Jump to content

Μαύρες Τρύπες


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Υπερμεγέθης μαύρη τρύπα «καταβροχθίζει» ένα αστέρι! :cheesy:

Αστρονόμοι από διάφορες χώρες, μεταξύ των οποίων ένας Έλληνας επιστήμονας της διασποράς, εντόπισαν μια τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός μακρινού γαλαξία, η οποία απορροφά ένα άστρο, ενώ την ίδια ώρα ένας πίδακας ύλης εκτοξεύεται από την «καρδιά» του γαλαξία.

Η παρατήρηση του σπάνιου φαινομένου στον γαλαξία Swift J1644+57, σε απόσταση 3,9 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη, έγινε με ένα ευρωπαϊκό δίκτυο από ραδιοτηλεσκόπια εκτεταμένα πάνω σε όλη τη Γη, γνωστό και ως European VLBI Network. Πρόκειται για μια συμβολομετρική διάταξη, που περιλαμβάνει πάνω από 20 επιμέρους ραδιοτηλεσκόπια, μεταξύ αυτών μερικά από μεγαλύτερα και πιο ευαίσθητα στον κόσμο.

Η ανακάλυψη, με επικεφαλής τον Τζουν Γιανγκ του Διαστημικού Παρατηρητηρίου Ονσάλα του σουηδικού Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Τσάλμερς, παρουσιάσθηκε στο συνέδριο της Ευρωπαϊκής Εβδομάδας Αστρονομίας (EWASS 2016) στο Ίδρυμα Ευγενίδου στην Αθήνα, ενώ παράλληλα δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας της Βρετανίας. Μεταξύ των ερευνητών είναι ο καθηγητής Δημήτρης Γιαννιός του Τμήματος Φυσικής και αστρονομίας του Πανεπιστημίου Purdue των ΗΠΑ, ο οποίος απέκτησε το διδακτορικό του στην αστροφυσική το 2005 από το Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Οι παρατηρήσεις έδειξαν ότι καθώς το αστέρι άρχισε να διαλύεται για να απορροφηθεί από την μαύρη τρύπα στο κέντρο του συγκεκριμένου γαλαξία, ένα μέρος της ύλης του ακτινοβολεί έντονο φως στις ακτίνες X. Παράλληλα, ένα άλλο μέρος της αστρικής ύλης καταφέρνει να διαφύγει από το έντονο βαρυτικό πεδίο της μαύρης τρύπας και εκτοξεύεται με τη μορφή πίδακα σωματιδίων από αυτήν, ο οποίος κινείται σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός και εκπέμπει ισχυρά ραδιοσήματα.

Είναι η πρώτη φορά που η συνεχώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία των ραδιοτηλεσκοπίων καθιστά εφικτή μια τέτοια παρατήρηση. Στο κοντινό μέλλον νέα πιο προηγμένα γιγάντια ραδιοτηλεσκόπια τα οποία ήδη κατασκευάζονται, όπως το FAST (Five hundred meter Aperture Spherical Telescope) στην Κίνα και το SKA (Square Kilometer Array) στη Νότια Αφρική, θα δώσουν ακόμη περισσότερες πληροφορίες για το τι συμβαίνει κοντά στις αινιγματικές μαύρες τρύπες.

http://www.pronews.gr/portal/20160707/genika/diastima/49/fovero-vinteo-ypermegethis-mayri-trypa-katavrohthizei-ena-asteri

2129337738__0A8501.JPG.a4c79db282b9e4a0ace406782cf921a5.JPG

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Οι περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες του Roy Kerr και ο Αχιλλέας Παπαπέτρου. :cheesy:

Τα επιστημονικά βραβεία Crafoord δίνονται κάθε χρόνο από την Σουηδική Βασιλική Ακαδημία σε τομείς που δεν περιλαμβάνουν τα βραβεία Νόμπελ, όπως τα μαθηματικά, η αστρονομία κ.ά.

https://en.wikipedia.org/wiki/Crafoord_Prize

Το βραβείο Crafoord 2016 στην αστρονομία δόθηκε στον νεοζηλανδό Roy Kerr και τον αμερικανό Roger Blandford «για το θεμελιώδες έργο τους σχετικά με τις περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες» .

Στο πλαίσιο των βραβείων Crafoord, διοργανώθηκε τον περασμένο Μάιο συμπόσιο αστροφυσικής στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα με θέμα τις «Περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες και τις αστροφυσικές συνέπειες» , όπου μίλησε και ο Roy Kerr. Στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να παρακολουθήσετε την ομιλία του.

Μετά το 27ο λεπτό, o Roy Kerr αναφέρεται στην ιστορική διάλεξη που έδωσε τον Δεκέμβριο του 1963, στο 1ο Συμπόσιο Σχετικιστικής Αστροφυσικής που πραγματοποιήθηκε στο Ντάλας του Τέξας. Το συνέδριο αυτό, στο οποίο συμμετείχαν 300 επιστήμονες, είχε ως στόχο να προωθηθεί ο διάλογος μεταξύ των σχετικιστών, των αστρονόμων και των αστροφυσικών, για να επιταχυνθεί η πρόοδος στη μελέτη των κβάζαρ.

Εκεί παρουσιάστηκε από τον Kerr για πρώτη φορά μια λύση της εξίσωσης πεδίου του Αϊνστάιν που περιέγραφε την χωροχρονική καμπύλωση έξω από ένα περιστρεφόμενο άστρο. Η λύση που έδωσε ο Kerr ήταν η αφετηρία για την κατοπινή έρευνα των ιδιοτήτων των περιστρεφόμενων μαύρων τρυπών, συμπεριλαμβανόμενης της δυνατότητας αποθήκευσης και απελευθέρωσης περιστροφικής ενέργειας. Όμως η πλειοψηφία των επιστημόνων που συμμετείχε στο συνέδριο έδειξε προκλητική αδιαφορία γι αυτή την τόσο σημαντική ανακοίνωση, γεγονός προκάλεσε την οργή του Αχιλλέα Παπαπέτρου.

https://en.wikipedia.org/wiki/Achilles_Papapetrou

Ιδού πως περιγράφει την παρουσίαση αυτή ο Kip S. Thorne στο βιβλίο του «Μαύρες τρύπες και στρεβλώσεις του χρόνου», εκδόσεις κάτοπτρο:

(…) Μεταξύ των διαλέξεων υπήρξε και μια σύντομη, δεκάλεπτη παρουσίαση από έναν νεαρό νεοζηλανδό μαθηματικό, τον Roy Kerr, ο οποίος ήταν άγνωστος στους υπόλοιπους συνέδρους. Ο Kerr είχε ανακαλύψει πρόσφατα μια λύση της εξίσωσης πεδίου του Αϊνστάιν – η οποία δέκα χρόνια αργότερα θα αποδεικνυόταν ότι περιγράφει όλες τις ιδιότητες των περιστρεφόμενων μαύρων τρυπών, συμπεριλαμβανόμενης της δυνατότητας αποθήκευσης και απελευθέρωσης περιστροφικής ενέργειας. Ήταν η λύση που θα γινόταν τελικά ένα από τα θεμέλια στα οποία θα στηριζόταν η εξήγηση της προέλευσης της ενέργειας των κβάζαρ. Το 1963 όμως, η λύση του Kerr φαινόταν στους περισσότερους επιστήμονες απλώς ένα περίεργο μαθηματικό αποτέλεσμα. Κανείς δεν φανταζόταν ακόμη ότι αυτή η λύση περιέγραφε μια μαύρη τρύπα – αν και ο Kerr διατύπωσε την υπόθεση ότι ίσως η λύση του να βοηθούσε με κάποιο τρόπο στη βαθύτερη κατανόηση της κατάρρευσης των περιστρεφόμενων άστρων.

Οι αστρονόμοι και οι αστροφυσικοί είχαν έρθει στο Ντάλας για να συζητήσουν για τους κβάζαρ, δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για το μαθηματικό πρόβλημα του Kerr, το οποίο φαινόταν να απευθύνεται μόνο σε μυημένους. Έτσι, μόλις ο Kerr σηκώθηκε να μιλήσει, πολλοί βγήκαν από την αίθουσα διαλέξεων και κατευθύνθηκαν στο φουαγιέ για να συζητήσουν γύρω από την αγαπημένη τους θεωρία σχετικά με τους κβάζαρ. Άλλοι, λιγότερο ευγενικοί, παρέμειναν στην αίθουσα και άρχισαν να συζητούν ψιθυριστά. Πολλοί από τους υπόλοιπους λαγοκοιμόνταν, προσπαθώντας μάταια να αναπληρώσουν τον ύπνο που είχαν χάσει εξαιτίας των νυχτερινών επιστημονικών συζητήσεων. Μόνο μια μικρή μερίδα σχετικιστών παρακολούθησε με τεταμένη προσοχή.

Ο Αχιλλέας Παπαπέτρου, μια από τις ηγετικές φυσιογνωμίες στο χώρο της σχετικότητας, «καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα». Μόλις ο Kerr τελείωσε την ομιλία του, ο Παπαπέτρου ζήτησε τον λόγο, σηκώθηκε όρθιος και με πάθος άρχισε να εξηγεί πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχε καταφέρει ο Kerr. O ίδιος ο Παπαπέτρου προσπαθούσε επί τριάντα χρόνια να βρει μια τέτοια λύση της εξίσωσης του Αϊνστάιν – όπως και άλλοι σχετικιστές -, χωρίς όμως επιτυχία. Οι αστρονόμοι και οι αστροφυσικοί επιδοκίμασαν από ευγένεια τα λόγια του κουνώντας το κεφάλι τους· στη συνέχεια, όταν ο επόμενος ομιλητής άρχισε να μιλά πάνω σε κάποια θεωρία για τους κβάζαρ, βυθίστηκαν πάλι στα ξεχωριστά ενδιαφέροντά τους, και η συνεδρίαση ξαναβρήκε το ρυθμό της (…)http://physicsgg.me/2016/07/18/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b5%cf%86%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-roy/

kerr.thumb.png.c555ca3cf8997d6887b178279ab97be5.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Ερευνητής δημιούργησε μαύρη τρύπα στο... εργαστήριο. :cheesy:

Μαύρη… τρύπα δημιούργησε στο εργαστήριό του ο Τζέιμς Στάινχαουερ, ερευνητής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας Technion-Israel στη Χάιφα του Ισραήλ, επιβεβαιώνοντας την αμφιλεγόμενη θεωρία του κορυφαίου αστροφυσικού Στίβεν Χόκιγνκ 40 χρόνια μετά από την παρουσίασή της στον επιστημονικό κόσμο.

Ο ερευνητής και η ομάδα του κατάφεραν να προσομοιώσουν το φαινόμενο αυτό στο εργαστήριο και δημιούργησαν το ανάλογο μιας μαύρης τρύπας, που αντί να παγιδεύει το φως, «συλλαμβάνει» ηχητικά κύματα.

Στην αρχή, ο ερευνητής χρησιμοποιεί καθρέφτες και λέιζερ για να ψύξει άτομα ρουβιδίου και να ρίξει τη θερμοκρασία τους κοντά στο μηδέν.

Mε αυτό τον τρόπο δημιουργείται μια ροή ατόμων, γνωστή στον κόσμο της φυσικής ως συμπύκνωμα Μποζ-Αϊνστάιν.

Στη συνέχεια, τα άτομα αυτά εισέρχεται στο κενό και στη συνέχεια ένα μπλε λέιζερ πυροδοτεί τη μαύρη τρύπα.

H άκρη αυτής της μαύρης τρύπας είναι γνωστή σύμφωνα με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας ως «ορίζοντας των γεγονότων» -το σημείο «χωρίς επιστροφή» ή το σημείο στο οποίο η βαρυτική έλξη γίνεται τόσο δυνατή ώστε κάθε διαφυγή να είναι αδύνατη.

Το πείραμα αυτό επιβεβαιώνει την θεωρία της ακτινοβολίας του Στίβεν Χόκινγκ, η οποία αναφέρει ότι οι μαύρες τρύπες δεν είναι απόλυτα μαύρες αλλά εκπέμπουν μια αμυδρή ακτινοβολία.

Ο ειδικός από το Ισραήλ εξηγεί ότι οι δικές του μαύρες τρύπες, σε αντίθεση με αυτές που βλέπουμε στις ταινίες, δεν είναι επικίνδυνες. Και πως το ξέρουμε αυτό; Το μηχάνημά του έχει ήδη δημιουργήσει περισσότερες από 4.000 τέτοιες μαύρες τρύπες και ο… πλανήτης μας συνεχίζει να υπάρχει. «Δεν είναι πραγματική μαύρη τρύπα, απορροφά μόνο ηχητικά κύματα» δήλωσε ο ειδικός στο CNN.

H ανακάλυψη αυτή, σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί από την επιστημονική κοινότητα, προσθέτει ένα ακόμα κομμάτι στο «πάζλ» του απέραντου σύμπαντος και πως το κατανοούμε. «Ένας από τους βασικούς λόγους που ερευνούμε τις μαύρες τρύπες είναι όχι για να μάθουμε περισσότερα για αυτές αλλά να κατανοήσουμε καλύτερα τους φυσικούς νόμους. Και οι φυσικοί νόμοι έχουν εφαρμογές, πιθανώς σε πολλά χρόνια από τώρα και κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει σήμερα ποιες θα είναι αυτές»

Με την επιβεβαίωση του πειράματος, η ομάδα από το Ισραήλ θα «δώσει» στον Στίβεν Χόκινγκ και μια ευκαιρία να τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ, 40 ολόκληρα χρόνια αφότου δέχτηκε σφοδρή κριτική για τη θεωρία του.

http://www.ethnos.gr/epistimi/arthro/ereunitis_dimiourgise_mauri_trypa_sto_ergastirio-64467806/

newego_LARGE_t_1101_54769775.thumb.jpg.70c1ee693da398395093d125283f0fd0.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...

Γαλαξιακό τροχαίο αφήνει μαύρη τρύπα μόνη και γυμνή. :cheesy:

«Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο» λένε οι αστρονόμοι που ανακάλυψαν τα θλιβερά αποτελέσματα ενός κοσμικού δυστυχήματος: μια μαύρη τρύπα που απέμεινε μονάχη στο Διάστημα μετά τη σύγκρουση του γαλαξία της με έναν πολύ μεγαλύτερο γαλαξία.

Σχεδόν όλοι οι γαλαξίες πιστεύεται ότι κρύβουν στο κέντρο τους μαύρες τρύπες, οι οποίες ρουφούν διαρκώς υλικό και σταδιακά φτάνουν σε ακραίες μάζες, εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερες από τη μάζα του Ήλιου.

Όταν δύο γαλαξίες τύχει να συγκρουστούν και να συγχωνευτούν, οι μαύρες τρύπες στα κέντρα τους συχνά πλησιάζουν η μία την άλλη και τελικά συγχωνεύονται κι αυτές, σχηματίζοντας μια νέα, βαρύτερη μαύρη τρύπα.

Όπως φαίνεται, όμως, οι μαύρες τρύπες ενίοτε γλιτώνουν τη συγχώνευση.

Οι ερευνητές που υπογράφουν τη νέα μελέτη στο Astrophysical Journal χρησιμοποίησαν το μεγάλο ραδιοτηλεσκόπιο VLBA για να αναζητήσουν μαύρες τρύπες που κινούνται σπειροειδώς η μία γύρω από την άλλη λίγο πριν τελικά ενωθούν -αυτό θα αποτελούσε μαρτυρία μιας γαλαξιακής συγχώνευσης στα τελικά στάδιά της.

«Αντί για αυτό, βρήκαμε αυτή τη μαύρη τρύπα να απομακρύνεται από έναν μεγάλο γαλαξία αφήνοντας ένα ίχνος από συντρίμμια πίσω της» λέει ο Τζέιμς Κόντον του αμερικανικού Εθνικού Παρατηρητηρίου Ραδιοαστρονομίας.

«Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο» επισημαίνει.

Η εικόνα που προκύπτει είναι ότι η μαύρη τρύπα βρισκόταν στο κέντρο ενός μικρού γαλαξία που έτυχε την ατυχία να πλησιάσει έναν πολύ μεγαλύτερος. Η βαρύτητα του μεγάλου γαλαξία τράβηξε και ρούφηξε τα άστρα του μικρού γαλαξία στον μεγάλο.

Η μαύρη τρύπα, μαζί με λιγοστά άστρα, είναι πια ό,τι απέμεινε από τον άτυχο μικρό γαλαξία.

Ακόμα και τα άστρα αυτά, εκτιμούν οι ερευνητές, θα σβήσουν σε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια. Η μαύρη τρύπα, πάλι, θα συνεχίσει για πάντα στο ταξίδι της, απομακρυνόμενη από τον ένοχο του φονικού με ταχύτητα 3.200 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500112414

05E98E728113B94800B08B60928F444F.jpg.4d7f1893b489d19a42b26ea1a26c6fa9.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Αντίστροφη μέτρηση για την πρώτη «φωτογράφηση» μιας μαύρης τρύπας. :cheesy:

Για πρώτη φορά, την επόμενη άνοιξη ένα δίκτυο εννέα επίγειων ραδιοηλεσκοπίων θα αποπειραθεί να απαθανατίσει το «προφίλ» μιας μαύρης τρύπας. Στόχος του Event Horizon Telescope (ΕΗΤ), όπως ονομάζεται το πρότζεκτ, είναι να «φωτογραφήσει» τον Τοξότη Α*, τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του Γαλαξία μας.

Ήδη έχει ολοκληρωθεί ένα αρκετά μεγάλο μέρος της τεχνικής προετοιμασίας. Έτσι, οι επιστήμονες εκτιμούν πως τον Απρίλιο του 2017 θα καταφέρουν να φωτογραφήσουν για πρώτη φορά μία μαύρη τρύπα.

Οι μαύρες τρύπες είναι τα «απομεινάρια» πολύ μεγάλων άστρων, τα οποία έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα που «καταπίνουν» οποιοδήποτε φωτόνιο ή σώμα βρεθεί στην εμβέλεια του πανίσχυρου βαρυτικού τους πεδίου, ή αλλιώς στον ορίζοντα γεγονότων, όπως ονομάζεται.

Επομένως, οι επιστήμονες δεν θα απαθανατίσουν την ίδια τη μαύρη τρύπα αλλά το «προφίλ» του ορίζοντα γεγονότων, μέσω της ποσότητας θερμού αερίου που περιδίνεται στην περιφέρειά του, πριν εξαφανισθεί για πάντα στο εσωτερικό του Τοξότη Α*.

«Υπάρχουν αρκετά εμπόδια που θα πρέπει να ξεπερασθούν για να αποτυπωθεί ο Ταξότης Α* – που ουσιαστικά είναι ένα εξαιρετικά μικρό ίχνος στον ουρανό», λέει στην ιστοσελίδα Futurism η Φέριαλ Οζέλ, καθηγήτρια φυσικής και αστρονομίας στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα και μέλος του πρότζεκτ.

Ο λόγος είναι πως η μαύρη τρύπα απέχει 25.000 έτη φωτός από τη Γη. Σύμφωνα με την Οζέλ, είναι σαν να θέλουν να διακρίνουν ένα CD που βρίσκεται στην επιφάνεια της Σελήνης.

Γι’ αυτό και οι επιστήμονες θα συνδυάσουν εννιά ραδιοτηλεσκόπια από τις τέσσερις γωνιές του πλανήτη, όπως τις ΗΠΑ, την Ισπανία και τη Γαλλία, δημιουργώντας έτσι ένα «εικονικό» τηλεσκόπιο με πρωτόγνωρη ευκρίνεια. Επίσης, θα αξιοποιήσουν ένα μήκος κύματος ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας το οποίο διαπερνά όχι μόνο τα νέφη γύρω από τη μαύρη τρύπα, αλλά και τη γήινη ατμόσφαιρα.

Πέρα από το ότι θα πρόκειται για επίτευγμα από τη σκοπιά της παρατηρησιακής φυσικής, η «φωτογράφηση» του Τοξότη Α* θα δώσει τη δυνατότητα να ελεγχθεί μία ακόμη φορά η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας. Σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν, οι μαύρες τρύπες παραμορφώνουν τοπικά τον χωρόχρονο, ενώ μάλιστα μπορεί να υπολογισθεί η παραμόρφωση.

Έτσι, οι εικόνες του Τοξότη Α* αναμένεται να παρουσιάζουν τη μορφή ενός μηνίσκου, οι διαστάσεις του οποίου θα πρέπει να συμφωνούν με τις προβλέψεις της Γενικής Σχετικότητας. Σε αντίθετη περίπτωση, αυτό θα σημαίνει πως η θεωρία χρειάζεται βελτίωση.

Πριν πάντως «φωτογραφηθεί» ο Τοξότης Α*, οι επιστήμονες ήδη έχουν αποφασίσει πως το επόμενο βήμα θα είναι να απαθανατίσουν τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στον γαλαξία Messier 87. Η συγκεκριμένη μαύρη τρύπα είναι πολύ μεγαλύτερη από τον Τοξότη Α*, ενώ από αυτήν εκτινάσσονται τεράστιοι πίδακες πλάσματος στο διάστημα.

http://physicsgg.me/2016/11/11/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7-%ce%bc%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7-%cf%86%cf%89%cf%84/

mauri-trupa-diastima.jpg.a79f2bd41c40031eaf343df225cfc821.jpg

ut_interstellaropener_f.thumb.png.98cd5c687d3f2a239adc73ee6149fe71.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η γέννηση των άστρων και οι μαύρες τρύπες. :cheesy:

Τα τελευταία λίγα χρόνια μια νέα ομάδα επιστημονικών ανακαλύψεων έρχεται να αλλάξει την καθιερωμένη εικόνα μας για τις υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες ως «πηγάδια» στη μέση των γαλαξιών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα στις μαύρες τρύπες πέφτει αέριο από τους γαλαξίες που τις φιλοξενούν, αλλά, την ίδια στιγμή, μέσα από αυτές, αναβλύζουν πίδακες και ακτινοβολία, που με τη σειρά τους δημιουργούν ανέμους που μπορούν να επηρεάσουν την ύλη του γαλαξία, αλλά και τη δημιουργία νέων αστεριών μέσα σε αυτόν.

Θεωρητικά, υπήρχε η πρόβλεψη ότι η δημιουργία αστεριών σε έναν γαλαξία μπορεί να επηρεαστεί από την ύπαρξη μαύρων τρυπών στο κέντρο του. Παρ’ όλα αυτά, μόλις πρόσφατα άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες αποδείξεις ότι αυτό συμβαίνει και να αποκαλύπτονται κομμάτια αυτού του μηχανισμού. Ενα σημαντικό μέρος αυτών των αποδείξεων ήρθε πριν από λίγες ημέρες ως αποτέλεσμα της ερευνητικής δουλειάς μιας ευρωπαϊκής επιστημονικής ομάδας με επικεφαλής τη δρα Καλλιόπη Δασύρα, αστροφυσικό από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, που εξειδικεύεται στη μελέτη της εξέλιξης των γαλαξιών.

Η 35χρονη επιστήμονας μελετά τις ιδιότητες των γαλαξιών εδώ και 14 χρόνια. Η αγάπη της όμως για τον ουρανό ξεκινάει από παιδί. Από τότε που θυμάται τον εαυτό της περνούσε ατέλειωτα βράδια κάτω από τον έναστρο ουρανό, κοιτάζοντας τα ουράνια σώματα και ψάχνοντας για δορυφόρους.

Δεν ήταν ακόμα 12 χρόνων όταν πήρε στα χέρια της το πρώτο της τηλεσκόπιο και από τότε οι βόλτες στην ορεινή Κορινθία για παρατηρήσεις έγιναν οικογενειακή συνήθεια. Δεν σταμάτησε ποτέ να κοιτάζει ψηλά, είτε αυτός ήταν ο ουρανός είτε τα επόμενα βήματα της ζωής και της καριέρας της.

Μετά τις σπουδές της στη φυσική στο πανεπιστήμιο Κρήτης, έκανε το διδακτορικό της στο Μόναχο, στο ινστιτούτο Μαξ Πλανκ. Στη συνέχεια εργάστηκε ως ερευνήτρια στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (Caltech), στο Κέντρο του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Spitzer. Tο 2009 επέστρεψε στην Ευρώπη όπου ξεκίνησε την έρευνά της πάνω στους γαλαξιακούς ανέμους, δίπλα στην πολυβραβευμένη αστροφυσικό Φρανσουάζ Κoμπ, στο Αστεροσκοπείο του Παρισιού.

Κερδίζοντας για δεύτερη φορά την εξαιρετικά ανταγωνιστική και υψηλού κύρους ευρωπαϊκή χρηματοδότηση Marie Curie Intra-European Fellowship, η δρ Δασύρα επέστρεψε στην Ελλάδα πριν από περίπου δύο χρόνια. Εδώ, μεταξύ άλλων, μελετά και τον γαλαξία IC5063 που της αποκάλυψε τα μυστικά της αλληλεπίδρασής του με τη μαύρη τρύπα που φιλοξενεί στο κέντρο του. Ο γαλαξίας αυτός βρίσκεται σε σχετικά μικρή απόσταση από τον δικό μας γαλαξία και συγκεκριμένα σε απόσταση 160 εκατομμυρίων ετών φωτός. Σε αυτόν, η δρ Δασύρα με τους συνεργάτες της όχι μόνο κατάφερε να παρατηρήσει την εκτόξευση αερίου και τη δημιουργία ανέμων εξαιτίας της μαύρης τρύπας, αλλά ανακάλυψε και τις φυσικές ιδιότητες αυτού του αερίου. Συγκεκριμένα, εκείνο που μέτρησαν οι επιστήμονες, όπως περιγράφουν στη δημοσίευσή τους την 1η Νοεμβρίου στο επιστημονικό περιοδικό Astronomy and Astrophysics, είναι η μάζα και η θερμοκρασία μορίων στον άνεμο.

Η πιο ακριβής μέτρηση

«Είναι η πρώτη φορά που μια έρευνα δείχνει τις λεπτομέρειες της λειτουργίας αυτού του μηχανισμού, τοποθετώντας μαζί πολλά κομμάτια του παζλ» λέει η Κλαούντια Τσικόνε, ερευνήτρια στο αστεροσκοπείο της Μπρέρα του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής της Ιταλίας, η οποία δεν συμμετείχε στην παραπάνω έρευνα. «Η μέτρηση της μάζας που απομακρύνεται πιστεύουμε ότι είναι πιο ακριβής, σε σχέση με προηγούμενες μετρήσεις άλλων ερευνητικών ομάδων», λέει ο Αντρέα Φεράρα, καθηγητής Κοσμολογίας στο πανεπιστήμιο Scuola Normale Superiore της Πίζας. Για τις παραπάνω παρατηρήσεις, η δρ Δασύρα συνέλεξε δεδομένα από τη μεγαλύτερη μέχρι στιγμής συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων στον κόσμο, την ALMA (Atacama Large Millimeter Array), που βρίσκεται στην έρημο Ατακάμα της Χιλής σε υψόμετρο 5.000 μέτρων. Αυτό το «πάρκο» ραδιοτηλεσκοπίων αποτελείται από 66 αντένες μεγάλης διακριτικής ικανότητας και με τα εγκαίνια της λειτουργίας του πριν από τρία χρόνια, δόθηκε μια μεγάλη ώθηση στη μελέτη των γαλαξιακών ανέμων και πώς αυτοί επιδρούν στη γέννηση νέων αστεριών. «Η κατανόηση των μηχανισμών που σταματούν τη δημιουργία αστεριών είναι σημαντική για να καταλάβουμε πώς οι γαλαξίες απέκτησαν την μορφή στη οποία τους βλέπουμε εμείς σήμερα», λέει η δρ Δασύρα.

Η αστρογένεση είναι ένα φαινόμενο που μελετάται εδώ και πολλές δεκαετίες και είναι γνωστό ότι τα αστέρια, όπως και οι πλανήτες, δημιουργούνται από τη συμπύκνωση αερίων νεφών εξαιτίας της ίδιας τους της βαρύτητας. «Ενας γαλαξίας δημιουργεί αστέρια με έναν συγκεκριμένο ρυθμό. Για παράδειγμα, ο δικός μας γαλαξίας φτιάχνει τρία νέα αστέρια τον χρόνο», λέει ο καθηγητής Φεράρα.

Παρ’ όλα αυτά, όσο μεγαλώνει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός γαλαξία, τόση περισσότερη ύλη –αέριο, αλλά και ολόκληρα αστέρια– πέφτει μέσα σε αυτή, κάνοντάς την να ακτινοβολεί και να σπρώχνει μακριά το αέριο που την περιβάλλει. «Επειδή χάνεται συνεχώς αέριο, η αστρογένεση “λιμοκτονεί”», εξηγεί ο καθηγητής Φεράρα.

Ο πίδακας διαλύει τον γαλαξία

Εκτός από την ακτινοβολία της μαύρης τρύπας, μεγάλη ποσότητα αερίου του δίσκου του γαλαξία απομακρύνεται και εξαιτίας του πίδακά της, δηλαδή μιας δέσμης σωματιδίων με μεγάλες ταχύτητες που διαδίδεται μέσα στον γαλαξία. Αυτή η δέσμη έχει την ικανότητα να επηρεάζει τον δίσκο του γαλαξία ακόμα και σε μεγάλες αποστάσεις και να εναποθέτει σε αυτόν πολύ μεγάλη ενέργεια. «Ο πίδακας σπρώχνει το αέριο του γαλαξία και το διαλύει, όπως ακριβώς συμβαίνει με ένα σύννεφο στη Γη που σιγά σιγά ανοίγει», εξηγεί η δρ Δασύρα. Και προσθέτει: «Ολα αυτά όμως τα γνωρίζαμε. Εκείνο που δεν ξέραμε είναι εάν αυτή η αραίωση των νεφών μπορεί να επηρεάσει και τα πυκνά αέρια που βρίσκονται στο κέντρο των νεφών, εκεί όπου δημιουργούνται αστέρια».

«Αυτό είναι κάτι που το υποπτευόμασταν, όμως δεν γνωρίζαμε σε ποιο βαθμό συμβαίνει και ποια είναι η ένταση αυτής της αλληλεπίδρασης», λέει ο αστροφυσικός Ανδρέας Ζέζας, αν. καθηγητής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης. «Τα αποτελέσματα της δρος Δασύρα, ρίχνουν νέο, λεπτομερές και σημαντικό φως στην αλληλεπίδραση μεταξύ του πίδακα που εκτοξεύεται από υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες και του μέσου που την περιβάλλει», λέει ο Γάλλος αστρονόμος, Πιερ Κοξ, διευθυντής της ALMA. Και πράγματι, με τη συγκεκριμένη έρευνα, όχι μόνο αποδεικνύεται ότι επηρεάζονται τα πυκνά αέρια, αλλά και ότι η αραίωσή τους οφείλεται τόσο στη σύγκρουσή τους με τον πίδακα όσο και στη θέρμανσή τους.

Παρότι η συγκεκριμένη μελέτη δεν παρέχει τη «συνταγή» της αλληλεπίδρασης μεταξύ όλων των γαλαξιών και των μαύρων τρυπών, αποκαλύπτει σίγουρα πολλά σημαντικά και χρήσιμα συστατικά της. Ολοι οι επιστήμονες που αναφέρθηκαν παραπάνω συμφωνούν ότι είναι απαραίτητη η συστηματική μελέτη περισσότερων γαλαξιών για να εξαχθούν γενικευμένα συμπεράσματα. Παρ’ όλα αυτά, τέτοιες έρευνες, αποδεικνύουν τη χρησιμότητα της μελέτης της συνεξέλιξης μαύρων τρυπών και γαλαξιών και όχι της εξέλιξης των δύο ανεξάρτητα το ένα από το άλλο.

http://physicsgg.me/2016/11/13/%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%cf%89%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80/

ic5063.jpg.0abdedf52a80fc58a9d7497105a98a18.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Μαύρη τρύπα σκοτώνει τον γαλαξία της! :cheesy:

Σε απόσταση 150 εκ. ετών φωτός από εμάς βρίσκεται στον αστερισμό του Κενταύρου βρίσκεται ο γαλαξίας NGC 4696. Ομάδα αστρονόμων του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble εντόπισαν κολοσσιαία «νήματα» ύλης να τυλίγουν ολόκληρο τον γαλαξία. Τα νήματα αυτά αποτελούνται από σκόνη και ιονισμένο υδρογόνο και οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πηγάζουν από την υπερμεγέθη μελανή οπή που βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία.

Τα νήματα αυτά καταστρέφουν τα νεφελώματα μέσα στα οποία γεννιούνται άστρα. Δεδομένης της έκτασης των νημάτων οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο γαλαξίας εισέρχεται ταχέως σε φάση μη δημιουργίας νέων άστρων και είναι καταδικασμένος έτσι να… πεθάνει. Εχει διαπιστωθεί πώς όταν μια μελανή οπή είναι ενεργή όχι μόνο «καταπίνει» οτιδήποτε βρίσκεται εντός του βεληνεκούς της (άστρα, νέφη ύλης κλπ) αλλά επηρεάζει αρνητικά όλες τις περιοχές με τις οποίες γειτνιάζει. Ομως είναι εξαιρετικά σπάνιο μια μαύρη τρύπα να προκαλεί προβλήματα σε ολόκληρους γαλαξίες.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=849770

54015B7DB56D95D3A0FB82A633B95901.jpg.9bfa0f76fcfab8be83b8a3e5b8102f6f.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Οι θηριώδεις μαύρες τρύπες στο «μικροσκόπιο» της NASA. :cheesy:

Το «πράσινο φως» έδωσε η NASA για μία αποστολή που θα επιτρέψει στους επιστήμονες να μελετήσουν για πρώτη φορά τις κρυμμένες λεπτομέρειες από τα πιο εξωτικά ουράνια σώματα, όπως τις τεράστιες μαύρες τρύπες, τους αστέρες νετρονίων και τους πάλσαρ.

Αντικείμενα όπως οι μαύρες τρύπες θερμαίνουν τα αέρια που τα περιβάλλουν σε θερμοκρασίες άνω του 1 εκατ. βαθμών Κελσίου. Με δεδομένο πως οι ακτίνες Χ που εκπέμπουν τα αέρια είναι πιθανό να πολωθεί, στο πλαίσιο της αποστολής IXPE (Imaging X-ray Polarimetry Explorer), τρία διαστημικά τηλεσκόπια θα μετρήσουν την πόλωση της ακτινοβολίας.

Με αυτό τον τρόπο, οι επιστήμονες θα μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα σχετικά με αυτά τα ακραία περιβάλλοντα, όπου επικρατούν εξαιρετικά ισχυρά βαρυτικά, ηλεκτρικά και μαγνητικά πεδία.

«Καθώς δεν μπορούμε να αποτυπώσουμε τι συμβαίνει στην περιοχή αντικειμένων όπως οι μαύρες τρύπες και οι αστέρες νετρονίων, μελετώντας την πόλωση των ακτίνων Χ που εκπέμπονται από τα αέρια που τα περιβάλλουν, θα αποκαλύψουμε φυσικά φαινόμενα που σχετίζονται με αυτά τα αινιγματικά σώματα», λέει στην ιστοσελίδα της NASA ο Πολ Χερτζ, διευθυντής του Τμήματος Επιστημονικών Αποστολών της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας.

«Η NASA έχει γράψει ιστορία στην εκτόξευση διαστημικών τηλεσκοπίων, στο πλαίσιο του προγράμματος Astrophysics Explorers, με νέες και μοναδικές παρατηρησιακές δυνατότητες. Η αποστολή ΙΧΡΕ θα ανοίξει ένα νέο παράθυρο στο σύμπαν για τους αστρονόμους. Σήμερα, μπορούμε μόνο να μαντέψουμε τι θα ανακαλύψουν».

Τον Σεπτέμβριο του 2014, στο πλαίσιο του Προγράμματος Astrophysics Explorers, η NASA ζήτησε την υποβολή προτάσεων για νέες αποστολές. Κατατέθηκαν 14 προτάσεις, από τις οποίες επιλέχθηκαν τρεις για να αξιολογηθούν από μία επιτροπή της υπηρεσίας όπως και εξωτερικούς επιστήμονες.

Τελικά προκρίθηκε η IXPE, καθώς κρίθηκε πως έχει τη μεγαλύτερη αξία από επιστημονικής σκοπιάς. Επίσης, οι ειδικοί εκτίμησαν πως είναι και η πιο εφικτή για να υλοποιηθεί.

Η αποστολή αναμένεται να εκτοξευθεί το 2020, ενώ εκτιμάται πως θα στοιχίσει 188 εκατ. δολάρια. Στο ποσό αυτό περιλαμβάνεται το κόστος του οχήματος εκτόξευσης, η επιχειρησιακή λειτουργία των δορυφόρων και η ανάλυση των δεδομένων.

Το διαστημόπλοιο θα κατασκευασθεί από την αμερικανική εταιρεία Ball Aerospace. Οι αισθητήρες μέτρησης της πόλωσης των ακτίνων Χ θα αναπτυχθούν στην Ιταλία, καθώς συμμετοχή στην αποστολή θα έχει η Ιταλική Υπηρεσία Διαστήματος.

http://www.naftemporiki.gr/story/1190223/oi-thiriodeis-maures-trupes-sto-mikroskopio-tis-nasa

mauri-trupa.jpg.ca5567b47d5c9f05b347af0fcd4f0b89.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

2 τεράστιες μαύρες τρύπες κρυμμένες στη γειτονιά μας. :cheesy:

Βρετανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν ισχυρές ενδείξεις για την ύπαρξη δύο μαύρων οπών τεραστίων διαστάσεων, οι οποίες βρίσκονται στο κέντρο δύο σχετικά κοντινών γαλαξιών. Παραμένουν πάντως σε απόσταση εκατομμυρίων φωτός και δεν θεωρούνται απειλή για τη Γη.

Οι μαύρες τρύπες είχαν παραμείνει άγνωστες έως τώρα, επειδή είναι κρυμμένες πίσω από ένα προπέτασμα νεφών αερίων και σκόνης. Οι επιστήμονες θεωρούν πολύ πιθανό ότι αρκετές ακόμη μαύρες τρύπες βρίσκονται σε σχετικά κοντινές αποστάσεις, αλλά δεν έχουν εντοπισθεί εξαιτίας του «καμουφλάζ» τους.

«Αυτές οι μαύρες τρύπες βρίσκονται σχετικά κοντά στο γαλαξία μας, όμως μέχρι σήμερα είχαν παραμείνει κρυμμένες από μας. Είναι σαν τα τέρατα που κρύβονται κάτω από το κρεβάτι μας. Οι νέες ανακαλύψεις εγείρουν το ερώτημα πόσες άλλες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες βρίσκονται ακόμη και στο γειτονικό σε μας σύμπαν», δήλωσε ο αστρονόμος ‘Αντι Ανουάρ του Κέντρου Εξωγαλακτικής Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Ντάραμ, σύμφωνα με τις βρετανικές «Ιντιπέντεντ» και «Γκάρντιαν».

Οι δύο γαλαξίες που «φιλοξενούν» τις θηριώδεις μαύρες τρύπες, είναι ο NGC 1448 σε απόσταση 38 εκατομμυρίων ετών φωτός και ο IC 3639 σε απόσταση 170 εκατ. ετών φωτός. Ο εντοπισμός των μαύρων οπών έγινε με το διαστημικό τηλεσκόπιο Nustar (Nuclear Spectroscopic Telescope Array) της NASA.

Οι μαύρες τρύπες διαθέτουν τόσο ισχυρή βαρυτική έλξη, που παγιδεύουν το φως και οτιδήποτε άλλο, ενώ στρεβλώνουν τον χωροχρόνο γύρω τους. Η ανίχνευσή τους γίνεται έμμεσα, κυρίως από την ακτινοβολία που εκπέμπουν τα αντικείμενα, τα οποία πέφτουν μέσα σε αυτές.

https://physicsgg.me/2017/01/08/2-%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%82-%ce%ba%cf%81%cf%85%ce%bc%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b5%cf%82-%cf%83%cf%84/

ic-3639.jpg.115aadd1e70f9f96812ee407a476f8ac.jpg

ngc1448.thumb.jpg.dc2e4e8a15dcdceab3f8ecf03a95c68e.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Οι «Μαύρες Τρύπες» οδηγούν σε άλλα Σύμπαντα λένε νέες θεωρίες. :cheesy:

Τρεις νέες μελέτες για τις μυστηριώδεις μελανές οπές του Σύμπαντος παρουσιάστηκαν αυτές τις μέρες συγκεντρώνοντας τα φώτα της δημοσιότητας αφού η κάθε μια δημιουργεί από μόνη της ένα νέο κύκλο επιστημονικής συζήτησης και έρευνας.

Η πιο εντυπωσιακή εξ αυτών αναφέρει ότι οι μαύρες τρύπες αποτελούν πύλες που συνδέουν το δικό μας Σύμπαν με άλλα σύμπαντα!

Την ύπαρξη αμέτρητων ασύνδετων μεταξύ τους συμπάντων έχουν προτείνει διάφορες θεωρίες όπως αυτή των χορδών αλλά και η κβαντομηχανική. Μια από τις ιδέες που έχουν πέσει στο τραπέζι του επιστημονικού διαλόγου είναι ότι οι ιδιότητες της κβαντομηχανικής που κανονικά επηρεάζουν μόνο τα μικρότερα σωματίδια παίζει κεντρικό ρόλο και στην εξέλιξη του χωροχρόνου.

Σύμφωνα με αυτή την ιδέα ένα αποτέλεσμα αυτής της επιρροής της κβαντομηχανικής είναι ότι μπορούσε να αλλάξει τη κβαντική κατάσταση ενός μικρού «τεμαχίου» χωροχρόνου δημιουργώντας μια κοσμική φυσαλίδα.

Τέτοιες φυσαλίδες θα μπορούσαν να σχηματίζονται συνεχώς μέσα σε ένα νεαρό σύμπαν (σαν το δικό μας) που βρισκόταν σε κατάσταση διαστολής. Αυτές οι φυσαλίδες θα άρχιζαν να διαστέλλονται ανεξάρτητα σχηματίζοντας ένα νέο νεαρό σύμπαν και κάθε νέο νεαρό σύμπαν να γεννά εκ νέου τέτοιες φυσαλίδες που θα δημιουργούν νέα σύμπαντα δημιουργώντας τελικά αυτό που οι θιασώτες αυτής της ιδέας ονομάζουν «Πολυσύμπαν».

Θιασώτης αυτής της ιδέας είναι ο Αλεξ Βίλενκιν, κοσμολόγος του Πανεπιστημίου Tufts στη Μασαχουσέτη. Ο Βίλενκιν μαζί με μια ομάδα συνεργατών του αποφάσισαν να αναζητήσουν τα ίχνη του Πολυσύμπαντος.

Σε πρώτη φάση έκαναν μαθηματικές αναλύσεις για να διερευνήσουν τι ακριβώς συμβαίνει με αυτές τις φυσαλίδες, τον σχηματισμό και την εξέλιξη τους. Οι ερευνητές κατέληξαν στο εξής συμπέρασμα. Οτι οι φυσαλίδες που δημιουργούνται στην αρχή αυτού του φαινομένου θα είναι μεγάλες και θα δημιουργούν μεγαλύτερες από εκείνες μαύρες τρύπες μέσα στις οποίες θα… κρύβονται.

Οι επόμενες γενιές φυσαλίδων θα είναι μικρότερες και θα καταρρέουν σχηματίζοντας τις συμβατικές μελανές οπές που γνωρίζουμε με τον περίφημο «ορίζοντα γεγονότων», το λεγόμενο «σημείο χωρίς επιστροφή», δηλαδή το σημείο στο οποίο η βαρυτική έλξη γίνεται τόσο δυνατή, ώστε κάθε διαφυγή να είναι αδύνατη.

Με απλά λόγια οι ερευνητές αναφέρουν ότι οι κολοσσιαίες μελανές οπές, εκείνες που η μάζα τους είναι δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου είναι πιθανώς πύλες πίσω από τις οποίες βρίσκονται άλλα σύμπαντα. Η μελέτη που παρουσιάζεται στην διαδικτυακή υπηρεσία προδημοσιεύσεων arxiv έχει ήδη προκαλέσει πολλά θετικά σχόλια από επιστήμονες σε όλο τον κόσμο και σίγουρα αν μη τι άλλο εξάπτει την φαντασία.

Μια από τις εντυπωσιακές ανακοινώσεις στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Αστροφυσικής Εταιρείας που γίνεται αυτές τις μέρες στη Φλόριδα έγινε από την Τζούλι Κόμερφορντ, αστροφυσικό του Πανεπιστημίου του Κολοράντο.

Η Κόμερφορντ χρησιμοποιώντας τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Chandra εντόπισε για την ύπαρξη δύο μελανών οπών στο κέντρο ενός γαλαξία. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά σπάνια φαινόμενο αφού μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί μόλις δώδεκα γαλαξίες που στο κέντρο τους υπάρχουν δύο μαύρες τρύπες.

Η δεύτερη και εξίσου σημαντική ανακάλυψη είναι ότι η μια εκ των δύο μελανών οπών είναι πολύ μικρότερη από την άλλη. Αυτό συμβαίνει επειδή όπως διαπίστωσε η ερευνήτρια γύρω από την μικρότερη δεν υπάρχουν άστρα και έτσι δεν έχει με τι να… τραφεί και έτσι δεν αυξάνεται η μάζα της.

Οι δύο μελανές οπές βρίσκονται στον γαλαξία SDSS J1126+2944 που βρίσκεται σε απόσταση 1.3 δισ. ετών φωτός από εμάς. Έχει διαπιστωθεί ότι ο γαλαξίας αυτός αποτελεί προϊόν συγχώνευσης δύο γαλαξιών.

Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι η μικρή μελανή οπή ήταν μεγάλη αλλά κατά τη διάρκεια της συγχώνευσης απώλεσε το μεγαλύτερο μέρος της μάζας της. Μια άλλη είναι ότι είναι μια νεαρή σε ηλικία μελανή οπή η οποία όσο περνά ο χρόνος θα μεγαλώνει.

Όπως και να έχει η ανακάλυψη θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική και οι δύο μαύρες τρύπες θα αποτελέσουν από εδώ και πέρα αντικείμενο προσεκτικής παρατήρησης αφού μπορούν να αποκαλύψουν άγνωστα μέχρι σήμερα δεδομένα για την ύπαρξη και λειτουργία τους. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

Το βελάκι δείχνει τη μικρότερη εκ των δύο μελανών οπών που βρίσκονται στο κέντρο του μακρινού γαλαξία. Οπως φαίνεται και στην εικόνα είναι πράγματι πολύ μικρότερη από την άλλη μελανή οπή στο κέντρο του γαλαξία και οι επιστήμονες μελετούν το σπάνιο φαινόμενο. Credit: (University of Colorado)

Ιάπωνες ερευνητές κατάφεραν να ανιχνεύσουν φως μιας μελανής οπής με ένα απλό οπτικό τηλεσκόπιο. Πρόκειται για μια παρατήρηση που γίνεται για πρώτη φορά για αυτό και θεωρείται σημαντική αφού αποδεικνύεται ότι μπορούν να παρατηρηθούν φαινόμενα σε μια μαύρη τρύπα και από ερασιτέχνες αστρονόμους που χρησιμοποιούν απλά τηλεσκόπια.

Οι ερευνητές κατάφεραν να εντοπίσουν το φως που εξέπεμψε η ενεργή μελανή οπή V404 Cygni που βρίσκεται στον αστερισμό του Κύκνου. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

http://www.pronews.gr/portal/20170118/genika/diastima/49/oi-mayres-trypes-odigoyn-se-alla-sympanta-lene-nees-theories

BLACKHOLE_639_355.jpg.b05e0e80c0762c0438284565fb2147ab.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Μία «μαύρη τρύπα» ενδέχεται να χρειάζεται πάνω από 10 χρόνια για να «καταπιεί» ένα άστρο. :cheesy:

Σε μία ακόμη σημαντική, για τη λειτουργία του σύμπαντος, παρατήρηση προχώρησε η επιστημονική κοινότητα. Μετά από έρευνα πολλών χρόνων, το πανεπιστήμιο του Νιου Χαμπσάιρ ανακοίνωσε πως μία «μαύρη τρύπα» ενδέχεται να χρειάζεται πάνω από 10 χρόνια για να «καταπιεί» ένα άστρο.

Η παρατήρηση έγινε σε ένα φαινόμενο που ξεκίνησε τον Ιούλιο του 2005 και εξακολουθεί να υφίσταται, ενώ είναι άγνωστο το πότε θα φτάσει στην πλήρωσή του. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής επιστήμονας Ντατσέν Λιν, πρόκειται για το μεγαλύτερο σε διάρκεια, καθώς η διαδικασία ήταν συντομότερη σε άλλες περιπτώσεις.

Το φαινόμενο παρατηρείται σε έναν πολύ μακρινό γαλαξία και συγκεκριμένα σε απόσταση 1,8 δισ. έτη φωτός. Η «μαύρη τρύπα» με την επιστημονική ονομασία XJ1500+0154, βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξιακού συστήματος και προσφέρει εξαιρετικά χρήσιμες πλήροφορίες.

http://www.pronews.gr/portal/20170207/genika/diastima/49/mia-mayri-trypa-endehetai-na-hreiazetai-pano-apo-10-hronia-gia-na

_0.jpg.13eaa0d92b48cfa5e432f1877d548f80.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Υπερτηλεσκόπιο ετοιμάζεται να συλλάβει την πρώτη εικόνα μαύρης τρύπας. :cheesy:

Συνδυάζοντας 12 ραδιοτηλεσκόπια διασκορπισμένα σε όλο τον πλανήτη, διεθνής ερευνητική προσπάθεια δημιουργεί ένα εικονικό υπερτηλεσκόπιο που θα μπορούσε να συλλάβει την πρώτη εικόνα από τον ορίζοντα γεγονότων μιας μαύρης τρύπας.

Οι ίδιες οι μαύρες τρύπες είναι βέβαια αδύνατο να φωτογραφηθούν, αφού καταπίνουν το φως που τυχαίνει να τις πλησιάσει -εξ΄ορισμού, οι μαύρες τρύπες είναι κυριολεκτικά απόλυτα μαύρες.

Αυτό που ελπίζουν να καταγράψουν οι ερευνητές με το Τηλεσκόπιο Ορίζοντα Γεγονότων (EHT) είναι το υλικό που περιδινίζεται βίαια γύρω από τη μαύρη τρύπα και εκπέμπει φως λίγο πριν χαθεί για πάντα μέσα στο τέρας.

Η ακτινοβολία αυτή θα μπορούσε να γίνει ορατή ως φωτεινός δακτύλιος ακριβώς έξω από τον λεγόμενο ορίζοντα των γεγονότων -το απόλυτο όριο απόστασης στο οποίο μπορεί κάτι να πλησιάσει τη μαύρη τρύπα χωρίς να παγιδευτεί αναπόδραστα από την βαρυτική έλξη της.

Το εικονικό τηλεσκόπιο EHT θα στρέψει το βλέμμα του στον Τοξότη Α*, τη μαύρη τρύπα που κρύβεται στο κέντρο του Γαλαξία μας, όπως συμβαίνει με τα κέντρα σχεδόν όλων των γαλαξιών.

Ο Τοξότης Α*, του οποίου η ύπαρξη έγινε αντιληπτή λόγω της βαρυτικής επίδρασής του στα κοντινά του άστρα, απέχει 26.000 έτη φωτός από τη Γη και εκτιμάται ότι έχει μάζα 4 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου.

Παρόλο που ο ορίζοντας γεγονότων έχει διάμετρο σχεδόν 20 εκατομμύρια χιλιόμετρα, η άμεση απεικόνισή του από τη Γη μόνο εύκολη υπόθεση δεν είναι.

Το EHT θα σχηματιστεί από 12 επιμέρους ραδιοτηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο, στα οποία έχει εγκατασταθεί ειδικός εξοπλισμός. Από τις 5 έως τις 14 Απριλίου, οι υπεύθυνοι των οργάνων θα συλλέγουν δεδομένα σε σκληρούς δίσκους που θα σταλούν στη συνέχεια στο MIT.

Εκεί, οι ερευνητές θα συνδυάσουν τα επιμέρους δεδομένα με τεχνικές συμβολομετρίας, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ενός τηλεσκοπίου στο μέγεθος της Γης.

Θα περάσουν μήνες μέχρι να ολοκληρωθεί η επεξεργασία των δεδομένων, όμως η εικόνα που αναμένεται να προκύψει θα είναι πραγματικά μια νέα θέα στο Σύμπαν.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500131496

1AF23C0904FE212B429019C7825EC929.jpg.daf3afe798188ca1f9640e8dd7f73f4b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Βαρυτικά κύματα εκσφενδονίζουν μαύρη τρύπα από το κέντρο γαλαξία. :cheesy:

Οι βαρυτικές διαταραχές που προκαλούνται από βίαια φαινόμενα, όπως η σύγκρουση δύο μελανών οπών, μπορεί να διαδίδονται στο χωροχρονικό συνεχές μεταφέροντας τόσο μεγάλα ποσά ενέργειας, ώστε να επιταχύνουν ακόμη και ένα ουράνιο σωμα με μάζα 1 δισ. φορές τη μάζα του Ήλιου.

Το σώμα αυτό είναι μία τερατώδης μαύρη τρύπα, το οποίο απομακρύνεται με ταχύτητα 7,6 εκατ. χλμ./ώρα από το κέντρο του γαλαξία 3C186 που τη «φιλοξενεί», σε απόσταση 8 δισ. ετών φωτός από τον πλανήτη μας. Σύμφωνα με τους Αμερικανούς και Ιταλούς ερευνητές που την εντόπισαν, και υπολόγισαν την ταχύτητά της, η πιο πιθανή αιτία πίσω για την επιτάχυνσή της είναι η «παράσυρσή» της από βαρυτικά κύματα.

Όπως προέβλεψε πρώτος πριν από 101 χρόνια ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, στο πλαίσιο της Γενικής Σχετικότητας, κάθε υλικό σώμα με την κίνησή του προκαλεί «ρυτιδώσεις» στο χωροχρονικό συνεχές, που διαδίδονται με την ταχύτητα του φωτός. Ωστόσο, οι παραμορφώσεις αυτές είναι αρκετά ισχυρές, μόνο στην περίπτωση σωμάτων με τεράστια μάζα, που κινούνται με εξίσου τεράστιες επιταχύνσεις.

Μία τέτοια περίπτωση, υποστηρίζουν οι επιστήμονες, είναι η αιτία και για την επιτάχυνση της μαύρης τρύπας του γαλαξία 3C186. «Εκτιμούμε πως χρειάστηκε τόση ενέργεια όση εκλύεται από την έκρηξη 100 εκατομμυρίων σουπερνόβα, για να “εκσφενδονισθεί” η μαύρη τρύπα», λέει χαρακτηριστικά ο Στέφανο Μπιάνκι, μέλος της ομάδας από το πανεπιστήμιο Roma ΙΙΙ στην Ιταλία.

Η ομάδα χρησιμοποίησε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, για να μελετήσει τον γαλαξία 3C186. Από τις εικόνες του Hubble, αποκάλυψε στον γαλαξία έναν κβάζαρ, δηλαδή έναν ενεργό «πυρήνα» που αποτελεί χαρακτηριστικά ένδειξη για την ύπαρξη μίας τεράστιας μαύρης τρύπας.

Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο, καθώς σχεδόν όλοι οι γαλαξίες «φιλοξενούν» στο κέντρο τους μία μαύρη τρύπα. Η διαφορά ωστόσο με τον 3C186 είναι πως η μαύρη τρύπα του δεν βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία. Μάλιστα, φαίνεται πως έχει ήδη διανύσει απόσταση 35.000 ετών φωτός, ενώ κινείται τόσο γρήγορα που σε 20 εκατομμύρια χρόνια θα έχει «δραπετεύσει» από τον γαλαξία.

Τα δεδομένα από το Hubble, αποκάλυψαν επίσης χαρακτηριστικά τα οποία δημιουργούνται από τις βαρυτικές δυνάμεις που εμφανίζονται κατά τη σύγκρουση δύο γαλαξιών. Με βάση αυτή την παρατήρηση, και θεωρητικούς υπολογισμούς, η ομάδα εκτιμά πως ο 3C186 προήλθε από τη συγχώνευση δύο γαλαξιών, πριν από 1 με 2 δισ. έτη.

Επομένως, σύμφωνα με τους ερευνητές, καθώς οι μαύρες τρύπες των δύο γαλαξιών άρχισαν να στροβιλίζονται η μία γύρω από την άλλη, προκάλεσαν την εκπομπή βαρυτικών κυμάτων, μέχρι να συγκρουστούν. Ωστόσο, λόγω της διαφοράς μάζας που είχαν, τα κύματα ήταν πιο ισχυρά προς μία διεύθυνση.

Έτσι, όταν σχηματίσθηκε μία νέα μαύρη τρύπα από τη συγχώνευσή τους, άρχισε να επιταχύνεται προς την αντίθετη κατεύθυνση από τη διάδοση των ισχυρότερων βαρυτικών κυμάτων.

Αν η θεωρία των επιστημόνων επιβεβαιωθεί, τότε οι παρατηρήσεις τους αποτελούν ισχυρές ενδείξεις για τη συγχώνευση τεράστιων μελανών οπών. Η ομάδα ελπίζει να επιστρατεύσει ξανά το Hubble, μαζί με άλλα όργανα όπως το τηλεσκόπιο ALMA, για να μελετήσει ακόμη καλύτερα αυτό το παράξενο αντικείμενο.

και το σχετικό βίντεο από τη NASA:

Στην φωτογραφία μια αναπαράσταση του πως τα βαρυτικά κύματα μπορούν να ωθήσουν μια μαύρη τρύπα μακριά από το κέντρο ενός γαλαξία. Το σενάριο ξεκινά στην πρώτη εικόνα με την συγχώνευση δυο γαλαξιών – ο καθένας διαθέτει μια μαύρη τρύπα στο κέντρο του. Στην δεύτερη εικόνα, οι δυο μαύρες τρύπες, στον νέο γαλαξία που προέκυψε από την συγχώνευση στροβιλίζονται η μια γύρω από την άλλη. Αυτή η διαδικασία παράγει βαρυτικά κύματα και καθώς συνεχίζουν να ακτινοβολούν προς τα έξω βαρυτική ενέργεια κινούνται όλο και πιο κοντά, όπως δείχνει η τρίτη εικόνα. Αν οι μαύρες τρύπες δεν έχουν την ίδια μάζα και την ίδια ταχύτητα περιφοράς, τότε εκπέμπονται ισχυρότερα βαρυτικά κύματα προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Οι δυο μαύρες τρύπες τελικά συγχωνεύονται, όπως δείχνει η τέταρτη εικόνα, σχηματίζοντας μια γιγάντια μαύρη τρύπα. Η ενέργεια που εκπέμπεται από την συγχώνευση ωθεί την μαύρη τρύπα μακριά από το κέντρο, αντίθετα προς την κατεύθυνση που εκπέμπονται τα ισχυρότερα βαρυτικά κύματα.

http://physicsgg.me/2017/03/28/%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%ba%cf%8d%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%b5%ce%ba%cf%83%cf%86%ce%b5%ce%bd%ce%b4o%ce%bd%ce%b9%ce%b6%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7/

stsci-h-p1712b-f-2400x900.thumb.png.9c9338e91ed26386066d7bd1ee1b6ed8.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια «φωτογράφησης» μιας μαύρης τρύπας. :cheesy:

Όταν διατυπώθηκε, ήταν μία από τις πιο «εξωτικές» προβλέψεις της φυσικής – μιλώντας για σώματα στο σύμπαν που έχουν τόσο μεγάλη πυκνότητα, ώστε να εγκλωβίζουν ακόμη και το φως.

Σήμερα, οι αστρονόμοι γνωρίζουν πως αυτά τα σώματα, δηλαδή οι μαύρες τρύπες, υπάρχουν σχεδόν σε όλους τους γαλαξίες. Ωστόσο, έως τώρα καμία ερευνητική ομάδα δεν έχει «φωτογραφήσει» άμεσα ένα τέτοιο αντικείμενο.

Αυτή την πρωτιά φιλοδοξεί να πετύχει μία διεθνής ομάδα αστρονόμων, επιστρατεύοντας το Event Horizon Telescope, ένα δίκτυο από οκτώ ραδιοτηλεσκόπια από όλο τον πλανήτη.

Μέσα σε ένα χρονικό «παράθυρο» 10 ημερών, που ξεκίνησε από χθες, οι επιστήμονες θα προσπαθήσουν να απαθανατίσουν τον Τοξότη Α*, τη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο του Γαλαξία μας και έχει 4 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο.

Στόχος των αστρονόμων είναι να αποτυπώσουν τον «ορίζοντα γεγονότων» του Τοξότη Α*, δηλαδή την περιοχή γύρω του όπου το βαρυτικό πεδίο είναι τόσο ισχυρό ώστε να μην μπορεί να διαφεύγει κανένα σώμα ή φωτόνιο που θα βρεθεί εντός της.

Αν τα καταφέρουν, τότε θα έχουν εξασφαλίσει την πρώτη άμεση απόδειξη για την ύπαρξη των μελανών οπών – παρόλο που οι επιστήμονες έχουν εδώ και δεκαετίες στη διάθεσή τους αδιάσειστα στοιχεία για το γεγονός ότι τέτοια σώματα τεράστιας πυκνότητας κάθε άλλο παρά σπάνια είναι στο σύμπαν.

Επιπλέον, θα έχουν κάνει το πρώτο βήμα για να εξετάσουν κατά πόσο η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, η οποία είναι το καθιερωμένο μοντέλο περιγραφής της βαρύτητας, ισχύει σε συνθήκες ακραίων βαρυτικών πεδίων.

Έτσι, με δεδομένο πως η Γενική Σχετικότητα δίνει μία ακριβή πρόβλεψη για το μέγεθος και το σχήμα που έχει ο «ορίζοντας γεγονότων» του Τοξότη Α*, οι παρατηρήσεις τους θα δείξουν αν η θεωρία του Άλμπερτ Αϊνστάιν είναι όντως η «τελευταία λέξη» της φυσικής στην κατανόηση των βαρυτικών δυνάμεων.

«Ελπίζουμε πως θα δούμε το μη ορατό», λέει στην ιστοσελίδα του NBC ο Σέπαρντ Ντόλεμαν, διευθυντής του Event Horizon Telescope. «Θέλουμε να διακρίνουμε κάτι που από τη φύση του κάνει ό,τι μπορεί για να μείνει μακριά από τα “βλέμματα”».

Παρόλο που είναι γνωστό ήδη από τη δεκαετία του 1970 πως ο Τοξότη Α* «κατοικεί» στο κέντρο του Γαλαξία μας, η «φωτογράφησή» του έμοιαζε αδύνατη τεχνικά.

Ο λόγος είναι πως έχει μόλις 17 φορές μεγαλύτερη διάμετρο από τον Ήλιο, ενώ βρίσκεται σε απόσταση 26.000 ετών φωτός. Επομένως, για να απαθανατιστεί, θα χρειάζονταν ένα ραδιοτηλεσκόπιο με διαστάσεις όσο ολόκληρη η Γη.

Στην πραγματικότητα, χάρις σε μία τεχνική που ονομάζεται συμβολομετρία, η «συνεργασία» των οκτώ ραδιοτηλεσκοπίων ισοδυναμεί με τη λειτουργία ενός «εικονικού» οργάνου πλανητικών διαστάσεων. Αυτός είναι και ο λόγος που τα ραδιοτηλεσκόπια είναι διασκορπισμένα στις τέσσερις γωνιές της Γης – από τη Χιλή και την Ανταρκτική, μέχρι την Ισπανία και τη Χαβάη.

Οι μαύρες τρύπες είναι… μαύρες, αφού δεν αφήνουν ούτε το φως να διαφύγει, κάτι που σημαίνει πως δεν μπορούν να «φωτογραφηθούν».

Ωστόσο, αυτό που θα αποτυπώσουν οι επιστήμονες είναι τον δίσκο από αέρια και σκόνη που την περιβάλλει, αφού όλο αυτό το υπέρθερμο υλικό ακτινοβολεί καθώς περιδινίζεται γύρω από τον Τοξότη Α* πριν χαθεί για πάντα στο εσωτερικό της.

Αυτό που θα περίμενε κανείς, με βάση την παραπάνω περιγραφή, είναι πως το προφίλ του φωτεινού δίσκου που θα αποτυπωθεί θα μοιάζει με δακτύλιο. Εντούτοις, λόγω ενός φαινομένου της φυσικής (Ντόπλερ), η εικόνα του θα έχει σχήμα μηνίσκου.

Για την αποτύπωση του προφίλ, από χθες και μέχρι τις 14 Απριλίου, οι επιστήμονες ελπίζουν πως θα συγκεντρώσουν τα απαραίτητα δεδομένα και από τα 8 ραδιοτηλεσκόπια.

Στο ίδιο χρονικό διάστημα πάντως, πέρα από τον Ταξότη Α*, στο «στόχαστρο» του Event Horizon Telescope θα βρεθεί και η ακόμη μεγαλύτερη μαύρη τρύπα που «φιλοξενείται» στον M87, ένας γαλαξία σε απόσταση 53,5 ετών φωτός, στον αστερισμό της Παρθένου.

http://www.naftemporiki.gr/story/1222490/ksekinise-i-proti-prospatheia-fotografisis-mias-mauris-trupas

mauri-trupa-diastima.jpg.9fc8835d16fe70bd9aee6388243ab861.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Φυσικός αποκαλύπτει για το τέλος του σύμπαντος μας: «Οι μαύρες τρύπες θα φάνε τα πάντα»

"Οι "μαύρες τρύπες" θα φάνε τα πάντα στο σύμπαν", αυτό ισχυρίζεται ο θεωρητικός φυσικός Robbert Dijkgraaf και εξηγεί τους λόγους στο παρακάτω βίντεο...

"Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ανακάλυψη από τη θεωρία του Αϊνστάιν είναι ότι το σύμπαν επεκτείνεται. Αλλά μάθαμε κάτι ακόμα πιο δραματικό τα τελευταία χρόνια.

Μάθαμε ότι το σύμπαν δεν επεκτείνεται μόνο, αλλά υπάρχει κάτι σαν μια δύναμη μέσα στον κενό χώρο που σπρώχνει το σύμπαν. Στην πραγματικότητα επιταχύνει την επέκταση του σύμπαντος και αυτό έχει πραγματικά δραματικές συνέπειες. Αυτό σημαίνει ότι το μακρινό μέρος του σύμπαντος θα αρχίσει να απομακρύνεται τόσο γρήγορα προ ένα σημείο, που θα ξεπεράσει την ταχύτητα του φωτός.

Δηλαδή, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να τα δούμε. Έτσι, αυτό που θα συμβεί στο δικό μας μέρος του σύμπαντος είναι ότι όλοι οι γειτονικοί γαλαξίες θα εξασθενίσουν αργά. Και μένουμε μόνο με τον γαλαξία μας και ίσως με μερικούς άλλους και αυτό είναι.

Θα είμαστε ένα είδος ζωής σε ένα νησιωτικό σύμπαν. Έτσι, όταν ο γαλαξίας αφεθεί μόνος σε αυτό το άδειο σύμπαν, τα αστέρια θα εξαφανιστούν ένα προς ένα επειδή θα καούν τα καύσιμα τους. Και όταν όλα τα αστέρια φθάσουν σε αυτό το σημείο, η μόνη δύναμη που θα έχει απομείνει είναι η δύναμη της βαρύτητας.

Και οι μαύρες τρύπες θα φάνε τα πάντα στο σύμπαν, και αυτό θα είναι. Είναι ένα πολύ απελπισμένο μέλλον για το σύμπαν. Και νομίζω ότι γι 'αυτό πολλοί φυσικοί ήταν πολύ διστακτικοί να πιστεύουν ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα η αληθινή μελλοντική ιστορία του σύμπαντος. Αλλά αποδεικνύεται ότι όλα τα πειράματα δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση".

http://www.pronews.gr/portal/20170506/genika/epistimes/27120/pos-tha-teleiosei-sympan-mas-oi-mayres-trypes-tha-fane-ta-panta

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 μήνες αργότερα...

Τα μυστήρια των μαύρων τρυπών και της Μεγάλης Έκρηξης μέσα σε έναν κρύσταλλο φωσφιδίου του νιοβίου :cheesy:

Το ανάλογο ενός εξωτικού φαινομένου που μπορεί να πραγματοποιηθεί παρουσία πολύ ισχυρού βαρυτικού πεδίου – τόσο ισχυρού που εμφανίζεται μόνο στο κοντινό περιβάλλον των μαύρων τρυπών ή στις συνθήκες που επικρατούσαν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη – παρατηρήθηκε σε ένα κομμάτι φωσφιδίου του νιοβίου (NbP) στο εργαστήριο.

Μια ερευνητική ομάδα της IBM Research με επικεφαλής τον φυσικό Johannes Gooth στη Ζυρίχη, ανακοίνωσε την παρατήρηση στο εργαστήριο ενός φαινομένου που φέρει το περίεργο όνομα μικτή αξονική (ή χειρόμορφη) βαρυτική ανωμαλία. Πρόκειται για ένα φαινόμενο – περιγράφεται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας ως αποτέλεσμα των τεράστιων μαζών που καμπυλώνουν τον χωροχρόνο – που καταστρέφει την συμμετρία συγκεκριμένου είδους σωματιδίων. Τα σωματίδια αυτά ενώ συνήθως εμφανίζονται σε ζεύγη με την αντίστοιχη κατοπτρική συμμετρία, σύμφωνα με την θεωρία η παρουσία ισχυρού βαρυτικού πεδίου ευνοεί την δημιουργία περισσότερων σωματιδίων του ενός είδους.

To είδος των συνθηκών που απαιτούνται για να αποδειχθεί αυτή η ασυνήθιστη παραβίαση ενός θεμελιώδους «νόμου διατήρησης» δεν μπορούν να δημιουργηθούν στο εργαστήριο. Όμως οι ερευνητές εκμεταλλεύθηκαν μια αναλογία μεταξύ βαρύτητας και θερμοκρασίας για να δημιουργήσουν ένα εργαστηριακό ανάλογο αυτής της ανωμαλίας σε κρυστάλλους φωσφιδίου του νιοβίου. Το φαινόμενο αυτό είναι τόσο δύσκολο να μετρηθεί που ακόμα κι ένα έμμεσο στοιχείο είναι μια σημαντική ανακάλυψη.

Το σχεδιάγραμμα μας δείχνει πως μια μεταβολή θερμοκρασίας σε ένα έναν συγκεκριμένο τύπο κβαντικού υλικού (NbP – φωσφίδιο του νιοβίου) περιγράφεται από τις ίδιες εξισώσεις που καθορίζουν τις συνθήκες που επικρατούν κοντά σε μια μαύρη τρύπα.

Ένα φαινόμενο που πραγματοποιείται σε συνθήκες όπου η καμπύλωση του χωροχρόνου είναι ακραία – όπως στην γειτονιά μιας μαύρης τρύπας ή τις πρώτες στιγμές μετά την Μεγάλη Έκρηξη – αποδεικνύεται πως θα μπορούσαμε να το μελετήσουμε σε μια επιτραπέζια πειραματική διάταξη.

Η παρατήρηση του φαινομένου δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature [Experimental signatures of the mixed axial-gravitational anomaly in the Weyl semimetal NbP].

https://arxiv.org/abs/1703.10682

Το πείραμα δεν περιλάμβανε μαύρες τρύπες ούτε καν βαρυτικά πεδία. Αντ΄αυτών χρησιμοποιήθηκε ένα είδος εξωτικών υλικών που είναι γνωστά ως ημιμέταλλα Weyl – στην συγκεκριμένη περίπτωση φωσφίδιο του νιοβίου.

Τα σωματίδια που επηρεάζονται από την ανωμαλία ονομάζονται φερμιόνια Weyl, τα οποία προτάθηκαν στην δεκαετία του 1920 από τον μαθηματικό Hermann Weyl. Αυτά τα σωματίδια διαφέρουν από τα άλλα είδη φερμιονίων (όπως τα ηλεκτρόνια) επειδή φαίνονται να μην έχουν μάζα και διότι εμφανίζουν κάποιου είδους χειρομορφία. Τα φερμιόνια Weyl δεν έχουν ανιχνευτεί ποτέ ως μεμονωμένες φυσικές οντότητες – αν και πιστεύεται ότι θα μπορούσαν να εμφανίζονται κατά την διάσπαση άλλου είδους σωματιδίων. Όμως, έχουν εντοπιστεί ως «εν δυνάμει» σωματίδια μέσα σε ορισμένους κρυστάλλους. Στα υλικά αυτά τα κβαντομηχανικά φαινόμενα προκαλούν την κίνηση των ηλεκτρονίων ενός υλικού με τέτοιον τρόπο ώστε η συλλογική συμπεριφορά τους μοιάζει με εκείνη των φερμιονίων Weyl. Τα χειρόμορφα φερμιόνια Weyl παράγονται γενικά σε ίσους αριθμούς, ως ζεύγη αντικειμένου-ειδώλου σε καθρέπτη.

To 2015 ερευνητές έδειξαν ότι ισχυρά μαγνητικά και ηλεκτρικά πεδία θα μπορούσαν να σπάσουν αυτή τη συμμετρία μέσα σε ένα κβαντικό υλικό γνωστό ως ημιμέταλλο Dirac, επιβεβαιώνοντας το θεωρητικό φαινόμενο της αξονικής (ή χειρομορφικής) ανωμαλίας.

Τώρα η ομάδα του Gooth επιβεβαιώνει ότι η βαρύτητα – ή η χωροχρονική καμπυλότητα – μπορεί επίσης να καταστρέψει την συμμετρία. Για το δείξουν αυτό, θεώρησαν μια σχέση μεταξύ βαρυτικών και θερμοκρασιακών φαινομένων, σύμφωνα με την οποία η επίδραση της καμπυλότητας του χωροχρόνου στα φερμιόνια Weyl είναι μαθηματικά ισοδύναμη με την επίδραση της βαθμίδας θερμοκρασίας. Με άλλα λόγια, η ανωμαλία θα πρέπει επίσης να εμφανίζεται όταν ένα μέρος του υλικού στο οποίο εμφανίζονται τα «εν δυνάμει» φερμιόνια Weyl είναι θερμότερο από το υπόλοιπο.

Η αιτία έχει τις ρίζες της στην γνωστή εξίσωση ισοδυναμίας μάζας-ενέργειας E=mc2, όπως εξηγεί ο Gooth. Η μάζα ρέει εξαιτίας των μεταβολών του βαρυτικού πεδίου και η ενέργεια ρέει εξαιτίας των μεταβολών θερμοκρασίας. Έτσι, η μεταβολή της θερμοκρασίας μιμείται τις μεταβολές του βαρυτικού πεδίου για τα σχετικιστικά σωματίδια Weyl.

Οι ερευνητές μέτρησαν την αγωγιμότητα του κρυσταλλικού φωσφιδίου του νιοβίου – το οποίο είναι γνωστό ως ημιμέταλλο Weyl – σε ένα μικροηλεκτρονικό κύκλωμα. Όταν εφάρμοσαν μια θερμοκρασιακή μεταβολή και ένα μαγνητικό πεδίο, παρατήρησαν ηλεκτρικό ρεύμα που δημιουργήθηκε από την ανισοκατανομή των δυο τύπων φερμιονίων Weyl: ο αριθμός των αριστερόστροφων «ψευδοσωματιδίων» που κινούνται προς την μια κατεύθυνση μέσα στο δείγμα, δεν ήταν ίσος με τον αριθμό των αντίστοιχων δεξιόστροφων, που κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Επιπλέον, η συμπεριφορά του ρεύματος καθώς μεταβάλλονταν το μαγνητικό πεδίο είναι ακριβώς αυτή που προβλέπει η θεωρία της αξονικής – βαρυτικής ανωμαλίας.

Πάντως δεν έχουν πειστεί όλοι οι ερευνητές πως το φαινόμενο αυτό έχει όντως παρατηρηθεί. Ο Boris Spivak, φυσικός του πανεπιστημίου της Washington στο Seattle, επιμένει πως η αξονική βαρυτική ανωμαλία δεν υπάρχει στα ημιμέταλλα Weyl. Ισχυρίζεται πως μια βαθμίδα θερμοκρασίας δεν μπορεί να προκαλέσει την μετατροπή των ηλεκτρονίων σε «ψευδοσωματίδια» διαφορετικής χειρομορφίας. Σύμφωνα με τον Spivak υπάρχουν πολλοί μηχανισμοί που θα μπορούσαν να εξηγήσουν τα πειραματικά δεδομένα. Θεωρεί πως στο πείραμα μετρήθηκε απλά η επίδραση του μαγνητικού πεδίου στο πολύ γνωστό θερμοηλεκτρικό φαινόμενο, όπου ηλεκτρικά ρεύματα παράγονται εξαιτίας των διακυμάνσεων θερμοκρασίας.

Φυσικά, ο Gooth και οι συνεργάτες του διαφωνούν. Απαντάνε πως η δημιουργία της χειρόμορφης ανωμαλίας εξαιτίας της θερμοκρασίας δικαιολογείται πολύ καλά θεωρητικά. Και ο Subir Sachdev, ειδικός στα κβαντικά φαινόμενα σε υλικά στερεάς κατάστασης, από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στο Καίμπριτζ της Μασαχουσέτης, συμφωνεί πως οι ερευνητές έχουν αδιάσειστες αποδείξεις για τις φυσικές συνέπειες της αξονικής-βαρυτικής ανωμαλίας.

Ο Grushin, συν-συγγραφέας του άρθρου στο Nature, θεωρεί πως η κατανόηση του πως εκδηλώνεται το φαινόμενο σ’ αυτά τα υλικά θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε νέα φυσική (ο συνεργάτης του Karl Landsteiner πήγε ένα βήμα παραπέρα, δηλώνοντας πως το πείραμα είναι μια επιτυχία της θεωρίας των χορδών),

ενώ και η IBM ελπίζει μέσα από αυτή την ανακάλυψη να βελτιωθεί η απόδοση των υλικών που μπορούν να παράγουν ηλεκτρική ενέργεια από θερμοκρασιακές μεταβολές.

http://physicsgg.me/2017/07/25/%cf%84%ce%b1-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b9%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%cf%81%cf%85%cf%80%cf%8e%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc/

web_chalkboard.jpg.ddd45e454761978efbded6f4c13203b5.jpg

nbp.jpg.53fdd574e77e0ccd671fca56a119605c.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Ο Γαλαξίας μας περιέχει μόνο 100 εκατομμύρια μαύρες τρύπες. :cheesy:

Ένας νέος υπολογισμός εκτιμά τον αριθμό των μαύρων τρυπών στον Γαλαξία μας και τον βρίσκει περίπου 100 εκατομμύρια.

Μπορεί ο αριθμός αυτός να ακούγεται τεράστιος, αλλά για τα αστρονομικά δεδομένα είναι ένας πολύ μικρός αριθμός.

Για παράδειγμα ο αριθμός των άστρων του Γαλαξία μας είναι περίπου χίλιες φορές μεγαλύτερος.

Επιστήμονες από Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας υπολόγισαν τον αριθμό των κοσμικών ανωμαλιών του Γαλαξία μας, μεγάλων και μικρών. Η ανάλυση που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomical Society [Counting Black Holes: The Cosmic Stellar Remnant Population and Implications for LIGO],

https://academic.oup.com/mnras/article-abstract/doi/10.1093/mnras/stx1959/4060726/Counting-Black-Holes-The-Cosmic-Stellar-Remnant

προσδιορίζει τον αριθμό των μαύρων τρυπών που σχηματίζονται από την κατάρρευση των άστρων. Αυτά τα αντικείμενα μπορούν να έχουν μάζα ίση με δεκάδες φορές την μάζα του ήλιου.

Για να κάνουν μια τέτοια καταμέτρηση οι επιστήμονες συνδυάζουν διάφορες πληροφορίες σχετικά με τα άστρα και τους γαλαξίες. Το μέγεθος και η σύνθεση ενός άστρου – τα ποσοστά των βαρέων στοιχείων που περιέχει – καθορίζουν αν μπορεί να σχηματίσει μια μαύρη τρύπα και πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η μαύρη τρύπα. Όταν οι επιστήμονες γνωρίζουν το μέγεθος του γαλαξία μπορούν να εκτιμήσουν τον αριθμό και τις ιδιότητες των άστρων που περιέχει, και στη συνέχεια να συμπεράνουν τον αριθμό των μαύρων τρυπών και των μεγεθών τους.

Τέτοιες μαύρες τρύπες «στοχεύει» και ο ανιχνευτής βαρυτικών κυμάτων LIGO. Οι συγχωνεύσεις τριών ζευγών από αυτές προκάλεσαν τα τρία βαρυτικά κύματα που ανιχνεύθηκαν μέχρι σήμερα.

Όταν το LIGO πραγματοποίησε την πρώτη ανίχνευση βαρυτικού κύματος, μερικοί φυσικοί θεωρούσαν ότι οι μαύρες τρύπες που συγχωνεύθηκαν ήταν πάρα πολύ μεγάλες. Η καθεμιά είχε μάζα περίπου 30 φορές την μάζα του ήλιου. Αυτό το πάζλ οδήγησε τους επιστήμονες να προτείνουν μια εξωτική προέλευση των μαύρων τρυπών του LIGO – για παράδειγμα, να σχηματίστηκαν κατά την διάρκεια του πρώιμου σύμπαντος, και όχι από την βαρυτική κατάρρευση άστρων. Αλλά το νέο αποτέλεσμα δείχνει ότι στον Γαλαξία μας μόνο, υπάρχουν περίπου 10 εκατομμύρια μαύρες τρύπες με τόσο μεγάλες μάζες.

Συνεπώς δεν χρειάζονται εξωτικές υποθέσεις για να εξηγηθεί η προέλευση των σημάτων που ανίχνευσε το LIGO.

Αν μάλιστα επαληθευθούν οι έντονες φήμες που κυκλοφορούν για την ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων από τους ανιχνευτές LIGO-VIRGO πηγή των οποίων είναι η συγχώνευση αστέρων νετρονίων κι όχι μαύρων τρυπών, καλό θα ήταν σε μια μελλοντική εργασία να εκτιμηθεί και ο αριθμός των άστρων νετρονίων του Γαλαξία μας.

http://physicsgg.me/2017/08/26/%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%bf-100-%ce%b5%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%bf%ce%bc%ce%bc%cf%8d%cf%81/

bh_gal.png.3fddf07eb5f9dc24b884bc205cd440b0.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η σύνθεση των βαρέων στοιχείων οφείλεται στις αρχέγονες μαύρες τρύπες; :cheesy:

Φυσικοί από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Λος Άντζελες (UCLA), προτείνουν νέες θεωρίες που μεταξύ άλλων θα μπορούσαν να εξηγήσουν πως σχηματίστηκαν τα βαρέα στοιχεία όπως ο χρυσός, ο λευκόχρυσος και το ουράνιο. Κεντρικό ρόλο στις θεωρίες αυτές κατέχουν οι μαύρες τρύπες που σχηματίστηκαν στο πρώιμο σύμπαν. Δυο σχετικές εργασίες τους δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Physical Review Letters.

Ένας προβληματισμός που βασανίζει πολλά χρόνια τους αστροφυσικούς είναι αν οι πρώτες μαύρες τρύπες στο σύμπαν δημιουργήθηκαν ένα δευτερόλεπτο (ή και λιγότερο) μετά την Μεγάλη Έκρηξη ή αν σχηματίστηκαν εκατομμύρια χρόνια μετά από την βαρυτική κατάρρευση των πρώτων άστρων.

Οι Alexander Kusenko και Eric Cotner υποστηρίζουν μια θεωρία σύμφωνα με την οποία οι μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να σχηματιστούν σχεδόν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη, πολύ πριν αρχίσουν να λάμπουν τα πρώτα άστρα. Στο παρελθόν είχε προταθεί ότι οι αποκαλούμενες αρχέγονες μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να εξηγήσουν το σύνολο ή ένα μέρος της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης του σύμπαντος και να έχουν προκαλέσει επίσης τον σχηματισμό των τεράστιων μαύρων τρυπών στα κέντρα των γαλαξιών.

Σύμφωνα με τη νέα θεωρία οι αρχέγονες μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να έχουν συμβάλλει στην δημιουργία πολλών βαρέων στοιχείων που υπάρχουν στη φύση.

Οι εν λόγω ερευνητές θεωρούν ότι ένα ομοιόμορφο πεδίο ενέργειας διαπότιζε το σύμπαν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Αφού το σύμπαν διαστελλόταν πολύ γρήγορα, αυτό το ενεργειακό πεδίο διαχωρίζονταν σε συστάδες. Η βαρύτητα θα μπορούσε να προκαλέσει την έλξη και συγχώνευση αυτών των συστάδων. Οι ερευνητές του UCLA προτείνουν ότι ένα μικρό κλάσμα αυτών των αυξανόμενων συσσωρεύσεων έγινε τόσο πυκνό ώστε να μετατραπεί σε μαύρες τρύπες. Ο Kusenko υποστηρίζει ότι η υπόθεσή τους είναι αρκετά γενική και δεν βασίζεται σε αυτό που ονομάζεται «απίθανες συμπτώσεις» που υποστηρίζουν άλλες θεωρίες των αρχέγονων μαύρων τρυπών.

Σύμφωνα με την δημοσίευση είναι δυνατόν να αναζητήσουμε αυτές τις αρχέγονες μαύρες τρύπες χρησιμοποιώντας αστρονομικές παρατηρήσεις. Μια μέθοδος περιλαμβάνει την μέτρηση των πολύ μικροσκοπικών αλλαγών στην λαμπρότητα ενός άστρου που οφείλονται στις βαρυτικές επιδράσεις μιας αρχέγονης μαύρης τρύπας που διέρχεται μπροστά από το συγκεκριμένο άστρο. Πριν από λίγο καιρό αμερικανοί και ιάπωνες αστρονόμοι δημοσίευσαν ένα άρθρο σχετικά με την ανακάλυψη ενός άστρου σε έναν κοντινό γαλαξία του οποίου η λαμπρότητα μεταβλήθηκε ακριβώς όπως θα συνέβαινε αν μια αρχέγονη μαύρη τρύπα διερχόταν από μπροστά του.

Σε μια δεύτερη δημοσίευση οι Kusenko, Volodymyr Takhistov και ο George Fuller, θεωρούν ότι οι αρχέγονες μαύρες τρύπες μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στον σχηματισμό βαρέων στοιχείων όμως χρυσός, άργυρος, λευκόχρυσος και ουράνιο, που βρίσκεται σε εξέλιξη στους γαλαξίες.

Η προέλευση αυτών των στοιχείων αποτελεί ένα ενοχλητικό μυστήριο για τους ερευνητές. Ενώ γνωρίζουν πως υπάρχουν, δεν είναι σίγουροι που σχηματίστηκαν αυτά τα στοιχεία.

Σύμφωνα με την πρόσφατη εργασία των φυσικών του UCLA αν μια αρχέγονη μαύρη τρύπα συγκρουστεί με ένα άστρο νετρονίων (ένα ταχέως περιστρεφόμενο υπόλειμμα άστρου μετά από έκρηξη σουπερνόβα, που έχει το μέγεθος μιας πόλης) και στη συνέχεια αρχίζει να βυθίζεται στο εσωτερικό του. Όταν συμβεί κάτι τέτοιο η αρχέγονη μαύρη τρύπα «καταναλώνει» το άστρο νετρονίων εκ των ένδον, μια διαδικασία που διαρκεί περίπου 10.000 χρόνια. Καθώς το άστρο νετρονίων συρρικνώνεται, περιστρέφεται ακόμα πιο γρήγορα, προκαλώντας ενδεχομένως την αποκόλληση μικρών θραυσμάτων και την εκτόξευσή τους προς τα έξω. Σ’ αυτά τα θραύσματα, που συνίστανται από ύλη πλούσια σε νετρόνια, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί η σύνθεση βαρύτερων στοιχείων, με μια διαδικασία που ονομάζεται ταχεία σύλληψη νετρονίου ή διαδικασία r.

Ωστόσο, η πιθανότητα σύλληψης ενός αστέρα νετρονίων από μια μαύρη τρύπα είναι πολύ σπάνια, κάτι που βρίσκεται σε συμφωνία με τις παρατηρήσεις ότι μόνο μερικοί γαλαξίες εμπλουτίζονται με βαριά στοιχεία. Η θεωρία σύγκρουσης αρχέγονων μαύρων τρυπών με αστέρες νετρονίων προς τον σχηματισμό βαρέων στοιχείων εξηγεί επίσης την παρατηρούμενη έλλειψη άστρων νετρονίων στο κέντρο του Γαλαξία μας – άλλο ένα άλυτο πρόβλημα στην αστροφυσική.

Ο Kusenko και οι συνεργάτες του θα συνεργαστούν με επιστήμονες του Πανεπιστημίου Princeton για να προσομοιώσουν με υπολογιστικά προγράμματα την παραγωγή βαρέων στοιχείων από την αλληλεπίδραση μαύρης τρύπας-άστρου νετρονίων. Συγκρίνοντας τα αποτελέσματα των προσομοιώσεων με τις παρατηρούμενες αφθονίες των βαρέων στοιχείων σε κοντινούς γαλαξίες, οι ερευνητές ελπίζουν να αποδείξουν (ή όχι) ότι οι αρχέγονες μαύρες τρύπες είναι υπεύθυνες για τον χρυσό και τα άλλα βαρέα στοιχεία.

http://physicsgg.me/2017/09/02/%ce%b7-%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b8%ce%b5%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b2%ce%b1%cf%81%ce%ad%cf%89%ce%bd-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%af%cf%89%ce%bd-%ce%bf%cf%86%ce%b5%ce%af%ce%bb%ce%b5/

alexanderkusenko2017image_thmb.jpg.f5de858605ad36acbb05c560f0fc597a.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ίσως ανακαλύφθηκε η δεύτερη μεγαλύτερη μαύρη τρύπα κοντά στον γαλαξία μας. :cheesy:

Ιάπωνες αστρονόμοι πιστεύουν ότι ανακάλυψαν μια νέα μεγάλη μαύρη τρύπα που βρίσκεται κοντά στην καρδιά του γαλαξία μας. Βρίσκεται σε απόσταση περίπου 25.000 ετών φωτός από τη Γη και έχει μάζα περίπου 100.000 φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο.

Αν η ανακάλυψη επιβεβαιωθεί, θα πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη μαύρη τρύπα που έχει βρεθεί στο γαλαξία μας, μετά την τεράστια μαύρη τρύπα -γνωστή ως «Τοξότης Α*»- που βρίσκεται στο κέντρο του και «ζυγίζει» όσο 400 εκατομμύρια Ήλιοι.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τομοχάρου Όκα του Πανεπιστημίου Κέιο της Γιοκοχάμα, που έκαναν σχετική δημοσίευση στο Nature Astronomy,

https://www.nature.com/articles/s41550-017-0224-z

χρησιμοποίησαν το μεγάλο τηλεσκόπιο ALMA του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή.

Μια μαύρη τρύπα, από τη φύση της, επειδή δεν εκπέμπει φως, δεν μπορεί να παρατηρηθεί άμεσα αλλά μόνο έμμεσα, μέσω της επίδρασης που ασκεί στο περιβάλλον της. Η νέα τρύπα, με εκτιμώμενη διάμετρο έως 1,4 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, εντοπίσθηκε να κρύβεται σε ένα τεράστιο ελλειπτικό νέφος μοριακού αερίου σε απόσταση περίπου 200 ετών φωτός από το κέντρο του γαλαξία μας.

Είναι γνωστό στους αστρονόμους ότι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες με μάζες έως δέκα δισεκατομμυρίων ηλιακών μαζών «λουφάζουν» στις καρδιές των γαλαξιών, όπως συμβαίνει και στο δικό μας. Εξίσου γνωστές είναι οι μικρές μαύρες τρύπες, με μέγεθος έως δέκα ηλιακών μαζών, που σχηματίζονται όταν ορισμένα άστρα εκρήγνυται ως σούπερ-νόβα στο τέλος της ζωής τους.

Πιο σπάνιες και δύσκολες στην ανίχνευση είναι οι ενδιαμέσου μεγέθους μαύρες τρύπες με μέγεθος λίγων εκατοντάδων χιλιάδων ηλιακών μαζών, όπως αυτή που τώρα βρέθηκε. Οι Ιάπωνες αστρονόμοι θεωρούν πιθανό ότι η εν λόγω μαύρη τρύπα ήταν ο πυρήνας ενός πανάρχαιου νάνου γαλαξία, ο οποίος κάποτε απορροφήθηκε από τον δικό μας.

Στο μέλλον η νέα μεσαίου μεγέθους μαύρη τρύπα μάλλον θα απορροφηθεί με τη σειρά της από τον «Τοξότη Α*», κάνοντας έτσι ακόμη πιο μεγάλη την κεντρική μαύρη τρύπα του γαλαξία μας. Οι ιάπωνες ερευνητές θα συνεχίσουν τη μελέτη του συγκεκριμένου μοριακού νέφους, καθώς και άλλων που επίσης μπορεί να φιλοξενούν μεσαίες μαύρες τρύπες.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500160337

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Και δεύτερη τεράστια μαύρη τρύπα στον γαλαξία μας. :cheesy:

Μικρομεσαίες μαύρες τρύπες.

Σ’ ένα σημαντικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 2017 στο επιστημονικό περιοδικό “Nature Astronomy” [ https://www.nature.com/articles/s41550-017-0224-z ] Γιαπωνέζοι επιστήμονες ανακοίνωσαν τον εντοπισμό μιας γιγάντιας Μαύρης Τρύπας με υλικά 100.000 φορές περισσότερα από τα υλικά του Ήλιου. Η Μαύρη Τρύπα φαίνεται να έχει μέγεθος 1,4 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων και είναι κυριολεκτικά χωμένη στο εσωτερικό ενός τεράστιου νέφους αερίων με διάμετρο 150 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων σε απόσταση 200 μόνο ετών φωτός από το κέντρο του Γαλαξία μας.

Πρόκειται για την δεύτερη σε μέγεθος Μαύρη Τρύπα που εντοπίστηκε στο Γαλαξία μας αφού η μεγαλύτερη, με υλικά τεσσάρων εκατομμυρίων άστρων, βρίσκεται σε μία περιοχή στον γαλαξιακό πυρήνα που ονομάζεται Τοξότης Α*. Η νέα αυτή μικρομεσαία Μαύρη Τρύπα θεωρείται ότι ήταν ο πυρήνας ενός νάνου γαλαξία ο οποίος ενσωματώθηκε στον μεγαλύτερο δικό μας Γαλαξία πριν από πολλά δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ανακάλυψη έγινε με την βοήθεια του συμπλέγματος των δεκάδων ραδιοτηλεσκοπίων ALMA (Atacama Large Millimeter/sub-millimeter Array) που βρίσκεται στην έρημο Atacama των Χιλιανών Άνδεων και σε μια από τις πλέον δυσπρόσιτες και άνυδρες περιοχές του πλανήτη σε ύψος 5.000 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Πρόκειται δηλαδή για το αστεροσκοπείο που είναι εγκατεστημένο στο μεγαλύτερο υψόμετρο, 750 μέτρα πάνω από το υψόμετρο στο οποίο βρίσκονται τα αστεροσκοπεία του Mauna Kea της Χαβάης. Καθένα από τα ραδιοτηλεσκόπια ALMA αποτελείται από κεραίες, διαμέτρου 12 μέτρων και βάρους μεγαλύτερου των 100 τόνων, οι οποίες μπορούν να μετακινούνται, από μια “συμπαγή” διάταξη σε μια εκτεταμένη, στην οποία η μέγιστη απόσταση μεταξύ δύο κεραιών φτάνει τα 16 περίπου χιλιόμετρα. Χάρη στη τεχνική της συμβολομετρίας, του συνδυασμού δηλαδή των παρατηρήσεων δύο ή περισσότερων ραδιοτηλεσκοπίων, η ευκρίνεια της εικόνας που λαμβάνουμε μ’ αυτό το σύστημα των ραδιοτηλεσκοπίων ισοδυναμεί με την ευκρίνεια ενός ραδιοτηλεσκοπίου με διάμετρο κάτοπτρου 16 χιλιομέτρων!

Η νέα ανακάλυψη συμπληρώνει κατά κάποιον τρόπο τα διάφορα είδη Μαύρων Τρυπών που υπολογίζουμε ότι υπάρχουν στο Σύμπαν εκ των οποίων οι “κανονικές” λεγόμενες μαύρες τρύπες, προέρχονται από τις αστρικές εκρήξεις σουπερνόβα. Παρ’ όλα αυτά από τις 100 εκατομμύρια (έως και ένα δισεκατομμύριο) Μαύρες Τρύπες που, θεωρητικά τουλάχιστον, υπολογίζουμε ότι πρέπει να υπάρχουν στο εσωτερικό του Γαλαξία μας, έχουμε εντοπίσει 60 μόνο. Μία απ’ αυτές τις μικρομεσαίες Μαύρες Τρύπες είχε ανακαλυφτεί πριν από δέκα χρόνια, με μάζα 20.000 φορές την μάζα του Ήλιου. Εκείνη η “μεσαίου μεγέθους” Μαύρη Τρύπα είχε εντοπιστεί τότε στο εσωτερικό του σφαιρωτού σμήνους G1 στον γαλαξία της Ανδρομέδας (Μ31), σε απόσταση 2,3 εκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη με την βοήθεια του συμπλέγματος των 27 ραδιοτηλεσκοπίων VLA που βρίσκεται στο Σοκόρο του Νέου Μεξικού.

Υπάρχουν φυσικά και “μίνι” Mαύρες Tρύπες, με την μάζα ενός ολάκερου βουνού συμπιεσμένη στο χώρο που καταλαμβάνει ένα άτομο. Το Σύμπαν μπορεί να περιλαμβάνει έναν “άπειρο” αριθμό τέτοιων μίνι-τεράτων, που δημιουργήθηκαν την στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης, κανείς όμως μέχρι τώρα δεν έχει ανακαλύψει έστω και κάποιες καθαρές ενδείξεις για την πραγματική τους υπόσταση και υπολογίζεται ότι όλες τους έχουν ήδη “εξαϋλωθεί” εκπέμποντας την επονομαζόμενη “ακτινοβολία Χώκινγκ”. Στο άλλο άκρο των μεγεθών, στα κέντρα των γαλαξιών υπάρχουν οι “σούπερ” μαύρες τρύπες που περιέχουν τη μάζα εκατομμυρίων ήλιων σ’ ένα χώρο που δεν υπερβαίνει τη διάμετρο του ηλιακού μας συστήματος. Μια τέτοιου μεγέθους τερατώδης Μαύρη Τρύπα έχει, όπως έχουμε πει, την φωλιά της στο κέντρο του Γαλαξία μας στην πιο πλούσια σε αστρικές ομάδες και νεφελώματα περιοχή της Γαλαξιακής ζώνης που βρίσκεται στον αστερισμό του Τοξότη και σε απόσταση 27.000 ετών φωτός από εμάς.

Στην προσπάθειά μας λοιπόν να αποκαλύψουμε τα μυστικά του δικού μας Γαλαξιακού κέντρου, έχουμε ήδη στρέψει την προσοχή μας και έχουμε αρχίσει να μελετάμε πιο επισταμένα τα κέντρα και των άλλων γαλαξιών του σύμπαντος στους οποίους έχουμε ήδη εντοπίσει αναταραχές γιγαντιαίων διαστάσεων. Πενήντα εκατομμύρια έτη φωτός μακριά μας, για παράδειγμα, βρίσκεται ο γιγάντιος ελλειπτικός γαλαξίας Μ-87. Ο πυρήνας του αποτελείται από ένα πυκνό μείγμα άστρων και υπερθερμασμένων αερίων. Οι μέχρι σήμερα παρατηρήσεις, μάς οδηγούν στο συμπέρασμα ότι στην περιοχή εκείνη έχουμε μιαν αλυσιδωτή καταστροφή εκατομμυρίων άστρων. Μια τέτοια όμως καταστροφή μπορεί να εξηγηθεί μόνο από την ύπαρξη μιας τεράστιας κεντρικής Μαύρης Τρύπας που υπολογίζεται ότι περιέχει υλικά μερικών δισεκατομμυρίων άστρων.

Πέρυσι μάλιστα, τον Απρίλιο του 2016, ανακοινώθηκε η ανακάλυψη μιας ακόμη υπερτροφικής Μαύρης Τρύπας με μάζα 17 δισεκατομμυρίων ήλιων σ’ έναν αραιοκατοικημένο γαλαξία, αν και η Μαύρη Τρύπα που κατέχει το ρεκόρ μεγέθους μέχρι σήμερα, με υλικά 21 δις ήλιων, βρίσκεται σ’ ένα υπερσμήνος 1.000 γαλαξιών προς την κατεύθυνση του αστερισμού της Κόμης της Βερενίκης. Ανάμεσα σε όλα αυτά τα είδη υπήρχε ένα κενό για μαύρες τρύπες με ενδιάμεσο μέγεθος.

Το γεγονός αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι γιγάντιες μαύρες τρύπες είναι αποτέλεσμα της επαναλαμβανόμενης συγχώνευσης μικρότερων μαύρων τρυπών που προέρχονται αρχικά από τις αστρικές σουπερνόβα εκρήξεις. Αυτού του είδους οι εκρήξεις συμβαίνουν στο τέλος της ζωής γιγάντιων άστρων με υλικά μερικών δεκάδων ηλιακών μαζών. Σ’ ένα τέτοιο άστρο τα αποθέματα του υδρογόνου στον πυρήνα του εξαντλούνται μέσα σε 3 εκατομμύρια χρόνια, και το καύσιμο ήλιο σε μερικές χιλιάδες χρόνια. Από εκεί κι έπειτα τα πάντα γίνονται σχεδόν αστραπιαία σε σύγκριση με την όλη διάρκεια της ζωής του. Ο άνθρακας εξαντλείται σε 200 χρόνια, το νέον σ’ ένα χρόνο, και μερικοί μόνο μήνες είναι αρκετοί για να «καεί» το οξυγόνο σχηματίζοντας πυρίτιο και θείο.

Σ’ αυτό το σημείο η ήρεμη ζωή του άστρου σταματάει και η διαδικασία της μετατροπής του σε σουπερνόβα αρχίζει. Κι έτσι όταν στον πυρήνα ενός άστρου η θερμοκρασία φτάσει τα τρία δισεκατομμύρια βαθμούς Κελσίου το πυρίτιο που έχει συγκεντρωθεί εκεί αρχίζει να μετατρέπεται σε σίδηρο κι έτσι μέσα σε μερικές ώρες η ποσότητα του σιδήρου στο κέντρο αρχίζει να μεγαλώνει. Όταν η σιδερένια καρδιά του υπεργίγαντα αρχίσει να συμπιέζεται από την βαρύτητα των ανωτέρων στρωμάτων του, η θερμοκρασία του αυξάνει ακόμη πιο πολύ. Έτσι φτάνει κάποια στιγμή που η κεντρική θερμοκρασία είναι αρκετά υψηλή για να αρχίσει η καύση του σιδήρου. Κάτι τέτοιο όμως ανοίγει την πόρτα σε πραγματικά απόκοσμες καταστροφικές διαδικασίες.

Αυτό συμβαίνει γιατί ο σίδηρος διαθέτει τον πιο σταθερό ατομικό πυρήνα, πράγμα που σημαίνει ότι γα να μετατραπεί ο σίδηρος σε βαρύτερα χημικά στοιχεία χρειάζεται ενέργεια, που σημαίνει ότι η ενέργεια αυτή δεν είναι διαθέσιμη για να συγκρατήσει το τεράστιο βάρος των ανωτέρων αέριων στρωμάτων του άστρου, με αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη συμπίεση του σιδερένιου αστρικού πυρήνα και την ακόμη μεγαλύτερη αύξηση της θερμοκρασίας σ’ αυτόν.

Έτσι όταν ο συγκεντρωμένος σίδηρος στην καρδιά του άστρου φτάσει τις 1,4 ηλιακές μάζες η συμπίεση είναι τόσο μεγάλη ώστε η θερμοκρασία στον σιδερένιο πυρήνα του άστρου ξεπερνάει τα 4 δισεκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Από εκεί και πέρα στο επόμενο ένα δευτερόλεπτο τα πάντα γίνονται με αστραπιαία ταχύτητα. Ο πυρήνας του άστρου διασπάται σε δύο τμήματα. Το εσωτερικό τμήμα του πυρήνα καταρρέει ανεμπόδιστο προς το κέντρο με ταχύτητα που φτάνει τα 80.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο (πάνω από το 25% της ταχύτητας του φωτός). Η κατάρρευση αυτή συμπιέζει τα υλικά του τόσο πολύ ώστε η διάμετρός του συρρικνώνεται από 6.000 σε 6 μόνο χιλιόμετρα. Φανταστείτε δηλαδή την Γη ολόκληρη να συμπιέζεται ξαφνικά, και σε χιλιοστά του δευτερολέπτου να παίρνει το μέγεθος της Αθήνας. Τα πράγματα όμως δεν σταματούν εδώ.

Σε δέκα χιλιοστά του δευτερολέπτου η πυκνότητα της αστρικής καρδιάς φτάνει να είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από την πυκνότητα ενός ατομικού πυρήνα ενώ η θερμοκρασία έχει φτάσει τα 100 δισεκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Πυκνότητα δηλαδή τόσο μεγάλη που αναγκάζει όλα αυτά τα υλικά (τα νετρόνια και τα νετρίνα) να εξοστρακιστούν με δύναμη προς τα έξω. Η εκτίναξη αυτή του εσωτερικού πυρήνα τον κάνει να συγκρουστεί βίαια με τον καταρρέοντα ακόμη εξωτερικό πυρήνα δημιουργώντας έτσι ένα κρουστικό κύμα με περισσότερη ενέργεια απ’ αυτήν που εκλύει ένας ολόκληρος γαλαξίας σε δέκα περίπου χρόνια. Η δημιουργία του κρουστικού αυτού κύματος σηματοδοτεί την γέννηση της σουπερνόβα. Κι έτσι, καθώς το κύμα αυτό μαζί με τα νετρίνα διαστέλλεται μέσα στον καταρρέοντα εξωτερικό αστρικό πυρήνα, επιτρέπει στα νετρίνα να διαφύγουν στο Διάστημα τα οποία με την αναχώρησή τους μεταφέρουν τεράστιες ποσότητες ενέργειας από την καρδιά του άστρου. Με την ταχύτητα του φωτός τα νετρίνα αυτά διαδίδουν πλέον στο Σύμπαν τα πρώτα μηνύματα του αστρικού θανάτου.

Ένα δευτερόλεπτο μετά την αρχή της δραματικής αυτή κατάρρευσης, το κρουστικό κύμα με ταχύτητα που φτάνει τα 30.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, σαν μια απόκοσμη τεράστια μπουλντόζα ξεκινάει προς τα εξωτερικά στρώματα του άστρου, που δεν έχει προφτάσει ακόμη να «συνειδητοποιήσει» το τι συμβαίνει στον πυρήνα του. Το κρουστικό αυτό κύμα παρασέρνει στο διάβα του και συντρίβει τα αστροϋλικά που συναντάει. Η σύγκρουση αυτή παράγει αρκετές ποσότητες των βαρέων χημικών στοιχείων όπως το ασβέστιο, τον μόλυβδο και το ουράνιο. Το κρουστικό κύμα διασχίζει το άστρο μέσα σε μερικές ώρες, και η τεράστια έκρηξη που επακολουθεί παράγει ενέργεια ίση με την ενέργεια που παράγει ο Ήλιος σε δέκα τρισεκατομμύρια χρόνια, αν μπορούσε να ζήσει τόσο πολύ. Και όλη αυτή η ενέργεια εκλύεται σε μερικά μόνο δευτερόλεπτα. Με την κυριολεκτική αυτή διάλυση του άστρου η πρώτη φωτεινή του αναλαμπή ανακοινώνεται στο σύμπαν. Η αναλαμπή αυτή αποτελείται κυρίως από υπεριώδη ακτινοβολία που είναι αόρατη στα ανθρώπινα μάτια. Μια ώρα όμως αργότερα τα εκτοξευμένα υλικά έχουν χάσει αρκετή από την ενέργειά τους και η ακτινοβολία που εκπέμπεται είναι ορατή.

Μετά από μια τέτοια έκρηξη, και ενώ το μεγαλύτερο μέρος του άστρου καταστρέφεται εκτοξευόμενο στο Διάστημα, ο πυρήνας του παραμένει στη θέση του ανέπαφος μεν αλλά σε φοβερά ασταθή κατάσταση. Αν η μάζα του πυρήνα δεν ξεπερνάει τις 3 περίπου ηλιακές μάζες τότε οποιαδήποτε περαιτέρω συμπίεσή του σταματάει. Αυτό που απομένει όταν η κατάρρευση και ο εξοστρακισμός σταματήσει, είναι ένας γιγάντιος πυρήνας νετρονίων με διάμετρο 20 περίπου χιλιομέτρων που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του εκατοντάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο. Πρόκειται για ένα άστρο νετρονίων γνωστότερο με την ονομασία πάλσαρ γιατί εξαιτίας της γρήγορης περιστροφής του εκπέμπει περιοδικά ραδιοκύματα.

Εάν όμως η μάζα του αστρικού πυρήνα ξεπερνάει τις 3 ηλιακές μάζες τότε δεν υπάρχει καμιά δύναμη στη φύση που να μπορεί να αντισταθεί στην ένταση της βαρύτητάς του, με αποτέλεσμα την αστραπιαία κατάρρευση του αστρικού αυτού πυρήνα. Έτσι, και καθώς, η ακτίνα του άστρου “μηδενίζεται”, η ύλη του “αφανίζεται” κάτω από το τεράστιο βαρυτικό πεδίο που σχηματίζεται, δημιουργώντας σε τελική ανάλυση μια μαύρη τρύπα. Μια μαύρη τρύπα, δηλαδή, είναι το σημείο εκείνο του Διαστήματος όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, το οποίο στην τελική φάση της εξέλιξής του χάνει την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουν τα υλικά του και να συμπιεστούν περισσότερο ακόμη και από τα υλικά ενός άστρου νετρονίων.

Αν μπορούσαμε να συμπιέσουμε την Γη μας στο μέγεθος ενός κερασιού, θα την είχαμε μετατρέψει σε Μαύρη Τρύπα. Φυσικά δεν υπάρχει καμιά γνωστή διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη, ή και τον Ήλιο ακόμη, σε μαύρη τρύπα. Ο καταρρέον πυρήνας μιας σουπερνόβα, με υλικά πάνω από 3 ηλιακές μάζες, είναι ένα από τα ελάχιστα αντικείμενα στο Σύμπαν που μπορούν να δημιουργήσουν κάτι τέτοιο. Και αυτού του είδους η “τρύπα”, θα πρέπει, εκ των πραγμάτων, να είναι “μαύρη”. Ας εξηγηθούμε όμως καλύτερα.

Για να διαφύγει κανείς από την βαρυτική έλξη της Γης μας χρειάζεται έναν πύραυλο που να κινείται με ταχύτητα 40.000 χιλιομέτρων την ώρα (11 χλμ. το δευτερόλεπτο). Μ’ αυτή την ταχύτητα ο πύραυλος κινείται τόσο γρήγορα ώστε η βαρυτική δύναμη της Γης μας δεν μπορεί να τον τραβήξει πίσω στην επιφάνεια. Όσο όμως μεγαλώνει η βαρύτητα, τόσο πιο μεγάλη είναι αναγκαστικά και η ταχύτητα διαφυγής μας από ένα ουράνιο αντικείμενο. Αν θέλαμε δηλαδή να διαφύγουμε από τον Δία, θάπρεπε να ταξιδεύαμε έξη φορές πιο γρήγορα από την ταχύτητα που χρειαζόμαστε για να διαφύγουμε από την Γη, που σημαίνει ότι θάπρεπε να ταξιδεύαμε με ταχύτητα 240.000 χιλιομέτρων την ώρα, ενώ για να ξεφύγουμε από την επιφάνεια του Ήλιου θάπρεπε να υπερβαίναμε την ταχύτητα των δύο εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα.

Στην περίπτωση όμως μιας Μαύρης Τρύπας η απαιτούμενη ταχύτητα διαφυγής υπερβαίνει την ίδια την ταχύτητα του φωτός (300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο). Γι’ αυτό ακόμη και μια αχτίδα φωτός δεν μπορεί να ταξιδέψει αρκετά γρήγορα και να ξεφύγει. Έτσι το παγιδευμένο φως της μαύρης τρύπας δεν είναι δυνατόν να φτάσει μέχρι τα μάτια μας για να το δούμε. Μ’ αυτή, την έννοια λοιπόν η “τρύπα” αυτή είναι “μαύρη”, κι επειδή τίποτα δεν μπορεί να τρέξει γρηγορότερα από το φως, οτιδήποτε “πέσει” μέσα στη Mαύρη Tρύπα είναι παγιδευμένο για πάντα, χωρίς δυνατότητα επιστροφής στον κανονικό χώρο και χρόνο του Σύμπαντος στο οποίο ζούμε.

Μια μαύρη τρύπα είναι δύσκολο να κατανοηθεί από τον ανθρώπινο νου, και ίσως αυτό να οφείλεται μερικώς, τουλάχιστον, στον όρο “τρύπα”. Γιατί μια μαύρη τρύπα δεν είναι μια τρύπα σε “κάτι”, αφού είναι από μόνη της “κάτι”, είναι μια τρισδιάστατη, σφαιρική “τρύπα”, ή αν προτιμάτε, μια “στερεά τρύπα”. Είναι δηλαδή μια σφαίρα ύλης και όχι ένα κενό ύλης. Αφού λοιπόν είναι σφαιρική από παντού φαίνεται ίδια, ενώ αν κοιτάζαμε μέσα της δεν θα βλέπαμε την άλλη μεριά, αλλά θα αντικρίζαμε ένα άπειρο σκοτάδι που θα ήταν το ίδιο απ’ οπουδήποτε και αν κοιτάζαμε.

Η θεωρία της βαρύτητας του Αϊνστάιν μας λεει ότι κάθε τι το υλικό στο Σύμπαν, δημιουργεί μια παραμόρφωση στον χωρόχρονο γύρω από το αντικείμενο αυτό. Η παραμόρφωση μάλιστα αυτή είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι και η ποσότητα των υλικών που περιέχονται στο αντικείμενο που την δημιουργεί. Η θεωρία όμως του Αϊνστάιν υπονοεί επίσης ότι στο Σύμπαν θα μπορούσε να υπάρξει και κάποιο αντικείμενο με υλικά τόσο πολύ συμπιεσμένα, ώστε η δύναμη της βαρύτητας του να παραμορφώσει το Διάστημα γύρω του σε αφάνταστο βαθμό και μέχρις ότου αυτό τούτο το αντικείμενο, “ανοίγοντας” μια “τρύπα” στη δομή του Σύμπαντος, “χαθεί” για πάντα απ’ αυτό. Οτιδήποτε δηλαδή και αν “πέσει” μέσα σε μια μαύρη τρύπα “χάνεται” από το Σύμπαν, γιατί η βαρύτητά της είναι τόσο μεγάλη ώστε ούτε κι αυτό ακόμη το φως να μην μπορεί να δραπετεύσει από την ελκτική της δύναμη.

Μ’ αυτή λοιπόν την έννοια χρησιμοποιείται και ο όρος Mαύρη Tρύπα: “τρύπα” γιατί ένα τέτοιο αντικείμενο έλκει σαν “διαστημική ρουφήχτρα” οτιδήποτε συναντήσει στο διάβα του, και “μαύρη” γιατί ούτε κι αυτό ακόμη το φως δεν έχει την δυνατότητα να δραπετεύσει από την “επιφάνειά” του και να καταγραφεί από τα μάτια μας ή τα διάφορα άλλα όργανα των αστεροσκοπείων μας. Δεν υπάρχει άλλωστε τρόπος ούτε να καταλάβουμε ούτε να εξηγήσουμε τη φυσική κατάσταση της ύλης κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, που χαρακτηρίζουν ένα σημείο “μοναδικότητας” για τη φυσική επιστήμη. Ένα σημείο, δηλαδή, όπου οι νόμοι της φυσικής παύουν να ισχύουν.

http://physicsgg.me/2017/09/05/%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%b5%cf%8d%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b7-%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd/

smbh2.png.68e0b86cf3c23479eb92ddf99033ecb5.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...

H Black Friday της NASA :cheesy:

Σήμερα σε ΗΠΑ και Ευρώπη εκατομμύρια καταναλωτές συρρέουν στα καταστήματα για επωφεληθούν από τις προσφορές της Black Friday. Η NASA αποφάσισε να... τιμήσει την σημερινή μέρα με τον δικό της τρόπο οργανώνοντας την Black (Hole) Friday. Η διαστημική υπηρεσία των ΗΠΑ αφιέρωσε τον κεντρικό της ιντερνετικό κόμβο στις μαύρες τρύπες του Σύμπαντος παρουσιάζοντας τις πιο ενδιαφέρουσες αλλά και εντυπωσιακές ανακαλύψεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια για τα πιο μυστηριώδη κοσμικά σώματα στο Σύμπαν.

Μια από αυτές τις ανακαλύψεις έγινε σε απόσταση 324 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμας στον αστερισμό του Πήγασου. Τα διαστημικά τηλεσκόπια Swift και NuSTAR κατάφεραν να εντοπίσουν μια γιγάντια εκπομπή ακτίνων Χ από την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα Mrk 335. Η ακτινοβολία πηγάζει από μια ζώνη των μελανών οπών στην οποία οι επιστήμονες έχουν δώσει την ίδια ονομασία με το ανώτερο στρώμα του Ηλιου, δηλαδή στέμμα (corona).

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=918629

46DF6B258711E250DF79043506BE60E8.jpg.c8eb3713bb849fa264354f7c86435837.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το «γεύμα» της μαύρης τρύπας. :cheesy:

H NASA έδωσε στην δημοσιότητα μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική απεικόνιση ενός κοσμικού… δράματος. Σε ένα γαλαξία σε απόσταση 290 εκ. φωτός από εμάς ένα άστρο παρόμοιο με τον Ηλιο πιάστηκε στα μαγνητικά/βαρυτικά δίχτυα μιας μελανής οπής η οποία κατασπάραξε την ύλη του άστρου. Οτι απέμεινε από το άτυχο άστρο σχημάτισε ένα δίσκο ύλης γύρω από την μαύρη τρύπα. Το φαινόμενο έλαβε την κωδική ονομασία ASASSN-14li, και προκαλείται από αυτό μία χαρακτηριστική εκπομπή ακτίνων Χ, που μπορεί να διαρκέσει για χρόνια.

Με τα σημερινά μέσα η παρατήρηση του συγκεκριμένου φαινομένου είναι ιδιαίτερα δύσκολη αλλά η κατασκευή νέων πολύ ισχυρών και προηγμένων ραδιοτηλεσκοπίων σε συνδυασμό με κάποια από τα διάφορα διαστημικά τηλεσκόπια αναμένεται να φωτίσουν περισσότερο τα φαινόμενα που συμβαίνουν στις μαύρες τρύπες.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=919472

E9FE9C3E0BA910B53A8359DCDE17412F.jpg.18908cd5c7ad5e20f43265e791e3e14f.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το κρίσιμο σημείο μιας μαύρης τρύπας. :cheesy:

Το βίντεο που ακολουθεί αφορά την ακτίνα Schwarzschild μιας μαύρης τρύπας και το πόση μάζα ή πυκνότητα απαιτείται έτσι ώστε ένα άστρο να καταρρεύσει σε μια μαύρη τρύπα.

Η ακτίνα Schwarzschild είναι η ακτίνα μιας σφαίρας στο εσωτερικό της οποίας αν συμπιεστεί η μάζα ενός αντικειμένου, τότε η ταχύτητα διαφυγής από την επιφάνεια της σφαίρας ισούται με την ταχύτητα του φωτός. Αν ένα σώμα καταρρεύσει μέχρι αυτή την ακτίνα, τότε το φως δεν θα μπορούσε να διαφύγει από την επιφάνειά του, το αντικείμενο δεν θα είναι πλέον ορατό απ’ έξω – σχηματίζοντας έτσι μια μαύρη τρύπα.

Η ακτίνα Schwarzschild δίνεται από την εξίσωση: rS= 2GM/c2, όπου G είναι η σταθερά της παγκόσμιας έλξης, Μ η μάζα του αντικειμένου και c η ταχύτητα του φωτός:

https://physicsgg.me/2017/11/30/%cf%84%ce%bf-%ce%ba%cf%81%ce%af%cf%83%ce%b9%ce%bc%ce%bf-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80/

black_hole_cat.png.cc6593fb444ac101d61b94da2bd747e9.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Τα βαρυτικά κύματα και η προέλευση των μαύρων τρυπών. :cheesy:

Οι ανιχνεύσεις βαρυτικών κυμάτων από συγχώνευσεις μαύρων τρυπών στις απομακρυσμένες περιοχές του σύμπαντος θα μπορούσαν να μας αποκαλύψουν την προέλευση των μαύρων τρυπών: προκύπτουν μόνο ως υπολείμματα μετά τον θάνατο των άστρων ή υπάρχουν και αρχέγονες μαύρες τρύπες που σχηματίστηκαν στο πρώιμο σύμπαν από την απευθείας συσσώρευση βαρυονικής ύλης;

Τα βαρυτικά κύματα θα μπορούσαν να μας αποκαλύψουν την προέλευση των μαύρων τρυπών

Οι πρόσφατες ανακαλύψεις των βαρυτικών κυμάτων από συγχωνεύσεις μαύρων τρυπών και άστρων νετρονίων έχουν οδηγήσει σε μια νέα εποχή της αστρονομίας. Πλέον μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα δεδομένα των ανιχνευόμενων βαρυτικών κυμάτων για να διερευνήσουμε φαινόμενα που διαφορετικά θα παρέμεναν αόρατα. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να ρίξουμε φως στην προέλευση των μαύρων τρυπών.

Σύμφωνα με την καθιερωμένη θεωρία οι μαύρες τρύπες αποτελούν τα απομεινάρια του εντυπωσιακού φινάλε της ζωής των άστρων ως εκρήξεις σουπερνόβα, το οποίο σημαίνει ότι οι μαύρες τρύπες δεν θα μπορούσαν να έχουν σχηματιστεί νωρίτερα από τα πρώτα άστρα. Οι Σάββας Κουσιάππας του Πανεπιστημίου Brown και ο Abraham Loeb του Πανεπιστημίου Harvard βρήκαν τρόπο για να ελεγχθεί αυτή ιδέα κάνοντας θεωρητικούς υπολογισμούς για την αρχέγονη εποχή, στην οποία θα μπορούσαν να σχηματιστούν βαρυονικές μαύρες τρύπες από την απευθείας συσσώρευση βαρυονικής ύλης – της συνηθισμένης ύλης των άστρων και των πλανητών

Maximum Redshift of Gravitational Wave Merger Events.

https://arxiv.org/pdf/1708.07380.pdf

Υποθέτοντας ότι ο σχηματισμός των μαύρων τρυπών ακολουθεί τον σχηματισμό των άστρων, οι ερευνητές υπολογίζουν τον ρυθμό με τον οποίο ανιχνεύονται οι συγκρούσεις μαύρων τρυπών σε μεγάλες ερυθρές μετατοπίσεις.

Διαπίστωσαν ότι για μια ερυθρά μετατόπιση z≥40 – όπου τα παρατηρούμενα αντικείμενα σχηματίστηκαν κατά τα πρώτα 65 εκατομμύρια χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη – ο ρυθμός των συγκρούσεων θα έπρεπε να έχει μειωθεί σε λιγότερο από μία ανά έτος. Αυτή η εποχή θα μπορεί να μελετηθεί από την επόμενη γενιά ανιχνευτών βαρυτικών κυμάτων. Εάν οι ανιχνευτές αυτοί διαπιστώσουν ότι οι μαύρες τρύπες συγχωνεύονταν συχνότερα από μία φορά το χρόνο κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, τότε σχηματίστηκαν τουλάχιστον μερικές μαύρες τρύπες πριν από τα άστρα: Αυτές είναι είτε αρχέγονα υπολείμματα του νηπιακού σύμπαντος είτε προϊόντα ασυνήθιστα πυκνών περιοχών που είναι πιο συχνά σε σχέση με τις προβλέψεις των τωρινών θεωρητικών μοντέλων. Η εύρεση αποδείξεων για την ύπαρξη των αρχέγονων μαύρων τρυπών θα μπορούσε να ρίξει φως στη φύση της σκοτεινής ύλης ή στην προέλευση της κοσμικής δομής στο πρώιμο Σύμπαν.

http://physicsgg.me/2017/12/01/%cf%84%ce%b1-%ce%b2%ce%b1%cf%81%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%ce%ba%cf%8d%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%ad%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%cf%84%cf%89%ce%bd/

E6853ECD84B49E8778F3BD399D273031.jpg.42c0b62aa86a4bc1eaa746df78d3d869.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ανακαλύφθηκε η πιο μακρινή υπερμεγέθης μαύρη τρύπα. :cheesy:

Βρίσκεται σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός και έχει μάζα 800 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου

Οι αστρονόμοι ανακάλυψαν μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, που είναι η πιο μακρινή στο χώρο και στο χρόνο που έχει βρεθεί μέχρι σήμερα.

Βρίσκεται σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, δηλαδή έχει ηλικία μόλις 690 εκατομμυρίων ετών μετά την αρχική «Μεγάλη Έκρηξη». Ήταν μια εποχή που το σύμπαν είχε μόνο το 5% περίπου της σημερινής ηλικίας του και μόλις είχαν αρχίσει να εμφανίζονται οι πρώτοι γαλαξίες.

Οι επιστήμονες δεν περίμεναν να βρουν μία τόσο μεγάλη μαύρη τρύπα στην κοσμική «αυγή» του σύμπαντος, τόσο νωρίς δηλαδή στην κοσμική ιστορία. Κανείς δεν έχει μια επιστημονική εξήγηση με ποιo τρόπο είναι δυνατό να σχηματίσθηκε ένα τέτοιο τεράστιο αντικείμενο σε ένα τόσο σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα μετά τη γέννηση του σύμπαντος.

Καθώς ένας ενεργός γαλαξιακός πυρήνας (κβάζαρ) φιλοξενεί την εν λόγω γιγάντια μαύρη τρύπα, πρόκειται ταυτόχρονα για την ανακάλυψη του πιο μακρινού κβάζαρ που έχει ποτέ βρεθεί. O προηγούμενος κάτοχος του ρεκόρ του πιο μακρινού κβάζαρ, ήταν ένα που είχε εντοπισθεί, όταν το σύμπαν ήταν περίπου 800 εκατ. ετών.

Τα κβάζαρ είναι ανάμεσα στα φωτεινότερα αντικείμενα στο σύμπαν. Η ενέργειά τους πιστεύεται ότι παράγεται από τη διαρκή ανάπτυξη μιας μαύρης τρύπας-γαργαντούα, που τροφοδοτείται συνεχώς «καταβροχθίζοντας» την ύλη (από αέρια έως ολόκληρα άστρα) στο κέντρο του μεγάλου γαλαξία τους.

Το συγκεκριμένο κβάζαρ ULAS J1342+0928, ένας από τους πρώτους γαλαξίες του σύμπαντος, εκτιμάται ότι διαθέτει μια μαύρη τρύπα με μάζα 800 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου μας. Η ύπαρξη μιας τόσο μεγάλης μαύρης τρύπας στο πρώιμο σύμπαν αναμένεται να οδηγήσει σε αναθεώρηση των έως τώρα θεωρητικών μοντέλων για τις δυνατότητες πρώιμης ανάπτυξης των μαύρων οπών.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον αστρονόμο Εδουάρδο Μπανάδος, του Ινστιτούτου Επιστημών Κάρνεγκι στην Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature» [An 800 million solar mass black hole in a significantly neutral universe at redshift 7.5]

https://arxiv.org/abs/1712.01860

πραγματοποίησαν τις παρατηρήσεις τους με τα δύο τηλεσκόπια Gemini σε Χαβάη και Χιλή. Όπως είπαν, εκτιμούν ότι στο σύμπαν υπάρχουν μόνο 20 έως 100 τόσο μακρινά και φωτεινά κβάζαρ.

http://physicsgg.me/2017/12/06/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%86%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%b7-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%bd%ce%ae-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%ad%ce%b8/

history-quasar-700x467.png.5a3d472d2c58c7d8b74b94e06de6f67b.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης