Όπως έγραψα και αλλού, ο Διονύσης Σιμόπουλος, εκτός από επιστήμονας, ήταν ένας δάσκαλος με χάρισμα εξαιρετικής γραφής και μαγευτική, έως και υπνωτιστική αφήγηση. Η βελούδινη χροιά της φωνής του σε προσκαλούσε να αφεθείς στη μυσταγωγία της παρουσίασης του αχανούς και βίαιου σύμπαντος, με αισθήματα ασφαλείας και γαλήνης. Καινοτόμος και τεχνοκράτης, συνεισέφερε στο να διαθέτει η χώρα μας ένα από τα καλύτερα πλανητάρια παγκοσμίως. Και όταν δεν πηγαίναμε στο Πλανητάριο εμείς, ερχόταν εκείνος στο σπίτι μας, μέσω της τηλεόρασης, των πολυμεσικών εφαρμογών και των πολύτιμων βιβλίων του, όχι για να αναδείξει τον εαυτό του ματαιόδοξα, αλλά για να μας μυήσει στο μεγαλείο του σύμπαντος και, συνεκδοχικά, στη μηδαμινότητα τόσο του εγώ μας, όσο και των ασήμαντων σε κλίμακα προβλημάτων που το ταλανίζουν.
Ήσουν αστρόσκονη Δάσκαλε και στα άστρα επιστρέφεις.