PGC Catalogue

[zantespear]

Ίσως είναι ανόητη ερώτηση αλλά θα τη κάνω παρά να μείνω με την απορία:

Είναι δυνατόν ερασιτέχνης να κάνει έγχρωμη φωτογράφηση γαλαξιών του καταλόγου PGC που να εμφανίζει τη δομή του γαλαξία και να είναι αποδεκτή αισθητικά? Λέγοντας αποδεκτή αισθητικά εννοώ όχι φυσικά να είναι το επίπεδο των πανέμορφων φωτογραφιών του καταλόγου Mesier αλλά να μην είναι και ένα θολό πράγμα.

[Νίκος Κατσαμάκας]

Οι γαλαξίες αυτού του καταλόγου είναι αμυδροί κατά κανόνα, άρα χρειάζεται κανείς μεγάλο τηλεσκόπιο. Για παράδειγμα, στη δική μου του σμήνους Abell 347, ο γαλαξίας NGC 914 (PGC 9253, φαινόμενο μέγεθος 13,66) μόλις που δείχνει τις σπείρες του.

 

http://www.astrovox.gr/forum/album_showpage.php?pic_id=7202

 

Η εικόνα έχει βγει με 10ιντσο, DSLR, CG5 και χωρίς οδήγηση. Ενώ το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ικανοποιητικό για τόσο απλό εξοπλισμό, προφανώς πιο κατάλληλη είναι μια μονόχρωμη CCD, και για τους δύσκολους στόχους που συζητάμε, καλύτερα να στραφεί κανείς προς κάτι καλύτερο από τις φτηνές κατηγορίες... Για τη φωτοσυλλεκτική ικανότητα, νομίζω οι 10 ίντσες είναι το ελάχιστο, αν φυσικά πρόκειται να φωτογραφίζουμε συστηματικά τέτοιους στόχους. Βέβαια, μεγάλα τηλεσκόπια απαιτούν και στιβαρές στηρίξεις και όσο αυξάνεται το βάρος, τόσο πιο δύσκολο είναι να κουβαληθεί, άρα χρειάζεται κα χώρος για μόνιμη εγκατάσταση. Επίσης, μια και οι στόχοι είναι πολύ αμυδροί, καλό είναι η τοποθεσία από όπου φωτογραφίζουμε να έχει χαμηλή φωτορύπανση.

 

Ουσιαστικά όλο το ζήτημα ανάγεται σε ένα μόνο αριθμό, που ακούει στο όνομα image scale. Οι γαλαξίες PGC είναι αμυδροι και σπάνια έχουν διάσταση μεγαλύτερη από ένα arcmin. Είναι σα να θέλουμε να τραβήξουμε τα πιο αμυδρά πλανητικά νεφελώματα. Γενικά το όλο θέμα μπορεί να αναχθεί στο πώς μπορούμε να κάνουμε αστροφωτογραφία υψηλής ανάλυσης (γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο απλά να καταγράψουμε τους γαλαξίες, αυτό πετυχαίνεται εύκολα ακόμα και με 20 λεπτά λήψης με DSLR). Προφανώς υπάρχει ένα όριο στην image scale που θέτει η ατμόσφαιρα. Κατ' αρχήν λοιπόν χρειάζονται ουρανοί σαν του Πάρνωνα. Ακόμα κι έτσι, το seeing δε θα επιτρέψει ανάλυση καλύτερη από 1 '', οπότε η βέλτιστη image scale είναι 0,5 arcsec/pixel (αυτό που άλλοι στο forum λένε 2 pixels/arcsec). Αν πάμε σε μεγαλύτερη ανάλυση, θα βγει oversampled και αντί να πιάσουμε περισσότερες λεπτομέρειες, μόνο θα μας βγει πιο αμυδρή. Σε μικρότερη ανάλυση (undersampled) θα χάσουμε λεπτομέρεια. Γενικά πρέπει να ταιριάξουμε όσο γίνεται τα pixels της κάμερας με την εστιακή απόσταση του τηλεσκοπίου και να προσεγγίσουμε όσο γίνεται τα 0,5 arcsec/pixel. Για παράδειγμα, σε αυτή την περίπτωση ο NGC 914 θα έχει διάσταση πάνω στην εικόνα μας 220 pixels περίπου. Όχι άσχημα.

 

Μια και θέλουμε να πιάσουμε λεπτομέρειες, πρέπει να φροντίσουμε να μη χάνουμε καθόλου λεπτομέρεια από την οδήγηση. Άρα οι απαιτήσεις από τη στήριξη μας, από την πολική ευθυγράμμιση και από την οδήγηση είναι πολύ υψηλές. Όλα αυτά φυσικά μεταφράζονται σε ένα πράγμα που λέγεται κόστος, είναι όμως και εύκολα κατανοητό ότι το εγχείρημα είναι και εφικτό.

 

Στο τελευταίο Sky and Telescope, παρουσιάζεται ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο όπου χρησιμοποιούνται οι CCD κάμερες σαν webcams για deep sky αστροωτογράφιση με image scale 0,1 arcsec/pixel, όπως με τους πλανήτες. Βγάλαν εικόνα του η Car συγκρίσιμη με εκείνη του HST. Σκέφτομαι πως από του χρόνου θα κυκλοφορήσει η πιο γρήγορη USB 3, οπότε σε λίγα χρόνια μπορεί και να νικάμε το seeing σε καθημερινή βάση.

[zantespear]

Ευχαριστώ Νίκο για την απάντηση