Jump to content

Μετεωρίτες.


Προτεινόμενες αναρτήσεις

Νέα στοιχεία ότι η ζωή στη Γη ξεκίνησε χάρη στους μετεωρίτες από το διάστημα. :cheesy:

Μια νέα επιστημονική ανάλυση μετεωριτών που έπεσαν στη Γη, αυξάνει τις ενδείξεις -και τις πιθανότητες- ότι αυτοί τελικά αποτέλεσαν το ζωτικό «όχημα» μέσω του οποίου τα θεμελιώδη χημικά συστατικά για την ανάπτυξη της ζωής μεταφέρθηκαν στον πλανήτη μας, ενισχύοντας έτσι το σενάριο περί εξωγήινης προέλευσης της ζωής.

Η έρευνα, που χρηματοδοτήθηκε από την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία, έγινε από επιστήμονες της ίδιας και του Γεωφυσικού Εργαστηρίου του Ινστιτούτου Κάρνεγκι της Ουάσιγκτον και θα δημοσιευτεί στα «Πρακτικά» της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), με επικεφαλής τον δρα Μάικλ Κάλαχαν του διαστημικού κέντρου Goddard της NASA, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο.

Τα νέα στοιχεία ενισχύουν όσους υποστηρίζουν ήδη από τη δεκαετία του ΄60 (χωρίς πάντως να έχουν πείσει ακόμα τους πάντες) ότι τουλάχιστον μερικοί από τους δομικούς βιοχημικούς λίθους της ζωής περιέχονταν στους μετεωρίτες, οι οποίοι δημιουργήθηκαν πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, κατά την πρώιμη φάση δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος.

Χρησιμοποιώντας εξελιγμένες τεχνικές, οι επιστήμονες ανέλυσαν εξονυχιστικά τη σύνθεση 12 πλούσιων σε οργανικά στοιχεία μετεωριτών (κυρίως ανθρακούχων χονδριτών) και ανακάλυψαν ότι περιέχουν τρεις νουκλεϊνικές βάσεις (πουρίνη, 6.8-διαμινοπουρίνη και 2.6-διαμινοπουρίνη). Οι βάσεις αυτές, που, όπως αποδεικνύεται πλέον, είναι άφθονες σε ποσότητα στους μετεωρίτες, αλλά σπανίζουν στη Γη ή απουσιάζουν τελείως, παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των αμινοξέων, των μεγάλων μορίων του DNA και του RNA, πάνω στα οποία στηρίχτηκε η εκκίνηση της γήινης βιοχημείας.

Οι επιστήμονες βεβαιώθηκαν ότι αυτές οι ζωτικής σημασίας νουκλεϊνικές βάσεις δεν υπήρχαν στο έδαφος και στον πάγο, στις περιοχές όπου έπεσαν οι μετεωρίτες, έτσι οι τελευταίοι αποκλείεται να «μολύνθηκαν» εκ των υστέρων από το περιβάλλον του πλανήτη μας.

«Η ανακάλυψη συστατικών νουκλεϊνικών βάσεων που τυπικά δεν ανευρίσκονται στη βιοχημεία της Γης, αποτελεί ισχυρή ένδειξη για την εξωγήινη προέλευση (της ζωής). Αυτό μας δείχνει ότι οι μετεωρίτες ίσως έχουν υπάρξει μοριακά εργαλεία που παρείχαν τα ουσιώδη δομικά συστατικά για τη ζωή στη Γη», δήλωσε ο ερευνητής Τζιμ Κλιβς.

Προηγούμενες μελέτες είχαν δείξει ότι μερικοί μετεωρίτες περιέχουν νουκλεϊνικές βάσεις, όμως μέχρι τώρα δεν ήταν βέβαιο αν αυτές προέρχονταν από «μόλυνση» κατά την πρόσκρουση στη Γη. #-o #-o #-o

09-08-11_401649_1.jpg.d6102ad7295d4786add46130c0208c44.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 μήνες αργότερα...

Bρέθηκαν σύνθετα οργανικά μόρια γύρω από νεαρά άστρα. :cheesy:

Αστρονόμοι έχουν βρει ότι σύνθετες οργανικές ενώσεις – που εθεωρούντο μέχρι σήμερα ότι προκύπτουν μόνο από ζωντανούς οργανισμούς – μπορεί να έχουν ζυμωθεί σε χημικά εργοστάσια γύρω από νεαρά άστρα, όταν αυτά πέρασαν από ένα στάδιο έκρηξης, οπότε η σκόνη πετάχτηκε έξω στο σύμπαν σαν αστρόσκονη.

Οι Sun Kwok και Yong Zhang του Πανεπιστημίου του Χονγκ Κονγκ ανακάλυψαν ότι μια οργανική ουσία, που βρίσκεται συχνά σε όλο το σύμπαν, έχει μια πολύ περίπλοκη δομή. Έχει δύο αρωματικούς υδρογονάνθρακες (σαν δακτύλιους) καθώς και αλειφατικούς υδρογονάνθρακες (αλυσιδωτές), που συνδέουν το υδρογόνο και τον άνθρακα.

Τα πολύπλοκα σχήματα μοιάζουν με τις δομές του άνθρακα και τις ενώσεις του πετρελαίου – και τα δύο είναι απομεινάρια της αρχαίας ζωής εδώ στη Γη. Ως εκ τούτου, αυτό το είδος της οργανικής ύλης θεωρούνταν αποκλειστικά ότι φτιάχνεται με τη ζωή – αλλά αυτή η ανακάλυψη υποστηρίζει το αντίθετο.

Οι Kwok και Zhang εξέτασαν άγνωστα χαρακτηριστικά σε υπέρυθρες εκπομπές μιας μυστήριας ύλης που διαπερνά τα αστέρια, το διαστρικό χώρο και τους γαλαξίες. Αυτή η ύλη συνήθως πιστεύεται ότι είναι πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες (PAH) – απλές ενώσεις του υδρογόνου και του άνθρακα.

Όμως, μετά από διεξοδική διερεύνηση των υπέρυθρων εκπομπών του υλικού αυτού με το υπέρυθρο διαστημικό παρατηρητήριο Spitzer, η ομάδα βρήκε ότι οι ενώσεις αυτές να είναι πολύ πιο περίπλοκες ως προς τη δομή τους. Το αστρονομικό φάσμα έχει χαρακτηριστικά που απλά δεν μπορεί να εξηγηθεί από τις PAH (πολυκυκλικοί αρωματικοί υδρογονάνθρακες).

Η ομάδα πιστεύει αντίθετα ότι τα αστέρια είναι σε θέση να κάνουν συναρμολόγηση στοιχείων με πολύπλοκα σχήματα. Με την ανάλυση των φασμάτων της σκόνης των άστρων, που σχηματίστηκε όταν έγινε μια τεράστια έκρηξη σε αυτά (έκρηξη Nova), βρίσκουν ότι τα αστέρια κατασκευάζουν αυτές τις ενώσεις σε πολύ σύντομο χρόνο για κοσμικές κλίμακες – μέσα σε λίγες εβδομάδες.

Η ομάδα δηλώνει ότι η δομή των ενώσεων είναι παρόμοια με εκείνη των οργανικών υλικών που μερικές φορές βρέθηκαν στους μετεωρίτες – "ως εάν το ηλιακό σύστημα να είχε κληρονομήσει αυτά τα οργανικά υλικά από διαστρικές πηγές".

Αν λοιπόν αυτές οι οργανικές ενώσεις, οι παραδιδόμενες από το διάστημα στο ηλιακό μας σύστημα, έπαιξαν κάποιο ρόλο στην ανάπτυξη της ζωής πάνω στη Γη, παραμένει ένα ανοιχτό ερώτημα για τους αστροβιολόγους.

spectrumOrionNebula.jpg.a56e81c54ec6f7b5ec4971f59b90329b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 μήνες αργότερα...

Μεταφορείς της ζωής οι κομήτες. :cheesy:

Μια από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες για την εμφάνιση της ζωής στη Γη είναι ότι τα δομικά υλικά για τη δημιουργία της ζωής έφθασαν εδώ από το Διάστημα μέσω των κομητών που έπεφταν μαζικά στον πλανήτη μας την πρώτη περίοδο της ύπαρξης του.

Μια νέα έρευνα που πραγματοποίησε διεθνής ομάδα ερευνητών ενισχύει αυτή τη θεωρία αφού δείχνει ότι διάφορα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη της ζωής, όπως τα αμινοξέα, υπήρχαν στους κομήτες και δεν καταστρέφονταν όταν εκείνοι συγκρούονταν με τον πλανήτη μας. Αντίθετα η πρόσκρουση δημιουργούσε τις προϋποθέσεις ώστε τα αμινοξέα να δραστηριοποιούνται με τρόπο τέτοιο ώστε να ξεκινά η παραγωγή της ζωής.

Εχει διαπιστωθεί από προηγούμενες έρευνες ότι οι κομήτες κουβαλάνε μαζί τους τα δομικά υλικά δημιουργίας ζωής (οργανικά χημικά στοιχεία και νερό) τα οποία έρχονταν στη Γη κάθε φορά που ένας κομήτης έπεφτε στον πλανήτη μας. Με δεδομένο ότι η ζωή έκανε την εμφάνιση της στη Γη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, όταν ο πλανήτης ήταν ακόμη υπό διαμόρφωση, παντελώς άγονος και γενικά με συνθήκες μη ευνοϊκές για την ανάπτυξη ζωής, παραμένει μυστήριο το πώς κατάφερε η ζωή να ξεπηδήσει σε αυτό το περιβάλλον και ποιοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να υπάρξει.

Τα πειράματα που έκαναν οι ερευνητές της NASA έδειξαν δύο πράγματα. Πρώτον, ότι μετά από μια πτώση κομήτη στην επιφάνεια της Γης τα αμινοξέα, που αποτελούν τα δομικά υλικά των πρωτεϊνών, καταφέρνουν να επιβιώνουν. Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι μια τόσο σφοδρή σύγκρουση όπως αυτή ενός μεγάλου κομήτη στην επιφάνεια της Γης παρήγαγε την απαραίτητη ενέργεια ώστε τα αμινοξέα να αρχίσουν να «δένονται» μεταξύ τους και να παράγουν πρωτεΐνες.

Οι πρωτεΐνες με τη σειρά τους παράγουν το υλικό που επιτρέπει σε όλους τους ζωντανούς οργανισμούς να υπάρχουν και να λειτουργούν. Ετσι, σύμφωνα με τους ερευνητές, όταν πριν από περίπου 3.8 δισ. έτη η Γη βομβαρδιζόταν από κομήτες και αστεροειδείς, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για να κάνει την εμφάνιση της η ζωή στον πλανήτη.

«Η έρευνα που κάναμε δείχνει ότι τα δομικά υλικά της ζωής έμειναν άθικτα τόσο από τις συγκρούσεις των κομητών με τη Γη όσο και στη συνέχεια από το εξαιρετικά βίαιο και αφιλόξενο περιβάλλον του πλανήτη μας εκείνη την εποχή. Οι κομήτες πράγματι μπορούν να θεωρηθούν ως τα ιδανικά πακέτα μεταφοράς των συστατικών της χημικής επανάστασης που οδήγησε στην εμφάνιση της ζωής. Μας αρέσει το σενάριο των κομητών ως μεταφορέων της ζωής επειδή περιέχουν όλα τα δομικά υλικά της, δηλαδή αμινοξέα, νερό και ενέργεια» ανέφερε στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ενωσης Χημείας η καθηγήτρια Τζένιφερ Μπλανκ, επικεφαλής της ομάδας ερευνητών από τις ΗΠΑ που αποτελούνταν από επιστήμονες της NASA.

F64CDE5BAEFD3778B2D005A33A679DE2.jpg.a0b5b29814323462c6ea78a7cc78d4a3.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 μήνες αργότερα...

Άγνωστο ορυκτό σε μετεωρίτη «ήταν από τα πρώτα στερεά υλικά στο Ηλιακό Σύστημα» :cheesy:

Ένα σύνθετο ορυκτό που περίμενε 50 χρόνια μέχρι να ανακαλυφθεί στο εσωτερικό ενός μετεωρίτη αναγνωρίστηκε επίσημα από ερευνητές στις ΗΠΑ, οι οποίοι εκτιμούν ότι πρόκειται για ένα από τα πρώτα στερεά υλικά που εμφανίστηκαν στο Ηλιακό Σύστημα πριν από 4,5 δισ. χρόνια.

Ο «πανγκουίτης» (panguite) εντοπίστηκε με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο μέσα στον μετεωρίτη του Αγιέντε, ο οποίος έπεσε το 1969 κοντά στο χωριό Πουεμπλίτο ντε Αγιέντε της πολιτείας Τσιουάουα του Μεξικό. Ανήκει στη σπάνια κατηγορία των χονδριτικών μετεωριτών, οι οποίοι αποτελούνται από αρχέγονα πετρώματα, σε αντίθεση με την πλειονότητα των μετεωριτών που περιέχουν κυρίως σίδηρο και άλλα μέταλλα.

Από το 2007 έως σήμερα, η ομάδα του Δρ Τσι Μα στο Caltech (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια) έχει ανακαλύψει στον μετεωρίτη του Αγιέντε εννέα νέα ορυκτά, από τα οποία το τελευταίο είναι ο πανγκουίτης, ο οποίος εντοπίστηκε με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο.

To όνομα του νέου υλικού προέρχεται από τον Παν Γκου, έναν τριχωτό γίγαντα της κινεζικής μυθολογίας, ο οποίος χώρισε με το τσεκούρι του το γιν από το γιανγκ και δημιούργησε έτσι τη γη και τον ουρανό.

Ο πανγκουίτης είναι πράγματι ένα αρχέγονο υλικό που σχηματίστηκε πριν από τη Γη και τους υπόλοιπους πλανήτες -κάτι που μπορεί να βοηθήσει τους πλανητολόγους να κατανοήσουν τις πρώτες φάσεις σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος, όταν ένας δίσκος αερίου και σκόνης άρχισε να συμπυκνώνεται γύρω από τον νεογέννητο Ήλιο.

Ο πανγκουίτης έχει μοριακό τύπο (Ti4+,Sc,Al,Mg,Zr,Ca)1.8O3. Περιέχει οικεία στοιχεία όπως το οξυγόνο, το ασβέστιο και το αλουμίνιο, καθώς και σπάνια, εξωτικά στοιχεία όπως το ζιρκόνιο και το σκάνδιο. Ειδικά το ζιρκόνιο έχει μεγάλη σημασία για τους επιστήμονες, καθώς δίνει πληροφορίες για τη διάρκεια σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος.

Το νέο ορυκτό αναγνωρίστηκε επίσημα από την Επιτροπή Νέων Ορυκτών, Ονοματολογίας και Ταξινόμησης της Διεθνούς Ένωσης Ορυκτολογίας.

Η ανακάλυψή του παρουσιάζεται στην επιθεώρηση American Mineralogist.

http://ammin.geoscienceworld.org/content/97/7/1219.full?ijkey=G2n1UMXmu7r4.&keytype=ref&siteid=gsammin

B4479745E2B57B165EE41C901D79B3A2.jpg.3c96abc16008ece05e0056dc16a0f755.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 έτη αργότερα...

Διάκριση για Έλληνα γεωλόγο - Σε αποστολή της NASA στην Ανταρκτική για μετεωρίτες. :cheesy:

Ένας Έλληνας γεωλόγος επιλέχθηκε για να συμμετάσχει σε αποστολή στην Ανταρκτική, την οποία χρηματοδοτεί η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA), προκειμένου να ψάξει για μετεωρίτες.

Πρόκειται για τον δρα Ιωάννη Μπαζιώτη, επίκουρο καθηγητή Ορυκτολογίας-Πετρολογίας στο Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Τμήματος Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο Έλληνας ερευνητής ασχολείται ενεργά με την επιστήμη των μετεωριτών και την κοσμοχημεία. Το ερευνητικό του έργο για τους μετεωρίτες, κυρίως από τον πλανήτη 'Αρη, έχει δημοσιευθεί σε διάφορα διεθνή επιστημονικά περιοδικά.

Τώρα, έγινε αποδεκτός στην «Αποστολή Αναζήτησης Μετεωριτών στην Ανταρκτική» (Antarctic Search for Meteorites -ANSMET), η οποία έχει ανακαλύψει περισσότερα από 21.000 δείγματα μετεωριτών σε μία περίοδο 41 ετών (1976-2016).

Είναι η πρώτη φορά που ένας Έλληνας επιστήμονας θα συμμετάσχει στην εν λόγω αποστολή, στην οποία μόνο τέσσερις επιστήμονες γίνονται δεκτοί κάθε χρόνο, επιλεγόμενοι ανάμεσα σε 100-150 υποψήφιους που κάνουν αιτήσεις.

Από το 2013 ο επίμονος κ.Μπαζιώτης έκανε κάθε χρόνο αίτηση συμμετοχής και τελικά με την πέμπτη φορά έγινε δεκτός. Όπως είπε, «αποτελεί ένα όνειρο ζωής για μένα και ήθελα να το κυνηγήσω μέχρι τέλους». Επεσήμανε επίσης ότι «όπως σημειώνει και στο επίσημο γράμμα του ο επιστημονικός υπεύθυνος του ANSMET, το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο και η Ελλάδα μόνο κέρδος θα έχουν, καθώς θα ακουστούν στο υψηλότερο επίπεδο διεθνώς».

Μένει τώρα να περάσει με επιτυχία και τις ιατρικές εξετάσεις, ώστε να μπορέσει να ταξιδέψει στην Ανταρκτική.

Η διάρκεια της αποστολής είναι από το τέλος Νοεμβρίου 2017 έως το τέλος Ιανουαρίου 2018.

http://www.pronews.gr/portal/20170511/genika/epistimes/27120/diakrisi-gia-ellina-geologo-se-apostoli-tis-nasa-stin-antarktiki-gia

oreibatis.jpg.5c08d66e3f480e5f20e8c05a767474aa.jpg

1526999850_769769.jpg.1be4123666a1cc7cf65cbdec8a8e1502.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Συνέντευξη του ορυκτολόγου- πετρολόγου Ι. Μπαζιώτη για τη συμμετοχή του σε αποστολή της NASA στην Ανταρκτική. :cheesy:

Στην παγωμένη Ανταρκτική, υπό αντίξοες συνθήκες, θα περιπλανιέται σε περίπου ένα εξάμηνο, τόσο με μηχανοκίνητο έλκηθρο (σνόουμομπιλ) όσο και με τα πόδια, ο Έλληνας ορυκτολόγος- πετρολόγος Ιωάννης Μπαζιώτης, ο οποίος επιλέχθηκε να συμμετάσχει στη μοναδική οργανωμένη αποστολή της NASA για την επιστροφή μετεωριτών από την αφιλόξενη ήπειρο.

Είναι ο πρώτος Έλληνας γεωλόγος που θα κάνει κάτι τέτοιο και, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, όχι μόνο ελπίζει να ανακαλύψει κάποιον μετεωρίτη, αλλά επίσης να προβάλει όσο μπορεί την Ελλάδα μέσα από τη συμμετοχή του στην Αποστολή.

Ο επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο ένας από τους δύο μόνο επιστήμονες στη χώρα μας που ασχολείται συστηματικά με την επιστήμη των μετεωριτών, μόλις έγινε αποδεκτός στην «Αποστολή Αναζήτησης Μετεωριτών στην Ανταρκτική» (Antarctic Search for Meteorites -ANSMET). Αφού περάσει με επιτυχία και τις ιατρικές εξετάσεις, θα ταξιδέψει στην Ανταρκτική από το τέλος Νοεμβρίου 2017 έως το τέλος Ιανουαρίου 2018.

Όπως ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, όραμά του είναι να δημιουργηθεί μια Πλανητική Εταιρεία στην Ελλάδα και να προωθηθεί η εγχώρια επιστημονική έρευνα για τους μετεωρίτες. Σε αυτό το πλαίσιο, κάνει προσπάθειες να φέρει για πρώτη φορά στη χώρα μας έναν από αυτούς, τον διάσημο μετεωρίτη SERES που βρίσκεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης, προκειμένου να εκτεθεί το 2018 δημοσίως για λίγες μέρες.

Στο εργαστήριο του κ. Μπαζιώτη πριν ένα μήνα εγκαταστάθηκε -με βοήθεια από το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος- ένα βασικό όργανο για τη μελέτη των μετεωριτών, ένας ηλεκτρονικός μικραναλυτής, που είναι το μόνο του είδους του στην Ελλάδα. Στόχος του έλληνα ορυκτολόγου-πετρολόγου, όπως λέει, είναι η ανάπτυξη ανταγωνιστικής έρευνας σε διεθνές επίπεδο και, στο πλαίσιο αυτό, προσδοκά ότι το προωθούμενο Ελληνικό Κέντρο Διαστημικών Εφαρμογών θα συμπεριλάβει, εκτός από την εφαρμοσμένη έρευνα, και την ενίσχυση της βασικής έρευνας, όπως την μελέτη των μετεωριτών.

Όσον αφορά τη σχεδιαζόμενη διεθνώς εξορυκτική-μεταλλευτική δραστηριότητα στο διάστημα, π.χ. στη Σελήνη ή σε αστεροειδείς, εκτιμά ότι «ρεαλιστικά μιλώντας, θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον μέχρι το 2030 για να υπάρξει πιθανώς μία τέτοια προσπάθεια». Ενώ υπογραμμίζει ότι «τα οφέλη μπορεί να είναι τεράστια, καθώς υπάρχουν αστεροειδείς που είναι πλούσιοι σε πολύτιμα μέταλλα, σε περιεκτικότητες που ξεπερνούν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της Γης».

Ο Ι. Μπαζιώτης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980, αποφοίτησε από το Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2002, πήρε το διδακτορικό του από τη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων και Μεταλλουργών του ΕΜΠ το 2008 και από το 2014 διδάσκει στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ακολουθεί η συνέντευξη:

ΕΡ: Τι θα κάνετε στην Ανταρκτική και τι περιμένετε να βρείτε εκεί; Θα τριγυρνάτε στους πάγους σε αναζήτηση μετεωριτών;

ΑΠ: Η αποστολή ANSMET (Antarctic Search for Meteorites) είναι η μόνο οργανωμένη Αποστολή της NASA για επιστροφή μετεωριτών από την αφιλόξενη «έρημο» της Ανταρκτικής. Αναμένουμε, λοιπόν, να βρούμε πετρώματα -μετεωρίτες- που θα μας δώσουν απαντήσεις για τον σχηματισμό πλανητών όπως ο Άρης, δορυφόρων όπως η Σελήνη, άλλων αστεροειδών και γενικότερα για την αποκρυπτογράφηση της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος.

Η περιπλάνηση στα παγωμένα πεδία της Ανταρκτικής θα γίνει με τη χρήση snowmobile και φυσικά με πεζοπορία. Ο εντοπισμός των μετεωριτών είναι δύσκολη υπόθεση, καθώς η πλειονότητα των πετρωμάτων στην Ανταρκτική είναι γήινης προέλευσης. Απαιτείται ιδιαίτερη εκπαίδευση και εξοικείωση με τα χαρακτηριστικά αναγνώρισης ενός μετεωρίτη, τη στιγμή κατά την οποία θα μετακινούμαστε γρήγορα με τα snowmobiles πάνω στον πάγο. Η εκπαίδευσή μας θα πραγματοποιηθεί στο Κλίβελαντ το τελευταίο τριήμερο του Οκτώβρη.

ΕΡ: Γιατί η NASA χρηματοδοτεί τέτοιες αποστολές και τι προσδοκά να προκύψει από αυτές;

ΑΠ: Η NASA χρηματοδοτεί, από κοινού με το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών της Αμερικής, την αποστολή αυτή από το 1976. Σε σύνολο 56.000 μετεωριτών που έχουν βρεθεί στη Γη, οι περίπου 22.000 προέρχονται από την Ανταρκτική.

Ποιο είναι όμως το όφελος; Φανταστείτε ότι για να μεταφερθεί ένα κιλό υλικού στο διάστημα, το κόστος μπορεί να αγγίξει και τα 20.000 δολάρια. Αν, λοιπόν, σχεδιαζόταν μία αποστολή επιστροφής πετρωμάτων από ένα άλλο ουράνιο σώμα όπως ο Άρης ή η Σελήνη, το κόστος θα ήταν εξωπραγματικό, αν συγκριθεί με τα χρήματα που δαπανώνται στην αποστολή ANSMET, που έχει επιστρέψει ένα τόσο μεγάλο αριθμό «εξωγήινων» πετρωμάτων.

Επομένως, μόνο όφελος μπορεί να έχει η NASA και η επιστημονική κοινότητα από αυτή την Αποστολή, αφού με σχεδόν μηδενικό κόστος δίνεται η δυνατότητα μελέτης των βασικών δομικών λίθων που συνθέτουν το ηλιακό μας σύστημα και των διεργασιών που απαιτούνται για τη δημιουργία και εξέλιξή του.

ΕΡ: Πόσο δύσκολες θα είναι οι καθημερινές συνθήκες διαβίωσης και έρευνας στην Ανταρκτική; Πώς θα φθάσετε εκεί, πού θα μένετε και με ποιούς θα συνεργάζεσθε;

ΑΠ: Οι συνθήκες διαβίωσης δεν είναι εύκολες. Η μέση θερμοκρασία στη διάρκεια του «καλοκαιριού» της Ανταρκτικής -μη ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στο Νότιο Ημισφαίριο- είναι -18 έως -28 βαθμοί Κελσίου. Παράλληλα, οι αρκετά ισχυροί καταβατικοί άνεμοι, που μπορούν να ξεπεράσουν μερικές φορές τη ταχύτητα των 100 χλμ/ώρα, δυσχεραίνουν αρκετά το περιβάλλον και τις συνθήκες παραμονής.

Η μετάβαση στην περιοχή αποτελεί από μόνη της μία όμορφη Οδύσσεια. Θα πρέπει να φθάσω στο Λος Άντζελες μέσω κάποιας ευρωπαϊκής χώρας και ακολούθως θα πετάξουμε διαδοχικά στην Αυστραλία, στη Νέα Ζηλανδία και τελικά στη βάση McMurdo στην Ανταρκτική. Η μετάβαση στην Ανταρκτική θα γίνει με αεροπλάνα του αμερικανικού στρατού. Από τη βάση McMurdo, θα μεταβούμε στη βάση Shackleton με άλλο στρατιωτικό αεροπλάνο.

Εκεί, προβλέπεται να χωριστούν τα συνολικά οκτώ μέλη της ατόμων αποστολής σε δύο ομάδες των τεσσάρων. Η ομάδα Α θα μεταβεί στα βουνά Cecily/Raymond, όπου θα παραμείνει για περίπου έξι εβδομάδες. Ενώ η ομάδα Β θα κινηθεί νότια της Shackleton και θα επισκεφθεί τρεις διαφορετικές θέσεις παραμένοντας δύο εβδομάδες στην κάθε θέση.

Θα μείνουμε σε σκηνές τύπου Σκοτ των δύο ατόμων με διπλά μονωμένα τοιχώματα και φυσικά θα κοιμόμαστε σε υπνόσακο. Τα υπόλοιπα μέλη της Αποστολής δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά, ωστόσο πάντα επιλέγονται επιστήμονες που ασχολούνται ενεργά με την Πλανητολογία και τους μετεωρίτες.

ΕΡ: Έχετε κάποιες ιδέες για το πώς θα μπορούσε να προβληθεί η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της συμμετοχής σας στην αποστολή και μετά την ολοκλήρωσή της;

ΑΠ: Καταρχάς, το γεγονός συμμετοχής στο πρόγραμμα ANSMET είναι τεράστια προβολή για την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της Αποστολής νομίζω ότι η καλύτερη προβολή της Ελλάδος θα είναι μέσω της σκληρής δουλειάς και του ζήλου που θα δείξω στο πεδίο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω σκεφθεί ακόμα τι θα μπορούσε να γίνει, ενόσω είμαστε στο πεδίο. Ακόμα είναι νωρίς, αφού απομένουν περίπου έξι μήνες για την Αποστολή. Υπάρχει αρκετός χρόνος να το σκεφθώ. Να είστε πάντως σίγουροι ότι θα κάνω το καλύτερο για την Ελλάδα.

Μετά την ολοκλήρωση της Αποστολής, θα μεταβούμε στο Χιούστον του Τέξας τον Μάρτιο του 2018 για να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματά της. Εκεί θα ακουστεί η Ελλάδα στο μέγιστο βαθμό. Επίσης, θα προσπαθήσω να κινητοποιήσω ανθρώπους και φορείς για τη δημιουργία μιας Πλανητικής Εταιρείας (Planetary Society) στην Ελλάδα. Έχω ακόμη τη σκέψη -και τη θετική γνώμη από τον διευθυντή του Ινστιτούτου SSERVI (Solar System Exploration Research Virtual Institute) της NASA- το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών να αναπτύξει συνεργασία ως affiliated partner.

Θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι στο Εργαστήριό μας στο Γεωπονικό, μόλις πριν ένα μήνα, εγκαταστάθηκε ένα βασικό όργανο για τη μελέτη των μετεωριτών. Ονομάζεται ηλεκτρονικός μικραναλυτής και είναι το μόνο του είδους του στην Ελλάδα. Ευτυχώς το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος μάς βοήθησε σε αυτή την προσπάθεια και το ευχαριστώ ιδιαίτερα. Το όραμά μου είναι η συνέχιση ανάπτυξης του εργαστηρίου μας, μέχρις ότου γίνει ανταγωνιστικό σε διεθνές επίπεδο.

ΕΡ: Υπάρχει εγχώρια έρευνα για τους μετεωρίτες στην Ελλάδα και πώς θα μπορούσε να τονωθεί το σχετικό ενδιαφέρον;

ΑΠ: Φυσικά υπάρχει, αλλά ακόμη η Επιστήμη αυτή δεν αντιπροσωπεύεται από κάποια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, που να αποτελέσει κοινότητα. Με βάση τις γνώσεις μου, είμαστε μόνο δύο επιστήμονες που μελετούμε μετεωρίτες. Το δικό μου επιστημονικό ενδιαφέρον εστιάζει στη μελέτη της διερεύνησης των συνθηκών κατά τη σύγκρουση αστεροειδών στο διάστημα, της πετρολογικής-γεωχημικής εξέλιξης πλανητών όπως ο Άρης, καθώς και στην ανακάλυψη περιοχών στη Γη που έχουν παρόμοιες ορυκτολογικές-πετρολογικές ιδιότητες με τον πλανήτη Άρη όπως η Σαντορίνη.

Διατηρώ εξαιρετική συνεργασία με το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης, που διαθέτει μία από τις μεγαλύτερες συλλογές μετεωριτών στον κόσμο. Ήδη στο πρόσφατο συνέδριο της NASA φέτος τον Μάρτιο, ανακοινώσαμε την ύπαρξη κάποιων πολύ σημαντικών ορυκτών -που όμοια τους μπορούμε να βρούμε μόνο σε βάθη 600 χιλιομέτρων στο εσωτερικό της Γης- από τον μετεωρίτη Chateau-Renard, τον οποίο έχω δανειστεί από το Μουσείο της Βιέννης.

Μελετώ τα τελευταία χρόνια τον μετεωρίτη SERES, τον μόνο επιβεβαιωμένο μετεωρίτη-υπόλειμμα των πρώτων σταδίων δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος. Προσδοκώ να δημοσιεύσω τα αποτελέσματα της έρευνας μέσα στο ερχόμενο έτος, αλλά επιπλέον να ζητήσω από το Μουσείο της Βιέννης, όπου βρίσκεται ο μετεωρίτης, να τον δανειστούμε για μία-δύο μέρες, ώστε να εκτεθεί στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 2018. Τότε συμπληρώνονται 200 χρόνια από την πτώση του. Έχω ξεκινήσει αυτή τη προσπάθεια και ελπίζω να έχει θετική κατάληξη.

ΕΡ: Πώς αξιολογείτε την προωθούμενη υλοποίηση του Ελληνικού Κέντρου Διαστημικών Εφαρμογών; Θα μπορούσε να βοηθήσει στην έρευνά σας;

ΑΠ: Πραγματικά είναι μία εξαιρετικά θετική προσπάθεια από την Ελληνική Πολιτεία. Αν το πιστέψουν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς, δουλέψουν σκληρά και ομαδικά και με μοναδικό όραμα την υλοποίηση αυτού του Κέντρου, τότε θα πετύχει. Ελπίζω να υπάρξει μέριμνα για την προσθήκη και της βασικής έρευνας στο Κέντρο αυτό, μέσω της μελέτης των μετεωριτών. Στο αρχικό πλάνο δεν υπήρχε. Προσπάθησα να κάνω μία μικρή παρέμβαση, αλλά δεν γνωρίζω τα αποτελέσματα.

ΕΡ: Σταδιακά αυξάνει διεθνώς το ενδιαφέρον για την αξιοποίηση των ορυκτών πόρων του διαστήματος: στη Σελήνη, σε αστεροειδείς και ίσως ακόμη πιο μακριά. Πότε εκτιμάτε ότι θα μπορούσε ρεαλιστικά να ξεκινήσει κάτι τέτοιο και πώς αξιολογείτε το ισοζύγιο ωφελειών-κινδύνων από μια τέτοια εξορυκτική-μεταλλευτική δραστηριότητα;

ΑΠ: Αυτή είναι μία πραγματικά δύσκολη ερώτηση. Δεν είμαστε κοντά στην εξόρυξη, αλλά είμαστε κοντά σε διάφορες τεχνολογίες που μπορούν να δοκιμαστούν προς αυτή τη κατεύθυνση. Ρεαλιστικά μιλώντας, θα πρέπει να περιμένουμε τουλάχιστον μέχρι το 2030 για να υπάρξει πιθανώς μία τέτοια προσπάθεια.

Τα οφέλη μπορεί να είναι τεράστια, καθώς η εξόρυξη από συγκεκριμένους αστεροειδείς για συγκεκριμένα μέταλλα μπορεί να αποφέρει αρκετά εκατομμύρια δολάρια. Υπάρχουν αστεροειδείς που είναι πλούσιοι σε πολύτιμα μέταλλα, σε περιεκτικότητες που ξεπερνούν τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της Γης. Οπότε, από αυτή και μόνο τη σκοπιά, μόνο όφελος μπορεί να έχει η Κοινότητα στη Γη.

http://www.amna.gr/article/155863/Sunenteuxi-tou-Ellina-oruktologou--petrologouIoanni-Mpazioti-gia-ti-summetochi-tou-se-apostoli-tis-NASA-stin-Antarktiki

13-936308.jpg.87d36744c518e1df6b640991ac54cbda.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 2 εβδομάδες αργότερα...

Πεντε μετεωρίτες που έπεσαν και φώτισαν τον ουρανό. :cheesy:

Ακούμε συνέχεια ότι πέφτουν μετεωρίτες στη γη, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε δει ποτέ κάτι τέτοιο με τα μάτια μας σε κοντινή απόσταση.

Όταν πέφτει ένας μετεωρίτης και μπαίνει στην ατμόσφαιρα, θερμαίνεται από την τριβή και παίρνει φωτιά, αφήνοντας πίσω του μια γραμμή φωτός και γι’ αυτό το ονομάζουμε «πεφταστέρι».

Φαντάσου λοιπόν πως θα ήταν αν έβλεπες αυτό το μοναδικό θέαμα live και μάλιστα σε τέτοια απόσταση που θα ένιωθες ότι πλησιάζει πολύ κοντά σου. Ίσως να είναι και λίγο τρομακτικό αυτό, αλλά κάποιοι άνθρωποι το έχουν βιώσει.

Στο βίντεο που θα δεις στην συνέχεια υπάρχουν 5 τέτοιες περιπτώσεις όπου οδηγοί αυτοκινήτων σταμάτησαν για να μαγνητοσκοπήσουν αυτό το ξεχωριστό φυσικό φαινόμενο!

https://www.youtube.com/watch?time_continue=85&v=Da2tVZSVM4I

http://www.pronews.gr/portal/20170530/genika/diastima/49/5-meteorites-poy-epesan-kai-fotisan-ton-oyrano-vinteo

.jpg.6809a77d57a5ae9023530e52effa81d4.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Πως διακρίνουμε έναν μετεωρίτη από μια κοινή πέτρα. :cheesy:

Δείγματα μετεωριτών από όλη την Ελλάδα προσπαθεί να συγκεντρώσει ο έλληνας γεωεπιστήμονας, ο οποίος επιλέχθηκε να συμμετάσχει φέτος το χειμώνα σε αποστολή της NASA για την αναζήτηση μετεωριτών στην Ανταρκτική.

Ο Γιάννης Μπαζιώτης, επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας-Πετρολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο οποίος ειδικεύεται στην Πλανητική Επιστήμη και ειδικότερα στους μετεωρίτες, πήρε την πρωτοβουλία να ξεκινήσει μια συστηματική αναζήτηση στη χώρα μας, καλώντας όποιον έχει σχετικές πληροφορίες για μετεωρίτες στην Ελλάδα, να τον ενημερώσει.

Όπως δήλωσε στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, «αυτό το γεγονός θα ήταν πραγματικά σημαντικό για την επιστήμη των μετεωριτών στη χώρα μας. Σίγουρα, αν συλλεχθεί ένας ελάχιστος αριθμός δειγμάτων μετεωριτών, θα μπορέσει να προσελκύσει φοιτητές από την Ελλάδα, καθώς επίσης -και ανάλογα με τη σημαντικότητα του δείγματος- διακεκριμένους επιστήμονες από το εξωτερικό».

Ο ίδιος παραθέτει ορισμένα βασικά στοιχεία αναγνώρισης ενός μετεωρίτη και διάκρισής του από άλλες κοινές πέτρες:

– Το εξωτερικό του μετεωρίτη χαρακτηρίζεται από τετηγμένο φλοιό (fusion crust), ένα συνήθως μαύρο περίβλημα γύρω από το πέτρωμα, που δημιουργείται από την ανάπτυξη πολύ υψηλών θερμοκρασιών κατά το ταχύτατο πέρασμα του μετεώρου από την ατμόσφαιρα της Γης.

– Πολλοί μετεωρίτες περιέχουν μέταλλα, οπότε σε μία σπασμένη επιφάνεια του μετεωρίτη θα πρέπει κάποιος να μπορεί να αναγνωρίσει τα μεταλλικά ορυκτά.

– Αν πρόκειται για μετεωρίτη πλούσιο σε μέταλλα, τότε θα είναι αρκετά βαρύς.

– Κατά ένα μεγάλο ποσοστό θα πρέπει να έλκεται από ένα κοινό μαγνήτη λόγω της παρουσίας μετάλλου σιδήρου-νικελίου.

– Δεν θα πρέπει να αφήνει μαυρίλα στα χέρια, ωστόσο είναι πιθανή η κόκκινη γραμμή σκόνης (τη διαπιστώνουμε κατά τη σύρση του δείγματος σε μία πλάκα πορσελάνης), αν έχει οξειδωθεί το εξωτερικό τμήμα του μετεωρίτη.

– Στον μετεωρίτη το εξωτερικό τμήμα του περιέχει κάποιες μικρές κοιλότητες (όχι οπές), οι οποίες μοιάζουν με καμπυλωτές επιφάνειες σαν μικροί κρατήρες, εξαιτίας της τήξης του εξωτερικού του κατά το πέρασμα από την ατμόσφαιρα της Γης. Πολλές φορές αυτές οι κοιλότητες μοιάζουν με δακτυλικά αποτυπώματα.

– Δεν υπάρχουν πόροι (τρύπες) σε ένα μετεωρίτη.

– Είναι πολύ πιθανή η ύπαρξη χόνδρων στο εσωτερικό του (αν είναι σπασμένο το δείγμα και είναι δυνατή πρόσβαση στο εσωτερικό του πετρώματος), οι οποίοι έχουν κυκλικό συνήθως σχήμα και μπορεί να είναι ορατοί με γυμνό μάτι.

Μόνο μία επιβεβαιωμένη πτώση μετεωρίτη στον ελληνικό χώρο

Σύμφωνα με τον κ. Μπαζιώτης, «το ιστορικό των μετεωριτών στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά πτωχό. Υπάρχει μόνο μία επιβεβαιωμένη πτώση μετεωρίτη τον Ιούνιο του 1818 και ένα αντίστοιχο δείγμα από την Ελλάδα που βρέθηκε στην περιοχή των Σερρών, ο λεγόμενος μετεωρίτης SERES. Υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορικές πληροφορίες για την ύπαρξη μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει αντίστοιχο δείγμα για να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Αυτά τα δείγματα χαρακτηρίζονται ως «αμφίβολοι» μετεωρίτες και υπάρχουν πέντε καταγραφές, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η περιοχή της Λάρισας (1706), η Θράκη (452), οι Δελφοί και η Κασσάνδρα Χαλκιδικής».

Σύμφωνα με τον κ. Μπαζιώτη, σήμερα μόνο ο μετεωρίτης SERES, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία των χονδριτών, υπάρχει επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute).

Αυτή τη στιγμή, λέει ο Έλληνας ορυκτολόγος-πετρολόγος, αναφερόμενος στον μετεωρίτη SERES, «περίπου συνολικά 6,5 κιλά βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης και το κύριο δείγμα ανέρχεται σε 4 κιλά και 649 γραμμάρια. Μελετώ αυτό το δείγμα, με αναμενόμενη δημοσίευση των αποτελεσμάτων εντός του 2018».

Ο κ. Μπαζιώτης θα προσπαθήσει επίσης να φέρει τον μετεωρίτη στην Ελλάδα και να οργανώσει μία ανοικτή εκδήλωση για το κοινό τον Ιούνιο του 2018, ακριβώς 200 χρόνια από την πτώση του στη βόρεια Ελλάδα.

Όπως αναφέρει, «ελπίζω να εξασφαλίσω χρηματοδότηση για την οργάνωση της εκδήλωσης. Η χρηματοδότηση είναι απαραίτητη για την κάλυψη των εξόδων ενοικίασης του χώρου που θα φιλοξενήσει το μετεωρίτη και του υπεύθυνου της συλλογής μετεωριτών του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Επιπρόσθετα, απαιτείται ειδικό κουτί τοποθέτησης του μετεωρίτη, το οποίο θα φέρει συναγερμό, ειδική κλειδαριά, σύστημα βιντεοσκόπησης και 24ωρη φύλαξη».

Στο κυνήγι και των μικρομετεωριτών στις ταράτσες!

Ακόμη ο ίδιος προωθεί τη συλλογή και τη μελέτη μικρομετεωριτών στην περιοχή των Αθηνών. Όπως εξηγεί, η Γη δέχεται 100 τόνους αστρικού υλικού τη μέρα, εκ των οποίων η ποσότητα των κόκκων που θα διασωθεί κατά το πέρασμά τους από την ατμόσφαιρα και θα φθάσει τελικά στη Γη, αγγίζει τους δέκα τόνους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και μικρομετεωρίτες, δηλαδή σώματα μικρότερα από ένα χιλιοστό, τα οποία συνήθως κυμαίνονται από 150 έως 300 μικρόμετρα (εκατομμυριοστά του μέτρου).

«Η πιθανότητα πτώσης μικρομετεωριτών», λέει ο κ.Μπαζιώτης, «εκτιμάται σε ένα έως δύο κόκκους ανά τετραγωνικό μέτρο ανά έτος. Μπορεί να ακούγεται πολύ μικρό το νούμερο αυτό, ωστόσο, η ταράτσα ενός σπιτιού 100 τετραγωνικών μέτρων, η οποία μπορεί να έχει να καθαριστεί πάνω από μια δεκαετία, πιθανώς να φιλοξενεί μερικούς κόκκους μικρομετεωριτών. Αν τελικά συλλεγούν μικρομετεωρίτες από διαφορετικές χώρες, τότε θα ανοίξει ένα νέο παράθυρο προς το Διάστημα. Παραφράζοντας τα λόγια του καθηγητή Genge του Imperial College, θα λέγαμε ότι το μικροσκόπιο θα μετατραπεί σε ‘τηλεσκόπιο’ για τον ορυκτολόγο που θα μελετήσει τέτοια εξωγήινα δείγματα».

Αν κάποιος στη χώρα μας έχει βρει ή πιστεύει ότι έχει βρει κάποιο μετεωρίτη, ο κ. Μπαζιώτης διαβεβαιώνει ότι θα μπορούσε να εξετάσει το δείγμα και να αποφανθεί κατά πόσο είναι μετεωρίτης ή όχι. Όπως λέει, «μόνο αν μελετηθεί το δείγμα, μπορούμε να εκτιμήσουμε αν πρόκειται για ένα κοινό ή σπάνιο μετεωρίτη».

Μαζί με την ομάδα φοιτητών που έχει σχηματίσει, δηλώνει πρόθυμος να εξετάσει τα δείγματα πιθανών μετεωριτών ή και μικρομετεωριτών, στην έδρα του στο Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Τμήματος Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιερά Οδός 75, Αθήνα).

https://physicsgg.me/2017/06/19/%cf%80%cf%89%cf%82-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%ba%cf%81%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%bc%ce%b5-%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b7-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%ce%bc%ce%b9/

cebcceb5cf84ceb5cf89cf81ceb9cf84ceb5cf82.jpg.68a66763b625a8ec1fb18966ed11abc8.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 3 εβδομάδες αργότερα...

Η NASA κατέγραψε τεράστια έκρηξη από πτώση μετεωρίτη στη Σελήνη. :cheesy:

Η σύγκρουση που κατέγραψε η ΝΑΣΑ ήταν τρομακτική αφού ο μετεωρίτης έπεσε στο φεγγάρι με ταχύτητα 56.000 μίλι / ώρα,επισημαίνοντας τον καταστροφικό κίνδυνο που αντιμετωπίζει η γη από παρόμοιους μετεωρίτες – προκλήθηκε από ένα διαστημικό βράχο που δεν ζύγιζε περισσότερο από 40 κιλά.

Παρά τις μικροσκοπικές αναλογίες του μετεωρίτη – περίπου το μέγεθος ενός μικρού ογκόλιθου και το βάρος ενός μέσου 10χρονου αγοριού – η ζημιά από την κρούση ήταν κολοσσιαία και η έκρηξη έλαμπε με τη φωτεινότητα ενός μεγέθους 4 αστέρων.

Ένα παρόμοιο κτύπημα εναντίον μιας πόλης στη γη, θα δημιουργούσε έναν κρατήρα 65 μίλια (20 μ.) Και θα δημιουργούσε μια καταστροφική ζώνη θανάτου ισοδύναμη με τον πυραύλο Tomahawk που θα χτυπήσει ακριβώς στο ίδιο σημείο.

Οι ειδικοί φοβούνται ότι ο αριθμός των θανάτων θα αναλογούσε σε χιλιάδες.

Σε αντίθεση με τη Σελήνη, η Γη έχει προστατευτική ατμόσφαιρα, που σημαίνει ότι τα περισσότερα θραύσματα καίγονται προτού μπορέσουν να προσκρούσουν.

Όμως, μερικοί μετεωρίτες περνούν μερικές φορές – πιο πρόσφατα στο Τσελιάμπινσκ της Ρωσίας όπου ένας αστεροειδής 20 μέτρων που ταξιδεύει στα 43.000 μίλια / ώρα ,παραβίασε την ατμόσφαιρα και εξερράγη με τη δύναμη 33 ατομικών πυραύλων Χιροσίμας.

http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/613266_i-nasa-kategrapse-terastia-ekrixi-apo-ptosi-meteoriti-sti-selini-vinteo

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 μήνες αργότερα...

Φοίνιξ Αριζόνα: Εντυπωσιακή πτώση μετεωρίτη καταγράφεται από κάμερες. :cheesy:

Ένας μετεωρίτης φώτισε τον νυκτερινό στο Φοίνιξ της Αριζόνα. Δείτε τα βίντεο.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=jmwdmvLIJ8w

http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/646399_foinix-arizona-entyposiaki-ptosi-meteoriti-katagrafetai-apo-kameres-vinteo

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Πως φαίνεται ένας μετεωρίτης από κοντά. :cheesy:

Τα διαστημικά ταξίδια, εκτός και αν υπάρξουν σοβαρές εξελίξεις στα επόμενα χρόνια, θα παραμείνουν απλησίαστα για την πλειονότητα των πολιτών, οπότε η μόνη μας επαφή με το σύμπαν και τους γαλαξίες θα είναι μέσω τηλεσκοπίων.

Κοιτώντας το νυκτερινό ουρανό, μια βροχή μετεωριτών είναι πραγματικά ένα μοναδικό γεγονός.

Όμως, το ακριβώς ίδιο συμβάν προκαλεί δέος αν βρίσκεσαι στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.

Ο Ιταλός Paulo Nespoli Πάολο Νεσπόλι κατάφερε να «συλλάβει» τη στιγμή που ένας μετεωρίτης αναφλέγεται καθώς εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της Γης.

Paolo Nespoli

@astro_paolo

And here a closer look! Make a wish... I already did 😉 // E qui visto da più vicino! Esprimete un desiderio... Io l'ho già fatto 😉 #VITAmission

10:10 PM - Nov 16, 2017

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500176061#ref=newsroombox

BB5CDBA97C690022C0B6EB7F0EF285E2.jpg.879f1fb7ce0cc3c798e225d090f82849.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Θεαματική βροχή διαττόντων αστέρων το βράδυ της Τετάρτης. :cheesy:

Μια από τις πιο θεαματικές βροχές διαττόντων αστέρων, των Διδυμίδων, θα κορυφωθεί το βράδυ της Τετάρτης 13 Δεκεμβρίου προς χαράματα της Πέμπτης 14 Δεκεμβρίου. Αν και προηγήθηκε η υπερ-πανσέληνος στις 3 Δεκεμβρίου, ο ουρανός θα είναι πια αρκετά σκοτεινός, επιτρέποντας την καλή παρατήρηση του φαινομένου.

Οι Διδυμίδες, που συνήθως διαρκούν από τις 7 έως τις 17 Δεκεμβρίου, παράγουν, μαζί με τις Περσείδες του Αυγούστου, τα εντυπωσιακότερα φαινόμενα διαττόντων μέσα στο έτος, εφόσον οι κατά τόπους καιρικές συνθήκες επιτρέπουν την παρατήρησή τους. Όμως, στην πλειονότητά τους οι έμπειροι παρατηρητές μετεώρων «ψηφίζουν» υπέρ των Διδυμίδων.

Οι Διδυμίδες αποκαλούνται από τους περισσότερους ο «βασιλιάς» των διαττόντων, καθώς μπορούν να «παράγουν» 60 έως 120 φωτεινότατα μετέωρα (πεφταστέρια) την ώρα, δηλαδή ένα έως δύο το λεπτό, σε διάφορα σημεία στον νυχτερινό ουρανό και όχι μόνο από μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τα συγκεκριμένα μετέωρα κινούνται σχετικά αργά στον ουρανό, σε σχέση με άλλες βροχές διαττόντων, με ταχύτητα περίπου 35 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο, πράγμα που τα καθιστά πιο θεαματικά (π.χ. τα μετέωρα των Περσείδων κινούνται με περίπου διπλάσια ταχύτητα).

Οι Διδυμίδες έκαναν την πρώτη εμφάνισή τους το 1862 και έχουν πάρει το όνομά τους από τον αστερισμό των Διδύμων, από όπου φαίνεται να προέρχονται. Αντίθετα με άλλες βροχές διαττόντων, η πηγή τους πιθανότατα δεν είναι η ουρά κάποιου κομήτη, αλλά ο μυστηριώδης αστεροειδής «3200 Φαέθων», που ανακαλύφθηκε το 1983 από τη NASA και θεωρείται πρώην κομήτης που έχασε την ουρά του.

Πρόκειται για ένα σκοτεινό βραχώδες αντικείμενο, πλάτους μόνο πέντε χιλιομέτρων περίπου, το οποίο δεν αφήνει στο πέρασμά του αρκετή σκόνη για να δικαιολογήσει με βεβαιότητα τη δημιουργία των διαττόντων. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι τα μετέωρα των Διδυμίδων μάλλον προέρχονται από μεγάλες ποσότητες υλικών που εκτινάχθηκαν από τον «3200 Φαέθωνα», όταν είχε πλησιάσει πολύ τον Ήλιο.

Ο «Φαέθων», μήκους περίπου πέντε χιλιομέτρων, ακολουθεί μια άκρως ελλειπτική τροχιά, η οποία κάθε σχεδόν ενάμιση χρόνο τον φέρνει πιο κοντά στον Ήλιο από κάθε άλλο γνωστό αστεροειδή. Το αποτέλεσμα είναι ότι, ανά τακτικά χρονικά διαστήματα, «καίγεται» από την ηλιακή ακτινοβολία, καθώς η επιφανειακή θερμοκρασία του φθάνει τους 700 βαθμούς Κελσίου. Έτσι, παράγει νέες εκροές σκόνης, τις Διδυμίδες, όταν τα μετέωρα αυτά εισέρχονται και καίγονται στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας.

Φέτος μάλιστα, από σύμπτωση, ο ίδιος ο «Φαέθων» θα περάσει την Πέμπτη πιο κοντά στη Γη από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, αν και θα είναι αρκετά αχνός για να γίνει ορατός με γυμνά μάτια.

Άλλοι επιστήμονες, πάντως, θεωρούν ότι το μυστήριο της προέλευσης και δημιουργίας των Διδυμίδων δεν έχει ακόμα λυθεί οριστικά, καθώς, όπως υποστηρίζουν, η παραπάνω διαδικασία δεν μπορεί να εξηγήσει τον μεγάλο αριθμό σωματιδίων σκόνης που πέφτουν στη Γη με την μορφή μετεώρων.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500182153

geminidi5.thumb.jpg.eac1a4b252e5d0e2637172c8d313b64b.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Μετεωρίτες που έπεσαν στη Γη έχουν θεμελιώδη συστατικά της ζωής. :cheesy:

Δύο μετεωρίτες που είχαν πέσει ξεχωριστά στη Γη το 1998, ο ένας στο Τέξας και ο άλλος στο Μαρόκο, αφού προηγουμένως περιφέρονταν στη ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Άρη-Δία επί δισεκατομμύρια χρόνια, βρέθηκαν τώρα να διαθέτουν στο εσωτερικό τους κάτι κοινό: αφενός νερό και αφετέρου ένα μίγμα πολύπλοκων οργανικών χημικών ουσιών όπως υδρογάνθρακες και αμινοξέα.

Είναι οι πρώτοι μετεωρίτες που ανακαλύπτονται να έχουν και τα δύο θεμελιώδη συστατικά της ζωής: το νερό και οργανικά μόρια. Πρόκειται για την πρώτη ολοκληρωμένη χημική ανάλυση οργανικής ύλης και υγρού νερού μέσα σε κρυστάλλους, οι οποίοι υπάρχουν σε μετεωρίτες που βρέθηκαν στη Γη. Το παγιδευμένο νερό μέσα στους μετεωρίτες μπορεί να έχει την ηλικία του ηλιακού μας συστήματος, δηλαδή περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ανάλυση της χημικής σύστασης των μικροσκοπικών έγχρωμων κρυστάλλων μέσα στους μετεωρίτες δίνει ενδείξεις και για τους πιθανούς «γονείς» των δύο περιπλανώμενων διαστημικών βράχων. Ίσως είναι η Δήμητρα, ο καφέ νάνος πλανήτης που αποτελεί το μεγαλύτερο σώμα στη ζώνη των αστεροειδών, ή ο αστεροειδής Ήβη, μια βασική πηγή προέλευσης των μετεωριτών που πέφτουν στον πλανήτη μας.

Οι επιστήμονες, με επικεφαλής την πλανητική επιστήμονα Κούινι Τσαν του Ανοιχτού Πανεπιστημίου της Βρετανίας και τον Ντέηιβιντ Κιλκόιν του Εθνικού Εργαστηρίου Μπέρκλεϊ του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο Science Advances.

Οι κρύσταλλοι αλάτων είχαν μήκος μόλις δύο χιλιοστών. «Είναι σαν να βρίσκει κανείς μια μύγα μέσα σε κεχριμπάρι» δήλωσε ο Κιλκόιν, ο οποίος χρησιμοποίησε ισχυρά μικροσκόπια ακτίνων-Χ για να μελετήσει τους μετεωρίτες.

Αν και τα ευρήματα δεν μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη ζωής πέρα από τη Γη, ενισχύουν τις πιθανότητες ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει ή να έχει συμβεί κάποτε. «Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η προέλευση της ζωής κάπου αλλού, είναι πράγματι δυνατή» δήλωσε η Τσαν.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1500189464

30119270_Meteors.jpg.69e171205135b8ecd4405a7919ceb93d.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

«Υπατία»: Μια εξωγήινη πέτρα παλαιότερη κι από τον Ήλιο. :cheesy:

Είναι μια φαινομενικά ασήμαντη πετρούλα, ένα βότσαλο που το μήκος του δεν ξεπερνά τα 3,5 εκατοστά και το βάρος του τα 30 γραμμάρια. Βαφτίσθηκε από τους επιστήμονες «Υπατία» και δεν μοιάζει με καμιά άλλη πέτρα ή μετεωρίτη που έχει πέσει στη Γη. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι παλαιότερη ακόμη και από τον Ήλιο…

Βαφτίσθηκε από τους επιστήμονες «Υπατία», παίρνοντας το όνομα της διάσημης νεοπλατωνικής φιλοσόφου της Αλεξάνδρειας, η οποία υπήρξε η πρώτη γνωστή γυναίκα μαθηματικός και αστρονόμος της Δύσης, αλλά η σχέση της με τη Γη σταματά σε αυτό.

Η εν λόγω πέτρα που είχε βρεθεί στη νοτιοδυτική Αίγυπτο το 1996 και έκτοτε μελετάται, είναι όχι απλώς εξωγήινη, αλλά μια μοναδική περίπτωση. Το 2013 οι επιστήμονες είχαν συμπεράνει ότι η «Υπατία» έχει εξωγήινη προέλευση και το 2015 ότι δεν εμφανίζει ομοιότητες με οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη μας, είτε γηγενή πέτρα είτε μετεωρίτη εξ ουρανού. Κατά πάσα πιθανότητα υπήρξε μέρος ενός τελείως ασυνήθιστου διαστημικού βράχου διαμέτρου μερικών μέτρων, που όταν έπεσε στη Γη, έγινε κομμάτια και έχει βρεθεί μόνο η «Υπατία».

Μια νέα επιστημονική μελέτη κατέληξε τώρα στην ακόμη πιο εντυπωσιακή εκτίμηση ότι η «Υπατία» -ή τουλάχιστον κάποια μέρη της- πιθανότατα είχαν σχηματισθεί προτού καν δημιουργηθεί το ηλιακό μας σύστημα πριν από περίπου 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Με άλλα λόγια, η «Υπατία» μπορεί να έχει ηλικία που ξεπερνά ακόμη και αυτή του Ήλιου μας, ενώ η προέλευσή της είναι άγνωστη, από πόσο μακριά δηλαδή στο διάστημα, πέρα από το ηλιακό μας σύστημα, ξεκίνησε για να καταλήξει στη Γη.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή γεωλογίας Γιαν Κράμερς του Πανεπιστημίου του Γιοχάνεσμπουργκ της Νότιας Αφρικής, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό γεωχημείας και κοσμοχημείας «Geochimica et Cosmochimica Acta», δήλωσαν ότι οι έως τώρα αναλύσεις επιβεβαιώνουν πως η «Υπατία» δεν μοιάζει με τους άλλους γνωστούς μετεωρίτες που έχουν πέσει στον πλανήτη μας.

Οι αναλογίες των χημικών στοιχείων που περιέχει, διαφέρουν από εκείνες που έχουν παρατηρηθεί σε πετρώματα στο ηλιακό σύστημά μας. Επιπλέον, ορισμένα «εξωτικά» επιμέρους υλικά που περιέχει και τα οποία δεν υπάρχουν στη Γη, φαίνεται να έχουν σχηματισθεί σε μια προ-ηλιακή εποχή, σε περιβάλλον με πολύ κρύες θερμοκρασίες (τουλάχιστον μείον 196 βαθμούς Κελσίου).

Μεταξύ άλλων, η «Υπατία» περιέχει ασυνήθιστο αλουμίνιο σε καθαρά μεταλλική μορφή, εξίσου ασυνήθιστα φωσφίδια, κόκκους αποτελούμενους από νικέλιο, φώσφορο και ελάχιστο σίδηρο (σε μια αναλογία που δεν υπάρχει στη Γη ή σε γνωστούς μετεωρίτες), ασυνήθιστη αναλογία άνθρακα προς πυρίτιο, υπερβολικά μεγάλη ποσότητα πολυαρωματικών υδρογονανθράκων κ.α.

Όλα αυτά μαζί συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η εν λόγω πετρούλα προέρχεται από υλικά που υπήρχαν στο διαστρικό χώρο, προτού καν σχηματισθούν ο Ήλιος και η Γη. Σύμφωνα με την κυρίαρχη επιστημονική θεωρία, το ηλιακό μας σύστημα και οι πλανήτες του δημιουργήθηκαν από ένα τεράστιο αρχαίο νέφος διαστρικής σκόνης, γνωστό και ως ηλιακό νεφέλωμα. Η «Υπατία» μπορεί να αποτελείται από αρχέγονα υλικά αυτού του νεφελώματος που «γέννησε» τον Ήλιο ή να προέρχεται από ακόμη πιο μακριά.

Η εξωτική πέτρα περιέχει μικροσκοπικά διαμαντάκια με διάμετρο 50 νανόμετρα (δισεκατομμυριοστά του μέτρου) έως δύο μικρόμετρα (εκατομμυριοστά του μέτρου). Τα διαμαντάκια αυτά πιθανότατα δημιουργήθηκαν από το σοκ που υπέστη η «μητρική» διαστημική πέτρα, όταν εισήλθε στη γήινη ατμόσφαιρα με μεγάλη ταχύτητα.

Η «Υπατία» δεν έχει καν επίσημα ταξινομηθεί ως μετεωρίτης επειδή, παρόλο που χωρίς αμφιβολία προήλθε από το διάστημα, μόνο τέσσερα γραμμάρια από το αρχικό βάρος της έχουν απομείνει ακέραια, καθώς η υπόλοιπη πέτρα κόπηκε σε κομμάτια, που μοιράσθηκαν σε διάφορα επιστημονικά εργαστήρια ανά τον κόσμο για να μελετηθούν. Η Εταιρεία Μετεωριτών απαιτεί τουλάχιστον το 20% της αρχικής μάζας ενός διαστημικού βράχου να παραμένει ατόφια, προκειμένου να ταξινομηθεί επίσημα ως μετεωρίτης.

https://physicsgg.me/2018/01/14/%cf%85%cf%80%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b9%ce%b1-%ce%b5%ce%be%cf%89%ce%b3%ce%ae%ce%b9%ce%bd%ce%b7-%cf%80%ce%ad%cf%84%cf%81%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%b9%cf%8c%cf%84%ce%b5/

extraterrest.thumb.jpg.739c094b0cb17a3d84a00e734f79008e.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Γιάννης Μπαζιώτης: Στην Ανταρκτική με τη NASA. :cheesy:

Με γεμάτα χέρια γύρισε από την Ανταρκτική ο γεωλόγος Γιάννης Μπαζιώτης, επίκουρος καθηγητής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ο οποίος, μαζί με τους άλλους επιστήμονες, ανακάλυψαν ούτε έναν, ούτε δύο, αλλά 263 μετεωρίτες στο πιο κρύο, ξηρό, ανεμoδαρμένο αλλά και πανέμορφο μέρος του πλανήτη.

Συμμετέχοντας σε οργανωμένη αποστολή της Αμερικανικής Διαστημικής Υπηρεσίας (NASA) για τον εντοπισμό μετεωριτών, ο Γ. Μπαζιώτης όχι μόνο βίωσε μια αξέχαστη εμπειρία, την οποία περιγράφει γλαφυρά σε συνέντευξή του στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, αλλά έκανε και παραγωγική έρευνα, τόσο πεζοπόρα, όσο και με τη χρήση χιονο-οχημάτων (snowmobiles) σε δύσκολες συνθήκες, ακόμη και πάνω από επικίνδυνες ρωγμές πάγου.

Ο Έλληνας γεωλόγος, ο οποίος μόλις επέστρεψε στη χώρα μας, από όπου είχε φύγει το Νοέμβριο, συμμετείχε στην 41η αποστολή Antarctic Search for Meteorites (ANSMET), την οποία η NASA έχει καθιερώσει από το 1976. Οι αποστολές αυτές έχουν ανακαλύψει έως τώρα πάνω από 22.000 μετεωρίτες.

Ο Γ. Μπαζιώτης, ο πρώτος Έλληνας που συμμετείχε σε τέτοια αποστολή, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1980, αποφοίτησε από το Τμήμα Γεωλογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2002, πήρε το διδακτορικό του από τη Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων και Μεταλλουργών του ΕΜΠ το 2008 και από το 2014 διδάσκει στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, επιθυμεί να «δανειστεί» κάποιους μετεωρίτες για να τους φέρει στην Ελλάδα και να τους μελετήσει με τους φοιτητές του. Επίσης θέλει φέτος να δημιουργήσει την πρώτη Πλανητική Εταιρία στην Ελλάδα και να διοργανώσει στην Ημέρα των Αστεροειδών (30 Ιουνίου) μια έκθεση του μοναδικού μετεωρίτη με προέλευση την Ελλάδα, του Seres, κάτι για το οποίο αναζητά οικονομική υποστήριξη.

Μόνο ένας μετεωρίτης από τους περίπου 67.000 που έχουν καταγραφεί συνολικά σε παγκόσμιο επίπεδο, προέρχεται από την Ελλάδα και είναι ο μετεωρίτης Seres, ένας χονδρίτης που έπεσε στην περιοχή των Σερρών το 1818. Όπως λέει ο Γ. Μπαζιώτης, «θα ήταν κρίμα να χαθεί η ευκαιρία ενός τέτοιου γεγονότος μοναδικού για την Ελλάδα, καθώς την Ημέρα των Αστεροειδών συμπληρώνονται 200 χρόνια από την πτώση του Seres». Παράλληλα, έχει σχεδόν ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός βιβλίου για την μοναδική εμπειρία του στην Ανταρκτική.

Ακολουθεί η συνέντευξη στο ΑΠΕ-ΜΠΕ:

Βρήκατε τελικά μετεωρίτες στην Ανταρκτική;

Βεβαίως, ανακτήσαμε 263 μετεωρίτες από τα πεδία μπλε πάγου της Ανταρκτικής. Οι μετεωρίτες προσγειώνονται παντού στον πλανήτη μας, αλλά ειδικά στην Ανταρκτική είναι πολύ καλά διατηρημένοι. Αυτό οφείλεται στο ότι η παγωμένη ήπειρος αποτελεί μία περιοχή με το μικρότερο ποσοστό κατακρημνισμάτων ανά έτος. Είναι πιο ξηρή από οποιαδήποτε άλλη έρημο στη Γη.

Γιατί είναι σημαντικοί οι μετεωρίτες;

Η μελέτη των μετεωριτών μάς βοηθά να κατανοήσουμε πώς σχηματίστηκε αρχικά το ηλιακό μας σύστημα και πώς αυτό εξελίχθηκε. Οι μετεωρίτες προέρχονται από μία πληθώρα ουράνιων σωμάτων: δορυφόρους όπως η Σελήνη, πλανήτες όπως ο Άρης και αστεροειδείς όπως η Εστία. Είναι κομμάτια πετρώματος που έχουν αποκολληθεί από το μητρικό τους σώμα εξαιτίας προσκρούσεων αστεροειδών στην επιφάνειά τους. Όταν τα σώματα αυτά βρεθούν σε τροχιά τέτοια που να τέμνει την αντίστοιχη της Γης, τότε επέρχεται η πτώση τους, δημιουργώντας μοναδικές φλεγόμενες μπάλες, καθώς εισέρχονται στον ουρανό με ταχύτητα που ξεπερνά τα 15-20 χιλιόμετρα ανά ώρα.

Η μελέτη τους μας αποκαλύπτει τα μυστικά τους, όπως την ηλικία και τις διαδικασίες σχηματισμού τους, ενώ βρίσκονταν στο μητρικό τους σώμα προέλευσης. Πολλοί μετεωρίτες – αυτό αποτελεί και δικό μου κομμάτι έρευνας- μας δίνουν πληροφορίες σχετικά με τη θερμοκρασία και την πίεση που αναπτύχθηκε κατά την πρόσκρουση των αστεροειδών στο μητρικό σώμα.

Παράλληλα, ένα σημαντικό πεδίο έρευνας αποτελεί η κατανόηση του κρίσιμου ρόλου που έπαιξε το νερό κατά τα πρώιμα στάδια εξέλιξης του ηλιακού μας συστήματος. Από πού προήλθε το νερό ή γιατί ο πλανήτης μας είναι κατοικήσιμος, είναι ερωτήματα που τελικώς σχετίζονται με το θέμα της ανάπτυξης της ζωής.

Πόσο εύκολο είναι να βρεθούν μετεωρίτες στην Ανταρκτική;

Η Ανταρκτική αποτελεί το πιο πλούσιο θησαυροφυλάκιο μετεωριτών. Είναι η περιοχή όπου έχει ανακτηθεί πάνω από το 40% του συνόλου των μετεωριτών που έχουν βρεθεί στη Γη. Καταλαμβάνει μια πολύ μεγάλη περιοχή της Γης, είναι έρημη και κρύα. Οι μετεωρίτες που έχουν πέσει στον πάγο πριν από εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια χρόνια, έρχονται στην επιφάνεια, καθώς ο πάγος απομακρύνεται εξαιτίας μία σύνθετης διαδικασίας μετατροπής του από στερεό σε αέριο, χωρίς τη μεσολάβηση της υγρής κατάστασης και της δράσης του ανέμου.

Αυτό οδηγεί στη συγκέντρωση μεγάλου αριθμού μετεωριτών, ειδικά στην περίπτωση που η ηλικία του πάγου είναι αρκετά μεγάλη. Αν η ηλικία του πάγου είναι μικρή, τότε η συγκέντρωση μετεωριτών σε αυτόν, είναι κι εκείνη μικρή. Επίσης, ένα χαρακτηριστικό που διευκόλυνε αρκετά το έργο μας κατά την ανάκτηση των μετεωριτών είναι ότι διατηρούν σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό το λεγόμενο τετηγμένο φλοιό. Καθώς περνούν από την ατμόσφαιρα της Γης, λιώνουν εξωτερικά και στερεοποιούνται ταχύτατα, με αποτέλεσμα το σχηματισμό ενός πολύ λεπτού, αλλά σημαντικού για τη διάγνωσή τους εξωτερικού περιβλήματος.

Κρίσιμο ρόλο παίζει η μόλυνση των μετεωριτών με το γήινο αποτύπωμα. Για παράδειγμα, αν ένας μετεωρίτης βρισκόταν σε μία περιοχή με έντονες βροχοπτώσεις, θα είχαν αλλοιωθεί πολλά από τα χαρακτηριστικά του, τόσο στο εξωτερικό του, όσο κι εκείνα που συνδέονται με τη χημική του σύσταση. Στην Ανταρκτική όμως, εξαιτίας της απουσίας του νερού υπό ρευστή μορφή, οι μετεωρίτες διατηρούν αναλλοίωτα τα πολύτιμα χημικά και όχι μόνο στοιχεία τους. Αυτός είναι και ο λόγος που η χρονική διάρκεια συλλογής τους στο ύπαιθρο ήταν δύο έως τρία λεπτά.

Κάθε φορά που βρίσκατε ένα μετεωρίτη τι τον κάνατε;

Όταν βρίσκαμε ένα μετεωρίτη, δεν τον τοποθετούσαμε απευθείας σε μία σακούλα. Αρχικά τον φωτογραφίζαμε παρουσία κλίμακας κι ενός κωδικού αριθμού, μοναδικού για τον κάθε μετεωρίτη. Εν συνεχεία, με ένα ειδικό εργαλείο τον περιστρέφαμε 360 μοίρες, ώστε να περιγράψουμε συνολικά το δείγμα ως προς τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά. Ακολούθως τοποθετείτο σε αποστειρωμένη σακούλα, ενώ καταγράφαμε και τις συντεταγμένες του δείγματος. Μια πολύ προσεκτική διαδικασία, που την επαναλαμβάναμε για κάθε μετεωρίτη, ανεξαρτήτως αν πολλές φορές οι συνθήκες ήσαν πολύ δύσκολες. Για παράδειγμα, απαιτείτο η αφαίρεση των γαντιών, ώστε να πραγματοποιήσουμε όλη τη διαδικασία συλλογής. Σε συνθήκες μείον 25 βαθμών Κελσίου και με τον αέρα να δίνει την αίσθηση μείον 35 βαθμών, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να παραμείνεις χωρίς να παγώσουν τα δάχτυλά σου.

Όταν επιστρέψαμε στο σταθμό McMurdo, ασφαλίστηκαν τα δείγματα σε ειδικά κουτιά, εν συνεχεία τοποθετήθηκαν σε ψυγεία-κοντέϊνερ σε θερμοκρασία μείον 20 βαθμών και ακολούθως μεταφέρθηκαν σε ένα μεγάλο πλοίο μεταφοράς φορτίου, με τελικό προορισμό το Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA.

Πώς τα πηγαίνατε με τους άλλους επιστήμονες της αποστολής;

Εγώ ήμουν στην ίδια σκηνή με τον ορειβάτη και αρχηγό της ομάδας μας, τον πολύπειρο John Schutt. Τεράστια τιμή και ευκαιρία για μένα, να βρίσκομαι για πέντε εβδομάδες στην ίδια σκηνή με τον άνθρωπο που έχει συμμετάσχει σε 37 συνεχείς αποστολές ANSMET. Η συνεργασία μαζί του, όπως και με τους άλλους επιστήμονες ήταν εξαιρετική.

Όλοι μαζί είχαμε ένα κοινό σκοπό. Δεν υπήρχε η έννοια του ατόμου, αλλά της επίτευξης των στόχων της Αποστολής μέσω της ομάδας. Από την αρχή η σχέση με τα υπόλοιπα τρία μέλη ήταν εξαιρετική, ενώ καθώς περνούσε ο χρόνος κοινής παραμονής στο ύπαιθρο, μάς ένωνε ολοένα και περισσότερο, κάνοντάς μας μία οικογένεια.

Αντιμετωπίσατε μεγάλες δυσκολίες ή και κινδύνους;

Οι συνθήκες περιβάλλοντος ήσαν πραγματικά δύσκολες. Η μέση θερμοκρασία που αντιμετωπίσαμε στο ύπαιθρο ήταν μείον 25 βαθμοί Κελσίου, ωστόσο, με την παρουσία του ανέμου, η αίσθηση της θερμοκρασίας ήταν πολύ χαμηλότερη. Υπήρχαν ημέρες που ο άνεμος έπνεε με ένταση μεγαλύτερη των δέκα μποφόρ και ταχύτητα περίπου 95 χιλιομέτρων την ώρα, δίνοντας την αίσθηση του κρύου υπό θερμοκρασία μείον 45 βαθμών.

Σε αυτές τις συνθήκες έντονου αέρα, οι σκηνές τύπου Scott αποτελούσαν για εμάς σύστημα υποστήριξης ζωής. Είχαμε ένα μικρό κουζινάκι προπανίου, το οποίο, όταν βρισκόμασταν εντός της σκηνής, λειτουργούσε αδιαλείπτως. Βοηθούσε αφενός στο να διατηρήσει τη θερμοκρασία εντός της σκηνής σε ανεκτά επίπεδα και αφετέρου στο να λειώσουμε τον πάγο ή να μαγειρέψουμε. Μαγειρεύαμε οι ίδιοι το φαγητό μας, μια διαδικασία που διαρκούσε τουλάχιστον μία ώρα. Ειδικά εκείνες τις μέρες που τις περνούσαμε εντός της σκηνής και δεν είχαμε να κάνουμε κάτι ιδιαίτερο, η μαγειρική αποτελούσε μία από τις ωραίες ασχολίες.

Οι σκηνές τύπου Scott είναι ικανές να αντέχουν ανέμους ταχύτητας 200 χιλιομέτρων/ώρα, επομένως πολύ μεγαλύτερης ταχύτητας από εκείνους που ζήσαμε. Στην πραγματικότητα, δεν ήταν μεγάλος ο κίνδυνος που βιώσαμε εντός της σκηνής εξαιτίας του ανέμου. Αλλά, μαγειρεύοντας εντός της σκηνής, ο μεγάλος φόβος -και κατά τη γνώμη του πλέον έμπειρου σχετικά με την Ανταρκτική John Schutt- ήταν η φωτιά. Είναι κάτι που γνωρίζαμε και φυσικά ήμασταν, κατά το δυνατόν, αρκετά προσεκτικοί.

Οφείλεις να είσαι προσεκτικός, όταν ζεις, μαγειρεύεις, εργάζεσαι, κοιμάσαι δίπλα στη φλόγα, με την μπουκάλα προπανίου να βρίσκεται στο ενδιάμεσο του διπλού τοιχώματος της σκηνής. Εξαιτίας της φλόγας από την καύση προπανίου, ένα πρόβλημα που μπορούσε να υπάρξει, ακόμη και μοιραίο για τη ζωή μας, ήταν το μονοξείδιο του άνθρακα. Το άχρωμο, άγευστο, δηλητηριώδες αέριο που μπορεί να σε «κοιμήσει» χωρίς να το αντιληφθείς.

Όταν δεν έπνεε άνεμος, ήμασταν αναγκασμένοι να έχουμε ανοικτή τη θύρα εισόδου-εξόδου στη σκηνή, ώστε να υπάρχει ανακυκλοφορία αέρα εντός της σκηνής, ή να έχουμε εκτός λειτουργίας το κουζινάκι. Κατά τη γνώμη μου, ο σημαντικότερος κίνδυνος δεν ήταν το κρύο ή ο αέρας, αλλά η φωτιά και το μονοξείδιο του άνθρακα.

Έξω στο παγωμένο πεδίο πώς ήσαν οι συνθήκες έρευνας;

Βρισκόμενοι στο λεγόμενο «βαθύ πεδίο», αποτελούσε μεγάλη πρόκληση για μένα και την ομάδα να ψάχνουμε για μετεωρίτες σε μερικά από τα πιο απομονωμένα μέρη του πλανήτη μας,. Η φυσικά ομορφιά, ειδικά στην περιοχή Amundsen Glacier, ήταν μοναδική. Εκεί, βρισκόμασταν σε υψόμετρο 2.200 μέτρων, με τα γύρω βουνά να ορθώνονται επιβλητικά και τις κορυφές τους να αγγίζουν τα 3.700 μέτρα.

Ίσως το πιο επικίνδυνο τμήμα της Αποστολής ήταν η οδήγηση των χιονοοχημάτων πάνω από τις μεγάλες ρωγμές του μπλε πάγου, που συχνά ξεπερνούσαν το βάθος των 15-20 μέτρων. Ο κανόνας ήταν, αν περνούσαμε πάνω από τέτοιες ρωγμές, το πλάτος τους να ήταν μικρότερο του μισού μήκους του χιονοοχήματος. Σε διαφορετική περίπτωση, θα έπρεπε να τις παρακάμψουμε, ακολουθώντας άλλη διαδρομή.

Φυσικά, σε περίπτωση που υπήρχε έντονη νέφωση στον ουρανό, δεν υπήρχε δυνατότητα διάκρισης της επιφάνειας, επειδή πολλές φορές καλυπτόταν από χιόνι. Έτσι ο ουρανός και η επιφάνεια έμοιαζαν ένα. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους, που πολλές φορές παραμέναμε στη σκηνή.

Κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, όταν δεν φυσούσε αέρας, ήταν η απουσία κάθε ήχου από την ατμόσφαιρα. Ίσως το «βαθύ πεδίο» της Ανταρκτικής να είναι το μόνο σημείο στον πλανήτη μας που μπορείς να ακούσεις τον ήχο της σιωπής. Είναι μοναδική αίσθηση που δύσκολα μπορεί κάποιος να την περιγράψει με λέξεις. Μία κατάσταση που όταν συνδυάζεται με την απίστευτα όμορφη εικόνα των βουνών της Ανταρκτικής, τότε πραγματικά νιώθεις ευλογημένος που υπάρχεις και είσαι υγιής σε αυτό το μοναδικό μέρος της ηλιακού μας συστήματος, τη Γη.

Ποιά θα είναι τα επόμενα βήματά σας;

Η μελέτη των μετεωριτών συνεχίζεται. Τον επόμενο μήνα, κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της NASA «Lunar and Planetary Science Conference», θα παρουσιάσω τα αποτελέσματα της δουλειάς μου σχετικά με τον χονδρίτη μετεωρίτη Chateau Renard. Ήδη βρισκόμαστε στο τελικό στάδιο αποδοχής μίας εργασίας σχετικά με αυτό το μετεωρίτη στο περιοδικό «Scientific Reports». Επιπρόσθετα, περί τα τέλη του 2018, θα υπάρχει πρόσβαση στα δείγματα μετεωριτών που συλλέξαμε στο ύπαιθρο φέτος και στόχος μου είναι να «δανειστώ» κάποια από αυτά, ώστε να δουλέψει μαζί μου ένας ή περισσότεροι φοιτητές.

Έχετε κάποια άλλα σχέδια στην Ελλάδα;

Μέσα στο 2018, επιθυμία μου είναι η δημιουργία της πρώτης Πλανητικής Εταιρίας στην Ελλάδα. Επιπρόσθετα, έχω ξεκινήσει προσπάθειες διοργάνωσης μίας εκδήλωσης την Ημέρα των Αστεροειδών, στις 30 Ιουνίου 2018, που θα περιλαμβάνει την έκθεση του μοναδικού μετεωρίτη με προέλευση την Ελλάδα, του Seres. Η εκδήλωση θα συνδυαστεί με ομιλία σχετικά με τις εμπειρίες που αποκόμισα στην Ανταρκτική.

Ωστόσο, απαιτείται ένα σημαντικό κονδύλι για τη διοργάνωση της εκδήλωσης και προς το παρόν δεν υπάρχει οικονομική υποστήριξη από κάποια πηγή. Ελπίζω μέσα στο επόμενο διάστημα να βρεθούν οι απαραίτητοι πόροι. Θα ήταν κρίμα να χαθεί η ευκαιρία ενός τέτοιου γεγονότος μοναδικού για την Ελλάδα, καθώς την ημέρα των αστεροειδών συμπληρώνονται 200 χρόνια από την πτώση του Seres. Μόνο ένας μετεωρίτης από τους περίπου 67.000 που έχουν καταγραφεί συνολικά σε παγκόσμιο επίπεδο, προέρχεται από την Ελλάδα και είναι ο μετεωρίτης Seres, ένας χονδρίτης που έπεσε στην περιοχή των Σερρών το 1818.

Επίσης ασχολούμαι με τη συγγραφή ενός βιβλίου κι έχω σχεδόν ολοκληρώσει το χειρόγραφο κείμενο, με θέμα την εμπειρία μου στην Ανταρκτική. Στόχος μου είναι να εμπνεύσω τους νέους ανθρώπους, να τους δείξω ότι αξίζει να ονειρεύονται ακόμη και στην ταλαιπωρημένη χώρα μας.Το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδος, ξεκινώντας ήδη από τις μικρές ηλικίες, είναι εξαιρετικής ποιότητας. Με σκληρή δουλειά, πίστη και στοχοπροσήλωση μπορεί κάποιος να πετύχει κάτι που φαντάζει μη πραγματοποιήσιμο ή έστω με πολύ μικρές πιθανότητες υλοποίησης.

https://physicsgg.me/2018/02/10/%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%ce%bc%cf%80%ce%b1%ce%b6%ce%b9%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%81%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bc%ce%b5/

baziotis-thumb-large.jpg.8a932589e6dd8e49b40070a2b0c506ab.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 4 εβδομάδες αργότερα...

Ρωσία: Μετεωρίτης κάνει τη νύχτα μέρα στα Ουράλια. :cheesy:

Ένα συγκλονιστικό στιγμιότυπο έπιασε η κάμερα στην περιοχή των Ουραλίων της Ρωσίας. Η ανάφλεξη μετεωρίτη που εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης, έκανε τη νύχτα μέρα, με το φαινόμενο να είναι ορατό στην πόλη Εκατερίνμπουργκ.

Βίντεο που ανάρτησαν κάτοικοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν μια δυνατή λάμψη που διήρκεσε κάποια δευτερόλεπτα φωτίζοντας το νυχτερινό ουρανό. «Νόμισα ότι ήταν ένα αστέρι, αλλά δεν ήταν! Καθώς έπεφτε, έβγαζε ένα κιτρινο-κόκκινο φως κι άφηνε πίσω του μια ουρά», είπε αυτόπτης μάρτυρας σε τοπικό δίκτυο.

Είναι η δεύτερη φορά σε διάστημα μιας εβδομάδας που κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής γίνονται μάρτυρες τέτοιων φαινομένων. Το περασμένο Σάββατο ένας άλλος μετεωρίτης έλαμψε στο νυχτερινό ουρανό του Σβερντλόφσκ και της γειτονικής περιοχής Τσελιαμπίνσκ.

http://www.pronews.gr/epistimes/diastima/672148_rosia-meteoritis-kanei-ti-nyhta-mera-sta-oyralia-vinteo

meteor.thumb.jpg.302b0c540919fea984b79a8692ea75ae.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 μήνα αργότερα...

Βρέθηκαν στη Γη διαμάντια από χαμένο πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος. :cheesy:

Τα διαμαντάκια που βρέθηκαν μέσα σε ένα μετεωρίτη που είχε πέσει στη Γη, προέρχονται από ένα χαμένο πια πλανήτη του πρώιμου ηλιακού συστήματός μας. Αυτό είναι το συμπέρασμα των επιστημόνων που μελέτησαν τον μετεωρίτη Αλμαχάτα Σίτα, ο οποίος είχε πέσει στην έρημο Νουβία του Σουδάν το 2008.

Οι ερευνητές από τη Γαλλία, Γερμανία και Ελβετία, με επικεφαλής τον Φαρχάνγκ Ναμπιέι του Εργαστηρίου Επιστήμης της Γης και των Πλανητών του Ινστιτούτου Φυσικής της Ελβετικής Ομοσπονδιακής Πολυτεχνικής Σχολής της Λωζάννης (EPFL), που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature Communications»,

http://www.nature.com/articles/s41467-018-03808-6

χρησιμοποίησαν σύγχρονες επιστημονικές μεθόδους και ηλεκτρονικά μικροσκόπια για να αναλύσουν σε βάθος τον μετεωρίτη.

Μελετώντας τους κρυστάλλους των μικροσκοπικών διαμαντιών που υπήρχαν μέσα στο μετεωρίτη, συμπέραναν ότι πρέπει να σχηματίστηκαν σε συνθήκες τεραστίων πιέσεων άνω των 20 γιγαπασκάλ.

Αυτές οι πολύ υψηλές πιέσεις δείχνουν ότι τα διαμάντια αρχικά δημιουργήθηκαν μέσα σε ένα πρωτοπλανήτη μεγέθους μεταξύ Ερμή και Αρη, ο οποίος υπήρχε κατά τα πρώτα δέκα εκατομμύρια χρόνια του ηλιακού μας συστήματος. Ο μετεωρίτης του Σουδάν εκτιμάται ότι αποτελεί ένα από τα τελευταία απομεινάρια εκείνου του αρχέγονου προπλάσματος πλανήτη, που πια δεν υπάρχει.

Η ανακάλυψη αποτελεί άλλη μια ένδειξη ότι κατά την αρχική φάση του ηλιακού μας συστήματος υπήρχαν μεγάλοι πρωτοπλανήτες, που μέσα από γιγάντιες συγκρούσεις τύπου «μπιλιάρδου» αποτέλεσαν θεμέλιους λίθους για τη δημιουργία των σημερινών πλανητών. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι κάποτε το ηλιακό μας σύστημα διέθετε δεκάδες τέτοια σώματα με μέγεθος μεγαλύτερο της Σελήνης και μικρότερο του Αρη.

http://www.kathimerini.gr/959556/article/epikairothta/episthmh/vre8hkan-sth-gh-diamantia-apo-xameno-planhth-toy-hliakoy-mas-systhmatos

41467_2018_3808_fig3_html.jpg.eefb09ff05ee25f5b40371b837ef3cc6.jpg

diamond-1024x683.thumb.jpeg.c3f6be04c0cc52f74d1a411b7e4fc491.jpeg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Τα πρώτα «πεφταστέρια» της Άνοιξης κορυφώνονται το Σάββατο.:cheesy:

Η πρώτη βροχή από «πεφταστέρια» της άνοιξης, οι Λυρίδες, θα κορυφωθούν στον ουρανό του βορείου ημισφαιρίου, στο οποίο ανήκει και η Ελλάδα, το βράδυ του Σαββάτου 21 Απριλίου προς χαράματα της Κυριακής 22 Απριλίου. Οι διάττοντες αστέρες θα είναι ορατοί έως τις 25 του μήνα, εφόσον ο καιρός επιτρέψει τις νυχτερινές παρατηρήσεις.

Οι Λυρίδες θεωρούνται μια μέση «βροχή» και στο αποκορύφωμά τους υπολογίζεται ότι εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα και πυρακτώνονται μέχρι 20 μετέωρα ανά ώρα με ταχύτητα έως 50 χιλιομέτρων. Οι Λυρίδες μερικές φορές δημιουργούν φωτεινά πεφταστέρια με μακριές ουρές, οι οποίες παραμένουν ορατές στον ουρανό επί αρκετά δευτερόλεπτα. Κάποιες χρονιές, τα «πεφταστέρια» τους έφθασαν ακόμη και τα 100 ανά ώρα.

Η συγκεκριμένη βροχή διαττόντων, η οποία καταγράφηκε για πρώτη φορά το 687 π.Χ. από τους Κινέζους, φαινομενικά προέρχεται από τον αστερισμό της Λύρας, από όπου πήρε το όνομά της, και ιδίως από τον αστέρα Βέγα (‘Αλφα Λύρας), ο οποίος είναι το πιο λαμπρό άστρο του συγκεκριμένου αστερισμού και το δεύτερο φωτεινότερο άστρο του νυχτερινού ουρανού του βορείου ημισφαιρίου.

Η πραγματική όμως πηγή προέλευσης είναι ο κομήτης C/1861 G1 «Θάτσερ», τον οποίο ανακάλυψε το 1861 ο Αμερικανός Α. Θάτσερ. Ο κομήτης αφήνει στο πέρασμά του μια μακριά ουρά σκόνης και σωματιδίων, η οποία διασταυρώνεται κάθε χρόνο με την τροχιά του πλανήτη μας. Ο κομήτης θα ξαναπεράσει πολύ κοντά από τη Γη το 2276, καθώς η τροχιά του γύρω από τον Ήλιο διαρκεί περίπου 415 χρόνια.

Τα απομεινάρια από την ουρά του κομήτη, μετά το τελευταίο κοντινό πέρασμά του κατά τον 19ο αιώνα, αιωρούνται ακόμα στο διάστημα και συνεχίζουν να προκαλούν τη «βροχή» των Λυρίδων κάθε χρόνο.

http://www.in.gr/2018/04/20/tech/ta-prota-peftasteria-tis-anoiksis-koryfonontai-savvato/

stars.jpg.8b5da45df59841d79e23aaf3241e933c.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

  • 1 έτος αργότερα...

Τα μυστικά ενός ιστορικού μετεωρίτη. :cheesy:

Η μελέτη των μετεωριτών και ειδικότερα όσων ανήκουν στην κατηγορία των λεγόμενων χονδριτών, αποτελεί πρόκληση για τους επιστήμονες. Μία νέα διεθνής επιστημονική μελέτη, με επικεφαλής έναν Έλληνα γεωεπιστήμονα, για τον ιστορικό μετεωρίτη Château-Renard που έπεσε στη Γαλλία το 1841, ρίχνει φως σε αυτούς τους μετεωρίτες και αποκαλύπτει σημαντικά νέα στοιχεία.

Η δημοσίευση της έρευνας συμπίπτει με τη σημερινή Διεθνή Ημέρα Αστεροειδών, κατά την οποία σε πολλές χώρες γίνονται εκδηλώσεις για να ενημερωθεί το κοινό σχετικά με τους πιθανούς κινδύνους από τους αστεροειδείς. Οι μετεωρίτες είναι συνήθως μικρά θραύσματα αστεροειδών, τα οποία επιβιώνουν κατά την πύρινη διέλευσή τους από τη γήινη ατμόσφαιρα και καταλήγουν στην επιφάνεια του πλανήτη μας.

Είναι πρώτη φορά που εκπονείται τέτοια επιστημονική εργασία με πρώτο συγγραφέα από ελληνικό πανεπιστήμιο. Περιλαμβάνει δεδομένα που δημοσιεύονται για πρώτη φορά στην ιστορία του συγκεκριμένου μετεωρίτη από τη στιγμή της ανακάλυψής του και τα οποία σχετίζονται με το τρόπο σχηματισμού και τις συνθήκες που λαμβάνουν χώρα κατά τη σύγκρουση των αστεροειδών.

Η ηλικία σχηματισμού των χονδριτών μετεωριτών είναι πολύ παλαιά και πρακτικά συμπίπτει με τα πρώτα στάδια δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, πριν από περίπου 4,5- 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια. Μία από τις υποκατηγορίες αυτών των μετεωριτών είναι η L, η οποία αντιστοιχεί στους μετεωρίτες που έχουν χαμηλή περιεκτικότητα σε σίδηρο.

Το μητρικό σώμα από το οποίο προέρχονται οι εν λόγω μετεωρίτες, φαίνεται να διαμελίστηκε πριν από περίπου 470 εκατομμύρια χρόνια εξαιτίας μίας ισχυρής σύγκρουσης ενός αστεροειδούς με αυτό το σώμα. Κατά τη διάρκεια του διαμελισμού του μητρικού σώματος των χονδριτών τύπου L, αναπτύχθηκαν πολύ υψηλές πιέσεις και θερμοκρασίες, οι οποίες αποτυπώθηκαν στα ορυκτά -δηλαδή στα θεμελιώδη συστατικά του μετεωρίτη- που σχηματίσθηκαν.

Ο εν λόγω μετεωρίτης είχε βρεθεί στην ομώνυμη περιοχή Σατό-Ρενάρ της Γαλλίας και μετά την πτώση του συλλέχθηκαν τα κομμάτια του, που συνολικά ζύγιζαν 30 κιλά. Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Ιωάννη Μπαζιώτη, επίκουρο καθηγητή Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, ανίχνευσαν για πρώτη φορά στον μετεωρίτη Château-Renard σημαντικά ορυκτά, τα λεγόμενα «πολύμορφα υψηλών πιέσεων».

Η παρουσία τους στο εσωτερικό του μετεωρίτη δείχνει ότι σχηματίστηκαν σε μία πολύ σφοδρή σύγκρουση, η οποία συνδέεται με τον διαμελισμό του μητρικού σώματος των χονδριτών μετεωριτών τύπου L. Οι επιστήμονες απέδειξαν πως κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης αναπτύχθηκαν πολύ υψηλές πιέσεις, τέτοιες που ισοδύναμα παρατηρούνται στο εσωτερικό της Γης σε βάθος 650 χιλιομέτρων. Αντίστοιχα, οι θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν κατά τη σύγκρουση, εκτιμήθηκαν λίγο μεγαλύτερες από 1.800 βαθμούς Κελσίου.

Όπως δήλωσε στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο Ι. Μπαζιώτης, «αποδεικνύεται πως η εφαρμογή αναλυτικών μεθόδων με επιστημονικά όργανα υψηλής διακριτικής ικανότητας, όπως αυτά που υπάρχουν στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στα συνεργαζόμενα πανεπιστήμια και φορείς, μπορεί να οδηγήσει στην ανίχνευση μικροσκοπικών ορυκτών και, περαιτέρω, στην κατανόηση της δυναμικής των συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα μεταξύ των αστεροειδών, σε μία περίοδο 470 εκατομμυρίων ετών στο παρελθόν».

Στη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Scientific Reports», συμμετείχαν ερευνητές από το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας (Caltech), το Ανοικτό Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης.

Όπως τόνισε ο κ. Μπαζιώτης, «η εν λόγω εργασία αποτελεί συμβολή στην πλανητική επιστήμη, που θα βοηθήσει περαιτέρω στην κατανόηση του σχηματισμού και της ανίχνευσης πολύτιμων ορυκτών όπως ο Ιαδεΐτης, του οποίου ο πολύτιμος λίθος είναι ο Ίασπις».

Το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του δρ. Ιωάννη Μπαζιώτη στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών εξειδικεύεται στον χαρακτηρισμό και στη μελέτη των μετεωριτών, τόσο των χονδριτών, όσο και εκείνων που προέρχονται από τον πλανήτη Άρη. Επιπρόσθετα, παρουσιάζει έντονη δράση σε θέματα πλανητικής επιστήμης και διάχυσης της γνώσης στο ευρύ κοινό.

Στις 27 Ιουνίου ο κ. Μπαζιώτης, μαζί με τον αναπληρωτή καθηγητή Κώστα-Αλκέτα Ουγγρίνη του Πολυτεχνείου Κρήτης, έδωσαν ομιλία στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, ενώπιον της Επιτροπής για τις ειρηνικές χρήσεις του διαστήματος (COPUOS). Εκεί παρουσίασαν θέματα που αφορούν την ελληνική ακαδημαϊκή έρευνα και την πρωτοβουλία για την εξερεύνηση του πλανήτη Άρη και το παράδειγμα της ύπαρξης ανάλογων πετρωμάτων -που μοιάζουν με τα αντίστοιχα του Άρη- στην Ελλάδα.

Εξάλλου, έως το τέλος του 2018, όπως δήλωσε ο Έλληνας γεωεπιστήμονας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, θα πραγματοποιηθεί στη χώρα μας η έκθεση του μόνο επιβεβαιωμένου μετεωρίτη που έχει πέσει στην Ελλάδα, του μετεωρίτη SERES. «Καθώς συμπληρώνονται 200 χρόνια από την πτώση του SERES τον Ιούνιο του 1818 στην περιοχή των Σερρών, η έκθεσή του στο κοινό της Ελλάδος θα συμβάλει στην περαιτέρω διείσδυση της επιστήμης των μετεωριτών στη νέα γενιά Ελλήνων επιστημόνων», τόνισε.

Σύμφωνα με τον κ. Μπαζιώτη, μόνο ο μετεωρίτης SERES, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία των χονδριτών, υπάρχει επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute). Περίπου συνολικά 6,5 κιλά βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης και το κύριο δείγμα ανέρχεται σε 4 κιλά και 649 γραμμάρια.

Εκτός από τον SERES, στην Ελλάδα, κατά τον κ. Μπαζιώτη, υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορικές πληροφορίες για την ύπαρξη μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει αντίστοιχο δείγμα για να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Τέτοιοι θεωρούμενοι «αμφίβολοι» μετεωρίτες έχουν αναφερθεί στο παρελθόν στην περιοχή της Λάρισας, στη Θράκη, στους Δελφούς και στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής.

Διαβάστε την επιστημονική δημοσίευση εδώ.

http://www.kathimerini.gr/972412/article/epikairothta/episthmh/ellhnas-episthmonas-apokalyptei-ta-mystika-enos-istorikoy-metewrith

https://physicsgg.me/2018/06/30/%ce%b7-%ce%b7%ce%bc%ce%ad%cf%81%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b9%ce%b4%cf%8e%ce%bd-30-%ce%b9%ce%bf%cf%85%ce%bd%ce%af%ce%bf%cf%85/

geyma-me-thn.jpg.fea146f2b4013c5954c6156c9561a1dd.jpg

rock.jpg.302879ce10fb197fca94e35d3c90be50.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Αρχέγονος μετεωρίτης γράφει το βιβλίο της ζωής σε Γη και σε άλλους πλανήτες. :cheesy:

Ομάδα ερευνητών με επικεφαλής επιστήμονες της Σχολής Επιστημών Γης και Περιβάλλοντος του Μάντσεστερ ανακοίνωσαν τα πρώτα αποτελέσματα των μελετών που πραγματοποιούν τα τελευταία δύο έτη σε ένα μετεωρίτη που έχει ηλικία παρόμοια με εκείνη του ηλιακού μας συστήματος. Ο μετεωρίτης είναι ένας ανθρακούχος χονδρίτης, μια σπάνια κατηγορία μετεωριτών οι οποίοι σχηματίστηκαν κατά την διαδικασία γέννησης του ηλιακού μας συστήματος. Οι επιστήμονες αναζητούν επίμονα τέτοιους μετεωρίτες αφού η μελέτη τους ανασύρει στοιχεία πολύτιμα για την κατανόηση όχι μόνο του ηλιακού μας συστήματος και των πλανητών του αλλά και για την ύπαρξη και εξέλιξη και άλλων πλανητικών συστημάτων.

Η μελέτη αυτού του μετεωρίτη που έχει ηλικία περίπου 4,5 δισ. έτη (ίδια με το ηλιακό μας σύστημα) παρέχει στους επιστήμονες πολύτιμα στοιχεία για την ύπαρξη της ζωής στην Γη αλλά και την πιθανή παρουσία της σε άλλες περιοχές του Γαλαξία και του Σύμπαντος. Οι ερευνητές εντόπισαν στον μετεωρίτη τα ίχνη διαφόρων οργανικών ουσιών (άνθρακα, οξυγόνο, άζωτο, θείο, υδρογόνο) οι οποίες αποτελούν δομικά συστατικά της ζωής και οι οποίες φαίνεται πώς ήταν παρούσες στην γέννηση του ηλιακού μας συστήματος. Πολλοί επιστήμονες έχουν διατυπώσει την άποψη ότι τα δομικά υλικά της ζωής υπήρχαν στους μετεωρίτες, οι οποίοι με την πτώση τους τα έσπειραν στον πλανήτη μας, οι συνθήκες του οποίου επέτρεψαν στα υλικά αυτά να «δράσουν» και να δημιουργήσουν τις πρώτες μορφές ζωής. Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι αν πράγματι αυτές οι απαραίτητες για την ζωή ουσίες δημιουργούνται με απλό τρόπο στην βρεφική ηλικία ενός πλανητικού συστήματος τότε θα διασπείρονται με διαφόρους τρόπους στους πλανήτες του συστήματος και αν κάποιος πλανήτης έχει τις κατάλληλες συνθήκες τότε η ζωή θα κάνει εκεί την εμφάνιση της όπως εκτιμάται ότι συνέβη και στην περίπτωση της Γης. Αν αυτό ισχύει τότε η ζωή θα πρέπει να είναι πολύ πιο διαδεδομένη στο Σύμπαν από όσο εκτιμούν οι ειδικοί.

http://www.in.gr/2018/08/07/tech/arxegonos-meteoritis-grafei-vivlio-tis-zois-se-gi-kai-se-allous-planites/

meteorite_1_24_10_2018.thumb.jpg.172ab8677fd9f572d0a02011fe391d99.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

«Βύσματα» στη NASA δεν περνάνε. :cheesy:

Από την οικογένειά του έμαθε πόσο σημαντικό είναι να δείχνεις αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο και να κυνηγάς τα όνειρά σου. «Ο πατέρας μου ήταν λατόμος και η μητέρα μου νοικοκυρά. Στο σπίτι μας, στα Νέα Λιόσια, κάθε μέρα έμπαιναν στη φωτιά δύο κατσαρόλες: μία για μας και μία για τους γείτονές μας, που ήταν πιο φτωχοί από εμάς. Οι γονείς μου ήθελαν τα παιδιά τους να προκόψουν. Σπουδάσαμε και οι τρεις. Ο ένας αδελφός μου είναι φυσικός και ο άλλος διαιτολόγος...».

Ο Ιωάννης Μπαζιώτης έκανε ένα βήμα πιο πέρα. Δεν απέκτησε μόνο πανεπιστημιακό δίπλωμα αλλά εργάζεται και ως πανεπιστημιακός δάσκαλος: επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας - Πετρολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ομως δεν στόχευε μόνο σε ακαδημαϊκή καριέρα.

«Ημουν δέκα ετών όταν ανακοίνωσα στους δικούς μου πως, όταν μεγαλώσω, θα πάω στην Ανταρκτική με τη NASA! Κάποια χολιγουντιανή παραγωγή θα είχα δει στην τηλεόραση...». Και να που το παιδικό του όνειρο έγινε πραγματικότητα. Ο 38χρονος επιστήμονας είναι ο πρώτος Ελληνας που έλαβε μέρος στην αποστολή Antarctic Search for Meteorites (ANSMET), την οποία η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία έχει καθιερώσει από το 1976 – προς αναζήτηση μετεωριτών. Και στις αρχές Οκτωβρίου θα κυκλοφορήσει το βιβλίο του με τίτλο «Ενας Ελληνας στην Ανταρκτική» (εκδόσεις iWrite), στο οποίο περιγράφει αυτή τη συναρπαστική εμπειρία.

Η επιμονή

«Το 2012 έκανα την πρώτη αίτηση. Emails δεν γίνονται δεκτά», λέει. «Κάθε υποψήφιος πρέπει να στείλει επιστολή απαντώντας στο ερώτημα: “Γιατί πιστεύεις ότι πρέπει να σε δεχθεί η NASA;”. Στις πρώτες τέσσερις επιστολές ήμουν ίσως φλύαρος και ορμητικός, σαν ταύρος σε υαλοπωλείο. Η πέμπτη, το 2017, ήταν διαφορετική. Ανέφερα: Σίγουρα έχετε εκατοντάδες αιτήσεις από υποψήφιους πολύ καλύτερους από μένα. Και το να επιλέξετε κάποιον από μια μακρινή χώρα, όπως η Ελλάδα, μάλλον έχει ελάχιστες πιθανότητες. Αλλά ακόμη κι αν με απορρίψετε, θα επιμείνω. Γιατί για μένα αυτή η αποστολή είναι όνειρο ζωής. Αξίζει να περιμένω...».

Δεν χρειάστηκε να περιμένει.

Η NASA τον δέχθηκε. Πέρα από την επιμονή του, μέτρησε και η συστατική επιστολή του Λάρι Τέιλορ. «Ηταν ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στην πλανητική επιστήμη διεθνώς, βασικό στέλεχος των αποστολών “Apollο” και εκείνος που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με τους μετεωρίτες, ως επιβλέπων τη μεταδιδακτορική έρευνά μου στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί. Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πέρυσι. Αλλά άφησε πίσω του μια σπουδαία κληρονομιά: εκατοντάδες επιστήμονες για τους οποίους υπήρξε μέντορας...».

– Οι συμμετέχοντες στην ANSMET αμείβονται;

– Οχι, προσφέρονται εθελοντικά. Επιπλέον, πρέπει να πληρώσουν μόνοι τους τα αεροπορικά εισιτήρια μέχρι τη Νέα Ζηλανδία, από όπου ξεκινά η αποστολή, και τον εξοπλισμό, από ισοθερμικά ρούχα μέχρι ειδικά γυαλιά. Συνολικά, αρκετές χιλιάδες ευρώ. Επίσης, η NASA ζητάει μια σειρά ιατρικών εξετάσεων – κάποιες πολύ ειδικές και πανάκριβες. Μόνο τα παραπεμπτικά ήταν 32 σελίδες! Αν έκλεινα ραντεβού μέσω του ΕΟΠΥΥ, θα χρειαζόμουν μήνες. Επρεπε να τις κάνω μόνος. Επιπλέον κόστος, δηλαδή...

– Πού βρήκατε τα χρήματα;

– Αρχισα να αναζητώ χορηγούς χτυπώντας πόρτες. Δυστυχώς, όλες έμεναν κλειστές. Ποιος με ήξερε, άλλωστε; Κανείς. Ημουν έτοιμος να τα παρατήσω, όταν βρέθηκαν δύο αρωγοί στην προσπάθειά μου: ο Δήμος Φυλής και μια ελληνική εταιρεία, η Active Point.

– Τα ελληνικά πανεπιστήμια δεν βοηθούν σε τέτοιες περιπτώσεις; Δεν δίνει προστιθέμενη αξία σε ένα ίδρυμα η συμμετοχή ενός διδασκόντος σε μια τόσο σημαντική αποστολή;

– Η στήριξη από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ήταν ηθική. Και, φυσικά, ο μισθός μου δεν κόπηκε τους τρεις μήνες που έλειψα – διαφορετικά θα είχα μεγάλο πρόβλημα. Πέραν τούτων, ουδέν. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα στην Ελλάδα. Ακόμα και τα διαθέσιμα αποθεματικά των πανεπιστημίων δεν είναι και τόσο διαθέσιμα τελικά. Είναι τέτοια η γραφειοκρατία και η έλλειψη ευελιξίας σε ό,τι αφορά τον περιβόητο ΕΛΚΕ (Ειδικός Λογαριασμός Κονδυλίων και Ερευνας), που δεν μπήκα καν στη διαδικασία να ζητήσω βοήθεια. Ηξερα ότι ακόμα και για 100 ευρώ θα έφτυνα αίμα...

– Τι ενδιαφέρον έχει η Ανταρκτική για τους γεωλόγους;

– Σε αντίθεση με την Αρκτική, που αποτελείται μόνον από πάγους, η Ανταρκτική είναι ήπειρος. Κάτω από τους πάγους της επιφάνειάς της υπάρχουν πετρώματα. Τα περισσότερα, οι μανδυακοί ξενόλιθοι, όπως λέγονται, σχετίζονται με το ηφαίστειο Ερεβος, το νοτιότερο ενεργό ηφαίστειο του πλανήτη μας. Μέσα από τη μελέτη τους κατανοούμε πώς είναι η δομή του εσωτερικού της Γης.

– Και για τη ΝASA, ειδικότερα;

– Η Ανταρκτική είναι το μεγαλύτερο θησαυροφυλάκιο μετεωριτών. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τη λέξη αυτή. Oι μετεωρίτες είναι τα πιο πολύτιμα «ίχνη» του Διαστήματος. Μελετώντας τα ορυκτά που βρίσκονται στο εσωτερικό τους, μαθαίνουμε πολλά για τη δημιουργία και την εξέλιξη του ηλιακού συστήματός μας. Για δορυφόρους όπως η Σελήνη για πλανήτες όπως ο Αρης αλλά και για αστεροειδείς όπως η Εστία. Αντλούμε επίσης πληροφορίες για το νερό της Γης, αν είναι γήινης ή εξωγήινης προέλευσης (σ.σ.: Υπάρχουν θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες το έφεραν μαζί τους κομήτες ή αστεροειδείς πριν από δισεκατομμύρια χρόνια).

Η επιβίωση το «καλοκαίρι» με τη θερμοκρασία στους... μείον 35°C

Η όμορφη περιπέτεια του Ελληνα κυνηγού μετεωριτών άρχισε από το Κλίβελαντ των ΗΠΑ, από ένα τριήμερο εκπαίδευσης. «Εκεί μάθαμε πολλά. Κατ’ αρχάς, πώς να μαγειρεύουμε. Η διατροφή μας δεν περιελάμβανε τυποποιημένα τρόφιμα. Μόνοι μας, στο κουζινάκι προπανίου κάθε σκηνής (στην οποία έμεναν δύο μέλη της αποστολής), παρασκευάζαμε καθημερινά το φαγητό μας. Η ημερήσια πρόσληψη σε θερμίδες έπρεπε να φθάνει τις 6-7.000 θερμίδες - σε υψόμετρο περίπου 2.800 μέτρα και σε τόσο κρύο περιβάλλον, οι καύσεις είναι πολύ αυξημένες.

Μάθαμε επίσης από πάγο να εξασφαλίζουμε πόσιμο νερό. Τέλος, πώς να χρησιμοποιούμε το ειδικό όχημα, το σνόουμομπιλ – τα... πόδια μας στο παγωμένο έδαφος της Ανταρκτικής», εξηγεί ο Ιωάννης Μπαζιώτης.

Και τον Νοέμβριο του 2017, ξεκίνησε για το ταξίδι των ονείρων του. Αθήνα - Φρανκφούρτη - Σαν Φρανσίσκο - Οκλαντ Νέας Ζηλανδίας - Κράισττσερτς στο νότιο νησί της Νέας Ζηλανδίας. Από εκεί, με στρατιωτικό αεροσκάφος LC-130 (που διαθέτει χιονοπέδιλα) μετέβη στην

Ανταρκτική, στη βάση Μακ Μέρντο. Στην τελική της θέση, η οκταμελής ομάδα της NASA, που αποτελείτο από επτά άνδρες και μία γυναίκα, έφθασε λίγες μέρες μετά. Σε μια σκηνή (εμβαδού 7,30 τ.μ. και ύψους 2,40 μ.) τύπου Σκοτ –πήρε το όνομά της από τον διάσημο Βρετανό εξερευνητή Ρόμπερτ Φάλκον Σκοτ–, o Ιωάννης Μπαζιώτης έμελλε να περάσει 80 ημέρες.

«Πέρα από τις επιστημονικές κατακτήσεις, η NASA “έφερε” το Διάστημα στη Γη. Εκανε απτό κάτι που φαινόταν άπιαστο. Εδωσε στους ανθρώπους την ευκαιρία να ονειρεύονται, με την πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο», λέει ο Ιωάννης Μπαζιώτης.

«Ακουγα τη...σιωπή»

«Το πρώτο που μου έκανε εντύπωση φθάνοντας, πέρα από τη συγκλονιστική ομορφιά του τοπίου, ήταν η απουσία οποιουδήποτε ήχου. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα τη... σιωπή, όπως συμβαίνει στο Διάστημα». Οσο για τις καιρικές συνθήκες; «Τότε ήταν το “καλοκαίρι” της Ανταρκτικής, που σημαίνει ότι οι θερμοκρασίες έφθαναν τους μείον 35°C. Η αίσθηση, όμως, ειδικά τις μέρες που φυσούσε, έφθανε τους μείον 50°C. Για το κρύο ήμασταν κατάλληλα προετοιμασμένοι. Το πρόβλημα ήταν κυρίως οι άνεμοι, που κάποιες μέρες έφθαναν τα 15 μποφόρ.

Επί πέντε μέρες δεν μπορούσαμε να βγούμε καν από τις σκηνές μας».

Η αναζήτηση μετεωριτών γινόταν επί τουλάχιστον οκτώ ώρες ημερησίως σε διάφορες περιοχές. «Μόνο στον έναν παγετώνα (από τους τρεις στους οποίους πήγαμε), τον Αμούνδσεν, διανύσαμε 900 χιλιόμετρα. Εργαλεία δεν χρησιμοποιούσαμε, μόνο τα μάτια μας. Δεν σκάβαμε, μόνο ό,τι βρισκόταν στην επιφάνεια του πάγου μάς ενδιέφερε. Oποτε εντοπίζαμε έναν μετεωρίτη –ή κάτι που θεωρούσαμε ότι είναι μετεωρίτης– καταγράφαμε τις συντεταγμένες του, τον φωτογραφίζαμε με κλίμακα και στη συνέχεια τον τοποθετούσαμε σε αποστειρωμένη σακούλα. Δεν επιτρεπόταν να τον αγγίξουμε, ώστε να μην τον μολύνουμε». Η συγκομιδή ήταν εξαιρετική. Στη διάρκεια της παραμονής της η ομάδα συγκέντρωσε 263 μετεωρίτες, οι οποίοι στάλθηκαν στο Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA, στο Χιούστον του Τέξας για πιο ενδελεχή μελέτη.

«Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι. Μόνο που δεν καταφέραμε να βρούμε μετεωρίτη από τον Aρη – τον πιο σπάνιο απ’ όλους. Iσως την επόμενη φορά», λέει ο κ. Μπαζιώτης, που δεν κρύβει την επιθυμία του να επιστρέψει στην Ανταρκτική.

Τα άλλα όνειρα

Την 1η Οκτωβρίου η NASA θα γιορτάσει τα 60ά γενέθλιά της. «Πέρα από τις επιστημονικές κατακτήσεις, η NASA “έφερε” το Διάστημα στη Γη. Εκανε απτό κάτι που φαινόταν άπιαστο. Εδωσε στους ανθρώπους την ευκαιρία να ονειρεύονται, με την πεποίθηση ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο», λέει ο Ιωάννης Μπαζιώτης. Ο ίδιος, επιλέγοντας να μείνει στην Ελλάδα, κυνηγάει κι άλλα όνειρα. «Θα ήθελα να δημιουργήσω στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο ένα πλανητικό εργαστήριο ισάξιο με τα αντίστοιχα αμερικανικά και ευρωπαϊκά. Η αρχή έχει γίνει. Χάρη σε μια δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας απέκτησε πριν από λίγο καιρό τον μοναδικό στην Ελλάδα ηλεκτρονικό μικροαναλυτή». Του ζητώ και ένα σχόλιο για την αξιοκρατία της NASA. «Αναμενόμενη δεν είναι; Κανείς δεν θα ρισκάρει την αποτυχία μιας αποστολής για οποιονδήποτε λόγο. “Βύσματα” στη NASA δεν περνάνε...».

Η συνάντηση

Το βεβαρημένο πρόγραμμά του, ενόψει μάλιστα ενός ταξιδιού στο εσωτερικό για να συμμετάσχει σε κάποιο συνέδριο, δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια. Ετσι, το γεύμα έγινε... πρόγευμα, πολύ νωρίς το πρωί, σε καφετέρια του Κεραμεικού. Συνοδεύσαμε τους καφέδες μας με τοστ.

Oι σταθμοί του

1980

Γεννιέται στην Αθήνα.

2002

Πτυχίο, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τμήμα Γεωλογίας.

2008

Διδακτορικό, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών.

2008

Βραβείο Κτενά από την Ακαδημία Αθηνών.

2009-2010

Μεταδιδακτορικός ερευνητής, Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Σχολή Μηχανικών Μεταλλείων Μεταλλουργών.

2012

Μεταδιδακτορικός ερευνητής/Visiting Professor, University of Tennessee - Knoxville.

2013-2014

Μεταδιδακτορικός ερευνητής: University of Perugia – Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης – University of Vienna.

2016

NASA, Αξιολογητής Ερευνητικών Μεταδιδακτορικών Προγραμμάτων.

2016

Επίκουρος καθηγητής, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών – Τμήμα Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής.

http://www.kathimerini.gr/985039/article/proswpa/geyma-me-thn-k/vysmata-sth-nasa-den-pernane

15.JPG.d0282d887d3938bcffd15c6a51e0926c.JPG

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Επέστρεψαν στην Ελλάδα μετεωρίτη που είχε πέσει το 1818! :cheesy:

Στην χώρα μας επέστρεψε ο μόνος επιβεβαιωμένος μετεωρίτης που είχε πέσει στην Ελλάδα τον Ιούνιο του 1818 και βρισκόταν στο εξωτερικό από το 1854!

Τον Ιούνιο του 1818 πέφτει μετεωρίτης στην πόλη των Σερρών. Τον συνέλεξαν, τον παρέδωσαν στον πασά της περιοχής και αυτός στον Γερμανό γιατρό του.

Ο μετεωρίτης κατέληξε σε έναν καθηγητή στην Αυστρία, ο οποίος με τη σειρά του τον έκανε δωρεά στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης.

Εκεί βρίσκεται από το 1854 μέχρι και σήμερα ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους μετεωρίτες σε ένα πολύ ωραίο περιβάλλον, ενώ εκτιμάται ότι είναι 4,56 δισεκατομμυρίων χρόνων.

Με αφορμή τα 200 χρόνια από την πτώση του, έγιναν πολλές προσπάθειες, ώστε να εκτεθεί στη χώρα μας.

Με την αρωγή του δήμου Φυλής και του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού (ΕΛΔΟ), ο μετεωρίτης θα βρίσκεται στο Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο από τις 7 μέχρι τις 11 Νοεμβρίου 2018.

Παράλληλα, από τις 7 μέχρι τις 30 Νοεμβρίου, θα υπάρχει στον ίδιο χώρο, έκθεση φωτογραφίας με όσα έζησε ο Έλληνας επιστήμονας Ιωάννης Μπαζιώτης στην Ανταρκτική όπου βρίσκεται σε αποστολή της NASA για μετεωρίτες!

https://www.pronews.gr/epistimes/diastima/722532_epestrepsan-stin-ellada-meteoriti-poy-eihe-pesei-1818

meteor.thumb.jpg.5ee0a1b3fae25f95d37292d42c2d673d.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Εκτίθεται στην Ελλάδα μετεωρίτης που έπεσε στις Σέρρες πριν 200 χρόνια. :cheesy:

Ο μετεωρίτης Seres, ο οποίος είχε πέσει στην περιοχή των Σερρών (εξ ου και το διεθνές όνομά του) πριν από 200 χρόνια, τον Ιούνιο του 1818, και έκτοτε φυλάσσεται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης, θα εκτεθεί για πρώτη φορά στη χώρα μας, στο Μουσείο Ηρακλειδών στο Θησείο της Αθήνας, από τις 7 έως τις 11 Νοεμβρίου.

Πρόκειται για μια πρωτοβουλία του επίκουρου καθηγητή Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννη Μπαζιώτη, ενός από τους ελάχιστους επιστήμονες στην Ελλάδα που η έρευνά του εστιάζεται στους μετεωρίτες. Η σχετική ανακοίνωση έγινε σε συνέντευξη που δόθηκε στο Μουσείο, το οποίο θα φιλοξενήσει τον μετεωρίτη για ένα πενθήμερο. Ο μετεωρίτης θα εκτίθεται σε γυάλινη προθήκη, με σταθερές συνθήκες υγρασίας, ενώ θα απαγορεύεται να τον αγγίξουν οι επισκέπτες για να μην τον «μολύνουν».

Η Ελένη Νομικού, γενική διευθύντρια του Μουσείου, δήλωσε ότι «έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για κάποιον να επισκεφθεί το Μουσείο και να δει τον μετεωρίτη, γιατί προκαλεί το ίδιο δέος με το να δεις από κοντά ένα αυθεντικό έργο τέχνης. Είναι νομίζω κάτι που δεν συμβαίνει κάθε μέρα στη ζωή καθενός, το να δει δηλαδή από κοντά και εκ του φυσικού μια πέτρα από το διάστημα. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, ειδικά για τα νέα παιδιά, να δουν το μετεωρίτη αλλά και να μάθουν από την επαφή τους με την έκθεση και το Μουσείο, πόσα χρήσιμα πράγματα μπορούν να αντληθούν από τη μελέτη των μετεωριτών».

Παράλληλα, θα γίνει η παρουσίαση φωτογραφιών από την παραμονή επί 80 ημέρες του Γ. Μπαζιώτη στην Ανταρκτική φέτος το χειμώνα, σε μια αποστολή αναζήτησης μετεωριτών, η οποία χρηματοδοτήθηκε από τη NASA. Η έκθεση «200 χρόνια και 80 ημέρες. Από τον SERES στην Ανταρκτική» θα διαρκέσει από τις 7 έως τις 30 Νοεμβρίου. Ακόμη, το Σαββατοκύριακο 10 και 11 Νοεμβρίου στο Μουσείο Ηρακλειδών θα διοργανωθεί εργαστήριο (workshop) σχετικά με τους μετεωρίτες, διάρκειας τεσσάρων ωρών κάθε μέρα, το οποίο απευθύνεται σε ανθρώπους άνω των 15 ετών που θέλουν να μάθουν περισσότερα για τους διαστημικούς βράχους. Θα πραγματοποιηθούν επίσης τρείς σχετικές ομιλίες στις 15,22 και 29 Νοεμβρίου.

Τον μετεωρίτη θα συνοδεύσει στην Ελλάδα ο επιμελητής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης Λουντοβίκ Φεριέρ. Επιμελήτρια της έκθεσης, η οποία έχει τεθεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Διαστημικού Οργανισμού, είναι η Ελένη Γραμματικοπούλου, ενώ την πρωτοβουλία έχουν στηρίξει επίσης ο δήμος Φυλής (του οποίου είναι δημότης ο κ.Μπαζιώτης) και η Εθνική Ασφαλιστική. Μόνο ένας μετεωρίτης από τους περίπου 67.000 που έχουν καταγραφεί σε παγκόσμιο επίπεδο, προέρχεται από την Ελλάδα. Ο Seres είναι ο μοναδικός μετεωρίτης που έχει ανακτηθεί μέχρι σήμερα από ελληνικό έδαφος και αναφέρεται επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute). Ανήκει στην κατηγορία των χονδριτών (το 86% περίπου των μετεωριτών) και αποτελεί υπόλειμμα των πρώτων σταδίων της δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, καθώς η ηλικία του εκτιμάται ότι είναι περίπου 4,56 δισεκατομμυρίων ετών.

Σύμφωνα με την ιστορία που συνοδεύει τον μετεωρίτη, δύο Γερμανοί τον είδαν να πέφτει το 1818 στην περιοχή των Σερρών. Μετά από μερικές μέρες τον βρήκαν και τον παρέδωσαν στον Οθωμανό πασά της περιοχής, αυτός τον έδωσε στον γερμανό γιατρό του, ο οποίος με τη σειρά του τον έδωσε σε έναν Αυστριακό καθηγητή χημείας, τον Αντρέας Σέρερ. Τελικά, αυτός τον δώρισε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης, όπου εκτίθεται από το 1844. Το εν λόγω Μουσείο και το Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον έχουν σήμερα τις μεγαλύτερες συλλογές μετεωριτών στον κόσμο.

Στη Βιέννη ο Seres έχει «παρέα» περίπου 10.000 μετεωρίτες που έχουν βρεθεί σε διάφορα μέρη του κόσμου και είναι ένας από τους 1.100 που εκτίθενται μόνιμα. Στα χέρια του αυστριακού μουσείου βρίσκονται τέσσερα κομμάτια από τον «ελληνικό» μετεωρίτη: το μεγαλύτερο (που θα έλθει στην Ελλάδα), έχει βάρος 4,6 κιλά, ένα μικρότερο είναι 1,3 κιλά, ενώ υπάρχουν και δύο άλλα των 52 και 150 γραμμαρίων.

Στη χώρα μας υπάρχουν μερικές ακόμα παλαιότερες ιστορικές πληροφορίες για την πτώση και ανεύρεση μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει κανένα απτό δείγμα, ώστε να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Σε αυτές οι περιπτώσεις που χαρακτηρίζονται ως «αμφίβολοι» μετεωρίτες, ανήκουν αναφορές για πτώση μετεωριτών στην περιοχή της Λάρισας (το 1706), στη Θράκη (το 452), στους Δελφούς και στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Ο κ.Μπαζιώτης μελετά εδώ και καιρό τον μετεωρίτη και προσδοκά να δημοσιεύσει τα αποτελέσματα της έρευνάς του εντός του 2019. Ο Έλληνας ορυκτολόγος ελπίζει ότι η έκθεσή του μετεωρίτη στο ελληνικό κοινό θα συμβάλει στην περαιτέρω διείσδυση της επιστήμης των μετεωριτών σε μια νέα γενιά Ελλήνων επιστημόνων.

https://www.tanea.gr/2018/10/30/science-technology/ektithetai-stin-ellada-meteoritis-pou-epese-stis-serres-prin-200-xronia/

met.kuv_.png.7e5901a3e752b4e5eb51555239ede665.png

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Μετεωρίτες: Το μακρύ ταξίδι τους από το διάστημα στη Γη :cheesy:

Άρθρο του επίκουρου καθηγητή Ορυκτολογίας-Πετρολογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών Γιάννη Μπαζιώτη.

Μόλις πρόσφατα, την 1η Φεβρουαρίου, ο άνθρωπος ήρθε αντιμέτωπος με τη δύναμη της φύσης, τη δύναμη του απρόσμενου. Έγινε θεατής σε ένα γεγονός, που ο χρόνος θέασης και αντίδρασης εμπρός στο γεγονός είναι τόσο λίγος όσος απαιτείται για να ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρά μας. Ένα τέτοιο γεγονός ήταν η πτώση ενός μετεώρου στη περιοχή της Κούβας και η μετέπειτα ανάκτηση από το έδαφος μικρών κομματιών μετεωρίτη. Ένας μετεωρίτης που απομένει να μελετηθεί από τους επιστήμονες, ώστε να δούμε την ακριβή προέλευσή του.

Ένα αντίστοιχο γεγονός, που προκάλεσε τη θραύση τζαμιών και τον τραυματισμό περισσότερων από 1.000 ανθρώπων, έλαβε χώρα στη περιοχή της Ρωσίας, στις 15 Φεβρουαρίου 2013. Τότε ένας μικρός αστεροειδής διαμέτρου 18 περίπου μέτρων εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης με την απίστευτη ταχύτητα των 19 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο, με άλλα λόγια σα να κάλυπτε ένα αυτοκίνητο την απόσταση Αθήνα-Κόρινθο σε μόλις τέσσερα δευτερόλεπτα!

Το ουράνιο αυτό βραχώδες σώμα εξερράγη στον αέρα πάνω από την περιοχή Τσελιάμπινσκ και κομμάτια του έπεσαν στο έδαφος. Το μεγαλύτερο εξ αυτών είχε βάρος λίγο μεγαλύτερο από 650 κιλά (δηλαδή ζύγιζε λίγο παραπάνω από το μισό βάρος ενός μέσου αυτοκινήτου) και ανασύρθηκε από τη λίμνη Cebarkul. Η συνολική ενέργεια που απορροφήθηκε από την ατμόσφαιρα κατά την είσοδο του μετεώρου, ισοδυναμούσε με 400-500 κιλοτόνους ΤΝΤ, δηλαδή η ενέργεια αυτή ήταν κατά μέσο όσο 30 φορές μεγαλύτερη από εκείνη που εκλύθηκε κατά την έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

Στην Ελλάδα υπάρχει μόνο μία περίπτωση επιβεβαιωμένης ανάκτησης μετεωρίτη, τον Ιούνιο 1818, στη περιοχή των Σερρών. Το δείγμα αυτό, που ονομάστηκε ευλόγως Seres, εκτίθεται στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης στην Αυστρία.

Ένα ακόμη πιο τρομακτικό παράδειγμα πτώσης αστεροειδούς έλαβε χώρα πριν από περίπου 65 εκατομμύρια χρόνια. Ένα γεγονός μεγάλων διαστάσεων που συγκλόνισε όχι μόνο τη περιοχή στην οποία έπεσε, αλλά και το παγκόσμιο γήϊνο στερέωμα, οδηγώντας στην εξαφάνιση όχι μόνο των δεινοσαύρων, αλλά και περίπου του 85% της ζώσας ύλης στη Γη.

Για την εξάλειψη των επικριτικών και αντίθετων επιστημονικών απόψεων, μία διακρατική αποστολή πραγματοποίησε βαθιά γεώτρηση 1.300 μέτρων στην περιοχή Chicxulub στο Μεξικό το 2016. Πλέον, ένας μεγάλος αριθμός πετρωμάτων από το δαχτυλίδι που δημιουργήθηκε στο κέντρο του κρατήρα, βρίσκονται προς μελέτη από ειδικούς επιστήμονες με σκοπό αφενός τη λεπτομερή διαλεύκανση των συνθηκών κατά την πτώση του αστεροειδούς και αφετέρου την οριστική απόδοση -με βεβαιότητα πλέον- του γεγονότος της εξαφάνισης των δεινοσαύρων στην πτώση του μεγάλου αστεροειδούς, διαμέτρου περίπου δέκα χιλιομέτρων.

Το γεγονός της πρόσκρουσης του αστεροειδούς στην Κ.Αμερική είχε παγκόσμιες συνέπειες στη Γη, ωστόσο δεν συγκρίνεται με εκείνο που οδήγησε στη δημιουργία του κρατήρα στην περιοχή Vredefort της Νότιας Αφρικής. Τότε που, πριν από 2,1 δισεκατομμύρια χρόνια, η περιοχή εκείνη σείστηκε από την πτώση ενός τεραστίων διαστάσεων αστεροειδούς, συμβάλλοντας στη δημιουργία του μεγαλύτερου κρατήρα, διαμέτρου 300 χιλιομέτρων, που έχει ανακαλυφθεί ποτέ στη Γη.

Όπως γίνεται αντιληπτό, πάντα έπεφταν αστεροειδείς διαφορετικών μεγεθών και το ίδιο θα συνεχίσει να γίνεται και στο μέλλον. Η ανάκτηση των μετεωριτών από την επιφάνεια της Γης είναι το βήμα εκείνο που μας βοηθά να κοιτάξουμε με μεγάλη λεπτομέρεια τα μητρικά τους σώματα -τους αστεροειδείς- που εισέβαλαν βιαίως στην ατμόσφαιρα της Γης.

Μία τέτοια αποστολή (Antarctic Search for Meteorites-ASNMET), η μεγαλύτερη από άποψης ανάκτησης αριθμού μετεωριτών, είναι χρηματοδοτούμενη από τη NASA, υλοποιείται από τα πανεπιστήμια Case Western Reserve και της Γιούτα, και υποστηρίζεται από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ. Στο πλαίσιο της 42χρονης ιστορίας της Αποστολής, περισσότεροι από 23.000 μετεωρίτες -περίπου το 40% των μετεωριτών από έχουν ανακτηθεί απ’ όλη τη Γη- έχουν ανακτηθεί από την Ανταρκτική (σ.σ. ο Δρ. Γ.Μπαζιώτης είναι ο μόνος Έλληνας που συμμετείχε σε αυτή το 2017-2018).

Η εν λόγω αποστολή βοηθά στο να συλλεχθούν τα ίχνη του διαστήματος, δηλαδή εκείνα τα πετρώματα που είτε έχουν σχηματιστεί στα πρώτα στάδια δημιουργίας του ηλιακού μας συστήματος, είτε σε μεταγενέστερα, και απαντούν σε σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την εξέλιξη πλανητών (όπως ο πλανήτης ‘Αρης), δορυφόρων (όπως η Σελήνη) ή αστεροειδών (όπως η Εστία).

Στα ορυκτά συστατικά των πετρωμάτων κρύβονται πληροφορίες σχετικά με τη δυναμική των συγκρούσεων των αστεροειδών είτε μεταξύ τους είτε με άλλα μεγαλύτερα ουράνια σώματα. Επίσης, μελετώντας το εσωτερικό των μετεωριτών, προκύπτουν δεδομένα που συνδέονται εν πολλοίς με την αλληλεπίδραση της λιθόσφαιρας-επιφάνειας-ατμόσφαιρας και της πιθανής βιόσφαιρας στον πλανήτη Άρη.

Το τελικό ζητούμενο για τον άνθρωπο δεν είναι απλώς η απάντηση των επιστημονικών ερωτημάτων που άπτονται της βασικής έρευνας, αλλά η βαθύτερη κατανόηση των «μυστικών» που κρύβουν οι μετεωρίτες και η μελλοντική χρησιμοποίηση της υπάρχουσας γνώσης για μελλοντικές αποστολές επιστροφής δειγμάτων υλικού από άλλα ουράνια σώματα (π.χ. Άρης, Σελήνη, Χαγιαμπούσα, Μπενού).

Αυτή η συσσωρευμένη και συνεχώς επαυξανόμενη γνώση θα βοηθήσει στην εφαρμογή τεχνικών εκτροπής αστεροειδών (όπως η αποστολή Double Asteroid Redirection Test – DART της NASA), αλλά και η -για πρώτη φορά- προσπάθεια μελέτης των αποτελεσμάτων μίας πρόσκρουσης σε αστεροειδή (αποστολή HERA της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος-ESA στο σύστημα δυαδικού αστεροειδή του Διδύμου) με σκοπό τη προετοιμασία της ανθρωπότητας και την ανάπτυξη τεχνολογίας για την μελλοντική αντιμετώπιση ενός τέτοιου κινδύνου.

Σε αυτή την αποστολή, από πλευράς Ελλάδος, συμμετέχουν ο Αν. Καθηγητής Κλεομένης Τσιγάνης από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης που είναι μέλος της ομάδας έρευνας DART/HERA, ο Δρ. Χρήστος Ευθυμιόπουλος από το Κέντρο Ερευνών Αστρονομίας και Εφαρμοσμένων Μαθηματικών της Ακαδημίας Αθηνών και εσχάτως η ομάδα μας από το Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Όλα τα προηγούμενα θα βοηθήσουν περαιτέρω στο να συνθέσουμε ακόμα καλύτερα την εικόνα που έχουμε για το διάστημα και ίσως να απαντήσουμε στο μεγάλο ερώτημα αν είμαστε μόνοι…

https://physicsgg.me/2019/02/16/%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b5%cf%89%cf%81%ce%af%cf%84%ce%b5%cf%82-%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%8d-%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b4%ce%b9-%cf%84%ce%bf%cf%85%cf%82-%ce%b1%cf%80%cf%8c-%cf%84%ce%bf/

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Η στιγμή που ο μετεωρίτης εξερράγη πάνω από την Βερίγγεια Θάλασσα. :cheesy:

Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία (NASA) έδωσε στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες ενός μετεωρίτη που εξερράγη πάνω από τη Βερίγγεια Θάλασσα στις 18 Δεκεμβρίου, χωρίς να τον δει και να τον αντιληφθεί κανείς.

Οι φωτογραφίες τραβήχθηκαν από έναν δορυφόρο της NASA λίγα λεπτά μετά την είσοδο του μετεωρίτη στην ατμόσφαιρα της Γης και τη διάλυσή του. Διακρίνεται πολύ καθαρά η σκιά του στα σύννεφα από κάτω καθώς και ένα πορτοκαλόχρωμο νέφος: πρόκειται για τα σωματίδια που φλέγονται σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, τα οποία αφήνει πίσω της η φλεγόμενη σφαίρα.

Ένα από τα όργανα του δορυφόρου Tera τράβηξε την πρώτη φωτογραφία στις 23.50 GMT της 18ης Δεκεμβρίου. Οι πέντε από τις εννέα κάμερες ενός άλλου οργάνου, στον ίδιο δορυφόρο, τράβηξαν άλλες πέντε φωτογραφίες στις 23.55. Η NASA τις ένωσε σε ένα κινούμενο gif.

Η έκρηξη του μετεωρίτη αυτού, όπως αναφέρει το ΑΠΕ, ήταν η πιο ισχυρή που έχει σημειωθεί μετά από εκείνη στο Τσελιάμπινσκ της Ρωσίας, το 2013, όταν τραυματίστηκαν περίπου 1000 άνθρωποι, κυρίως από σπασμένα τζάμια. Αυτή τη φορά, ο μετεωρίτης διαλύθηκε πάνω από τη θάλασσα, σε απόσταση εκατοντάδων χιλιομέτρων από τις ρωσικές ακτές.

Η πρώτη φωτογραφία του φαινομένου αυτού τραβήχθηκε από τον μετεωρολογικό δορυφόρο Himawari της Ιαπωνίας και δόθηκε στη δημοσιότητα αυτήν την εβδομάδα.

https://www.in.gr/2019/03/23/tech/sti-dimosiotita-o-meteoritis-pou-ekserragi-pano-apo-tin-veriggeia-thalassa/

01B43E17A9052AC6EB43852AC9683179.jpg.8a66b755b0e3a52b2a8aab0b3da5e59f.jpg

Ο πλανήτης μας ειναι το λίκνο της ανθρωπότητας.Αλλα κανείς δεν περνάει ολη του τη ζωή στο λίκνο.

Κονσταντίν Εντουάρντοβιτς Τσιολκόφσκι.

Σύνδεσμος για σχόλιο
Κοινή χρήση σε άλλους ιστότοπους

Δημιουργήστε έναν λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είσαι μέλος για να αφήσεις ένα σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε για έναν νέο λογαριασμό στην κοινότητά μας. Είναι εύκολο!.

Εγγραφή νέου λογαριασμού

Συνδεθείτε

Έχετε ήδη λογαριασμό? Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης