diozettas

Δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο FAZ και wereniki.. Α.. μια επίσημανση μόνο. Διάβαζοντας τα λόγια του Κέπλερ "Οι ουράνιες κινήσεις δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συνεχόμενο τραγούδι για πολλές φωνές" μου 'ρθε! Η διαφορά του Κέπλερ με τους πνευματικούς του προτάτορες είναι ότι αυτός πρώτος μίλησε για ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΗ μουσική των σφαιρών!

wereniki ευχαριστώ! Τις απόψεις του Θεοδωράκη για την "αρμονία των σφαιρών" τις έχω διαβάσει αν και για να πω την αλήθεια, για διάφορους προσωπικούς λόγους δεν μ' ενθουσίασαν ιδιαίτερα. Σε ηλεκτρονική συνομιλία που είχα με τον κ. Παύλο Καϊμάκη, έμαθα ότι και ο ίδιος εντάσσει τη μουσική του μέσα σε μία συμπαντική αρμονία, δε μπόρεσα όμως να καταλάβω με ποιόν τρόπο. Σε αντίθεση με τον Paul Hindemith που ξεκινά την όπερά του "Die Harmonie der Welt" με μία πλανητική μουσική υπόθεση του Kepler (δε θυμάμαι ποια ακριβώς) και λες "οκ, εδώ είμαστε!"

Με αφορμή το "Astrovox Stellar's sets on SoundCloud - Hear the world's sounds" [http://soundcloud.com/astrovox] σκέφτηκα να παρουσιάσω ένα φαινόμενο που μπορεί μεν να έχει τις ρίζες του στις πυθαγόρειες δοξασίες περί "αρμονίας του σύμπαντος" και να απασχολεί ακόμη και μερικές πτυχές της σύγχρονης κοσμολογίας, το φαινόμενο καθ'αυτώ όμως φαίνεται να αποτελεί μια από τις βασικές συνιστώσες για τη δημιουργία του χώρου, έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Αν δεχτούμε τη θεωρία του Big Bang, χρησιμοποιώντας τα λόγια του αστρονόμου και καθηγητή του πανεπιστημίου της Virginia Mark Whittle, το διαστελλόμενο σύμπαν ήταν πολύ μικρότερο στην αρχή και όλη η ύλη που παρατηρούμε σήμερα στα άστρα και στους γαλαξίες ήταν ομοιόμορφα κατανεμημένη σε όλο το χώρο του τότε σύμπαντος με τη μορφή ενός καυτού αερίου. Μέσα σε αυτό το αέριο μορφοποιήθηκαν, αναπτύχθηκαν και κινήθηκαν τα πρώτα ηχητικά κύματα! Ο ίδιος αναφέρει ότι το Big Bang δεν ήταν ακριβώς "BANG". Το λεγόμενο Big Ring ήταν στην πραγματικότητα μία "φθίνουσα κραυγή" που τελείωσε μετά από 380.000 χρόνια περίπου με ένα "εκκωφαντικό σφύριγμα/σύρσιμο". Ήταν όμως όντως μία "κραυγή"; Αν αναλύσουμε την κατιούσα αυτή "κλίμακα" θα δούμε ότι όχι μόνο δεν αποτελείται από θορύβους και κρότους, αλλά, αντίθετα, από αρμονικές (!) με τον βασικό "φθόγγο" να δεσπόζει και να παίζει τον ρόλο του ισοκράτη (!). Σε αυτό το σημείο θα αντιπαραβάλλω την ποιητική εικόνα των Πυθαγορείων για την κοσμική αρμονία την οποία ελέγχει και διοικεί η θεϊκή τετρακτύ. Η τετράδα των πρώτων ακέραιων αριθμών 1, 2, 3, 4 και το άθροισμά τους, το 10 που σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο είναι ο πληρέστερος και τέλειος αριθμών των Πυθαγορείων, είναι αυτή που γεννά και δένει αρμονικά τα έκγονα της Δημιουργίας. Η μουσικότητα της αρμονίας που λαμβάνει η τετρακτύς εύκολα κατανοείται από τους αρμονικούς λόγους των αριθμών που την αποτελούν. Πράγματα, ο λόγος 2/1 δίνει την οκτάβα (διαπασών), ο 3/2 την πέμπτη, ο 4/3 την τέταρτη και ο 4/2 την διπλή οκτάβα (δις διαπασών). Επάνω σε αυτή την ιδέα στηρίχθηκε ο Πλάτωνας και μορφοποίησε τον Τίμαιο με βάση την τετρακτύ. Ο Πλάτωνας όμως προχώρησε λίγο παραπέρα. Ο Τίμαιος μας λέει ότι στην κατασκευή του κόσμου, ο Δημιουργός χρησιμοποίησε τους αριθμούς 1, 2, 3, 4, 8, 9, 27. Εδώ πρέπει να διακριθεί ένα πρότυπο για τους αριθμούς που δεν ανήκουν στην θεϊκή τετρακτύ καθώς και ο υποτιθέμενος ρόλος τους σε ένα σενάριο δημιουργίας. Οι αριθμοί 8, 9 και 27 δεν είναι τόσο άσχετοι με την τετρακτύ. Πράγματι, αν τετραγωνίσουμε τους αριθμούς 2 και 3 παράγεται το 4 και το 9 αντίστοιχα, ενώ αν τους υψώσουμε στον κύβο παράγεται το 8 και το 27. Φαίνεται πως ο Πλάτωνας σταμάτησε στους κύβους διότι κατά τη δημιουργία μίας συμπαγούς φυσικής πραγματικότητας δεν χρειάζονται παρά τρεις διαστάσεις (!). Επανερχόμενος στην έρευνα του Mark Whittle, το Big Bang ήταν στην αρχή αθόρυβο! Η αρχική επέκταση ήταν ακτινωτή και από τη στιγμή που δεν υπήρχαν κύματα πίεσης, δεν υπήρχε ήχος! Έλα όμως που ενώ η επέκταση ήταν ομαλή, η κατανομή της ύλης και της ενέργειας δεν ήταν! Από τις πρώτες στιγμές οι διαφορετικές περιοχές του χώρου είχαν και διαφορετικές πυκνότητες λόγω των κβαντικών διακυμάνσεων που ενισχύθηκαν μέσω του πληθωρισμού. Αυτές οι διάχυτες διακυμάνσεις δημιούργησαν βαρυτικές "κοιλάδες" και "λόφους" με αποτέλεσμα να "τραβήξουν" το αέριο μέσα στο οποίο ήταν "εγκλωβισμένα" τα ηχητικά κύματα. Πώς όμως "έπεσε" το άεριο στις διακυμάνσεις πυκνότητας; Φυσικά με τη βοήθεια της βαρύτητας! Από κει κι έπειτα ήταν θέμα χρόνου μέχρι να ενορχηστρωθεί πλήρως το σύμπαν. Απο τα πρώτα ηχητικά κύματα του Big Ring μπορούμε εύλογα να προχωρήσουμε στις παλμικές κινήσεις των πάλζαρς και των πλανητών οι οποίες παράγουν συχνότητες που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένους ακουστικούς πομπούς. Ο Γιοχάνες Κέπλερ έλεγε ότι "τα άστρα της αυγής ψέλλουν μαζί" τον 17ο αιώνα και σήμερα μπορούμε ν' ακούσουμε αυτή τη ψαλμωδία. Αντιλαμβάνοντας την τιποτένια ύπαρξή μας στην απειρότητα του σύμπαντος, μήπως η μουσική τέχνη των ανθρώπων είναι τελικά μίμηση της κοσμικής ορχήστρας;

Α μάλιστα... Κρίμα και είχα πορωθεί!

Για τσεκάρετε κι αυτά... http://theskylive.com/ison-tracker http://www.cometison2013.co.uk/perihelion-and-distance/

Καλημερίζω την παρέα και καλώς σας βρήκα!