Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

Μια έμμονη ιδέα φούντωσε στον νου μου! Τι να υψώσει ο άνθρωπος απέναντι στο σύμπαν, ποια χνάρια του θα μείνουν στα ιζήματα του χρόνου και που θα βρει συγχώρεση για το ανόμημα της ύπαρξής του; Στην τέχνη!

Ο κόσμος είναι ακατάληπτος σε μας δίχως την τέχνη. Ο άνθρωπος είναι τυφλός χωρίς το φως της τέχνης. Και το χωριό μας δεν μπορεί να ζει αβάπτιστο της τέχνης.

Η τέχνη μεταγλωττίζει την απορία. Η τέχνη υμνεί το δέος του ουρανού. Η τέχνη ψάλλει στους θεούς των άστρων.

Αρχιτεκτονική

Ζωγραφική

Γλυπτική

Μουσική

Χορός

Ποίηση και Λογοτεχνία

Θέατρο και Κινηματογράφος

Δεν υπάρχει τέχνη που να μην απεικόνισε το μαγευτικό στερέωμα, τα φευγαλέα φαντάσματα του εξωχώρου, την ανισότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και το άπαν. Καθώς αισθάνομαι ασήμαντος απέναντι στην τέχνη ως με συνθλίβει ατσάλινη η χούφτα του ουρανού, πρέπει ν' αρπάξω απ' τις χορδές, τους γνώμονες και τα πινέλα εκείνων που αξιώθηκαν να σταθούν σε επιδέξια ακροδάκτυλα και πάνω απ' το περβάζι της τρώγλης μας τις σκιές της Δημιουργίας να θαυμάσουν.

Δίχως άλλα λόγια, σαν προοίμιο διαλέγω ένα αυγό της τρέλλας, του δέοντος ίσως τρόπου να γευτείς τα εδέσματα της τέχνης των άστρων. Και σας καλώ όλους σε τούτο το συμπόσιο.

Artist Vincent van Gogh

Year 1889

Type Oil on canvas

Dimensions 73.7 cm × 92.1 cm (29 in × 36¼ in)

Location Museum of Modern Art, New York City

Paul César Helleu, 1912, επιδιόρθωση 1930, αποκάλυψη 1998

Grand Central Terminal New York City

http://www.youtube.com/watch?v=7xXEtO3bEe0&feature=related

"Astronomy", Blue Öyster Cult, 1974, Album Secret Treaties.

Clock strikes twelve and moondrops burst

Out at you from their hiding place

Like acid and oil on a madman's face

His reason tends to fly away

Like lesser birds on the four winds

Like silver scrapes in may

And now the sand's become a crust

Most of you have gone away

Come susie dear, let's take a walk

Just out there upon the beach

I know you'll soon be married

And you'll want to know where winds come from

Well it's never said at all

On the map that carrie reads

Behind the clock back there you know

At the four winds bar

Hey! hey! hey! hey!

Four winds at the four winds bar

Two doors locked and windows barred

One door to let to take you in

The other one just mirrors it

Hey! hey! hey! hey!

Hellish glare and inference

The other one's a duplicate

The queenly flux, eternal light

Or the light that never warms

Yes the light that never, never warms

Or the light that never

Never warms

Never warms

Never warms

The clock strikes twelve and moondrops burst

Out at you from their hiding place

Miss carrie nurse and susie dear

Would find themselves at four winds bar

It' s the nexus of the crisis

And the origin of storms

Just the place to hopelessly

Encounter time and then came me

Hey! hey! hey! hey!

Call me desdinova

Eternal light

These gravely digs of mine

Will surely prove a sight

And don't forget my dog

Fixed and consequent

Astronomy...a star

Gustav Theodore Holst, The Planets Op. 32, Mars, the Bringer of War, 1914-1916

Ο κομήτης Halley (1066) στην ταπισσερί του Bayeaux. Περίπου 1077μχ, Μουσείο του Bayeaux, Νορμανδία

"ISTI MIRANT STELLA": Αυτοί κοιτάζουν το θαύμα του άστρου

http://hastings1066.com/baythumb.shtml

Lazzarotti Optics Gladius

Πλανητικό Τηλεσκόπιο DALL-KIRKHAM

Κομήτης πάνω από την Κωνσταντινούπολη 1577

Οθωμανικό χειρόγραφο "Secaatname" Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Κωνσταντινούπολης

Evening Star

'Twas noontide of summer,

And mid-time of night;

And stars, in their orbits,

Shone pale, thro' the light

Of the brighter, cold moon,

'Mid planets her slaves,

Herself in the Heavens,

Her beam on the waves.

I gazed awhile

On her cold smile;

Too cold- too cold for me-

There pass'd, as a shroud,

A fleecy cloud,

And I turned away to thee,

Proud Evening Star,

In thy glory afar,

And dearer thy beam shall be;

For joy to my heart

Is the proud part

Thou bearest in Heaven at night,

And more I admire

Thy distant fire,

Than that colder, lowly light.

Edgar Allan Poe, 1827, Ταμερλάνος και άλλα ποιήματα

Erich Mendelsohn: Einsteinturm, Πύργος του Αϊνστάιν

1917-1924

Αστροφυσικό Παρατηρητήριο στο Πάρκο Albert Einstein, Πότσδαμ, Γερμανία

Gaius Valerius Catullus, Ποίημα 66, Coma Berenices, 84-54πχ

Από Καλλιμάχου του Κυρηναίου, 310-240πχ

Omnia qui magni dispexit lumina mundi,

qui stellarum ortus comperit atque obitus,

flammeus ut rapidi solis nitor obscuretur,

ut cedant certis sidera temporibus,

ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans

dulcis amor gyro devocet aerio,

idem me ille Conon caelesti in lumine vidit

e Bereniceo vertice caesariem

fulgentem clare, quam cunctis illa deorum

levia protendens bracchia pollicita est,

qua rex tempestate novo auctus hymenaeo

vastatum finis iuerat Assyrios,

dulcia nocturnae portans vestigia rixae

quam de virgineis gesserat exuviis.

estne novis nuptis odio Venus, atque parentum

frustrantur falsis gaudia lacrimulis

ubertim thalami quas intra limina fundunt?

non, ita me divi vera gemunt, iuerint.

id mea me multis docuit regina querelis

invisente novo proelia torva viro.

at tu non orbum luxti deserta cubile,

sed fratris cari flebile discidium?

quam penitus maestas exedit cura medullas!

ut tibi tunc toto pectore sollicitae

sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe

cognoram a parva virgine magnanimam.

anne bonum oblita es facinus, quo regium adepta es

coniugium, quod non fortior ausit alis?

sed tum maesta virum mittens quae verba locuta es!

Iuppiter, ut tristi lumina saepe manu !

quis te mutavit tantus deus? an quod amantes

non longe a caro corpore abesse volunt?

atque ibi me cunctis pro dulci coniuge divis

non sine taurino sanguine pollicita es,

si reditum tetulisset. is haud in tempore longo

captam Asiam Aegypti finibus addiderat.

quis ego pro factis caelesti reddita coetu

pristina vota novo munere dissolvo.

invita, o regina, tuo de vertice cessi,

invita: adiuro teque tuumque caput:

digna ferat quod si quis inaniter adiurarit:

sed qui se ferro postulet esse parem?

ille quoque eversus mons est quem maximum in oris

progenies Thiae clara supervehitur,

cum Medi peperere novum mare, cumque inventus

per medium classi barbara navit Athon.

quid facient crines, cum ferro talia cedant?

Iuppiter, ut Chalybon omne genus pereat,

et qui principio sub terra quaerere venas

institit ac ferri fingere duritiem!

abiunctae paulo ante comae mea fata sorores

lugebant, cum se Memnonis Aethiopis

unigena impellens nutantibus aera pennis

obtulit Arsinoes † elocridicos ales equus,

isque per aetherias me tollens avolat umbras

et Veneris casto conlocat in gremio.

ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat,

Graia Canopiis incola litoribus,

†hi dii ven ibi vario ne solum in lumine caeli

ex Ariadneis aurea temporibus

fixa corona foret, sed nos quoque fulgeremus

devotae flavi verticis exuviae,

uvidulam a fletu cedentem ad temple deum me

sidus in antiquis diva novum posuit:

Virginis et saevi contingens namque Leonis

lumina, Callisto iuncta Lycaoniae,

vertor in occasum, tardum dux ante Booten,

qui vix sero alto mergitur Oceano.

sed quamquam me nocte premunt vestigia divum,

lux autem canae Tethyi restituit,

(pace tua fari hic liceat, Rhamnusia virgo:

namque ego non ullo vera timore tegam,

nec si me infestis discerpent sidera dictis,

condita quin veri pectoris evoluam)

non his tam laetor rebus quam me afore semper

afore me a dominae vertice discrucior,

quicum ego, dum virgo quondam fuit, omnibus expers

unguentis, una milia multa bibi.

nunc vos optato quom iunxit lumine taeda,

non prius unanimis corpora coniugibus

tradite nudantes reiecta veste papillas,

quam iucunda mihi munera libet onyx,

vester onyx, casto colitis quae iura cubili.

sed quae se impuro dedit adulterio,

illius ah mala dona levis bibat irrita pulvis:

namque ego ab indignis praemia nulla peto.

sed magis, o nuptae, semper concordia vestras,

semper amor sedes incolat adsiduus.

tu vero, regina, tuens cum sidera divam

placabis festis luminibus Venerem,

unguinis expertem non siris esse tuam me,

sed potius largis adfice muneribus.

sidera cur retinent? utinam coma regia fiam

proximus Hydrochoi fulgeret Oarion.

Καλλιμάχου Βερενίκης Κόμη

Μετάφραση: ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ

Εκείνος που των ουρανών τ' αμέτρητα είδε φώτα

και ξέρει πότε δ' ανατείλουν και θα δύσουν,

πώς σκοτεινιάζει η φλογερή λάμψη του γρήγορου ήλιου,

πώς χάνονται οι αστερισμοί και βγαίνουν άλλοι,

πώς η Σελήνη πάει κρυφά προς το βουνό της Λάτμου

όταν η αγάπη από τα ύψη την καλεί στη γη,

αυτός, ο Κόνων, μ είδε στον αιθέρα, μες στη νύχτα,

πλεξούδα απ' τα ξανθά μαλλιά της Βερενίκης,

να λάμπω! Σ' όλους τους θεούς εκείνη μ' είχε τάξει

τείνοντας ικετευτικά τα ωραία της χέρια,

τότε που ο άντρας της απ' τον υμέναιο ξαναμμένος.

έφευγε προς των Ασσυρίων τη γη, να την κουρσέψει.

Και τότε σ' όλους τους θεούς, για χάρη του αδελφού σου,

μ' έκανες τάμα με πολλές θυσίες ταύρων.

για νά 'ρθει πίσω γρήγορα, και την Ασία να υποτάξει-

κ' ήρθε κι αυξήθηκαν οι χώρες της Αιγύπτου.

όλα έγιναν! Και στο ναό των δεών εγώ δοσμένη.

καινούργιο χάρισμα, το τάξιμο εκπληρώνω.

Χωρίς να θέλω απ' τα μαλλιά σου, ρήγισσα, έχω φύγει,

χωρίς να θέλω· στο κεφάλι σου όρκο παίρνω,

(αχ, να πεθάνει όποιος σ' εκείνο ψεύτικο όρκο κάνει),

στο μέταλλο όμως ποιος μπορεί ν' αντισταθεί;

Οι άλλες πλεξούδες οι αδερφές μου έκλαιγαν και μ' αναζητούσαν,

όταν του Αιθίοπα Μέμνονα το αδέρφι,

με φτερούγες που πάλλονταν ωθώντας τον αέρα,

ήρθε μετέωρο, τ' άλογο της Αρσινόης!

Με παίρνει και μεσ απ' του αιθέρα τις σκιές πετώντας

ψηλά με φέρνει και στης θεάς τα γόνατα αλαφρά μ' αφήνει.

Ναι, η Αφροδίτη του Ζεφυρίου άκρου τ' άλογο είχε στείλει

(που έχει στ' ακροθαλάσσι του Κανώπου το ναό της)

για να μην είναι στου ουρανού του ορθού τα μύρια φώτα

μόνο τ' ολόχρυσο στεφάνι της Αριάδνης,

αλλά κ' εγώ πάνω απ' τα ύψη αυτά να λαμπυρίζω,

δώρο ιερό απ' το ξανθό σου το κεφάλι

Υγρή απ' τη δρόσο στα παλάτια των θεών ως μπαίνω, αστέρι

καινούργιο με τ' αρχαία μαζί με βάζει τ' άστρα,

και της Παρθένας και του Λιόντα γ άγριου γειτονεύω

τώρα τα φώτα, με της Καλλιστώς κοντά τ' αστέρια,

και προς τη δύση στρέφομαι οδηγός του οκνού Βοώτη

που αργά πολύ βυθίζεται στον Ωκεανό.

Μα κι αν τη νύχτα ανάερα πόδια των θεών μ' αγγίζουν,

κι αν το πρωί η λευκή Τηθύς με ξαναπαίρνει.

(Ραμνούσια κόρη, όσα δα πώ χωρίς θυμό ας τ' ακούσεις,

δεν δα την κρύψω την αλήθεια εγώ από φόβο.

όχι, και τ' άλλα τ' άστρα ολόγυρα μου ας ψιθυρίζουν

για να μην πώ όσα σκέπτομαι και θέλω),

δε χαίρομαι τόσο γι' αυτό όσο πικρή είν' η θλίψη

που είμαι μακριά από το κεφάλι της κυράς μου.

Μα όταν εσύ, βασίλισσα, κοιτάζοντας τ' αστέρια

λατρεία στην Αφροδίτη θα προσφέρεις με λαμπάδες

και με σπονδές μυρωδικών για με που ήμουν δική σου.

χωρίς φειδώ τα δώρα σου νά ναι παρακαλώ.

Τι θέλω εγώ στους ουρανούς; Μαλλί της Βερενίκης πάλι ας γίνω,

και ο Ωριων ας πάει να λάμπει πλάι στον Υδροχόο.

Απόσπασμα Ελληνικού κειμένου από παπυρικό σπάραγμα

Eric Hausel, 2004

Coma Berenices

Τι να υψώσει ο άνθρωπος απέναντι στο σύμπαν, ποια χνάρια του θα μείνουν στα ιζήματα του χρόνου και που θα βρει συγχώρεση για το ανόμημα της ύπαρξής του;

Γιατί ανόμημα της ύπαρξης ;;;

Και γιατί άραγε (πρέπει ??? να) βρεί συγχώρεση ;;;

Τι είδους "ηθική" είναι αυτή ;;;

Τι να υψώσει ο άνθρωπος απέναντι στο σύμπαν, ποια χνάρια του θα μείνουν στα ιζήματα του χρόνου και που θα βρει συγχώρεση για το ανόμημα της ύπαρξής του;

 

Γιατί ανόμημα της ύπαρξης ;;;

Και γιατί άραγε (πρέπει ??? να) βρεί συγχώρεση ;;;

Τι είδους "ηθική" είναι αυτή ;;;

Δεν ήθελα να πω άλλα λόγια εδώ. Αλλά δεν πρόκειται για ηθική. Διάβασέ το αλλιώς, ή διάβασέ το όπως θέλεις.

Ταράσσει τοὺς ἀνθρώπους οὐ τὰ πράγματα, ἀλλὰ τὰ περὶ τῶν πραγμάτων δόγματα· οἷον ὁ θάνατος οὐδὲν δεινόν (ἐπεὶ καὶ Σωκράτει ἂν ἐφαίνετο), ἀλλὰ τὸ δόγμα τὸ περὶ τοῦ θανάτου, διότι δεινόν, ἐκεῖνο τὸ δεινόν ἐστιν. ὅταν οὖν ἐμποδιζώμεθα ἢ ταρασσώμεθα ἢ λυπώμεθα, μηδέποτε ἄλλον αἰτιώμεθα, ἀλλ' ἑαυτούς, τοῦτ' ἔστι τὰ ἑαυτῶν δόγματα. ἀπαιδεύτου ἔργον τὸ ἄλλοις ἐγκαλεῖν, ἐφ' οἷς αὐτὸς πράσσει κακῶς· ἠργμένου παιδεύεσθαι τὸ ἑαυτῷ· πεπαιδευμένου τὸ μήτε ἄλλῳ μήτε ἑαυτῷ.

Επικτήτου, Εγχειρίδιον, 5.1

Jakopo Tintoretto, Η Γέννεση του Γαλαξία, 1575

Ελαιογραφία

National Gallery, Λονδίνο

http://www.youtube.com/watch?v=1YPijSWJmsE

Deep Purple, Space Truckin'

Machine Head, 1971

We had a lot of luck on Venus

We always had a ball on Mars

Meeting all the groovey people

We've rocked the Milky Way so far

We danced around with Borealice

We're space truckin' round the the stars

Come on let's go Space Truckin'

Remember when we did the moonshot

And Pony Trekker led the way

We'd move to the Canaveral moonstop

And everynaut would dance and sway

We got music in our solar system

We're space truckin' round the stars

Come on let's go Space Truckin'

The fireball that we rode was moving

But now we've got a new machine

Yeah Yeah Yeah Yeah the freaks said

Man those cats can really swing

They got music in their solar system

They've rocked around the Milky Way

They dance around the Borealice

They're Space Truckin' everyday

Come on

http://www.youtube.com/watch?v=1YPijSWJmsE

Le Voyage dans la Lune, Georges Méliès 1902, βασισμένο στο : De la Terre à la Lune του Ιουλίου Βερν

Clair de lune, Claude Debussy. 1890

Suite Bergamasque, τρίτο μέρος

Εμπνευσμένο από το ομώνυμο ποίημα του Paul Verlain, Fêtes Galantes 1869:

Clair de lune

Votre âme est un paysage choisi

Que vont charmant masques et bergamasques

Jouant du luth et dansant et quasi

Tristes sous leurs déguisements fantasques.

Tout en chantant sur le mode mineur

L'amour vainqueur et la vie opportune,

Ils n'ont pas l'air de croire à leur bonheur

Et leur chanson se mêle au clair de lune,

Au calme clair de lune triste et beau,

Qui fait rêver les oiseaux dans les arbres

Et sangloter d'extase les jets d'eau,

Les grands jets d'eau sveltes parmi les marbres.

http://www.youtube.com/watch?v=Y6IPBN6ARkE

Stargazer, Ritchie Blackmore's Rainbow, 1976

Rainbow Rising

High noon

Oh I'd sell my soul for water

Nine years' worth

Of breakin' my back

There's no sun in the shadow of the wizard

See how he glides

Why he's lighter than air

Oh I see his face

Where is your star

Is it far, is it far, is it far

When do we leave

I believe, yes, I believe

* in the heat and the rain

With whips and chains

Just to see him fly

So many die

We built a tower of stone

With out flesh and bone

Just to see him fly

Don't know why

Now where do we go

Hot wind moving fast across the desert

We feel that our time has arrived

The world spins while we put his wing together

A tower of stone to take him straight to the sky

Oh I see his face

Where is your star

It is far, is it far, is it far

When do we leave, yeah

I believe, I believe

*

All eyes see the figure of the wizard

As he climbs to the top of the world

No sound as he falls instead of rising

Time standing still

Then there's blood on the sand

Oh I see his face

Where was your star

Was it far, was it far

When did we leave

We believe, we believe, we believe

In the heat and rain

With whips and chains

To see him fly

So many die

We built a tower of stone

With out flesh and bone

To see him fly

But why, it don't rain

With all our chains,

Did so many die

Just to see him fly

Look at my flesh and bone

Now look, look, look, look

Look at this tower of stone

I see a rainbow rising

Look there on the horizon

And I'm coming home

Coming home, I'm coming home

Time is standing still

He gave me back my will

Oh, oh, oh, oh

Going home

I'm going home

My eyes are bleeding

And my heart is weeping

We still hope, we still hope, oh

Take me back

He gave me back my will

Oh, oh, oh, oh

Going home

I'm going home

My eyes are bleeding

And my heart is weeping

We still hope, we still hope, oh

Take me back, take me back

Back to my home, oh, oh...

More lyrics: http://www.lyricsfreak.com/r/rainbow/#share

Σήμερα έμαθα πως απεβίωσε ο Ronnie James Dio, σε ηλικία 67 ετών. Long live Dio!

http://www.youtube.com/watch?v=U8Q3X5Gw5I4&feature=related

2001: A Space Odyssey, Stanley Kubrick & Arthur C. Clarke, 1968

Μουσική: An der schönen blauen Donau op. 314, Johann Strauss II, 1866

Μυθωδία, Βαγγέλης Παπαθανασίου, 1993

ΚΙΝΗΣΗ IX

ΤΗ ΘΝΗΤΗ

ΤΗ ΘΝΗΤΗ

ΤΗ ΘΝΗΤΗ

ΤΗ ΘΝΗΤΗ

ΩΣ ΖΗΤΕΙ

Η ΜΗΤΕΡΑ

ΤΗι ΘΝΗΤΗι ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ

Ω ΑΡΗ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ

ΜΑΡΤΥΡΑ ΗΣΥΧΑ

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ

ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ

Η ΜΗΝΗ

ΟΤΙ Η

ΖΗΤΩΜΕΝΗ ΖΕΙ

ΜΑΚΡΙΝΑ ΗΣΥΧΑ

ΠΕΜΠΤΕΙ ΖΕΙ

ΑΚOIMHTH

ΜΑΣ ΜΙΛΕΙ

Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ

(ΧΟΡΟΣ)

ΕΝΑ 'XEI ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΟΔΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗ ΓΗ -ΕΛΘΕ ΕΔΩ ΜΕΝ-

ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΕΙΠΩ OTI ΗΛΘΕ

ΜΑΡΤΥΡΑ

ΜΑΣ ΜΙΛΑ

ΜΕΘΥΣΜΕΝΑ

ΜΗ ΤΙΣ ΜΗ

ΜΗ ΔΕΙ

ΟΤΙ ΖΕΙ Η ΕΙΜΑΡΜΕΝΗ

ΤΗ ΘΝΗΤΗ

ΩΣ ΖΗΤΕΙ

ΜΗ ΘΝΗΘΕΙ

ΜΑΣ ΜΙΛΕΙ

ΘΕ ΗΜΕΙΣ ΠΕΙ

ΠΡΟΣΜΕΝΕΙ

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ

ΜΗ ΘΝΗΘΕΙ

ΟΦΕΛΕΙ

ΤΗ ΜΗΝΗ

ΜΗ ΣΥΜΒΕΙ

Η MHNH

ΗΛΘΑΤΕ ΕΝΘΕ

ΕΣΥ ΗΜΕΤΕΡΑ

ΗΛΘΑΤΕ ΕΝΘΕ

ΕΣΥ ΗΜΕΤΕΡΑ

Δεν ήθελα να πω άλλα λόγια εδώ. Αλλά δεν πρόκειται για ηθική. Διάβασέ το αλλιώς, ή διάβασέ το όπως θέλεις.

Ταράσσει τοὺς ἀνθρώπους

Ωραιότατο, αλλά για να διαβάζεται, πρέπει να είναι μονοτονικά.

Βρήκα το κείμενο εδώ:

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0235%3Atext%3Denc%3Achapter%3D5

Το πήγα σε word, με macro μου μετέτρεψα σε μονοτονικό και νάτο:

Ταράσσει τους ανθρώπους ου τα πράγματα, αλλά τα περί των πραγμάτων δόγματα:

οίον ο θάνατος ουδέν δεινόν （επεί και Σωκράτει άν εφαίνετο）,

αλλά το δόγμα το περί του θανάτου, διότι δεινόν, εκείνο το δεινόν εστιν.

όταν ούν εμποδιζώμεθα ή ταρασσώμεθα ή λυπώμεθα, μηδέποτε άλλον αιτιώμεθα,

αλλ' εαυτούς, τούτ' έστι τα εαυτών δόγματα.

απαιδεύτου έργον το άλλοις εγκαλείν, εφ οίς αυτός πράσσει κακώς:

ηργμένου παιδεύεσθαι το εαυτώ

πεπαιδευμένου το μήτε άλλω μήτε εαυτώ.

Μετάφρασή μου:

Ταράσουν τους ανθρώπου, όχι τα πράγματα, αλλά οι απόψεις (αντιλήψεις) για τα πράγματα.

Έτσι ο θάνατος δεν είναι φοβερός (γιατί (αν ήταν) και στον Σωκράτη θα φαινόταν (έται)),

αλλά η αντίληψη για τον θάνατο, επειδή είναι φοβερή, εκείνη είναι η φοβερή.

Όταν λοιπόν εμπδιζόμαστε ή ταραζόμαστε ή λυπούμαστε, να μη κατηγορούμε κανένα άλλο,

αλλά τον εαυτό μας, δηλαδή τις δικές μας αντιλήψεις.

Αμόρφωτου έργο (είναι) να κατηγορεί άλλους για όσα αυτός κακώς πράττει.

Αυτού, που είναι στην αρχή της μόρφωσης, (έργο είναι) να κατηγορεί τον εαυόν του.

Μορφωμένου (έργο είναι να μην κατηγορεί) ούτε άλλον, ουτε τον εαυτόν του.

,

Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι. Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα. Και τα βρήκε σωστά.

Ένα παιδί μετράει τ' άστρα, Μενέλαος Λουντέμης, 1956

Ωραιότατο, αλλά για να διαβάζεται, πρέπει να είναι μονοτονικά.

Βρήκα το κείμενο εδώ:

http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0235%3Atext%3Denc%3Achapter%3D5

Μπράβο Γιώργο! Αλλά για να μην ταλαιπωρείσαι, το πλήρες κείμενο και μετάφραση εδώ: http://www.mikrosapoplous.gr/epictetus/e1.html

Αυτή είναι μια ωραία ηθική: 6.1

Ἐπὶ μηδενὶ ἐπαρθῇς ἀλλοτρίῳ προτερήματι. εἰ ὁ ἵππος ἐπαιρόμενος ἔλεγεν ὅτι ‘καλός εἰμι’, οἰστὸν ἂν ἦν· σὺ δέ, ὅταν λέγῃς ἐπαιρόμενος ὅτι ‘ἵππον καλὸν ἔχω’, ἴσθι, ὅτι ἐπὶ ἵππου ἀγαθῷ ἐπαίρῃ. τί οὖν ἐστι σόν; χρῆσις φαντασιῶν. ὥσθ', ὅταν ἐν χρήσει φαντασιῶν κατὰ φύσιν σχῇς, τηνικαῦτα ἐπάρθητι· τότε γὰρ ἐπὶ σῷ τινι ἀγαθῷ ἐπαρθήσῃ.

Αλλά οι Στωϊκοί υπήρξαν πάντοτε εχθροί μας, οι πιο άξιοι και δυσδάμαστοι εχθροί είν' η αλήθεια

Another World, Maurits Cornelis Escher, 1947

Χαρακτικό σε ξύλο

Gustav Theodore Holst, The Planets Op. 32, Venus, The Bringer of Peace