Jump to content

Ηλιακό Σύστημα.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Νέος παγωμένος «κόσμος» ίσως αποδειχθεί καταλύτης για τον εντοπισμό του «Πλανήτη 9» :cheesy:

Επιστήμονες ανακοίνωσαν την ανακάλυψη ενός παγωμένου «κόσμου» στις παρυφές του ηλιακού μας συστήματος, ο οποίος παρόλο που έχει πολύ μικρό μέγεθος, μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος στην εύρεση του μυστηριώδους «Πλανήτη 9».

Η υπόθεση για την ύπαρξη ενός ένατου πλανήτη, ο οποίος δεν έχει εντοπισθεί μέχρι σήμερα, διατυπώθηκε στις αρχές του χρόνου από τους αστρονόμους Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech). Τότε, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι τροχιές έξι ουράνιων αντικειμένων, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, σε μία περιοχή που ονομάζεται ζώνη του Κόιπερ, δίνουν ισχυρές ενδείξεις για έναν ακόμη «κάτοικο» στο ηλιακό μας σύστημα.

Η νέα ανακάλυψη, η οποία ενδεχομένως κρατά το «κλειδί» για να εντοπισθεί ο «Πλανήτης 9», είναι ένα μικρό ουράνιο σώμα το οποίο ονομάστηκε L91 και βρίσκεται πέρα από τον Ποσειδώνα. Αυτή η μεγάλη απόσταση σημαίνει ότι χρειάζεται αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα για να ολοκληρώσει μία περιφορά γύρω από τον ήλιο.

Είναι χαρακτηριστικό πως, τη στιγμή που ο Πλούτωνας βρίσκεται σε απόσταση 30 αστρονομικών μονάδων (όπου μία αστρονομική μονάδα είναι η μέση απόσταση της Γης από τον ήλιο), η πλησιέστερη θέση που το L91 προσεγγίζει τον ήλιο είναι 50 αστρονομικές μονάδες.

Όσον αφορά την πιο απομακρυσμένη, αυτή φθάνει τις 1.430 αστρονομικές μονάδες.

Ωστόσο, ίσως ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι πως η τροχιά του L91 βρίσκεται σε φάση μετάβασης, καθώς το ουράνιο σώμα «μεταναστεύει» από μία περιοχή γνωστή ως νέφος του Όορτ στη ζώνη του Κόιπερ. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η αιτία ενδεχομένως είναι η έλξη του Ποσειδώνα στο L91, πιθανόν σε συνδυασμό με τη βαρυτική αλληλεπίδραση με κάποιον διερχόμενο αστέρα.

Ωστόσο, δεν πείθονται όλοι από αυτή την εξήγηση. «Δεν είναι αδύνατη, αλλά πιστεύω πως δεν χρειάζεται», σημειώνει στο περιοδικό Science ο Κόνσταντιν Μπάτιγκιν. Σύμφωνα με τον Μπάτιγκιν, ο υπαίτιος ίσως είναι ο «Πλανήτης 9», επηρεάζοντας τις τροχιές μικρών ουράνιων σωμάτων όπως το L91.

Η ανακάλυψη ολοένα περισσότερων αντικειμένων στα εξωτερικά όρια του ηλιακού μας συστήματος, και η ανάλυση των κινήσεών τους, φέρνει ολοένα πιο κοντά την απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο υπάρχει όντως ένας ακόμη πλανήτης, που δεν είχε εντοπισθεί ποτέ μέχρι σήμερα.

«Κάθε φορά που βρίσκουμε ένα σώμα όπως το L91, προσθέτουμε ένα ακόμη κομμάτι στο παζλ», λέει χαρακτηριστικά στο περιοδικό Nature η Μεγκ Σβαμπ, μέλος της ομάδας που ανακάλυψε το L91 και η οποία εργάζεται στο Αστεροσκοπείο Τζέμινι στη Χαβάη.

http://www.naftemporiki.gr/story/1163790/neos-pagomenos-kosmos-isos-apodeixthei-katalutis-gia-ton-entopismo-tou-planiti-9

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...
  • Απαντήσεις 77
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Σουπερνόβα ο δημιουργός του ηλιακού μας συστήματος; :cheesy:

Τυχαίες μεταβολές στην πυκνότητα νεφελωμάτων αερίων και σκόνης δημιουργούν συμπυκνώσεις ύλης. Οι συμπυκνώσεις αυτές αναπτύσσονται σιγά σιγά και τελικά αρχίζουν να συμπιέζονται κάτω από την ίδια τους τη βαρύτητα. Δημιουργούνται σφαιρίδια (globules), δηλαδή μικρά, πυκνά, σφαιρικά και σκοτεινά νέφη που είναι τα πρώτα στάδια των πρωτοαστέρων.

Στην περιοχή που βρίσκεται τώρα το ηλιακό μας σύστημα βρισκόταν ένα νεφέλωμα αερίων και σκόνης. Πριν από περίπου 4.6 δισ. έτη κάτι «πείραξε» το νεφέλωμα, προκαλώντας το φαινόμενο της συμπύκνωσης ύλης από το οποίο προέκυψε ο πρωτοαστέρας (που εξελίχθηκε στον Ηλιο) γύρω από τον οποίο σχηματίστηκε ο δίσκος ύλης από τον οποίο προέκυψαν οι πλανήτες και τελικά το ηλιακό μας σύστημα.

Οι μετεωρίτες θεωρούνται μέρος των δομικών υλικών του ηλιακού μας συστήματος και είναι υλικά τα οποία δεν κατάφεραν να ενσωματωθούν σε κάποιο διαστημικό σώμα (πλανήτη, δορυφόρο κλπ). Οι ερευνητές μελέτησαν συνέκριναν τα ίχνη από πυρήνες στοιχείων που υπήρχαν σε αφθονία όταν το ηλιακό μας σύστημα βρισκόταν σε βρεφική ηλικία (π.χ πυρήνες βηρυλλίου) με αντίστοιχα στοιχεία από μετεωρίτες.

Επικεφαλής της ομάδας ήταν ο Γιονγκ Ζονγκ Κιαν της Σχολής Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου της Μινεσότα που θεωρείται αυθεντία στο τι συμβαίνει μετά από μια έκρηξη σουπερνόβα και τι χημικά στοιχεία δημιουργούνται από αυτή. Αφού μελέτησαν δεδομένα από μετεωρίτες οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι επίμαχοι πυρήνες από το βρεφικό ηλιακό σύστημα προέρχονταν από σουπερνόβα.

Οι ερευνητές σχεδίασαν στη συνέχεια μοντέλα και προσομοιώσεις που δείχνουν ότι αυτό που… πείραξε το νεφέλωμα που βρισκόταν στην περιοχή μας ήταν ένα σουπερνόβα. «Πρόκειται για τις ιατροδικαστικές αποδείξεις που χρειαζόμαστε για να εξηγήσουμε το πώς δημιουργήθηκε το ηλιακό μας σύστημα» αναφέρει ο Κιαν. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το άστρο που εξερράγη είχε μάζα 12 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλιου κάτι που αν ισχύει είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον αφού πρόκειται για την μικρότερη σε μέγεθος κατηγορία άστρων που αυτοκαταστρέφονται σε εκρήξεις σουπερνόβα.

Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Communications».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=847983

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Κοσμική αρχέγονη σκόνη βρέθηκε στις στέγες κτιρίων ευρωπαϊκών πόλεων. :cheesy:

Σωματίδια σκόνης κοσμικής προέλευσης που πέφτουν από τον ουρανό, ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά στις στέγες και στις ταράτσες κτιρίων του Όσλο και του Παρισιού.

Η σκόνη αυτή μπορεί να έχει ηλικία όση και το ηλιακό μας σύστημα, δηλαδή γύρω στα 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Τέτοια αρχέγονη σκόνη συνήθως ανακαλύπτεται στην παρθένα Ανταρκτική, αλλά κρύβεται ανακατεμένη και στην κοινή σκόνη μιας μεγαλούπολης.

Οι ερευνητές από τη Βρετανία, τη Νορβηγία και το Βέλγιο, με επικεφαλής τον Μάθιου Γκεντζ του Τμήματος Γεωεπιστημών και Μηχανικής του Imperial College του Λονδίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωλογίας «Geology»,

http://geology.gsapubs.org/content/early/2016/12/05/G38352.1.abstract?papetoc

σύμφωνα με το «New Scientist»,

https://www.newscientist.com/article/2115336-cosmic-dust-grains-found-on-city-rooftops-for-the-first-time/

εξέτασαν 300 κιλά σκόνης που πήραν δειγματοληπτικά από τις στέγες των ευρωπαϊκών πόλεων.

Χρησιμοποιώντας μαγνήτες για να απομονώσουν τα κοσμικά σωματίδια που περιέχουν μέταλλα, εντόπισαν 500 σωματίδια κοσμικής σκόνης.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν ήδη από τη δεκαετία του 1940 ότι η κοσμική σκόνη πέφτει στον πλανήτη μας, αλλά δεν πίστευαν ότι θα ήταν δυνατό να τη βρουν ανάμεσα στα εκατομμύρια σωματίδια της γήινης σκόνης (σαν να ψάχνεις ψύλλους στα άχυρα…), παρά μόνο σε πεντακάθαρα μέρη όπως η Ανταρκτική ή τα βάθη των ωκεανών.

Στο παρελθόν διάφοροι άνθρωποι είχαν ισχυρισθεί ότι βρήκαν κοσμική σκόνη στην αυλή τους, αλλά όταν ακολούθως έγιναν επιστημονικές αναλύσεις, αποδείχθηκε πάντα ότι επρόκειτο για… ταπεινή γήινη σκόνη. Όμως αυτή τη φορά, οι επιστήμονες πέτυχαν «τζακπότ» ψάχνοντας στις στέγες!

Η κοσμική σκόνη στην πόλη έχει διάμετρο 0,3 χιλιοστά (περίπου τριπλάσια από αυτή που έχει βρεθεί στην Ανταρκτική) και εκτιμάται ότι εισήλθε στη γήινη ατμόσφαιρα με μεγάλη ταχύτητα 12 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

http://physicsgg.me/2016/12/08/%ce%ba%ce%bf%cf%83%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%ad%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%cf%83%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b7-%ce%b2%cf%81%ce%ad%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-%cf%83/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το κολασμένο τέλος του ηλιακού μας συστήματος, :cheesy:

Μια νέα μελέτη έρχεται να επιβεβαιώσει τις κυρίαρχες θεωρίες για το τέλος που θα έχει το μητρικό μας άστρο και το ηλιακό μας σύστημα. Ερευνητές μελέτησαν ένα κοντινό άστρο παρόμοιο με τον Ηλιο και εντόπισαν στοιχεία που αποκαλύπτουν τι πρόκειται να συμβεί όταν ο Ηλιος φτάσει στο τέλος της ζωής του.

Κόκκινος γίγαντας άσπρος νάνος

Ομάδα ερευνητών του το Ινστιτούτου Αστρονομίας KU Leuven στο Βέλγιο μελέτησε το άστρο L2 Puppis που βρίσκεται σε απόσταση 200 ετών φωτός από εμάς. Το άστρο αυτό πριν από μερικά δισ. έτη είχε μάζα και χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά του Ηλιου. Οι ερευνητές μελετώντας το άστρο κατέληξαν σε μια σειρά από ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Εκτιμούν ότι σε πέντε δις. έτη ο Ηλιος θα γίνει ένας κόκκινος γίγαντας 100 φορές μεγαλύτερος από ότι είναι σήμερα με αποτέλεσμα να «καταπιεί» τον Ερμή και την Αφροδίτη. Οι ερευνητές εικάζουν ότι η Γη μπορεί να επιβιώσει αλλά θα είναι ένας κόσμος χωρίς καμία δυνατότητα να υποστηρίξει οποιαδήποτε μορφή ζωής.

«Ο Ηλιος σε κάποια στιγμή αυτών των διεργασιών θα χάσει ένα μεγάλο κομμάτι μάζας από έναν δυνατό αστρικό άνεμο. Το τελικό στάδιο της εξέλιξής του, σε επτά δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα, θα είναι ένα μικρός λευκός αστέρας νάνος. Αυτός θα έχει το μέγεθος της Γης, όμως θα είναι πολύ βαρύτερος: ένα κουταλάκι του γλυκού από την ύλη ενός λευκού νάνου αστέρα ζυγίζει περίπου πέντε τόνους» αναφέρει η Λιν Ντεσίν, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Οι ερευνητές έχουν τώρα εντοπίσει έναν πλανήτη 300 εκατ. χιλιόμετρα από το αστέρι η μελέτη του οποίου αναμένεται να προσφέρει νέα δεδομένα για την τύχη της Γης αλλά και του ηλιακού μας συστήματος γενικότερα.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=851067

ED9370F2EE81BAAB30DB4C7BB3CF8704.jpg.3d7ddfd953aa85d9ac3c43953fa10ef3.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Αστρονόμοι ανακάλυψαν άστρο που βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με το ηλιακό μας σύστημα. :cheesy:

Μην ανησυχείτε όμως καθώς σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων αυτό θα συμβεί σε 1,35 εκατομμύρια χρόνια. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των αστρονόμων το άστρο Gliese 710 το οποίο βρίσκεται προς το παρόν στον αστερισμό του Οφιούχου σε απόσταση 64 ετών φωτός έρχεται κατευθείαν… επάνω μας.

Αν και το άστρο δεν πρόκειται να συγκρουστεί με την Γη εντούτοις η πορεία του μέσα από τη ζώνη αστεροειδών του Οορτ θα προκαλέσει μια πραγματική βροχή μετεωριτών καθώς θα αναστατώσει τις τροχιές τους στέλνοντας εκατοντάδες τέτοια σώματα στον Ήλιο αλλά και στους πλατύτητες του ηλιακού μας συστήματος μεταξύ αυτών και τη Γη.

Το άστρο Gliese 710 θα προκαλέσει μια σημαντική βροχή κομητών η οποία εκτιμάται στους 10 κομήτες το χρόνο. Μπορεί το νούμερο να μην μοιάζει εντυπωσιακό αλλά αυτό θα διαρκέσει για 3 με 4 εκατομμύρια χρόνια.

Το άστρο είναι μισό σε μέγεθος από τον Ήλιο, αλλά εάν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στον πλανήτη μας σε 1,5 εκατ. χρόνια από τώρα το άστρο θα εμφανιστεί ως το φωτεινότερο σώμα στον νυκτερινό ουρανό ακόμη και από τη Σελήνη.

Το άστρο δεν πρόκειται να παραμείνει στο ηλιακό μας σύστημα. Αφού περιστραφεί γύρω από το Ήλιο θα απομακρυνθεί έχοντας όμως προκαλέσει χάος με τους κομήτες που θα συμπαρασύρει μαζί του, ενώ άγνωστες παραμένουν οι επιπτώσεις που θα προκαλέσει στην ίδια την Γη με την βαρύτητά του.

http://www.pronews.gr/portal/20161229/genika/diastima/49/astronomoi-anakalypsan-astro-poy-vrisketai-se-trohia-sygkroysis-me

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Νέα στοιχεία για τον άγνωστο πλανήτη-Χ που ανακαλύφθηκε τον Ιανουάριο. :cheesy:

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε ανακαλύφθηκε ο πλανήτης Ποσειδώνας ύστερα από την επιτυχημένη θεωρητική πρόβλεψη των Λεβεριέ και Ανταμς, πολλοί αστρονόμοι υπέθεσαν την ύπαρξη ενός ακόμη πλανήτη πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα.

Ο μεγάλος ερασιτέχνης αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ, μάλιστα, είχε δώσει στον άγνωστο αυτόν πλανήτη το όνομα Πλανήτης-Χ, από το όνομα του αγνώστου στις αλγεβρικές εξισώσεις.

Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά την τελευταία ανακάλυψη πλανήτη εντός του Ηλιακού μας συστήματος (του Ποσειδώνα, το 1846) και λίγα χρόνια αφότου βγήκε από το… κλαμπ ο Πλούτωνας, φαίνεται, βάσει των ολοένα και περισσότερων, απίστευτων στοιχείων που προκύπτουν, πως έχουμε νέο… γείτονα!

Μόλις τον περασμένο Γενάρη οι επιστήμονες απέδειξαν πως κάτι… πραγματικά μεγάλο, 10 φορές μεγαλύτερο από τη Γη, κινείται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.

Τόσο μακριά, δε, και με τέτοια ελλειπτική και τεράστια τροχιά, που χρειάζεται… μόνο 15.000 χρόνια για να κάνει μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο, ενώ μοιάζει αρκετά με τον Ουρανό -ή με τον Ποσειδώνα.

Από τότε, οι ερευνητές Konstantin Batygin και Mike Brown του Caltech δεν έχουν σταματήσει να… κοιτούν ψηλά, ψάχνοντας για όλα εκείνα τα στοιχεία που συνηγορούν στην ύπαρξη ενός νέου πλανήτη, στην άκρη του Ηλιακού μας συστήματος.

Παρότι, ακόμη, ουδείς, μεταξύ των οποίων, φυσικά και η NASA, έχει επιβεβαιώσει πως βρέθηκε ο… αντικαταστάτης του Πλούτωνα (τον οποίο ο ίδιος ο Brown… καθαίρεσε σε πλανήτη νάνο πριν 11 χρόνια, όταν ανακάλυψε την Έριδα, ένα ουράνιο αντικείμενο στο μέγεθος του… πρώην πλανήτη), νέα στοιχεία μαρτυρούν πως, ίσως, δεν έχουμε μάθει ακόμα όλους τους… γείτονές μας.

Όπως έγραψε, λοιπόν, ο Brown στο Twitter του, ποστάροντας και μια ενδεικτική φωτογραφία, ανακαλύφθηκε πως στη Ζώνη του Κάιπερ κινείται, σε τροχιά, πιθανότατα ελκυόμενο από τον Ήλιο μας, ένα τεράστιο αντικείμενο, τελείως διαφορετικό των σωμάτων που βρίσκονται εκεί, «και εδώ ακριβώς πρέπει να βρίσκεται ο ένατος πλανήτης»!

Όπως φαίνεται και στο γράφημα, μάλιστα, ο πλανήτης(;) Χ κινείται σε εντελώς διαφορετική πορεία από τα υπόλοιπα πέντε ουράνια σώματα που άρχισαν να εξετάζουν οι επιστήμονες του Caltech πριν λίγους μήνες. Και η πιθανότητα αυτό να έχει προκύψει από σύμπτωση είναι μόλις 1/15.000!

Τώρα, γιατί δεν τον είχαμε δει τόσα χρόνια, η απάντηση είναι απλή: Είναι τέτοια η τροχιά του και τόσο μακριά (20 φορές πιο μακριά απ’ ό,τι ο Ποσειδώνας από τον Ήλιο, και σε τροχιά που καλύπτει 2,8 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα), που ήταν πολύ δύσκολη η παρατήρησή του! Πλέον, και με το Subaru (ένα από τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια στον κόσμο) στη Χαβάη να είναι συνέχεια στραμμένο πάνω του, θεωρείται σχεδόν σίγουρη η επισημοποίηση της ύπαρξης και ένατου πλανήτη στο Ηλιακό μας σύστημα…

http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-3624159/Could-dark-energy-help-Planet-Nine-Mysterious-world-end-SUMMER-s-hiding-data.html?ito=embedded

http://www.dailymail.co.uk/sciencetech/article-3698383/Did-Planet-Nine-shove-planet-solar-alignment-Theory-claims-mystery-body-tilted-siblings.html?ito=embedded

http://www.pronews.gr/portal/20170116/genika/diastima/49/nea-stoiheia-gia-ton-agnosto-planiti-h-poy-anakalyfthike-ton-ianoyario

CeV7N2EVIAEq-NI.jpg.b06b54d5885c3e0dcaa45a1b4e2ec360.jpg

191132.jpg.2d050e4c10a76184b8512666a78f189d.jpg

190714.jpg.71bd9a334c9ce289f6a70e337fc05bba.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Πιθανόν εισβολέας στο ηλιακό μας σύστημα ο «Πλανήτης 9» :cheesy:

Σε ένα από τα πιο «σκοτεινά» μυστήρια του ηλιακού μας συστήματος εξελίσσεται η ύπαρξη και η προέλευση του «Πλανήτη 9», δηλαδή του υποθετικού ουράνιου σώματος που, όπως έχει προταθεί, βρίσκεται μακρύτερα από τον Πλούτωνα και έχει παραμείνει άγνωστος έως σήμερα στους αστρονόμους, παρά το γεγονός ότι η «γειτονιά» της Γης βρίσκεται στο μικροσκόπιο των επιστημόνων εδώ και πάνω από 200 χρόνια.

Ενδεικτικό είναι πως, πριν ακόμη επιβεβαιωθεί ότι όντως υπάρχει, ερευνητές από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του New Mexico (NMSU), με επικεφαλής τον καθηγητή Πολ Μέισον, πρόσθεσαν πρόσφατα μία ακόμη θεωρία για την πιθανή καταγωγή του.

Έτσι, σύμφωνα με μελέτη που παρουσίασαν σε συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Ένωσης την περασμένη εβδομάδα, είναι πιθανό ο ένατος πλανήτης να δημιουργήθηκε σε κάποιο άλλο ηλιακό σύστημα, ή να μην υπήρξε ποτέ δεσμευμένος από τη βαρυτική έλξη κάποιου άστρου του Γαλαξία μας, και στη συνέχεια να «παγιδεύτηκε» από τον Ήλιο με συνέπεια να τεθεί σε τροχιά γύρω από αυτόν.

Γνωστός και με το προσωνύμιο «Πλανήτης Χ», ο «Πλανήτης 9» πρωτοαναφέρθηκε από τους αστρονόμους Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), στις αρχές του 2016. Τότε, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι τροχιές έξι ουράνιων αντικειμένων, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, δίνουν ισχυρές ενδείξεις για έναν ακόμη «κάτοικο» στο ηλιακό μας σύστημα, τον ένατο κατά σειρά.

Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες, ο «Πλανήτης Χ» έχει περίπου 1.000 φορές μεγαλύτερη απόσταση από τον Ήλιο συγκριτικά με τη Γη. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να δικαιολογήσει γιατί δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα, παρόλο που από τη στιγμή που προτάθηκε η ύπαρξή του έχουν «επιστρατευθεί» αρκετά όργανα για τον εντοπισμό του – όπως τα επίγεια τηλεσκόπια Subaru στη Χαβάη και Victor Blanco στη Χιλή.

Θέλοντας να ρίξουν «φως» στην προέλευσή του, οι ερευνητές του NMSU μελέτησαν την πιθανότητα να πρόκειται για έναν «ορφανό» πλανήτη, δηλαδή για ένα ουράνιο σύστημα το οποίο είτε διέφυγε από το ηλιακό σύστημα στο οποίο «κατοικούσε», είτε να μην βρισκόταν ποτέ σε τροχιά γύρω από κάποιον αστέρα, δεσμευμένος από τη βαρυτική του έλξη.

Εκτιμάται ότι δισεκατομμύρια «ορφανοί» πλανήτες υπάρχουν στον Γαλαξία μας, με συνέπεια ένα ηλιακό σύστημα να είναι πιθανόν να «συναντήσει» κάποια στιγμή ένα τέτοιο ουράνιο αντικείμενο. Έτσι, εξετάζοντας μέσω υπολογιστικής προσομοίωσης τι θα συνέβαινε σε μία συνάντηση του ηλιακού μας συστήματος με έναν περιπλανώμενο πλανήτη, οι επιστήμονες του NMSU βρήκαν πως υπάρχει αρκετά μεγάλη πιθανότητα το σώμα αυτό να τεθεί σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, στο 40% των υποθετικών συναντήσεων που μελέτησαν, ο «ορφανός» πλανήτης θα εντασσόταν ομαλά στο ηλιακό σύστημα. Οι μοναδικές προϋποθέσεις θα ήταν το ουράνιο σώμα να αποκτήσει αρκετά μεγάλη τροχιά και η μάζα του να είναι μικρότερη από του Ποσειδώνα – δύο παραμέτρους που, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των Μπράουν και Μπάτιγκιν, πληροί ο «Πλανήτης 9».

Βέβαια, η υπόθεση των αστρονόμων του NMSU θα έχει αξία μόνο στην περίπτωση που επιβεβαιωθεί η ύπαρξη του «Πλανήτη Χ». Σύμφωνα πάντως με εκτιμήσεις άλλων επιστημόνων στο περιοδικό Scientific American, ο εντοπισμός του μπορεί να γίνει ακόμη και μέσα στο 2017, καθώς αρκετές ερευνητικές ομάδες έχουν ήδη αποδυθεί στο «κυνήγι» του.

http://www.naftemporiki.gr/story/1194285/pithanon-eisboleas-sto-iliako-mas-sustima-o-planitis-9

planitis-9.jpg.ed8e9848fc62a54a1decaf05e8d933be.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Πως θα είναι η ζωή μας όταν κατακτήσουμε το Ηλιακό μας Σύστημα; :cheesy:

Εάν σκέφτεσαι, πως ο κόσμος μας έχει αρχίσει να παίρνει τη «κάτω βόλτα» και το μόνο που θα ήθελες να κάνεις είναι να μπορούσες να αποδράσεις για άλλους πλανήτες, τότε παρηγόρησε τον εαυτό σου με τη σκέψη, πως τα πιο «λαμπρά» μυαλά αυτού του πλανήτη προσπαθούν πραγματικά πολύ σκληρά να πετύχουν κάτι τέτοιο.

Μπορεί να μην είναι εφικτό ακόμα να τα παρατήσεις όλα και να πας να ανοίξεις ένα μαγαζί στον Άρη, αλλά προς το παρόν, αυτή η επική ταινία μικρού μήκους μπορεί να σου δώσει μια ιδέα του πως θα μοιάζει η ζωή μας αν/όταν καταφέρει ο άνθρωπος να κατακτήσει το Ηλιακό Σύστημα.

Η ταινία δημιουργήθηκε από τον ψηφιακό καλλιτέχνη Erik Wernquist,.

Μέσα σε λιγότερο από 4 λεπτά, το Wanderers ( wanderers θα αποκαλούνται οι μελλοντικοί εαυτοί μας) μας πάει σε ένα ταξίδι μέσα στο Ηλιακό μας Σύστημα.

Μια πραγματικά εντυπωσιακή δουλειά.

http://www.pronews.gr/portal/20170209/genika/diastima/49/pos-tha-einai-i-zoi-mas-otan-kataktisoyme-iliako-mas-systima-vinteo

space_14.jpg.a88f7e48b3649ed2bb468d6da13632db.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Βοηθήστε κι εσείς στην αναζήτηση του μυστηριώδους Πλανήτη Εννέα. :cheesy:

Θα χρειαστείτε έναν υπολογιστή με σύνδεση στο Διαδίκτυο, αρκετή υπομονή, αλλά και την αποφασιστικότητα να αναζητήσετε κάτι που μπορεί να μην υπάρχει: η NASA καλεί κάθε ενδιαφερόμενο να βοηθήσει στο κυνήγι ενός υποθετικού πλανήτη στη μεθόριο του Ηλιακού Συστήματος.

Ο Πλανήτης Εννέα, αν δεν τον έχετε ακουστά, είναι ο πλανήτης που πιθανολογείται ότι κρύβεται πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα, σύμφωνα με έμμεσες ενδείξεις που δημοσιεύτηκαν την τελευταία διετία.

Η βαρυτική επίδραση ενός τέτοιου σώματος θα εξηγούσε τέλεια μια περίεργη συγκέντρωση έξι παγωμένων σωμάτων πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Και τα έξι κινούνται σε τροχιές που παίρνουν κλίση σε σχέση με το επίπεδο του Ηλιακού Συστήματος, ένδειξη ότι κάτι τα τραβάει προς τα εκεί.

Αν ο Πλανήτης 9 όντως υπάρχει, πρέπει να είναι αρκετά μεγαλύτερος από τη Γη, ίσως στο μέγεθος του Ποσειδώνα. Εκτιμάται όμως ότι βρίσκεται εκατοντάδες φορές πιο μακριά από τον Ήλιο σε σχέση με τη Γη και θα χρειαζόταν γύρω στα 15.000 χρόνια για να ολοκληρώσει μια περιφορά γύρω από το άστρο.

Σε αυτήν την απόσταση, μόλις που θα διακρίνεται ακόμα και με τα καλύτερα τηλεσκόπια στη Γη, ακόμα κι αν ήξερε κανείς που ακριβώς που να κοιτάξει.

Η απάντηση στο μυστήριο θα μπορούσε να έρθει από το πρόγραμμα Backyard Worlds: Planet 9, το οποίο υλοποιεί η NASA σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϊ.

https://www.zooniverse.org/projects/marckuchner/backyard-worlds-planet-9

Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα crowdsourcing καλούνται να ελέγξουν εικόνες της αποστολής WISE της NASA, η οποία σάρωσε τον ουρανό αναζητώντας αστεροειδείς και άλλα αμυδρά αντικείμενα.

Συγκεκριμένα, οι συμμετέχοντες πρέπει να ελέγχουν φωτογραφίες της ίδιας περιοχής του ουρανού οι οποίες έχουν ληφθεί με διαφορά μερικών ωρών ή ημερών. Λόγω της μεγάλης απόστασής τους, τα άστρα εμφανίζονται πάντα στις ίδιες θέσεις σε αυτές τις εικόνες, ενώ τα πιο κοντινά αντικείμενα αλλάζουν θέσεις με την πάροδο του χρόνου. Με άλλα λόγια, ο υποθετικός Πλανήτης 9 θα εμφανιζόταν στις εικόνες σαν αμυδρή, κινούμενη κουκκίδα.

Η αναζήτηση αυτή μπορεί να αυτοματοποιηθεί, όχι όμως πάντα: «Οι αυτόματες αναζητήσεις δεν λειτουργούν καλά σε ορισμένες περιοχές του ουρανού, όπως το επίπεδο του Γαλαξία όπου υπάρχουν υπερβολικά πολλά άστρα, κάτι που προκαλεί σύγχυση στον αλγόριθμο» εξηγεί ο Άαρον Μέισνερ του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ, ο οποίος συμμετείχε στην ανάλυση των δεδομένων από την αποστολή WISE.

Οι online εθελοντές ίσως σταθούν πιο τυχεροί χάρη στην «εξαιρετική ικανότητα του ανθρώπινου εγκεφάλου να αναγνωρίζουν την κίνηση» λέει.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500131693

F16A1BCC77F3655E15CF1945C1781B92.jpg.c0b6f589f803fdb90c86b321e34d6378.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Εθελοντές εντόπισαν τέσσερις υποψήφιους για τον Πλανήτη 9. :cheesy:

Τέσσερα άγνωστα έως σήμερα ουράνια σώματα, κάθε ένα από τα οποία συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες να είναι ο μυστηριώδης Πλανήτης 9, προέκυψαν από το πρότζεκτ που διοργάνωσαν αστρονόμοι από το Αυστραλιανό Εθνικό Πανεπιστήμιο (ANU).

Προωθώντας το πρότζεκτ μέσω της τηλεοπτικής εκπομπής Stargazing Live του BBC, οι αστρονόμοι ζήτησαν από όσο το δυνατόν περισσότερους εθελοντές να εξετάσουν ψηφιακές εικόνες από το τηλεσκόπιο SkyMapper, αναζητώντας σε αυτές ίχνη που θα μπορούσαν να «προδίδουν» την παρουσία του μυστηριώδους ένατου μέλους του ηλιακού μας συστήματος.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, μέσα σε τρεις ημέρες, περίπου 60.000 άνθρωποι από όλο τον κόσμο ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά τους. Έτσι, όλοι αυτοί οι εθελοντές κατάφεραν να ταξινομήσουν 4 εκατομμύρια ουράνια σώματα.

Το SkyMapper είναι ένα τηλεσκόπιο 1,3 μέτρων, που «σαρώνει» τον νότιο ουράνιο θόλο. «Ανιχνεύσαμε μικρά σώματα όπως τον Χείρωνα, γεγονός που αποδεικνύει πως η μέθοδος που επιλέξαμε θα μπορούσε να οδηγήσει στον εντοπισμό του Πλανήτη 9, αν όντως υπάρχει», σημειώνει στην ιστοσελίδα του ANU ο Δρ Μπράντλεϊ Τάκερ, από τη Σχολή Αστρονομίας και Αστροφυσικής του ιδρύματος.

Η υπόθεση ύπαρξης του «Πλανήτη 9» διατυπώθηκε από τους αστρονόμους Μάικλ Μπράουν και Κόνσταντιν Μπάτιγκιν του Ινστιτούτου Τεχνολογίας της Καλιφόρνια (Caltech), στις αρχές του 2016. Τότε, οι δύο επιστήμονες ανακοίνωσαν πως οι τροχιές έξι ουράνιων αντικειμένων, τα οποία βρίσκονται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, δίνουν ισχυρές ενδείξεις για έναν ακόμη «κάτοικο» στο ηλιακό μας σύστημα, τον ένατο κατά σειρά.

Σύμφωνα με τους Μπράουν και Μπάτιγκιν, το σώμα αυτό θα πρέπει να βρίσκεται μακρύτερα από τον Πλούτωνα, σε περίπου 1.000 φορές μεγαλύτερη απόσταση από τον Ήλιο, συγκριτικά με τη Γη. Κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί.

Το πρότζεκτ του Αυστραλιανού Πανεπιστήμιου είναι η πιο πρόσφατη απόπειρα, στις προσπάθειες που έχουν ξεκινήσει έκτοτε από επιστημονικές ομάδες από όλο τον κόσμο, για να εντοπισθεί ο Πλανήτης 9.

Σύμφωνα με τον Δρα Τάκερ, οι εικόνες από το τηλεσκόπιο SkyMapper, που ανέλυσαν οι εθελοντές, έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στο να αποκλεισθούν περιοχές στον νότιο ουράνιο θόλο όπου θεωρητικά θα μπορούσε να βρίσκεται το αντικείμενο.

«Με τη βοήθεια δεκάδων χιλιάδων εθελοντών, οι οποίοι εξέτασαν εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες από το SkyMapper, ολοκληρώσαμε σε μόλις 3 ημέρες επιστημονική ανάλυση 4 ετών. Ένας μόνο εθελοντής πραγματοποίησε 12.000 ταξινομήσεις», προσθέτει.

Η ομάδα θα μελετήσει πιο διεξοδικά τα τέσσερα ευρήματα, χρησιμοποιώντας τηλεσκόπια από όλο τον κόσμο. Έτσι, θα προσδιορίσει κατά πόσο κάποιο από αυτά είναι όντως ο Πλανήτης 9, ή πρόκειται για κάποιον πλανήτη-νάνο ή έναν αστεροειδή.

http://www.naftemporiki.gr/story/1221247/ethelontes-entopisan-tesseris-upopsifious-gia-ton-planiti-9

planitis-9.jpg.b32e67749d13819abc18615707f3bcae.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Η γέννηση και η εξέλιξη του ηλιακού μας συστήματος σε ένα βίντεο διάρκειας έξι λεπτών. :cheesy:

Ο θεωρητικός φυσικός David Kaplan μας παρουσιάζει την ιστορία του ήλιου, της γης, της σελήνης και των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος:

https://physicsgg.me/2017/05/26/%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b5%ce%be%ce%ad%ce%bb%ce%b9%ce%be%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%ce%bc%ce%b1%cf%82/

dar-a4ywsaamv1q.thumb.jpg.05f7c6687a6376f2bdebdf14d60efcbe.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 5 εβδομάδες αργότερα...

Υποψίες για την ύπαρξη και δέκατου πλανήτη. :cheesy:

Πάνε κι έρχονται οι θεωρίες για το αν υπάρχουν και πόσοι ακόμη πλανήτες πέρα από τους ήδη οκτώ γνωστούς στο ηλιακό μας σύστημα. Μια νέα αμερικανική επιστημονική μελέτη θεωρεί πιθανή την ύπαρξη ενός πιο κοντινού «Πλανήτη 10», αν υποτεθεί ότι υπάρχει ένας πιο μακρινός «Πλανήτης 9», καθώς μία άλλη καναδική έρευνα θεωρεί μάλλον απίθανη την ύπαρξη του τελευταίου.

Όσον αφορά τον «Πλανήτη 10», οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου της Αριζόνα Κάθριν Φολκ και Ρενού Μαλχότρα, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας «The Astronomical Journal», μελέτησαν την κίνηση άνω των 600 παγωμένων μακρινών σωμάτων στη Ζώνη Κάιπερ, σε απόσταση άνω των 50 αστρονομικών μονάδων (μία τέτοια μονάδα είναι η μέση απόσταση Γης-Ήλιου, δηλαδή περίπου 150 εκατ. χλμ.).

Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι κάτι φαίνεται να διαταράσσει τις τροχιές των σωμάτων αυτών και αυτό το «κάτι», όπως υποστηρίζουν, πιθανότατα είναι ένας πλανήτης με μάζα παρόμοια με του Άρη, ο οποίος εκτιμάται ότι κινείται σε απόσταση περίπου 60 αστρονομικών μονάδων. Η Ζώνη Κάιπερ, που αρχίζει μετά τον Ποσειδώνα (ο οποίος απέχει περίπου 30 αστρονομικές μονάδες), όπως συμβαίνει και με τη ζώνη αστεροειδών μεταξύ Άρη-Δία, φιλοξενεί έναν τεράστιο αριθμό σωμάτων, μεταξύ των οποίων νάνους πλανήτες, αστεροειδείς και κομήτες. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί σε αυτήν περίπου 2.000 σώματα και, από αυτά, τουλάχιστον τα 12 έχουν μέγεθος ανάλογο του Πλούτωνα (γι’ αυτό, άλλωστε, ο τελευταίος έπαψε να θεωρείται κανονικός πλανήτης και υποβαθμίσθηκε σε νάνο πλανήτη). Τα σώματα αυτά είναι γνωστά συλλήβδην ως ΚΒΟ (Kuiper Belt Objects-KBO).

Άλλοι πάντως αστρονόμοι αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατό ένας τέτοιος πλανήτης, αρκετά μεγάλος, φωτεινός και σε όχι τόσο μεγάλη απόσταση, να μην έχει εντοπισθεί έως τώρα. Σε κάθε περίπτωση, αν υπάρχει όντως ένας πλανήτης στην απόσταση των 60 αστρονομικών μονάδων, τότε αυτός δεν είναι ο πλανήτης 9, ο οποίος προτάθηκε πρώτος και υποτίθεται πως είναι πολύ πιο μακρινός. Το 2016 οι Μάικ Μπράουν και Κονσταντίν Μπατίγκιν του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνια (Caltech) πρότειναν την ύπαρξη ενός ενάτου γιγάντιου πλανήτη, με μάζα δεκαπλάσια της Γης, ο οποίος βρίσκεται στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος, σε απόσταση 500 έως 700 αστρονομικών μονάδων από το μητρικό άστρο μας.

Όμως αμφιβολίες περί της ύπαρξής του δημιουργεί μια νέα ανάλυση της κίνησης τεσσάρων μακρινών παγωμένων σωμάτων σε απόσταση έως 250 αστρονομικών μονάδων. Επιστήμονες, με τη βοήθεια του Καναδο-Γαλλικού Τηλεσκοπίου στη Χαβάη, με επικεφαλής την αστρονόμο Κόρι Σάννκμαν του Πανεπιστημίου της Βικτόρια, δεν βρήκαν κανένα σημάδι ότι οι τροχιές αυτών των σωμάτων επηρεάζονται από κάποιον αόρατο γιγάντιο πλανήτη. Κάτι που δημιουργεί ερωτηματικά για το πόσο σωστή είναι η θεωρία περί «πλανήτη 9».

Για να απαντήσουν στο ερώτημα κατά πόσο υπάρχουν τελικά οι πλανήτες 9 και 10 (ή μόνο ο ένας από τους δύο), οι αστρονόμοι «ποντάρουν» στο -υπό κατασκευή στη Χιλή- νέο μεγάλο τηλεσκόπιο Large Synoptic Survey Telescope (LSST). Αυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή Μαλχότρα, αναμένεται να αυξήσει από 2.000 σε 40.000 τα γνωστά σώματα της ζώνης Κάιπερ (ΚΒΟ). Ίσως ένα ή δύο από αυτά αποδειχθούν πλανήτες.

http://physicsgg.me/2017/06/25/%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%88%ce%af%ce%b5%cf%82-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%8d%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%be%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%ce%ad%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%bb/

planetary-object-small.png.8314d174e2335977ba2a6ea5a0491488.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ταξίδια στ’ αστέρια με «οδηγό» το Ιδρυμα Ευγενίδου. :cheesy:

Πέντε ψηφιακές πλανηταριακές παραστάσεις, διάρκειας λιγότερης από μία ώρα έκαστης, υπόσχονται ένα εικονικό ταξίδι αξιώσεων με προορισμό τα αστέρια στο Νέο Ψηφιακό Πλανητάριο του Ιδρύματος Ευγενίδου. Οι προβολές είναι προγραμματισμένες για τον Ιούλιο, ενώ το Ιδρυμα της λεωφόρου Συγγρού λειτουργεί για το κοινό κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή απόγευμα καθώς και όλο το Σαββατοκύριακο. Τίτλοι των παραστάσεων είναι: «Ταξιδευτές του Ηλιακού Συστήματος: Αστεροειδείς και Κομήτες», «Ζωή στο Σύμπαν», «Διαστημικές Καταιγίδες και Βόρειο Σέλας», «Παράξενοι Κόσμοι στο Ηλιακό Σύστημα» και «Μία βόλτα στο Φεγγάρι».

Το ταξίδι της παράστασης «Ταξιδευτές του Ηλιακού Συστήματος: Αστεροειδείς και Κομήτες» έχει ως προορισμό τους αστεροειδείς και τους κομήτες. Στην προσπάθειά τους να απαντήσουν σε πολλά καίρια ερωτήματα που σχετίζονται με τη γέννηση του Ηλιακού συστήματός μας, οι αστρονόμοι έχουν υλοποιήσει αρκετές διαστημικές αποστολές για την εξερεύνηση αυτών των ουράνιων σωμάτων από τη Ζώνη των Αστεροειδών μέχρι την ευρύτερη περιοχή της Ζώνης Kuiper.

Στην επίσης 40λεπτη παράσταση «Ζωή στο Σύμπαν» γίνεται μια αναζήτηση της ζωής πέρα από τον πλανήτη μας, τη Γη. Ξεκινώντας από την προέλευση και την εξέλιξη της ζωής στον πλανήτη μας, η παράσταση εστιάζει στα ουράνια σώματα του ηλιακού συστήματος που είναι πιθανότερο να φιλοξενούν μικροβιακές μορφές ζωής, καθώς και στις σημαντικότερες μεθόδους που χρησιμοποιούν οι αστρονόμοι για τον εντοπισμό και τη μελέτη ενός εξωπλανήτη.

Τα πιο εντυπωσιακά και βίαια καιρικά φαινόμενα του ηλιακού συστήματος παρουσιάζονται στην διάρκειας επίσης 40' ψηφιακή παράσταση «Διαστημικές καταιγίδες και Βόρειο Σέλας». Από τους ανέμους στον Ποσειδώνα που πνέουν με ταχύτητες 2.000 χιλιόμετρα την ώρα, ως τον γιγάντιο αντικυκλώνα του Δία, η παράσταση υπενθυμίζει ότι θα πρέπει να νιώθουμε πραγματικά τυχεροί που ζούμε στη Γη. Μας θυμίζει επίσης ότι οι ηλιακές καταιγίδες μπορούν να βραχυκυκλώσουν τους τηλεπικοινωνιακούς μας δορυφόρους και να προκαλέσουν εκτεταμένες διακοπές στην ηλεκτροδότηση, ενώ την ίδια ώρα, αλληλεπιδρώντας με το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη μας, δίνουν το έναυσμα για τη δημιουργία ενός από τα ομορφότερα φαινόμενα της φύσης: του Πολικού Σέλαος.

Η 40λεπτη ψηφιακή παράσταση «Παράξενοι Κόσμοι στο Ηλιακό Σύστημα» είναι ένα ταξίδι γνωριμίας με ορισμένους από τους πιο ακραίους πλανήτες και δορυφόρους του ηλιακού συστήματος: από την καυτή Αφροδίτη ως τον παγωμένο Πλούτωνα, από τη γεμάτη ηφαίστεια Ιώ έως τον υπόγειο ωκεανό που κρύβει η παγωμένη επιφάνεια της Ευρώπης και από τις θάλασσες μεθανίου του Τιτάνα έως τα πέρατα της βαρυτικής «κυριαρχίας» του Ηλιου, η παράσταση αναδεικνύει τη θαυμαστή πολυπλοκότητα των παράξενων κόσμων που κρύβει το ηλιακό μας σύστημα.

Τέλος, η διάρκειας 50' παιδική ταινία «Μια βόλτα στο φεγγάρι» μεταφέρει το κοινό σε μια ιστορική για την ανθρωπότητα περίοδο: το 1969 τρεις αμερικανοί αστροναύτες, οι Νιλ Αρμστρονγκ, Μάικλ Κόλινς και Μπαζ Ολντριν, το πλήρωμα του διαστημοπλοίου «Απόλλων 11», τόλμησαν να ταξιδέψουν στο φεγγάρι, εκεί όπου κανένας άνθρωπος μέχρι τότε δεν είχε πάει. Ο Αρμστρονγκ ήταν εκείνος που πάτησε πρώτος το πόδι του στον ξένο πλανήτη.

Συνδυάζοντας την αποστολή του «Απόλλων 11» με τη διασκεδαστική περιπέτεια που σκαρώνουν τρία νεαρά μυγάκια το «Μια βόλτα στο φεγγάρι» γνωρίζει στη νέα γενιά την εποχή των διαστημικών ταξιδιών, την εποχή που ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα τα επιτεύγματα των αστροναυτών και των επιστημόνων.

ΙΔΡΥΜΑ ΕΥΓΕΝΙΔΟΥ

Λ. Συγγρού 387 - 175 64 Παλ. Φάληρο

(Είσοδος από Πεντέλης 11). Τηλ.: 210 9469.600

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=889232

3AD970ECFF0EB87A4896EF1F4AB7A39F.jpg.a6336401c476c1e6347cf85040acb78d.jpg

3BC01B5DE7D7AE424412DA70281E120B.jpg.3ebd5333f8927538011c718d1c5e47db.jpg

6859C2B1C455B9ACA92B60FCBBA59C43.jpg.06a4e35ec4b90ae1c3867f63cd56e0ce.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Προερχόμαστε κατά το ήμισυ από άλλους Γαλαξίες. :cheesy:

Σχεδόν τα μισά δομικά συστατικά του ηλιακού μας συστήματος προέρχονται από άλλους γαλαξίες, σύμφωνα με επιστημονική έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

«Τα μισά από τα άτομα που συνθέτουν τους πλανήτες, τον Ήλιο και φυσικά όλους τους ανθρώπους, δεν σχηματίστηκαν στο δικό μας γαλαξία, αλλά σε άλλους γαλαξίες, έτη φωτός μακριά», εξηγεί ο Κλοντ-Αντρέ Φοσέρ-Γκιγκέρ του Weinberg College of Arts and Sciences.

Αρχικά, από τα 94 χημικά στοιχεία που απαντώνται στη φύση (τα υπόλοιπα 24 συνθέτονται in vitro), μόνο το υδρογόνο υπήρχε σε πληθώρα στο Σύμπαν. Τα υπόλοιπα 93 σχηματίστηκαν σε βάθος δισεκατομμυρίων ετών, στους πυρήνες των άστρων, με τη βοήθεια της πυρηνικής σύντηξης.

Στη συνέχεια, οι εκρήξεις των μεγαλύτερων άστρων [suprenova] εμπλούτισαν τον διαστρικό χώρο με βαρύτερα στοιχεία όπως ο άνθρακας, ο σίδηρος και το νάτριο, από τα οποία αποτελείται το σχετικά «νέο» ηλιακό μας σύστημα, ηλικίας μόλις 5 δισεκατομμυρίων ετών και όλα όσα το αποτελούν.

Όπως έδειξαν οι επιστήμονες, οι εκρήξεις των supernova είναι τόσο ισχυρές, που μπορούν να «σπρώξουν» τα βαρύτερα αυτά άτομα, από τον έναν Γαλαξία στον άλλο.

«Ένα πολύ μεγάλο μέρος της πρώτης ύλης του Γαλαξία μας, είναι πιθανό να έφτασε ως εδώ από γειτονικούς γαλαξίες, πάνω σε ισχυρούς αστρικούς ανέμους (…) θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τους εαυτούς μας διαγαλαξιακούς μετανάστες», σημειώνει ο αστροφυσικός Ντάνιελ Αλκάζαρ, του πανεπιστημίου Northwestern, στο Ιλινόι.

Η νέα διεθνής έρευνα υποδεικνύει πως η διασπορά των στοιχείων γίνεται σε πολύ μεγαλύτερη ακτίνα από ότι αρχικά πιστευόταν. Τα αποτελέσματα της έρευνας βέβαια, αφορούν στο «ελάχιστο» 4,9% της συνολικής ύλης του Σύμπαντος, μιας και το υπόλοιπο 95,1% αποτελείται από την περίφημη σκοτεινή ύλη και τη σκοτεινή ενέργεια, για τις οποίες δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα.

Η ανακάλυψη της σκοτεινής ύλης και ενέργειας έγινε το 1933 από τον Ελβετό αστρονόμο Φριτς Ζουίκι, που υπολογίζοντας «βαρυτικά» τη μάζα ενός γαλαξιακού σμήνους στον αστερισμό της Κόμης της Βερενίκης,διαπίστωσε πως ήταν 400 φορές μεγαλύτερη, από την εκτιμώμενη μάζα βάσει της λαμπρότητας των γαλαξιών.

http://physicsgg.me/2017/07/28/%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b5%cf%81%cf%87%cf%8c%ce%bc%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%ac-%cf%84%ce%bf-%ce%ae%ce%bc%ce%b9%cf%83%cf%85-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%bf%ce%bd-%ce%b3/

milkywaysori.thumb.jpg.4dbcd59c8d341134c456aa63be6fd86e.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 8 μήνες αργότερα...

Κοσμικό «μπιλιάρδο» έχτισε το ηλιακό μας σύστημα. :cheesy:

To 2008 στην έρημο Νουβία του Σουδάν εντοπίστηκε ένας μετεωρίτης. Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό ότι ο μετεωρίτης αυτός περιέχει διαμάντια, κάτι που σύμφωνα με τους ειδικούς σημαίνει πως ο μετεωρίτης είναι ένα θραύσμα από κάποιον χαμένο πια πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος όταν αυτό βρισκόταν στην πρώιμη φάση του. Οι ερευνητές από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ελβετία που έκαναν την ανακάλυψη εκτιμούν ότι τα διαμάντια αρχικά δημιουργήθηκαν μέσα σε έναν πρωτοπλανήτη μεγέθους μεταξύ Ερμή και Αρη, ο οποίος υπήρχε κατά τα πρώτα 10 εκατομμύρια χρόνια του ηλιακού μας συστήματος.

Η ανακάλυψη αποτελεί άλλη μία ένδειξη ότι κατά την αρχική φάση του ηλιακού μας συστήματος υπήρχαν μεγάλοι πρωτοπλανήτες, οι οποίοι μέσα από γιγάντιες συγκρούσεις τύπου «μπιλιάρδου» αποτέλεσαν θεμέλιους λίθους για τη δημιουργία των σημερινών πλανητών. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι κάποτε το ηλιακό μας σύστημα διέθετε δεκάδες τέτοια σώματα με μέγεθος μεγαλύτερο της Σελήνης και μικρότερο του Αρη.

Τη θεωρία του «μπιλιάρδου» στηρίζουν και αστρονόμοι του Πανεπιστημίου Queen Mary στο Λονδίνο, οι οποίοι ανέπτυξαν μια σχετική θεωρία. Σύμφωνα με αυτήν ο Δίας στις απαρχές του ηλιακού μας συστήματος έκανε «βόλτες» μέσα σε αυτό συμπαρασύροντας ό,τι βρισκόταν στον δρόμο του. Έτσι, κατέστρεψε κάποιους πλανήτες, «τραυμάτισε» κάποιους άλλους ενώ επίσης εξέτρεψε από την τροχιά τους ορισμένους πλανήτες στέλνοντάς τους σε άλλα σημεία από αυτά που αρχικά βρίσκονταν. Κάποιες προσομοιώσεις δείχνουν μάλιστα ότι ο Δίας δεν άλλαξε απλώς τη θέση ορισμένων πλανητών αλλά κάποιους τούς… κλώτσησε κυριολεκτικά έξω από το ηλιακό μας σύστημα.

Εκτός από την ύπαρξη ή τη θέση των πλανητών στο ηλιακό μας σύστημα, ο Δίας φαίνεται ότι έπαιξε ρόλο στη δημιουργία και διαφόρων περιοχών ή ζωνών με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μέσα σε αυτό, όπως είναι οι ζώνες αστεροειδών.

Ετσι, κάποια στιγμή εγκαταστάθηκε στη θέση που βρίσκεται σήμερα, έχοντας προηγουμένως διαμορφώσει τη σύνθεση και την εικόνα του ηλιακού μας συστήματος. Την ίδια ακριβώς περίοδο της διατύπωσης της θεωρίας του «περιπλανώμενου Δία» ερευνητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης υποστήριξαν ότι η ζωή στη Γη είναι προϊόν της σύγκρουσης του πλανήτη μας με έναν άλλο πλανήτη με το μέγεθος αλλά και τα γεωλογικά χαρακτηριστικά του Ερμή.

Η σύγκρουση αυτή δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να γίνει η Γη φιλική στη ζωή. Επίσης η Σελήνη σύμφωνα με τη δημοφιλέστερη θεωρία οφείλει την ύπαρξή της στη σύγκρουση της Γης με ένα γιγάντιο διαστημικό σώμα με μέγεθος παρόμοιο με αυτό του… Αρη! Η σύγκρουση, όπως είναι ευνόητο, ήταν κατακλυσμική εκτοξεύοντας στο Διάστημα μεγάλο αριθμό θραυσμάτων τα οποία μπήκαν σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας και προοδευτικά ενώθηκαν σχηματίζοντας τη Σελήνη. Ενα εναλλακτικό σενάριο αυτής της θεωρίας αναφέρει ότι από τη σύγκρουση με το διαστημικό σώμα που ονομάστηκε Θεία (μυθολογική μητέρα της Σελήνης) δεν εκτοξεύθηκαν στο Διάστημα θραύσματα αλλά μεγάλα κομμάτια από τους δύο πλανήτες, ένα εκ των οποίων δεν εγκατέλειψε τη Γη και παρέμεινε κοντά της, για να μετατραπεί τελικά στον φυσικό της δορυφόρο.

http://www.in.gr/2018/05/11/tech/kosmiko-mpiliardo-extise-iliako-mas-systima/

A9BF6984C89C28E78F27C295F6830621.jpg.f01a759ce04b4bea009601607ca5408b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Αστρονομικά ρεκόρ στο σύμπαν και στο ηλιακό σύστημα. :cheesy:

Το σύμπαν είναι αχανές και σε αυτό υπάρχουν πολλά μεγάλα «πράγματα». Πολύ μεγάλα, αδιανόητα μεγάλα για τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Αλλά ποια είναι τα πιο μεγάλα, ποια κατέχουν τα διάφορα αστρονομικά ρεκόρ; Εν μέρει η απάντηση εξαρτάται από το τι εννοεί κανείς «πράγμα» στο σύμπαν. Σύμφωνα με ένα αστροφυσικό ορισμό, είναι κάτι που συγκροτείται σε οντότητα και συγκρατείται από τη δική του βαρύτητα.

Στο τέλος Απριλίου οι αστρονόμοι ανακάλυψαν τα ίχνη μια κολοσσιαίας κοσμικής σύγκρουσης και συγχώνευσης μεταξύ 14 γαλαξιών, που συνέβη πριν από 12,4 δισεκατομμύρια χρόνια, μόνο 1,4 δισεκατομμύρια χρόνια μετά το «Μπιγκ Μπανγκ» που γέννησε το σύμπαν. Πρόκειται για το γαλαξιακό πρωτοσμήνος με την ονομασία SPT2349, το οποίο, όταν παρατηρήθηκε, είχε μάζα περίπου δέκα τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας.

Οι επιστήμονες είδαν το πρωτοσμήνος των γαλαξιών όπως αυτό ήταν στο μακρινό παρελθόν, αλλά εκτιμούν ότι σήμερα πια θα έχει μεγαλώσει κι άλλο, «καταπίνοντας» και άλλους γαλαξίες και αποκτώντας πλέον μάζα όσο 1.000 τρισεκατομμύρια Ήλιοι. Έτσι, μπορεί να είναι πια το μεγαλύτερο «πράγμα» στο σύμπαν, μόνο που οι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν, επειδή το φως του διευρυμένου SPT2349-56 θα αργήσει πολύ να φθάσει σε μας.

Η μεγαλύτερη κοσμική δομή που αποδεδειγμένα έχει βρεθεί μέχρι σήμερα, είναι το λεγόμενο «Μεγάλο Τείχος Ηρακλή-Βόρειου Στέφανου» (Hercules-Corona Borealis Great Wall), που περιλαμβάνει δισεκατομμύρια γαλαξίες, σμήνη και υπερσμήνη γαλαξιών, καθώς επίσης μεγάλες ποσότητες αερίων, σκόνης και σκοτεινής ύλης. Ανακαλύφθηκε το 2013 και είναι τόσο μεγάλο, που το φως χρειάζεται περίπου δέκα δισεκατομμύρια χρόνια για να ταξιδέψει από τη μία άκρη του ως την άλλη (συγκριτικά το σύμπαν έχει ηλικία 13,8 δισ. ετών). Είναι όμως δύσκολο να το θεωρήσει κανείς «πράγμα», αφού είναι απροσδιόριστο πού ακριβώς αρχίζει και πού τελειώνει.

Το μεγαλύτερο υπερσμήνος γαλαξιών είναι πιθανώς της Λανιακέα, γνωστό και ως Τοπικό Υπερσμήνος, που έχει μήκος 520 εκατομμυρίων ετών φωτός και περιλαμβάνει περίπου 100.000 γαλαξίες. Μεταξύ άλλων, περιλαμβάνει και την Τοπική Ομάδα Γαλαξιών, όπου βρίσκεται και ο δικός μας γαλαξίας. Διεκδικητής του τίτλου είναι και το υπερσμήνος της Σαρασβάτι, που μπορεί να φθάνει έως και τα 650 εκατ. έτη φωτός σε μήκος.

Αν και είναι δύσκολο να εκτιμήσει κανείς το μέγεθος των μεμονωμένων γαλαξιών, επειδή δεν έχουν σαφή σύνορα, ο μεγαλύτερος γνωστός γαλαξίας θεωρείται ότι είναι ο IC 1101, που βρίσκεται σε απόσταση 5,5 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Έχει μέγεθος περίπου 50 φορές μεγαλύτερο του δικού μας γαλαξία (ο οποίος έχει διάμετρο 100.000 ετών φωτός) και μάζα 2.000 φορές πιο μεγάλη.

Το μεγαλύτερο γνωστό νεφέλωμα (τεράστιο νέφος αερίων) είναι το NGC 604 στο γαλαξία του Τριγώνου, το οποίο έχει διάμετρο περίπου 1.520 ετών φωτός.

Το μεγαλύτερο άστρο σε μέγεθος είναι μάλλον το YU Ασπίδος (YU Scuti), ένας φωτεινός κόκκινος υπεργίγαντας στον αστερισμό της Ασπίδος, σε απόσταση 9.500 ετών φωτός από τη Γη. Έχει μάζα μόνο 30 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου μας, αλλά από άποψη διαμέτρου το άστρο αυτό είναι κατά πολύ μεγαλύτερο, καθώς η ακτίνα του είναι 2,4 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα, περίπου 1.708 μεγαλύτερη της ακτίνας του Ήλιου μας, με αποτέλεσμα να έχει όγκο πέντε δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο του Ήλιου.

Επειδή όμως, σύμφωνα με τους αστρονόμους, στους υπολογισμούς αυτούς υπάρχει ένα περιθώριο λάθους συν/πλην 192 ηλιακών ακτίνων, το ΥU Ασπίδος μπορεί να έχει ακτίνα από 1.500 έως 1.900 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου. Έτσι, υπάρχει ένας δεύτερος διεκδικητής για τον επίζηλο τίτλο του μεγαλύτερου άστρου: το NML του Κύκνου, στον ομώνυμο αστερισμό, ένας άλλος ερυθρός υπεργίγαντας σε απόσταση 5.300 ετών φωτός από τη Γη. Στην περίπτωσή του η αβεβαιότητα είναι μεγαλύτερη, καθώς εκτιμάται ότι έχει ακτίνα 1.642 έως 2.775 μεγαλύτερη του Ήλιου, συνεπώς είναι το πρώτο ή το δεύτερο άστρο σε μέγεθος.

Με βάση όχι το μέγεθος αλλά τη μάζα, το πιο «βαρύ» γνωστό άστρο είναι το R136a1, στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, σε απόσταση περίπου 163.000 ετών φωτός από τη Γη, το οποίο εκτιμάται πως έχει μάζα 265 έως 315 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου μας ή, σε κιλά, ο αριθμός 2 ακολουθούμενος από 30 μηδενικά. Εκπέμπει τόση ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, που κάθε χρόνο χάνει μια μάζα 16πλάσια της Γης.

H μαύρη τρύπα με την μεγαλύτερη μάζα θεωρείται ότι είναι η ΤΟΝ 618, ένα πολύ μακρινό και φωτεινό κβάζαρ (ενεργός γαλαξιακός πυρήνας), που «ζυγίζει» έως 66 δισεκατομμύρια φορές περισσότερο από τον Ήλιο. Συγκριτικά, η μαύρη τρύπα στο κέντρο του δικού μας γαλαξία έχει μάζα μόνο τέσσερα εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη του άστρου μας.

Τα ρεκόρ στο ηλιακό σύστημα

Στη «γειτονιά» μας, το ηλιακό σύστημά μας, ο μεγαλύτερος πλανήτης είναι ο Δίας με διάμετρο σχεδόν 143.000 χιλιομέτρων, περίπου 11 φορές μεγαλύτερη της Γης. Το βάρος του σε κιλά είναι ο αριθμός 1,9 ακολουθούμενος από 27 μηδενικά.

Ο βαρύτερος (με τη μεγαλύτερη μάζα) εξωπλανήτης, εκτός του ηλιακού μας συστήματος, είναι ο HR2562b, που ανακαλύφθηκε το 2016 και «ζυγίζει» 30 φορές περισσότερο από το Δία. Οι επιστήμονες αμφιβάλλουν αν με τόσο βάρος πρέπει να θεωρηθεί τεράστιος πλανήτης ή μικρό άστρο (καφέ νάνος).

Ο μεγαλύτερος δορυφόρος στο ηλιακό μας σύστημα είναι ο Γανυμήδης του Δία με διάμετρο σχεδόν 5.300 χιλιομέτρων, ο οποίος είναι λίγο μεγαλύτερος από τον πλανήτη Ερμή.

Ο μεγαλύτερος γνωστός αστεροειδής -και ο πιο φωτεινός που φαίνεται από τη Γη- είναι η «Εστία», με διάμετρο 530 χιλιομέτρων. Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ ‘Αρη-Δία, μετά τον νάνο πλανήτη Δήμητρα.

Ο μεγαλύτερος νάνος πλανήτης είναι ο Πλούτων με διάμετρο 2.370 χιλιομέτρων, ο οποίος το 2015 – μετά από νέες μετρήσεις- έκλεψε αυτό τον τίτλο από την Έριδα.

Το μεγαλύτερο ηφαίστειο και ταυτόχρονα το ψηλότερο βουνό στο ηλιακό μας σύστημα είναι το Όρος Όλυμπος στον ‘Αρη, με ύψος περίπου 25 χιλιομέτρων, τριπλάσιο του Έβερεστ στη Γη.

Το μεγαλύτερο φαράγγι είναι το Valles Marineris στον ‘Αρη με μήκος πάνω από 3.000 χιλιόμετρα, πλάτος 600 χιλιόμετρα και βάθος οκτώ χιλιόμετρα.

Ο μεγαλύτερος κρατήρας στο ηλιακό μας σύστημα είναι η Utopia Planitia, επίσης στον ‘Αρη, με διάμετρο 3.300 χιλιομέτρων.

Και το σύμπαν;

Και το ίδιο το σύμπαν πόσο μεγάλο είναι; Στην πραγματικότητα οι επιστήμονες δεν μπορούν να δώσουν απάντηση με ένα και μοναδικό νούμερο.

Το παρατηρήσιμο σύμπαν έχει ηλικία περίπου 13,8 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Αυτό σημαίνει ότι -λόγω της σχέσης ανάμεσα στην ταχύτητα του φωτός και στην απόσταση που αυτό διανύει- οι επιστήμονες μπορούν να παρατηρήσουν με τα τηλεσκόπιά τους το σύμπαν σε μία ακτίνα έως 13,8 δισ. ετών φωτός.

Όμως αυτό που μπορούν να δουν τα ανθρώπινα μάτια, δηλαδή το παρατηρήσιμο σύμπαν σαν μια σφαίρα με διάμετρο σχεδόν 28 δισεκατομμυρίων ετών φωτός, δεν είναι τόσο στην πραγματικότητα, αλλά πολύ μεγαλύτερο. Αυτό κατ’ αρχήν οφείλεται στο ότι το σύμπαν διαστέλλεται συνεχώς.

Έτσι, ενώ οι επιστήμονες μπορεί να βλέπουν ένα σημείο όπως αυτό βρισκόταν σε απόσταση 13,8 δισ. ετών φωτός από τη Γη την εποχή της Μεγάλης Έκρηξης (Μπιγκ Μπανγκ), επειδή το σύμπαν δεν σταμάτησε να διαστέλλεται, αυτό το ίδιο σημείο στο μεταξύ έχει απομακρυνθεί και μπορεί πια να βρίσκεται -σύμφωνα με μια εκτίμηση- στα 46 δισ. έτη φωτός από τον πλανήτη μας.

Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι η ακτίνα του παρατηρήσιμου σύμπαντος φθάνει σήμερα τα 46 δισεκατομμύρια έτη φωτός, άρα το εν δυνάμει ορατό σύμπαν είναι μια σφαίρα με διάμετρο περίπου 92 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Αυτό ισχύει φυσικά, εφόσον θεωρήσουμε ότι η Γη βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντος, πράγμα που καθόλου δεν γνωρίζουμε.

Αλλά, σύμφωνα με μια εκτίμηση, το πραγματικό σύμπαν είναι τουλάχιστον 250 φορές μεγαλύτερο από το παρατηρήσιμο σύμπαν, καταλαμβάνοντας από τη μια άκρη έως την άλλη μια απόσταση πάνω από επτά τρισεκατομμύρια έτη φωτός. Αυτό ισχύει βέβαια μόνο αν το σύμπαν είναι «κλειστό», δηλαδή έχει σχήμα σφαίρας και είναι μετρήσιμο, καθώς δεν μπορεί να αποκλεισθεί ότι είναι «ανοικτό», οπότε δεν μπορεί να μετρηθεί.

Τελικά, σύμφωνα με τη NASA, «το μόνο που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα, είναι ότι το σύμπαν είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που άμεσα παρατηρούμε».

Στις φωτογραφίες μια ομάδα 14 συγκρουόμενων γαλαξιών, γνωστή ως SPT2349. Θεωρείται ως το μεγαλύτερο αντικείμενο στο σύμπαν.

Ο γαλαξίας IC 1101. Η φωτογραφία λήφθηκε το 1995 από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

Το YU Ασπίδος (YU Scuti)

Εντυπωσιακή φωτογραφία του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble στην οποία φαίνεται το σέλας στον έναν πόλο του Δία.

Ο μεγαλύτερος δορυφόρος στο ηλιακό μας σύστημα ο Γανυμήδης του Δία.

Αυτή είναι μια από τις τελευταίες εικόνες του αστεροειδούς Εστία (Vesta) από το διαστημικό σκάφος Dawn της NASA.

O Πλούτωνας όπως τον είδε to διαστημικό σκάφος New Horizons και δεξιά όπως φαίνεται από το διαστημικό τηλεσκόπιο ακτίνων Χ Chandra.

https://physicsgg.me/2018/05/19/%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bd%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%81%ce%b5%ce%ba%cf%8c%cf%81-%cf%83%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%b7/

pluto_chandra-1200x823.jpg.1c994fcbe987fe8f80d107c70cc9333b.jpg

vesta.jpg.c5a36e9e584e5d102796275edae0532c.jpg

ganymede_jupiter.jpg.38c796538c2c26f1e1a9a2641754451b.jpg

jupiter-aurora-1.jpg.23f8c43efcdf5212730a7289c52fea71.jpg

uy_scuti_size_comparison_to_the_sun_1.png.46800869e781c89c0e79e755008ed046.png

ic_1101_in_abell_2029_hst_06228_03_wfpc2_f702w_pc.jpg.b820a52e86a8e4e96288de8b812e47f5.jpg

galaxies1.thumb.png.b96b7c1cd23aa5ebfe7ca8a9bb90055e.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Δεν υπάρχει πλανήτης Χ αλλά ένα σμήνος φεγγαριών. :cheesy:

Από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε ανακαλύφθηκε ο πλανήτης Ποσειδώνας πολλοί αστρονόμοι κατέθεσαν την άποψη ότι πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα υπάρχει ακόμη ένας πλανήτης. Ο μεγάλος ερασιτέχνης αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ, μάλιστα, είχε δώσει στον άγνωστο αυτόν πλανήτη το όνομα Πλανήτης-Χ, από το όνομα του αγνώστου στις αλγεβρικές εξισώσεις. Παρά τις προσπάθειες των αστρονόμων μέχρι στιγμής δεν έχει εντοπισθεί αυτός ο πλανήτης.

Όμως τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος κάποια διαστημικά σώματα, η τροχιά των οποίων χαρακτηρίζεται ως «παράξενη» και δεν συμβαδίζει με τα συμβατικά μοντέλα κίνησης που θα έπρεπε να έχουν. Κάποιοι επιστήμονες θεωρούν ότι κάποια από αυτά τα αντικείμενα σχετίζονται ή καλύτερα αλληλεπιδρούν με τον Πλανήτη-Χ, για αυτό και έχουν αυτή την... συμπεριφορά.

Ορισμένοι επιστήμονες όχι μόνο πιστεύουν στην ύπαρξη αυτού του άγνωστου πλανήτη αλλά έχουν διατυπώσει και μια σειρά από απόψεις για τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες του.

Ο Κριστόφ Μορντασίνι και η Εσθερ Λίντερ, αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου της Βέρνης στην Ελβετία υποστηρίζουν ότι πλανήτης Χ είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερος από τη Γη και είναι ένας παγωμένος κόσμος. Οι δύο ερευνητές υπολογίζουν ότι η θερμοκρασία στον πλανήτη βρίσκεται στους -223 βαθμούς Κελσίου. Θεωρούν ότι διαθέτει έναν πυρήνα σιδήρου που περιβάλλεται από έναν μανδύα που αποτελείται από εστέρες πυριτικού οξέως. Πάνω από τον μανδύα θα υπάρχει ένα στρώμα νερού σε παγωμένο νερό «περιτυλιγμένο» σε ένα στρώμα υδρογόνου και ηλίου.

Άλλοι επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι ο πλανήτης Χ είναι υπεύθυνος για κάποιες από τις μαζικές καταστροφές ζωής στη Γη και πιο συγκεκριμένα εκείνες που οφείλονταν στην πτώση αστεροειδών, όπως αυτή που οδήγησε στην εξαφάνιση των δεινοσαύρων, είναι αυτός ο πλανήτης. Οι θιασώτες αυτής της θεωρίας αναφέρουν ότι αν αυτός ο πλανήτης υπάρχει, τότε πράγματι προκαλεί χάος στη ζώνη Κάιπερ εκτρέποντας πολλά σώματα από την πορεία τους. Κάποια από αυτά τα σώματα ταξίδεψαν στο εσωτερικό του ηλιακού μας συστήματος και έφτασαν στη Γη προκαλώντας αναλόγως του μεγέθους τους μικρότερες και μεγαλύτερες καταστροφές.

Στο συνέδριο της Αμερικανικής Αστρονομικής Εταιρείας που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Ντένβερ προπτυχιακοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Boulder στο Κολοράντο παρουσίασαν την μελέτη για το τι συμβαίνει στην επίμαχη περιοχή πέρα από τον Ποσειδώνα. Εχει διαπιστωθεί ότι στην περιοχή υπάρχουν ορισμένα διαστημικά σώματα στο μέγεθος της Σελήνης.

Οι ερευνητές αναφέρουν ότι αν ο αριθμός αυτών των σωμάτων είναι μεγαλύτερος από αυτόν που γνωρίζουμε, αν είναι δηλαδή μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες, τότε η παρουσία τους και οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις που έχουν μπορούν να εξηγήσουν τα μυστηριώδη φαινόμενα που υπάρχουν στο ηλιακό μας σύστημα, φαινόμενα που… πιστώνονται στον πλανήτη Χ. Ετσι σύμφωνα με τους ερευνητές η προσοχή των αστρονόμων δεν θα πρέπει να είναι στραμμένη μόνο στον εντοπισμό ενός μεγάλου πλανήτη στην περιοχή μετά τον Ποσειδώνα αλλά και μικρότερων σωμάτων.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=987145

E9393DF990691B7B4FB38FF4CB2582C2.jpg.8a32e232d2b3c749b691295e61b7e437.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 έτος αργότερα...

Ανθρωπος στο Σύμπαν. :cheesy:

Η ανάγκη του ανθρώπου να «αγγίξει» τον ουρανό έγινε πραγματικότητα χάρη σε μεγάλους οραματιστές και γενναίους αστροναύτες. Αλλά ο δρόμος της διαστημικής εξερεύνησης ήταν και παραμένει δύσβατος

Σε απόσταση 300.000 τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από το κέντρο του Γαλαξία μας βρίσκεται ένα μικρό κίτρινο άστρο. Εμφανίστηκε σχετικά αργά μέσα στον μεγαλόπρεπο γαλαξιακό δίσκο, όταν πολλά από τα αστέρια της πρώτης γενιάς είχαν ήδη πεθάνει. Από τη στιγμή που σχηματίστηκε το μικρό αστέρι διαγράφει αδιάκοπα την κυκλική πορεία του γύρω από το κέντρο του Γαλαξία, όπως και δεκάδες δισεκατομμύρια όμοιά του. Παρά την εκπληκτική του ταχύτητα των περίπου 800.000 χιλιομέτρων την ώρα, χρειάζεται 250 εκατομμύρια χρόνια για να διατρέξει την περίμετρο της πελώριας τροχιάς του. Μέχρι σήμερα, κάπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια μετά τη γέννησή του, έχει πραγματοποιήσει λιγότερες από 20 περιστροφές. Μια ακολουθία από οκτώ πλανήτες και μυριάδες μικρά ουράνια σώματα το συνοδεύουν πιστά στο μακρύ του ταξίδι, σχηματίζοντας ολόγυρά του ένα αληθινό μικροσύμπαν: το ηλιακό μας σύστημα.

Από όλα τα μέλη της οικογένειας του Ηλιου μόνο ο τρίτος πλανήτης είδε να αναπτύσσεται στην επιφάνειά του κάποια μορφή ζωής. Σε διάστημα εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων χρόνων διάφορα είδη ζωής, ολοένα πιο πολύπλοκα, κατέκτησαν τους ωκεανούς, τη στεριά και τον αέρα του πλανήτη. Εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια κάποια από αυτά τα πλάσματα σηκώθηκαν προοδευτικά στα δύο πισινά τους πόδια, χρησιμοποίησαν τα μπροστινά τους μέλη για να χειριστούν όπλα και εργαλεία και ανέπτυξαν ένα φωνητικό σύστημα για να επικοινωνούν μεταξύ τους. Χάρη σε αυτές τις πρωτοφανείς ικανότητές τους μπόρεσαν να επιβληθούν στα άλλα είδη και να διασκορπιστούν σε ολόκληρη σχεδόν την επιφάνεια του πλανήτη.

Σηκώνοντας τα μάτια τους στο νυκτερινό στερέωμα τα δίποδα πλάσματα αντίκρισαν χιλιάδες φωτεινά σημεία να περιστρέφονται γύρω από τη Γη, που θεωρούσαν κέντρο του Σύμπαντος. Για πολύ καιρό προβληματίστηκαν πάνω στη φύση αυτών των σημείων. Επρόκειτο άραγε για θεότητες που πηγαινοέρχονταν στο ουράνιο βασίλειό τους ή ήταν απλά και μόνο πυρακτωμένα βράχια; Ή μήπως ήταν τρύπες σε ένα σκοτεινό πέπλο, μέσα από τις οποίες θα μπορούσε να δει κανείς το θεϊκό πυρ που περιέβαλλε το Σύμπαν; Και αν κάπου ανάμεσα σε αυτά τα φωτεινά σημεία υπήρχε μια γη σαν τη δική τους, θα ζούσαν κι εκεί άραγε πλάσματα όμοιά τους, ικανά να στρέφουν το βλέμμα τους στον ουρανό;

Σιγά-σιγά τα δίποδα πλάσματα ξεπέρασαν το στάδιο του μύθου και αντιλήφθηκαν ότι ούτε η Γη ούτε ο Ηλιος τους βρίσκονται στο κέντρο του Σύμπαντος. Κατάλαβαν επίσης ότι οι νόμοι της φύσης που ισχύουν «εδώ κάτω» στη Γη ισχύουν και «εκεί πάνω» στον ουρανό και ότι τα φωτεινά σημεία ήταν μακρινοί ήλιοι που βρίσκονταν πολύ πιο πέρα από ό,τι οι πρόγονοί τους μπορούσαν να φανταστούν.

Μόλις πρόσφατα οι άνθρωποι άρχισαν να πραγματοποιούν το προαιώνιο όνειρό τους να βγουν στο Διάστημα. Δεκαπέντε μόνο χρόνια μετά τη μεγαλύτερη βιαιότητα στην ιστορία του ανθρώπινου είδους (Χιροσίμα - Ναγκασάκι) κατάφεραν να ξεφύγουν από τη βαρυτική έλξη της Γης και να δουν για πρώτη φορά το λίκνο του είδους τους από μακριά. Λίγα χρόνια μετά την αποκοπή του ομφάλιου λώρου από τη μητέρα Γη κατάφεραν να πατήσουν το πόδι τους στο πλησιέστερο ουράνιο σώμα και να στείλουν αυτόματες συσκευές να εξερευνήσουν τις τέσσερις γωνιές του ηλιακού συστήματος. Σήμερα σχεδιάζουν ήδη τα επόμενα βήματα της διαστημικής τους περιπέτειας.

Σύγχρονος Προμηθέας

Ο πρώτος που βρήκε τα «κλειδιά» που άνοιξαν τις πύλες του Διαστήματος στον άνθρωπο είναι ο Ρώσος Κωνσταντίνος Τσιολκόφσκι, δάσκαλος στο μικρό χωριό Καλούγκα, κοντά στη Μόσχα. Ο Τσιολκόφσκι διαπίστωσε ότι το μόνο μέσο που επιτρέπει τη μετακίνηση στο διαστημικό κενό είναι ο πύραυλος, που βασίζεται στην αρχή «δράση = αντίδραση» του Νεύτωνα, και το 1895 διατύπωσε την περίφημη εξίσωση της πυραυλικής κίνησης. Εισηγήθηκε ακόμα την ιδέα υγρών καυσίμων για τους πυραύλους, ειδικών στολών για την αντιμετώπιση των αντίξοων συνθηκών του Διαστήματος (κενό, ψύχος), καθώς και την ιδέα πολυώροφων πυραύλων. Είναι αναμφισβήτητα ο θεμελιωτής της επιστήμης της αστροναυτικής.

Ωστόσο ο Τσιολκόφσκι ήταν κυρίως ένας οραματιστής: τα διαστημικά ταξίδια ήταν για αυτόν το μέσο και όχι ο σκοπός. Σε μια σειρά έργων του, με αποκορύφωμα το «Ονειρα του Ουρανού και της Γης» (γραμμένο το 1907), οραματίστηκε την κατασκευή διαστημικών αποικιών σε τροχιά γύρω από τη Γη, τη χρήση της ηλιακής ενέργειας για την πυραυλική προώθηση και για την κάλυψη των ενεργειακών αναγκών μας γενικότερα, την εκμετάλλευση των υλικών των αστεροειδών κ.λπ. Η έξοδος του ανθρώπου στο Διάστημα ήταν κατά τη γνώμη του αναπόφευκτη και θα αποτελούσε την απαρχή μιας νέας εποχής για το ανθρώπινο είδος. Την πίστη του αυτή αποδίδει η πασίγνωστη φράση του «η Γη είναι το λίκνο της ανθρωπότητας, αλλά κανείς δεν περνάει όλη του τη ζωή στο λίκνο του».

Οι ιδέες του Τσιολκόφσκι επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό τους οραματισμούς για το διαστημικό μέλλον της ανθρωπότητας. Σε πρακτικό επίπεδο όμως, κινητήριος μοχλός προόδου υπήρξε ο πόλεμος, «πατήρ πάντων» κατά τον Ηράκλειτο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1940 ο 30χρονος Βέρνερ φον Μπράουν κατασκευάζει για τη χιτλερική Γερμανία τους πυραύλους V2 στη μυστική βάση του Πεενεμούντε. Μερικές χιλιάδες V2 πέφτουν στη Βρετανία και τρομοκρατούν τους κατοίκους της αλλά ευτυχώς δεν καταφέρνουν να αναστρέψουν τη ροή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη λήξη του πολέμου, ο Φον Μπράουν και οι περισσότεροι συνεργάτες του μεταφέρονται στις ΗΠΑ και οι υπόλοιποι στη Σοβιετική Ενωση, για να συμβάλουν στην ανάπτυξη των πυραυλικών συστημάτων των δύο υπερδυνάμεων.

Ψυχρού Πολέμου έργα

Μέσα στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου οι πύραυλοι χρησιμεύουν ταυτόχρονα σαν απειλητικά υπερόπλα (ικανά να εκτοξεύσουν πυρηνικές βόμβες στο έδαφος του αντιπάλου) και σαν σύμβολα τεχνολογικής υπεροχής στον ανταγωνισμό για την κατάκτηση του Διαστήματος. Στον αγώνα αυτόν οι Σοβιετικοί κάνουν την καλύτερη εκκίνηση, χάρη στις ικανότητες του θρυλικού μηχανικού Σεργκέι Κορολιόφ. Καταφέρνουν έτσι να στείλουν τον πρώτο τεχνητό δορυφόρο (Σπούτνικ, 1957) και τον πρώτο άνθρωπο (Γκαγκάριν, 1961) σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ωστόσο οι Αμερικανοί δεν αργούν να αντιδράσουν και ο πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι αναγγέλλει το 1961 το περίφημο πρόγραμμα Απόλλων, ο στόχος του οποίου επιτυγχάνεται οκτώ χρόνια αργότερα: στις 21 Ιουλίου 1969 ο Νιλ Αρμστρονγκ πραγματοποιεί στην επιφάνεια της Σελήνης, όπως είπε μόλις πάτησε το πόδι του, «Eνα μικρό βήμα για μένα, ένα τεράστιο άλμα για την ανθρωπότητα».

Οι δεκαετίες του 1950 και του 1960 αποτελούν τη χρυσή εποχή των διαστημικών οραματισμών. Μέσα σε μία δεκαετία ο άνθρωπος καταφέρνει να δαμάσει την πυρηνική ενέργεια και να κατασκευάσει πυραύλους και ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Η τεχνολογική αυτή «έκρηξη» τροφοδοτεί τις μεγαλύτερες ελπίδες, τα πιο τρελά όνειρα για ένα λαμπρό μέλλον της ανθρωπότητας στο Διάστημα. Η καλύτερη περιγραφή αυτού του μέλλοντος βρίσκεται αναμφισβήτητα στη «μυθική» ταινία επιστημονικής φαντασίας «2001, η Οδύσσεια του Διαστήματος», που γυρίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Στο αριστούργημα αυτό του σκηνοθέτη Στάνλεϊ Κιούμπρικ και του συγγραφέα Αρθουρ Κλαρκ περιγράφονται με εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς και επιστημονικής ακρίβειας όλα τα θαυμαστά διαστημικά επιτεύγματα που οι ονειροπόλοι της δεκαετίας του '60 περίμεναν από τον 21ο αιώνα: επανδρωμένοι διαστημικοί σταθμοί σε τροχιά γύρω από τη Γη, βάσεις στη Σελήνη, διαπλανητικά ταξίδια με πανίσχυρα διαστημόπλοια προωθούμενα με πυρηνική ενέργεια, «έξυπνοι» ηλεκτρονικοί υπερυπολογιστές κ.λπ.

Ωστόσο, στον μισό αιώνα που πέρασε από την πρεμιέρα της ταινίας, τον Ιούνιο του 1968, ελάχιστη πρόοδος σημειώθηκε σε όλους αυτούς τους τομείς. Ακόμα χειρότερα, η οπισθοχώρηση στον τομέα των επανδρωμένων διαστημικών πτήσεων είναι ολοφάνερη. Οι 18 συνολικά αστροναύτες του προγράμματος Απόλλων που ταξίδεψαν ως τη Σελήνη, απομακρύνθηκαν από τη Γη κάπου 400.000 χιλιόμετρα. Ωστόσο από το 1972 (που ο τελευταίος από αυτούς επέστρεψε από τη Σελήνη), κανένα ανθρώπινο ον δεν απομακρύνθηκε περισσότερο από περίπου 400 χιλιόμετρα από τον πλανήτη μας, ύψος στο οποίο βρίσκεται ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός.

Είναι αλήθεια ότι εκατοντάδες τεχνητοί δορυφόροι περιστρέφονται σήμερα γύρω από τον πλανήτη μας, επιτελώντας ένα πλήθος λειτουργιών. Είναι αδύνατον να φανταστούμε τον σημερινό τεχνολογικό πολιτισμό μας χωρίς την ύπαρξη των εκατοντάδων επιγόνων του Σπούτνικ. Κι ωστόσο, τα «μάτια» των δορυφόρων αυτών είναι συνεχώς στραμμένα προς το «εσωτερικό Διάστημα», τον πλανήτη μας, και όχι προς το εξωτερικό Διάστημα που ονειρεύονταν ο Τσιολκόφσκι και ο Φον Μπράουν. Είναι πολύ λίγες οι δραστηριότητες που σχετίζονται με τη μεταφορά αστροναυτών στο κοντινό Διάστημα (με το διαστημικό λεωφορείο, προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό), και έχουμε ουσιαστικά παραιτηθεί από τα σχέδια επιστροφής στη Σελήνη ή ταξιδιού στον Αρη.

Ενα αδυσώπητο εμπόδιο.

Το μεγάλο εμπόδιο στο λαμπρό διαστημικό μέλλον που φανταζόμαστε στη δεκαετία του 1960 είναι η αδυσώπητη βαρυτική έλξη της Γης. Για να την υπερνικήσουν οι πύραυλοι και τα διαστημικά λεωφορεία χρειάζονται χιλιάδες τόνους χημικών καυσίμων, με αποτέλεσμα το κόστος μεταφοράς ενός κιλού ωφέλιμου φορτίου σε τροχιά γύρω από τη Γη να ανέρχεται σε είκοσι χιλιάδες δολάρια. Με άλλα λόγια, μας χρειάζεται ένα μεταφορικό μέσο πολύ φτηνότερο και λιγότερο επικίνδυνο από τους κλασικούς πυραύλους μόνο και μόνο για να μπορέσουμε να βγούμε στην άμεση διαστημική «γειτονιά» μας.

Ετσι, το 1960 ο σοβιετικός μηχανικός Γιούρι Αρτσουτάνοφ προτείνει τη χρήση ενός γιγάντιου καλωδίου μήκους 36.000 χιλιομέτρων για τη σύνδεση ενός σημείου του ισημερινού της Γης με έναν «γεωστατικό» δορυφόρο (που γυρίζει γύρω από τη Γη σε 24 ώρες και σε ύψος 36.000 χιλιομέτρων, μένοντας συνεχώς πάνω από τον ίδιο τόπο). Γλιστρώντας κατά μήκος αυτού του διαστημικού ασανσέρ με υπερηχητική ταχύτητα, εκατοντάδες θαλαμίσκοι θα μετέφεραν σε μερικές ώρες ανθρώπους και φορτία σε γεωστατική τροχιά χρησιμοποιώντας ηλιακή ενέργεια για την κίνησή τους. Μοναδικό πρόβλημα αυτής της ιδέας είναι ότι το καλώδιο θα έπρεπε να κατασκευαστεί από υλικά εκπληκτικής ελαφρότητας και αντοχής, που προς το παρόν δεν υπάρχουν.

Γεωποίηση και διαστημικές νησίδες

Το πιο δημοφιλές και τεκμηριωμένο σχέδιο της δεκαετίας του 1960 αφορά την κατασκευή διαστημικών αποικιών σε τροχιά γύρω από τη Γη. Ο αμερικανός φυσικός Τζέραλντ Ο’ Νιλ και οι φοιτητές του στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον παρουσιάζουν το 1968 λεπτομερή σχέδια αυτών των αποικιών: δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι θα μπορούν όχι μόνο να εργάζονται αλλά και να ζουν μόνιμα μέσα σε τεράστιες κυλινδρικές κατασκευές μήκους πολλών χιλιομέτρων, εφοδιασμένες με τεχνητές βιόσφαιρες (κλειστά, αυτόνομα συστήματα που περιλαμβάνουν ατμόσφαιρα, χλωρίδα, πανίδα και τεχνητή βαρύτητα). Αυτές οι «διαστημικές νησίδες» θα επέτρεπαν στους κατοίκους τους να ζουν σε αυτάρκεια και με τους δικούς τους νόμους, μακριά από την εξουσία των καθεστώτων της Γης και τη μόλυνση των γήινων πόλεων. Κατά κάποιον τρόπο, αποτελούν την απάντηση της φυσικής του 20ού αιώνα στις προτάσεις ουτοπικών κοινωνιών των στοχαστών του παρελθόντος. Ο υπεραισιόδοξος Ο’ Νιλ εκτιμά ότι η κατασκευή της πρώτης αποικίας θα μπορούσε να ολοκληρωθεί στη δεκαετία του 1980 και ότι το κόστος της δεν θα υπερέβαινε αυτό του προγράμματος Απόλλων, που άγγιξε τα 100 δισ. δολάρια. Ομως, παρόμοιο αποδείχτηκε το κόστος του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, που κατασκευάστηκε από τη ΝΑΣΑ στη δεκαετία του 2000 και που μπορεί να φιλοξενεί για μικρά σχετικά διαστήματα έξι αστροναύτες το πολύ, σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας...

Αλλά γιατί να πάει να ζήσει κανείς έγκλειστος σε τεχνητούς διαστημικούς παράδεισους τη στιγμή που μπορεί να εγκατασταθεί στην επιφάνεια ενός πλανήτη; Είναι αλήθεια ότι η Σελήνη, ο Αρης και η Αφροδίτη είναι σχεδόν το ίδιο αφιλόξενοι με τον άδειο διαστημικό χώρο, αλλά θα μπορούσαμε ίσως να τροποποιήσουμε τις συνθήκες στην επιφάνειά τους ώστε να την καταστήσουμε κατοικήσιμη από τον άνθρωπο.

Πρόκειται για την ιδέα της γεωποίησης (terraforming), λέξη που επινοήθηκε από τον αμερικανό συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Τζακ Γουίλιαμσον το 1942. Ο Αρης είναι αυτός που κάνει τους επιστήμονες να ονειρεύονται, γιατί είναι το μόνο αντικείμενο του ηλιακού συστήματος που φαίνεται ότι μπορεί πράγματι να γεωποιηθεί. Για να το πετύχουμε, «αρκεί» σε μια πρώτη φάση να πυκνώσουμε και να θερμάνουμε την τωρινή κρύα και αραιή ατμόσφαιρά του με δισεκατομμύρια τόνους αερίων που προκαλούν το γνωστό «φαινόμενο θερμοκηπίου» (όπως το διοξείδιο του άνθρακα, που υπάρχει άφθονο στους παγωμένους πόλους του κόκκινου πλανήτη).

Στη συνέχεια, θα πρέπει να εμπλουτίσουμε την ατμόσφαιρα με οξυγόνο εισάγοντας τεράστιες ποσότητες από ανθεκτικά, πρωτόγονα φυτά που δεσμεύουν το διοξείδιο του άνθρακα και εκλύουν οξυγόνο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μακροπρόθεσμο σχέδιο, γιατί η εκτέλεσή του θα χρειαστεί τουλάχιστο μερικές χιλιετίες, σύμφωνα με τις πιο τεκμηριωμένες εκτιμήσεις. Θα είχαμε όμως στη διάθεσή μας μια δεύτερη Γη, σημαντικό όφελος στην περίπτωση που η πρώτη καταστρεφόταν από αίτια φυσικά (σύγκρουση με μεγάλο αστεροειδή) ή τεχνητά (πυρηνικό ή βιολογικό ολοκαύτωμα).

Αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια μας κάνουν να ονειρευόμαστε, όμως οι ενδεχόμενοι επενδυτές, από τον ιδιωτικό ή το δημόσιο τομέα, έχουν ανάγκη από σχέδια που να αποφέρουν ουσιαστικό κέρδος σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα. Ηδη το 1968 ο βαρόνος Χίλτον, ιδρυτής της γνωστής αλυσίδας ξενοδοχείων, ονειρεύεται την κατασκευή διαστημικών ξενοδοχείων σε τροχιά γύρω από τη Γη. Σπορ σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας και περίπατοι στο Διάστημα θα είναι μερικές από τις ατραξιόν που θα προτείνονται στους πελάτες. Προς το παρόν, οι ιδιωτικές επενδύσεις στον χώρο αυτόν έχουν πολύ πιο περιορισμένες βλέψεις: ο Νοτιοαφρικανός Ελον Μασκ και ο Βρετανός Ρίτσαρντ Μπράνσον σχεδιάζουν απλά να μεταφέρουν στο κοντινό διάστημα σε μια πρώτη φάση μερικούς επιβάτες για λίγες περιστροφές γύρω από τη Γη.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=1019653

1D94ECA164D958B1A2DFEB950BAAD304.thumb.jpg.1941d60b3ee9b61f5e7bba007c325fed.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Τα μυστικά των ωκεανών του σύμπαντος. :cheesy:

Είμαστε μόνοι στο σύμπαν; Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα της ανθρωπότητας. Απάντηση σε αυτό προσπαθούν να δώσουν αστρονόμοι και αστροβιολόγοι ερευνώντας σε περίεργα μέρη του σύμπαντος, όπως κάτω από τα παχιά στρώματα πάγου στους δορυφόρους του Δία και του Κρόνου.

Εκεί, μη επανδρωμένα διαστημόπλοια έχουν εντοπίσει γιγάντιους ωκεανούς κάτω από την επιφάνειά τους, οι οποίοι εικάζεται ότι περιέχουν τεράστιες ποσότητες νερού, που ξεπερνούν τη συνολική ποσότητα νερού που υπάρχει στους ωκεανούς τη Γης. Σε αυτούς τους συμπαντικούς ωκεανούς ενδέχεται να υπάρχουν και ευνοϊκές συνθήκες για την ύπαρξη ζωής. Η μελέτη αυτών των μακρινών ωκεανών βρίσκεται στο επίκεντρο του φετινού ευρωπαϊκού συνεδρίου μελέτης των πλανητών στο Βερολίνο (Εuropean Planetary Science Congress).

Ένα συναρπαστικό ταξίδι στους συμπαντικούς ωκεανούς

Tα «φεγγάρια» του Δία, η Ευρώπη, η Καλλιστώ και ο Γανυμήδης διαθέτουν σύμφωνα με μετρήσεις υπόγειους ωκεανούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να φτάνουν σε βάθος ακόμη και τα 100 χλμ. Με το διαστημόπλοιο Juice (Jupiter Icy Moons Explorer) ελπίζει η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA) να εξερευνήσει αυτούς τους άγνωστους ωκεανούς του ηλιακού συστήματος. «Εάν επιβεβαιώσουμε ότι οι παγωμένοι δορυφόροι θα ήταν δυνητικά κατοικήσιμοι, αυτό ανοίγει νέες οδούς για την ανίχνευση μορφών ζωής στο διάστημα», ανέφερε στο γερμανικό ειδησεογραφικό πρακτορείο dpa o Oλιβιέ Βιτάς από την ESA.

Το Juice αναμένεται να σταλεί στο διάστημα το 2022 και να φτάσει στο πλανητικό σύστημα του Δία το 2029. Στόχος του είναι καταρχήν να επιβεβαιώσει την ύπαρξη ωκεαών και να καταμετρήσει το βάθος, την έκτασή τους αλλά και την περιεκτικότητά τους σε άλατα, αναφέρε ο Ολ. Βιτάς. Στο επίκεντρο των ερευνών θα βρεθεί ο Γανυμήδης, ο μεγαλύτερες φυσικός δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος «Πιθανοί υποψήφιοι είναι επίσης ο Πλούτωνας καθώς και ο δορυφόρος του, ο Χάροντας αλλά και ο Τρίτωνας, ο δορυφόρος του Ποσειδώνα», εξηγεί ο Ολ. Βιτάς συμπληρώνοντας ότι «οι κρυμμένοι ωκεανοί είναι περισσότεροι ενδεχομένως από όσους φανταζόμαστε». Ένας ακόμη «δυνατός» υποψήφιος για την ανίχνευση αντίστοιχων ωκεανών είναι ο Εγκέλαδος, ο δορυφόρος του Κρόνου.

Νέα δεδομένα από το 2005

Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2005 το αμερικανικό διαστημόπλοιο Cassini ανακάλυψε ότι οι πίδακες ατμών και πάγου, που περιέχουν μικροσωματίδια πυριτικής φύσης, που παρατηρούνταν στην επιφάνειά του Εγκέλαδου, προέρχονταν από υπόγεια ύδατα. Οι ενδείξεις ύπαρξης μοριακού υδρογόνου (Η2), σύμφωνα με τις αναλύσεις του Cassini, ενισχύουν την υπόθεση ότι στο βάθος των ωκεανών γίνεται οξείδωση πετρωμάτων, από την οποία προέρχονται τα μικροσωματίδια. «Μέχρι στιγμής ο Εγκέλαδος είναι ο μόνος δορυφόρος στο σύμπαν, στον οποίο έχουμε εντοπίσει ωκεανό με υδροθερμική δραστηριότητα», εξηγεί ο Νικόλας Αλτομπέλι από την ESA, που συμμετείχε στις έρευνες του 2005. Βέβαια, όπως σημειώνει, ο ίδιος ο ωκεανός αυτός έχει υψηλή περιεκτικότητα σε άλατα και πολύ υψηλό pH, δυο δεδομένα που δεν ευνοούν την ύπαρξη ζωής.

Ωστόσο ακόμη και στη Γη έχουν εντοπιστεί σε υδροθερμικές πηγές που βρίσκονται σε μεγάλα βάθη ωκεανών μορφές ζωής που ευδοκιμούν χωρίς φως αλλά μόνο με χημικές διεργασίες. Μακρομόρια έχουν εντοπίσει οι ερευνητές και στους πίδακες πάγου του Εγκέλαδου, ωστόσο σύμφωνα με τον Αλτομπέλι αυτό δεν αποτελεί από μόνο του ένδειξη ζωής, παρά μόνο ότι λαμβάνουν χώρα χημικές αντιδράσεις. Κι όπως σημειώνει ο ίδιος «Μαζί με άλλους δορυφόρους όπως η Ευρώπη, έτσι και ο Εγκέλαδος αποτελούν τους πιο ελπιδοφόρους δορυφόρους στο δικό μας ηλιακό σύστημα για την αναζήτηση ζωής, με τη μορφή που τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα». Βέβαια μια άμεση και κατηγορηματική επιβεβαίωση για την ύπαρξη ζωής πέρα από τη Γη δεν είναι ακόμη σε θέση να δώσουν αποστολές όπως αυτή του Cassini ή του Juice. Tα στοιχεία όμως και οι ενδείξεις που προσκομίζουν είναι εξίσου σημαντικές για την πρόοδο της έρευνας στο πεδίο αυτό.

http://www.in.gr/2018/09/17/world/deutsche-welle/ta-mystika-ton-okeanon-tou-sympantos/

jpg.jpeg.8e631fbc11a93ae62f4bc3b14cc31703.jpeg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ανακάλυψη ουράνιου σώματος στα άκρα του ηλιακού συστήματος. :cheesy:

Αμερικανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα υπερβολικά μακρινό ουράνιο αντικείμενο, στα άκρα του ηλιακού συστήματός μας, πολύ πέρα από τον Πλούτωνα. Μάλιστα, η άκρως επιμήκης τροχιά του ενισχύει τη θεωρία ότι ακόμη πιο μακριά υπάρχει -και περιμένει να ανακαλυφθεί- μία υπέρ-Γη ή ένας ένατος πλανήτης του ηλιακού συστήματός μας, γνωστός και ως πλανήτης Χ.

Το νέο ουράνιο σώμα πήρε την ονομασία «2015 TG387» ή «Γκόμπλιν» και απέχει περίπου 80 αστρονομικές μονάδες από την Ήλιο (μία αστρονομική μονάδα αντιστοιχεί στην απόσταση Γης-Ήλιου). Συγκριτικά, ο Πλούτων απέχει 34 αστρονομικές μονάδες από τον Ήλιο, συνεπώς το νέο σώμα είναι περίπου δυόμιση φορές πιο μακριά από τον Ήλιο σε σχέση με τον Πλούτωνα.

Το «2015 TG387» εκτιμάται ότι έχει διάμετρο περίπου 300 χιλιομέτρων, συνεπώς μάλλον πρέπει να θεωρηθεί νάνος πλανήτης.

Οι ερευνητές Τσαντ Τρουχίγιο του Πανεπιστημίου της Αριζόνα και Ντέιβιντ Θόλεν του Πανεπιστημίου της Χαβάης έκαναν επίσημη ανακοίνωση, μέσω του Κέντρου Ελασσόνων Πλανητών της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης, καθώς και τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστρονομίας «The Astronomical Journal».

Το περιήλιο του «2015 TG387», δηλαδή η κοντινότερη απόσταση που φθάνει στον Ήλιο, είναι οι 65 αστρονομικές μονάδες. Μόνο δύο γνωστά σώματα, το «2012 VP113» και η Σέντνα, έχουν πιο μακρινά περιήλια, στις 80 και 76 αστρονομικές μονάδες, αντίστοιχα.

Από την άλλη, το «2015 TG387» έχει το πιο μακρινό αφήλιο, δηλαδή φθάνει σε μεγαλύτερη απόσταση από τον Ήλιο από κάθε άλλο γνωστό ουράνιο σώμα, στις 2.300 αστρονομικές μονάδες. Χρειάζεται περίπου 40.000 χρόνια για μία πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο (το έτος του) και στο 99% αυτού του χρόνου είναι πολύ αχνό για να παρατηρηθεί από τη Γη.

Είναι ένα από τα ελάχιστα σώματα που ποτέ δεν πλησιάζουν τους γιγάντιους πλανήτες του ηλιακού συστήματός μας, τον Ποσειδώνα και τον Δία, μένοντας μακριά από την ισχυρή βαρυτική έλξη τους. Παραμένει έτσι απομονωμένο στο λεγόμενο Νέφος του Όορτ.

Οι δύο αστρονόμοι πιστεύουν ότι οι τροχιές του «2015 TG387» και του «2012 VP113» (που οι ίδιοι είχαν επίσης ανακαλύψει το 2014) υποδηλώνουν την παρουσία ενός ενάτου πλανήτη ή Πλανήτη Χ κάπου «εκεί έξω», ο οποίος εκτιμάται ότι είναι αρκετά μεγαλύτερος από τη Γη.

https://www.naftemporiki.gr/story/1398110/anakalupsi-ouraniou-somatos-sta-akra-tou-iliakou-sustimatos

2018_VG18_orbit_distance_to_scale-700x394.jpg.65ee1eeb803ca2b368700971e869550e.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Tο πιο μακρινό σώμα που έχει ποτέ παρατηρηθεί στο ηλιακό μας σύστημα:cheesy:

Ομάδα αστρονόμων στις ΗΠΑ, ανακάλυψε το πιο μακρινό σώμα που έχει ποτέ βρεθεί στο ηλιακό μας σύστημα.

Είναι το πρώτο αντικείμενο – κατά πάσα πιθανότητα ένας νάνος πλανήτης – που ανιχνεύθηκε σε απόσταση άνω των 100 αστρονομικών μονάδων (μια αστρονομική μονάδα αντιστοιχεί στην απόσταση της Γης από τον Ήλιο). Η διάμετρός του εκτιμάται σε περίπου 500 χιλιόμετρα, ενώ έχει μια ροζέ απόχρωση, κάτι που προδίδει ότι διαθέτει πολύ πάγο στην επιφάνειά του.

Η ανακοίνωση για το νέο σώμα, που έχει την προσωρινή ονομασία «2018 VG18″ και το παρατσούκλι «Απομακρυσμένο», έγινε από το Κέντρο Ελασσόνων Πλανητών της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης. Η ανακάλυψή του έγινε αρχικά από το ιαπωνικό τηλεσκόπιο «Σουμπαρού», διαμέτρου οκτώ μέτρων, στο όρος Μάουνα Κέα της Χαβάης, ενώ ακολούθησαν παρατηρήσεις για επιβεβαίωση από Μαγγελανικό τηλεσκόπιο στο Αστεροσκοπείο Λας Καμπάνας της Χιλής.

Το «2018 VG18″ απέχει περίπου 120 αστρονομικές μονάδες, ενώ το πιο μακρινό σώμα που είχε βρεθεί μέχρι σήμερα, ήταν η Έρις σε απόσταση περίπου 96 αστρονομικών μονάδων. Ο Πλούτων, ο πιο γνωστός νάνος πλανήτης, απέχει 34 αστρονομικές μονάδες.

Τον Οκτώβριο η ίδια ερευνητική ομάδα είχε ανακοινώσει την ανακάλυψη ενός άλλου πολύ μακρινού σώματος στο ηλιακό μας σύστημα, του «Γκόμπλιν» (πιο επίσημα «2015 TG387″) σε απόσταση 80 αστρονομικών μονάδων.

Οι συγκεκριμένοι αστρονόμοι (Σκοτ Σέπαρντ του Ινστιτούτου Κάρνεγκι, Τσαντ Τρουχίγιο του Πανεπιστημίου της Β.Αριζόνα και Ντέηβιντ Θόλεν του Πανεπιστημίου της Χαβάης) είχαν το 2014 προτείνει ως πιθανή την ύπαρξη στο ηλιακό μας σύστημα ενός αόρατου μέχρι σήμερα ένατου πλανήτη, πολύ μεγαλύτερου από τη Γη, γνωστού και ως «πλανήτη Χ», τον οποίο έκτοτε αναζητούν.

Ο Σέπαρντ δήλωσε ότι ο «2018 VG18» είναι «πολύ πιο μακρινός και αργός από κάθε άλλο αντικείμενο που έχει παρατηρηθεί στο ηλιακό σύστημα, συνεπώς θα χρειασθούν λίγα χρόνια, εωσότου υπολογισθεί πλήρως η τροχιά του. Βρέθηκε στην ίδια περιοχή του ουρανού που έχουν βρεθεί και άλλα πολύ μακρινά ουράνια σώματα».

Ο Θόλεν εκτίμησε ότι «o 2018 VG18 χρειάζεται πάνω από 1.000 χρόνια για να κάνει ένα ταξίδι γύρω από τον Ήλιο» (σ.σ. η διάρκεια του έτους του).

https://physicsgg.me/2018/12/17/t%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%bd%cf%8c-%cf%83%cf%8e%ce%bc%ce%b1-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%ad-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b7/

2018_VG18_discovery-300x474.jpg.e136d006e95d71ac8900d50719f00804.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι εσχατιές του ηλιακού συστήματος. :cheesy:

Όταν το 1930 ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας, οι αστρονόμοι θεώρησαν ότι επρόκειτο για τον ένατο και πιο απομακρυσμένο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Σύντομα όμως διαπιστώθηκε ότι αυτός ο «πλανήτης» δεν έμοιαζε και πολύ με τους υπόλοιπους οκτώ, που ήταν γνωστοί από τον 19ο αιώνα: οι άλλοι πλανήτες είχαν σχεδόν κυκλικές τροχιές στο ίδιο περίπου επίπεδο, ενώ ο Πλούτωνας ακολουθούσε ελλειπτική τροχιά, η οποία μάλιστα σχημάτιζε μεγάλη γωνία με το επίπεδο των άλλων οκτώ.

Όμως από τη δεκαετία του 1980 άρχισαν να δημοσιεύονται θεωρητικές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες στην περιοχή που κινείται ο Πλούτωνας, την επονομαζόμενη ζώνη Edgeworth-Kuiper, θα πρέπει να υπάρχουν πολλά άλλα μεγάλα σώματα, μερικά από τα οποία μάλιστα θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερα από τον Πλούτωνα.

Έτσι άρχισε μια συστηματική αναζήτηση, αυτήν τη φορά όμως με πολύ μεγαλύτερα τηλεσκόπια από αυτά του 1930. Μετά από την ανακάλυψη αρκετών σωμάτων με μάζα μικρότερη του Πλούτωνα, ανακαλύφθηκε τελικά στις 5 Ιανουαρίου 2005, μια μέρα σαν και σήμερα πριν από 14 χρόνια, ένα σώμα με μάζα μεγαλύτερη από αυτόν, το οποίο ονομάσθηκε Έρις.

Η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο έδειξε, για ακόμη μια φορά, την αξία των θεωρητικών μελετών, αλλά και διέγραψε τον Πλούτωνα από τον κατάλογο των πλανητών. Έτσι από την επόμενη χρονιά οι «μεγάλοι» πλανήτες έμειναν και πάλι οκτώ, ενώ ο Πλούτωνας εντάχθηκε μαζί με την Έριδα και άλλα παρόμοια σώματα του ηλιακού συστήματος στην κατηγορία των νάνων πλανητών.

Ο Πλούτωνας άργησε να γίνει στόχος διαστημικών αποστολών και μόνο το 2001 η NASA ενέκρινε την αποστολή New Horizons με στόχο την εξερεύνησή του. Επικεφαλής του προγράμματος ήταν ο έλληνας ακαδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής και ο Αμερικανός Alan Stern.

Το διαστημόπλοιο εκτοξεύθηκε το 2006 και, έπειτα από ένα ταξίδι 9 ετών, πέρασε το 2015 δίπλα από τον Πλούτωνα. Πέρα από τα πολύτιμα στοιχεία που έστειλαν στη Γη τα όργανα επιστημονικών μετρήσεων που μετέφερε, εξαιρετικό ενδιαφέρον είχαν και οι πρώτες φωτογραφίες από κοντινή απόσταση του Πλούτωνα και των πέντε δορυφόρων του.

Η μελέτη του Πλούτωνα και των δορυφόρων του δεν ήταν, όμως, το τέλος της αποστολής New Horizons. Η ερευνητική ομάδα είχε σκεφθεί να χρησιμοποιήσει την υψηλή ταχύτητα που είχε το διαστημόπλοιο, όταν πέρασε από τον Πλούτωνα, για να επισκεφθεί ακόμη ένα σώμα της ζώνης Edgeworth-Kuiper. Για το σκοπό αυτόν τελικά επιλέχθηκε το σώμα με την κωδική ονομασία 2014 MU69, που πήρε το «παρατσούκλι» Έσχατη Θούλη από το όνομα του νησιού Θούλη στα βόρεια της Μεγάλης Βρετανίας.

Το νησί αυτό, που το είχε επισκεφθεί περί το 325 π.Χ. ο έλληνας εξερευνητής Πυθέας, θεωρούσαν οι αρχαίοι ‘Έλληνες ως την άκρη του κόσμου. Το διαστημόπλοιο New Horizons πέρασε δίπλα από αυτό το σώμα την Πρωτοχρονιά του 2019, όταν βρισκόταν στην τεράστια απόσταση των 6,5 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη.

Αν είχε καθυστερήσει 4 μέρες, θα είχαμε σήμερα να γιορτάζουμε δύο επετείους: την ανακάλυψη ενός σώματος στην απόσταση του Πλούτωνα με μεγαλύτερη μάζα από αυτόν και την παρατήρηση από κοντινή απόσταση του πιο απομακρυσμένου, ως τώρα, αντικειμένου του ηλιακού συστήματος.

https://physicsgg.me/2019/01/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%cf%83%cf%87%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82/

kuiper.jpg.5fe22e38bc877348dc6ec3b5602a62e1.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι εσχατιές του ηλιακού συστήματος. :cheesy:

Όταν το 1930 ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας, οι αστρονόμοι θεώρησαν ότι επρόκειτο για τον ένατο και πιο απομακρυσμένο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Σύντομα όμως διαπιστώθηκε ότι αυτός ο «πλανήτης» δεν έμοιαζε και πολύ με τους υπόλοιπους οκτώ, που ήταν γνωστοί από τον 19ο αιώνα: οι άλλοι πλανήτες είχαν σχεδόν κυκλικές τροχιές στο ίδιο περίπου επίπεδο, ενώ ο Πλούτωνας ακολουθούσε ελλειπτική τροχιά, η οποία μάλιστα σχημάτιζε μεγάλη γωνία με το επίπεδο των άλλων οκτώ.

Όμως από τη δεκαετία του 1980 άρχισαν να δημοσιεύονται θεωρητικές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες στην περιοχή που κινείται ο Πλούτωνας, την επονομαζόμενη ζώνη Edgeworth-Kuiper, θα πρέπει να υπάρχουν πολλά άλλα μεγάλα σώματα, μερικά από τα οποία μάλιστα θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερα από τον Πλούτωνα.

Έτσι άρχισε μια συστηματική αναζήτηση, αυτήν τη φορά όμως με πολύ μεγαλύτερα τηλεσκόπια από αυτά του 1930. Μετά από την ανακάλυψη αρκετών σωμάτων με μάζα μικρότερη του Πλούτωνα, ανακαλύφθηκε τελικά στις 5 Ιανουαρίου 2005, μια μέρα σαν και σήμερα πριν από 14 χρόνια, ένα σώμα με μάζα μεγαλύτερη από αυτόν, το οποίο ονομάσθηκε Έρις.

Η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο έδειξε, για ακόμη μια φορά, την αξία των θεωρητικών μελετών, αλλά και διέγραψε τον Πλούτωνα από τον κατάλογο των πλανητών. Έτσι από την επόμενη χρονιά οι «μεγάλοι» πλανήτες έμειναν και πάλι οκτώ, ενώ ο Πλούτωνας εντάχθηκε μαζί με την Έριδα και άλλα παρόμοια σώματα του ηλιακού συστήματος στην κατηγορία των νάνων πλανητών.

Ο Πλούτωνας άργησε να γίνει στόχος διαστημικών αποστολών και μόνο το 2001 η NASA ενέκρινε την αποστολή New Horizons με στόχο την εξερεύνησή του. Επικεφαλής του προγράμματος ήταν ο έλληνας ακαδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής και ο Αμερικανός Alan Stern.

Το διαστημόπλοιο εκτοξεύθηκε το 2006 και, έπειτα από ένα ταξίδι 9 ετών, πέρασε το 2015 δίπλα από τον Πλούτωνα. Πέρα από τα πολύτιμα στοιχεία που έστειλαν στη Γη τα όργανα επιστημονικών μετρήσεων που μετέφερε, εξαιρετικό ενδιαφέρον είχαν και οι πρώτες φωτογραφίες από κοντινή απόσταση του Πλούτωνα και των πέντε δορυφόρων του.

Η μελέτη του Πλούτωνα και των δορυφόρων του δεν ήταν, όμως, το τέλος της αποστολής New Horizons. Η ερευνητική ομάδα είχε σκεφθεί να χρησιμοποιήσει την υψηλή ταχύτητα που είχε το διαστημόπλοιο, όταν πέρασε από τον Πλούτωνα, για να επισκεφθεί ακόμη ένα σώμα της ζώνης Edgeworth-Kuiper. Για το σκοπό αυτόν τελικά επιλέχθηκε το σώμα με την κωδική ονομασία 2014 MU69, που πήρε το «παρατσούκλι» Έσχατη Θούλη από το όνομα του νησιού Θούλη στα βόρεια της Μεγάλης Βρετανίας.

Το νησί αυτό, που το είχε επισκεφθεί περί το 325 π.Χ. ο έλληνας εξερευνητής Πυθέας, θεωρούσαν οι αρχαίοι ‘Έλληνες ως την άκρη του κόσμου. Το διαστημόπλοιο New Horizons πέρασε δίπλα από αυτό το σώμα την Πρωτοχρονιά του 2019, όταν βρισκόταν στην τεράστια απόσταση των 6,5 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη.

Αν είχε καθυστερήσει 4 μέρες, θα είχαμε σήμερα να γιορτάζουμε δύο επετείους: την ανακάλυψη ενός σώματος στην απόσταση του Πλούτωνα με μεγαλύτερη μάζα από αυτόν και την παρατήρηση από κοντινή απόσταση του πιο απομακρυσμένου, ως τώρα, αντικειμένου του ηλιακού συστήματος.

https://physicsgg.me/2019/01/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%cf%83%cf%87%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι εσχατιές του ηλιακού συστήματος. :cheesy:

Όταν το 1930 ανακαλύφθηκε ο Πλούτωνας, οι αστρονόμοι θεώρησαν ότι επρόκειτο για τον ένατο και πιο απομακρυσμένο πλανήτη του ηλιακού συστήματος. Σύντομα όμως διαπιστώθηκε ότι αυτός ο «πλανήτης» δεν έμοιαζε και πολύ με τους υπόλοιπους οκτώ, που ήταν γνωστοί από τον 19ο αιώνα: οι άλλοι πλανήτες είχαν σχεδόν κυκλικές τροχιές στο ίδιο περίπου επίπεδο, ενώ ο Πλούτωνας ακολουθούσε ελλειπτική τροχιά, η οποία μάλιστα σχημάτιζε μεγάλη γωνία με το επίπεδο των άλλων οκτώ.

Όμως από τη δεκαετία του 1980 άρχισαν να δημοσιεύονται θεωρητικές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες στην περιοχή που κινείται ο Πλούτωνας, την επονομαζόμενη ζώνη Edgeworth-Kuiper, θα πρέπει να υπάρχουν πολλά άλλα μεγάλα σώματα, μερικά από τα οποία μάλιστα θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερα από τον Πλούτωνα.

Έτσι άρχισε μια συστηματική αναζήτηση, αυτήν τη φορά όμως με πολύ μεγαλύτερα τηλεσκόπια από αυτά του 1930. Μετά από την ανακάλυψη αρκετών σωμάτων με μάζα μικρότερη του Πλούτωνα, ανακαλύφθηκε τελικά στις 5 Ιανουαρίου 2005, μια μέρα σαν και σήμερα πριν από 14 χρόνια, ένα σώμα με μάζα μεγαλύτερη από αυτόν, το οποίο ονομάσθηκε Έρις.

Η ανακάλυψη αυτή όχι μόνο έδειξε, για ακόμη μια φορά, την αξία των θεωρητικών μελετών, αλλά και διέγραψε τον Πλούτωνα από τον κατάλογο των πλανητών. Έτσι από την επόμενη χρονιά οι «μεγάλοι» πλανήτες έμειναν και πάλι οκτώ, ενώ ο Πλούτωνας εντάχθηκε μαζί με την Έριδα και άλλα παρόμοια σώματα του ηλιακού συστήματος στην κατηγορία των νάνων πλανητών.

Ο Πλούτωνας άργησε να γίνει στόχος διαστημικών αποστολών και μόνο το 2001 η NASA ενέκρινε την αποστολή New Horizons με στόχο την εξερεύνησή του. Επικεφαλής του προγράμματος ήταν ο έλληνας ακαδημαϊκός Σταμάτης Κριμιζής και ο Αμερικανός Alan Stern.

Το διαστημόπλοιο εκτοξεύθηκε το 2006 και, έπειτα από ένα ταξίδι 9 ετών, πέρασε το 2015 δίπλα από τον Πλούτωνα. Πέρα από τα πολύτιμα στοιχεία που έστειλαν στη Γη τα όργανα επιστημονικών μετρήσεων που μετέφερε, εξαιρετικό ενδιαφέρον είχαν και οι πρώτες φωτογραφίες από κοντινή απόσταση του Πλούτωνα και των πέντε δορυφόρων του.

Η μελέτη του Πλούτωνα και των δορυφόρων του δεν ήταν, όμως, το τέλος της αποστολής New Horizons. Η ερευνητική ομάδα είχε σκεφθεί να χρησιμοποιήσει την υψηλή ταχύτητα που είχε το διαστημόπλοιο, όταν πέρασε από τον Πλούτωνα, για να επισκεφθεί ακόμη ένα σώμα της ζώνης Edgeworth-Kuiper. Για το σκοπό αυτόν τελικά επιλέχθηκε το σώμα με την κωδική ονομασία 2014 MU69, που πήρε το «παρατσούκλι» Έσχατη Θούλη από το όνομα του νησιού Θούλη στα βόρεια της Μεγάλης Βρετανίας.

Το νησί αυτό, που το είχε επισκεφθεί περί το 325 π.Χ. ο έλληνας εξερευνητής Πυθέας, θεωρούσαν οι αρχαίοι ‘Έλληνες ως την άκρη του κόσμου. Το διαστημόπλοιο New Horizons πέρασε δίπλα από αυτό το σώμα την Πρωτοχρονιά του 2019, όταν βρισκόταν στην τεράστια απόσταση των 6,5 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη.

Αν είχε καθυστερήσει 4 μέρες, θα είχαμε σήμερα να γιορτάζουμε δύο επετείους: την ανακάλυψη ενός σώματος στην απόσταση του Πλούτωνα με μεγαλύτερη μάζα από αυτόν και την παρατήρηση από κοντινή απόσταση του πιο απομακρυσμένου, ως τώρα, αντικειμένου του ηλιακού συστήματος.

https://physicsgg.me/2019/01/08/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%cf%83%cf%87%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%83%cf%85%cf%83%cf%84%ce%ae%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Κι αν ο πλανήτης 9 είναι μια αρχέγονη μαύρη τρύπα; :cheesy:

Η πιθανή ύπαρξη ενός ακόμα πλανήτη, σε μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο προβληματίζει τους αστρονόμους εδώ και αρκετά χρόνια. Οφείλεται κυρίως στην παρατήρηση σωμάτων που απέχουν δεκάδες αστρονομικές μονάδες από τον ήλιο, των οποίων οι τροχιές προσομοιώνονται σωστά αν θεωρηθεί η ύπαρξη ενός πλανήτη σε απόσταση πάνω από 300 αστρονομικές μονάδες (ΑU) από τον ήλιο και μάζα συνήθως πολύ μεγαλύτερη από την μάζα της Γης.

Αυτός λοιπόν ο υποθετικός ένατος πλανήτης, θα μπορούσε να μην είναι καν πλανήτης με την καθιερωμένη έννοια του όρου. Μια τέτοια εκδοχή υποστηρίζει η πρόσφατη δημοσίευση με τίτλο «What if Planet 9 is a Primordial Black Hole?», των Jakub Scholtz και James Unwin, όπου εξετάζεται η περίπτωση ο πλανήτης 9 να είναι αρχέγονη μαύρη τρύπα.

https://arxiv.org/abs/1909.11090

Οι αρχέγονες μαύρες τρύπες έχουν σχετικά μικρές μάζες και δημιουργήθηκαν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Υποτίθεται πως σχηματίστηκαν εξαιτίας των διακυμάνσεων πυκνότητας στο αρχέγονο σύμπαν και αυτές με τις μικρότερες μάζες μάλλον έχουν εξατμιστεί. Όσες όμως είχαν μεγαλύτερες μάζες μπορεί να υπάρχουν ακόμα, παρότι δεν έχουν εντοπιστεί ακόμα.

Οι αστρονόμοι Jakub Scholtz από το πανεπιστήμιο του Durham και ο James Unwin από το πανεπιστήμιο του Illinois, υπέθεσαν ότι ο πλανήτης 9 θα μπορούσε να είναι μια αρχέγονη μαύρη τρύπα σε τροχιά γύρω από τον ήλιο με ακτίνα από 300 έως 1000 AU.

Δεδομένου ότι η σύλληψη από το πεδίο βαρύτητας του ηλιακού μας συστήματος είναι μια ερμηνεία για την προέλευση του ένατου πλανήτη, τότε η πιθανότητα σύλληψης μια αρχέγονης μαύρης τρύπας είναι εξ’ ίσου πιθανή. Αν έχει μάζα 5 φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης και μια ακτίνα περίπου 4 εκατοστών, τότε έχει θερμοκρασία Hawking 0,004Κ, πολύ μικρότερη από την θερμοκρασία των 2,7Κ που αντιστοιχεί στην κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου – οπότε ξεχάστε την περίπτωση να ανιχνεύσουμε την ακτινοβολία Hawking που εκπέμπει. Όμως, σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών Scholtz και Unwin, θα μπορούσε να ανιχνευθεί το σήμα που προκαλεί η πιθανή εξαΰλωση της σκοτεινής ύλης που συσσωρεύεται στην άλω της μαύρης τρύπας.

Έτσι, για να στηρίξουν την υπόθεση (!) της αρχέγονης μαύρης τρύπας στην θέση του υποθετικού (!) πλανήτη 9, οι εν λόγω ερευνητές προτείνουν ειδικές παρατηρήσεις για κινούμενες πηγές ακτίνων Χ, γάμμα και άλλων ακτίνων κοσμικής ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας, που πιθανώς να εκπέμπει η άλως της σκοτεινής ύλης, εφόσον ισχύει η υπόθεση εξαΰλωσης της σκοτεινής ύλης (!).

Όμως αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο προχωράει η επιστήμη.

https://physicsgg.me/2019/10/01/%ce%ba%ce%b9-%ce%b1%ce%bd-%ce%bf-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82-9-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%ad%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b7-%ce%bc%ce%b1/

planet9.jpg.a3349f22b6d65eafb82bf44c69e25bbf.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης