Jump to content

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Δημοσιεύτηκε

XXIV - Epithalamium, A. E. Housman, 1859-1936

 

He is here, Urania's son,

Hymen come from Helicon ;

God that glads the lover's heart,

He is here to join and part.

So the groomsman quits your side

And the bridegroom seeks the bride

Friend and comrade yield you o'er

To her that hardly loves you more.

Now the sun his skyward beam

Has tilted from the Ocean stream.

Light the Indies, laggard sun :

Happy bridegroom, day is done,

And the star from CEta's steep

Calls to bed but not to sleep.

Happy bridegroom, Hesper brings

All desired and timely things.

All whom morning sends to roam,

Hesper loves to lead them home.

Home return who him behold,

Child to mother, sheep to fold,

Bird to nest from wandering wide :

Happy bridegroom, seek your bride.

Pour it out, the golden cup

Given and guarded, brimming up,

Safe through jostling markets borne

And the thicket of the thorn ;

Folly spurned and danger past,

Pour it to the god at last.

Now, to smother noise and light,

Is stolen abroad the wildering night,

And the blotting shades confuse

Path and meadow full of dews ;

And the high heavens, that all control,

Turn in silence round the pole.

Catch the starry beams they shed

Prospering the marriage bed,

And breed the land that reared your prime

Sons to stay the rot of time.

All is quiet, no alarms ;

Nothing fear of nightly harms.

Safe you sleep on guarded ground,

And in silent circle round

The thoughts of friends keep watch and ward,

Harnessed angels, hand on sword.

moon-mars-venus-sunset-570.jpg.f3644975fed23afa778bf52c96f08bcf.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

«ΕΡΗΜΟΣ ΣΑΝ ΤΗ ΒΡΟΧΗ», Νίκος Καρούζος

 

Διαβαίνω αγιάτρευτος μεσ' στ' όνειρό μου

σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής

έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος

η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.

Κ' η μοίρα των άστρων

θα είναι τέφρα θα είναι μια μεγάλη πυρική

τώρα μαθαίνω το αίμα μου

δίχως τους δροσερούς υάκινθους

τώρα σε βλέπω δρόμε του καλoύ σαν ειδοποίηση

με κρίνους

έχοντας το σακούλι τ' αναστεναγμού

κι όλο πηγαίνω

πηγαίνω

στις

πηγές.

night-dream-boat.jpg.41ecd08316cc99b4eca4e8e3f02f02a2.jpg

Δημοσιεύτηκε

«Νεότερος», Νίκος Καρούζος

 

Ό,τι δείχνω είναι η ουράνια πηγή

με τον έρωτα

με τα στήθη

ό,τι δείχνω είναι η ουράνια επιστροφή

με γυμνά δάκρυα

με πόνο θησαυρισμένο βλέμμα

ο ποιητής είναι μια νύχτα στη θάλασσα.

Θεέ μου σε κυνηγώ

όπως παιδί τις πεταλούδες.

Θεέ μου σε κυνηγώ

όπως παιδί τους συνομηλίκους μου

στο δειλινό παιχνίδι.

Αισθάνομαι μόνος

αφού δεν έχει δεύτερη ζωή ν’ αλλάξουμε

και το φεγγάρι ταξιδεύει πάντα ίδιο.

Σύντροφε ουρανέ

άλλοτε η ελπίδα φεγγοβολούσε στα χέρια

κοιτάζω το σώμα βρίσκω τ’ όνειρο

πάει κι η αγάπη

χάνεται

σαν το νερό στην πέτρα.

Τι είναι πια ένα δέντρο τι είναι τ’ ασημένια φύλλα;

Μες στην ορμή της ερημιάς γινόμαστε διάφανοι.

entypwsiaka-nauagia-131.jpg.2a4c4540148f7bf892f8e6f32e5fdac4.jpg

Δημοσιεύτηκε

«Μνήμη της Πατρίδας»,( πίνοντας κρασί), Νίκος Καρούζος

 

Γεννιέται ο άνθρωπος κι ο ήλιος γίνετ' αμέσως πάθος

ο ποιητής έχει ένα δρόμο σαν όνειρο μαύρο χαμογελαστό

έχει ένα βέβαιο δρόμο

τόπους-τόπους αγκάθια

τόπους-τόπους ωραία χαλιά

π' ο άτυχος τα ματώνει.

Κι όταν ο ήλιος πέσει στις θνητές κορφές

αρχίζουν τ' άστρα. Εκεί του δρόμου η τέλεψη

πάλι μια γέννα μας προσμένει.

2.jpg.b824f9013f443865642352ec953a0659.jpg

Δημοσιεύτηκε

"Τα αντικλείδια", Τίτος Πατρίκιος

 

Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν

τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί

κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι

και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.

Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς

δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.

Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη

και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια

γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.

Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.

Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ

για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.

Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν

από τότε που υπάρχει ο κόσμος

είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια

για ν' ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.

 

Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.

 

Από τη συλλογή Αντικριστοί καθρέφτες (1988)

388613215_CEBDCF81.jpg.945c01fe77c13dd1e9ffa7d37f30b764.jpg

Δημοσιεύτηκε

Από την Ελευθεροτυπία της Πέμπτης 15 Δεκεμβρίου, που τώρα πρόλαβα να διαβάσω:

 

Θες να το πεις γιατροσόφι, παρηγοριά στον (υπαρξιακά) άρρωστο, παραμύθι με τέλος έναν απροσπέλαστο τοίχο; Πες το. Όμως η ανακάλυψη του Κέπλερ δεν είναι σήμα κενό.

Ούτε οι άλλοι πλανήτες που πιάνονται στα δίχτυα των δορυφόρων, τους οποίους στέλνουν οι «μικροί θεοί» στο διάστημα, έντρομοι μπροστά στο μεγάλο κενό της γνώσης τους για τη σπίθα της Ύπαρξης... Παλεύουν με τη μοίρα τους οι «μικροί θεοί» της γης.

Αγωνίζονται να βρουν πειστικές απαντήσεις. Ποντάρουν στο «διαλυτικό» επιστήμης για να εξαφανιστεί ο «λεκές» της πίστης, που -δήθεν- κρατάει δεμένους πισθάγκωνα τους ανθρώπους. Πιστεύουν ότι βρίσκονται κοντά στο «σωματίδιο του θεού», ελπίζουν, πανηγυρίζουν, οπισθοχωρούν, προσπαθούν εκ νέου, αλλά βρίσκονται πάντοτε στο ίδιο σημείο. Μυρμηγκάκια εν απογνώσει χωρίς να το δείχνουν, χαζεύουν τις χορογραφίες του χάους, μα δεν μεταλαβαίνουν ούτε δράμι από τα μυστικά του Σύμπαντος...

Τζάμπα κόπος, παιδιά του CERN. Το μόνο που αξίζει είναι το διαρκές της αγωνίας, η προσμονή του επόμενου Κέπλερ, το πρωί του νέου μύθου, το απόβραδο του καινούργιου παραμυθιού από τους παππούδες της επιστήμης. Πεπερασμένο το σύμπαν της γνώσης. Η αδυναμία να καταλάβουν το «τι και το πώς», το «γιατί και ποιος» θα συνοδεύει για πάντα το γένος των βροτών. Σ' αυτό, συγγενεύουμε με τ' άστρα, θα 'λεγε ο Καρούζος.

Γιατί, «Κ' η μοίρα των άστρων θα είναι τέφρα/ θα είναι μια μεγάλη πυρική»...

Σε κουβέντα να βρισκόμαστε, λοιπόν. Να περνούν μπροστά μας οι Κέπλερ και τα μποζόνια, να παρελαύνουν τα εκατομμύρια έτη φωτός σαν κατοχικό χάρτινο χρήμα -δισεκατομμύρια άχρηστα στα παλιά δισάκια-, να κοκορεύεται η επιστήμη, και μεις να ξέρουμε πως το μόνο βέβαιο είναι το χάος που θα μας καταπιεί.

Τίποτε άλλο...

Ο «χαμένος κρίκος»

Πλημμυρίς δημοσιευμάτων για το μποζόνιο Χιγκς ή σωματίδιο του Θεού. Ενδεικτικώς, από την «Καθημερινή»:

- «Υπομονή πρέπει να κάνουν όσοι ανέμεναν με κομμένη αναπνοή την ανακοίνωση του CERN περί εντοπισμού του "σωματιδίου του Θεού" ή μποζονίου Higgs.

Οι δύο ομάδες επιστημόνων που παρουσίασαν χθες τα αποτελέσματα των ερευνών στον Μεγάλο Επιταχυντή Αδρονίων υποστήριξαν ότι κατέγραψαν μεν "συναρπαστικά ίχνη" της ύπαρξης του σωματιδίου, που θα μας βοηθήσει στην αποκρυπτογράφηση των μυστικών του σύμπαντος και τη δημιουργία του κόσμου μετά το Μπιγκ Μπανγκ, αλλά επ’ ουδενί δεν διαθέτουν στοιχεία τέτοια που να τους επιτρέψουν να ανακράξουν "εύρηκα".

Τα στοιχεία για μια τέτοια ανακοίνωση θα τα διαθέτουν -συν Θεώ- εντός του επόμενου έτους».

- «Το μποζόνιο Higgs είναι ο "χαμένος κρίκος" του καθιερωμένου προτύπου της Φυσικής.

Η ανακάλυψή του θα σημαίνει γύρισμα σελίδας στην ιστορία των φυσικών επιστημών, ενώ η αδυναμία να γίνει αυτό, θα σήμαινε ότι τα βιβλία της φυσικής των σωματιδίων θα έπρεπε να γραφούν εξαρχής».

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=332142

 

47-1--4-thumb-large.jpg.36d23417fa53d8b207651a0f0c96718e.jpg

«Το σωμάτιο του Θεού» ακόμη είναι... αόρατο

Δημοσιεύτηκε
"Τα αντικλείδια", Τίτος Πατρίκιος

 

Εξαιρετικό ποίημα αλλά είναι του Γιώργη Παυλόπουλου, προς αποκατάσταση της ταυτότητας του δημιουργού.

διὸ πολλοί φασι τῶν σοφῶν οἱ μὲν ἁρμονίαν εἶναι τὴν ψυχήν, οἱ δ’ ἔχειν ἁρμονίαν.

Αριστοτέλης.

Δημοσιεύτηκε

Έχετε δίκιο και σας ευχαριστώ. Εκ παραδρομής έγραψα άλλον ποιητή σε άλλο ποίημα!

Τις «αντιδικίες» είχα στο μυαλό μου, τον Τίτο Πατρίκιο και αυτό:

 

«Πάθη», Τίτος Πατρίκιος, από τη συλλογή Αντιδικίες, εκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1981

 

Ποιο πάθος λες; Αυτό ν’ αφήνεσαι ρευστός

σε κάθε ερεθισμό του χώρου σου;

Το πάθος ν’ απαντάς σα στρείδι;

Το πάθος να παλεύεις με τα πάθη σου

δε λογαριάζεις;

Κι έπειτα,

για ποια λευτεριά του αδέσμευτου μιλάς;

Μες στη σκλαβιά τη θέλω εγώ τη λευτεριά σου.

Μες στη σκλαβιά, που για να καταλύσεις,

αναγνωρίζεις πρώτα κι αποδέχεσαι.

 

Μετά σκέφτηκα το Γιώργη Παυλόπουλο, τα "αντικλείδια" και...έτοιμο το σαρδάμ!

Ευτυχώς τακτοποιήθηκε :)

119927759370184300.jpg.732333109c403b1628196d6d959f034a.jpg

Δημοσιεύτηκε

Και για να αποκαταστήσουμε καλύτερα την ταυτότητα του δημιουργού, ας αναρτήσουμε τα λόγια που είπε για την ποίηση σε μια συνέντευξή του, στο περιοδικό «Ελίτροχος»:

«Τα πράγματα που ορίζουν σε βάθος τη ζωή μας, όπως η Ποίηση, μπορεί να ειπωθούν μονάχα μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες μας.

Δεν ορίζονται μέσα από θεωρίες κι αφηρημένες έννοιες. Νομίζω ότι δεν υπάρχει κανένας ορισμός για την Ποίηση.

Ωστόσο ας μου επιτραπεί να τη φαντάζομαι και να την ονειρεύομαι σαν πόρτα ανοιχτή».

 

 

 

Κι ένα από τα «τριάντα τρία Χαϊκού» του Γιώργη Παυλόπουλου:

31

Το ένα σου μάτι

στο ποίημα. Και τ’άλλο

να σε δικάζει.

l_heureux_donateur.jpg.f93a21ae4d48e89afd43344e833bb889.jpg

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης