Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

kkokkolis · Απρίλιος 21, 2011

The Galaxy Song, The Meaning of Life, Monty Pythons, 1983

Whenever life get you down, Mrs. Brown

And things seem hard or tough

And people are stupid, obnoxious or daft

And you feel that you've had quite enu-hu-hu-huuuuff

Just remember that you're standing on a planet that's evolving

And revolving at 900 miles an hour

That's orbiting at 19 miles a second, so it's reckoned

A sun that is the source of all our power

The sun and you and me, and all the stars that we can see

Are moving at a million miles a day

In an outer spiral arm, at 40,000 miles an hour

Of the galaxy we call the Milky Way

Our galaxy itself contains 100 billion stars

It's 100,000 light-years side-to-side

It bulges in the middle, 16,000 light-years thick

But out by us it's just 3000 light-years wide

We're 30,000 light-years from galactic central point

We go round every 200 million years

And our galaxy is only one of millions of billions

In this amazing and expanding universe

The universe itself keeps on expanding and expanding

In all of the directions it can whiz

As fast as it can go, at the speed of light you know

Twelve million miles a minute and that's the fastest speed there is

So remember, when you're feeling very small and insecure

How amazingly unlikely is your birth

And pray that there's intelligent life somewhere up in space

Because there's bugger all down here on Earth

wereniki · Απρίλιος 21, 2011

"ΣΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ", ΑΓΓ. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Στ᾿ Ὅσιου Λουκᾶ τὸ μοναστήρι, ἀπ᾿ ὅσες

γυναῖκες τοῦ Στειριοῦ συμμαζευτῆκαν

τὸν Ἐπιτάφιο νὰ στολίσουν, κι ὅσες

μοιρολογῆτρες ὥσμε τοῦ Μεγάλου

Σαββάτου τὸ ξημέρωμα ἀγρυπνῆσαν,

ποιὰ νὰ στοχάστη - ἔτσι γλυκὰ θρηνοῦσαν! -

πώς, κάτου ἀπ᾿ τοὺς ἀνθούς, τ᾿ ὁλόαχνο σμάλτο

τοῦ πεθαμένου τοῦ Ἄδωνη ἦταν σάρκα

ποὺ πόνεσε βαθιά;

Γιατὶ κι ὁ πόνος

στὰ ρόδα μέσα, κι ὁ Ἐπιτάφιος Θρῆνος,

κ᾿ οἱ ἀναπνοὲς τῆς ἄνοιξης ποὺ μπαίναν

ἀπ᾿ τοῦ ναοῦ τὴ θύρα, ἀναφτερώναν

τὸ νοῦ τους στῆς Ἀνάστασης τὸ θάμα,

καὶ τοῦ Χριστοῦ οἱ πληγὲς σὰν ἀνεμῶνες

τοὺς φάνταζαν στὰ χέρια καὶ στὰ πόδια,

τὶ πολλὰ τὸν σκεπάζανε λουλούδια

ποὺ ἔτσι τρανά, ἔτσι βαθιὰ εὐωδοῦσαν!

Ἀλλὰ τὸ βράδυ τὸ ἴδιο τοῦ Σαββάτου,

τὴν ὥρα π᾿ ἀπ᾿ τὴν Ἅγια Πύλη τὸ ἕνα

κερὶ ἐπροσάναψε ὅλα τ᾿ ἄλλα ὡς κάτου,

κι ἀπ᾿ τ᾿ Ἅγιο Βῆμα σάμπως κύμα ἁπλώθη

τὸ φῶς ὦσμε τὴν ξώπορτα, ὅλοι κι ὅλες

ἀνατριχιάξαν π᾿ ἄκουσαν στὴ μέση

ἀπ᾿ τὰ «Χριστὸς Ἀνέστη» μίαν αἰφνίδια

φωνὴ νὰ σκούξει: «Γιώργαινα, ὁ Βαγγέλης!»

Καὶ νά· ὁ λεβέντης τοῦ χωριοῦ, ὁ Βαγγέλης,

τῶν κοριτσιῶν τὸ λάμπασμα, ὁ Βαγγέλης,

ποὺ τὸν λογιάζαν ὅλοι γιὰ χαμένο

στὸν πόλεμο· καὶ στέκονταν ὁλόρτος

στῆς ἐκκλησιᾶς τὴ θύρα, μὲ ποδάρι

ξύλινο, καὶ δὲ διάβαινε τὴ θύρα

τῆς ἐκκλησιᾶς, τὶ τὸν κοιτάζαν ὅλοι

μὲ τὰ κεριὰ στὸ χέρι, τὸν κοιτάζαν,

τὸ χορευτὴ ποὺ τράνταζε τ᾿ ἁλώνι

τοῦ Στειριοῦ, μιὰ στὴν ὄψη, μιὰ στὸ πόδι,

ποὺ ὡς νὰ τὸ κάρφωσε ἦταν στὸ κατώφλι

τῆς θύρας, καὶ δὲν ἔμπαινε πιὸ μέσα!

Καὶ τότε - μάρτυράς μου νά ’ναι ὁ στίχος,

ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -

ἀπ᾿ τὸ στασίδι πού ’μουνα στημένος

ξαντίκρισα τὴ μάνα, ἀπ᾿ τὸ κεφάλι

πετώντας τὸ μαντίλι, νὰ χιμήξει

σκυφτὴ καὶ ν᾿ ἀγκαλιάσει τὸ ποδάρι,

τὸ ξύλινο ποδάρι τοῦ στρατιώτη,

- ἔτσι ὅπως τὸ εἶδα ὁ στίχος μου τὸ γράφει,

ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -,

καὶ νὰ σύρει ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς της

ἕνα σκούξιμο: «Μάτια μου… Βαγγέλη!»

Κι ἀκόμα, - μάρτυράς μου νά ’ναι ὁ στίχος,

ὁ ἁπλὸς κι ἀληθινὸς ἐτοῦτος στίχος -,

ξοπίσωθέ της, ὅσες μαζευτῆκαν

ἀπὸ τὸ βράδυ τῆς Μεγάλης Πέφτης,

νανουριστά, θαμπὰ γιὰ νὰ θρηνήσουν

τὸν πεθαμένον Ἄδωνη, κρυμμένο

μὲς στὰ λουλούδια, τώρα νὰ ξεσπάσουν

μαζὶ τὴν ἀξεθύμαστη τοῦ τρόμου

κραυγὴ πού, ὡς στὸ στασίδι μου κρατιόμουν,

ἕνας πέπλος μοῦ σκέπασε τὰ μάτια!…

Καλή Ανάσταση

kkokkolis · Απρίλιος 22, 2011