Jump to content

Μαύρες Τρύπες


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Τι θα συμβεί αν πέσουμε μέσα σε μια μαύρη τρύπα; :cheesy:

Τι θα συμβεί αν πέσουμε μέσα σε μια μαύρη τρύπα; Μια ομάδα επιστημόνων επιχείρησε εξετάζοντας όλα τα ενδεχόμενα να δώσει απαντήσεις στο ερώτημα.

Έτσι, ξεκινούν από το γεγονός ότι οι νόμοι της φυσικής, όπως τους γνωρίζουμε, σε μια μαύρη τρύπα ανατρέπονται. O Αϊνστάιν μας δίδαξε ότι η βαρύτητα είναι αυτή που περιβάλλει το διάστημα, με αποτέλεσμα να δημιουργεί καμπύλες.

Όταν ένα αστέρι σβήσει μπορεί να δημιουργήσει ένα σημείο στο διάστημα με υπερβολική πυκνότητα, αλλάζοντας τη "μορφολογία" του διαστήματος και τις ισορροπίες που επικρατούν. Έτσι, υποστηρίζουν πως δημιουργούνται κενά στον χωροχρόνο και το βαρυτικό πεδίο σε αυτά τα κενά είναι τόσο ισχυρό που το φως απορροφάται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται οι μαύρες τρύπες.

Επομένως, οι επιστήμονες εικάζουν πως προχωρώντας βαθύτερα στη μαύρη τρύπα η καμπύλη που δημιουργείται από την ισχυρή της βαρύτητα όλο και συγκλίνει μέχρι το κέντρο της. Μάλιστα, τονίζουν πως στο εσωτερικό της ο χρόνος παγώνει και δεν ισχύει κανένας νόμος της φυσικής.

Επομένως, αν κάποιος εισέλθει σε μια μαύρη τρύπα ο χρόνος που θα χρειαστεί για να το καταφέρει είναι πολλαπλάσιος του ταξιδιού στο διάστημα, αυτό επειδή, όπως προαναφέρθηκε, ο χρόνος στο εσωτερικό της παγώνει. Έτσι, σε αντίθεση με τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που οι ήρωες χάνονται στην αχανή έκταση των μαύρων τρυπών με ταχύτητα φωτός, στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο.

Παράλληλα, υποστηρίζουν πως όταν ο άνθρωπος ή το αντικείμενο όταν πλησιάζουν στον ορίζοντα της τρύπας "παγώνουν", μένουν ακίνητοι για αρκετή ώρα, μέχρι που η υψηλή θερμοκρασία τα μετατρέπει σε τέφρα και τα ενσωματώνει στη μαύρη τρύπα.

Τέλος, τονίζουν πως όταν εισέλθει κάποιος ή κάτι σε μια μαύρη τρύπα είναι αδύνατο να διασωθεί, παρά την απελπιστικά χαμηλή ταχύτητα εισόδου, χάρη στην ισχυρή βαρυτική της δύναμη.

Παράλληλα, τονίζεται πως η επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του New Jersey συνεχίζει τις έρευνες, ενώ ζητά τη συνδρομή της NASA, προκειμένου να χυθεί φως στη μυστηριώδη ύπαρξη των μαύρων τρυπών.

https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/917283_ti-tha-symvei-pesoyme-mesa-se-mia-mayri-trypa-oi-epistimones-lynoyn-tin

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η πρώτη εικόνα μιας μαύρης τρύπας ως ταινία. :cheesy:

Τον Απρίλιο του 2019 οι αστρονόμοι ανακοίνωσαν ότι κατάφεραν να φωτογραφίσουν για πρώτη φορά μια μαύρη τρύπα. Για να ακριβολογούμε, απεικόνισαν αυτό που υπάρχει γύρω από την μαύρη τρύπα, αφού οι μαύρες τρύπες είναι στην πραγματικότητα αόρατες, καθώς απορροφούν οτιδήποτε εντός τους, ακόμη και το φως.

Τώρα, οι αστρονόμοι συνδυάζοντας τα παρατηρησιακά δεδομένα από το 2009 έως το 2017 με ένα μαθηματικό μοντέλο βασισμένο στην εικόνα του 2009, δημιούργησαν μια «ταινία» που δείχνει την εξέλιξη του περιβάλλοντος της μαύρης τρύπας με την πάροδο των ετών καθώς η βαρύτητά της αναδεύει την ύλη που την περιβάλει.

διαβάστε περισσότερες λεπτομέρειες:

1. The first-ever image of a black hole is now a movie

2. Monitoring the Morphology of M87* in 2009–2017 with the Event Horizon Telescope

https://physicsgg.me/2020/09/23/%ce%b7-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b1%cf%82-%cf%89%cf%82-%cf%84%ce%b1/

base_m87.thumb.jpg.21d99e7c2560722552bcbe289afc9ae3.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι τελευταίες στιγμές ενός άστρου που καταστρέφεται από μια μαύρη τρύπα. :cheesy:

Μία σπάνια έκλυση φωτός, που εξέπεμψε ένα άστρο καθώς «καταβροχθιζόταν» από μια κολοσσιαία μαύρη τρύπα, εντοπίστηκε από επιστήμονες που χρησιμοποιούσαν τηλεσκόπια ανά τον κόσμο.

Το φαινόμενο αυτό είναι γνωστό ως «tidal disruption event» και είναι η πλησιέστερη έκλαμψη τέτοιου είδους που έχει καταγραφεί ποτέ. Προκαλείται όταν ένα άστρο περνά πολύ κοντά από μια μαύρη τρύπα και η τεράστια βαρυτική της έλξη το κομματιάζει σε λεπτές λωρίδες υλικού- μια διαδικασία που είναι γνωστή ως «spaghettification» (μετατροπή σε σπαγκέτι). Κατά τη διαδικασία αυτή μέρος του υλικού πέφτει στη μαύρη τρύπα, εκλύοντας μια φωτεινή έκλαμψη ενέργειας, την οποία οι αστρονόμοι μπορούν να εντοπίσουν.

Αυτά τα φαινόμενα είναι σπάνια και δεν μπορούν πάντοτε να μελετώνται εύκολα, επειδή παρεμβάλλονται σκόνη και συντρίμμια. Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων, της οποίας ηγήθηκαν ερευνητές του University of Birmingham, ήταν σε θέση να μελετήσει το συμβάν αυτό με άνευ προηγουμένου λεπτομέρεια, επειδή εντοπίστηκε λίγο πριν την καταστροφή του άστρου.

Χρησιμοποιώντας το Very Large Telescope και το New Technology Telescope, το διεθνές δίκτυο τηλεσκοπίων του Las Cumbres Observatory και το Neil Gehrels Swift Observatory, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να παρατηρήσουν την έκλαμψη, στην οποία δόθηκε το όνομα AT2019qiz, σε μια περίοδο έξι μηνών, καθώς γινόταν φωτεινότερη και μετά έχανε τη λαμπρότητά της. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύτηκαν στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.

«Μπορέσαμε να διερευνήσουμε με λεπτομέρεια τι συμβαίνει όταν ένα άστρο “τρώγεται” από ένα τέτοιο θηρίο» είπε ο Ματ Νίκολ, ερευνητής της Royal Astronomical Society στο University of Birmingham- με τη Σαμάθα Όουτς, επίσης του ίδιου πανεπιστημίου, να σημειώνει πως όταν μια μαύρη τρύπα «καταπίνει» ένα άστρο, μπορεί να εκτοξεύσει με μεγάλη δύναμη υλικό προς τα έξω, το οποίο παρεμβάλλεται και εμποδίζει την καθαρή και ακριβή παρατήρηση. «Αυτό συμβαίνει επειδή η ενέργεια που απελευθερώνεται καθώς η μαύρη τρύπα “τρώει” αστρική ύλη διώχνει τα υπολείμματα του άστρου έξω».

Στην περίπτωση του AT2019qiz, οι αστρονόμοι μπόρεσαν να αντιληφθούν το φαινόμενο αρκετά νωρίς ώστε να παρατηρήσουν τη διαδικασία στο σύνολό της, καθώς εντοπίστηκαν γρήγορα εκπομπές από αυτό, μετά την καταστροφή του άστρου. «Οι παρατηρήσεις έδειξαν πως το άστρο είχε περίπου την ίδια μάζα με τον ήλιο μας, και ότι έχασε περίπου τη μισή αυτής από τη μαύρη τρύπα- που έχει ένα εκατομμύριο φορές μεγαλύτερη μάζα» είπε ο Νίκολ.

https://www.naftemporiki.gr/story/1645754/oi-teleutaies-stigmes-enos-astrou-pou-katastrefetai-apo-mia-mauri-trupa

oi-teleutaies-stigmes-enos-astrou-pou-katastrefetai-apo-mia-mauri-trupa.jpg.19756a4e8db43cbe52924ec0da01f46d.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το σπινιάρισμα του τέρατος. :cheesy:

Σχετικά με την ιδιοπεριστροφή (σπιν) των μαύρων τρυπών και της τεράστιας μαύρης τρύπας στο κέντρο του Γαλαξία μας.

H τερατώδης μαύρη τρύπα, Τοξότης Α* (ή Sgr Α*) που βρίσκεται στο κέντρο του Γαλαξία μας περιγράφεται πλήρως, όπως όλες οι μαύρες τρύπες, από τρεις μόνο παραμέτρους:

την μάζα, το ηλεκτρικό φορτίο και την ιδιοστροφορμή της.

Η μάζα της έχει προσδιοριστεί με σχετική ακρίβεια και ισούται με 4.1000.000 (=4,1 εκατομμύρια) ηλιακές μάζες. Αν λάβουμε υπόψιν ότι η μάζα του ήλιου μας είναι 2.000.000.000.000.000.000.000.000.000.000 kg (ή 2∙1030kg), καταλαβαίνουμε ότι ο χαρακτηρισμός της ως τέρας είναι μάλλον επιεικής. Για το ηλεκτρικό φορτίο και την ιδιοστροφορμή της δεν υπάρχουν ακόμα συγκεκριμένες αποδεκτές τιμές.

Οι αστρονόμοι Giacomo Fragione και Avi Loeb στην πρόσφατη δημοσίευσή τους με τίτλο «An upper limit on the spin of SgrA∗ based on stellar orbits in its vicinity» διερεύνησαν την ιδιοπεριστροφορμή της μελετώντας τις τροχιές άστρων που βρίσκονται κοντά στο γαλαξιακό κέντρο.

Η ιδιοστροφορμή (σπιν) μιας μαύρης τρύπας υπολογίζεται από την εξίσωση:

S=\frac{GM_{BH}^2}{c} \chi

όπου G η σταθερά της παγκόσμιας έλξης, M_{BH} η μάζα της μαύρης τρύπας και c η ταχύτητα του φωτός στο κενό. Η παράμετρος \chi παίρνει τιμές από 0 έως 1 και η τιμή \chi=0 σημαίνει ότι η μαύρη τρύπα δεν περιστρέφεται, ενώ η τιμή \chi=1 αντιστοιχεί στην μέγιστη δυνατή περιστροφή της.

Οι Fragione και Loeb υπολόγισαν ότι \chi \lesssim 0,1 . Επομένως η ιδιοστροφορμή της μαύρης τρύπας στο κέντρο του Γαλαξία μας θα είναι μικρότερη ή ίση από 1,5∙1054 kg∙m2∙s–1. Aνοίγοντας ένα σχολικό βιβλίο συγκρίνουμε με γνωστές ιδιοστροφορμές άλλων αντικειμένων:

Περιστροφή της Γης 5,8 x 1033 kg m2/s

Τροχός αυτοκινήτου (u=90km/h) 102 kg m2/s

Δίσκος πικ-απ (33 στροφές ανά min) 6 x 10-3 kg m2/s

Τροχιακή κίνηση ηλεκτρονίου 1,05 x 10-35 kg m2/s

Σπιν ηλεκτρονίου 0,53 x 10-34 kg m2/s

Τι σημαίνει όμως ιδιοπεριστροφή μιας μαύρης τρύπας;

Οι συνέπειες της περιστροφής μιας μαύρης τρύπας ήταν άγνωστες ως τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Οι φυσικές της ιδιότητες εμπεριέχονται στα μαθηματικά της λύσης Kerr. O Brandon Carter, μαθητής του Dennis Sciama στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, ανακάλυψε ότι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες ιδιότητες της περιστρεφόμενης μαύρης τρύπας ήταν ο στροβιλισμός που δημιουργεί η τρύπα στο γύρω χώρο της.

H περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα συμπαρασύρει το χώρο που βρίσκεται γύρω της (την χοανοειδή επιφάνεια) και τον αναγκάζει να περιστραφεί – σαν κυκλώνας – με ταχύτητα που είναι ανάλογη του μήκους των βελών στο διάγραμμα. Μακριά από το κέντρο ενός κυκλώνα ο αέρας περιστρέφεται αργά. Αντίστοιχα μακριά από τον ορίζοντα μιας τρύπας ο χώρος περιστρέφεται αργά. Κοντά στο κέντρο του κυκλώνα ο αέρας περιστρέφεται γρήγορα, ομοίως κοντά στον ορίζοντα της τρύπας ο χώρος περιστρέφεται γρήγορα. Ακριβώς στην επιφάνεια του ορίζοντα ο χώρος «εγκλειδώνεται» πάνω του: Περιστρέφεται με την ίδια ακριβώς ταχύτητα που περιστρέφεται ο άξονας. Αυτή η περιδίνηση του χώρου επηρεάζει αναπόφευκτα τις κινήσεις των σωμάτων που πέφτουν μέσα στην τρύπα.

Το σχήμα δείχνει τις τροχιές δυο τέτοιων σωματιδίων, όπως καταγράφονται στο σύστημα αναφοράς ενός στατικού εξωτερικού παρατηρητή – δηλαδή, στο σύστημα ενός παρατηρητή που δεν διασχίζει τον ορίζοντα και δεν πέφτει μέσα στην τρύπα. Το πρώτο σωματίδιο πέφτει ομαλά μέσα στην τρύπα. Αν η τρύπα δεν περιστρεφόταν, στην αρχή το σωματίδιο θα κινούνταν ακτινικά προς τα μέσα, επιταχυνόμενο συνεχώς, όπως και η επιφάνεια ενός καταρρέοντος άστρου. Στη συνέχεια όμως, σύμφωνα με τον στατικό εξωτερικό παρατηρητή, το σωματίδιο θα επιβραδυνόταν και η κίνησή του θα «πάγωνε» ακριβώς πάνω στον ορίζοντα. Η περιστροφή της τρύπας τροποποιεί τα πράγματα ως εξής: υποχρεώνει τον χώρο να στροβιλίζεται, με αποτέλεσμα το σωματίδιο, καθώς πλησιάζει τον ορίζοντα, να παρασύρεται σε περιστροφή γύρω από την τρύπα και να ακολουθεί πιστά την κίνηση του ορίζοντα. Επομένως το σωματίδιο «παγώνει» πάνω στον περιστρεφόμενο ορίζοντα γεγονότων, και σύμφωνα με τον στατικό εξωτερικό παρατηρητή, περιφέρεται διαρκώς μαζί με τον ορίζοντα στην ίδια κατεύθυνση που περιστρέφεται η τρύπα.

Παρότι οι εξωτερικοί παρατηρητές βλέπουν τα σωματίδια του παραπάνω σχήματος να «παγώνουν» πάνω στον περιστρεφόμενο ορίζοντα και να μένουν εκεί για πάντα, το ίδιο το σωματίδιο αντιλαμβάνεται κάτι τελείως διαφορετικό. Καθώς πλησιάζει τον ορίζοντα, η βαρυτική διαστολή του χρόνου αναγκάζει τον χρόνο του να ρέει όλο και πιο αργά, συγκριτικά με τον χρόνο του στατικού, εξωτερικού συστήματος αναφοράς. Όταν για το εξωτερικό σύστημα θα έχει περάσει άπειρος χρόνος, το σωματίδιο θα θεωρεί ότι έχει περάσει μόνο ένα πεπερασμένο, πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μέσα σ’ αυτό το πεπερασμένο χρονικό διάστημα, το σωματίδιο θα έχει φτάσει στον ορίζοντα της τρύπας και, στις αμέσως επόμενες στιγμές του δικού του χρόνου, θα βουτήξει κάτω από τον ορίζοντα, προς το κέντρο της.

Το δεύτερο σωματίδιο του παραπάνω σχήματος πέφτει προς την τρύπα ακολουθώντας σπειροειδή τροχιά που ελίσσεται με φορά αντίθετη από εκείνη της περιστροφής της τρύπας. Όμως, καθώς το σωματίδιο πλησιάζει στον ορίζοντα, ο στροβιλισμός του χώρου το παρασύρει και αντιστρέφει τη φορά της περιστροφικής του κίνησης. Όπως το πρώτο σωματίδιο, αναγκάζεται κι αυτό να ακολουθήσει «κατά βήμα», σύμφωνα με τους εξωτερικούς παρατηρητές, την περιστροφή του ορίζοντα.

Η περιστροφή μιας μαύρης τρύπας γύρω από τον εαυτό της, εκτός από το ότι προκαλεί στροβιλισμό του περιβάλλοντος χώρου, παραμορφώνει και τον ορίζοντα της τρύπας – με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που η περιστροφή της Γης παραμορφώνει την επιφάνειά της. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις εξωθούν τον ισημερινό της Γης, καθιστώντας την ισημερινή ακτίνα της μεγαλύτερη από την πολική κατά 22 χιλιόμετρα. Ομοίως, οι φυγόκεντρες δυνάμεις εξογκώνουν τον ορίζοντα της μαύρης τρύπας στον ισημερινό.

Αν η μαύρη τρύπα περιστρεφόταν εξαιρετικά γρήγορα, οι φυγόκεντρες δυνάμεις θα διέλυαν τον ορίζοντά της, κατά τον ίδιο περίπου τρόπο που υποχρεώνουν το νερό ενός περιστρεφόμενου κουβά γύρω από τον κατακόρυφο άξονά του να χυθεί έξω από αυτόν. Υπάρχει λοιπόν κάποια μέγιστη ταχύτητα περιστροφής, την οποία αν υπερβεί μια τρύπα θα διαλυθεί – θυμηθείτε την τιμή της παραμέτρου \chi=1 που αναφέρθηκε πιο πάνω.

Για μια μαύρη τρύπα μάζας ίσης με αυτή του Ήλιου, η μέγιστη ταχύτητα περιστροφής ισούται με 1 στροφή ανά 0,000062 δευτερόλεπτα≈16000 στροφές ανά δευτερόλεπτο. Εφόσον η περίμετρος της συγκεκριμένης μαύρης τρύπας είναι περίπου 18,5 χιλιόμετρα, αυτός ο ρυθμός αντιστοιχεί σε γραμμική ταχύτητα (στην περίμετρό της) ίση με 299.792 χιλιόμετρα ανά δευτερόλεπτα, όση η ταχύτητα του φωτός (όχι συμπτωματικά!). Για την τερατώδη μαύρη τρύπα στο κέντρο του Γαλαξία, μάζας 4,1 εκατομμύρια ηλιακές μάζες, η μέγιστη ταχύτητα περιστροφής θα είναι 0,004 στροφές ανά δευτερόλεπτο.

Θα κλείσουμε το θέμα με μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση: το 1969 ο Roger Penrose (Νομπέλ Φυσικής 2020) πραγματοποίησε μια εξαιρετική ανακάλυψη (Gravitational collapse: the role of general relativity). Βρήκε ότι μια περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα αποθηκεύει περιστροφική κινητική ενέργεια στο στροβιλισμό του χώρου γύρω της. Επειδή ο στροβιλισμός του χώρου πραγματοποιείται έξω από τον ορίζοντα της τρύπας, η περιστροφική του ενέργεια διατίθεται προς κατανάλωση! Η ανακάλυψη του Penrose ήταν εξαιρετική, επειδή (όπως έδειξε αργότερα ο Δημήτρης Χριστοδούλου – Reversible and Irreversible transformations in Black-Hole Physics) η περιστροφική ενέργεια της τρύπας ήταν τεράστια. Αν η μαύρη τρύπα περιστρέφεται με την μέγιστη δυνατή ταχύτητα, ο συντελεστής αποθήκευσης και απελευθέρωσης ενέργειας θα είναι 48 φορές μεγαλύτερος από τον συντελεστή απόδοσης της πλήρους πυρηνικής καύσης του Ήλιου.

Στην φωτογραφία οι τροχιές των άστρων S κοντά στο κέντρο του Γαλαξία μας.

https://physicsgg.me/2020/10/18/%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%80%ce%b9%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%ad%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82/

ergosphere.jpg.342ca7401e8cb675fb0e769581b5bc65.jpg

su202039.jpg.c29082f249b3b045f09a2b0dae0d6b61.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Γαλαξίες παγιδευμένοι στον «ιστό» μιας γιγάντιας μαύρης τρύπας. :cheesy:

Ομάδα αστρονόμων εντόπισε έξι γαλαξίες «συνωστισμένους» γύρω από μία υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, με μάζα 1 δισ. φορές μεγαλύτερη από αυτήν του Ήλιου, σε μία εποχή όπου το Σύμπαν είχε ηλικία μόλις 0,9 δισ. ετών. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν παρατηρηθεί γαλαξίες σε τόσο μικρές αποστάσεις ο ένας από τον άλλον, τόσο «σύντομα» μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Η ανακάλυψη αυτή θα συμβάλει στην προσπάθεια των επιστημόνων να διευρύνουν τις γνώσεις τους, όχι μόνο για το πώς σχηματίζονται οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, αλλά και για το πώς «καταφέρνουν» και διογκώνουν την μάζα τους τόσο πολύ και τόσο γρήγορα. Τα ευρήματα της σχετικής μελέτης, ωστόσο, ενισχύουν την θεώρηση ότι οι μαύρες τρύπες διογκώνονται γρήγορα στο εσωτερικό νηματοειδών δομών που θυμίζουν ιστό αράχνης, οι οποίες εμπεριέχουν τεράστιες ποσότητες αερίων και σκόνης.

Οι νέες αυτές παρατηρήσεις με το τηλεσκόπιο VLT του ESO στην Χιλή αποκάλυψαν αρκετούς γαλαξίες γύρω από μία γιγάντια μαύρη τρύπα, «παγιδευμένους» σε μία σύνθετη νηματοειδή δομή αερίων, που θυμίζει ιστό αράχνης. Όπως βρέθηκε, ο κοσμικός αυτός ιστός καλύπτει έκταση 300 φορές μεγαλύτερη από το μέγεθος του Γαλαξία μας. «Οι γαλαξίες εντοπίζονται εκεί όπου τα νήματα αερίων τέμνονται, ενώ διευρύνουν την μάζα τους χάρη στις τεράστιες ποσότητες αερίων που ρέουν κατά μήκος των νημάτων, τροφοδοτώντας τόσο τους γαλαξίες αυτούς όσο και την κεντρική γιγάντια μαύρη τρύπα», εξηγεί ο Marco Mignoli, αστρονόμος του Εθνικού Ινστιτούτου Αστροφυσικής (INAF) στην Μπολόνια της Ιταλίας και κύριος συγγραφέας της σχετικής μελέτης, που δημοσιεύθηκε την 1η Οκτωβρίου στο επιστημονικό περιοδικό Astronomy & Astrophysics.

Οι πρωταρχικές μαύρες τρύπες, που εικάζεται ότι σχηματίστηκαν μέσα από την κατάρρευση των πρώτων άστρων του Σύμπαντος, πρέπει να διογκώθηκαν ταχύτατα, ώστε να περικλείουν την μάζα 1 δισ. άστρων σαν τον Ήλιο, μέσα σε μόλις 0,9 δισ. χρόνια από την απαρχή της κοσμολογικής διαστολής. Παρολ’ αυτά, οι αστρονόμοι δυσκολεύονταν να εξηγήσουν από πού προέρχονται οι τεράστιες ποσότητες υλικών που απαιτούνται, ώστε οι μαύρες τρύπες να διευρύνουν την μάζα τους τόσο πολύ και τόσο γρήγορα.

Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο σχηματίστηκαν αυτές οι αχανείς νηματοειδείς δομές αποτελεί ένα από τα πιο συναρπαστικά και ενεργά πεδία έρευνας στην Κοσμολογία και αρκετά ερωτήματα που σχετίζονται με την προέλευση και την εξέλιξή τους εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, το «έναυσμα» για τον σχηματισμό τους οφείλεται στην σκοτεινή ύλη, μία άγνωστη μορφή ύλης που δεν αλληλεπιδρά με την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία και που γι’ αυτόν τον λόγο είναι αόρατη. Η σκοτεινή ύλη, δηλαδή, που εικάζεται ότι «γεννήθηκε» τις πρωταρχικές στιγμές της συμπαντικής εξέλιξης, παγίδευσε με την βαρυτική της έλξη τεράστιες ποσότητες αερίων, σχηματίζοντας από κοινού αυτές τις νηματοειδείς δομές, που διαθέτουν αρκετά «υλικά» για την εξέλιξη των πρώτων μικρών γαλαξιών και μαύρων τρυπών στους γίγαντες που έχουμε ανακαλύψει με τα τηλεσκόπιά μας.

https://physicsgg.me/2020/10/30/%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b5%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%b4%ce%b5%cf%85%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c-%ce%bc%ce%b9/

eso2016a.jpg.863401ab074532507d2a3797badcbff3.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Είναι δυνατή η ύπαρξη των SLABs (Stupendously Large Black Holes); :cheesy:

Καταφατική είναι η απάντηση που δίνει μια πρόσφατη μελέτη όσον αφορά την ύπαρξη των SLABs, των εκπληκτικά τεράστιων μαύρων τρυπών και πολύ μεγαλύτερων από αυτές που ήδη έχουν παρατηρηθεί στα κέντρα των γαλαξιών. Η δημοσίευση της εργασίας των Carr et al έγινε στο περιοδικό Monthly Notices of the Royal Astronomy Society με τίτλο «Constraints on stupendously large black holes»

https://academic.oup.com/mnras/article-abstract/501/2/2029/6000254?redirectedFrom=fulltext

και αναφέρεται σε μαύρες τρύπες με μάζες M≳1011M⊙ (M⊙ = η μάζα του Ήλιου), όπου διερευνάται πως μπορούν να σχηματιστούν οι SLABs και ποια είναι τα πιθανά όρια στο μέγεθός τους.

Ενώ έχουμε ενδείξεις για την ύπαρξη υπερμεγέθων μαύρων τρυπών (Supermassive Black Holes=SMBH) σε γαλαξιακούς πυρήνες – με μάζες από ένα εκατομμύριο έως δέκα δισεκατομμύρια φορές την μάζα του Ήλιου –, παλαιότερες έρευνες πρότειναν ένα ανώτερο όριο στο μέγεθός τους, το οποίο προέκυπτε από τις τρέχουσες θεωρίες σχηματισμού και εξέλιξης τέτοιων μαύρων τρυπών. Η ύπαρξη ακόμα μεγαλύτερων μαύρων τρυπών, των SLABs, θα έχει κοσμολογικές συνέπειες και θα αλλάξει την εικόνα που έχουμε για το αρχέγονο σύμπαν.

Οι γνωστές τεράστιες τρύπες θεωρείται πως σχηματίζονται στον πυρήνα ενός γαλαξία-ξενιστή και το μέγεθός τους αυξάνεται καθώς καταπίνουν άστρα και αέρια από το περιβάλλον τους ή συγχωνεύονται με άλλες μαύρες τρύπες. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένα ανώτερο όριο μάζας, λίγο μεγαλύτερο από δέκα δισεκατομμύρια ηλιακές μάζες.

Οι Carr et al προτείνουν μια διαφορετική δυνατότητα σχηματισμού των μαύρων τρυπών (SMBHs) που θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτό το όριο. Υποστηρίζουν ότι τέτοιες SLABs θα μπορούσαν να είναι «αρχέγονες», να σχηματίζονται στο πρώιμο σύμπαν, και πολύ πριν τον σχηματισμό των γαλαξιών.

Καθώς οι «αρχέγονες» μαύρες τρύπες δεν δημιουργούνται από την βαρυτική κατάρρευση ενός άστρου, θα μπορούσαν να έχουν ένα μεγάλο εύρος μαζών, από πολύ μικρές έως εκπληκτικά μεγάλες.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Bernard Carr: Γνωρίζουμε ήδη ότι υπάρχουν υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες (SMBHs) σε ένα ευρύ φάσμα μαζών, με μια SMBH τεσσάρων εκατομμυρίων ηλιακών μαζών να βρίσκεται στο κέντρο του δικού μας γαλαξία. Ενώ δεν υπάρχουν προς το παρόν ενδείξεις για την ύπαρξη SLABs, είναι πιθανό ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν και θα μπορούσαν επίσης να βρίσκονται εκτός γαλαξιών στον διαγαλαξιακό χώρο, με ενδιαφέρουσες παρατηρησιακές συνέπειες. Ωστόσο, εκπλήσσει το γεγονός ότι η ιδέα των SLABs έχει αγνοηθεί μέχρι σήμερα. Έχουμε προτείνει τρόπους σχηματισμού των SLABs και ελπίζουμε πως η δουλειά μας θα ενθαρρύνει συζητήσεις μεταξύ της κοινότητας.

Η ιδέα των αρχέγονων μαύρων τρυπών ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν οι Carr και Hawking πρότειναν ότι οι διακυμάνσεις πυκνότητας στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος θα μπορούσαν να έχουν ως αποτέλεσμα την κατάρρευση κάποιων περιοχών προς μαύρες τρύπες.

Αν υπάρχουν οι «Καταπληκτικά Τεράστιες Μαύρες Τρύπες» τότε θα σχηματίστηκαν στο πρώιμο σύμπαν. Εφόσον είναι δυνατός ο σχηματισμός τους, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι θα μπορούσαν να σχηματιστούν και μικρότερες αρχέγονες μαύρες τρύπες. Κι αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει άλλο ένα μυστήριο του σύμπαντός μας, την σκοτεινή ύλη.

Στην φωτογραφία εικόνα υπερμεγέθους μαύρης τρύπας (Supermassive Black Holes=SMBH) όπως προέκυψε από προσομοίωση υπολογιστή. Η μαύρη περιοχή στο κέντρο παριστάνει τον ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης τρύπας. Εκτός από τις SMBHs ίσως υπάρχουν και οι Καταπληκτικά Τεράστιες Μαύρες Τρύπες (SLABs)

https://physicsgg.me/2021/01/22/slabs-%ce%bf%ce%b9-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%80%ce%bb%ce%b7%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Όταν καταρρέουν και οι μαύρες τρύπες. :cheesy:

Όταν «πέφτουν τ’ αστέρια» σβήνουν και χάνονται κατά τη λαϊκή αντίληψη. Επιστημονικά όμως, γνωρίζουμε σήμερα ότι όταν καταρρέουν στο τέλος του κύκλου της ζωής τους οι αστέρες μπορούν να δώσουν τη θέση τους σε μια μαύρη τρύπα (black hole). Άλλωστε, η γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν προβλέπει την ύπαρξή τους. Μαύρες τρύπες ή μελανές οπές θεωρούνται οι περιοχές του σύμπαντος όπου η βαρύτητα είναι τόσο ισχυρή ώστε τίποτε δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτές, συμπεριλαμβανομένου του φωτός.

Η κατάρρευση ενός αστέρα, από τη σκοπιά της γενικής θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν, συνιστά μια παραμόρφωση του χωροχρόνου. Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ρότζερ Πένροουζ (Sir Roger Penrose) χρησιμοποίησε τη μαθηματική θεωρία της τοπολογίας για να χαρακτηρίσει μαθηματικά το πότε μια κατάρρευση αστέρα έχει φτάσει σε σημείο μη επιστροφής, σε αυτό που ονόμασε παγιδευμένη επιφάνεια (trapped surface). Και το εφετινό Νομπέλ Φυσικής 2020 τού απονεμήθηκε κατά το ήμισυ «για την ανακάλυψη ότι ο σχηματισμός μελανών οπών συνιστά μια ανθεκτική πρόβλεψη της γενικής θεωρίας της σχετικότητας». Το υπόλοιπο μισό μοιράστηκε ανάμεσα στην Αντρέα Γκεζ (Andrea Ghez) και στον Ρέινχαρντ Γκένζελ (Reinhard Genzel) για την «ανακάλυψη ενός υπερμεγέθους συμπαγούς αντικειμένου στο κέντρο του γαλαξία μας».

Μισός αιώνας… τρύπες

Το άρθρο του Πένροουζ δημοσιεύθηκε το 1965, δέκα χρόνια μετά τον θάνατο του Αϊνστάιν. Θεωρείται από τις πιο σημαντικές συνεισφορές στη μαθηματική φυσική και ειδικά στη γενική θεωρία της σχετικότητας. Η απόδειξη του θεωρήματος στο οποίο κατέληξε (το ονόμασε «θεώρημα της κατάρρευσης»), δεν βασίστηκε στην προϋπόθεση ύπαρξης κάποιας συμμετρίας. Οι προηγούμενες προσεγγίσεις του θέματος δεν ήταν τόσο πειστικές γιατί προϋπέθεταν μια τέλεια (σφαιρική) συμμετρία, κάτι σπάνιο στον πραγματικό κόσμο. Ο Πένροουζ ανέδειξε ότι στο εσωτερικό των μελανών οπών παύουν να ισχύουν οι νόμοι της φυσικής όπως τους ξέρουμε, ότι δηλαδή οι μαύρες τρύπες συνιστούν μια ιδιομορφία (singularity). Αυτή η συμβολή του στη μαθηματική φυσική ήταν στην καρδιά του σκεπτικού της επιτροπής απονομής του Νομπέλ.

Η ενασχόλησή του με τις μαύρες τρύπες συνεχίστηκε μετά το 1965 σε συνεργασία με τον Στίβεν Χόκινγκ και, το 1970, κατέληξαν στο ιδιαίτερα γνωστό θεώρημα για τις ιδιομορφίες που φέρει και τα ονόματά τους (Hawking and Penrose Singularity Theorem). Το θεώρημα αυτό προσδιορίζει τις συνθήκες ύπαρξης των ιδιομορφιών εφόσον ισχύει η γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Παρά τη στενή συνεργασία τους, οι Χόκινγκ και Πένροουζ είχαν πολλές διαφορές στο πώς έβλεπαν το σύμπαν, όπως για παράδειγμα στο ζήτημα της απώλειας πληροφοριών μέσα σε μαύρες τρύπες. Η κοσμολογική θεωρία του Πένροουζ –το ΑΕΟΝ όπως το ονομάζει– βασίζεται στην αέναη κυκλικότητα και προϋποθέτει την απώλεια κάθε πληροφορίας μέσα στις μαύρες τρύπες, κάτι που δεν δεχόταν ο Χόκινγκ.

Το μοντέλο αυτό, για το οποίο, όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο Πένροουζ, δυσκολεύεται να πείσει την κοινότητα των ειδικών στην κοσμολογία, βασίζεται στην ιδέα ότι «όταν το σύμπαν απαλλαγεί για τα καλά από την ύλη του, με κάποιο τρόπο ξεχνάει το μέγεθός του». Δηλαδή, ότι όταν δεν υπάρχει μάζα πουθενά, δεν υπάρχει και κανένας τρόπος μέτρησης του μεγέθους του σύμπαντος. Σύμφωνα με αυτή την κοσμολογική θεωρία, το σύμπαν επεκτείνεται αέναα και ετοιμάζει την επόμενη μεγάλη έκρηξη (Big Bang). Η σημερινή εικόνα του διαρκώς επεκτεινόμενου σύμπαντος προέρχεται από την προηγούμενη μεγάλη έκρηξη, η οποία είχε προετοιμαστεί και αυτή με ανάλογο τρόπο. Το σύμπαν έχει μια κοσμική κυκλικότητα: η εκάστοτε αρχή και το τέλος του σύμπαντος κατ’ ουσίαν ταυτίζονται, γιατί και οι δύο αυτές φάσεις καταλήγουν σε σωματίδια χωρίς μάζα. Οι μαύρες τρύπες τελικά θα καταβροχθίσουν κάθε μορφή ύλης. Αυτές με τη σειρά τους θα χάσουν ενέργεια και τελικά θα εξαφανιστούν. Με την εξαφάνισή τους, το σύμπαν χάνει σε πληροφορία και μειώνεται η αταξία του – το μέτρο της αταξίας καλείται εντροπία. Η ελαχιστοποίηση της αταξίας είναι η αφετηρία της νέας έκρηξής του. Πώς όμως μπορούμε να επαληθεύσουμε ή να διαψεύσουμε τέτοιες θεωρίες που αναφέρονται στην προηγούμενη σε μας Μεγάλη Έκρηξη; Είναι το σημείο που κατά τη γνώμη μου η θεωρία του Πένροουζ εφάπτεται της δημιουργικής φαντασίας και της τέχνης.

Μαθηματικά και τέχνη

Από τα νεανικά του χρόνια ο Πένροουζ ανέπτυξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη σχέση μαθηματικών και τέχνης και πιο συγκεκριμένα για τη σχέση του γεωμετρικού σχεδιασμού και της ζωγραφικής. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος, όταν δημιουργεί νέα μαθηματικά σκέφτεται με οπτικό τρόπο. Έτσι, έπειτα από μια επίσκεψη σε μουσείο στο Άμστερνταμ τη δεκαετία του 1950, σχεδίασε αυτό που ονομάζεται σήμερα «τρίγωνο του Πένροουζ», έχοντας σαν αρχική του έμπνευση τα έργα του Ολλανδού ζωγράφου M. C. Escher. Η βασική ιδέα αφορά τη «γεωμετρική αποτύπωση του αδύνατου». Την ίδια δεκαετία και σε συνεργασία με τον πατέρα του, καθηγητή της ψυχιατρικής, γενετιστή, θεωρητικό του σκακιού και μαθηματικό Λάιονελ Πένροουζ, σχεδιάζει μια σκάλα που ανεβαίνει και κατεβαίνει ταυτόχρονα. Η σκάλα αυτή, γνωστή και ως «σκάλα του Πένροουζ», ενέπνευσε τον ζωγράφο Escher σε δύο σημαντικά έργα του (Waterfall, Ascending and Descending). Μια άλλη πολύ γνωστή συνεισφορά του τη δεκαετία του 1970, η οποία σχετίζεται με την τέχνη, είναι τα tilings (πλακάκια). Πρόκειται για δισδιάστατα μοτίβα από δύο πλακάκια που μπορούν να επιστρώσουν μια επιφάνεια με μη περιοδικό τρόπο.

Η σχέση του με την τέχνη και γενικά με τη δημιουργικότητα, τον οδήγησε να μελετήσει τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης και τη σχέση της με τους υπολογιστές. Για να μελετήσουμε αυτή τη σχέση –ισχυρίζεται– χρειαζόμαστε μια νέα «φυσική της συνείδησης (physics of consciousness)» που θα διαθέτει διαφορετικά εργαλεία από αυτά που μας προσφέρουν σήμερα η φυσική, η νευροεπιστήμη και η βιολογία. Σύμφωνα με την προσέγγισή του, η ανθρώπινη συνείδηση –ότι και να είναι αυτή– δεν είναι υπολογίσιμη. Δηλαδή, δεν μπορούμε να φτιάξουμε έναν υπολογιστή που να μπορεί να την αναπαραστήσει με πληρότητα.

Από τους σημαντικότερους ερευνητές

O καθηγητής Ρότζερ Πένροουζ γεννήθηκε στην Αγγλία και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στον Καναδά. Μετά τις σπουδές του στο Λονδίνο και στο Κέμπριτζ, όπου έκανε και το διδακτορικό του υπό την επίβλεψη του γεωμέτρη και αλγεβριστή John A. Todd, έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ακόλουθος (fellow) στο κολέγιο Wadham. Είναι επίσης μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (Royal Society). Η ευρύτητα και το βάθος της έρευνάς του τον έχουν καταστήσει έναν από τους σημαντικότερους εν ζωή ερευνητές στην ευρύτερη περιοχή της μαθηματικής φυσικής. Είναι επίσης συγγραφέας βιβλίων για το ευρύτερο μη εξειδικευμένο κοινό, μέσα από τα οποία προβάλλει τις θεωρίες του για το σύμπαν και την ανθρώπινη συνείδηση.

https://physicsgg.me/2021/01/29/%cf%8c%cf%84%ce%b1%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%81%cf%81%ce%ad%ce%bf%cf%85%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%b9-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%82/

behemoth-black-hole-found-in-an-unlikely-place_credit_nasa.jpg.cd218594384148b6661e1ae9dd6aa534.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

«Σμήνος» από μικρές μαύρες τρύπες εντόπισε το Hubble. :cheesy:

H ιδέα ότι οι μαύρες τρύπες έρχονται σε διαφορετικά μεγέθη μπορεί να φαντάζει περίεργη στους περισσότερους, δεδομένου και ότι η μαύρη τρύπα εξ ορισμού είναι ένα αντικείμενο που έχει καταρρεύσει υπό την πίεση της βαρύτητας, αποκτώντας σχεδόν άπειρη πυκνότητα. Ωστόσο η ποσότητα της μάζας που μπορεί να συγκεντρώνει μια μαύρη τρύπα ποικίλλει- από μάζα υποδιπλάσια αυτής του ήλιου μας μέχρι δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη. Κάπου ενδιάμεσα υπάρχουν οι IMBH (intermediate-mass black holes- μαύρες τρύπες μεσαίας μάζας), με μάζες από εκατοντάδες μέχρι δεκάδες χιλιάδες φορές μεγαλύτερες αυτής του ήλιου. Οπότε, οι μαύρες τρύπες έρχονται σε μικρά, μεσαία και μεγάλα μεγέθη.

Ωστόσο οι IMBH είναι «δύσκολες»: Θεωρείται πως κρύβονται στα κέντρα σφαιροειδών αστρικών συμπλεγμάτων- σμήνη μέχρι και ενός εκατομμυρίου άστρων. Ερευνητές του Hubble αναζήτησαν μια IMBH στο κοντινό σύμπλεγμα NGC 6397 και βρέθηκαν προ εκπλήξεως: Δεδομένου ότι μια μαύρη τρύπα δεν μπορεί να «θεαθεί», μελέτησαν προσεκτικά την κίνηση των άστρων εντός του συμπλέγματος, που θα επηρεαζόταν βαρυτικά από τη βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας. Τα εύρη και τα σχήματα των τροχιών των άστρων οδήγησαν στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει μόνο μία μαύρη τρύπα, μα ένα σμήνος μικρότερων- ένα μίνι σύμπλεγμα στον πυρήνα.

Όσον αφορά στον λόγο που οι μαύρες τρύπες τείνουν να «συναθροίζονται»: Ένα βαρυτικό «φλίπερ» λαμβάνει χώρα μέσα σε σφαιροειδή συμπλέγματα, όπου περισσότερα γιγαντιαία αντικείμενα βυθίζονται στο κέντρο ανταλλάσσοντας ορμές με μικρότερα άστρα, τα οποία μεταναστεύουν μετά στην περιφέρεια του συμπλέγματος. Οι κεντρικές μαύρες τρύπες μπορεί επίσης να συγχωνεύονται, στέλνοντας αναταράξεις στο διάστημα, υπό τη μορφή βαρυτικών κυμάτων.

Στην «καρδιά» του NGC 6397 οι αστρονόμοι βρήκαν μια συγκέντρωση μικρότερων μαύρων τρυπών αντί για μια μεγάλη μαύρη τρύπα- κάτι που προκάλεσε έκπληξη.

Τα σφαιροειδή συμπλέγματα είναι εξαιρετικά πυκνά αστρικά συστήματα, που φιλοξενούν άστρα τα οποία βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους. Τα συστήματα αυτά κατά κανόνα είναι πολύ γηραιά- το σύμπλεγμα στο επίκεντρο αυτής της μελέτης, NGC 6397, είναι το ίδιο παλιό με το ίδιο το σύμπαν. Το σύμπλεγμα αυτό βρίσκεται σε απόσταση 7.800 ετών φωτός, κάτι που το καθιστά ένα από τα σφαιροειδή συμπλέγματα που βρίσκονται πιο κοντά στη Γη. Ο πυρήνας του είναι εξαιρετικά πυκνός.

Στην αρχή οι αστρονόμοι θεωρούσαν ότι το σύμπλεγμα φιλοξενούσε μια ΙΜΒΗ. «Βρήκαμε πολύ ισχυρά στοιχεία για μια αθέατη μάζα στον πυκνό πυρήνα του συμπλέγματος, μα μας εξέπληξε το ότι αυτή η μάζα δεν ήταν “τύπου σημείου” (κάτι που θα περίμενε κανείς για μια μεμονωμένη μαύρη τρύπα) μα επεκτεινόταν σε ένα μικρό ποσοστό του μεγέθους του συμπλέγματος» είπε ο Εντουάρντο Βιτράλ, του IAP (Ινστιτούτο Αστροφυσικής του Παρισιού). Για τον εντοπισμό της κρυμμένης αυτής μάζας, οι Βιτράλ και ο Γκάρι Μαμόν, επίσης του ΙΑΡ, χρησιμοποίησαν τις ταχύτητες των άστρων στο σύμπλεγμα για να βρουν την κατανομή της συνολικής μάζας, η οποία είναι η μάζα των ορατών άστρων, καθώς και σε αχνά άστρα και μαύρες τρύπες. Όσο περισσότερη μάζα υπάρχει σε κάποια περιοχή, τόσο πιο γρήγορα κινούνται τα άστρα γύρω της. Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν προηγούμενες εκτιμήσεις των κινήσεων των άστρων, αξιοποιώντας δεδομένα του Hubble. «Η ανάλυσή μας έδειξε πως οι τροχιές των άστρων είναι σχεδόν τυχαίες σε όλο το σφαιροειδές σύμπλεγμα, αντί για συστηματικά κυκλικές ή επιμήκεις» είπε ο Μαμόν. Αυτά τα σχήματα περιορίζουν αυτό που πρέπει να είναι η εσώτερη μάζα. Το συμπέρασμα των ερευνητών είναι πως το αθέατο μέρος μπορεί να αποτελείται μόνο από τα απομεινάρια γιγαντιαίων άστρων (λευκών νάνων, αστέρων νετρονίων και μαύρων τρυπών), δεδομένης της μάζας, έκτασης και θέσης του. Αυτά τα αστρικά «πτώματα» προοδευτικά βυθίστηκαν στο κέντρο του συμπλέγματος μετά από βαρυτικές αλληλεπιδράσεις με κοντινά, μικρότερης μάζας άστρα.

«Χρησιμοποιήσαμε τη θεωρία της αστρικής εξέλιξης για να συμπεράνουμε πως το μεγαλύτερο μέρος της επιπλέον μάζας που βρήκαμε ήταν υπό τη μορφή μαύρων τρυπών» είπε ο Μαμόν. Άλλες δύο πρόσφατες μελέτες επίσης υποδεικνύουν πως αστρικά απομεινάρια, ειδικά μαύρες τρύπες αστρικής μάζας, θα μπορούσαν να «κατοικούν» στις εσώτερες περιοχές των σφαιροειδών συμπλεγμάτων. «Η δική μας είναι η πρώτη μελέτη που παρέχει τόσο τη μάζα όσο και την έκταση αυτού που φαίνεται να είναι μια συλλογή κυρίως μαύρων τρυπών στο κέντρο ενός σφαιροειδούς συμπλέγματος με πυρήνα που έχει καταρρεύσει» είπε ο Βιτράλ.

https://physicsgg.me/2021/02/12/%cf%83%ce%bc%ce%ae%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%bc%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%ad%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%82-%ce%b5%ce%bd%cf%84/

1-hubbleuncove.jpg.35e1bdcb4a501aae26a26c6b677ffd14.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Είναι δυνατή η ανίχνευση μαύρων τρυπών που έχουν «μαλλιά»; :cheesy:

Σύμφωνα με μια νέα δημοσίευση, οι σχεδόν ακραίες περιπτώσεις μαύρων τρυπών που παραβιάζουν το θεώρημα “no-hair” (όπως είχε προτείνει ο Στέφανος Αρετάκης), θα μπορούσαν να ανιχνευθούν από τα παρατηρητήρια βαρυτικών κυμάτων.

Εκτός από το όνομά τους οι μαύρες τρύπες οφείλουν στον John Wheeler και το ρητό που λέει: ότι «οι μαύρες τρύπες δεν έχουν τρίχες!», (για την ακρίβεια η εικασία no-hair διατυπώθηκε για πρώτη φορά από τους John Wheeler και Remo Ruffini to 1971 στο Physics Today).

Αυτό που ήθελε να πει o Wheeler με το ότι «δεν έχουν τρίχες ή μαλλιά» ήταν ότι οι μαύρες τρύπες δεν έχουν κάποια παρατηρήσιμα χαρακτηριστικά, όπως εξογκώματα, ανομοιομορφίες κ.λπ. Όταν μια μαύρη τρύπα σχηματίζεται από την κατάρρευση ενός άστρου, ο ορίζοντας των γεγονότων της καταλήγει σε ένα τέλειο σφαιρικό σχήμα χωρίς κανένα χαρακτηριστικό. Οι μαύρες τρύπες χαρακτηρίζονται από την μάζα, την ιδιο-στροφορμή και το ηλεκτρικό φορτίο τους. Εάν αυτές οι τιμές είναι ίδιες για οποιεσδήποτε δύο μαύρες τρύπες, είναι αδύνατο να τις ξεχωρίσουμε μεταξύ τους. Αυτό εννοούν όταν λένε πως οι μαύρες τρύπες δεν έχουν μαλλιά (ή τρίχες). «Στην κλασική γενική σχετικότητα, θα ήταν εντελώς ταυτόσημες», λέει ο Paul Chesler, θεωρητικός φυσικός στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. «Δεν μπορείς να βρεις καμία διαφορά.»

Όμως, οι επιστήμονες έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται αν το «θεώρημα χωρίς τρίχες» είναι αυστηρά αληθές. Το 2012, o Στέφανος Αρετάκης – τότε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και τώρα στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο – πρότεινε ότι ορισμένες μαύρες τρύπες ενδέχεται να έχουν αστάθειες (βλέπε και ‘Ευστάθεια και αστάθεια των ακραίων μελανών οπών‘) στους ορίζοντες των γεγονότων τους. Αυτές οι αστάθειες θα είχαν ως αποτέλεσμα σε ορισμένες περιοχές του ορίζοντα μια ισχυρότερη βαρυτική έλξη σε σχέση με άλλες. Αυτό θα έκανε τις θεωρούμενες ως εντελώς ταυτόσημες μαύρες τρύπες, να διαφέρουν μεταξύ τους.

Ωστόσο, οι εξισώσεις του έδειξαν ότι αυτό ήταν δυνατό μόνο για τις λεγόμενες ακραίες (extremal) μαύρες τρύπες – αυτές που έχουν την μέγιστη δυνατή τιμή είτε μάζας, ιδιοπεριστροφής είτε φορτίου. Και από όσο γνωρίζουμε, «αυτές οι μαύρες τρύπες δεν μπορούν να υπάρχουν στη φύση», σύμφωνα με τον Chesler.

Τι γίνεται όμως αν υπήρχε μια σχεδόν extremal μαύρη τρύπα, μια μαύρη τρύπα που πλησίαζε μεν αυτές τις ακραίες τιμές, αλλά δεν τις έφτανε; Μια τέτοια μαύρη τρύπα είναι δυνατόν να υπάρξει, τουλάχιστον θεωρητικά. Θα μπορούσε όμως να διαθέτει ανιχνεύσιμες παραβιάσεις του θεωρήματος no-hair;

Μια εργασία που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα δείχνει ότι θα μπορούσε. Επιπλέον, αυτά «τα μαλλιά» θα μπορούσαν να ανιχνευθούν από ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων.

«Ο Αρετάκης βασικά υπέδειξε ότι υπήρχαν κάποιες πληροφορίες που είχαν μείνει στον ορίζοντα», λέει ο Gaurav Khanna, φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και στο Πανεπιστήμιο του Rhode Island. «Η δημοσίευσή μας αποκαλύπτει την δυνατότητα μέτρησης αυτών των ‘μαλλιών’.»

Συγκεκριμένα, προτείνεται ότι τα υπολείμματα διαταραχών είτε κατά τον σχηματισμό της μαύρης τρύπας είτε μεταγενέστερων διαταραχών, π.χ. από την ύλη που πέφτει στην μαύρη τρύπα, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν βαρυτικές αστάθειες στον (ή κοντά στον) ορίζοντα των γεγονότων μιας σχεδόν ακραίας μαύρης τρύπας. «Περιμένουμε ότι το βαρυτικό σήμα που θα δούμε θα είναι πολύ διαφορετικό σε σχέση με το σήμα που οφείλεται σε συνηθισμένες μαύρες τρύπες», σύμφωνα με τον Khanna.

Αν οι μαύρες τρύπες έχουν τρίχες – διατηρώντας έτσι κάποιες πληροφορίες για το παρελθόν τους – αυτό θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις στο περίφημο παράδοξο της πληροφορίας για τις μαύρες τρύπες που διατύπωσε ο Stephen Hawking, δηλώνει η Lia Medeiros, αστροφυσικός στο Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών στο Πρίνστον. Αυτό το παράδοξο είναι το απόσταγμα της θεμελιώδους σύγκρουσης μεταξύ της γενικής σχετικότητας και της κβαντικής μηχανικής, τους δύο μεγάλους πυλώνες της φυσικής του 20ου αιώνα. «Εάν παραβιάσετε μία από τις παραδοχές [του παράδοξου της πληροφορίας], ίσως να μπορείτε να λύσετε το ίδιο το παράδοξο», δήλωσε η Medeiros. «Μία από τις παραδοχές είναι το no hair θεώρημα.»

Οι συνέπειες αυτού θα μπορούσαν να είναι μεγάλες. «Εάν μπορούμε να αποδείξουμε ότι ο πραγματικός χωροχρόνος της μαύρης τρύπας έξω από τη μαύρη τρύπα είναι διαφορετικός από αυτό που περιμένουμε, τότε νομίζω πως αυτό θα έχει πραγματικά τεράστιες επιπτώσεις στη γενική σχετικότητα», δήλωσε η Medeiros, που συμμετέχει στην δημοσίευση των Δημήτριος Ψάλτης και λοιποί του περασμένου Οκτωβρίου, στην οποία εξετάζεται αν η παρατηρούμενη γεωμετρία των μαύρων οπών είναι σύμφωνη με τις προβλέψεις.

Ίσως η πιο συναρπαστική πτυχή αυτής της τελευταίας εργασίας, είναι ότι υποδεικνύει έναν τρόπο για να συνδέσουμε τις παρατηρήσεις των μαύρων οπών με τη θεμελιώδη φυσική. Η ανίχνευση τριχών σε μαύρες τρύπες – ίσως τα πιο ακραία αστροφυσικά εργαστήρια στο σύμπαν – θα μπορούσε να μας επιτρέψει να διερευνήσουμε ιδέες όπως η θεωρία χορδών και η κβαντική βαρύτητα με έναν τρόπο που ήταν αδύνατος μέχρι σήμερα.

«Ένα από τα μεγάλα ζητήματα [με] την θεωρία χορδών και την κβαντική βαρύτητα είναι ότι είναι πολύ δύσκολο να επιβεβαιώσουμε πειραματικά τις προβλέψεις τους», δήλωσε η Medeiros. «Έτσι, αν διαθέταμε κάτι που μπορεί να ελεγχθεί από απόσταση, αυτό θα ήταν καταπληκτικό.»

Ωστόσο, υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες. Δεν είναι βέβαιο ότι υπάρχουν σχεδόν-ακραίες μαύρες τρύπες. (Οι τυπικές προσομοιώσεις συνήθως παράγουν μαύρες τρύπες που απέχουν 30% από το να είναι ακραίες). Και αν ακόμα υπάρχουν, δεν είναι ξεκάθαρο ότι οι ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων θα ήταν αρκετά ευαίσθητοι για να εντοπίσουν αυτές τις αστάθειες από τα μαλλιά. Επιπλέον, τα μαλλιά αναμένεται να είναι εξαιρετικά βραχύβια, διαρκούν μόνο κλάσματα του δευτερολέπτου.

Αλλά η δημοσιευμένη εργασία, τουλάχιστον θεωρητικά, φαίνεται σωστή. «Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος στην επιστημονική κοινότητα που αμφιβάλλει», λέει ο Chesler. «Δεν είναι εικασία. Μάλλον φαίνεται πως οι εξισώσεις του Αϊνστάιν είναι τόσο περίπλοκες που ανακαλύπτουμε νέες ιδιότητές τους σε ετήσια βάση. »

Το επόμενο βήμα θα ήταν να δούμε τι είδους σήματα και με ποιά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους θα πρέπει να αναζητούμε στους ανιχνευτές βαρυτικών κυμάτων που λειτουργούν σήμερα ή στο μέλλον (π.χ. LISA).

Ενώ οι πιθανότητες μιας τέτοιας ανίχνευσης είναι μικρές, μια τέτοια ανακάλυψη όχι μόνο θα αμφισβητούσε την θεωρία της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν, αλλά θα αποδείκνυε την ύπαρξη σχεδόν- ακραίων μαύρων τρυπών. Σύμφωνα με τον Khanna, «πέρα από τις δραματικές επιπτώσεις που θα είχε στην έρευνά μας, θα θέλαμε πολύ να μάθουμε αν η φύση επιτρέπει την ύπαρξη ενός τέτοιου θηρίου».

https://physicsgg.me/2021/02/17/%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b4%cf%85%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%ae-%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b7-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%cf%81%cf%85%cf%80%cf%8e/

hairy_black_holes_2880x1620_lede.thumb.jpg.e4d67903d238bc81d7df2865570b3cdb.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ακόμα πιο «θηριώδης» από ό,τι υπολογιζόταν η πρώτη μαύρη τρύπα που εντοπίστηκε. :cheesy:

Νέες παρατηρήσεις στην πρώτη μαύρη τρύπα που εντοπίστηκε ποτέ έχουν κάνει τους αστρονόμους να αμφισβητούν όσα γνωρίζουν σχετικά με τα πιο μυστηριώδη αντικείμενα του σύμπαντος.

Η εν λόγω έρευνα, η οποία δημοσιεύτηκε στο Science, δείχνει πως το σύστημα που είναι γνωστό ως Κύκνος Χ-1 (Cygnus X-1) περιλαμβάνει την πιο κολοσσιαία μαύρη τρύπα αστρικής μάζας που παρατηρήθηκε ποτέ χωρίς τη χρήση βαρυτικών κυμάτων.

Ο Κύκνος Χ-1 είναι μια από τις πιο κοντινές στη Γη μαύρες τρύπες. Είχε ανακαλυφθεί το 1964, με ένα ζεύγος μετρητών Γκάιγκερ που εκτοξεύτηκαν με υποτροχιακό πύραυλο από το Νέο Μεξικό. Επρόκειτο για το αντικείμενο ενός διάσημου επιστημονικού στοιχήματος μεταξύ του Στίβεν Χόκινγκ και του Κιπ Θορν, με τον Χόκινγκ να στοιχηματίζει το 1974 πως δεν ήταν μαύρη τρύπα. Ο Χόκινγκ παραδέχτηκε ότι έχασε το στοίχημα το 1990.

Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης έρευνας, διεθνής ομάδα αστρονόμων χρησιμοποίησε το Very Long Baseline Array (ένα ραδιοτηλεσκόπιο που αποτελείται από 10 πιάτα ανά τις ΗΠΑ) σε συνδυασμό με μια έξυπνη τεχνική για τη μέτρηση αποστάσεων στο διάστημα. «Αν μπορούμε να δούμε το ίδιο αντικείμενο από διαφορετικές τοποθεσίες, μπορούμε να υπολογίσουμε την απόστασή του από εμάς μετρώντας πόσο μακριά εμφανίζεται να κινείται σε σχέση με το φόντο του» είπε ο επικεφαλής ερευνητές, καθηγητής Τζέιμς Μίλερ Τζόουνς από το Curtin University και το ICRAR (International Centre for Radio Astronomy Research).

«Αν κρατήσεις το δάχτυλό σου μπροστά στα μάτια σου και το κοιτάς με ένα μάτι τη φορά, θα αντιληφθείς το δάχτυλό σου να μεταπηδά από το ένα σημείο στο άλλο. Είναι ακριβώς η ίδια αρχή».

«Σε διάστημα έξι ημερών παρατηρήσαμε μια πλήρη επιστροφή της μαύρης τρύπας και χρησιμοποιήσαμε παρατηρήσεις του ίδιου συστήματος με την ίδια συστοιχία τηλεσκοπίων το 2011» είπε ο καθηγητής Μίλερ- Τζόουνς. «Αυτή η μέθοδος και οι δικές μας μετρήσεις δείχνουν πως το σύστημα είναι πιο μακριά από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως, με μια μαύρη τρύπα που είναι σημαντικά μεγαλύτερης μάζας».

Ένας άλλος εκ των ερευνητών, ο καθηγητής Ίλια Μάντελ του Monash University και του ARC Centre of Excellence in Gravitational Wave Discovery (OzGrav) είπε ότι η μάζα της μαύρης τρύπας αυτής είναι τόσο μεγάλη που αμφισβητεί τον τρόπο με τον οποίο οι αστρονόμοι θεωρούν πως σχηματίζονται.

«Τα άστρα χάνουν μάζα στο γύρω περιβάλλον τους μέσω αστρικών ανέμων που φυσούν στην επιφάνειά τους. Μα για να δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα τόσο βαριά, πρέπει να μειώσουμε την ποσότητα μάζας που χάνουν τα φωτεινά άστρα κατά τις ζωές τους» πρόσθεσε. «Η μαύρη τρύπα στο σύστημα Κύκνος Χ-1 άρχισε τη ζωή της ως άστρο με μάζα περίπου 60 φορές αυτή της Γης και κατέρρευσε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν» είπε. «Είναι έκπληξη το ότι κάνει μια περιστροφή γύρω από το άστρο-σύντροφο κάθε πεντέμισι ημέρες σε απόσταση περίπου το 1/5 αυτής μεταξύ της Γης και του ήλιου».

«Οι νέες αυτές παρατηρήσεις μας λένε ότι η μαύρη τρύπα είναι μάζας εικοσαπλάσιας και άνω αυτής του ήλιου μας- 50% αύξηση σε σχέση με προηγούμενους υπολογισμούς».

https://www.naftemporiki.gr/story/1695662/akoma-pio-thiriodis-apo-oti-upologizotan-i-proti-mauri-trupa-pou-entopistike

kuknos-x-1-cygnus-x-1-mauri-trupa.jpg.a22f27bdbbf83877b48adf4bab66d8b8.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Κύκνος Χ-1: νέα στοιχεία για την «πρώτη» μαύρη τρύπα. :cheesy:

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 οι φυσικοί (π.χ. Zel’dovich και Novikov) συνειδητοποίησαν ότι μια μαύρη τρύπα που σχηματίζει ένα διπλό σύστημα με άστρο-συνοδό, θα μπορούσε να προκαλεί την εκπομπή ακτίνων Χ. Ο αστρικός άνεμος που εκπέμπεται από την επιφάνεια του άστρου θα μπορούσε να αιχμαλωτιστεί από το βαρυτικό πεδίο της μαύρης τρύπας. Τα ρεύματα του αερίου του ανέμου γύρω από την μαύρη τρύπα συγκρούονται σφοδρότατα μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να θερμαίνονται σε υψηλότατες θερμοκρασίες και να εκπέμπουν ακτίνες Χ. Κατέληξαν λοιπόν στο συμπέρασμα, σε μια εποχή που η ιδέα των μαύρων τρυπών μάλλον συμβάδιζε με την επιστημονική φαντασία, ότι θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε έναν συνδυασμό οπτικών τηλεσκοπίων και τηλεσκοπίων ακτίνων Χ για την αναζήτηση των μαύρων τρυπών. Υποψήφιες μαύρες τρύπες θα ήταν εκείνα τα συστήματα διπλών άστρων των οποίων το ένα μέλος είναι οπτικά μεν ορατό αλλά σκοτεινό στην περιοχή των ακτίνων Χ και το άλλο οπτικά σκοτεινό αλλά λαμπερό στην περιοχή των ακτίνων Χ (μαύρη τρύπα).

Όμως το πρόβλημα των αστρονόμων με τις ακτίνες Χ είναι ότι αυτές δεν διαπερνούν την γήινη ατμόσφαιρα (ευτυχώς γιατί είναι επικίνδυνες για τον άνθρωπο). Στην δεκαετία του 1960 άρχισαν τα πρώτα βήματα της αστρονομίας ακτίνων Χ, θέτοντας ανιχνευτές ακτίνων Χ σε τροχιά γύρω από τη Γη, αρχικά ως πάρεργο της παρακολούθησης των πυρηνικών δοκιμών των ΗΠΑ-Σοβιετικής Ένωσης.

Στη συνέχεια τα τηλεσκόπια ακτίνων Χ ανακάλυψαν πολλές κοσμικές πηγές ακτίνων Χ που πιθανόν να έκρυβαν μαύρες τρύπες. Η πηγή ακτίνων Χ που εντοπίστηκε το 1964 στον αστερισμό του Κύκνου, ήταν η πιο πιθανή περίπτωση να κρύβει μια μαύρη τρύπα και ονομάστηκε Κύκνος Χ-1 (Cygnus X-1).

Aν ξυπνήσετε λίγο μετά κατά τις 5 π.μ. το πρωί (25/2/2021) θα δείτε τον αστερισμό του Κύκνου, όπως φαίνεται στην εικόνα. Ο κόκκινος κύκλος δείχνει την θέση της μαύρης τρύπας Κύκνος Χ-1.

Το 1974 και ενώ ο Κύκνος Χ-1 ήταν στη λίστα των πιθανών μαύρων τρυπών ο Kip Thorne στοιχημάτισε με τον Stephen Hawking υποστηρίζοντας ότι πράγματι επρόκειτο για μαύρη τρύπα. Το στοίχημα ήταν μια συνδρομή στο περιοδικό Penthouse για τον Thorne και μια συνδρομή στο περιοδικό Private Eye για τον Hawking.

Τον Ιούνιο του 1990 ο Hawking παραδέχθηκε την ήττα του, επικυρώνοντάς την με το δακτυλικό του αποτύπωμα, όπως φαίνεται στην εικόνα που ακολουθεί:

Νέες παρατηρήσεις δείχνουν πως η μαύρη τρύπα Κύκνος Χ-1 έχει μεγαλύτερη μάζα σε σχέση με αυτή που υπολόγιζαν οι αστρονόμοι μέχρι σήμερα. Επιπλέον είναι και η μαύρη τρύπα με την μεγαλύτερη μάζα που παρατηρήθηκε ποτέ χωρίς τη χρήση βαρυτικών κυμάτων. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης έρευνας, διεθνής ομάδα αστρονόμων χρησιμοποίησε το Very Long Baseline Array (ένα ραδιοτηλεσκόπιο που αποτελείται από 10 πιάτα ανά τις ΗΠΑ) σε συνδυασμό με μια έξυπνη τεχνική για τη μέτρηση αποστάσεων στο διάστημα. «Αν μπορούμε να δούμε το ίδιο αντικείμενο από διαφορετικές τοποθεσίες, μπορούμε να υπολογίσουμε την απόστασή του από εμάς μετρώντας πόσο μακριά εμφανίζεται να κινείται σε σχέση με το φόντο του» είπε ο επικεφαλής ερευνητές, καθηγητής Τζέιμς Μίλερ Τζόουνς από το Curtin University και το ICRAR (International Centre for Radio Astronomy Research).

«Αν κρατήσεις το δάχτυλό σου μπροστά στα μάτια σου και το κοιτάς με ένα μάτι τη φορά, θα αντιληφθείς το δάχτυλό σου να μεταπηδά από το ένα σημείο στο άλλο. Είναι ακριβώς η ίδια αρχή».

«Σε διάστημα έξι ημερών παρατηρήσαμε μια πλήρη επιστροφή της μαύρης τρύπας και χρησιμοποιήσαμε παρατηρήσεις του ίδιου συστήματος με την ίδια συστοιχία τηλεσκοπίων το 2011» είπε ο καθηγητής Μίλερ- Τζόουνς. «Αυτή η μέθοδος και οι δικές μας μετρήσεις δείχνουν πως το σύστημα είναι πιο μακριά από ό,τι πιστευόταν προηγουμένως, με μια μαύρη τρύπα που είναι σημαντικά μεγαλύτερης μάζας».

Ενώ μέχρι σήμερα η μαύρη τρύπα εθεωρείτο σε απόσταση περίπου 6100 έτη φωτός από τη Γη και μάζα περίπου 15 ηλιακές μάζες, σύμφωνα με τη νέα δημοσίευση η απόσταση από τη Γη υπολογίζεται 7175 έτη φωτός και μάζα της ίση με 21,2 ηλιακές μάζες.

Ένας άλλος εκ των ερευνητών, ο καθηγητής Ίλια Μάντελ του Monash University και του ARC Centre of Excellence in Gravitational Wave Discovery (OzGrav) είπε ότι η μάζα της μαύρης τρύπας αυτής είναι τόσο μεγάλη που αμφισβητεί τον τρόπο με τον οποίο οι αστρονόμοι θεωρούν πως σχηματίζονται.

«Τα άστρα χάνουν μάζα στο γύρω περιβάλλον τους μέσω αστρικών ανέμων που φυσούν στην επιφάνειά τους. Μα για να δημιουργηθεί μια μαύρη τρύπα τόσο βαριά, πρέπει να μειώσουμε την ποσότητα μάζας που χάνουν τα φωτεινά άστρα κατά τις ζωές τους» πρόσθεσε. «Η μαύρη τρύπα στο σύστημα Κύκνος Χ-1 άρχισε τη ζωή της ως άστρο με μάζα περίπου 60 φορές αυτή της Γης και κατέρρευσε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πριν» είπε. «Είναι έκπληξη το ότι κάνει μια περιστροφή γύρω από το άστρο-σύντροφο κάθε πεντέμισι ημέρες σε απόσταση περίπου το 1/5 αυτής μεταξύ της Γης και του ήλιου».

«Οι νέες αυτές παρατηρήσεις μας λένε ότι η μαύρη τρύπα είναι μάζας εικοσαπλάσιας και άνω αυτής του ήλιου μας- 50% αύξηση σε σχέση με προηγούμενους υπολογισμούς»…

https://physicsgg.me/2021/02/24/%ce%ba%cf%8d%ce%ba%ce%bd%ce%bf%cf%82-%cf%87-1-%ce%bd%ce%ad%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%af%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%80%cf%81%cf%8e%cf%84%ce%b7-%ce%bc%ce%b1/

thorne_bet_hawking.thumb.png.463f5a7baa5ecc58aba0e8ca9b8d60d8.png

x1.png.2e1d120df224eb9b19a730d7ccae4757.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ανδρομέδα : Θα συγκρουστεί με τον γαλαξία μας και τις δύο κεντρικές μαύρες τρύπες. :cheesy:

Οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες στα κέντρα του γαλαξία μας και αυτού της Ανδρομέδας είναι καταδικασμένες να «χορεύουν» μεταξύ τους.

Οι αστρονόμοι γνωρίζουν από καιρό ότι η Ανδρομέδα βρίσκεται σε πορεία σύγκρουσης με τον γαλαξία μας (SN: 5/31/12). Όμως δεν έχουν γίνει γνωστά πολλά για το τι θα συμβεί στις τεράστιες μαύρες τρύπες που κάθε γαλαξίας φιλοξενεί στον πυρήνα του.

Το πιθανότερο σενάριο

Νέες προσομοιώσεις αποκαλύπτουν την απόλυτη μοίρα τους. Οι γαλαξίες θα συγκεντρωθούν σε έναν τεράστιο ελλειπτικό γαλαξία – που ονομάζεται «Milkomeda» – σε περίπου 10 δισεκατομμύρια χρόνια.

Στη συνέχεια, οι κεντρικές μαύρες τρύπες θα αρχίσουν να περιστρέφονται σε τροχιά μεταξύ τους και τελικά θα συγκρουστούν σε λιγότερο από 17 εκατομμύρια χρόνια αργότερα.

Λίγο πριν οι μαύρες τρύπες συντριβούν μεταξύ τους, θα εκπέμπουν κύματα βαρύτητας με τη δύναμη 10 εκατομμυρίων ήλιων (SN: 2/11/16).

Οποιοσδήποτε πολιτισμός εντός 3,25 εκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς που έχει τεχνολογία ανίχνευσης βαρυτικών κυμάτων ισοδύναμη με τις τρέχουσες ικανότητές μας θα μπορούσε να ανιχνεύσει τη σύγκρουση, εκτιμούν οι ερευνητές.

Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι η Ανδρομέδα πλησιάζει περίπου 116 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, λέει ο Riccardo Schiavi, αστροφυσικός στο Πανεπιστήμιο Sapienza της Ρώμης.

Τι δείχνουν οι σχετικές προσομοιώσεις ;

Χρησιμοποιώντας προσομοιώσεις υπολογιστών που περιλαμβάνουν τη βαρυτική έλξη των δύο σπειροειδών γαλαξιών μεταξύ τους καθώς και την πιθανή παρουσία αερίων και άλλου υλικού μεταξύ τους, ο Schiavi και οι συνεργάτες του έδειξαν πώς θα ξεδιπλωθεί η γαλαξιακή σύγκρουση.

Προηγούμενες προσομοιώσεις έχουν δείξει ότι η Ανδρομέδα και ο γαλαξίας μας έχουν προγραμματιστεί για μια σύγκρουση σε περίπου 4 δισεκατομμύρια έως 5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Ωστόσο, η νέα μελέτη εκτιμά ότι οι δύο γαλαξίες θα περάσουν μεταξύ τους περίπου 4,3 δισεκατομμύρια χρόνια από τώρα και στη συνέχεια θα συγχωνευθούν πλήρως περίπου 6 δισεκατομμύρια χρόνια αργότερα.

Η εκτίμηση της ομάδας για την ημερομηνία συγχώνευσης της Milkomeda «είναι λίγο μεγαλύτερη χρονικά από ό,τι έχουν βρει άλλες ομάδες», λέει ο Roeland van der Marel, αστρονόμος στο Επιστημονικό Ινστιτούτο Διαστημικού Τηλεσκοπίου στη Βαλτιμόρη, ο οποίος δε συμμετείχε στην έρευνα.

Ωστόσο, σημειώνει, αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει στην αβεβαιότητα στη μέτρηση της ταχύτητας της Ανδρομέδας στον ουρανό.

https://www.in.gr/2021/03/05/b-science/space/andromeda-tha-sygkroustei-ton-galaksia-mas-mazi-tis-dyo-kentrikes-mayres-trypes/

-2021-03-05T210023.132-1024x767.thumb.jpg.8bff83b858025a0d75168c42a75b5d96.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Αστρονόμοι ανίχνευσαν μαύρη τρύπα εν κινήσει. :cheesy:

Οι φυσικοί θεωρούν προφανές ότι οι μαύρες τρύπες είναι δυνατόν να περιπλανηθούν στο διάστημα – αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε καταγραφεί ποτέ ένα τέτοιο γεγονός. Αστρονόμοι από το Κέντρο Αστροφυσικής | Harvard & Smithsonian εντόπισαν για πρώτη φορά την κίνηση μιας τεράστιας μάζας μαύρης τρύπας. Η ανακάλυψή τους δημοσιεύθηκε στο περιοδικό The Astrophysical Journal με τίτλο «A Restless Supermassive Black Hole in the Galaxy J0437+2456«.

https://iopscience.iop.org/article/10.3847/1538-4357/abde3d

«Δεν περιμένουμε να κινείται η πλειονότητα των υπερμεγέθων μαύρων οπών. Συνήθως αρέσκονται στο να κάθονται» λέει ο Dominic Pesce, αστρονόμος στο Κέντρο Αστροφυσικής, ένας από τους συγγραφείς της δημοσίευσης. «Έχουν τόσο μεγάλη μάζα που τους είναι δύσκολο να μετακινηθούν. Σκεφτείτε πόσο πιο δύσκολο είναι να μετακινήσετε μια μπάλα μπόουλινγκ σε σχέση με μια μπάλα ποδοσφαίρου – για να συνειδητοποιήσετε την δυσκολία στην αστρονομική μας περίπτωση, όταν η «μπάλα μπόουλινγκ» έχει μάζα αρκετά εκατομμύρια μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου. Θα απαιτείται σίγουρα ένα πολύ ισχυρότερο λάκτισμα».

Ο Pesce και οι συνεργάτες του διερευνούν αυτό το σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία πέντε χρόνια, συγκρίνοντας τις ταχύτητες των υπερμεγέθων μαύρων τρυπών και των γαλαξιών. «Αναρωτηθήκαμε: Είναι οι ταχύτητες των μαύρων οπών ίδιες με τις ταχύτητες των γαλαξιών στους οποίους κατοικούν; Περιμένουμε να έχουν την ίδια ταχύτητα. Αν όχι, αυτό σημαίνει ότι η μαύρη τρύπα έχει διαταραχθεί.»

Για την έρευνά τους, η ομάδα εξέτασε αρχικά 10 γαλαξίες και τις τεράστιας μάζας μαύρες τρύπες στους πυρήνες τους. Μελέτησαν συγκεκριμένα τις μαύρες τρύπες που περιείχαν νερό στους δίσκους προσαύξησής τους – τις σπειροειδείς δομές που βρίσκονται σε τροχιακή κίνηση γύρω και προς την μαύρη τρύπα. Καθώς το νερό περιφέρεται γύρω από τη μαύρη τρύπα, παράγει μια ακτινοβολία, γνωστή ως μέιζερ. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με ένα συνδεδεμένο δίκτυο ραδιοφωνικών κεραιών χρησιμοποιώντας μια τεχνική γνωστή ως Συμβολομετρία Πολύ Μεγάλων Αποστάσεων (VLBI) και διαμέσου της ακτινοβολίας μέιζερ υπολογίζεται η ταχύτητα της μαύρης τρύπας με ακρίβεια.

Η τεχνική αυτή βοήθησε την ομάδα να διαπιστώσει ότι εννέα από τις 10 υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες βρίσκονταν σε ηρεμία – αλλά μία ξεχώρισε και φάνηκε να κινείται. Η κινούμενη μαύρη τρύπα βρίσκεται σε απόσταση 230 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, στο κέντρο του γαλαξία J0437 + 2456. Η μάζα της είναι περίπου τρία εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη την μάζα του Ήλιου μας.

Χρησιμοποιώντας τα δεδομένα από τις παρατηρήσεις των ραδιοτηλεσκοπίων Arecibo και Gemini, η ομάδα επιβεβαίωσε τώρα τα αρχικά της ευρήματα. Η υπερμεγέθης μαύρη τρύπα κινείται με ταχύτητα περίπου 177.000 km/h ως προς τον γαλαξία J0437 + 2456. Αλλά η αιτία που προκαλεί την κίνηση δεν είναι γνωστή. Η ομάδα θεωρεί ότι υπάρχουν δύο δυνατότητες.

Σύμφωνα με τον Jim Condon, μπορεί να παρατηρούμε το αποτέλεσμα της συγχώνευσης δυο μαύρων τρυπών. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας συγχώνευσης μπορεί να προκαλέσει την κίνηση που παρακολουθούμε επ’ αυτοφώρω. Παρά την προσδοκία ότι τέτοια γεγονότα θα έπρεπε συμβαίνουν συχνά, οι αστρονόμοι δυσκολεύονται να εντοπίσουν σαφή παραδείγματα δυαδικών υπερμεγέθων μαύρων τρυπών, λέει ο Pesce. Αυτό που μάλλον βλέπουμε στον γαλαξία J0437 + 2456 είναι η μία από τις μαύρες τρύπες ενός τέτοιου ζεύγους, με την άλλη απούσα στις ραδιοφωνικές μας παρατηρήσεις, λόγω έλλειψης εκπομπών μέιζερ.

Ωστόσο, θα χρειαστούν επιπλέον παρατηρήσεις, για να εντοπιστεί η πραγματική αιτία της κίνησης μιας τόσο μεγάλης μαύρης τρύπας.

https://physicsgg.me/2021/03/14/%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%bf%ce%b9-%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b1-%ce%b5%ce%bd/

2021-06.jpg.a1fabee3d3f845c018974846e05bd72d.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Η νέα φωτογραφία «με φίλτρο polaroid» της θηριώδους μαύρης τρύπας του Μ87… αποκαλύπτει το μαγνητικό πεδίο που την περιβάλλει. :cheesy:

Η ερευνητική ομάδα Event Horizon Telescope (EHT) που κατάφερε να πάρει την πρώτη φωτογραφία της τεράστιας μαύρης τρύπας (με μάζα δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη του Ήλιου) στο κέντρο του γαλαξία M87, δημοσίευσε σήμερα μια νέα εικόνα της που μας δείχνει πως φαίνεται σε πολωμένο φως. Είναι η πρώτη φορά που οι αστρονόμοι κατάφεραν να μετρήσουν την πόλωση, μια υπογραφή των μαγνητικών πεδίων, στο κοντινό περιβάλλον μιας μαύρης τρύπας. Οι παρατηρήσεις αυτές θα εξηγήσουν πώς ο γαλαξίας M87, που βρίσκεται σε απόσταση 55 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, είναι σε θέση να εκτοξεύει ισχυρούς πίδακες από τον πυρήνα του.

Στις 10 Απριλίου του 2019, οι επιστήμονες δημοσίευσαν την πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας, που έδειχνε μια φωτεινή δομή σαν δαχτυλίδι γύρω από με μια σκοτεινή κεντρική περιοχή – την σκιά της μαύρης τρύπας. Από τότε οι φυσικοί του Event Horizon Telescope ερεύνησαν βαθύτερα τα δεδομένα τους για το τερατώδες αντικείμενο στην καρδιά του γαλαξία M87. Και ανακάλυψαν ότι ένα σημαντικό κλάσμα του φωτός γύρω από τη μαύρη τρύπα M87 είναι πολωμένο.

Αυτή η εργασία αποτελεί ένα σημαντικό ορόσημο: η πόλωση του φωτός περιέχει πληροφορίες που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε καλύτερα τη φυσική πίσω από την εικόνα που που δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο του 2019. Η αποκάλυψη αυτής της νέας εικόνας πολωμένου φωτός απαιτούσε χρόνια εργασίας λόγω των πολύπλοκων τεχνικών που εμπλέκονται στη λήψη και ανάλυση των δεδομένων.

Το φως πολώνεται όταν διέρχεται από ορισμένα φίλτρα, όπως οι φακοί των polaroid γυαλιών ηλίου ή όταν εκπέμπεται σε θερμές περιοχές του χώρου που είναι μαγνητισμένες. Όπως τα πολαρόιντ γυαλιά μας βοηθούν να βλέπουμε καλύτερα μειώνοντας τις αντανακλάσεις και το έντονο φως από φωτεινές επιφάνειες, έτσι και οι αστρονόμοι μπορούν να να δούν καλύτερα για την περιοχή γύρω από τη μαύρη τρύπα, εξετάζοντας τον τρόπο πόλωσης του φωτός που προέρχεται από εκεί. Συγκεκριμένα, η πόλωση επιτρέπει στους αστρονόμους να χαρτογραφήσουν τις γραμμές μαγνητικού πεδίου που υπάρχουν στο εσωτερικό χείλος της μαύρης τρύπας.

Τι είναι το πολωμένο φως

Οι νέες πολωμένες εικόνες είναι το κλειδί για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το μαγνητικό πεδίο επιτρέπει στη μαύρη τρύπα να «καταβροχθίζει» ύλη και να εκτοξεύει ισχυρούς πίδακες.

Πώς τα μαγνητικά πεδία επηρεάζουν την εικόνα μιας μαύρης τρύπας

Οι φωτεινοί πίδακες ενέργειας και ύλης που αναδύονται από τον πυρήνα του γαλαξία M87 και εκτείνονται τουλάχιστον 5000 έτη φωτός από το κέντρο του είναι ένα από τα πιο μυστηριώδη και δραστήρια χαρακτηριστικά του γαλαξία. Το μεγαλύτερο μέρος της ύλης που βρίσκεται κοντά στην μαύρη τρύπα πέφτει στο εσωτερικό της. Ωστόσο, το υπόλοιπο διαφεύγει λίγο πριν από τη σύλληψή του και εκτοξεύεται πολύ μακριά στο διάστημα με την μορφή πιδάκων.

Οι αστρονόμοι βασίστηκαν σε διάφορα μοντέλα για το πώς συμπεριφέρεται η ύλη κοντά στη μαύρη τρύπα για να κατανοήσει καλύτερα αυτήν τη διαδικασία. Ωστόσο, δεν ξέρουν ακριβώς πώς εκτοξεύονται πίδακες μεγαλύτεροι από τον γαλαξία από την κεντρική του περιοχή, το οποίο είναι τόσο μικρό σε μέγεθος όσο το ηλιακό μας σύστημα, ούτε πώς ακριβώς η ύλη πέφτει στη μαύρη τρύπα. Με τη νέα εικόνα της μαύρης τρύπας και τη σκιά της σε πολωμένο φως, οι αστρονόμοι κατάφεραν για πρώτη φορά να δουν την περιοχή ακριβώς έξω από τη μαύρη τρύπα όπου πραγματοποιείται αυτή η αλληλεπίδραση μεταξύ της ύλης που ρέει προς το εσωτερικό της και της εκτόξευσής της προς τα έξω.

Οι παρατηρήσεις παρέχουν νέες πληροφορίες σχετικά με τη δομή των μαγνητικών πεδίων ακριβώς έξω από τη μαύρη τρύπα. Η ομάδα διαπίστωσε ότι μόνο θεωρητικά μοντέλα με έντονο μαγνητισμένο αέριο μπορούν να εξηγήσουν αυτό που βλέπουν στον ορίζοντα των γεγονότων της μαύρης τρύπας. Δείχνουν επίσης ότι τα μαγνητικά πεδία στο χείλος της μαύρης τρύπας είναι αρκετά ισχυρά για να απωθήσουν το καυτό αέριο και να το βοηθήσουν ώστε να αντισταθεί στην έλξη της βαρύτητας. Μόνο το αέριο που γλιστράει μέσα από το πεδίο μπορεί να κινηθεί σπειροειδώς προς τον ορίζοντα των γεγονότων.

Για να παρατηρηθεί η καρδιά του γαλαξία M87, συνδέθηκαν οκτώ τηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο για να δημιουργήσουν ένα εικονικό τηλεσκόπιο στο μέγεθος της Γης, το Event Horizon Telescope (EHT). Η εντυπωσιακή ανάλυση που λαμβάνεται με το EHT είναι ισοδύναμη με αυτήν που απαιτείται για τη μέτρηση του μήκους μιας πιστωτικής κάρτας στην επιφάνεια της Σελήνης.

Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύονται σήμερα σε δύο ξεχωριστές εργασίες στο The Astrophysical Journal Letters: «First M87 Event Horizon Telescope Results. VII. Polarization of the Ring » και » First M87 Event Horizon Telescope Results. VIII. Magnetic Field Structure near The Event Horizon«. Στην έρευνα συμμετείχαν περισσότεροι από 300 ερευνητές από διάφορα ανά τον κόσμο ερευνητικά κέντρα και πανεπιστήμια.

Σε μια νέα εικόνα της μαύρης τρύπας του γαλαξία Μ87 από το Event Horizon Telescope φαίνεται το πολωμένο φως (κιτρινωπές γραμμές) που εκπέμπεται από την περιστρεφόμενη ύλη γύρω από την μαύρη τρύπα. Αυτή η πόλωση σχετίζεται με το μαγνητικό πεδίο γύρω από την σκιά της μαύρης τρύπας.

https://physicsgg.me/2021/03/24/%CE%B7-%CE%BD%CE%AD%CE%B1-%CF%86%CF%89%CF%84%CE%BF%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CF%84%CF%81%CE%BF-polaroid-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B7%CF%81%CE%B9%CF%8E/

mt_black-hole-magnetism_feat.thumb.jpg.394b46b83ab3e77a1d384d8ec656e118.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Οι περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες «ερωτεύονται» :cheesy:

Θα μπορούσε μια μαύρη τρύπα να έχει παλίρροιες; Η κοινή λογική έλεγε όχι. Αυτά τα πυκνά αντικείμενα είναι πολύ άκαμπτα για να σχηματίσουν τέτοιες επιφανειακές παραμορφώσεις. Όμως, ένας νέος θεωρητικός υπολογισμός διαπιστώνει ότι μια περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα μπορεί να αναπτύξει μια παλιρροιακή διόγκωση σε ένα μη αξονο-συμμετρικό βαρυτικό πεδίο.

Οι Alexandre Le Tiec και Marc Casals στην εργασία τους (arxiv.org/abs/2007.00214) δείχνουν ότι αυτές οι συνθήκες θα μπορούσαν να προκύψουν κατά τη συγχώνευση μιας μαύρης τρύπας και ότι η διόγκωση επηρεάζει την περιστροφή της μαύρης τρύπας.

Η Γη αλλάζει το σχήμα της εξαιτίας των βαρυτικών δυνάμεων της Σελήνης και του Ήλιου. Μια τέτοια παλιρροιακή παραμόρφωση μπορεί να χαρακτηριστεί από τους «παλιρροιακoύς αριθμούς Love» (Τidal Love Νumbers – συντομογραφικά TLNs, από το όνομά του μαθηματικού Augustus Love). Πρόκειται για το βαρυτικό ανάλογο της ηλεκτρικής επιδεκτικότητας στην ηλεκτροδυναμική

Οι TLNs περιγράφουν διαφορετικούς τρόπους παλιρροιακής απόκρισης. Ο τετραπολικός αριθμός Love της Γης, για παράδειγμα, έχει τιμή 0,3, ενώ η ίδια παράμετρος για ένα (λιγότερο παραμορφώσιμο) άστρο νετρονίων εκτιμάται ότι είναι περίπου 0,1.

Παλαιότερη εργασία έδειξε ότι οι TLNs είναι μηδενικοί για μια μη περιστρεφόμενη μαύρη τρύπα σε ένα στατικό παλιρροιακό πεδίο. Αλλά η κατάσταση είναι διαφορετική όταν το πεδίο αλλάζει με το χρόνο ή όταν η μαύρη τρύπα περιστρέφεται σε ασυμμετρικό πεδίο. Οι Le Tiec και Casals διαπίστωσαν ότι μια μαύρη τρύπα που περιστρέφεται στο 10% της μέγιστης ταχύτητας σε ένα μη συμμετρικό πεδίο θα πρέπει να έχει ένα τετραπολικό αριθμό Love 0,002. Παρά το γεγονός ότι είναι σχετικά μικρές, τέτοιες παλιρροιακές παραμορφώσεις θα μπορούσαν να επηρεάσουν τη δυναμική των συγχωνεύσεων των μαύρων οπών. Για την περίπτωση μιας μαύρης τρύπας με αστρική μάζα που κινείται σπειροειδώς γύρω από μια περιστρεφόμενη τερατώδους μάζας μαύρη τρύπα, διαπίστωσαν ότι οι παλιρροιακές παραμορφώσεις στο μεγαλύτερο αντικείμενο δημιουργούν μια ροπή που επιβραδύνει την περιστροφή της.

https://physicsgg.me/2021/03/31/%ce%bf%ce%b9-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b5%cf%86%cf%8c%ce%bc%ce%b5%ce%bd%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b5%cf%82-%ce%b5%cf%81%cf%89/

fall-in-love.png.1b17cb6c0579b9047c5e3143f7091335.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Μια «μέτρια» μαύρη τρύπα αρχέγονης προέλευσης. :cheesy:

Μια μαύρη τρύπα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα σπάει το ρεκόρ – όχι για το ότι είναι η μικρότερη ή η μεγαλύτερη – αλλά γιατί το μέγεθός της είναι αναπάντεχα ενδιάμεσο. H εν λόγω μαύρη τρύπα δεν ανήκει ούτε στην κατηγορία των μαύρων τρυπών που προκύπτουν από τα άστρα ούτε στις γιγαντιαίες μαύρες τρύπες που βρίσκονται στους πυρήνες των περισσότερων γαλαξιών.

Στην πρόσφατη δημοσίευση με τίτλο «Evidence for an intermediate-mass black hole from a gravitationally lensed gamma-ray burst»

https://www.nature.com/articles/s41550-021-01307-1?fbclid=IwAR06rzRjaPHd9qI-T6XH90Wm2EvAgjA8JISBtVfx0U7An7wJlmPMLkvptS4

διερευνάται η ύπαρξη μιας μαύρης τρύπας ενδιάμεσης μάζας, περίπου 55.000 φορές την μάζα του ήλιου. Η νέα μαύρη τρύπα βρέθηκε από την ανίχνευση έκρηξης ακτίνων γ διαμέσου του φαινομένου βαρυτικού φακού.

Η έκρηξη ακτίνων γ, μια έκλαμψη φωτός υψηλής ενέργειας διάρκειας μισού δευτερολέπτου, που εκπέμφθηκε από ένα ζεύγος άστρων που συγχωνεύθηκαν, παρατηρήθηκε ότι είχε μια καθυστερημένη «ηχώ». Αυτή η ηχώ προκαλείται από την παρεμβαλλόμενη μαύρη τρύπα ενδιάμεσης μάζας, που κάμπτει τη διαδρομή του φωτός κατά την πορεία της προς τη Γη, με αποτέλεσμα οι αστρονόμοι να βλέπουν με χρονική καθυστέρηση την ίδια έκλαμψη δύο φορές.

Το ισχυρό λογισμικό που αναπτύχθηκε για την ανίχνευση μαύρων τρυπών από βαρυτικά κύματα προσαρμόστηκε κατάλληλα για να αποδειχθεί πως πρόκειται για την ίδια έκλαμψη ακτίνων γ.

Αυτή η μαύρη τρύπα που ανακαλύφθηκε πρόσφατα θα μπορούσε να είναι ένα αρχαίο υπόλειμμα – μια αρχέγονη μαύρη τρύπα που δημιουργήθηκε πριν σχηματιστούν τα πρώτα άστρα και οι γαλαξίες στο σύμπαν, δήλωσε ο συν-συγγραφέας της δημοσίευσης Eric Thrane. Αυτές οι αρχέγονες μαύρες τρύπες μπορεί να είναι οι σπόροι των τεράστιων υπερμεγέθων μαύρων τρυπών που ζουν στις καρδιές των γαλαξιών σήμερα.

Με βάση αυτή τη νέα μαύρη τρύπα, οι ερευνητές εκτιμούν ότι η πυκνότητα μαύρων τρυπών ενδιάμεσης μάζας (M~104-105MꙨ) στο σύμπαν είναι ≈2300 μαύρες τρύπες/Μpc3. Έτσι υπολογίζουν προσεγγιστικά ότι περίπου 46.000 ενδιάμεσης μάζας μαύρες τρύπες βρίσκονται στην γειτονιά του γαλαξία μας.

https://physicsgg.me/2021/04/09/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b7-%cf%84%cf%81%cf%8d%cf%80%ce%b1-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%ad%ce%b3%ce%bf%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%80%cf%81%ce%bf/

early-universe-explosion-sheds-light-on-elusive-black-hole-1536x857-1.thumb.jpg.2fba1167dbc7649524b1bf63eefde5ed.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και η τερατώδης μαύρη τρύπα Μ87 :cheesy:

Στις 10 Απριλίου του 2019 η ερευνητική ομάδα Event Horizon Telescope (EHT) έδωσε στην δημοσιότητα την πρώτη φωτογραφία μιας μαύρης τρύπας! Ή μάλλον την φωτογραφία του περιβάλλοντος μιας μαύρης τρύπας, αφού οι μαύρες τρύπες είναι αόρατες, καθώς απορροφούν οτιδήποτε εντός τους, ακόμη και το φως.

Ήδη όμως από το 2017, το EHT είχε καταφέρει να καταγράψει την πρώτη απευθείας εικόνα του κέντρου του γαλαξία M87, όπου βρίσκεται η τερατώδης μαύρη τρύπα με διάμετρο 40 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα και μάζα 6,5 δισεκατομμύρια φορές την μάζα του ήλιου (~6.5 × 109M⊙). Οι ερευνητές του Event Horizon Telescope συνεργάστηκαν και με άλλες ερευνητικές ομάδες γήινων ή διαστημικών τηλεσκοπίων που παρατήρησαν το κέντρο του γαλαξία M87 σε διάφορα μήκη κύματος.

Η σύνθετη εικόνα που ακολουθεί περιέχει τα αποτελέσματα της απεικόνισης του περιβάλλοντος της μαύρης τρύπας M87 από 19 τηλεσκόπια, σε όλο το εύρος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος – από τα ραδιοκύματα έως τις ακτίνες γ:

Στο βίντεο που ακολουθεί βλέπουμε εικόνες από τις παρατηρήσεις του κάθε τηλεσκοπίου να αποκαλύπτουν κρυμμένες δομές και την επίδραση της μαύρης τρύπας σε περιοχές του περιβάλλοντός της που εκτείνονται από ένα έως 100.000 έτη φωτός:

https://physicsgg.me/2021/04/14/%cf%84%ce%bf-%ce%b7%ce%bb%ce%b5%ce%ba%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%86%ce%ac%cf%83%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b1%cf%84/

em_m87.thumb.png.4d09f13d25d8ad3c1f668e47a791347c.png

ceb2ceb711.thumb.jpg.1ecfd39bbcfabe4fd8d8fd1dee2037a5.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ο χορός ζεύγους μαύρων τρυπών σε νέο βίντεο της NASA :cheesy:

Μια νέα οπτικοποίηση της NASA διερευνά την καμπύλωση του φωτός εξαιτίας δυαδικού συστήματος μαύρων τρυπών που περιστρέφονται η μία γύρω από την άλλη μέχρι να συγχωνευθούν. Ο χορός του ζεύγους των μαύρων τρυπών, με μάζες εκατομμύρια φορές την μάζα του Ήλιου, στρεβλώνει και ανακατευθύνει το φως που προέρχεται από το θερμό αέριο – τον δίσκο συσσώρευσης – που περιβάλλει την κάθε μία.

Παρατηρώντας το ζεύγος από το τροχιακό τους επίπεδο, κάθε δίσκος προσαύξησης έχει την αναμενόμενη χαρακτηριστική μορφή που μας αποκάλυψε σε υψηλή ανάλυση μια παλαιότερη προσομοίωση της ΝASA (που βρίσκεται σε συμφωνία με την πρώτη, αλλά χαμηλής ανάλυσης, φωτογραφία της μαύρης τρύπας Μ87). Καθώς οι μαύρες τρύπες περιστρέφονται η μία γύρω από την άλλη, η βαρύτητα της, σε πρώτο πλάνο, μαύρης τρύπας κάνει τον σύντροφό της να φαίνεται ως μια ταχέως μεταβαλλόμενη ακολουθία τόξων. Αυτές οι παραμορφώσεις εξελίσσονται καθώς το φως και των δύο δίσκων κινείται στο παραμορφωμένο ύφασμα του χωρόχρονου κοντά στις μαύρες τρύπες.

Στο βίντεο που δημιούργησε ο Jeremy Schnittman, αστροφυσικός στο Goddard Space Flight Center της NASA, βλέπουμε δύο υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες, μια με μάζα 200 εκατομμύρια φορές την μάζα του ήλιου και μια μικρότερη με την μισή μάζα. Οι δίσκοι προσαύξησης στην απεικόνιση έχουν διαφορετικά χρώματα, κόκκινο και μπλε, για να διευκολύνουν την παρακολούθηση των πηγών φωτός, αλλά η επιλογή αντικατοπτρίζει και την πραγματικότητα. Το θερμότερο αέριο εκπέμπει φως πιο κοντά στο μπλε άκρο του ορατού φάσματος και το υλικό που περιστρέφεται γύρω από την μικρότερη μαύρη τρύπα αισθάνεται ισχυρότερα βαρυτικά πεδία, που έχει ως αποτέλεσμα τις υψηλότερες θερμοκρασίες.

Μια εντυπωσιακή πτυχή αυτής της νέας οπτικοποίησης είναι ότι η ανάδειξη του φαινομένου βαρυτικού φακού. Η εστίαση σε κάθε μαύρη τρύπα αποκαλύπτει πολλά, όλο και περισσότερο παραμορφωμένα είδωλα του συντρόφου της. Αναδεικνύεται επίσης και ένα χαρακτηριστικό φαινόμενο που ονομάζεται σχετικιστική αποπλάνηση φωτός. Οι μαύρες τρύπες εμφανίζονται μικρότερες καθώς πλησιάζουν τον θεατή και μεγαλύτερες όταν απομακρύνονται από αυτόν.

Παρακολουθείστε την ενδιαφέρουσα προσομοίωση του Jeremy Schnittman:

https://physicsgg.me/2021/04/18/%ce%bf-%cf%87%ce%bf%cf%81%cf%8c%cf%82-%ce%b6%ce%b5%cf%8d%ce%b3%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%cf%81%cf%85%cf%80%cf%8e%ce%bd-%cf%83%ce%b5-%ce%bd%ce%ad%ce%bf-%ce%b2%ce%af/

blackhole_binary_mainsequence.thumb.jpg.3d8edd81861ce222742e4dc7b67ef53f.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Ανακαλύφθηκε η μικρότερη μαύρη τρύπα του γαλαξία μας και είναι γείτονας μας. :cheesy:

Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανακάλυψη έκανε ομάδα ερευνητών στις ΗΠΑ.Εντόπισε την πιο κοντινή σε εμάς μαύρη τρύπα η οποία ταυτόχρονα είναι και η μικρότερη που γνωρίζουμε στον γαλαξία μας. Πρόκειται για μια μαύρη τρύπα που βρίσκεται σε απόσταση 1,500 ετών φωτός από την Γη και έχει μάζα μόλις τρεις φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου.

Βρίσκεται στον αστερισμό του Μόνοκερου και οι ερευνητές που την εντόπισαν της έδωσαν αυτό το όνομα. «Το σύστημα αυτό είναι τόσο μοναδικό και τόσο παράξενο που δεν θα μπορούσε να ονομαστεί διαφορετικά, είναι ένας Μονόκερος» δηλώνει ο Θάριντου Τζαγιασίνγκλ, αστρόνομος του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Οχάιο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

Αυτή η μαύρη τρύπα έχει και έναν σύντροφο έναν κόκκινο γίγαντα, ένα άστρο που πλησιάζει το τέλος της ζωής του και έχει διασταλεί πάρα πολύ. Το ίδιο θα συμβεί και στον Ήλιο όταν κάψει τα «καύσιμα» του, θα γίνει και αυτός ένας κόκκινος γίγαντας που θα καταλήξει πιθανότατα σε έναν λευκό νάνο.

Οι ερευνητές εντόπισαν αρχικά τον κόκκινο γίγαντα και όταν διαπίστωσαν ότι κάτι τον επηρέαζε μεταβάλλοντας το σχήμα του άρχισαν να ψάχνουν τι είναι αυτό το «κάτι» διαπιστώνοντας ότι επρόκειτο για αυτή την μικροσκοπική για τα κοσμικά δεδομένα μαύρη τρύπα. Η μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία μας έχει μάζα περίπου 4,5 εκατ. φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και θεωρείται μάλιστα από τις… μικρομεσαίες. Έχουν εντοπιστεί στο Σύμπαν μαύρες τρύπες με μάζα εκατοντάδες εκατ. ως και δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι υπάρχουν πάρα πολλές μικρού ή και πολύ μικρού μεγέθους σαν τον Μονόκερο μαύρες τρύπες στο Σύμπαν αλλά λόγω του μεγέθους τους και των ασθενών φαινομένων που παράγουν είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν και μόνο αν κάποιος ερευνητής «πέσει» πάνω της τυχαία μπορεί να ανακαλυφθεί. Η ανακάλυψη θα δημοσιευτεί στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» αλλά θα πρέπει να γίνουν και νέες παρατηρήσεις στο σύστημα αυτό για να επιβεβαιωθεί.

https://www.naftemporiki.gr/story/1717793/anakalufthike-i-mikroteri-mauri-trupa-tou-galaksia-mas-kai-einai-geitonas-mas

mayri-trypa-monokeros.jpg.ad18bef98de38664d5d8060c5d9ec3be.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Πώς ένα άστρο γίνεται… μακαρόνι; :cheesy:

Είναι γνωστό πώς όταν ένα διαστημικό σώμα και γενικότερα οποιουδήποτε είδους κοσμική δομή και ύλη πέσει στα βαρυτικά δίχτυα μιας μαύρης τρύπας είναι καταδικασμένο σε θάνατο. Αυτό που δεν είναι βέβαιο είναι ο τρόπος και ο χρόνος που θα συμβεί το… μοιραίο για το άτυχο κοσμικό σώμα.

Οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να αποκρυπτογραφήσουν κάποια από τα φαινόμενα που προκαλούνται από την βαρυτική έλξη μια μαύρης τρύπας σε άλλα κοσμικά σώματα. Ένα από αυτά είναι η «παλιρροϊκή διατάραξη». Η βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας παραμορφώνει το κοσμικό σώμα ή την ύλη που έχει «συλλάβει». Το αντικείμενο παίρνει ένα σχήμα νήματος για αυτό και η επιστημονική κοινότητα ονόμασε το φαινόμενο «σπαγγετοποίηση» αφού η όλη διαδικασία μοιάζει σαν μεταμορφώνει το αντικείμενο σε μακαρόνι πριν τελικά το απορροφήσει ή το καταστρέψει.

Ο όρος σπαγγετοποίηση επικράτησε και οι ερευνητές είχαν καταφέρει τα τελευταία 15 χρόνια να κάνουν αρκετές φορές κάποιες έμμεσες παρατηρήσεις του φαινομένου. Ομάδα ερευνητών από το Ινστιτούτο Διαστημικής Έρευνας SRON στην Ολλανδία και από το Πανεπιστήμιο Radboud επίσης στην Ολλανδία με δημοσίευση τους στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» αναφέρουν ότι κατάφεραν να κάνουν την πρώτη απευθείας παρατήρηση μια σπαγγετοποίησης.

Οι ερευνητές είδαν ένα άστρο που βρίσκεται σε απόσταση 750 εκατ. ετών φωτός από την Γη να γίνεται… σπαγγέτι από μια μαύρη τρύπα που έχει μάζα 30 εκατ. φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου. Οι ερευνητές κατέγραψαν δεδομένα αλλά και εικόνες από το φαινόμενο. Όπως αναφέρουν ένα μακρύ νήμα ξεκινά από το άστρο που καταστρέφεται και τυλίγεται γύρω από την μαύρη τρύπα με τρόπο ανάλογο που τυλίγεται ο σπάγκος σε ένα κουβάρι. Όπως είναι ευνόητο αυτές οι νέες παρατηρήσεις αναμένεται να φωτίσουν τόσο το συγκεκριμένο φαινόμενο όσο και γενικότερα τις λειτουργίες και τους μηχανισμούς των μαύρων τρυπών.

https://www.naftemporiki.gr/story/1725071/pos-ena-astro-ginetai-makaroni

mayri-trypa-astro1.jpg.24ece8a8255ab4084cfc6f44fd4f578b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Μαύρη τρύπα συνελήφθη να καταπίνει άστρο στο μέγεθος του Ήλιου. :cheesy:

Στις 9 Σεπτεμβρίου 2018, τηλεσκόπια στη Γη κατέγραψαν μια ισχυρή λάμψη που προερχόταν από έναν γαλαξία σε απόσταση 860 εκατομμυρίων ετών φωτός. Ήταν η επιθανάτια λάμψη ενός άστρου στο μέγεθος του Ήλιου, το οποίο είχε την ατυχία να πλησιάσει την τερατώδη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία.

Οι παρατηρήσεις του σπάνιου φαινομένου επιβεβαιώνουν ότι οι μαύρες τρύπες μεγάλης μάζας που βρίσκονται στα κέντρα σχεδόν όλων των γαλαξιών καταναλώνουν υλικό από το περιβάλλον τους με τον ίδιο τρόπο που τρέφονται και οι μαύρες τρύπες μικρής μάζας, κρυμμένες ανάμεσα στα άστρα των γαλαξιών.

Η κατανάλωση υλικού από τις μαύρες τρύπες είναι ανεξάρτητη από τη μάζα τους, αναφέρουν ερευνητές του ΜΙΤ, του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου του Νότου (ESA) και άλλων ερευνητικών ιδρυμάτων. Η μελέτη δημοσιεύεται στο έγκριτο Τhe Astrophysical Journal και είναι διαθέσιμη εδώ.

https://arxiv.org/abs/2101.04692

«Αυτό που δείξαμε ήταν ότι, αν έχεις δει μια μαύρη τρύπα, τις έχεις δει όλες» σχολιάζει ο Ντίραζ Πάσαμ του MIT, μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Όταν πετάς προς το μέρος τους μια σφαίρα αερίου, όλες δείχνουν να κάνουν περίπου το ίδιο πράγμα».

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι οι «μικρές» μαύρες τρύπες, με μάζα περίπου 10 φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου, εκπέμπουν ισχυρή ακτινοβολία όταν απορροφούν υλικό, συνήθως υδρογόνο από άστρα που κινούνται σε τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα. Το υλικό που επιταχύνεται καθώς πλησιάζει τη μαύρη τρύπα αρχικά σχηματίζει έναν δίσκο γύρω της που ονομάζεται δίσκος συσσώρευσης. Σταδιακά, το υπέρθερμο υλικό του δίσκου χάνεται για πάντα μέσα στον ορίζοντα γεγονότων της μελανής οπής. Αμέσως μετά, ηλεκτρόνια υψηλής ενέργειας που κρύβονται στο εσωτερικό όριο του δίσκου συσσώρευσης προκαλούν την εκπομπή ισχυρής ακτινοβολίας στο φάσμα των ακτίνων Χ, ένα είδος πίδακα ακτινοβολίας που ονομάζεται στέμμα.

Όταν τελικά το δείπνο τελειώσει, η μαύρη τρύπα επιστρέφει σε μια κατάσταση «ησυχίας» και παύει να εκπέμπει ακτινοβολία.

Το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί πολλές φορές σε μαύρες τρύπες μικρής μάζας, όχι όμως και στις τερατώδεις μαύρες τρύπες που βρίσκονται στα κέντρα γαλαξιών, των οποίων η μάζα είναι συνήθως δεκάδες εκατομμύρια μεγαλύτερη από τη μάζα του Ήλιου.

«Σε αυτές τις μαύρες τρύπες η διαδικασία αυτή συμβαίνει σε χρονικές κλίμακες που διαρκούν χιλιάδες χρόνια. Δεν μπορούμε να περιμένουμε τόσο πολύ» σχολιάζει ο δρ Πάσαμ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ερευνητές ήταν τυχεροί που πέτυχαν την κεντρική μαύρη τρύπα να τρώει «στο πόδι». Αντί να απορροφά σταδιακά υλικό από κάποιο συνοδό άστρο, η μαύρη τρύπα είχε την τύχη να καταπιεί απότομα κάποιο διερχόμενο άστρο.

Σε αυτή την περίπτωση, το άστρο παραμορφώνεται πριν χαθεί για πάντα: η πλευρά του που κοιτάζει προς τη μαύρη τρύπα δέχεται ισχυρότερη βαρυτική έλξη από ό,τι η αντίθετη πλευρά, και αυτή η ανισορροπία αναγκάζει το άστρο να χάσει το σφαιρικό σχήμα του και να μετατραπεί σε αυτό που οι αστρονόμοι ονομάζουν «κοσμικό σπαγγέτι» (ναι, αυτή είναι η επίσημη ορολογία).

Η ερευνητική ομάδα άρχισε να ασχολείται με το φαινόμενο τον Σεπτέμβριο του 2018, όταν το αυτοματοποιημένο τηλεσκόπιο ASASSN, σχεδιασμένο να ανιχνεύει σουπερνόβα, κατέγραψε μια ξαφνική λάμψη σε έναν γαλαξία που βρίσκεται 860 έτη φωτός μακριά από τη Γη. Τα επόμενα δύο χρόνια, οι αστρονόμοι συνέχισαν να παρακολουθούν το συμβάν με ραδιοτηλεσκόπια και διαστημικά τηλεσκόπια ακτίνων Χ.

«Πετύχαμε την μαύρη τρύπα στη φάση του σχηματισμού του δίσκου συσσώρευσης» αναφέρει ο Πάσαμ. «Στη συνέχεια ο δίσκος καταρρέει, το στέμμα γίνεται εντονότερο και λάμπει έντονα στο φάσμα των ακτίνων Χ. Τελικά δεν υπάρχει άλλο αέριο για να τραφεί η μαύρη τρύπα, οπότε η συνολική φωτεινότητα μειώνεται και πέφτει σε μη ανιχνεύσιμα επίπεδα».

«Γνωρίζαμε ότι αυτός ο κύκλος συμβαίνει στις μαύρες τρύπες αστρικής μάζας, που έχουν μόνο 10 φορές τη μάζα του Ήλιου. Τώρα το βλέπουμε να συμβαίνει σε κάτι 5 εκατομμύρια φορές μεγαλύτερο» καταλήγει.

Εκτός του ότι επιβεβαιώνει ότι οι μαύρες τρύπες όλων των μεγεθών έχουν τους ίδιους τρόπους στο τραπέζι, η μελέτη είναι μόλις η δεύτερη που καταγράφει το σχηματισμό του στέμματος από την αρχή μέχρι το τέλος του φαινομένου.

https://physicsgg.blogspot.com/2021/05/blog-post_86.html

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Πίδακες μαύρων τρυπών: ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του σύμπαντος. :cheesy:

Στην καρδιά κάθε γαλαξία βρίσκεται μια τεραστίου μεγέθους μαύρη τρύπα. Αυτές οι μαύρες τρύπες, οι μάζες των οποίων είναι εκατομμύρια έως δισεκατομμύρια φορές η μάζα του ήλιου μας, τροφοδοτούν τις πιο ενεργητικές διαδικασίες του σύμπαντος, τους αστροφυσικούς πίδακες που συνίστανται από σωματίδια υψηλών ενεργειών και εκτείνονται έως και χιλιάδες έτη φωτός. Η ερευνητική ομάδα Event Horizon Telescope (EHT) που φωτογράφισε και συνεχίζει να ερευνά την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία M87, άρχισε να ξετυλίγει το μυστήριο σχετικά με το τι τροφοδοτεί αυτούς τους πίδακες.

Πριν από αρκετές εβδομάδες, το EHT δημοσίευσε μια δεύτερη φωτογραφία της θηριώδους μαύρης τρύπας M87 – μια διαφορετική οπτική σε σχέση με την πρώτη φωτογραφία που δημοσίευσε το 2019. Και οι δύο εικόνες δείχνουν το φωτεινό πλάσμα γύρω από την υπερμεγέθη μαύρη τρύπα. Σε αντίθεση με την πρώτη φωτογραφία, στη νέα εικόνα ο φωτεινός δακτύλιος γύρω από την μαύρη τρύπα έχει ρίγες, υποδηλώνοντας ότι το φως είναι ισχυρά πολωμένο.

Οι ερευνητές λένε ότι το σπειροειδές μοτίβο προκύπτει από ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο γύρω από τη μαύρη τρύπα του M87 και ότι αυτό αντιπροσωπεύει τα πρώτα παρατηρησιακά στοιχεία υπέρ μιας θεωρίας σχετικά με την εκτόξευση πιδάκων, ηλικίας 44 χρόνων, γνωστή ως διαδικασία Blandford-Znajek.

Οι Roger Blandford και Roman Znajek, όταν ήταν νέοι φυσικοί στο Πανεπιστήμιο του Cambridge το 1977, υποστήριξαν ότι οι περιστρεφόμενες υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες θα στρεβλώσουν ελικοειδώς τα περιβάλλοντα μαγνητικά πεδία και αυτή η μεταβολή δημιουργεί μια τάση που αντλεί ενέργεια έξω από την μαύρη τρύπα και κατά μήκος της έλικας προκαλώντας τον γιγαντιαίο πίδακα. Στο βίντεο που ακολουθεί (όπου μιλάει και ο ίδιος ο Roger Blandford) περιγράφεται πως θα μπορούσε να εξηγηθεί το φαινόμενο του πίδακα μιας θηριώδους μαύρης τρύπας:

https://physicsgg.me/2021/05/22/%cf%80%ce%af%ce%b4%ce%b1%ce%ba%ce%b5%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%cf%89%ce%bd-%cf%84%cf%81%cf%85%cf%80%cf%8e%ce%bd-%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%ce%b3%ce%b1%ce%bb/

mt_black-hole-magnetism_feat.thumb.jpg.785b74aa08a94968b39300d42e98459a.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Σύγκρουση μαύρης τρύπας με… UFO :cheesy:

Είναι γνωστό πώς οτιδήποτε πέσει στα τρομερά βαρυτικά δίχτυα μιας μαύρης τρύπας το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και όχι… καλό. Αν και οι μαύρες τρύπες εξακολουθούν να παραμένουν τα πιο μυστηριώδη κοσμικά αντικείμενα εντούτοις τις τελευταίες δεκαετίες τα ολοένα και πιο προηγμένα τεχνικά μέσα που έχουν οι επιστήμονες στην διάθεση τους έχουν βοηθήσει στην συνεχή και πιο λεπτομερή παρατήρηση τους. Βρισκόμαστε πλέον σε θέση να μπορούμε να καταγράψουμε και απευθείας εικόνες από μαύρες τρύπες.

Είναι δεδομένο ότι κάθε παρατήρηση σε μια μαύρη τρύπα έχει πάντοτε ξεχωριστό ενδιαφέρον αφού οι επιστήμονες εντοπίζουν κάθε φορά και κάποιο καινούργιο στοιχείο για την φύση και τους μηχανισμούς τους. Επανέρχεται στην δημοσιότητα μια ανακάλυψη που έκανε πριν αρκετούς μήνες ερευνητική ομάδα με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Northwestern στις ΗΠΑ.

Οι ερευνητές μελετώντας δεδομένων από βαρυτικά κύματα που εντόπισαν τα παρατηρητήρια LIGO και Virgo κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι σε απόσταση 800 εκατ. ετών φωτός από εμάς έλαβε χώρα ένα μυστηριώδες φαινόμενο. Πιο συγκεκριμένα μια μαύρη τρύπα με μάζα 23 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου συγκρούστηκε με ένα κοσμικό σώμα με μάζα 2,6 φορές μεγαλύτερη από αυτή του μητρικού μας άστρου.

Δεδομένου του γεγονότος ότι τα άστρα νετρονίου έχουν μάξιμουμ μάζα 2,5 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου και η μικρότερη μαύρη τρύπα που γνωρίζουμε ότι μάζα πέντε φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ήλιου το αντικείμενο με το οποίο συγκρούστηκε η μαύρη τρύπα καταγράφεται ως «άγνωστης ταυτότητας».

Η ανακάλυψη του φαινομένου είναι σημαντική γιατί σε κάθε περίπτωση η λύση του μυστηρίου θα οδηγήσει σε κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον για τον κόσμο της αστρονομίας. Είτε θα εντοπίσουμε κάποιο άγνωστο σώμα είτε θα ανακαλύψουμε άστρα νετρονίου που ξεπερνούν τα υπάρχοντα κοσμολογικά όρια είτε θα ανακαλύψουμε την μικρότερη μαύρη τρύπα στο Σύμπαν.

https://www.naftemporiki.gr/story/1728922/sugkrousi-mauris-trupas-me-ufo

1.jpg.394ccaca9710d96d7da57327892a2ceb.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Αποκωδικοποιώντας τις μαύρες τρύπες. :cheesy:

Η μελέτη των μαύρων τρυπών, των σκοτεινότερων αντικειμένων του σύμπαντος, είναι σαν ένας αγώνας επίλυσης ενός παζλ αόρατων κομματιών. Οι μαύρες τρύπες κρύβονται πίσω από μια επιφάνεια που ονομάζεται Ορίζοντας των Γεγονότων. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής για οποιοδήποτε αντικείμενο διασχίσει τον Ορίζοντα των Γεγονότων. Ούτε καν το φως δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη μιας μαύρης τρύπας. Στη Θεωρία της Γενικής Σχετικότητας, ο Αϊνστάιν μας έδειξε ότι αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως βαρύτητα είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα της καμπυλότητας που δημιουργούν οι μάζες στον χωροχρόνο. Όσο πιο μεγάλη είναι η μάζα, τόσο μεγαλύτερη είναι η παραμόρφωση του χωρόχρονου – τόσο μεγαλύτερη είναι η βαρύτητα που ασκεί η μάζα σε άλλα αντικείμενα.

Στον πυρήνα τους, οι μαύρες τρύπες είναι σημεία όπου ο χωροχρόνος καμπυλώνεται απεριόριστα. Αυτή, όπως η διαίρεση με το μηδέν, είναι αδύνατη μαθηματικά. Ονομάσαμε αυτήν την περιοχή όπου οι νόμοι της γνωστής φυσικής καταρρέουν «ιδιομορφία». Σε αυτό το σημείο η πυκνότητα τείνει στο άπειρο. Αυτό κάνει τις μαύρες τρύπες ικανές να αποθηκεύουν μεγάλες ποσότητες μάζας σε εξαιρετικά μικρές περιοχές. Υπάρχουν τερατώδεις μαύρες τρύπες που έχουν τη διάμετρο του ήλιου μας, αλλά δισεκατομμύρια φορές τη μάζα του. Υπάρχουν όμως και οι αστρικές μαύρες τρύπες που προέρχονται από το θάνατο των άστρων μετά την έκρηξή τους ως σουπερνόβα, που μπορεί να έχουν π.χ. μάζα τρεις φορές την μάζα του ήλιου μας και την διάμετρο μιας πόλης.

Κρίνοντας από τον αριθμό των άστρων που διαθέτουν την κατάλληλη μάζα για να καταρρεύσουν ως μια μαύρη τρύπα, οι φυσικοί θεωρούν ότι ένας μόνο γαλαξίας μπορεί να περιέχει δισεκατομμύρια μαύρες τρύπες. Ο Γαλαξίας μας περιέχει «μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια» μαύρες τρύπες και μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα στο κέντρο της που ονομάζεται Τοξότης Α *.

Τι συμβαίνει σε όλα αντικείμενα που πέφτουν σε μια μαύρη τρύπα; Πού πηγαίνουν οι φυσικές πληροφορίες σχετικά με αυτά; Σύμφωνα με την θεωρία της ακτινοβολίας Hawking, μια μαύρη τρύπα εκπέμπει εντελώς τυχαία σωματίδια γύρω από την επιφάνειά της. Μέσα από αυτή τη διαδικασία ακτινοβολίας, οι μαύρες τρύπες εξατμίζονται αργά, έως ότου μετά από δισεκατομμύρια και πλέον χρόνια εξαφανίζονται. Οι πληροφορίες και η μάζα των αντικειμένων που κάποτε απορροφήθηκαν, εξαφανίστηκαν.

Η ακτινοβολία που εκπέμπεται περιέχει κβαντικές πληροφορίες; Τα αντικείμενα που απορροφώνται μεταφέρονται σε άλλο σύμπαν; Δεν γνωρίζουμε, αλλά δύο τομείς της επιστήμης ασχολούνται ιδιαίτερα με αυτό το ζήτημα. Η Αστρονομία, καθώς οι μαύρες τρύπες θα μπορούσαν να κρύβουν πληροφορίες σχετικά με την προέλευση του σύμπαντος. Και η Κβαντική Μηχανική, η οποία υποστηρίζει την αρχή ότι οι πληροφορίες δεν χάνονται ποτέ.

Χάρη στην πρόοδο της τεχνολογίας, καταφέραμε να καταγράψουμε τα βαρυτικά κύματα που προκαλούνται από την σύγκρουση μαύρων οπών, να φωτογραφήσουμε μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα που βρίσκεται στο κέντρο ενός μακρινού γαλαξία και να μελετήσουμε τη δραστηριότητα των αντικειμένων και των άστρων που τις περιβάλλουν. Αυτές οι συναρπαστικές ανακαλύψεις μας φέρνουν αργά αλλά σταθερά πιο κοντά στην επίλυση των μυστηρίων που βρίσκονται πίσω από τον Ορίζοντα των Γεγονότων. Κι αυτό θα μας οδηγήσει σίγουρα σε μια βαθύτερη κατανόηση του σύμπαντος που μας περιβάλλει.

Δείτε το σχετικό βίντεο που ακολουθεί από το περιοδικό Scientific American:

https://physicsgg.me/2021/05/27/%ce%b2%ce%af%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bf-%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba%cf%89%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%b9%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%bc%ce%b1%cf%8d%cf%81%ce%b5%cf%82/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Μια προσέγγιση του μήκους κύματος της ακτινοβολίας Hawking. :cheesy:

Ο Hawking συνδυάζοντας την γενική σχετικότητα, την κβαντομηχανική και την θερμοδυναμική απέδειξε ότι μια μαύρη τρύπα εκπέμπει προς όλες τις κατευθύνσεις ένα είδος θερμικής ακτινοβολίας, την επονομαζόμενη ακτινοβολία Hawking. Αυτή η ακτινοβολία έχει το φάσμα ενός μέλανος σώματος του οποίου η απόλυτη θερμοκρασία είναι αυτή που ονομάζουμε θερμοκρασία Hawking ή θερμοκρασία μαύρης τρύπας:

T=\frac{h\,c^{3}}{16 \pi^{2} G\,M_{BH}\,k} \, \,\, (1)

H παραπάνω εξίσωση περιέχει, εκτός από την μάζα της μαύρης τρύπας, μόνο θεμελιώδεις φυσικές σταθερές: την ταχύτητα του φωτός στο κενό c, την σταθερά του Planck h, την σταθερά της παγκόσμιας έλξης G και την σταθερά του Boltzmann. Παρατηρούμε ότι η θερμοκρασία μιας μαύρης τρύπας είναι αντιστρόφως ανάλογη με την μάζα της – όσο μικραίνει η μάζα της μαύρης τρύπας η θερμοκρασία της αυξάνεται. Το αποτέλεσμα είναι η μάζα να μειώνεται όλο και πιο γρήγορα και η μαύρη τρύπα να εξατμίζεται. Μπορούμε να «αποδείξουμε» την εξίσωση της θερμοκρασίας Hawking με έναν απλούστατο τρόπο που περιγράφeται ΕΔΩ: Η θερμοκρασία Hawking, η αρχή της αβεβαιότητας και οι μαύρες τρύπες. Έτσι, μπορούμε στη συνέχεια να θεωρήσουμε την εξίσωση (1) γνωστή!

Σύμφωνα με τον νόμο μετατόπισης του Wien, το μήκος κύματος «στο οποίο εκπέμπεται η περισσότερη ποσότητα ακτινοβολίας ενός μέλανος σώματος» είναι αντιστρόφως ανάλογο της θερμοκρασίας του σώματος:

\lambda_{max} T = \frac{hc}{5k}

Αντικαθιστώντας την θερμοκρασία από την εξ. (1) προκύπτει (αγονοώντας τις αριθμητικές σταθερές) ότι:

\lambda_{max} \sim GM_{BH}/c^{2}

Aλλά το δεύτερο μέρος της παραπάνω εξίσωσης δεν είναι τίποτε άλλο από την ακτίνα Schwarzschild (R_{S} = GM_{BH}/c^{2}). Υπενθυμίζεται ότι ο ορίζοντας των γεγονότων μιας μαύρης τρύπας είναι μια φανταστική σφαίρα με κέντρο το σημείο της χωροχρονικής ανωμαλίας (σημείο απειρισμού της πυκνότητας). Οτιδήποτε περάσει το σύνορο αυτής της σφαίρας – του ορίζοντα των γεγονότων – είναι καταδικασμένο να καταρρεύσει στην χωροχρονική ανωμαλία και δεν μπορεί πλέον να διαφύγει από το βαρυτικό πεδίο της μαύρης τρύπας. Επομένως:

\lambda_{max} \sim R_{S}

Αυτό σημαίνει ότι οι μεγαλύτερης μάζας μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία Hawking σε μεγαλύτερα μήκη κύματος και επομένως η θερμοκρασία τους είναι συγκριτικά χαμηλότερη (κάτι που συμφωνεί με το γεγονός ότι THawking∝MΒΗ−1).

https://physicsgg.me/2021/06/06/%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%ce%ad%ce%b3%ce%b3%ce%b9%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%ae%ce%ba%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%ba%cf%8d%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%bf%cf%82-%cf%84%ce%b7%cf%82/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης