζεται στο επιστημονικό περιοδικό Communications Physics,

https://www.nature.com/articles/s42005-022-00881-8

δείχνει ότι η κβαντική διαδικασία συμβαίνει τόσο συχνά που ανά πάσα στιγμή εκατοντάδες χιλιάδες ταυτομερή μπορεί να υπάρχουν στο γονιδίωμα ενός κυττάρου. Έτσι, ακόμα κι αν αυτές οι δομές είναι φευγαλέες, είναι τόσο πολλές και εμφανίζονται τόσο συχνά που αποτελούν μια δυνητικά πλούσια πηγή μεταλλάξεων. Σύμφωνα με τους ερευνητές η κβαντομηχανική αστάθεια «μπορεί κάλλιστα να διαδραματίσει πολύ πιο σημαντικό ρόλο στη μετάλλαξη του DNA από ό,τι είχε προταθεί μέχρι τώρα». Έτσι τίθεται το ερώτημα πώς οι υπάρχοντες ειδικοί μηχανισμοί επισκευής αντιμετωπίζουν τέτοια κβαντικά σφάλματα, δεδομένου ότι ο προβλεπόμενος αριθμός ταυτομερών είναι κατά χιλιάδες φορές μεγαλύτερος από τον συνολικό αριθμό μεταλλάξεων σε κάθε ανθρώπινη γενιά…

https://physicsgg.me/2022/09/22/το-κβαντικό-φαινόμενο-σήραγγας-κάνει/

Το επεξεργάστηκε ο Δροσος Γεωργιος

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Ο μύθος της υπεριώδους καταστροφής.

Ένας από τους πιο αγαπημένους μύθους στην κβαντική ιστορία, είναι ότι εφόσον η προσπάθεια των Rayleigh-Jeans να εξηγήσουν την ακτινοβολία του μέλανος σώματος σύμφωνα με την κλασσική μηχανική αποτύγχανε παταγωδώς στα μικρά μήκη κύματος (η επονομαζόμενη υπεριώδης καταστροφή), ήταν αυτή η αποτυχία που ενέπνευσε τον Max Planck να εισάγει την κβάντωση την ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας κατά την αλληλεπίδρασή της με την ύλη, βάζοντας τα πρώτα θεμέλια για την ανάπτυξη της κβαντικής θεωρίας.

black-body.jpg?w=449

Φαίνεται όμως πως πρόκειται για μια ψευδοϊστορία, που ναι μεν βοηθάει στα εισαγωγικά μαθήματα της κβαντικής φυσικής, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα αληθινά γεγονότα. Στην πραγματικότητα η υπεριώδης καταστροφή συζητήθηκε για πρώτη φορά αρκετά χρόνια αφότου ο Planck δημοσίευσε τον νόμο του για την ακτινοβολία, οπότε δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην έμπνευσή του.

Ο μύθος.

Το κεντρικό μήνυμα της ιστορίας που παρουσιάζεται στα σχολικά βιβλία σχετικά με τη γέννηση της κβαντικής φυσικής μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Μέχρι το τέλος του δέκατου ένατου αιώνα τα πειράματα έδειχναν ότι η ένταση της ακτινοβολίας(*) του μέλανος σώματος ποικίλλει ανάλογα με το μήκος κύματος. Την άνοιξη του 1900 ο Λόρδος Rayleigh χρησιμοποιώντας κλασική φυσική, κατέληξε στην γνωστή εξίσωση:

I(\lambda, T)= c_{1} \dfrac{T}{\lambda^{4}} \, \, \, (1)

όπου cμια σταθερά και Τ η θερμοκρασία του μέλανος σώματος. Αυτή η εξίσωση (που μπορεί πολύ εύκολα να αποδειχθεί διαστατικά) είναι γνωστή ως νόμος ακτινοβολίας Rayleigh–Jeans. Ταίριαζε με τις πειραματικές καμπύλες αρκετά καλά στα μεγάλα μήκη κύματος, όμως απέκλινε δραματικά στα μικρά μήκη κύματος. Η ένταση της ακτινοβολίας έτεινε στο άπειρο για μικρά μήκη κύματος, μια πρόβλεψη που ονομάστηκε υπεριώδης καταστροφή. Ακόμη χειρότερα, ολοκληρώνοντας την παραπάνω εξίσωση σε όλα τα μήκη κύματος παίρνουμε άπειρη συνολική ακτινοβολία από το μέλαν σώμα. Κάτι εντελώς απαράδεκτο στη φυσική.
Σε μια πράξη απελπισίας, ο Planck διαπίστωσε ότι αν υποθέσει πως οι ηλεκτρικοί ταλαντωτές εκπέμπουν και απορροφούν την ενέργεια μόνο κατά ποσότητες E = n h f (όπου n ακέραιος αριθμός και h μια θεμελιώδης σταθερά της φύσης), θα μπορούσε να αποφύγει την καταστροφή και να εξαγάγει τον σωστό νόμο ακτινοβολίας. Η ριζοσπαστική υπόθεση του Planck, που εκείνη την εποχή φαινόταν τρελή, τελικά έβγαλε τη φυσική από την κρίση.

bb3000-1.png Ο νόμος ακτινοβολίας των Rayleigh-Jeans, συμφωνούσε με τις πειραματικές καμπύλες αρκετά καλά στα μεγάλα μήκη κύματος (μικρές συχνότητες). Ωστόσο, προέκυπτε τεράστια απόκλιση στα μικρά μήκη κύματος (μεγάλες συχνότητες). Η ένταση της ακτινοβολίας πλησίαζε το άπειρο για τα μικρά μήκη κύματος, μια πρόβλεψη που ονομάστηκε υπεριώδης καταστροφή.

Αυτή η ιστορία ευθυγραμμίζεται με μια συγκεκριμένη άποψη για το πώς πραγματοποιούνται οι επιστημονικές επαναστάσεις και αναπτύσσονται οι νέες θεωρίες. Ξεκινούν πάντα με μια κρίση που προκαλείται από την κραυγαλέα αντίφαση μεταξύ των πειραματικών δεδομένων από τη μια πλευρά και της θεωρητικής πρόβλεψης από την άλλη. Μια τέτοια κρίση παρακινεί τους φυσικούς να προτείνουν μια ριζοσπαστική υπόθεση για να εξηγήσουν τα ακατανόητα αποτελέσματα. Αν μια τέτοια υπόθεση επαληθευτεί ότι είναι η μόνη που μπορεί να εξηγήσει τα πειραματικά αποτελέσματα, θα γίνει αποδεκτή από τους φυσικούς και θα αποτελέσει το νέο Παράδειγμα.

H πραγματική ιστορία

Το 1860 ο Gustav R. Kirchhoff είχε πεί πως ένα από τα κύρια καθήκοντα των φυσικών πρέπει να είναι ο προσδιορισμός της έντασης των διαφόρων συχνοτήτων στην ακτινοβολία του μέλανος σώματος ως συνάρτηση της θερμοκρασίας. Το 1896 ο Wilhelm Wien βρήκε έναν νόμο ακτινοβολίας που ήταν σε κάποια συμφωνία με τις παρατηρήσεις:

I(\lambda, T)=c_{1} \frac{T}{\lambda^{5}} e^{-c_{2}/\lambda T} \, \, \,

όπου c1 και cσταθερές. Το ενδιαφέρον είναι πως ο Rayleigh τον Ιούνιο του 1900, δημοσίευσε(**) μια σύντομη εργασία, στην οποία εισάγεται μια έκφραση της ακτινοβολίας του μέλανος σώματος που περιγράφει την ένταση στα μεγάλα μήκη κύματος καλύτερα από το νόμο του Wien. Εισάγοντας στην έκφρασή του και έναν εκθετικό παράγοντα καταλήγει στην σχέση:

I(\lambda, T)= c'_{1} \dfrac{T}{\lambda^{4}} e^{-c'_{2}/\lambda T} \, \, \, (3)

όπου c’1 και c’νέες σταθερές. Η παιδαγωγική εκδοχή του νόμου του Rayleigh (εξ. 1) δεν περιέχει τον εκθετικό παράγοντα! Ο πραγματικός νόμος του (εξ. 3) δεν οδηγεί στην «υπεριώδη καταστροφή» για μικρά μήκη κύματος. Αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Ούτε ο Planck. Οι περισσότεροι φυσικοί πίστευαν πως ο αντίστοιχος νόμος του Wien (εξ. 2) λειτουργούσε τόσο καλά, που ικανοποιούσε τον στόχο που είχε θέσει ο Kirchhoff.Τον Οκτώβριο του 1900, πειραματιστές από το Physikalich-Technische Reichsanstalt του Βερολίνου ανέφεραν στον Planck ότι υπήρχαν αποκλίσεις από το νόμο Wien για τις πολύ χαμηλές συχνότητες ή τα μεγάλα μήκη κύματος. Αυτό σήμαινε ότι ο νόμος του Wien ήταν εσφαλμένος. Ο Planck χρησιμοποιώντας τα όρια της πειραματικής καμπύλης κατάφερε να εξαγάγει έναν νέο νόμο:

I(\lambda, T)= \dfrac{c_{1} \lambda^{-5}}{e^{c_{2}/\lambda T}-1} \, \, \, (4)

Στην πραγματικότητα η υπεριώδης καταστροφή συζητήθηκε για πρώτη φορά αρκετά χρόνια(***) αφότου ο Planck δημοσίευσε τον νόμο του, οπότε δεν έπαιξε κανένα ρόλο στην έμπνευσή του. Αυτό που έκανε ο Planck δεν το θεώρησε ως κβάντωση, αλλά ένα μαθηματικό τέχνασμα στους υπολογισμούς του ώστε η εξίσωσή του να προσαρμόζεται στα πειραματικά του δεδομένα.
Σε μια συνάντηση φυσικών – μεταξύ των οποίων και ο Rayleigh, – στην Πρωσική Ακαδημία στις 25 Οκτωβρίου 1900, παρουσιάστηκε η πρόταση του Planck. Κανείς δεν αναφέρθηκε στο νόμο του Rayleigh (εξ. 3) με ή χωρίς τον εκθετικό παράγοντα. Φαίνεται τελικά πως η υπεριώδης καταστροφή δεν ήταν η μεγάλη κρίση που παρακίνησε τον Planck να βάλει με ένα μαθηματικό τέχνασμα τα θεμέλια της κβαντικής φυσική.Ο πρώτος ισχυρισμός ότι η ερμηνεία της ακτινοβολία του μέλανος σώματος δεν μπορεί να γίνει χρησιμοποιώντας την κλασική φυσική έγινε από τον … Αϊνστάιν το 1905. Στο πρώτο μέρος της εργασίας του ‘Concerning an Heuristic Point of View Toward the Emission and Transformation of Light’ (A. Einstein, Ann. Phys. 17, 132, 1905), όπου εισήγαγε την υπόθεση των κβάντων φωτός για να εξηγήσει το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, διαπίστωσε ότι η κλασική φυσική οδηγούσε αναπόφευκτα στον νόμο του Rayleigh και υποστήριξε ότι η θεωρητική ερμηνεία της ακτινοβολίας του μέλανος σώματος απαιτούσε την έννοια των κβάντων φωτός.

σημειώσεις:
(*) Το μέγεθος Ι(λ,Τ) είναι η συνάρτηση φασματικής κατανομής της αφετικής ικανότητας ή η ένταση της ακτινοβολίας που εκπέμπει ένα σώμα με μήκη κύματος μεταξύ λ και λ+Δλ και δεδομένη απόλυτη θερμοκρασία Τ, που είναι η ισχύς που εκπέμπει η μονάδα επιφάνειας του σώματος ανά Δλ στην περιοχή πλησίον του λ.

(**) Η δημοσίευση του Rayleigh για την ακτινοβολία του μέλανος σώματος, πριν την δημοσίευση του αντίστοιχου νόμου του Palnck:

bbr7.png?w=308

(***) Η έκφραση «υπεριώδης καταστροφή» χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1911 από τον Paul Ehrenfest στο πρώτο συνέδριο Solvay το 1911, που είχε ως θέμα την «ακτινοβολία και τα κβάντα». Εκεί οι φυσικοί συνειδητοποίησαν ότι τα κβάντα θα αλλάξουν την πορεία της φυσικής, μια δεκαετία μετά τη δημοσίευση του Planck.

διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες: The Ultraviolet myth, Nils-Erik Bomark, Reidun Renstrøm –https://arxiv.org/abs/2402.03405

 

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ένα μικρό βήμα προς την κβαντική βαρύτητα.

Mετρήθηκε βαρυτική έλξη ίση με 0,00000000000000003 Newton

quantum-gravity.png?w=700
Πείραμα καταγράφει την μικροσκοπική βαρυτική έλξη ως ένα βήμα για την κατανόηση του τρόπου λειτουργίας της βαρύτητας σε υποατομικό επίπεδο. Το παραπάνω σχήμα απεικονίζει την πολύπλοκη διάταξη του πειράματος (άσχετο, αλλά μοιάζει κάπως με τους … κβαντικούς υπολογιστές της Google και της IBM). Μπορείτε να διαβάσετε λεπτομερή επεξήγηση της πειραματικής διάταξης στην δημοσίευση των Fuchs et al: «Measuring gravity with milligram levitated masses«

Η βαρύτητα διαφέρει από τις τρεις άλλες γνωστές θεμελιώδεις δυνάμεις (ηλεκτρομαγνητική, ασθενής πυρηνική και ισχυρή πυρηνική) επειδή περιγράφεται καλύτερα ως μια καμπυλότητα του χωροχρόνου. Γι αυτό το λόγο ‘αντιστέκεται’ στην ενσωμάτωσή της στην κβαντική θεωρία. Γενικά, η βαρυτική αλληλεπίδραση είναι πολύ ασθενής δύναμη και η επίδρασή της γίνεται εμφανής μόνο σε μακροσκοπικές κλίμακες. Αυτό σημαίνει ότι δεν γνωρίζουμε τι συμβαίνει με τη βαρύτητα στον μικρόκοσμο όπου κυριαρχούν τα κβαντικά φαινόμενα και το αν εμφανίζεται κάποια κβαντική συμπεριφορά της βαρύτητας. Τα αιωρούμενα μηχανικά συστήματα μεσοσκοπικού μεγέθους μπορούν να λειτουργήσουν ως ανιχνευτές βαρύτητας, ενώ ταυτόχρονα επιτρέπουν τον κβαντικό έλεγχο της κινητικής τους κατάστασης. Κι αυτό ανοίγει τη δυνατότητα ελέγχου της κβαντικής υπέρθεσης και σύμπλεξης σε βαρυτικά συστήματα. Ο φυσικός Fuchs και οι συνεργάτες του στο Πανεπιστήμιο του Leiden στην Ολλανδία και στο Ινστιτούτο Φωτονικής και Νανοτεχνολογιών στην Ιταλία, βρήκαν έναν τρόπο να μετρήσουν τις εξαιρετικά μικρές βαρυτικές δυνάμεις που αναπτύσσονται μεταξύ μικροσκοπικών αντικειμένων. Και ανίχνευσαν την έλξη της βαρύτητας σε μικροσκοπική κλίμακα, ένα επίτευγμα που θέτει τις βάσεις για την εξερεύνηση της φύσης της στο μυστηριώδες κβαντικό βασίλειο. Συγκεκριμένα, μέτρησαν την βαρυτική σύζευξη μεταξύ ενός αιωρούμενου μαγνητικού σωματιδίου σε μια υπεραγώγιμη παγίδα, με μάζες της τάξης του κιλού, σε απόσταση περίπου ένα μέτρο. Το πείραμα, το οποίο προστατεύτηκε σε μεγάλο βαθμό από εξωτερικές δονήσεις, επικεντρώθηκε σε ένα σωματίδιο-μαγνήτη μάζας 0,43 mg που αιωρούνταν πάνω από έναν υπεραγωγό που ψύχθηκε σε θερμοκρασία 0,01 Κ πάνω από το απόλυτο μηδέν. Ένας τροχός εφοδιασμένος με ορειχάλκινα βάρη περιστρεφόταν σε απόσταση περίπου ένα μέτρο μακριά από το σωματίδιο, φέρνοντας τα βάρη περιοδικά κοντά και μακριά από το σωματίδιο. Η περιστροφή του τροχού προκαλούσε αυξομείωση της βαρυτικής δύναμης μεταξύ του σωματιδίου και των μαζών που ήταν προσαρμοσμένες στον τροχό, προκαλώντας την ταλαντωτική κίνηση του σωματιδίου. Η βαρυτική δύναμη μεταξύ δύο αντικειμένων εξαρτάται από τις μάζες τους και την απόσταση μεταξύ τους. Όσο μεγαλύτερες είναι οι μάζες τους και όσο πιο κοντά βρίσκονται, τόσο ισχυρότερη είναι η βαρυτική έλξη. Οι φυσικοί Fuchs et al μέτρησαν μια βαρυτική δύναμη 30 atto-Νewton (10-18N) στο αιωρούμενο σωματίδιο. Σίγουρα δεν φτάνει ακόμα την κβαντική βαρύτητα, αλλά είναι ένα σκαλοπάτι προς αυτήν.

Εφαρμόζοντας το νόμο της παγκόσμιας έλξης του Νεύτωνα,
F=G \, \dfrac{m \cdot M}{r^{2}}, για m \cong 0,5 \, mgM \cong 1\, kgr \cong 1 \, m και G \cong 6 \cdot 10^{-11} \, N \cdot m^{2} \cdot kg^{-2}, προκύπτει ότι η βαρυτική δύναμη μεταξύ των μαζών m και Μ είναι F \cong 30 \cdot 10^{-18} \,N ή 30 atto-Νewton.

Έχοντας αποδείξει ότι η διάταξή τους λειτουργεί, οι ερευνητές ελπίζουν τώρα να μετρήσουν πώς λειτουργεί η βαρύτητα μεταξύ όλο και πιο μικρότερων σωματιδίων, η συμπεριφορά των οποίων θα καθορίζεται από τους κανόνες της κβαντικής μηχανικής.

διαβάστε περισσσότερα: Quantum physics makes small leap with microscopic gravity measurement

Παρακολουθείστε το βίντεο της Sabine Hossenfelder:

 

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης