Μοναχικά Δέντρα

Σαν αγέλη με σφιχτούς δεσμούς στο λυκαυγές μοιάζει αυτή η συστάδα από μια χούφτα πεύκα. Από κάποια εύνοια της τύχης,

γλύτωσε από την πυρκαγιά που αποτέφρωσε το δάσος.

Σφιχταγκαλιασμένη,τώρα αγωνιά για τ΄αστέρια. Για τον Ωρίωνα,

Για την σκύλα του την Λαίλαπα που έχει για χάντρα στο περιλαίμιο της τον Σείριο. Δώρο του αφέντη της

Με το απόκοσμο φως της πυρκαγιάς, εισβάλουν τα φώτα στον

κόσμο τούτης της αγέλης. Απειλούν, κι ολοφάνερα το μπορούν,

να σβήσουνε τ΄αστέρια. Αν τα φώτα σβήσουνε τ΄αστέρια, θα σβήσουν από τον ουρανό και οι γραμμές που τα ενώνουν.Σβήσανε

από τον ουρανό οι γραμμές που ενώνουμε τ΄αστέρια? Ξεχνάνε οι

άνθρωποι. Και ξεχνάνε ίσα ίσα αυτά και μόνο αυτά που μας έφεραν μέχρι εδώ.

Μα σε τούτο το ακρωτήριο, σε τούτο το ύστατο κομματάκι της Αττικής Γης, το Σούνιο,εκτός από μερικές συστάδες πεύκων που

γλύτωσαν από τύχη, υπάρχουν και πέτρες που ονειρεύονται

κάτω από τα αστέρια.Χιλιάδες χρόνια τώρα.Έτσι μόνο και μόνο

γιατί κάποια εφήμερα και θνητά πλάσματα σαν εμάς,τις έβαλαν

την μια πάνω στην άλλη.Ο Ναός του Ποσειδώνα. Τις τοποθέτησαν

κοντά στην θάλασσα. Μια θάλασσα που τις Νύχτες φαντάζει μεγάλη σαν τον ουρανό με τ΄άστρα. Το Αιγαίο. Σιμά σ΄αυτές

τις πέτρες και πάνω σ΄αυτήν την απέραντη υδάτινη επιφάνεια,

αντανακλούσε το φως του καλοκαιρινού γαλαξία. Το ξέρω,

κανείς δεν το πιστεύει ετούτο τώρα πια. Όμως εγώ που από

κάποια εύνοια ή παραξενιά της τύχης, έμελε να γίνω νυχτόβιο

στοιχειό τούτου του τόπου,σας λέω, ότι αυτό μόλις λίγα χρόνια

πριν ήταν αλήθεια υλική και στέρεα. Σαν το άρωμα από το θυμαράκι τούτης της άνυδρης Γης, που ακόμα και τώρα, άθελά σας μέσα στην Νύχτα, το πατήσατε και εκείνο μοσχοβόλησε.