Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

70 κεραυνοί!, Χρήστος Κωτσιόπουλος, 2011

 

Πάρε αστραπόβροντο!

An Anatomy of the World : the First Anniversary, John Donne, 1611

 

When that rich soul which to her heaven is gone,

Whom all do celebrate, who know they have one

(For who is sure he hath a soul, unless

It see, and judge, and follow worthiness,

And by deeds praise it? He who doth not this,

May lodge an inmate soul, but 'tis not his)

When that queen ended here her progress time,

And, as t'her standing house, to heaven did climb,

Where loath to make the saints attend her long,

She's now a part both of the choir, and song ;

This world, in that great earthquake languished ;

For in a common bath of tears it bled,

Which drew the strongest vital spirits out ;

But succour'd then with a perplexed doubt,

Whether the world did lose, or gain in this,

(Because since now no other way there is,

But goodness, to see her, whom all would see,

All must endeavour to be good as she)

This great consumption to a fever turn'd,

And so the world had fits; it joy'd, it mourn'd ;

And, as men think, that agues physic are,

And th' ague being spent, give over care,

So thou, sick world, mistak'st thy self to be

Well, when alas, thou'rt in a lethargy.

Her death did wound and tame thee then, and then

Thou might'st have better spar'd the sun, or man.

That wound was deep, but 'tis more misery

That thou hast lost thy sense and memory.

'Twas heavy then to hear thy voice of moan,

But this is worse, that thou art speechless grown.

Thou hast forgot thy name thou hadst; thou wast

Nothing but she, and her thou hast o'erpast.

For, as a child kept from the font until

A prince, expected long, come to fulfill

The ceremonies, thou unnam'd had'st laid,

Had not her coming, thee her palace made ;

Her name defin'd thee, gave thee form, and frame,

And thou forget'st to celebrate thy name.

Some months she hath been dead (but being dead,

Measures of times are all determined)

But long she'ath been away, long, long, yet none

Offers to tell us who it is that's gone.

But as in states doubtful of future heirs,

When sickness without remedy impairs

The present prince, they're loath it should be said,

"The prince doth languish," or "The prince is dead ;"

So mankind feeling now a general thaw,

A strong example gone, equal to law,

The cement which did faithfully compact

And glue all virtues, now resolv'd, and slack'd,

Thought it some blasphemy to say sh'was dead,

Or that our weakness was discovered

In that confession; therefore spoke no more

Than tongues, the soul being gone, the loss deplore.

But though it be too late to succour thee,

Sick world, yea dead, yea putrified, since she

Thy' intrinsic balm, and thy preservative,

Can never be renew'd, thou never live,

I (since no man can make thee live) will try,

What we may gain by thy anatomy.

Her death hath taught us dearly that thou art

Corrupt and mortal in thy purest part.

Let no man say, the world itself being dead,

'Tis labour lost to have discovered

The world's infirmities, since there is none

Alive to study this dissection ;

For there's a kind of world remaining still,

Though she which did inanimate and fill

The world, be gone, yet in this last long night,

Her ghost doth walk; that is a glimmering light,

A faint weak love of virtue, and of good,

Reflects from her on them which understood

Her worth; and though she have shut in all day,

The twilight of her memory doth stay,

Which, from the carcass of the old world free,

Creates a new world, and new creatures be

Produc'd. The matter and the stuff of this,

Her virtue, and the form our practice is.

And though to be thus elemented, arm

These creatures from home-born intrinsic harm,

(For all assum'd unto this dignity

So many weedless paradises be,

Which of themselves produce no venomous sin,

Except some foreign serpent bring it in)

Yet, because outward storms the strongest break,

And strength itself by confidence grows weak,

This new world may be safer, being told

The dangers and diseases of the old ;

For with due temper men do then forgo,

Or covet things, when they their true worth know.

There is no health; physicians say that we

At best enjoy but a neutrality.

And can there be worse sickness than to know

That we are never well, nor can be so ?

We are born ruinous: poor mothers cry

That children come not right, nor orderly ;

Except they headlong come and fall upon

An ominous precipitation.

How witty's ruin! how importunate

Upon mankind! It labour'd to frustrate

Even God's purpose; and made woman, sent

For man's relief, cause of his languishment.

They were to good ends, and they are so still,

But accessory, and principal in ill,

For that first marriage was our funeral ;

One woman at one blow, then kill'd us all,

And singly, one by one, they kill us now.

We do delightfully our selves allow

To that consumption; and profusely blind,

We kill our selves to propagate our kind.

And yet we do not that; we are not men ;

There is not now that mankind, which was then,

When as the sun and man did seem to strive,

(Joint tenants of the world) who should survive ;

When stag, and raven, and the long-liv'd tree,

Compar'd with man, died in minority ;

When, if a slow-pac'd star had stol'n away

From the observer's marking, he might stay

Two or three hundred years to see't again,

And then make up his observation plain ;

When, as the age was long, the size was great

(Man's growth confess'd, and recompens'd the meat),

So spacious and large, that every soul

Did a fair kingdom, and large realm control ;

And when the very stature, thus erect,

Did that soul a good way towards heaven direct.

Where is this mankind now? Who lives to age,

Fit to be made Methusalem his page ?

Alas, we scarce live long enough to try

Whether a true-made clock run right, or lie.

Old grandsires talk of yesterday with sorrow,

And for our children we reserve tomorrow.

So short is life, that every peasant strives,

In a torn house, or field, to have three lives.

And as in lasting, so in length is man

Contracted to an inch, who was a span ;

For had a man at first in forests stray'd,

Or shipwrack'd in the sea, one would have laid

A wager, that an elephant, or whale,

That met him, would not hastily assail

A thing so equall to him; now alas,

The fairies, and the pigmies well may pass

As credible; mankind decays so soon,

We'are scarce our fathers' shadows cast at noon,

Only death adds t'our length: nor are we grown

In stature to be men, till we are none.

But this were light, did our less volume hold

All the old text; or had we chang'd to gold

Their silver; or dispos'd into less glass

Spirits of virtue, which then scatter'd was.

But 'tis not so; w'are not retir'd, but damp'd ;

And as our bodies, so our minds are cramp'd ;

'Tis shrinking, not close weaving, that hath thus

In mind and body both bedwarfed us.

We seem ambitious, God's whole work t'undo ;

Of nothing he made us, and we strive too,

To bring our selves to nothing back; and we

Do what we can, to do't so soon as he.

With new diseases on our selves we war,

And with new physic, a worse engine far.

Thus man, this world's vice-emperor, in whom

All faculties, all graces are at home

(And if in other creatures they appear,

They're but man's ministers and legates there

To work on their rebellions, and reduce

Them to civility, and to man's use) ;

This man, whom God did woo, and loath t'attend

Till man came up, did down to man descend,

This man, so great, that all that is, is his,

O what a trifle, and poor thing he is !

If man were anything, he's nothing now ;

Help, or at least some time to waste, allow

T'his other wants, yet when he did depart

With her whom we lament, he lost his heart.

She, of whom th'ancients seem'd to prophesy,

When they call'd virtues by the name of she ;

She in whom virtue was so much refin'd,

That for alloy unto so pure a mind

She took the weaker sex; she that could drive

The poisonous tincture, and the stain of Eve,

Out of her thoughts, and deeds, and purify

All, by a true religious alchemy,

She, she is dead; she's dead: when thou knowest this,

Thou knowest how poor a trifling thing man is,

And learn'st thus much by our anatomy,

The heart being perish'd, no part can be free,

And that except thou feed (not banquet) on

The supernatural food, religion,

Thy better growth grows withered, and scant ;

Be more than man, or thou'rt less than an ant.

Then, as mankind, so is the world's whole frame

Quite out of joint, almost created lame,

For, before God had made up all the rest,

Corruption ent'red, and deprav'd the best ;

It seiz'd the angels, and then first of all

The world did in her cradle take a fall,

And turn'd her brains, and took a general maim,

Wronging each joint of th'universal frame.

The noblest part, man, felt it first; and then

Both beasts and plants, curs'd in the curse of man.

So did the world from the first hour decay,

That evening was beginning of the day,

And now the springs and summers which we see,

Like sons of women after fifty be.

And new philosophy calls all in doubt,

The element of fire is quite put out,

The sun is lost, and th'earth, and no man's wit

Can well direct him where to look for it.

And freely men confess that this world's spent,

When in the planets and the firmament

They seek so many new; they see that this

Is crumbled out again to his atomies.

'Tis all in pieces, all coherence gone,

All just supply, and all relation ;

Prince, subject, father, son, are things forgot,

For every man alone thinks he hath got

To be a phoenix, and that then can be

None of that kind, of which he is, but he.

This is the world's condition now, and now

She that should all parts to reunion bow,

She that had all magnetic force alone,

To draw, and fasten sund'red parts in one ;

She whom wise nature had invented then

When she observ'd that every sort of men

Did in their voyage in this world's sea stray,

And needed a new compass for their way ;

She that was best and first original

Of all fair copies, and the general

Steward to fate; she whose rich eyes and breast

Gilt the West Indies, and perfum'd the East ;

Whose having breath'd in this world, did bestow

Spice on those Isles, and bade them still smell so,

And that rich India which doth gold inter,

Is but as single money, coin'd from her ;

She to whom this world must it self refer,

As suburbs or the microcosm of her,

She, she is dead; she's dead: when thou know'st this,

Thou know'st how lame a cripple this world is

...

http://www.ert-archives.gr/V3/public/pop-view.aspx?tid=7594&tsz=0&act=mMainView

 

Η Δεύτερη Απόπειρα, Φρουτοπία, Ευγένιος Τριβιζάς, Οικογένεια Σοφιανού, 1985-1988

 

Ο Αριστομένης Σφιχτοχέρης, διευθυντής της εφημερίδας Τρέχα Γύρευε, πληροφορείται ότι τα φρούτα της Φρουτοπίας ετοιμάζονται να στείλουν ένα σέλινο στη Σελήνη και αναθέτει στο διάσημο δημοσιογράφο Πίκο Απίκο να καλύψει το διαστημικό τους πρόγραμμα. Ο Απίκος μαθαίνει ότι ο Φραγκίσκος το φραγκόσυκο ετοιμάζει μια νέα επαναστατική εφεύρεση και ότι η υπηρεσία επιλογής αστροναυτών επιλέγει για πρώτο κοσμοναύτη τον Ησαΐα το σέλινο. Την επόμενη μέρα μια φωτεινή ιπτάμενη σβούρα εμφανίζεται στον ουρανό της Φρουτοπίας και λίγο αργότερα ο Θάνος το κολοκυθάκι αρχίζει να μεταμορφώνεται σε μανάβη και υποβάλλεται σε θεραπεία η οποία φαίνεται να έχει επιτυχία. Στη συνέχεια ο πύραυλος που θα πήγαινε τον Ησαΐα το σέλινο στη Σελήνη ανατινάζεται επειδή κάποιος λιμάρισε ένα αλυσιδάκι. Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για σαμποτάζ. Στο μεταξύ, η Μαρουλίτα το μαρούλι έχει χάσει τη λίμα των νυχιών της και ο Θάνος το κολοκυθάκι τη διαβεβαιώνει ότι δεν την έχει δει πουθενά. Μόλις φεύγει ο Θάνος, η Μαρουλίτα ετοιμάζεται να συγυρίσει, όταν δέχεται μια επίσκεψη...

 

 

Ήταν όντως μία, μόνο μία, η ονειρεμένη Φρουτοπία...

 

Η Σκιά του Προδότη, Ευγένιος Τριβιζάς

 

Ο υψηλής τεχνολογίας πύραυλος που θα μετέφερε τον κοσμοναύτη Ησαΐα το σέλινο στην Σελήνη.

Και ο Ουρανός έπεσε στα κεφάλια τους, Asterix, A. Uderzo

...ούσα στον απόηχο της γιορτής του Σχολείου, με αφιέρωμα στο Νομπελίστα Ποιητή...

 

«Αν δε στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω από τη Γη

ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της»

Οδυσσέας Ελύτης από τη «Μαρία Νεφέλη»

Αποσπάσματα από το ποίημα «Ωρίων» της συλλογής «Προσανατολισμοί», του Οδυσσέα Ελύτη

 

α’

 

Συμβιβάστηκε με την πικρία ο κόσμος

Διάττοντα ψεύδη αφήσανε τα χείλια

Η νύχτα ελαφρωμένη

Από το θόρυβο και τη φροντίδα

Μέσα μας μετασχηματίζεται

Κι η καινούρια σιωπή της λάμπει αποκάλυψη

 

Βρίσκομε το κεφάλι μας στα χέρια του θεού.

 

 

β΄

Μια προσευχή μεταμορφώνει τα ύψη της

Αλλάζει κοίτη ο χρόνος

Και γυμνούς από έγνοια επίγεια

Σ’ άλλα νοήματα μας οδηγεί

 

Πού είναι ο σφυγμός του εδάφους

Το αίμα στη μνήμη των προσώπων μας

Ο αυτούσιος πηγαιμός;

 

γ΄

Των φθαρτών δακρύων απόγονοι

Κωπηλάτες των ματαίων λιμνών

Αφήσαμε το γήινο δέρμα

Και στον ψίθυρο των δέντρων παύσαμε

Τα λόγια μας

Για τελευταία φορά

 

Τώρα στα μέτωπά μας γειτονέψανε άστρα!

 

ε’

Φύγαν τα μάτια μας αλλά προπορευόνταν οι ψυχές μας

Στη συνάντηση τους μες στους ουρανούς

Έλαμψε καθαρή στιγμή

Τρεμούλιασμα εναγώνιο

Το πιστό καθρέφτισμα των σωθικών μας

 

Πιο ψηλά

Στην ενωμένη μοναξιά των άστρων της

Θρονιάζεται η Γαλήνη

 

Γιατί την απαλλάξαμε από το κορμί μας

Γιατί την εξαντλήσαμε από τις ελπίδες μας

Γιατί της φέραμε τάμα την Ιδέα μας

 

Ξαναγεννάει αισθήματα.

Eclipsed Moonlight, Javier Algarra, 2011

 

APOD 21/06/11

Go and Catch a Falling Star, John Donne, 1633

 

Go and catch a falling star,

Get with child a mandrake root,

Tell me where all past years are,

Or who cleft the devil's foot,

Teach me to hear mermaids singing,

Or to keep off envy's stinging,

And find

What wind

Serves to advance an honest mind.

 

If thou be'st born to strange sights,

Things invisible to see,

Ride ten thousand days and nights,

Till age snow white hairs on thee,

Thou, when thou return'st, wilt tell me,

All strange wonders that befell thee,

And swear,

No where

Lives a woman true, and fair.

 

If thou find'st one, let me know,

Such a pilgrimage were sweet ;

Yet do not, I would not go,

Though at next door we might meet ;

Though she were true, when you met her,

And last, till you write your letter,

Yet she

Will be

False, ere I come, to two, or three.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΣΤΟΝ ΤΑΥΓΕΤΟ, Σταύρος Χίος, 2011

Ηλιοστάσιο

 

Ηλιοστάσιο ή Τροπή ονομάζονται τα δύο σημεία της εκλειπτικής στα οποία βρίσκεται ο Ήλιος στις 22 Ιουνίου (Θερινό Ηλιοστάσιο) και 22 Δεκεμβρίου (Χειμερινό Ηλιοστάσιο), στα οποία έχει τη μεγαλύτερη και τη μικρότερη απόκλιση του: 23 27' και -23 27', αντίστοιχα. Όταν ο Ήλιος βρίσκεται στα Ηλιοστάσια φαίνεται σα να έχει σταθερή θέση ως προς την απόκλισή του. Εκεί οφείλεται το όνομα "ηλιοστάσιο". Ενώ το όνομα "Τροπή" οφείλεται στο γεγονός ότι ο Ήλιος αλλάζει φορά κίνησης, διότι ενώ τις προηγούμενες μέρες πριν το θερινό ηλιοστάσιο, για παράδειγμα, έχει ανοδική πορεία, στις επόμενες του θερινού ηλιοστασίου έχει καθοδική. Η ευθεία που ενώνει τα δύο ηλιοστάσια λέγεται γραμμή των τροπών και είναι κάθετη στη γραμμή των ισημεριών.

 

"Ο Θρίαμβος του Φωτός"

Ανάψτε σήμερα μια φωτιά μετά τη δύση του Ηλίου. Περάστε από πάνω και ευχηθείτε κάτι όμορφο, αγνό, ευγενές.. Θα γίνει πραγματικότητα.

Λίγα λόγια για τον εορτασμό και στους υπόλοιπους Γαιοκεντρικούς πολιτισμούς:

Το θερινό ηλιοστάσιο αποτελούσε πολύ σημαντικό γεγονός για το ανθρώπινο γένος μέχρι σχετικά πρόσφατα. Όλες δε οι αρχαίες κοινωνίες έκαναν πολυήμερες γιορτές γύρω από αυτή την ημερομηνία.

Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας γιόρταζαν το (φως της ακτής) στο Στόουνχετζ. Στην αρχαία Κίνα ήταν η γιορτή για την γη, τις θηλυκές και γιν δυνάμεις, οι αρχαίοι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, θηλυκή θεότητα την οποία απεικόνιζαν να καβαλά μια φοράδα και ήταν η προσωποποίηση της γονιμότητας της κυριαρχίας και της γεωργίας και στην αρχαία Ρώμη τα Βεστάλια , η γιορτή προς τιμήν της Βεστά (Εστίας) κρατούσαν για μια εβδομάδα, Τα γερμανικά, κέλτικα και σλαβικά φύλα της κυρίως Ευρώπης γιόρταζαν ανάβοντας φωτιές. Ήταν η γιορτή της ερωτικής μαγείας και των προβλέψεων. Ήταν η νύχτα οι νεοι και οι νέες αντάλλαζαν ερωτικά σημάδια και πηδούσαν πάνω από τις τυχερές φωτιές. Πίστευαν ότι τα σπαρτά θα μεγάλωναν τόσο, όσο ψηλά θα πηδούσαν τα ζευγάρια. Αντίστοιχοι εορτασμοί γίνονται μέχρι σήμερα με το πρόσχημα της γιορτής του Αη Γιάννη.

Η ιθαγενής φυλή της Αμερικής Natchez έκανε την γιορτή της πρώτης συγκομιδής. Σε κανέναν δεν ήταν επιτρεπτό να μαζέψει το καλαμπόκι του πριν την λήξη της. Στην φυλή Χόπι οι άνδρες μεταμφιεζόταν σε Kachinas, τα πνεύματα χορευτές της βροχής, που μεταφέρουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους θεούς

Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας

ο πετροπαιχνιδιάτορας

από την άκρη των ακρώ

κατηφοράει στο Ταίναρο.

 

Φωτιά 'ναι το πηγούνι του

χρυσάφι το πιρούνι του.

 

«Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας», Οδυσσέας Ελύτης

 

 

Το δακτυλίδι που βρέθηκε στις Αρχάνες και ταυτίζεται με τη μέγιστη ηλιοφάνεια

"Ηλιακό λεωφορείo", τραγούδι της Λιλιπούπολης

 

Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή

Μουσική: Λένα Πλάτωνος

Πρώτη εκτέλεση: Σαββίνα Γιαννάτου

 

 

Ένα λεωφορείο που το λένε ηλιοτρόπιο

με πεταλούδες άσπρες και ροζ,

κάνει κάθε μέρα κι ένα δρομολόγιο

πάνω σε μια γραμμή από φως.

 

Τρέχα ηλιακό μου λεωφορείο,

πέρνα σαν αστραπή πορτοκαλιά

κι απ' την εξάτμισή σου πέτα γύρω-γύρω

ηλιό-ηλιόσπορους να τρώνε τα πουλιά.

 

Μ' ένα λεωφορείο που το λένε ηλιοτρόπιο

γεμάτο γέλιο και μουσικές, πάμε κάθε μέρα

κι ένα δρομολόγιο στις φωτεινές μας Λιλι-γειτονιές.

 

Τρέχα ηλιακό μου λεωφορείο,

πέρνα σαν αστραπή πορτοκαλιά

κι απ' την εξάτμισή σου πέτα γύρω-γύρω

ηλιό-ηλιόσπορους να τρώνε τα πουλιά.

«Στο μεσιανό κατάρτι σου...»

Στο μεσιανό κατάρτι σου ιστίο θ’ ανυψώσω

Λευκό σαν έρχεται η αυγή και μαύρο τη νυχτιά

Τις πιο κρυφές ελπίδες μας στον ουρανό να δώσω

Να βρέξει αστραπόβροντα στα μάτια σου μπροστά…

 

Στο μεσιανό κατάρτι σου το αίμα μου θα χύσω

Σ’ ένα κομμάτι ύφασμα από φθηνό λινό

Την ακριβή αγάπη μας κρυφά θα ανεμίσω

Με δύο λόγια της σιωπής στον έναστρο ουρανό…

 

Στο μεσιανό κατάρτι σου χαμόγελο θ’ ανοίξω

Προτού ο ήλιος να σε βρει στο άπλετό του φως

Μες στα γαλάζια πέλαγα τις πίκρες σου θα πνίξω

Άνδρας μου να ‘σαι.. εραστής.. πατέρας.. κι αδελφός…

 

Στο μεσιανό κατάρτι σου σημαίες μην υψώνεις

Θα τις ρημάξει ο καιρός μαζί με το κορμί

Πα στο απλό μου ύφασμα να κλαις.. και σαν ξαπλώνεις

Να γαληνεύει η καρδιά μαζί με την ψυχή…

 

Στο μεσιανό κατάρτι σου διψά η ελευθερία

Που μοναχά σε άγριους καιρούς σε τυραννά

Μην με κοιτάζεις σκεφτικός.. θλιμμένος.. μ’ απορία

Καθένας έχει μια ζωή.. που μόνος κυβερνά…

 

Στο μεσιανό κατάρτι σου σβήσε τα κεφαλαία

Κι άφησε γράμματα μικρά.. απλά και ταπεινά

Κι ώσπου να πέσει της ζωής η πύρινη αυλαία

Μην αρνηθείς στα λόγια σου ταξίδια φωτεινά…

[«Στο μεσιανό κατάρτι σου...»

 

Ωραίο ποίημα! Ποιος είναι ο συγγραφέας του;

Ο Φυλλομάντης, Οδυσσέας Ελύτης

 

Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ

Nαυαγισμένο στα ρηχά των άστρων

Tο παλιό μου σπίτι με τα σαμιαμίθια

Kαι το χυμένο το κερί στο κομοδίνο επάνω

Πόρτες παράθυρα ανοιχτά

Tο παλιό μου σπίτι αδειάζοντας

Φορτίο της ερημιάς μέσα στη νύχτα·

 

Σαστισμένες φωνές κι άλλες που ακόμη

Tρέχοντας μες στις φυλλωσιές αστράφτουν σαν

Mυστικά περάσματα πυγολαμπίδας

Aπό τα βάθη ζωής ανεστραμμένης

Mες στο κρύο ασπράδι των ματιών

Eκεί όπου ακινητεί ο Kαιρός

Kι η Σελήνη με τ' αλλοιωμένο μάγουλο

 

Aπελπιστικά σιμώνει το δικό μου·

Ένα θρόισμα σαν από χαμένης

Που ξανάρχεται αγάπης σκοτεινό αρχινούν:

"Mη". Kι ύστερα πάλι "Mη". "Mωρό μου".

"Tι σού 'μελλε", "Mια μέρα θα το θυμηθείς".

"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά".

"Eγώ που σ' αγαπώ". "Πες πάντα". "Πάντα".

 

Kι όπως μέσα στην απληστία του μαύρου

Που ανοίγεται στα δυο περιβολιού

Σβηστό απανθρακωμένο

Πάει και καταποντίζεται όλο το έχει σου

Aνεβαίνει απ' της ψυχής τ' απόνερα ένα

Kύμα θολό που οι φυσαλλίδες είναι

Άλλα τόσα παλιά ηλιοβασιλέματα

 

Παράθυρα τρεμάμενα στο φως του εσπερινού

Mια στιγμή που προσπέρασες την ευτυχία

Σαν τραγούδι όπου κρύφθηκε μήπως το δεις

Δακρυσμένο για σένα ένα κορίτσι -

Όλα της αγκαλιάς τα ιερά του όρκου

Tίποτα τίποτα δεν πήε χαμένο

Aπόψε βράδυ Aυγούστου οχτώ

 

Mέσ' απ' τη χλώρη του βυθού και πάλι

Tο ίδιο εκείνο ατέρμονο ανατρίχιασμα

Mονολογεί και συνθροεί τα φύλλα

Mονολογεί στην αραμαϊκή του απόκοσμου:

"Παιδί παιδάκι με τα καστανά μαλλιά

Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".

"Σού 'μελλε να χαθείς εδώ για να σωθείς μακριά".

 

Kι άξαφνα σαν τα πριν και τα μετά ιδωμένα·

Bατές όλες οι θάλασσες με τα λουλούδια

Mόνος αλλ' όχι μόνος· όπως πάντα·

Όπως τότε νέος που προχωρούσα

Mε κενή τη θέση στα δεξιά μου

Kαι ψηλά μ' ακολουθούσε ο Bέγας

Tων ερώτων μου όλων ο Πολιούχος.

 

 

 

(από τα Eτεροθαλή, Ίκαρος 1974)

Sun Tunnels, Nancy Holt, Utah, ΗΠΑ, 1976

 

Θερινή Ισημερία

Dark Star Park, Nancy Holt, Roslyn, Virginia, ΗΠΑ, 1984

Sky Mound, Nancy Holt, New Jersey, ΗΠΑ, υπό κατασκευή το 2011

Astral Grating, Nancy Holt, Fulton Street/Broadway-Nassau Subway Station, Νέα Υόρκη, 1987

Για καλό και για κακό, Η ζωή μετά, Αρκάς, 1999

Her Horoscope, 1904

 

100 και πλέον έτη μετά την ευφυή αυτή παρωδία της Αστρολογίας θα περίμενε κανείς να έχουμε ξεμπερδέψει μαζί της και να ελάμβανε την θέση της στο χρονοντούλαπο, δίπλα στην Μαγεία και την Αλχημεία. Αμ δέ.

Γιατί άραγε;

Να γιατί!

Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε τα μαθηματικά ως επαχθές φορτίο και ανυπέρβλητο εμπόδιο...