Πλανήτης Γη.

Ενας υπερσταθμός στο «νησί της επιστήμης»

Είναι μια προσπάθεια που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια. Η ιδέα ήταν τολμηρή.

Να στηθεί ένας υπερσταθμός παρατηρήσεων για την κλιματική αλλαγή και την ατμόσφαιρα στο μικρό νησί των Αντικυθήρων. Ενας σταθμός που θα καλύπτει όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και θα μπορεί να συνδεθεί με το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο δίκτυο παρατηρήσεων, παρέχοντας εξαιρετικά πολύτιμα δεδομένα σε επιστήμονες, φορείς, στο κοινωνικό σύνολο. Το νησί, σε μεγάλο βαθμό γνωστό στην επιστημονική κοινότητα για τον Μηχανισμό των Αντικυθήρων και την κατάδυση στη γνώση της αρχαιότητας, μπορεί τώρα να γίνει επίκεντρο ενδιαφέροντος για τη νέα γνώση που αφορά το παρόν και το μέλλον.

Σήμερα, στο ιστορικό κτίριο Σίνα του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, στον λόφο των Νυμφών στο Θησείο, θα πραγματοποιηθεί η τελετή υπογραφής των συμβολαίων χρηματοδότησης του Παρατηρητηρίου Γεωεπιστημών και Κλιματικής Αλλαγής (ΠΑΓΓΑΙΑ) στα Αντικύθηρα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και το ελληνικό Δημόσιο. «Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό έργο, μεγάλης κλίμακας. Η χρηματοδότηση που θα λάβει το ΠΑΓΓΑΙΑ είναι 22 εκατ. ευρώ, το 75% από την ΕΤΕ και το 25% από το ελληνικό Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων. Απ’ αυτά, τα 16 εκατ. ευρώ θα αξιοποιηθούν για την αγορά οργάνων τεχνολογίας αιχμής, ενώ το υπόλοιπο ποσό για την ολοκλήρωση των κτιριακών εγκαταστάσεων και των υποδομών», λέει στην «Κ» ο καθ. Μανώλης Πλειώνης, διευθυντής και πρόεδρος Δ.Σ. ΕΑΑ. Στόχος, με ορίζοντα πενταετίας, να αποτελέσει μια ολοκληρωμένη ερευνητική υποδομή, στο πλαίσιο που ορίζουν τα πρότυπα αντίστοιχων ευρωπαϊκών υπερσταθμών.

«Το Παρατηρητήριο στα Αντικύθηρα θα είναι ένας κεντρικός σταθμός αναφοράς για την παρακολούθηση κλιματικών, ατμοσφαιρικών και γεωφυσικών παραμέτρων. Θα συλλέγει δεδομένα για την κατώτερη και ανώτερη ατμόσφαιρα, για την επιφάνεια, το υπέδαφος και τον θαλάσσιο βυθό, ενώ θα έχει και σεισμική διάσταση. Θα παρέχει πιστοποιημένα δεδομένα στην πολιτεία αλλά και στους επιστήμονες για να βελτιώσουν τα κλιματικά μοντέλα πρόγνωσης για την περιοχή μας, έτσι ώστε να συμβάλλουμε στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και των επιπτώσεών της. Ας μην ξεχνούμε πως η ΝΑ Μεσόγειος αποτελεί ένα hotspot της κλιματικής αλλαγής, είναι από τις περιοχές που θα δοκιμαστούν ιδιαίτερα», σημειώνει ο κ. Πλειώνης.

«Σταυροδρόμι»

Το ΠΑΓΓΑΙΑ θα έρθει να καλύψει σημαντικά επιστημονικά κενά, τόσο για τον ελλαδικό χώρο όσο και για την ευρύτερη περιοχή. Η επιλογή των Αντικυθήρων δεν ήταν τυχαία, καθώς το γεωγραφικό σημείο είναι «σταυροδρόμι» φαινομένων και είναι μακριά από αστικές ή άλλες επιδράσεις, επιτρέποντας μετρήσεις υποβάθρου.

Δηλαδή, για παράδειγμα, εκεί μπορούν να υπολογιστούν οι συγκεντρώσεις μικροσωματιδίων φυσικής προέλευσης, που χαρακτηρίζουν την ευρύτερη περιοχή μας, έτσι ώστε να εκτιμηθεί καλύτερα η επιβάρυνση της αστικής ρύπανσης. Ανάλογα και για τις συγκεντρώσεις και εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.

«Το ΠΑΓΓΑΙΑ θα λειτουργεί σύμφωνα με τις διεθνείς προδιαγραφές του Συστήματος Παρακολούθησης του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού (GAW/WMO). Θα είναι κέντρο διακρίβωσης και βαθμονόμησης δορυφορικών δεδομένων του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA). Ηδη, με την πιλοτική λειτουργία του, έχει συμπεριληφθεί στο διεθνές δίκτυο ΑΕΡΟΝΕΤ της NASA», αναφέρει ο κ. Πλειώνης. «Στόχος μας είναι να κάνουμε τα Αντικύθηρα διεθνή επιστημονικό προορισμό, έναν πόλο έρευνας και εκπαίδευσης, παρέχοντας δυνατότητα φιλοξενίας και εργασίας σε ερευνητές από όλο τον κόσμο», συμπληρώνει ο πρόεδρος του ΕΕΑ. Βεβαίως, όλα τα δεδομένα θα είναι ανοικτά και προσβάσιμα.

Ο σταθμός των Αντικυθήρων βρίσκεται ήδη σε πιλοτική λειτουργία από τον Ιούνιο του 2018, καθώς το ΕΑΑ έχει διαθέσει ερευνητικό εξοπλισμό μεγάλης αξίας, ο οποίος έχει ήδη εγκατασταθεί στο νησί. «Ηδη έχουμε μια ιστορία επιτυχίας, καθώς συνεργαστήκαμε πολύ αποδοτικά με δύο κυβερνήσεις, με τον Δήμο Κυθήρων που μας έχει παραχωρήσει 36 στρέμματα και την Περιφέρεια Αττικής, την Cosmote που μας έχει δώσει πρόσβαση στο δίκτυό της και σε κτίριο που διαθέτει στο νησί, το Ιδρυμα Νιάρχος για επιπλέον χρηματοδότηση», σημειώνει ο πρόεδρος του Αστεροσκοπείου.

Η πορεία μετατροπής του νησιού των Αντικυθήρων σε «νησί της επιστήμης» έχει ήδη ξεκινήσει.

https://www.kathimerini.gr/1086515/article/epikairothta/episthmh/enas-ypersta8mos-sto-nhsi-ths-episthmhs

Πώς μια πυρκαγιά δημιουργεί το δικό της καιρό;

Σε κάθε μεγάλη πυρκαγιά, είναι σύνηθες να αναφέρεται πως «η φωτιά δημιουργεί το δικό της καιρό» . Αυτό συνέβη και στη χθεσινή (Τετάρτη 22 Ιουλίου 2020) μεγάλη πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στις Κεχριές Κορινθίας και η οποία συνοδεύτηκε από τη δημιουργία ενός νέφους pyrocumulus(1) (πυρό-σωρείτης). Τα συγκεκριμένα νέφη δημιουργούνται από τις ισχυρές ανοδικές κινήσεις του αέρα που τροφοδοτούνται από τη θερμότητα που εκλύει μία πυρκαγιά (ή αντίστοιχα, μία ηφαιστειακή έκρηξη). Στο επόμενο βίντεο παρουσιάζεται με απλό τρόπο ο μηχανισμός δημιουργίας του pyrocumulus στην περίπτωση της πυρκαγιάς στις Κεχριές. Λεπτομέρειες δίνονται στη συνέχεια του άρθρου.

Πώς δημιουργείται ένα pyrocumulus;

Η έντονη θέρμανση που προκαλεί μία πυρκαγιά εξαναγκάζει τον αέρα να κινηθεί βίαια προς τα πάνω, εκκινώντας μία κυκλοφορία κατά την οποία ο αέρας ρέει προς την πυρκαγιά, θερμαίνεται και κινείται ανοδικά. Ο ανερχόμενος θερμός αέρας είναι εξαιρετικά τυρβώδης, ώστε κατά την ανοδική του κίνηση αναμιγνύεται με ψυχρότερο αέρα και αρχίζει να ψύχεται. Καθώς το πλούμιο του καπνού συνεχίζει να ανέρχεται σε μεγαλύτερα ύψη στην ατμόσφαιρα, η ελάττωση της ατμοσφαιρικής πίεσης οδηγεί στην οριζόντια διασπορά του καπνού και την περαιτέρω ψύξη του. Εάν ο καπνός φτάσει σε αρκετά μεγάλο ύψος, η συνεχιζόμενη ψύξη του οδηγεί τελικά σε συμπύκνωση των υδρατμών επάνω στα σωματίδια της στάχτης, οπότε και δημιουργείται το νέφος pyrocumulus. Κατά τη διεργασία της συμπύκνωσης απελευθερώνεται λανθάνουσα θερμότητα, η οποία θερμαίνει τον αέρα μέσα στο pyrocumulus, συντηρώντας έτσι την ανοδική κίνηση και μεγέθυνση του νέφους.

Τι σημασία έχει ένα pyrocumulus για μία πυρκαγιά;

Η δημιουργία νεφών pyrocumulus είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα πυρκαγιών οι οποίες εύκολα μπορούν να καταστούν ανεξέλεγκτες. Ειδικότερα, η δημιουργία αυτών των νεφών υποδεικνύει την ανάπτυξη τοπικής κυκλοφορίας αέρα, γεγονός που μπορεί να ενισχύσει σημαντικά τον άνεμο στην ευρύτερη περιοχή της πυρκαγιάς, οδηγώντας έτσι στην ταχύτερη εξάπλωση μιας πυρκαγιάς. Σε ακραίες περιπτώσεις, νέφη pyrocumulus μπορούν επίσης να οδηγήσουν σε δημιουργία κεραυνών και, συνεπακόλουθα, στη δημιουργία νέων εστιών, ακόμα και σε πολύ μεγάλες αποστάσεις από τα κύρια μέτωπα της πυρκαγιάς.

https://physicsgg.me/2020/07/24/%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%cf%80%cf%85%cf%81%ce%ba%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%ac-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%b5%ce%af-%cf%84%ce%bf-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%84%ce%b7/

Proteus: Η πρόταση του εγγονού του Κουστώ για «Διεθνή Διαστημικό Σταθμό» στον βυθό.

Ένα είδος «Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού» στον βυθό του ωκεανού είναι το Proteus- ένα project του Φαμπιέν Κουστώ, εξερευνητή, ντοκιμαντερίστα και εγγονού του Ζακ Ιβ Κουστώ, το οποίο σχεδιάστηκε από το fuseproject.

Πρόκειται για έναν σταθμό που προορίζεται να αποτελέσει τον πιο προηγμένο υποβρύχιο σταθμό επιστημονικής έρευνας και υποθαλάσσια αποικία στον κόσμο, ο οποίος θα ασχολείται με θέματα όπως οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, η βιωσιμότητα των πηγών τροφής κ.α.

Το FCOLC (Fabien Cousteau Ocean Learning Center) εκλαμβάνει το Proteus ως την υποβρύχια εκδοχή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού: Μια πλατφόρμα διεθνούς συνεργασίας μεταξύ των κορυφαίων ερευνητών, ακαδημαϊκών, κυβερνητικών υπηρεσιών και εταιρειών στον κόσμο. Προορίζεται να έχει τρεις με τέσσερις φορές το μέγεθος οποιουδήποτε υποθαλάσσιου σταθμού έχει κατασκευαστεί στο παρελθόν, φιλοξενώντας μέχρι και 12 άτομα ταυτόχρονα. Βασίζεται στο concept ενός σπιράλ και το ερευνητικό κέντρο στέκεται στον πυθμένα, πάνω σε πόδια ειδικά σχεδιασμένα για να προσαρμόζονται σε αυτόν.

Στο κύριο σώμα του σταθμού είναι προσκολλημμένη μια σειρά από αρθρωτά pods, που εξυπηρετούν μια σειρά χρήσεων- από εργαστήρια, κοιτώνες, μπάνια, συστήματα υποστήριξης ζωής, ιατρεία, αποθήκες κ.α. Το μεγαλύτερο από αυτά περιέχει μια δεξαμενή όπου δένουν υποβρύχια/ βαθυσκάφη. Τα pods αυτά μπορούν να προσκολλώνται ή να αποκολλώνται για να προσαρμόζονται στις ανάγκες των χρηστών. Ο σταθμός θα επιτρέπει τη διεξαγωγή ερευνών στον πυθμένα για ημέρες, καθώς το πλήρωμα δεν θα χρειάζεται να υφίσταται αποσυμπίεση. Επίσης, θα υπάρχει θερμοκήπιο για καλλιέργεια τροφής. Όσον αφορά σε προβλήματα όπως η απομόνωση και η έλλειψη φυσικού φωτός, οι κεντρικοί του χώροι θα επιτρέπουν κοινωνική συναναστροφή και άνεση, ενώ ο σταθμός θα είναι σχεδιασμένος για να συλλέγει όσο το δυνατόν περισσότερο φως γίνεται από παράθυρα, την κορυφή και τα πλευρά της δομής του.

Σύμφωνα με το CΝΝ, ο σταθμός προορίζεται να βρίσκεται σε βάθος 60 ποδών (περίπου 20 μέτρων) κάτω από την επιφάνεια της Καραϊβικής, στα ανοιχτά του Κουρακάο. Το εγχείρημα έχει κάποια στήριξη από τον ιδιωτικό τομέα, ωστόσο ζητείται επιπλέον χρηματοδότηση. Αξίζει να σημειωθεί πως ένας τέτοιος σταθμός θα μπορούσε να ενοικιάζεται και από κυβερνητικούς οργανισμούς, εταιρείες και ακαδημαϊκά ιδρύματα.

https://www.naftemporiki.gr/story/1622211/proteus-i-protasi-tou-eggonou-tou-kousto-gia-diethni-diastimiko-stathmo-ston-butho

«Τηλεσκόπιο» για τους βυθούς των ωκεανών.

Ένα είδος «τηλεσκοπίου» για τους βυθούς των ωκεανών, για τον εντοπισμό άλγης και τη μέτρηση βασικών μεγεθών και ιδιοτήτων μέσω φωτός, ανέπτυξαν ερευνητές του Bigelow Laboratory for Ocean Sciences και παρουσίασαν σε άρθρο στο Applied Optics.

Στο σχετικό άρθρο παρουσιάζεται πώς η χρήση lidar (τεχνολογίας με λέιζερ) χρησιμοποιήθηκε για τη διεξαγωγή μετρήσεων σε πολύ μεγαλύτερα βάθη από ό,τι ήταν συνήθως δυνατόν ως τώρα με δορυφόρους.

«Οι παραδοσιακές προσεγγίσεις στο remote sensing με δορυφόρους μπορούν να συλλέγουν ένα μεγάλο εύρος πληροφοριών για τα υψηλότερα επίπεδα του ωκεανού, μα οι δορυφόροι κατά κανόνα δεν μπορούν να “βλέπουν” βαθύτερα από τα κορυφαία πέντε ή δέκα μέτρα θάλασσας» είπε ο Μπάρνεϊ Μπαλτς, επιστήμονας του Bigelow Laboratory for Ocean Sciences και ένας εκ των συντελεστών του επιστμηονικού άρθρου. «Το να έχουμε ένα εργαλείο που μας επιτρέπει να βλέπουμε τόσο βαθύτερα στον ωκεανό είναι σαν να έχουμε καινούρια μάτια».

Το lidar χρησιμοποιεί φως που εκπέμπεται από λέιζερ για την απόκτηση πληροφοριών σχετικά με σωματίδια στο θαλασσινό νερό, όπως ζώα σαν τις νυχτερίδες και τα δελφίνια χρησιμοποιούν ήχο για τον ηχοεντοπισμό στόχων. Στέλνοντας παλμούς φωτός και μετρώντας πόσο χρειάζονται για να χτυπήσουν σε κάτι και να επιστρέψουν, το lidar αντιλαμβάνεται σωματίδια όπως η άλγη στο νερό.

Ο lead author της έρευνας, Μπράιαν Κόλιστερ, χρησιμοποίησε ένα σύστημα lidar σε πλοίο για τον εντοπισμό της άλγης προκειμένου να διερευνηθούν καλύτερα οι συνθήκες βαθύτερα στον ωκεανό από ό,τι μπορούν να μετρήσουν οι δορυφόροι. Την ερευνητική του ομάδα στη συγκεκριμένη αποστολή το 2018 αποτελούσαν επιστήμονες από το Old Dominion University και το Bigelow Laboratory for Ocean Sciences.

Στον Κόλπο του Μέιν, η ομάδα χρησιμοποίησε lidar για τον εντοπισμό και τη μέτρηση του ανθρακικού ασβεστίου, συλλέγοντας πληροφορίες για μια αύξηση κοκολιθοφόρων. Οι άλγες αυτές περιτριγυρίζουν τους εαυτούς τους με πλάκτες ανθρακικού ασβεστίου, που είναι λευκές και εξαιρετικά αντανακλαστικές. Οι πλάκες σκορπίζουν φως με μοναδικό τρόπο, αλλάζοντας θεμελιωδώς τον τρόπο με τον οποίο προσανατολίζονται τα κύμτα φωτός- και δημιουργώντας ένα ίχνος το οποίο το lidar μπορεί να αναγνωρίζει.

Τα κοκολιθοφόρα ευημερούν ανά τους ωκεανούς και επηρεάζουν σημαντικά τους βιογεωχημικούς κύκλους που διαμορφώνουν τον πλανήτη. Η μελέτη τους αποτελεί «κλειδί» για την κατανόηση των δυναμικών του ωκεανού παγκοσμίως, μα οι έρευνες επί του πεδίου είναι πάντα δαπανηρές. Η ομάδα διαπίστωσε πως μέσω της χρήσης lidar είναι δυνατή η μέτρηση εξ αποστάσεως των πληθυσμών κοκολιθοφόρων χωρίς να απαιτείται στάση του πλοίου και λήψη δειγμάτων- αυξάνοντας τη δυνατότητα συλλογής δεδομένων και μειώνοντας τα κόστη.

https://www.naftemporiki.gr/story/1625044/tileskopio-gia-tous-buthous-ton-okeanon

Ρεκόρ θερμοκρασίας για τον πλανήτη: 54,4 βαθμοί στην Κοιλάδα του Θανάτου.

Στην Καλιφόρνια και συγκεκριμένα στην Κοιλάδα του Θανάτου καταγράφηκε την Κυριακή η υψηλότερη θερμοκρασία παγκοσμίως από το 1913: 54,4 βαθμοί Κελσίου.

Η θερμοκρασία των 54,4 βαθμών Κελσίου (ή 130 βαθμών Φαρενάιτ) καταγράφηκε από τον αυτοματοποιημένο μετεωρολογικό σταθμό της NWS κοντά στο κέντρο επισκεπτών του Φέρνας Κρικ (Ρέμα του Καμινιού) κοντά στα σύνορα με τη Νεβάδα στις 3:41 μ.μ. τοπική ώρα.

Σύμφωνα με την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία (NWS) στο Λας Βέγκας, πρόκειται για «προκαταρκτική καταγραφή» και αν επιβεβαιωθεί «θα είναι η υψηλότερη επίσημα επιβεβαιωμένη θερμοκρασία» για διάστημα μεγαλύτερο των 100 ετών.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση που έγινε μέσω Twitter, το ρεκόρ θα πρέπει να εξεταστεί επισήμως, πριν επιβεβαιωθεί, λόγω της σημασίας του.

Η Κοιλάδα του Θανάτου, που βρίσκεται νοτιοανατολικά της οροσειράς Σιέρρα Νεβάδα στη Μεγάλη Λεκάνη και στην έρημο Μοχάβι, είναι το πιο ξηρό και θερμό μέρος της Βόρειας Αμερικής, και το δεύτερο ξηρότερο ολόκληρου του πλανήτη (με την έρημο Ατακάμα στη Χιλή να κατέχει την πρώτη θέση), καθώς και το πιο χαμηλό σημείο της ξηράς του δυτικού ημισφαιρίου, 86 μέτρα υπό τη στάθμη της θάλασσας.

Το ρεκόρ υψηλής θερμοκρασίας όλων των εποχών στην Κοιλάδα του Θανάτου, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Μετεωρολογικό Οργανισμό (WMO), είναι 134 βαθμοί Φαρενάιτ (56,7 βαθμοί Κελσίου) και καταγράφηκε στις 10 Ιουλίου 1913 στο Γκρίνλαντ Ραντς. Η θερμοκρασία αυτή εξακολουθεί να είναι η υψηλότερη που έχει καταγραφεί ποτέ στην επιφάνεια του πλανήτη, σύμφωνα με την WMO.

https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4120318605/2020/08/18/54-4

Επιστήμονες υποστηρίζουν πως υπολόγισαν την ηλικία του εσωτερικού πυρήνα της Γης.

Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Τέξας των ΗΠΑ, υποστηρίζουν πως υπολόγισαν την ηλικία του εσωτερικού πυρήνα της Γης μέσω πειράματος.

Ο πυρήνας του πλανήτη μας παίζει κυρίαρχο ρόλο στη διαδικασία της δημιουργίας μαγνητικού πεδίου γύρω από τη Γη, το οποίο μας προστατεύει από τις επικίνδυνες ακτινοβολίες που εκπέμπει ο Ήλιος, ενώ σημαντικό ρόλο έχει και στην παρουσία ζωής επάνω στον πλανήτη. Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά για την ιστορία και την ηλικία του.

Με την πάροδο του χρόνου, διάφορες μελέτες έχουν ασχοληθεί με την ηλικία του γήινου πυρήνα, με διάφορα συμπεράσματα, που την υπολογίζουν από μισό έως και 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, υποδεικνύοντας πως σχηματίστηκε όταν δημιουργήθηκε και η Γη.

Ωστόσο, σύμφωνα με τα ευρήματα της νέας έρευνας, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Physical Review Letters», ο εσωτερικός πυρήνας είναι μεταξύ ενός δισεκατομμυρίου και 1,3 δισεκατομμυρίων ετών, χρονική διάρκεια που συμπίπτει με την ενίσχυση του μαγνητικού πεδίου του πλανήτη.

Πώς έγινε το πείραμα

Για να εκτιμήσουν την ηλικία του πυρήνα, οι ερευνητές αναδημιούργησαν τις συνθήκες του σε μια μικρή κλίμακα, θερμαίνοντας ένα μικρό κομμάτι σιδήρου στους 4.490 βαθμούς Φαρενάιτ, δηλαδή στους 2.477 βαθμούς Κελσίου και τοποθετώντας το ανάμεσα σε αμόνι από διαμάντι, ώστε να αναπαραστήσουν τις ακραίες πιέσεις που δέχεται ο εσωτερικός πυρήνας.

Στη συνέχεια το κομμάτι του υπερθερμασμένου σιδήρου μετρήθηκε, για να παρατηρηθεί πώς εξάγει θερμότητα, με τον ίδιο τρόπο που ο εσωτερικός πυρήνας μεταφέρει θερμότητα στον εξωτερικό πυρήνα.

Αυτή η λεπτομέρεια επέτρεψε στους ερευνητές, να υπολογίσουν τη ψύξη του πυρήνα που τροφοδοτεί τη διαδικασία της γεωδυναμικής, η οποία δημιουργεί το μαγνητικό πεδίο του πλανήτη.

Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως το γεωδύναμο αντλεί περίπου 10 Τerawatts ενέργειας από τον πυρήνα που ψύχεται.

Μετά τον υπολογισμό της ποσότητας της απώλειας ενέργειας, μπόρεσαν να υπολογίσουν και την ηλικία του εσωτερικού πυρήνα.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα αποτελέσματα θα ρίξουν φως σε μυστήρια που περιβάλλουν και άλλους πλανήτες στο ηλιακό σύστημα.

«Η Γη είναι μοναδική στο ηλιακό μας σύστημα, δεδομένου ότι έχει μαγνητικό πεδίο και ότι είναι κατοικήσιμη» δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Γιουνγκ-Φου Λιν, γεωεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, προσθέτοντας πως «τελικά, τα αποτελέσματά μας θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να σκεφτούμε γιατί άλλοι πλανήτες στο ηλιακό μας σύστημα δεν έχουν μαγνητικά πεδία».

https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/910377_texas-epistimones-ypostirizoyn-pos-ypologisan-tin-ilikia-toy-esoterikoy

Ανανεώσιμη ενέργεια από τη διάσπαση μορίων νερού.

Μια νέα τεχνική για επανασυναρμολόγηση, αναζωογόνηση και επαναχρησιμοποίηση ενός καταλύτη που επιτρέπει συμφέρουσα και βιώσιμη, από άποψης ενέργειας, διάσπαση νερού, ανέπτυξαν ο Φενγκ Λιν και συνεργάτες στο Virginia Tech College of Science.

Το συγκεκριμένο επιστημονικό άρθρο δημοσιεύτηκε στο Nature Catalysis. H βασική ιδέα κινείται γύρω από τους καταλύτες, οι οποίοι επιταχύνουν τους ρυθμούς μιας αντίδρασης χωρίς να καταναλώνονται κατά τη χημική διαδικασία. Ένας από τους τρόπους με τους οποίους ένας καταλύτης αυξάνει τον ρυθμό αντίδρασης είναι μέσω της μείωσης της ενέργειας που απαιτείται για την έναρξη της αντίδρασης.

Το νερό μπορεί να φαντάζει βασικό ως ένα μόριο που αποτελείται από μόλις τρία άτομα, αλλά η διαδικασία διάσπασής του είναι δύσκολη. Παρόλα αυτά, στο εργαστήριο του Λιν επετεύχθη εύκολα. Ακόμη και η μετακίνηση ενός ηλεκτρονίου από ένα σταθερό άτομο μπορεί να είναι απαιτητική από πλευράς ενέργειας, ωστόσο η αντίδραση αυτή απαιτεί τη μεταφορά τεσσάρων.

«Σε μια ηλεκτροχημική κυψέλη, η διαδικασία μεταφοράς τεσσάρων ηλεκτρονίων θα κάνει την αντίδραση πολύ βραδεία, και πρέπει να έχουμε ένα μεγαλύτερο ηλεκτροχημικό επίπεδο για να συμβεί αυτό» είπε ο Λιν. «Με υψηλότερη ενέργεια να απαιτείται για να διασπάσουμε το νερό, η μακροπρόθεσμη αποδοτικότητα και η σταθερότητα καταλύτη αποτελούν βασικές προκλήσεις».

Για να καλυφθεί αυτή η απαίτηση, το εργαστήριο του Λιν χρησιμοποιεί έναν κοινό καταλύτη (MNF- mixed nickel iron hydroxide) για να μειώσει το όριο. Οι αντιδράσεις διάσπασης νερού με MNF λειτουργούν σωστά, μα εξαιτίας της υψηλής αντιδραστικότητας του MNF, έχει μικρή διάρκεια ζωής και οι επιδόσεις ως καταλύτη μειώνονται γρήγορα.

Ο Λιν και η ομάδα του ανακάλυψαν μια νέα τεχνική που επιτρέπει την περιοδική επανασυναρμολόγηση στην αρχική κατάσταση του MNF, επιτρέποντας έτσι τη συνέχιση της διαδικασίας διάσπασης του νερού. Αν και στα πειράματα χρησιμοποιήθηκε γλυκό νερό, ο Λιν εκτιμά πως θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η ίδια διαδικασία και στο αλμυρό, που είναι η πιο κοινή μορφή νερού που συναντάται στον πλανήτη μας- σε μια ανακάλυψη που, αν και δεν εκτιμάται πως θα οδηγήσει σύντομα σε ριζοσπαστικές εξελίξεις, αποτελεί σίγουρα ένα σημαντικό βήμα προς τα εμπρός όσον αφορά στη διασφάλιση ενός βιώσιμου ενεργειακά μέλλοντος για το πλανήτη.

https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4120697038/2020/09/09/-

MOSAiC: Στην τελική της φάση η μεγαλύτερη επιστημονική αποστολή στην Αρκτική.

Την άφιξη της αποστολής MOSAiC- της μεγαλύτερης και πιο μακροσκελούς επιστημονικής αποστολής στην Αρκτική που έχει γίνει στην ιστορία- στον Βόρειο Πόλο και την έναρξη της τελικής της φάσης ανακοίνωσε ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ΕΟΔ- ESA).

Όπως ανακοινώθηκε την Τετάρτη, η αποστολή έφτασε στον Βόρειο Πόλο στις 19 Αυγούστου, μετά από μια παράκαμψη που δεν είχε προγραμματιστεί, εξαιτίας απρόσμενων συνθηκών (ο θαλάσσιος πάγος ήταν ελαφρύτερος του αναμενομένου). Πλέον εισέρχεται στο τελικό της στάδιο, με τους ερευνητές να διερευνούν το τελευταίο κομμάτι αυτού που χαρακτηρίζεται ως «Αρκτικό παζλ»: Την ανάπτυξη νέου θαλάσσιου πάγου ως «σήματος» για το τέλος της καλοκαιρινής περιόδου.

Το γερμανικό ερευνητικό παγοθραυστικό Polarstern αναχώρησε τον Σεπτέμβριο του 2019 από το Τρόμσο της Νορβηγίας για να περάσει έναν χρόνο περιπλανώμενο στον Αρκτικό Ωκεανό, παγιδευμένο στον πάγο, Αφού απελευθερώθηκε από τους πάγους όπου βρισκόταν κατά τους προηγούμενους 10 μήνες, το παγοθραυστικό πέρασε από το Στενό Φραμ και έπλευσε κατά μήκος της βόρειας ακτής της Γροιλανδίας- μιας περιοχής που συνήθως καλύπτεται από πυκνούς, πολυετείς πάγους.

Χρησιμοποιώντας δορυφορικές εικόνες και δεδομένα για τον θαλάσσιο πάγο, ερευνητές στο πλοίο διαπίστωσαν πως οι συνθήκες του πάγου φέτος ήταν «ελαφρύτερες από το συνηθισμένο» και ήταν σε θέση να ολοκληρώσουν το ταξίδι τους στον Βόρειο Πόλο μέσα σε μόλις έξι ημέρες.

Στο σκάφος, στο πλαίσιο του διαρκείας ενός έτους πειράματος, περίπου 600 ερευνητές από 20 χώρες πραγματοποιούν διάφορα πειράματα σχετικά με τον πάγο που βρίσκεται γύρω από το πλοίο προκειμένου να αποκτήσουν πληροφορίες και στοιχεία που θα βοηθήσουν στην καλύτερη κατανόηση της κλιματικής αλλαγής.

Ένα από τα πειράματα του ΕΟΔ περιλαμβάνει τη χρήση ενός νέου ραντάρ για τη μέτρηση θαλασσίου πάγου, που είναι ικανό να κάνει διάκριση μεταξύ πάγου και χιονιού στα πρώτα αποτελέσματα.

https://www.naftemporiki.gr/story/1635037/mosaic-stin-teliki-tis-fasi-i-megaluteri-epistimoniki-apostoli-stin-arktiki

Γροιλανδία : Ανακαλύφθηκε η χαμηλότερη θερμοκρασία όλων των εποχών για το βόρειο ημισφαίριο.

Κλιματικοί… ντετέκτιβ του Παγκόσμιου Μετεωρολογικού Οργανισμού ( WMO) ανακάλυψαν την πιο κρύα θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ποτέ στο βόρειο ημισφαίριο.

Ψάχνοντας στα αρχεία του WMO για τις καταγραφές θερμοκρασίας στους μετεωρολογικούς σταθμούς που βρίσκονται στην κορυφή του πλανήτη, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι η χαμηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί, από αυτόματο μετεωρολογικό σταθμό στη Γροιλανδία, στο μέσον του χειμώνα πριν από σχεδόν 30 χρόνια, ήταν σχεδόν 2 βαθμούς Κελσίου πιο χαμηλή από ό,τι έδειχναν τα μέχρι τώρα στοιχεία.

Ο σταθμός Κλινκ στη Γροιλανδία, κοντά στην κορυφή του φύλλου πάγου, κατέγραψε -69,8 βαθμούς Κελσίου στις 22 Δεκεμβρίου 1991. Η θερμοκρασία είναι σημαντικά χαμηλότερη από τους -67,8 βαθμούς Κελσίου που είχαν καταγραφεί στο Βέρκχογιάνσκ της Ρωσίας τον Φεβρουάριο του 1892, αλλά και στο Όιμεκον της Ρωσίας τον Ιανουάριο του 1933.

Και οι τρεις θερμοκρασίες είναι ασυνήθιστες για το βόρειο ημισφαίριο, όμως πολύ θερμότερες από την χαμηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί ποτέ στον πλανήτη. Στις 22 Ιουλίου του 1983,κ στο μέσον του χειμώνα για το νότιο ημισφαίριο, ο μετεωρολογικός σταθμός Βόστοκ της Ανταρκτικής κατέγραψε -89,2 βαθμούς Κελσίου.

Οι ακραίες καιρικές συνθήκες στους πόλους έχουν μεγάλο ενδιαφέρον για τους επιστήμονες, καθώς δημιουργούν μοντέλα του παρελθοντικού και και του μελλοντικού κλίματος. Αυτή την εβδομάδα, το φύλλο πάγου στον Αρκτικό Ωκεανό συρρικνώθηκε στον δεύτερο μικρότερο όγκο του για τα τελευταία 40 χρόνια.

Οι θερμοκρασίες στον αρκτικό κύκλο ήταν πολύ υψηλές φέτος το καλοκαίρι, με έναν καύσωνα στη Σιβηρία και ασυνήθιστη ζέστη σε όλη την περιοχή. Ο μετεωρολογικός σταθμός Βέρκχογιανσκ, που έχασε το ρεκόρ από τη νέα ανακάλυψη, κατέγραψε θερμοκρασία 38 βαθμών Κελσίου φέτος τον Ιούνιο, με τον WMO να θεωρεί ότι ενδέχεται να είναι η υψηλότερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί πάνω από τον αρκτικό κύκλο.

Ο Πετέρι Τααλάς, γενικός γραμματέας του WMO, δήλωσε: «Στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, δίνουμε μεγάλη σημασία στα νέα ρεκόρ ζέστης. Το καινούργιο ρεκόρ χαμηλότερης θερμοκρασίας, είναι σημαντική υπενθύμιση των έντονων αντιθέσεων που υπάρχουν στον πλανήτη μας».

Η έρευνα των αρχείων επιτρέπει στους επιστήμονες να ψάξουν για μοτίβα θερμοκρασιών, και προσφέρει πολύτιμα στοιχεία για κλιματικά μοντέλα. Ο μετεωρολογικός σταθμός Κλινκ λειτούργησε για δύο χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πριν τα αυτοματοποιημένα όργανά του σταλούν για χρήση στην Ανταρκτική.

Το ρεκόρ ήρθε στο φως μόνο αφού μια ομάδα του WMO κατάφερε να έρθει σε επαφή με την αρχική επιστημονική ομάδα. Τα στοιχεία έπρεπε να ελεγχθούν διεξοδικά πριν το νέο ρεκόρ γίνει αποδεκτό.

Η εκτίμησή τους δημοσιεύθηκε στο Quarterly Journal of the Royal Meteorological Society.

https://www.scoop.it/topic/physicists-and-physics/p/4120944939/2020/09/23/-

Τα Αντικύθηρα και η έρευνα για την κλιματική αλλαγή.

Ως «μετεωρολογικό χωνευτήρι» χαρακτηρίζει τα Αντικύθηρα το BBC, σημειώνοντας ότι θα μπορούσε να παρέχει στους επιστήμονες πολύτιμες πληροφορίες για την μελέτη της κλιματικής αλλαγής.

Ο συντάκτης Stav Dimitropoulos συνάντησε στο νησί από επιστήμονες που εργάζονται στο καινοτόμο πρότζεκτ του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με τίτλο «Παγγαία», το οποίο έλαβε πρόσφατα επιχορήγηση ύψους 25 εκατ. ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Γιατί οι επιστήμονες αγαπούν τα Αντικύθηρα

Τα Αντικύθηρα είναι για τους επιστήμονες άξια παρατήρησης, καθώς στην ατμόσφαιρά τους εντοπίζονται σωματίδια τελείως διαφορετικής, μεταξύ τους, προέλευσης.

Για παράδειγμα, κατά καιρούς έχουν βρεθεί στον αέρα του νησιού σκόνη από τη Σαχάρα, τέφρα από το ηφαίστειο της Αίτνας, αλλά ακόμα και αποκαΐδια από φωτιές στον Καναδά, τα οποία έφτασαν ως τα Αντικύθηρα μόλις 15 ημέρες μετά τις μεγάλες πυρκαγιές του 2018.

Οι ειδικοί εκεί μελετούν την κίνηση όλων αυτών των διαφορετικών σωματιδίων και την διασπορά τους στην ατμόσφαιρα, ελπίζοντας να μπορέσουν μελλοντικά να έχουν μια πιο καθαρή εικόνα σχετικά με τον σχηματισμό των νεφών και την πρόκληση ακραίων καιρικών φαινομένων.

Μπορεί οι ειδικοί να αναθεωρήσουν εκεί όλα όσα ήξεραν;

Μια τέτοια κατάκτηση θα επέτρεπε στους επιστήμονες να αναπτύξουν καλύτερα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης, όσον αφορά τα καιρικά φαινόμενα, αλλά και να προβλέπουν με μεγαλύτερη ακρίβεια το πώς ο καιρός επηρεάζεται από την κλιματική αλλαγή.

«Η επικρατούσα επιστημονική άποψη θέλει τα σωματίδια να κινούνται στην ατμόσφαιρα τυχαία. Εμείς υποθέτουμε ότι αυτά μπορεί να κινούνται ευθυγραμμισμένα καθέτως, κάτι που επιτρέπει 10% με 20% περισσότερη ακτινοβολία να διαπεράσει την ατμόσφαιρα, φτάνοντας ως το έδαφος», εξηγεί ο διευθυντής ερευνών του παρατηρητηρίου, Βασίλης Αμοιρίδης.

«Εάν η θεωρία μας αποδειχθεί αληθινή -κάτι που θα γνωρίζουμε σ’ ένα χρόνο από τώρα- ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε όλα όσα γνωρίζουμε για την κλιματική αλλαγή», συμπλήρωσε.

Ο συντάκτης του BBC ανέφερε μάλιστα πως «έμεινε άφωνος» από τον εξοπλισμό, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τις πράσινες ακτίνες λέιζερ εντοπισμού κίνησης των σωματιδίων, που λάμπουν κάθε βράδυ στον ουρανό του νησιού.

Μέσα στα επόμενα τρία χρόνια, οι ερευνητές σκοπεύουν να εγκαταστήσουν έως και 40 νέες συσκευές, που θα μπορούν, μεταξύ άλλων, να υπολογίζουν με ακρίβεια την υπέρυθρη ακτινοβολία που παγιδεύεται μες στα σύννεφα αλλά και το πώς η κλιματική αλλαγή επηρεάζει την πορεία των ανέμων.

Τα μελλοντικά σχέδια και οι … μικρές γιορτές

Οι ερευνητές προς το παρόν επισκέπτονται το νησί σε γκρουπ των πέντε ανά μήνα, ενώ υπάρχει σχέδιο ώστε στο μέλλον, επιστήμονες από όλον τον κόσμο να μπορούν να διαμένουν στο νησί για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, σε ειδικά διαμορφωμένα «επιστημονικά χόστελ».

Στο νησί των Αντικυθήρων. που αριθμεί μόλις 22 μόνιμους κατοίκους, με όσους είναι κάτω των 65 να αποτελούν εξαίρεση, οι εκπρόσωποι της επιστημονικής κοινότητας έχουν γίνει δεκτοί με ενθουσιασμό, με τους ντόπιους να πιστεύουν ότι η άφιξη νέου κόσμου στο αραιοκατοικημένο τους νησί φέρνει μια απαραίτητη ανανέωση.

Μάλιστα, ο συντάκτης αναφέρει χαρακτηριστικά ότι, όταν έφτασε με βάρκα στο νησί στις 04:30 το πρωί, μαζί με την ερευνήτρια Μαρία Τσίχλα, σχεδόν όλοι οι κάτοικοι από τα σπίτια κοντά στο λιμάνι είχαν βγει για να τους υποδεχτούν.

«Κάθε νέα άφιξη εδώ είναι σαν μια μικρή γιορτή», σχολίασε η Τσίχλα για το γεγονός.

Στην φωτογραφία παρατηρητήριο κλιματικής αλλαγής στα Κατσανεβιανά των Αντικυθήρων

https://physicsgg.me/2020/10/01/%cf%84%ce%b1-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8d%ce%b8%ce%b7%cf%81%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%ad%cf%81%ce%b5%cf%85%ce%bd%ce%b1-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%bb%ce%b9%ce%bc/

Καταμετρώντας όλα τα δέντρα του κόσμου.

Πόσα δέντρα θα φανταζόσασταν ότι φύονται στη δυτική Σαχάρα; Η απάντηση μπορεί να σας εκπλήξει: τουλάχιστον 1,8 δισεκατομμύρια, σύμφωνα με μελέτη που ανέλυσε δορυφορικές εικόνες με αλγόριθμους τεχνητής νοημοσύνης.

Σύντομα, εκτιμούν οι ερευνητές, η νέα τεχνολογία ίσως επιτρέψει την καταμέτρηση όλων των δέντρων της Γης, μια εξέλιξη που θα βελτίωνε τα μοντέλα του παγκόσμιου κλίματος, την κατανόηση των δασικών οικοσυστημάτων, αλλά και τη διαχείριση εκτάσεων σε μεγάλη κλίμακα.

Μέχρι σήμερα, η καλύτερη εκτίμηση που έχει δημοσιευτεί για το θέμα έκανε λόγο για περίπου τρία τρισεκατομμύρια δέντρα σε όλο τον πλανήτη. Όμως η εκτίμηση αυτή βασίστηκε σε περιορισμένες δειγματοληψίες και στατιστικές μεθόδους, και σύμφωνα με τη νέα μελέτη ο συνολικός αριθμός δέντρων είναι πιθανότατα πολύ μεγαλύτερος.

Η μελέτη κάλυψε έκταση 1,3 εκατ. τετραγωνικών χιλιομέτρων στη Δυτική Αφρική (Πηγή: Martin Brandt)

Το βασικό εμπόδιο στην καταμέτρηση δέντρων από το Διάστημα είναι η σχετικά μικρή ανάλυση των δορυφορικών εικόνων, στις οποίες κάθε εικονοστοιχείο (pixel) αντιστοιχεί σε έκταση τουλάχιστον 100 τετραγωνικών μέτρων. Σε τέτοιες εικόνες, το μόνο που μπορεί κανείς να μετρήσει με ακρίβεια είναι το ποσοστό δασοκάλυψης.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια μια νέα γενιά εμπορικών δορυφόρων έχει αυξήσει σημαντικά την ανάλυση, και η αμερικανική κυβέρνηση έχει χαλαρώσει τους περιορισμούς όσον αφορά τη δημοσίευση εικόνων υψηλής ακριβείας.

Αυτόματη καταμέτρηση

Στη νέα μελέτη, η οποία παρουσιάζεται στο Nature, διεθνής ερευνητική ομάδα εξετάζει 11.000 εικόνες από δορυφόρους της NASA, με ανάλυση 0,5 μέτρων ανά εικονοστοιχείο, προκειμένου να καταμετρήσει μεμονωμένα δέντρα και θάμνους με κομοστέγη (φύλλωμα) διαμέτρου 2 μέτρων και άνω.

Ήταν ένα γιγάντιο έργο, το οποίο δεν θα ήταν εφικτό να ολοκληρωθεί χωρίς τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Σε πρώτη φάση, η ερευνητική ομάδα εκπαίδευσε έναν αλγόριθμο μηχανικής μάθησης τροφοδοτώντας τον με χιλιάδες δορυφορικές εικόνες στις οποίες τα περιγράμματα μεμονωμένων δέντρων είχε σημειωθεί με το χέρι. Αφότου έμαθε να αναγνωρίζει δέντρα, ο αλγόριθμος τροφοδοτήθηκε με δορυφορικές εικόνες της δυτικής Σαχάρας και της περιοχής Σαχέλ της Δυτικής Αφρικής. Μπόρεσε έτσι να προσδιορίσει όχι μόνο το πλήθος, αλλά και τη θέση και το μέγεθος των δέντρων σε μια έκταση 1,3 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων.

«Μας εξέπληξε το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετά είδη δέντρων στην έρημο Σαχάρα, δεδομένου ότι, μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι πίστευαν ότι δεν υπάρχουν καθόλου δέντρα» λέει ο Μάρτιν Μπραντ, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης και επικεφαλής της μελέτης.

Η καταμέτρηση 1,8 δισεκατομμυρίων δέντρων «θα ήταν αδύνατη χωρίς αυτή την τεχνολογία. Πιστεύω μάλιστα ότι η εξέλιξη αυτή σημαίνει την αρχή μιας νέας εποχής για την επιστήμη» καμαρώνει ο καθηγητής.

Όπως επισημαίνει, τα δέντρα που φύονται μεμονωμένα, έξω από δάση, δεν περιλαμβάνονται στα σημερινά μοντέλα του παγκόσμιου κλίματος, κάτι που περιορίζει την ακρίβειά τους.

Στο μέλλον, η βελτίωση των δορυφορικών εικόνων και των αλγορίθμων μηχανικής μάθησης θα μπορούσε να επιτρέψει όχι μόνο την καταμέτρηση όλων των δέντρων του κόσμου αλλά και τον προσδιορισμό του είδους στο οποίο ανήκει το καθένα.

Όπως φαίνεται, ο πλανήτης μόλις έγινε λίγο πιο πράσινος.

https://www.in.gr/2020/10/21/tech/katametrontas-ola-ta-dentra-tou-kosmou/

Η μπογιά που υπόσχεται να δροσίσει το σπίτι σας (και τον πλανήτη)

Πώς γίνεται μια επιφάνεια που εκτίθεται στον ήλιο να παραμένει ψυχρότερη από το περιβάλλον της; Κι όμως γίνεται, χάρη σε ένα καινοτόμο χρώμα επίχρισης, το οποίο υπόσχεται να μειώσει την κατανάλωση ενέργειας για κλιματισμό, και να μετριάσει έτσι την κλιματική αλλαγή.

Όλα τα σημερινά χρώματα για τοίχους περιέχουν ως κύριο συστατικό το διοξείδιο του τιτανίου, μια κάτασπρη ουσία που χρησιμοποιείται επίσης στα αντηλιακά. Χάρη στο TiO2, οι σημερινές μπογιές ανακλούν έως και το 90% της εισερχόμενης ηλιακής ακτινοβολία, βοηθώντας έτσι να παραμείνουν τα κτίρια δροσερά.

Υπάρχουν όμως μεγάλα περιθώρια βελτίωσης, όπως δείχνει η μελέτη του Πανεπιστημίου Περντιού στην Ιντιάνα. Οι ερευνητές αναφέρουν στην επιθεώρηση Cell Reports Physical Science ότι ανέπτυξαν ένα επίχρισμα που περιέχει ανθρακικό ασβέστιο και ανακλά το 95,5% της εισερχόμενης ακτινοβολίας, ακόμα και στο υπεριώδες τμήμα του φάσματος.

Ως αποτέλεσμα, μια επιφάνεια βαμμένη με το νέο χρώμα παραμένει έως και 1,7 βαθμούς Κελσίου πιο ψυχρή από το περιβάλλον ακόμα και όταν εκτίθεται απευθείας στον ήλιο, έδειξαν τα πειράματα.

Από την ταράτσα στο Σύμπαν

Η διαφορά θερμοκρασίας σε σχέση με το περιβάλλον είναι ακόμα υψηλότερη τη νύχτα, έως και 10 βαθμούς Κελσίου, χάρη στην ικανότητα της βαφής να εκπέμπει την υπέρυθρη (θερμική ακτινοβολία) προς τον ουρανό. Με άλλα λόγια, η εκπεμπόμενη θερμότητα δεν παγιδεύεται στην ατμόσφαιρα αλλά χάνεται στο Διάστημα.

«Στην πραγματικότητα δεν μεταφέρουμε τη θερμότητα από την επιφάνεια στην ατμόσφαιρα. Την εκπέμπουμε όλη στο Σύμπαν» λέει ο Ζάνγκιου Λι, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Χρειάστηκαν έξι χρόνια πειραματισμών μέχρι να φτάσει το χρώμα σε αυτά τα επίπεδα αποτελεσματικότητας. Οι ερευνητές δοκίμασαν πάνω από 100 συνδυασμούς συστατικών πριν καταλήξουν στο ανθρακικό ασβέστιο, την κάτασπρη ουσία από την οποία αποτελούνται ορισμένα πετρώματα όπως η κιμωλία, καθώς και τα όστρακα των μαλακίων. H μπογιά περιέχει σωματίδια ανθρακικού ασβεστίου σε διάφορα μεγέθη, έτσι ώστε να ανακλά όσο γίνεται περισσότερα μήκη κύματος.

Σύμφωνα με την ερευνητική ομάδα, το νέο χρώμα μπορεί θεωρητικά να παραχθεί με χαμηλότερο κόστος από ό,τι άλλες ανακλαστικές βαφές και θα μείωνε τις απαιτήσεις κλιματισμού ενός μονώροφου σπιτιού κατά περίπου ένα δολάριο την ημέρα σε τιμές ΗΠΑ.

Η εξοικονόμηση αυτή θα ωφελούσε όχι μόνο τους ενοίκους αλλά και το περιβάλλον, δεδομένου ότι μεγάλο μέρος της ενέργειας που χρησιμοποιείται σήμερα για κλιματισμό προέρχεται από ορυκτά καύσιμα που επιδεινώνουν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι ερευνητές υποστηρίζουν μάλιστα ότι η επιφάνεια της Γης θα γινόταν λιγότερο θερμή αν το νέο χρώμα εφαρμοζόταν σε μεγάλες επιφάνειες όπως οι δρόμοι και οι στέγες.

Μένει βέβαια να διαπιστωθεί αν το νέο ανακλαστικό χρώμα είναι αρκετά ανθεκτικό για χρήση σε εξωτερικούς χώρους. Οι ερευνητές είναι πάντως αισιόδοξοι και έχουν ήδη καταθέσει αίτηση για διεθνές δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.

Στην φωτογραφία οι ερευνητές χρησιμοποίησαν θερμική κάμερα για να συγκρίνουν τη νέα βαφή με μια συμβατική.

Τρόμος: Ο Αρκτικός Ωκεανός έχει αργήσει να παγώσει περισσότερο από ποτέ.

Για πρώτη φορά από όταν άρχισαν να καταγράφονται σχετικά στοιχεία, το κυριότερο στρώμα πάγου που καλύπτει τον Αρκτικό Ωκεανό στη Σιβηρία δεν έχει αρχίσει ακόμη να δημιουργείται στα τέλη Οκτωβρίου.

Η καθυστέρηση της ετήσιας ψύξης της Θάλασσας Λάπτεφ έχει προκληθεί από την εξωφρενικά παρατεταμένη ζέστη στη βόρεια Ρωσία και την είσοδο νερών από τον Ατλαντικό. Οι εξελίξεις αυτές, σύμφωνα με κλιματολόγους, ενδέχεται να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ολόκληρη την πολική περιοχή.

Οι θερμοκρασίες του ωκεανού στην περιοχή πρόσφατα σκαρφάλωσαν στους 5 βαθμούς Κελσίου πάνω από τον μέσο όρο, έπειτα από έναν καύσωνα-ρεκόρ και την ασυνήθιστη πρόωρη υποχώρηση των πάγων του περσινού χειμώνα.

Η παγιδευμένη ζέστη χρειάζεται πολύ χρόνο για να διασκορπιστεί στην ατμόσφαιρα, ακόμη και αυτή την εποχή του χρόνου κατά την οποία ο ήλιος φωτίζει την περιοχή για λίγο περισσότερο από μία με δύο ώρες την ημέρα.

Γραφήματα του εύρους των πάγων στη θάλασσα Λάπτεφ, τα οποία συνήθως δείχνουν μια υγιή εποχιακή μεταβολή, φέτος εμφανίζονται επίπεδα. Ως αποτέλεσμα, ο αρκτικός κύκλος κυκλώνεται από ανοιχτή θάλασσα σε επίπεδα-ρεκόρ.(Φωτ.)

«Η απουσία πάγου μέχρι στιγμής φέτος το φθινόπωρο είναι πρωτόγνωρη για τη σιβηρική αρκτική περιοχή», δήλωσε ο Ζάχαρι Λάμπε, ένας μεταδιδακτορικός ερευνητής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο, μιλώντας στον Guardian. Όπως λέει, η εξέλιξη συνάδει με τα αναμενόμενα αποτελέσματα της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής.

«Το 2020 είναι άλλη μία χρονιά που συνάδει με τις ραγδαίες αλλαγές στον αρκτικό κύκλο. Χωρίς συστηματική μείωση των αερίων του θερμοκηπίου, η πιθανότητα να έχουμε το πρώτο μας «καλοκαίρι χωρίς πάγους» θα συνεχίσει να αυξάνεται μέχρι τα μέσα του 21ου αιώνα», προειδοποίησε.

Ο φετινός καύσωνας της Σιβηρίας έγινε τουλάχιστον 600 φορές πιο πιθανός εξαιτίας των βιομηχανικών και αγροτικών εκπομπών, σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα.

Οι θερμότερες θερμοκρασίες του αέρα δεν είναι ο μόνος παράγοντας που επιβραδύνει τη δημιουργία πάγου. Η κλιματική αλλαγή ωθεί τα θερμότερα θαλάσσια ρεύματα του Ατλαντικού προς τον αρκτικό, σπώντας την φυσιολογική στρωματοποίηση μεταξύ των θερμότερων βαθύτερων νερών και της ψυχρής επιφάνειας. Αυτό επίσης δυσκολεύει τη δημιουργία πάγου.

«Αυτό συνεχίζει μια σειρά από πολύ χαμηλά εύρη. Τα τελευταία 14 χρόνια, από το 2007 έως το 2020, είναι τα 14 χρόνια με το χαμηλότερο εύρος από όταν ξεκίνησε η δορυφορική καταγραφή το 1979», δήλωσε στον Guardian ο Γουόλτ Μάιερ, έμπειρος ερευνητής του αμερικανικού Κέντρου Δεδομένων για το Χιόνι και τους Πάγους. Όπως εξηγεί, μεγάλο μέρος των παλαιότερων πάγων του αρκτικού κύκλου πλέον εξαφανίζεται, αφήνοντας πίσω του μόνο τον λεπτότερο, εποχιακό πάγο. Συνολικά, η μέση πυκνότητα είναι η μισή σε σχέση με εκείνη της δεκαετίας του 1980.

Η καθοδική τάση είναι πιθανό να συνεχίσει μέχρι ο αρκτικός κύκλος να δει το πρώτο του καλοκαίρι χωρίς καθόλου πάγους, σύμφωνα με τον Μάιερ. Τα στοιχεία και τα μοντέλα δείχνουν ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή μεταξύ του 2030 και του 2050. «Το ζήτημα είναι το πότε και όχι το αν θα συμβεί», πρόσθεσε.

Αλυσιδωτές αντιδράσεις

Οι επιστήμονες ανησυχούν ότι η καθυστέρηση της ψύξης θα μπορούσε να μεγεθύνει παράγοντες που θα επιταχύνουν τη μείωση του παγοκαλύμματος. Είναι ήδη ευρέως γνωστό ότι ένα μικρότερο φύλλο πάγου συνεπάγεται και μικρότερη λευκή περιοχή που αντανακλά τη θερμότητα του ήλιου πίσω στο διάστημα. Όμως αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που ο αρκτικός κύκλος θερμαίνεται σε υπερδιπλάσια ταχύτητα σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη.

Η Θάλασσα Λάπτεφ είναι γνωστή ως τόπος γέννησης του πάγου, ο οποίος σχηματίζεται στην ακτογραμμή της στις αρχές του χειμώνα, και έπειτα κινείται προς τα δυτικά, μεταφέροντας θρεπτικά συστατικά σε όλο τον αρκτικό κύκλο, πριν αρχίσει να υποχωρεί την άνοιξη στον πορθμό Φραμ μεταξύ Γροιλανδίας και Σβάλμπαρντ. Αν ο πάγος αργήσει να σχηματιστεί στη Θάλασσα Λάπτεφ, θα γίνει λεπτότερος, επομένως και πιο πιθανό να λιώσει πριν καν φτάσει στον πορθμό Φραμ. Αυτό θα μπορούσε να μειώσει τα θρεπτικά συστατικά που φτάνουν στο πλαγκτόν του αρκτικού κύκλου, πράγμα που με τη σειρά του θα μειώσει την ικανότητα της περιοχής να απορροφά το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα.

Μια πιο ανοιχτή θάλασσα συνεπάγεται και πιο ταραγμένα νερά στα ανώτερα στρώματα του Αρκτικού Ωκεανού, που θα ανεβάζει περισσότερα θερμά νερά από τα βάθη στην επιφάνεια.

Ο Δρ. Στέφαν Χέντρικς, επιστήμονας με ειδίκευση στη φυσική του θαλάσσιου πάγου στο Ινστιτούτο Άλφρεντ Βέγκενερ, δήλωσε ότι οι τάσεις των θαλάσσιων πάγων είναι δυσοίωνες, αλλά όχι αναπάντεχες: «Είναι περισσότερο εκνευριστικό παρά σοκαριστικό. Είναι κάτι που προβλέπαμε εδώ και πολύ καιρό, όμως έχουν υπάρξει ελάχιστες ουσιαστικές αντιδράσεις εκ μέρους των νομοθετών».

https://www.in.gr/2020/10/22/tech/tromos-o-arktikos-okeanos-exei-argisei-na-pagosei-perissotero-apo-pote/

Η Γη ως μακρινός εξωπλανήτης.

Πριν από τρεις δεκαετίες ο αστρονόμος του Cornell, Carl Sagan. είχε προτείνει στους επιστήμονες που καθοδηγούσαν το διαστημικό σκάφος Voyager 1 να τραβήξει μια φωτογραφία της Γης καθώς αυτό θα εγκατέλειπε το ηλιακό μας σύστημα. Το αίτημά του ικανοποιήθηκε στις 6 Ιουνίου 1990, όταν σκάφος απείχε 4 δισεκατομμύρια μίλια από τη Γη και είχε προσπεράσει τον πλανήτη Κρόνο. Σ’ αυτή την ιστορική φωτογραφία ο πλανήτης μας φαίνεται στην φωτογραφία σαν ένα μικρό φωτεινό σημαδάκι, ένα μοναχικό πίξελ που δύσκολα διακρίνεται από τα υπόλοιπα, σαν μια χλωμή μπλε κουκκίδα.

Δύο αστρονόμοι, η Lisa Kaltenegger από το Ινστιτούτο Carl Sagan του Cornel και ο Joshua Pepper, από το Πανεπιστήμιο Lehigh, πάνε πολύ πιο μακριά αναδεικνύοντας μια άλλη μοναδική κοσμική προοπτική: Ποιοι εξωπλανήτες (πλανήτες που ανήκουν σε μακρινά ηλιακά συστήματα) διαθέτουν την κατάλληλη οπτική γωνία για να μας εντοπίσουν και να ανιχνεύσουν τα χημικά στοιχεία που αποτελούν τις ενδείξεις ζωής στον πλανήτη μας.

Θέτουν το ερώτημά τους ως τίτλο της δημοσίευσής τους “Which Stars Can See Earth as a Transiting Exoplanet?” στο Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. Εκεί αναφέρουν 1.004 άστρα κύριας ακολουθίας (άστρα παρόμοια με τον ήλιο μας) σε απόσταση περίπου 300 ετών φωτός από εμάς, που θα μπορούσαν να περιέχουν πλανήτες παρόμοιους με τη Γη στις δικές τους κατοικήσιμες ζώνες,

και ένας παρατηρητής σ’ αυτούς τους εξωπλανήτες, θα διαπίστωνε την ύπαρξη του πλανήτη μας και θα ανίχνευε τα χημικά ίχνη της ζωής στην Γη.

Οι περισσότεροι των εξωπλανητών που ανακαλύφθηκαν μέχρι σήμερα βρέθηκαν με παρατηρήσεις διέλευσης. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν, το επίπεδο της τροχιάς του εξωπλανήτη είναι τέτοιο ώστε ο εξωπλανήτης να παρεμβάλλεται περιοδικά ανάμεσα σε μας και το άστρο γύρω από το οποίο περιφέρεται. Πέραν των περιοδικών μειώσεων της λαμπρότητας του άστρου εξαιτίας των εκλείψεων, οι οποίες προσδιορίζουν την περίοδο περιφοράς, οι κατάλληλες φασματοσκοπικές μετρήσεις μπορούν επίσης να αποκαλύψουν και την χημική σύσταση της πιθανής ατμόσφαιρας του εξωπλανήτη.

Οι Kaltenegger και Pepper αντέστρεψαν την οπτική γωνία και αναρωτήθηκαν από ποιους εξωπλανήτες θα μπορούσαν οι αντίστοιχοι «εξωγήινοι» παρατηρητές να δουν τη Γη με παρόμοιο τρόπο. Έτσι, δημιούργησαν μια λίστα από τα χιλιάδες πιο κοντινά άστρα χρησιμοποιώντας τον κατάλογο Transiting Exoplanet Survey Satellite (TESS) της NASA.

Μόνο ένα πολύ μικρό κλάσμα εξωπλανητών θα ευθυγραμμιστεί τυχαία με την οπτική μας γωνία μας, ώστε να μπορούμε να δούμε την διέλευσή τους μπροστά από το άστρο τους. Αλλά τα χιλιάδες άστρα που αναφέρονται στην δημοσίευση, στην γειτονιά του ηλιακού μας συστήματος. θα μπορούσαν να δουν τη Γη μας να διέρχεται μπροστά από τον ήλιο μας … τραβώντας την προσοχή τους.

Αν βρούμε έναν εξωπλανήτη και όλα τα στοιχεία δείχνουν πως μπορεί να φιλοξενεί ζωή, θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε αν θα μπορούσε κάποιος που μας παρατηρεί από εκεί να διαπιστώσει το ίδιο και για τη Γη.

Εφόσον λοιπόν ψάχνουμε για προηγμένους εξωγήινους πολιτισμούς στο σύμπαν, θα ήταν σημαντικό να ξέρουμε αν και αυτοί θα μπορούσαν να ανακαλύψουν την ύπαρξή του φιλόξενου στη ζωή πλανήτη μας. Κάτι που πιθανώς να τους παρακινούσε να έλθουν σε επαφή μαζί μας στέλνοντας σήματα…

Οι Kaltenegger και Pepper μόλις δημιούργησαν τον αστρικό χάρτη που μας λέει προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κοιτάξουμε για τέτοια σήματα!

Στο βίντεο που ακολουθεί η Lisa Kaltenegger μας εξηγεί την εργασία της:

https://physicsgg.me/2020/10/22/%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%cf%89%cf%82-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%b9%ce%bd%cf%8c%cf%82-%ce%b5%ce%be%cf%89%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%bd%ce%ae%cf%84%ce%b7%cf%82/

Το μεγαλύτερο πυρηνικό παγοθραυστικό του κόσμου σε υπηρεσία στον ρωσικό στόλο της Αρκτικής.

Το νεότερο πυρηνοκίνητο παγοθραυστικό της Ρωσίας, «Arktika», θα αρχίσει να επιχειρεί στα αρκτικά ύδατα του Βορείου Θαλασσίου Περάσματος (NSR) τον Δεκέμβριο, μετά την υπογραφή του πιστοποιητικού αποδοχής και παράδοσης του σκάφους την Τετάρτη.

Όπως αναφέρει το RT, ο Ρώσος πρωθυπουργός Μιχαήλ Μισοτύστιν, που ήταν παρών στην τελετή ύψωσης της σημαίας στο Μουρμάνσκ, η ανάπτυξη του στόλου των πυρηνοκίνητων παγοθραυστικών θα «διασφαλίσει την υπεροχή της Ρωσίας στην Αρκτική».

Όπως πρόσθεσε, η Ρωσία αποτελεί «αδιαμφισβήτητο ηγέτη στην ανάπτυξη των βορείων περιοχών», και η μόνη χώρα στον κόσμο που ήταν σε θέση να δημιουργήσει έναν στόλο πυρηνικών παγοθραυστικών. Το «Arktika», όπως είπε, έχει καινοτόμο εξοπλισμό και ισχυρό κινητήρα που επιτρέπει τη χρήση του παντού, σε πάγο, βαθιά ύδατα και ρηχές διαδρομές.

Το σκάφος ολοκλήρωσε το ταξίδι του από την Αγία Πετρούπολη στο Μουρμάνσκ στις 12 Οκτωβρίου, καλύπτοντας περίπου 4.900 ναυτικά μίλια σε 21 ημέρες- ένα μέρος της απόστασης αυτής ήταν μέσα από πάγους.

Ο σχεδιασμός του «Arktika», του πρώτου παγοθραυστικού του Project 22220, άρχισε στο ναυπηγείο Μπαλτίσκι Ζαβόντ τον Νοέμβριο του 2013 και η κατασκευή άρχισε τον Ιούνιο του 2016. Το 2021 το σκάφος θα εξοπλιστεί με νέο κινητήρα ηλεκτρικής προώθησης στη δεξιά πλευρά.

Τα σκάφη της κλάσης είναι τα μεγαλύτερα και ισχυρότερα πυρηνοκίνητα παγοθραυστικά στον κόσμο, και είναι ειδικά σχεδιασμένα για την Αρκτική και για τα «στόμια» των πολικών ποταμών. Δύο ακόμα παγοθραυστικά της κλάσης αναμένεται να τεθούν σε υπηρεσία τα επόμενα χρόνια, προκειμένου να παρέχουν δυνατότητες κίνησης στη δυτική Αρκτική καθ'όλη τη διάρκεια του έτους, ώστε να είναι δυνατή η επιθυμητή κίνηση/ διέλευση πλοίων στο Βόρειο Θαλάσσιο Πέρασμα.

Το «Arktika» είναι ικανό να σπάει πάγο πάχους τριών μέτρων, ωστόσο τα παγοθραυστικά κλάσης Leader θα είναι σε θέση να σπάνε παγετώνες πάχους 4,3 μέτρων και να μένουν στη θάλασσα για οκτώ μήνες.

https://www.naftemporiki.gr/story/1649376/to-megalutero-puriniko-pagothraustiko-tou-kosmou-se-upiresia-ston-rosiko-stolo-tis-arktikis

Πώς η Γη απέκτησε το οξυγόνο της: Λύθηκε ένα μέρος του «μυστηρίου»

Για μεγάλο μέρος της 4,5 δισ. ετών «ζωής» της, η Γη ήταν αφιλόξενη: Ο κόσμος μας επέτρεψε την εμφάνιση πολυκυτταρικής ζωής αφού απέκτησε οξυγόνο- ωστόσο αποτελεί ακόμα ερωτηματικό το πώς ακριβώς ο πλανήτης μας απέκτησε την οξυγονούχα του ατμόσφαιρα.

«Αν το καλοσκεφτείς, αυτή είναι η πιο σημαντική αλλαγή που βίωσε ο πλανήτης μας στη ζωή του, και ακόμα δεν ξέρουμε πώς συνέβη» είπε ο Νίκολας Ντάουφας, καθηγητής Γεωφυσικών Επιστημών στο University of Chicago. «Οποιαδήποτε πρόοδος προς την κατεύθυνση αυτού του ερωτήματος είναι πραγματικά σημαντική».

Στο πλαίσιο νέα έρευνας που δημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου στο Science, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια πρωτοποριακή τεχνική για να ανακαλύψουν νέες πληροφορίες για τον ρόλο του ωκεανικού σιδήρου στην άνοδο της ατμόσφαιρας της Γης. Τα ευρήματα αποκαλύπτουν περισσότερα για την ιστορία της Γης και μπορούν να βοηθήσουν και στις έρευνες για κατοικήσιμους πλανήτες σε άλλα αστρικά συστήματα.

Οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει ένα timeline της αρχαίας Γης αναλύοντας πολύ αρχαίους βράχους: Η χημική σύνθεσή τους μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες υπό τις οποίες σχηματίστηκαν. «Το ενδιαφέρον με αυτό είναι πως πριν τη “Μεγάλη Οξυγόνωση” (Great Oxygenation Event) που έλαβε χώρα πριν 2,4 δισ. χρόνια, βλέπεις στοιχεία στο timeline για αυτές τις μικρές εξάρσεις οξυγόνου, όπου φαίνεται σαν η Γη να προσπαθούσε να θέσει τις βάσεις για αυτήν την ατμόσφαιρα» είπε ο Άντι Χερντ, first author του επιστημονικού άρθρου. «Μα οι υπάρχουσες μέθοδοι δεν ήταν αρκετά ακριβείς για να αποκτήσουμε τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν».

Αυτό που προκύπτει είναι ένα αίνιγμα: Εάν υπάρχει νερό, το οξυγόνο και ο σίδηρος σχηματίζουν σκουριά. «Τον πρώτο καιρό οι ωκεανοί ήταν γεμάτοι σίδηρο, που θα μπορούσε να “καταβροχθίζει” οποιοδήποτε ελεύθερο οξυγόνο υπήρχε» είπε ο Χερντ. Θεωρητικά, ο σχηματισμός σκουριάς θα κατανάλωνε όσο οξυγόνο περίσσευε, μην αφήνοντας αρκετό για τον σχηματισμό ατμόσφαιρας.

Ο Χερντ και ο Ντάουφας ήθελαν να δοκιμάσουν έναν τρόπο για να εξηγήσουν πώς μπορεί το οξυγόνο να συσσωρεύτηκε παρά το πρόβλημα αυτό: Ήξεραν πως μέρος του σιδήρου στους ωκεανούς συνδυαζόταν με θείο που προερχόταν από ηφαίστεια για τον σχηματισμό πυρίτη. Αυτή η διαδικασία απελευθερώνει οξυγόνο στην ατμόσφαιρα. Το ερώτημα ήταν πιο από αυτές τις διαδικασίες «νικάει».

Για τους σκοπούς αυτούς χρησιμοποιήθηκαν προηγμένες εγκαταστάσεις στο Origins Lab του Ντάουφας, για την ανάπτυξη μιας νέας τεχνικής για τη μέτρηση μικρών διακυμάνσεων στα ισότοπα σιδήρου, προκειμένου να διαπιστωθεί ποια πορεία ακολουθούσε ο σίδηρος. Σε συνεργασία με ειδικούς στο University of Edinburgh, χρειάστηκε να κατανοηθεί καλύτερα η πορεία του σιδήρου προς πυρίτη. Μετά, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν την τεχνική για την ανάλυση βράχων 2,6-2,3 δισ. ετών από την Αυστραλία και τη Νότια Αφρική.

Η ανάλυση έδειξε πως, ακόμα και σε ωκεανούς που μπορεί να «έτρωγαν» πολύ οξυγόνο για τη δημιουργία σκουριάς, συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να επέτρεψαν τον σχηματισμό αρκετού πυρίτη για να μπορέσει το οξυγόνο να ξεφύγει από το νερό και να σχηματίσει ατμόσφαιρα. «Είναι ένα πολύπλοκο πρόβλημα, με πολλά “κινητά τμήματα”, αλλά ήμασταν σε θέση να λύσουμε ένα μέρος του» είπε ο Ντάουφας.

https://physicsgg.me/2020/10/28/%cf%80%cf%8e%cf%82-%ce%b7-%ce%b3%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%ba%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%ce%bf%ce%be%cf%85%ce%b3%cf%8c%ce%bd%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bb%cf%8d%ce%b8%ce%b7%ce%ba%ce%b5/

Έτσι σώθηκε ο πλανήτης μετά τους δεινοσαύρους.

Όταν πέφτει το σκοτάδι, τα σαρκοφάγα καιροφυλακτούν: όταν ένας αστεροειδής έπεσε στη Γη και εξαφάνισε τους δεινόσαυρους, βυθίζοντας τον πλανήτη στο σκοτάδι, κάποια είδη του φυτοπλαγκτού στράφηκαν στη σαρκοφαγία για να επιβιώσουν στους σκοτεινούς ωκεανούς –και βοήθησαν έτσι τη Γη να ανακάμψει μετά την πλανητική καταστροφή.

Η κρατούσα θεωρία θέλει τους δεινόσαυρους, μαζί με το μεγαλύτερο μέρος της ζωής στη Γη, να εξαφανίστηκαν όταν ένας αστεροειδής διαμέτρου περίπου 10 χιλιομέτρων έπεσε στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια. Τεράστιες ποσότητες σκόνης και αερίων έκρυψαν τον ήλιο, έριξαν τη θερμοκρασία και αύξησαν την οξύτητα των ωκεανών, πυροδοτώντας ένα κύμα μαζικής εξαφάνισης που άλλαξε στεριά και θάλασσα.

«Το συμβάν αυτό παραλίγο να εξαφανίσει όλες τις πολυκύτταρες μορφές ζωής του πλανήτη, τουλάχιστον στους ωκεανούς» λέει ο Άντριου Ρίτζγουελ του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Ρίβερσαϊντ, μέλος της ερευνητικής ομάδας που παρουσιάζει τη νέα μελέτη στο Science Advances, μια επιθεώρηση του ομίλου Nature.

«Αν αφαιρέσουμε το φυτοπλαγκτόν, το οποίο αποτελεί τη βάση της τροφικής αλυσίδας, όλα τα άλλα είδη πεθαίνουν. Θέλαμε να εξετάσουμε πώς οι ωκεανοί της Γης απέφυγαν αυτή την κατάληξη, και πώς τα θαλάσσια οικοσυστήματα επανεξελίχθηκαν μετά την καταστροφή».

Μικροσκοπικά απολιθώματα

Για να δώσουν μια απάντηση, οι ερευνητές εξέτασαν μικροσκοπικά, καλοδιατηρημένα απολιθώματα του φυτοπλαγκτού που επέζησαν της πρόσκρουσης. Τα απολιθώματα ανήκαν σε «κοκκολιθοφόρα», μια ομάδα μονοκύτταρων, φωτοσυνθετικών οργανισμών που επιζούν μέχρι και σήμερα στους ωκεανούς.

Πώς όμως μπόρεσαν να επιζήσουν οι οργανισμοί στο σκοτάδι, όταν δεν υπήρχε πια αρκετό φως για φωτοσύνθεση. Την απάντηση έδωσε η εξέταση των απολιθωμάτων σε συνδυασμό με υπολογιστικά μοντέλα που δείχνουν πώς μπορεί να εξελίχθηκαν οι διατροφικές προτιμήσεις των κοκκολιθοφόρων.

Τα απολιθωμένα κοκκολιθοφόρα έφεραν περίβλημα από ανθρακικό ασβέστιο, στο οποίο βρέθηκαν πολυάριθμες οπές. Οι τρύπες αυτές υποδεικνύουν ότι τα κύτταρα έφεραν μαστίγια, λεπτές, μακριές προεξοχές που επιτρέπουν σε ορισμένους μονοκύτταρους οργανισμούς να κολυμπούν.

«Ο μόνος λόγος για να κινείται κάτι είναι για να βρει τη λεία του» εξηγεί ο Ρίτζγουελ. Με άλλα λόγια, τα κοκκολιθοφόρα, τα οποία μέχρι τότε εξασφάλιζαν ενέργεια μέσω της φωτοσύνθεσης, όπως τα σημερινά φυτά, ξαφνικά άρχισαν να κυνηγούν τη λεία τους, όπως τα νεκρά κύτταρα άλλων οργανισμών που πέθαναν στην καταστροφή.

Όταν πια τα νέφη σκόνης υποχώρησαν και ο ήλιος εμφανίστηκε ξανα, τα σαρκοφάγα κοκκολιθοφόρα εξαπλώθηκαν από τα ρηχά νερά των ακτών στους ωκεανούς, όπου παρέμειναν η κυρίαρχη μορφή ζωής για εκατομμύρια χρόνια -και αποτέλεσαν έτσι τη βάση για την αναδημιουργία μιας παγκόσμιας τροφικής αλυσίδας.

«Τα ευρήματα αναδεικνύουν τόσο την εξαιρετική προσαρμοστικότητα του πλαγκτού στους ωκεανούς όσο και την ικανότητά τους να εξελίσσονται ταχύτατα» σχολιάζει ο Ρίτζγουελ.

Αργότερα, πάντως, τα σαρκοφάγα κοκκολιοθοφόρα έχασαν την ικανότητα να κυνηγούν άλλους μικροοργανισμούς και επανήλθαν στην προηγούμενη, φιλειρηνική ζωή τους.

Σήμερα, φωτοσυνθετικά κοκκολιθοφόρα ζουν και βασιλεύουν σχεδόν σε όλη τη Γη και αντιστοιχούν σε σημαντικό μέρος της πρωτογενούς παραγωγής στους ωκεανούς.

Πλέον όμως αντιμετωπίζουν μια νέα απειλή, καθώς η κλιματική αλλαγή ρίχνει το pH του νερού και εμποδίζει αυτούς τους μικροοργανισμούς να δημιουργούν το ασβεστούχο κέλυφός τους.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι θα επιζήσουν και αυτή τη φορά…

https://physicsgg.blogspot.com/2020/11/blog-post_73.html

Παγόβουνο μεγαλύτερο από την Εύβοια σε πορεία σύγκρουσης με νησί.

Οι πιγκουίνοι έχουν λόγο να ανησυχούν: το μεγαλύτερο παγόβουνο που πλέει σήμερα στον κόσμο κινείται προς το νησί Σάουθ Τζόρτζια του νοτίου Ατλαντικού Ωκεανού και δεν αποκλείεται να προσαράξει στις ακτές και να απειλήσει το τοπικό σύστημα.

Το παγόβουνο A-68A έχει έκταση 4.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων, καλύπτει δηλαδή μεγαλύτερη επιφάνεια από ό,τι η Εύβοια, που έχει έκταση 3.654 km2.

Είναι το μεγαλύτερο κομμάτι του A-68, ενός παγόβουνου στο μέγεθος της Κρήτης που αποκολλήθηκε το 2017 από την Κρηπίδα Πάγου Larsen C στην Ανταρκτική, χωρίς να είναι σαφές αν το συμβάν προκλήθηκε άμεσα από την κλιματική αλλαγή.

To Α-68Α μοιάζει με χέρι που δείχνει με το δάχτυλο. Η Σάουθ Τζόρτζια διακρίνεται σε απόσταση 400 χλμ

Το Α-68 ήταν ίσως το δεύτερο μεγαλύτερο παγόβουνο που έχει καταγραφεί ποτέ, μετά το τερατώδες B-15, μια πλάκα πάγου που αποκολλήθηκε το 2000 από διαφορετική περιοχή της Ανταρκτικής και είχε έκταση 11.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα.

Το Α-68Α απέχει τώρα μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Σάουθ Τζόρτζια, μέρος των βρετανικών υπερπόντιων εδαφών στον νότιο Ατλαντικό.

Ερευνητές της Βρετανικής Αποστολής στην Ανταρκτική (BAS) ανησυχούν ότι η απέραντη μάζα πάγου θα προσαράξει στα ρηχά παράκτια νερά, οπότε ενδέχεται να αποκλείσει από την ακτή τις μεγάλες αποικίες πιγκουίνων και φωκιών στο νησί.

«Τα οικοσυστήματα φυσικά θα ανακάμψουν κάποια στιγμή, στην περίπτωση όμως που το παγόβουνο κολλήσει [κοντά στις ακτές] υπάρχει ο κίνδυνος να μείνει εκεί για δέκα χρόνια» προειδοποίησε ο καθηγητής Τζερέιντ Τάρλινγκ της BAS.

Τυχόν προσάραξη του γίγαντα «θα είχε τεράστιες επιπτώσεις για το πού μπορούν να βρουν τροφή οι θηρευτές στην ξηρά» πρόσθεσε, εξηγώντας ότι οι πιγκουίνοι και οι φώκιες δεν θα μπορούν να βγαίνουν στην ανοιχτή θάλασσα και να φέρνουν τροφή για τα μικρά τους στην αποικία.

Μια τέτοια καταστροφή είχε εξάλλου παρατηρηθεί στη Σάουθ Τζόρτζια το 2004, όταν προσάραξε το παγόβουνο A38, οδηγώντας στην ασιτία και τελικά στον θάνατο αναρίθμητους νεαρούς πιγκουίνους και φώκιες.

Το μόνο θετικό στην περίπτωση προσάραξης, λένε οι ερευνητές, είναι ότι το λιώσιμο του παγόβουνου έξω από τις ακτές θα απελευθέρωνε μεγάλες ποσότητες σκόνης, η οποία θα λειτουργούσε ως λίπασμα για το φυτοπλαγκτό και θα ανανέωνε την τροφική αλυσίδα από τη βάση της.

Υπάρχει πάντως το ενδεχόμενο το παγόβουνο να προσπεράσει τη Σάουθ Τζόρτζια και να κινηθεί βόρεια προς θερμότερα νερά, οπότε αναμένεται να διαλυθεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.

https://www.in.gr/2020/11/04/tech/pagovouno-megalytero-apo-tin-eyvoia-se-poreia-sygkrousis-nisi/

Τα δέντρα θυμούνται τα σουπερνόβα.

Γιγάντια άστρα που εκρήγνυνται τη στιγμή που πεθαίνουν λούζουν τη Γη με ακτινοβολία και αφήνουν τα ίχνη τους στη βιολογία και τη γεωλογία του πλανήτη, υποδεικνύει μελέτη που εξέτασε τους δακτυλίους απολιθωμένων δέντρων.

Η δημοσίευση στο International Journal of Astrobiology εξετάζει την επίδραση των σουπερνόβα, ή «υπερκαινοφανών αστέρων», εκρήξεων που απελευθερώνουν σε μια στιγμή την ενέργεια που θα παραγάγει ο Ήλιος σε όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Η μελέτη εντοπίζει ίχνη των κοσμικών εκρήξεων στους δακτυλίους των δέντρων, και επιβεβαιώνει ότι η ανθρωπότητα πρέπει να επαγρυπνεί για ριπές ακτινοβολίας γ που μπορούν να επηρεάσουν το κλίμα, ή ακόμα και να αποστειρώσουν τη Γη.

Τα σουπερνόβα εμφανίζονται στον ουρανό όταν άστρα μεγάλης μάζας εξαντλούν τα πυρηνικά καύσιμά τους και καταρρέουν κάτω από το ίδιο τους το βάρος. Τα εξωτερικά στρώματα του άστρου ξαφνικά προσκρούουν στον πυκνό αστρικό πυρήνα και μετά αναπηδούν, πυροδοτώντας μια έκρηξη που εκτοξεύει ύλη και ακτινοβολία προς όλες τις κατευθύνσεις.

Στο αποκορύφωμά της, μια έκρηξη υπερκαινοφανούς μπορεί να γίνει πιο λαμπρή από ό,τι ολόκληρος ο γαλαξίας που φιλοξενούσε το ετοιμοθάνατο άστρο.

Τέτοιες εκρήξεις εκδηλώνονται σχετικά σπάνια στον Γαλαξία, ωστόσο τα ίχνη που αφήνουν στο διάστημα –σφαίρες αερίου που εξαπλώνονται σφαιρικά στον χώρο και ονομάζονται «πλανητικά νεφελώματα- μένουν ορατά για εκατοντάδες χρόνια.

Άνθρακας-14

Στη νέα μελέτη, ο Ρόμπερτ Μπράκενριτζ, γεωεπιστήμονας του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, εξετάζει μια λίστα σουπερνόβα που συνέβησαν σχετικά κοντά στη Γη τα τελευταία 40.000 χρόνια –ευτυχώς όχι τόσο κοντά ώστε να καταστρέψουν το στρώμα του όζοντος και να εξαφανίσουν τη ζωή στη Γη.

Η ανάλυση αποκάλυψε ότι οι οκτώ πλησιέστερες εκρήξεις συμπίπτουν χρονικά με μεταβολές στη συγκέντρωση του άνθρακα-14 στους δακτυλίους αρχαίων δέντρων.

Ο άνθρακας-14 είναι ένα ισότοπο που παράγεται από τον βομβαρδισμό ατόμων ψηλά στην ατμόσφαιρα από την εισερχόμενη κοσμική ακτινοβολία.

«Σε γενικές γραμμές [ο άνθρακας-14] παραμένει σε σταθερά επίπεδα από έτος σε έτος» λέει ο Μπράκενριτζ σε δελτίο Τύπου του πανεπιστημίου. «Τα δέντρα απορροφούν διοξείδιο του ανθρακα [από την ατμόσφαιρα] και ένα μέρος αυτού του άνθρακα θα είναι ραδιοάνθρακας» εξηγεί.

Προηγούμενες μελέτες είχαν αποκαλύψει ότι σε σπάνιες περιπτώσεις η συγκέντρωση άνθρακα-14 στους δακτυλίους των κορμών αυξάνεται απότομα και παραμένει σε υψηλά επίπεδα για μερικά χρόνια. Αρκετές μελέτες έχουν αποδώσει την αύξηση αυτή σε ηλιακές εκλάμψεις, εκρήξεις στην επιφάνεια του Ήλιου που εκπέμπουν ισχυρή ακτινοβολία γ.

Η νέα μελέτη προσφέρει μια εναλλακτική εξήγηση, αν και ο Μπράκενριτζ τονίζει ότι τα ευρήματα δεν πρέπει να θεωρηθούν οριστικά. «Υπάρχουν μόνο δύο ενδεχόμενα: οι ηλιακές εκλάμψεις ή τα σουπερνόβα. Πιστεύω ότι η υπόθεση των σουπερνόβα αποκλείστηκε πρόωρα» λέει ο ίδιος.

Τέσσερα από τα οκτώ ύποπτα σουπερνόβα προτείνονται ως υποψήφιοι για αυξήσεις του άνθρακα-14 στα δέντρα. Ένα από αυτά αφορά ένα άστρο στον αστερισμό των Ιστίων, 815 έτη φωτός από τη Γη, το οποίο εξερράγη πριν από 13.000 χρόνια. Λίγο μετά την έκρηξη, τα επίπεδα άνθρακα-14 εμφάνισαν θεαματική άνοδο κατά 3%.

Ο Μπράκενριτζ τονίζει ωστόσο ότι ο συσχετισμός δεν είναι απόλυτα σαφής, καθώς οι εκτιμήσεις για το πότε εξερράγη το άστρο έχουν περιθώριο σφάλματος γύρω στα 1.500 χρόνια.

Δυστυχώς, η ανθρωπότητα ίσως θα έχει σύντομα την ευκαιρία να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τα ευρήματα της μελέτης. Το άστρο Μπετελγκέζ (ή Βετελγόζης), ένας κόκκινος γίγαντας που απέχει μόνο 640 έτη φωτός από τη Γη, πιστεύεται ότι είναι έτοιμο να καταρρεύσει και να εκραγεί ως υπερκαινοφανής.

Όπως λέει ο ερευνητής, «ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται να συμβεί κάτι τέτοιο, γιατί ο Μπετελγκέζ είναι πραγματικά κοντά μας».

https://www.in.gr/2020/11/12/b-science/episthmes/ta-dentra-thymountai-ta-soupernova/

Αυτός είναι ο λόγος που κάποτε ένας χρόνος είχε 372 ημέρες.

Η Γη περιστρεφόταν πιο γρήγορα πριν περίπου 70 εκατομμύρια χρόνια, από ό,τι σήμερα. Αυτό είναι ως αποτέλεσμα, το 24ωρο της μέρας να είναι κατά μισή περίπου ώρα μικρότερο (23,5 ώρες) και το έτος να έχει 372 αντί για 365 μέρες, καθώς ο πλανήτης πραγματοποιούσε περισσότερες περιστροφές στη διάρκεια ενός χρόνου.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας ευρωπαϊκής επιστημονικής έρευνας που βασίστηκε στη μελέτη των απολιθωμάτων ενός αρχαίου μαλάκιου της Ύστερης Κρητιδικής Περιόδο

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον γεωχημικό Νιλς ντε Βίντερ του Ελευθέρου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό παλαιοωκεανογραφίας και παλαιοκλιματολογίας «Paleoceanography & Paleoclimatology».

Το αρχαίο μαλάκιο σαν αχιβάδα, που βρέθηκε στα σημερινά βουνά του Ομάν (μια περιοχή που τότε ήταν τροπικά ρηχά νερά) αναπτυσσόταν γρήγορα και κάθε μέρα πρόσθετε στο σώμα του δακτυλίους ανάπτυξης, όπως συμβαίνει με τους κορμούς των δέντρων, κάτι που επιτρέπει τη δενδροχρονολόγηση.

Οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν λέιζερ για να μετρήσουν με ακρίβεια τους δακτυλίους αυτούς και να κάνουν νέες εκτιμήσεις για τη διάρκεια της μέρας πριν 70 εκατ. χρόνια.

Επιπλέον, η ανάλυση δείχνει ότι οι θερμοκρασίες των ωκεανών εκείνης της εποχής ήσαν πολύ υψηλότερες από τις σημερινές, φθάνοντας ακόμη και τους 40 βαθμούς Κελσίου τα καλοκαίρια και ξεπερνώντας τους 30 βαθμούς το χειμώνα.

Τα εν λόγω μαλάκια εξαφανίστηκαν μαζί με τους δεινόσαυρους της ξηράς μετά την πτώση μεγάλου αστεροειδούς στην περιοχή του Μεξικού πριν 66 εκατομμύρια χρόνια.

Η διάρκεια του έτους δεν έχει αλλάξει στην εξέλιξη της Γης, όμως ο αριθμός των ημερών του έτους συνεχώς μικραίνει, καθώς οι μέρες μεγαλώνουν, κάτι που οφείλεται στην επιβράδυνση της περιστροφής του πλανήτη μας, καθώς η Σελήνη απομακρύνεται με ρυθμό 3,82 εκατοστών ετησίως.

Όσο πιο μακριά βρίσκεται το φεγγάρι, τόσο πιο αργά κινείται η Γη γύρω από τον εαυτό της και άρα τόσο μεγαλώνει η διάρκεια μιας πλήρους περιστροφής, δηλαδή μιας μέρας.

https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/931664_aytos-einai-o-logos-poy-kapote-enas-hronos-eihe-372-imeres

Τα δομικά στοιχεία της ζωής δημιουργούνται στα μεσοαστρικά νέφη… πολύ πριν αυτά μετασχηματιστούν σε νέα άστρα και πλανήτες.

Μια ομάδα επιστημόνων απέδειξε ότι η γλυκίνη (C2H5NO2), το απλούστερο αμινοξύ, ένα σημαντικό δομικό στοιχείο των ζωντανών οργανισμών, μπορεί να σχηματιστεί κάτω από τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν στο διάστημα.

Η έρευνά τους που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Astronomy με τίτλο, «A non-energetic mechanism for glycine formation in the interstellar medium», υποδεικνύει ότι η γλυκίνη και πιθανότατα άλλα αμινοξέα σχηματίζονται σε μεσοαστρικά νέφη, πολύ πριν αυτά μετασχηματιστούν σε νέα πλανητικά συστήματα.

Οι κομήτες αποτελούν το πιο «ανόθευτο» υλικό στο ηλιακό μας σύστημα και αντανακλούν την μοριακή σύνθεση που υπήρχε πριν αρχίζουν να σχηματίζονται ο ήλιος και οι πλανήτες.

Η ανίχνευση της γλυκίνης στο κώμα του κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko (κώμα=το υλικό που περιβάλλει τον πυρήνα του κομήτη) και σε δείγματα που επέστρεψαν στη Γη από την αποστολή Stardust αποδεικνύει ότι τα αμινοξέα, όπως η γλυκίνη, σχηματίζονται πολύ πριν τα άστρα. Όμως μέχρι τώρα εθεωρείτο πως ο σχηματισμός της γλυκίνης απαιτούσε ενέργεια, θέτοντας σαφείς περιορισμούς στις συνθήκες του περιβάλλοντος σχηματισμού της.

Στη νέα μελέτη αποδεικνύεται διαμέσου της «σκοτεινής χημείας» , ότι είναι δυνατός ο σχηματισμός γλυκίνης στην επιφάνεια των παγωμένων κόκκων σκόνης, χωρίς να χρειάζεται ενέργεια ακτινοβολίας. Τα ευρήματα έρχονται σε αντίθεση με προηγούμενες μελέτες που έδειχναν ότι απαιτείται υπεριώδης ακτινοβολία για την παραγωγή αυτού του μορίου.

Η σκοτεινή χημεία περιγράφει τις χημικές διαδικασίες που πραγματοποιούνται χωρίς να απαιτούν την ενέργεια κάποιας ακτινοβολίας. Στο εργαστήριο οι ερευνητές προσομοίωσαν τις συνθήκες που επικρατούν στα σκοτεινά μεσοαστρικά νέφη. Στους κόκκους των σωματιδίων τους που καλύπτονται από λεπτά στρώματα πάγου, πραγματοποιούνται χημικές αντιδράσεις από τις προσκρούσεις ατόμων, σχηματίζοντας έτσι πολυπλοκότερα μόρια.

Οι επιστήμονες έδειξαν πρώτα ότι είναι δυνατή η «μεσοαστρική» δημιουργία της μεθυλαμίνης, ένα απλούστερο μόριο σε σχέση με την γλυκίνη που εντοπίστηκε στο κώμα του κομήτη 67Ρ. Στη συνέχεια, σε περιβάλλον υψηλού κενού όπως στο διάστημα, χρησιμοποιώντας δέσμες ατόμων κατάφεραν να επιβεβαιώσουν ότι θα μπορούσε επίσης να σχηματιστεί και η γλυκίνη, με την παρουσία νερού-πάγου να είναι απαραίτητη σ’ αυτή τη διαδικασία.

Επιπλέον θεωρητική έρευνα με χρήση αστροχημικών μοντέλων επιβεβαίωσε τα πειραματικά αποτελέσματα και επέτρεψε στους ερευνητές να επεκτείνουν τα δεδομένα που συλλέχθηκαν σε ένα τυπικό εργαστηριακό χρονοδιάγραμμα μιάς μόνο ημέρας σε διαστρικές συνθήκες διάρκειας εκατομμυρίων χρόνων. Έτσι, διαπιστώθηκε ότι μικρές, αλλά σημαντικές ποσότητες γλυκίνης. μπορούν να σχηματιστούν στο διάστημα με την πάροδο του χρόνου

Το σημαντικό συμπέρασμα αυτής της εργασίας είναι ότι μόρια που θεωρούνται ως δομικά στοιχεία της ζωής δημιουργούνται σε ένα στάδιο πολύ πριν από την έναρξη του σχηματισμού άστρων και πλανητών. Ένας τόσο αρχέγονος σχηματισμός της γλυκίνης δείχνει ότι αυτό το αμινοξύ είναι πανταχού παρόν στο διάστημα και διατηρείται στο μεγαλύτερο μέρος του πάγου πριν συμπεριληφθεί σε κομήτες και σε υλικό από το οποίο σχηματίζονται οι τελικά οι πλανήτες.

Αφού σχηματιστεί η γλυκίνη, στη συνέχεια μπορεί να αποτελέσει ενδιάμεσο βήμα για την δημιουργία άλλων πιο σύνθετων οργανικών μορίων. Με τον ίδιο μηχανισμό, πατώντας στην ραχοκοκαλιά της γλυκίνης, μπορούν να σχηματιστούν στα σκοτεινά μεσοαστρικά νέφη, κι άλλα αμινοξέα, όπως η αλανίνη και η σερίνη. Στο τέλος, αυτή το οργανικό μοριακό απόθεμα εμπλουτίζει ουράνια σώματα, όπως οι κομήτες, και μεταφέρεται σε νέους πλανήτες, όπως συνέβη στη Γη μας και σε πολλούς άλλους πλανήτες.

https://physicsgg.me/2020/11/19/%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%bf%ce%bc%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%b9%cf%87%ce%b5%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b6%cf%89%ce%ae%cf%82-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%bf%cf%85%cf%81%ce%b3%ce%bf/

Βροχή διάρκειας εκατομμυρίων ετών «έστρωσε» το δρόμο για την εμφάνιση των δεινοσαύρων.

Πριν από 233 εκατομμύρια χρόνια, πριν ακόμα από την αυγή της εποχής των δεινοσαύρων, ξεκίνησε βροχή πάνω από την περιοχή της Παγγαίας, η οποία τελικά συνέχισε αδιάκοπα για πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια.

Το λεγόμενο Carnian Pluvial Episode (CPE), αποτέλεσε στην πραγματικότητα ένα σημαντικό γεγονός εξαφάνισης, με αποτέλεσμα το θάνατο του του 1/3 όλων των θαλάσσιων ειδών κι ενός σημαντικού αριθμού χερσαίων φυτών και ζώων.

Σύμφωνα με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου στο περιοδικό Science Advances, νέα απολιθώματα δείχνουν ότι το CPE προκλήθηκε από ηφαιστειακές εκρήξεις και κλιματική αλλαγή.

Το συγκεκριμένο γεγονός εξαφάνισης δε φτάνει το μέγεθος των πέντε μεγάλων εξαφανίσεων, τις οποίες συζητά συνήθως η επιστημονική κοινότητα (παραδείγματος χάριν, η Πέρμια-Τριασική εξαφάνιση, η οποία συνέβη μόλις 20 εκατομμύρια χρόνια νωρίτερα, μπορεί να εξάλειψε το 90% των ζώντων ειδών). Ωστόσο, υποστηρίζουν οι συγγραφείς της μελέτης, το CPE δεν είναι μόνο σημαντικό για ό, τι χάθηκε, αλλά και για αυτό που εμφανίστηκε. Το CPE στην πραγματικότητα ήταν μια περίοδος «διεργασιών», έγραψαν οι ερευνητές, ανοίγοντας αποτελεσματικά το δρόμο για την κυριαρχία των δεινοσαύρων και την εξέλιξη πολλών χερσαίων ομάδων ζώων που υπάρχουν στη Γη μέχρι σήμερα.

Αυτές οι ομάδες περιλαμβάνουν κοραλλιογενείς ύφαλους και πλαγκτόν στον ωκεανό, ενώ το CPE συνέβαλε και στην εμφάνιση χερσαίας πανίδας, όπως είναι οι βάτραχοι, οι σαύρες, οι κροκόδειλοι και οι χελώνες. Επιπλέον, η πρώτη εμφάνιση των κωνοφόρων, που επωφελήθηκε από τη μαζική εξαφάνιση στο τέλος της Πέρμιας περιόδου, αποτελεί την αιτία δημιουργίας πολλών σύγχρονων οικοσυστημάτων, προαναγγέλοντας «την αυγή του σύγχρονου κόσμου».

https://physicsgg.blogspot.com/2020/11/blog-post_32.html

Εκτοξεύθηκε ο νέος ευρωπαϊκός δορυφόρος Sentinel-6 για τη χαρτογράφηση των ωκεανών.

Ο νέος ευρωπαϊκός δορυφόρος Copernicus Sentinel-6 "Michael Freilich" μοιάζει με ιπτάμενο...σπιτάκι σκύλου, αλλά πρόκειται για έναν από τους πιο εξελιγμένους δορυφόρους παρατήρησης της Γης. Εκτοξεύθηκε με επιτυχία το Σάββατο από την Καλιφόρνια με ένα αμερικανικό πύραυλο SpaceX Falcon 9.

Ο δορυφόρος, ο οποίος αποτελεί τμήμα τού προγράμματος Παρατήρησης της Γης Copernicus της ΕΕ, διαθέτει ένα υψoμετρικό ραντάρ με το οποίο μπορεί να χαρτογραφεί την τοπογραφία της επιφάνειας της θάλασσας. Θα παρέχει έτσι πολύτιμα δεδομένα για την επιστήμη του κλίματος και για τη χάραξη πολιτικών σχετικά με την κλιματική αλλαγή, μεταξύ άλλων συμβάλλοντας στην προστασία εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε ευάλωτες παράκτιες περιοχές. Επίσης ο δορυφόρος θα παρέχει πληροφορίες σχεδόν σε πραγματικό χρόνο σχετικά με τις θαλάσσιες και τις καιρικές προβλέψεις.

Ο Sentinel-6 θα κινείται σε ύψος 1.300 χιλιομέτρων από τη Γη και θα «σαρώνει» έως και το 95% των ωκεανών κάθε δέκα ημέρες. Λαμβάνοντας συνεχείς μετρήσεις της επιφάνειας της θάλασσας και του ύψους των κυμάτων, καθώς και της ταχύτητας του ανέμου, θα παρέχει επίσης πληροφορίες ασφάλειας για τις θαλάσσιες συγκοινωνίες και μεταφορές.

Ο νέος δορυφόρος θα λειτουργεί παράλληλα με τους άλλους δορυφόρους Sentinel στο πλαίσιο του Προγράμματος Copernicus. Πρόκειται για μια συνεργασία μεταξύ του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της EUMETSAT, της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA), της Εθνικής Υπηρεσίας Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (NOAA) των ΗΠΑ και της Γαλλικής Διαστημικής Υπηρεσίας (CNES).

O δορυφόρος ονομάζεται «Michael Freilich», προς τιμή του ωκεανογράφου και επιστήμονα της NASA καθηγητή Michael Freilich, ο οποίος αποβίωσε φέτος. Σε πέντε χρόνια θα ακολουθήσει η εκτόξευση του δίδυμου δορυφόρου Copernicus Sentinel-6B.

https://physicsgg.blogspot.com/2020/11/sentinel-6.html

Το Έβερεστ ψήλωσε κατά σχεδόν ένα μέτρο.

Το ψηλότερο βουνό του κόσμου ψήλωσε κατά σχεδόν ένα μέτρο. Το όρος Έβερεστ έχει πλέον ύψος 8.848,86 μέτρων, σύμφωνα με κοινή ανακοίνωση της Κίνας και του Νεπάλ. Αυτό σημαίνει ότι είναι σχεδόν 86 εκατοστά ψηλότερο από όσο είχε υπολογιστεί μέχρι σήμερα.

Το ύψος του Έβερεστ μετρήθηκε για πρώτη φορά από μια βρετανική ομάδα το 1856, η οποία το είχε προσδιορίσει στα 8.842 μέτρα. Το 1954, η Ινδία το υπολόγισε στα 8.848 μέτρα. Η τελευταία φορά που η Κίνα μέτρησε τη κορυφή των Ιμαλαΐων ήταν το 2005 και περιλάμβανε μόνο το ύψος του βουνού.

Μέχρι σήμερα, το Νεπάλ συνυπολόγιζε το ύψος του χιονιού στην απόκρημνη κορυφή, στην οποία χωράνε να σταθούν μόλις έξι ορειβάτες, ενώ η Κίνα, υπολόγιζε το ύψος μέχρι την κορυφή των βράχων. Τα τελευταία δύο χρόνια ωστόσο, η Κίνα και το Νεπάλ συνεργάστηκαν για να μετρήσουν το νέο ύψος του.Τέσσερις τοπογράφοι εκπαιδεύτηκαν για δύο χρόνια με στόχο να μετρήσουν το πραγματικό ύψος του Έβερεστ, χρησιμοποιώντας έναν συνδυασμό τεχνικών.

«Πριν από αυτό, δεν είχαμε προχωρήσει σε μετρήσεις μόνοι μας» δήλωσε στο BBC ο Νταμοντάρ Ντάκαλ, εκπρόσωπος του τμήματος έρευνας του Νεπάλ, συμπληρώνοντας ότι από τη στιγμή που κατάφεραν και δημιούργησαν μία ομάδα τεχνικών, μπορούσαν να το κάνουν μόνοι τους.

Ορισμένοι γεωλόγοι εκτιμούν ότι ένας μεγάλος σεισμός το 2015 ενδέχεται να επηρέασε το ύψος του Έβερεστ. Ο σεισμός μεγέθους 7,8 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, σκότωσε σχεδόν 9.000 ανθρώπους στο Νεπάλ, ενώ τουλάχιστον 18 ορειβάτες σκοτώθηκαν. Κάποιοι, μάλιστα υποστηρίζουν ότι ο σεισμός αυτός ίσως προκάλεσε συρρίκνωση του χιονιού του Έβερεστ.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι κάποιες άλλες κορυφές των Ιμαλαΐων όπως το Langtang Himal, στα βόρεια του Κατμαντού και κοντά στο επίκεντρο, είχαν μειωθεί σε ύψος κατά περίπου ένα μέτρο μετά τον σεισμό.

Άλλοι υποστηρίζουν ότι το Όρος Έβερεστ, όπως και άλλες κορυφές των Ιμαλαΐων, μπορεί στην πραγματικότητα να έχει ψηλώσει με την πάροδο του χρόνου, εξαιτίας της μετατόπισης των τεκτονικών πλακών. Ωστόσο, οι ειδικοί λένε ότι οι μεγάλοι σεισμοί μπορούν να οδηγήσουν στην αναστροφή αυτής της διαδικασίας.

«Ο σεισμός του 2015 είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο μετρήσαμε ξανά το βουνό», δήλωσε στο BBC ο Ντάκαλ.

https://physicsgg.blogspot.com/2020/12/blog-post_67.html

Η NASA, οι ΗΠΑ, ο ευρωπαϊκός δορυφόρος συνεργατών επιστρέφει τις μετρήσεις της πρώτης στάθμης της θάλασσας.

Το Sentinel-6 Michael Freilich, ένας κοινός δορυφόρος ΗΠΑ-Ευρώπης που κατασκευάστηκε για τη μέτρηση του παγκόσμιου ύψους της θάλασσας, έστειλε τις πρώτες μετρήσεις της στάθμης της θάλασσας. Τα δεδομένα παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το ύψος της θάλασσας, το ύψος των κυμάτων και την ταχύτητα του ανέμου από το νότιο άκρο της Αφρικής.

"Είμαστε ενθουσιασμένοι που ο Sentinel-6 Michael Freilich ξεκίνησε το κρίσιμο έργο του μελετώντας τη στάθμη της θάλασσας και μας βοηθά να κατανοήσουμε τις πολλές πτυχές του παγκόσμιου ωκεανού του πλανήτη μας", δήλωσε ο Thomas Zurbuchen, αναπληρωτής διαχειριστής της NASA για την επιστήμη στα κεντρικά γραφεία του πρακτορείου στην Ουάσινγκτον. "Ξέρω ότι ο Μάικ θα ήταν ενθουσιασμένος που ο δορυφόρος με το όνομά του έχει αρχίσει να λειτουργεί, αλλά επίσης ανυπομονούσε να μελετήσει τα δεδομένα από αυτήν τη σημαντική αποστολή, όπως όλοι είμαστε."

Από την επιτυχή εκτόξευση της 21ης ​​Νοεμβρίου από τη Βάση Πολεμικής Αεροπορίας Vandenberg στην Καλιφόρνια, με έναν πύραυλο Space-X Falcon 9, μηχανικοί και επιστήμονες έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες ενεργοποιώντας και ελέγχοντας τον δορυφόρο και τα όργανα του, διασφαλίζοντας ότι όλα λειτουργούν όπως πρέπει.

"Τα Χριστούγεννα ήρθαν στις αρχές του τρέχοντος έτους", δήλωσε ο Josh Willis, επιστήμονας έργου στο εργαστήριο Jet Propulsion της NASA στη Νότια Καλιφόρνια. "Και έξω από το κουτί, τα δεδομένα φαίνονται φανταστικά."

Το Sentinel-6 Michael Freilich θα συνεχίσει μια προσπάθεια δεκαετιών για τη μέτρηση του παγκόσμιου ύψους των ωκεανών από το διάστημα, το οποίο ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Από τότε, ο ρυθμός αύξησης της στάθμης της θάλασσας διπλασιάστηκε με τρέχοντα ρυθμό 0,16 ίντσες (4 χιλιοστά) ετησίως. Η άνοδος προκαλείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από ένα συνδυασμό λειωμένων υδάτων από χερσαίους παγετώνες και παγοκύστες και από το γεγονός ότι το θαλασσινό νερό επεκτείνεται καθώς θερμαίνεται.

"Τα δεδομένα από το Sentinel-6 Michael Freilich θα μας βοηθήσουν να αξιολογήσουμε πώς αλλάζει η Γη", δήλωσε η Karen St. Germain, διευθυντής του τμήματος Επιστήμης της Γης της NASA. "Όταν συνδυάζουμε τα δεδομένα από όργανα όπως το υψόμετρο στο Sentinel-6 Michael Freilich με δεδομένα από άλλους δορυφόρους όπως το GRACE-FO και το IceSat-2, μπορούμε να πούμε πόση αύξηση της στάθμης της θάλασσας οφείλεται στο λιώσιμο του πάγου και πόσο είναι λόγω της επέκτασης καθώς οι ωκεανοί ζεσταίνουν. Η κατανόηση αυτών των υποκείμενων φυσικών μηχανισμών είναι αυτό που επιτρέπει στη NASA να βελτιώσει τις προβλέψεις της μελλοντικής αύξησης της στάθμης της θάλασσας. "

Η αρχική τροχιά του Sentinel-6 Michael Freilich ήταν 11,4 μίλια (18,4 χιλιόμετρα) χαμηλότερα από την τελική επιχειρησιακή τροχιά του 830 μιλίων (1.336 χιλιόμετρα) πάνω από τη Γη. Οι μηχανικοί σχεδιάζουν να μετακινήσουν τον δορυφόρο στην επιχειρησιακή του τροχιά μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, όπου θα ακολουθήσει τον δορυφόρο Jason-3 για 30 δευτερόλεπτα. Κατά τη διάρκεια αυτής της παράλληλης πτήσης, οι επιστήμονες και οι μηχανικοί θα περάσουν τους επόμενους έξι έως 12 μήνες διαβαθμίζοντας τα δεδομένα που συλλέγουν και οι δύο δορυφόροι για να διασφαλιστεί η συνέχεια των μετρήσεων μεταξύ των δύο. Μόλις εξασφαλιστεί η ποιότητα των δεδομένων, το Sentinel-6 Michael Freilich θα γίνει ο κύριος δορυφόρος της στάθμης της θάλασσας. Τα πρώτα διαθέσιμα στο κοινό δεδομένα για τη στάθμη της θάλασσας θα είναι διαθέσιμα σε περίπου έξι μήνες, ενώ τα υπόλοιπα θα είναι διαθέσιμα εντός ενός έτους.

"Τώρα προετοιμάζουμε τα λειτουργικά συστήματα που υποστηρίζουν την επεξεργασία των δεδομένων των οργάνων από την EUMETSAT και τους συνεργαζόμενους οργανισμούς, καθώς συμβάλλουν όλοι σε αυτήν την περίπλοκη διαδικασία", δήλωσε ο Manfred Lugert, διευθυντής προγράμματος για το Sentinel-6 / Jason-CS ( Αποστολή συνέχειας υπηρεσίας στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό για την Εκμετάλλευση Μετεωρολογικών Δορυφόρων (EUMETSAT). «Αυτό θα μας κρατήσει απασχολημένους για τους επόμενους μήνες, καθώς η ανεξάρτητη επιστημονική επικύρωση και ο συντονισμός πρέπει να αναληφθούν πολύ προσεκτικά.» Ο Lugert αναμένει ότι τα πρώτα επιχειρησιακά προϊόντα από την αποστολή θα είναι διαθέσιμα σε όσους τα χρειάζονται έως τα μέσα του 2021.

Εκτός από τη μέτρηση της στάθμης της θάλασσας, το Sentinel-6 Michael Freilich παρακολουθεί την ατμοσφαιρική θερμοκρασία και υγρασία, τα οποία θα βοηθήσουν στη βελτίωση των προβλέψεων καιρού και τυφώνα. Μηχανικοί και επιστήμονες ενεργοποίησαν αυτό το όργανο στις 27 Νοεμβρίου και τα αρχικά δεδομένα.

Περισσότερα για την αποστολή

Το Sentinel-6 Michael Freilich πήρε το όνομά του προς τιμήν του πρώην διευθυντή του τμήματος Επιστήμης της Γης της NASA, ο οποίος ήταν ηγέτης στην προώθηση των παρατηρήσεων των ωκεανών από το διάστημα. Ο Φρίλιχ πέθανε στις 5 Αυγούστου 2020. «Νομίζω ότι θα ήταν περήφανος», είπε ο Γουίλις. "Όπως ο ίδιος ο Mike, περιμένουμε υπέροχα πράγματα από τον δορυφόρο που φέρει το όνομά του και μέχρι στιγμής φαίνεται καλό."

Το διαστημικό σκάφος είναι ένας από τους δύο πανομοιότυπους δορυφόρους που θα επεκτείνουν ένα ρεκόρ σχεδόν 30 ετών στη στάθμη της θάλασσας που συλλέγεται από μια συνεχιζόμενη συνεργασία αμερικανικών και ευρωπαϊκών δορυφόρων για μια ακόμη δεκαετία. Αυτό το ρεκόρ ξεκίνησε το 1992 με το δορυφόρο TOPEX / Poseidon και συνεχίστηκε με τον Jason-1 (2001), το OSTM / Jason-2 (2008) και τον Jason-3, ο οποίος παρακολουθεί τους ωκεανούς της Γης από το 2016. Sentinel-6 Michael Freilich θα δώσει το μπαστούνι στο δίδυμο του, Sentinel-6B, το 2025.

Και τα δύο διαστημικά σκάφη αποτελούν μέρος της αποστολής Sentinel-6 / Jason-CS, η οποία θα συλλέγει ακριβείς μετρήσεις του ύψους της επιφάνειας της θάλασσας για περισσότερο από το 90% των ωκεανών του κόσμου. Οι δορυφόροι θα παρακολουθούν επίσης την ατμοσφαιρική θερμοκρασία και υγρασία, καθώς και το ύψος κύματος και την ταχύτητα του ανέμου, τα οποία θα παρέχουν κρίσιμες πληροφορίες για την επιχειρησιακή ωκεανογραφία, τη θαλάσσια μετεωρολογία και τις κλιματικές μελέτες.

Η ESA (Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος), η EUMETSAT, η NASA και η Εθνική Υπηρεσία Ωκεανού και Ατμόσφαιρας (NOAA) αναπτύσσουν από κοινού την αποστολή Sentinel-6 / Jason-CS, με χρηματοδοτική υποστήριξη από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και υποστήριξη από το Εθνικό Κέντρο Διαστημικών Μελετών της Γαλλίας (CNES). Η αποστολή είναι μέρος του Copernicus, του προγράμματος παρακολούθησης της Γης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο διαχειρίζεται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Οι συνεισφορές της NASA στην αποστολή Sentinel-6 / Jason-CS είναι τρία επιστημονικά όργανα για καθέναν από τους δύο δορυφόρους: το Advanced Microwave Radiometer για το Κλίμα, το Παγκόσμιο Δορυφορικό Σύστημα Πλοήγησης - Radio Occultation και το Laser Retroreflector Array. Η NASA συνέβαλε επίσης σε υπηρεσίες εκτόξευσης, επίγεια συστήματα που υποστηρίζουν τη λειτουργία των επιστημονικών οργάνων της NASA, τους επεξεργαστές επιστημονικών δεδομένων για δύο από αυτά τα όργανα και την υποστήριξη για τα μέλη της διεθνούς επιστημονικής ομάδας τοπογραφίας Ocean Surface. Το εργαστήριο Jet Propulsion της NASA στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια στο Pasadena διαχειρίζεται τη συμβολή του οργανισμού στην αποστολή.

Στην φωτογραφία τα δεδομένα σε αυτό το γραφικό είναι οι πρώτες μετρήσεις ύψους της επιφάνειας της θάλασσας από τον δορυφόρο Sentinel-6 Michael Freilich (S6MF), ο οποίος ξεκίνησε στις 21 Νοεμβρίου 2020. Δείχνουν τον ωκεανό από το νότιο άκρο της Αφρικής, με κόκκινα χρώματα που δείχνουν υψηλότερο επίπεδο θάλασσας σε σχέση με τις μπλε περιοχές, οι οποίες είναι χαμηλότερες.

https://www.nasa.gov/press-release/nasa-us-european-partner-satellite-returns-first-sea-level-measurements