Τρίτωνας.

Ο πιο μακρινός ωκεανός στο ηλιακό μας σύστημα.

Μια νέα ημέρα ξημερώνει για τον Τρίτωνα. Πρόκειται να είναι μεν ψυχρή, σαν τις προηγούμενες. Και αυτό συνέβη αφότου το φεγγάρι εγκαταστάθηκε στη σημερινή του τροχιά γύρω από τον Ποσειδώνα. Ακόμη και τα ηφαίστεια εδώ διασπείρουν κρύο αέρια και νερό σε υγρή μορφή και όχι καυτό μάγμα. Αλλά κάτω από την ψυχρή επιφάνεια, στη θερμοκρασία των -235 ° C, υπάρχει πιο γλυκός καιρός: ένας υγρός ωκεανός.

Με την πρώτη ματιά ο Τρίτωνας φαίνεται να είναι απλώς άλλο ένα παγωμένο φεγγάρι, αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί η επιφάνειά του να αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από παγωμένο άζωτο και μεθάνιο, όμως το εσωτερικό του είναι ζεστό με ένα μεγάλο ωκεανό

Διάφορες μελέτες έχουν υποδείξει την παρουσία ενός υπόγειου ωκεανού στον Τρίτωνα, τον μυστηριώδη δορυφόρο του Ποσειδώνα. Όλες όμως χαρακτηρίστηκαν από την επιστημονική κοινότητα ως «πρόχειρες» και σημειωνόταν ότι όλες κατέληγαν στο συγκεκριμένο συμπέρασμα κάνοντας υπεραπλουστευμένες αναλύσεις και επεξεργασίες δεδομένων.

Γνωρίζουμε ότι ο Τρίτωνας όταν συνελήφθη στο παρελθόν από τον Ποσειδώνα (γιατί κυκλοφορούσε ελεύθερος) ξεκίνησε αρχικά εξαιρετικά επιμήκεις τροχιές.

Αλλά καθώς αλληλεπιδρούσαν τα δύο σώματα ο Τρίτωνας γρήγορα σύρθηκε σε πιο κυκλικές τροχιές. Η διαδικασία αυτή ελευθέρωσε ενέργειας, που ζέστανε το φεγγάρι. Η άνοδος της θερμοκρασίας θα έλιωσε όχι μόνο τα παγωμένα εξωτερικά στρώματα του Τρίτωνα, αλλά και τον πυρήνα του πάχους 1.900 χιλιομέτρων.

Στη συνέχεια, απέκτησε τη σημερινή ψυχρή επιφάνεια του γιατί αν και η θέρμανση από την ραδιενεργό διάσπαση είναι μερικές τάξεις μεγαλύτερη από τη θερμότητα από τα παλιρροιακά φαινόμενα, η θερμότητα αυτή στον πυρήνα από μόνη της δεν μπορούσε να κρατήσει το εξωτερικό στρώμα ζεστό στα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια ζωής του ηλιακού συστήματος.

Ο υγρός ωκεανός περιέχει μια ισχυρή δόση αμμωνίας, η οποία εμποδίζει το υγρό από το να καταψυχθεί, εκτός κι αν η θερμοκρασία πέσει κάτω από τους -90 °C. Έτσι, ενώ μπορεί να είναι ο πιο ακραίος ωκεανός στο ηλιακό σύστημα, δεν είναι και τόσο ψυχρός όσο οι λίμνες των υδρογονανθράκων στο φεγγάρι Τιτάνας του Κρόνου, όπου η θερμοκρασία είναι -180 °C.

Ερευνητές στις ΗΠΑ έκαναν τώρα όμως μια νέα προσομοίωση η οποία κρίνεται ως αξιόπιστη και επιβεβαιώνει την παρουσία του ωκεανού αποκαλύπτοντας μάλιστα και τα χαρακτηριστικά του.

Ο Saswata Hier-Majumder, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ μαζί με τον φοιτητή του Jodi Gaeman σχεδίασαν και πραγματοποίησαν μια προσομοίωση για να διαπιστωθεί αν τελικά μπορεί να υπάρξει ή όχι ένας ωκεανός κάτω από την παγωμένη επιφάνεια του Τρίτωνα.

Οι ερευνητές έλαβαν υπόψη τους διάφορα δεδομένα όπως παραδείγματος χάριν, τη ραδιενεργή αποσύνθεση των μετάλλων του πυρήνα, τις βαρυτικές αλληλεπιδράσεις του Τρίτωνα με τον Ποσειδώνα και άλλες κοσμικές και γεωλογικές διεργασίες που θερμαίνουν τον δορυφόρο και επιτρέπουν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή.

Η έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Icarus.

Τα αποτελέσματα της προσομοίωσης ήταν εντυπωσιακά. Σύμφωνα με αυτά υπάρχει ένας ωκεανός κάτω από την επιφάνεια. Η προσομοίωση έδειξε ότι ο ωκεανός του Τρίτωνα είναι πλούσιος σε αμμωνία που είναι το συστατικό – «κλειδί» για την ύπαρξη του νερού σε υγρή μορφή σε αυτές τις συνθήκες.

Η αμμωνία εμποδίζει το νερό να παγώνει ακόμη και σε θερμοκρασίες -90 βαθμών Κελσίου.

Όπως λοιπόν προκύπτει ο ωκεανός του Τρίτωνα είναι ο πιο μακρινός του ηλιακού μας συστήματος αλλά δεν είναι και το πιο ψυχρό υγρό περιβάλλον που υπάρχει μέσα σε αυτό. Μέχρι στιγμής τον τίτλο του πιο ψυχρού υγρού περιβάλλοντος κατέχουν οι λίμνες υδρογονανθράκων του Τιτάνα (του δορυφόρου του Κρόνου) η θερμοκρασία των οποίων υπολογίζεται στους -180 βαθμούς Κελσίου.

Η προέλευση του Τρίτωνα αποτελεί ένα από τα μεγάλα μυστήρια που εδώ και δεκαετίες προσπαθούν ανεπιτυχώς να λύσουν οι επιστήμονες. Αμερικανοί αστρονόμοι από τα πανεπιστήμια της Καλιφόρνια και του Μέρυλαντ, ανέπτυξαν πριν από λίγα χρόνια μια θεωρία η οποία θεωρείται το πιο πιθανό σενάριο από όσα έχουν διατυπωθεί μέχρι σήμερα.

Ο Τρίτωνας έχει μέγεθος σχεδόν διπλάσιο από τον Πλούτωνα και η τροχιά του είναι η ακριβώς αντίθετη από τη φορά περιστροφής του Ποσειδώνα. Το μέγεθος και η τροχιά του δεν ακολουθούν κανένα συμβατό μοντέλο σχέσης μητρικού πλανήτη και δορυφόρου και οι επιστήμονες δεν μπορούν να δώσουν μια εξήγηση.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία ο Τρίτωνας κυκλοφορούσε ελεύθερος στο διάστημα παρέα με ένα ακόμη, πολύ μικρότερο, πλανητοειδές. Όταν κάποια στιγμή τα δύο σώματα πέρασαν κοντά από τον Ποσειδώνα η βαρυτική έλξη του πλανήτη «συνέλαβε» τον Τρίτωνα μετατρέποντας τον σε δορυφόρο του ενώ ταυτόχρονα εξοστράκισε το μικρότερο σώμα στα βάθη του διαστήματος.

Πηγές: New Scientist – Βήμα

Για τον Τρίτωνα.

Τρίτωνας ονομάζεται ένας από τους φυσικούς δορυφόρους του πλανήτη Ποσειδώνα. Ανακαλύφθηκε στις 10 Οκτωβρίου του 1846 από τον Ουίλιαμ Λάσελ. Ο Τρίτωνας είναι ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Ποσειδώνα και ο έβδομος, κατά σειρά μεγέθους, δορυφόρος του ηλιακού συστήματος. Επίσης είναι ο μοναδικός μεγάλος δορυφόρος του ηλιακού συστήματος ο οποίος έχει αντίθετη φορά από την φορά περιστροφής του πλανήτη του, του Ποσειδώνα. Λόγω της ανάδρομης τροχιάς του και του ότι η σύνθεση του είναι παρόμοια με του Πλούτωνα, πιστεύεται ότι ο Τρίτωνας ήταν σώμα της Ζώνης του Κάιπερ που πιάστηκε από την βαρύτητα του Ποσειδώνα. Το όνομά του προέρχεται από τον Τρίτωνα ο οποίος κατά την ελληνική μυθολογία ήταν μία θαλάσσια θεότητα και γιος του θεού Ποσειδώνα. Η άλλη σημερινή ονομασία του είναι Ποσειδώνας Ι (Neptune I ). Ο Τρίτωνας είναι ένας από τους λίγους δορυφόρους στο Ηλιακό Σύστημα που είναι γνωστό ότι είναι γεωλογικά ενεργοί. Κύριο χαρακτηριστικό της επιφάνειας του Τρίτωνα είναι η παρουσία κρυοηφαιστείων αλλά και θερμοπιδάκων που εκτοξεύουν άζωτο.

Έρευνες έχουν δείξει ότι ο Τρίτωνας μπορεί να συντηρεί ένα υπόγειο ωκεανού νερού σε υγρή μορφή. Κύριο συστατικό αυτού του ωκεανού είναι το νερό ενώ υπάρχουν μεγάλες συγκεντρώσεις αμμωνίας που δρα ως αντιπυκτική ουσία, επιτρέποντας στο νερό να παραμείνει υγρό στους -90 βαθμούς Κελσίου. Είναι ο πιο μακρινός από τον Ήλιο ωκεανός νερού στο Ηλιακό Σύστημα, όμως όχι και το πιο κρύο υγρό περιβάλλον, τίτλο που κατέχουν οι λίμνες υδρογονανθράκων του Τιτάνα.

Ο Τρίτωνας ανακαλύφθηκε από τον Βρετανό αστρονόμο Ουίλιαμ Λάσελ στις 10 Οκτωβρίου 1846 , μόλις 17 ημέρες μετά την ανακάλυψη του Ποσειδώνα. Όταν ο Τζον Χέρσελ έλαβε την είδηση της ανακάλυψης του Ποσειδώνα, έγραψε στο Λάσελ προτείνοντάς του να αναζητήσει πιθανούς δορυφόρους. Ο Λάσελ το έπραξε και μετά από οκτώ ημέρες ανακάλυψε τον Τρίτωνα. Ακόμη ισχυρίστηκε ότι είχε ανακαλύψει και δακτυλίους. Παρά το γεγονός ότι ο Ποσειδώνας επιβεβαιώθηκε αργότερα να διαθέτει δακτυλίους, είναι τόσο εξασθενημένοι και σκοτεινοί που είναι αμφίβολο ότι τους είδε στην πραγματικότητα. Ο Τρίτωνας πήρε το όνομά του από μία θαλάσσια θεότητα τον Τρίτωνα, ο οποίος ήταν γιος του Ποσειδώνα (αντίστοιχος της Ρωμαϊκής θεότητας Νεπτούνους). Το όνομα προτάθηκε για πρώτη φορά από τον Καμίγ Φλαμμαριόν το 1880 στο βιβλίο του «Λαϊκή Αστρονομία» (Astronomie Populaire), παρά το γεγονός ότι υιοθετήθηκε επίσημα πολλές δεκαετίες αργότερα. Μέχρι την ανακάλυψη του δεύτερου δορυφόρου του Ποσειδώνα, την Νηρηίδα το 1949, ο Τρίτωνας ήταν γνωστός ως απλά «ο δορυφόρος του Ποσειδώνα».

Ο Τρίτωνας είναι ένας ξεχωριστός δορυφόρος σε σύγκριση με τους άλλους δορυφόρους του Ηλιακού μας συστήματος λόγω της ανάδρομης τροχιάς του γύρω από τον Ποσειδώνα (δηλαδή έχει τροχιά με αντίθετη κατεύθυνση από την περιστροφή του πλανήτη). Οι περισσότεροι από τους εξωτερικούς δορυφόρους του Δία και του Κρόνου έχουν επίσης ανάδρομη τροχιά, όπως και μερικά από τα εξωτερικά φεγγάρια του Ουρανού. Ωστόσο, αυτά τα φεγγάρια είναι όλα πολύ πιο μακριά από τους πλανήτες τους και είναι και αρκετά πιο μικρά. Το μεγαλύτερο από αυτά (Φοίβη) έχει διάμετρο ίση με το 8 % της διαμέτρου (και 0,03 % της μάζας) του Τρίτωνα. Επίσης είναι σε συγχρονισμένη περιστροφή με τον Ποσειδώνα, έχει δηλαδή πάντα μία όψη προσανατολισμένη προς τον πλανήτη.

Ο Τρίτωνας είναι o έβδομος μεγαλύτερος δορυφόρος και το δέκατο έκτο μεγαλύτερο αντικείμενο στο ηλιακό σύστημα, είναι ελαφρώς μεγαλύτερος από τον Πλούτωνα και την Έρις. Αποτελεί περισσότερο από το 99,5% του συνόλου της μάζας των αντικειμένων που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Ποσειδώνα, συμπεριλαμβανομένων των δακτυλίων του πλανήτη και των άλλων δεκατριών γνωστών δορυφόρων. Ενώ η ακτίνα, η πυκνότητα (2,061 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό), η θερμοκρασία και η χημική σύνθεση του είναι παρόμοια με εκείνα του Πλούτωνα. Όπως και στον Πλούτωνα, 55% της επιφάνειας του Τρίτωνα καλύπτεται με παγωμένο άζωτο, με παγωμένο νερό καλύπτεται το 15-35% και με ξηρό πάγο (παγωμένο διοξείδιο του άνθρακα) το υπόλοιπο 10-20%. Επίσης υπάρχουν ίχνη από μεθάνιο (0,1% ) και μονοξείδιο του άνθρακα (0,05%). Η πυκνότητα του Τρίτωνα συνεπάγεται ότι είναι πιθανώς περίπου 30-45% παγωμένο νερό, και το υπόλοιπο βραχώδες υλικό. Η επιφάνεια του Τρίτωνα είναι 23 εκατομμύρια τχλμ., δηλαδή 4,5% της επιφάνειας της Γης, ή 15,5% της χερσαίας επιφάνειας της Γης. Ακόμη έχει σημαντικά υψηλή λευκαύγεια, αντανακλώντας έτσι το 60-95% του ηλιακού φωτός που φθάνει σε αυτόν. Για σύγκριση μόνο, η Σελήνη αντανακλά μόνο 11%.

Η τροχιά του Τρίτωνα είχε οριστεί με μεγάλη ακρίβεια κατά τον 19ο αιώνα. Βρέθηκε να έχει ανάδρομη τροχιά, με πολύ μεγάλη γωνία κλίσης ως προς το επίπεδο της τροχιάς του Ποσειδώνα. Οι πρώτες λεπτομερείς παρατηρήσεις του Τρίτωνα δεν έγιναν μέχρι το 1930. Λίγα ήταν γνωστά για το δορυφόρο μέχρι που το Βόγιατζερ 2 έφτασε εκεί στο τέλος του 20ου αιώνα. Πριν από την άφιξη του Βόγιατζερ 2, οι αστρονόμοι υποψιάστηκαν ότι ο Τρίτωνας θα μπορούσε να έχει θάλασσες από υγρό άζωτο και μια ατμόσφαιρα αζώτου/μεθανίου με πυκνότητα ίσο με το 30% αυτής της Γης. Όπως και οι διάσημες υπερεκτιμήσεις της ατμοσφαιρικής πυκνότητας του Άρη, αυτό ήταν εντελώς εσφαλμένο. Η πρώτη προσπάθεια για τη μέτρηση της διαμέτρου του Τρίτωνα έγινε από τον Γκέραρντ Κάιπερ το 1954 ο οποίος την υπολόγισε γύρω στα 3.800 χιλιόμετρα. Μεταγενέστερες προσπάθειες μέτρησης έφτασαν σε τιμές που κυμαίνονται από 2.500 έως 6.000 χλμ., ή ελαφρώς μικρότερη από ότι η Σελήνη σε σχεδόν με το ήμισυ της διαμέτρου της Γης. Τα στοιχεία από την προσέγγιση του Βόγιατζερ 2 με τον Ποσειδώνα στις 25 Αυγούστου του 1989, οδήγησαν σε μια πιο ακριβή εκτίμηση της διαμέτρου του Τρίτωνα (2.706 χιλιόμετρα). Στη δεκαετία του 1990, διάφορες παρατηρήσεις που έγιναν από τη Γη χρησιμοποιώντας την απόκρυψη των κοντινών αστεριών, έδειξαν την παρουσία μιας ατμόσφαιρας και μιας εξωτικής επιφάνειας. Οι παρατηρήσεις αυτές δείχνουν ότι η ατμόσφαιρα είναι πυκνότερη από ότι είχαν δείξει οι μετρήσεις του Βόγιατζερ 2.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82_(%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82)#cite_note-Agnor06-1

Θα επιστρέψει η NASA στον Ποσειδώνα;

Οι επιστήμονες από το εργαστήριο Jet Propulsion της NASA πρότειναν μια νέα αποστολή μαζί με ένα διαστημόπλοιο που θα μελέτησε το μεγαλύτερο φεγγάρι του Ποσειδώνα Triton. Ανέφεραν την ιδέα τους κατά τη διάρκεια της Συνόδου Σεληνιακού και Πλανητικού Επιστημολογίου στο Τέξας που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη.

Ο Triton θεωρείται ένας παράξενος δορυφόρος παρόμοιος με τον Πλούτωνα με πολλούς τρόπους. Προέρχεται από τη ζεστή ζώνη Kuiper του ηλιακού συστήματος που συλλέχθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια από τη βαρύτητα του Ποσειδώνα. Επιπλέον, πιστεύεται ότι ο Τρίτωνας φιλοξενεί έναν ωκεανό, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει πιθανότητα να φιλοξενήσει τη ζωή.

Η προτεινόμενη αποστολή στο Triton προσπαθεί να είναι οικονομικά αποδοτική. Η εκτόξευση του διαστημικού σκάφους, γνωστού ως Trident, θα κοστίσει το ίδιο με μια μικρή αποστολή στο φεγγάρι, σύμφωνα με τους επιστήμονες και τους μηχανικούς της αποστολής.

Η Louise Prockter, διευθυντής του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου στο Χιούστον και ο επικεφαλής ερευνητής της προτεινόμενης αποστολής, δήλωσε ότι είναι τώρα η ώρα να ξεκινήσει αυτή η αποστολή με χαμηλό κόστος, επειδή είναι επιτακτική ανάγκη να καταλάβουμε εάν ο Τρίτων είναι ένας κόσμος που φιλοξενεί τη ζωή.

Αν και δαπανηρά έργα, όπως η αποστολή Cassini στον Κρόνο ή το διαστημικό σκάφος Europa Clipper που έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει το 2020, έχουν δημιουργήσει μερικά σημαντικά επιτεύγματα, οι μικρότερες και λιγότερο ακριβές αποστολές θα μπορούσαν επίσης να βοηθήσουν στην πλανητική επιστήμη. Για παράδειγμα, στον Άρη, ήταν πολλαπλές αποστολές με την πάροδο του χρόνου που αποκάλυψαν το νερό του πλανήτη.

Οι επιστήμονες που υποστηρίζουν την πρόταση Trident, η οποία θα παρουσιαστεί επίσημα στη NASA αργότερα τον Μάρτιο, επιδιώκουν να υποστηριχθούν από το εξαιρετικά ανταγωνιστικό πρόγραμμα Discovery του οργανισμού, το οποίο αφορά όλες τις αποστολές που κοστίζουν κάτω από 500 εκατομμύρια δολάρια.

Ο στόχος της NASA είναι να αναπτύξει αυτές τις αποστολές κάθε δύο χρόνια. Πιο πρόσφατα, η αποστολή Discovery ξεκίνησε το όχημα InSight, το οποίο προσγειώθηκε στον Άρη τον περασμένο Νοέμβριο. Η επόμενη αποστολή θα πρέπει να είναι η αποστολή Lucy, η οποία στοχεύει στη μελέτη αστεροειδών που μοιράζονται την τροχιά του Δία γύρω από τον ήλιο.

Το Trident πρέπει να ανταγωνιστεί με προτάσεις για πιο εκτεταμένες μελέτες σχετικά με το φεγγάρι, μια αποστολή του Δία στην Io και μια δεύτερη αποστολή στην Αφροδίτη. Ωστόσο, όσοι υποστηρίζουν την αποστολή Trident ελπίζουν ότι η εξερεύνηση του Neptune, του πιο απομακρυσμένου πλανήτη του ηλιακού συστήματος με χαμηλό κόστος, θα πείσει τη NASA να την υποστηρίξει.

Το 1989 ήταν η τελευταία φορά που ο Ποσειδώνας και τα φεγγάρια του επισκέφτηκαν κατά τη διάρκεια μιας σύντομης διαδρομής από το διαστημόπλοιο Voyager 2, το οποίο συγκέντρωσε τις πρώτες και μόνο κοντινές φωτογραφίες αυτού του πλανήτη.

Επιπλέον, ο Voyager 2 συνέλαβε δεδομένα που δείχνουν πιθανές μάζες νερού που έχουν καταγραφεί από το εσωτερικό του Triton, γεγονός που έχει προκαλέσει πολλούς πλανητικούς επιστήμονες να ρίξουν μια ματιά στο Triton. Πρόσφατα θεωρήθηκε ως η πρώτη προτεραιότητα για εξερεύνηση στο χάρτη πορείας της NASA για τους ωκεανούς.

Η Dr. Amanda Hendrix από το Ινστιτούτο Πλανητικής Επιστήμης του Tucson, Ariz., που είναι επίσης ένας από τους ηγέτες της μελέτης του Χάρτη πορείας, εξήγησε ότι ο Triton είναι ένας στόχος τριών προς ένα, δεδομένου ότι μπορείτε να επισκεφθείτε το σύστημα Neptune, δείτε τον συναρπαστικό ωκεανό κόσμο, και επίσης να επισκεφτείτε ένα αντικείμενο ζώνης Kuiper.

Είπε ότι εξετάζοντας τόπους όπως αυτό, θα μπορούσαν να αποκτήσουν φρέσκες ιδέες για το πώς διαμορφώνονται οι ωκεανοί, πώς διαφέρουν και πώς καταφέρνουν να διατηρούν υγρό νερό. Για παράδειγμα, το νερό στον ωκεανό του Triton θα μπορούσε να είναι πολύ πιο κρύο από το τυπικό σημείο κατάψυξης, αλλά η αμμωνία θα μπορούσε να τη διατηρήσει σε υγρή μορφή. Ενδείξεις όπως αυτό θα μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε τη ζωή έξω από τη Γη.

Ο Ποσειδων είναι τριάντα φορές πιο μακριά από τον ήλιο από τον πλανήτη μας και παρόλο που οι ειδικοί πίστευαν ότι η κατοικήσιμη ζώνη τελείωσε στον Άρη, πιστεύεται τώρα ότι ακόμη και ένας πλανήτης μπορεί να είναι κατοικήσιμος. Αυτό είναι αποτέλεσμα ενός ωκεανού που βρέθηκε κάτω από την Ευρώπη, ένα από τα μεγάλα φεγγάρια του Δία, καθώς και κάτω από το φεγγάρι του Κρόνου Enceladus.

https://asgardia.space/en/news/Will-NASA-Return-to-Neptune-question

Πρόταση της NASA για αποστολή στον Τρίτωνα, φεγγάρι του Ποσειδώνα.

Είναι πολλά τα επιστημονικά ερωτήματα που υπάρχουν όσον αφορά στον Τρίτωνα, φεγγάρι του Ποσειδώνα, καθώς το μόνο σκάφος που έχει περάσει ποτέ από τη «γειτονιά» του ήταν το Voyager 2, πριν από τρεις δεκαετίες. Οι εικόνες ήταν εντυπωσιακές, αλλά προκαλούσαν ερωτήματα, καθώς αποκάλυπταν μεγάλους, σκοτεινούς όγκους παγωμένου υλικού να εκτινάσσονται από την επιφάνειά του- αλλά ήταν άγνωστο πώς συνέβαινε αυτό. Οι εικόνες έδειχναν πως το παγωμένο τοπίο ήταν «νεαρό» ακόμα και είχε αναδυθεί ξανά και ξανά, με φρέσκο υλικό- αλλά ήταν άγνωστο το τι υλικό ήταν αυτό και από πού είχε προέλθει. Επίσης, ένα άλλο ερώτημα είναι το εξής: Πώς μπορεί να ένα αρχαίο φεγγάρι, έξι φορές πιο μακριά από τον ήλιο από ό,τι ο Δίας να είναι ακόμα ενεργό; Υπάρχει κάτι στο εσωτερικό του που να ωθεί αυτή τη δραστηριότητα;

Μία αποστολή που έχει προταθεί στο πλαίσιο του Discovery Program της NASA σκοπεύει να δώσει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Αποστολή αυτή, με το όνομα Trident (Τρίαινα) είναι μία από τέσσερις για τις οποίες αναπτύσσονται concept μελέτες. Μέχρι δύο εξ αυτών θα επιλεγούν ως το καλοκαίρι του 2021 για να γίνουν πλήρεις αποστολές, με σκοπό την εκτόξευσή τους αργότερα μέσα στη δεκαετία.

Η διερεύνηση του Τρίτωνα και του πώς έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου θα βοηθούσαν στην καλύτερη κατανόηση της εξέλιξης των ουρανίων σωμάτων του ηλιακού μας συστήματος, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα φεγγάρι με πολλά περίεργα χαρακτηριστικά: Καθώς ο Ποσειδώνας περιστρέφεται, ο Τρίτωνας κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση- κανένα άλλο μεγάλο φεγγάρι του ηλιακού συστήματος δεν το κάνει αυτό. Επίσης, η τροχιά του Τρίτωνα βρίσκεται σε ακραία κλίση, 23 μοίρες από τον ισημερινό του Ποσειδώνα. Με διάμετρο σχεδόν 3/4 αυτής της Σελήνης, δεν βρίσκεται επίσης εκεί που θα έπρεπε να είναι, οπότε θεωρείται πως μπορεί να πρόκειται για «μετανάστη» από τη Ζώνη Κάιπερ. Ακόμη, έχει ασυνήθιστη ατμόσφαιρα: Γεμάτη με φορτισμένα σωματίδια, η ιονόσφαιρά του είναι 10 φορές πιο ενεργή από αυτήν οποιουδήποτε άλλο φεγγαριού στο ηλιακό σύστημα. Το τελευταίο αυτό χαρακτηριστικό είναι ιδιαίτερα περίεργο, γιατί γενικά οι ιονόσφαιρες φορτίζονται από ηλιακή ενέργεια, ωστόσο ο Τρίτωνας και ο Ποσειδώνας είναι μακριά από τον ήλιο (30 φορές περισσότερο από ό,τι η Γη- ο Ποσειδώνας χρειάζεται 165 γήινα χρόνια για να πραγματοποιήσει μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο), οπότε πρέπει να υπάρχει κάποια άλλη πηγή ενέργειας. Επίσης, το κλίμα του Τρίτωνα είναι δυναμικό και μεταβαλλόμενο, με μια σταθερή ροή οργανικού υλικού, πιθανότατα αζώτου, στην επιφάνειά του.

Εάν στον Τρίτωνα υπάρχει κάποιος ωκεανός, τότε θα έδινε πολύτιμα στοιχεία σχετικά με το πώς σχηματίζονται οι εσωτερικοί ωκεανοί, ενώ θα βοηθούσε στην καλύτερη κατανόηση του πού ακριβώς μπορεί να βρεθεί νερό. Σε αυτό το πλαίσιο ένα εξερευνητικό σκάφος θα μετέφερε όργανα μέτρησης του μαγνητικού πεδίου του φεγγαριού για να διαπιστωθεί εάν υπάρχει στο εσωτερικό του ωκεανός, ενώ άλλα όργανα θα μελετούσαν την ιονόσφαιρα, την πλούσια σε οργανικά στοιχεία ατμόσφαιρα και περίεργα χαρακτηριστικά της επιφάνειας. Σημειώνεται πως ο Τρίτωνας έχει μια πολύ μεγάλη ανεξερεύνηση στερεά επιφάνεια, καθώς τα στοιχεία από το Voyager 2 έχουν αποκαλύψει μόνο το 40% της επιφάνειας του φεγγαριού.

Ο τελευταίος μεγάλος στόχος μιας τέτοιας αποστολής θα ήταν να εξηγήσει το πώς η μυστηριώδης του επιφάνεια ανανεώνεται: Η επιφάνεια του Τρίτωνα είναι αξιοσημείωτα «νεαρή» από γεωλογικής άποψης (πιθανώς 10 εκατ. ετών σε ένα ηλιακό σύστημα 4,6 δισ. ετών) και δεν έχει ορατούς κρατήρες. Επίσης, διαφέρει πολύ από αυτές άλλων παγωμένων φεγγαριών.

https://www.naftemporiki.gr/story/1610527/protasi-tis-nasa-gia-apostoli-ston-tritona-feggari-tou-poseidona