Ερωτική μελωδία κάτω από τα αστέρια

Ερωτική μελωδία κάτω από τα αστέρια

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ : «ΠΟΙΗΣΗ» εκδ. ‘Ικαρος

Α . ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ

«Αυτός είναι ο κόσμος

Ο ευρέτης των ζωδιακών

Στην άκρη της εκλειπτικής» ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Ευνοϊκές αστροφεγγιές έφεραν τη σιωπή

Και πίσω απ τη σιωπή μια μελωδία παρείσακτη

Ερωμένη

Αλλοτινών ήχων γόησσα

…///…

Έξω από τα ανοιχτό παράθυρο του ονείρου

Σιγά σιγά ξετυλίγεται

Η εξομολόγηση

Και σαν θωριά λοξοδρομάει προς τα άστρα!

…///…

Ένας ώμος ολόγυμνος

Σαν αλήθεια

Πληρώνει την ακρίβειά του

Στην άκρια τούτη της βραδιάς

Που φέγγει ολομόναχη

Κάτω από τη μυστικιά ημισέληνο

Της νοσταλγίας μου

…,///…

Το διάδημα του φεγγαριού στο μέτωπο της νύχτας

όταν μοιράζονται οι σκιές την επιφάνεια της όρασης ΣΕΛ. 15-16

κι ο πόνος μετρημένος από εξασκημένο αυτί ακούσιος καταρρέει Επτά νυχτερινά

μες στην ιδέα που αχρηστεύεται από το μελαγχολικό σιωπητήριο. τετράστιχα

Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος

Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια

Η νύχτα αλαφρωμένη

Από το θόρυβο και τη φροντίδα

Μέσα μας μετασχηματίζεται

Και η καινούργια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη

Πιο ψηλά

Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της

Θρονιάζεται η Γαλήνη ΩΡΙΩΝ σελ. 20-21

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεμίσει αστροφεγγιές

Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό προορισμό Εσένα! ΣΠΟΡΑΔΕΣ, ΕΛΕΝΗ σελ. 37

Και η αύριο δείχνει ολόγυμνο το στήθος της σημαδεμένο από

το αναλλοίωτο άστρο

Που νυχτώνει το βλέμμα καθώς όταν πάει να εξαντλήσει ένα

Στερέωμα ΣΠΟΡΑΔΕΣ, ΚΟΙΜΩΜΕΝΗ σ.38

Μικρή, ζηλιάρα της ψυχής μου σκιά, γεννήτρα μιας μουσικής κάτω από το σεληνόφωτο στάσου λιγάκι πιο κοντά μου.

Που είσαι λοιπόν όταν στερεύει τη ψυχή ο νοτιάς κι η Πούλια νεύει στη νυχτιά να λευτερώσει το άπειρο, που είσαι!

ΣΠΟΡΆΔΕΣ, Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΩΝ ΥΑΚΙΝΘΩΝ

Πλάι από μόχθους, πλάι από καημούς αφρών

Μες από τις ευχαριστίες του ύπνου

Όταν η νύχτα γύριζε τις ερημιές των άστρων

Ψάχνοντας για το μαρτυρίκι της αυγής Η ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Ένιωσες τη χαρά της γέννησης… ΩΔΗ ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ σ.36

Και θέλω να πιάσω κάτι, ακόμα και την πιο μικρή πυγολαμπίδα σου που πηδάει ανύποπτη μες την προβιά των κάμπων, για να γράψω με σίγουρη φωτιά πως δεν είναι τίποτα το περαστικό στον κόσμο από την στιγμή εκείνη που διαλέξαμε, τη στιγμή τούτη που θέλουμε να υπάρχει πέρα και πάνω από την πάνχρυση εναντιότητα, πέρα και πάνω από τη συμφορά της πάχνης του θανάτου, στη φορά κάθε ανέμου που με αγάπη σημαδεύει την καρδιά μας, στο υπέροχο μυρμήδισμα τ ουρανού που νυχτοήμερα πλάθεται απ την καλοσύνη των άστρων.

Η ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ, ΠΕΡΙΦΗΜΗ ΝΥΧΤΑ σ. 58

Έλα μαζί να διαφιλονικήσουμε από τον ύπνο το νωχελικό προσκέφαλο που πλέει στο διπλανό φεγγάρι. Ατρικύμιστα κεφάλια και τα δυο μαζί λικνιστικά γλιστρώντας να γεμίσουμε την αμμουδιά με φύκια ή άστρα. Γιατί πού θα χουμε ζήσει από τα δάκρυα τη μαρμαρυγή και θ αγαποθμε τη σωστή γαλήνη.

Άγγελοι αν δεν είναι οι άγγελοι με άσωτα βιολιά ν απαρτίζουν τις νυχτιές μ αίολα φώτα και ψυχές καμπάνες! Φλάουτα ν αγεροδρομούν πόθους ανάλαφρους, ανάγερτους. Φιλιά τυραννισμένα ή φιλιά μαργαριτάρια σε κουπιά νερόβια. Και πιο βαθειά μες στ αναμμένα φραγκοστάφυλα, σιγά-σιγά τα πιάνα της ξανθής φωνής, οι μέδουσες που θα μας κρατήσουν το ταξίδι αργόπρεπο. Στεριές με λίγα, με συλλογισμένα δένδρα.

Ω! έλα μαζί να ιδρύσουμε τα όνειρα, έλα μαζί να δούμε τη γαλήνη. Δεν θάναι πια στον έρημο ουρανό παρά η καρδιά που βρέχεται απ την πίκρα παρά η καρδιά που βρέχεται από τη γοητεία, δε θάναι παρά η καρδιά που ανήκει στον δικό μας έρημο ουρανό.

Έλα στον ώμο μου να ονειρευτείς γιατί είσαι μια γυναίκα ωραία. Ω είσαι μια γυναίκα ωραία. Ω είσαι ωραία. Ωραία.

Η ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ADAGIO σ. 61 (πλήρες}

Κι από την προσευχή των γρύλων που άφρισε τους κάμπους

Οι όμορφες ξεπροβάλλανε με δέρμα φεγγαριού

Για να χορέψουνε στο μεσονύκτιο αλώνι…

Ω σημάδια που περνάτε μες στο βάθος

Του νερού που κρατάει έναν καθρέπτη

Εφτά κρινάκια που λαμποκοπάτε

Όταν ξαναγυρίσει το σπαθί του Ωρίωνα

Θάβρει φτωχό ψωμί κάτω απ το λυχνάρι

Αλλά η ψυχή στη χόβολη των άστρων

Θάβρει μεγάλα χέρια διακλαδωμένα στο άπειρο

Έρημα φύκια στερνοπαίδια του γιαλού

Χρόνια πετράδια πράσινα

Ω πράσινο πετράδι-ποιος θυελλομάντης είδε

Να σταματάς το φως στη γέννηση της μέρας

Το φως στη γέννηση των δύο ματιών του κόσμου!

Η ΘΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ , ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ σ. 63-64

Canon eos 700D

EFs 17-55 IS USM

20mm

f2.8

iso800

5sec

Special Thanks

Κατερίνα Άνθη