Αστρικά ίχνη & Αλατόσπιτο, Αλυκές Ποταμού

Αστρικά ίχνη & Αλατόσπιτο, Αλυκές Ποταμού

Αλυκές Κέρκυρας και κατάσταση κατα την βενετοκρατία

http://www.corfuhistory.eu/?p=957

Η πολιτική της Βενετίας όσον αφορά στο αλάτι ήταν πολυδιάστατη. Το αλάτι ήταν ένα από τα βενετικά μονοπώλια, θεωρείτο δε casus belli η παραβίασή του. Ως εκ τούτου λαμβάνονταν δραστήρια μέτρα για την περιφρούρησή του.

Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο αγώνας για ηγεμονία της Βενετίας πέρασε καθαρά μέσα από την προσπάθειά της να κυριαρχήσει επί των επιχειρήσεων άλατος όλης σχεδόν της Μεσογείου. Για να το κατορθώσει δε αυτό μετήλθε ποικίλα μέσα: κατέστρεψε αλυκές, επέβαλε αποκλεισμό στο ανταγωνιστικό αλάτι της Cervia, μείωσε ακόμη δραστικά και την παραγωγή της δικής της Πολιτείας, οδήγησε σε μαρασμό άλλες επιβάλλοντας υψηλότατους φόρους επί των εξαγωγών, εκμεταλλεύτηκε τη φυσική σπανιότητα του αλατιού στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης καθώς και των Κεντρικών Βαλκανίων και δημιούργησε τεχνητή έλλειψη ακόμα και σε περιοχές αλατοπαραγωγικές με την αποθάρρυνση της μεγάλης παραγωγής. Έλεγξε ακόμη οικονομικά ή πολιτικά πολλά λιμάνια.

Στα εισοδήματα της Βενετίας από τις περιοχές της Romania το μονοπώλιο του αλατιού δεν κατείχε σπουδαία θέση. Στη Romania η Βενετία πριν την προσάρτηση της Κύπρου, της Κέρκυρας και της Αργολίδας δεν κατείχε αλυκές ιδιαίτερα παραγωγικές. Στα τέλη όμως του 14ου αι. στα βενετικά έγγραφα αναφέρεται με σαφήνεια η Camera del Sal της Κέρκυρας καθώς και το ενδιαφέρον της Βενετίας για τις αλυκές και των άλλων νησιών του Ιονίου. Τότε (1391) έχομε και την πρώτη ενοικίαση των αλυκών της Κέρκυρας από τον Βενετό, κάτοικο Κέρκυρας, Ιωάννη Rufaldeli με τον οποίο το βενετικό κράτος ήρθε σε ρήξη, αφού εξελίχθηκε σε ανταγωνιστή του πουλώντας το προϊόν σε χαμηλότερη τιμή. Αυτό το περιστατικό ώθησε το δημόσιο να αναλάβει εξ λοκλήρου τη διαχείριση του αλατιού για μεγάλο διάστημα καθόσον η πρώτη γνωστή ενοικίαση των κερκυραϊκών αλυκών στη νεότερη περίοδο έγινε το 1681.

Τα έσοδα όμως από το αλάτι της Κέρκυρας κάλυπταν και μέρος των στρατιωτικών της αναγκών. Το 1465 τα έσοδα αυτά επέτρεψαν την αποπεράτωση των οχυρώσεων της πόλης. Ώς τα 1456 είχε επικρατήσει η συνήθεια να παραχωρείται το μισό από τα κέρδη της πώλησης του αλατιού στον Capitano del Borgo di Corfu και το άλλο μισό στους εργάτες των αλυκών. Στο εξής όμως το σύνολο της παραγωγής του αλατιού πουλιόταν προς όφελος της Signoria και οι Provveditori al Sal όφειλαν να δίνουν μόνο 80 χρυσά δουκάτα στον Capitano del Borgo. Στα τέλη του 16ου αι., σύμφωνα με πληροφορία του Καστροφύλακα, ο Προβλεπτής έπαιρνε τα δέκατα όλου του αλατιού της πόλης και το 7,5 % επί του ενοικίου κάθε αλαταποθήκης. Ο Καστροφύλακας επίσης μας δίνει την πληροφορία ότι το 1583 οι Αλυκές Λευκίμμης παρήγαγαν 46.000 moggeti αλατιού. Για το ίδιο όμως έτος έχομε την πληροφορία ότι σπουδαιότερες ήσαν οι αλυκές των Αγίων (Γαρίτσας), οι οποίες διέθεταν 100 αλοπήγια και τρεις αποθήκες, ενώ εκείνες της Λευκίμμης είχαν ογδόντα αλοπήγια και μία αποθήκη, μάλιστα πρόσφατα κτισμένη. Το 1630 όμως ο Mastraca αναφέρει πως σπουδαιότερες ήσαν εκείνες της Λευκίμμης.

Κείμενο corfuhistory.eu

Αλυκές Κέρκυρας και κατάσταση κατα την βενετοκρατία

http://www.corfuhistory.eu/?p=957

Αξίζει να σημειώσουμε ότι το παλαιότερο χρονολογημένο Λιοντάρι του Αγίου Μαρκου στην Κέρκυρα είναι αυτο του Αλατόσπιτου των Αλυκών Ποταμού, 1540μΧ, φυσικά στην κατάσταση που βρίσκετε το Ελληνικό κράτος ποιος θα το κοιτούσε αυτο... οπότε και κλάπηκε/χάθηκε!!

Τα Λοντάρια του Αγίου Μάρκου στην Κέρκυρα

http://www.corfuhistory.eu/?p=290

Canon eos 40D

Ef 15mm fisheye

f2.8

iso320

80X30sec

Startrails