Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

[kkokkolis]

Montana / 1973 : Night, Loading Mercury with a Pitchfork, Richard Brautigan, 1976

 

Night again

again night

 

 

Εκπληκτικό.

[kkokkolis]

Walt Disney's Tomorrowland Colorbook, Δεκαετία '50

[kkokkolis]

ISS Components, NASA, ESA, ASI

[kkokkolis]

Ball Chair, Eero Aarnio, 1963

 

Η πολυθρόνα της διαστημικής εποχής, αειθαλής.

[kkokkolis]

Space Colony, Don Davis, 1975

[kkokkolis]

The High Frontier: Human Colonies in Space, Gerard K. O'Neill, 1976

 

Εικονογράφηση Don Davis

[kkokkolis]

NASA Jr. Astronaut Helmet, 2010

[kkokkolis]

NASA Jr. Astronaut Suit, 2010

[kkokkolis]

NASA Jr. Astronaut Backpack, 2010

[kkokkolis]

ᾨδὴ Δεκάτη. Ὁ Ὠκεανός, Ὠδαί, Ἀνδρέας Κάλβος, 1824

 

στροφὴ α´.

Γῆ τῶν θεῶν φροντίδα,

Ἑλλὰς ἡρῴων μητέρα,

φίλη, γλυκεῖα πατρίδα μου

νύκτα δουλείας σ᾿ ἐσκέπασε,

νύκτα αἰώνων. 5

β´.

Οὕτω εἰς τὸ χάος ἀμέτρητον

τῶν οὐρανίων ἐρήμων,

νυκτερινὸς ἐξάπλωσεν

ἔρεβος τὰ πλατέα

πένθιμα ἐμβόλια. 10

γ´.

Καὶ εἰς τὴν σκοτιὰν βαθεῖαν,

εἰς τὸ ἀπέραντον διάστημα,

τὰ φῶτα σιγαλέα

κινῶνται τῶν ἀστέρων

λελυπημένα. 15

δ´.

Ἐχάθηκαν ἡ πόλεις,

ἐχάθηκαν τὰ δάση,

κ᾿ ἡ θάλασσα κοιμᾶται

καὶ τὰ βουνά· καὶ ὁ θόρυβος

παύει τῶν ζώντων. 20

ε´.

Εἰς τὰ φρικτὰ βασίλεια

ὁμοιάζει τοῦ θανάτου

ἡ φύσις ὅλη· ἐκεῖθεν

ἦχος ποτὲ δὲν ἔρχεται

ὕμνων ἢ θρήνων. 25

ς´.

Ἀλλὰ τῶν μακαρίων

σταύλων ἰδοὺ τὰ ἠώα

κάγκελλα ἡ Ὥραι ἀνοίγουσιν,

ἰδοὺ τὰ ἀκάμαντα ἄλογα

τοῦ Ἡλίου ἐκβαίνουν. 30

ζ´.

Χρυσά, φλογώδη, καίουσι

τοὺς δρόμους τοῦ ἀέρος

τὰ ἀμιλλητήρια πέταλα·

τοὺς οὐρανοὺς φωτίζουσι

λάμπουσαι ἡ χαίται. 35

η´.

Τώρα ἐξανοίγει τ᾿ ἄνθη

εἰς τὸν δροσώδη κόλπον

τῆς γῆς ἡ αὐγή· καὶ φαίνονται

τώρα τῶν φιλοπόνων

ἀνδρῶν τὰ ἔργα. 40

θ´.

Τὰ μυρισμένα χείλη

τῆς ἡμέρας φιλούσι

τὸ ἀναπαυμένον μέτωπον

τῆς οἰκουμένης· φεύγουσιν

ὄνειρα, σκότος, 45

ι´.

Ὕπνος, σιγῇ· καὶ πάλιν

τὰ χωράφια, τὴν θάλασσαν,

τὸν ἀέρα γεμίζουσι

καὶ τὰς πόλεις μὲ᾿ κρότον,

ποίμνια καὶ λύραι. 50

ια´.

Εἰς τοῦ σπηλαίου τὸ στόμα

ἰδοὺ προβαίνει ὁ μέγας

λέων, τὸν φοβερὸν

λαιμὸν τετριχωμένον

βρέμων τινάζει. 55

ιβ´.

Ὁ ἀετὸς ἀφίνει

τοὺς κρημνοὺς ὑψηλούς·

κτυπάουσιν ἡ πτέρυγες

τὰ νέφη, καὶ τὸν ὄλυμπον

ἡ κλαγγὴ σχίζει. 60

ιγ´.

Ἔθλιψε τὴν Ἑλλάδα

νύκτα πολλῶν αἰώνων,

νύκτα μακρᾶς δουλείας,

αἰσχύνη ἀνδρῶν, ἢ θέλημα

τῶν ἀθανάτων. 65

ιδ´.

Ἡ χώρα τότε ἐφαίνετο

ναὸς ἠριπομένος,

ὅπου οἱ ψαλμοὶ σιγάουσι

καὶ τοῦ κισσοῦ τὰ ἀτρέμητα

φύλλα κοιμῶνται. 70

ιε´.

Ὡσὰν ἐπὶ τὴν ἄπειρον

θάλασσαν τῶν ὀνείρων,

ὀλίγαι, ἀπηλπισμέναι

ψυχαὶ νεκρῶν διαβαίνουσι

μὲ᾿ δίχως βίαν· 75

ις´.

Οὕτως ἀπὸ τοῦ Ἄθωνος

τὰ δένδρα, ἕως τοὺς βράχους

τῆς Κυθήρας, κυλίουσα

τὴν ἅμαξαν βραδεῖαν,

οὐρανοδρόμον· 80

ιζ´.

Ἡ τρίμορφος Ἑκάτη

ἐθεώρει τὰ πλοῖα,

εἰς τοῦ Αἰγαίου τους κόλπους

λάμνοντα ἀδόξως, φεύγοντα

διασκορπισμένα. 85

ιη´.

Σὺ τότε, ὦ λαμπροτάτη

κόρη Διός, τοῦ κόσμου

μόνη παρηγορία,

τὴν γῆν μου σὺ ἐνθυμήθηκες

ὦ Ἐλευθερία. 90

ιθ´.

Ἦλθ᾿ ἡ θεά· κατέβη

εἰς τὰ παραθαλάσσια

κλειτὰ τῆς Χίου· τὰς χεῖρας

ἄπλωσ᾿ ὀρθή, καὶ κλαίουσα

λέγει τοιάδε· 95

κ´.

Ὠκεανέ, πατέρα

τῶν χορῶν ἀθανάτων,

ἄκουσον τὴν φωνήν μου,

καὶ τῆς ψυχῆς μου τέλεσον

τὸν μέγαν πόθον. 100

κα´.

Ἔνδοξον θρόνον εἶχον

εἰς τὴν Ἑλλάδα· τύραννοι

πρὸ πολλοῦ τὸν κρατούσι,

σήμερον σὺ βοήθησον,

δός μου τὸν θρόνον. 105

κβ´.

Ὅταν τοὺς ἀνοήτους

φεύγω θνητούς, μὲ δέχονται

ἡ πατρικαί σου ἀγκάλαι·

ἡ ἐλπίς μου εἰς τὴν ἀγάπην σου

στηρίζεται ὅλη. 110

κγ´.

Εἶπε· κ᾿ εὐθὺς ἐπάνω

εἰς τὰς ροᾶς ἐχύθη

τοῦ Ὠκεανοῦ, φωτίζουσα

τὰ νῶτα ὑγρὰ καὶ θεία,

πρόφαντος λάμψις. 115

κδ´.

Ἀστράπτουσι τὰ κύματα

ὡς οἱ οὐρανοί, καὶ ἀνέφελος,

ξάστερος φέγγει ὁ ἥλιος

καὶ τὰ πολλὰ νησία

δείχνει τοῦ Αἰγαίου. 120

κε´.

Πρόσεχε τώρα· ὡς ἄνεμος

σφοδρὸς μέσα εἰς τὰ δάση,

ὁ ἀλαλαγμὸς σηκώνεται·

ἄκουε τῶν πλεόντων

τὸ ἔια μάλα. 125

κς´.

Σχισμένη ὑπὸ μυρίας

πρῴρας ἀφρίζει ἡ θάλασσα,

τὰ πτερωμένα ἀδράχτια

ἐλεύθερα ἐξαπλώνονται

εἰς τὸν ἀέρα. 130

κζ´.

Ἐπὶ τὴν λίμνην οὕτως

αὐγερινὰ πετάουσι

τὰ πλήθη τῶν μελίσσων

ὅταν γλυκὺ τοῦ ἔαρος

φυσάῃ τὸ πνεῦμα· 135

κη´.

Ἐπὶ τὴν ἄμμον οὕτω

περιπατοῦν οἱ λέοντες

ζητοῦντες τὰ κοπάδια,

τὴν θέρμην τῶν ὀνύχων

ἔαν αἰσθανθώσιν· 140

κθ´.

Οὕτως ἐὰν τὴν δύναμιν

ἀκούσουν τῶν πτερύγων

οἱ ἀετοί, τὸ κτύπημα

τῶν βροντῶν ὑπερήφανοι

καταφρονούσι. 145

λ´.

Πεφιλημένα θρέμματα

Ὠκεανοῦ, γενναία

καὶ τῆς Ἑλλάδος γνήσια

τέκνα, καὶ πρωτοστᾶται

Ἐλευθερίας· 150

λα´.

Χαίρετε σεῖς καυχήματα

τῶν θαυμασίων (Σπετζίας,

Ὕδρας, Ψαρῶν,) σκοπέλων,

ὅπου ποτὲ δὲν ἄραξε

φόβος κινδύνου. 155

λβ´.

Κατευοδοῖτε! - Ὁρμήσατε

τὰ συναγμένα πλοῖα

ὦ ἀνδρεῖοι· σκορπίσατε

τὸν στόλον, κατακαύσατε

στόλον βαρβάρων. 160

λγ´.

Τὰ δειλὰ τῶν ἐχθρῶν σας

πλήθη καταφρονήσατε·

τὴν κόμην πάντα ὁ θρίαμβος

στέφει τῶν ὑπὲρ πάτρης

κινδυνευόντων. 165

λδ´.

Ὦ ἐπουράνιος χεῖρα!

σὲ βλέπω κυβερνοῦσαν

τὰ τρομερὰ πηδάλια,

καὶ τῶν ἡρῴων ἡ πρώραι

ἰδοὺ πετάουν. 170

λε´.

Ἰδοὺ κροτοῦν, συντρίβουσι

τοὺς πύργους θαλασσίους

ἐχθρῶν ἀπείρων· σκάφη,

ναύτας, ἱστία, κατάρτια

ἡ φλόγα τρώγει· 175

λς´.

Καὶ καταπίνει ἡ θάλασσα

τὰ λείψανα· τὴν νίκην

ὕψωσ῾, ὦ λύρα· ἂν ἥρωες

δοξάζονται, τὸ θεῖον

φιλεῖ τοὺς ὕμνους. 180

λζ´.

Ὠθωμανὲ ὑπερήφανε

ποῦ εἶσαι; νέον στόλον

φέρε, ὦ μωρέ, καὶ σύναξε·

νέαν δάφνην οἱ Ἕλληνες

θέλουν ἁρπάξειν. 185

[kkokkolis]

Εκείνη κάτω από τον ουρανό, Robert Tatin, 1902-1983

 

Musée Robert Tatin

[christopherPAPA]

αστρονομική πλατεία στη καρδιά του θεσσαλικού κάμπου

[christopherPAPA]

πάμε για 200

[christopherPAPA]

και περιμένω κάποιος ντόπιος να ανεβάσει καλύτερες φωτογραφίες απο αυτή την αστρονομική πλατεία της Καρδίτσας

[kkokkolis]

Είναι υπέροχο. Γνωρίζεις ποιός είναι ο αρχιτέκτονας; Βρήκα μόνο πως είναι δωρεά κυριών Γκόλλαντα και Κουζούπη.

 

Η Καρδίτσα είναι η πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Το μόνο μέρος που οι οδηγοί δίνουν προτεραιότητα στον πεζό (συνέχεια, όχι κατά το δοκούν). Πεζόδρομοι, ποδηλατόδρομοι, αέρας, ευγένεια. Μια πόλη με καρδιά.

Μήπως την έφτιαξαν εξωγήινοι; Πως βρέθηκε τέτοια πόλη στην Ελλάδα;

 

ΥΓ: Ποιά 200; Θα το τερματίσουμε είπαμε. Θα διαλύσουμε τα κοντέρ. Θα το μηδενίσουμε. Θα το στείλει ο Αντρέας συνεργείο!

[3c273]

Μια έμμονη ιδέα φούντωσε στον νου μου! Τι να υψώσει ο άνθρωπος απέναντι στο σύμπαν, ποια χνάρια του θα μείνουν στα ιζήματα του χρόνου και που θα βρει συγχώρεση για το ανόμημα της ύπαρξής του; Στην τέχνη!

Ο κόσμος είναι ακατάληπτος σε μας δίχως την τέχνη. Ο άνθρωπος είναι τυφλός χωρίς το φως της τέχνης. Και το χωριό μας δεν μπορεί να ζει αβάπτιστο της τέχνης.

Η τέχνη μεταγλωττίζει την απορία. Η τέχνη υμνεί το δέος του ουρανού. Η τέχνη ψάλλει στους θεούς των άστρων.

Αρχιτεκτονική

Ζωγραφική

Γλυπτική

Μουσική

Χορός

Ποίηση και Λογοτεχνία

Θέατρο και Κινηματογράφος

Δεν υπάρχει τέχνη που να μην απεικόνισε το μαγευτικό στερέωμα, τα φευγαλέα φαντάσματα του εξωχώρου, την ανισότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και το άπαν. Καθώς αισθάνομαι ασήμαντος απέναντι στην τέχνη ως με συνθλίβει ατσάλινη η χούφτα του ουρανού, πρέπει ν' αρπάξω απ' τις χορδές, τους γνώμονες και τα πινέλα εκείνων που αξιώθηκαν να σταθούν σε επιδέξια ακροδάκτυλα και πάνω απ' το περβάζι της τρώγλης μας τις σκιές της Δημιουργίας να θαυμάσουν.

Δίχως άλλα λόγια, σαν προοίμιο διαλέγω ένα αυγό της τρέλλας, του δέοντος ίσως τρόπου να γευτείς τα εδέσματα της τέχνης των άστρων. Και σας καλώ όλους σε τούτο το συμπόσιο.

 

Ναός Επικούρειου Απόλλωνα. Μία θεωρία με αστρονομικό ενδιαφέρον, αφορμή για μία εκδρομή στις Βάσσες της Ηλείας. Αν ισχύει, θα μας το πουν οι αρχαιολόγοι ίσως, είναι κάτι πολύ παραπάνω από εντυπωσιακη αρχιτεκτονική σύλληψη.

http://www.freehellenes.org/keimena/naos/naos.htm

 

Υ.Γ. Υπέροχο το εισαγωγικό κείμενο. Μία διαφωνία έχω. Στη λέξη ... ανόμημα. Νόμιμοι είμαστε βρε Κώστα. Ανώριμοι αλλά νόμιμοι.

[kkokkolis]

Υ.Γ. Υπέροχο το εισαγωγικό κείμενο. Μία διαφωνία έχω. Στη λέξη ... ανόμημα. Νόμιμοι είμαστε βρε Κώστα. Ανώριμοι αλλά νόμιμοι.

 

Αν υπάρχει νόμος που επιτρέπει να βιάζεις και να σκοτώνεις την μητέρα σου την Γη, άνθρωπος θα τον έφτιαξε και για εμένα δεν μετράει.

[3c273]

Ας μου επιτρέψει ο Παύλος Πισσάνος να δανειστώ το επίλογο από ένα βιβλίο του που νομίζω ταιριάζει στο μικρό χωριό μας, όπως πολύ όμορφα το χαρακτήρισες.

"...Και μην ξεχνάτε πως την ώρα που ταξιδεύετε προς τα αχανή βάθη του Σύμπαντος, αναζητώντας τις πηγές του κοσμικού φωτός, δεν κάνετε τιποτ' αλλο παρά ένα ταξίδι στο βάθος του εαυτού σας, εκεί που οι διασταυρώσεις των ήλιων είναι οι ζωντανές ιδέες του αγαθού και ο Παράδεισος το αιώνιο φως της ψυχής μας που είναι άρρηκτα δεμένη με την ψυχή του Σύμπαντος."

Μη βγούμε όμως και εκτός topic.

[wereniki]

Ας μου επιτρέψει ο Παύλος Πισσάνος να δανειστώ το επίλογο από ένα βιβλίο του που νομίζω ταιριάζει στο μικρό χωριό μας, όπως πολύ όμορφα το χαρακτήρισες.

"...Και μην ξεχνάτε πως την ώρα που ταξιδεύετε προς τα αχανή βάθη του Σύμπαντος, αναζητώντας τις πηγές του κοσμικού φωτός, δεν κάνετε τιποτ' αλλο παρά ένα ταξίδι στο βάθος του εαυτού σας, εκεί που οι διασταυρώσεις των ήλιων είναι οι ζωντανές ιδέες του αγαθού και ο Παράδεισος το αιώνιο φως της ψυχής μας που είναι άρρηκτα δεμένη με την ψυχή του Σύμπαντος."

Μη βγούμε όμως και εκτός topic.

 

 

Ευτυχώς που υπάρχει ο τετραφάρμακος!

Κάθε στιγμή, κάθε δύσκολης μέρας, ένα γενναίο κράτημα...

Φωτογραφίες, κείμενα, ποιήματα, σχόλια...

Έχω κάτι ανακουφιφτικό να περιμένω...!

[kkokkolis]

Δούλος σας κόμησσα!

 

Βερενίκη, Bernardo Strozzi, 1640, El Paso Museum of Art

 

Gaius Valerius Catullus, Ποίημα 66, Coma Berenices, 84-54πχ

Από Καλλιμάχου του Κυρηναίου, 310-240πχ

 

Omnia qui magni dispexit lumina mundi,

qui stellarum ortus comperit atque obitus,

flammeus ut rapidi solis nitor obscuretur,

ut cedant certis sidera temporibus,

ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans

dulcis amor gyro devocet aerio,

idem me ille Conon caelesti in lumine vidit

e Bereniceo vertice caesariem

fulgentem clare, quam cunctis illa deorum

levia protendens bracchia pollicita est,

qua rex tempestate novo auctus hymenaeo

vastatum finis iuerat Assyrios,

dulcia nocturnae portans vestigia rixae

quam de virgineis gesserat exuviis.

estne novis nuptis odio Venus, atque parentum

frustrantur falsis gaudia lacrimulis

ubertim thalami quas intra limina fundunt?

non, ita me divi vera gemunt, iuerint.

id mea me multis docuit regina querelis

invisente novo proelia torva viro.

at tu non orbum luxti deserta cubile,

sed fratris cari flebile discidium?

quam penitus maestas exedit cura medullas!

ut tibi tunc toto pectore sollicitae

sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe

cognoram a parva virgine magnanimam.

anne bonum oblita es facinus, quo regium adepta es

coniugium, quod non fortior ausit alis?

sed tum maesta virum mittens quae verba locuta es!

Iuppiter, ut tristi lumina saepe manu !

quis te mutavit tantus deus? an quod amantes

non longe a caro corpore abesse volunt?

atque ibi me cunctis pro dulci coniuge divis

non sine taurino sanguine pollicita es,

si reditum tetulisset. is haud in tempore longo

captam Asiam Aegypti finibus addiderat.

quis ego pro factis caelesti reddita coetu

pristina vota novo munere dissolvo.

invita, o regina, tuo de vertice cessi,

invita: adiuro teque tuumque caput:

digna ferat quod si quis inaniter adiurarit:

sed qui se ferro postulet esse parem?

ille quoque eversus mons est quem maximum in oris

progenies Thiae clara supervehitur,

cum Medi peperere novum mare, cumque inventus

per medium classi barbara navit Athon.

quid facient crines, cum ferro talia cedant?

Iuppiter, ut Chalybon omne genus pereat,

et qui principio sub terra quaerere venas

institit ac ferri fingere duritiem!

abiunctae paulo ante comae mea fata sorores

lugebant, cum se Memnonis Aethiopis

unigena impellens nutantibus aera pennis

obtulit Arsinoes † elocridicos ales equus,

isque per aetherias me tollens avolat umbras

et Veneris casto conlocat in gremio.

ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat,

Graia Canopiis incola litoribus,

†hi dii ven ibi vario ne solum in lumine caeli

ex Ariadneis aurea temporibus

fixa corona foret, sed nos quoque fulgeremus

devotae flavi verticis exuviae,

uvidulam a fletu cedentem ad temple deum me

sidus in antiquis diva novum posuit:

Virginis et saevi contingens namque Leonis

lumina, Callisto iuncta Lycaoniae,

vertor in occasum, tardum dux ante Booten,

qui vix sero alto mergitur Oceano.

sed quamquam me nocte premunt vestigia divum,

lux autem canae Tethyi restituit,

(pace tua fari hic liceat, Rhamnusia virgo:

namque ego non ullo vera timore tegam,

nec si me infestis discerpent sidera dictis,

condita quin veri pectoris evoluam)

non his tam laetor rebus quam me afore semper

afore me a dominae vertice discrucior,

quicum ego, dum virgo quondam fuit, omnibus expers

unguentis, una milia multa bibi.

nunc vos optato quom iunxit lumine taeda,

non prius unanimis corpora coniugibus

tradite nudantes reiecta veste papillas,

quam iucunda mihi munera libet onyx,

vester onyx, casto colitis quae iura cubili.

sed quae se impuro dedit adulterio,

illius ah mala dona levis bibat irrita pulvis:

namque ego ab indignis praemia nulla peto.

sed magis, o nuptae, semper concordia vestras,

semper amor sedes incolat adsiduus.

tu vero, regina, tuens cum sidera divam

placabis festis luminibus Venerem,

unguinis expertem non siris esse tuam me,

sed potius largis adfice muneribus.

sidera cur retinent? utinam coma regia fiam

proximus Hydrochoi fulgeret Oarion.

 

 

Καλλιμάχου Βερενίκης Κόμη

Μετάφραση: ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΑΛΕΞΙΟΥ

 

Εκείνος που των ουρανών τ' αμέτρητα είδε φώτα

και ξέρει πότε δ' ανατείλουν και θα δύσουν,

πώς σκοτεινιάζει η φλογερή λάμψη του γρήγορου ήλιου,

πώς χάνονται οι αστερισμοί και βγαίνουν άλλοι,

πώς η Σελήνη πάει κρυφά προς το βουνό της Λάτμου

όταν η αγάπη από τα ύψη την καλεί στη γη,

αυτός, ο Κόνων, μ είδε στον αιθέρα, μες στη νύχτα,

πλεξούδα απ' τα ξανθά μαλλιά της Βερενίκης,

να λάμπω! Σ' όλους τους θεούς εκείνη μ' είχε τάξει

τείνοντας ικετευτικά τα ωραία της χέρια,

τότε που ο άντρας της απ' τον υμέναιο ξαναμμένος.

έφευγε προς των Ασσυρίων τη γη, να την κουρσέψει.

Και τότε σ' όλους τους θεούς, για χάρη του αδελφού σου,

μ' έκανες τάμα με πολλές θυσίες ταύρων.

για νά 'ρθει πίσω γρήγορα, και την Ασία να υποτάξει-

κ' ήρθε κι αυξήθηκαν οι χώρες της Αιγύπτου.

όλα έγιναν! Και στο ναό των δεών εγώ δοσμένη.

καινούργιο χάρισμα, το τάξιμο εκπληρώνω.

Χωρίς να θέλω απ' τα μαλλιά σου, ρήγισσα, έχω φύγει,

χωρίς να θέλω· στο κεφάλι σου όρκο παίρνω,

(αχ, να πεθάνει όποιος σ' εκείνο ψεύτικο όρκο κάνει),

στο μέταλλο όμως ποιος μπορεί ν' αντισταθεί;

Οι άλλες πλεξούδες οι αδερφές μου έκλαιγαν και μ' αναζητούσαν,

όταν του Αιθίοπα Μέμνονα το αδέρφι,

με φτερούγες που πάλλονταν ωθώντας τον αέρα,

ήρθε μετέωρο, τ' άλογο της Αρσινόης!

Με παίρνει και μεσ απ' του αιθέρα τις σκιές πετώντας

ψηλά με φέρνει και στης θεάς τα γόνατα αλαφρά μ' αφήνει.

Ναι, η Αφροδίτη του Ζεφυρίου άκρου τ' άλογο είχε στείλει

(που έχει στ' ακροθαλάσσι του Κανώπου το ναό της)

για να μην είναι στου ουρανού του ορθού τα μύρια φώτα

μόνο τ' ολόχρυσο στεφάνι της Αριάδνης,

αλλά κ' εγώ πάνω απ' τα ύψη αυτά να λαμπυρίζω,

δώρο ιερό απ' το ξανθό σου το κεφάλι

Υγρή απ' τη δρόσο στα παλάτια των θεών ως μπαίνω, αστέρι

καινούργιο με τ' αρχαία μαζί με βάζει τ' άστρα,

και της Παρθένας και του Λιόντα γ άγριου γειτονεύω

τώρα τα φώτα, με της Καλλιστώς κοντά τ' αστέρια,

και προς τη δύση στρέφομαι οδηγός του οκνού Βοώτη

που αργά πολύ βυθίζεται στον Ωκεανό.

Μα κι αν τη νύχτα ανάερα πόδια των θεών μ' αγγίζουν,

κι αν το πρωί η λευκή Τηθύς με ξαναπαίρνει.

(Ραμνούσια κόρη, όσα δα πώ χωρίς θυμό ας τ' ακούσεις,

δεν δα την κρύψω την αλήθεια εγώ από φόβο.

όχι, και τ' άλλα τ' άστρα ολόγυρα μου ας ψιθυρίζουν

για να μην πώ όσα σκέπτομαι και θέλω),

δε χαίρομαι τόσο γι' αυτό όσο πικρή είν' η θλίψη

που είμαι μακριά από το κεφάλι της κυράς μου.

Μα όταν εσύ, βασίλισσα, κοιτάζοντας τ' αστέρια

λατρεία στην Αφροδίτη θα προσφέρεις με λαμπάδες

και με σπονδές μυρωδικών για με που ήμουν δική σου.

χωρίς φειδώ τα δώρα σου νά ναι παρακαλώ.

Τι θέλω εγώ στους ουρανούς; Μαλλί της Βερενίκης πάλι ας γίνω,

και ο Ωριων ας πάει να λάμπει πλάι στον Υδροχόο.

Bereniki.pdf

[kkokkolis]

Constellation, Walter Caric, 2009

 

Μελάνη και μολύβι σε χαρτί

[kkokkolis]

Constellation f, Walter Caric, 2009

[kkokkolis]

Constellation b, Walter Caric, 2009

[kkokkolis]

Constellation 222, Walter Caric, 2009

[kkokkolis]

Tranquillity Sea, Walter Caric, 2009

 

Ελαιογραφία σε καμβά, Δίπτυχο