Jump to content

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Δημοσιεύτηκε

Welcome Home, Joy Alyssa Day

 

Vitraille

 

 

This painting depicts the scene described by the Apollo 12 Astronauts as they were returning to Earth from the Moon. The Sun is directly behind Earth, giving a glorious ring of rainbow sunrise all the way around. With the full moon behind them, its image reflected in the Indian Ocean, the nightside sea was lit up and sparkling. Venus, brilliant, floated in the sky, cradled among the stars of the Milky Way.

welcome.jpg.a0a00745d4c84fe471c072d31518c7d6.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

The Queen of Night, Bliss Carman, 1931

 

Mortal, mortal, have you seen

In the scented summer night,

Great Astarte, clad in green

With a veil of mystic light,

Passing on her silent way,

Pale and lovelier than day ?

Mortal, mortal, have you heard,

On an odorous summer eve,

Rumors of an unknown word

Bidding sorrow not to grieve, --

Echoes of a silver voice

Bidding every heart rejoice ?

Mortal, when the slim new moon

Hangs above the western hill,

When the year comes round to June

And the leafy world is still,

Then, enraptured, you shall hear

Secrets for a poet's ear.

Mortal, mortal, come with me,

When the moon is rising large,

Through the wood or from the sea,

Or by some lone river marge.

There, entranced, you shall behold

Beauty's self, that grows not old.

Queen_of_Night_by_adunio.jpg.65c0c1c554ad2f0af259e744e8ca3d21.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

"Μαρέα"

Γιάννης Κούτρας και Χρήστος Θηβαίος

Στίχοι: Νίκος Καββαδίας

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος

 

 

 

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά

το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες

Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες

του Chagall άλογα – τσίρκο του Seurat

 

Πυξίδα γέρικη – ataxie locomotrice –

και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα

Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ’ οι τρεις

να λύσει τ’ άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα

 

Της τραμουντάνας τ’ άστρο, τ’ άστρα του Νοτιά

παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες

Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες

παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά

 

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα

καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες

Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες

μας πρόδωσε μ’ ένα πνιγμένο του Νορόνα

 

Πουλιά στα ξάρτια – καραντί – στεργιανή ζάλη

χελιδονόψαρα – πνιγμένου δαχτυλίδι

Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι

το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι

 

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία

και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει

Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι

και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία

624662291_10.jpg.09c260d96e8f1030d8e50f0af6cee0a3.jpg

.jpg.a30acbb8ac96361dae6dab721d42befa.jpg

.jpg.633caf5647dbace025f97e7771ec7a01.jpg

chagall.jpg.02689eb08f06452d507e06119f55b934.jpg

venus-aldebaran.jpg.5003b8dc162ab9e961b0e35a40714a80.jpg

spirit_sky_fire_web.jpg.8239029b65f624c1215d4147df356fd0.jpg

1815927679_.jpg.f40db8b0faeea257a4f6c237f20e5f01.jpg

1597078249_191107-lighthouse20moon.jpg.c38be865e03d9370bbe2cb941fd1fbc6.jpg

Δημοσιεύτηκε

Επιστροφή από τους Δελφούς, Ο χρόνος και το ποτάμι, Νικηφόρος Βρεττάκος, 1957

 

Δίπλα μας πάνω στό ἅρμα του, ταξίδευε ὁ Ἡνίοχος.

 

Ἀκολουθοῦσαν πίσω μας οἱ Φαιδριάδες.

 

Ἀντίλαλοι παράξενοι γύριζαν μές στή νύχτα,

 

μιά νύχτα πού δέν ἔμοιαζε ὅπως τίς ἄλλες νύχτες

 

τοῦ κόσμου᾿ τόσο πού, μπρός της, παραμέρισαν

 

ἀκόμα κι οἱ βασιλικές νύχτες τῶν παιδικῶν μου χρόνων.

 

Ἤτανε τόσο διάφεγγα ὅλα καί ξεχωρίζαν

 

τά βουνά τόσο φωτεινά, πού ἔμοιαζε σάμπως κάποιος

 

συμπαντικός λαμπαδηφόρος, τοῦ Πυθίου Ἀπόλλωνος

 

Ἀποσταλμένος, τρέχοντας στά ὕψη, νά μᾶς συνόδευε

 

φωτίζοντας μ' ἕναν πυρσό πάνω μας τόν ὁρίζοντα.

 

Πάνω ἀπ' τά ἐλάτια τοῦ βουνοῦ, ὁλόχρυσο, παιχνιδίζοντας,

 

ἔτρεχε ἀνάλαφρο μαζί μας το δρεπάνι τοῦ φεγγαριοῦ,

 

σάν ἀλαφάκι, ὥσπου ἔδυσε τέλος κι ὁ κόσμος ἄλλαξε

 

σάμπως νά γύρισε ὁ Θεός σελίδα. Σάμπως νἄγινε

 

πάνω μας μιά παράξενη ἄνοιξη, ὁ οὐρανός

 

ἔμοιαζε με κλαδί ἀνθισμένο. Ὄρθιος ὁ Ἡνίοχος

 

στό πλάϊ μας πάντα, λάσκαρε κάθε τόσο τά γκέμια,

 

κοίταζε πάνω του τό σύμπαν καί χαμογελοῦσε.

 

Βλέπαμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο παραξενεμένοι.

 

Δέν ξέραμε ἄν ἤτανε νύχτα στή γῆ ἤ μέρα,

 

κάπου, σέ κάποιον κόσμον ἄλλο. Καί δέν ξέραμε

 

τί εἶχε συμβεῖ πάνω στή γῆ. Νιώθαμε τήν ψυχή μας

 

θησαυρισμένη μουσική. Φεύγαμε κι οἱ καρδιές μας

 

χτυποῦσαν ὅπως τό πρωΐ οἱ καμπάνες. Θά τελειώσει;

 

Μέσα μας ζούσαμε ἕναν φόβο. Τοῦτο τό ταξίδι

 

μπορεῖ σέ λίγο νά τελειώσει; Θεέ μου, θά τελειώσει;

 

Καί τί θά γίνει αὐτό τό φῶς ὅλο πού ἀναδιπλώνεται

 

καί ξεχειλίζει καί κυλάει παντοῦ, σέ μιάν ἀδιάκοπη

 

ἄμπωτη, σάν νά μή χωράει; Τά πάντα ἔλαμπαν σάμπως

 

νά βγήκανε ὅλες οἱ ἄνοιξες τῶν αἰώνων στό στερέωμα

 

καί βάδιζαν σιγά -σιγά βαστάζοντας ἀστέρια

 

καί λουλούδια στά χέρια τους.

 

(Καί γιά πρώτη φορά

 

νιώθαμε πώς ὑπάρχουνε στόν κόσμο αὐτόν

 

ὧρες πού εἶναι ἔξω ἀπό τό χρόνο. Πού δέν ξέρεις

 

πόσο διαρκοῦνε. Μῆνες; Χρόνια; Αἰῶνες;

 

Πού ἰσοζυγιάζουν ὅλη μας τή ζωή).

 

Ἄς μή τελειώσει!

 

Χωρίς κουβέντα, χωρίς ψίθυρο, σά νἆχαν

 

οἱ λέξεις ὅλες εἰπωθεῖ, σά νά μήν ἔκανε,

 

σά νά μή ξέραμε καμιά γλώσσα, ὅπως τ' ἀστέρια

 

καί τά ἔλατα τοῦ Παρνασσοῦ, σιωπούσαμε. Ἕνα δάκρυ

 

εἶναι μιά γλώσσα πού μιλεῖ μ' ἀναρίθμητες λέξεις,

 

κάτω ἀπ' τήν ἁγιωσύνη τοῦ στερεώματος,

 

ὅταν γυρνᾶς ἀπ' τούς Δελφούς, μέ μόλις

 

συγκρατημένους τούς λυγμούς. Νομίζαμε

 

πώς κάτι ἀκούονταν ἁπαλά, σάμπως πάνω ἀπ' τ' ἀστέρι της

 

νἄπαιζεν ἡ Σαπφώ τή λύρα της᾿ ἐνῶ ὅλα σιωπούσανε

 

κι ἐμεῖς, καί τ' ἄστρα, κι οἱ ποιητές τῶν αἰώνων, καί τ' ἀγέρι

 

τό κοιμισμένο στίς ἐλιές πάνω καί δέν ἀκούγονταν

 

παρά μόνο οἱ ἀντίλαλοι τῶν Φαιδριάδων,

 

πού βούϊζαν κι ἀντιβούϊζαν μέσα σέ ὅλη τή νύχτα,

 

τή νύχτα αὐτή τήν πιό ὄμορφη τῆς ζωῆς μας πού ποτέ

 

δέν θά ξανάρθει, ἀντίλαλοι πού ἔμοιαζαν σάμπως κάποιος

 

πρωτάγγελος μές στή σιωπή, ὄρθιος, νά ἐπαναλάβαινε:

 

"Ὤ, μά τόν Δία! Τί χρειάζονται οἱ λέξεις στήν ἀγάπη;"

 

Πέφτουν σάν κρίνα οἱ διάττοντες, οἱ ἀντίλαλοι σαλεύουν

 

τίς γιασεμιές τῶν οὐρανῶν. Δέν εἶχε μείνει πόρτα

 

κλειστή. Λουλούδι ὁλάνθιστο. Ἄστρο σβυστό. Χαμήλωνε

 

ντυμένη ὅλες τίς χάρες της ἡ παντοδυναμία!

 

Καί καθώς ταξιδεύαμε, νιώθαμε ὡς νά μήν ἦταν

 

δρόμος κάτω ἀπ' τά πόδια μας καί γῆς. Σάν νά μᾶς πήγαινε

 

λικνίζοντάς μας πάνω του ἕνα τρελλό ποτάμι!

 

Ξέχειλη θάλασσα, καρδιά, ὅπου θέλεις πήγαινέ μας!

.jpg.d3065a3fc9efa81aafddc0a74e31b30c.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

"...τα βράδια πλανιέμαι στους δρόμους ανακαλύπτοντας ωραίες θλίψεις

γι' αύριο

κι η ποίηση είναι η νοσταλγία μας για κάτι ακαθόριστο που ζήσαμε κάποτε μες στ' όνειρο

ω, μη ρωτάς πού πάμε..."

 

Τάσος Λειβαδίτης, "Κάτω απ' τον ίδιο αστερισμό - Γεγονότα υπό αίρεσιν"

 

neutron-star_8914_600x450.jpg.86ce89dc86056aec715627b5dd2d572d.jpg

neutron star

2007-110.jpg.e511ea57e3235685d24ceb3b800efdc2.jpg

Δημοσιεύτηκε

"...κανείς δεν ξέρει πού πάει

ρωτάμε αλλά η απάντηση υπάρχει μόνο όσο δεν την γνωρίζουμε

είμαστε τ' όνειρο ενός μανιακού, η μεγαλοφυΐα ενός τρελού που

δραπετεύει μέσα σε μια λέξη

κι άλλοτε έρχονται στιγμές που πρέπει να πεθάνει κανείς - ίσως

γι' αυτό τα βράδια παίρνουν κάποτε μία μαγεία που δεν την

έχει η ζωή..."

 

Τάσος Λειβαδίτης, "Κάτω απ' τον ίδιο αστερισμό - Η δύναμη των λέξεων"

dream_MOON_cqp2howatl.png.1be068e3f514af0ec348e67d16c325cb.png

174.jpg.c70351c77aa245a046f35e59762b7a1e.jpg

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης