Φόβος για μοναχικές εξορμήσεις και η υπέρβαση του

Ανοίγω αυτό το θέμα για να μοιραστώ τις σκέψεις μου πάνω στον φόβο που είχα για μοναχικές εξορμήσεις το βράδυ.

Προειδοποιώ ότι το κείμενο είναι μεγάλο, και μπορεί να το βρει κάποιος και στο site μου εδώ: www.aggelosmakris.com/blog/fear

 

Η πιο συχνή ερώτηση που δέχομαι όταν βλέπει κάποιος τις αστροφωτογραφίες μου, και του εξηγώ τι ακριβώς κάνω είναι "Καλά ρε συ, δεν φοβάσαι;".

 

Ας συζητήσουμε λοιπόν για τον φόβο.

 

Μεγάλωσα σε πόλη (Αγρίνιο) έως ότου έφυγα για να σπουδάσω στην Αθήνα. Μέχρι πρόσφατα, οι εμπειρίες μου στο να είμαι έξω το βράδυ περιορίζονταν είτε μέσα στα όρια της πόλης είτε με παρέα σε παραλίες του Ιονίου τα παιδικά μου χρόνια, είτε σε σκοπιές στο Στρατό όπου πάντα υπήρχε και άλλος στρατιώτης αφού οι σκοπιές ήταν "διπλές". Τα φοιτητικά μου χρόνια, ως ερασιτέχνης Αστρονόμος πέρασα αρκετές βραδιές στα βουνά παρατηρώντας τον ουρανό μέσα από τηλεσκόπια αλλά πάντα με παρέα - από 2 έως και 700 άτομα.

Όταν όμως δοκίμασα για πρώτη φορά να χρησιμοποιήσω την DSLR πάνω σε ένα τρίποδο για νυχτερινή φωτογράφιση συνειδητοποίησα σχεδόν αμέσως ότι αν θέλω να το συνεχίσω, πρέπει να κάνω μια μεγάλη υπέρβαση:

 

Να νικήσω τον φόβο μου να είμαι έξω μόνος τη νύχτα στη φύση. "Γιατί μόνος σου;" θα μου πεις.

 

Γιατί είναι μια ενασχόληση που απαιτεί να είσαι έξω τη νύχτα, στο κρύο, με μικρή ή μεγάλη πεζοπορία σε άγνωστα συνήθως μέρη και αυτό δεν είναι κάτι που θα γοητεύσει πολλούς φίλους για να σε συνοδεύσουν. Άσε που οι πιθανότητες να ταιριάξουν οι υποχρεώσεις, ώστε να βρεις ελεύθερη νύχτα για εξόρμηση είναι αντιστρόφως ανάλογες με τον αριθμό των ατόμων που θα εξορμήσουν.

 

Αν κάποιος μου έλεγε πριν 2 χρόνια, ότι εγώ θα είχα πάει σε αυτά τα μέρη που έχω πάει, μόνος μου, το βράδυ, και θα έμενα εκεί για ώρες, θα τον περνούσα για τρελό.

Η όλη υπέρβαση έγινε σιγά σιγά, φορά με τη φορά, εξόρμηση με την εξόρμηση.

Τις πρώτες φορές φοβόμουν κάθε ήχο που άκουγα γύρω μου και κάθε σκιά που έβλεπα. Τιναζόμουν τρομαγμένος και γυρνούσα τον φακό μου προς τα εκεί.

 

Σύντομα αντιλήφθηκα ότι ο φόβος μου ήταν απλώς παράλογος. Ας τα πάρω με τη σειρά:

 

Άγρια ζωή

 

Τα επικίνδυνα για τον άνθρωπο ζώα στην Ελλάδα είναι η αρκούδα και ο λύκος. Στη θεωρία όμως αυτό, γιατί δεν έχει καταγραφεί ποτέ επίθεση από λύκο ή αρκούδα σε άνθρωπο στην χώρα μας. Και είναι εκπληκτικό αυτό το ποσοστό αν σκεφτείς τον αριθμό των ορειβατών, φωτογράφων, κατασκηνωτών κτλ που περνούν χρόνο στα βουνά μας. Η αρκούδα και ο λύκος είναι υπερβολικά ντροπαλά ζώα που σε φοβούνται και σε αποφεύγουν πριν καν αντιληφθείς την ύπαρξή τους (αυτά σε έχουν μυρίσει από χιλιόμετρα ίσως). Δεν αποκλείω το γεγονός να έχει γίνει επίθεση και να μην έχει καταγραφεί, αλλά οι έως τώρα μαρτυρίες συνοψίζονται στο ότι τα άγρια ζώα δεν είχαν καμιά διάθεση να εμπλακούν με τον άνθρωπο και έτρεξαν να απομακρυνθούν πιο γρήγορα απ'ότι τα ήμερα δίποδα.

 

Σε περίπτωση πάντως που είναι να κατασκηνώσω σε κάποιο μέρος, πάντα θα ελέγξω για φωλιές και θα προσέξω να αποθηκεύσω σωστά το φαγητό μου το βράδυ ώστε να μην έχω επισκέψεις. Αν είμασταν στην Αμερική με τις αρκούδες Γκρίζλι, θα σου έγραφα άλλα.

 

Το μεγαλύτερο πρόβλημα το είχα μέχρι στιγμής με ημιάγρια τσοπανόσκυλα. Κάθε φορά όμως, η απειλή του "σκύβω να πάρω πέτρα" έπιανε, και ποτέ δεν με πλησίασαν επικίνδυνα κοντά. Τα σκυλιά αυτά συνήθως δεν παίρνουν από λόγια, οπότε πρέπει να φωνάξεις κι εσύ και να δείξεις ότι δεν τα φοβάσαι.

 

Ανθρώπινος παράγοντας

 

Ο άλλος παράγοντας που είναι υπολογίσιμος, είναι η συνάντηση με κάποιον άγνωστο άνθρωπο σε περίεργη ώρα μες τη νύχτα. Αυτό δεν μου έχει συμβεί μέχρι στιγμής, αλλά πιστεύω ότι έχω το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Τι θα σκεφτόσουν εσύ αν έβλεπες ξαφνικά εκεί που δεν το περιμένεις μες τη νύχτα έναν άνθρωπο με ένα φακό στο κεφάλι και ένα μεταλλικό μαραφέτι (τρίποδο) στα χέρια να στέκεται και να σε φωτίζει;

 

Όπως και να 'χει, φροντίζω να έχω μαζί μου κάτι για την προσωπική μου προστασία. Παράλληλα, ειδοποιώ πάντα τους οικείους μου για το πού θα φωτογραφίσω και τι ώρα σκοπεύω να είμαι πίσω. Το χρονοδιάγραμμα που τους δίνω το τηρώ κατά γράμμα, αλλιώς ενημερώνω εγκαίρως.

 

Κάθε φορά λοιπόν που εξορμούσα, ήμουν όλο και πιο άνετος και μπορούσα να συγκεντρωθώ περισσότερο στη διαδικασία της φωτογράφισης. Για να με πείσω, σκεφτόμουν ότι το σκοτάδι είναι απλώς η απουσία του φωτός εκείνη την ώρα, και δεν έχει αλλάξει κάτι από μερικές ώρες πριν που δεν είχε δύσει ο Ήλιος. Το όλο θέμα το αντιμετώπισα ως μια ψυχική διεργασία και μου πήρε κάποιους μήνες για να φτάσω σε ένα απίστευτο στάδιο (για μένα) που μου είναι το ίδιο είτε είναι νύχτα είτε μέρα έξω στη φύση!

 

Δεν έχω κανένα φόβο πλέον στο να ξεκινήσω από το σπίτι μου, να οδηγήσω μέχρι ένα σημείο και ύστερα να περπατήσω μες τη νύχτα μακριά από τον "πολιτισμό" μέχρι το τοπίο που θέλω να αστροφωτογραφίσω.

 

Κλείνοντας, πιστεύω ότι ο σύγχρονος τρόπος ζωής αδίκως μας έχει απομακρύνει από το να περνάμε χρόνο στη φύση το βράδυ και αυτό φυσικά μας στερεί εμπειρίες που είναι ανεκτίμητες: η νυχτόβια ζωή (έχω συναντήσει λαγούς, ασβό, κουκουβάγιες, αλεπούδες, νυφίτσες κ.α.) , οι ήχοι της φύσης, οι μυρωδιές, ο χρόνος κάτω από τα αστέρια περιτριγυρισμένος από το φυσικό περιβάλλον.

Εμπειρίες, που ήταν η καθημερινότητα των παπούδων μου όταν ήταν μικροί αφού την άνοιξη και το καλοκαίρι κοιμόταν έξω, στα χωράφια με κουβέρτα τον νυχτερινό ουρανό.

 

Αξίζει αυτός ο φόβος (που είναι μόνο μέσα στο μυαλό σου) να σου στερήσει στιγμές πραγματικής ζωής;

Εν τέλει, γιατί φοβάσαι να είσαι στη φύση τη νύχτα;

"Τα επικίνδυνα για τον άνθρωπο ζώα στην Ελλάδα είναι η αρκούδα και ο λύκος."

Θα προσθεσω και τα δηλητηριωδη φιδια. Θα προσθεσω και τα δηλητηριωδη φιδια αν και θα δαγκωσουν μονο οταν απειληθουν πραγματικα και μπορει να μην εγχυσουν καν το δηλητηριο.

 

Πολυ ωραια η εκθεση ιδεων και εμπειριων σου φιλε. Συμφωνω μαζι σου. Η αγρια φυση ειτε μερα ειτε νυχτα ειναι πανεμορφη.

Έχεις δίκιο για τα φίδια αλλά δεν το αναφέρω ως μεγάλο κίνδυνο γιατί συνήθως η ποσότητα που εκχύουν σε ένα τσίμπημα είναι τόση ώστε να σκοτώσει ένα ποντίκι.

Πρέπει να είναι αλλεργικός κάποιος για να πεθάνει ή να πατήσει πάνω σε φωλιά (οχιάς για παράδειγμα).

 

Ακόμη και η οχιά πάντως δεν έχει δυνατούς μυς ώστε να σηκωθεί ψηλά, και έτσι με ένα ψηλό μποτάκι μπορείς να προστατευτείς.

Μπράβο Αγγελε ωραίο θέμα άνοιξες. Σκεφτόμουν να το ανοίξω κάποια στιγμή εγώ. Απασχολεί αρκετά η ασφάλεια στο ύπαιθρο εμάς τους ερασιτέχνες αστρονόμους τόσο που αποτρέπει τις μοναχικές παρατηρήσεις. Πραγματικά πιστεύω πώς αποτελεί πολύ σημαντικό γεγονός για κάποιον να παρατηρεί μόνος στην εξοχή και ταυτόχρονα να απολαμβάνει την παρατήρηση-φωτογράφιση. Ο φόβος πάντα υπάρχει αρκεί είναι διαχειρίσιμος.

 

Τα φίδια συνήθως απομακρύνονται καθώς νιώθουν κραδασμούς από το περπάτημά μας και τις κινήσεις μας. Αρκούδες και λύκοι δεν πλησιάζουν περιοχές με ανθρώπινη παρουσία και φώτα. Καλό είναι να προσέχουμε να μην είμαστε κοντά σε κτηνοτροφική περιοχή ή κοντά σε χωματερες ή σφαγεία γιατί ενδέχεται να υπάρχουν αγέλες σκύλων.

 

Επισκέψεις αγνώστων στην εξοχή το βράδυ θα οφείλονται 90% γιατί θα θέλουν να συνευρεθούν ερωτικά ή θα θέλουν να κάνουν κάποια μη νόμιμη συναλλαγή. Ένα 10% μπορεί να οφείλεται γιατί τραβήξατε τη προσοχή με τον εξοπλισμό σας ή τα κοκκινα φώτα. Επιλέγουμε ένα χώρο όχι πολύ κοντά σε δρόμο και κοιτάζουμε και κάτω στο έδαφος για δείγματα από προηγηθείσες επισκέψεις.

 

Αν λοιπόν βρούμε ένα μέρος εύκολα προσβάσιμο με αυτοκίνητο μπορούμε να στήσουμε τον εξοπλισμό μας. Καλό είναι να έχουμε ενημερώσει τον ακριβή τόπο παρατήρησης και την πιθανή ώρα επιστροφής μας.

 

Από προσωπική εμπειρία δεν με απασχολεί κανένας εξωτερικός παράγοντας όταν έχω ένα συγκεκριμένο project να υλοποιήσω π.χ καταγραφή μεταβλητών , μετρήσεις διπλών , φωτογράφιση φαινομένου γεγονότος. Θαρρείς και δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου.

 

Νομίζω πως πρέπει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας . Η ωραιότερη εμπειρία είναι όταν βιώσουμε την ομορφιά του έναστρου ουρανού μόνοι μας!

Καλησπέρα Άγγελε

 

Πολύ ωραία τα γράφεις. Σίγουρα η πραγματική ζωή δεν είναι η ζωή που οι περισσότεροι από εμάς ζούμε μέχρι το τέλος της ζωής μας στις πόλεις-μεγαλουπόλεις κλουβιά της ανθρώπινης ύπαρξης. Η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω στη φύση και ο άνθρωπος τότε είναι φυσιολογικός. Η απομάκρυνση του σύγχρονου ανθρώπου από τη φύση θα έλεγα πως μοιάζει με την απομάκρυνση των πρωτοπλάστων από τον παράδεισο.

 

Υπάρχουν και άνθρωποι που πάνε κόντρα στο ρεύμα έστω και αν είναι πολύ λίγοι αυτοί. Επιλέγουν να ζήσουν σε μικρά χωριά μέσα στη φύση μακριά από τις μεγαλουπόλεις. Ζούνε με τα λίγα και τα έχουνε όλα. Έχουν ξεπεράσει τους φόβους τους και έχουνε γίνει ένα με τη φύση. Μόνο σε ένα τέτοιο περιβάλλον μπορεί κανείς να ανακαλύψει τον εαυτό του και να κατανοήσει τον Κόσμο που μας περιβάλλει.

 

Ευτυχώς που η υπέροχη ενασχόληση μας με τον έναστρο ουρανό μας προσφέρει μικρές τονοτικές ενέσεις για να αισθανθούμε φυσιολογικοί μέχρι να ξαναεπιστρέψουμε στη μίζερη και γκρίζα πραγματικότητα μας.

Το θέμα που άνοιξες είναι πολύ μεγάλο. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς στην Κρήτη είναι οι βοσκοί και είναι πολύ σοβαρό. Βρίσκονται παντού όλες τις ώρες και δυστυχώς είναι επικίνδυνοι. Κυνηγάνε παράνομα λαγούς τη νύχτα και μας επισκέπτονται πολύ συχνά, μας ενοχλούν. Έχουμε σταματήσει να πηγαίνουμε σε πολύ καλά σημεία παρατήρησης γι'αυτό το λόγο. Για να πάει κάποιος μόνος πολύ δύσκολο. Είναι πολύ σοβαρό το πρόβλημα. Για μένα ο ανθρώπινος παράγοντας λοιπόν, κατά τα άλλα δεν έχω πρόβλημα να είμαι μόνος στα σκοτάδια.

Καλησπέρα σε όλους και σας ευχαριστώ για την πολύ ενδιαφέρουσα συμμετοχή στην συζήτηση!

 

Θανάση, πραγματικά πολύ σωστές οι πρακτικές συμβουλές. Παράλληλα, θα συμφωνήσω ότι η ωραιότερες στιγμές ήταν αυτές που είχα προσαρμοστεί στη νύχτα και ήμουν μόνος μου εκεί!

 

Κωνσταντίνε, συμφωνώ απόλυτα σε αυτά που λες. Προσωπικά έκανα την επιλογή να φύγω από την Αθήνα άμεσα μετά τις σπουδές μου γιατί απλά δεν με φανταζόμουν να μεγαλώνω και να γερνώ εκεί.

Πάλι σε διαμέρισμα ζω, αλλά τουλάχιστον εντός 15' με το αυτοκίνητο είμαι σε αγαπημένα μέρη στη φύση.

 

Μάνο, είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό που αναφέρεις.

Στη δική μου εμπειρία με βοσκούς, το πρόβλημα ήταν τα τσοπανόσκυλα που δεν ακούν κανένα (ούτε εκείνους σχεδόν).

Όταν εξηγούσα στους βοσκούς τι κάνω, έχει τύχει να μου προτείνουν και να μου υποδείξουν μέρη για να φωτογραφήσω! Μάλλον είναι πιο "συνεργάσιμοι" από τους δικούς σας.

Τα φίδια δεν είναι δραστήρια τη νύκτα, ειδικά τον χειμώνα (ως ψυχρόαιμα ζώα). Τα σκυλιά αντιθέτως το βράδυ, απελευθερωμένα από την ανθρώπινη παρουσία, επιστρέφουν στα αγελαία τους ένστικτα, με κυρίαρχο το εδαφικό. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να σε προστατεύσουν, όπως τα σκυλιά του Κιθαιρώνα που ειναι εξοικειωμένα με τους ερασιτέχνες αστρονόμους και κάθονται στα πόδια μας ήσυχα.

Από ιατρικής απόψεως πάντως είναι λάθος να βρίσκεται κάποιος μόνος του στην ερημιά. Ένα απρόοπτο όπως τραυματισμός ή ιατρικό σύμβαμα μπορεί να αποβεί μοιραίο. Αν δεν γίνεται αλλιώς, ένα πλήρως φορτισμένο κινητό με το οποίο θα αποστείλουμε την ακριβή γεωγραφική μας θέση (από το GPS) σε οικείο πρόσωπο είναι μέτρο απαραίτητο. Άτομα με σοβαρά καρδιακά προβλήματα, διαβήτη, άσθμα, αλκοολισμό ή άλλες εξαρτήσεις, πολλαπλή σκλήρυνση και παρόμοια προβλήματα, καλό είναι να συνεχίσουν να φοβούνται.

Θα συμφωνήσω με αρκετά από τα παραπάνω. Πρώτα από ολα συμφωνώ οτι η φύση τη νύχτα είναι υπέροχη. Για τον έναστρο , χωρίς φωτορύπανση, ουρανό, ούτε λόγος. Επίσης θα συμφωνήσω οτι πολλές φορές δεν βρίσκεις παρέα. Καμιά άλλη φορά επίσης δεν θέλεις να ταλαιπωρείς την παρέα που βρήκες, όταν κάθεσαι αμίλητος για ώρα πάνω από το σκόπευτρο της κάμερας ή το προσοφθάλμιο, μέχρι να δεις αυτό που θέλεις. Από τη μεριά μου απολαμβάνω και την μοναξιά και την ησυχια που προσφέρεται. Από την άλλη πλευρά όμως είναι ζωτικής σημασίας να είσαι με έναν άλλο άνθρωπο για λόγους ασφαλείας. Στην χειρότερη των χειροτέρων για τους πολυ μοναχικούς οπωσδήποτε έχουμε δώσει στίγμα gps πριν την αναχώρησή μας.

Σίγουρα από ιατρικής άποψης, δεν είναι ό,τι πιο συνετό να είσαι στην ερημιά μόνος σου,

αλλά όπως αναφέρω στο κείμενο δεν είναι πάντα εφικτή η παρέα!

 

Αυτό που με έχει βοηθήσει πολλές φορές είναι το να φτάνω στο σημείο πριν νυχτώσει και να εξοικειώνομαι με την περιοχή. Μια βραδιά στο όρος Παναιτωλικό που ήμουν μόνος για να αστροφωτογραφίσω το καταφύγιο,

στον προαύλιο χώρο υπήρχε ένα λάστιχο νερού κρυμμένο μες τα φυτά.

Το λάστιχο ήταν τρύπιο σε ένα σημείο, και ανάλογα με τη ροή του νερού έκανε διάφορους ξαφνικούς ήχους.

 

Αν δεν το είχα εντοπίσει πριν νυχτώσει ώστε να εξακριβώσω την προέλευση των ήχων, σίγουρα θα τρόμαζα πολύ κατά τη διάρκεια των λήψεων.

Στα μέρη τα δικά μας δεν έχω συναντήσει ιδιαίτερα προβλήματα σε νυχτερινές εξορμήσεις. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως πάμε συνήθως με κάποια έστω και μικρή παρέα. Θα συμφωνήσω, και νομίζω πως είναι κρίσιμης σημασία, πως πρέπει να προσέχουμε πολύ όταν πάμε μόνοι μας κάπου. Οι συμβουλές του Κώστα είναι σωστές. Με τα smartphone είναι εύκολο να ρυθμίσουμε μια παρακολούθηση τοποθεσίας που θα γνωστοποιείται αυτόματα σε κάποιον οικείο μας.

 

Προσωπικά η ενασχόλησή μου με το χόμπι μας με έχει εξοικειώσει πολύ με το σκοτάδι και ακόμα και στα πιο ερημικά μέρη νιώθω μια σχετικά ασφάλεια. Το αίσθημα όταν επιτύχεις άριστη προσαρμογή στο σκοτάδι είναι φοβερό. Νιώθεις ασφάλεια και άνεση διότι παρόλο που είναι νύχτα, μπορεί και βλέπεις στοιχειωδώς.

Μεγάλη κουβέντα άνοιξε Άγγελε,

 

Γενικότερα όπου και αν πάω το βράδυ νοιώθω ατρόμητος, πότε δεν μου έχει συμβεί κάτι τραγικό, άντε στην χειρότερη καμιά γρατσουνιά ή κανένας μώλωπας (βέβαια μια φορά θα σου τύχει).

 

Γενικότερα το 99% των εξορμήσεων που πάω δεν το λέω σε κανέναν, κακός βέβαια αλλά το πω δεν το πω εκεί που πάω αν πάθω κάτι ζωντανό δεν θα με βρουν οπότε δεν διαφέρει σε τίποτα, αστερόσκονη θα γίνουμε είτε με ψάξουν είτε με βρουν αμέσως. <- παράδειγμα προς αποφυγήν ο κύριος μην τον ακούτε.

 

Τις περισσότερες φορες απλά παρατάω μερικές κάμερες απο δω κι απο εκεί και συνεχίζω με μια, ή αστροπαρατηρώ αρκετά μετρα παραδίπλα.

 

 

Ίσως το μόνο μέρος που με τρομάζει μην τυχών μου συμβεί κάτι (να με κλέψουν δηλαδή) είναι σε αστικό περιβάλλον.

Η παρατήρηση το βράδυ έχει αμέτρητους κινδύνους που δεν φαίνονται αμέσως και δεν γίνονται αντιληπτοί ούτε μπορούν να προβλεφθούν. Οτιδήποτε κακό συμβεί μέσα στην νύχτα πολλαπλασιάζεται επειδή η βοήθεια δεν είναι το ίδιο εύκολη όπως με το φως της ημέρας.

 

Ειδικά για τους φωτογράφους νυχτερινών τοπίων οι οποίοι θα πρέπει να περπατήσουν αρκετές ώρες μέχρι το σημειο εργασίας επειδή το αυτοκίνητο δεν έχει πρόσβαση και επομένως σε περίπτωση τραυματισμού. π.χ.:

 

Στο ξεκίνημα της καριέρας μου σαν φωτογράφος νυχτερινών τοπίων ήμουν στην Σαντορίνη και πήγα σε μια τοποθεσία με το όνομα Σκάρος. Για να πάει κανείς εκεί, πρέπει να περπατήσει για περίπου 60-80 λεπτά και τότε ήμουν φορτωμένος με περίπου 60 κιλά. Το νύχτα και κατά την διάρκεια της φωτογράφισης, χρειάστηκε να αλλάξω μπαταρία στην κάμερα και όπως βρισκόμουν στην οροφή της εκκλησίας πάτησα στο κενό και γύρισε ο αστράγαλος. Από το σοκ άρχισα να τρέμω επειδή δεν υπήρχε τρόπος να φύγω μέχρι το πρωί και ήταν γύρω στις 2. Έμεινα εκεί μέχρι να ξημερώσει και στην συνέχεια έφτιαξα αυτοσχέδια πατερίτσα και περπάτησα μέχρι το αυτοκίνητο.

 

Εκτός από αυτό όμως, η ελληνική φύση έχει δυο άγρια θηρία που μπορεί να επιτεθούν σε άνθρωπο όπως έχει γραφτεί προηγουμένως.

 

Στον Βίκο κατά την νυχτερινή φωτογράφιση έχω συναντήσει αρκούδα. Χρειάστηκε να μπώ σε μια τρύπα και να βάλω μπροστά τον τρίποδα για προστασία. Η αρκούδα με μύρισε και έφυγε. Εγώ έβγαλα δυο νύχια από τον τρίποδα και έσπασα το κινητό μου καθώς και έσκισα την φωτογραφική τσάντα.

 

Στο Άγιο Όρος τσακάλια με ακολούθούσαν για περίπου 45 λεπτά αλλά ποτέ δεν ήρθαν κοντά μου

 

Στο όρος Πάικο άλογα έχουν περάσει κάτω από την κοιλάδα που φωτογράφιζα. Οι ήχοι που κάνουν μπορεί να μοιάζουν με της αρκούδας.

 

Τέλος έχω ξυπνήσει στην Καστανιά περιτριγυρισμένος από αγέλη λύκων... αλλά μέσα στο αυτοκίνητο.

 

Τις περισσότερες φορές πηγαίνω μόνος για φωτογράφιση αλλά πάντα ενημερώνω δυο διαφορετικά άτομα. Έχω μαζί μου σπρέι για αρκούδες καθώς και μαχαίρι. Δυστυχώς παντού στην Ελλάδα υπάρχουν μαντριά με σκυλιά που καταλαβαίνουν την ανθρώπινη παρουσία από πολλά χιλιόμετρα και σίγουρα θα έρθουν κοντά για να σταθμίσουν τον κίνδυνο.

 

Στον Άθω χρειάστηκε να καθαρίσουμε την επιφάνεια που θα βάζαμε τους υπνόσακους από τους Σκορπιούς.

 

Γενικότερα και επειδή ξέρω ότι η οικογένειά μου δεν διαβάζει στο Άστροβοξ, μπορώ να πω ότι οι κίνδυνοι είναι πολλοί και ότι μέτρα να πάρει κανείς, δεν υπάρχει καμία εγγύηση. Ο κάθε φωτογράφος κρίνει το ρίσκο και ανάλογα το παίρνει ή όχι...

 

Το κινητό τηλέφωνο είναι η τελευταία ασφάλεια αφού μπορεί να μην έχει σήμα ή να βραχεί και να μην δουλεύει. ΠΟΤΕ δεν βασίζομαι σε αυτό και ναι το βάζω σε αδιάβροχη θήκη.

 

Κώστας Εμμανουηλίδης

Να σε κλέψουν στα βουνά πιστεύω πως είναι λίγο δύσκολο γιατί ο κλέφτης συνήθως οργανώνει το έγκλημά του, εκτός αν είναι τυχοδιώκτης που και πάλι στα βουνά δε νομίζω να ανέβει για να βρεί την τύχη του. Δε ξέρω αν μπλέξεις με παρανοικό βοσκό που λέει ο planetman τι γίνεται, σίγουρα είναι ζόρικη αλλά και ιδιαίτερη περίπτωση.

 

Το να πηγαίνεις μόνος το θεωρώ λάθος και επικίνδυνο, ειδικά αν δεν έχει ειδοποιηθεί μια τοπική αρχή ή τουλάχιστον κάποιος γνωστός. Είσαι στο δάσος μες στη νύχτα και οι πιθανότητες να σου συμβεί κάποιο ατύχημα είναι αυξημένες και μπορεί να μην είσαι σε θέση να περιποιηθείς τον εαυτό σου, ακόμα κι αν έχεις ένα σοβαρό φαρμακείο μαζί.

 

Επίσης κάποιοι άνθρωποι δεν είναι τόσο εξοικιωμένοι με το άγριο πρόσωπο του νυχτερινού δάσους και αυτό είναι απολύτως κατανοητό και σεβαστό. Αν κάποιος μεγάλωσε κάτω απο τα φώτα των πόλεων, είναι λογικό να βλέπει κινούμενες σκιές και να φαντάζεται σενάρια όταν βρεθεί στο δάσος μόνος. Εξάλλου η φοβία για το σκότος είναι αρχέγονη και σε κάποιες περιπτώσεις δε ξεπερνιέται εύκολα, πόσο μάλλον σε ένα τοπίο που επίσης φοβάσαι μην σε φάνε οι αρκούδες, μη χτυπήσεις κτλ.

 

Φίλε k_astrophotographer οι ολίγες ιστορίες που μας περιέγραψες κάνουν λοκατζήδες να φαντάζουν μαλθακά μαμόθρευτα (υπερβολή). Μπράβο για το κουράγιο και το θάρρος σου, να προσέχεις και να 'σαι πάντα καλά.

 

Προσωπικά δεν έχω βρεθεί σε τέτοια περίπτωση μόνος ποτέ, για όλους τους παραπάνω λόγους.

Πολύ ωραία συνεισφορά στην κουβέντα. Μπράβο παιδιά!

Επιτρέψτε μου να παραθέσω τι σημαίνει η λέξη φόβος και φύση στα Αρχαία Ελληνικά.

 

Όπως βλέπετε ο φόβος συνδέεται με τη φυγή. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε το θέμα λίγο διαφορετικά, φιλοσοφικά θα έλεγα. Όταν κάποιος παίρνει τα βουνά για να πάει να φωτογραφίσει μόνος του τη νύχτα. Η ανάγκη του αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια φυγή από την κοινωνία των ανθρώπων με στόχο την ένωση του με τη φύση. Το αντικείμενο του φόβου είναι οι άνθρωποι και η κοινωνία τους. Η φύση είναι ο τελικός προορισμός και ο άνθρωπος που είναι μέσα σε αυτή είναι φυσιολογικός άνθρωπος.

 

 

 

φόβος, ὁ (φέβομαι)· I. φυγή, Λατ. fuga, η μόνη σημασία στον Όμηρ.· φόβονδε, = φύγαδε, μή τι φόβονδ' ἀγόρευσε, συμβούλευσε να μην τραπεί σε φυγή, σε Ομήρ. Ιλ. κ.λπ.· φόβος, προσωπ. ως γιος του Άρη, σε Ομήρ. Ιλ., Ησίοδ. II. 1. φόβος γεμάτος πανικός, όπως προξενεί η άτακτη φυγή, στρατῷ φόβος ἐμβάλλειν, σε Ηρόδ.· έπειτα γενικά, φόβος, τρόμος, κυρίως η εξωτερική εκδήλωση του φόβου, και έτσι διακρίνεται από το δέος (η αίσθηση του φόβου), σε Αισχύλ. κ.λπ.· το αντικείμενο του φόβου βρίσκεται σε γεν., φόβος για κάποιον άλλο, στον ίδ. κ.λπ.· αλλά, φόβοςπερί ή ὑπέρ τινος, φόβος για ή όσον αφορά..., σε Θουκ.· με ρήμ., ποιεῖν ή παρέχειν τινί, σε Ξεν.· φόβον ἐμβάλλειν, ἐντιθέναι τινί, προξενώ, δημιουργώ φόβο σε κάποιον, Λατ. metum incutere alicui, σε Ξεν. κ.λπ.· λέγεται για τον άνθρωπο που νιώθει φόβο, φόβον λαμβάνειν, σε Ευρ.· φόβος ἔχει με, σε Αισχύλ.· φόβος ἐμπίπτει μοι, σε Ξεν.· διὰ φόβου ἔρχομαι, σε Ευρ.· επίσης σε πληθ., Αισχύλ. κ.λπ. 2. αντικείμενο τρόμου, τρομερό πράγμα, φόβοςἀκοῦσαι, τρομερό να το ακούσεις, σε Ηρόδ.· σε πληθ., ἢν φόβους λέγῃ, σε Σοφ.

 

 

φῠσικός, -ή, -όν (φύσις)· I. φυσικός, αυτός που παράγεται από τη φύση, αντίθ. προς διδακτός, σε Ξεν., Αριστ. II. αυτός που ανήκει ή είναι μέσα στην τάξη της εξωτερικής φύσης, φυσιολογικός, φυσικός αντίθ. προς ἠθικός, σε Αριστ.

 

φύσις[ῠ], ἡ, γεν. φύσεως, Ιων. φύσιος, Αττ. δυϊκ. φύσει ή φύση· (φύω)· I. 1. φύση, φυσική κατάσταση, δύναμη, σύσταση, συνθήκη ενός ανθρώπου ή πράγματος, σε Ομήρ. Οδ., Ηρόδ., Αττ. 2. όπως το φυή, μορφή, ανάστημα, ἢ νόον ἤ τοι φύσιν, ή κατά τον νουν ή κατά την εξωτερική μορφή, σε Πίνδ.· τὸν δὲ Λάϊον φύσιν τίν' εἶχε, φράζε, σε Σοφ.· τὴν ἐμὴν ἰδών φύσιν, σε Αριστοφ. 3. σχετικά με το πνεύμα, η φύση κάποιου, φυσική κλίση, φυσική δύναμη χαρακτήρας, σε Σοφ. κ.λπ. 4. συχνά περιφρ., πέτρου φύσιν σύ γ' ὀργάνειας, δηλ. θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και πέτρα, σε Σοφ.· ἡ φύσις αὐτοῦ αντί αὐτός, σε Πλάτ. II. 1. φύση, δηλ. η σειρά ή η τάξη της φύσης, κατὰ φύσιν πεφυκέναι, είμαι φτιαγμένος έτσι από τη φύση μου, φυσικά, σε Ηρόδ. κ.λπ.· αντίθ. προς παρὰ φύσιν, σε Ευρ., Θουκ.· ομοίως, προδότης ἐκ φύσεως, προδότης από τη φύση του, σε Αισχίν.· ομοίως σε δοτ., φύσει, από τη φύση, φυσικά, σε Αριστοφ. κ.λπ.· φύσιν ἔχει, με απαρ., είναι φυσικό ότι..., σε Ηρόδ., Πλάτ. 2. αρχή, γέννηση, φύσει γεγονότες εὖ, σε Ηρόδ.· φύσει νεώτερος, σε Σοφ.· ομοίως, τὴν φύσιν, σε Ξεν. III. φύση, σύμπαν, σε Πλάτ., Αριστ. IV. ως κάτι συγκεκριμένο, πλάσματα, ζώα (πρβλ. φύστις), θνητὴ φύσις, η ανθρωπότητα, σε Σοφ.· πόντου εἰναλία φύσις, τα πλάσματα της θάλασσας, στον ίδ.· θήλεια φύσις, η γυναικεία φύση, σε Ξεν.· αἱ τοιαῦται φύσεις, τέτοιου είδους πλάσματα όπως αυτά, σε Ισοκρ. V. φύση, είδος, γένος, βιοτῆς φύσις, σε Σοφ.· γένος, σε Ξεν. VI.φύλο, σε Σοφ., Θουκ.

 

 

πηγή: Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας, H.G. Liddell & R. Scott

Επιτρέψτε μου να παραθέσω τι σημαίνει η λέξη φόβος και φύση στα Αρχαία Ελληνικά.

 

Όπως βλέπετε ο φόβος συνδέεται με τη φυγή. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε το θέμα λίγο διαφορετικά, φιλοσοφικά θα έλεγα. Όταν κάποιος παίρνει τα βουνά για να πάει να φωτογραφίσει μόνος του τη νύχτα. Η ανάγκη του αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια φυγή από την κοινωνία των ανθρώπων με στόχο την ένωση του με τη φύση. Το αντικείμενο του φόβου είναι οι άνθρωποι και η κοινωνία τους. Η φύση είναι ο τελικός προορισμός και ο άνθρωπος που είναι μέσα σε αυτή είναι φυσιολογικός άνθρωπος.

 

 

Αυτό ακριβώς! Μπράβο KC!!

Επιτρέψτε μου να παραθέσω τι σημαίνει η λέξη φόβος και φύση στα Αρχαία Ελληνικά.

 

Όπως βλέπετε ο φόβος συνδέεται με τη φυγή. Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να προσεγγίσουμε το θέμα λίγο διαφορετικά, φιλοσοφικά θα έλεγα. Όταν κάποιος παίρνει τα βουνά για να πάει να φωτογραφίσει μόνος του τη νύχτα. Η ανάγκη του αυτή θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια φυγή από την κοινωνία των ανθρώπων με στόχο την ένωση του με τη φύση. Το αντικείμενο του φόβου είναι οι άνθρωποι και η κοινωνία τους. Η φύση είναι ο τελικός προορισμός και ο άνθρωπος που είναι μέσα σε αυτή είναι φυσιολογικός άνθρωπος.

 

 

Αυτό ακριβώς! Μπράβο KC!!

 

Δεν υπάρχει τίποτα "φυσιολογικό" στην κατά μόνας αστροπαρατήρηση ή αστροφωτογράφηση,

ιδίως αν το κύριο κίνητρο είναι η απομόνωση (απο φόβο) απο την ανθρώπινη κοινωνία, αλλά

και οι περιθωριακοί δεν είναι "αφύσικοι" άνθρωποι.

Ούτε η "φύση" είναι κατά οποιαδήποτε έννοια αγαθή, παντοδύναμη, αλάνθαστη κλπ.

ώστε να αποτελεί ιδανικό προορισμό του ανθρώπου. Οι έννοιες δημοκρατία και δικαιοσύνη

δεν υπάρχουν στη φύση -είναι καθαρή υπέρβασή της από την ανθρώπινη βούληση κι αυτό

είναι που μας κάνει ανθρώπους.

Χρήστο

 

Οι έννοιες δημοκρατία και δικαιοσύνη δεν ισχύουν στην ανθρώπινη κοινωνία είναι μόνο στα χαρτιά... Είναι μια ζούγκλα η ανθρώπινη κοινωνία και πρέπει να παλέψεις με θηρία για να επιβιώσεις και το ξέρεις.

 

Η φύση δεν είναι μόνο στη Γη αλλά και στον ουρανό εκεί ψηλά )

Δεν υπάρχει τίποτα "φυσιολογικό" στην κατά μόνας αστροπαρατήρηση ή αστροφωτογράφηση,

ιδίως αν το κύριο κίνητρο είναι η απομόνωση (απο φόβο) απο την ανθρώπινη κοινωνία, αλλά

και οι περιθωριακοί δεν είναι "αφύσικοι" άνθρωποι.

Ούτε η "φύση" είναι κατά οποιαδήποτε έννοια αγαθή, παντοδύναμη, αλάνθαστη κλπ.

ώστε να αποτελεί ιδανικό προορισμό του ανθρώπου. Οι έννοιες δημοκρατία και δικαιοσύνη

δεν υπάρχουν στη φύση -είναι καθαρή υπέρβασή της από την ανθρώπινη βούληση κι αυτό

είναι που μας κάνει ανθρώπους.

 

Την απάντηση την έχει δώσει ο Νίτσε. Είπε: " Μας αρέσει να βρισκόμαστε στη φύση γιατί αυτή δεν έχει άποψη για εμάς"

 

Οι κοινωνίες έχουν γίνει πολύ σκληρές για να αναγκαστεί να κάνει κάποιος κάτι τόσο αδιανόητο για τις παλαιότερες γενιές δηλ να ρισκάρει να βγει βράδυ στο ύπαιθρο μόνος του .Βέβαια πρέπει να είμαστε προσεκτικοί αλλά υπάρχουν πολλοι τρόποι για να διασφαλίσουμε την ασφάλειά μας!

 

Δηλαδή αν δεν βρίσκουμε παρέα και δεν μπορούμε να παρατηρήσουμε απ το σπίτι θα παρατήσουμε το χόμπι??

Από όλα αυτά τα προβλήματα μεγαλύτερο μου φαίνονται οι αγέλες αγριόσκυλων. Σε αγροτικές και ημι-δασικές περιοχές έχω φτάσει σε κοντινή διαμάχη μαζί τους παρότι τα απείλησα με πέτρες αρχικά.

Έχω τύχει να κάνω και μοναχική παρατήρηση αλλά και ατομική.

 

Στη μεν ατομική παρατήρηση, η μόνη φορά που το έχω κάνει, είναι στο χωριό με αποκορύφωμα

το φετινό καλοκαίρι, όπου παρόλο τους φόβους για τυχόν παραβιάσεις, η παρατήρηση κύλισε όμορφα

με πολλούς στόχους να παρατηρήθηκαν (δείτε "Οι αναμνήσεις μια εξόρμησης"). Στην αρχή είχα

κάποιους φόβους, όπως παραβιάσεις, ενοχλήσεις, κλπ αλλά μετά συνήθισα και δεν φοβόμουν κατά

μια έννοια. Από την άλλη βέβαια, είχα το σπίτι των γειτόνων για καλό και για κακό!!!

 

Στη δε ομαδική, τα άτομα που την αποτελούσαν, κυμαίνονταν είτε από 5-10 ανθρώπους, μέχρι

100-200 άτομα (πανελλήνιες εξορμήσεις, 2012-2014) όπου συμμετείχα. Σε αυτήν την περίπτωση,

είχα την τύχη να γνωρίσω αλλά και να συνεργαστώ με άλλους ανθρώπους απ'όλη την Ελλάδα και

είμαι ευγνώμων γι'αυτό!!!

 

Τέλος, τόσο η ομαδική τόσο και η ατομική έχουν βέβαια τη χάρη τους αλλά άλλο να κάνεις ατομική

και άλλο ομαδική παρατήρηση!!

Σχετικό άρθρο, με το θέμα που είχε ανοίξει ο Άγγελος, δημοσίευσε χθες το sky and telescope υπό τον τίτλο "Frightful Nights Under the Stars":

 

http://www.skyandtelescope.com/observing/frightful-nights-under-the-stars02242016/

Ωραίο άρθρο, όπως ωραίο και το thread στο Cloudy Nights!

Πριν λίγες μέρες έκανα μια προσθήκη στο κείμενο του 2015, που αφορά στα φίδια της χώρας μας και την επικινδυνότητα τους:

 

www.aggelosmakris.com/blog/fear