Jump to content

Περί Αστέρων


trex

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Αστρο «Χάνιμπαλ» τρώει το «Μοχθηρό» άστρο του Σύμπαντος. :cheesy:

Ομάδα ερευνητών εντόπισε ένα εντυπωσιακό αλλά και πολύ ενδιαφέρον κοσμικό φαινόμενο. Ένα άστρο που ανήκει σε μια πολύ σπάνια κατηγορία είναι θύμα κανιβαλισμού από ένα γειτονικό του άστρο.

Το 1963 δύο αστρονόμοι ανακάλυψαν σε απόσταση τριών χιλιάδων ετών φωτός από εμάς ένα άστρο το οποίο ονομάστηκε NaSt1 από τα αρχικά των επιθέτων των δύο ερευνητών (Νασάου και Στίβενσον). Ομως στην αστρονομική κοινότητα το άστρο αυτό απέκτησε το…παρατσούκλι «Μοχθηρό» επειδή η αντίστοιχη αγγλική λέξη (nasty) έμοιαζε πολύ με το όνομα του. Πρόκειται για ένα άστρο που ανήκει σε ένα σπάνιο είδος γιγάντιων άστρων που οι επιστήμονες ονομάζουν Wolf-Rayet. Μεχρι σήμερα έχουν εντοπισθεί μόλις 300 τέτοια άστρα στο Σύμπαν.

Τα άστρα Wolf-Rayet έχουν μάζα 20 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα του Ηλιου. Πρόκειται για ιδιαίτερα φωτεινά άστρα που διοχετεύουν συνεχώς ύλη στο διάστημα με τη μορφή του αστρικού ανέμου με αποτέλεσμα να σχηματίζονται φυσαλίδες στο διαστρικό μέσο. Η σπανιότητα των Wolf-Rayet δεν έχει επιτρέψει στους επιστήμονες να αποκτήσουν πολλές γνώσεις για αυτά. Δεν υπάρχουν πολλά διαθέσιμα στοιχεία για το πώς δημιουργούνται, πώς εξελίσσονται και πόση είναι η διάρκεια της ζωής τους. Αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τα Wolf-Rayet μετατρέπονται σε υπερκαινοφανείς αστέρες.

Ερευνητές με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Μπέρκλι στις ΗΠΑ έστρεψαν τα διαστημικά τηλεσκόπια Hubble και Chandra στο Nast1 και διαπίστωσαν ότι γύρω από το άστρο έχει σχηματιστεί ένα κολοσσιαίο νέφος πυκνής κοσμικής ύλης. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς των ερευνητών το νέφος αυτό έχει διάμετρο περίπου 3 τρισεκατομμύρια χλμ! Σύμφωνα με τους ερευνητές το νέφος αυτό κρύβει στο εσωτερικό του ένα άλλο άστρο το οποίο ρουφάει την ύλη του Nast1. Oμως το άστρο κανίβαλος δεν μπορεί να απορροφήσει ολόκληρη την ύλη του Nast1 με αποτέλεσμα ότι περισσεύει να σχηματίζει το πυκνό νέφος. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το άστρο-κανίβαλος κάποια στιγμή στο μέλλον θα καταστραφεί σε μια έκρηξη σουπερνόβα. H ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society»

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=716853

0A509A45FC0A54BBBF59E1765C8B6AF9.jpg.a2ee38f69353b9865c0cea8e6bbeb6e6.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...
  • Απαντήσεις 147
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Ενας ουρανός με πέντε ήλιους. :cheesy:

Βρετανοί αστρονόμοι ανακάλυψαν ένα «εξωτικό» σύστημα που περιλαμβάνει πέντε άστρα-ήλιους. Περίπου το ένα τρίτο των αστρικών συστημάτων που έχουν ανακαλυφθεί, διαθέτουν πάνω από ένα άστρο, όμως η ανακάλυψη ενός πενταπλού αστρικού συστήματος συνιστά κάτι πολύ σπάνιο.

Μάλιστα, πρόκειται για το πρώτο σύστημα που βρέθηκε να περιέχει δύο διπλά άστρα, δηλαδή δύο ζεύγη στα οποία το ένα άστρο περιοδικά επισκιάζει το άλλο (έκλειψη μεταξύ άστρων).

«Είναι ένα πραγματικά εξωτικό αστρικό σύστημα. Θεωρητικά δεν υπάρχει λόγος να μην υπάρχουν πλανήτες σε τροχιά γύρω από τα άστρα. Οι κάτοικοι θα απολάμβαναν έναν ουρανό που θα έκανε τους δημιουργούς του Star Wars να ντρέπονται» σχολιάζει ο δρ Μάρκους Λορ του βρετανικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου, πρώτος συγγραφέας της νέας μελέτης.

Το σύστημα, γνωστό με τη χαριτωμένη ονομασία 1SWASP J093010.78+533859.5, βρίσκεται σε απόσταση 115 ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση της Μεγάλης Άρκτου.

Η ανακάλυψη, που παρουσιάσθηκε στο περιοδικό "Astronomy and Astrophysics" (Αστρονομία και Αστροφυσική),

http://www.aanda.org/articles/aa/abs/2015/06/aa25973-15/aa25973-15.html

http://arxiv.org/pdf/1504.07065v1.pdf

έγινε από ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τον Μάρκους Λορ του Ανοικτού Πανεπιστημίου της Βρετανίας και ανακοινώθηκε σε συνέδριο της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας στην Ουαλία.

Τα δύο άστρα του ενός ζεύγους κινούνται σε πολύ κοντινή απόσταση μεταξύ τους, ενώ τα δύο άστρα του άλλου ζευγαριού απέχουν πολύ περισσότερο (περίπου 3 εκατ. χλμ). Τα δύο ζευγάρια απέχουν μεταξύ τους γύρω στα 21 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Ένα πέμπτο άστρο εντοπίσθηκε σε απόσταση 2 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από το δεύτερο ζεύγος.

Οι παρατηρήσεις δείχνουν ότι τα πέντε άστρα είναι βαρυτικά «μπλεγμένα», έτσι ώστε να απαρτίζουν ένα ενιαίο αστρικό σύστημα, σε απόσταση περίπου 250 ετών φωτός από τη Γη, στην κατεύθυνση του αστερισμού της Μεγάλης Αρκτου.

Όλα τα άστρα είναι μικρότερα και πιο κρύα από τον Ήλιο μας.

Παραμένει άγνωστο, προς το παρόν, αν υπάρχουν πλανήτες σε αυτό το ασυνήθιστο αστρικό σύστημα, κάτι που δεν αποκλείεται.

Η έρευνα βασίστηκε σε δεδομένα του προγράμματος SuperWasp, το οποίο χρησιμοποιεί μικρές, φθηνές κάμερες στα Κανάρια Νησιά και τη Νότιο Αφρική για να καταγράφει εικόνες σχεδόν ολόκληρου του ουρανού κάθε λίγα λεπτά.

Οι τυχόν κάτοικοι σε αυτούς τους πλανήτες κατά καιρούς θα βλέπουν πέντε ήλιους στον ουρανό τους!

http://www.tanea.gr/news/science-technology/article/5256299/enas-oyranos-me-pente-hlioys-anakalyfthhke-asynhthisto-pentaplo-astriko-systhma/

image_2994_2e-Quintuple-Star-System.thumb.jpg.2ac5497201327837f206bb351dcfc1d6.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 5 μήνες αργότερα...

Ελληνας αστρονόμος ανακάλυψε τεράστια θύελλα πάνω σε μικρό άστρο. :cheesy:

Αστρονόμοι στις ΗΠΑ, με επικεφαλής έναν ελληνο-αμερικανό, ανακάλυψαν ένα μικροσκοπικό άστρο, πάνω στο οποίο μαίνεται, εν μέσω τεράστιων νεφών, μια γιγαντιαίων διαστάσεων καταιγίδα, τριπλάσια από το μέγεθος της Γης. Η θύελλα διατρέχει όλο το άστρο κάθε εννέα ώρες.

«Το άστρο έχει το μέγεθος του Δία και η καταιγίδα του έχει το μέγεθος της Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας του Δία», δήλωσε ο ελληνο-αμερικανός Τζον Ευάγγελος Γκύζης, καθηγητής του Τμήματος Αστρονομίας και Φυσικής του Πανεπιστημίου του Ντελάγουερ, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής "Journal of Astrophysics". Οι παρατηρήσεις έγιναν με τα διαστημικά τηλεσκόπια «Σπίτσερ» (υπέρυθρο) και «Κέπλερ» (οπτικό) της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA).

Η καταιγίδα, σύμφωνα με τους ερευνητές, διαρκεί για τουλάχιστον δύο χρόνια. «Δεν γνωρίζουμε αν μια τέτοια αστρική καταιγίδα είναι μοναδικό φαινόμενο ή συχνό και δεν ξέρουμε γιατί διαρκεί τόσο πολύ», δήλωσε ο Γκύζης.

Αν και οι πλανήτες είναι γνωστό ότι έχουν μεγάλες θύελλες με νέφη, η νέα ανακάλυψη αποτελεί την πιο πειστική ένδειξη ότι κάτι ανάλογο μπορεί να συμβεί και σε ένα άστρο.

Πρόκειται για το άστρο W1906+40, που ανήκει στην κατηγορία των σχετικά ψυχρών L-νάνων. Μερικοί νάνοι θεωρούνται άστρα επειδή στο εσωτερικό τους γίνεται σύντηξη ατόμων και παράγεται ακτινοβολία, ενώ άλλοι νάνοι, οι καφέ, θεωρούνται αποτυχημένα άστρα, καθώς δεν έχουν καταφέρει να πυροδοτήσουν την διαδικασία της σύντηξης.

Ο συγκεκριμένος νάνος εκτιμάται ότι είναι άστρο με θερμοκρασία περίπου 2.000 βαθμών Κελσίου, η οποία θεωρείται μικρή για άστρο και του επιτρέπει να σχηματίζει ακόμη και νέφη στην ατμόσφαιρά του.

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=64301349

newego_LARGE_t_1101_54089695.jpg.4a485fe97c5cb649524b157c6d9c98ba.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Η γέννηση άστρου εντός του γαλαξία μας έτσι όπως το κατέγραψε το τηλεσκόπιο Hubble :cheesy:

Το Σύμπαν κρύβει αμέτρητα μυστικά. Καθένα από αυτά είναι εξίσου εντυπωσιακό.

Η γέννηση ενός άστρου, όμως, αποτελεί μία σπάνια στιγμή για κάθε ανθρώπινη γενιά, πολύ δε περισσότερο όταν η εικόνα του «αιχμαλωτίζεται» στην κάμερα του τηλεσκοπίου, μεταφέροντας εκπληκτικά στοιχεία.

Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα βίντεο με την εικόνα ενός νεογέννητου άστρου μέσα στον γαλαξία μας, το οποίο κατέγραψε το τηλεσκόπιο Hubble.

Η εικόνα μάλιστα, παραπέμπει σε εκείνη του… Star Wars, της σειράς που κυκλοφόρησε η 7η συνέχεια, προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στους φανατικούς και όχι μόνο θαυμαστές της. Η NASA δείχνει τους διπλούς πίδακες από την εκτόξευση των αερίων που δημιουργήθηκαν κατά τη γέννησή του, μέσα στον Milky Way.

Το άστρο βρίσκεται… μόλις 1.350 έτη φωτός απόσταση από τη Γη. Οι επιστήμονες που χειρίζονται το τηλεσκόπιο Hubble εξήγησαν με ενθουσιασμό την εντυπωσιακή εικόνα, λέγοντας πως οι πίδακες δημιουργήθηκαν από τα αέρια περιβάλλονται από έναν δίσκο με βροχές από κάτω και σκόνη από πάνω, επισκιάζοντας το πρωτοάστρο και προκαλώντας τη διόγκωσή του.

Με αυτόν τον τρόπο το υλικό υπερθερμαίνεται και εκτοξεύεται σε δύο κατευθύνσεις, αναζητώντας διόδο διαφυγής.

Βίντεο.

http://www.pronews.gr/portal/20151219/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/%CE%B7-%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%AD%CF%84%CF%83%CE%B9-%CF%8C%CF%80%CF%89%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%88%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CE%BB%CE%B5%CF%83%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B9%CE%BF-hubble

 

 

Η αρχαιότερη καταγραφή μεταβλητού αστέρα. :cheesy:

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι όχι μόνο γνώριζαν το άστρο Αλγκόλ, αλλά κατέγραφαν και τις περιοδικές εκλείψεις του, σύμφωνα με μια νέα φινλανδική επιστημονική μελέτη, η οποία πάντως είναι αμφίβολο κατά πόσο θα πείσει τους πάντες σχετικά με τις προχωρημένες αστρονομικές ικανότητες των Αιγυπτίων πριν χιλιάδες χρόνια.

Ο Αλγκόλ (βήτα Περσέα), που απέχει περίπου 93 έτη φωτός από τον πλανήτη μας, είναι ένας διπλός εκλειπτικός αστέρας στον αστερισμό του Περσέα, που είναι μεταβλητός (μεταβαλλόμενης λαμπρότητας). Στην ουσία πρόκειται για δύο άστρα σε κοντινή τροχιά το ένα με το άλλο, γι’ αυτό, όταν ευθυγραμμίζονται με τη Γη, προκαλούνται και οι περιοδικές εκλείψεις για έναν επίγειο παρατηρητή.

Το όνομα του σημαίνει «Δαίμονας» στα αραβικά και, καθόλου τυχαία, το «άστρο του Δαίμονα» έχει ταυτισθεί με την μαγεία ανά τους αιώνες.

Στο παρελθόν ερευνητές είχαν υποστηρίξει ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι παρακολουθούσαν τον Αλγκόλ και τις εκλείψεις του, αλλά ήταν δύσκολο να το αποδείξουν. Μια νέα ανάλυση του αρχαίου αιγυπτιακού ημερολογίου παρέχει νέα επιχειρήματα γι’ αυτόν τον ισχυρισμό. Το λεγόμενο «Ημερολόγιο του Καϊρου», που χρονολογείται μεταξύ 1244 – 1163 π.Χ., περιέχει πληροφορίες για τις θεότητες, που ταυτίζονται με συγκεκριμένα άστρα.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Ελσίνκι, με επικεφαλής τον Σεμπάστιαν Πορσέντου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «PLoS One»,

http://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0144140

έδειξαν ότι ο Αλγκόλ ταυτίζεται με τον μυθικό Ώρο και ότι οι κινήσεις αυτού του θεού, όπως καταγράφονται στα αρχαία κείμενα, σχετίζονται με τις περιοδικές αλλαγές στη φωτεινότητα του εν λόγω άστρου. Ανάλογα με τις αυξομειώσεις του φωτός του, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι η τύχη τους θα είναι καλή ή κακή.

Οι φινλανδοί ερευνητές επισημαίνουν ότι, με βάση τις αρχαίες περιγραφές, το ‘Ημερολόγιο του Καϊρου’ αποτελεί την παλαιότερη στον κόσμο καταγραφή της ανακάλυψης ενός μεταβλητού αστέρα.

«Θα είχα σοβαρές αμφιβολίες αν κάποιος, για παράδειγμα, ισχυριζόταν πως η Βίβλος περιέχει πληροφορίες για ύπαρξη νερού στον ‘Αρη. Όμως τα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα όντως περιέχουν αστροφυσικές πληροφορίες για τον Αλγκόλ. Δεν αποτελεί έκπληξη πάντως που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν τόσοι σκεπτικιστές περί αυτού», δήλωσε ο ερευνητής Λάουρι Γιέτσου.

http://physicsgg.me/2015/12/18/%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%b1%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%b3%cf%81%ce%b1%cf%86%ce%ae-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b2%ce%bb%ce%b7%cf%84%ce%bf%cf%8d-%ce%b1%cf%83/

151217151651_1_900x600.jpg.202e2ea2500998941c2b30ddf0b1cd7f.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η πλανητική προφητεία του Star Wars. :cheesy:

Ηταν 25 Μαΐου του 1977 όταν ο «Πόλεμος των Αστρων» έκανε πρεμιέρα στις αμερικανικές κινηματογραφικές αίθουσες. Είναι γνωστό ότι η πρώτη ταινία του θρυλικού διαστημικού έπους ήταν πολύ μπροστά από την εποχή της όσον αφορά τα ειδικά εφέ. Οπως αποδείχτηκε ήταν πολύ μπροστά και όσον αφορά την… αστρονομία. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι κάτοικος ενός πλανήτη που ανήκει σε δυαδικό σύστημα. Ενός πλανήτη δηλαδή που διαθέτει δύο μητρικά άστρα.

Το πλάνο του νεαρού Λουκ Σκαιγουόκερ με φόντο το διπλό ηλιοβασίλεμα στον Τατούιν έχει γράψει κινηματογραφική ιστορία και η εικόνα αυτή αποτελεί ένα από τα σήματα κατατεθέν του κόσμου που δημιούργησε Τζόρτζ Λούκας. Επρεπε να περάσουν 15 χρόνια με την πρεμιέρα του Star Wars για να καταφέρουν οι επιστήμονες να εντοπίσουν των πρώτο πλανήτη μακριά από το ηλιακό σύστημα και 16 χρόνια για να εντοπιστούν τα ίχνη ενός εξωπλανήτη παρόμοιου με τον Τατούιν.

Σε απόσταση 12.400 ετών φωτός από εμάς στο σφαιρωτό αστρικό σμήνος M4 στον αστερισμό του Σκορπιού υπάρχει το δυαδικό σύστημα PSR B1620-26 που αποτελείται από ένα λευκό νάνο και ένα άστρο νετρονίου (πάλσαρ). Το 1993 αστρονόμοι εντόπισαν στο δυαδικό σύστημα την πιθανή παρουσία ενός τρίτου κοσμικού σώματος το οποίο οι ερευνητές εκτιμούσαν ότι είναι ένας πλανήτης. Χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να πιστοποιηθεί η ύπαρξη του πλανήτη που έχει μάζα 2.5 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Δία.

Επειδή όμως ένας λευκός νάνος και ένα πάλσαρ δεν αποτελούν ένα… συμβατικό ζευγάρι άστρων έπρεπε να φτάσει το 2005 για να εντοπιστεί ένας πλανήτης που έμοιαζε πραγματικά με τον Τατούιν. Είναι ένας πλανήτης στο μέγεθος του Δία που βρίσκεται σε απόσταση 148 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Αιγόκερου. Ο πλανήτης βρίσκεται σε ένα δυαδικό σύστημα που αποτελείται από ένα άστρο σαν τον Ηλιο και από ένα καφέ νάνο.

Δύσκολο αλλά συμβαίνει συχνά

Η κρατούσα θεωρία αναφέρει ότι οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις των άστρων ενός δυαδικού συστήματος δημιουργούν ένα εξαιρετικά σύνθετο όσο και βίαιο κοσμικό περιβάλλον που καθιστούν εξαιρετικά δύσκολο αν όχι αδύνατο τον σχηματισμό πλανητών κοντά τους. Ομως τα τελευταία χρόνια έχουν εντοπιστεί αρκετοί πλανήτες που βρίσκονται σε δυαδικά συστήματα. Μια νέα μελέτη αναφέρει ότι οι πλανήτες με δύο ήλιους είναι πολύ πιο κοινοί στο Σύμπαν από όσο πιστεύαμε και μάλιστα αρκετοί από αυτούς είναι βραχώδεις και με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης.

«Τα διπλά ηλιοβασιλέματα σαν αυτά του Τατούιν μπορεί να είναι πολύ πιο κοινά από όσο πιστεύαμε» αναφέρουν οι ερευνητές στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal». Τη μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα και το Αστεροσκοπείο Harvard Smithsonian για λογαριασμό του Προγράμματος Εξωτερικών Πλανητών της NASA.

Επιστήμονες της Σχολής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ αποφάσισαν να ασχοληθούν με αυτό το κοσμικό παράδοξο. Με το γεγονός δηλαδή ότι αν και οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για την ύπαρξη τους οι πλανήτες σε δυαδικά συστήματα υπάρχουν και είναι όπως φαίνεται και πάρα πολλοί.

Οι ερευνητές μελέτησαν έναν από τους πλανήτες που έχουν εντοπιστεί σε δυαδικό σύστημα. Ο Kepler 34b είναι ένας γίγαντας αερίου παρόμοιος σε μέγεθος με τον Κρόνο που βρίσκεται στο δυαδικό σύστημα Kepler 34 σε απόσταση περίπου 4.887 ετών φωτός από εμάς. Ολοκληρώνει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τα άστρα του σε διάστημα 288 ημερών.

Οι ερευνητές πραγματοποίησαν σειρά προσομοιώσεων οι οποίες έδειξαν ότι ο πλανήτης αυτός θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο αν όχι απίθανο να έχει καταφέρει να σχηματιστεί στο σημείο στο οποίο βρίσκεται σήμερα εξαιτίας των βίαιων κοσμικών φαινομένων που είναι προϊόν της βαρυτικής αλληλεπίδρασης των δύο άστρων. Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τόσο ο Kepler 34b όσο και η συντριπτική πλειονότηα των πλανητών σε δυαδικά συστήματα που βρίσκονται σχετικά κοντά στα μητρικά τους άστρα σχηματίζονται αρκετά μακριά από αυτά και στη συνέχεια μετακινούνται κοντά τους.

«Οι πλανήτες στα δυαδικά συστήματα έχουν εξάψει τη φαντασία των συγγραφέων και σκηνοθετών επιστημονικής φαντασίας. Η μελέτη που κάναμε δείχνει πόσο εντυπωσιακοί είναι αυτοί οι πλανήτες. Ανακαλύπτοντας περισσότερα για τον τρόπο δημιουργίας τους προσθέτουμε γνώσεις που θα μας χρησιμέψουν στο μέλλον για την αναζήτηση πλανητών με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά της Γης σε δυαδικά συστήματα» αναφέρει ο Στεφάν Λάινς, επικεφαλής της μελέτης που δημοσιεύθηκαν στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal Letters».

Τατούιν x 4!

Δύο χρήστες του Διαδικτύου που συμμετείχαν σε εθελοντικό πρόγραμμα για τον εντοπισμό εξωπλανητών ανακάλυψαν τον μοναδικό γνωστό πλανήτη που φωτίζεται από τέσσερα άστρα ταυτόχρονα. Ο εξωπλανήτης PH1, σε απόσταση 5.000 ετών φωτός από τη Γη, είναι ένας γίγαντας από αέριο με διάμετρο 6 φορές μεγαλύτερη από της Γης, συγκρίσιμος σε μέγεθος με τον Ποσειδώνα. Είναι πάντως απίθανο να υπάρχουν εξωγήινοι που απολαμβάνουν το τετραπλό ηλιοβασίλεμα του PH1, αφενός επειδή δεν διαθέτει στέρεη επιφάνεια, αφετέρου επειδή η θερμοκρασία του εκτιμάται ότι κυμαίνεται από τους 250 έως τους 340 βαθμούς Κελσίου.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=765121

3BC3A018BA40677B16442EE4FD29C80B.jpg.b31e8957032156dcd151fd7fc240150b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Κοσμικά κύματα «σηκώνουν» περιπλανώμενα άστρα. :cheesy:

Αστρονόμοι του τμήματος Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Γουαϊόμινγκ παρατήρησαν ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό κοσμικό φαινόμενο. Εντόπισαν ορισμένα από τα λεγόμενα «περιπλανώμενα» αστρα του γαλαξία μας. Πρόκειται για άστρα που κινούνται ελεύθερα στο Διάστημα. Παρατηρώντας αυτά τα άστρα οι ερευνητές κατέγραψαν το τι συμβαίνει καθώς διασχίζουν τον γαλαξία μας. Καθώς τα άστρα τρέχουν μέσα στο διαστημικό κενό δημιουργούν ένα κοσμικό κύμα παρόμοιο με το κύμα που σχηματίζεται μπροστά από την πλώρη ενός πλοίου, ή το κύμα συμπιεσμένου αέρα που δημιουργείται μπροστά από ένα αεροπλάνο καθώς σπάει την ταχύτητα του ήχου.

Οι ερευνητές κατάφεραν να εντοπίσουν περί τα 80 περιπλανώμενα άστρα του γαλαξία μας και μάλιστα εκείνα που κινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα από άλλα άστρα του είδους. «Κάποια άστρα για διαφόρους λόγους εκδιώκονται από το σημείο στο οποίο βρίσκονται και από τα σμήνη στα οποία ανήκουν. Πρόκειται για άστρα για καυτά άστρα που κινούνται στο διαστρικό διάστημα με υπερηχητικές ταχύτητες» αναφέρει ο Τσιπ Κομπούλνικι, μέλος της ερευνητικής ομάδας που έκανε τις παρατηρήσεις με τη βοήθεια των διαστημικών τηλεσκοπίων Spitzer και WISE.

Οι ερευνητές εντόπισαν άστρα που κινούνται με ταχύτητες μεγαλύτερες από 80 χιλιάδες χλμ/ώρα και είδαν τα κοσμικά κύματα που παράγουν κατά την κίνηση του. Καθώς το άστρο περνά μέσα από τη διαστρική σκόνη τα σωματίδια που εκτοξεύει διαρκώς στο διάστημα, γνωστά ως αστρικός άνεμος, σπρώχνουν απότομα το διαστρικό υλικό και σχηματίζουν κύματα. Οι περιοχές του κύματος που υφίστανται τη μέγιστη συμπίεση αναπτύσσουν πολύ μεγάλη θερμοκρασία.

Ενα από τα άστρα που παρατήρησαν οι ερευνητές είναι το άστρο Ζήτα στον αστερισμό του Οφιούχου, 20 φορές πιο βαρύ και 80.000 φορές πιο λαμπρό από τον Ήλιο. Πιστεύεται ότι ανήκε κάποτε σε ένα δυαδικό σύστημα, βρισκόταν δηλαδή σε τροχιά γύρω από ένα άλλο, ακόμα μεγαλύτερο άστρο. Όμως αυτός ο γιγάντιος σύντροφος έφτασε κάποτε στο τέλος της ζωής του, οπότε εξερράγη και έσπρωξε μακριά του το Ζήτα του Οφιούχου.

Στην φωτογραφία το κρουστικό κύμα του Ζ Οφιούχου σε εικόνα του τηλεσκοπίου WISE.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=768769

A8F285CC6C60679063580128FA2A27D8.jpg.fda156ec7209edc49389188d1a865ed4.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...

Το Hubble ανακάλυψε άστρα-τέρατα. :cheesy:

Μια διεθνής ομάδα αστρονόμων ανακάλυψε εννέα άστρα-τέρατα, τα οποία έχουν μάζα πάνω από 100 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και τα οποία ανήκουν στο ίδιο σμήνος άστρων. Η ανακάλυψη έγινε με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ».

Τα τεραστίων διαστάσεων άστρα ανήκουν σε ένα νεανικό αστρικό σμήνος με την ονομασία R136, το οποίο είναι το μεγαλύτερο σμήνος κολοσσιαίων άστρων, που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. Βρίσκεται στο Νεφέλωμα Ταραντούλα, μέσα στο Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, σε απόσταση περίπου 170.000 ετών φωτός από τη Γη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Πολ Κράουδερ του Τμήματος Φυσικής και Αστρονομίας του βρετανικού Πανεπιστημίου του Σέφιλντ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Εταιρείας Αστρονομίας της Βρετανίας.

Τα εννέα άστρα-τέρατα, εκτός από το εντυπωσιακό μέγεθός τους, είναι τόσο λαμπερά, που από κοινού η λάμψη τους είναι 30 εκατομμύρια φορές πιο φωτεινή από τον Ήλιο.Το 2010, η ίδια ερευνητική ομάδα είχε εντοπίσει μέσα στο ίδιο αστρικό σμήνος τέσσερα τεράστια άστρα, με μάζα το καθένα 150 φορές μεγαλύτερη του Ήλιου. Η νέα έρευνά τους έρχεται τώρα να προσθέσει πέντε ακόμη, που έχουν το καθένα πάνω από 100 ηλιακές μάζες, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό σε εννέα.

Όμως παρά τη νέα ανακάλυψη, δεν καταρρίφθηκε το ρεκόρ του μεγαλύτερου γνωστού άστρου στο Σύμπαν, του R136a1, που είναι τουλάχιστον 250 φορές μεγαλύτερο από τον Ήλιο.

Στο ίδιο σμήνος οι επιστήμονες εντόπισαν δεκάδες ακόμη πολύ μεγάλα άστρα, με μάζες πάνω από 50 φορές μεγαλύτερες του Ήλιου. Οι επιστήμονες δεν είναι σίγουροι μέσω ποιων μηχανισμών δημιουργήθηκαν τόσα πολλά μεγάλα άστρα στο ίδιο νεανικό σμήνος.

http://physicsgg.me/2016/03/18/%cf%84%ce%bf-hubble-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%ac%ce%bb%cf%85%cf%88%ce%b5-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%b1/

1-hubbleunveil.thumb.jpg.adfd36bef14115db0ea4122fd7bd36bc.jpg

hubbleunveil.thumb.jpg.5d06c4b6a7701427ef301371c34fa083.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 5 μήνες αργότερα...

H αναγέννηση του μυστηριώδους άστρου SAO 244567 :cheesy:

Xρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, μια διεθνής ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής την Nicole Reindl του Πανεπιστημίου του Leicester, κατάφερε να μελετήσει την εξέλιξη ενός άστρου σε πραγματικό χρόνο. Κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 30 ετών παρατηρήθηκαν δραματικές αυξήσεις στη θερμοκρασία του άστρου SAO 244567. Τώρα το άστρο ψύχεται και πάλι, έχοντας «αναγεννηθεί», επιστρέφοντας σε μια προηγούμενη φάση της αστρικής του εξέλιξης. Έτσι το SAO 244567 αποτελεί το πρώτο αναγεννημένο άστρο που έχει παρατηρηθεί και στο στάδιο της ψύξης του και στο στάδιο της θέρμανσής του. Η μελέτη δημοσιεύεται στο περιοδικό Monthly Notices της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας.

Αυτή η εικόνα του νεφελώματος Stingray, ένα πλανητικό νεφέλωμα 2.700 έτη φωτός από τη Γη, λήφθηκε το 1998. Στο κέντρο του νεφελώματος βρίσκεται το ταχέως εξελισσόμενο άστρο SAO 244567. Οι παρατηρήσεις που έγιναν κατά τα τελευταία 45 χρόνια έδειξαν ότι η θερμοκρασία της επιφάνειας του αστέρα αυξήθηκε κατά 40.000 βαθμούς Κελσίου περίπου. Τώρα οι νέες παρατηρήσεις του φάσματος του άστρου αποκαλύπτουν ότι το SAO 244567 άρχισε και πάλι να ψύχεται. (Credit: ESA / Hubble & NASA)

Παρά το γεγονός ότι το σύμπαν αλλάζει συνεχώς, οι περισσότερες διαδικασίες είναι πολύ αργές για να παρατηρηθούν μέσα στη διάρκεια μιας ανθρώπινης ζωής. Όμως η περίπτωση του άστρου SAO 244567 αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Πρόκειται για το σπάνιο παράδειγμα ενός άστρου που μας επιτρέπει να παρακολουθήσουμε την εξέλιξή του σε πραγματικό χρόνο. Σε χρονικό διάστημα μόλις είκοσι ετών το άστρο έχει διπλασιάσει την θερμοκρασία του και ήταν δυνατή η παρατήρηση του ιονισμού της ύλης του περιβάλλοντός, που δημιουργήθηκε από παλαιότερη εκτίναξη ύλης, και σήμερα είναι γνωστό ως Νεφέλωμα Stingray.

Το άστρο SAO 244567, 2700 έτη φωτός από τη Γη, είναι το κεντρικό άστρο του νεφελώματος Stingray, και η εξέλιξή του αποκαλύπτεται στις παρατηρήσεις που έγιναν κατά τη διάρκεια των τελευταίων 45 ετών. Μεταξύ 1971 και 2002, η θερμοκρασία στην επιφάνεια του άστρου είχε εκτοξευθεί στους 40.000 βαθμούς Κελσίου. Τώρα οι νέες παρατηρήσεις που έγιναν αποκάλυψαν ότι το SAO 244567 έχει αρχίσει να ψύχεται και να διαστέλλεται.

Αυτό είναι πάρα πολύ ασυνήθιστο, και η ταχεία θέρμανση θα μπορούσε εύκολα να εξηγηθεί αν υποτεθεί ότι το SAO 244567 είχε μια αρχική μάζα τρεις με τέσσερις φορές τη μάζα του Ήλιου. Ωστόσο, τα δεδομένα δείχνουν ότι το SAO 244567 πρέπει να είχε μια αρχική μάζα περίπου όση του Ήλιου μας. Τέτοια άστρα μικρής μάζας συνήθως εξελίσσονται σε πολύ μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, οπότε η γρήγορη θέρμανση αποτελούσε ένα μυστήριο για δεκαετίες.

Το 2014 η ερευνητική ομάδα της Reindl πρότεινε μια θεωρία που επιλύει το πρόβλημα της γρήγορης αύξησης της θερμοκρασίας του SAO 244567 παρά την μικρή του μάζα. Πρότειναν ότι η θέρμανση οφείλεται σε αυτό που είναι γνωστό ως έκλαμψη-ηλίου: μια σύντομη ανάφλεξη των πυρήνων του ηλίου έξω από τον αστρικό πυρήνα.

Αυτή η θεωρία έχει πολύ ξεκάθαρες επιπτώσεις όσον αφορά το μέλλον το άστρου SAO 244567: αν έχει πράγματι βιώσει μια τέτοια έκλαμψη, τότε αυτή θα εξανάγκασε το κεντρικό άστρο να αρχίσει να διασταλλεί και να επαναψυχθεί – επιστρέφοντας έτσι πίσω, σε μια προηγούμενη φάση της εξέλιξής του. Αυτό είναι ακριβώς ό,τι επιβεβαίωσε τις νέες παρατηρήσεις. Όπως εξηγεί η Reindl: “Η απελευθέρωση της πυρηνικής ενέργειας από την έκλαμψη αναγκάζει το ήδη πολύ μικρό άστρο να διαστέλλεται στις διαστάσεις ενός γίγαντα – το σενάριο της αναγέννησης”

Δεν είναι το μόνο παράδειγμα τέτοιου είδους αστέρα, αλλά είναι η πρώτη φορά που ένα άστρο έχει παρατηρηθεί να υφίσταται έναν τέτοιο μετασχηματισμό τόσο κατά το στάδιο της θέρμανσής του όσο και κατά το στάδιο της ψύξης του.

Δεν υπάρχουν ακόμη πλήρη αστρικά μοντέλα εξέλιξης που να μπορούν να εξηγήσουν πλήρως τη συμπεριφορά του SAO 244567. Όπως εξηγεί η Reindl: “Απαιτούνται λεπτομερείς υπολογισμοί για να εξηγήσουν κάποιες μυστηριώδεις ακόμα λεπτομέρειες στη συμπεριφορά του SAO 244567. Αυτό δεν θα μας βοηθούσε μόνο στην κατανόηση του ίδιου του άστρου, αλλά θα μπορούσε επίσης να μας δώσει μια βαθύτερη κατανόηση της εξέλιξης των άστρων που βρίσκονται στο κέντρο πλανητικών νεφελωμάτων” .

Βίντεο: η εξέλιξη του άστρου SAO 244567 στα τελευταία 12.000 χρόνια

Στο βίντεο που ακολουθεί παρατηρούμε την γρήγορη εξέλιξη του άστρου SAO 244567. Αρχίζει από την χρονολογία 10.300 π.Χ., όταν το άστρο είχε ακτίνα 52 φορές μεγαλύτερη από την ακτίνα του Ήλιου και η θερμοκρασία στην επιφάνειά του ήταν περίπου 3.500 βαθμούς Κελσίου, που του δίνει ένα πορτοκαλί χρώμα. Σε αυτό το σημείο της ζωής του, το αστέρι είχε ήδη χάσει το μισό της αρχικής του μάζας.

Μετά από 10.000 χρόνια το άστρο συρρικνώνεται αργά μέχρι να φτάσει 40 φορές το μέγεθος του Ήλιου, ενώ η θερμοκρασία του ανεβαίνει μέχρι του 6.800 βαθμούς Κελσίου, προκαλώντας αλλαγή του χρώματος σε λευκό-κίτρινο. Καθώς το άστρο θερμαίνεται μέχρι τους 20.000 βαθμούς Κελσίου, απότομα επανεκκινείται η σύντηξη του ηλίου στο εσωτερικό του άστρου – o τελευταίος θερμικός παλμός.

Μετά την έκλαμψη εξαιτίας της σύντηξης των πυρήνων ηλίου, το άστρο θερμαίνεται γρήγορα και γίνεται ένα μπλε-λευκό άστρο σε θερμοκρασία 21.000 βαθμούς Κελσίου, μόνο 4 φορές μεγαλύτερo από τον Ήλιο. Το άστρο SAO 244567 συρρικνώθηκε κι άλλο μέχρι να φτάσει στο ένα τρίτο του μεγέθους του Ήλιου και θερμοκρασία στους 60.000 βαθμούς Κελσίου. Σ’ αυτή την κατάσταση είχε φτάσει το 2002. Τώρα οι νέες παρατηρήσεις δείχνουν ότι το άστρο είναι ακόμα μπλε και θερμό – στους 50.000 βαθμούς Κελσίου – αλλά άρχισε να διαστέλλεται και πάλι: το μέγεθός του είναι περίπου τα δύο τρίτα του Ήλιου.

Μέσα στα επόμενα εκατοντάδες χρόνια το άστρο SAO 244567 θα επεκταθεί πάλι στις γιγάντιες διαστάσεις του και θα αλλάξει επίσης το χρώμα του σε πορτοκαλί – όπως φαίνεται στο τέλος του βίντεο.

http://physicsgg.me/2016/09/14/h-%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%cf%85%cf%83%cf%84%ce%b7%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%85-sao-2445/

nebula.jpg.562a5ab064e6bb3ed0c44c775ef8fd28.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Δύο άστρα, τρεις δίσκοι

Oι αστρονόμοι ανακάλυψαν για πρώτη φορά δύο άστρα, τα οποία περιβάλλονται όχι από δύο πρωτοπλανητικούς δίσκους (όπως θα περίμενε κανείς), αλλά από τρεις. Οι δίσκοι αυτοί αερίων και σκόνης είναι τα «μαιευτήρια» όπου σταδιακά γεννιούνται οι νέοι πλανήτες.

Το «εξωτικό» διπλό αστρικό σύστημα με την ονομασία IRS 43 ανακαλύφθηκε από Δανούς, Βρετανούς και Ολλανδούς ερευνητές, με επικεφαλής τον επίκουρο καθηγητή Κρίστιαν Μπριντς του Ινστιτούτου Νιλς Μπορ του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «The Astrophysical Journal Letters».

Ο εντοπισμός έγινε με το μεγάλο τηλεσκόπιο ALMA του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη βόρεια Χιλή, ένα ραδιοτηλεσκόπιο (στην πραγματικότητα μια διάταξη 66 συνδεδεμένων κεραιών) που κάνει παρατηρήσει στο φάσμα των μικροκυμάτων.

Και τα δύο άστρα στο IRS 43 -σε απόσταση 400 ετών φωτός από τη Γη- είναι πολύ νεαρά, ηλικίας μόνο 100.000 έως 200.000 ετών, έχοντας περίπου το μέγεθος του Ήλιου μας. Κάθε άστρο περιβάλλεται από τον πρωτοπλανητικό δίσκο του και ένας τρίτος μεγαλύτερος δίσκος περιβάλλει και τα δύο άστρα.

http://physicsgg.me/2016/10/12/%ce%b1%ce%bd%ce%b1%ce%ba%ce%b1%ce%bb%cf%8d%cf%86%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5-%ce%bd%ce%ad%ce%bf%cf%82-%ce%bd%ce%ac%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το μεγαλείο του Ητα της Τρόπιδας:cheesy:

Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι κατάφεραν να φωτογραφήσουν με μεγάλη λεπτομέρεια το εντυπωσιακό αστρικό σύστημα Ήτα Τρόπιδας ή Ήτα Καρίνας, που βρίσκεται στην καρδιά ενός τεράστιου Νεφελώματος (NGC 3372) στον αστερισμό της Τρόπιδας, σε απόσταση περίπου 7.500 ετών φωτός από τη Γη.

Οι ερευνητές από τη Γερμανία (Ινστιτούτο Ραδιοαστρονομίας Μαξ Πλανκ), την Ιρλανδία (Κολέγιο Τρίνιτι Δουβλίνου) και της ΗΠΑ (NASA) χρησιμοποίησαν σε συνδυασμό -δηλαδή συμβολομετρικά- τα μεγάλα τηλεσκόπια VLT του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή για να τραβήξουν μεγάλης ακρίβειας φωτογραφίες του αστρικού συστήματος.

Το κολοσσιαίο Ήτα Τρόπιδας (η Καρίνα της μυθολογικής Αργούς) είναι ένα «βαρέων βαρών» αστρικό σύστημα, που αποτελείται από δύο τεράστια άστρα. Λάμπει με τη δύναμη πέντε εκατομμυρίων ήλιων και περιβάλλεται από ένα φωτεινό νέφος αερίων και σκόνης. Πρόκειται για το λαμπρότερο νεφέλωμα στον ουρανό, το οποίο περιλαμβάνει μερικά από τα πιο γιγάντια άστρα του γαλαξία μας.

Οι νέες εικόνες αποκαλύπτουν τη βίαιη σύγκρουση των αστρικών (ηλιακών) ανέμων ανάμεσα στα δύο άστρα του συστήματος, οι οποίοι κινούνται με ταχύτητες έως δέκα εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα. Στην περιοχή της πρόσκρουσης των «ανέμων» (οι οποίοι αποτελούνται από την εκτίναξη καυτών υλικών και ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων από τις επιφάνειες των δύο άστρων), τα καυτά αέρια που συναντιούνται εκπέμπουν έντονο φως και ισχυρή ακτινοβολία-Χ, ενώ η θερμοκρασία φθάνει τα αρκετά εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου.

Σύμφωνα με τον Διονύση Σιμόπουλο, επίτιμο διευθυντή του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, αυτά τα πολύ σπάνια «βαρέων βαρών» άστρα ανήκουν σε μία κατηγορία μεταβλητών άστρων, που ονομάζονται LBV (Luminous Blue Variables) ή «Φωτεινοί Μπλε Μεταβλητοί» και μοιάζουν με τα άστρα «Πληθυσμού ΙΙΙ», τα οποία είναι από τα πρώτα άστρα που δημιουργήθηκαν στο σύμπαν πριν από 13,5 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια.

Το Ήτα Τρόπιδας είναι μέλος αυτής της παράξενης κατηγορίας, ενώ λιγότερα από μία δεκάδα τέτοιων άστρων έχουν παρατηρηθεί μέχρι τώρα στον γαλαξία μας. Συνολικά, μερικές μόνο δεκάδες τέτοια άστρα μπορεί να υπάρξουν σ' έναν γαλαξία σαν τον δικό μας.

Ο πρώτος που κατέγραψε την παρουσία αυτού του άστρου ήταν ο Έντμουντ Χάλλεϋ, το 1677. Από το 1820 το άστρο άρχισε να αυξάνει συνεχώς τη φωτεινότητά του, ενώ το 1843 έφτασε να είναι τόσο λαμπρό όσο και ο Σείριος, που είναι το λαμπρότερο άστρο στον ουρανό. Από τότε και έπειτα, πάντως, το Ήτα Τρόπιδας άρχισε να φθίνει σε φωτεινότητα, καταλήγοντας σε ένα αμυδρό άστρο, αόρατο με γυμνό μάτι.

Όμως, τα τελευταία χρόνια το μυστηριώδες άστρο άρχισε και πάλι να αυξάνει σημαντικά τη φωτεινότητά του. Οι αστρονόμοι εκτιμούν ότι η ζωή του θα τελειώσει με μία έκρηξη σούπερ-νόβα κάποια στιγμή.

Η ενέργεια που θα εκτοξευθεί τότε στο διάστημα αναμένεται να είναι όση είναι η ενέργεια που εκπέμπουν όλα τα άστρα του γαλαξία μας μαζί. Ίσως τότε, σύμφωνα με τον κ. Σιμόπουλο, η τεράστια εκπομπή των ακτίνων γάμα, που θα προέλθουν από το εκρηγνυόμενο Ήτα Τρόπιδας, επηρεάσει αρνητικά κάθε είδους ζωής πάνω στη γη.

http://www.pronews.gr/portal/20161019/genika/diastima/49/fotografisan-astriko-systima-se-apostasi-7500-eton-fotos-oi-2-ilioi

EF431CB01065D3AE8CFD414F656829AE.jpg.3d5120bb966ef7a1c40185e47a5eab05.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το παράξενο αστρικό δίδυμο “ήτα Τρόπιδας” :cheesy:

Ο επίτιμος διευθυντής του Ευγενιδείου Πλανηταρίου, Διονύσης Π. Σιμόπουλος, γράφει για την καρδιά του τεράστιου Νεφελώματος (NGC 3372) στον αστερισμό της Τρόπιδας, εξ αφορμής των νέων φωτογραφιών που έδωσε στη δημοσιότητα το Ευρωπαϊκό Νότιο Αστεροσκοπείο.

Μία σειρά νέων φωτογραφιών του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου (ESO) που καταγράφει με εξαιρετική λεπτομέρεια την καρδιά ενός τεράστιου Νεφελώματος (NGC 3372) στον αστερισμό της Τρόπιδας, στην Καρίνα δηλαδή της μυθολογικής Αργούς, δόθηκε σήμερα στην δημοσιότητα (Highest Resolution Image of Eta Carinae)

Το φωτεινό αυτό νέφος αερίων και σκόνης, βρίσκεται σε απόσταση 7.500 ετών φωτός από τη Γη, είναι το λαμπρότερο νεφέλωμα στον ουρανό και περιλαμβάνει μερικά από τα πιο γιγάντια άστρα του Γαλαξία μας. Η φωτεινή του φορεσιά διασχίζεται από σκοτεινά μονοπάτια διαστημικής σκόνης που το διαχωρίζουν σε επί μέρους φωτεινές περιοχές. Η εξαιρετική λεπτομέρεια στην απεικόνιση των φωτογραφιών αυτών οφείλεται στο γεγονός ότι τα τέσσερα μεγάλα τηλεσκόπια VLT του Ευρωπαϊκού Νότιου Αστεροσκοπείου στη Χιλή χρησιμοποιήθηκαν συμβολομετρικά, σε συνδυασμό δηλαδή μεταξύ τους.

Κι ενώ καθένα από τα τηλεσκόπια VLT έχει διάμετρο κατόπτρου 8,20 μέτρων όταν συνδυάζονται μεταξύ τους είναι σαν να έχουμε ένα τηλεσκόπιο 16 μέτρων.

Στο εσωτερικό του νεφελώματος αυτού βρίσκεται το αστρικό σύστημα Ήτα Τρόπιδας (eta Carinae), η λαμπρότητα του οποίου είναι τόσο μεγάλη ώστε θα φαίνονταν το ίδιο λαμπερό όσο φαίνεται και ο Ήλιος μας από απόσταση 300 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, από απόσταση δηλαδή 2.000 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση της Γης από τον Ήλιο. Το μεγαλύτερο από τα δύο άστρα του συστήματος είναι ένα από τα πιο γιγάντια άστρα του ουρανού με υλικά 120 φορές περισσότερα από τα υλικά που έχει ο Ήλιος μας και λάμπει με την ενέργεια τεσσάρων εκατομμυρίων άστρων σαν τον Ήλιο.

Επειδή το μεγαλύτερο από τα δύο άστρα του Ήτα Τρόπιδας είναι ένα άστρο που «φουσκώνει» και «ξεφουσκώνει», εάν βρίσκονταν στη θέση που έχει ο Ήλιος, στο μικρότερο μέγεθός του η εξωτερική του επιφάνεια θα έφτανε την τροχιά του πλανήτη Ερμή, θα είχε δηλαδή διάμετρο 120 εκατομμυρίων χιλιομέτρων, ενώ στη μέγιστη διάμετρό του θα έφτανε τα 450 εκατομμύρια χιλιόμετρα, θα έφτανε δηλαδή στην τροχιά του Άρη και τότε στο εσωτερικό του θα χώραγαν 45 τρισεκατομμύρια πλανήτες σαν τη Γη μας! Υπολογίζεται μάλιστα ότι την χρονιά της μέγιστης φωτεινότητάς του (που έγινε το 1843) η διάμετρός του πρέπει να είχε φτάσει σε μέγεθος την τροχιά του Κρόνου, είχε δηλαδή διάμετρο ίση με 3 περίπου δισεκατομμύρια χιλιόμετρα!

Τα δύο γιγάντια άστρα του συστήματος που περιφέρονται το ένα γύρω από το άλλο, εκπέμπουν αστρικούς ανέμους ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων παρόμοιους με τον ηλιακό άνεμο, οι οποίοι όμως κινούνται με τεράστιες ταχύτητες που φτάνουν τα δέκα εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα. Με μια τέτοια ταχύτητα ένα διαστημόπλοιο θα μεταφέρονταν από τη Γη στη Σελήνη σε λιγότερο από 2,5 λεπτά! Η περιοχή όπου οι αστρικοί άνεμοι των δύο άστρων συγκρούονται μεταξύ τους εμφανίζει μία ιδιαίτερη βιαιότητα με θερμοκρασίες εκατομμυρίων βαθμών Κελσίου και έντονη εκπομπή ακτίνων Χ.

Μέχρι τώρα δεν είχαμε κατορθώσει να την παρατηρήσουμε λεπτομερώς γιατί είναι χίλιες φορές μικρότερη από το στρώμα των αερίων που έχουν εκτοξεύσει τα δύο άστρα και τα οποία σχηματίζουν το διπολικό νεφέλωμα που τα περιβάλει. Οι νέες φωτογραφίες, όμως, μάς παρουσίασαν, με την μεγαλύτερη μέχρι τώρα ευκρίνεια, το διπλό αυτό αστρικό σύστημα και τις διεργασίες που συμβαίνουν σ’ αυτό και υπόσχονται να μας βοηθήσουν περαιτέρω στη δημιουργία ειδικών υπολογιστικών μοντέλων της εσωτερικής δομής των παράξενων και σπάνιων αυτών άστρων και της εξελικτικής τους πορείας.

Αυτά τα σύγχρονα αλλά πολύ σπάνια «βαρέων βαρών» άστρα ανήκουν σε μια κατηγορία μεταβλητών άστρων που ονομάζονται LBV (Luminous Blue Variables = Φωτεινοί Μπλε Μεταβλητοί) και μοιάζουν με τα άστρα «Πληθυσμού ΙΙΙ», τα οποία είναι από τα πρώτα άστρα που δημιουργήθηκαν στο Σύμπαν πριν από 13,5 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Πρόκειται για τεράστιους γαλάζιους υπεργίγαντες με μάζα 100-150 φορές την μάζα του Ήλιου και επιφανειακές θερμοκρασίες που κυμαίνονται από 20 έως 50 χιλιάδες βαθμούς Κελσίου, ενώ σε σύγκριση η επιφανειακή θερμοκρασία του Ήλιου μας δεν υπερβαίνει τους 6.000 περίπου βαθμούς.

Το Ήτα Τρόπιδας είναι ένα τέτοιο αστρικό σύστημα «βαρέων βαρών» και μέλος της παράξενης αυτής κατηγορίας, ενώ λιγότερα από μία δεκάδα τέτοιων άστρων έχουν παρατηρηθεί μέχρι τώρα στον Γαλαξία μας. Καμιά τριανταριά ακόμη τέτοια άστρα βρίσκονται διάσπαρτα σε οκτώ άλλους γαλαξίες της Τοπικής μας Ομάδας γαλαξιών, ενώ συνολικά μερικές μόνο δεκάδες τέτοια άστρα μπορεί να υπάρξουν σ’ έναν γαλαξία σαν τον δικό μας.

Το διπολικό νεφέλωμα που περιβάλει τα δύο άστρα του συστήματος Ήτα Τρόπιδας διαστέλλεται με ταχύτητα 2,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα. Στα 160 περίπου χρόνια που έχουν περάσει από την εκτόξευσή τους βρίσκονται σήμερα σε απόσταση 6,5 περίπου τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από το κεντρικό άστρο που τα εκτόξευσε!

Ο πρώτος που κατέγραψε την παρουσία του άστρου αυτού ήταν ο Έντμουντ Χάλλεϋ το 1677. Από το 1730 όμως και μετά η φωτεινότητα του Ήτα Τρόπιδας άρχισε να «σκαμπανεβάζει», ενώ από το 1820 το άστρο άρχισε να αυξάνει συνεχώς την φωτεινότητά του για να καταλήξει το 1827 σε άστρο 1ου μεγέθους. Κι όμως η πρώτη αυτή μεγάλη του αναλαμπή δεν ήταν παρά μόνον η αρχή γιατί αργότερα, το 1843, έφτασε να είναι τόσο λαμπρό όσο και ο Σείριος, που είναι το λαμπρότερο άστρο στον ουρανό.

Ήταν εμφανές ότι την χρονιά εκείνη το τεράστιο αυτό άστρο εκτόξευσε στο Διάστημα τεράστιες ποσότητες από τα εξωτερικά του αέρια στρώματα. Αργότερα μάλιστα υπολογίστηκε ότι στην εικοσαετία, από το 1835 έως το 1855, τα υλικά που εκτοξεύτηκαν από το Ήτα Τρόπιδας έφτασαν να είναι τρεις φορές τα υλικά που έχει ο Ήλιος. Από τότε και μετά, πάντως, το Ήτα Τρόπιδας άρχισε να φθίνει σε φωτεινότητα καταλήγοντας σ’ ένα αμυδρό άστρο αόρατο με γυμνό μάτι.

Τα τελευταία, όμως, χρόνια το μυστηριώδες αυτό άστρο άρχισε και πάλι τα ίδια αυξάνοντας σημαντικά την φωτεινότητά του. Αυτή όμως την φορά οι αστρονόμοι ήσαν έτοιμοι αφού είχαν στη διάθεσή τους ένα σπουδαίο οπλοστάσιο οργάνων, μεταξύ των οποίων τα τηλεσκόπια VLT του ESO και το Διαστημικό Τηλεσκόπιο «Χαμπλ». Το 1994 οι φωτογραφίες που πήρε το «Χαμπλ» από την περιοχή εκείνη ήσαν άκρως αποκαλυπτικές. Το κουβούκλιο των εκτινασσόμενων αερίων που περιβάλει το αστρικό αυτό σύστημα προέρχονται από την αναλαμπή του 1843, ενώ από τους πόλους του έχουν εκτοξευτεί δύο «λοβοί» υλικών που διαστέλλονται με ταχύτητα 2,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα. Στα 160 περίπου χρόνια που έχουν περάσει από την εκτόξευσή τους βρίσκονται σήμερα σε απόσταση 6,5 περίπου τρισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από το κεντρικό άστρο που τα εκτόξευσε!

Εκτός όμως από τις μεγάλες εκτοξεύσεις που προέρχονται από τους αστρικούς πόλους, οι φωτογραφίες μάς απεκάλυψαν επίσης και έναν μικρότερο δίσκο υλικών που έχει εκτοξευτεί από τον ισημερινό του άστρου. Στον δίσκο αυτό έχουν ανακαλυφτεί πολλά και παράξενα αντικείμενα. Μερικά από αυτά κινούνται με ταχύτητα 150.000 χιλιομέτρων την ώρα ενώ άλλα υλικά διαστέλλονται με ταχύτητα 50.000 μόνο χιλιομέτρων την ώρα. Υπάρχουν όμως κι ορισμένοι πίδακες υλικών που κινούνται σαν σφαίρες με ταχύτητα 5,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων την ώρα. Ένας από τους πίδακες αυτούς σπρώχνει στο διάβα του, σαν μια απόκοσμη κοσμική μπουλντόζα, μεγάλες ποσότητες αέριου αζώτου που είχαν μάλλον εκτοξευτεί νωρίτερα.

Παρ’ όλο που στις φωτογραφίες που έχουμε πάρει οι μεγάλοι λοβοί των πολικών υλικών φαίνονται σχεδόν με μια «στερεά» μορφή, εντούτοις το εσωτερικό τους είναι σχεδόν άδειο. Η όλη όμως δομή τους μας επισημαίνει ότι στο κεντρικό άστρο πρέπει να υπάρχει κάτι το εξαιρετικό, ένα φαινόμενο που δεν έχουμε δει ποτέ και πουθενά μέχρι τώρα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που είναι τελείως αποκομμένο από τα όργανα που διαθέτουμε αφού τα εκτινασσόμενα υλικά έχουν καλύψει, σαν μια τεράστια κουκούλα, όλα όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό τους.

Η εκτόξευση όμως των υλικών του συνεχίζεται ακόμη και σήμερα, αφού όπως και όλα τα άλλα άστρα, εκπέμπει κι αυτό μια συνεχή ροή υλικών με την μορφή ενός υπέρπυκνου αστρικού ανέμου, παρόμοιου με την ροή του Ηλιακού ανέμου που εκπέμπει και το δικό μας άστρο. Μόνο που στη περίπτωση του Ήτα Τρόπιδας η εκπομπή της ύλης αυτής φτάνει να είναι ίση με δύο φορές την μάζα της Γης μας κάθε ημέρα! Αν ο Ήλιος μας εκτόξευε την ίδια ποσότητα υλικών στο Διάστημα με τον ίδιο ρυθμό, θα είχε «εξατμιστεί» σε 300 περίπου χρόνια! Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί απλούστατα το όλο σύστημα του άστρου αυτού δεν είναι σίγουρο για το τι θέλει να κάνει. Οι διεργασίες του εσωτερικού του το κάνει να πάλλεται, να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει περιοδικά, αντί να παραμένει σταθερό σε ένα μέγεθος όπως κάνει, προς το παρόν, ο Ήλιος μας. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στην περίπτωση του Ήτα Τρόπιδας, γιατί απλούστατα το άστρο αυτό βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα του θανάτου του.

Το Μεγάλο Νεφέλωμα της Τρόπιδας με ένθετες τις φωτογραφίες αφενός του διπολικού νεφελώματος το οποίο καλύπτει το Ήτα Τρόπιδας και αφετέρου την δραστηριότητα των δύο άστρων του συστήματος

Όλοι οι γαλάζιοι υπεργίγαντες στα τελευταία 25.000 χρόνια της ζωής τους φτάνουν σε μια φάση ανισορροπίας, οπότε μετατρέπονται σε ένα είδος άστρων που ονομάζονται άστρα Βολφ-Ραγιέ και τα οποία εκπέμπουν τεράστιες ποσότητες αερίων από την επιφάνειά τους με την μορφή ισχυρών αστρικών ανέμων ένα δισεκατομμύριο φορές ισχυρότερων από τον ηλιακό άνεμο. Το είδος αυτό των άστρων παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το 1867 από τους Γάλλους αστρονόμους C. J. E. Wolf και G. Rayet, εξ ου και τ’ όνομά τους.

Σε γενικές γραμμές τα άστρα αυτά έχουν υλικά πάνω από 20 ηλιακές μάζες και επιφανειακή θερμοκρασία πάνω από 30.000 βαθμούς Κελσίου. Μερικές χιλιάδες χρόνια πριν από την μετατροπή τους σε σουπερνόβα χάνουν μεγάλες ποσότητες των εξωτερικών τους αερίων στρωμάτων που σχηματίζουν ένα είδος «αέριας μπάλας» γύρω από το ετοιμοθάνατο άστρο. Το τέλος της ζωής του, όμως, θα φτάσει και γι’ αυτού του είδους τα άστρα όταν θα εκραγούν με την μορφή μιας σουπερνόβα.

Μία παρόμοια έκρηξη σουπερνόβα θα συμβεί οπωσδήποτε και στον αστερισμό της Τρόπιδας όταν το άστρο που σήμερα αναγνωρίζεται με το 7ο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου θα ανακοινώσει στο Σύμπαν τον θεαματικό του θάνατο. Και τότε το μυστηριώδες άστρο «Ήτα Τρόπιδας» δεν θα υπάρχει πια, ενώ πάνω στην απέραντη τοιχογραφία του ουρανού και στο εγγύτατο μέλλον η έκρηξη αυτή θα κάνει τον νυχτερινό ουρανό της Γης να λάμπει. Η ενέργεια που θα εκτοξευθεί τότε στο Διάστημα θα είναι τόσο μεγάλη όση είναι και η ενέργεια που εκπέμπουν όλα τα άστρα του Γαλαξία μας (200 δισεκατομμύρια) μαζί. Και ίσως τότε η τεράστια εκπομπή των ακτίνων γάμα που θα προέλθουν από το εκρηγνυόμενο Ήτα Τρόπιδας, ίσως να επηρεάσει αρνητικά κάθε είδους ζωής πάνω στη Γη.

http://physicsgg.me/2016/10/20/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%ac%ce%be%ce%b5%ce%bd%ce%bf-%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%b4%ce%af%ce%b4%cf%85%ce%bc%ce%bf-%ce%ae%cf%84%ce%b1-%cf%84%cf%81%cf%8c%cf%80%ce%b9/

08.thumb.jpg.48e11c8bfa9162e7b4d70fd1989ebd6e.jpg

07.thumb.jpg.e850c5d55c93cfb5bdd80587ad0d169f.jpg

06.thumb.jpg.d4b3913bb00a988e6690608e251aeafd.jpg

05.thumb.jpg.b66d15a44f80bb598e9aa8900c5dd79e.jpg

04sm.thumb.jpg.ea094b6360810946e9026f9540951759.jpg

03sm.thumb.jpg.7d97771bea18ad10c1ef9b677f5a683a.jpg

01sm.thumb.jpg.70922d454703e7284f6e7edf1adcc6f6.jpg

21496EDCB0CB35BE74F7D171D55D76D2.jpg.b67bea95f4120a60003bd1f1532bc9c5.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Άστρα σε σχήμα κολοκύθας. :cheesy:

Οι φωτισμένες κολοκύθες αποτελούν το σήμα κατατεθέν του Halloween, που γιορτάζεται στη Βόρειο Αμερική κάθε βράδυ στις 31 Οκτωβρίου. To Halloween προκύπτει από τον συνδυασμό των λέξεων All-Hallow-even, που σημαίνει το βράδυ πριν από την ημέρα των Αγίων Πάντων (πριν από την 1η Νοεμβρίου).

Παραμονές λοιπόν του Halloween, η NASA έκανε μια ανακοίνωση σχετική με τα άστρα-κολοκύθες!

Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των διαστημικών τηλεσκοπίων Kepler και Swift δεν είναι όλα τα άστρα σφαιρικά όπως ο ήλιος μας.

Αυτά τα άστρα περιστρέφονται τόσο γρήγορα που συμπιέζονται στους πόλους, αποκτώντας το σχήμα κολοκύθας. Ταυτόχρονα παράγουν ακτίνες Χ, ξεπερνώντας κατά πολύ την αντίστοιχη παραγωγή από τον ήλιο μας.

Τα άστρα – κολοκύθες θεωρούνται ότι είναι προϊόντα συγχώνευσης ζεύγους άστρων που αποτελούσαν δυαδικά συστήματα.

Βρέθηκαν 18 τέτοια άστρα που χρειάζονται λίγες μέρες για μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά τους, ενώ ο ήλιος χρειάζεται περίπου ένα μήνα.

Η πιο ακραία περίπτωση είναι το άστρο Ksw 71, ένας πορτοκαλί γίγαντας, με μέγεθος δεκαπλάσιο από τον Ήλιο, που περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του σε 5,5 μέρες, ενώ οι εκπομπή ακτίνων Χ είναι 4.000 φορές μεγαλύτερη από τον ήλιο μας.

Δείτε το σχετικό βίντεο:

http://physicsgg.me/2016/10/31/%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1-%cf%83%ce%b5-%cf%83%cf%87%ce%ae%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%ba%cf%8d%ce%b8%ce%b1%cf%82/

ksw71_and_sun_1080.thumb.jpg.ff539a080f8f30b4dd8746186d882dbc.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Ανακαλύφθηκε το πιο «σφαιρικό» άστρο στο γνωστό διάστημα. :cheesy:

Το πιο στρογγυλό άστρο που έχει ποτέ βρεθεί στο διάστημα, ένα μακρινό γιγάντιο άγνωστο έως τώρα υπερσμήνος γαλαξιών που κρυβόταν πίσω από τον γαλαξία μας, ένας ακόμη γειτονικός εξωπλανήτης που μοιάζει με μια υπερμεγέθη Γη, καθώς και μια πολύ μεγάλη κοιλάδα στον πλανήτη Ερμή είναι οι νέες ανακαλύψεις των αστρονόμων.

Τα άστρα δεν είναι τέλειες σφαίρες, καμία φορά μάλιστα μοιάζουν ακόμη και με κολοκύθες, καθώς όσο πιο γρήγορα περιστρέφονται, τόσο πιο πεπλατυσμένα γίνονται λόγω της φυγόκεντρης δύναμης. Ο Ήλιος μας είναι στον ισημερινό του δέκα χιλιόμετρα πιο μεγάλος από ό,τι είναι η διάμετρος που συνδέει τους πόλους του, ενώ στη Γη αυτή η διαφορά φθάνει τα 21 χιλιόμετρα.

Όμως οι επιστήμονες ανακάλυψαν ένα άστρο που είναι σχεδόν ολοστρόγγυλο. Πρόκειται για το καυτό και πολύ φωτεινό άστρο «Κέπλερ 11145123», σε απόσταση 50.000 ετών φωτός, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο από τον Ήλιο μας και περιστρέφεται τρεις φορές πιο αργά από αυτόν.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Λοράν Γκιζόν του γερμανικού Ινστιτούτου Μαξ Πλανκ για την Έρευνα του Ηλιακού Συστήματος, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Science Advances», υπολόγισαν με την μέθοδο της αστροσεισμολογίας ότι η διαφορά ανάμεσα στην οριζόντια (ισημερινό) και την κάθετη διάμετρο (των πόλων) είναι μόλις τρία χιλιόμετρα.

Οι ερευνητές έκαναν λόγο για εντυπωσιακά μικρό αριθμό, αν ληφθεί υπόψη ότι το τεράστιο άστρο έχει ακτίνα 1,5 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. «Πρόκειται για το πιο στρογγυλό φυσικό αντικείμενο που έχει ποτέ μετρηθεί, πιο στρογγυλό και από τον Ήλιο», δήλωσε ο Γκιζόν.

http://physicsgg.me/2016/11/17/%cf%84%ce%bf-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf/

distantstari-1.thumb.jpg.b7ad15cbc94fe71ddbc8fa7d772e5d50.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Η Διεθνής Αστρονομική Ενωση ενέκρινε επίσημα τα ονόματα 227 άστρων. :cheesy:

Επιτέλους η Διεθνής Αστρονομική Ένωση (IAU), αρμόδια για τα «βαφτίσια» των ουρανίων σωμάτων, προχώρησε σε ξεκαθάρισμα του τοπίου, δίνοντας επίσημα ονόματα σε 227 άστρα.

Η αρμόδια διεθνής ομάδα εργασίας από αστρονόμους, που είχε συσταθεί γι' αυτό το σκοπό φέτος τον Μάιο, ολοκλήρωσε την πρώτη φάση του έργου της. Αυτό το οποίο κατά βάση έκανε, είναι να επισημοποιήσει ονομασίες που εδώ και αιώνες είχαν δοθεί στα άστρα και χρησιμοποιούνταν ευρέως, αλλά ποτέ δεν είχαν την επίσημη «βούλα» του αρμόδιου διεθνούς αστρονομικού φορέα.

Η πρώτη συστηματική προσπάθεια καταγραφής των άστρων είχε γίνει το 1603 από τον Γιόχαν Μπάγιερ στον 'Ατλαντα «Ουρανομετρίας» του, ο οποίος πρώτος καθιέρωσε τη χρήση ελληνικών μικρών γραμμάτων για τα άστρα των αστερισμών.

Αυτό που ξεκίνησε να γίνεται με τα πρώτα 227 άστρα, είναι να αποφασισθεί οριστικά ποια παραδοσιακά ονόματα άστρων, τα οποία έλκουν την καταγωγή τους από διάφορους πολιτισμούς και μυθολογίες (συνήθως της αρχαίας Ελλάδας, της Ρώμης και της Αραβίας) θα θεωρηθούν επίσημες ονομασίες.

Εδώ και πολλά χρόνια, εξάλλου, η συνήθης πρακτική των αστρονόμων είναι να δίνουν αλφαριθμητικούς προσδιορισμούς στα άστρα, κάτι που θα συνεχισθεί, παράλληλα με τα ονόματα των άστρων. Όμως συμβαίνει το ίδιο άστρο να προσδιορίζεται με πολλούς διαφορετικούς αλφαριθμητικούς προσδιορισμούς (ανάλογα με το σύστημα ταξινόμησης κάθε αστρονομικού καταλόγου).

Έτσι, το λαμπρό άστρο Μπετελγκέζ, γνωστό και ως «άλφα του Ωρίωνος», έχει πέντε διαφορετικούς αλφαριθμητικούς προσδιορισμούς. Μύλος...

Από την άλλη, υπάρχουν άστρα μόνο με αλφαριθμητικό προσδιορισμό αλλά όχι όνομα, άστρα που έχουν παραπάνω από ένα ονόματα, διαφορετικά άστρα που έχουν το ίδιο όνομα κ.α. Ενδεικτικά, το λαμπρό άστρο Φομαλώ ή Φομαλχώ (Fomalhaut), γνωστό και ως «'Αλφα του Νοτίου Ιχθύος», έχει πάνω από 30 ονόματα. Εν γένει, η κατάσταση στον ουρανό είναι μάλλον μπερδεμένη!

Έως σήμερα, όσο κι αν ακούγεται παράξενο, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση (ΔAE) είχε εγκρίνει επίσημα τα ονόματα μόνο 14 άστρων και αυτό συνήθως επειδή γύρω τους βρέθηκαν εξωπλανήτες, οι οποίοι έπρεπε να ονομασθούν με βάση το μητρικό άστρο τους. Κάπως έτσι, η ΔΑΕ θεώρησε αναγκαίο να δημιουργήσει πια ένα επίσημο κατάλογο ονομάτων για τα άστρα που έχουν βρεθεί εδώ και χρόνια, ξεκινώντας με τα πιο γνωστά και πιο φωτεινά.

Το επόμενο βήμα θα είναι να τεθούν συγκεκριμένοι κανόνες και κριτήρια με τα οποία θα δίνονται εφεξής τα ονόματα στα άστρα και σε άλλα ουράνια σώματα, μετά από προτάσεις είτε των επαγγελματιών αστρονόμων, είτε του κοινού.

Σύμφωνα με τη ΔΑΕ, προτιμώνται ονόματα σύντομα (της μιας λέξης), με ρίζες στην αστρονομική, πολιτισμική ή φυσική κληρονομιά.

Αν και οι διάφοροι πολιτισμοί έχουν κατά καιρούς δώσει τα δικά τους διαφορετικά ονόματα στα πιο φωτεινά άστρα και στους αστερισμούς, στη διεθνή πρακτική είχαν συνήθως επικρατήσει ονόματα με ελληνικές, λατινικές ή αραβικές ρίζες ήδη από την εποχή της Αναγέννησης και τα περισσότερα από αυτά επισημοποιήθηκαν πια.

Μια ανάλογη προσπάθεια είχε αναληφθεί από τη ΔΑΕ στη δεκαετία του 1920, λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή της το 1919, όταν ξεκαθαρίστηκε ο κατάλογος με τους 88 αστερισμούς και τις ονομασίες τους.

Ο νέος κατάλογος των επίσημων ονομάτων των άστρων -που συνεχώς θα διευρύνεται- υπάρχει στη διεύθυνση:

http://www.iau.org/public/themes/naming_stars/

http://www.tanea.gr/news/science-technology/article/5410043/h-diethnhs-astronomikh-enwsh-enekrine-epishma-ta-onomata-227-astrwn/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Διαστρικά νήματα στο Απαστράπτον Polaris. :cheesy:

Καθώς το νέο ημερολογιακό έτος ξεκινάει, μαζί με ένα αίσθημα νέων αρχών, αυτό το δίκτυο σκόνης και αερίων δείχνει ένα μέρος του ουρανού όπου η γέννηση αστέρων δεν έχει ακόμη εδραιωθεί.

Αυτή η περιοχή, γνωστή σαν Απαστράπτον Polaris, είναι ένα σύννεφο σκόνης και αερίων ορατό κατά μήκος της γραμμής της θέας προς το Polaris, το Άστρο του Βορρά στον αστερισμό της Μικρής Άρκτου, και 490 έτη φωτός από τη Γη.

Απεικονίστηκε από το Διαστημικό Παρατηρητήριο Herschel της ESA το 2011, και εδώ παρουσιάζεται μία έγχρωμη σύνθεση.

Δείχνει αρκετές δεκάδες μπλεγμένα διαστρικά νήματα. Τέτοια νήματα μπορούν να εκτείνονται για δεκάδες έτη φωτός μέσα στο διάστημα και να προηγούνται της έναρξης του σχηματισμού άστρων, με νεογέννητα άστρα συχνά να βρίσκονται στα πιο πυκνά μέρη.

Ενσωματωμένα μέσα στα νήματα είναι ένας αριθμός από πυκνότερα τμήματα ύλης, αλλά προς το παρόν κανένα δεν δείχνει να αποτελεί τον «σπόρο» για μελλοντικά αστέρια. Όπως είναι τώρα, τα νήματα απλά δεν είναι αρκετά μεγάλα ώστε να υποστηρίξουν τον σχηματισμό άστρων.

Το αν αυτή η ήρεμη προς το παρόν περιοχή γίνει ένα αστρικό «φυτώριο» στο μέλλον ή όχι, απομένει να φανεί.

Η περιοχή απαθανατίστηκε από τον Φασματικό και Φωτομετρικό Δέκτη Απεικόνισης (Spectral and Photometric Imaging Receiver - SPIRE) του Διαστημικού Παρατηρητηρίου Herschel της ESA σε υπέρυθρα μήκη κύματος των 250,350 και 500 μικρομέτρων.

http://www.esa.int/spaceinimages/Images/2017/01/Diastrikha_nhemata_sto_Apastrhapton_Polaris

15.jpg.c15546b303f94c6dda5a31ddd97c6b8c.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 5 εβδομάδες αργότερα...

Ενα αστερι σε πληρη μεταμορφωση. :cheesy:

Αυτό το φωτεινό αστέρι, το AG Carinae, χάνει μάζα με έναν πρωτοφανή ρυθμό. Οι ισχυροί του άνεμοι φτάνουν έως και επτά εκατομμύρια χλμ./ώρα, και ασκούν τεράστια πίεση στα σύννεφα του υλικού που έχει ήδη αποβληθεί από το αστέρι.

Αυτοί οι απίστευτοι άνεμοι έχουν ήδη εκκαθαρίσει μια περιοχή γύρω από το αστέρι, και έστειλαν το υλικό μακριά από το αστέρι με τη μορφή του μοτίβου που παρατηρήθηκε στην εικόνα αυτή από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Hubble.

Το AG Carinae είναι ένα σπάνιο είδος Φωτεινού Αστεριού Μπλε Μεταβλητότητας (Luminous Blue Variable, LBV) που εξελίχθηκε από ένα αστέρι περίπου 50 φορές τη μάζα του Ήλιου μας. Τα αστέρια αυτά εμφανίζουν μεταβλητή και απρόβλεπτη συμπεριφορά, βιώνοντας περιόδους ηρεμίας και έντασης. Είναι επίσης μερικά από τα πιο φωτεινά γνωστά αστέρια: δεκάδες χιλιάδες έως και αρκετά εκατομμύρια φορές πιο φωτεινά από τον Ήλιο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το έντονο φωτεινό φως στο κέντρο της εικόνας δεν είναι το ίδιο το αστέρι, το οποίο είναι πολύ μικρό σε αυτή την κλίμακα και κρυμμένο μέσα στην κορεσμένη αυτή φωτεινή περιοχή. Επιπλέον, ο λευκός σταυρός δεν αποτελεί κάποιο αστρονομικό φαινόμενο, αλλά είναι μάλλον αποτέλεσμα του τηλεσκοπίου.

Το AG Carinae βρίσκεται 20.000 έτη φωτός μακριά από τον αστερισμό Carina. Η εικόνα λήφθηκε με το τηλεσκόπιο Ευρέως Πεδίου του Hubble και την Πλανητική Κάμερα 2, και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το Σεπτέμβριο του 2014.

http://www.spacetelescope.org/images/potw1439a/

http://www.esa.int/spaceinimages/Images/2017/02/Ena_asteri_se_plere_metamorphose

15.jpg.3241c11c22abae050d514e7d4120421f.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

:D Αυτά τα αστέρια θεωρούνται ότι είναι λίγο πριν εκραγούν ως υπερ λαμπρές σουπερνόβα (SLSN, superluminous supernova) τύπου II. Ο πολύ ισχυρός αστρικός άνεμος δημιουργεί ένα κέλυφος γύρω από το αστέρι. Αυτό οτ κέλυφος θα <φρενάρει> την σουπερνόβα, με αποτέλεσμα να λάμψει (μετατροπή της κινητικής ενέργειας σε θερμική) με πάνω από -20 mag.
Η αστρονομια μας βοηθαει να κοιταμε ψηλα. www.astrotheory.gr :D
Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Σχηματισμός άστρων σε νήματα στο RCW106 :cheesy:

Τα αστέρια ξεπροβάλλουν στη ζωή σε ολόκληρη την εικόνα αυτή, η οποία έχει παρθεί από το διαστημικό παρατηρητήριο Herschel της ESA.

Η εικόνα απεικονίζει το γιγαντιαίο μοριακό νέφος RCW106, ένα τεράστιο νέφος αερίου και σκόνης σχεδόν 12.000 έτη-φωτός μακριά στο νότιο αστερισμό της Norma, το Carpenter's Square.

Η κοσμική σκόνη, ένα ασήμαντο αλλά κρίσιμο συστατικό στο διαστρικό υλικό που διαποτίζει Γαλαξία μας, λάμπει στα υπέρυθρα μήκη κύματος. Με τον εντοπισμό της λάμψης της σκόνης με τον αισθητήρα υπερύθρων στο Herschel, οι αστρονόμοι μπορούν να εξερευνήσουν αστρικά φυτώρια με μεγάλη λεπτομέρεια.

Σε ολόκληρη την εικόνα είναι διασκορπισμένες πυκνές συγκεντρώσεις του διαστρικού μίγματος αερίου και σκόνης, όπου γεννιούνται τα αστέρια. Τα φωτεινότερα τμήματα, που απεικονίζονται με μια μπλε απόχρωση, θερμαίνονται από το ισχυρό φως που προέρχεται από νεογέννητα άστρα εντός του σχηματισμού, ενώ οι πιο κόκκινες περιοχές είναι πιο δροσερές.

Τα λεπτά σχήματα που είναι ορατά σε όλη την εικόνα είναι το αποτέλεσμα της ακτινοβολίας και των ισχυρών ανέμων από τα νεότερα αστέρια που φαίνονται ως σκαλιστές φυσαλίδες και άλλες κοιλότητες στο περιβάλλον διαστρικό υλικό.

Από τις διάφορες φωτεινές μπλε περιοχές, αυτή που βρίσκεται περισσότερο προς τα αριστερά της εικόνας είναι γνωστή ως G333.6-0.2 και είναι ένα από τα πιο φωτεινά τμήματα του υπέρυθρου ουρανού. Η φωτεινότητά της οφείλεται σε ένα αστρικό σύμπλεγμα, το οποίο περιλαμβάνει τουλάχιστον μια ντουζίνα νέα και πολύ φωτεινά αστέρια, τα οποία θερμαίνουν το αέριο και τη σκόνη γύρω τους.

Μέσα στο κουβάρι του αερίου και της σκόνης ξεχωρίζουν κάποιες επιμήκεις και λεπτές δομές, ή νήματα, εντοπίζοντας τα πυκνότερα τμήματα αυτού του αστρικού σχηματισμού νέφους. Τα νέα αστέρια παίρνουν σάρκα και οστά σε μεγάλο βαθμό κατά μήκος αυτών των νημάτων, που είναι διάσπαρτα με πολλούς φωτεινούς, συμπαγείς πυρήνες.

Το διαστημόπλοιο Herschel εκτοξεύτηκε το 2009 και βρισκόταν σε λειτουργία για σχεδόν τέσσερα χρόνια, παρατηρώντας τον ουρανό στην περιοχή του μήκους κύματος του μακρινού υπέρυθρου και των υποχιλιοστόμετρων (submillimeter). Σαρώνοντας τον Γαλαξία μας με τα υπέρυθρα μάτια του, το τηλεσκόπιο Herschel έχει αποκαλύψει έναν τεράστιο αριθμό νηματοειδών δομών, προβάλλοντας την καθολική παρουσία τους σε όλο το γαλαξία και το ρόλο τους ως προτιμώμενες θέσεις για την αστρική γέννηση.

Αυτή η εικόνα τριών χρωμάτων συνδυάζει παρατηρήσεις του Herschel στα μήκη κύματος 70 μικρομέτρων (μπλε), 160 μικρομέτρων (πράσινο) και 250 μικρομέτρων (κόκκινο), και εκτείνεται σε πάνω από 1º κατά τη μεγάλη πλευρά. Ο Βοράς είναι πάνω και η Ανατολή προς τα αριστερά. Η εικόνα λήφθηκε στα πλαίσια του σημαντικού έργου Hi-GAL του Herschel, στο οποίο απεικονίζεται ολόκληρο το επίπεδο του Γαλαξία σε πέντε διαφορετικές υπέρυθρες ζώνες. Ένα πανοραμικό βίντεο που συγκεντρώνει όλες τις παρατηρήσεις του Hi-GAL δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2016.

http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Herschel/Herschel_s_Galactic_panorama

http://www.esa.int/spaceinimages/Images/2017/02/Schematismhos_hastron_se_nhemata_sto_RCW106

15.jpg.170908eff63143b548bc032d675f6301.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 μήνες αργότερα...

Τα πιο γρήγορα άστρα είναι «φυγάδες» από γειτονικό γαλαξία. :cheesy:

Τα άστρα που κινούνται με τις μεγαλύτερες ταχύτητες στο γαλαξία μας – τόσο γρήγορα που κάποια στιγμή μπορούν ακόμη και να δραπετεύσουν από αυτόν- στην πραγματικότητα είναι «φυγάδες» από έναν πολύ μικρότερο γαλαξία, ο οποίος βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το δικό μας.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας ομάδας αστρονόμων, με επικεφαλής τον Ντάγκλας Μπούμπερτ του Ινστιτούτου Αστρονομίας του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που έκαναν ανακοίνωση σε συνέδριο αστρονόμων στη Βρετανία και σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της βρετανικής Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας.

https://academic.oup.com/mnras/article-abstract/469/2/2151/3573852/Hypervelocity-runaways-from-the-Large-Magellanic?redirectedFrom=fulltext

Μέχρι σήμερα έχουν εντοπισθεί περίπου 20 τέτοια άστρα-αστραπή (hypervelocity stars), τα περισσότερα στον ουρανό του βορείου ημισφαιρίου (στον αστερισμό του Λέοντα) και ορισμένα του νοτίου (στον αστερισμό του Εξάντα). Θεωρείται όμως σίγουρο ότι υπάρχουν πολύ περισσότερα, ίσως γύρω στα 10.000. Το διαστημικό τηλεσκόπιο Gaia του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) αναμένεται να εντοπίσει κι άλλα τέτοια άστρα από το 2018 και μετά.

Οι μεγάλοι αυτοί αστρικοί «σπρίντερ», που έχουν γαλαζωπό χρώμα, προήλθαν από το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος, ένα νάνο γαλαξία, με μέγεθος μόνο το ένα δέκατο του δικού μας. Αρχικά ανήκαν σε ζεύγη άστρων, το ένα σε κοντινή τροχιά γύρω από το άλλο. Όταν όμως το ένα εξερράγη ως σούπερ-νόβα, το άλλο εκτινάχθηκε μακριά με τόσο μεγάλη ταχύτητα, που μπόρεσε να δραπετεύσει από τη βαρύτητα του αρχικού του γαλαξία και να «μετακομίσει» στο δικό μας, όπου συνεχίζει να κινείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Αρχικά οι αστρονόμοι νόμιζαν ότι τα άστρα αυτά είναι «γηγενή» και έχουν εκτοξευθεί από την τεράστια μαύρη τρύπα στο κέντρο του δικού μας γαλαξία προς την περιφέρειά του. Όμως η νέα μελέτη -με τη βοήθεια προσομοιώσεων σε υπολογιστή- δείχνει ότι πρόκειται για «μετανάστες».

Το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος είναι ο πιο γρήγορος από τους γειτονικούς γαλαξίες, κινούμενος γύρω από τον δικό μας με ταχύτητα 400 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Στην ταχύτητα αυτή έρχεται να προστεθεί η ταχύτητα διαφυγής του άστρου-φυγά, όταν ο σύντροφός του μετατρέπεται σε εκρηκτικό υπερκαινοφανή αστέρα (σούπερ-νόβα). Τότε, ο «φυγάς», σαν σφαίρα που πυροβολεί κανείς από κινούμενο τρένο-εξπρές, εκτοξεύεται στο διάστημα και καταλήγει στην αγκαλιά του δικού μας γαλαξία. Τα μεγάλα μπλε άστρα, όπως οι εν λόγω φυγάδες-σπρίντερ, συνήθως τελειώνουν τη ζωή τους, μετά από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, ως πολύ πυκνά άστρα νετρονίων (πάλσαρ) ή ως μαύρες τρύπες.

http://physicsgg.me/2017/07/05/%cf%84%ce%b1-%cf%80%ce%b9%ce%bf-%ce%b3%cf%81%ce%ae%ce%b3%ce%bf%cf%81%ce%b1-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%86%cf%85%ce%b3%ce%ac%ce%b4%ce%b5%cf%82-%ce%b1/

crop_26.jpg.0ebb21e7b3249f92e08aef5e2101d13b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

:D Το μεγάλο Μαγγελανικό νέφος περιέχει αστέρια με μικρή μεταλλικότητα. Μια ακόμη επιβεβαίωση της προέλευσης των παραπάνω αστεριών μπορεί να γίνει με την σύγκριση της μεταλλικότητας με αστέρια της περιοχής του Γαλαξία μας όπου βρίσκονται, και μάλιστα των αναλογιών συγκεκριμένων χημικών στοιχείων.
Η αστρονομια μας βοηθαει να κοιταμε ψηλα. www.astrotheory.gr :D
Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Το μικρότερο άστρο στο ορατό Σύμπαν. :cheesy:

Κέμπριτζ, Βρετανία

Αν ήταν έστω και ελάχιστα μικρότερο, δεν θα μπορούσε να συντηρήσει τη θερμοπυρηνική λάμψη του: το μικρότερο γνωστό άστρο, το οποίος μόλις ανακαλύφθηκε σε απόσταση 600 ετών φωτός από τη Γη, δεν είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος από τον πλανήτη Κρόνο.

«Η μελέτη μας αποκαλύπτει το ελάχιστο μέγεθος που μπορούν να έχουν τα άστρα» λέει ο Αλεξάντερ Μπέτικερ του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, πρώτος συγγραφέας της δημοσίευσης στην επιθεώρηση Astronomy & Astrophysics.

Αν το άστρο ήταν λίγο μικρότερο, εξηγεί, η πίεση στον πυρήνα του δεν θα ήταν αρκετά μεγάλη για να διατηρήσει τις θερμοπυρηνικές αντιδράσεις σύντηξης υδρογόνου, οι οποίες τροφοδοτούν όλα τα άστρα.

«Το άστρο αυτό είναι μικρότερο και πιθανώς ψυχρότερο από ορισμένους γιγάντιους αέριους εξωπλανήτες» επισημαίνει ο Μπέτικερ.

Το μικρούλι άστρο, με την ονομασία EBLM J0555-57Ab, ανήκει σε ένα δυαδικό σύστημα, κινείται δηλαδή σε τροχιά γύρω από ένα δεύτερο άστρο, το οποίο στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει πολύ μεγαλύτερη μάζα.

Ανακαλύφθηκε χάρη σε μια τεχνική που χρησιμοποιείται κανονικά για τον εντοπισμό πλανητών γύρω από μακρινά άστρα: το EBLM J0555-57Ab προκαλεί έναν ανεπαίσθητο κλυδωνισμό στο συνοδό του άστρο, καθώς περιφέρεται γύρω του, και η μέτρηση αυτού του κλυδωνισμού μπορεί να αποκαλύψει τη μάζα και άλλα χαρακτηριστικά.

Όπως επισημαίνουν οι ερευνητές, τα άστρα με μάζα μικρότερη από το 20% της μάζας του Ήλιου είναι τα πιο άφθονα στο Σύμπαν.

Δεν είναι όμως καλά κατανοητά, καθώς το μικρό μέγεθος και η χαμηλή φωτεινότητά τους δυσχεραίνουν τον εντοπισμό τους.

https://physicsgg.me/2017/07/14/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf-%ce%ac%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf-%ce%bf%cf%81%ce%b1%cf%84%cf%8c-%cf%83%cf%8d%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%bd/

cf84cebf-cebcceb9cebacf81cf8ccf84ceb5cf81cebf-ceaccf83cf84cf81cebf-cf83cf84cebf-ceb3cebdcf89cf83cf84cf8c-cf83cf8dcebccf80ceb1cebd.jpg.5a1993de93839a5aa81104542573fa19.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 5 εβδομάδες αργότερα...

Έντονος σχηματισμός αστέρων στην περιοχή Westerhout43 :cheesy:

Η περιοχή σχηματισμού αστέρων Westerhout 43, παρότι κρυμμένη από την όρασή μας, αποκαλύπτεται με πλήρη δόξα σε αυτή την εικόνα του μακρινού υπέρυθρου από το διαστημικό παρατηρητήριο Herschel της ESA. Αυτό το γιγαντιαίο σύννεφο, όπου ένα πλήθος από τεράστια αστέρια ζωντανεύουν μέσα στο αέριο και τη σκόνη, είναι σχεδόν 20.000 έτη φωτός μακριά από τον Ήλιο, στον αστερισμό του Aquila, του Αετού (Eagle).

Έχοντας μάζα μεγαλύτερη από επτά εκατομμύρια Ήλιους, η περιοχή αυτή φιλοξενεί πάνω από 20 αστρικά φυτώρια, τα οποία θερμαίνονται από το ισχυρό φως που προέρχεται από τα νεογέννητα αστέρια μέσα τους. Αυτοί οι κόμβοι γένεσης αστεριών ξεχωρίζουν με μπλε απόχρωση ενάντια του ψυχρότερου κίτρινου και κόκκινου περιβάλλοντος.

Στο κέντρο της εικόνας, εντός της λαμπερής μπλε φούσκας του αερίου, βρίσκεται μια συστάδα εξαιρετικά ζεστών και μαζικών αστέρων Wolf-Rayet και OB, τα οποία μαζί είναι πάνω από ένα εκατομμύριο φορές φωτεινότερα από τον Ήλιο μας. Αυτή η φούσκα, που φιλοξενεί τους σπόρους από τους οποίους θα αναπτυχθούν εν συνεχεία αρκετές νέες αστρικές συστάδες, είναι μία από τις πιο παραγωγικές γενέτειρες αστεριών στον Γαλαξία μας.

Ένα λιγότερο έντονο, αλλά πολύ ενεργό, αστρικό εργοστάσιο είναι το μεγάλο σύμπλεγμα μπλε φυσαλίδων που φαίνεται στα δεξιά της εικόνας. Εξετάζοντας τις εικόνες του Herschel, οι αστρονόμοι έχουν βρει στοιχεία που μοιάζουν με ένα δίκτυο νημάτων που συνδέει αυτούς τους δύο έντονους κόμβους σχηματισμού των αστεριών.

Ευρισκόμενο σε μια πολύ δυναμική περιοχή του Γαλαξία, στη μετάβαση μεταξύ της κεντρικής περιοχής του Γαλαξία και ενός από τους σπειροειδείς βραχίονές του, το Westerhout 43 είναι ένα εξαιρετικό εργαστήριο για να μελετήσουμε πώς τα αστέρια – ιδιαίτερα τα μαζικά - διαμορφώνονται κατά τη σύγκρουση δύο μεγάλων ροών διαστρικής ύλης.

Η διερεύνηση περιοχών στο Γαλαξία μας που σχηματίζουν αστέρια με πρωτοφανή λεπτομέρεια ήταν ένας από τους κύριους στόχους του Herschel, το οποίο ξεκίνησε το 2009 και λειτούργησε για σχεδόν τέσσερα χρόνια, παρατηρώντας τον ουρανό στο μακρινό υπέρυθρο και σε μήκη κύματος μικρομέτρων. Οι αισθητήρες του είναι ευαίσθητοι στη θερμότητα από το μικρό κλάσμα ψυχρής σκόνης που αναμιγνύεται με τα σύννεφα του φυσικού αερίου, όπου σχηματίζονται τα αστέρια. Με αυτόν τον τρόπο απεικονίζονται περιοχές όμοιες με αυτές της εικόνας, υποδεικνύοντας στους αστρονόμους τις πυκνές περιοχές αερίου όπου γεννιούνται νέα αστέρια και επιτρέποντάς τους να μελετήσουν λεπτομερώς τη δράση τους.

Αυτή η εικόνα τριών χρωμάτων συνδυάζει τις παρατηρήσεις του Herschel στα 70 μικρόμετρα (μπλε), 160 μικρά (πράσινο) και 250 μικράs (κόκκινο) και εκτείνεται περίπου 3° προς την μεγάλη πλευρά. Ο Βοράς είναι πάνω και η ανατολή προς τα αριστερά. Η εικόνα αποκτήθηκε ως μέρος του έργου Hi-GAL του Herschel, το οποίο απεικόνιζε ολόκληρο το επίπεδο του Γαλαξία σε πέντε διαφορετικές υπέρυθρες ζώνες. Ένα πανοραμικό βίντεο που συγκέντρωσε όλες τις παρατηρήσεις Hi-GAL δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2016.

http://www.esa.int/spaceinvideos/Videos/2016/04/Herschel_s_view_of_the_Galactic_Plane

http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Herschel/Herschel_s_Galactic_panorama

15.jpg.40bbba6b96faa1269ae56cba38ffab38.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Αστρονόμοι κατάφεραν να φωτογραφίσουν για πρώτη φορά άλλο άστρο εκτός του ήλιου.:cheesy:

Ο «κόκκινος σούπερ-γίγαντας» Αντάρης (Antares), το αστέρι που βρίσκεται στην καρδιά του σχηματισμού του Σκορπιού, απαθανατίστηκε από αστρονόμους καθιστώντας τη διαδικασία σπουδαία.

Οι νέες φωτογραφίες προέρχονται από το τηλεσκόπιο του European Southern Observatory στη Χιλή.

Ο Αντάρης βρίσκεται σε απόσταση 550 έτη φωτός από τη Γη και έχει μάζα 15 φορές μεγαλύτερη από αυτή του ήλιου αν και χάνει με ταχείς ρυθμούς υλικά στο χώρο που τον περιβάλει καθώς εκτείνεται προς τα έξω στην τελευταία φάση της «ζωής» του πριν να γίνει μια σούπερνοβα.

Αν ο Αντάρης ήταν στο κέντρο του δικού μας ηλιακού συστήματος, οι εξωτερικές στοιβάδες του θα έφταναν μέχρι τον Άρη.

Μέχρι σήμερα, ωστόσο, η ακριβής η διαδικασία με την οποία τα αστέρια χάνουν τη μάζα τους από το επάνω τμήμα της ατμόσφαιράς τους παραμένει άγνωστη.

Λύση ίσως να δώσουν αυτές οι φωτογραφίες που επιτρέπουν τη χαρτογράφηση των κινήσεων με μεγάλη λεπτομέρεια.

http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/625331_astroomoi-kataferan-na-fotografisoyn-gia-proti-fora-allo-astro-ektos-toy

antares-foto-3.jpg.a2fd5be379be9e16141d4f9e7146103f.jpg

antares-foto-2.thumb.jpg.8946bd1692b5398f911947ff30650a90.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Αστρονόμοι κατάφεραν να φωτογραφίσουν για πρώτη φορά άλλο άστρο εκτός του ήλιου.:cheesy:

Ο «κόκκινος σούπερ-γίγαντας» Αντάρης (Antares), το αστέρι που βρίσκεται στην καρδιά του σχηματισμού του Σκορπιού, απαθανατίστηκε από αστρονόμους καθιστώντας τη διαδικασία σπουδαία.

Οι νέες φωτογραφίες προέρχονται από το τηλεσκόπιο του European Southern Observatory στη Χιλή.

Ο Αντάρης βρίσκεται σε απόσταση 550 έτη φωτός από τη Γη και έχει μάζα 15 φορές μεγαλύτερη από αυτή του ήλιου αν και χάνει με ταχείς ρυθμούς υλικά στο χώρο που τον περιβάλει καθώς εκτείνεται προς τα έξω στην τελευταία φάση της «ζωής» του πριν να γίνει μια σούπερνοβα.

Αν ο Αντάρης ήταν στο κέντρο του δικού μας ηλιακού συστήματος, οι εξωτερικές στοιβάδες του θα έφταναν μέχρι τον Άρη.

Μέχρι σήμερα, ωστόσο, η ακριβής η διαδικασία με την οποία τα αστέρια χάνουν τη μάζα τους από το επάνω τμήμα της ατμόσφαιράς τους παραμένει άγνωστη.

Λύση ίσως να δώσουν αυτές οι φωτογραφίες που επιτρέπουν τη χαρτογράφηση των κινήσεων με μεγάλη λεπτομέρεια.

http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/625331_astroomoi-kataferan-na-fotografisoyn-gia-proti-fora-allo-astro-ektos-toy

 

Μια μικρή διόρθωση. Το πρώτο άστρο που φωτογραφήθηκε ήταν ο Betelgeuse

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Betelgeuse

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Kronos: Tο άστρο που καταβρόχθισε τους πλανήτες του. :cheesy:

Ένα άστρο παρόμοιο με τον δικό μας Ηλιο, το οποίο απέχει περίπου 350 έτη φωτός από τη Γη, ταξιδεύει την αρχαία ελληνική μυθολογία στον Γαλαξία. Οι αστροφυσικοί που το μελετούν θεωρούν ότι ο ασυνήθιστος αυτός μακρινός αστέρας έχει «καταπιεί» τους πλανήτες που υπήρχαν γύρω του.

Για τον λόγο αυτόν τον ονόμασαν Κρόνο (Kronos), εμπνεόμενοι από τον πατέρα των θεών που έτρωγε τα παιδιά του. Όπως μάλιστα εκτιμούν, το «γεύμα» του αστρικού Κρόνου είναι κατά πολύ πλουσιότερο από εκείνο του μυθικού: υπολογίζουν ότι έχει καταβροχθίσει πλανήτες με συνολική μάζα ισοδύναμη με 15 φορές τη μάζα της Γης.

Παράξενο δίδυμο

Ο Κρόνος, του οποίου η επίσημη ονομασία είναι HD 240430, δεν είναι ένα συνηθισμένο άστρο. Η πρώτη «παραξενιά» που εντόπισαν σε αυτόν οι αστροφυσικοί από το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις ΗΠΑ ήταν ότι, παρά το γεγονός πως φαίνεται να είναι μόνος, χωρίς κανένα άλλο άστρο στη γειτονιά του, στην πραγματικότητα αποτελεί το ένα μέλος ενός πρωτοφανούς δυαδικού συστήματος. Το «δίδυμό» του είναι ο HD 240429, στον οποίον οι επιστήμονες έδωσαν το όνομα ενός άλλου Τιτάνα, του Κρείου ή Κριού (Krios). Καταρρίπτοντας τους γνωστούς «κανόνες» των δυαδικών συστημάτων, οι δυο αστέρες κινούνται μαζί παρά το γεγονός ότι απέχουν μεταξύ τους 2 ολόκληρα έτη φωτός!

Η τεράστια απόσταση δεν είναι το μόνο πρωτοφανές χαρακτηριστικό του αστρικού διδύμου. Μελετώντας περισσότερο το σύστημα οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι τα δυο άστρα, τα οποία έχουν ηλικία περίπου 4 δισ. ετών και είναι κίτρινοι νάνοι τύπου G όπως ο Ηλιος, έχουν επίσης πολύ διαφορετική χημική σύσταση. «Και άλλα άστρα που κινούνται μαζί σε σύστημα έχουν βρεθεί να έχουν διαφορετική χημική σύσταση, αλλά σε κανένα η διαφορά δεν είναι τόσο δραματική όσο στον Κρόνο και στον Κρείο» δήλωσε σε δελτίο Τύπου του πανεπιστημίου η Σεμιόνγκ Ο, επικεφαλής της μελέτης η οποία έχει αναρτηθεί στην ηλεκτρονική πλατφόρμα προδημοσίευσης arxiv.org.

https://arxiv.org/abs/1709.05344

Αστρο με… βραχώδη χημεία

Αντίθετα με τον Κρείο, ο Κρόνος είναι πολύ πλούσιος σε μέταλλα. Αυτό από μόνο του δεν θα ήταν ασυνήθιστο αν από τη χημική σύστασή του δεν απουσίαζε η «ισορροπία» που υπάρχει συνήθως σε παρόμοια άστρα. «Τα περισσότερα άστρα που είναι πλούσια σε μέταλλα όπως ο Κρόνος έχουν συνήθως και όλα τα άλλα στοιχεία εμπλουτισμένα σε παρόμοια επίπεδα. Ωστόσο στον Κρόνο η παρουσία των πτητικών ενώσεων είναι πολύ χαμηλή, κάτι το οποίο είναι πραγματικά παράξενο» εξήγησε η κυρία Ο. Ενώ δηλαδή το άστρο έχει πολύ υψηλά επίπεδα μετάλλων που υπάρχουν στους βραχώδεις πλανήτες (μαγνήσιο, αλουμίνιο, πυρίτιο, σίδηρο, χρώμιο, ύττριο) τα στοιχεία που σε παρόμοια άστρα συνυπάρχουν συνήθως στα ίδια επίπεδα σε αέρια μορφή (οξυγόνο, άνθρακας, άζωτο, κάλιο) εδώ βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Οι αστροφυσικοί του Πρίνστον θεωρούν ότι η ιδιαίτερη αυτή χημική σύσταση οφείλεται στο γεγονός ότι ο Κρόνος «κατάπιε» τους βραχώδεις πλανήτες που υπήρχαν γύρω του. Κάνοντας μάλιστα τους σχετικούς υπολογισμούς, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, για να προκύψει η παρούσα χημική σύσταση του άστρου, η συνολική μάζα των βραχωδών πλανητών που απορρόφησε θα πρέπει να ήταν 15 φορές όση η μάζα της Γης.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι οι πλανήτες που «έφαγε» ο Κρόνος ήταν απαραίτητα δεκαπέντε. Ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι σήμερα οι αστρονόμοι δεν έχουν εντοπίσει κανένα άστρο που να έχει γύρω του δεκαπέντε πλανήτες σαν τη Γη. Εχουν ωστόσο ανακαλυφθεί συστήματα με λιγότερους βραχώδεις πλανήτες των οποίων η μάζα είναι αρκετά μεγαλύτερη από αυτήν του δικού μας. Δυο από τα πιο γνωστά παραδείγματα είναι το Kepler-11, με έξι πλανήτες με συνολική μάζα μεγαλύτερη των 22 Γαιών, και το HD 219134, του οποίου οι τέσσερις πλανήτες έχουν όλοι μαζί μάζα υπερδεκαπενταπλάσια από αυτή της Γης.

Στην φωτογραφία η καλλιτεχνική απεικόνιση των διαφορετικών τύπων βραχωδών πλανητών του Γαλαξία δίνει μια ιδέα για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει το «γεύμα» του άστρου Κρόνος, το οποίο έχει καταπιεί πλανήτες που ισοδυναμούν με 15 φορές τη μάζα της Γης.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500168315

7BC7B0630ACE25FD5430DF5019751A01.jpg.669ec23d6f2e12c48a36e97e09eaea12.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης