Jump to content

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Δημοσιεύτηκε

Tea in a Space-ship, James Kirkup, 1918- 2009

 

In this world a tablecloth need not be laid

On any table, but is spread out anywhere

Upon the always equidistant and

Invisible legs of gravity’s wild air.

The tea, which never would grow cold,

Gathers itself into a wet and steaming ball,

And hurls its liquid molecules at anybody’s head,

Or dances, eternal bilboquet,

In and out of the suspended cups up --

Ended in the weightless hands

Of chronically nervous jerks

Who yet would never spill a drop,

Their mouths agape for passing cakes.

Lumps of sparkling sugar

Sling themselves out of their crystal bowl

With a disordered fountain’s

Ornamental stops and starts.

The milk describes a permanent parabola

Girdled with satellites of spinning tarts.

The future lives with graciousness.

The hostess finds her problems eased,

For there is honey still for tea

And butter keeps the ceiling greased.

She will provide, of course,

No cake-forks, spoons or knives.

They are so sharp, so dangerously gadabout,

It is regarded as a social misdemeanour

To put them out.

05-scifi-tea-time-inside-space-ship-control-center-men-soup-smirk.png.d1d041ee29d45166acb6a6635bf2ac6c.png

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

Nine Planets Ring, John Biagiotti

 

Εδώ η περιγραφή:

 

This ring features a complete band of Gibeon Meteorite framed and mounted in an 18k gold band. The meteorite has been etched with nitric acid to reveal the characteristic patterns, or Widmanstatten figures, of iron meteorites, and set with 9 gemstones representing the inner planets of our Solar System. Mercury is represented by a rust colored Sapphire, Venus a golden Sapphire, Earth an irradiated blue Diamond, Mars a Ruby, Jupiter an Opal, Saturn a Cats Eye Chrysoberyl with an inlaid 24k gold ring, Uranus a green Sapphire, Neptune a blue Sapphire and Pluto a black Diamond. What really makes this ring special is that the band of meteorite spins independent of the gold ring, so when it is on, the planets rotate around the wearer’s finger.

il_fullxfull.284203014.jpg.2d3380169c904e83858a2b43f1f3287f.jpg

0408_ring.jpg.813762e8c484ebc188d856f370f674f4.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

8 Μαρτίου

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΛΕΣ!!!!

ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟ ΝΟΥ!!!

 

Ένα μικρό αφιέρωμα, νομίζω, το αξίζουμε εμείς οι γυναίκες και μέσα στο Σύμπαν της Τέχνης κι ας είμαστε λίγες στο φόρουμ.

Εξάλλου, για κάποιους ήμασταν ή είμαστε: «αστερισμοί, αστέρια, σύμπαν,...»

 

Ένας πολυαγαπημένος πίνακας του Edouard Manet (artist French, 1832 – 1883) με τίτλο: “ Plum Brandy”, από το ποτισμένο με κονιάκ δαμάσκηνο, που έχει μπροστά της η γυναίκα.

Τον αγαπώ ιδιαίτερα, γιατί, τελείως ψυχογραφικά, ο ζωγράφος έχει πιάσει την υπέροχη, ανακουφιστική στιγμή της χαλάρωσης, όταν όλες μας αποκαμωμένες από κούραση αφηνόμαστε για ένα τσιγάρο(όσες καπνίζουμε), ποτό ή καφέ... Απομόνωση, θα σκεφτούν ίσως κάποιοι..

Μπορεί, αλλά εστιάζω στο χαλαρό κεφάλι, που αδειάζει σιγά-σιγά από σκέψεις και στην ονειροπόλα διάθεση..

Κάθε φορά που τον κοιτώ, νιώθω το «βάρος» να φεύγει και τη χαλάρωση να έρχεται...

1512194219_Manet-Plum.jpg.b335d74942c0036f5e88a03a212ffbff.jpg

Δημοσιεύτηκε

«ΓΥΝΑΙΚΑ», Νίκος Καββαδίας

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.

Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα

Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία

Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

 

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.

Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.

Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,

για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

 

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.

Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.

Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,

που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

 

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.

Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.

Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,

πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

 

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.

Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;

Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει

τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

 

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.

Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.

Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό

έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

 

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.

Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.

Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω

ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα..

 

1805981304_722px-FantinLatour_DanaC3A9.jpg.b9f8262fa9441ae42d96823d522e71a8.jpg

Eλαιογραφία της Δανάης, ένας πίνακας του Henri Ignace Jean-Fantin Latour.

Δημοσιεύτηκε

«Ύμνος δοξαστικός για τις Γυναίκες π' αγαπούμε», Nίκος Εγγονόπουλος, Ελευσίς (1948)

 

«είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν τα ρόδια

έρχονται και μας βρίσκουνε

τις νύχτες

όταν βρέχη

με τους μαστούς τους καταργούν τη μοναξιά μας

μεσ' τα μαλλιά μας εισχωρούν βαθειά

και τα κοσμούνε

σα δάκρυα

σαν ακρογιάλια φωτεινά

σα ρόδια

 

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε κύκνοι

τα πάρκα τους

ζουν μόνο μέσα στην καρδιά μας

είν' τα φτερά τους

τα φτερά αγγέλων

τ' αγάλματά τους είναι το κορμί μας

οι ωραίες δεντροστοιχίες είν' αυτές οι ίδιες

ορθές στην άκρια των ελαφρών ποδιών

τους

μας πλησιάζουν

κι είναι σαν μας φιλούν

στα μάτια

κύκνοι

 

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε λίμνες

στους καλαμιώνες τους

τα φλογερά τα χείλια μας σφυρίζουν

τα ωραία πουλιά μας κολυμπούνε στα νερά τους

κι ύστερα

σαν πετούν

τα καθρεφτίζουν

- υπερήφανα ως ειν' -

οι λίμνες

κι είναι στις όχθες τους οι λεύκες λύρες

που η μουσική τους πνίγει μέσα μας

τις πίκρες

κι ως πλημμυρούν το είναι μας

χαρά

γαλήνη

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε

λίμνες

 

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν σημαίες

στου πόθου τους ανέμους κυματίζουν

τα μακρυά μαλλιά τους

λάμπουνε

τις νύχτες

μεσ' στις θερμές παλάμες τους κρατούνε

τη ζωή μας

είν' οι απαλές κοιλιές τους

ο ουράνιος θόλος

είναι οι πόρτες μας

τα παραθύρια μας

οι στόλοι

τ' άστρα μας συνεχώς ζούνε κοντά τους

τα χρώματά τους είναι

τα λόγια της αγάπης

τα χείλη τους

είναι ο

ήλιος το φεγγάρι

και το πανί τους είν' το μόνο σάβανο που μας αρμόζει :

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε σαν σημαίες

 

είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση

το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους

σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση

μας πλανέψουνε

τα βήματά μας

και χαθούμε

τότες είν'

ακριβώς

που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας

και ζούμε

κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες

ή και μας φέρνει

ο άνεμος

τις μουσικές και τους θορύβους

της γιορτής

ή τις φλογέρες του κινδύνου

τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση

ως οι πυκνές οι φυλλωσιές

ασφαλώς μας προστατεύουν

μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση

 

είν' οι γυναίκες π' αγαπούμε σαν λιμάνια

(μόνος σκοπός

προορισμός

των ωραίων καραβιών μας)

τα μάτια τους

είν' οι κυματοθραύστες

οι ώμοι τους είν' ο σηματοφόρος

της χαράς

οι μηροί τους

σειρά αμφορείς στις προκυμαίες

τα πόδια τους

οι στοργικοί

μας

φάροι

- οι νοσταλγοί τις ονομάζουν Κ α τ ε ρ ί ν α -

είναι τα κύματά τους

οι υπέροχες θωπείες

οι Σειρήνες τους δεν μας γελούν

μόνε

μας

δείχνουνε το δρόμο

- φιλικές -

προς τα λιμάνια : τις γυναίκες που αγαπούμε

 

έχουνε οι γυναίκες π' αγαπούμε θεία την ουσία

κι όταν σφιχτά στην αγκαλιά μας

τις κρατούμε

με τους θεούς κι εμείς γινόμαστ' όμοιοι

στηνόμαστε ορθοί σαν άγριοι πύργοι

τίποτε δεν είν' πια δυνατό να μας κλονίση

με τα λευκά τους χέρια

αυτές

γύρω μας γαντζώνουν

κι έρχονται όλοι οι λαοί

τα έθνη

και μας προσκυνούνε

φωνάζουν

αθάνατο

στους αιώνες

τ' όνομά μας

γιατί οι γυναίκες π' αγαπούμε

την μεταδίνουν

και σ' εμάς

αυτή

τη θεία τους

ουσία»

 

1314556537_eggonopoulos-.jpg.41e117f2b5520ea03ad088acdc00ec6e.jpg

Νίκος Εγγονόπουλος, "Μορφή μιας γυναίκας"

Δημοσιεύτηκε

«Άξιο των γυναικών το γένος»

Στίχοι: Γιώργος Χειμωνάς

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Βιτάλη

 

 

«Προς τα πίσω γυρνάν

Στις πηγές οι ιεροί ποταμοί

Το δίκαιο κι ο κόσμος

Ξαναγεννιούνται απ’ την αρχή

Τελειώνει η βασιλεία των ανδρών

Αλλάζει ο λόγος των Θεών

Ο έπαινός τους τη γυναίκα δοξάζει

Ο αιώνας της γυναίκας χαράζει

Τον βίο τους, το κλέος στεφανώνει

Ωδή εξαίσια τη φήμη τους απλώνει

Πέθανε η μούσα των παλιών πηγών

Κι ο Φοίβος ο αρχηγός των τραγουδιών

Την ψυχή μου μ’ αρμονία γεμίζει

Την πρώτη γυναίκα ποιήτρια βαφτίζει

Δεν υπάρχει της γυναίκα αντάξιος

Ερωμένος

Άξιο άξιο άξιο

Των γυναικών των γένος

 

Εσύ, ω εσύ, από την αγκαλιά του πατέρα βαλμένη

Να κατοικήσεις έρχεσαι

Σ’αυτή τη γη την ξένη

Σου πήραν τον άνδρα

Και σε διώχνουν να φύγεις

Άτιμο άθλιο τέλος

Της χαράς σου της λίγης

Η χάρις των όρκων εδιάβηκε σβήστηκε

Κι οι τρόποι των Ελλήνων

Στα ουράνια σκορπίστηκε

Δεν έχεις πια το σπίτι του πατέρα

Για να σε περιμένει

Αβοήθητη η ψυχή σου

Κι οξύς πόνος τη βαθαίνει

Στη κλίνη σου γυναίκα

Ισχυρότερη πλαγιάζει

Τα σπίτια σου άλλος έρωτας

Κραταιός εξουσιάζει

Δεν υπάρχει δεν υπάρχει

Για τη γυναίκα άξιος ερωμένος

Τιμή στων γυναικών το γένος

Τιμή»

 

Toulouse-Lautrec.jpg.6062d60e47d3377fa73010cc8db4deb5.jpg

Τoulouse Lautrec, "στην τουαλέτα"

Δημοσιεύτηκε
Αν και δε φορώ καθόλου δακτυλίδια, μετά απ' αυτά που είδα, ίσως να το ξανασκεφτώ!

Διεύθυνση παραγγελίας;

 

..και αφού είδα τις τιμές :shock: , αποφάσισα, να συνεχίσω, να ΜΗ φοράω δαχτυλίδια! :P

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης