Ένα ποίημα για την νύχτα

Στην διάρκεια των καλοκαιρινών μου διακοπών έγραψα αυτό το μικρό ποίημα για τον έναστρο ουράνιο θόλο και την νύχτα . Σας παρακαλώ εκ των προτέρων να μην κάνετε χλευαστικά σχόλια απλά κριτική αν θέλετε ( καλή και κακή ευπρόσδεκτη )

Το παραθέτω λοιπόν :

Καπνισμένα σύννεφα σου μιλούν

καθώς την θέση τους παραχωρούν

στην μελωδία της νυκτός

στο βασίλειο των αστρών

Κάπου κάπου στης Άρκτου τα αποκαϊδια

μία μάνα τα παιδιά της καθησυχάζει με παραμύθια

και να σου και η υφαντοκεντημένη νύφη

να σε βγάλει απ'την λήθη

Σε ζαλίζει, σε κοιμίζει

γύρω σου απλώνεται και γλυκά σου νανουρίζει

στου Τοξότη της το σώμα πλαγιάζει

και με την όψη της σε κατευμνάζει

Κι όμως στην αντανάκλαση του Κύκνου

βλέπεις τα μάτια ενός λύκου

πνοή ανέμου στο σώμα στάζει

και η νύχτα αρχίζει να σου μοιάζει

και να σου η της Ανδρομέδως η εμφάνιση

πριγκίπισσα που στον θόλο ζητάει κατάρτιση

ήρωες και μύθοι που τον νου κάνουν να οργιάζει

και αυτό εκεί χάμω σαν τον κυνηγό του Χείμωνος φαντάζει

:

Τα ποιήματα δεν σηκώνουν κριτική. Και αν θέλεις κριτική, ζήτα τη από τον/την φιλόλογό σου, όχι για το περιεχόμενο αλλά για το μέτρο, το ύφος, την έκφραση, τον ρυθμό, την ορθογραφία και τη σύνταξη.

Μπράβο σου που έχεις τέτοιες ανησυχίες. Προτείνω να μην ησυχάσεις ποτέ.