Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

[kkokkolis]

Περσεύς και Ανδρομέδα, Ερυθρόμορφο Αγγείο, Νότια Ιταλία, 350πχ

 

Getty Museum

[kkokkolis]

Ανδρομέδα, Peter Paul Rubens, 1638

[kkokkolis]

Ανδρομέδα, Eugène Delacroix, 1852

 

Ελαιογραφία, Museum of Fine Arts, Houston, Texas

[kkokkolis]

Ανδρομέδα, Rontin, 1885

 

Μπρούτζος

[kkokkolis]

Ο Περσεύς ελευθερώνει την Ανδρομέδα, Peter Paul Rubens, 1622

 

Staatliche Museen, Βερολίνο

[kkokkolis]

Ο Περσεύς ελευθερώνει την Ανδρομέδα, Di Cosimo Piero, 1510

 

Ufizzi, Φλωρεντία

[kkokkolis]

Persée et Andromède, Pierre Puget, 1715

 

Μάρμαρο, Λούβρο, Παρίσι

[kkokkolis]

 

Hymn to the Sun, Akhnaten, Portrait Trilogy, Philip Glass, 1983

 

Αυτές τις φωσπενικές νεφοροφείς ημέρες, ύμνος στον ζωοδότη πανγεννήτορα.

[kkokkolis]

Μέγας Ύμνος στον Ατόν, Φαραώ Ακενατόν, 1351-1334πχ

 

Σε Αγγλική απόδοση

 

 

How manifold it is, what thou hast made!

They are hidden from the face (of man).

O sole god, like whom there is no other!

Thou didst create the world according to thy desire,

Whilst thou wert alone: All men, cattle, and wild beasts,

Whatever is on earth, going upon (its) feet,

And what is on high, flying with its wings.

 

The countries of Syria and Nubia, the land of Egypt,

Thou settest every man in his place,

Thou suppliest their necessities:

Everyone has his food, and his time of life is reckoned.

Their tongues are separate in speech,

And their natures as well;

Their skins are distinguished,

As thou distinguishest the foreign peoples.

Thou makest a Nile in the underworld,

Thou bringest forth as thou desirest

To maintain the people (of Egypt)

According as thou madest them for thyself,

The lord of all of them, wearying (himself) with them,

The lord of every land, rising for them,

The Aton of the day, great of majesty.

[kkokkolis]

 

Inno al Sole, Iris, Pietro Mascagni, 1898

[kkokkolis]

 

Ὕμνος εἰς Ἥλιον, Μεσομήδης ὁ Κρής, 2ος αι. μ.χ.

 

 

Εὐφαμείτο πᾶς αἰθήρ,

 

γῆ καὶ πόντος καὶ πνοιαί,

 

οὔρεα, Τέμπεα σιγάτω,

 

ἦχοι φθόγγοι τ’ ὀρνίθων·

 

μέλλει γὰρ προτ’ ἡμᾶς βαίνειν

 

Φοῖβος ἀκερσεκόμας εὐχαίτας.

 

Χιονοβλεφάρου πάτερ Ἀοῦς,

 

ῥοδόεσσαν ὃς ἄντυγα πώλων (πόλων ?)

 

πτανοῖς ὑπ’ ἴχνεσσι διώκεις,

 

χρυσέαισιν ἀγαλλόμενος κόμαις

 

περὶ νῶτον ἀπείριτον οὐρανοῦ

 

ἀκτῖνα πολύστροφον ἀμπλέκων,

 

αἴγλας πολυδερκέα παγάν

 

περὶ γαῖαν ἅπασαν ἑλίσσων,

 

ποταμοὶ δὲ σέθεν πυρὸς ἀμβρότου

 

τίκτουσιν ἐπήρατον ἁμέραν.

 

Σοὶ μὲν χορὸς εὔδιος ἀστέρων

 

κατ’ Ὄλυμπον ἄνακτα χορεύει,

 

ἄνετον μέλος αἰὲν ἀείδων,

 

Φοιβηίδι τερπόμενος λύρᾳ,

 

γλαυκὰ δὲ πάροιθε Σελάνα

 

χρόνον ὥριον ἁγεμονευει

 

λευκῶν ὑπὸ σύρμασι μόσχων·

 

γάνυται δέ τέ <σ>οι νόος εὐμενής

 

πολυείμονα κόσμον ἑλισσων.

 

Ύμνος στον Ήλιο

 

................................................

Πατέρα της χιονοβλέφαρης Αυγής,

που το ρόδινο άρμα σου, με των νεαρών

ίππων τις ιπτάμενες οπλές οδηγείς,

αγαλλόμενος με την χρυσή κόμη σου

στο απέραντο άνοιγμα του ουρανού,

συστρέφοντας την πολύστροφη ακτίνα σου,

την περίβλεπτη πηγή της λαμπρότητας

ελίσσοντας γύρω από ολόκληρη τη γη.

Κι οι ποταμοί του αθάνατου πυρός σου

γεννούν την αξιαγάπητη μέρα.

Για σένα ο φωτεινός χορός των άστρων

χορεύει στον άρχοντα Όλυμπο,

διαρκώς ψάλλοντας μέλος ευφρόσυνο,

τερπόμενος με την λύρα του Φοίβου,

και η γλαυκή Σελήνη κατωθέ σου

ηγεμονεύει τον χρόνο με τις εποχές του,

με το άρμα της που το σέρνουν λευκοί ταύροι.

Κι ευφραίνεται ο ευμενής νούς σου,

περιδιαβαίνοντας τον πολύμορφο κόσμο!

 

Σύγχρονη Απόδοση: Ιαλυσσός.

Βιντεο-δημιουργία: ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ

 

Hymn to the Sun - by Mesomedes of Crete

2nd century A.D.

 

Singers: Kostis Georgalis

& Nikos Konstantinopoulos

Orchestration: Petros Tabouris

 

Video-Creation: Heliodromion

[kkokkolis]

 

Ύμνος στον Ήλιο, Золотой Петушок (Le Coq d'Or), Nikolay Rimsky-Korsakov, 1907

 

 

Сказка о золотом петушке, Η ιστορία του χρυσού κόκκορα, Αλέξανδρος Πούσκιν, 1834

 

СКАЗКА

О ЗОЛОТОМ ПЕТУШКЕ

 

Негде, в тридевятом царстве,

В тридесятом государстве,

Жил-был славный царь Дадон.

С молоду был грозен он

И соседям то и дело

Наносил обиды смело;

Но под старость захотел

Отдохнуть от ратных дел

И покой себе устроить.

Тут соседи беспокоить

Стали старого царя,

Страшный вред ему творя.

Чтоб концы своих владений

Охранять от нападений,

Должен был он содержать

Многочисленную рать.

Воеводы не дремали,

Но никак не успевали:

Ждут, бывало, с юга, глядь, —

Ан с востока лезет рать.

Справят здесь, — лихие гости

Идут от моря. Со злости

Инда плакал царь Дадон,

Инда забывал и сон.

359

 

Что и жизнь в такой тревоге!

Вот он с просьбой о помоге

Обратился к мудрецу,

Звездочету и скопцу.

Шлет за ним гонца с поклоном.

 

Вот мудрец перед Дадоном

Стал и вынул из мешка

Золотого петушка.

«Посади ты эту птицу, —

Молвил он царю, — на спицу;

Петушок мой золотой

Будет верный сторож твой:

Коль кругом всё будет мирно,

Так сидеть он будет смирно;

Но лишь чуть со стороны

Ожидать тебе войны,

Иль набега силы бранной,

Иль другой беды незваной,

Вмиг тогда мой петушок

Приподымет гребешок,

Закричит и встрепенется

И в то место обернется».

Царь скопца благодарит,

Горы золота сулит.

«За такое одолженье, —

Говорит он в восхищенье, —

Волю первую твою

Я исполню, как мою».

 

Петушок с высокой спицы

Стал стеречь его границы.

Чуть опасность где видна,

Верный сторож как со сна

Шевельнется, встрепенется,

К той сторонке обернется

И кричит: «Кири-ку-ку.

Царствуй, лежа на боку!»

И соседи присмирели,

Воевать уже не смели:

361

 

Таковой им царь Дадон

Дал отпор со всех сторон!

 

Год, другой проходит мирно;

Петушок сидит всё смирно.

Вот однажды царь Дадон

Страшным шумом пробужден:

«Царь ты наш! отец народа! —

Возглашает воевода, —

Государь! проснись! беда!»

— Что такое, господа? —

Говорит Дадон, зевая: —

А?.. Кто там?.. беда какая? —

Воевода говорит:

«Петушок опять кричит;

Страх и шум во всей столице».

Царь к окошку, — ан на спице,

Видит, бьется петушок,

Обратившись на восток.

Медлить нечего: «Скорее!

Люди, на конь! Эй, живее!»

Царь к востоку войско шлет,

Старший сын его ведет.

Петушок угомонился,

Шум утих, и царь забылся.

 

Вот проходит восемь дней,

А от войска нет вестей;

Было ль, не было ль сраженья, —

Нет Дадону донесенья.

Петушок кричит опять.

Кличет царь другую рать;

Сына он теперь меньшого

Шлет на выручку большого;

Петушок опять утих.

Снова вести нет от них!

Снова восемь дней проходят;

Люди в страхе дни проводят;

Петушок кричит опять,

Царь скликает третью рать

И ведет ее к востоку, —

Сам не зная, быть ли проку.

362

 

Войска идут день и ночь;

Им становится невмочь.

Ни побоища, ни стана,

Ни надгробного кургана

Не встречает царь Дадон.

«Что за чудо?» — мыслит он.

Вот осьмой уж день проходит,

Войско в горы царь приводит

И промеж высоких гор

Видит шелковый шатёр.

Всё в безмолвии чудесном

Вкруг шатра; в ущелье тесном

Рать побитая лежит.

Царь Дадон к шатру спешит...

Что за страшная картина!

Перед ним его два сына

Без шеломов и без лат

Оба мертвые лежат,

Меч вонзивши друг во друга.

Бродят кони их средь луга,

По притоптанной траве,

По кровавой мураве...

Царь завыл: «Ох дети, дети!

Горе мне! попались в сети

Оба наши сокола!

Горе! смерть моя пришла».

Все завыли за Дадоном,

Застонала тяжким стоном

Глубь долин, и сердце гор

Потряслося. Вдруг шатёр

Распахнулся... и девица,

Шамаханская царица,

Вся сияя как заря,

Тихо встретила царя.

Как пред солнцем птица ночи,

Царь умолк, ей глядя в очи,

И забыл он перед ней

Смерть обоих сыновей.

И она перед Дадоном

Улыбнулась — и с поклоном

363

 

Его за руку взяла

И в шатер свой увела.

Там за стол его сажала,

Всяким яством угощала;

Уложила отдыхать

На парчовую кровать.

И потом, неделю ровно,

Покорясь ей безусловно,

Околдован, восхищён,

Пировал у ней Дадон

 

Наконец и в путь обратный

Со своею силой ратной

И с девицей молодой

Царь отправился домой.

Перед ним молва бежала,

Быль и небыль разглашала.

Под столицей, близ ворот,

С шумом встретил их народ, —

Все бегут за колесницей,

За Дадоном и царицей;

Всех приветствует Дадон...

Вдруг в толпе увидел он,

В сарачинской шапке белой,

Весь как лебедь поседелый,

Старый друг его, скопец.

«А, здорово, мой отец, —

Молвил царь ему, — что скажешь?

Подь поближе! Что прикажешь?»

— Царь! — ответствует мудрец, —

Разочтемся наконец.

Помнишь? за мою услугу

Обещался мне, как другу,

Волю первую мою

Ты исполнить, как свою.

Подари ж ты мне девицу,

Шамаханскую царицу. —

Крайне царь был изумлён.

«Что ты? — старцу молвил он, —

Или бес в тебя ввернулся,

Или ты с ума рехнулся?

364

 

Что ты в голову забрал?

Я, конечно, обещал,

Но всему же есть граница.

И зачем тебе девица?

Полно, знаешь ли кто я?

Попроси ты от меня

Хоть казну, хоть чин боярской,

Хоть коня с конюшни царской,

Хоть пол-царства моего».

— Не хочу я ничего!

Подари ты мне девицу,

Шамаханскую царицу, —

Говорит мудрец в ответ.

Плюнул царь: «Так лих же: нет!

Ничего ты не получишь.

Сам себя ты, грешник, мучишь;

Убирайся, цел пока;

Оттащите старика!»

Старичок хотел заспорить,

Но с иным накладно вздорить;

Царь хватил его жезлом

По лбу; тот упал ничком,

Да и дух вон. — Вся столица

Содрогнулась, а девица —

365

 

Хи-хи-хи! да ха-ха-ха!

Не боится, знать, греха.

Царь, хоть был встревожен сильно,

Усмехнулся ей умильно.

Вот — въезжает в город он...

Вдруг раздался легкой звон,

И в глазах у всей столицы

Петушок спорхнул со спицы,

К колеснице полетел

И царю на темя сел,

Встрепенулся, клюнул в темя

И взвился... и в то же время

С колесницы пал Дадон —

Охнул раз, — и умер он.

А царица вдруг пропала,

Будто вовсе не бывало.

Сказка ложь, да в ней намек!

Добрым молодцам урок.

 

 

Αγγλική Μετάφραση Walter Arndt

 

In the realm of Threeteenseventy,

Commonwealth of Thriceleventy,

Lived the famous Tsar Dadon.

Fierce he was from boyhood on,

And when scarcely more than twenty

Wrought his neighbors wrongs aplenty.

Aging now, he changed in mind,

Would give up the warlike grind

For a life serene and festive.

But his neighbors, growing restive,

Caused the grizzled Tsar alarm,

Dealing him a world of harm.

To protect the tsardom's borders

From the raids of bold marauders,

He was forced to raise and post

An unconscionable host.

Field commanders, never drowsing,

Still would scarce have finished dousing

Flames at left when, ho! at right

Hostile banners hove in sight.

These fought off, some visitation

Came by sea. The Tsar's frustration

Drove him wild enough to weep

And forgo the balm of sleep.

Who could thrive when thus infested?

So he pondered and requested

Succour from a gelding sage,

Planet-reckoner and mage;

Sent a runner to implore him

And the magus, brought before him,

From beneath his ample frock

Drew a golden weathercock.

"Let this golden bird," he chanted,

"High atop the spire be planted,

And my clever Cockerel

Be your faithful sentinel.

While there's naught of martial riot,

He will sit his perch in quiet;

Let there be on any side

Signs of war to be espied,

Of some squadron border-poaching,

Or some other ill approaching,

Straight my bird upon the dome

Will awaken, perk his comb,

Crow and veer, his ruff a-fluffing,

Point where harm is in the offing."

Rapt, the Tsar allowed the sage

Heaps of gold for ready wage.

"Such momentous boon afforded,"

He rejoiced,"shall be rewarded

By a wish, to be fulfilled

Like my own as soon as willed."

Cockerel atop the spire

Started guarding march and shire,

Scarce a danger reared its head,

Up he perked as though from bed,

Slewed about, his collar ruffled,

To that side and, wings unshuffled,

Crew aloud "Keeree-kookoo!

Reign abed, your guard is true."

Kings, the Tsar's domains investing,

Henceforth never dared molest him:

Tsar Dadon on every hand

Hurled them back by sea and land!

One year, two, the shrewd informant

Had been roosting all but dormant,

When one morning they broke in

On Dadon with fearful din.

"Tsar of ours! The realm's defender!"

Cries the household troop's commander,

"Majesty! Wake up! Alert!"

"Eh? . . .what's up? . . .Is someone hurt?"

Drawled the Tsar amid a double

Yawn, "who is this? What's the trouble?"

Answered him the Captain thus:

"Hark, the rooster's warning us;

Look below and see the people

Mill in fear, and on the steeple

See the rooster, ruffle-fleeced,

Crowing, pointing to the East."

"Up! No time to lose!" their Master

Spurred them on, "mount horses! Faster!'

Eastward thus a force he sped,

With his eldest at its head.

Cockerel gave over screaming,

And the Tsar continued dreaming.

Seven days go by and more,

But no message from the corps:

Has the march been rough or quiet-

Naught to tell it or deny it.

Cockerel goes off once more!

Tracking down the elder's corps,

Rides the younger with another

To the rescue of his brother.

Presently subsides the bird;

And again no more is heard!

And again the people, troubled,

Wait a week, their fears redoubled.

Yet again the cock is heard,

And Dadon sends out a third

Host, himself commander of it,

Though unsure what this might profit.

Day and night the columns wind,

Then it preys upon each mind:

Not a camp or battleground,

Not a warriors' burial mound,

Is encountered near or far.

"Strange and stranger," thinks the Tsar.

One week gone, the country changes,

Rising, high through hills and ranges,

Then, amid the peaks ahead,

Look! a silken tent is spread.

Wondrous hush enfolds the scene

Round the tent; a gaunt ravine

Cradles hosts in battle rent.

Now Dadon has reached the tent.. .

Staggers backward: sight appalling,

Hard before his eyes lie fallen,

Stripped of helm and armour chain,

Both his noble princes, slain,

Pierced each by the other's charge;

And their wandering mounts at large

On the mead all stamped and scored,

On the bloodied meadow-sward . . .

"Boys . . .my boys . . ." the father groaned,

"Strangled both my hawks," he moaned,

"Life is forfeit - woe is me . . .

Here were killed not two but three."

Wail of men and master merges

Soon resound with heavy dirges

Gorge and cliff, the mountain's heart

Shakes. Behold, the curtains part

On the tent. . .The prize of maidens,

Queen of Shamakhan, in radiance

Lambent like the morning star,

Quietly salutes the Tsar.

Silenced by her brilliant gaze

Like a nightbird by the day's,

Numb he stands - her sight outstuns

Aye! the death of both his sons.

Now she looked at him, beguiling,

Swept a graceful bow and, smiling,

Took his hand and drew him on

To her tent came Tsar Dadon.

At her table did she seat him,

To all sorts of victuals treat him,

And for rest his body laid

On an othman of brocade.

Thus full seven days he lavished,

All enslaved by her and ravished,

On delight and merriment

In the royal maiden's tent.

At long last, though, forth he sallied,

His surviving forces rallied,

And, the maiden in his train,

Led his army home again.

Rumor started to outspeed him,

Tales of hap and no-hap breeding . . .

Throngs of subjects small and great

Swirl beyond the city gate

Round the coach of Tsar and Empress,

Fabled Shamakhanian temptress;

Tsar Dadon salutes them there . . .

All at once he is aware

Of his friend, the wise old eunuch,

In his white tarboosh and tunic,

Snowy-thatched now, like a swan.

"Father mine," exclaimed Dadon,

"Hail! How fare you? At your leisure Come and speak; what is your pleasure?"

"Tsar!" replied the aged mage,

"Now we square desert and wage.

For the aid I once accorded,

You recall, I was awarded

My first wish - to be fulfilled,

Like your own, as soon as willed.

Let this maid be what I won,

This young queen of Shamakhan."

"What?" Dadon fell back, amazed.

"What possessed you? Are you crazed?

Does some wicked demon ride you?

Have your wits dried up inside you?

What's your game, in heaven's name?

Pledge I did; but all the same

There are limits, well you knew;

And - what use is she to you?

Kindly lodge it in your head

Who I am! Why, ask instead

For my mint, a magnate's sable,

Stallion from the royal stable,

Half my tsardom if you please!"

"No, I wish for none of these!

Just you give me what I won,

This young queen of Shamakhan,"

Piped the sage in former fashion.

"No!" the Tsar spat, in a passion;

"You yourself have brought this on!

You'll have nothing! There! Be gone

While you're in one piece! I say!

Drag the scarecrow from my way!"

Whitebeard wanted to pursue it,

But with some, you're apt to rue it;

With an angry scepter blow

Tsar Dadon has laid him low,

Not to breathe again. - The city

Gave a shudder, but our pretty:

"Ha-ha-ha" and "hi-hi-hi,"

Not a pious thought, you see.

Tsar Dadon, though greatly flustered, at her, Smiled as soft as custard,

And proceeded cityward.

Then a tiny sound was heard,

And in sight of all the people,

Look! The cock whirred off the steeple,

Swooped upon the coach of state,

Perched upon the monarch's pate,

Fluffed his ruff and pecked and clink!

Soared aloft. . .Without a blink

Tsar Dadon slid off his seat,

Gave a wheeze and stretched his feet.

Gone the empress sight unseen,

Just as though she'd never been.

Tale of sense, if not of truth!

Food for thought to honest youth.

[kkokkolis]

आदित्यहृदयम् (Ādityahṛdayam) Η καρδιά του Αντίγια (θεού Ήλιου) Yuddha Kanda, Ramayana, 6ο βιβλίο, Άσμα 107, Book 6) Canto 107, Valmiki.

 

Ζητώ συγνώμη αν τα "σεντόνια" ενοχλούν την αισθητική των αγαθοπροαίρετων αναγνωστών και θαμώνων του Σύμπαντος της Τέχνης. Όμως το νήμα αυτό, σιγά- σιγά, λιθαράκι- λιθαράκι, μετατρέπεται σε μία σημαντική βιβλιοθήκη του τμήματος της τέχνης που σχετίζεται με την αγαπημένη μας ενασχόληση, ένα είδος εγκυκλοπαίδειας και θησαυρού λόγων, ήχων και εικόνων. Ένας έστω μελετητής που θα αναζητήσει ένα ποιήμα ή μια εικόνα αν κατευθυνθεί εδώ από τις μηχανές αναζητήσεως του διαδικτύου, δεν θα μπορούσα να του στερήσω την μεγάλη χαρά να βρει αυτούσιο εκείνο που αναζητεί, έστω αν αυτό είναι στα ρώσικα ή τα σανσκριτικά που εγώ δεν κατανοώ. Ζητώ, για τον λόγο αυτό, την ανοχή σας.

 

 

आदित्यहृदयम्॥ .. ādityahṛdayam ..

 

ततो युद्धपरिश्रान्तं समरे चिन्तया स्थितम्। tato yuddhapariśrāntaṃ samare cintayā sthitam

रावणं चाग्रतो दृष्ट्वा युद्धाय समुपस्थितम्॥ १॥ rāvaṇaṃ cāgrato dṛṣṭvā yuddhāya samupasthitam .. 1 ..

 

दैवतैश्च समागम्य द्रष्टुमभ्यागतो रणम्। daivataiśca samāgamya draṣṭumabhyāgato raṇam

उपागम्याब्रवीद्राममगस्त्यो भगवान् ऋषिः॥ २॥ upāgamyābravīdrāmamagastyo bhagavān ṛṣiḥ .. 2 ..

 

राम राम महाबाहो शृणु गुह्यं सनातनम्। rāma rāma mahābāho śṛṇu guhyaṃ sanātanam

येन सर्वानरीन् वत्स समरे विजयिष्यसि॥ ३॥ yena sarvānarīn vatsa samare vijayiṣyasi .. 3 ..

 

आदित्यहृदयं पुण्यं सर्वशत्रुविनाशनम्। ādityahṛdayaṃ puṇyaṃ sarvaśatruvināśanam

जयावहं जपेन्नित्यम् अक्षय्यं परमं शिवम्॥ ४॥ jayāvahaṃ japennityam akṣayyaṃ paramaṃ śivam .. 4 ..

 

सर्वमङ्गलमाङ्गल्यं सर्वपापप्रणाशनम्। sarvamaṅgalamāṅgalyaṃ sarvapāpapraṇāśanam

चिन्ताशोकप्रशमनम् आयुर्वर्धनमुत्तमम्॥ ५॥ cintāśokapraśamanam āyurvardhanamuttamam .. 5 ..

 

रश्मिमंतं समुद्यन्तं देवासुरनमस्कृतम्। raśmimaṃtaṃ samudyantaṃ devāsuranamaskṛtam

पूजयस्व विवस्वन्तं भास्करं भुवनेश्वरम्॥ ६॥ pūjayasva vivasvantaṃ bhāskaraṃ bhuvaneśvaram .. 6 ..

 

सर्वदेवात्मको ह्येष तेजस्वी रश्मिभावनः। sarvadevātmako hyeṣa tejasvī raśmibhāvanaḥ

एष देवासुरगणाँल्लोकान् पाति गभस्तिभिः॥ ७॥ eṣa devāsuragaṇām̐llokān pāti gabhastibhiḥ .. 7 ..

 

एष ब्रह्मा च विष्णुश्च शिवः स्कन्दः प्रजापतिः। eṣa brahmā ca viṣṇuśca śivaḥ skandaḥ prajāpatiḥ

महेन्द्रो धनदः कालो यमः सोमो ह्यपां पतिः॥ ८॥ mahendro dhanadaḥ kālo yamaḥ somo hyapāṃ patiḥ .. 8 ..

 

पितरो वसवः साध्या ह्यश्विनौ मरुतो मनुः। pitaro vasavaḥ sādhyā hyaśvinau maruto manuḥ

वायुर्वह्निः प्रजाप्राण ऋतुकर्ता प्रभाकरः॥ ९॥ vāyurvahniḥ prajāprāṇa ṛtukartā prabhākaraḥ .. 9 ..

 

आदित्यः सविता सूर्यः खगः पूषा गभस्तिमान्। ādityaḥ savitā sūryaḥ khagaḥ pūṣā gabhastimān

सुवर्णसदृशो भानुर्हिरण्यरेता दिवाकरः॥ १०॥ suvarṇasadṛśo bhānurhiraṇyaretā divākaraḥ .. 10 ..

 

हरिदश्वः सहस्रार्चिः सप्तसप्तिर्मरीचिमान्। haridaśvaḥ sahasrārciḥ saptasaptirmarīcimān

तिमिरोन्मथनः शम्भुस्त्वष्टा मार्ताण्ड अंशुमान्॥ ११॥ timironmathanaḥ śambhustvaṣṭā mārtāṇḍa aṃśumān .. 11 ..

 

हिरण्यगर्भः शिशिरस्तपनो भास्करो रविः। hiraṇyagarbhaḥ śiśirastapano bhāskaro raviḥ

अग्निगर्भोऽदितेः पुत्रः शङ्खः शिशिरनाशनः॥ १२॥ agnigarbho'diteḥ putraḥ śaṅkhaḥ śiśiranāśanaḥ .. 12 ..

 

व्योमनाथस्तमोभेदी ऋग्यजुःसामपारगः। vyomanāthastamobhedī ṛgyajuḥsāmapāragaḥ

घनवृष्टिरपां मित्रो विन्ध्यवीथीप्लवङ्गमः॥ १३॥ ghanavṛṣṭirapāṃ mitro vindhyavīthīplavaṅgamaḥ .. 13 ..

 

आतपी मण्डली मृत्युः पिङ्गलः सर्वतापनः। ātapī maṇḍalī mṛtyuḥ piṅgalaḥ sarvatāpanaḥ

कविर्विश्वो महातेजाः रक्तः सर्वभवोद्भवः॥ १४॥ kavirviśvo mahātejāḥ raktaḥ sarvabhavodbhavaḥ .. 14 ..

 

नक्षत्रग्रहताराणामधिपो विश्वभावनः। nakṣatragrahatārāṇāmadhipo viśvabhāvanaḥ

तेजसामपि तेजस्वी द्वादशात्मन् नमोऽस्तु ते॥ १५॥ tejasāmapi tejasvī dvādaśātman namo'stu te .. 15 ..

 

नमः पूर्वाय गिरये पश्चिमायाद्रये नमः। namaḥ pūrvāya giraye paścimāyādraye namaḥ

ज्योतिर्गणानां पतये दिनाधिपतये नमः॥ १६॥ jyotirgaṇānāṃ pataye dinādhipataye namaḥ .. 16 ..

 

जयाय जयभद्राय हर्यश्वाय नमो नमः। jayāya jayabhadrāya haryaśvāya namo namaḥ

नमो नमः सहस्रांशो आदित्याय नमो नमः॥ १७॥ namo namaḥ sahasrāṃśo ādityāya namo namaḥ .. 17 ..

 

नम उग्राय वीराय सारङ्गाय नमो नमः। nama ugrāya vīrāya sāraṅgāya namo namaḥ

नमः पद्मप्रबोधाय मार्ताण्डाय नमो नमः॥ १८॥ namaḥ padmaprabodhāya mārtāṇḍāya namo namaḥ .. 18 ..

 

ब्रह्मेशानाच्युतेशाय सूर्यायादित्यवर्चसे। brahmeśānācyuteśāya sūryāyādityavarcase

भास्वते सर्वभक्षाय रौद्राय वपुषे नमः॥ १९॥ bhāsvate sarvabhakṣāya raudrāya vapuṣe namaḥ .. 19 ..

 

तमोघ्नाय हिमघ्नाय शत्रुघ्नायामितात्मने। tamoghnāya himaghnāya śatrughnāyāmitātmane

कृतघ्नघ्नाय देवाय ज्योतिषां पतये नमः॥ २०॥ kṛtaghnaghnāya devāya jyotiṣāṃ pataye namaḥ .. 20 ..

 

तप्तचामीकराभाय वह्नये विश्वकर्मणे। taptacāmīkarābhāya vahnaye viśvakarmaṇe

नमस्तमोऽभिनिघ्नाय रुचये लोकसाक्षिणे॥ २१॥ namastamo'bhinighnāya rucaye lokasākṣiṇe .. 21 ..

 

नाशयत्येष वै भूतं तदेव सृजति प्रभुः। nāśayatyeṣa vai bhūtaṃ tadeva sṛjati prabhuḥ

पायत्येष तपत्येष वर्षत्येष गभस्तिभिः॥ २२॥ pāyatyeṣa tapatyeṣa varṣatyeṣa gabhastibhiḥ .. 22 ..

 

एष सुप्तेषु जागर्ति भूतेषु परिनिष्ठितः। eṣa supteṣu jāgarti bhūteṣu pariniṣṭhitaḥ

एष एवाग्निहोत्रं च फलं चैवाग्निहोत्रिणाम्॥ २३॥ eṣa evāgnihotraṃ ca phalaṃ caivāgnihotriṇām .. 23 ..

 

वेदाश्च क्रतवश्चैव क्रतूनां फलमेव च। vedāśca kratavaścaiva kratūnāṃ phalameva ca

यानि कृत्यानि लोकेषु सर्व एष रविः प्रभुः॥ २४॥ yāni kṛtyāni lokeṣu sarva eṣa raviḥ prabhuḥ .. 24 ..

 

॥ फलश्रुतिः॥

 

एनमापत्सु कृच्छ्रेषु कान्तातेषु भयेषु च। enamāpatsu kṛcchreṣu kāntāteṣu bhayeṣu ca

कीर्तयन् पुरुषः कश्चिन्नावसीदति राघव॥ २५॥ kīrtayan puruṣaḥ kaścinnāvasīdati rāghava .. 25 ..

 

पूजयस्वैनमेकाग्रो देवदेवं जगत्पतिम्। pūjayasvainamekāgro devadevaṃ jagatpatim

एतत् त्रिगुणितं जप्त्वा युद्धेषु विजयिष्यसि॥ २६॥ etat triguṇitaṃ japtvā yuddheṣu vijayiṣyasi .. 26 ..

 

अस्मिन् क्षणे महाबाहो रावणं त्वं वधिष्यसि। asmin kṣaṇe mahābāho rāvaṇaṃ tvaṃ vadhiṣyasi

एवमुक्त्वा तदागस्त्यो जगाम च यथागतम्॥ २७॥ evamuktvā tadāgastyo jagāma ca yathāgatam .. 27 ..

 

एतच्छ्रुत्वा महातेजा नष्टशोकोऽभवत्तदा। etacchrutvā mahātejā naṣṭaśoko'bhavattadā

धारयामास सुप्रीतो राघवः प्रयतात्मवान्॥ २८॥ dhārayāmāsa suprīto rāghavaḥ prayatātmavān .. 28 ..

 

आदित्यं प्रेक्ष्य जप्त्वा तु परं हर्षमवाप्तवान्। ādityaṃ prekṣya japtvā tu paraṃ harṣamavāptavān

त्रिराचम्य शुचिर्भूत्वा धनुरादाय वीर्यवान्॥ २९॥ trirācamya śucirbhūtvā dhanurādāya vīryavān .. 29 ..

 

रावणं प्रेक्ष्य हृष्टात्मा युद्धाय समुपागमत्। rāvaṇaṃ prekṣya hṛṣṭātmā yuddhāya samupāgamat

सर्वयत्नेन महता वधे तस्य धृतोऽभवत्॥ ३०॥ sarvayatnena mahatā vadhe tasya dhṛto'bhavat .. 30 ..

 

अथ रविरवदन्निरीक्ष्य रामं atha raviravadannirīkṣya rāmaṃ

मुदितमनाः परमं प्रहृष्यमाणः। muditamanāḥ paramaṃ prahṛṣyamāṇaḥ

निशिचरपतिसंक्षयं विदित्वा niśicarapatisaṃkṣayaṃ viditvā

सुरगणमध्यगतो वचस्त्वरेति॥ ३१॥ suragaṇamadhyagato vacastvareti .. 31 ..

 

॥ इति आदित्यहृदयम् मन्त्रस्य॥ .. iti ādityahṛdayam mantrasya ..

 

 

Αγγλική Μετάφραση

 

1& 2 Beholding Sri Rama, standing absorbed in deep thought on the battle-field, exhausted by the fight and facing Ravana who was duly prepared for the war, the glorious sage Agastya, who had come in the company of gods to witness the encounter (battle) now spoke to Rama as follows:

 

Ravana, the ten headed demon 3 'O Rama', 'O Mighty armed elegant Rama', listen carefully to the eternal secret by which, 'O my child', you shall conquer all your enemies on the battle field and win against your adversaries.

 

4 By Chanting the Aditya-Hridayam (the meditation of Sun in the heart ) which is very auspicious and highly beneficial, you will be victorious in battle. This holy hymn dedicated to the Sun-God will result in destroying all enemies and bring you victory and permanent happiness.

 

5 This supreme prayer is the best amongst auspicious verses, it will destroy all sins, dispel all doubts, alleviate worry and sorrow, anxiety and anguish, and increase the longevity of life. It is a guarantee of complete prosperity.

 

6 Worship the sun-god, the ruler of the worlds and lord of the universe, who is crowned with effulgent rays, who appears at the horizon and brings light, who is revered by the denizens of heaven (devas) and asuras alike.

 

7 Indeed, He is the very embodiment of all Gods. He is self-luminous and sustains all with his rays. He nourishes and energizes the inhabitants of all the worlds as well as the host of Gods and demons by his Rays.

 

8 He is Brahma (the creator), Visnu (the Sustainer), Shiva (the destroyer), Skanda (the son of Siva), Prajapati (progenitor of human race), the mighty Indra (king of heaven), Kubera (the god of wealth and lord of riches), Kala (eternal time), Yama (the Lord of death), Soma (the moon god that nourishes), and Varuna (the lord of sea and ocean).

 

9 Indeed, he is Pitris (ancestors, manes), the eight Vasus, the Sadhyas, the twin Aswins (physicians of Gods), the Maruts, the Manu, Vayu (the wind God), Agni (the fire God), Prana (the Life breath of all beings), the maker of six seasons and the giver of light.

 

10 He is the Son of Aditi (the mother of creation), the Sun God who transverser the heavens, he is of brilliant golden color, the possessor of a myriad rays, by illuminating all directions he is the maker of daylight. He is the all pervading, shining principle, the dispeller of darkness, exhibiting beautiful sight with golden hue

 

11 He has seven horses yoked to his Chariot, shines with brilliant light having infinite rays, is the destroyer of darkness, the giver of happiness and prosperity, mitigator of the sufferings and is the infuser of life. He is the Omnipresent One who pervades all with immeasurable amount of rays.

 

12 He is Hiranyagarbha born of Aditi of a golden womb, He is Sisirastapana the destroyer of the cold, snow and fog, illuminator, Ravi, bearer of the fire and conch, He is the remover of ignorance and giver of fame.

 

13 He is the Lord of the firmament and ruler of the sky, remover of darkness. the master of the three vedas Rig, Yaju, Sama, he is a friend of the waters (Varuna) and causes abundant rain. He swiftly courses in the direction South of Vindhya-mountains and sports in the Brahma Nadi.

 

* The Sun evaporates water from the ocean and rain is produced. Sun is the cause of rain. * The southward (apparent) jouney of the sun causes the change of seasons which is essential for life on earth.

 

14 He, whose form is circular and is colored in yellow and red hues, is intensely brilliant and enegetic. He is a giver of heat, the cause of all work, of life and death. He is the destroyer of all and is the Omniscient one sustaining the universe and all action.

 

15 He is the lord of the constellations, stars and planets and the origin of every thing in the universe. Salutations to Aditya who appears in twelve forms (in the shape of twelve months of the year) and whose glory is described in his twelve names.

 

16 Salutations to the Lord of sunrise and sunset, who rises at the eastern mountains and sets in the western mountains. Salutations to the Lord of the Stellar bodies and to the Lord of daylight.

 

17 Oh! Lord of thousand rays, son of Aditi, Salutations to you, the bestower of victory, auspiciousness and prosperity, Salutations to the one who has coloured horses to carry him.

 

18 Salutations to Martandaya the son of Mrukanda Maharisi, the terrible and fierce one, the mighty hero, the one that travels fast. Salutations to the one whose appearance makes the lotus blossom (also the awakener of the lotus in the heart)

 

19 Salutations to the Lord of Brahma, Shiva and Vishnu, salutations to Surya the sun god, who (by his power and effulgence) is both the illuminator and devourer of all and is of a form that is fierce like Rudra.

 

20 Salutations to the dispeller of darkness, the destroyer of cold, fog and snow, the exterminator of foes; the one whose extent is immeasurable. Salutations also to the annihilator of the ungrateful and to the Lord of all the stellar bodies, who is the first amongst all the lights of the Universe.

 

21 Salutations to the Lord shining like molten gold, destroying darkness, who is the transcendental fire of supreme knowledge, who destroys the darkness of ignorance, and who is the cosmic witness of all merits and demerits of the denizens who inhabit the universe. Salutations to Vishvakarma the architect of the universe, the cause of all activity and creation in the world

 

22 Salutations to the Lord who creates heat by his brilliant rays. He alone creates, sustains and destroys all that has come into being. Salutations to Him who by His rays consumes the waters, heats them up and sends them down as rain again.

 

23 Salutations to the Lord who abides in the heart of all beings keeping awake when they are asleep. Verily he is the Agnihotra , the sacrificial fire and the fruit gained by the worshipper of the agnihotra.

 

24 The Sun God (Ravi) is the origin and protector of the four Vedas (Rig, Yajur, Sama, and Atharva), the sacrifices mentioned in them and the fruits obtained by performing the sacrifices. He is the Lord of all action in this universe and decides the Universal path.

 

Phalashruti

 

25 Listen Oh Rama! Oh Ragava, scion of the Raghu dynasty, any person, singing the glories of Surya in great difficulties, during affliction, while lost in the wilderness, and when beset with fear, will not come to grief (or loose heart).

 

26 If you worship this lord of the universe, the God of all Gods, with concentrated mind and devotion by reciting this hymn (Aditya-Hridayam) thrice, you will emerge victorious in the battle.

 

27 O mighty armed one, you shall truimph over Ravana this very moment. After blessing Lord Rama thus, and predicting that He would slay (the demon) Ravana, sage Agastya took leave and returned to his original place.

 

Lord Rama28 Having heard this, that great warrior Raghava, feeling greatly delighted, became free from grief. His clouds of worry thus dispelled, the lustrous Lord Rama obeyed the sayings of sage Agastya with great happiness.With composed mind he retained this hymn in his memory, ready to chant the Aditya-Hridayam.

 

29 Having performed Achamanam (sipping water thice) and being purified, Rama gazing at the sun with devotion, recited the hymn Aditya-Hridayam thrice, then that great hero Raghava was thrilled and lifted his bow.

 

30 Lord Rama thus cheered, seeing Ravana coming to fight, put forth all his effort with a determination to kill him. (Ravana)

 

31 Then knowing that the destruction of Ravana was near, the Sun-God Aditya, surrounded by all the Gods in heaven, looked at Rama with delighted mind and exclaimed 'Hurry up' - 'Be quick'.

 

 

Thus ends the hymn Aditya-Hridayam in praise of the Sun God

recounted in the Yuddha Kanda of Valmiki Ramayana (the war chapter)

[wereniki]

Ύμνος εις Ήλιον -Μεσομήδους του Κρητός

2ος αι. μ.Χ.

 

 

 

Χιονοβλεφάρου πάτερ Αούς,

ροδόεσσαν ος άντυγα πώλων

πτανοίς υπ' ίχνεσσι διώκεις,

χρυσέαισιν αγαλλόμενος κόμαις

περί νώτον απείριτον ουρανού

ακτίνα πολύστροφον αμπλέκων,

αίγλας πολυδερκέα παγάν

περί γαίαν άπασαν ελίσσων,

ποταμοί δε σέθεν πυρός αμβρότου

τίκτουσιν επήρατον αμέραν.

Σοι μεν χορός εύδιος αστέρων

κατ' Όλυμπον άνακτα χορεύει

άνετον μέλος αιέν αείδων

Φοιβηίδι τερπόμενος λύρα.

Γλαυκά δε πάροιθε Σελάνα

χρόνον ώριον αγεμονεύει

λευκών υπό σύρμασι μόσχων,

γάνυται δέ τέ σοι νόος ευμενής

πολυείμονα κόσμον ελίσσων.

 

Ύμνος στον Ήλιο

 

Πατέρα της χιονοβλέφαρης Αυγής,

που το ρόδινο άρμα σου, με των νεαρών

ίππων τις ιπτάμενες οπλές οδηγείς,

αγαλλόμενος με την χρυσή κόμη σου

στο απέραντο άνοιγμα του ουρανού,

συστρέφοντας την πολύστροφη ακτίνα σου,

την περίβλεπτη πηγή της λαμπρότητας

ελίσσοντας γύρω από ολόκληρη τη γη.

Κι οι ποταμοί του αθάνατου πυρός σου

γεννούν την αξιαγάπητη μέρα.

Για σένα ο φωτεινός χορός των άστρων

χορεύει στον άρχοντα Όλυμπο,

διαρκώς ψάλλοντας μέλος ευφρόσυνο,

τερπόμενος με την λύρα του Φοίβου,

και η γλαυκή Σελήνη κατωθέ σου

ηγεμονεύει τον χρόνο με τις εποχές του,

με το άρμα της που το σέρνουν λευκοί ταύροι.

Κι ευφραίνεται ο ευμενής νούς σου,

περιδιαβαίνοντας τον πολύμορφο κόσμο!

[wereniki]

"εις Ήλιον": Ύμνος Πρόκλου

 

 

Κλῦθι, πυρὸς νοεροῦ βασιλεῦ, χρυσήνιε Τιτάν,

 

κλῦθι, φάους ταμία, ζωαρκέος, ὦ ἄνα, πηγῆς

 

αὐτὸς ἔχων κληῖδα καὶ ὑλαίοις ἐνὶ κόσμοις

 

ὑψόθεν ἁρμονίης ῥύμα πλούσιον ἐξοχετεύων.

 

κέκλυθι· μεσσατίην γὰρ ἐὼν ὑπὲρ αἰθέρος ἕδρην

 

καὶ κόσμου κραδιαῖον ἔχων ἐριφεγγέα κύκλον

 

πάντα τεῆς ἔπλησας ἐγερσινόοιο προνοίης.

 

ζωσάμενοι δὲ πλάνητες ἀειθαλέας σέο πυρσοὺς

 

αἰὲν ὑπ᾽ ἀλλήκτοισι καὶ ἀκαμάτοισι χορείαις

 

ζῳογόνους πέμπουσιν ἐπιχθονίοις ῥαθάμιγγας.

 

πᾶσα δ᾽ ὑφ᾽ ὑμετέρῃσι παλιννόστοισι διφρείαις

 

Ὡράων κατὰ θεσμὸν ἀνεβλάστησε γενέθλη.

 

στοιχείων δ᾽ ὀρυμαγδὸς ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντων

 

παύσατο σεῖο φανέντος ἀπ᾽ ἀρρήτου γενετῆρος.

 

σοὶ δ᾽ ὑπὸ Μοιράων χορὸς εἴκαθεν ἀστυφέλικτος·

 

ἂψ δὲ μεταστρωφῶσιν ἀναγκαίης λίνον αἴσης,

 

εὖτε θέλεις· περὶ γὰρ κρατέεις, περὶ δ᾽ ἶφι ἀνάσσεις.

 

σειρῆς δ᾽ ὑμετέρης βασιλεὺς θεοπειθέος οἴμης

 

ἐξέθορεν Φοῖβος· κιθάρῃ δ᾽ ὑπὸ θέσκελα μέλπων

 

εὐνάζει μέγα κῦμα βαρυφλοίσβοιο γενέθλης.

 

σῆς δ᾽ ἀπὸ μειλιχόδωρος ἀλεξικάκου θιασείης

 

Παιήων βλάστησεν, ἑὴν δ᾽ ἐπέτασσεν ὑγείην,

 

πλήσας ἁρμονίης παναπήμονος εὐρέα κόσμον.

 

σὲ κλυτὸν ὑμνείουσι Διωνύσοιο τοκῆα·

 

ὕλης δ᾽ αὖ νεάτοις ἐνὶ βένθεσιν εὔιον Ἄττην,

 

ἄλλοι δ᾽ ἁβρὸν Ἄδωνιν ἐπευφήμησαν ἀοιδαῖς.

 

δειμαίνουσι δὲ σεῖο θοῆς μάστιγος ἀπειλὴν

 

δαίμονες ἀνθρώπων δηλήμονες, ἀγριόθυμοι,

 

ψυχαῖς ἡμετέραις δυεραῖς κακὰ πορσύνοντες,

 

ὄφρ᾽ αἰεὶ κατὰ λαῖτμα βαρυσμαράγου βιότοιο

 

σώματος ὀτλεύωσιν ὑπὸ ζυγόδεσμα πεσοῦσαι,

 

ὑψιτενοῦς δὲ λάθοιντο πατρὸς πολυφεγγέος αὐλῆς.

 

ἀλλά, θεῶν ὤριστε, πυριστεφές, ὄλβιε δαῖμον,

 

εἰκὼν παγγενέταο θεοῦ, ψυχῶν ἀναγωγεῦ,

 

κέκλυθι καί με κάθηρον ἁμαρτάδος αἰὲν ἁπάσης·

 

δέχνυσο δ᾽ ἱκεσίην πολυδάκρυον, ἐκ δέ με λυγρῶν

 

ῥύεο κηλίδων, Ποινῶν δ᾽ ἀπάνευθε φυλάσσοις

 

πρηΰνων θοὸν ὄμμα Δίκης, ἣ πάντα δέδορκεν.

 

αἰεὶ δ᾽ ὑμετέραισιν ἀλεξικάκοισιν ἀρωγαῖς

 

ψυχῇ μὲν φάος ἁγνὸν ἐμῇ πολύολβον ὀπάζοις

 

ἀχλὺν ἀποσκεδάσας ὀλεσίμβροτον, ἰολόχευτον,

 

σώματι δ᾽ ἀρτεμίην τε καὶ ἀγλαόδωρον ὑγείην,

 

εὐκλείης τ᾽ ἐπίβησον ἐμέ, προγόνων τ᾽ ἐνὶ θεσμοῖς

 

Μουσάων ἐρασιπλοκάμων δώροισι μελοίμην.

 

ὄλβον δ᾽ ἀστυφέλικτον ἀπ᾽ εὐσεβίης ἐρατεινῆς,

 

εἴ κε θέλοις, δός, ἄναξ· δύνασαι δ᾽ ἑὰ πάντα τελέσσαι

 

ῥηιδίως· κρατερὴν γὰρ ἔχεις καὶ ἀπείριτον ἀλκήν.

 

εἰ δέ τι μοιριδίοισιν, ἑλιξοπόροισιν ἀτράκτοις,

 

ἀστεροδινήτοις ὑπὸ νήμασιν οὐλοὸν ἄμμιν

 

ἔρχεται, αὐτὸς ἔρυκε τεῇ μεγάλῃ τόδε ῥιπῇ.

 

Εισάκουσέ με, βασιλέα του νοητικού πυρός, Τιτάνα με τα χρυσά ηνία, εισάκουσέ με, χορηγέ του φωτός, βασιλέα, που ο ίδιος κρατάς το κλειδί της ζωογόνας πηγής και διοχετεύεις από ψηλά πλούσιο ρεύμα αρμονίας στους Κόσμους της ύλης.

 

Εισάκουσέ με. Γιατί εσύ, που βρίσκεσαι στη μεσαία έδρα του αιθέρα και κατέχεις τον ολοφώτεινο δίσκο, την καρδιά του Κόσμου, γέμισες τα πάντα με τη δική σου πρόνοια που διεγείρει τον νου. Ζωσμένοι οι πλανήτες με τους αιώνιους πυρσούς σου, στέλνουν με τους αδιάκοπους και ακούραστους χορούς τους ζωογόνες σταγόνες στα επιχθόνια. Κάτω από τις επαναλαμβανόμενες πορείες του άρματός σου αναβλάστησε ολόκληρη η πλάση σύμφωνα μ την τάξη των Ωρών. Ο ορυμαγδός των ιόντων συγκρούονταν μεταξύ τους σταμάτησε μόλις εμφανίστηκες από τον άρρητο γονιό σου. Μπροστά σου υποχώρησε ο ακλόνητος χορός των Μοιρών. Και ξανακλώθουν πάλι το νήμα της άφευκτης ανάγκης, όταν θελήσεις. Γιατί ολόγυρα κυβερνάς, ολόγυρα βασιλεύεις με ισχύ. Από τη δική σου σειρά ξεπήδησε ο βασιλιάς του τραγουδιού που υπακούει στο θείο, ο Φοίβος. Ψάλλοντας θεόπνευστα τραγούδια με τη συνοδεία της κιθάρας ησυχάζει το μεγάλο κύμα της βαριόηχης πλάσης. Από τον δικό σου σωτήριο θίασο ξεπήδησε ο γλοικόδωρος Παιάνας και επέβαλε στον πλατύ κόσμο τη δική του υγεία, γεμίζοντας τον με άφθαρτη αρμονία. Εσένα υμνούν ως ξακουστό πατέρα του Διονύσου. Άλλοι πάλι στα τραγούδια σε εξυμνούν ως βακχικό Άττη στα απώτατα βάθη της ύλης και άλλοι ως όμορφο Άδωνη. Φοβούνται την απειλή του γοργού μαστιγίου σου οι αγριόψυχοι δαίμονες που βλάπτουν τους ανθρώπους και μηχανεύονται κακά για τις δύστυχες ψυχές μας, προκειμένου για πάντα μέσα στον πάτο της βαριόηχης ζωής να υποφέρουν πεσμένες στα δεσμά του σώματος και έτσι να ξεχάσουν την ολοφώτεινη αυλή του υψηλού πατέρα.

Εσύ όμως, άριστε των θεών, στεφανωμένε με πυρ, όλβιε δαίμονα, εικόνα του θεού που γέννησε τα πάντα, ανυψωτή των ψυχών, εισάκουσέ με και καθάρισέ με για πάντα από κάθε αμαρτία. Δέξου την πολυδακρισμένη ικεσία, σώσε με από τις ολέθριες κηλίδες, φύλαγε με μακριά από τις Ποινές καταπραΰνοντας το γρήγορο μάτι της Δικαιοσύνης που βλέπει τα πάντα. Με σωτήρια βοήθειά σου ας χαρίζεις για πάντα στην ψυχή μου το αλεξίκακο αγνό φως, διαλύοντας τη φαρμακερή ομίχλη που καταστρέφει τους θνητούς. Χάρισε ακόμα την ακεραιότητα και την υγεία με τα λαμπρά της δώρα στο σώμα μου και οδήγησέ με στη δόξα, ώστε σύμφωνα με τους θεσμούς των προγόνων να καλλιεργώ τα δώρα των ωριοπλόκαμων Μουσών. Και δώσε μου, άναξ, αν θες, αδιατάρακτη ευτυχία για την λατρευτή ευσέβεια μου. Όλα μπορείς να τα κάνεις εύκολα. Γιατί έχεις ισχυρή και άπειρη δύναμη. Κι αν μας απειλεί κανένα κακό προερχόμενο από την άτρακτο [αδράχτι] της Μοίρας που περιστρέφεται ελικοειδώς κάτω από τα νήματα που κινούνται από τα άστρα, διώχνε το εσύ με τη μεγάλη φεγγοβολή σου. …….

 

από συλλογή kkokkolis

[netrionio]

Και λίγο σάτιρα...

 

ΚΑΛΗ ΙΔΕΑ!

[wereniki]

ΦΑΝΤΑΣΙΑ

(από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ του Γιάννη Σκαρίμπα)

 

Να ΄ναι σα να μας σπρώχνει ένας αέρας μαζί

προς έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στα χάη,

και σένα τού καπέλου σου πλατειά και φανταιζί

κάποια κορδέλα του, τρελά να χαιρετάει.

Και νάν' σαν κάτι να μου λες, κάτι ωραίο κοντά

γι' άστρα, τη ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων,

κι αυτός ο άνεμος τρελά-τρελά να μας σκουντά

όλο προς τη γραμμή των οριζόντων.

Κι όλο να λες, να λες, στα βάθη της νυκτός

για ένα – με γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει

Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:

έξω απ' τον κύκλο των νερών – στα χάη.

 

Κι όλο να πνέει, να μας ωθεί αυτός ο άνεμος μαζί

πέρ' από τόπους και καιρούς, έως ότου – φως μου –

(καθώς τρελά θα χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)

βγούμε απ' την τρικυμία αυτού τού κόσμου . . .

[kkokkolis]

250 σελίδες!

 

[kkokkolis]

http://www.youtube.com/watch?v=DsisGSBlQqo

 

Destination Moon, George Pal, 1950

 

Δείτε την πλήρη ταινία.

[kkokkolis]

Follow Thy Fair Sun, Thomas Campion, 1601

 

Follow thy fair sun, unhappy shadow ;

Though thou be black as night,

And she made all of light,

Yet follow thy fair sun, unhappy shadow.

Follow her whose light thy light depriveth ;

Though here thou liv'st disgraced,

And she in heaven is placed,

Yet follow her whose light the world reviveth !

Follow those pure beams whose beauty burneth,

That so have scorched thee,

As thou still black must be,

Till her kind beams thy black to brightness turneth.

Follow her while yet her glory shineth ;

There comes a luckless night,

That will dim all her light ;

And this the black unhappy shade divineth.

Follow still since so thy fates ordained ;

The sun must have his shade,

Till both at once do fade ;

The sun still proved, the shadow still disdained.

[wereniki]

“Γκέμμα”, απόσπασμα του Δημήτρη Λιαντίνη

 

"...Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του. Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής. Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου. Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."

[kkokkolis]

Japan's Kounotori2 Supply Ship Approaches the Space Station, Expedition 26 Crew, NASA, 2011

 

APOD 31/01/11

[kkokkolis]

Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί και ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου."

 

Θαύμα της διαστημικής τέχνης η προσωπογραφία του αστεροειδούς 433 Έρωτα από τον NEAR-Shoemaker, ενώ ο δορυφόρος του Πλούτωνα Χάρων ακόμη παραμένει μια θολή Disco Ball.

APODs 17/02/07, 07/06/09, 11/02/01, 24/02/00, 17/04/00, 08/07/98

[kkokkolis]

Περσεύς και Ναϊάδες, Jones Burne, 1877

[kkokkolis]

Perseus on Pegasus Hastening to the Rescue of Andromeda, Βαρώνος Frederick Leighton, 1830– 1896

 

Ελαιογραφία