kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Space, Time and Rockets, Rheta Randolf, Catherine Barry, 1952 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Space, Time and Rockets, Rheta Randolf, Catherine Barry, 1952 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Space, Time and Rockets, Rheta Randolf, Catherine Barry, 1952 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 L'Aurore boréale, Les Aspirations, William Chapman, 1904 La nuit d'hiver étend son aile diaphane Sur l'immobilité morne de la savane Qui regarde monter, dans le recueillement, La lune, à l'horizon, comme un saint-sacrement. L'azur du ciel est vif, et chaque étoile blonde Brille à travers les fûts de la forêt profonde. La rafale se tait, et les sapins glacés, Comme des spectres blancs, penchent leurs fronts lassés Sous le poids de la neige étincelant dans l'ombre. La savane s'endort dans sa majesté sombre, Pleine du saint émoi qui vient du firmament. Dans l'espace nul bruit ne trouble, un seul moment, Le transparent sommeil des gigantesques arbres Dont les troncs sous le givre ont la pâleur des marbres. Seul, le craquement sourd d'un bouleau qui se fend Sous l'invincible effort du grand froid triomphant Rompt d'instant en instant le solennel silence Du désert qui poursuit sa rêverie immense. Tout à coup, vers le nord, du vaste horizon pur Une rose lueur émerge dans l'azur, Et, fluide clavier dont les étranges touches Battent de l'aile ainsi que des oiseaux farouches, Eparpillant partout des diamants dans l'air, Elle envahit le vague océan de l'éther. Aussitôt ce clavier, zébré d'or et d'agate, Se change en un rideau dont la blancheur éclate, Dont les replis moelleux, aussi prompts que l'éclair, Ondulent follement sur le firmament clair. Quel est ce voile étrange, ou plutôt ce prodige ? C'est le panorama que l'esprit du vertige Déroule à l'infini de la mer et des cieux. Sous le souffle effréné d'un vent mystérieux, Dans un écroulement d'ombres et de lumières, Le voile se déchire, et de larges rivières De perles et d'onyx roulent dans le ciel bleu, Et leurs flots, tout hachés de volutes de feu, S'écrasent et, trouant les archipels d'opale, Déferlent par-dessus une montagne pâle De nuages pareils à des vaisseaux ancrés Dans les immensités des golfes éthérés, Et puis, rejaillissant sur des vapeurs compactes, Inondent l'horizon de roses cataractes. Le voile en un clin d'oeil se reforme plus beau, Lové comme un serpent, flottant comme un drapeau. Plus rapide cent fois qu'un jet pyrotechnique, Il fait en pétillant un sabbat fantastique, Et met en mouvement des milliers de soleils A travers des brouillards transparents et vermeils Comme cristallisés dans la plaine éthérée. Quelquefois on dirait une écharpe nacrée Qu'un groupe de houris secouerait en volant Dans l'incommensurable espace étincelant ; Tantôt on le prendrait pour le réseau de toiles Que Prométhée étend pour saisir les étoiles, Ou pour le tablier sans bornes dans lequel Les anges vanneraient des roses sur le ciel. Et la forêt regarde, enivrée, éblouie. Se dérouler au loin cette scène inouïe ; Et l'orignal, le mufle en avant, tout tremblant, Les quatre pieds cloués sur un mamelon blanc, L'oeil grand ouvert, au bord de la savane claire, Fixe depuis longtemps l'auréole polaire Poudroyant de ses feux le céleste plafond, Et son extase fauve en deux larmes se fond. Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Muppets from Space, Columbia Pictures, 1999 Space... It's not as deep as you think! Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Thunderbirds, Gerry & Sylvia Anderson, 1965-1966 Αθάνατα 60's! http://www.youtube.com/watch?v=4zi8szqllPU Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Space Academy Set, Tom Corbett, 1952 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Robot and Son, 1956 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Rex Mars Planet Patrol Space Tank, 1952 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Moonbeams, Evelyn De Morgan, 1855- 1919 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Evening Star over the Sea, Evelyn De Morgan, 1855- 1919 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Night and Dawn, Evelyn De Morgan, 1855- 1919 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Luna, Evelyn De Morgan, 1855- 1919 Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
kkokkolis Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Συγγραφέας Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Meade MySky Plus http://www.youtube.com/watch?v=ZHsqOOf4_Nw Οὖτιν με κικλήσκουσι My Optics
wereniki Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Καλό μήνα σε όλους! Ο Μάης έχει μυστικά, Παντελής Θαλασσινός "Μάης", Τσαρούχης Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 "Πρωτομαγιά", Διονύσιος Σολωμός Του Μαΐου ροδοφαίνεται η μέραπου ωραιότερη φύση ξυπνάεικαι την κάνουν λαμπρά και γελάειπρασινάδες, αχτίδες, νερά. Άνθη κι άνθη βαστούνε στο χέριπαιδιά κι άντρες, γυναίκες και γέροιασπροεντύματα, γέλια και κρότοι,όλοι οι δρόμοι γιομάτοι χαρά. Ναι, χαρείτε του χρόνου τη νιότη,άνδρες, γέροι, γυναίκες παιδιά. αστράκι Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 100 χρόνια πριν.. Γεννήθηκε Πρωτομαγιά,στο Κάστρο, στη Μονεμβασιά. Γιάννης Ρίτσος Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Γιάννης Ρίτσος – Ἐπιτάφιος (ἀποσπάσματα) (Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν – τῶν ἀπερ-γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):IΓιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίωκαὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνακαὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμηπῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνωκαὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνεικι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγωκαὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.IIΚορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχηχωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσωκι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.IIIΜαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσατὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα,Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο,καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο,Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρηπρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ,Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζανλιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν,Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόναςποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας,Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνιαποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα,σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα,Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο,πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω;ΙVΓιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψειτέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει;Πουρνὸ – πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστηςπριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης.Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ – πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρικαὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι.Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνικι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι.Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα,σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλαΜιὰ – μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶκι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη.Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσωτὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρακι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.VΣήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα,καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα.Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένηθὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη.Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα,θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα.Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξεικι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει.Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σουκ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόντανκαὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόντανΚαὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια,παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια.Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρινἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει.…ΙΧὮ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα,βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα.Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σουθὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου.Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση,κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλικάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει:Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι,κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι.Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσακαὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα.Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη,καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη.Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω,τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο; Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 «Άγρια των άστρων μουσική», Γιάννης Αγγελάκας Άγρια των άστρων μουσικήμόλις νυχτώνει με ξυπνάςΜέσα στην πιο βαθιά σιωπήέρχεσαι και με τυραννάς Άγρια των άστρων μουσικήστην ξεχασμένη σου φωτιάρίχνονται οι πιο κρυφοί καημοίψάχνοντας να 'βρουν γιατρειά Μ' όσα φύγαν, μ' όσαν έχουν πια χαθείμ' ό,τι μέσα μου έχω ως τώρα περισώσειξεκινάω κάθε μέρα απ' την αρχήτα μετράω και περιμένω να νυχτώσει Άγρια των άστρων μουσικήμόλις νυχτώνει με ξυπνάςκαι μ' ένα ξαφνικό φιλίμε καταπίνεις με ρουφάς Με μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάςΣτην ανύπαρκτη πατρίδα των ονείρων μ' οδηγάςΜε μεθάς με γελάς με χαϊδεύεις με πονάςΚι όταν φεύγεις το πρωί σαν παιδί με παρατάς Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
wereniki Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 "Παροιμίες από τον Κρόνο" Στίχοι: Αγγελάκας ΓιάννηςΜουσική: Αγγελάκας ΓιάννηςΠρώτη εκτέλεση: Γιάννης Αγγελάκας Γεια σου Γιάννη παλικάριΠου σου ασπρίσαν τα μαλλιάΠες μας καμιά παροιμίαΠου σου μάθαιναν παλιά Τα σκυλιά και το φεγγάριΤο μαχαίρι του φονιάΣ' όποιον ξέρει να κοιτάειΦαίνονται όλα μαγικά Γεια σου Γιάννη ξεδοντιάρηΠου δε σου 'μεινε μυαλόΠες μας καμιά παροιμίαΑπό τον παλιό καιρό Των αθώων τα τραγούδιαΤου κατάδικου η στριγκλιάΌποιον ξέρει να τ' ακούειΤου γλυκαίνουν τα αυτιά Άσε τις φιλοσοφίεςΜίλα μας πιο καθαράΘα μας πεις για την αγάπη;Που σου πήρε τα μυαλά Στην αγάπης το πηγάδιΌποιος ρίχνεται βαθιάΑν μπορέσει να βγει πάλιΔεν τον καίει πια η φωτιά Το σύμπαν της τέχνης & οι τέχνες τ’ ουρανού
3c273 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 «Άγρια των άστρων μουσική», Γιάννης Αγγελάκας Είναι αδύνατον να μη σχολιάσω. Το σύμπαν της τέχνης απογειώθηκε και ταξιδεύει στο άπειρο.Εγώ ευχαριστώ όλους τους συμμετέχοντες που μας ταξιδεύουν. Η Αλήθεια είναι Υπέρλογη!
studious Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Όνομα δημιουργούΡήνας ΕυάγγελοςΤίτλοςΤο φεγγάρι της αξιολύπητης μαγείας μουΘέμααλληγορικόΧρονολογία έργου1990Τύπος έργουχαλκογραφία διὸ πολλοί φασι τῶν σοφῶν οἱ μὲν ἁρμονίαν εἶναι τὴν ψυχήν, οἱ δ’ ἔχειν ἁρμονίαν. Αριστοτέλης.
studious Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Όνομα δημιουργούΠαπαγεωργίου ΕιρήνηΤίτλοςΚοιτάζω το φεγγάριΘέματοπιογραφίαΧρονολογία έργου1992Τύπος έργουλιθογραφία δοκίμιο διὸ πολλοί φασι τῶν σοφῶν οἱ μὲν ἁρμονίαν εἶναι τὴν ψυχήν, οἱ δ’ ἔχειν ἁρμονίαν. Αριστοτέλης.
studious Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Μελισσάκης Λεωνίδας Χωρίς τίτλο 1990 μικτή τεχνικήζωγραφική διὸ πολλοί φασι τῶν σοφῶν οἱ μὲν ἁρμονίαν εἶναι τὴν ψυχήν, οἱ δ’ ἔχειν ἁρμονίαν. Αριστοτέλης.
studious Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Δημοσιεύτηκε Μάιος 1, 2011 Ξιφαρά ΙόληΝυχτερινό της μεγάλης πόλης λιθογραφίαχαρακτική διὸ πολλοί φασι τῶν σοφῶν οἱ μὲν ἁρμονίαν εἶναι τὴν ψυχήν, οἱ δ’ ἔχειν ἁρμονίαν. Αριστοτέλης.
Προτεινόμενες αναρτήσεις