Αστέρια πλανητοφάγοι

[ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΛΕΩΝ]

Οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν μια τεχνική που τους επιτρέπει να ανακαλύψουν αν ένα αστέρι έχει συγχωνεύσει έναν πλανήτη του. Εξετάζουν διπλά αστέρια, που δεν ανταλλάσσουν ύλη μεταξύ τους (έχουν απόσταση ασφαλείας). Τα συστήματα αυτά πρέπει να μην είναι πολύ νεαρής ηλικίας ώστε η ζώνη συναγωγής τους να είναι αρκετά περιορισμένη- στο 1-3% της συνολικής αστρικής μάζας. Επίσης υπάρχει ένα ανώτατο όριο μάζας των αστεριών του δείγματος, στις 1,5 ηλιακές μάζες.

Τα αστέρια σε διπλό σύστημα έχουν παρόμοια αναλογία βαρύτερων χημικών στοιχείων, αφού προέρχονται από το ίδιο μοριακό νεφέλωμα. Δικαιολογείται μια διαφορά της τάξης του 3% στην αναλογία αυτών των στοιχείων ανάμεσα σε 2 αστέρια ενός διπλού συστήματος. Οι αστρονόμοι που ασχολήθηκαν με αυτή την έρευνα ανακάλυψαν ότι σε ένα δείγμα 93 ζευγαριών αστέρων στα 7 εντόπισαν διαφορές στην αναλογία βαρύτερων χημικών στοιχείων σε ποσοστό πάνω από 12%. 

Αυτή η διαφορά σε αναλογία βαρυτέρων χημικών στοιχείων (πάντα στην επιφάνεια του αστεριού) σε δίδυμα αστέρια δικαιολογείται με την συσσώρευση ενός βραχώδη πλανήτη. Για να είναι μετρήσιμος αυτός ο χημικός εμπλουτισμός ενός αστεριού πρέπει η ζώνη συναγωγής, που φέρνει ύλη απλό το εσωτερικό του αστεριού στην επιφάνεια, να έχει μικρή αναλογία της συνολικής μάζας του αστεριού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το σύστημα αστεριών HD185689, HD185726. Οι γραμμές απορρόφησης των 2 αστεριών δείχνουν σημαντικές διαφορές στο Οξυγόνο και σε άλλα χημικά στοιχεία, κάτι που <ταιριάζει> με την συσσώρευση ενός πλανήτη με τριπλάσια μάζα από τη Γη μας από τον HD185689. Μην ξεχνάμε ότι σε πολλά αστέρια με παρόμοια μάζα με τον ήλιο μας υπάρχου <υπεργαίες>, βραχώδεις πλανήτες με 2-3 φορές την μάζα της Γης. 

Ένας πλανήτης μπορεί να οδηγηθεί στην πτώση πάνω στο αστέρι του αν διαταραχτεί η τροχιά του, για παράδειγμα από το κοντινό πέρασμα ενός άλλου αστεριού.