Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

[kkokkolis]

Flame Nebula Shoes, Alizey Khan, 2011

[kkokkolis]

Blue Stars Shoes, Alizey Khan, 2011

[kkokkolis]

Nebula Stars Shoes, Alizey Khan, 2011

[kkokkolis]

Spiral Galaxy Shoes, Alizey Khan, 2011

[wereniki]

Είναι ολοζώντανη, πανέμορφη, μας πληγώνει, αλλά αξίζει ακόμα και να πεθάνουμε γι' αυτήν!!!

 

[kkokkolis]

The Infinite Stars, A. C. Holm

 

I stand at night and gaze up at the sky,

A huge, inverted bowl above my head ;

Upon its blue-black concave surface spread,

Unnumbered twinkling lights intrigue my eye.

A bit of conscious clay upon a speck

Of age-cooled fire-mist, sun-warmed into life,

With mortal eyes I glimpse a vastness rife

With stars whose years no finite mind may reck.

Across their background glows the Milky Way,

The cradle-place of new born stars untold,

Whose light shall shine adown eternity,

When those now bright have long been dark and cold.

And as I marvel at this vast array,

My spirit bows in deep humility.

[kkokkolis]

Nebula Hand Angel One, ~samfrei, 2006

[kkokkolis]

Nebula Hand Wallpaper

[kkokkolis]

Nebula Hand II, Luisillusion☆, 2011

[kkokkolis]

Κοσμοναύτης του αεροδρομίου της Ulan-Ude, Σιβηρία, 1983

 

Μωσαϊκό

 

Μαντέψτε που δείχνει!

[kkokkolis]

Πύραυλος του αεροδρομίου της Ulan-Ude, Σιβηρία, 1983

 

Μωσαϊκό

 

Αυτός δεν γνωρίζω για που το' βαλε, πάντως όχι προς τις туалеты!

[wereniki]

Αυτή η «θάλασσα» του Τσόκλη, στην έκθεση του Ιδρύματος Θεοχαράκη «Ο Κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη: Ποίηση και Ζωγραφική» στην Αθήνα,

ίσως τελικά να είναι το μόνο έργο που συμπυκνώνει και εκφράζει απόλυτα την αίσθηση που έχω μέσα μου για τον Ποιητή...

Ένας απέριττος λευκός τοίχος, ένα σιδερένιο βαρέλι με νερό και...πολύ μπλε που αγαπήσαμε!

[wereniki]

Η Γη όπως την φωτογράφησε το διαστημικό σκάφος Voyager1, από απόσταση 4 δισεκατομμύρια μίλια, στις 6 Ιουνίου 1990.

"Η Χλωμή Μπλε Κουκκίδα είναι μια φωτογραφία της Γης που τραβήχτηκε το 1990 από το Voyager 1 από απόσταση ρεκόρ,

δείχνοντας αμυδρά τον πλανήτη μας μέσα στο αχανές διάστημα.

Μετά από αίτημα του Carl Sagan το Voyager, καθώς εγκατέλειπε το ηλιακό μας σύστημα,

έστρεψε για μια τελευταία φορά τις κάμερες προς τη Γη! "

[wereniki]

«Θάλασσα πλατιά

σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις

θάλασσα βαθιά

μια στιγμή δεν ησυχάζεις

λες κι έχεις καρδιά

τη δικιά μου τη μικρούλα την καρδιά...»

Γιώργος Ρούσσος

ή

«A! να βρισκόμουνα ξυλάρμενος χαμένος στον Ειρηνικόν Ωκεανό μόνος με τη θάλασσα και τον αγέρα

μόνος και χωρίς ασύρματο ούτε δύναμη για να παλέψω με τα στοιχεία.»!

Γιώργος Σεφέρης

 

Πάρτε καμιά δραμαμίνη προληπτικά...

http://www.youtube.com/watch_popup?v=T4FIS1FnOQg

[wereniki]

«Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα

Τη μοναξιά, δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,

Το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,

Αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.»

Γιώργος Σεφέρης

 

Η πανέμορφη αυτή φωτογραφία είναι από τον χρήστη του forum iason8 με τίτλο: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

[kkokkolis]

Orion, Charles Never Holmes, 1910-1985

 

When golden Capella is reigning on high

And Sirius sparkles with fiery light,

The suns of Orion bespangle the sky

Like jewels set deep in the vast dome of night ;

There Rigel and Betelgeuze glitter and glow,

Bellatrix burns dimly with wan yellow blaze,

And stars of the belt shine as gems in a row

Above the faint gleam of the Nebula's haze ;

Orion the Hunter ! -- gigantic and bright,

Below the red glint of Aldebaran's eye,

When Sirius sparkles with fiery light

And golden Capella is reigning on high.

[wereniki]

Από την έκθεση ζωγραφικής του Άγγελου Σπάρταλη με τίτλο «από τη Γη στη Σελήνη» στη γκαλερί TITANIUM στην Αθήνα.

[wereniki]

«Η τρομερή καταιγίδα άνθρωπος», είναι εδώ!

Μάχες δίνονται με σκοπό την ανοικοδόμηση των σχέσεων μεταξύ περιβάλλοντος, τεχνολογίας και κοινωνίας ...

Ο σκηνοθέτης, Άγγελος Σπάρταλης, είπε για την ταινία του:

«Σε περίπτωση που δεν υπάρχει ζωή στους άλλους πλανήτες, έχουμε ένα πρόβλημα.»

 

[wereniki]

«ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ» είναι ο τίτλος της αναδρομικής έκθεσης του ευαίσθητου καλλιτέχνη Νίκου Χουλιαρά, που πρέπει να τιμήσουμε για την σημαντική βιωματική του δημιουργία, ιδιαίτερα μάλιστα τον καιρό αυτό, που αντιμετωπίζει δυσκολίες με τον λόγο.

Μουσείο Μπενάκη, στην Πειραιώς 138. Διάρκεια μέχρι 15 Ιανουαρίου 2012.

[wereniki]

"Η ΝΥΧΤΑ" Τραγούδι Νίκος Χουλιαράς

Στίχοι: Νίκος Χουλιαράς

Μουσική: Νίκος Χουλιαράς

Πρώτη εκτέλεση: Αλίκη Καγιαλόγλου

Άλλες ερμηνείες:

Νίκος Χουλιαράς

 

"Νύχτα, βγήκες ξανά

Νύχτα αργά στην αγορά

Σβήνεις τα φώτα στην Ερμού

Νύχτα, πατρίδα του έρημου

 

Νύχτα, πατρίδα μου παλιά

Νύχτα, ελπίδα κι ερημιά

Νύχτα, νύχτα αλήτισσα

Νύχτα, μαύρη πριγκίπισσα

 

Νύχτα, σε είδα ξανά

Νύχτα αρχαία πυρκαγιά

Σε είδα, πόρνη στη Αθηνάς

πάλι, μόνη να τριγυρνάς

 

Νύχτα, νύχτα αλήτισσα

Νύχτα, μαύρη πριγκίπισσα

Νύχτα, πατρίδα μου παλιά

Νύχτα, φλόγα ερημιά"

[kkokkolis]

Γραμματόσημο για το έτος Αστρονομίας, FYROM, 2009

[wereniki]

Μέσα στο απίστευτο τρέξιμο αυτών των ημερών και στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, που ξεκλέβω για να βουτήξω στο astrovox,

μια φίλη μου έστειλε αυτό για χαλάρωση!

Το μοιράζομαι μαζί σας..

http://www.youtube.com/watch_popup?v=SkY03n0_sD8&vq=medium

[kkokkolis]

Young Moon Meets Evening Star, Benjamim Ribeiro, 2011

 

APOD 1/12/11

 

Του ρομαντικού λέει, του έδειχναν την σύνοδο και εκείνος κύτταζε το ηλιοβασίλεμμα.

[wereniki]

«Ρομαντική διαφωνία», Κική Δημουλά

Και βέβαια είμαι

κατά της διαταράξεως της σελήνης.

Οι λόγοι πολλοί.

Εκτός απ' την κακόσχημην υπερβολή

-εγώ από καιρό τις αποφεύγω

λόγω υπερκοπώσεως -

είναι και απρέπεια.

Οι σχέσεις της με τη γη

υπήρξαν έως τώρα

άκρως τυπικές.

Διακριτική μες στη μαγευτική απόστασή της,

έδωσε λύσεις άψογες

στης ανθρωπότητας τη ρέμβη.

Και, το κυριότερο,

δωρεάν κάθε τόσο

αυτή την εφθαρμένη γη

επαργυρώνει.

[wereniki]

"Ορισμοί", Κική Δημουλά

 

Μ' αρέσουνε οι διάφοροι Θεοί

που συναντώ στα πάρκα, στα μουσεία,

και στων σπιτιών τους κήπους,

πάλαι ποτέ Θεοί και τώρα τέχνη,

γνώσις μυθολογίας, κι εξωραϊσμός.

 

Έτσι κι εσύ, Θεά Αφροδίτη.

Σε συναντώ χρόνια τώρα,

μόνη, κατάμονη,

γωνία Κοδριγκτώνος και Κυψέλης

- μια διασταύρωση θνητών -

σ' ενός σπιτιού τον κήπο,

ελάχιστον, όσο για να χωράει

το ξάφνιασμα που προκαλείς

κι ένα φυτό αναρριχώμενο που,

όταν του βάζει λόγια ο ήλιος,

σου αφήνει

μικρά σημάδια από σκιά

στο σχήμα και στο μέγεθος του φύλλου.

 

Και τώρα πια ήρθ' η στιγμή,

Θεά Αφροδίτη, να μιλήσουμε

σαν ίσος προς ίσον. Θέλω να πω

σαν άγαλμα προς άγαλμα.

Λένε η γη πως στρέφεται

περί τον πολυμήχανο άξονά της,

κι εκείνος μέσα μας.

Για να το καταλάβεις,

άξονας ή μοίρα

είναι αυτό που συνετέλεσε

ώστε να κουβεντιάζουμε τώρα οι δυο μας

σαν ίσος προς ίσον:

σαν άγαλμα προς άγαλμα.

Στρέφεται, λες, ένα στρογγυλό

επίμονο κυνηγητό

της νύχτας πίσω από τη μέρα,

κι έτσι τελεσφορορούν τα εικοσιτετράωρα.

Οξύ το πρόβλημα των εικοσιτετραώρων,

Θεά Αφροδίτη ή και του χρόνου.

 

Χρόνος είναι ό,τι μεσολαβεί και μετατρέπει.

Διαιρείται σε στιγμές.

Στιγμή είναι, βέβαια,

ένα τίποτε του χρόνου.

Όμως χωράει τ' αποκορυφώματα,

Θεά Αφροδίτη.

Κι εκτός που διαιρείται σε στιγμές,

εκτός που τις μεγάλες ιστορίες

στο έλεος της μνήμης τις αφήνει,

απαραιτήτως διαιρείται

(όπως ίσως σου έδειξε

το αναρριχώμενο φυτό)

σε τέσσερις μεγάλες εποχές:

στο χειμώνα, στην άνοιξη,

στο καλοκαίρι και, τέλος,

στο περίλυπο φθινόπωρο,

που υπερασπίζεται πολύ τ' αγάλματα

και κάποιους φθινοπωρινούς ανθρώπους.

Φθινοπωρινοί άνθρωποι

είναι αυτοί

που κουβεντιάζουνε μαζί σου

σαν άγαλμα προς άγαλμα.

Εις επήκοον της μοναξιάς.

Μοναξιά δε είναι, Θεά Αφροδίτη,

αυτή που φαίνεται στο βάθος:

πίσω ακριβώς κι από τις δύο μας.