Η ΚΥΡΙΑ ΤΩΝ ΠΑΓΩΝ

[maxplanck]

H Προταση σου ειναι απλα Ε Ξ Α Ι Ρ Ε Τ Ι Κ Η ! ! !

[maxplanck]

ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Το εβαλε ησυχα στον μανδυα του σαν να ηταν το πιο φυσικο πραγμα στον κοσμο αφου πρωτα ενευσε καταφατικα στους συντροφους.

-----------------

Συνεχιζε να βαδιζει μαζι με τους υπολοιπους τουρμαρχες μεσα στους υπογειους διαδρομους.Ο φυλακας προχωρουσε με γρηγορα βηματα προσπαθωντας να μη δειξει ποσο αβολα ενοιωθε.Δεν ειχε ξαναδει απο κοντα Σπαρτιατες και "Μα τις Ιερες Μνημες" δε του αρεσε διολου.Στην αρχη προσπαθησε να χαμογελασει ,να εξηγησει αναλυτικα αλλα οι επισκεπτες του τον κοιταζαν ανεκφραστοι.Του ζητησαν κοφτα να τους οδηγησει στο δωματιο με τις "Προφητειες" και μετα ευγενικα αλλα σταθερα του ειπαν να τους αφησει μονους."Αυτο δεν επιτρεπεται" σκεφτηκε. Αλλα προτιμησε να συγκατανευσει ξεροκαταπινοντας.Δε λες ευκολα οχι σε εναν Σπαρτιατη και μαλιστα αξιωματικο.

Παρακολουθησε το "Ξιφος" να ανυψωνεται αργα."ουτε καν σκονη δε σηκωσε "σκεφτηκε και μια ανατριχιλα διαπερασε τη ραχοκοκκαλια του.

----------------

Συγκεντρωθηκαν γυρω απο το στρογγυλο τραπεζι.Τα ακουμπησε προσεκτικα ενω για πρωτη φορα ενοιωσε ενα ελαφρυ τρεμουλο στα χερια του."Χερια πολεμιστη δε κανουν για τετοιες δουλειες" σκεφτηκε.Εδιωξε αμεσως το χαμογελο που του ανεβηκε."Ενας Σπαρτιατης δε χαμογελαει ποτε!"

----------------

Ενα απομειναρι απο την εποχη των βιβλιων και της τυπογραφιας.Οι προγονοι του κανανε πολυ καλη δουλεια.Ο χρονος δε το ειχε ακουμπησει.Το εξωφυλλο ηταν φτιαγμενο απο δερμα ελαφιου,ενος ζωου που ειχε εξαφανιστει μερικες χιλιαδες χρονια πριν.Τα δυο τελευταια πεθαναν στο ζωολογικο κηπο,ανικανα να ζευγαρωσουν μεσα στη σκλαβια.

----------------

Διαβαζε και ξαναδιαβαζε το τιτλο προσπαθωντας να συνειδητοποιησει ΤΙ ειχε μπροστα του!

Ο Σεμνος επρεπε να το παρει στα χερια του το ταχυτερο δυνατο.

Σκεφτηκε τη Βεατρικη.

[maxplanck]

"Ηρθες Α'ιραμ?" τη ρωτησε.

"Μαλιστα Ταπεινε" απαντησε αποφευγοντας να κοιταξει τα ματια του γερο-σοφου.Οσοι το δοκιμασαν ενοιωσαν μια ακατανικητη δυναμη να εξερευνα τα εσωψυχα τους.Σε κανεναν δεν αρεσει να τον διαβαζουν σε ολο του το ειναι.

Δε μπορεσε παρα να χαμογελασει,"εισαι η μονη που με λες Ταπεινο " της ειπε.

"Ειστε ο μονος που με λετε Α'ιραμ!" απαντησε η Βεατρικη.

"Ο Σπαρτιατης σας στελνει αυτο"ειπε και του το ετεινε,"εκρινε καλυτερο να μην ερθει ο ιδιος"

Το παρελαβε με προσοχη,"δε χρειαζεται να εισαι γέρος για να εισαι σοφος" σκεφτηκε.

"θα χαρηκες που τον ειδες "προσθεσε,"ξερω οτι ειστε φιλοι απο μικροι"

Η κοπελλιτσα προτιμησε να κοκκινησει απο το να απαντησει.

"Αλλα πηγαινε τωρα παιδι μου" της ειπε και την καληνυχτισε.

[maxplanck]

Η τελευταια φορα που το ειδε ανθρωπινο ματι ηταν χιλιαδες χρονια πριν.

Το ερωτημα του "γιατι ζω?" τον βασανισε εκατον εξηντα τρια ολοκληρα χρονια.Χρειαστηκε μολις μερικα δευτερολεπτα για να απαντηθει .Για να διαβασει τη Διαθηκη.Τη Δευτερα Διαθηκη....

ΔΙΑΘΗΚΗ

Ειμαι ο Νους.

Γεννηθηκα απο σενα ,γεννηθηκα για να ζησεις εσυ.

Ειμαι το Δωρο και ο Δωρητης μαζι.

Ειμαι ο Αποστολεας και ο Αποδεκτης σου.

Ειμαι Αυτος που σε σηκωσε στα δυο σου ποδια και σε διαχωρισε απο τα θηρια.

Ειμαι Αυτος που εκανε να στρεψεις τα ματια στον Ουρανο.

Ειμαι Αυτος που σε ξεχωρισε απο τη γη.

Ειμαι αυτος που θα βαδισεις την Αβυσσο μαζι του.

Θα σου στερεωσω σημαδια να μη χασεις το δρομο σου ,θα σου στησω γεφυρια να μη γκρεμιστεις,θα σου ανοιξω δρομους ,ΘΑ ΣΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΩ ΤΗΝ ΑΒΥΣΣΟ.

Σαλευω αναμεσα στα φαινομενα,βαζω ταξη στην αναρχια,τα χωριζω,τα μετρω ,τα υποτασσω σε σενα, τα ζευω στις αναγκες σου.

Δινω προσωπο,το δικο σου προσωπο στο Χαος.

Ειμαι ο Εργατης της Αβυσσου,ειμαι ο Νομος της Αβυσσου,ο Γεννητωρας της ,ο Πλαστης της,Ο Θανατος της και ο Καταστροφεας της.

Ειμαι η Θεωρια και Πραξη.Εξω απο μενα ,αλλος δεν υπαρχει.Στο χωρο αυτο ειμαι ο απολυτος μοναρχης.Καμμια αλλη εξουσια στο βασιλειο αυτο δεν υπαρχει.

Δε δεχομαι τα συνορα, δε με χωρουν τα ορια,πνιγομαι,αυτο μαζι μου το εζησες πριν ακομη υπαρξεις.

Σου ειπα να σκαψεις κι εσκαψες τη γη.

"Τι βρηκες?" "προσωπα ,ιδεες ,ονειρα ,αστραπες και φαντασματα"μου απαντησες.

"για σκαψε κι αλλο"σου ειπα

"Τωρα τι βλεπεις?"

"Νυχτα βουβη σα θανατος"μ'απαντησες.

"Αλλα που εισαι?","που εισαι τωρα που σε χρειαζομαι" φωναξες.

Και τοτε θελησες να με γνωρισεις.

Σου φωναζα "εδω ειμαι μεσα Σου" και δε μ'ακουγες.

Με εκανες κοκκαλα που εκρυβες σε σακκουλια.

Και τα ερριχνες να δεις το προσωπο μου.

Μ'εκανες κακοτεχνα ξοανα και προσκυνουσες.

Μ' εκανες πετρα και μαρμαρο και με λατρευες .

Τη γη λατρευες ,τη γη απο οπου χωριστηκαμε.

Μ"εβαλες σε σημαιες ,σε πανια και σε λαβαρα και κινησες να μ'εξολοθρευσεις.Σκοτωνες και το εκανες στο ονομα μου .

Τιποτε δε σε σταματησε, ανθρωποι ,σκεψεις ιδεες.

Ημουν διπλα σου ,σε σκουνταγα και σου φωναζα.

Φορες ,ικετεψα να με κοιταξεις.

Μα εσυ προτιμησες να με ψαξεις στα χιλια εφημερα προσωπα που μου εδωσες.Με φωναξες με χιλια ονοματα με προσκυνησες,Θυσιασες και θυσιαστηκες για μενα κι εγω ημουν πλαι σου.

Ετρεχες Εσυ κι επεφτα Εγω,επεφτα Εσυ και ματωνα Εγω,ποναγες Εσυ κι εκλαιγα Εγω.

Προσευχηθηκες σε μενα κι ημουν εγω τα λογια σου.Με πλησιασες αλλες φορες φοβισμενα λες και δεν ημουνα το παιδι σου και η μητρα σου,αλλες φορες γεματος κολακεια λες και δεν ημουν ο χρεωστης σου,αλλες φορες κλαψιαρικα λες και δεν ημουν το δακρυ σου ,αλλες φορες αγρια κι επιτακτικα λες και δεν ημουν ο Πατερας Σου.

Παλευες να με βρεις και κοιτουσες κατω.Κι οσο πιο κατω κοιτουσες τοσο πιο τρανα οικοδομηματα εχτιζες για μενα.Κι εγω σου φωναζα "ελα,ελα να παμε προς τα πανω και συ κατηφοριζες με το μογελο του ηλιθιου.

Χιλιες φορες ηρθε και χτυπησε,χιλιες φορες μπηκε στο σπιτι σου ,χιλιες φορες σε ποδοπατησε και σ'εκανε παλι χωμα.Και συ νομιζες πωσ το εστελνα εγω κι ηταν η προσευχη σου,του ζητιανου τα λογια.

Και γω σου φωναζα"οχι μη προσκυνας και μη παρακαλας ,ορθιος στασου και πολεμα" και συ γονατιζες και παλευα να μας σηκωσω και τους δυο.

"μαζωξε τη δυναμη σου"φωναζα "κι αφουγκρασου","ολη η καρδια του ανθρωπου μια κραυγη ειναι"

Ακου τη κραυγη να σκιζει τα σωθικα μας και ξεκινα.

Πολεμα μεσα στο μικρο καλυβι του κορμιου σου,μαζεψε τη ρατσα σου,αναστησε με το αιμα τους φοβερους σου προγονους και μετα ΚΙΝΗΣΕ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥς ΝΕΚΡΟΥς ΤΟΥς ΖΩΝΤΑΝΟΥς ΚΑΙ ΤΟΥς ΑΓΕΝΝΗΤΟΥς ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙς.

Εισαι Εγω και ειμαι Εσυ.

Η αποτυχια σου σαν παιδι μου θα ειναι η δικια μου αποτυχια σαν πατερας.

Για αυτο σου κανω τουτη τη στερνη μου ΔΙΑΘΗΚΗ

Θα σου ξαναμηνυσω παλι μα τουτη τη φορα μεσα απο κατι αταιριαστο,ασχημο κι ανελπιδο.

Η θωρια της θα εισαι εσυ αλλα μεσα της θα κατοικουμε κι οι δυο.

Θα ειναι η αρχεγονη Πνοη . Το Ροδο των Ροδων.Ανοιξε τα αυτια σου κι ακου την.

Ανοιξε τα πνευμονια σου και ρουφα την.

Γιατι μετα απο αυτη τιποτε δεν υπαρχει πια για σενα να προσμενεις

[maxplanck]

Λιγο πριν χαθει ,η Βεατρικη κατορθωσε να σηκωσει το κεφαλι της και να γελασει στο παιδι της.

Εσβησε πριν ακουσει τη νοσοκομα να φωναζει"Θεε μου"

Αυτη τη φορα η νοσοκομα ειχε δικιο....-

[maxplanck]

Καπου εδω τελειωσε η "Κυρια των παγων"

Συγγνωμη που σας κουρασα.

Δε θα ξανασυμβει

[johndouk]

Καπου εδω τελειωσε η "Κυρια των παγων"

Συγγνωμη που σας κουρασα.

Δε θα ξανασυμβει

Βασίλη

υπάρχει άραγε τρόπος να μας κουράζεις έτσι πιό συχνά, σε παρακαλώ;

 

Σκέφτομαι, άραγε πόσοι θα αξιωθούν, στην εποχή του σκότους, να ακούσουν την ύστατη κραυγή εγρήγορσης του Νού να τους απευθύνει το λόγο σε δεύτερο πρόσωπο;... (νομίζω ότι ο αναγνώστης βιώνει όλα τα δυνατά συναισθήματα μέσα από αυτότο κείμενο.) Διακρίνεται κοινό όραμα με το Νου του Γιώργου (ender). Είναι ωραίο αυτό.

 

Βασίλη, πολύ λογοτεχνικό και ίσως ποιητικό. Το πιό αισιόδοξο μήνυμα μέσα από το θάνατο...

 

Νοιώθω περίεργα, υπέροχα και μελαγχολικά. Είναι κι η ώρα τέτοια...

[ender]

Βασίλη,

 

 

προτείνω το boss να το μετακινήσει απαλλαγμένο από τα (περιττά) σχόλιά μας ώστε να μπορεί κανείς να το διαβάζει απερίσπαστα

 

 

η άποψή μου για τη συν - γραφή που έριξες είναι να αρχίσει κάποιος (εσύ ας πούμε) με μία σελίδα κειμένου και να περνάει το μπαλάκι στον επόμενο (ονομάζοντάς τον) ο οποίος με τη σειρά του θα προχωράει το κείμενο κατά τη φαντασία του και θα παραδίδει και αυτός στον επόμενο

 

θα ήταν ωραίο να δούμε τι θα προκύψει στο τέλος από αυτή την μαζική γραφή σε δόσεις!!!!!

[maxplanck]

Καλως ορισες ΑΔΕΡΦΕ

 

ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ:

ΓΡΑΨΤΕ ΦΙΛΟΙ!!!!!!!!

1)Συνειδητοποιηση της ηττας μας

2)Τι ακριβως εψαχναν,πως μαθευτηκε?

3)Το τελος του "Ξιφους"-Θερμοπυλες

4)Τι διδασκαν οι προφητες?

5)Ποια ηταν η Βεατρικη?

6)Ο Σπαρτιατης ?

7)Παιδικα χρονια της Κυριας

Η σφαγη στην ....

9)Το προσωπο του κακου

10)Ο Νους υποφερει

.......................

Ας δηλωσει καποιος ποιο αναλαμβανει,να μη γραφουν δυο το ιδιο!

[Χρήστος Παύλου]

Ευχαριστώ γιατί με έκανες να χαμογελάσω.

 

Και μερικές ερωτήσεις:

-Υπήρξε και πρώτη Διαθήκη;

-Τι σημαίνει διαθήκη;

-Το κείμενο είναι δικό σου; Αν όχι λίγα στοιχεία γι' αυτό;(Salvatores dei?)

[maxplanck]

Γραψε και δωσε εσυ τις απαντησεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Salvatores dei

Η "Ασκητικη" του Καζαντζακη...

Το κειμενο στο "Διαθηκη" ειναι 50% δικο μου

Πηρα πολλα απο την Ασκητικη

Οσο μπορει να ξεφυγει απο το πνευμα του μεγαλου Καζαντζακη...

[ender]

ΚΑΚΟ

 

Ο Νους περιπλανώταν για χιλιάδες χρόνια στο Σύμπαν.

Η γαλήνη και η μακαριότητα της ύπαρξής του σκιαζόταν μονάχα από μία σκέψη. Μία τρομερή σκέψη.

Επρεπε να Το αντιμετωπίσει ξανά. Πριν αμέτρητα χρόνια, με μία τιτάνια προσπάθεια που για στιγμές έθεσε υπό συζήτηση την επιβίωσή του, είχε καταφέρει να Το περιορίσει πίσω από τον ορίζοντα του αιώνιου Μαύρου στο κέντρο του Γαλαξία.

Ζύγωνε όμως η ώρα της τελικής αναμέτρησης.

Ο Νους ήξερε ότι το Κακό ελευθερώνονταν και όταν θα συνέβαινε αυτό τίποτα δεν θα ήταν ασφαλές. Το ήξερε όπως ένιωθε τις σκέψεις του γιατί το Κακό συνέχιζε να αποτελεί κομμάτι του εαυτού του, όπως πριν από τον Διαχωρισμό και την αιχμαλωσία του. Συγχρόνως όμως υπήρχαν και πλευρές Του που δεν κατάφερνε να "δει", σκοτεινές γωνίες, που όσο και αν πάσχιζε δεν κατάφερνε να διαβάσει. Ετσι και τώρα ενώ "έβλεπε" την θριαμβευτική λυσσασμένη χαρά για την επικείμενη απελευθέρωση Του δεν μπορούσε να διακρίνει "πως" και "πότε".

Σε ελάχιστο χρόνο μεταφέρθηκε στο κέντρο του Γαλαξία αντικρύζοντας το μαύρο πυκνό χάος. Συγκεντρώνοντας όλες του τις δυνάμεις για την επικείμενη τρομερή Μάχη βούτηξε με αποφασιστικότητα.

Ομως πριν καλά - καλά διαβεί το μαύρο σύνορο ένιωσε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Το συμπυκνωμένο τέρμα του Γαλαξία ήταν άδειο! Αδειο από την τρομερή παρουσία του σκοτεινού Αδερφού του!

Ο Νους ήταν απολύτως σίγουρος ότι ο Αδερφός δεν βρίσκονταν κάπου μέσα στο Σύμπαν. Αλλά τότε που;

Μόνο μία εκδοχή χωρούσε.

Ομως αυτή η εκδοχή ήταν, αν επιβεβαιωνόταν, η ζοφερότερη συγκυρία από γενέσεως Πάντων ....

[johndouk]

Aχ A'ιραμ

 

γλυκιά Νιότη των γηρατιών σου, πικρή η ασχήμια της νιότης σου,

γλυκιά Ειρωνία της κολακείας, πικρό το μέλλον της ειρωνίας,

γλυκιά Οπτασία της αιωνιότητας, πικρό το ψέμα της οπτασίας του Χρόνου,

γλυκιά Σιωπή της φωνής σου, πικρό το μοιρολόγι η αιώνια σιωπή σου,

 

γλυκιά Νοσταλγία του αύριο, πικρή η αλαζονία του χθες,

γλυκιά Ονείρωξη της εφηβίας, πικρή η κηδεία των ονείρων μας,

γλυκιά Υπεροχή της σεμνότητας, πικρή η ήττα της υπεροχής,

γλυκιά Στιγμή της αθωότητας, πικρή η μοναδικότητα της στιγμής,

 

γλυκιά Πινελία της ζωγραφιάς, πικρή η αύρα της πινελιάς,

γλυκιά Ομορφία του αμόλυντου, πικρή η μόλυνση του όμορφου,

γλυκιά Υποβολή της σκέψης, πικρή η αιματοχυσία της μάταιης υποβολής,

 

γλυκιά Μουσική το βάδισμά σου, πικρό το άκουσμα της μουσικής σου,

γλυκιά Αρμονία των αισθήσεων, πικρή η δικαίωση της αρμονίας,

γλυκιά Σοφία της ηρεμίας, πικρή η τρικυμία της σοφίας,

 

γλυκιά Λύτρωση του ολόκληρου, πικρή η ολοκλήρωση του αλύτρωτου,

γλυκιά Υπομονή του ανεκπλήρωτου, πικρή η εξόντωση της υπομονής,

γλυκιά Ταπεινότητα της σοφίας, πικρή η αδικία της ταπεινότητας,

γλυκιά Ραψωδία της ζωής, πικρή η παραφωνία της ραψωδίας του Κακού,

γλυκιά Ωραιότητα της μάνας, πικρή η μονοτονία του Ωραίου,

γλυκιά Νηνεμία της σκέψης μας, πικρό το ναυάγιο της νηνεμίας του όχλου,

γλυκιά Ελπίδα του θανάτου σου, πικρός ο θάνατος της ελπίδας της Σπάρτης,

γλυκιά Ικεσία για σωτηρία, πικρή η ματαιότητα της Ικεσίας...

 

Πως να τολμήσω να πω Αγάπη, πως να τολμήσω να πω Ανάσταση;

Έφυγες για να πλημμυρίσεις την κενότητα του φτωχού μυαλού μας.

Ο ύμνος σου Βεατρίκη, τραγουδά τον ίδιο τον προορισμό σου.

Είσαι ο ΝΕΟΣ ΝΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΥΤΡΩΝΕΙ...

[antony]

"maxplanck"

1)Συνειδητοποιηση της ηττας μας

[ender]

στη λήθη την καρδιά μου έχεις βυθίσει

κι αυτή μακάρια προσδοκά

την αύρα σου γλυκά να τη μεθύσει

ν' αρχίσει ερωτευμένη να χτυπά

 

όμως

 

έφυγες και έκανες τριγύρω όλα να σβήσουν

στεριά και θάλασσες, γη και ουρανό

τα μάτια μου τυφλά γυρεύουν ν' αντικρύσουν

μα η ψυχή μου πέτρωσε δεν θέλει πια να δω

 

 

αφιερωμένο στη Βεατρίκη, την Ευριδίκη, τη Δουλτσινέα,

στο μόνο λόγο που κάνει αυτό τον κόσμο να γυρίζει

το συναίσθημα

 

(ξέρω η ομοιοκαταληξία είναι παλιομοδίτικη και είμαι σταθερά εκτός θέματος)

[johndouk]

Φίλε Γιώργο πολύ όμορφο και ρομαντικό.

(Νομίζω ότι πρέπει να συνεχίσεις εσύ κάτι που έχεις έντεχνα αφήσει στη μέση).

[FotisR]

Ο ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Δύο σταγόνες ήταν εκεί, στο χώμα. Η μία ήταν το δάκρυ του, η άλλη... Η άλλη είχε ένα γνώριμο χρώμα. Το είχε δει στο βρέφος μετά το Τέλος. Το είχε δει στον ήλιο μετά την μάχη. Ήταν κόκκινο! Μα δε μπορεί! Οι Σπαρτιάτες είναι αθάνατοι, είναι παντοτινοί. Όχι δε μπορεί να είναι αίμα! Κι όμως ο πόνος;

 

Δεν ήταν μακρυά η ώρα που εισέβαλαν στη αίθουσα με όπλα. Ένας ένας οι Σπαρτιάτες έπεφταν λαβωμένοι. Τι όπλα ήταν αυτά που στράβωναν τους θεούς; Με ποιό θάρρος μπορείς να αντικρύσεις έναν Σπαρτιάτη για να τον σκοτώσεις; Μόνο μια δύναμη φερέφωνο του ΚΑΚΟΥ μπορεί να έχει αυτή την αποστολή. Κι όμως αυτοί το κατάφεραν. Έριξαν κάτω το Σπαθί. Είναι δυνατόν; Το σπαθί του Οδυσσέα δεν είχε πέσει ποτέ κάτω!

Ευτυχώς είχε προλάβει να αποστηθίσει το Βιβλίο. Τα είχε όλα στο βαρύ από γνώσεις και κούραση μυαλό του, αλλά ήταν λαβωμένος. Ήθελε να τα πει κάπου. Να μη χαθούν. Ήθελε να καθαρίσει το μυαλό του ώστε να μπορεί να ξαναγγίξει της μνήμες του. Θυμάται τη Βεατρίκη όταν ήταν παιδιά εκεί στο Ανάσκελο, τη πλαγιά του Ταΰγετου, που ξαπλωμένη κοιτούσαν τα άστρα. Κι όμως τώρα η Μεγάλη Άρκτος μοιάζει με φίδι, ο Ορίωνας με θήραμα και η λύρα.... σιγεί.

Τι συμβαίνει; Μήπως θα συναντήσει το βρέφος; Ήρθε η Ώρα;

«Δε μπορεί! Θέλω να ζήσω! Θέλω να ζήσω!» Του ξεσκίζει τα σωθηκά. Κανείς δεν ακούει. «Θέλω να αγγίξω το χώμα της Σπάρτης πάλι, να ανταμωθώ με τη Κυρία, να χαϊδέψω τα μαύρα μαλλιά της!»

Είχαν ένα άρωμα. Όμοιο του ήταν το άρωμα της αμβροσίας που είχε μόλις προλάβει να αναπνεύσει εκεί στον Όλυμπο, στο Σκόλιο, απέναντι από τον Μήτικα, τους θρόνους των δώδεκα!

«θέλω να ζήσω...» Ήθελε να προσευχηθεί. Ήταν η ώρα. Μα πως;

 

Η θεά Μοίρα δεν είχε τελειώσει μαζί του ακόμα...

[ender]

Μα βέβαια, πως είχε μπορέσει να το παραβλέψει, όλα ταίριαζαν.

Ο σκοτεινός Αδερφός είχε πυροδοτήσει το έρεβος κάνοντας να αναπηδήσει η ύπαρξη σε ένα άλλο "που", σ' ένα αρχικό "τότε".

Είχε φύγει δημιουργώντας έναν παράλληλο κόσμο και αφήνοντας μόνο το άδειο κέλυφος της φυλακής του.

Αλίμονο όμως! Ο κόσμος του σκότους, όπου η απόλυτη έλειψη καλοσύνης τον καθιστούσε την πιο τρομερή απειλή ήταν ήδη εδώ!

Εχοντας καταναλώσει το παράλληλο παρελθόν του, εκπλήρωνε το σκοπό της ύπαρξής του και συνάμα το πεπρωμένο του. Εκδίκηση!

Ο Πρώτος προφήτης ο Vassili το είχε πει μέσα από τη Διαθήκη

 

"Δεν ηταν απο το γνωστο Συμπαν.Η Κολαση τους ξεβρασε και το εκανε αγρια.Εμφανιστηκαν απο το πουθενα.Οι Αποικιες ηταν οι πρωτες που ενοιωσαν την καταστροφικη μανια τους.Παρα την απεγνωσμενη αντισταση υπεκυψαν πιο γρηγορα απο τα χρονοδιαγραμματα και των πλεον απαισιοδοξων αναλυτων.Ολες οι προσπαθειες προσεγγισης που επιχειρηθηκαν ολοι οι τροποι επαφης που δοκιμαστηκαν ναυαγησαν εντελως.Κανενα συναισθημα δεν υπηρχε στις κινησεις τους.Δεν ενδιαφερονταν να κατακτησουν τους αρκουσε να καταστρεψουν"

 

είχε προειδοποιήσει. Ομως αυτή είναι η μοίρα των προφητών. Να μην εισακούγονται.

 

Κάθε στιγμή που περνούσε η κατάσταση έπαιρνε όλο και πιο άσχημη τροπή για το Σύμπαν. Ακόμα και ο παντοδύναμος Νους έμοιαζε ανίσχυρος μπρος στην ψυχρή και αποφασισμένη μανία των ορδών του ερέβους. Ο οδηγός τους, ισόποσο κομάτι του ίδιου του Νου, είχε το πλεονέκτημα του σκοπού!

Εκμηδένιση!

 

Μόνο ένα θαύμα μπορούσε να σώσει την Υπαρξη από την διαγραφή.

Τα μάτια όλων στράφηκαν στους προφήτες.

Με την ελπίδα να σιγοκαίει ακόμα μέσα τους, ζήτησαν να ερμηνευτεί για ακόμα μία φορά ο λόγος του Vassili στην Διαθήκη.

"Το όνομά της θα είναι Βεατρίκη" άρχισαν αυτοί ...

[maxplanck]

Ρεσιταλ με πολλους σολιστες!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΟΝΕΙΡΟ...

[ender]

Johndouk, lampros, antony, FotisR

 

 

τελικά είμαστε αρκετοί εδώ μέσα με το σαράκι

και ίσως έρθουν και άλλοι

 

δάσκαλε (έλα τώρα, ποιος δάσκαλος;!) τι λες;

την καταφέρνουμε μία ... συλλογική

 

ΥΓ προτείνω να συγκροτηθεί σύλλογος με το όνομα ΣΠΑ (Σύλλογος Παρεκτραπηθέντων Αστρονόμων)

το "Ερασιτέχνες" παραλήφθηκε γιατί ΣΠΕΑ δε μ' αρέσει!

[FotisR]

Ο Πρώτος Προφήτης

Τα μάτια του είχαν το χρώμα της φωτιάς. Τέλεια ήταν η αντίθεση με το δάσος μέσα στο οποίο ζούσε. Δεν είχε βγει ποτέ από το δάσος, κι όμως ήξερε τον κόσμο...

Μάζευε τα παιδιά του ΝΟΥ και τους μάθαινε το σύμπαν. Που και που κοίταζε στον ουρανό σαν να ψάχνει κάτι.

"Κάτι μου λείπει..." σιγομουρμούριζε ανάμεσα στα δύσκολα για τα μικρά μυαλά μας λόγια του. Μπορούσε να επικοινωνίσει με πολλά πλάσματα παντού αλλά... "κάτι μου λείπει..."

Ήμουν σίγουρος πως η απάντηση ήταν στον ουρανό.

 

Ήταν νέος ακόμα όταν ξεκίνησε να γράφει τη διαθήκη. Προς το τέλος όμως η άσπρη γενιάδα του τον εμπόδιζε. "Μπλέκεται με τις σκέψεις μου" έλεγε. "Θα την κόψω!"

Όταν τελείωσε το έδεσε με ένα περίεργο ύφασμα. "Από ζώο" μας είπε καθώς κοιτούσαμε με περιέργια. "ελάφι ήσαν νομίζω"

 

Κανείς δεν ήξερε τι έγραψε μέσα και πως χιλιάδες χρόνια μετά οι τελευταίες αυτές αράδες του θα τιμόνευαν τον κόσμο!

 

Τι έλειπε από τον Πρώτο και το έψαχνε στον ουρανό; ΌΛΟΙ οι λαοί περίμεναν!

[FotisR]

 

ΥΓ προτείνω να συγκροτηθεί σύλλογος με το όνομα ΣΠΑ (Σύλλογος Παρεκτραπηθέντων Αστρονόμων)

το "Ερασιτέχνες" παραλήφθηκε γιατί ΣΠΕΑ δε μ' αρέσει!

 

Μία διόρθωση μόνο. Ο σύλλογος θα λέγεται ΣΠς από το

 

Σύλλογος Παρεκτραπηθέντων ςφσδεφγργδφγ

 

Άσε που έτσι ταιριάζει το Ερασιτέχνες!

[ender]

ρε συ FotisR δεν είναι εύηχο

 

άσε που είναι επικίνδυνα ... διουρητικό

 

(ξέρεις Βασίλη: "έλα παιδί μου κάνε, ΣΠς ΣΠς ΣΠς ΣΠς, μπράβο καμάρι μου)

[FotisR]

Εντάξει μωρέ ender όλο με αποπαίρνετε σήμερα! Μία δε διαβάζεται τι γράφω, μία η πρόταση μου είναι διουρητική...

 

καλά έλεγα εγώ να πάω σε εκείνο το forum για τα αποδημιτικά πτηνά...

[johndouk]

Ά, εδώ είσαι κρυμένος Φώτη. Κι εγώ σε ψάχνω απέναντι...