Η γέννηση ενός πλανήτη

Η θεωρία δημιουργίας πλανητών λέει τα εξής. Γύρω από το πρωτοαστέρι υπάρχει ένας δίσκος συσσώρευσης. Αυτός διαλύεται μετά από 5- 10 εκατομμύρια χρόνια (αστέρια Τ- Ταύρου, άρα όχι μεγάλης μάζας), και σε αυτό το διάστημα πρέπει να έχουν δημιουργηθεί οι πλανήτες. Στον δίσκο δημιουργούνται μικρές συγκεντρώσεις σκόνης. Μόλις μια συμπύκνωση αποκτήσει αρκετή βαρύτητα έλκει περισσότερη σκόνη και σιγά- σιγά καθαρίζει την τροχιά της στον δίσκο (όπως παρατηρούμε για μερικούς δορυφόρους στους δακτυλίους του Κρόνου). Αν υπερβεί κάποια κρίσιμη μάζα (μερικές φορές την μάζα της Γης), τότε έλκει και πολύ αέριο με αποτέλεσμα να σχηματιστεί ένας γιγάντιος αέριος πλανήτης.

Μέχρι τώρα έχουμε ανακαλύψει πάνω από 4000 εξωπλανήτες, αλλά σχεδόν όλοι γύρω από αστέρια που έχουν μπει στην κύρια ακολουθία. Αυτό συμβαίνει επειδή τα πρωτοαστέρια έχουν έντονη δραστηριότητα, με αποτέλεσμα οι κηλίδες τους να μην μας επιτρέπουν την ανίχνευση πλανητών με την μέθοδο της διάβασης ή της βαρυτικής μετατόπισης του άστρου.

Όμως οι νεαροί πλανήτες στην φάση του πρωτοαστέρα είναι καυτοί, με αποτέλεσμα να εκπέμπουν αρκετά στο υπέρυθρο. Στο αστέρι PDS70, ηλικίας 5 εκατομμυρίων ετών, βρέθηκε σε απόσταση 22 AU από αυτό ένας πλανήτης με διάρκεια τροχιάς περίπου 120 έτη. Η άμεση απεικόνισή του στο υπέρυθρο μας έδειξε ένα κλάσμα της τροχιάς του από το 2012 ως το 2016. Διακρίνουμε ότι έχει δημιουργήσει ένα κενό στον δίσκο προσαύξησης. Αυτός ο πλανήτης θα βοηθήσει πολύ τους αστρονόμους να μελετήσουν την αλληλεπίδραση του δίσκου προσαύξησης με τους νεογέννητους πλανήτες.