Ο Γαλαξίας μας.

[trex]

Το Ρεύμα των Μαγγελάνων

Εντοπίστηκε η πηγή της γιγάντιας λωρίδας αερίων στον Γαλαξία

Βαλτιμόρη

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι μια γιγάντια κοσμική λωρίδα διαπερνά σχεδόν τον μισό γαλαξία μας. Η λωρίδα αποτελείται από αέρια και οι επιστήμονες προσπαθούσαν όλα αυτά τα χρόνια να εντοπίσουν την πηγή της. Τα στοιχεία που είχαν στη διάθεση τους οι ειδικοί έδειχναν ότι η λωρίδα αυτή σχετίζεται άμεσα με δύο μικρότερους γειτονικούς μας γαλαξίες, το Μεγάλο και το Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου. Για αυτό και οι επιστήμονες την ονόμασαν «Το Ρεύμα του Μαγγελάνου».

 

Ομάδα ειδικών με επικεφαλής επιστήμονες του Space Telescope Science Institute στη Βαλτιμόρη ανέλυσε πρόσφατες παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble και επίγειων τηλεσκοπίων. Οι ερευνητές εντόπισαν νέα ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτή τη μυστηριώδη κοσμική δομή. H λωρίδα των αερίων φαίνεται ότι δημιουργήθηκε πριν από περίπου δύο δισεκατομμύρια έτη στο Μικρό Νέφος του Μαγγελάνου. Οπως όμως προκύπτει από τις νέες παρατηρήσεις κάποια στιγμή σε πιο πρόσφατους χρόνους το ρεύμα των αερίων που κινούνται με μεγάλες ταχύτητες άρχισε να τροφοδοτεί και το Μεγάλο Νέφος του Μαγγελάνου γεγονός που εξέπληξε τους επιστήμονες αφού το ρεύμα φαίνεται να έχει τώρα δύο πηγές. Η μελέτη του ρεύματος συνεχίζεται ώστε να αποκαλυφθούν και άλλα δεδομένα για αυτό.

 

http://www.axortagos.gr/revma-ton-maggelanon.html

[Δροσος Γεωργιος]

Αλλαγή κατεύθυνσης των διαστρικών ανέμων που δέχεται το Ηλιακό μας σύστημα.

Η κατεύθυνση του διαστρικού ανέμου, ενός ρεύματος σωματιδίων μέσα στα οποία κινείται ολόκληρο το Ηλιακό Σύστημα, έχει αλλάξει σημαντικά τις τελευταίες δεκαετίες, αποκαλύπτει μελέτη στο περιοδικό Science.

Αυτό σημαίνει ότι ταξιδεύουμε σε μια ταραχώδη περιοχή, ίσως επειδή πλησιάζουμε στην άκρη ενός σύννεφου μέσα στο οποίο πλέουμε εδώ και 45.000 χρόνια.

Από τη δεκαετία του 1970 γνωρίζουμε ότι ο Ήλιος και οι πλανήτες του δεν κινούνται στο απόλυτο κενό, αλλά διασχίζουν ένα σύννεφο διαστρικού αερίου με διάμετρο γύρω στα 30 έτη φωτός.

Το σύννεφο αυτό φαίνεται εξαιρετικά αραιό: «Αν έπαιρνε κανείς μια χούφτα του αέρα που αναπνέουμε στη Γη, και την τέντωνε μέχρι να φτάσει το πλησιέστερο άστρο, θα είχε περίπου την ίδια πυκνότητα με αυτό το νέφος» σχολιάζει η Πρισίλα Φρις του Πανεπιστημίου του Σικάγο, μέλος της ερευνητικής ομάδας.

Το νέφος μπορεί να είναι αραιό, δεν είναι όμως αμελητέο: λόγω της κίνησης μέσα σε αυτό το σύννεφο, το Ηλιακό Σύστημα δέχεται ένα συνεχές ρεύμα σωματιδίων, γνωστό ως διαστρικός άνεμος.

Μέχρι πρόσφατα, οι φυσικοί πίστευαν ότι το ταξίδι του Ηλιακού Συστήματος είναι σχετικά ήρεμο, και ότι ο διαστρικός άνεμος πνέει στην ίδια κατεύθυνση για εκατομμύρια χρόνια.

Αυτό όμως δεν φαίνεται να ισχύει. Στην τελευταία μελέτη, οι ερευνητές αναφέρουν ότι η κατεύθυνση του ανέμου έχει αλλάξει κατεύθυνση τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες.

http://www.sciencemag.org/content/341/6150/1080

Αυτό σημαίνει είτε ότι ταξιδεύουμε σε μια ασυνήθιστα ταραγμένη περιοχή στο εσωτερικό του σύννεφου, είτε ότι το Ηλιακό Σύστημα πλησιάζει το όριο του νέφους και θα εξέλθει από αυτό σε περίπου 1.000 χρόνια.

Το όριο του Ηλιακού Συστήματος αντιστοιχεί χονδρικά στο όριο της λεγόμενης ηλιόσφαιρας – μιας γιγάντιας φυσαλίδας γεμάτης φορτισμένα σωματίδια (πρωτόνια, ηλεκτρόνια) που πηγάζουν από τον Ήλιο και τελικά συγκρούονται με τα εισερχόμενα σωματίδια του διαστρικού ανέμου.

Τα περισσότερα σωματίδια του ανέμου είναι φορτισμένα, οπότε εκτρέπονται έξω από το Ηλιακό Σύστημα χάρη στο μαγνητικό πεδίο του Ήλιου. Υπάρχουν ωστόσο βαρύτερα, ουδέτερα σωματίδια, όπως άτομα ήλιου και υδρογόνου, που καταφέρνουν να εισέλθουν στην ηλιόσφαιρα.

Αυτά είναι τα σωματίδια χάρη στα οποία μπορούμε να αντιληφθούμε το διαστρικό άνεμο:

τα ουδέτερα σωματίδια συγκρούονται με σωματίδια του ηλιακού ανέμου και εκπέμπουν αμυδρές, υπεριώδεις λάμψεις, οι οποίες γεμίζουν ολόκληρο τον ουρανό.

Οι λάμψεις αυτές χαρτογραφήθηκαν για πρώτη φορά το 1972 από τον δορυφόρο STP 72-1 του αμερικανικού στρατού. Οι μετρήσεις έδειξαν ότι η ένταση των λάμψεων δεν είναι σταθερή σε όλη τη διάρκεια του έτους.

Καθώς τα ουδέτερα σωματίδια εισέρχονται στην ηλιόσφαιρα, οι τροχιές τους καμπυλώνουν λόγω της βαρυτικής έλξης του Ήλιου. Οι καμπύλες πορείες των εισερχόμενων σωματιδίων σχηματίζουν έναν κώνο, ο οποίος λειτουργεί ως ανεμοδείκτης και αποκαλύπτει την κατεύθυνση του διαστρικού ανέμου.

Η αυξομείωση στην ένταση των λάμψεων, συνειδητοποίησαν οι επιστήμονες, οφείλεται στο γεγονός ότι η Γη μπαινοβγαίνει στον κώνο των σωματιδίων καθώς περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο.

Η αλλαγή ήρθε το 2009, όταν η NASA εκτόξευσε την αποστολή IBEX με στόχο να μετρήσει απευθείας τα ουδέτερα άτομα ηλίου που εισέρχονται στην ηλιόσφαιρα.

Οι μετρήσεις αποκάλυψαν τότε ότι η κατεύθυνση του διαστρικού ανέμου είχε αλλάξει κατά 6 μοίρες σε διάστημα 40 ετών.

Δεδομένου όμως ότι οι μετρήσεις των λάμψεων δεν είναι άμεσα συγκρίσιμες με τις μετρήσεις των ίδιων των ατόμων ηλίου που προκαλούν τις λάμψεις, οι φυσικοί ανησυχούσαν ότι η φαινόμενη αλλαγή κατεύθυνσης μπορεί να οφειλόταν σε σφάλμα της μεθοδολογίας.

Στη νέα μελέτη, ερευνητές διαφόρων αμερικανικών ιδρυμάτων συγκεντρώνουν δεδομένα από το IBEX και εννέα ακόμα διαστημικά σκάφη, συμπεριλαμβανομένων των αρχικών μετρήσεων του 1972 και μετρήσεων των ατόμων ηλίου από την αποστολή Ulysses της δεκαετίας του 1990.

Η ανάλυση δείχνει να επιβεβαιώνει τις υποψίες για την αλλαγή του διαστρικού ανέμου.

Παραμένει όμως ασαφές τι σημαίνει αυτή η αλλαγή. Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι διανύουμε μια ταραγμένη περιοχή, στην οποία το διαστρικό νέφος μέσα στο οποίο κινούμαστε, το λεγόμενο Τοπικό Διαστρικό Νέφος, συναντά ένα άλλο νέφος αερίου, το λεγόμενο Νέφος G.

Μια άλλη εξήγηση, την οποία δείχνουν να προτιμούν οι ερευνητές είναι ότι βρισκόμαστε κοντά στο όριο του νέφους. «Αν κανείς βρίσκεται μέσα σε ένα σύννεφο, δεν παρατηρεί μεγάλες αλλαγές» εξηγεί η ερευνητική ομάδα. «Αν όμως βρίσκεται κανείς κοντά στο όριο του νέφους, αρχίζει να βλέπει λεπτές δομές [...] Πιστεύουμε ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με αυτές τις ταραχώδεις δομές».

Στην φωτογραφία ο Ήλιος κινείται μέσα στο Τοπικό Διαστρικό Σύννεφο (LIC), το οποίο βρίσκεται κοντά σε ένα δεύτερο νέφος (G). Το βέλος δείχνει την κατεύθυνση του Ήλιου σε σχέση με τα γειτονικά άστρα.

http://physicsgg.me/2013/09/09/%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%ae-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b5%cf%8d%ce%b8%cf%85%ce%bd%cf%83%ce%b7%cf%82-%cf%84%cf%89%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%cf%83%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%ba%cf%8e%ce%bd-%ce%b1%ce%bd/

[Δροσος Γεωργιος]

Τεράστια ροή αερίου εντόπισαν αστρονόμοι στο Γαλαξία.

Ομάδα Γερμανών αστρονόμων ανακάλυψαν στο Γαλαξία μια τεράστια ροή αερίου. Η ροή του διαστρικού αερίου, μήκους άνω των 1.600 ετών φωτός κινείται με ταχύτητα 17 χιλιομέτρων ανά δευτερόλεπτο.

Ο εντοπισμός του έγινε εφικτός με τη βοήθεια του υπέρυθρου διαστημικού παρατηρητηρίου Spitzer.

Οι ειδικοί κατάφεραν επίσης να εντοπίσουν μια φυσαλίδα αερίου, η οποία μπορεί να είναι η πηγή του πίδακα. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι προέκυψε από την έκρηξη μιας σουπερνόβα και, στη συνέχεια, ένα μέρος της εκτοξευθείσας ύλης σχημάτισε μια μακριά «ουρά». Ο συνυπολογισμός του μήκους του ρεύματος με την ταχύτητα ροής του αερίου επιτρέπει να εκτιμηθεί ο χρόνος της εικαζόμενης έκρηξης, η οποία προκύπτει ότι συνέβη πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια.

http://greek.ruvr.ru/news/2013_10_14/246505933/

[trex]

«Κυματίζει» σαν σημαία ο Γαλαξίας μας;

 

Ομάδα αστρονόμων, με επικεφαλής την Μέρι Γουίλιαμς του Ινστιτούτου Αστροφυσικής Λάϊμπνιτς του Πότσνταμ στη Γερμανία, έκαναν μια εντυπωσιακή ανακάλυψη, που γεννά ένα ακόμα κοσμικό μυστήριο. Ο γαλαξίας μας φαίνεται να κάνει κυματιστές κινήσεις πάνω – κάτω, όπως μια σημαία που τη φυσάει ο αέρας.

 

Οι ερευνητές, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας της Βρετανίας, σύμφωνα με το «New Scientist», δημιούργησαν για πρώτη φορά ένα τρισδιάστατο «χάρτη» των ταχυτήτων και των αποστάσεων μεταξύ χιλιάδων άστρων, από όπου προκύπτει το συμπέρασμα ότι -χωρίς κανείς να ξέρει γιατί- ο γαλαξίας μας κινείται σαν… μιλκσέικ.

 

Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες γνώριζαν ότι ο πεπλατυσμένος δίσκος του γαλαξία μας, όπου βρίσκονται τα περισσότερα άστρα του, εκτελεί μια οριζόντια περιστροφική κίνηση γύρω από μια κεντρική περιοχή (τον λεγόμενο «Τοξότη Α»), όπου βρίσκεται και μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Τώρα, όμως, ανακαλύπτεται ότι κατά πάσα πιθανότητα ο γαλαξίας μας έχει και μια κάθετη κίνηση (η οποία πάντως πρέπει να επιβεβαιωθεί και από άλλες παρατηρήσεις).

 

Η κυματιστή κίνηση μπορεί να οφείλεται σε συγκρούσεις με άλλους γαλαξίες στο μακρινό παρελθόν, στην επίδραση της μυστηριώδους σκοτεινής ύλης ή σε κάτι άλλο ακόμα πιο εξωτικό. Η κατανόηση του μυστηρίου θα ρίξει περισσότερο φως στην προϊστορία του σπειροειδούς γαλαξία μας.

 

http://www.protothema.gr/environment/article/322600/o-galaxias-mas-kumatizei-san-simaia/

[Δροσος Γεωργιος]

Νέες εντυπωσιακές εικόνες από το νεφέλωμα IC 2118.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο WISE κατέγραψε νέες λεπτομερείς εικόνες ενός εντυπωσιακού νεφελώματος που βρίσκεται σε απόσταση 900 ετών φωτός από εμάς στον αστερισμό του Ηριδανού. Η κωδική του ονομασία είναι IC 2118 αλλά οι επιστήμονες το έχουν βαφτίσει «Το Κεφάλι της Μάγισσας» επειδή όταν ανακαλύφθηκε σε κάποιους θύμισε το προφίλ μιας μάγισσας.

Το νεφέλωμα βρίσκεται κοντά στο γιγάντιο άστρο Rigel το φως του οποίου λούζει το νεφέλωμα. Το φως του Rigel σε συνδυασμό με το φως των άστρων που γεννιούνται μέσα στο νεφέλωμα το κάνουν να λάμπει στο υπέρυθρο του φάσματος το οποίο παρατηρεί το WISE.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=537420

 

Το τηλεσκόπιο Spitzer φωτογράφισε το εντυπωσιακό πλανητικό νεφέλωμα NGC 3242

Το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer φωτογράφισε το «Φάντασμα του Δία». Πρόκειται για ένα πλανητικό νεφέλωμα που βρίσκεται σε απόσταση 1,400 ετών φωτός από τη Γη στον αστερισμό της Υδρας. Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 3242 και η μελέτη του ίσως αποκαλύψει νέα στοιχεία για τα πλανητικά νεφελώματα.

Ένα πλανητικό νεφέλωμα αποτελείται από ένα επεκτεινόμενο κέλυφος ιονισμένου αερίου που αποβάλλεται από άστρα τα οποία βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο στη χημική εξέλιξη ενός γαλαξία.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=537213

[trex]

Κοσμικό «τροχαίο» βλέπουν τα τηλεσκόπια

Γιγάντιο νέφος τρέχει με ορμή πάνω στον γαλαξία μας. Η σύγκρουση θα οδηγήσει στη γέννηση νέων άστρων

 

Λονδίνο

Ενα γιγάντιο νέφος βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με τον γαλαξία μας. Η σύγκρουση αναμένεται να προκαλέσει τη γέννηση εκατοντάδων χιλιάδων νέων άστρων.

 

Το νέφος

 

Το νέφος ανακαλύφθηκε πριν από 50 χρόνια από τηννεαρή τότε αμερικανίδα αστρονόμο Γκέιλ Σμιθ και πήρε το όνομα της.Το νέφος «Σμιθ» εντοπίστηκε από την αστρονόμο να κινείται σε απόσταση δεκάδων χιλιάδων ετών φωτός από τον γαλαξία μας. Τα δεδομένα που είχαν συγκεντρώσει για το νέφος αυτό οι επιστήμονες έκτοτε δεν ήταν ικανά για να αποκαλύψουν σημαντικά στοιχεία όπως η ταχύτητα, η κατεύθυνση του κ.α. Ομάδα επιστημόνων χρησιμοποιώντας νέα ισχυρά τηλεσκόπια εντόπισε το νέφος και την πορεία του.

 

Η πιθανή σύγκρουση

 

Οι ερευνητές χρησιμοποίησαν τα τηλεσκόπια VLA και GBT και εντόπισαν το νέφος σε μια απόσταση 8 χιλιάδων ετών φωτός από τον Γαλαξία. Οπως διαπίστωσαν το νέφος κινείται προς τον γαλαξία μας με ταχύτητα 255 χλμ./δευτ. Οι υπολογισμοί που έκαναν δείχνουν ότι αν το νέφος συνεχίσει να κινείται έτσι θα πέσει πάνω στον Γαλαξία σε περίπου 30 εκατομμύρια έτη. Σύμφωνα με τους ειδικούς η σύγκρουση αυτή θα δημιουργήσει μια νέα περιοχή στις παρυφές του γαλαξία μας στην οποία θα γεννιούνται με εξαιρετικά ταχύ ρυθμό νέα άστρα.

 

Με βάση προηγούμενες παρατηρήσεις η ποσότητα υδρογόνου που υπολογίζεται ότι περιέχει το νέφος Σμιθ οδηγεί τους ειδικούς στην εκτίμηση ότι η σύγκρουση μπορεί να οδηγήσει στη γέννηση ενός εκατομμυρίου άστρων σαν τον Ηλιο. Τέτοιου είδους συγκρούσεις οδηγούν παράλληλα και στη γέννηση μεγάλου αριθμού άστρων που θα έχουν μικρή διάρκεια ζωής και θα αυτοκαταστρέφονται σε εκρήξεις σουπερνόβα.

Το εμπόδιο

Για να συμβεί όμως αυτό το νέφος Σμιθ θα πρέπει να περάσει από τη λεγόμενη «ατμόσφαιρα» του γαλαξία μας. Οι επιστήμονες ονομάζουν ατμόσφαιρα του Γαλαξία το καυτό ιονισμένο αέριο που τον περιβάλλει. Συνήθως το ιονισμένο αέριο που περιβάλλει τους γαλαξίες λειτουργεί σε σχέση με τα νέφη αερίων όπως η ατμόσφαιρα της Γης σε σχέση με μικρομεσαία αντικείμενα. Ενα νέφος αερίων ερχόμενα σε επαφή με το ιονισμένο αέριο ενός γαλαξία αρχίζει να «καίγεται» και καταστρέφεται πριν φτάσει κοντά σε αυτόν.

 

Ομως οι ερευνητές εντόπισαν την παρουσία μαγνητικού πεδίου στην καρδιά του νέφους Σμιθ. Το μαγνητικό πεδίο μπορεί να προστατεύσει το νέφος από το ιονισμένο αέριο και να του επιτρέψει να το διαπεράσει και να εισέλθει στον γαλαξία μας πέφτοντας τελικά πάνω του.Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal».

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=537439

[Δροσος Γεωργιος]

Ο πλησιέστερος γείτονας του Ήλιου θα λάμπει μέχρι το τέλος του Σύμπαντος.

Ο Εγγύτατος του Κενταύρου λάμπει σε αυτή τη νέα εικόνα του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Το αμυδρό αστέρι, ένας κόκκινος νάνος, απέχει μόλις 4,2 έτη φωτός και είναι ο πλησιέστερος γείτονας του Ήλιου. Προβλέπεται επίσης ότι θα είναι ένα από τα μακροβιότερα άστρα του Σύμπαντος.

Το Proxima Centauri, όπως είναι η λατινική ονομασία του άστρου, βρίσκεται στην κατεύθυνση του αστερισμού του Κενταύρου. Δεν είναι ορατό από την Ευρώπη, καθώς κρύβεται πάντα κάτω από τον ορίζοντα.

Ακόμα και στο νότιο ημισφαίριο, όμως, ο Εγγύτατος του Κενταύρου δεν είναι ορατός με γυμνό μάτι, παρά τη σχετικά μικρή απόσταση από τη Γη.

Το άστρο είναι αμυδρό και μικρό ακόμα και για τα δεδομένα των ερυθρών νάνων, καθώς έχει μάζα οκτώ φορές μικρότερη του Ήλιου και επτά φορές μικρότερη διάμετρο. Το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας που ακτινοβολεί αντιστοιχεί σε υπέρυθρο φως.

Περιστασιακά, όμως, η λαμπρότητα του Εγγύτατου αυξάνεται σημαντικά. Εσωτερικές διαδικασίες που αφορούν το μαγνητικό πεδίο και τη μεταφορά θερμότητας από τον πυρήνα του άστρου προς τα έξω προκαλούν εκλάμψεις, οι οποίες αυξάνουν απότομα την ακτινοβολία.

Χάρη στα ρεύματα μεταφοράς θερμότητας, τα οποία αναμειγνύουν συνεχώς τα καύσιμα του άστρου, σε συνδυασμό και με το χαμηλό ρυθμό θερμοπυρηνικών αντιδράσεων, ο Εγγύτατος μπορεί να ελπίζει σε μακρύ βίο. Οι αστροφυσικοί εκτιμούν ότι θα συνεχίζει να ζει για ακόμα τέσσερα τρισεκατομμύρια χρόνια, περίπου 300 φορές τη σημερινή ηλικία του Σύμπαντος.

Ο Εγγύτατος, τέλος, είναι μέλος ενός τριπλού συστήματος, το οποίο περιλαμβάνει ακόμα δύο άστρα, τα οποία δεν διακρίνονται στην εικόνα: το άλφα Κενταύρου Α και το άλφα Κενταύρου Β.

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231271686

[trex]

Εντυπωσιακές εκρήξεις άστρων στον Τοξότη [/b]

 

Μία νέα εντυπωσιακή εικόνα από τον Γαλαξία μας, παρουσίασε η NASA την περασμένη εβδομάδα. Η ομάδα παρατήρησης του διαστημικού τηλεσκοπίου υπέρυθρης όρασης Chandra X-Ray, εντόπισε ένα σπάνιο φαινόμενο στον αστερισμό του Τοξότη.

 

Οι εντυπωσιακοί άνεμοι, από τις αμέτρητες -ταυτόχρονες- εκρήξεις αστέρων, τεμαχίζουν το πέπλο αερίου και σκόνης που γεμίζει τον βραχίονα του Τοξότη στον Γαλαξία μας.

 

Περίπου 9.000 έτη φωτός μακριά, ο βραχίονας είναι μία σπειροειδής αστρική μορφή του Γαλαξία μας, που φιλοξενεί νεφελώματα όπως αυτό που παρουσίασε η NASA αυτή την εβδομάδα.

 

http://www.planitikos.gr/2013/11/blog-post_6.html

[trex]

Μάγισσες, φαντάσματα, έντομα και πτηνά του Διαστήματος

Κοσμικά αντικείμενα με ασυνήθιστα σχήματα και παράξενα ονόματα

 

Εχουμε συνηθίσει τα διαστημικά αντικείμενα να λαμβάνουν ονόματα θεοτήτων ή των ανθρώπων που τα ανακαλύπτουν. Υπάρχουν όμως και ορισμένα που εξαιτίας του σχήματός τους οι επιστήμονες τους χάρισαν ασυνήθιστα ονόματα. Ιδού μερικά από αυτά:

 

Μαγικά νεφελώματα

Δύο εντυπωσιακά νεφελώματα έχουν εξάψει τη φαντασία των επιστημόνων προσδίδοντάς τους... μαγικές ιδιότητες. Το πρώτο εξ αυτών βρίσκεται σε απόσταση 900 ετών φωτός από εμάς, στον αστερισμό του Ηριδανού. Η κωδική ονομασία του είναι IC 2118, αλλά οι επιστήμονες το έχουν βαφτίσει «Το Κεφάλι της Μάγισσας» επειδή, όταν ανακαλύφθηκε, σε κάποιους θύμισε το προφίλ μιας μάγισσας. Το νεφέλωμα βρίσκεται κοντά στο γιγάντιο άστρο Rigel, το φως του οποίου το λούζει. Το φως του Rigel, σε συνδυασμό με το φως των άστρων που γεννιούνται μέσα στο νεφέλωμα, το κάνει να λάμπει στο υπέρυθρο του φάσματος.

Το κεφάλι της Μάγισσας

 

Το δεύτερο νεφέλωμα μοιάζει με ένα κοσμικό νήμα ύλης. Η επίσημη ονομασία του είναι «Νεφέλωμα Μολύβι», αλλά εξαιτίας του σχήματός του είναι περισσότερο γνωστό στην επιστημονική κοινότητα ως «Το σκουπόξυλο της μάγισσας». Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 2736 και βρίσκεται σε απόσταση 800 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό Ιστία. Σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι απομεινάρι μιας έκρηξης σουπερνόβα που σημειώθηκε πριν από 11.000 έτη.

 

Ο Γλάρος

Το νεφέλωμα IC 2177 βρίσκεται σε απόσταση 3.700 ετών φωτός από τη Γη ανάμεσα στους αστερισμούς του Μονόκερου και του Μεγάλου Κυνός. Οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Νεφέλωμα του Γλάρου», αφού στις εικόνες θυμίζει το όμορφο θαλασσοπούλι ενώ πετάει.

 

Το Αλογο και η Φλόγα

Ενα ακόμη νεφέλωμα με χαρακτηριστική εμφάνιση προσελκύει το ενδιαφέρον των επαγγελματιών αλλά και ερασιτεχνών αστρονόμων. Οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Η Κεφαλή του Αλόγου» και βρίσκεται στον αστερισμό του Ωρίωνα, περίπου 1.300 έτη φωτός μακριά από εμάς. Το νεφέλωμα διαγράφει με σπάνια καθαρότητα το σχήμα του κεφαλιού ενός αλόγου, αποτελείται από αέρια και πολύ πυκνή μεσοαστρική σκόνη. Ανήκει στο τεράστιο σύμπλεγμα μοριακών νεφών του Ωρίωνα και γειτονεύει με το νεφέλωμα της Φλόγας.

 

Το κοσμικό φάντασμα

Είναι πλανητικό νεφέλωμα και βρίσκεται σε απόσταση 1.400 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό της Υδρας. Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 3242 αλλά οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Το Φάντασμα του Δία». Πρόσφατα έγιναν νέες παρατηρήσεις σχετικά με το... φάντασμα και η μελέτη του ίσως αποκαλύψει νέα στοιχεία για τα πλανητικά νεφελώματα. Ενα πλανητικό νεφέλωμα αποτελείται από ένα επεκτεινόμενο κέλυφος ιονισμένου αερίου που αποβάλλεται από άστρα τα οποία βρίσκονται στα τελευταία στάδια της ζωής τους. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι τα πλανητικά νεφελώματα μπορεί να παίζουν σημαντικό ρόλο στη χημική εξέλιξη ενός γαλαξία.

 

Η διαστημική... πατούσα

Η κωδική ονομασία του νεφελώματος είναι NGC 6334, βρίσκεται στον αστερισμό του Σκορπιού, απέχει 5.500 έτη φωτός από τη Γη και αποτελεί ένα μαιευτήριο νέων άστρων. Οι επιστήμονες το έχουν ονομάσει «Η Πατούσα της Γάτας».

 

Μια ωραία (καυτή) πεταλούδα

Το διπολικό πλανητικό νεφέλωμα NGC 6302 είναι περισσότερο γνωστό ως «Νεφέλωμα της Πεταλούδας» εξαιτίας του σχήματός του. Το νεφέλωμα βρίσκεται σε απόσταση περίπου 4.000 ετών φωτός από τη Γη, στον αστερισμό του Σκορπιού. Το κεντρικό άστρο του νεφελώματος έχει θερμοκρασία επιφανείας που εκτιμάται περί τους 250.000 βαθμούς Κελσίου. Το νεφέλωμα της πεταλούδας έχει εύρος που καλύπτει τρία έτη φωτός και είναι ιδιαίτερα λαμπρό στο υπεριώδες φως αλλά όχι στο ορατό, επειδή κρύβεται πίσω από ένα πυκνό «πέπλο» σκόνης. Στο νεφέλωμα έχει εντοπιστεί έντονη παρουσία μοριακού υδρογόνου.

[trex]

Το «άλμπουμ» της ζωής του Γαλαξία

Η NASA δείχνει το πώς ήταν στη... νιότη του και πώς είναι σήμερα

 

Κονέκτικατ

Ομάδα αστρονόμων μελέτησε εικόνες που έχει καταγράψει το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από εκατοντάδες γαλαξίες και διαπίστωσε την εξέλιξη που είχαν σε βάθος χρόνου 11 δισ. ετών. Με βάση τα δεδομένα της μελέτης τους, οι αστρονόμοι προχώρησαν σε εκτιμήσεις για την εξέλιξη και την εικόνα που είχε ο γαλαξίας μας στο μακρινό παρελθόν. Σύμφωνα με τους ερευνητές, ο γαλαξίας μας στη νεότητά του ήταν ένας επίπεδος δίσκος με μια διόγκωση στο κέντρο του. Ηταν ένα κοσμικό αντικείμενο μικρής μάζας που εξέπεμπε ένα αχνό μπλε φως.

 

Οι ερευνητές μελέτησαν την εξέλιξη 400 γαλαξιών παρόμοιων με τον δικό μας και εκτιμούν ότι το 90% των άστρων του γαλαξία μας σχηματίστηκε μέσα σε διάστημα τεσσάρων δισ. ετών με την έναρξη αυτής της διαδικασίας να τοποθετείται πριν από περίπου 11 δισ. έτη και την ολοκλήρωση της πριν από 7 δισ. έτη. Δημιουργήθηκε μάλιστα και μια καλλιτεχνική απεικόνιση στην οποία παρουσιάζεται ο γαλαξίας μας όπως είναι στην παρούσα φάση και όπως (πιθανώς) ήταν στην πρώτη περίοδο της ύπαρξής του. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrpohysical Journal Letters

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=539678

[Δροσος Γεωργιος]

«Συντριβάνια» αερίων εκτοξευόνται από τον Γαλαξία μας.

Μια φωτογραφία ενός εντυπωσιακού κοσμικού φαινομένου έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Σε αυτή διακρίνονται δέσμες αερίων που αποτελούνται από υψηλής ενέργειας σωματίδια να βγαίνουν με μεγάλη ταχύτητα έξω από τον γαλαξία μας. Πρόκειται για αέρια που εκτοξεύονται σαν πίδακες που πηγάζουν από κάποιο κοσμικό συντριβάνι.

Στην πραγματικότητα τα αέρια εκτοξεύονται από τον Τοξότη Α*, την γιγάντια μελανή οπή στο κέντρο του Γαλαξία.

Η φωτογραφία των αερίων που εγκαταλείπουν τον γαλαξία μας αποτελεί σύνθεση εικόνων που έχουν καταγράψει το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra και η συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων VLA στο Νέο Μεξικό στις ΗΠΑ.

Πριν από λίγο καιρό οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ο Τοξότης Α* δεν «καταβροχθίζει» υλικά με τον ρυθμό που θα αναμενόταν αλλά αντιθέτως τα «φτύνει» εκτοξεύοντάς τα, μάλλον επειδή είναι πολύ καυτά. Η ανακάλυψη, η οποία εξηγεί γιατί η «δική μας» μαύρη τρύπα έχει τόσο χαμηλή ακτινοβολία σε σχέση με άλλες, αποτελεί ένα σημαντικό βήμα για την κατανόηση των μελανών οπών από τους επιστήμονες.

Υποδηλώνει επίσης ότι ίσως αυτή η συμπεριφορά του Τοξότη Α* εμποδίζει τη γέννηση νέων άστρων στο κέντρο του Γαλαξία.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=541244[/b]

[Δροσος Γεωργιος]

Ενας άτλας για τον Γαλαξία.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει για τη φιλόδοξη αποστολή GAIA του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος. Η εκτόξευση του σκάφους της αποστολής είναι προγραμματισμένη να γίνει την Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου. Το σκάφος της αποστολής θα διαθέτει διάφορα όργανα, όπως μια σούπερ κάμερα 1,5 gigapixel, με τα οποία θα επιχειρήσει να χαρτογραφήσει και μάλιστα τρισδιάστατα περίπου ένα δισεκατομμύριo άστρα του γαλαξία μας. Επιπλέον το σκάφος θα εντοπίζει πλανήτες ενώ επίσης θα σημειώσει με ακρίβεια στους συμπαντικούς χάρτες τη θέση κοντινών αλλά και απομακρυσμένων γαλαξιών.

Το GAIA θα ταξιδέψει σε απόσταση 1,5 εκατομμυρίων χλμ από τη Γη και θα τεθεί σε τροχιά σε ένα σημείο του Διαστήματος όπου θα έχει την καλύτερη δυνατή θέση για να κάνει τη χαρτογράφηση και να μπορεί ταυτόχρονα να μεταδίδει απρόσκοπτα δεδομένα πίσω στη Γη. Υπολογίζεται ότι το σκάφος θα στείλει όγκο δεδομένων που θα ξεπερνά τα 200 terabytes. «Η αποστολή GAIA θα προκαλέσει επανάσταση στην αστρονομία και αυτό δεν είναι απλά μια αισιόδοξη πρόβλεψη» δηλώνει ο Πίτερ Άλλαν, του Rutherford Appleton Laboratory στη Βρετανία που είναι μέλος της αποστολής.

Βίντεο.

http://www.youtube.com/watch?v=bRoca9jCnCQ

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=549389

[trex]

Ανακάλυψη έκπληξη στο «Νεφέλωμα Καβούρι»

Εντοπίστηκαν για πρώτη φορά στο Διάστημα μόρια των λεγόμενων «ευγενών αερίων»

 

Μια σημαντική ανακάλυψη έκανε ομάδα αστρονόμων σε ένα από τους δημοφιλέστερους υπερκαινοφανείς αστέρες που είναι γνωστός ως «Νεφέλωμα Καβούρι». Οι ερευνητές με τη βοήθεια του διαστημικού παρατηρητηρίου Herschel εντόπισαν εκεί την παρουσία μορίων τα οποία δεν έχουν εντοπιστεί ξανά στο Διάστημα.

 

Τα ευγενή αέρια

 

Υπάρχει μια κατηγορία αερίων που ονομάζονται «ευγενή» αλλά είναι επίσης γνωστά ως αδρανή. Είναι το ήλιο, το αργό, το κρυπτό, το ξένο και το ραδόνιο. Είναι μια ομάδα χημικών στοιχείων με παρόμοιες ιδιότητες. Είναι άοσμα, άχρωμα μονοατομικά αέρια με πολύ μικρή χημική δραστικότητα για αυτό και δεν ενώνονται εύκολα με άλλα στοιχεία. Θεωρητικώς υπό κάποιες κατάλληλες προϋποθέσεις τα ευγενή αέρια μπορούν να σχηματίσουν μόρια αλλά μέχρι σήμερα αυτό είχε επιτευχθεί μόνο σε εργαστηριακές συνθήκες στη Γη. Δεν είχαν εντοπισθεί στο Διάστημα μόρια που να προέρχονται από τα ευγενή αέρια.

 

Η ανακάλυψη

 

Οι ερευνητές εντόπισαν στο Νεφέλωμα του Καβουριού ιόντα υδριδίου αργού. «Η ανακάλυψη αυτών των μορίων είναι μη αναμενόμενη επειδή δεν περιμένεις ένα ευγενές αέριο όπως το αργό να σχηματίζει μόρια και πολύ περισσότερο να το κάνει στις ακραίες συνθήκες που επικρατούν σε ένα υπερκαινοφανή αστέρα» αναφέρει ο Μάικ Μπάρλοου καθηγητής του University College London που ήταν επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

 

Οι ερευνητές διερευνούσαν τις διεργασίες που οδηγούν στην παραγωγή γιγάντιων ποσοτήτων κοσμικής σκόνης μετά από μια αστρική έκρηξη. Κατά την έρευνα τους έπεσαν πάνω στα μόρια του αργού. Περαιτέρω ανάλυση που έκαναν οι ερευνητές έδειξαν ότι επρόκειτο για ένα ισότοπο του αργού, το αργό-36. Οι επιστήμονες υπέθεταν ότι ανάμεσα στα στοιχεία που δημιουργούνται σε μια έκρηξη σουπερνόβα συμπεριλαμβάνονται το αργο-36 και το αργο-40 και όπως φαίνεται επιβεβαιώνονται.

 

Το πανίσχυρο Καβούρι

 

Ο υπερκαινοφανής αστέρας NGC 1952 εντοπίστηκε και καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1054 από Κινέζους αστρονόμους αλλά έγινε ευρέως γνωστό όταν το παρατήρησε και μελέτησε εκ νέου το 1731 ο Βρετανός γιατρός και αστρονόμος Τζον Μπέβις. Το 1840 ο Βρετανός αστρονόμος και κατασκευαστής τηλεσκοπίων Ουίλιαμ Πάρσονς παρατήρησε το νεφέλωμα με ένα τηλεσκόπιο 36 ιντσών. Μέσα από τον φακό του τηλεσκοπίου το σουπερνόβα έμοιαζε στον Πάρσονς με ένα νεφέλωμα που μοιάζει με καβούρι για αυτό και το ονόμασε έτσι.

Η σημερινή έκταση του NGC 1952 είναι έξι έτη φωτός.

 

Όπως διαπίστωσαν πρόσφατα οι επιστήμονες οι ηλεκτρομαγνητικές ακτίνες του, οι ακτίνες γ, είναι πολύ πιο ισχυρές από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Ειδικοί υπολόγισαν ότι η ενέργεια των ακτίνων γ του σουπερνόβα είναι 100 δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από εκείνη του ορατού φωτός.

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=549779

[Δροσος Γεωργιος]

Εντυπωσιακή φωτογραφία ενός υπέρλαμπρου άστρου 200 φορές μεγαλύτερου από τον Ηλιο.

Βλέποντάς το κάποιος θα έλεγε με ευκολία ότι πρόκειται για το άστρο που οδήγησε τους τρεις μάγους στη Βηθλεέμ. Πρόκειται για το RS Puppis που βρίσκεται σε απόσταση 6,5 χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη το οποίο φωτογράφισε σε όλη του την μεγαλειότητα το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

To RS Puppis είναι 200 φορές πιο μεγάλο από τον Ηλιο και 15 χιλιάδες φορές πιο λαμπρό!

Το RS Puppis ανήκει στους Κηφείδες, μια οικογένεια παλλόμενων μεταβλητών αστέρων.

Χαρακτηρίζονται από περιοδικές διακυμάνσεις στη φωτεινότητά τους λόγω περιοδικών μεταβολών των διαστάσεων, της θερμοκρασίας ή κάποιας άλλης αστρικής ιδιότητας που οφείλεται σε εσωτερικές διαδικασίες.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=550083

[Δροσος Γεωργιος]

Γνωρίζοντας τον Γαλαξία μας.

Επειτα από 12 χρόνια ερευνών ομάδα επιστημόνων ανακοίνωσε ότι ο Γαλαξίας μας δεν αποτελείται από δύο γιγάντιες σπείρες, όπως πιστευόταν ως σήμερα, αλλά από τέσσερις, γεγονός που αλλάζει τα κοσμικά μας δεδομένα.

Οι αστρονόμοι δεν μπορούν να δουν το ακριβές σχήμα του Γαλαξία μας επειδή τον παρατηρούν από το εσωτερικό του και υπάρχουν σημαντικές δυσκολίες στη λεπτομερή «ανατομική» παρατήρηση και ανάλυσή του. Η τεχνική που χρησιμοποιούν για να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα για το σχήμα του είναι να παρατηρούν τα άστρα του και τις αποστάσεις που αυτά έχουν από εμάς.

Ως σήμερα οι παρατηρήσεις και ειδικά εκείνες από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer έδειχναν ότι ο Γαλαξίας μας αποτελείται από δύο γιγάντιες σπείρες. Ομάδα αστρονόμων από το Πανεπιστημίο του Λιντς της Βρετανίας χρησιμοποίησε διάφορα ραδιοτηλεσκόπια στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ και στην Κίνα και παρατηρούσαν επί 12 χρόνια 1.650 γιγάντια άστρα.

Από τη θέση στην οποία βρίσκονται και τη λαμπρότητά τους οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αυτά τα άστρα δεν κατανέμονταν σε δύο αλλά σε τέσσερις σπείρες.

«Ο Γαλαξίας είναι στην ουσία το κοσμικό σπίτι μας και η μελέτη της δομής του μάς δίνει μια καταπληκτική ευκαιρία να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ένας συμβατικός σπειροειδής γαλαξίας, δηλαδή πώς γεννιούνται άστρα» αναφέρει ο Μέλβιν Χόαρ, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society».

Μπορεί να μη γνωρίζαμε πόσες ακριβώς είναι οι σπείρες του Γαλαξία, αλλά έχουμε στοιχεία για το ποιος ευθύνεται για την ύπαρξή τους. Πρόκειται για τον Τοξότη, έναν γειτονικό γαλαξία που ανήκει στην κατηγορία των γαλαξιών-νάνων.

Ο Τοξότης κινείται με ταχύτητα προς τον δικό μας Γαλαξία και θα συγκρουστεί μαζί του σε περίπου 10 εκατ. χρόνια.

Είναι η τρίτη φορά που ο Τοξότης θα συγκρουστεί με τον Γαλαξία και οι επιστήμονες είναι πεπεισμένοι ότι οι εντυπωσιακές σπείρες του Γαλαξία μας είναι αποτέλεσμα αυτών των «επαφών». Αμερικανοί ερευνητές κατάφεραν μέσω προσομοιώσεων να ανασυνθέσουν και να «δουν» με μεγάλη λεπτομέρεια το εντυπωσιακό κοσμικό συμβάν.

Ο Τοξότης είναι ένας γαλαξίας με περίπου δέκα χιλιάδες φορές μικρότερη μάζα από τον δικό μας. Πριν από περίπου δύο δισ. έτη συγκρούστηκε με τον Γαλαξία μας και αμέσως μετά τη σύγκρουση πήγε και «εγκαταστάθηκε» στα βόρεια γαλακτικά μας σύνορα.

Πριν από περίπου ένα δισ. έτη ο Τοξότης αποφάσισε να επανέλθει και συγκρούστηκε εκ νέου με τον Γαλαξία.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι εντυπωσιακές σπείρες του Γαλαξία είναι προϊόντα αυτών των δύο συγκρούσεων. Από τις παρατηρήσεις και τη μελέτη της κίνησης του Τοξότη έχει υπολογισθεί ότι ο Γαλαξίας βρίσκεται και πάλι σε διαδικασία σύγκρουσης, η οποία αναμένεται να συμβεί σε περίπου δέκα εκατομμύρια έτη.

Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ δημιούργησαν την πιο λεπτομερή και μεγαλύτερης ακρίβειας προσομοίωση των συγκρούσεων του Τοξότη με τον Γαλαξία και των φαινομένων - αποτελεσμάτων που προκαλούνται από αυτές.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, πρόκειται για μια εντυπωσιακή εργασία η οποία παρουσιάζει για πρώτη φορά τόσο καθαρά και με τόση λεπτομέρεια τις γαλαξιακές συγκρούσεις.

«Η εργασία μας θα διευρύνει τις γνώσεις γύρω από την εξέλιξη των γαλαξιών αφού οι συγκρούσεις γειτονικών γαλαξιών είναι πολύ συχνό φαινόμενο στο Σύμπαν.

Πολλοί σπειροειδείς γαλαξίες είναι πιθανόν να έχουν δημιουργηθεί μέσα από αυτή τη διαδικασία» υποστηρίζει ο Κρις Παρσέλ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=550662

 

Αρχίζει η χαρτογράφηση του δικού μας Γαλαξία.

Πρόκειται για μία από τις πιο φιλόδοξες αποστολές της ESA.

Το Γαία έχει κατασκευαστεί κατά τρόπο ώστε να ανιχνεύσει περισσότερο από ένα δισ. αστέρια και να δημιουργήσει τον πιο λεπτομερή χάρτη του δικού μας γαλαξία.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο, το οποίο κόστισε 740 εκατ. ευρώ, εκτοξεύθηκε χθες από τη Γαλλική Γουιάνα στις 6 το πρωί τοπική ώρα και σύμφωνα με τους επιστήμονες θα τους παράσχει έναν ανυπολόγιστο θησαυρό στοιχείων. Στην πραγματικότητα, το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο θα μας δώσει μια πολύ σαφή εικόνα σχετικά με το πώς δημιουργήθηκε ο δικός μας γαλαξίας.

Η καταπληκτική ευαισθησία των αισθητήρων του θα επιτρέψει επίσης τον εντοπισμό πολλών χιλιάδων ουράνιων σωμάτων τα οποία δεν βλέπαμε μέχρι σήμερα, όπως παραδείγματος χάρη είναι νέοι πλανήτες και αστεροειδείς.

Τώρα το διαστημικό τηλεσκόπιο ταξιδεύει προς έναν σταθμό παρατήρησης, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση ενάμισι εκατ. χιλιομέτρων από τον δικό μας πλανήτη. Για να φτάσει μέχρι εκείνο το σημείο θα χρειαστεί να ταξιδεύει επί περίπου ένα μήνα.

Ομως, αυτό το χρονικό διάστημα δεν είναι παρά μία ελάχιστη καθυστέρηση αν λάβει κανείς υπόψη ότι η κατασκευή της Γαίας χρειάστηκε περισσότερο από είκοσι χρόνια.

Βασικός στόχος του νέου διαστημικού τηλεσκοπίου, όταν θα βρεθεί στη θέση του, θα είναι η αστρομετρία, δηλαδή η επιστήμη της χαρτογράφησης τόσο των ουράνιων σωμάτων όσο και της κίνησής τους.

Για να καταφέρει να φέρει σε πέρας την αποστολή της, η Γαία είναι εξοπλισμένη με δύο τηλεσκόπια που ρίχνουν φως σε ένα τεράστιο φωτογραφικό ανιχνευτή ενός δισεκατομμυρίου πίξελ, ο οποίος είναι συνδεδεμένος με τρία όργανα.

Η Γαία θα χρησιμοποιήσει αυτόν τον εκπληκτικό, σταθερό και υπερευαίσθητο οπτικό εξοπλισμό και θα μπορεί να στοχεύει σε όποιο αστέρι επιλέξει με πολύ μεγάλη σιγουριά.

Στοχεύοντας ξανά και ξανά κάποιους στόχους μέσα στην επόμενη πενταετία, θα μπορέσει να προσδιορίσει τις συντεταγμένες των πιο φωτεινών αστέρων με απόλυτη ακρίβεια.

Επίσης, το καινούργιο διαστημικό τηλεσκόπιο δεν θα αρκείται στην καταγραφή και παρακολούθηση των αστέρων, αλλά θα δημιουργεί και πλήρη «πορτρέτα» τους. Πλην της απόστασης, της θέσης τους, η Γαία θα μπορεί να παρακολουθεί και την κίνησή τους στο ουράνιο στερέωμα, ενώ θα καταγράφει και όλες τις φυσικές τους ιδιότητες όπως η φωτεινότητα, η θερμοκρασία και η σύνθεσή τους. Πιθανώς, σε κάποιες περιπτώσεις να μπορεί να προσδιορίσει και την ηλικία τους.

Επιπλέον, για 150 εκατομμύρια αστέρια το διαστημικό τηλεσκόπιο Γαία θα μετρήσει την ταχύτητα με την οποία κινούνται είτε κατά την προσέγγισή τους στον δικό μας πλανήτη είτε κατά την απομάκρυνσή τους από αυτόν.

Αυτό θα επιτρέψει στους ερευνητές να τα χρησιμοποιήσουν ως τρισδιάστατους δείκτες για να αποκρυπτογραφήσουν και να καταγράψουν την εξέλιξη του γαλαξία μας μέσα στον χρόνο από το παρελθόν μέχρι το μέλλον.

Καθώς το νέο διαστημικό τηλεσκόπιο θα μπορεί να παρακολουθεί οτιδήποτε περνάει μπροστά από τον φωτογραφικό αισθητήρα του, σύμφωνα με τους επιστήμονες του προγράμματος, θα καταφέρει να δει πολλά πράγματα τα οποία παραμένουν άγνωστα, όπως εξωπλανήτες, αστεροειδείς, κομήτες. «Η Γαία θα μας επιτρέψει για πρώτη φορά να κάνουμε έναν περίπατο στον γαλαξία μας», εξηγεί ο καθηγητής Τζέρι Γκίλμορ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ. Σύμφωνα με τα στοιχεία των υπευθύνων του προγράμματος, εντός της δεκαετίας τα στοιχεία που θα έχει συγκεντρώσει η Γαία θα έχουν ξεπεράσει το ένα εκατ. Gigabytes (1 petabyte).

Μάλιστα, όπως λένε οι επιστήμονες, η ανάλυση όλου αυτού του πληροφοριακού πλούτου θα χρειαστεί πολλές δεκαετίες.

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_20/12/2013_533152

[Δροσος Γεωργιος]

Θαύματα του ουρανού σε δέκα βραβευμένες φωτογραφίες.

Η αψίδα που σχηματίζει στον ουρανό η καρδιά του Γαλαξία μας και η διάπυρη ατμόσφαιρα του Ήλιου είναι δύο από τις φωτογραφίες που βραβεύονται από το Αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς στο Λονδίνο στο πλαίσιο του διαγωνισμού.

http://www.rmg.co.uk/whats-on/exhibitions/astronomy-photographer-of-the-year/

http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231284518

[trex]

Οι «δραπέτες» του Γαλαξία

Εντοπίστηκαν «ασυνήθιστα» άστρα που ίσως σπάσουν τα βαρυτικά… δεσμά

Νάσβιλ, Τενεσί

Διεθνής ομάδα ερευνητών εντόπισε μια ομάδα άστρων στον γαλαξία μας την ύπαρξη των οποίων αγνοούσαμε μέχρι σήμερα. Πρόκειται για μοναχικά άστρα που κινούνται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από εκείνη των συμβατικών. Αυτού του είδους τα άστρα ονομάζονται άστρα υπερυψηλής ταχύτητας τα οποία σπάνε τα βαρυτικά δεσμά του γαλαξία μας και μπορούν να τον… εγκαταλείψουν. Μέχρι σήμερα είχαν εντοπιστεί 18 τέτοια άστρα που όλα βρίσκονται στο κέντρο του Γαλαξία και ένας σύνθετος κοσμικός μηχανισμός κυριολεκτικά τα εκτοξεύει έξω από αυτόν. Τώρα εντοπίστηκαν 20 νέα άστρα υπερυψηλής ταχύτητας με χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά από εκείνα που γνωρίζουμε.

 

Η «σφεντόνα»

 

Τα άστρα υπερυψηλής ταχύτητας είναι γιγάντιοι υπέρθερμοι μπλε αστέρες που ανήκουν σε δυαδικά συστήματα τα οποία βρίσκονται κοντά στην κολοσσιαία μελανή οπή στο κέντρο του γαλαξία μας. Το ένα άστρο του συστήματος παγιδεύεται από τη βαρυτική έλξη μαύρης τρύπας δημιουργώντας μια κοσμική «σφεντόνα» που εκτοξεύει το άλλο άστρο προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση με τρομερή ταχύτητα επιτρέποντας του να βγει από τα γαλαξιακά σύνορα. Οι ειδικοί έχουν υπολογίσει ότι για να δημιουργηθεί μια κοσμική «σφεντόνα» είναι απαραίτητο να εμπλέκεται μια γιγάντια μελανή οπή ενώ η ταχύτητα που πρέπει να αναπτύξει το άστρο...βολίδα για να ξεφύγει από τη βαρυτική έλξη του γαλαξία του θα πρέπει να ξεπερνάει το 1,6 εκ.χλμ/ώρα.

 

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τη Λορίν Παλαντίνο του Πανεπιστημίου Βάντερμπιλτ, εντόπισαν 20 άστρα που έχουν μέγεθος παρόμοιο με αυτό του Ηλιου, είναι…μοναχικά (δεν συνοδεύονται από άλλο άστρο) και επιπλέον βρίσκονται μακριά από το κέντρο του γαλαξία μας. Οι ειδικοί προς το παρόν δεν μπορούν να δώσουν κάποια εξήγηση για το πώς αυτά τα άστρα αποκτούν την πολύ μεγάλη ταχύτητα που απαιτείται προκειμένου να καταφέρουν να δραπετεύσουν από τον Γαλαξία αλλά έχουν πλέον στρέψει επάνω τους το ενδιαφέρον τους και ίσως έχουμε σύντομα κάποιες απαντήσεις. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal».

 

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=555732

[Δροσος Γεωργιος]

Ποιο είναι το χρώμα του γαλαξία μας;

Υπάρχει η εξής ιστορία «εξεταστικής τρέλας»:

Η εξέταση στο μάθημα της αστρονομίας από τον ιδιόρρυθμο καθηγητή γινόταν ως εξής: πρόβαλλε μια φωτογραφία από τηλεσκόπιο που περιείχε την εικόνα ενός γαλαξία, πανομοιότυπου με τον δικό μας.

Και ρωτούσε τον φοιτητή: «είναι αυτός ο γαλαξίας μας;». Αν ο φοιτητής παρασυρμένος από την ομοιότητα του γαλαξία της φωτογραφίας με τον δικό μας απαντούσε «ναι είναι ο γαλαξίας μας», μηδενιζόταν.

Στις διαμαρτυρίες των άτυχων φοιτητών ο καθηγητής απαντούσε ειρωνικά με την ερώτηση: «πότε ο άνθρωπος κατάφερε το κοσμοϊστορικό κατόρθωμα να βγει έξω από τα όρια του γαλαξία μας και να τον φωτογραφήσει;»

Μια ομάδα αστρονόμων ίσως να εμπνεύστηκε από την ιστορία αυτή και αποφάσισε να διερευνήσει το πώς φαίνεται ο γαλαξίας μας σε κάποιον που τον παρατηρεί από μακριά. Και ενώ το σχήμα του γαλαξία μας είναι γνωστό, η ομάδα επικέντρωσε την έρευνά της στο χρώμα του.

Τι χρώμα έχει ο γαλαξίας μας για έναν εξωτερικό παρατηρητή; Η ομάδα των αστρονόμων του πανεπιστημίου Pittsburgh (Dietrich School of Arts and Sciences) ισχυρίζεται ότι είναι καθαρό λευκό, σαν το χιόνι την άνοιξη.

Δεδομένου ότι βρισκόμαστε μέσα στον γαλαξία ο μόνος τρόπος για να προσδιοριστεί το χρώμα του είναι να εξεταστούν άλλοι γαλαξίες παρόμοιοι με τον δικό μας. Το χρώμα ενός γαλαξία χαρακτηρίζει και την ηλικία του. Σύμφωνα με τους αστρονόμους οι νέοι σε ηλικία γαλαξίες έχουν χρώμα μπλε εξαιτίας των άστρων που γεννιούνται, ενώ οι γαλαξίες σε προχωρημένη ηλικία στους οποίους σταμάτησε η δημιουργία άστρων είναι κόκκινοι.

Ο δικός μας γαλαξίας βρίσκεται σε ενδιάμεση ηλικία και αυτοί οι γαλαξίες έχουν λευκό χρώμα ένα φως παρόμοιο με το φως μιας λάμπας σε θερμοκρασία 4700 έως 5000 βαθμούς της κλίμακας Κέλβιν.

http://physicsgg.me/2012/01/12/%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%bf-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%bf-%cf%87%cf%81%cf%8e%ce%bc%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82/

[Δροσος Γεωργιος]

Η «ήσυχη» μαύρη τρύπα του Γαλαξία.

Μια πραγματικά απρόσμενη ανακάλυψη έκαναν αστρονόμοι που εντόπισαν ένα σπάνιο είδος μελανής οπής στον γαλαξία μας. Πρόκειται για μια αδρανή μαύρη τρύπα που «συνοδεύει» ένα μεγάλο άστρο.

Την ανακάλυψη έκαναν επιστήμονες χρησιμοποιώντας δύο οπτικά τηλεσκόπια που βρίσκονται στο αστεροσκοπείο Roque de los Muchachos στα Κανάρια Νησιά. Εντόπισαν τη μελανή οπή κοντά στο άστρο MWC 656 που ανήκει στην κατηγορία των άστρων τύπου Β (Be stars) που είναι συνήθως πολύ μεγάλα και έχουν ιδιαίτερα χαρακτηριστικά όπως την εκπομπή ύλης που είναι ελαφρώς ιονισμένη.

Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι τα άστρα τύπου Β κατά κανόνα συνοδεύονται από κάποιο άλλο κοσμικό σώμα που συνήθως είναι ένα άστρο νετρονίου δηλαδή το «κουφάρι» ενός άστρου που καταστράφηκε σε έκρηξη σουπερνόβα. Για πρώτη φορά όμως εντοπίζεται η παρουσία μιας μελανής οπής δίπλα σε ένα τέτοιο άστρο.

Η μελανή οπή δεν είχε εντοπιστεί μέχρι σήμερα επειδή είναι αδρανής και δεν εκπέμπει ακτινοβολία.

Το MWC 656 βρίσκεται σε απόσταση 8.500 χιλιάδων ετών φωτός από τη Γη και εκτιμάται ότι έχει μάζα 10-16 φορές μεγαλύτερη από αυτή του Ηλιου. Το άστρο περιστρέφεται με πολύ μεγάλη ταχύτητα με αποτέλεσμα η ύλη που εκπέμπει να έχει σχηματίσει ένα κοσμικό δίσκο γύρω του. Οι αστρονόμοι θα αρχίσουν πλέον να παρατηρούν πιο προσεκτικά τα άστρα τύπου Β (και) για να εντοπίζουν μελανές τρύπες. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Στην φωτογραφία καλλιτεχνική απεικόνιση του σπάνιου κοσμικού ζεύγους που εντόπισαν οι αστρονόμοι.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=557500

[Δροσος Γεωργιος]

To (μεταλλικό) χρονικό του Γαλαξία.

Ακρως ενδιαφέροντα δεδομένα για την εξέλιξη του γαλαξία μας προέκυψαν από τα ευρήματα μελέτης που πραγματοποίησε διεθνής ομάδα επιστημόνων. Οι ερευνητές εντόπισαν στοιχεία που δείχνουν το πώς εξελίχθηκε ο Γαλαξίας. Οπως φαίνεται η ανάπτυξη του έγινε από μέσα προς τα έξω.

Σύμφωνα με την κρατούσα θεωρία το Σύμπαν μετά τη Μεγάλη Εκρηξη αποτελούνταν σχεδόν ολοκληρωτικά από υδρογόνο και ήλιο. Η εμφάνιση των μεταλλικών στοιχείων έγινε λίγο αργότερα και ο «πληθυσμός» τους στο Σύμπαν αυξανόταν προοδευτικά.

Για αυτό όσο αρχαιότερο είναι ένα άστρο τόσο χαμηλότερη είναι η μεταλλικότητα του, διαθέτει δηλαδή λιγότερα μεταλλικά στοιχεία σε σχέση με τα νεότερα.

Οι ερευνητές χρησιμοποιώντας ένα από τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια στον κόσμο, το 8-m VLT στη Χιλή, μελέτησαν άστρα του γαλαξία μας επικεντρώνοντας την προσοχή τους στην παρουσία μαγνησίου. Εχει διαπιστωθεί ότι το μαγνήσιο είναι ένα από τα μέταλλα που συνδέεται με την ύπαρξη αστέρων που έζησαν μια σύντομη ζωή, η οποία έληξε με μια έκρηξη σουπερνόβα, και όχι άστρων όπως ο Ηλιος με διάρκεια ζωής δισεκατομμυρίων ετών. Το μαγνήσιο παράγεται σε πολύ μεγάλες ποσότητες στις εκρήξεις σουπερνόβα και η (έντονη) παρουσία του συνδέεται με τα αρχαιότερα άστρα του Σύμπαντος.

Τα νεότερα άστρα αν και διαθέτουν περισσότερα μεταλλικά στοιχεία από τα αρχαιότερα εμφανίζουν πολύ χαμηλά επίπεδα μαγνησίου.

Οι ερευνητές μελέτησαν γηραιότερα και φτωχά σε μέταλλα αστέρια που βρίσκονται στο εσωτερικό του Ηλιακού Κύκλου, δηλαδή της τροχιάς του Ηλιου γύρω από το κέντρο του Γαλαξία.

Ο Ηλιος χρειάζεται περίπου 250 εκατομμύρια χρόνια για να ολοκληρώσει μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον Γαλαξία.

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι τα επίπεδα του μαγνησίου αυτών των άστρων είναι πολύ υψηλότερα από εκείνα των άστρων των εξωτερικών περιοχών του γαλαξία μας που έχουν αξιοσημείωτα μειωμένα επίπεδα μαγνησίου σε σχέση με τη συνολική τους μεταλλικότητα.

Αυτό οδήγησε τους ερευνητές στο συμπέρασμα ότι ο γαλαξίας μας σχηματίστηκε με φορά από μέσα προς τα έξω. Η μελέτη ενισχύει τα μέγιστα τη θεωρία ότι οι γαλαξιακοί δίσκοι σχηματίζονται με αυτόν ακριβώς τον τρόπο, δηλαδή από μέσα προς τα έξω. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astronomy and Astrophysics».

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=559171

[trex]

Πανοραμική 360° θέα του γαλαξία μας από το Spitzer

 

Αυτή η υπέρυθρη όψη του δίσκου, του Γαλαξία μας συγκροτείται από περισσότερα από 2 εκατομμύρια στιγμιότυπα κατά τα τελευταία 10 χρόνια από το διαστημικό τηλεσκόπιο Spitzer της NASA.

 

Οι μπλε κουκκίδες σε όλη την εικόνα είναι όλα τα μεμονωμένα αστέρια, τα περισσότερα από τα οποία είναι σχετικά κοντά μας, ενώ τα μπλε θολά προς το γαλαξιακό κέντρο, επίσης, αποτελούνται από την αστροφεγγιά, πολύ μακριά για να ξεχωρίσουμε τα μεμονωμένα αστέρια, αλλά όλα συμβάλλουν στην λάμψη.

 

Οι κόκκινες δομές, είναι νέφη σκόνης και αερίου που διαπερνούν το γαλαξία μας, και γεννούν νέα αστέρια.

 

Η εικόνα συνδυάζει δεδομένα από πολλές έρευνες: GLIMPSE, GLIMPSEII, GLIMPSE3D, Vela-Carina, GLIMPSE360, Deep GLIMPSE, CYGX, GALCEN, και SMOG.

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/03/360-spitzer.html

[Δροσος Γεωργιος]

Εντοπίσθηκε μια νέα περιοχή γέννησης άστρων με ύλη που προέρχεται από γειτονικούς γαλαξίες.

Αστρονόμοι του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Νότιου Κονέκτικατ εντόπισαν μια περιοχή στις παρυφές του γαλαξία μας στην οποία γεννιούνται με ταχύ ρυθμό νέα άστρα. Σύμφωνα με τους ερευνητές στην περιοχή αυτή κατέληξε «πλούσια» κοσμική ύλη (κυρίως αέρια) από δύο δραστήριους γειτονικούς μας γαλαξίες.

Η ύλη αυτή προέρχεται από το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος και το Μικρό Μαγγελανικό Νέφος, δύο γαλαξίες που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον δικό μας και στους οποίους υπάρχει έντονη κοσμική δραστηριότηα και συνεχής γέννηση άστρων. Σύμφωνα με τους ερευνητές η ύλη αυτή αλληλεπιδρά με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλείται η γέννηση νέων άστρων στο γαλαξίας μας.

Το Μεγάλο Μαγγελανικό Νέφος βρίσκεται σε απόσταση περίπου 160 χιλιάδων ετών φωτός από τον δικό μας γαλάξία και το Μικρό σε απόσταση περίπου 200 χιλιάδων ετών φωτός από εμάς.

Είναι λοιπόν εξαιρετικά ενδιαφέρον για τους επιστήμονες το γεγονός ότι έφτασε από τέτοια απόσταση ύλη στον δικό μας και μάλίστα τέτοια σε ποσότητα και χαρακτηριστικά που είναι ικανή να παράξει κοσμική δραστηριότητα.

http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=584956

[Δροσος Γεωργιος]

Το μαγνητικό πεδίο του γαλαξία μας όπως το είδε το διαστημικό τηλεσκόπιο Planck.

Έναν χάρτη που απεικονίζει το μαγνητικό πεδίο στο Γαλαξία μας με τη μεγαλύτερη έως σήμερα λεπτομέρεια δημοσίευσε μία διεθνής ομάδα αστροφυσικών, στηριζόμενη στα στοιχεία από το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Πλανκ.

Πρωταρχική αποστολή για το Πλανκ ήταν η μελέτη της ακτινοβολίας υποβάθρου, της θερμικής ακτινοβολίας που αποτελεί τον απόηχο από τη Μεγάλη Έκρηξη που γέννησε το Σύμπαν πριν από 13.8 δισεκατομμύρια χρόνια.

Η ακτινοβολία υποβάθρου είναι το παλαιότερο φως στο Σύμπαν και σήμερα πιστεύουμε πως εκπέμφθηκε όταν το Σύμπαν είχε ηλικία 380.000 χρόνων και θερμοκρασία κατάλληλη ώστε τα ελεύθερα πρωτόνια και ηλεκτρόνια να συνενωθούν σε πυρήνες υδρογόνου, επιτρέποντας έτσι στο πρώτο φως να διαδοθεί.

Πέρα όμως από τη μεγάλη επιτυχία της παρατήρησης της ακτινοβολίας υποβάθρου με ασύγκριτη λεπτομέρεια, το Πλανκ ήταν εξοπλισμένο και με ένα όργανο παρατήρησης των σωματιδίων σκόνης που υπάρχουν στο Γαλαξία. Τα σωματίδια αυτά εκπέμπουν το δικό τους φως αφού θερμανθούν από το φως των κοντινών τους άστρων.

Παρατηρώντας την πόλωση του συγκεκριμένου φωτός οι επιστήμονες ήταν σε θέση να αποκρυπτογραφήσουν τον προσανατολισμό του μαγνητικού πεδίου του Γαλαξία, το οποίο είναι γνωστό πως είναι 100.000 φορές ασθενέστερο κατά μέσο όρο σε σύγκριση με αυτό της Γης.

Όπως ακριβώς όμως πολλά φαινόμενα στον πλανήτη μας μπορούν να εξηγηθούν μέσω του μαγνητικού του πεδίου, έτσι και στο Γαλαξία είναι εξίσου σημαντική η γνώση της συμπεριφοράς του.

Στο χάρτη φαίνεται ξεκάθαρα πως υπάρχουν ισχυρές μαγνητικές γραμμές παράλληλες με το επίπεδο του Γαλαξία, ενώ σχηματίζονται και αρκετοί έντονοι βρόχοι και σπείρες σε περιοχές με υψηλή συγκέντρωση αερίων και σκόνης.

«Η σκόνη συχνά παραμελείται στις μελέτες, πρέπει όμως να θυμόμαστε πως περιέχει τα ίδια υλικά από τα οποία σχηματίζονται οι βραχώδεις πλανήτες», υποστηρίζει ο καθηγητής Πίτερ Μάρτιν εκ μέρους του Καναδικού Ινστιτούτου Θεωρητικής Αστροφυσικής, που συμμετείχε στην έρευνα. «Παρατηρώντας τη σκόνη, το Πλανκ μας βοήθησε να κατανοήσουμε τη σύνθετη ιστορία του Γαλαξία και συνεπώς και της ζωής σε αυτόν», καταλήγει.

Το αποτύπωμα του μαγνητικού πεδίου του Γαλαξία θα δημοσιευτεί σε τέσσερα διαδοχικά άρθρα του επόμενου τεύχους του περιοδικού Astronomy & Astrophysics.

http://physicsgg.me/2014/05/07/%cf%84%ce%bf-%ce%bc%ce%b1%ce%b3%ce%bd%ce%b7%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c-%cf%80%ce%b5%ce%b4%ce%af%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b3%ce%b1%ce%bb%ce%b1%ce%be%ce%af%ce%b1-%ce%bc%ce%b1%cf%82/

[trex]

Αστρικές εκρήξεις στον απόηχο ενός φευγαλέου ειδυλλίου

 

Αυτή η εικόνα δείχνει τον γαλαξία NGC 4485 στον αστερισμό Κύνες Θηρευτικοί (Τα κυνηγετικά σκυλιά).

Ο γαλαξίας έχει ακανόνιστο σχήμα, αλλά δεν ήταν πάντα έτσι.

Μέρος του NGC 4485 έχει συρθεί προς ένα δεύτερο γαλαξία, που ονομάζεται NGC 4490 - ο οποίος βρίσκεται έξω από το πλαίσιο προς τα κάτω δεξιά της εικόνας.

 

Μεταξύ τους, αυτοί οι δύο γαλαξίες συνθέτουν ένα ζεύγος γαλαξιών που ονομάζεται Arp 269.

Οι αλληλεπιδράσεις τους, δημιούργησε παραμόρφωση και στους δύο, μετατρέποντάς τους από σπειροειδείς γαλαξίες σε ακανόνιστους.

Ο NGC 4485 είναι ο μικρότερος γαλαξίας σε αυτό το ζευγάρι, το οποίο προσφέρει ένα φανταστικά πραγματικό παράδειγμα για τους αστρονόμους στο να τους συγκρίνουν με τα υπολογιστικά μοντέλα των γαλαξιακών συγκρούσεων.

Η πιο έντονη αλληλεπίδραση μεταξύ αυτών των δύο γαλαξιών ήταν το κάτι άλλο, αλλά τελείωσε· έχουν κάνει την πλησιέστερη προσέγγιση τους και τώρα χωρίζονται.

Η διαδρομή από φωτεινά αστέρια και κόμπους μαζών σε πορτοκαλί που βλέπουμε εδώ, εκτείνεται έξω από τον NGC 4485 και είναι το μόνο που τους συνδέει - ένα μονοπάτι που εκτείνεται σε περίπου 24.000 έτη φωτός.

 

Πολλά από τα αστέρια σε αυτό το μονοπάτι δε θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν χωρίς το φευγαλέο ειδύλλιο των γαλαξιών.

Όταν οι γαλαξίες αλληλεπιδρούν αέριο υδρογόνο που κατανέμεται μεταξύ τους, προκαλούν έντονες εκρήξεις σχηματισμού αστεριών.

Οι πορτοκαλί κόμβοι φωτός σε αυτήν την εικόνα είναι παραδείγματα τέτοιων περιοχών, σκιάζονται με αέριο και σκόνη.

 

Μια έκδοση αυτής της εικόνας εντάχθηκε στους Κρυμμένους θησαυρούς του Hubble του ανταγωνισμού επεξεργασίας, του αγωνιζόμενου Kathy van Pelt, που κέρδισε το έκτο βραβείο στην κατηγορία "βασική αναζήτηση εικόνας".

 

http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3372.html

[trex]

Κρυμμένα αστρικά «βρεφοκομεία» στο Γαλαξία μας

 

ο APEX, το Πείραμα Atacama Pathfinder (ανιχνευτής διαδρομής), είναι ένα τηλεσκόπιο διαμέτρου 12 μ. σε μια εξαιρετική τοποθεσία πάνω στη Γη: στο οροπέδιο Chajnantor, βρίσκεται 5.100 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας στην έρημο της Ατακάμα στη Χιλή.

Έχει χρησιμοποιηθεί για να χαρτογραφήσει ολόκληρο το εσωτερικό μέρος του επιπέδου του Γαλαξία μας, που κυμαίνεται από τους νότιους αστερισμούς Ιστία και Τρόπις σε όλη τη διαδρομή προς τους Βόρειους αστερισμούς Ακουίλα και Κύκνου.

Το τηλεσκόπιο APEX, Μεγάλη έρευνα της ζώνης του Γαλαξία (ATLASGAL) χαρτογράφησε το γαλαξιακό επίπεδο σε μήκος κύματος 0,87 mm.

Κρύα διαστρική σκόνη, εκπέμπεται έντονα σε αυτό το τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, που ονομάζεται εύρος υπό-χιλιοστού, ενώ εμποδίζει τα ορατά και υπέρυθρα μήκη κύματος.

Η έρευνα αποκάλυψε μια άνευ προηγουμένου σειρά από κρύες πυκνές συστάδες αερίου και σκόνης, όπως οι "κούνιες" των μεγάλων άστρων, παρέχοντας έτσι μια ολοκληρωμένη εικόνα των περιοχών γέννησης τους στο Γαλαξία μας.

 

Με βάση αυτή την απογραφή, μια διεθνής ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής την Timea Csengeri από το Ινστιτούτο Max Planck για τη ραδιοαστρονομία στη Βόννη, υπολόγισε το χρονοδιάγραμμα για αυτά τα αστρικά "βρεφοκομεία" και παρατήρησε πως έχουν αυξηθεί.

Αυτό, έχει βρεθεί πως είναι μια πολύ γρήγορη διαδικασία: μόνο με 75 χιλιάδες χρόνια, κατά μέσο όρο, είναι πολύ μικρότερη από ό, τι τον αντίστοιχο χρόνο κλίμακας συνήθως σε "βρεφοκομεία" μικρότερης μάζας άστρων.

 

http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=14483

 

Η έρευνα ATLASGAL καλύπτει τα δύο τρίτα της επιφάνειας του Γαλαξία μέσα σε 50.000 έτη φωτός από το γαλαξιακό κέντρο. Έτσι, τα περιλαμβάνει σχεδόν όλα, (97%) του σχηματισμού άστρων μέσα στον Ηλιακό κύκλο, δηλαδή τον εσωτερικό γαλαξία. Η εικόνα εμφανίζει έν