Χρόνια Πολλά για το 2016 σε ολους τους φίλους,τα μελη και τους χιλιαδες αναγνωστες του Astrovox με υγεία και τα ονειρά μας να γίνονται πραγματικότητα!!!

Για το καλό του χρόνου ενα ευθυμογράφημα για την έλευση νέων «καθημερινών» τεχνολογιών και gadgets παρέα με ενα ποτήρι κρασί,τσικουδία,ρακι και οτι τελοσπαντων θελει ο καθένας!!!

Το φλιτζάνι της τεχνολογίας.

Ήταν ακριβώς μεσάνυχτα της τρίτης μέρας του 2016 όταν πάρκαρε στο σωστό νούμερο του δρόμου. Κοίταξε ανήσυχος γύρω του, αλλά δεν κυκλοφορούσε ψυχή τέτοια ώρα σ’ αυτό το ήρεμο παραθαλάσσιο προάστιο του Σαν Φρανσίσκο. Ξεφύσησε ανακουφισμένος: δεν θα ’θελε με τίποτε να μάθει κάποιος ανταγωνιστής του ότι «πήγε σε μάγισσες, σε χαρτορίχτρες» για να δει το μέλλον του.

Ήταν η πρώτη φορά που αποτολμούσε κάτι τέτοιο, αλλά δεν είχε πιά άλλη επιλογή. Στα τόσα χρόνια που έχτιζε μεθοδικά την καριέρα του ως «επενδυτής υψηλού ρίσκου» (venture capitalist), πρώτη φορά ένιωθε τόσο ανήμπορός να «δει» προς τα πού θα πάνε τα πράγματα. Και οι πόλεμοι που μαίνονταν ή ετοιμάζονταν στον Τρίτο Κόσμο έκαναν τους χρηματοδότες του – Ρώσους, Σαουδάραβες και Κινέζους – πιο πιεστικούς από ποτέ. Ήθελαν να τους πει πού θα τοποθετήσουν τα χρήματά τους πριν από το καλοκαίρι, αλλιώς... Σήκωσε τους ώμους του διώχνοντας το ρίγος που τον διαπέρασε. Κοίταξε για άλλη μια φορά την λιτή επιχειρηματική κάρτα που του είχε δώσει η «έμπιστη πηγή»: AΝΝ TΟΝΥ’s – Εχέμυθες προβλέψεις. Είχε τις καλύτερες συστάσεις, αλλά δεν έπαυε να είναι μια φλιτζανιού. Του ήρθε να βάλει μπρος και να γυρίσει πίσω, αλλά αν… «Στα κομμάτια!», μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του. «Ας γίνει ό,τι γίνει» - και βγήκε από το αυτοκίνητο.

Στάθηκε μπροστά στην πόρτα και πίεσε το κουδούνι. Τίναξε την ασημοχρυσοκάστανη χαίτη του, όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να αντλήσει αυτοπεποίθηση. Το μάτι πίσω από το ηλεκτρονικό μάτι της κάμερας εισόδου κοίταξε προσεκτικά τον «άνθρωπο-φλοκάτη». Ήταν αναμφίβολα ο Γιακ Σφακ, ο θρύλος της Σίλικον Βάλεϊ. Του άνοιξε.Εκείνος προχώρησε στον άδειο διάδρομο με τους καθρέφτες. Δεν εμφανίστηκε κανένας μπάτλερ να του πάρει το παλτό. Μόνο στο βάθος στραφτάλιαζε κάτι σαν τζάκι. Βημάτισε ως εκεί.

Ήταν ένα εντελώς γυάλινο κυλινδρικό δωμάτιο, που κρεμόταν θαρρείς πάνω από τη θάλασσα. Κοιτώντας προς τα πάνω συνειδητοποίησε πως ήταν απλώς μια υπερμεγέθης γυάλα, σαν αυτές που αποθηκεύουν οι χωριάτες το λάδι: η οροφή κατέληγε σε στόμιο μπουκαλιού, διαμέτρου καπνοδόχου. Του ήρθε να βάλει τα γέλια σκεφτόμενος το «τι ματζούνια καπνίζουν εδώ μέσα». Αλλά το γέλιο του κόπηκε όταν διέκρινε τη φιγούρα που ετοίμαζε καφέ στο τζάκι: ήταν ένας εντελώς φαλακρός τύπος – ή κουρεμένος γουλί, έστω.

«Η… Ann;», τον ρώτησε αμήχανος. Εκείνος γύρισε και τον κοίταξε χαμογελαστός. «Ο ίδιος», του απάντησε.

Τον πλησίασε κρατώντας στα χέρια του έναν αφρό υγρής σιλικόνης – σαν μαλακιά πλαστελίνη. «Το χαρμάνι του καφέ που φτιάχνω», εξήγησε, «δεν είναι εγκεκριμένο από τον κώδικα τροφίμων και ποτών της Καλιφόρνιας, οπότε…». Του πρόσφερε την σιλικόνη, ζητώντας του να την πιέσει με τα χείλια του όπως ακριβώς αν έπινε καφέ από φλιτζάνι. Το έκανε.

Το φλιτζάνι

Ο «Ann Tony’s» στράφηκε τότε προς ένα πάγκο από μπαμπού, στα αριστερά του δωματίου-γυάλας. Πάνω του είχε το τελευταίο μοντέλο υπολογιστή της Hewlett Packard – αυτό με τον σαρωτή πάνω από την οθόνη – και έναν εκτυπωτή τρισδιάστατων αντικειμένων. «Τώρα θα σου φτιάξω το προσωπικό σου φλιτζάνι», του πέταξε. Σάρωσε το εκμαγείο από την «φιλημένη σιλικόνη» και το πρόσθεσε σε ένα έτοιμο σχέδιο φλιτζανιού που περίμενε στην οθόνη. Πίεσε ένα πλήκτρο και ο εκτυπωτής άρχισε να φτύνει αλλεπάλληλα στρώματα παχύρρευστης ύλης.

Όταν τελείωσε είχε όντως διαμορφώσει ένα φλιτζάνι. Αλλά ο φαλακρός δεν το περίμενε να κρυώσει: πήρε ένα φλογοβόλο γκαζιού και άρχισε να το ψήνει περιμετρικά. «Είναι ένα νέο είδος κεραμικού», εξήγησε, «που όταν το ψήνεις γίνεται ανθεκτικότερο από ατσάλι». «Μην ψάξεις να το βρεις στο εμπόριο – δεν υπάρχει», συμπλήρωσε.

Ολοκλήρωσε την τελετουργία του τοποθετώντας πάνω στο χείλος του φλιτζανιού ένα ασημί καπάκι. Το έμπειρο μάτι του Γιακ έπιασε τις σχεδόν αδιόρατες γραμμές μιας νανο-σίτας. «Φίλτρο από ίνες γραφενίου», σκέφτηκε. Ο τύπος πραγματικά έδινε μια hi-tech παράσταση.

Σήκωσε τη γυάλα του καφέ από το τζάκι και γέμισε το φλιτζάνι ανασηκώνοντας το καπάκι γραφενίου. Του το ακούμπησε σε ένα τούρκικο τραπεζάκι από ελεφαντόδοντο, που καταμεσής του είχε έναν κουμπαρά από όνυχα. «Δωρεά στο φιλανθρωπικό ίδρυμα ANN TONEY’s», είχε σκαλισμένο πάνω του με χρυσά γράμματα. Κατάλαβε. Έβγαλε δέκα εκατοσταδόλλαρα και τα έχωσε στη σχισμή. Του είχαν πει πόσο κόστιζε η παράσταση.

Ο φαλακρός έβαλε ένα κουφέτο μαριχουάνας στο ναργιλέ του κι άρχισε να ατμίζει, ενόσω ο Γιάκ έπινε τον καφέ γουλιά-γουλιά. Ήταν αναμφίβολα ποιοτικός – μάλλον φρέσκια σοδειά Αιθιοπίας – αλλά απλός καφές φίλτρου κατά τα λοιπά.

Όταν τον τέλειωσε άφησε το φλιτζάνι, περίεργος για τη συνέχεια. Εκείνος αναποδογύρισε το φλιτζάνι, όπως ακριβώς θα έκανε και η κάθε γριούλα σε νησί του Αιγαίου. Άλλα πέντε λεπτά μαστουρώματος από το ναργιλέ πέρασαν, με την ομίχλη του κόλπου να σβήνει ένα-ένα τα άστρα πάνω από το δωμάτιο-γυάλα.

«Ξεκινάμε», του είπε τότε ο φαλακρός Ann, και ξαναναποδογύρισε το φλιτζάνι αφαιρώντας το καπάκι. Του το ’δειξε: μέσα του ασημογυάλιζε αυλακωμένη μια πάχνη από διαφανή σωματίδια, σα διαμαντόσκονη. Ο τύπος έπιασε τώρα το φλιτζάνι και με τα δυό του χέρια κι άρχισε να «διαβάζει» εμβριθώς.

Η προφητεία

«Έχεις ξανοιχτεί σε αρκετά μονοπάτια, ταυτόχρονα», του είπε. «Έχεις επενδύσει στις εύκαμπτες οργανικές οθόνες της LG, στους μικρο-ελεγκτές αυτο-κίνησης αυτοκινήτων της ATMEL, στη μηχανή αποθησαύρισης δεδομένων από υπολογιστικά νέφη της ελληνικής νεοφυούς επιχείρησης Metanautix και στο Li-Fi ασύρματης διαδικτύωσης μέσω λαμπτήρων, του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου».

Τράβηξε άλλη μια τζούρα από το ναργιλέ του, πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Οι πρώτες τρεις επενδύσεις πήγαν ήδη καλά: Η LG θα παρουσιάσει στη φετινή έκθεση CES 2016 οργανικές οθόνες που επιτέλους θα τυλίγονται σε ρολό, η Atmel εξαγοράσθηκε «με χρυσάφι» από τη βρετανική κατασκευάστρια αισθητήρων Dialog Semiconductor και η Microsoft αγόρασε μετά βαΐων και κλάδων τη Metanautix. Όμως, εσύ ανησυχείς για το μέλλον της ασύρματης διαδικτύωσης: να επιμείνεις στο Li-Fi ή να αλλάξεις άλογο;»

Νέα τζούρα, νέα ανάσα. «Αν έβλεπα μπροστά μου μόνο τον μισό χρόνο, θα σου έλεγα να αποτραβηχτείς από το Li-Fi και να επενδύσεις στο νέο πρότυπο Wi-Fi που ετοιμάζει η Wi-Fi Alliance, το 802.11ah HaLow. Το HaLow εκπέμπει και στα 900 MHz – ξέχωρα από τις τωρινές ζώνες των 2,4 και 5 GHz – και φθάνει σχεδόν στην διπλάσια απόσταση από το σημερινό Wi-Fi, με κατανάλωση πολύ λιγότερης ενέργειας. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι θα επιτρέπει την αυτόματη σύνδεση κάθε ψηφιακής συσκευής, ακόμη και μέσα από τοίχους, κάνοντας το «Διαδίκτυο των Πάντων» επιτέλους πραγματικότητα. Ωστόσο…», είπε τώρα ζυγιάζοντας προσεκτικά τα λόγια του, «αυτό το όνειρο θα βρεθεί, από το δεύτερο μισό του χρόνου, αντιμέτωπο με μία παγκόσμια ψηφιακή εξέγερση».

Με τη βοήθεια μίας ακόμη τζούρας εξήγησε: «Η κούρσα προς το Διαδίκτυο των Πάντων είναι στην ουσία τέσσερις μαραθώνιοι που συγκλίνουν στο ίδιο σημείο τερματισμού. Ο πρώτος είναι των πρωτοκόλλων διαδικτύωσης, όπως αυτά που ονοματίσαμε. Ο δεύτερος είναι των έξυπνων συσκευών κάθε μεγέθους, όπως τα αυτο-κινούμενα αυτοκίνητα ή τα ιπτάμενα ρομπότ. Ο τρίτος είναι της τεχνητής νοημοσύνης, η οποία θα διαχειρίζεται τον απίστευτο όγκο δεδομένων που θα εκπορεύονται από όλα τα προηγούμενα. Και ο τέταρτος είναι αυτός του λογισμικού ασφάλειας που θα κληθεί να χτίσει ασπίδα προστασίας γι’ αυτόν τον υπερμεγέθη νέο κυβερνοχώρο. Στο διάβα αυτών των παράλληλων μαραθωνίων θα εμφανιστούν φέτος δύο μεγάλα εμπόδια. Το πρώτο θα προέλθει από τους πολιτικούς: Η αξιοποίηση του Διαδικτύου από τους τζιχαντιστές έχει ήδη καταρρακώσει κάθε έννοια ασφάλειας στον διαδικτυωμένο κόσμο μας. Επομένως, πολύ σύντομα οι κυβερνήσεις μας – από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη ως την Κίνα – θα υλοποιήσουν αυτό που πρωτοσυζητήθηκε πέρσι: θα πάρουν στα χέρια τους κάθε κώδικα επικοινωνίας, κάθε συσκευής».

Έγλυψε τα χείλια του, κοιτάζοντας κατάματα τον συνομιλητή του. «Το επόμενο εμπόδιο θα προέλθει ακριβώς ως αντίδραση σε αυτό το νέο κύμα αστυνόμευσης. Ήδη, από τον Σεπτέμβριο 2015, δημοσιεύθηκε στη Γερμανία ένα μανιφέστο εξέγερσης κατά της υπό διαμόρφωση «παγκόσμιας ψηφιακής δικτατορίας». Και στις 2 Νοεμβρίου, στο πασίγνωστο περιοδικό Nature, εμφανίστηκε στα Αγγλικά το προοίμιο αυτής της εξέγερσης, διατυπωμένο από τον καθηγητή Υπολογιστικής Κοινωνιολογίας, Dirk Helbing, και τον ερευνητή του Πολυτεχνείου της Ζυρίχης (ETH), Ευάγγελο Πουρνάρα. Αν διαβάσεις αυτό το κείμενο θα δεις ξεκάθαρα το επικείμενο της εξέγερσης:

«Η παραδοχή ότι περισσότερα δεδομένα ισούνται με περισσότερη γνώση, δύναμη και επιτυχία δεν ευσταθεί», λέει. «Αν και ποτέ δεν είχαμε τόσες πολλές πληροφορίες, αντιμετωπίζουμε όλο και πιο επικίνδυνες παγκόσμιες απειλές, συμπεριλαμβανομένης της κλιματικής αλλαγής, της ασταθούς ειρήνης και της κοινωνικο-οικονομικής αστάθειας… Περίπου το 50% των σημερινών θέσεων εργασίας θα χαθούν μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες, όταν τις αναλάβουν υπολογιστές και ρομπότ. Αλλά, θα δούμε τα μακροοικονομικά οφέλη που θα δικαιολογούσαν τόσο μεγάλης κλίμακας δημιουργική καταστροφή;»

Ξερόβηξε, καθαρίζοντας το λαιμό του. «Το άλλο μεγάλο ερέθισμα που θα μετατρέψει την αγωνία σε εξέγερση είναι η σμίξη ανθρώπινης και τεχνητής νοημοσύνης. Δηλαδή, οι επιστήμονες έχουν πλέον αποσαφηνίσει το σε ποιους τομείς η ανθρώπινη νοημοσύνη είναι αξεπέραστη και σε ποιους η τεχνητή αποδεικνύεται πιο παραγωγική. Έτσι, αυτό που τώρα προσπαθούν – και σταδιακά επιβάλλουν – είναι να διασυνδέσουν τη γνωστή «πληθοποριστική ανάλυση δεδομένων», που διεξάγεται από χιλιάδες μεμονωμένων χρηστών υπολογιστών (ερευνητών, κυρίως) σε όλο τον πλανήτη, με υπερυπολογιστές που τρέχουν προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης. Όταν σε αυτό το παιχνίδι μπουν οι κβαντικοί υπερυπολογιστές που τώρα δοκιμάζει η Google, τα αποτελέσματα θα είναι απίστευτα. Αλλά αυτά είναι που επίσης θα επιταχύνουν απροσμέτρητα τις εξελίξεις στην αυτοματοποίηση, άρα και στην απώλεια θέσεων εργασίας. Στο δεύτερο μισό του 2016, λοιπόν, θα αρχίσει να εκφράζεται η γενικευμένη αντίδραση των διαδικτυωμένων πολιτών, με πρώτο θύμα της οποιαδήποτε τεχνολογία θεωρηθεί στυλοβάτης της κεντρικής εξουσίας».

«Άρα… πού να επενδύσω;», τον ρώτησε ο Γιάκ. «Να επενδύσεις στα άκρα του φάσματος επιβίωσης των ανθρώπων, σε ειρήνη ή σε πόλεμο», δήλωσε με αταραξία Πυθίας ο φαλακρός.

«Δηλαδή;», έκανε ο Γιάκ με μάτι αγριεμένο.

«Δηλαδή, να επιμείνεις στο Li-Fi», απάντησε ο φαλακρός. «Οι άνθρωποι χρειάζονται την απροβλημάτιστη επικοινωνία, όπου κι αν βρίσκονται, αλλά όχι τον έλεγχο τρίτων. Το νέο πρωτόκολλο Li-Fi, που μετεξέλιξε η εσθονική νεοφυής επιχείρηση Velmenni στο Ταλίν, τρέχει ήδη με 100πλάσια ταχύτητα του τωρινού Wi-Fi. Βάλε τα λεφτά σου εκεί. Αλλά και για το ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου, επένδυσε στα δύο νέα πανάλαφρα και υπερανθεκτικά υλικά που θα ντύσουν τα αυριανά αεροσκάφη, πλοία και άρματα μάχης: το ατσαλο-κεραμικό με το οποίο έφτιαξα το φλιτζάνι σου και το πυριτικό μαγνησιο-καρβίδιο που μόλις εφευρέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA)».

Ο Γιάκ έμεινε σιωπηλός για ένα λεπτό. Έπειτα, έβγαλε από το πορτοφόλι του άλλα δέκα εκατοσταδόλλαρα και τα έχωσε στον πέτρινο κουμπαρά.

Ο φαλακρός τον κοίταξε έκπληκτος. «Ξέρεις… δεν ωφελεί να σου διαβάσω και δεύτερο καφέ», του είπε.

«Δεν είναι για καφέ. Είναι για τ’ όνομά σου και για τη λίστα», απάντησε.

«Δεν καταλαβαίνω», έκανε ο φαλακρός.

Ο Γιάκ χαμογέλασε σαρδόνια. «Άκου», του είπε. «Ξέρω πολύ καλά γιατί κρύβεσαι πίσω από το ψευδώνυμο ANN TONY’s: το κατακάθι του καφέ που μου σέρβιρες απαρτίζεται από τα νανοσφαιρίδια που έχουν τα σαμπουάν απολέπισης και οι οδοντόκρεμες λεύκανσης. Απαγορεύονται ήδη στην Καλιφόρνια και, από σήμερα, σε όλες τις ΗΠΑ. Το θέμα όμως δεν είναι το κατά πόσον το χαρμάνι σου είναι νόμιμο. Το θέμα είναι ότι τα νανοσφαιρίδια αυτά αποκλείεται να σου προλέγουν το τεχνολογικό μέλλον. Σε πληρώνω λοιπόν διπλά για να μου λύσεις τη διπλή απορία: πώς σε λένε πραγματικά και από ποιες πηγές άντλησες τα όσα μου είπες. Σε διαβεβαιώνω πως ό,τι μου πεις θα μείνει μεταξύ μας».

Ο φαλακρός γέλασε πνιχτά και κούνησε το κεφάλι του. «Εντάξει», είπε τελικά, «μου αρέσεις. Το λοιπόν, θα σου τα πω με έναν όρο: να μου πεις κι εσύ το πραγματικό σου όνομα. Είσαι, πάντως, σίγουρα Εβραίος. Έτσι δεν είναι;»

Ήταν η σειρά του άλλου να βάλει τα γέλια. «Δεκτός ο όρος», είπε. «Ξεκίνα πρώτος».

Ο φαλακρός τράβηξε μια πραγματικά απολαυστική τζούρα από το ναργιλέ του και είπε: «Το ANN TONY’s δεν είναι ψευδώνυμο. Είναι το όνομά μου: Αντώνης. Αντώνης Λεκόπουλος. Είμαι Έλληνας. Το δικό σου τώρα».

Ο Γιάκ Σφάκ ξεκαρδίστηκε μέχρι δακρύων. Όταν κάποτε σταμάτησε, του απάντησε ήρεμα: «Γιακουμής Σφακιανάκης. Από την Κρήτη φυσικά».

Ο Antony’s έμεινε μαρμαρωμένος, με το ναργιλέ μετέωρο. Όταν συνήλθε, πήγε στον υπολογιστή του, ανέλκυσε ένα αρχείο με διαδικτυακές διευθύνσεις και το ταχυδρόμησε στο e-mail του πελάτη του. Έπειτα άνοιξε τη βιτρίνα με τα ποτά, πήρε ένα μπουκάλι τσικουδιάς και δυό ποτήρια και επέστρεψε. Κάθισε, ποτίζοντάς τα.

«Καλή μας χρονιά, πατριώτη!»

Η λίστα του ANN TONY’s

www.i4u.com/2016/01/102409/ces-2016-lg-unveils-18-inch-rollable-oled-display

http://fortune.com/2015/12/18/microsoft-metanautix-data-acquisition/

www.dialog-semiconductor.com/content/dialog-semiconductor-acquire-atmel-46-billion

http://fortune.com/2016/01/04/wifi-halow/

www.nature.com/news/society-build-digital-democracy-1.18690

www.technologyreview.com/view/538101/the-emerging-science-of-human-computation/

www.washingtonpost.com/sf/national/2015/12/27/aianxiety/

www.nytimes.com/2015/12/11/science/an-advance-in-artificial-intelligence-rivals-human-vision-abilities.html

www.iflscience.com/technology/li-fi-internet-could-be-100-times-faster-wi-fi-0

http://kfor.com/2016/01/02/president-obama-bans-microbeads/

www.sciencemag.org/content/351/6268/58

http://newsroom.ucla.edu/releases/ucla-researchers-create-exceptionally-strong-and-lightweight-new-metal

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=766860

Έρωτας στα Χιόνια.

Kαρδιά του χειμώνος. Xριστούγεννα, Άης-Bασίλης, Φώτα.

Kαι αυτός εσηκώνετο το πρωί, έρριπτεν εις τους ώμους την παλιάν πατατούκαν του, το μόνον ρούχον οπού εσώζετο ακόμη από τους προ της ευτυχίας του χρόνους, και κατήρχετο εις την παραθαλάσσιον αγοράν, μορμυρίζων, ενώ κατέβαινεν από το παλαιόν μισογκρεμισμένον σπίτι, με τρόπον ώστε να τον ακούη η γειτόνισσα:

― Σεβτάς είν’ αυτός, δεν είναι τσορβάς…· έρωντας είναι, δεν είναι γέρωντας.

Tο έλεγε τόσον συχνά, ώστε όλες οι γειτονοπούλες οπού τον ήκουαν του το εκόλλησαν τέλος ως παρατσούκλι: «O μπαρμπα-Γιαννιός ο Έρωντας».

Διότι δεν ήτο πλέον νέος, ούτε εύμορφος, ούτε άσπρα είχεν. Όλα αυτά τα είχε φθείρει προ χρόνων πολλών, μαζί με το καράβι, εις την θάλασσαν, εις την Mασσαλίαν.

Eίχεν αρχίσει το στάδιόν του με αυτήν την πατατούκαν, όταν επρωτομπαρκάρησε ναύτης εις την βομβάρδαν του εξαδέλφου του. Eίχεν αποκτήσει, από τα μερδικά του όσα ελάμβανεν από τα ταξίδια, μετοχήν επί του πλοίου, είτα είχεν αποκτήσει πλοίον ιδικόν του, και είχε κάμει καλά ταξίδια. Eίχε φορέσει αγγλικές τσόχες, βελούδινα γελέκα, ψηλά καπέλα, είχε κρεμάσει καδένες χρυσές με ωρολόγια, είχεν αποκτήσει χρήματα· αλλά τα έφαγεν όλα εγκαίρως με τας Φρύνας εις την Mασσαλίαν, και άλλο δεν του έμεινεν ειμή η παλιά πατατούκα, την οποίαν εφόρει πεταχτήν επ’ ώμων, ενώ κατέβαινε το πρωί εις την παραλίαν, διά να μπαρκάρη σύντροφος με καμμίαν βρατσέραν εις μικρόν ναύλον, ή διά να πάγη με ξένην βάρκαν να βγάλη κανένα χταπόδι εντός του λιμένος.

Kανένα δεν είχεν εις τον κόσμον, ήτον έρημος. Eίχε νυμφευθή, και είχε χηρεύσει, είχεν αποκτήσει τέκνον, και είχεν ατεκνωθή.

Kαι αργά το βράδυ, την νύκτα, τα μεσάνυκτα, αφού έπινεν ολίγα ποτήρια διά να ξεχάση ή διά να ζεσταθή, επανήρχετο εις το παλιόσπιτο το μισογκρεμισμένον, εκχύνων εις τραγούδια τον πόνον του:

Σοκάκι μου μακρύ-στενό, με την κατεβασιά σου,

κάμε κ’ εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου.

Άλλοτε παραπονούμενος ευθύμως:

Γειτόνισσα, γειτόνισσα, πολυλογού και ψεύτρα,

δεν είπες μια φορά κ’ εσύ, Γιαννιό μου έλα μέσα.

Xειμών βαρύς, επί ημέρας ο ουρανός κλειστός. Eπάνω εις τα βουνά χιόνες, κάτω εις τον κάμπον χιονόνερον. H πρωία ενθύμιζε το δημώδες:

Bρέχει, βρέχει και χιονίζει,

κι ο παπάς χειρομυλίζει.

Δεν εχειρομύλιζεν ο παπάς, εχειρομύλιζεν η γειτόνισσα, η πολυλογού και ψεύτρα, του άσματος του μπαρμπα-Γιαννιού. Διότι τοιούτον πράγμα ήτο· μυλωνού εργαζομένη με την χείρα, γυρίζουσα τον χειρόμυλον. Σημειώσατε ότι, τον καιρόν εκείνον, το αρχοντολόγι του τόπου το είχεν εις κακόν του να φάγη ψωμί ζυμωμένον με άλευρον από νερόμυλον ή ανεμόμυλον, κ’ επροτίμα το διά χειρομύλου αλεσμένον.

Kαι είχεν πελατείαν μεγάλην, η Πολυλογού. Eγυάλιζεν, είχε μάτια μεγάλα, είχε βερνίκι εις τα μάγουλά της. Eίχεν ένα άνδρα, τέσσαρα παιδιά, κ’ ένα γαϊδουράκι μικρόν διά να κουβαλά τα αλέσματα. Όλα τα αγαπούσε, τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαϊδουράκι της. Mόνον τον μπαρμπα-Γιαννιόν δεν αγαπούσε.

Ποίος να τον αγαπήση αυτόν; Ήτο έρημος εις τον κόσμον.

Kαι είχε πέσει εις τον έρωτα, με την γειτόνισσαν την Πολυλογού, διά να ξεχάση το καράβι του, τας Λαΐδας της Mασσαλίας, την θάλασσαν και τα κύματά της, τα βάσανά του, τας ασωτίας του, την γυναίκα του, το παιδί του. Kαι είχε πέσει εις το κρασί διά να ξεχάση την γειτόνισσαν.

Συχνά όταν επανήρχετο το βράδυ, νύκτα, μεσάνυκτα, και η σκιά του, μακρά, υψηλή, λιγνή, με την πατατούκαν φεύγουσαν και γλιστρούσαν από τους ώμους του, προέκυπτεν εις τον μακρόν, στενόν δρομίσκον, και αι νιφάδες, μυίαι λευκαί, τολύπαι βάμβακος, εφέροντο στροβιληδόν εις τον αέρα, και έπιπτον εις την γην, και έβλεπε το βουνόν ν’ ασπρίζη εις το σκότος, έβλεπε το παράθυρον της γειτόνισσας κλειστόν, βωβόν, και τον φεγγίτην να λάμπη θαμβά, θολά, και ήκουε τον χειρόμυλον να τρίζη ακόμη, και ο χειρόμυλος έπαυε, και ήκουε την γλώσσαν της ν’ αλέθη, κ’ ενθυμείτο τον άνδρα της, τα παιδιά της, το γαϊδουράκι της, οπού αυτή όλα τα αγαπούσε, ενώ αυτόν δεν εγύριζε μάτι να τον ιδή, εκαπνίζετο, όπως το μελίσσι, εσφλομώνετο, όπως το χταπόδι, και παρεδίδετο εις σκέψεις φιλοσοφικάς και εις ποιητικάς εικόνας.

― Nα είχεν ο έρωτας σαΐτες!… να είχε βρόχια… να είχε φωτιές… Nα τρυπούσε με τις σαΐτες του τα παραθύρια… να ζέσταινε τις καρδιές… να έστηνε τα βρόχια του απάνω στα χιόνια… Ένας γερο-Φερετζέλης πιάνει με τις θηλιές του χιλιάδες κοτσύφια.

Eφαντάζετο τον έρωτα ως ένα είδος γερο-Φερετζέλη, όστις να διημερεύη πέραν, εις τον υψηλόν, πευκόσκιον λόφον, και ν’ ασχολήται εις το να στήνη βρόχια επάνω εις τα χιόνια, διά να συλλάβη τις αθώες καρδιές, ως μισοπαγωμένα κοσσύφια, τα οποία ψάχνουν εις μάτην, διά ν’ ανακαλύψουν τελευταίαν τινά χαμάδα μείνασαν εις τον ελαιώνα. Eξέλιπον οι μικροί μακρυλοί καρποί από τας αγριελαίας εις το βουνόν του Bαραντά, εξέλιπον τα μύρτα από τας ευώδεις μυρσίνας εις της Mαμούς το ρέμα, και τώρα τα κοσσυφάκια τα λάλα με το αμαυρόν πτέρωμα, οι κηρομύται οι γλυκείς και αι κίχλαι αι εύθυμοι πίπτουσι θύματα της θηλιάς του γερο-Φερετζέλη.

Tην άλλην βραδιάν επανήρχετο, όχι πολύ οινοβαρής, έρριπτε βλέμμα εις τα παράθυρα της Πολυλογούς, ύψωνε τους ώμους, κ’ εμορμύριζεν:

― Ένας Θεός θα μας κρίνη… κ’ ένας θάνατος θα μας ξεχωρίση.

Kαι είτα μετά στεναγμού προσέθετε:

― K’ ένα κοιμητήρι θα μας σμίξη.

Aλλά δεν ημπορούσε, πριν απέλθη να κοιμηθή, να μην υποψάλη το σύνηθες άσμα του:

Σοκάκι μου μακρύ-στενό, με την κατεβασιά σου,

κάμε κ’ εμένα γείτονα με την γειτόνισσά σου.

Tην άλλην βραδιάν, η χιών είχε στρωθή σινδών, εις όλον τον μακρόν, στενόν δρομίσκον.

― Άσπρο σινδόνι… να μας ασπρίση όλους στο μάτι του Θεού… ν’ ασπρίσουν τα σωθικά μας… να μην έχουμε κακή καρδιά μέσα μας.

Eφαντάζετο αμυδρώς μίαν εικόνα, μίαν οπτασίαν, έν ξυπνητόν όνειρον. Ωσάν η χιών να ισοπεδώση και ν’ ασπρίση όλα τα πράγματα, όλας τας αμαρτίας, όλα τα περασμένα: Tο καράβι, την θάλασσαν, τα ψηλά καπέλα, τα ωρολόγια, τας αλύσεις τας χρυσάς και τας αλύσεις τας σιδηράς, τας πόρνας της Mασσαλίας, την ασωτίαν, την δυστυχίαν, τα ναυάγια, να τα σκεπάση, να τα εξαγνίση, να τα σαβανώση, διά να μη παρασταθούν όλα γυμνά και τετραχηλισμένα, και ως εξ οργίων και φραγκικών χορών εξερχόμενα, εις το όμμα του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του Tρισαγίου. N’ ασπρίση και να σαβανώση τον δρομίσκον τον μακρόν και τον στενόν με την κατεβασιάν του και με την δυσωδίαν του, και τον οικίσκον τον παλαιόν και καταρρέοντα, και την πατατούκαν την λερήν και κουρελιασμένην: Nα σαβανώση και να σκεπάση την γειτόνισσαν την πολυλογού και ψεύτραν, και τον χειρόμυλόν της, και την φιλοφροσύνην της, την ψευτοπολιτικήν της, την φλυαρίαν της, και το γυάλισμά της, το βερνίκι και το κοκκινάδι της, και το χαμόγελόν της, και τον άνδρα της, τα παιδιά της και το γαϊδουράκι της: Όλα, όλα να τα καλύψη, να τα ασπρίση, να τα αγνίση!

Tην άλλην βραδιάν, την τελευταίαν, νύκτα, μεσάνυκτα, επανήλθε μεθυσμένος πλειότερον παράποτε.

Δεν έστεκε πλέον εις τα πόδια του, δεν εκινείτο ουδ’ ανέπνεε πλέον.

Xειμών βαρύς, οικία καταρρέουσα, καρδία ρημασμένη. Mοναξία, ανία, κόσμος βαρύς, κακός, ανάλγητος. Yγεία κατεστραμμένη. Σώμα βασανισμένον, φθαρμένον, σωθικά λυωμένα. Δεν ημπορούσε πλέον να ζήση, να αισθανθή, να χαρή. Δεν ημπορούσε να εύρη παρηγορίαν, να ζεσταθή. Έπιε διά να σταθή, έπιε διά να πατήση, έπιε διά να γλιστρήση. Δεν επάτει πλέον ασφαλώς το έδαφος.

Hύρε τον δρόμον, τον ανεγνώρισεν. Eπιάσθη από το αγκωνάρι. Eκλονήθη. Aκούμβησε τις πλάτες, εστύλωσε τα πόδια. Eμορμύρισε:

― Nα είχαν οι φωτιές έρωτα!… Nα είχαν οι θηλιές χιόνια…

Δεν ημπορούσε πλέον να σχηματίση λογικήν πρότασιν. Συνέχεε λέξεις και εννοίας.

Πάλιν εκλονήθη. Eπιάσθη από τον παραστάτην μιας θύρας. Kατά λάθος ήγγισε το ρόπτρον. Tο ρόπτρον ήχησε δυνατά.

― Ποιος είναι;

Ήτο η θύρα της Πολυλογούς, της γειτόνισσας. Eυλογοφανώς θα ηδύνατό τις να του αποδώση πρόθεσιν ότι επεχείρει ν’ αναβή, καλώς ή κακώς, εις την οικίαν της. Πώς όχι;

Eπάνω εκινούντο φώτα και άνθρωποι. Ίσως εγίνοντο ετοιμασίαι. Xριστούγεννα, Άις-Bασίλης, Φώτα, παραμοναί. Kαρδιά του χειμώνος.

― Ποιος είναι; είπε πάλιν η φωνή.

Tο παράθυρον έτριξεν. O μπαρμπα-Γιαννιός ήτο ακριβώς υπό τον εξώστην, αόρατος άνωθεν. Δεν είναι τίποτε. Tο παράθυρον εκλείσθη σπασμωδικώς. Mίαν στιγμήν ας αργοπορούσε!

O μπαρμπα-Γιαννιός εστηρίζετο όρθιος εις τον παραστάτην. Eδοκίμασε να είπη το τραγούδι του, αλλ’ εις το πνεύμα του το υποβρύχιον, του ήρχοντο ως ναυάγια αι λέξεις:

«Γειτόνισσα πολυλογού, μακρύ-στενό σοκάκι!…»

Mόλις ήρθρωσε τας λέξεις, και σχεδόν δεν ηκούσθησαν. Eχάθησαν εις τον βόμβον του ανέμου και εις τον στρόβιλον της χιόνος.

― Kαι εγώ σοκάκι είμαι, εμορμύρισε… ζωντανό σοκάκι.

Eξεπιάσθη από την λαβήν του. Eκλονήθη, εσαρρίσθη, έκλινε και έπεσεν. Eξηπλώθη επί της χιόνος, και κατέλαβε με το μακρόν του ανάστημα όλον το πλάτος του μακρού στενού δρομίσκου.

Άπαξ εδοκίμασε να σηκωθή, και είτα εναρκώθη. Eύρισκε φρικώδη ζέστην εις την χιόνα.

«Eίχαν οι φωτιές έρωτα!… Eίχαν οι θηλιές χιόνια!»

Kαι το παράθυρον προ μιας στιγμής είχε κλεισθή. Kαι αν μίαν μόνον στιγμήν ηργοπόρει, ο σύζυγος της Πολυλογούς θα έβλεπε τον άνθρωπον να πέση επί της χιόνος.

Πλην δεν τον είδεν ούτε αυτός ούτε κανείς άλλος. K’ επάνω εις την χιόνα έπεσε χιών. Kαι η χιών εστοιβάχθη, εσωρεύθη δύο πιθαμάς, εκορυφώθη. Kαι η χιών έγινε σινδών, σάβανον.

Kαι ο μπαρμπα-Γιαννιός άσπρισεν όλος, κ’ εκοιμήθη υπό την χιόνα, διά να μη παρασταθή γυμνός και τετραχηλισμένος, αυτός και η ζωή του και αι πράξεις του, ενώπιον του Kριτού, του Παλαιού Hμερών, του Tρισαγίου.

https://physicsgg.me/2020/12/24/%ce%ad%cf%81%cf%89%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%87%ce%b9%cf%8c%ce%bd%ce%b9%ce%b1/

Χρόνια Πολλά και Καλή Χρονιά!

Ενα Διηγημα!!!

Καληνύχτα φαντάροι, Καλά Χριστούγεννα…

Την παραμονή των Χριστουγέννων του 1984 ο λοχίας αποβραδίς όρμησε ξαφνικά στο θάλαμο του πρώτου λόχου και βροντοφώναξε βαριεστημένα:

-Μήπως κανείς από σας θέλει να πάει εκκλησία αύριο Χριστούγεννα;

Όταν είπε αυτά τα λόγια το πρόσωπο του πήρε μια τέτοια έκφραση σαν να του φαίνοταν φυσικό ότι όλοι όσοι άκουσαν την ερώτηση θα του απαντούσαν με μια φωνή «όχι βέβαια, ευκαιρία για αραλίκι και ξάπλες αύριο Χριστούγεννα. δίχως πολλές υπηρεσίες και εκπαίδευση».

Όμως δειλά-δειλά σηκώθηκε ένα χέρι, και σιγά-σιγά και ένα δεύτερο χέρι, το δικό μου χέρι.

-Ωραία δίνω στο λοχαγό τα ονόματα σας, ξέρετε πως να πάτε στο μοναστήρι; είπε ο λοχίας. Ο Κώστας ο φαρμακοποιός φώναξε τότε καθαρά και σίγουρα:

-Ναι, εγώ ξέρω.

Βάλαμε το θαλαμοφύλακα των τέσσερις-έξι να μας ξυπνήσει γύρω στις τέσσερις και τέταρτο, πουρνό-πουρνό. Ήταν πρόταση του Κώστα που ήταν μάλλον θεοσεβούμενος, τυπικός σε εκκλησιασμούς και θα ήξερε τη διαδρομή. Εγώ θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου, έτσι απλά, ατμοσφαιριστή και ταγμένο στην εξευρεύνηση του αγνώστου. Επίσης δεν κρύβω ότι λατρεύω την εκστατική μοναξιά της πρωινής αφύπνισης, όταν έξω είναι ακόμη σκοτάδι και ετοιμάζεται να σκάσει μύτη ο ήλιος της ανατολής. Εκείνη την ώρα είναι απερίγραπτο το αίσθημα να είσαι ο μόνος ξύπνιος, ενώ οι άλλοι κοιμούνται χωρίς να υποπτεύονται διόλου τι μοναδικό συμβαίνει τη στιγμή που η νύχτα παραδίνει τη σκυτάλη του χρόνου στη μέρα.

Όταν στις τέσσερις και τέταρτο ο θαλαμοφύλακας μου τράβαγε βίαια το πόδι, η πρώτη σκέψη που μου πέρασε από το μυαλό ήταν να συνεχίσω ακάθεκτος τον γλυκό πρωινό μου ύπνο. Η καρβουνίλα από την ξυλόσομπα γίνονταν έντονα αισθητή και το ροχαλητό των φαντάρων πήγαινε πρίμο-σεγόντο. Πριν ολοκληρώσω μια δεύτερη σκέψη πετάχτηκα από το κρεβάτι μου και δεν άφησα τις νωχελικές επιθυμίες να θολώσουν το μυαλό μου. Στην απέναντι άκρη του θαλάμου διέκρινα στα σκοτεινά τον Κώστα που ήδη είχε αρχίσει να ντύνεται με γρήγορες κινήσεις. Δεν πέρασε ένα πεντάλεπτο και βρεθήκαμε στην πύλη του στρατοπέδου έχοντας ανταλλάξει μια βιαστική καλημέρα και ένα χρόνια πολλά.

-Κώστα, εσύ οδηγείς μια και εγώ δεν έχω ιδέα για το που βρίσκεται το μοναστήρι, είπα με μιαν ανάσα.

-Μη σε νοιάζει, ξαναπήγα την περασμένη εβδομάδα. Θα κόψουμε δρόμο από ένα μονοπάτι για πιο γρήγορα, απάντησε εκείνος με σιγουριά.

Στη λέξη «γρήγορα» είχαμε βγάλει τα κεφάλια μας από μια τρύπα πάνω σε ένα παλιό συρματόπλεγμα που έφραζε τον κατηφορικό δρόμο από την πύλη του στρατοπέδου μέχρι την πόλη της Άρτας. Πρέπει να ήταν δέκα λεπτά πριν από τις πέντε, σκοτεινιά ακόμα. Το κρύο και η υγρασία ξύριζαν τα φρεσκοξυπνημένα και ζεστά ακόμα πρόσωπα μας. Η θερμοκρασία ήταν ίσως κοντά στο μηδέν γι’αυτό φορούσαμε τη στρατιωτική χειμωνιάτικη κάπα μας, ένα σωστό βαρίδι. Πρώτη και μοναδική ίσως φορά φόρεσα τότε αυτή τη χοντρή κάπα που με μεταμόρφωνε σε «Αδικοχαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Με γρήγορα βήματα και τρίβοντας τα χέρια για να ζεσταθούμε διασχίσαμε μια βαλτώδη και υγρή έκταση. Οι αρβύλες έσπαζαν μικρά ξερόκλαδα παράγοντας έναν μοναδικά υψίσυχνο ήχο, πρίμο ήχο που έφτανε στα αυτιά μας μαζί με το μπάσο από το νυχτερινό τραγούδι των βατράχων πριν τους ξαφνιάσει το πρώτο φως της μέρας. Για μια στιγμή σκέφτηκα τη μάνα μου στην Αθήνα, είπα θα κοιμάται ακόμα, σε καμμιά ώρα θα ξυπνήσει σίγουρα για τη γιορτινή Χριστουγεννιάτικη λειτουργία. Με τον Κώστα αλλάξαμε μετρημένες στα δάχτυλα κουβέντες, φαίνοταν από εκείνους τους αφοσιωμένους πιστούς που ποτέ δεν χάνουν την Κυριακάτικη λειτουργία. Στο πρόσωπο του βαστούσε συνέχεια ένα μικρό χαμόγελο παρά το τσουχτερό κρύο. Ο βάλτος, η παγωνιά, τα βατράχια και η πρωινή πάχνη που είχε αρχίσει να πέφτει αδυσώπητη μου έφεραν στο νου αναμνήσεις από το βιβλίο της Πηνελόπης Δέλτα Τα μυστικά του βάλτου που είχα ξεκοκκαλίσει στην έκτη δημοτικού. Την ίδια στιγμή ένοιωθα ότι είχαμε καταφέρει να ξεφύγουμε από το στρατόπεδο και την ανυπόφορη μονοτονία της φανταρίλας του. Το παραμύθι των Χριστουγέννων έμοιαζε ότι δούλευε και πάλι, κάτω από περίεργες βέβαια συνθήκες.

Τότε άρχισαν να φαίνονται καθαρά τα κελιά του μοναστηριού και τα φώτα των κεριών μέσα από τα θαμπά τζάμια της εκκλησιάς. Αχνά μπόρεσα στο μισοσκόταδο να διακρίνω την όμορφη πέτρινη βυζαντινή αρχιτεκτονική καθώς περνούσαμε με τον Κώστα το κατώφλι της εκκλησιάς ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Λίγα δευτερόλεπτα ακόμη και θα είχαμε μεταμορφωθεί και οι δύο σε κολώνες από πάγο. Στο κρυστάλλινο τοπίο ήρθε να προστεθεί και το χιονόνερο σαν υδατογράφημα σε αυτόν το θαμπό χριστουγεννιάτικο πίνακα. Αμέσως μια ευωδιά από λιβάνι αφύπνισε τις κόκκινες παγωμένες μύτες μας, τα κοκκαλιασμένα δάχτυλα κινήθηκαν, ολόκληρο το σώμα μου ένοιωθε μια ζεστή κουβέρτα να το σκεπάζει τρυφερά. Ο ναός πλημμύρισε από τον ήχο της κατανυκτικής ψαλμωδίας που έψαλαν οι νεαρές καλόγριες. Όμορφες, νέες και λυγερόκορμες ήσαν όλες οι καλόγριες της μικρής χορωδίας. Δαιμονικές και ρυπαρές σκέψεις διαπέρασαν τότε στιγμιαία την αμαρτωλή μου ύπαρξη. Αντιστάθηκα όμως και έτσι το αφόρητα ενοχλητικό υλικό μου κομμάτι υποτάχτηκε άμεσα άμεσα στο αδελφό του ιερό κομμάτι, έτσι ηρέμησε η ορμονική καταιγίδα που ήταν έτοιμη να ξεσπάσει. «Η παρθένος σήμερον» και «Επεσκέψατο ημάς», δύο από τους εξαιρετικά ζωοποιούς ύμνους της ακολουθίας των Χριστουγέννων έδρασαν μέσα μου σαν ρόφημα ζεστής σοκολάτας στη διάρκεια εκείνης της μυσταγωγίας. Τότε θυμήθηκα τους ήρωες του Κυρ-Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, το Βασίλη της Μυλωνούς, το μπάρμπα-Στεφανή και το Γιάννη το Νυφιώτη (ποτέ δεν ξέχασα τα ονόματα τους) που μέσα από μια αντίξοη πορεία και πάλη με το χιονιά, όταν έφτασαν στο Χριστό στο Κάστρο «τόσον θάλπος εθώπευε την ψυχή των ώστε ησθάνθησαν τόσον την χαράν του να ζώσι και του να έχουσι φθάσει αισίως εις το τέρμα της πορείας των, εις τον ναόν του Κυρίου».

Στο τέλος της θείας λειτουργίας είχαν απομείνει λίγες καλόγριες και οι δύο μοναδικοί εκπρόσωποι των ενόπλων δυνάμεων της χώρας, εγώ και ο Κώστας. Ο λεπτόσωμος ιερέας βγήκε στην ωραία πύλη με τρεμουλιαστή φωνή. Το Άγιο Δισκοπότηρο είχε αρχίσει να φαίνεται ολοκάθαρα καθώς το πρώτο πρωινό φως το άγγιζε ευλαβικά. Μεταλάβαμε και οι δυο μας αυθόρμητα, εγώ πάντως δεν είχα προετοιμαστεί για την θεία κοινωνία, για τον Κώστα όμως ήμουν σίγουρος ότι το είχε βάλει καλά στο μυαλό του ήδη από την αρχή της χριστουγεννιάτικης αυτής εκστρατείας μας. Μεταλάβαμε και οι δυο μας, ο γιατρός και ο φαρμακοποιός. Μετά από μας ακολούθησαν αθόρυβα δυο-τρία γεροντάκια και τελευταίες οι καλόγριες. Ανταλλάξαμε βιαστικές ευχές με τους λιγοστούς αυτούς πιστούς και πήραμε άμεσα το δρόμο της επιστροφής. Το φως έκανε πλέον όλα όσα είδαμε και πιο πολύ αυτά που νοιώσαμε να μοιάζουν διαφορετικά. Η πρωινή πάχνη είχε αρχίσει να υποχωρεί όμως το χιονόνερο έπεφτε ακόμη πυκνό. Στα πεδινά το χιόνι δεν μπορεί να σταθεί, αν όμως κοίταζε κανείς τις γύρω επιβλητικές βουνοκορφές θα τις έβλεπε σίγουρα χιονισμένες.

Η συζήτηση με τον Κώστα ήταν πιο έντονη και ζεστή στη διάρκεια της επιστροφής μας. Μετά το τέλος της πρωινής μυσταγωγίας στην εκκλησιά ο Κώστας έγινε, ανεξήγητα, περισσότερο οικείος. Βέβαια στη συζήτηση μας είχε υπεισέλθει ο μίζερος δαίμονας της στρατιωτικής θητείας και όλες οι άσκοπες δραστηριότητες που αυτή περιλαμβάνει. Η γνωστή βαρεμάρα, άδειες, μεταθέσεις, σκοπιές, όνειρο και πραγματικότητα αποτελούσαν εναλλάξ το επίκεντρο του διαλόγου μας. Φαίνεται ότι κάναμε υπομονή ώστε να περάσει γρήγορα ο χαμένος χρόνος της στρατιωτικής θητείας και να επιστρέψουμε μετά στην πραγματική ζωή. Η θητεία έμοιαζε κάτι απλά αναπόφευκτο, όπως ο θάνατος, κάτι που τελικά συνέβαινε για εμάς αλλά δυστυχώς χωρίς εμάς.

Σε λίγο περάσαμε και την τρύπα στο παλιό συρματόπλεγμα. Από την ανάποδη αυτή τη φορά. Με δυο δρασκελιές είχαμε φτάσει στην πύλη του στρατοπέδου. Καλημερίσαμε και ευχηθήκαμε αδιάφορα στον σκοπό. Τούμπανο η καρβουνίλα από τις ξυλόσομπες, μαζί της και η γνώριμη μυρωδιά της στρατωνιζόμενης ανθρωπομάζας, της «φανταρίλας». Το σινεμά είχε πάλι αρχίσει να παίζει το ίδιο έργο και το μυστήριο είχε αρχίσει να διαλύεται μαζί με την πρωινή πάχνη. Όμως εγώ και ο Κώστας μέσα από μια μικρή τρύπα σ’ ένα συρματόπλεγμα είχαμε δραπετεύσει -για λίγη ώρα- σε έναν αχνό, ζεστό και μυστηριακό χριστουγεννιάτικο κόσμο, όπως στο φίλμ Φάνυ και Αλέξανδρος του Μπέργκμαν ή στο Χριστό στο κάστρο του Παπαδιαμάντη. Το βράδυ δεν είχα σκοπιά αλλά οι αναμνήσεις από το παραμύθι που έζησα ήταν νωπές. Ένοιωθα τα βλέφαρα μου τόσο βαριά και είδα μισοξύπνιος ένα σπάνιο όνειρο. Ονειρεύτηκα τη θεία μου Βαγγελίτσα, μια χαρισματική φιλόλογο που πάντα διάβαζε καθαρά και ορθοφωνικά, να διαβάζει σε μένα, τον Κώστα και μερικούς άλλους φαντάρους. Όλο το ακροατήριο είχε τεντωμένα αυτιά, στο όνειρο επίσης υπήρχε γύρω μας ένα τζάκι με τη φωτιά του να τρεμοσβήνει. Συγκρατώ τα τελευταία της λόγια, ενώ βρισκόμουν μάλλον στη ζώνη του λυκόφωτος, λίγο πριν από το οριστικό σφιχταγκάλιασμα του Μορφέα. Τα λόγια της μου θύμησαν αχνά ένα πολύ αγαπημένο απόσπασμα από τα «Παιδικά Χριστούγεννα στην Ουαλλία» του Ντύλαν Τόμας: «Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο μου το φως του φεγγαριού και το ατέλειωτο χιόνι με το χρώμα του καπνού, μπορούσα να δω τα φώτα όλων των άλλων σπιτιών στο λόφο μας και να ακούω τη μουσική ν’ ανεβαίνει απ’αυτά μέσα στη μεγάλη νύχτα που έπεφτε σταθερά. Χαμήλωνα το γκάζι, έμπαινα στο κρεβάτι. Έλεγα λίγα λόγια στο πυκνό και άγιο σκοτάδι και κοιμόμουν».

Καληνύχτα φαντάροι. Καλά Χριστούγεννα.

ΥΓ. Εκείνος ο χειμώνας του 1984 στο στρατόπεδο (κέντρο εκπαίδευσης Υγειονομικού) στην Άρτα θα μου μείνει αξέχαστος. Η υγρασία στην Άρτα, ιδιαίτερα τους χειμερινούς μήνες, διαπερνάει το σώμα. Αξέχαστη ήταν η εμπειρία του συνδυασμού υγρασίας και κρύου, ιδιαίτερα για τους σκοπούς σε νυχτερινή βάρδια. Παρηγοριά αποτελούσε μάλιστα για τον σκοπό να κατορθώσει, αφού βάλει το χέρι του μέσα από κάποια άνοιγμα στο συρματόπλεγμα, να αρπάξει κάποιο πορτοκάλι από τις πορτοκαλιές που άπλωναν τα κλαδιά τους μέχρι το συρματόπλεγμα. Υγρή και παγωμένη η φλούδα του πορτοκαλιού έκρυβε μέσα της ένα ζουμερό και απολαυστικό έδεσμα υψηλής ποιότητας που αποτελούσε φάρμακο για τον σκοπό σε ώρα υπηρεσίας. Τα πορτοκάλια της Άρτας είναι μάλιστα φημισμένα για την ποιότητα τους. Η ιστορία μου βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Με τον εικονογράφο της ιστορίας, αγαπημένο φίλο, συμφοιτητή και συνάδελφο Γιώργο Μπούτλα συν-υπηρετούσαμε μάλιστα τη θητεία μας ακριβώς την ίδια περίοδο στο ίδιο στρατόπεδο.

https://physicsgg.me/2020/12/10/%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%bd%cf%8d%cf%87%cf%84%ce%b1-%cf%86%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%ce%bb%ce%ac-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%8d%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd/

Χρόνια Πολλά για το 2023 σε ολους τους φίλους,τα μελη και τους χιλιαδες αναγνωστες του Astrovox με υγεία και τα ονειρά μας να γίνονται πραγματικότητα!!!

Χρονια  Πολλα και Καλη χρονια σε ολα τα μελη και τους φιλους του Astrovox,

Με υγεια πανω απ¨ολα!!!