Πρώτη Πρωτοχρονιά στον πλανήτη Ποσειδώνα από την ανακάλυψή του το 1846

πηγη in.gr

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231117067

Ένας από τους πιο μυστηριώδεις γείτονες της Γης, ο γαλάζιος Ποσειδώνας, ολοκληρώνει την επόμενη εβδομάδα την πρώτη του περιφορά γύρω από τον Ήλιο από τότε που ανακαλύφθηκε το 1846.

Σε αυτό τον μακρινό, αέριο κόσμο, ένα έτος διαρκεί 164,79 γήινα χρόνια.

Σε μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση λίγο πριν από την εξωγήινη πρωτοχρονιά, οι αστρονόμοι κατάφεραν για πρώτη φορά να υπολογίσουν και το πόσο διαρκεί η ημέρα του πλανήτη: 15 ώρες, 57 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα.

Η εκτίμηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Icarus από την ομάδα του Έριλ Καρκόσκα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα στο Τούσον.

Ο προσδιορισμός της ταχύτητας περιστροφής είναι εύκολη υπόθεση στους βραχώδεις πλανήτες όπως η Γη ή ο Άρης: οι επιστήμονες μπορούν να παρακολουθούν τη μετακίνηση βουνών ή άλλων χαρακτηριστικών της επιφάνειας σε δορυφορικές φωτογραφίες ή εικόνες ραντάρ.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στον Ποσειδώνα, ο οποίος αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από αέρια και δεν έχει ορατή επιφάνεια.

Ο Δρ Καρκόσκα κατάφερε τελικά να ξεπεράσει το πρόβλημα. Αφού εξέτασε εκατοντάδες εικόνες που μετέδωσε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, ο ερευνητής εντόπισε δύο διαταραχές στα νέφη του πλανήτη -μία κοντά στο βόρειο πόλο και μία κοντά στο νότιο- οι οποίες δείχνουν να παραμένουν διαρκώς πάνω από τα ίδια σημεία της επιφάνειας.

Παρακολουθώντας τις μετακινήσεις αυτών των δύο σχηματισμών, ο Καρκόσκα κατάφερε να υπολογίσει την περίοδο περιφοράς με ακρίβεια 0,0002 γήινων ωρών.

Και ο υπολογισμός της ταχύτητας περιφοράς θα μπορούσε τώρα να αποκαλύψει νέα στοιχεία για την εσωτερική δομή αυτού του παράξενου κόσμου.

Ο Δρ Καρκόσκα θα προσπαθήσει τώρα να διερευνήσει ποιος είναι ο μηχανισμός που γεννά αυτά τα σταθερά χαρακτηριστικά στα πολικά νέφη του Ποσειδώνα.

Προς το παρόν, ο ερευνητής εικάζει ότι οι σχηματισμοί προκαλούνται από ένα «θερμό σημείο» στον στέρεο πυρήνα του πλανήτη.

πηγη in.gr

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231117067

Πάντως προχθες που πήγαμε για παρατήρηση με τον Θανάση τον τιμήσαμε μέσα απο το 16αρι τον Ποσειδώνα φαινόταν και ο Τρίτον λίγο πιο πάνω.

Δυστυχως αντί να φωτογραφίσω με το TOA τον Ποσειδώνα φωτογράφησα το διπλανό του αστέρι , δεν πειράζει καλά να είμαστε θα τον βγάλουμε άλλη μέρα...

Η εκτίμηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Icarus από την ομάδα του Έριλ Καρκόσκα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα στο Τούσον.

......................

πηγη in.gr

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231117067

Βασίλη το in.gr προφανώς αναφέρει λάθος το μικρό όνομα.

Πιθανότατα εννοεί τον Erich Karkoshka (Lunar & Planetary Lab., Univ. of Arizona, Tucson, AZ)

ο οποίος είναι βέβαια μεγάλο όνομα στη μελέτη ατμοσφαιρών των αεριωδών πλανητών.

Σε ένα paper του Karkoshka βασίστηκε ο σχεδιασμός και η κατασκευή του φίλτρου Μεθανίου για το Δία (απόκρυψη 45 Cap, 3 Αυγ. 2009)

Astrogreetings,

Πρώτη Πρωτοχρονιά στον πλανήτη Ποσειδώνα από την ανακάλυψή του το 1846.

Ένας από τους πιο μυστηριώδεις γείτονες της Γης, ο γαλάζιος Ποσειδώνας, ολοκληρώνει την επόμενη εβδομάδα την πρώτη του περιφορά γύρω από τον Ήλιο από τότε που ανακαλύφθηκε το 1846.

Σε αυτό τον μακρινό, αέριο κόσμο, ένα έτος διαρκεί 164,79 γήινα χρόνια.

Σε μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση λίγο πριν από την εξωγήινη πρωτοχρονιά, οι αστρονόμοι κατάφεραν για πρώτη φορά να υπολογίσουν και το πόσο διαρκεί η ημέρα του πλανήτη: 15 ώρες, 57 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα.

Η εκτίμηση δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Icarus από την ομάδα του Έριλ Καρκόσκα στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα στο Τούσον.

http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0019103511001783

Ο προσδιορισμός της ταχύτητας περιστροφής είναι εύκολη υπόθεση στους βραχώδεις πλανήτες όπως η Γη ή ο Άρης: οι επιστήμονες μπορούν να παρακολουθούν τη μετακίνηση βουνών ή άλλων χαρακτηριστικών της επιφάνειας σε δορυφορικές φωτογραφίες ή εικόνες ραντάρ.

Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στον Ποσειδώνα, ο οποίος αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από αέρια και δεν έχει ορατή επιφάνεια.

Ο Δρ Καρκόσκα κατάφερε τελικά να ξεπεράσει το πρόβλημα. Αφού εξέτασε εκατοντάδες εικόνες που μετέδωσε το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, ο ερευνητής εντόπισε δύο διαταραχές στα νέφη του πλανήτη -μία κοντά στο βόρειο πόλο και μία κοντά στο νότιο- οι οποίες δείχνουν να παραμένουν διαρκώς πάνω από τα ίδια σημεία της επιφάνειας.

Παρακολουθώντας τις μετακινήσεις αυτών των δύο σχηματισμών, ο Καρκόσκα κατάφερε να υπολογίσει την περίοδο περιφοράς με ακρίβεια 0,0002 γήινων ωρών.

Και ο υπολογισμός της ταχύτητας περιφοράς θα μπορούσε τώρα να αποκαλύψει νέα στοιχεία για την εσωτερική δομή αυτού του παράξενου κόσμου.

Ο Δρ Καρκόσκα θα προσπαθήσει τώρα να διερευνήσει ποιος είναι ο μηχανισμός που γεννά αυτά τα σταθερά χαρακτηριστικά στα πολικά νέφη του Ποσειδώνα.

Προς το παρόν, ο ερευνητής εικάζει ότι οι σχηματισμοί προκαλούνται από ένα «θερμό σημείο» στον στέρεο πυρήνα του πλανήτη.

Έχει ήδη δημοσιευθεί έδώ: http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?p=165852#165852

.. και το σωστό όνομα είναι Erich Karkoshka.

Φιλε vtsamis.

Ευχαριστώ για την σημείωση.Δεν το είχα δεί.

Πάντως η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ δίνει ημερομηνία ανακάλυψης την 23η Σεπτεμβρίου 1846. Η αλήθεια είναι ότι έψαξα και σε άλλες πηγές και πουθενα δεν αναφέρεται η ημερομηνία, παρά μόνο το έτος.

Ξεσκάλισα και ένα παμπάλαιο βιβλίο που είχα μαθητής τότε. Το The Caxton ATLAS OF THE UNIVERSE, 2η έκδοση 1972. Σχετικά με την ανακάλυψη αναφέρει τα εξής: Μετά την ανακάλυψη του Ουρανού θεωρούσαν ότι είχε ολοκληρωθεί η ανακάλυψη των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, αλλά ο Ουρανός επίμονα "ξέφευγε" από την προβλεπόμενη τροχιά του. Το έτος 1834 ένας ερασιτέχνης ονόματι T.J. Hussey πρότεινε ότι το φαινόμενο πιθανότατα θα είχε να κάνει με την έλξη ενός άγνωστου πλανήτη.

Το πρόβλημα ανέλαβαν δύο αστρονόμοι που εργάστηκαν ανεξάρτητα και υπολόγισαν την θέση του άγνωστου πλανήτη. Ο J.C. Adams στην Αγγλία και ο Le Verrrier στη Γαλλία. Ο πρώτος έστειλε τα αποτελέσματα των υπολογισμών στον sir G. Airy, ο τελευταίος όμως δεν έδρασε αμέσως. Ο Le Verrrier έστειλε τους υπολογισμούς του (που ολοκληρώθηκαν το 1846) στο Αστεροσκοπείο του Βερολίνου όπου οι J. Galle και H. d'Arrest άρχισαν αμέσως την έρευνα.Σχεδόν αμέσως ανακάλυψαν τον Ποσειδώνα. ΄Και η θέση της ανακάλυψης στην φωτογραφία.

Η ιστορία της ανακάλυψης του Ποσειδώνα είναι όντως εκπληκτική. Ο John Challis, διευθυντής του Αστεροσκοπείου του Cambridge χρησιμοποιώντας τους υπολογισμούς του John Couch Adams προσπάθησε να τον παρατηρήσει μέσα από το διοπτρικό τηλεσκόπιο Northumberland του Πανεπιστημίου αλλά χωρίς αποτέλεσμα -ή έτσι τουλάχιστον νόμιζε. Όταν στη συνέχεια ο Johann Galle τον παρατήρησε για πρώτη φορά και μετά από μόλις τριάντα λεπτά προσπάθειας αφότου διάβασε τις σημειώσεις του Le Verrier, ο Challis διαπίστωσε πως τον είχε δει, τον είχε σημειώσει στα διαγράμματά του αλλά τον είχε προσπεράσει... Τί έφταιξε; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά ίσως η όχι και τόσο τακτική μελέτη και σύγκριση των σημειώσεων αλλά υπάρχουν κάποιες διηγήσεις που ρίχνουν το φταίξιμο σε μια πρόσκληση για τσάι!

Όσοι έχετε όρεξη μπορείτε να δείτε σε αυτή τη σελίδα τις λεπτομέρειες:

http://www-history.mcs.st-andrews.ac.uk/history/HistTopics/Neptune_and_Pluto.html

και εδώ η ιστορία του τσαγιού:

http://www.winwaed.com/comp/challis/challis_bio.shtml

Galle wrote to Le Verrier on 25 September, saying:-

Monsieur, the planet of which you indicated the position really exists.

Le Verrier replied:-

I thank you for the alacrity with which you applied my instructions. We are thereby, thanks to you, definitely in possession of a new world.

Καταπληκτική η ιστορία Κώστα. Ειδικά η ατυχία με το τσάϊ. Ευχαριστούμε.

Φιλοι μου.

Μια φωτογραφία και ενα βίντεο.

Ποσειδώνας και Τρίτωνας … όπως τους είδε το Voyager 2

Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος, κατά σειρά απόστασης από τον ήλιο, πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος. Δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, ενώ αν παρατηρηθεί με ισχυρό τηλεσκόπιο μοιάζει με πράσινο δίσκο. O Ποσειδώνας ήταν ο πρώτος πλανήτης που ανακαλύφθηκε θεωρητικά το 1843, πριν παρατηρηθεί με τηλεσκόπιο, λόγω των βαρυτικών αλληλεπιδράσεών του με τον πλανήτη Ουρανό.

Ο Τρίτωνας είναι ο μεγαλύτερους από τους δορυφόρους του Ποσειδώνα, ο μόνος που έχει σφαιρικό σχήμα και επίσης ο μόνος που περιστρέφεται ανάδρομα.

Φωτογραφία που ελήφθη από το Voyager 2 το 1989: Ο πλανήτης Ποσειδώνας και ένας από τους δορυφόρους του, ο Τρίτωνας, και οι δυο σε φάση ημισελήνου

http://physicsgg.me/2013/04/14/%cf%80%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%cf%89%ce%bd%ce%b1%cf%82/

Επίσης Τρίτωνας

http://www.astrovox.gr/forum/viewtopic.php?t=16493

Το Hubble αποκαλύπτει άγνωστο φεγγάρι του Ποσειδώνα

Το καλοκαίρι του 1989 το διαστημικό σκάφος της ΝΑSA Voyager 2 πέρασε κοντά από τον πλανήτη Ποσειδώνα. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύντομης προσέγγισης το Voyager 2 έστειλε στη Γη πολλές φωτογραφίες και ανακαλύφθηκαν πολλοί δορυφόροι του γαλοζοπράσινου πλανήτη.

Όμως ένας δορυφόρος, όχι μεγαλύτερος σε μέγεθος από μια μητροπολιτική πόλη, σχεδόν κατάμαυρος, δεν είχε παρατηρηθεί από κανέναν μέχρι σήμερα.

Κι όμως, ο δορυφόρος αυτός είχε φωτογραφηθεί από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, στο χρονικό διάστημα 2004-2009.

Κατά την ανάλυση φωτογραφιών του Ποσειδώνα που ελήφθησαν από το Hubble, ο αστρονόμος Mark Showalter του Ινστιτούτου SETI, παρατηρήσε μια επιπλέον λευκή κουκίδα, σε απόσταση περίπου 105.000 χιλιόμετρα από τον πλανήτη, ανάμεσα στις τροχιές των δορυφόρων Λαρισσα και Πρωτέα.

Ο Showalter μελετώντας 150 φωτογραφίες του Ποσειδώνα διαπίστωσε ότι η ίδια λευκή κουκίδα εμφανιζόταν ξανά και ξανά στις φωτογραφιες. Αυτό του επέτρεψε να σχεδιάσει την κυκλική τροχιά του νέου φεγαριού – προς το παρόν ονομάζεται S/2004 N 1 – το οποίο ολοκληρώνει μια περιστροφή γύρω από τον Ποσειδώνα κάθε 23 ώρες.

Η ανακάλυψή αυτή αυξάνει τον αριθμό των γνωστών φεγγαριών του Ποσειδώνα σε 14.

http://physicsgg.me/2013/07/15/%CF%84%CE%BF-hubble-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%B1%CE%BB%CF%8D%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%B9-%CE%AC%CE%B3%CE%BD%CF%89%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%86%CE%B5%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CF%81%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%80/

Μπορεί ο Ποσειδώνας να γίνει κατοικήσιμος;

Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θεωρία για ένα μέχρι σήμερα άγνωστο φαινόμενο ανέπτυξαν δύο αστρονόμοι στις ΗΠΑ. Υποστηρίζουν ότι πλανήτες αερίου με τα χαρακτηριστικά του Ποσειδώνα μετατρέπονται ορισμένες φορές σε κατοικήσιμους βραχώδεις πλανήτες.

Πλανήτες με χαρακτηριστικά παρόμοια με αυτά του Ποσειδώνα σχηματίζονται κατά βάση αρκετά από μακριά από το μητρικό τους άστρο. Παγωμένα μόρια συγχωνεύονται με υδρογόνο και ήλιο δημιουργώντας ένα πλανήτη με παγωμένο/βραχώδη πυρήνα ο οποίος περιβάλλεται από μια πυκνή ατμόσφαιρα αερίων. Ο Ροντρίγκο Λούγκερ και ο Ρόρι Μπαρνς του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον υποστηρίζουν ότι ορισμένοι από αυτούς τους παγωμένους και αφιλόξενους κόσμους μπορούν να μετατραπούν σε κατοικήσιμους πλανήτες.

Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες είναι δυνατόν οι παλιρροϊκές δυνάμεις ενός άστρου να εκτρέψουν από την τροχιά του ένα τέτοιο πλανήτη και να τον τραβήξουν πιο κοντά σε αυτό. Αν ο πλανήτης αυτός φτάσει στη λεγόμενη κατοικήσιμη ζώνη του άστρου και σταθεροποιηθεί εκεί τότε θα ενεργοποιηθεί ένα δεύτερο κοσμικό φαινόμενο.

Ο πλανήτης θα εκτεθεί σε πολύ υψηλά επίπεδα ακτίνων Χ αλλά και υπεριώδους ακτινοβολία. Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα προοδευτικά να εξαφανιστούν τα αέρια από την ατμόσφαιρα του πλανήτη.

Ετσι αυτό που θα μείνει τελικά θα είναι ένα βραχώδες σώμα που θα βρίσκεται στην κατοικήσιμη ζώνη θα μετατραπεί αυτόματα σε ένα λιγότερο ή περισσότερο κατοικήσιμο κόσμο. Σύμφωνα με τους δύο επιστήμονες ιδανικοί για αυτή τη πλανητική μετάλλαξη είναι πλανήτες αερίων με τα γεωατμοσφαιρικά χαρακτηριστικά του Ποσειδώνα αλλά λίγο μικρότεροι σε μέγεθος από τον πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος

Οι ερευνητές χαρακτηρίζουν αυτούς τους πλανήτες «κατοικήσιμους εξατμισμένους πυρήνες» και πιστεύουν ότι θα ανακαλύψουμε σύντομα κάποιους εξ αυτών. Η θεωρία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrobiology».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=671838

Ο Ποσειδώνας, ο Τρίτωνας και η Νηρηίδα …

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler της NASA, είναι γνωστό για το κυνήγι εξωπλανητών – πλανητών που περιστρέφονται γύρω από μακρινά άστρα, παρόμοια με τον ήλιο μας.

Στα πλαίσια της νέας αποστολής του με κωδικό όνομα Κ2, μελετά επίσης και αντικείμενα του ηλιακού μας συστήματος.

Έτσι, προέκυψε μια σειρά φωτογραφιών του Ποσειδώνα και των δορυφόρων του Τρίτωνα και Νηρηίδα.

Επί 70 ημέρες, από το Νοέμβριο του 2014 έως τον Ιανουάριο του 2015, το Kepler έλαβε 101.508 φωτογραφίες του πλανήτη Ποσειδώνα. Απ’ αυτές τις φωτογραφίες δημιουργήθηκε το βίντεο διάρκειας 33 δευτερολέπτων που ακολουθεί.

Ο Ποσειδώνας εμφανίζεται στο βίντεο την 15η μέρα. Φαίνεται καθαρά να περιστρέφεται γύρω του ο δορυφόρος του Τρίτωνας, με περίοδο 5,8 ημέρες. Δύσκολα διακρίνεται από αριστερά κατά την 24η ημέρα ο μικρός δορυφόρος Νηρηίδα, με περίοδο περιστροφής 360 ημέρες. Γρήγορα περάσματα στο βίντεο κάνουν αστεροειδείς, ενώ στο υπόβαθρο φαίνονται μερικά άστρα που εξετάζει το Kepler για το αν διαθέτουν ή όχι πλανήτες. Η λαμπρή εμφάνιση του Ποσειδώνα οφείλεται στο γεγονός ότι η ατμόσφαιρά του ανακλά το ηλιακό φώς.

Μια ομάδα αστρονόμων σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τα στοιχεία αυτά για να παρακολουθήσει την εξέλιξη του καιρού στον Ποσειδώνα μελετώντας τις ανεπαίσθητες διακυμάνσεις φωτεινότητας που μόνο το Kepler μπορεί να παρατηρήσει.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2015/05/18/%ce%bf-%cf%80%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%bf-%cf%84%cf%81%ce%af%cf%84%cf%89%ce%bd%ce%b1%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%bd%ce%b7%cf%81%ce%b7%ce%af%ce%b4%ce%b1/

Εξωτικές μορφές «υπεριοντικού» πάγου στον Ποσειδώνα;

Κάτω από τις συνθήκες ακραίας πίεσης και θερμοκρασίας στο εσωτερικό του Ποσειδώνα και του Ουρανού, το νερό παύει να μοιάζει με το νερό που γνωρίζουμε, προβλέπει θεωρητική μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον.

«Ο υπεριοντικός πάγος είναι μια ενδιάμεση κατάσταση της ύλης που δεν μοιάζει με τίποτα από ό,τι ξέρουμε» λέει ο Σαλβατόρε Τορκουάτο, επικεφαλής της μελέτης στην επιθεώρηση Nature Communications.

http://www.nature.com/ncomms/2015/150828/ncomms9156/full/ncomms9156.html

Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στο υγρό νερό ή τον συνηθισμένο πάγο, στον υπεριοντικό πάγο τα μόρια νερού χωρίζονται σε ιόντα υδρογόνου και οξυγόνου. Τα ιόντα οξυγόνου παραμένουν κλειδωμένα σε ένα κρυσταλλικό, στερεό πλέγμα, ενώ τα ιόντα υδρογόνου μπορούν να κινούνται ελεύθερα όπως τα μόρια οποιοδήποτε υγρού. Με άλλα λόγια, ο υπεριοντικός πάγος είναι στερεό και υγρό ταυτόχρονα.

Η παράξενη αυτή φάση του νερού, η οποία δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ άμεσα μέχρι σήμερα, μπορεί να εμφανιστεί μόνο σε συνθήκες ακραίας πίεσης (η πίεση ρίχνει το σημείο πήξης του νερού), ακόμα κι αν η θερμοκρασία είναι υψηλή, της τάξης των αρκετών εκατοντάδων βαθμών Κελσίου.

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μαθηματικά μοντέλα για να προσομοιώσουν τι συμβαίνει στο νερό καθώς η πίεση αυξάνεται σε ακραίες τιμές, πολύ υψηλότερες από ό,τι μπορεί να πετύχει κανείς στο εργαστήριο.

Ανάλογα με την πίεση, δείχνει η προσομοίωση, το νερό μετατρέπεται σε τρεις διαφορετικούς υπεριοντικούς πάγους, οι οποίοι διαφέρουν μεταξύ τους στην διάταξη των ιόντων οξυγόνου.

Δύο από αυτούς τους πάγους, με τις ονομασίες BCC-SI και CP-SI, μπορεί θεωρητικά να υπάρχουν βαθιά μέσα στον Ουρανό και τον Ποσειδώνα, δύο πλανήτες που αποτελούνται σε μεγάλο ποσοστό από πάγους νερού, αζώτου και μεθανίου.

Σε ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις, πιο υψηλές από αυτές που ασκούνται στο εσωτερικό των γιγάντιων αυτών πλανητών, οι ερευνητές προβλέπουν ότι σχηματίζεται και μια τρίτη μορφή υπεριοντικού πάγου, με το όνομα P21/c-SI. Είναι μια μορφή της οποίας η ύπαρξη δεν είχε προβλεφθεί μέχρι σήμερα.

Θα ήταν βέβαια δύσκολο ως αδύνατο να επιβεβαιώσει κανείς την παρουσία αυτών των εξωτικών μορφών του νερού στο εσωτερικό πλανητών.

Έμμεσα, όμως, οι υπεριοντικοί πάγοι θα μπορούσαν να αποκαλύψουν την παρουσία τους μέσω της επίδρασής στους στα περίπλοκα μαγνητικά πεδία του Ουρανού και του Πλούτωνα, τα οποία ενδεχομένως παράγονται από την κίνηση ιόντων υδρογόνου μέσα στο υπεριοντικό πλέγμα.

Εκτός από τους υπεριοντικούς πάγους, οι φυσικοί έχουν ανακαλύψει μέχρι σήμερα 17 μορφές «κανονικού» πάγου, οι οποίες σχηματίζονται σε διαφορετικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας.

http://www1.lsbu.ac.uk/water/ice_phases.html

Σχεδόν όλος ο πάγος που υπάρχει στη Γη είναι πάγος Ih, ο οποίος αποτελείται από μόρια νερού συνδεδεμένα σε εξάγωνα.

http://physicsgg.me/2015/10/22/%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%ad%cf%82-%cf%85%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%8d-%cf%80%ce%ac%ce%b3%ce%bf/

Βρέχει διαμάντια στον Ποσειδώνα.

Επιστήμονες αναδημιούργησαν την «βροχή διαμαντιών» που συμβαίνει στους πλανήτες Ουρανό και Ποσειδώνα. Χρησιμοποιώντας λέιζερ δημιούργησαν ακραίες συνθήκες στο εργαστήριο του Stanford, επαληθεύοντας μια από τις πιο παράξενες προβλέψεις των πλανητικών επιστημόνων.

Oι αστρονόμοι ονομάζουν το φαινόμενο «βροχή διαμαντιών», αλλά κανείς δεν το έχει δει ποτέ – μέχρι τώρα. (GREDIT: GREG STEWART/SLAC NATIONAL ACCELERATOR LABORATORY)

Το εσωτερικό των πλανητών όπως ο Ποσειδώνας ή ο Ουρανός, συνίσταται από έναν συμπαγή πυρήνα από παχιά στρώματα «πάγου», τα οποία αποτελούνται κυρίως από υδρογονάνθρακες, νερό και αμμωνία. Οι αστροφυσικοί θεωρούν ότι η ακραία πίεση που επικρατεί στους πλανήτες αυτούς σε βάθος πάνω από 8000 χιλιόμετρα, διασπά τους υδρογονάνθρακες σχηματίζοντας διαμάντια, τα οποία στη συνέχεια βυθίζονται βαθύτερα στο εσωτερικό του πλανήτη.

Το φαινόμενο αυτό προφανώς δεν μπορεί να παρατηρηθεί απευθείας, αλλά και κανένας μέχρι σήμερα δεν είχε καταφέρει να το αναπαράγει στο εργαστήριο.

Στο εργαστήριο SLAC μπορούν να διερευνήσουν την εξαιρετικά θερμή και πυκνή ύλη που υπάρχει στο εσωτερικό των άστρων και των γιγάντιων πλανητών (GREDIT: SLAC NATIONAL ACCELERATOR LABORATORY)

Οι επιστήμονες του Stanford κατάφεραν να παρατηρήσουν το φαινόμενο σε πραγματικό χρόνο στο εργαστήριο, εκθέτοντας έναν υδρογονάνθρακα (πολυστυρένιο) σε συνθήκες παρόμοιες με εκείνες του Ποσειδώνα ή του Ουρανού. Το πέτυχαν καθοδηγώντας στο δείγμα του πλαστικού δυο κρουστικά κύματα που δημιουργήθηκαν από ένα εξαιρετικά ισχυρό λέιζερ, σε συνδυασμό με την πηγή ακτίνων Χ του SLAC (Stanford Linear Accelerator Center). Συμπίεσαν το πλαστικό σε μια πίεση περίπου 150 GPa (γιγαπασκάλ) και θερμοκρασία γύρω στους 5000 βαθμούς Κελσίου. Τα διαμάντια σχηματίζονται κυρίως την στιγμή που τα δύο κύματα επικαλύπτονται. Και δεδομένου ότι η διαδικασία αυτή διαρκεί μόνο ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν την περίθλαση των ακτίνων Χ για να φωτογραφίσουν την διαδικασία της δημιουργίας των διαμαντιών και των χημικών διεργασιών που εμπλέκονται. Τα πειράματα δείχνουν ότι τα άτομα του άνθρακα συμπιέζονται έτσι ώστε να σχηματιστούν διαμάντια μεγέθους νανομέτρου.

Βασισμένοι σ’ αυτά τα αποτελέσματα οι ερευνητές υποθέτουν πως τα διαμάντια στον Ποσειδώνα και στον Ουρανό είναι μεγαλύτερα και μάλλον βυθίζονται στον πυρήνα του πλανήτη σε μια περίοδο χιλιάδων ετών.

Τα πειράματα αυτά, εκτός από την συνεισφορά τους στην πλανητική επιστήμη, έχουν και πρακτικές εφαρμογές. Τα νανο-διαμάντια που δημιουργούνται μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε ηλεκτρονικά όργανα, ιατρικές διαδικασίες, ή ως κοπτικά υλικά στην βιομηχανική παραγωγή.

http://physicsgg.me/2017/08/27/%ce%b2%cf%81%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%bc%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b1%ce%bd%cf%8c-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80/

Ιππόκαμπος, ο έβδομος εσωτερικός δορυφόρος του Ποσειδώνα.

Αμερικανοί αστρονόμοι επιβεβαίωσαν ότι ανακάλυψαν τον μικρότερο δορυφόρο του Ποσειδώνα, τον οποίο ονόμασαν Ιππόκαμπο, το άλογο-ψάρι που συνοδεύει τον θεό Ποσειδώνα στην αρχαιοελληνική μυθολογία

[«The seventh inner moon of Neptune«, M. R. Showalter, I. de Pater, J. J. Lissauer & R. S. French]

https://www.nature.com/articles/s41586-019-0909-9

Μετά τη νέα ανακάλυψη, ανέρχονται σε 14 πλέον τα φεγγάρια του Ποσειδώνα που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, με μεγαλύτερο τον Τρίτωνα.

Ο νέος δορυφόρος έχει διάμετρο περίπου 34 χιλιομέτρων και κινείται σε τροχιά πολύ κοντινή στον Πρωτέα, τον μεγαλύτερο από τους εσωτερικούς δορυφόρους του μακρινού πλανήτη. Οι επιστήμονες εικάζουν ότι ο Ιππόκαμπος πιθανώς δημιουργήθηκε από μεγάλα θραύσματα του Πρωτέα, όταν κάποτε έπεσε πάνω του κάποιος κομήτης ή αστεροειδής.

Το αμερικανικό διαστημικό σκάφος Voyager 2, που είχε περάσει κοντά από τον Ποσειδώνα το 1989, είχε παρατηρήσει έξι μικρούς εσωτερικούς δορυφόρους σχετικά κοντά στον μεγάλο πλανήτη, οι οποίοι φαίνονται να είναι νεότεροι από τον ίδιο τον Ποσειδώνα.

Τώρα οι αστρονόμοι, με επικεφαλής τον Μαρκ Σοουγουόλτερ του Ινστιτούτου SETI της Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», ανακάλυψαν -με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble- έναν έβδομο εσωτερικό δορυφόρο, ο οποίος είχε περάσει απαρατήρητος από το Voyager 2.

Οι υπόλοιποι δορυφόροι του Ποσειδώνα φέρουν επίσης ελληνικά ονόματα όπως Νηρηίδα, Θάλασσα, Ναϊάδα, Λάρισσα, Δέσποινα και Γαλάτεια.

https://physicsgg.me/2019/02/20/%ce%b9%cf%80%cf%80%cf%8c%ce%ba%ce%b1%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%82-%ce%bf-%ce%ad%ce%b2%ce%b4%ce%bf%ce%bc%ce%bf%cf%82-%ce%b5%cf%83%cf%89%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%b4%ce%bf%cf%81%cf%85/

H γέννηση μιας θυελλώδους σκοτεινής κηλίδας στον Ποσειδώνα.

Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι μπόρεσαν να γίνουν μάρτυρες της γέννησης στον πλανήτη Ποσειδώνα μιας «Μεγάλης Σκοτεινής Κηλίδας», που προκαλείται από μια τεραστίων διαστάσεων καταιγίδα, αντίστοιχη της γνωστότερης «Μεγάλης Ερυθράς Κηλίδας» στο Δία.

Αυτό κατέστη δυνατό χάρη σε διαδοχικές εικόνες του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Αρχικά, το 2015 είχε εντοπισθεί στον παγωμένο Ποσειδώνα μια σχετικά μικρή θύελλα, όταν παρατηρήθηκε ο σχηματισμός φωτεινών λευκών νεφών από παγωμένους κρυστάλλους μεθανίου πάνω από μια τοποθεσία. Έως το 2018 στο ίδιο εκείνο σημείο μαινόταν μια γιγάντια καταιγίδα με μέγεθος όσο όλη η Γη.Οι ερευνητές, με επικεφαλής την πλανητική επιστήμονα Έιμι Σάιμον του Κέντρου Διαστημικών Πτήσεων Goddard της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Αμερικανικής Ένωσης Γεωφυσικής «Geophysical Research Letters».

Μετά και τη νέα ανακάλυψη, φθάνουν πλέον τις έξι οι μεγάλες σκοτεινές κηλίδες λόγω καταιγίδων, που έχουν ανιχνευθεί στον Ποσειδώνα. Οι πρώτες δύο είχαν εντοπισθεί το 1989 από το σκάφος Voyager 2 της NASA, το πρώτο που είχε κάνει κοντινή διέλευση από τον μυστηριώδη μπλε πλανήτη. Οι υπόλοιπες τέσσερις έγιναν αντιληπτές χάρη στο τηλεσκόπιο Hubble μετά την εκτόξευση του το 1990, αλλά καμία από αυτές σε αρχικό στάδιο.

Αντίθετα με τη Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του Δία, που φαίνεται να μαίνεται επί αιώνες (είχε παρατηρηθεί για πρώτη φορά το 1830 και μπορεί να έχει ηλικία 350 ετών), οι μεγάλες κηλίδες-καταιγίδες του Ποσειδώνα διαρκούν πολύ λιγότερο, ενώ μετακινούνται περισσότερο πάνω στον πλανήτη, ώσπου τελικά να διαλυθούν από τους ισχυρούς ανέμους, η ταχύτητα των οποίων δεν έχει υπολογισθεί ακόμη, αν και εκτιμάται ότι φθάνει τα 359 χιλιόμετρα την ώρα, περίπου όσο και στην καταιγίδα του Δία.Οι επιστήμονες, σε μια ξεχωριστή έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό αστρονομίας «Astronomical Journal», εκτιμούν ότι τέτοιες καταιγίδες σχηματίζονται στον Ποσειδώνα κάθε τέσσερα έως έξι χρόνια, ενώ οι περισσότερες δεν ζουν για πάνω από δύο χρόνια, αν και κάποιες διαρκούν μια εξαετία. Όπως και στο Δία, οι ποσειδώνιες καταιγίδες σχηματίζονται σε περιοχές με υψηλή ατμοσφαιρική πίεση, αντίθετα με τη Γη, όπου οι καταιγίδες δημιουργούνται γύρω από περιοχές με χαμηλή πίεση (χαμηλό βαρομετρικό).

https://physicsgg.me/2019/03/26/h-%ce%b3%ce%ad%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%b1%cf%82-%ce%b8%cf%85%ce%b5%ce%bb%ce%bb%cf%8e%ce%b4%ce%bf%cf%85%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%bd%ce%ae%cf%82-%ce%ba%ce%b7/

Το «ταγκό» της Ναϊάδας και της Θάλασσας: Ο θαυμαστός «χορός της αποφυγής» δύο φεγγαριών του Ποσειδώνα.

Ακόμα και για τα δεδομένα του εξώτερου ηλιακού συστήματος, οι περίεργες τροχιές δύο εκ των δορυφόρων του Ποσειδώνα είναι άνευ προηγουμένου, σύμφωνα με νέα μελέτη.

Ειδικοί στην τροχιακή δυναμική κάνουν λόγο για έναν «χορό αποφυγής» από τα δύο μικρά φεγγάρια- Ναϊάς και Θάλασσα. Πρόκειται για ένα πραγματικό ζευγάρι, με τροχιές σε απόσταση 1.850 χλμ- ωστόσο ποτέ δεν πλησιάζουν πολύ το ένα στο άλλο. Η τροχιά της Ναϊάδας έχει κλίση και εντυπωσιακής ακρίβειας συγχρονισμό: Κάθε φορά που διέρχεται από την (πιο αργή) Θάλασσα, η απόστασή τους είναι 2.200 χλμ.

Στο πλαίσιο αυτής της αέναης «χορογραφίας», η Ναϊάς περιστρέφεται γύρω από τον παγωμένο γίγαντα κάθε επτά ώρες, ενώ η Θάλασσα κάνει επτάμισι ώρες. Ένας παρατηρητής στη Θάλασσα θα έβλεπε τη Ναϊάδα σε μια τροχιά που παρουσιάζει μεγάλες μεταβολές, σε μια τεθλασμένη πορεία, να περνά δύο φορές από πάνω και δύο φορές από κάτω. Αυτή η κίνηση επαναλαμβάνεται κάθε φορά που η Ναϊάς «ρίχνει τέσσερις γύρους» στη Θάλασσα.

Αν και ο «χορός» αυτός φαίνεται περίεργος, κρατά τις τροχιές σταθερές, σημειώνουν οι ερευνητές. «Υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη “χορών” που μπορεί να ακολουθούν πλανήτες, φεγγάρια και αστεροειδείς, αλλά αυτόν δεν τον έχουμε ξαναδεί ποτέ» είπε η Μαρίνα Μπρόζοβιτς, ειδική σε θέματα δυναμικής του ηλιακού συστήματος στο JPL της NASA στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια και lead author του επιστημονικού άρθρου, που δημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου στο Icarus.

Μακριά από την έλξη του ήλιου, οι γιγαντιαίοι πλανήτες του εξώτερου ηλιακού συστήματος είναι οι κυρίαρχες πηγές βαρύτητας και όλοι μαζί διαθέτουν δεκάδες φεγγάρια. Κάποια σχηματίστηκαν μαζί τους και ποτέ δεν έφυγαν, άλλα «αιχμαλωτίστηκαν» αργότερα, σε τροχιές γύρω από τους πλανήτες τους. Κάποια κινούνται σε αντίθετη φορά με αυτήν της περιστροφής του πλανήτη, άλλα «ανταλλάσσουν» τροχιές, αποφεύγοντας τη σύγκρουση. Ο Ποσειδώνας έχει 14 φεγγάρια, με το πιο μακρινό (Νησώ) να κινείται σε μια πολύ ελλειπτική τροχιά που το φέρνει 74 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από τον πλανήτη – και μια περιστροφή να χρειάζεται 27 χρόνια για να ολοκληρωθεί.

Η Ναϊάς και η Θάλασσα είναι μικρά φεγγάρια, μήκους περίπου 100 χλμ. Είναι δύο από τα επτά εσώτερα φεγγάρια του Ποσειδώνα, και εντάσσονται σε ένα συνωστισμένο σύστημα που περιλαμβάνει αχνούς δακτυλίους. Όσον αφορά στο πώς κατέληξαν «μαζί» και «χώρια» ταυτόχρονα, θεωρείται πως το αρχικό σύστημα των δορυφόρων διαταράχθηκε όταν ο Ποσειδώνας «αιχμαλώτισε» το γιγαντιαίο φεγγάρι του, τον Τρίτωνα- και ότι αυτά τα εσώτερα φεγγάρια και οι δακτύλιοι σχηματίστηκαν από συντρίμμια που προέκυψαν.

«Η Ναϊάς και η Θάλασσα πιθανότατα είναι κλεισμένες σε αυτή την κίνηση για πολύ καιρό, επειδή κάνει τις τροχιές τους πιο σταθερές. Διατηρούν την ειρήνη αποφεύγοντας να πλησιάσουν πάρα πολύ» είπε ο Μαρκ Σόουαλτερ, πλανητικός αστρονόμος στο SETI Institute στο Μάουντεν Βιου της Καλιφόρνια και ένας εκ των συντελεστών του εν λόγω επιστημονικού άρθρου.

https://www.naftemporiki.gr/story/1534085/to-tagko-tis-naiadas-kai-tis-thalassas-o-thaumastos-xoros-tis-apofugis-duo-feggarion-tou-poseidona

Η ανακάλυψη του Ποσειδώνα.

Κάποιες φορές, όταν οι τροχιές των ουράνιων σωμάτων που καταγράφουμε με τις αστρονομικές μας παρατηρήσεις διαφέρουν κάπως από αυτές που προβλέπουν οι επιστημονικές μας θεωρίες, τότε είτε υπάρχουν «εκεί έξω» περισσότερα απ’ όσα μπορούμε να δούμε, που με την βαρυτική τους έλξη εκτρέπουν κάπως τα σώματα αυτά από τις θεωρητικά προβλεπόμενες τροχιές τους, είτε οι θεωρίες μας είναι ελλιπείς. Δύο από τα χαρακτηριστικότερα ίσως παραδείγματα για του λόγου το αληθές αφορούν στο Ηλιακό μας σύστημα και ειδικότερα στους πλανήτες Ουρανό και Ερμή.

Πραγματικά, οι μετρήσεις που ακολούθησαν την ανακάλυψη του πλανήτη Ουρανού το 1781 έδειχναν ότι η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο απέκλινε κάπως απ’ αυτήν που προέκυπτε θεωρητικά μέσα από τους νόμους του Νεύτωνα για την κίνηση των σωμάτων και την βαρύτητα. Εξίσου παράξενη «συμπεριφορά», όμως, επιδείκνυε και ο Ερμής, το περιήλιο του οποίου περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο, με τρόπο που δεν μπορούσε να ερμηνευθεί αποκλειστικά με βάση τις αρχές της Νευτώνειας φυσικής. Δύο ήταν οι πιθανές λύσεις των αναντιστοιχιών αυτών: είτε οι παρατηρούμενες τροχιακές διακυμάνσεις των δύο πλανητών οφείλονταν στην βαρυτική έλξη ενός άγνωστου ως τότε πλανήτη, είτε οι γνώσεις μας για την βαρύτητα ήταν ελλιπείς.

Στην περίπτωση του Ουρανού, ο Γάλλος μαθηματικός Urbain Joseph Le Verrier (1811–1877) και ο Άγγλος μαθηματικός John Couch Adams (1819–1892) υποστήριξαν ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλον ότι ίσχυε το πρώτο, ότι δηλαδή οι διαφορές αυτές οφείλονταν στην βαρυτική έλξη ενός άγνωστου έως τότε πλανήτη. Η ανακάλυψη με τηλεσκόπιο του πλανήτη αυτού το 1846 από τον Γερμανό αστρονόμο Johann Gottfried Galle (1812–1910) στην τροχιά που είχαν υπολογίσει οι δύο επιστήμονες επιβεβαίωσε τους σχετικούς υπολογισμούς και οι πλανήτες του Ηλιακού μας συστήματος αυξήθηκαν κατά έναν. Ο πλανήτης αυτός ονομάστηκε Ποσειδώνας.

Χρησιμοποιώντας την Γενική Θεωρία της Σχετικότητας (ΓΘΣ), αντιθέτως, ο Αϊνστάιν (1879–1955) απέδειξε το 1915 ότι η λύση του μυστηρίου στην περίπτωση του Ερμή δεν ήταν η βαρυτική επιρροή ενός άγνωστου πλανήτη, αλλά η ελλιπής κατανόηση της βαρύτητας στο πιο θεμελιώδες επίπεδο. Πραγματικά, ο πρώτος θρίαμβος της νέας αυτής θεωρίας του Αϊνστάιν για την βαρύτητα ήταν η εντυπωσιακής ακρίβειας θεωρητική πρόβλεψη αυτής ακριβώς της μετάπτωσης του περιηλίου του Ερμή, που η Νευτώνεια φυσική αδυνατούσε να ερμηνεύσει.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι, τηρουμένων των αναλογιών, η ίδια περίπου αναντιστοιχία μεταξύ θεωρίας και παρατήρησης όσον αφορά στις κινήσεις των άστρων στους γαλαξίες και των γαλαξιών στα γαλαξιακά σμήνη οδήγησε στην υπόθεση της σκοτεινής ύλης. Περισσότερες πληροφορίες για την σκοτεινή ύλη μπορείτε να αντλήσετε από το βιβλίο της ψηφιακής παράστασης «Αναζητώντας την Σκοτεινή Ύλη», στον ακόλουθο σύνδεσμο:

https://www.eef.edu.gr/media/2632/anazhtwntas-thn-skoteinh-ulh_web.pdf

https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4120931685/2020/09/23/-

Μια Οδύσσεια προς τον Ποσειδώνα και τον Τρίτωνα.

Το μοναδικό διαστημικό σκάφος που έχει προσεγγίσει μέχρι σήμερα τον πλανήτη Ποσειδώνα και τον δορυφόρο του Τρίτωνα είναι το Voyager 2. Tα πρώτα σχέδια για την αποστολή των Voyager έγιναν χρόνια πριν την εκτόξευση, στα μέσα της δεκαετίας του 1965. Έτσι, το Voyager 2 εκτοξεύθηκε στις 20 Αυγούστου του 1977 (και το Voyager 1 λίγο αργότερα). Το Voyager 2 προσέγγισε τους πλανήτες Δία, Κρόνο Ουρανό και 12 χρόνια από την εκτόξευσή του, στις 25 Αυγούστου 1989, πέρασε σε απόσταση 4.600 χιλιομέτρων πάνω από τα νέφη του Ποσειδώνα.

Μια νέα πρόταση που θα σπάσει το ρεκόρ του Voyager 2 εξερευνώντας με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τον πλανήτη Ποσειδώνα και τους δορυφόρους, ονομάζεται Neptune Odyssey:

Στην παραπάνω εικόνα βλέπουμε τo πυρηνοκίνητο διαστημικό σκάφος της αποστολής Neptune Odyssey να κατευθύνεται στον πλανήτη Ποσειδώνα (πάνω). Θα μεταφέρει δύο διαστημοσυσκευές, εκ των οποίων η πρώτη θα διερευνήσει την ατμόσφαιρα του πλανήτη (μέσον) και η δεύτερη την επιφάνεια του Τρίτωνα (κάτω).

Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε την ιδέα της Οδύσσειας προς τον πλανήτη Ποσειδώνα (και των δορυφόρων του, ιδιαίτερα του Τρίτωνα). Αν υιοθετηθεί η πρόταση από την ΝΑSA η εκτόξευση θα γίνει το 2033, ενώ το κύριο διαστημικό σκάφος αναμένεται να φτάσει στον Ποσειδώνα, το 2049! Δηλαδή όταν η ηλικία σας θα είναι Χ+28 έτη (όπου Χ η σημερινή σας ηλικία).

https://physicsgg.me/2021/07/18/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bf%ce%b4%cf%8d%cf%83%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%bf%cf%83%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf/

Η κλιματική αλλαγή στον πλανήτη Ποσειδώνα.

Η ανεξήγητη πτώση της θερμοκρασίας του κατά 8 βαθμούς Κελσίου.

Θερμικές εικόνες του Ποσειδώνα που λήφθηκαν από το όργανο VISIR του Πολύ Μεγάλου Τηλεσκοπίου από το 2006 έως 2021, που δείχνουν τον Ποσειδώνα να ψύχεται σταδιακά

Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος, κατά σειρά απόστασης από τον ήλιο, πλανήτης του ηλιακού συστήματος. Ολοκληρώνει μια περιφορά γύρω από τον ήλιο κάθε 164,8 χρόνια και η μέση απόστασή του από τον Ήλιο είναι 30,1 αστρονομικές μονάδες (4,5 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα). Είναι ένας από τους ψυχρότερους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος με θερμοκρασίες που φτάνουν στις κορυφές των νεφών του έως και -218 ^oC (*).Οι αστρονόμοι αναλύουν θερμικές υπέρυθρες εικόνες του Ποσειδώνα από διάφορα τηλεσκόπια εδώ και 20 χρόνια. Οι παρατηρήσεις που χρονολογούνται από το 2003 δείχνουν ότι η θερμοκρασία στο νότιο ημισφαίριο του πλανήτη πέφτει, παρά το γεγονός ότι αυτές οι μετρήσεις έγιναν στις αρχές της εποχής του καλοκαιριού.Εξαιτίας του καλοκαιριού στο νότιο ημισφάιριο του Ποσειδώνα, αναμένουμε οι θερμοκρασίες να αυξάνονται αργά με την πάροδο του χρόνου. Αλλά οι μετρήσεις δείχνουν το αντίθετο, ότι η θερμοκρασία έπεσε κατά 8°C περίπου, μέσα σε 15 χρόνια. Οι παρατηρήσεις αποκάλυψαν επίσης και μια έκπληξη κοντά στο νότιο πόλο του πλανήτη. Μεταξύ 2018 και 2020, μια περιοχή θερμάνθηκε κατά περίπου 11°C, μια μη αναμενόμενη γρήγορη μεταβολή, δεδομένου ότι στον Ποσειδώνα το έτος διαρκεί 165 γήινα χρόνια και μια εποχή διαρκεί πάνω από 40 χρόνια, οπότε θα περιμέναμε αυτές οι αλλαγές να είναι πολύ πιο αργές.Δεν είναι σαφές τι προκαλεί αυτές τις δύο αντίθετες μεταβολές στην ατμόσφαιρα του Ποσειδώνα. Η ταχεία θέρμανση θα μπορούσε απλώς να οφείλεται στον καιρό – παρόμοια θέρμανση παρατηρήθηκε στον Κρόνο κατά τη διάρκεια σχηματισμού μιας τεράστιας καταιγίδας στον βόρειο πόλο του – αλλά η μακροπρόθεσμη ψύξη είναι μάλλον πιο περίπλοκη. Θα μπορούσε ίσως να σχετίζεται με τον 11ετή κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας, που επηρεάζει την χημεία στην ατμόσφαιρα του πλανήτη ή κάποια εποχιακή διαδικασία που δεν κατανοούμε πλήρως.Επειδή οι εποχές στον Ποσειδώνα έχουν μεγάλη διάρκεια, θα χρειαστεί κάποιος χρόνος μέχρι να καταλάβουμε τι προκαλεί αυτές τις περίεργες αλλαγές στο κλίμα του. Χρειαζόμαστε δηλαδή μερικές δεκαετίες παρατηρήσεων ακόμα μέχρι να λυθεί το μυστήριο!

https://physicsgg.me/2022/04/12/κλιματική-αλλαγή-στον-πλανήτη-ποσει

Ο πλανήτης Ποσειδώνας με την υπέρυθρη όραση του James Webb.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb έδειξε για μια ακόμη φορά τις δυνατότητές του, φωτογραφίζοντας τον Ποσειδώνα και τους δακτυλίους του. Είναι οι πιο καθαρές φωτογραφίες των δακτυλίων του μακρινού πλανήτη που έχουν τραβηχτεί εδώ και πάνω από τρεις δεκαετίες, από τότε που είχαν φωτογραφηθεί από το περαστικό σκάφος Voyager 2 το 1989.Μερικοί από τους δυναμικούς δακτυλίους του Ποσειδώνα είναι η πρώτη φορά που φωτογραφίζονται, ενώ άλλοι ποτέ έως τώρα δεν είχαν παρατηρηθεί τόσο καθαρά. Ο Ποσειδώνας, ο οποίος απέχει από τον Ήλιο 30 φορές περισσότερο από ό,τι η Γη, έχει γοητεύσει τους αστρονόμους από τότε που ανακαλύφθηκε το 1846. Χρειάζεται 164 έτη για μια πλήρη περιφορά πέριξ του Ήλιου (αυτή είναι η διάρκεια του έτους του).Ο πλανήτης χαρακτηρίζεται παγωμένος γίγαντας και, σε σύγκριση με τους δύο άλλους γιγάντιους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος, τον Δία και τον Κρόνο, είναι πολύ πιο  πλούσιος σε χημικά στοιχεία βαρύτερα από το υδρογόνο και το ήλιο.

Το Webb φωτογράφησε επίσης επτά από τα 14 γνωστά φεγγάρια του Ποσειδώνα, με πιο παράξενο τον Τρίτωνα που είναι καλυμμένος από παγωμένο συμπυκνωμένο άζωτο και ανακλά το 70% περίπου του ηλιακού φωτός που πέφτει πάνω του, με αποτέλεσμα να φαίνεται πολύ πιο λαμπερός από τον ίδιο τον Ποσειδώνα. Περαιτέρω παρατηρήσεις του Ποσειδώνα και του Τρίτωνα με το Webb προγραμματίζονται για το 2023.

https://physicsgg.me/2022/09/21/ο-πλανήτης-ποσειδώνας-με-την-υπέρυθρη/

Η μυστηριώδης εξαφάνιση των νεφών του Ποσειδώνα.

Η εξαφάνιση των νεφών του αερίου γίγαντα συνδέεται με τον 11ετή κύκλο του ήλιου

Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος, κατά σειρά απόστασης από τον Ήλιο, πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος. Δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, ενώ αν παρατηρηθεί με ισχυρό τηλεσκόπιο μοιάζει με πράσινο δίσκο. Είναι τέταρτος μεγαλύτερος πλανήτης σε διάμετρο στο ηλιακό σύστημα με τη μάζα του να είναι 17 φορές μεγαλύτερη από τη μάζα της Γης. Περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο μία φορά κάθε 164,8 χρόνια και η μεγάλη του απόσταση από εμάς καθώς και το γεγονός ότι δεν έχουν οργανωθεί κάποιες αποστολές παρατήρησης και εξερεύνησης του παρά μόνο κάποια γρήγορα περάσματα ορισμένων διαστημικών σκαφών όπως το Voyager 2 δεν έχουν επιτρέψει στους επιστήμονες να κατανοήσουν σε βάθος τα κάθε είδους φαινόμενα που εξελίσσονται στον πλανήτη καθώς και οι αλληλεπιδράσεις του με το διαστημικό του περιβάλλον.Ενα από τα πιο χαρακτηριστικά εμφανισιακά στοιχεία του Ποσειδώνα είναι τα λευκά νέφη που υπάρχουν διάσπαρτα στη μπλε ατμόσφαιρα του. Από το 2019 άρχισε να παρατηρείται μια σταδιακή μείωση των λευκών νεφών στον Ποσειδώνα ώσπου τελικά εξαφανίστηκαν με ελάχιστα να κάνουν την εμφάνιση τους στο νότιο πόλο του πλανήτη. Το φαινόμενο πονοκεφαλιάζει τους επιστήμονες αφού τα τελευταία 30 χρόνια όπου υπήρχαν και συχνές καταγραφές εικόνων του Ποσειδώνα από διαστημικά τηλεσκόπια και κυρίως από το Hubble δεν είχε εντοπισθεί ξανά απουσία των νεφών του πλανήτη.Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Icarus» ερευνητική ομάδα υποστηρίζει ότι η εξαφάνιση των νεφών οφείλεται στην ηλιακή δραστηριότητα και πιο συγκεκριμένα στον 11ετη κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας η οποία επηρεάζει σε διάφορα επίπεδα και τη Γη αφού ως γνωστόν όταν η ηλιακή δραστηριότητα είναι πιο έντονη παράγονται έντονα φαινόμενα όπως οι γεωμαγνητικές καταιγίδες που φτάνουν στον πλανήτη μας παράγοντας ατμοσφαιρικά φαινόμενα όπως το σέλας προκαλώντας παράλληλα προβλήματα στους τηλεπικοινωνιακούς δορυφόρους και τα ηλεκτρικά δίκτυα.Σύμφωνα με τους ερευνητές Ποσειδώνας δέχεται ισχυρή ηλιακή υπεριώδη ακτινοβολία η οποία προκαλεί φωτοχημικές αντιδράσεις στον μηχανισμό δημιουργίας των νεφών του Πλανήτη οι οποίες εμποδίζουν την παραγωγή αυτών των νεφών.«Ακόμα και τώρα, τέσσερα χρόνια αργότερα, οι πιο πρόσφατες εικόνες που τραβήξαμε τον περασμένο Ιούνιο εξακολουθούν να δείχνουν ότι τα σύννεφα δεν έχουν επιστρέψει στα προηγούμενα επίπεδα. Αυτό είναι εξαιρετικά συναρπαστικό και απροσδόκητο, ειδικά αφού η προηγούμενη περίοδος χαμηλής δραστηριότητας σύννεφων του Ποσειδώνα δεν ήταν τόσο δραματική και παρατεταμένη» αναφέρει ο Εράντι Τσάβες, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Κέντρο Αστροφυσικής Χάρβαρντ-Σμιθσόνιαν στις ΗΠΑ επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.«Είναι συναρπαστικό να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τηλεσκόπια στη Γη για να μελετάμε το κλίμα ενός κόσμου που απέχει περισσότερο από 3 δισεκατομμύρια χλμ. από εμάς. Η πρόοδος στην τεχνολογία και οι παρατηρήσεις μας επέτρεψαν να μελετήσουμε τα ατμοσφαιρικά μοντέλα του Ποσειδώνα, τα οποία είναι βασικά για την κατανόηση της συσχέτισης μεταξύ του κλίματος του πλανήτη και του ηλιακού κύκλου» λέει ο Κάρλος Αλβάρεζ, αστρονόμος στο Αστεροσκοπείο Keck στη Χαβάη, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

πηγή: https://www.naftemporiki.gr/techscience/1506091/o-ilios-exafanise-ta-synnefa-toy-poseidona-vinteo/ – https://www.livescience.com/space/neptune/all-of-neptunes-clouds-have-mysteriously-disappeared-and-the-sun-may-be-to-blame