Voyagers.

Σε μαγνητική θάλασσα τα Voyagers βγαίνουν από το Ηλιακό Σύστημα.Τα δύο εξερευνητικά σκάφη βρίσκονται σε απόσταση 17 δισ. χλμ από την Γη.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=405727

Ακομα μερικά στοιχεία για τους μακρινούς ταξιδιώτες.

Τα δύο Voyager στις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος ανίχνευσαν μια θάλασσα αφρού από μαγνητικές φυσαλίδες.

Τα πιο απομακρυσμένα μηχανήματα του ανθρώπου, οι πιο ακαταπόνητοι ταξιδευτές και παράλληλα "πρεσβευτές" της ανθρωπότητας, τα δύο διαστημικά οχήματα Voyager, περνάνε μέσα από μια απρόσμενη "θάλασσα" ισχυρών μαγνητικών αναταράξεων, καθώς βρίσκονται στα έσχατα όρια του ηλιακού μας συστήματος.

Τα δύο μυθικά πλέον σκάφη της NASA, που εκτοξεύτηκαν το 1977, ήδη προσεγγίζουν το απώτατο όριο όπου φτάνει η επιρροή του ήλιου μας (η λεγόμενη "ηλιόσφαιρα" που ορίζει τα "σύνορα" του ηλιακού μας συστήματος), σε απόσταση άνω των 15 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη. Παρόλα αυτά συνεχίζουν με συνέπεια να επιτελούν το καθήκον τους και να στέλνουν πίσω στην "πατρίδα" επιστημονικά στοιχεία. Έχουν, έτσι, επιτρέψει στους επιστήμονες να διαμορφώσουν μια καλύτερη εικόνα για τις συνθήκες που επικρατούν στη συνοριακή ζώνη, όπου η ύλη που εκτοξεύεται από τον ήλιο μας, συναντά το διαστρικό μαγνητικό πεδίο και την ύλη που έχει εκτοξευτεί από άλλα άστρα του γαλαξία μας.

Τα τελευταία στοιχεία, που δημοσιεύονται στο περιοδικό αστροφυσικής "The Astrophysical Journal", δείχνουν ότι οι εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος μοιάζουν με ένα γιγάντιο και ταραγμένο τζακούζι, όπως δήλωσε ο καθηγητής Eugene Parker του πανεπιστημίου του Σικάγο.

Η ανάλυση των δεδομένων των Voyager 1 και 2, με τη βοήθεια μοντέλων ηλεκτρονικών υπολογιστών, δείχνουν πως οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου που μεταφέρονται με τον ηλιακό "άνεμο" της ύλης που εκπέμπει το μητρικό άστρο μας, συνεχώς διασπώνται και επανασυνδέονται υπό μεγάλη πίεση. Αυτή η διαδικασία δημιουργεί μέσα στον ηλιακό άνεμο γιγάντιες "φυσαλίδες" με πλάτος μέχρι 160 εκατομμυρίων χιλιομέτρων η κάθε μία.

«Επειδή ο ήλιος περιστρέφεται με μεγάλη ταχύτητα, το μαγνητικό πεδίο του συστρέφεται και "ρυτιδιάζει", όπως η φούστα μιας μπαλαρίνας», πράγμα που εντείνεται όσο μεγαλώνει η απόσταση από τον ήλιο, δήλωσε χαρακτηριστικά ο αστρονόμος Merav Opher του πανεπιστημίου της Βοστόνης.

Αυτή η διαπίστωση έχει σημασία, κατά τους επιστήμονες, για την κατανόηση της κοσμικής ακτινοβολίας των σωματιδίων υψηλής ενέργειας που πέφτουν πάνω στη Γη με προέλευση τα μακρινά άστρα που εκρήγνυνται, τις μαύρες τρύπες και άλλα "εξωτικά" φαινόμενα του σύμπαντος. «Οι μαγνητικές φυσαλίδες αποτελούν την πρώτη γραμμή άμυνάς μας ενάντια στις κοσμικές ακτίνες. Δεν έχουμε ακόμα καταλήξει αν αυτό είναι καλό πράγμα ή όχι», δήλωσε ο Merav Opher. Είναι πιθανό η δημιουργία αυτών των ξεχωριστών μαγνητικών δομών με μορφή "φυσαλίδων" (σαν διαπερατή μεμβράνη) να κάνει το ηλιακό μας σύστημα πιο ευάλωτο και "πορώδες" στη διείσδυση των κοσμικών ακτίνων. Από την άλλη όμως, μπορεί οι κοσμικές ακτίνες να παγιδεύονται πιο αποτελεσμα

Οι επιστήμονες δήλωσαν έκπληκτοι από την μαγνητική αναταραχή που επικρατεί στα απώτατα όρια του ηλιακού μας συστήματος, τα οποία ανέμεναν να είναι πιο γαλήνια, καθώς ως τώρα πίστευαν ότι οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου του ήλιου αφού έφταναν στην μέγιστη απόσταση (την "ηλιόπαυση") απλώς έκαναν μια ομαλή στροφή (σαν "αψίδα") και επέστρεφαν για να επανασυνδεθούν με το άστρο μας. Όπως όμως διαπιστώνεται τώρα χάρη στα Βόγιατζερ επικρατεί μια πιο πολύπλοκη και ταραχώδης εικόνα, που θυμίζει αφρό από τζακούζι!

Τα Voyager ολοκλήρωσαν το 1989 τον αρχικό στόχο της αποστολής τους να μελετήσουν τους εξωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος Δία, Κρόνο, Ουρανό και Ποσειδώνα και, έκτοτε, έβαλαν πλώρη για το "βαθύ διάστημα", με γενική κατεύθυνση το κέντρο του γαλαξία μας. Τα όργανά τους συνεχίζουν να λειτουργούν με τη βοήθεια της ραδιενέργειας, αν και, λόγω της μεγάλης απόστασης που τα χωρίζει πλέον από τον πλανήτη μας, ένα ραδιομήνυμά τους πρέπει να ταξιδέψει περίπου 16 ώρες για να φτάσει στη Γη.

Κανένας επιστήμονας ακόμα δεν είναι απόλυτα σίγουρος πού ακριβώς τελειώνει το ηλιακό μας σύστημα και πού αρχίζει ο διαστρικός χώρος, πιστεύεται όμως ότι μέσα στα επόμενα τρία έως τέσσερα χρόνια τα Voyager θα καταφέρουν να περάσουν αυτό το έσχατο όριο. Έτσι επιτέλους οι αστρονόμοι θα ξέρουν πραγματικά μέχρι που φτάνει η "επικράτεια" του ήλιου μας και μια ανθρώπινη κατασκευή θα εισέλθει στο διαστρικό κενό για πρώτη φορά, μια πραγματικά κοσμοϊστορική στιγμή.

Στην φωτογραφία αριστερά: η παλιά άποψη για την ηλιόπαυση. Δεξιά: Η νέα άποψη. Ας σημειωθεί πως οι κόκκινες και μπλε σπείρες είναι οι δυναμικές γραμμές του μαγνητικού πεδίου. Τα νέα στοιχεία από το Voyager προσθέτουν κι έναν μαγνητικό αφρό ή φυσαλίδες (σε κόκκινο χρώμα δεξιά), εξ αιτίας της επανασύνδεσης των μαγνητικών γραμμών που μεταφέρονται με τον ηλιακό άνεμο. Άρα, η ηλιόπαυση δεν αποτελεί μια συνεχή ασπίδα που χωρίζει την ηλιακή επικράτεια από το διαστρικό μέσο, αλλά μάλλον μοιάζει με μία πορώδη μεμβράνη με εξογκώματα και κοιλώματα.

Το Voyager ανιχνεύει ακτινοβολίες αστρικού σχηματισμού στον Γαλαξία μας για πρώτη φορά.

Έπειτα από περίπου 35 χρόνια ταξιδιού, τα δίδυμα σκάφη Voyager βρίσκονται τόσο μακριά από τον Ήλιο – πέρα από την τροχιά του Πλούτωνα στο όριο του διαστρικού κενού, ώστε να μπορούν πλέον να ανιχνεύσουν ένα είδος ακτινοβολίας που εκπέμπουν τα αστρικά μαιευτήρια του Γαλαξία μας. Η μεγάλη απόσταση σημαίνει ότι τα όργανα των Voyager που αναλύουν το υπεριώδες φως του διαστρικού χώρου δεν «τυφλώνονται» από την λάμψη του Ήλιου.

Όπως λοιπόν τα φώτα της πόλης τυφλώνουν το νυχτερινό ουρανό, έτσι και ο ήλιος μπλοκάρει πολλά από τα σήματα που προέρχονται από τη γαλαξιακή γειτονιά μας. Το άστρο μας καθώς και τα μαγνητικά πεδία των πλανητών παίζουν το ρόλο της ασπίδας από τις κοσμικές ακτίνες και το διαστρικό άνεμο – σε γενικές γραμμές αυτό είναι καλό γεγονός, αλλά είναι κάπως απογοητευτικό, αν θέλετε να σπουδάσετε τον Γαλαξία με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Δεν μπορούμε να δούμε, για παράδειγμα, τα σήματα του υδρογόνου που μας δείχνουν τους πόνους της γέννησης των άστρων στην γειτονιά μας. Μέχρι τώρα – γιατί το διαστημόπλοιο Voyager τα έχει δει για πρώτη φορά.

Οι πόνοι στο ζήτημα αυτό είναι οι εκπομπές άλφα Lyman, ένα φαινόμενο που εμφανίζεται όταν ένα άτομο υδρογόνου αλλάζει την ενεργειακή του κατάσταση. Οι γραμμές Lyman-άλφα (Lyα) εμφανίζονται πιο συχνά σε πολύ μακρινούς γαλαξίες, που σημαίνει πολύ νεαρούς γαλαξίες, και συχνά το είδος των γαλαξιών που πιστεύεται ότι είναι οι πρόδρομοι του δικού μας. Επίσης, χρησιμοποιείται για τη μελέτη της κατανομής της σκοτεινής ύλης, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Οι άλφα εκπομπές θεωρείται δείκτης του σχηματισμού των άστρων (και μερικά άλλα ενδιαφέροντα φαινόμενα), επειδή αλληλεπιδρούν και συμπιέζουν με τα ψυχρά νέφη της σκόνης και των αερίων. Έτσι, θα ήταν χρήσιμο να τις μελετήσουμε στον δικό μας Γαλαξία, επειδή θα μπορούσαν να δώσουν πληροφορίες σχετικά με τον ρυθμό σχηματισμού αστέρων του Γαλαξία μας, ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά.

Η πρώτη γεύση από τις τοπικές γραμμές Lyα είναι τώρα το τελευταίο κατόρθωμα του Voyager.

Τα δύο διαστημικά σκάφη βρίσκονται στην άκρη του ηλιακού συστήματος, και έχουν παρατηρήσει κάποια περίεργα πράγματα στα σύνορα του διαστρικού διαστήματος.

Σε περίπου 40 AU – η μέση απόσταση του Πλούτωνα – τα φασματόμετρα του διαστημικού σκάφους άρχισαν να παρατηρούν αυτές τις γαλαξιακές εκπομπές. Και αυτές προέρχονται από τη γενική κατεύθυνση που βρίσκονται τα αστρικά βρεφοκομεία, ακριβώς όπως είχε προβλεφθεί. Τα σημεία εκκίνησης φαίνεται να είναι από τους αστερισμούς του Σκορπιού και του Οφιούχου, για όσους από εσάς είστε περίεργοι. Η Rosine Lallement και συνεργάτες της στο Αστεροσκοπείο του Παρισιού περιγράφουν τα ευρήματά τους στο περιοδικό Science.

«Η ακτινοβολία αυτή είναι το ίχνος που αφήνει η γέννηση θερμών άστρων. Είναι σαν να αρχίζουμε να βλέπουμε το φως ενός κεριού μέσα σε ένα κατάφωτο δωμάτιο» σχολιάζει η Λαλμόν.

Τελικά, ποιό είναι το νόημα όλων αυτών; Η κατανόηση του τοπικού πεδίου Lyα μπορεί να χρησιμεύσει ως ένα είδος κοσμικού μέτρου σύγκρισης, για ένα πράγμα. Οι επιστήμονες μπορούν να αρχίσουν να συγκρίνουν τον ρυθμό του αστρικού σχηματισμού στον Γαλαξία μας και τις γραμμές Lyα με άλλους γαλαξίες, και να κάνουν συγκρίσεις με άλλες περιοχές σχηματισμού στο σύμπαν.

"Στην περίπτωση του Γαλαξία μας, είναι διαθέσιμη μια τεράστια ποσότητα πληροφοριών για αστέρια, αέριο και σκόνη. Τα δεδομένα Lyα του Γαλαξία μπορεί να χρησιμοποιηθούν για τον έλεγχο των μοντέλων διάδοσης ακτινοβολίας που αναπτύσσονται σε μακρινούς γαλαξίες”, λένε οι συγγραφείς.

Και τώρα τα κακά νέα: Τα δύο Voyagers δεν είναι σε θέση να συγκεντρώσουν περισσότερα από αυτά τα δεδομένα, επειδή βρίσκονται στη φάση της διακοπής της τροφοδοσίας τους, σημειώνει ο φυσικός Jeffrey Linsky στο Πανεπιστήμιο του Boulder. Το φασματόμετρο του Voyager 2 έχει κλείσει και το Voyager 1 δεν μπορεί να σαρώσει τον ουρανό πια, γι ‘αυτό είναι πιθανό να κλείσει σύντομα.

Υπάρχει ακόμα λίγα στοιχεία που απομένουν να αναλυθούν, αλλά οποιεσδήποτε νέες παρατηρήσεις θα πρέπει να γίνουν από ένα νέο εξερευνητή, σημειώνει ο Linsky σε ένα συνοδευτικό άρθρο στο Science.

Κι αυτός θα είναι το διαστημικό σκάφος New Horizons της NASA, που είναι καθ’ οδόν προς τον Πλούτωνα, όπου αναμένεται να αφιχθεί το 2015, και μάλιστα έχει ένα φασματόμετρο που θα μπορούσε να κάνει μερικές από αυτές τις μετρήσεις του υδρογόνου.

Πηγή: Popoular Science

Το Voyager 1 βγαίνει από το ηλιακό μας σύστημα.

Η NASA ανακοίνωσε ότι το Voyager 1 που ταξιδεύει στο Διάστημα εδώ και 35 χρόνια είναι έτοιμο να κάνει το μεγάλο βήμα και να βγει εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Σύμφωνα με τη NASA το σκάφος θα βγει από τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος σε λίγους μήνες και θα εισέλθει στον λεγόμενο διαστρικό χώρο στον οποίο δεν έχει βρεθεί ποτέ κάποιο γήινο σκάφος.

Το Voyager 1 εκτοξεύθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1977 και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε απόσταση 17 δισ. χλμ από τον Ηλιο πετώντας μέσα σε μια μαγνητική «θάλασσα», μια περιοχή φορτισμένων σωματιδίων που οι επιστήμονες εκτιμούν ότι προέρχονται από τον Ηλιο.

Ετσι, «τεχνικά» τουλάχιστον, το σκάφος βρίσκεται ακόμη εντός του Ηλιακού Συστήματος. Σύμφωνα με τους επιτελείς της NASA το Voyager 1 σε λίγους μήνες θα περάσει αυτή την κοσμική «θάλασσα» και θα βρεθεί σε μια πλήρως αχαρτογράφητη περιοχή. Οι υπεύθυνοι της αποστολής υπολογίζουν ότι το σκάφος έχει ακόμη διαθέσιμη ενέργεια για να συνεχίσει την πορεία του μέχρι το 2020. Ετσι ευελπιστούν ότι το Voyager 1 θα μας αποκαλύψει στοιχεία για το τι υπάρχει έξω από τη διαστημική μας γειτονιά.

Το Voyager 2

Ο «αδελφός» του Voyager 1, το Voyager 2, εκτοξεύτηκε τον Αύγουστο του 1977 (λίγες ημέρες νωρίτερα δηλαδή από τον στενό «συγγενή» του), αλλά έμεινε πίσω στον διαστημικό... μαραθώνιο που πραγματοποιούν τα δύο σκάφη. Αυτή τη στιγμή το Voyager 2 βρίσκεται περίπου 2 δισ. χλμ πίσω από το Voyager 1.

Αρχικός στόχος της όλης αποστολής ήταν η εξερεύνηση του Δία, του Κρόνου και του Ουρανού, έργο που ολοκληρώθηκε το 1989. Προς έκπληξη των επιστημόνων, τα δύο σκάφη όχι μόνο συνέχισαν απρόσκοπτα την πορεία τους, αλλά δεν σταμάτησαν ποτέ να στέλνουν πληροφορίες και δεδομένα παρέχοντας πολύτιμα στοιχεία από τις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος.

Τα σωματίδια δείχνουν το σημείο που βρίσκεται το Voyager στο διαστρικό χώρο.

Τα τελευταία δεδομένα που μας έρχονται από το Voyager 1 δείχνουν ότι ο γήινος εξερευνητής μέσα στο βαθύ διάστημα συνάντησε μια περιοχή στο διάστημα, όπου η ένταση των φορτισμένων σωματιδίων του διαστρικού μέσου έχει αυξηθεί σημαντικά.

Οι επιστήμονες του Voyager συμπεραίνουν από αυτή τη ραγδαία άνοδο των σωματιδίων ότι αυτό το σκάφος είναι ο πρώτος ιστορικά απεσταλμένος της ανθρωπότητας στην άκρη του ηλιακού μας συστήματος.

"Οι νόμοι της φυσικής μας λένε ότι κάποια μέρα το Voyager θα γίνει το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που θα εισέλθει στο διαστρικό διάστημα, αλλά ακόμα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς θα γίνει," δήλωσε ο Ed Stone, ειδικός στο πρότζεκτ του Voyager. "Τα τελευταία στοιχεία δείχνουν ότι είμαστε σαφώς σε μια νέα περιοχή όπου τα πράγματα αλλάζουν πιο γρήγορα. Είναι πολύ συναρπαστικό. Πλησιάζουμε στα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος."

Ο ήλιος μας, όπως και κάθε άστρο, εκπέμπει ένα συνεχές, υπερηχητικό ρεύμα ιονισμένων σωματιδίων (πλάσμα) που εξαπλώνεται σε όλες τις κατευθύνσεις και σχηματίζει μια νοητή φυσαλίδα που ονομάζεται ηλιόσφαιρα (heliosphere) – μια ασπίδα που προστατεύει τη Γη από την κοσμική ακτινοβολία του Γαλαξία μας.

Εδώ και 8 χρόνια έχει περάσει το Voyager 1 το λεγόμενο «όριο του κρουστικού κύματος» (termination shock), το σημείο όπου ο ηλιακός άνεμος επιβραδύνεται σε υποηχητικές ταχύτητες, ένα σημείο 85 φορές την απόσταση μεταξύ της Γης και του Ήλιου.

Ακολούθως πέρασε στην εξώτερη ζώνη της ηλιόσφαιρας, μια περιοχή σε σχήμα οβάλ που ονομάζεται ηλιοσφαιρικός κολεός (heliosheath). Στην περιοχή αυτή, η ταχύτητα του ηλιακού ανέμου συνεχίζει να μειώνεται. Τελικά, η ροή του ηλιακού ανέμου σταματά εντελώς στο εξωτερικό όριο της ηλιόσφαιρας, που ονομάζεται ηλιόπαυση (heliopause).

Τα δεδομένα των σωματιδίων από το σκάφος θέλουν 16 ώρες και 38 λεπτά (17,8 δισ. χιλιόμετρα), για να φτάσουν στις κεραίες του Deep Space Network της NASA στη Γη. Αυτά τα ενεργητικά σωματίδια από την κοσμική γειτονιά μας γεννήθηκαν όταν μεγάλα άστρα εξερράγησαν σαν σουπερνόβα.

"Από τον Ιανουάριο του 2009 έως τον Ιανουάριο του 2012, υπήρξε μια σταδιακή αύξηση της τάξης του 25 τοις εκατό του ποσού των γαλαξιακών κοσμικών ακτίνων που αντιμετώπιζε το Voyager”, είπε ο Stone. "Πρόσφατα, έχουμε δει μια πολύ ταχεία κλιμάκωση σε αυτό το τμήμα του φάσματος ενέργειας. Αρχίζοντας από τις 7 Μαΐου, οι κοσμικές ακτίνες έχουν αυξηθεί πέντε τοις εκατό μέσα σε μια εβδομάδα και εννέα τοις εκατό σε ένα μήνα."

Τρεις είναι οι σημαντικές μετρήσεις που θα κάνουν τα όργανα του σκάφους για να υποδείξουν μια νέα εποχή στην εξερεύνηση του διαστήματος. 1ον την αύξηση των κοσμικών ακτίνων, 2ον την ένταση των ενεργητικών σωματιδίων που παράγονται στο εσωτερικό της ηλιόσφαιρας, την φυσαλίδα με τα φορτισμένα σωματίδια που γεννιούνται από τον ήλιο. Και 3ον είναι η μέτρηση της κατεύθυνσης των γραμμών του μαγνητικού πεδίου γύρω από το διαστημόπλοιο, που είναι μια σημαντική μέτρηση και θα μας αποκαλύψει μια σημαντική αλλαγή.

Ενώ ο Ταξιδιώτης είναι ακόμα μέσα στην ηλιόσφαιρα, οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου διατρέχει τη διεύθυνση Ανατολής-Δύσης. Όταν αυτό περάσει στο διαστρικό διάστημα, η ομάδα αναμένει να διαπιστώσει ότι οι γραμμές του μαγνητικού πεδίου θα είναι προσανατολισμένες προς την κατεύθυνση Βορρά-Νότου. Η ανάλυση αυτή θα διαρκέσει εβδομάδες και η ομάδα του Voyager θα επεξεργάζεται τα τελευταία σύνολα δεδομένων.

Τα δύο σκάφη Voyager 1 και 2 – βάρους περίπου 722 κιλών, εκτοξεύτηκαν το 1977 και έκτοτε μετέδωσαν στη γη πολλές ζωτικής σημασίας πληροφορίες για τους εξωτερικούς πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος. Συγκεκριμένα πέταξαν κοντά από τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα προτού κατευθυνθούν προς τα όρια του ηλιακού συστήματος.

Οι ερευνητές της NASA εκτιμούν ότι το Voyager 1 θα εγκαταλείψει το ηλιακό σύστημα σε περίπου δύο χρόνια από τώρα για να μπει στον διαστρικό χώρο, έξω από τη μαγνητική επίδραση του ήλιου.

Προς το παρόν, το Voyager 1 βρίσκεται σε 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα περίπου από τον ήλιο, σε μια περιοχή όπου η ταχύτητα του θερμού ιονισμένου αερίου που προέρχεται από τον ήλιο έχει πέσει στο μηδέν. Η ταχύτητα του φτάνει τώρα τα 50.000 χιλιόμετρα την ώρα.

Το πυρηνοκίνητο σκάφος είναι τόσο μακριά, που τα σήματα του μέχρι να φθάσουν στη Γη θέλουν σχεδόν 17 ώρες.

Πηγή: Phys.org

Νέες ενδείξεις ότι το Voyager 1 έχει βγει από το ηλιακό σύστημα.

Στα μέσα του περασμένου Ιουνίου οι ειδικοί είχαν υπολογίσει ότι το Voyager 1, το διαστημόπλοιο της NASA που ταξιδεύει στο Διάστημα εδώ και 35 χρόνια, βγήκε από το ηλιακό μας σύστημα περνώντας στον διαστρικό χώρο – δηλαδή σε «νερά» εντελώς άγνωστα για τους γήινους εξερευνητές.

Το γεγονός, το οποίο θα αποτελέσει ένα ακόμη ορόσημο στη διαστημική εξερεύνηση, δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί επίσημα από τη NASA. Τώρα, μελετώντας νεότερα δεδομένα, ορισμένοι αστροφυσικοί εκφράζουν την άποψη ότι το σκάφος έχει όντως εγκαταλείψει για τα καλά τα σύνορα της «γειτονιάς» μας και θεωρούν ότι η επίσημη ανακοίνωση θα πρέπει να αναμένεται σύντομα.

Το ερευνητικό σκάφος βαθέος Διαστήματος Voyager 1 ξεκίνησε το μακρύ ταξίδι του από τη Γη μαζί με το «δίδυμό» του, το Voyager 2, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1977. Σε όλα αυτά τα χρόνια έχει ακολουθήσει ακλόνητο την πορεία του διασχίζοντας το ηλιακό μας σύστημα και προχωρώντας σε απόσταση 18,2 δισ. χλμ πέρα από τον Ηλιο, τη μεγαλύτερη που έχει διανύσει ποτέ αντικείμενο που έχει κατασκευαστεί από τον άνθρωπο. Το Voyager 2, το οποίο ακολούθησε πιο «λοξή» πορεία βρίσκεται 3,22 δισ. χλμ πίσω του.

Και τα δυο σκάφη εξακολουθούν να στέλνουν τα σήματά τους στη Γη, γεγονός το οποίο τα καθιστά τα πιο μακρινά λειτουργικά διαστημόπλοια στην ανθρώπινη ιστορία.

Στις 16 Ιουνίου αστροφυσικοί της ομάδας του Voyager 1 είχαν ανακοινώσει ότι τα δεδομένα που λάμβαναν από το διαστημόπλοιο έδειχναν ότι θα έπρεπε να είχε περάσει την ηλιόπαυση, τη ζώνη που αποτελεί το «όριο» του ηλιακού μας συστήματος.

Το μόνο πρόβλημα για την επιβεβαίωση αυτού του υπολογισμού ήταν ότι κανένας «γήινος» παρατηρητής δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτές τις απομακρυσμένες παρυφές της «γειτονιάς» μας.

Σε μια μελέτη τους μάλιστα που δημοσιεύθηκε τον περασμένο μήνα στην επιθεώρηση «Nature», κάποιοι αστροφυσικοί της ομάδας του Voyager ανέφεραν ότι κανένα από τα θεωρητικά μοντέλα που διαθέτουμε για το εξωτερικό ηλιακό σύστημα δεν φαίνεται να λειτουργεί πλήρως.

Τρεις απαραίτητες προϋποθέσεις.

Παρ’ όλα αυτά οι απόψεις των περισσότερων ειδικών συγκλίνουν ως προς το ποιες είναι οι ενδείξεις που θα μας πουν με βεβαιότητα ότι το Voyager 1 έχει περάσει την ηλιόπαυση και έχει βγει στον διαστρικό χώρο.

Η πρώτη είναι μια αύξηση της κοσμικής ακτινοβολίας υψηλής ενέργειας η οποία έρχεται έξω από το ηλιακό μας σύστημα, η δεύτερη είναι η μείωση των ιονισμένων σωματιδίων που έρχονται από τον Ηλιο και η τρίτη είναι η αλλαγή της κατεύθυνσης του μαγνητικού πεδίου.

Στα τέλη Αυγούστου οι αναλύσεις των δεδομένων έδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι δυο πρώτες προϋποθέσεις είχαν πληρωθεί: η κοσμική ακτινοβολία είχε αυξηθεί σημαντικά ενώ τα ιονισμένα σωματίδια είχαν μειωθεί επίσης σημαντικά. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι αστροφυσικοί αναμένουν πλέον με τεράστιο ενδιαφέρον τις αναλύσεις των δεδομένων από τις τελευταίες μετρήσεις των μαγνητικών πεδίων του διαστημόπλοιου που θα ανακοινωθούν κάποια στιγμή από τη NASA.

Ο Ερικ Μπέργκερ, συντάκτης του επιστημονικού μπλογκ της εφημερίδας «Huston Chronicle» αποφάσισε να «σπάσει» την αναμονή ζητώντας τις απόψεις ειδικών που μελετούν τις συνθήκες της ηλιόπαυσης. Ο ένας εξ αυτών, ο Ντέιβ Μακ Κόμας του Southwest Research Institute, εμφανίζεται επιφυλακτικός αποφεύγοντας να δώσει απάντηση προτού αποσαφηνιστούν οι μετρήσεις των μαγνητικών πεδίων.

Ο Νικ Σάντσεφ όμως, αστρονόμος του Πανεπιστημίου Texas A&M, είναι κατηγορηματικός, θεωρώντας ότι η «πλήρωση» των δυο άλλων προϋποθέσεων με τόσο σαφή τρόπο είναι ήδη αρκετή.

«Ακόμη και χωρίς τα δεδομένα από το μαγνητόμετρο, τα υπόλοιπα δεδομένα του Voyager 1 δείχνουν ότι έχει περάσει μέσα από ένα τεράστιο φράγμα στις παρυφές του ηλιακού συστήματος» ανέφερε, εξηγώντας ότι οι άλλοι ειδικοί ορίζουν τις προαπαιτούμενες προϋποθέσεις με βάση μια θεωρία η οποία εμπεριέχει μια μεταβατική ζώνη όπου τα μαγνητικά πεδία αποκλίνουν.

«Αυτό ίσως ισχύει» τόνισε. «Είναι όμως γεγονός ότι το διαστημόπλοιο πέρασε μέσα από μια ασυνέχεια των ροών της κοσμικής ακτινοβολίας η οποία είναι απίστευτη. Αλληλεπιδρά με το όριο του ηλιακού συστήματος. Πιστεύω ότι αυτά τα δεδομένα στέκουν από μόνα τους. Κάτι υπέροχο έχει συμβεί».

Αλλοι αστροφυσικοί, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα εργάζονται στην αποστολή, άφησαν να εννοηθεί μιλώντας σε άλλους δικτυακούς τόπους ότι η επίσημη ανακοίνωση της NASA για την έξοδο του Voyager 1 από το ηλιακό μας σύστημα αποτελεί ουσιαστικά πλέον μόνο τυπικό ζήτημα. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές ίσως θα πρέπει να την αναμένουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Έχει εγκαταλείψει το ηλιακό μας σύστημα το Voyager 1;

Ναι, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσίευση των ερευνητών Webber και McDonald στο Geophysical Research Letters

Όχι, σύμφωνα με τον Σταμάτη Κριμιζή και άλλους ερευνητές της NASA.

Ο Σταμάτης Κριμιζής και άλλοι ερευνητές της NASA χαρακτηρίζουν εσφαλμένη την πρόσφατη μελέτη που κατέληγε στο συμπέρασμα ότι το Voyager 1, η ιστορική αποστολή που εκτοξεύτηκε το 1977, έγινε το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που βγαίνει από το Ηλιακό Σύστημα.

Οι ερευνητές της αποστολής είχαν ανακοινώσει το Δεκέμβριο ότι το σκάφος δείχνει να βρίσκεται σε μια μεταβατική ζώνη, εκεί όπου η επίδραση του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου αρχίζει να σταματά.

Είναι όμως «πρόωρο» να πει κανείς ότι το Voyager 1 βρίσκεται έξω από το Ηλιακό Σύστημα, διαβεβαιώνει τώρα η NASA.

Η ανακοίνωση της NASA τα λέει όλα, δηλώνει στο Nature.com

http://www.nature.com/news/so-has-voyager-1-left-the-solar-system-scientists-face-off-1.12662

ο Σταμάτης Κριμιζής, ο Έλληνας φυσικός που συμμετείχε στο πρόγραμμα Voyager και είχε σημαντικό ρόλο σε πολλές ακόμα αποστολές της NASA. «Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορούμε να πούμε επ΄αυτού» σχολίασε.

Στην αμφιλεγόμενη μελέτη που πρόκειται να δημοσιευτεί στο Geophysical Research Letters, δύο φυσικοί (Μπιλ Ουέμπερ, Φράνσις ΜακΝτόναλντ) υποστηρίζουν ότι το Voyager 1 έχει εξέλθει από την ηλιόσφαιρα, μια γιγάντια «φούσκα» που δημιουργείται από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου και προστατεύει τη Γη από την εισερχόμενη κοσμική ακτινοβολία.

Οι συντάκτες της μελέτης βασίστηκαν στις μετρήσεις ενός οργάνου του Voyager 1, στην ανάπτυξη του οποίου είχαν συμμετάσχει και οι ίδιοι. Οι μετρήσεις, υποστηρίζουν, δείχνουν μια κατακόρυφη μείωση των σωματιδίων της κοσμικής ακτινοβολίας που βρίσκονται παγιδευμένα στο μαγνητικό πεδίο. Παράλληλα, κατέγραψαν μια αντίστοιχη αύξηση στην κοσμική ακτινοβολία που φτάνει στο Ηλιακό Σύστημα από το διαστρικό κενό.

Ωστόσο, οι ερευνητές της αποστολής εμμένουν στη θέση τους ότι οι μετρήσεις δείχνουν απλώς ότι το σκάφος βρίσκεται σε μια μεταβατική ζώνη, την οποία βάφτισαν «μαγνητική λεωφόρο».

Για να πει όμως κανείς ότι το Voyager 1 βρίσκεται εκτός της επήρειας του Ήλιου, το σκάφος θα έπρεπε να είχε καταγράψει μια απότομη μεταβολή στην κατεύθυνση και την ένταση του μαγνητικού πεδίου.

«Μια αλλαγή στην κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου είναι η τελευταία κρίσιμη ένδειξη της άφιξης στο διαστρικό Διάστημα. Μια τέτοια αλλαγή της κατεύθυνσης δεν έχει ακόμα καταγραφεί» δήλωσε ο Έντουαρντ Στόοουν της αποστολής Voyager.

Ο εκπρόσωπος της NASA Ντουέιν Μπράουν χαρακτήρισε μάλιστα την πρόσφατη ανακοίνωση «πρόωρη και εσφαλμένη».

Οι ερευνητές της αποστολής είναι επιφυλακτικοί και λόγω της αβεβαιότητας που υπάρχει ως προς τη συμπεριφορά του μαγνητικού πεδίου στο όριο του Ηλιακού Συστήματος. Η ομάδα του Voyager σχεδιάζει να δημοσιεύσει τα δεδομένα για το μαγνητικό πεδίο στο περιοδικό Science.

Και, όπως επισήμανε ο κ. Κριμιζής, τα δεδομένα αυτά απουσιάζουν από την αμφιλεγόμενη πρόσφατη δημοσίευση.

Τα δίδυμα σκάφη Voyager εκτοξεύτηκαν το 1977 με σκοπό να μελετήσουν τους εξώτερους πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος.

Το Voyager 1 βρίσκεται σήμερα σε απόσταση 123 αστρονομικών μονάδων (123 φορές την απόσταση Γης-Ήλιου) περίπου 18,4 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα.

Το Voyager 2 ακολούθησε διαφορετική πορεία και η απόστασή του από τη Γη εκτιμάται στις 101 αστρονομικές μονάδες.

Και τα δύο σκάφη μεταφέρουν επίχρυσους δίσκους φωνόγραφου, στους οποίους βρίσκονται αποθηκευμένες 115 εικόνες της Γης, χαιρετισμούς σε διάφορες γλώσσες και μηνύματα του πρώην αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, μεταξύ άλλων.

Ο Δρ Κριμιζής είχε σημαντικό ρόλο σε πολλές αποστολές της NASA, από τα Voyager και το Galileo μέχρι τις νεότερες αποστολές Messenger στον Ερμή και Νew Horizons στον Πλούτωνα.

Είναι σήμερα επίτιμος διευθυντής του Τμήματος Διαστήματος στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς, επόπτης του Γραφείου Διαστημικής Έρευνας της Ακαδημίας Αθηνών,, πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας Αστροναυτικής και εθνικός εκπρόσωπος της Ελλάδας στην ESA.

Το 2010 ανέλαβε πρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας.

http://physicsgg.me/2013/03/22/%ce%ad%cf%87%ce%b5%ce%b9-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%bb%ce%b5%ce%af%cf%88%ce%b5%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%ce%bc%ce%b1%cf%82-%cf%83%cf%8d%cf%83%cf%84%ce%b7/

Σε άγνωστα «νερά» το Voyager 1.

Τρεις ανεξάρτητες ερευνητικές ομάδες παρακολούθησαν και μελέτησαν την πορεία του διαστημικού σκάφους Voyager 1 που ταξιδεύει στο Διάστημα από το 1977. Το σκάφος βρίσκεται πλέον στα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος και τα τελευταία 2 χρόνια διάφορες ερευνητικές ομάδες έχουν κάνει ανακοινώσεις και προβλέψεις για την πορεία του.

Πριν από λίγους μήνες επιστήμονες στις ΗΠΑ είχαν ανακοινώσει ότι το Voyager 1 εγκατέλειψε το ηλιακό σύστημα. Οι τρεις νέες μελέτες παρουσιάζουν παρόμοια ευρήματα σύμφωνα με τα οποία το Voyager 1 βρίσκεται σε μια «αχαρτογράφητη», όπως την χαρακτηρίζουν, περιοχή του ηλιακού μας συστήματος αλλά ακόμη δεν το έχει εγκαταλείψει.

«Η έξοδος του Voyager 1 από το ηλιακό σύστημα μπορεί να συμβεί οποτεδήποτε. Μπορεί να συμβεί τα επόμενα 24ωρα ή να χρειαστεί αρκετά χρόνια ακόμη» αναφέρει ο Εντ Στόουν, στέλεχος του Εργαστηρίου Αεριοπροώθησης της NASA (JPL) και επικεφαλής της αποστολής του Voyager 1 και του δίδυμου σκάφους Voyager 2 που εκτοξεύτηκε μερικές εβδομάδες αργότερα, ακολούθησε διαφορετική πορεία και βρίσκεται αρκετά πίσω από το… αδερφάκι του.

Μια από τις τρεις μελέτες που δημοσιεύονται στην επιθεώρηση «Science» συνυπογράφει ο διακεκριμένος Έλληνας ακαδημαϊκός κ.Σταμάτης Κριμιζής που συμμετείχε στο πρόγραμμα Voyager και είχε σημαντικό ρόλο σε πολλές ακόμα αποστολές της NASA.

«Το Voyager 1 μπορεί να απέχει μήνες ή και χρόνια από το να εγκαταλείψει το ηλιακό σύστημα. Απλώς δεν το γνωρίζουμε. Όμως η αναμονή είναι από μόνη της απίστευτα συναρπαστική, καθώς το Voyager 1 συνεχίζει να αψηφά τις προβλέψεις και μεταβάλλει τον τρόπο που σκεφτόμαστε για’ αυτή τη μυστηριώδη και θαυμαστή πύλη προς τον Γαλαξία» αναφέρει ο κ.Κριμιζής

Το Voyager 1 απέχει περίπου 18,6 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο (περίπου 125 φορές η απόσταση Γης - Ήλιου) και το σήμα του χρειάζεται 17 ώρες για να φθάσει στη Γη. Σύμφωνα με τα νέα στοιχεία, το Voyager 1 πλησιάζει πλέον στην ηλιόπαυση, στα έσχατα σύνορα της ηλιόσφαιρας, της τεράστιας σφαίρας σωματιδίων που δημιουργείται από το μαγνητικό πεδίο του Ήλιου. Μόλις την διαπεράσει για τα καλά, τότε θα έχει επίσημα περάσει τα σύνορα του ηλιακού μας συστήματος.

Αυτό θα όμως θα είναι σίγουρο μόνο όταν οι επιστήμονες δουν το οριστικό και αδιάψευστο σημάδι, την απότομη αλλαγή στην κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου που θα καταγράψει το σκάφος, κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=519770

Συνέντευξη τύπου της NASA αυτη την στιγμη σε σχεση με το Voyager.

NAI, είναι επίσημο! ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΗΛΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ και με την βούλα...

Το πρώτο σκάφος στην ιστορία η οποία γράφεται σήμερα, που ταξιδεύει καθώς γράφω αυτές τις γραμμές στο διαστρικό διάστημα!!!

NASA: Εκτός ηλιακού συστήματος το Βόγιατζερ 1.

Για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα αντικείμενο κατασκευασμένο από τον άνθρωπο βγήκε από το ηλιακό σύστημά μας, ανακοίνωσαν σήμερα οι επιστήμονες που παρακολουθούν την πορεία του «Βόγιατζερ 1».

Σύμφωνα με τους αστροφυσικούς, το διαστημόπλοιο της NASA που εκτοξεύτηκε το 1977 και πλέον απέχει περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο, βγήκε από την ηλιόπαυση, το απώτατο όριο του ηλιακού συστήματος και πέρασε στο διαστρικό χώρο κατά πάσα πιθανότητα στις 25 Αυγούστου 2012, σύμφωνα με την ανάλυση των δεδομένων που έχουν σταλεί στη Γη και δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση Science.

"Τώρα που έχουμε καινούρια, σημαντικά δεδομένα, πιστεύουμε ότι αυτό ήταν το ιστορικό άλμα της ανθρωπότητας στο διαστρικό χώρο», δήλωσε ο Εντ Στόουν του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας.

«Η ομάδα του Βόγιατζερ χρειαζόταν χρόνο για να αναλύσει τα δεδομένα και να βγάλει κάποιο νόημα. Όμως τώρα μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα που μας βασάνιζε όλους: Φτάσαμε; και η απάντηση είναι «Ναι», πρόσθεσε ο Στόουν.

Το ακριβές «σύνορο» του ηλιακού συστήματος δεν είναι γνωστό. Οι επιστήμονες περίμεναν επί χρόνια μια ένδειξη ότι το «Βόγιατζερ 1», που ταξίδευε στα όρια της ηλιόσφαιρας, είχε βγει στο διαστρικό χώρο. Αρκετές φορές μάλιστα —πιο πρόσφατα σε δύο μελέτες που δημοσιεύτηκαν φέτος— είχαν συμπεράνει ότι το διαστημόπλοιο είχε φύγει από τα όρια του ηλιακού συστήματος, όμως η NASA δεν επιβεβαίωνε τα ευρήματά τους.

Το «Βόγιατζερ 1» εκτοξεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1977 και το ακολούθησε ένα μήνα αργότερα το «αδελφό» σκάφος «Βόγιατζερ 2». Το 1979 έφτασε στον Δία και τον επόμενο χρόνο στον Κρόνο, στέλνοντας στη Γη τις πρώτες λεπτομερείς εικόνες από τους δορυφόρους αυτών των πλανητών. Ακολούθως επισκέφθηκε τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα ενώ το 1990 έστειλε και την πρώτη πλήρη φωτογραφία του ηλιακού συστήματός μας.

"Το Βόγιατζερ έφτασε εκεί που δεν έχει πάει κανένα άλλο διαστημόπλοιο, πετυχαίνοντας ένα από τα σημαντικότερα τεχνολογικά επιτεύγματα στην ιστορία της επιστήμης» τόνισε ο διευθυντής των επιστημονικών αποστολών της NASA Τζον Γκράνσφελντ.

Η διάρκεια ζωής των δύο Βόγιατζερ υπολογιζόταν αρχικά στα 5 έτη και η αποστολή τους ήταν να εξερευνήσουν τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Σήμερα πάντως βρίσκονται σε σχετικά καλή κατάσταση και εξακολουθούν να λειτουργούν. Εκτός των επιστημονικών οργάνων και των καμερών, μεταφέρουν και από έναν χρυσό δίσκο επικαλυμμένο με χαλκό που περιέχει 115 φωτογραφίες και διάφορους φυσικούς ήχους καθώς και μηνύματα σε 55 γλώσσες. Εδώ και 35 χρόνια μεταφέρουν τα μηνύματα του τότε προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Κουρτ Βαλντχάιμ.

Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα δύο διαστημόπλοια θα βρεθούν κοντά σε άλλα άστρα σε περίπου δύο έτη φωτός, αφού διανύσουν δηλαδή περίπου 19 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα.

«Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του Βόγιατζερ 1 στο διάστημα, θα συνεχίσει για πολύ-πολύ καιρό, ίσως για δισεκατομμύρια χρόνια», προέβλεψε ο αστροφυσικός Μαρκ Σουίσνταλ.

Σχόλιο:Σε πόσες δεκαετίες αραγε το ανθρώπινο γένος θα βγεί στο διαστρικό διάστημα!!!

Βίντεο:

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_12/09/2013_518489

Το τηλεσκόπιο VLBA φωτογράφισε τα ραδιοσήματα του Voyager 1 που εγκατέλειψε το Ηλιακό Σύστημα.

Πριν από λίγα 24ωρα η NASA ανακοίνωσε ότι το Voyager 1 εγκατέλειψε το ηλιακό μας σύστημα και μάλιστα έδωσε στη δημοσιότητα ένα από τα πρώτα σήματα που έστειλε το διαστημικό σκάφος από το διαστρικό κενό στο οποίο ταξιδεύει. Το Voyager 1 βρίσκεται τόσο μακριά και είναι τόσο μικρό που με τα υπάρχοντα τεχνικά μέσα είναι αδύνατο να καταγραφεί οπτικά.

Ομως το δίκτυο ραδιοτηλεσκοπίων VLBA κατάφερε πριν από μερικούς μήνες να εντοπίσει και να καταγράψει τα ραδιοσήματα που στέλνει το Voyager. Με αφορμή το ιστορικό σήμα που έστειλε το Voyager στο οποίο ακούγονται οι ήχοι του διαστρικού κενού δόθηκε στη δημοσιότητα μια από τις εικόνες που κατέγραψε το VLBA.

Σε αυτή εικονίζεται μια μπλε κουκκίδα να «σπάει» το βαθύ σκοτάδι του Διαστήματος. Πρόκειται για ένα από τα ραδιοσήματα που έστειλε το Voyager 1 και το VLBA εντόπισε και φωτογράφισε στις 21 Φεβρουαρίου του 2013, ενώ δηλαδή το σκάφος βρισκόταν στα σύνορα του Ηλιακού Συστήματος.

Ερώτηση:Μπορούν να φωτογραφηθουν τα ηλεκτρομαγνητικά κυματα εστω και στο κενο του Διαστήματος;Και πως;

Τα σήματα που στέλνει το Voyager 1 χρειάζονται περίπου 17 ώρες για να φτάσουν στη Γη και οι ειδικοί τα αναμένουν πλέον με μεγάλη ανυπομονησία αφού κάθε νέο σήμα είναι πιθανό να περιέχει καινούργια και άγνωστα στοιχεία και δεδομένα για την περιοχή που βρίσκεται έξω από το ηλιακό μας σύστημα.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=530545

Το σκάφος κατευθύνεται στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης.

Εδώ και λίγες εβδομάδες το διαστημικό σκάφος Voyager 1 ταξιδεύει στο διαστρικό κενό έχοντας εγκαταλείψει το ηλιακό μας σύστημα. Σύμφωνα με τα στελέχη της αποστολής το σκάφος έχει καύσιμα και τεχνική δυνατότητα να συνεχίσει την εξερεύνηση του Διαστήματος μέχρι το 2025. Με βάση την πορεία που ακολουθεί αυτή τη στιγμή υπολογίζεται ότι το Voyager 1 θα φτάσει τελικά σε απόσταση 1,5 έτους φωτός από ένα άστρο της Καμηλοπάρδαλης, ενός αστερισμού που είναι ορατός από το βόρειο ημισφαίριο.

Οι επιστήμονες που παρακολουθούν το σκάφος δεν μπορούν, τουλάχιστον ακόμη, να προσδιορίσουν ποιό από τα άστρα της Καμηλοπάρδαλης είναι πιθανό να επισκεφτεί. Ευχής έργο για τους επιστήμονες θα είναι το σκάφος να προλάβει εντός των χρονικών ορίων της ζωής του να πλησιάσει κάποιο άστρο και να καταφέρει να στείλει κάποια δεδομένα. Αν μάλιστα το άστρο διαθέτει και πλανήτες ακόμη καλύτερα.

«Κανείς δεν ξέρει αν το άστρο που θα επισκεφτεί το Voyager 1 θα διαθέτει πλανήτες και, αν υπάρχουν πλανήτες. αν θα ζουν εκεί εξωγήινοι. Αν όμως υπάρχουν εξωγήινοι μπορεί να το εντοπίσουν και να καταφέρουν να το πάρουν στην κατοχή τους» αναφέρει ο διακεκριμένος έλληνας επιστήμονας Σταμάτης Κριμιζής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins που συμμετείχε στην κατασκευή των δύο δίδυμων σκαφών Voyager στη δεκαετία του 1970 και συνεχίζει όλα αυτά τα χρόνια να αποτελεί μέλος της αποστολής.

Ερώτηση στους φίλους του Astrovox ποια ειναι τα αστρα του αστερισμού της Καμηλοπάρδαλης;

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=531077

 

Ερώτηση:Μπορούν να φωτογραφηθουν τα ηλεκτρομαγνητικά κυματα εστω και στο κενο του Διαστήματος;Και πως;

Παράδειγμα φωτογραφίας η/μ κυμάτων είναι το radar.

Η η/μ ενέργεια, η βαρύτητα κλπ. δεν χρειάζονται κάποιο "μέσο" για να διαδοθούν.

To Voyager 1 ανίχνευσε «ηλιακό τσουνάμι»

Ένα διαστημικό «τσουνάμι» που προκλήθηκε από έκρηξη στον Ήλιο το 2013 συνεχίζει να διαδίδεται στον διαστρικό χώρο, αποκαλύπτουν παρατηρήσεις της ιστορικής αποστολής Voyager 1, του πρώτου σκάφους που βγήκε από το Ηλιακό Σύστημα.

«Οι περισσότεροι επιστήμονες θα περίμεναν ότι το διαστρικό μέσο θα ήταν ομαλό και ήρεμο. Όμως αυτά τα ωστικά κύματα φαίνεται πως είναι πιο συχνά από ό,τι νομίζαμε» δήλωσε ο Ντον Γκάρνετ, καθηγητής Φυσικής στο Πανεπιστήμιο της Άιοβα, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Τα διαστημικά «τσουνάμι» πηγάζουν από τις λεγόμενες εκτινάξεις στεμματικού υλικού, εκρήξεις στην επιφάνεια του Ήλιου που εκτοξεύουν δισεκατομμύρια τόνους σωματιδίων στο Διάστημα και δημιουργούν έτσι ένα κύμα πίεσης.

Όπως ισχύει και για τον ήχο, τα κύματα πίεσης δεν διαδίδονται στο απόλυτο κενό. Αντίθετα όμως με ό,τι θα φανταζόταν κανείς, ο διαστρικός χώρος μόνο κενός δεν είναι. Είναι στην πραγματικότητα γεμάτος με ιονισμένα σωματίδια, ή πλάσμα, που προέρχεται από μακρινά άστρα.

Όταν το ηλιακό κύμα φτάσει στο διαστρικό χώρο αναγκάζει το πλάσμα να δονείται «σαν καμπάνα», εξηγεί ο Εντ Στόουν, επιστήμονας της αποστολής Voyager στο Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Καλιφόρνια.

Το «τσουνάμι» που εξετάζει η τελευταία μελέτη έγινε αντιληπτό από το Voyager 1 τον Φεβρουάριο και συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι το Νοέμβριο, ανέφεραν οι ερευνητές σε συνέδριο της Αμερικανικής Εταιρείας Γεωφυσικής που πραγματοποιείται στο Σαν Φρανσίσκο.

Ήταν το τρίτο ωστικό κύμα που φτάνει το Voyager. To πρώτο καταγράφηκε τον Οκτώβριο του 2012 και το δεύτερο ακολούθησε τον Απρίλιο του 2013.

Το δεύτερο αυτό τσουνάμι βοήθησε τους ερευνητές της NASA να επιβεβαιώσουν ότι το ιστορικό σκάφος είχε πια βγει από το Ηλιακό Σύστημα. Συγκεκριμένα, βγήκε από τη λεγόμενη ηλιόπαυση, μια «φυσαλίδα» φορτισμένων σωματιδίων που πηγάζουν από τον Ήλιο και τελικά συγκρούονται με τα εισερχόμενα σωματίδια του διαστρικού χώρου.

Οι αστροφυσικοί γνώριζαν ότι το πλάσμα του διαστρικού χώρου πρέπει να είναι πυκνότερο από το πλάσμα της ηλιόσφαιρας. Ο μετρητής πυκνότητας πλάσματος στο Voyager-1 είχε χαλάσει, ωστόσο οι ερευνητές μπόρεσαν να υπολογίσουν έμμεσα την πυκνότητα των σωματιδίων από τη συχνότητα των δονήσεών του.

Η συχνότητα των δονήσεων στο ηλιακό τσουνάμι του 2013 έδειξε ότι η πυκνότητα του πλάσματος στην περιοχή όπου βρισκόταν τότε το Voyager ήταν 40 φορές πυκνότερο από ό,τι ήταν μέχρι τότε -ένδειξη ότι το σκάφος βρισκόταν πια στο πυκνό πλάσμα του διαστρικού χώρου.

Το εντυπωσιακό μάλιστα είναι ότι η συχνότητα των δονήσεων βρίσκεται εντός των ορίων της ανθρώπινης ακοής, κάτι που σημαίνει ότι οι ήχοι του διαστρικού χώρου μπορούν να γίνουν ακουστοί χωρίς επεξεργασία (δείτε το παραπάνω βίντεο).

«Όταν ακούσετε αυτή την ηχογράφηση, έχετε στο μυαλό σας ότι πρόκειται για ιστορικό γεγονός. Είναι η πρώτη φορά που καταγράφουμε τους ήχους του διαστρικού χώρου» είχε σχολιάσει τότε ο Ντον Γκάρνετ, υπεύθυνος του οργάνου που καταγράφει τα κύματα πλάσματος.

Το Voyager 1 εκτοξεύτηκε το Σεπτέμβριο του 1977, περίπου δύο εβδομάδες μετά το σχεδόν πανομοιότυπο Voyager 2. Τα δύο σκάφη έκαναν μια περιοδεία στο Ηλιακό Σύστημα και επισκέφθηκαν τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα.

H NASA συνεχίζει να επικοινωνεί με τα δύο σκάφη παρά τις τεράστιες αποστάσεις τους. Τα σήματα από τη Γη χρειάζονται 18 ώρες για να ταξιδέψουν με την ταχύτητα του φωτός μέχρι το Voyager 1, σε απόσταση 15,5 δισ. χιλιομέτρων.

Tο Voyager 2 αναμένεται να εξέλθει του Ηλιακού Συστήματος σε μερικά χρόνια.

Βίντεο.

http://physicsgg.me/2014/12/16/to-voyager-1-%ce%b1%ce%bd%ce%af%cf%87%ce%bd%ce%b5%cf%85%cf%83%ce%b5-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%8c-%cf%84%cf%83%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%ac%ce%bc%ce%b9/

Voyager-1: Έγινε η πρώτη ανθρώπινη συσκευή που μπήκε στο μεσοαστρικό διάστημα.

Το διαστημικό σκάφος Voyager 1 της NASA που εκτοξεύτηκε το 1977, άφησε πίσω του την περιοχή στην οποία εκτείνεται η μαγνητική επιρροή του Ηλίου.

Το Voyager 1 βρίσκεται σήμερα 20.077.434.531 χιλιόμετρα από τη Γη και βρίσκεται σε μια ζώνη που ονομάζεται «μεσοαστρικό διάστημα», μια περιοχή μεταξύ του Ηλιακού μας συστήματος και του εξώτερου διαστήματος, έχοντας έτσι την «τιμή» να είναι η πρώτη ανθρώπινη διαστημική συσκευή που έχει ξεφύγει από τα όρια του Ηλιακού μας συστήματος και κινείται στην απεραντοσύνη του μεσοαστρικού διαστήματος.

Τα σήματα που συνεχίζει να στέλνει το Voyager 1 κάνουν περίπου 18,5 ώρες για να φτάσουν στη Γη. Η NASA ανάμενε να είχε χάσει τη σύνδεση με το Voyager χρόνια πριν, αλλά λόγω της προόδους στην τεχνολογία εξακολουθούν να είναι σε θέση να λαμβάνουν τα σήματα, αν και πολύ αδύνατα.

Αυτά λαμβάνονται από τις συστοιχίες των μεγάλων ραδιοτηλεσκοπίων του Deep Space Network που βρίσκονται στην Καλιφόρνια, την Ισπανία και την Αυστραλία.

Δυστυχώς το διαστημικό σκάφος δεν στέλνει φωτογραφίες από εκεί που βρίσκεται διότι τα συστήματα των καμερών του έχουν απενεργοποιηθεί από το 1990 για εξοικονόμηση ενέργειας της μπαταρίας. Έτσι, τα μόνα μηνύματα που αποστέλλονται στη Γη είναι μετρήσεις πλάσματος, των μαγνητικών πεδίων και της ακτινοβολίας.

Οι αστρονόμοι που ελέγχουν το Voyager 1 υπολογίζουν ότι η διαστημοσυσκευή διαθέτει ακόμη αρκετή ενέργεια, ώστε να συνεχίσει να λειτουργεί μέχρι το 2020. Από τη στιγμή αυτή και μετά, θα αρχίσουν να κλείνουν ένα-ένα τα επιστημονικά του όργανα, ώσπου εντέλει, από το 2025 περίπου και μετά, το Voyager 1 θα συνεχίσει την διαστημική του περιπλάνηση, ακυβέρνητο πια και χωρίς να μας στέλνει άλλα δεδομένα. Όπως υπολογίζεται, η κατεύθυνση προς την οποία κινείται θα το φέρει σε απόσταση 1,6 ετών φωτός από το άστρο AC+79 3888, στον αστερισμό της Καμηλοπάρδαλης, σε περίπου 40.000 χρόνια. Το άστρο αυτό βρίσκεται σήμερα περίπου 17 έτη φωτός μακριά μας, αλλά κινείται προς την κατεύθυνση του Ηλίου. Γι αυτό, όταν το Voyager 1 θα διέρχεται δίπλα από το άστρο, το ίδιο το άστρο θα έχει φτάσει σε απόσταση μόλις 3,5 ετών φωτός μακριά από τον Ήλιο. Αυτό δείχνει και πόσο μικρή είναι για τα αστρονομικά δεδομένα η ταχύτητα με την οποία κινείται το Voyager 1.

Κινούμενο με ταχύτητα περίπου 61.000 km/h, το Voyager 1 διανύει απόσταση περίπου 3,6 ΑΜ τον χρόνο (1 Αστρονομική Μονάδα ορίζεται ως η μέση απόσταση της Γης από τον Ήλιο), γεγονός που σημαίνει ότι εάν κατευθυνόταν προς τον Εγγύτατο του Κενταύρου, το πλησιέστερο άστρο στη Γη αυτή την στιγμή, θα χρειαζόταν περισσότερα από 73.000 χρόνια, προκειμένου να διανύσει την απόσταση των 4,24 ετών φωτός που μας χωρίζει.

Το χρονικό της αποστολής του Voyager 1

Το Voyager 1, όπως εξάλλου και η δίδυμη διαστημοσυσκευή του Voyager 2, η οποία ακολουθεί μια διαφορετική και πιο μεγάλη διαδρομή εντός του Ηλιακού συστήματος, μεταφέρει έναν χάλκινο επιχρυσωμένο δίσκο 12 ιντσών, στον οποίο είναι καταγεγραμμένο ένα μήνυμα της ανθρωπότητας προς κάθε άλλη νοημοσύνη, που πιθανόν συναντήσει. Στους επιχρυσωμένους δίσκους των δύο Voyager έχουν καταγραφεί ήχοι και εικόνες από τη Γη, όπως για παράδειγμα καλωσορίσματα σε 55 γλώσσες, ήχοι της φύσης και αποσπάσματα 27 μουσικών συνθέσεων, καθώς επίσης και η θέση της Γης στο Ηλιακό μας Σύστημα και στον Γαλαξία. Στους δίσκους αυτούς έχει τοποθετηθεί από μία ραδιενεργή πηγή, η οποία θα επιτρέψει σ” εκείνον που πιθανώς τους ανακαλύψει να υπολογίσει το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την εκτόξευση των δύο Voyager. Θα μπορούσε άραγε να εντοπιστεί κάποια από τις δύο αυτές διαστημοσυσκευές από κάποιον εξωγήινο πολιτισμό, εάν υποθέσουμε φυσικά ότι όντως υπάρχει τέτοιος στον Γαλαξία μας, αλλά και με την προϋπόθεση ότι οι δύο Voyager θα καταφέρουν να επιβιώσουν στο αφιλόξενο περιβάλλον του μεσοαστρικού Διαστήματος; Ποιος ξέρει…

Πηγές: eugenfound.edu.gr, cosmosup.com.

http://www.pronews.gr/portal/20160330/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1/voyager-1-%CE%AD%CE%B3%CE%B9%CE%BD%CE%B5-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%8E%CF%80%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%85%CF%83%CE%BA%CE%B5%CF%85%CE%AE-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%80%CE%AE%CE%BA%CE%B5-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%83%CE%BF%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%86%CF%89%CF%84%CF%8C

Ο δίσκος μουσικής που βρίσκεται στα όρια του ηλιακού μας σύστηματος … θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο και στη Γη.

Μια μουσική που προοριζόταν για τα αυτιά των εξωγήινων (εάν πράγματι έχουν), θα μπορούν πλέον να την ακούσουν και οι κάτοικοι της Γης από του χρόνου και μάλιστα στο παλιό καλό βινύλιο. Πρόκειται για το θρυλικό ηχογραφημένο μήνυμα που είχε τοποθετήσει η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) στα δύο διαστημόπλοια «Βόγιατζερ» που εκτοξεύθηκαν το 1977.

Τα «Voyager» μέχρι σήμερα συνεχίζουν το ταξίδι τους στέλνοντας ακόμη επιστημονικά στοιχεία. Το «Βόγιατζερ 1» βγήκε από τα όρια του ηλιακού συστήματος και εισήλθε σε διαστρικό χώρο από το 2014, αποτελώντας έτσι το κατασκεύασμα που η ανθρωπότητα έχει στείλει πιο μακριά από κάθε άλλο. Το «Βόγιατζερ 2», που είχε ακολουθήσει διαφορετική πορεία, εξακολουθεί να εξερευνά τις εσχατιές του ηλιακού μας συστήματος.

Το κάθε σκάφος μεταφέρει μια χρυσή ηχογραφημένη πλάκα βινυλίου 12 ιντσών, με ήχους και εικόνες από διάφορα μέρη της Γης, αποτελώντας ένα διαχρονικό μήνυμα προς κάθε εξωγήινο πολιτισμό που μπορεί κάποτε να συναντήσει κάποιο από τα «Βόγιατζερ».

Το μήνυμα -κωδικοποιημένο σε αναλογική μορφή- είχε επιλεχθεί από μια επιτροπή με επικεφαλής τον διακεκριμένο αστρονόμο Καρλ Σέιγκαν του Πανεπιστημίου Κορνέλ, η οποία δούλεψε για σχεδόν ένα χρόνο. Μέχρι σήμερα, εκτός από τις πλάκες που ταξιδεύουν, υπάρχουν μόνο δέκα αντίγραφά τους στη Γη, τα περισσότερα εκ των οποίων εκτίθενται σε εγκαταστάσεις της NASA.

Ακόμη και ο ίδιος ο Σέιγκαν δεν είχε καταφέρει να πάρει στα χέρια του ένα από αυτά.

Τώρα όμως, για πρώτη φορά, η ιστορική ηχογράφηση θα καταστεί διαθέσιμη στους πάντες. Μια ομάδα Αμερικανών ανέλαβαν να δημιουργήσουν σχεδόν ακριβή αντίγραφα του δίσκου, για να τιμήσουν την επερχόμενη 40ή επέτειο από την εκτόξευση των «Βόγιατζερ» το 2017.

Κάθε αντίγραφο θα κοστίζει 98 δολάρια και στη συσκευασία, σύμφωνα με το Space.com, θα περιλαμβάνονται τρεις δίσκοι LP από βινύλιο, ένα σκληρόδετο βιβλίο, μια ψηφιακή κάρτα και μια λιθογραφία του διαγράμματος που υπάρχει στο εξωτερικό του αυθεντικού μηνύματος και το οποίο δίνει οδηγίες προς τους εξωγήινους για το πώς θα ακούσουν το μήνυμα (αν βεβαίως, εκτός από αυτιά, έχουν και μάτια!).

Οι δίσκοι -όπως ο πρωτότυπος- θα περιλαμβάνουν 27 αντιπροσωπευτικά κομμάτια από διάφορα είδη μουσικής διαφόρων εποχών (από Μπαχ και Μπετόβεν έως το «Johny B.Goode» του Τσακ Μπέρι και μουσική από τη Σενεγάλη και τις Νήσους του Σολομώντος), χαιρετισμούς σε 55 διαφορετικές γλώσσες, καθώς επίσης ήχους της φύσης, όπως κεραυνών, εκρήξεων ηφαιστείων, κυμάτων, κραυγών ζώων και ενός μωρού που κλαίει.

Η δημιουργία των επετειακών δίσκων (Voyager Golden Record: 40th Anniversary Edition), με παραγωγή από τη δισκογραφική εταιρεία Ozma Records, χρηματοδοτείται μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας Kickstarter από τις συνεισφορές κάθε ενδιαφερόμενου. Ήδη η καμπάνια έχει μεγάλη επιτυχία με τη συμμετοχή άνω των 6.100 ατόμων και έχει αντλήσει σχεδόν τετραπλάσιο ποσό (762.000 δολάρια) από τον αρχικό στόχο των περίπου 200.000 δολαρίων.

Συνεισφορές γίνονται δεκτές έως τις 20 Οκτωβρίου, ενώ οι δίσκοι με τις ηχογραφήσεις αναμένεται να κυκλοφορήσουν του χρόνου τον Αύγουστο και θα διατίθενται οπουδήποτε στον κόσμο (αρκεί κανείς να κάνει παραγγελία έγκαιρα μέσω του Kickstarter).

Πέρυσι το καλοκαίρι η NASA είχε «ανεβάσει» το ηχητικό περιεχόμενο του χρυσού δίσκου των «Βόγιατζερ» στην μουσική υπηρεσία SoundCloud. Το 1992, η Warner New Media είχε κυκλοφορήσει ένα CD με το περιεχόμενό του. Αλλά αντίγραφο του δίσκου σε βινύλιο μέχρι τώρα δεν υπήρχε.

http://physicsgg.me/2016/09/30/%ce%bf-%ce%b4%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%bf%cf%82-%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b2%cf%81%ce%af%cf%83%ce%ba%ce%b5%cf%84%ce%b1%ce%b9-%cf%83%cf%84%ce%b1-%cf%8c%cf%81/

NASA: Κάποιος ή κάτι χάκαρε το Voyager 2.

Η NASA αποκάλυψε ένα περίεργο περιστατικό το οποίο θα μπορούσε να είναι η απόδειξη ότι ένας… εξωγήινος πολιτισμός επιχειρεί να δημιουργήσει δεσμούς επικοινωνίας με την ανθρωπότητα.

Το 2010, το Voyager 2 έγινε το πρώτο διαστημικό σκάφος της Γης που εγκατάλειψε το γνωστό ηλιακό σύστημα. Σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα της NASA Kevin Baines, τη στιγμή που το σκάφος εισήλθε στο διαστρικό διάστημα, η επικοινωνία του με την βάση στη Γη έγινε σε μια γλώσσα που ήταν εντελώς ακατανόητη για τους επιστήμονες που την λάμβαναν.

Ο Baines είπε ότι η ομάδα αμέσως προχώρησε σε μια πλήρη αξιολόγηση των συστημάτων για να μάθουν αν το διαστημικό σκάφος αντιμετώπιζε δυσλειτουργία κατά κάποιο τρόπο. Ωστόσο, δεν μπορούσαν να βρουν τίποτα λάθος εκτός από το ότι ένας αριθμός στο δυαδικό σύστημα κωδικών είχε αλλάξει από 0 σε 1. Μετά την εκτέλεση περαιτέρω ερευνών δεν υπήρχε κάποια άλλη εναλλακτική εξήγηση, εκτός από το ότι κάποιος ή κάτι είχε πάρει προσωρινά τον έλεγχο του διαστημικού σκάφους.

Η αλλαγή στο δυαδικό κώδικα άφησε την εντύπωση ότι κάποιος ή κάτι εσκεμμένα προσπάθησε να αλλάξει τις πτυχές του συστήματος του υπολογιστή Voyager 2. Η NASA στην αρχή πίστεψε ότι το διαστημικό σκάφος είχε προσωρινά χακαριστεί από ειδικούς στους υπολογιστές. Ο Baines όμως θεωρεί ότι είναι απίθανο οι χάκερ να ήταν γήινοι προέλευσης, δεδομένου ότι δεν θα ήταν σε θέση να έρθουν σε επαφή με το διαστημικό σκάφος σε μια τέτοια τεράστια απόσταση.

Χρειάστηκαν ειδικοί της NASA για τρεις εβδομάδες για να είναι σε θέση να ανακτήσουν τον έλεγχο από το σύστημα του υπολογιστή του διαστημικού σκάφους και να διορθώσουν τον κώδικα.

Επισήμως, η NASA παραδέχθηκε ότι δεν έχει καμία απολύτως ιδέα για το ποιος ή τι θα μπορούσε προσωρινά να αναλάβει τον έλεγχο του Voyager 2 που έστειλε το ακατανόητο μήνυμα προς την ομάδα που το παρακολουθεί στο έδαφος.

Ωστόσο, Γερμανός επιστήμονας Hartwig Hausdorff είναι πιο ξεκάθαρος στην άποψη του. Ο ίδιος είναι πεπεισμένος ότι το μήνυμα στάλθηκε από ένα ξένο είδος.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=10&v=n5wbhmjiLdU

http://www.pronews.gr/portal/20161024/genika/diastima/49/nasa-kapoios-i-kati-hakare-voyager-2-vinteo

Σφαιρική η μορφή της ηλιόσφαιρας.

Μ​​ια επιστημονική ανακοίνωση που δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 5ης Μαΐου του επιστημονικού περιοδικού Nature Astronomy ανατρέπει άρδην τις μέχρι τώρα αντιλήψεις που είχαμε σχετικά με το σχήμα της ηλιόσφαιρας, μιας τεράστιας περιοχής που περιβάλλει το ηλιακό μας σύστημα. Και η ανακάλυψη αυτή οφείλεται σε ερευνητές της Ακαδημίας Αθηνών και του Πανεπιστημίου Johns Hopkins με επικεφαλής τον Ελληνα ακαδημαϊκό καθηγητή Σταμάτη Κριμιζή. Η ερευνητική ομάδα του Κριμιζή ανέτρεψε την εντύπωση που επικρατούσε εδώ και δεκαετίες για το σχήμα της ηλιόσφαιρας, η οποία βασιζόταν στις παρατηρήσεις που είχαμε από το περιβάλλον άλλων εξωηλιακών πλανητικών συστημάτων. Οι παρατηρήσεις αυτές μας οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι, όπως κι αυτά τα εξωηλιακά πλανητικά συστήματα, έτσι και το δικό μας ηλιακό σύστημα, στα ταξίδια του γύρω από το κέντρο του Γαλαξία μας, θα πρέπει να μεταφέρει κι αυτό πίσω του ένα είδος «αλογοουράς» ηλεκτρικά φορτισμένων σωματιδίων που σχηματίζουν τον ηλιακό άνεμο.

Στις τεράστιες, δηλαδή, θερμοκρασίες που επικρατούν στον Ηλιο τα άτομα του υδρογόνου (που αποτελείται από ένα πρωτόνιο και ένα ηλεκτρόνιο) συγκρούονται μεταξύ τους με τέτοια βιαιότητα, ώστε διαλύονται κυριολεκτικά στα «εξ ων συνετέθησαν» σχηματίζοντας ένα μείγμα ελεύθερων φορτισμένων σωματιδίων (πρωτονίων και ηλεκτρονίων) που ονομάζεται πλάσμα. Με τη βοήθεια των εκλάμψεων, τρισεκατομμύρια τόνοι πλάσματος εκπέμπονται στο Διάστημα από ορισμένες κυρίως περιοχές της ηλιακής ατμόσφαιρας που ονομάζονται τρύπες του στέμματος, σχηματίζοντας έτσι τον ηλιακό άνεμο που κινείται με μέση ταχύτητα 400 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, αν και η ταχύτητά του μπορεί να φθάσει ακόμη και τα 800 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Ο ηλιακός αυτός άνεμος εκτείνεται σε όλο το ηλιακό μας σύστημα και μέχρι τα όριά του, σχηματίζοντας ένα είδος «κομητικής μαγνητοουράς», ή έτσι τουλάχιστον νομίζαμε από το 1961 και μέχρι τώρα.

Η αντίληψη αυτή υποστηρίχθηκε μάλιστα και από ορισμένες μελέτες που δημοσιεύθηκαν τον Ιούλιο του 2013 και οι οποίες βασίστηκαν στις παρατηρήσεις που έκανε ένα διαστημόπλοιο της NASA ονόματι «IBEX» (Interstellar Boundary Explorer). Σύμφωνα με τις παρατηρήσεις αυτές, η ηλιόσφαιρα, που κυριαρχείται από τη ροή του ηλιακού ανέμου, υποτίθεται ότι διαμόρφωνε ένα είδος «μαγνητόσφαιρας» παρόμοιας με τη μαγνητοουρά της Γης μας. Η ουρά αυτή μάλιστα υπολογιζόταν ότι ίσως να εκτεινόταν σε απόσταση 150 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων, απόσταση δηλαδή χίλιες φορές την απόσταση Γης – Ηλίου. Η ομάδα όμως του Κριμιζή κατόρθωσε να αποδείξει «πως η ηλιόσφαιρα είναι μια σχεδόν συμμετρική φυσαλίδα πλάσματος που αντιστέκεται στη ροή του μεσοαστρικού αερίου, το οποίο περιτυλίγεται γύρω από την ηλιόσφαιρα όπως το νερό που ρέει γύρω από ένα βότσαλο σε ένα ποτάμι».

Στο συμπέρασμα αυτό έφθασαν οι ερευνητές της Ακαδημίας Αθηνών και του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής του Johns Hopkins, με βάση τις συνδυασμένες μετρήσεις των διαστημοπλοίων «Voyager 1», «Voyager 2» και «Cassini», στις οποίες συμμετέχει ερευνητικά ο Κριμιζής από το 1977. Ηδη από τον Αύγουστο του 2012 το «Voyager 1» ξέφυγε από την ηλιόσφαιρα και εισήλθε στο μεσοαστρικό Διάστημα και σήμερα βρίσκεται σε απόσταση που ξεπερνά τα 20 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη, σε απόσταση σχεδόν 140 φορές την απόσταση Γης – Ηλίου. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ακαδημίας Αθηνών, η έξοδος του «Voyager 1» στον μεσοαστρικό χώρο συνοδεύθηκε από ένα «σύνολο εντυπωσιακών μετρήσεων, όπου, μεταξύ άλλων, διαπιστώθηκε η ύπαρξη ενός πολύ ισχυρότερου μαγνητικού πεδίου από αυτό που αναμενόταν θεωρητικά».

Αποδεικνύεται έτσι, για μιαν ακόμη φορά, ότι, παρόλο που το «Voyager 1» ταξιδεύει εδώ και 40 χρόνια, εντούτοις συνεχίζει να μας στέλνει μηνύματα και πληροφορίες για την εξωτερική αυτή περιοχή του ηλιακού μας συστήματος και υπολογίζεται ότι θα συνεχίσει να κάνει το ίδιο για τουλάχιστον τρία ακόμη χρόνια! Φυσικά, λόγω της τεράστιας απόστασης που μας χωρίζει απ’ αυτό, οι πληροφορίες που μας στέλνει χρειάζονται πάνω από 19 ώρες για να φθάσουν στη Γη, αν και η ταχύτητα με την οποία μεταδίδονται φθάνει τα 300.000 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Αντιθέτως, το δίδυμο διαστημόπλοιο «Voyager 2» έχει ακολουθήσει μια διαφορετική και πιο απόμακρη πορεία εντός του ηλιακού συστήματος κι έτσι βρίσκεται ακόμη μέσα στην «ηλιοθήκη», έναν σχεδόν σφαιρικό φλοιό που λειτουργεί ως μια μεγάλης κλίμακας «δεξαμενή» πλάσματος και σηματοδοτεί την αλληλεπίδραση της ηλιακής «φυσαλίδας» με τον μεσοαστρικό χώρο. Οι παρατηρήσεις των διαστημοπλοίων αυτών αποδεικνύουν ότι οι μεταβολές του ηλιακού ανέμου εκτείνονται έως τα όρια της ηλιόσφαιρας και μας υποδεικνύουν πως η ηλιόσφαιρα αλληλεπιδρά με το μεσοαστρικό αέριο ως μία διαμαγνητική «φυσαλίδα» πλάσματος.

Με βάση όλες αυτές τις παρατηρήσεις, ο Κώστας Διαλυνάς, ο άμεσος μεταδιδακτορικός συνεργάτης του κ. Κριμιζή στην Ακαδημία Αθηνών, δημιούργησε τη γραφική αναπαράσταση που συνοδεύει το κείμενο αυτό.

http://physicsgg.me/2017/05/14/%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b7-%ce%bc%ce%bf%cf%81%cf%86%ce%ae-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b7%ce%bb%ce%b9%cf%8c%cf%83%cf%86%ce%b1%ce%b9%cf%81%ce%b1%cf%82/

Διαστημόπλοια Voyager: Συνεχίζουν το ταξίδι τους, μετά από 40 χρόνια στο διάστημα.

Τα 40 χρόνια στο διάστημα κλείνουν τον Σεπτέμβριο και τον Αύγουστο αντίστοιχα τα διαστημόπλοια Voyager 1 και 2 της NASA. Πρόκειται για τα μακροβιότερα διαστημόπλοια της ανθρωπότητας, τα οποία έχουν ταξιδέψει πιο μακριά από οποιοδήποτε άλλο σκάφος- και, παρά τις αποστάσεις και τα χρόνια, συνεχίζουν να επικοινωνούν καθημερινά με τη NASA.

Κάθε σκάφος περιέχει έναν χρυσό δίσκο με ήχους, εικόνες και μηνύματα από τον πλανήτη μας- και, όπως σημειώνεται σε ανακοίνωση της NASA, μπορεί κάποια στιγμή, στο πολύ μακρινό μέλλον, να είναι τα μόνα που θα απομένουν από τον ανθρώπινο πολιτισμό.

Τα Voyager έχουν επιτύχει σειρά από ρεκόρ στα ταξίδια τους: Το 2012, το Voyager 1, που εκτοξεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1977, κατέστη το πρώτο διαστημόπλοιο που βγήκε στο διαστρικό διάστημα. Το Voyager 2, που εκτοξεύτηκε στις 20 Αυγούστου 1977, είναι το μόνο σκάφος που έχει περάσει και από τους τέσσερις εξώτερους πλανήτες- τον Δία, τον Κρόνο, τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Στα επιτεύγματά τους περιλαμβάνονται η ανακάλυψη των πρώτων ενεργών ηφαιστείων πέρα από τη Γη, στην Ιώ, φεγγάρι του Δία, ίχνη ενός υπόγειου ωκεανού στην Ευρώπη, άλλο φεγγάρι του Δία, η ανακάλυψη της πιο κοντινής στη γήινη ατμόσφαιρας στο ηλιακό σύστημα, στον Τιτάνα, το παγωμένο φεγγάρι Μιράντα στον Ουρανό κ.α.

Αν και τα διαστημόπλοια, τα οποία ταξιδεύουν προς αντίθετες κατευθύνσεις, έχουν αφήσει τους πλανήτες πολύ πίσω τους, και δεν πρόκειται να πλησιάσουν άλλο άστρο για 40.000 χρόνια, εξακολουθούν να αποστέλλουν πίσω στη Γη δεδομένα και παρατηρήσεις σχετικά με το πού μειώνεται η επιρροή του ήλιου μας και πού αρχίζει το διαστρικό διάστημα.

Δεδομένου του ότι θα περνούσαν από το «σκληρό» από άποψης ακτινοβολίας περιβάλλον του Δία, τα σκάφη είχαν προετοιμαστεί και εξοπλιστεί ανάλογα, με επαρκή αποθέματα ενέργειας, καθώς και εφεδρικά συστήματα. Κάθε σκάφος φέρει τρεις θερμοηλεκτρικές γεννήτριες ραδιοϊσότοπων- συσκευές που χρησιμοποιούν την ενέργεια η οποία παράγεται από τη φθορά του πλουτωνίου-238 (μόνο το μισό εκ του οποίου θα έχει χαθεί μετά από 88 χρόνια).

Καθώς τα επίπεδα ενέργειάς τους μειώνονται κατά 4 watt ανά έτος, οι μηχανικοί του προγράμματος βρίσκουν τρόπους να λειτουργούν τα σκάφη υπό συνθήκες όλο και πιο περιορισμένης ενέργειας. Επίσης, για να μεγιστοποιήσουν τη διάρκεια ζωής των σκαφών, πρέπει να ανατρέχουν σε έγγραφα που είχαν γραφτεί δεκαετίες πριν, με παλαιά λογισμικά και συστήματα.

Τα μέλη της ομάδας του προγράμματος εκτιμούν πως το τελευταίο επιστημονικό όργανο θα πρέπει να έχει απενεργοποιηθεί ως το 2030. Ωστόσο, ακόμα και τότε, θα συνεχίσουν την πορεία τους, στην παρούσα τους ταχύτητα, των 48.280 χλμ/ ώρα- πραγματοποιώντας μια περιστροφή γύρω από τον γαλαξία μας κάθε 225 εκατομμύρια χρόνια.

http://www.naftemporiki.gr/story/1264483/diastimoploia-voyager-sunexizoun-to-taksidi-tous-meta-apo-40-xronia-sto-diastima

Μουσική από τα δεδομένα του διαστημικού σκάφους Voyager 1

Μουσική η οποία δημιουργήθηκε από τα δεδομένα που έχει μεταδώσει πίσω στη Γη το διαστημόπλοιο Voyager 1, καθ’όλη τη διάρκεια των τεσσάρων δεκαετιών της αποστολής του, παρουσιάζει η NASA στο πλαίσιο της SC17 Supercomputing Conference στο Ντένβερ του Κολοράντο.

Το διάρκειας τριών λεπτών μουσικό κομμάτι φτιάχτηκε για τα 40ά γενέθλια του Voyager 1 και βασίζεται στις πληροφορίες που έχει συλλέξει το όργανο LECP (Low-Energy Charged Particle), ένα ειδικό τηλεσκόπιο σχεδιασμένο για τον εντοπισμό πρωτονίων και άλλων σωματιδίων στο διάστημα. Ο κάθε αριθμός, που αντιστοιχεί σε έναν μέσο όρο μετρήσεων 26 ημερών που έχει ληφθεί από το Space Physics Data Facility της ΝASA μέχρι και την προηγούμενη εβδομάδα, μετατρέπεται σε μουσική νότα, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας μελωδίας η οποία αντιπροσωπεύει όλο το ταξίδι του διαστημοπλοίου.

Για να δημιουργήσουν τη μουσική, ο Dr. Ντομένικο Βιτσινάντζα, του Anglia Ruskin University και του GEANT και η Dr. Ζενεβιέβ Γουΐλιαμς, του University of Exeter, χρησιμοποίησαν μια διαδικασία με την ονομασία «data sonification», για τη μετατροπή των μετρήσεων και των χαρακτηριστικών της πτήσης σε μελωδία, αρμονία και ενορχήστρωση.

Η διαδικασία αυτή βασίζεται σε μετρήσεις του LECP οι οποίες αντικατοπτρίζουν τις μεταβολές που ανίχνευσε το Voyager 1 όταν πλησίασε πρώτα τον Δία, μετά τον Κρόνο και μετά όταν βγήκε εκτός ηλιακού συστήματος το 2012, βγαίνοντας στο διαστρικό διάστημα. Η κύρια μελωδία προέρχεται από τις μετρήσεις πάνω στην κοσμική ακτινοβολία, και παίζεται με βιολιά για τα δεδομένα μέχρι το 2012, και στη συνέχεια με φλάουτο, πίκολο και μεταλλόφωνο. Στη «επισκέψεις» στον Δία και τον Κρόνο συμμετέχουν επίσης πιάνο και γαλλικό κόρνο, υπογραμμίζοντας την αύξηση και τη μείωση της κοσμικής ακτινοβολίας κατά την είσοδο και την έξοδο από τις ατμόσφαιρες των πλανητών

Όπως υπογράμμισε ο Βιτσινάντζα, το data sonification μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο ως προς το να «μοιραζόμαστε επιστημονικές ανακαλύψεις, και ελπίζουμε πως, μετατρέποντας 40 χρόνια δεδομένων σε μουσική, οι ακροατές θα είναι σε θέση να ακούσουν πλευρές του ταξιδιού του Voyager 1 οι οποίες ίσως να μην είναι τόσο προφανείς όταν κοιτά κανείς γραφήματα δεδομένων».

https://physicsgg.me/2017/11/13/%ce%bc%ce%bf%cf%85%cf%83%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%b4%ce%bf%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bc%ce%b9%ce%ba/

To Voyager 1 πυροδοτεί προωθητήρες του μετά από 37 χρόνια.

Μακριά, πολύ μακριά εκεί έξω, υπάρχει ένα μηχάνημα, ένα επιστημονικό όργανο που κατασκεύασε η ομάδα μου τη δεκαετία του 1970, το οποίο δεν έχω ξαναδεί από τότε αλλά γνωρίζω ότι συνεχίζει να λειτουργεί άριστα, αν θέλετε να ξέρετε. Γνωρίζω ότι λειτουργεί επειδή οι μετρήσεις του λαμβάνονται καθημερινά από τη Γη. Η NASA διαθέτει ένα σύστημα διαπλανητικής επικοινωνίας, τρία ραδιοτηλεσκόπια των οποίων τα πιάτα λειτουργούν και ως πομποί και ως δέκτες: το ένα βρίσκεται στις ΗΠΑ, το δεύτερο στην Ισπανία και το τρίτο στην Αυστραλία. Οι δέκτες αυτοί συνεχίζουν να λαμβάνουν σήμα από την κεραία του Voyager 1, η οποία εκπέμπει ραδιοκύματα. Η ισχύς του πομπού είναι μόλις 22 Watt, περίπου όσο ένα κοινό λαμπάκι ψυγείου. Στις 5 Σεπτεμβρίου 2017, όταν γιορτάσαμε τα 40 χρόνια από την εκτόξευση του ηρωικού σκάφους, μπορούσαμε ακόμα να βλέπουμε αυτό το λαμπάκι από απόσταση περίπου 21 δισ. χιλιομέτρων, σχεδόν 140 AU ή 20 ωρών φωτός. Λίγο νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2012, το αγαπημένο μου Voyager είχε γράψει ιστορία όταν έγινε το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που βγήκε από το Ηλιακό Σύστημα, σε απόσταση 122 AU από τον Ήλιο, ξεκινώντας έτσι επίσημα την «Διαστρική Αποστολή Voyager».(…)

(…) Που κατευθύνεται όμως το σκάφος; Τι άλλο θα συναντήσει; Σε περίπου 300 χρόνια, ο βετεράνος ερευνητής θα φτάσει στο εσωτερικό όριο του νέφους Όορτ, ενός γιγάντιου, σφαιρικού νέφους από κομήτες που περιβάλλει το Ηλιακό Σύστημα. Το σύννεφο αυτό πιστεύεται ότι φιλοξενεί δισεκατομμύρια κομήτες και είναι πραγματικά πολύ μεγάλο – μπορεί να φτάνει σε απόσταση ενός έτους φωτός από τον Ήλιο, κάτι που σημαίνει ότι το Voyager 1 θα χρειαστεί κάπου 30000 χρόνια για να το διασχίσει. Στη συνέχεια δεν θα βρεί τίποτα στην πορεία του, αν και σε περίπου 40.000 χρόνια θα πλησιάσει σε απόσταση 1,6 έτους φωτός το άστρο Gliese 445, που βρίσκεται στην κατεύθυνση του αστερισμού της Καμηλοπάρδαλης. Μετά θα συνεχίσει το ταξίδι στον αιώνα τον άπαντα(…)

απόσπασμα από το βιβλίο του Σταμάτη Κριμιζή, ‘Ταξίδι στο Ηλιακό Σύστημα’

Αν προσπαθήσετε να βάλετε μπροστά ένα αυτοκίνητο που κάθεται στο γκαράζ για δεκαετίες, το πιο πιθανό είναι ο κινητήρας του να μην ανταποκριθεί. Όμως οι 4 εφεδρικοί προωθητήρες του διαστημικού σκάφους Voyager 1 πυροδοτήθηκαν με επιτυχία τη περασμένη Τετάρτη, μετά από 37 χρόνια αδράνειας.

Το Voyager 1 είναι το πιο μακρινό και το ταχύτερο διαστημικό σκάφος της NASA, η μοναδική ανθρώπινη κατασκευή που κινείται έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Το διαστημικό σκάφος που ταξιδεύει για 40 χρόνια βασίζεται σε μικρές συσκευές που ονομάζονται προωθητήρες με τους οποίους το σκάφος προσανατολίζεται έτσι ώστε να επικοινωνεί με την Γη. Αυτοί οι προωθητήρες πυροδοτούνται για μερικά χιλιοστά του δευτερολέπτου, έτσι ώστε να περιστραφεί το διαστημικό σκάφος και η κεραία του να στραφεί προς τον πλανήτη μας. Πλέον, η επιστημονική ομάδα του Voyager είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει ένα σύνολο τεσσάρων εφεδρικών προωθητήρων, που ήταν σε αδράνεια από το 1980. Έτσι, θα μπορέσουμε να παρατείνουμε τη ζωή του Voyager 1 κατά δύο με τρία χρόνια, δήλωσε η Suzanne Dodd, που ανήκει στην επιστημονική ομάδα του Voyager στο Εργαστήριο Jet Propulsion της NASA.

Οι επονομαζόμενοι προωθητήρες ελιγμών διόρθωσης πορείας» (trajectory correction maneuver ή TCM) του Voyager κατασκευάστηκαν από την εταιρεία Aerojet Rocketdyne. Ίδιου τύπου προωθητήρες τοποθετήθηκαν και στα διαστημικά σκάφη της NASA, όπως το Cassini και το Dawn. Οι TCM χρησιμοποιήθηκαν για τελευταία φορά στις 8 Νοεμβρίου 1980, κατά την τελευταία πλανητική συνάντηση του Voyager , τον Κρόνο. Μετά από 37 χρόνια, την Τρίτη, 28 Νοεμβρίου 2017, οι μηχανικοί του Voyager πυροδότησαν ξανά τους τέσσερις εφεδρικούς κινητήρες και εξέτασαν την ικανότητά τους να προσανατολίζουν το διαστημικό σκάφος χρησιμοποιώντας παλμούς 10 χιλιοστών του δευτερολέπτου. Η ομάδα περίμενε με ανυπομονησία τα αποτελέσματα των δοκιμών που ταξίδευαν στο διάστημα, κάνοντας 19 ώρες και 35 λεπτά για να φτάσουν στη Γη. Έτσι, την Τετάρτη 29 Νοεμβρίου, επιβεβαιώθηκε ότι όλα λειτούργησαν στην εντέλεια.

Μετά από αυτή την επιτυχία, οι μηχανικοί της NASA σχεδιάζουν να κάνουν κάτι ανάλογο με το δίδυμο «αδελφάκι» του, το Voyager 2, που βρίσκεται πιο πίσω και κατευθύνεται και αυτό προς το διαστρικό χώρο, όπου αναμένεται να φθάσει σε λίγα χρόνια. Τα Voyager 1 και 2 εκτοξεύθηκαν το 1977, με διαφορά λίγων εβδομάδων για να πραγματοποιήσουν μια περιπετειώδη «περιοδεία» στους μεγάλους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος (Δία, Κρόνο, Ουρανό, Ποσειδώνα), πράγμα που έκαναν με επιτυχία. Στη συνέχεια «άνοιξαν πανιά» για το βαθύ διάστημα.

http://physicsgg.me/2017/12/02/to-voyager-1-%cf%80%cf%85%cf%81%ce%bf%ce%b4%ce%bf%cf%84%ce%b5%ce%af-%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%89%ce%b8%ce%b7%cf%84%ce%ae%cf%81%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%ac-%ce%b1%cf%80%cf%8c-37/

ξερει κανενας γιατι το βογιατζερ 1 αντι να απομακρύνετε απο την γη ερχετε πιο κοντα??? τουλαχιστον ετσι λεει στην σελιδα της νασα

https://voyager.jpl.nasa.gov/mission/status/

Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας.

«Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, πριν καν ολοκληρωθούν οι πρώτες αμερικανικές αποστολές στους δυο πλησιέστερους πλανήτες, τον Άρη και την Αφροδίτη, ο ενθουσιασμός της διαστημικής εποχής ήδη γεννούσε σκέψεις για τον επόμενο προορισμό, τον Δία, ο οποίος απέχει από τον Ήλιο περίπου 5 αστρονομικές μονάδες (AU) κατά μέσο όρο – ή κάτι πάνω από 780 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Ήταν εξάλλου ο πιο μακρινός πλανήτης στον οποίο μπορούσαμε να φτάσουμε με την τεχνολογία της εποχής. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε σκάφος που αναχωρεί από τη Γη για το εξώτερο Ηλιακό Σύστημα είναι αναπόφευκτο να επιβραδυνθεί από την βαρυτική έλξη του Ήλιο που το τραβάει προς τα πίσω. Ακόμα και οι πιο ισχυροί πύραυλοι της εποχής δεν θα αρκούσαν για να φτάσει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όμως, συναρπαστικές εξελίξεις έκαναν το ανέφικτο εφικτό και επέτρεψαν την εξερεύνηση πολλών πλανητών μαζί σε ένα ιστορικό εγχείρημα που βαφτίστηκε «Η Μεγάλη Περιοδεία» (Grand Tour).

Ήταν η τεχνική της «βαρυτικής υποβοήθησης» (gravity assist) η οποία επιτρέπει σε ένα σκάφος να επιταχύνει θεαματικά και να στοχεύσει τον προορισμό του χωρίς καν να καταναλώσει καύσιμα. Ανακαλύφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960 από τον Μάικλ Μίνοβιτς (Michael A. Minovitch), έναν νεαρό τότε μεταπτυχιακό φοιτητή στο Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASA, ο οποίος χρησιμοποίησε στην εργασία του τον ισχυρότερο υπολογιστή της εποχής, έναν IBM 7090. Η βαρυτική υποβοήθηση βασίζεται σε μια προσεκτικά υπολογισμένη μανούβρα, στην οποία το σκάφος περνάει πίσω από έναν πλανήτη (ή δορυφόρο) και εκμεταλλεύεται τη βαρύτητά του για να βγει από την άλλη πλευρά με μεγαλύτερη ταχύτητα. Κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, όταν το σκάφος κινείται προς την ίδια κατέυθυνση προς την οποία ταξιδεύει ο πλανήτης, ένα πέρασμα ακριβείας μπορεί να δώσει επιπλέον ορμή και ταχύτητα στο σκάφος και να το εκτοξεύσει προς νέα κατεύθυνση σαν σφεντόνα. Αυτό φυσικά σημαίνει ότι το σκάφος αποκτά επιπλέον ενέργεια. Και, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, η ενέργεια αυτή στην πραγματικότητα αφαιρείται από την ενέργεια του ίδιου του πλανήτη, μειώνοντας έστω και απειροελάχιστα την ταχύτητά του. Το 1962 ο Μίνοβιτς αναγνώρισε ότι από το 1976 έως το 1980 θα μπορούσαν να εκτοξευτούν αποστολές για τους απώτερους πλανήτες, όπως το 1976 με τροχιά Γη-Δία-Κρόνο Ποσειδώνα, και επινόησε τον όρο Grand Tour. Όμως, για μια αποστολή που θα επισκεπτόταν πολλούς πλανήτες διαδοχικά, ο υπολογισμός των ελιγμών που θα απαιτούνταν ήταν πολύ δύσκολος – κανείς μαθηματικός δεν είχε καταφέρει να υπολογίσει με ακρίβεια πως η πορεία του σκάφους θα επηρεαζόταν από πολυάριθμες βαρυτικές επιρροές.

Το καλοκαίρι του 1964, ο ερευνητής της NASA στο JPL Gary Flandro σχεδίασε με χρήση υπολογιστών λεπτομερείς τροχιές για τα τέλη της δεκαετίας του 1970, όταν ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός και ο Ποσειδώνας θα βρίσκονταν μαζεμένοι στην ίδια πλευρά του Ήλιου, σχεδόν ευθυγραμμισμένοι και σε σχετικά μικρή απόσταση μεταξύ τους. Δεδομένου ότι οι πλανήτες περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο με διαφορετικές ταχύτητες, η ευθυγράμμιση των τεσσάρων πλανητών ήταν σπάνια – υπολογίστηκε ότι συμβαίνει μια φορά στα 175 χρόνια. Μια τέτοια σύμπτωση θα μας έδινε την ευκαιρία να εξερευνήσουμε όλους αυτούς τους γίγαντες με μια και μόνο αποστολή. Ήταν ένα μεγαλόπνοο σχέδιο για την εξερεύνηση του εξώτερου Ηλιακού Συστήματος.

Στο σχέδιο αυτό βασίστηκε η διπλή αποστολή του Voyager, η οποία μέχρι σήμερα θεωρείται το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό εγχείρημα στην ιστορία της διαστημικής εξερεύνησης. Το πλάνο, όπως διαμορφώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, προέβλεπε την εκτόξευση δυο πανομοιότυπων σκαφών. Το πρώτο θα επισκέπτονταν τον Δία, τον Κρόνο και πιθανώς τον Πλούτωνα, ενώ το δεύτερο θα ταξίδευε στον Δία και στον Κρόνο και θα συνέχιζε προς τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Όλοι όμως γνωρίζαμε ότι η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος κάθε άλλο παρά εγγυημένη ήταν, γι’ αυτό και το επίσημο πλάνο της αποστολής έφτανε μόνο μέχρι την επίσκεψη των δυο πρώτων πλανητών. Και αν όλα είχαν πάει καλά μέχρι τότε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι στους επόμενους προορισμούς.

Σε κάθε περίπτωση, η αποστολή θα διαρκούσε τουλάχιστον 4 χρόνια. Κι αυτό δημιουργούσε τεράστιες τεχνικές δυσκολίες, δεδομένου ότι όλα τα σκάφη που είχε εκτοξεύσει μέχρι τότε η NASA ήταν σχεδιασμένα να λειτουργήσουν για εβδομάδες ή το πολύ μερικούς μήνες. Συστήματα που να λειτουργούν στις σκληρές συνθήκες του Διαστήματος για ολόκληρα χρόνια ήταν ουσιαστικά ανήκουστα μέχρι τότε. Η διαχείριση της αποστολής ανατέθηκε στο Εργαστήριο Αεριώθησης (JPL) της NASA στην Καλιφόρνια, ενώ η δική μου ομάδα στο ΑΡL ανέλαβε την ανάπτυξη του επιστημονικού οργάνου LECP (Low Energy Charged Particle Instrument) το οποίο θα κατέγραφε και θα χαρακτήριζε ηλεκτρόνια και ιόντα που θα συναντούσε στην πορεία του το σκάφος. Τα Voyager εξοπλίστηκαν επίσης με κάμερες, φασματοσκόπια, μαγνητόμετρα και άλλα όργανα, και μετέφεραν θερμοηλεκτρικές γεννήτριες πλουτωνίου ως πηγές ενέργειας.

Η μεγάλη περιπέτεια ξεκίνησε το 1977, περίπου 15 χρόνια μετά την ιδέα της Μεγάλης Περιοδείας. Το Voyager 2 εκτοξεύθηκε πρώτο στις 20 Αυγούστου με αρχικό προορισμό τον Δία, στον οποίο έφτασε το 1979. Χρειάστηκε δυο ακόμα χρόνια για να φτάσει στον Κρόνο το 1981, ακόμα τέσσερα για να περάσει από τον Ουρανό το 1986 και άλλα τέσσερα μέχρι τον Ποσειδών το 1989, πριν βρεθεί τελικά σε πορεία εξόδου από το Ηλιακό Σύστημα. Το Voyager 1 εκτοξεύθηκε 16 ημέρες αργότερα, ακολούθησε όμως μια πιο σύντομη διαδρομή μέχρι τον Δία και έφτασε εκεί περίπου τέσσερις μήνες νωρίτερα από τον δίδυμο αδελφό του. Πριν φτάσει όμως το σκάφος στον Κρόνο το 1980, η επιστημονική ομάδα της αποστολής είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει την ιδέα ενός περάσματος από τον Πλούτωνα, προτιμώντας να στοχεύσει το Voyager 1 σε ένα αναγνωριστικό πέρασμα από τον αινιγματικό δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα, τον μόνο δορυφόρο του Ηλιακού Συστήματος που περιβάλλεται από πυκνή ατμόσφαιρα. Αυτό όμως σήμαινε ότι το Voyager 1 θα έβγαινε από το επίπεδο της εκλειπτικής, κινούμενο βόρεια, και δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανένα άλλο σώμα στο διάβα του. Θα προχωρούσε προς την έξοδο του Ηλιακού Συστήματος, αφήνοντας το Voyager 2 να εξερευνήσει τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα. Επιπλέον η NASA είχε προγραμματίσει να κατασκευαστεί ένα αντίγραφο του Voyager και να ακολουθήσει την τροχιά Δία-Πλούτωνα, αλλά τελικά αυτό το πρόγραμμα εγκαταλείφθηκε για οικονομικούς λόγους μετά το πέρασμα από τον Τιτάνα. Έτσι η εξερεύνηση του Πλούτων αργοπόρησε για άλλα 25 χρόνια, μέχρι την αποστολή New Horizons.(…)»

https://physicsgg.me/tag/new-horizons/

Τα παραπάνω είναι ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του Σταμάτη Κριμιζή, ‘Ταξίδι στο Ηλιακό Σύστημα’, στο οποίο περιγράφει την συναρπαστική περιπέτεια εξερεύνησης του Ηλιακού Συστήματος και πέραν αυτού. Στο βιβλίο περιγράφονται με λεπτομέρεια (και) οι αποστολές των Voyager 1 και 2 στις οποίες είχε σημαντική προσφορά και ο ίδιος.

Το χρονικό της διαστημικής περιπέτειας των διαστημοπλοίων Voyager, από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 μέχρι σήμερα, περιγράφει και η ταινία «The Farthest». Στην ταινία παρουσιάζεται ένα τεράστιο αρχειακό και σύγχρονο υλικό, εμπλουτισμένο με τις αυθόρμητες περιγραφές των υπευθύνων της αποστολής (εμφανίζεται και ο Σταμάτης Κριμιζής) , δημιουργώντας μια συναρπαστική-διασκεδαστική διήγηση που διαθέτει και … σασπένς.

The Farthest (2017)

Συμπτωματικά, την ίδια ημέρα που πραγματοποιήθηκε η πρεμιέρα της ταινίας «The Farthest», κοινοποιήθηκε και η παραίτηση του Σταμάτη Κριμιζή από την θέση του προέδρου του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού. Στην θέση του παραιτηθέντος προέδρου τοποθετήθηκε ο Χριστόδουλος Α. Πρωτοπαπάς, μια επιλογή που ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων εξαιτίας παλαιότερων δημοσιεύσεών του στο διαδίκτυο. Σε μια από αυτές παρουσιάζονταν τα θαύματα του Αγίου Πορφυρίου, προστάτη της τεχνολογίας. Σε ένα από τα θαύματα ο Άγιος Πορφύριος επενέβη στον χωρόχρονο, προκαλώντας την συστολή του χρόνου … μόνο και μόνο για να προλάβουν κάποιες μοναχές να φτάσουν έγκαιρα στο μοναστήρι τους! (Στην αρχή νόμισα πως πρόκειται για κάποιου είδους φάρσα, και περίμενα οργισμένη διάψευση που όμως μέχρι τώρα δεν έγινε. Γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως είναι δυνατόν ένας επιστήμονας, απόφοιτος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, να διαφημίζει τέτοιες αστειότητες που προσβάλλουν και τον μοναχό Πορφύριο αλλά και την θρησκευτική πίστη.)

Πάντως τα δίδυμα σκάφη Voyager από το 1977 μέχρι σήμερα- με ή χωρίς την βοήθεια του Αγίου Πορφυρίου – συνεχίζουν το ταξίδι τους και εξακολουθούν να στέλνουν δεδομένα. Άραγε υπάρχει κάποιο άλλο παράδειγμα μηχανής που να λειτουργεί συνεχώς για 4 δεκαετίες και πλέον χωρίς καμία δυνατότητα επισκευής; Σίγουρα μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα χαθεί η επικοινωνία με τα Voyager. Όμως αυτά θα συνεχίσουν να κινούνται κάνοντας τον γύρο του γαλαξία μας, ακόμα κι όταν ο Ήλιος μας θα γίνει κόκκινος γίγαντας και θα έχει αφανίσει κάθε ίχνος ζωής από τον πλανήτη μας (αν εν τω μεταξύ δεν την έχουμε καταστρέψει μόνοι μας). Ακόμα και τότε το Voyager 1 και ο χρυσός δίσκος που μεταφέρει θα είναι η πιο απομακρυσμένη απόδειξη της ύπαρξης του γήινου πολιτισμού.

Κλείνουμε με ένα ακόμα απόσπασμα από το βιβλίο του Σταμάτη Κριμιζή, ‘Ταξίδι στο Ηλιακό Σύστημα’:

«(…) Μακριά, πολύ μακριά εκεί έξω, υπάρχει ένα μηχάνημα, ένα επιστημονικό όργανο που κατασκεύασε η ομάδα μου τη δεκαετία του 1970, το οποίο δεν έχω ξαναδεί από τότε αλλά γνωρίζω ότι συνεχίζει να λειτουργεί άριστα, αν θέλετε να ξέρετε. Γνωρίζω ότι λειτουργεί επειδή οι μετρήσεις του λαμβάνονται καθημερινά από τη Γη. Η NASA διαθέτει ένα σύστημα διαπλανητικής επικοινωνίας, τρία ραδιοτηλεσκόπια των οποίων τα πιάτα λειτουργούν και ως πομποί και ως δέκτες: το ένα βρίσκεται στις ΗΠΑ, το δεύτερο στην Ισπανία και το τρίτο στην Αυστραλία. Οι δέκτες αυτοί συνεχίζουν να λαμβάνουν σήμα από την κεραία του Voyager 1, η οποία εκπέμπει ραδιοκύματα. Η ισχύς του πομπού είναι μόλις 22 Watt, περίπου όσο ένα κοινό λαμπάκι ψυγείου. Στις 5 Σεπτεμβρίου 2017, όταν γιορτάσαμε τα 40 χρόνια από την εκτόξευση του ηρωικού σκάφους, μπορούσαμε ακόμα να βλέπουμε αυτό το λαμπάκι από απόσταση περίπου 21 δισ. χιλιομέτρων, σχεδόν 140 AU ή 20 ωρών φωτός. Λίγο νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2012, το αγαπημένο μου Voyager είχε γράψει ιστορία όταν έγινε το πρώτο ανθρώπινο αντικείμενο που βγήκε από το Ηλιακό Σύστημα, σε απόσταση 122 AU από τον Ήλιο, ξεκινώντας έτσι επίσημα την «Διαστρική Αποστολή Voyager».(…)

(…) Που κατευθύνεται όμως το σκάφος; Τι άλλο θα συναντήσει; Σε περίπου 300 χρόνια, ο βετεράνος ερευνητής θα φτάσει στο εσωτερικό όριο του νέφους Όορτ, ενός γιγάντιου, σφαιρικού νέφους από κομήτες που περιβάλλει το Ηλιακό Σύστημα. Το σύννεφο αυτό πιστεύεται ότι φιλοξενεί δισεκατομμύρια κομήτες και είναι πραγματικά πολύ μεγάλο – μπορεί να φτάνει σε απόσταση ενός έτους φωτός από τον Ήλιο, κάτι που σημαίνει ότι το Voyager 1 θα χρειαστεί κάπου 30000 χρόνια για να το διασχίσει. Στη συνέχεια δεν θα βρεί τίποτα στην πορεία του, αν και σε περίπου 40.000 χρόνια θα πλησιάσει σε απόσταση 1,6 έτους φωτός το άστρο Gliese 445, που βρίσκεται στην κατεύθυνση του αστερισμού της Καμηλοπάρδαλης. Μετά θα συνεχίσει το ταξίδι στον αιώνα τον άπαντα(…)

(…) Εγώ, όπως καταλαβαίνετε, είμαι πλήρως ικανοποιημένος με το πρώτο διαστρικό ταξίδι της ανθρώπινης ιστορίας, το ταξίδι των Voyager, έστω κι αν δεν υπάρχει τελικός προορισμός. Σε λίγα χρόνια το Voyager 2 θα βγει και αυτό από το Ηλιακό Σύστημα, δεύτερος πρεσβευτής μας στον διαστρικό χώρο. Κανένα άλλο σκάφος (ούτε τα Pioneer ούτε το New Horizons) δεν θα προσπεράσουν ποτέ τους δυο Ταξιδιώτες, οι οποίοι θα παραμείνουν για πολλές δεκαετίες, πιθανώς για αιώνες, τα πιο απομακρυσμένα ανθρώπινα κατασκευάσματα.

Η ΝASA συνεχίζει σήμερα να λαμβάνει δεδομένα από την αποστολή, αυτό όμως δεν θα κρατήσει για πολύ. Οι θερμοηλεκτρικές τους γεννήτριες έχουν εξασθενήσει και σήμερα η μειωμένη ισχύς τους μόλις που επαρκεί για την λειτουργία βασικών οργάνων – σταδιακά θα χρειαστεί να αρχίσουμε να σβήνουμε όλο και περισσότερα όργανα για να εξοικονομήσουμε ενέργεια για την επικοινωνία με τη Γη. Το αγαπημένο μου όργανο LECP θα είναι ένα από τα τελευταία που θα απενεργοποιηθούν, πριν χάσουμε οριστικά επαφή με τα Voyager γύρω στο 2028-30. Κάποια στιγμή, το πλουτώνιο που τα κρατά ζωντανά θα έχει διασπαστεί πλήρως και οι γεννήτριες τελικά θα παγώσουν σε θερμοκρασία Διαστήματος.

Στην πορεία του χρόνου, το LECP θα υποστεί φθορές από τον βομβαρδισμό των κοσμικών ακτίνων και οι ευαίσθητοι μετρητές τους θα αχρηστευτούν. Παρόλα αυτά, το όργανο ποτέ δεν θα καταστραφεί εντελώς. Είναι υπέροχη η σκέψη ότι κάτι που έφτιαξα εγώ και οι συνεργάτες μου, κάτι που σχεδίασα με το μυαλό μου και άγγιξα με τα χέρια μου, θα συνεχίσει σιωπηλά το ταξίδι για χιλιάδες, εκατομμύρια, ίσως και δισεκατομμύρια χρόνια.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου στον Γαλαξία!»

Μην χάσετε την ταινία «Το Απώτατο Σημείο της Ανθρωπότητας | The Farthest» , μια ταινία που απευθύνεται στην αγάπη, το δέος και την αρχέγονη ανάγκη των ανθρώπων να κατανοήσουν το Σύμπαν του οποίου αποτελούν μέρος. Κοιτάμε ψηλά και διερωτόμαστε. Η καρδιά της ταινίας είναι αυτή ακριβώς η περιέργεια, ο θαυμασμός, το μυστήριο. Είναι ο πυρήνας της διαδρομής του Voyager, το κέντρο των ονείρων των δημιουργών του, είναι η έλξη που όλοι οι άνθρωποι αισθανόμαστε για το Διάστημα και την Επιστημονική φαντασία…Η ιστορία των Voyager δεν είναι μόνο μια απίθανη ιστορία ανθρώπινου επιτεύγματος και επιστημονικής τόλμης, αντιπροσωπεύει επίσης την ανάγκη να κοιτάξουμε γύρω μας και να κατανοήσουμε. Αφορά αρχέγονα ερωτήματα: Γιατί βρισκόμαστε εδώ; Τί υπάρχει γύρω; Είμαστε μόνοι; …

Στην φωτογραφια Φεβρουάριος 1979. Επιστήμονες εξετάζουν τα πρώτα στοιχεία που έστειλε το διαστημικό σκάφος Voyager από τον πλανήτη Δία στη Γη. Όρθιος με τη γραβάτα, ο Δρ. Σταμάτης Κριμιζής. Προς τιμήν του Σταμάτη Κριμιζή ένας αστεροειδής που βρίσκεται στην Κυρίως Ζώνη Αστεροειδών, ανάμεσα στις τροχιές των πλανητών Άρη και Δία, ονομάστηκε 8323 Krimizis.

https://physicsgg.me/2018/04/30/%cf%84%ce%bf-%ce%b1%cf%80%cf%8e%cf%84%ce%b1%cf%84%ce%bf-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b5%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%ce%bd%ce%b8%cf%81%cf%89%cf%80%cf%8c%cf%84%ce%b7%cf%84%ce%b1%cf%82/

Voyager 2: Στα όρια του ηλιακού μας συστήματος το διαστημόπλοιο της NASA.

Το διαστημόπλοιο Voyager 2 της NASA, που κινείται αυτή τη στιγμή προς το διαστρικό κενό (την περιοχή του διαστήματος που βρίσκεται ανάμεσα στα άστρα, όπου η επίδρασή τους δεν υφίσταται πλέον), εντόπισε αύξηση της κοσμικής ακτινοβολίας που προέρχεται από το εξωτερικό του ηλιακού μας συστήματος, υποδεικνύοντας πως πλησιάζει όλο και περισσότερο η στιγμή που θα βγει από τη διαστημική «γειτονιά» μας και θα βρεθεί στο διαστρικό κενό.

Το σκάφος εκτοξεύτηκε το 1977 και βρίσκεται σε απόσταση περίπου 1,7 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη ή, αλλιώς, 118 φορές την απόσταση του πλανήτη μας από τον ήλιο. Από το 2007 κινείται στο εξώτερο τμήμα της ηλιόσφαιρας, της μεγάλης «φούσκας» γύρω από τον ήλιο και τους πλανήτες, όπου κυριαρχούν το υλικό και τα μαγνητικά πεδία του άστρου μας. Οι επιστήμονες της αποστολής Voyager περιμένουν το σκάφος να φτάσει το εξώτερο όριο της ηλιόσφαιρας, την αποκαλούμενη ηλιόπαυση: Μόλις βγει από την ηλιόσφαιρα, το Voyager 2 θα καταστεί το δεύτερο τεχνητό αντικείμενο - μετά το αδελφό του σκάφος, Voyager 1 - που εξέρχεται στο διαστρικό κενό.

Από τα τέλη του Αυγούστου, το όργανο Cosmic Ray Subsystem στο Voyager 2 μετρά αύξηση της τάξης του 5% στον ρυθμό με τον οποίο κοσμική ακτινοβολία χτυπά το σκάφος, σε σχέση με τις αρχές του μήνα. Το όργανο Low-Energy Charged Particle έχει αντιληφθεί παρόμοια αύξηση στις υψηλότερης ενέργειας κοσμικές ακτίνες.

Οι κοσμικές ακτίνες είναι ταχέως κινούμενα σωματίδια που προέρχονται από το εξωτερικό του ηλιακού μας συστήματος. Κάποιες από αυτές μπλοκάρονται από την ηλιόσφαιρα, οπότε και οι σχεδιαστές της αποστολής εκτιμούν πως το Voyager 2 θα μετρήσει μια αύξηση στον ρυθμό αύξησης της κοσμικής ακτινοβολίας, καθώς το σκάφος προσεγγίζει το απώτατο όριο της ηλιόσφαιρας. Σημειώνεται ότι τον Μάιο του 2012 το Voyager 1 είχε «αντιληφθεί» μια αντίστοιχη αύξηση στον ρυθμό της κοσμικής ακτινοβολίας, παρόμοια με αυτή που εντοπίζει τώρα το Voyager 2. Αυτό έλαβε χώρα περίπου τρεις μήνες πριν το Voyager 1 περάσει την ηλιόπαυση και εξέλθει στο διαστρικό κενό.

Παρόλα αυτά, τα μέλη της ομάδας του Voyager υπογραμμίζουν πως από μόνη της η αύξηση της ακτινοβολίας δεν αποτελεί ακλόνητη απόδειξη πως το σκάφος θα περάσει την ηλιόπαυση: Το Voyager 2 βρίσκεται σε άλλη περιοχή της ηλιόσφαιρας από το Voyager 1, κι αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικό χρονοδιάγραμμα εξόδου.

Ο Voyager 2 εκτοξεύθηκε το 1977.

https://www.youtube.com/watch?v=wr-ozyq-oUQ

https://www.youtube.com/watch?v=xZIB8vauWSI

https://www.naftemporiki.gr/story/1400025/to-voyager-2-tis-nasa-plisiazei-to-diastriko-keno