Το σύμπαν της τέχνης και οι τέχνες τ' ουρανού

[kkokkolis]

La splendeur du vide, Le Coeur en exil, René Chopin 1913

 

Silence d'une nuit et de neige et d'étoiles

Où, fresques de lumière, immobile, à travers

La vitre nette et bleue, étincelle sans voiles,

Sous mes yeux éblouis le coeur de l'univers !

 

Le vaste écran tendu de la nocturne scène

Me compose un décor tout à coup révélé :

Rien n'y bouge, rien n'y respire, aucune haleine

Ne ternit le cristal du bloc immaculé.

 

L'inaltérable éther luit à l'horizon blême.

Là-haut, l'étoile, pleur congelé dans le ciel,

N'est plus qu'une fragile et scintillante gemme

Et ne saurait plus dire aux Mages : C'est Noël !

 

Les Monts neigeux ont tu l'énigme du Mystère,

Taciturnes comme des Sphinx ensevelis :

À jamais confondus vainement ils tentèrent

D'écarter leur linceul en soulevant ses plis.

 

Ô mutisme effrayant d'un monde sans pensée,

Traversé de lueurs au dur éclat d'acier !

L'astre mort des minuits reflète renversée

La terre chaotique où brillent les Glaciers.

 

Ne vas-tu pas toi-même entrer dans la Nuit froide,

On dirait un sépulcre atone et singulier,

Où reposer, le coeur serein, tes membres roides

Et, comprenant l'erreur de la Vie, oublier...

 

Je frissonne, j'ai peur. Ma chambre est si déserte !

Le silence y bruit d'un clair bourdonnement,

Et j'écoute face à face avec l'être inerte

Si mon sang bat toujours son faible battement.

 

Je rêve et communie à la splendeur du Vide.

Ah! combien je comprends ta froide majesté,

Ô Silence infini, Voix de l'Éternité,

Qui pénètres mon songe et qui me rends livide !

[kkokkolis]

http://www.youtube.com/watch?v=cWnmCu3U09w

 

2001: A Space Odyssey, Stanley Kubrick & Arthur C. Clarke, 1968

 

Η μουσική αυτή τη φορά: Also sprach Zarathustra, Op. 30, Richard Strauss, 1896

[kkokkolis]

Sideralis, Mobile Phone Freeware, 2010

[kkokkolis]

Explore Scientific 100° Series Nitrogen Purged Waterproof™ Eyepieces, 2009

[Κατερινα]

Go and Catch a Falling Star, John Donne, 1633

 

Go and catch a falling star,

Get with child a mandrake root,

Tell me where all past years are,

Or who cleft the devil's foot,

Teach me to hear mermaids singing,

Or to keep off envy's stinging,

And find

What wind

Serves to advance an honest mind.

 

 

If thou be'st born to strange sights,

Things invisible to see,

Ride ten thousand days and nights,

Till age snow white hairs on thee,

Thou, when thou return'st, wilt tell me,

All strange wonders that befell thee,

And swear,

No where

Lives a woman true, and fair.

 

 

If thou find'st one, let me know,

Such a pilgrimage were sweet ;

Yet do not, I would not go,

Though at next door we might meet ;

Though she were true, when you met her,

And last, till you write your letter,

Yet she

Will be

False, ere I come, to two, or three.

[Κατερινα]

An Epistemology of Planets, Annie Dillard.

 

Mercury

A brook runs on all night;

a book, shut,

still tells itself a story.

So you, out of thought,

you, forgotten Mercury,

still spin and spend the circles of your fury.

 

Venus

Evenings, after I’ve eaten

dessert, you rise, you wear

your barest, shining skin.

 

 

Later, mornings, you up

and do it again.

 

 

Do you think I’ve forgotten so soon ?

 

Earth

Planets, alone, and grieving,

look who you’re running with :

look at our baby-blue planet the earth

and all of the people, waving.

 

Mars

Mars keeps its dignity,

its networks of cool.

Certain photographs reveal

an air of longing, still.

 

Jupiter

Swings, spattered

by shadows of Jovial moons :

Io, Europa, Callisto,

the giant, Ganymede.

Companionable, each

 

 

nonetheless keeps

 

 

the perfected arc of his distance.

 

Saturn

It is to you I come in my dream,

you, dancing alone in the dark, light heart,

asleep inside your spinning hat !

 

Uranus

Uranus, cold face,

old rock and ice,

remembers a song

and sings it once

round the dark, twice.

 

Neptune

Banished, Neptune,

luminous, green,

sleeps, and dreams of the sun.

Awake, he holds her round

as tight as he can.

 

Pluto

Spends twenty years

wandering in Cancer,

that old celestial

crab. Takes years to touch

carapace, jointed foot

on jointed legs ; nudges

mandibles, roving, awed,

in every season.

Getting to know

you, still, I find you clear-eyed,

cloistered, clawed.

[kkokkolis]

Half-Life, Valve Software- Sierra Studios, 1998

[studious]

Δεν ξέρω πια τη νύχτα, Οδυσσέα Ελύτη

 

 

 

Δεν ξέρω πια τη νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου,

στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων.

Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι, στο ουρανί

αεράκι ενός νησιού που με ονειρεύεται

ν' αναγγέλλω την αυγή από τα ψηλά του βράχια

τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο

της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

 

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται.

Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα.

Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ουρανού

εξόν κι αν είναι τ' όνειρο που με ξανακοιτάζει

με δάκρυα να διαβαίνω της αθανασίας τη θάλασσα

Έσπερε κάτω απ' την καμπύλη της χρυσής φωτιάς σου,

τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια.

[studious]

Black night, Deep Purple

 

http://www.youtube.com/watch?v=SaXdOOINYic

 

Black night it's not right,

I don't feel so bright,

I don't care to sit tight.

Maybe I'll find on the way down the line

that I'm free, free to be me.

Black night is a long way from home.

 

I don't need a dark tree,

I don't want a rough sea,

I can't feel, I can't see.

Maybe I'll find on the way down the line

that I'm free, free to be me.

Black knight is a long way from home.

 

Black night, black night,

I don't need black night,

I can't see dark night.

Maybe I'll find on the way down the line

that I'm free, free to be me.

Black night is a long way from home.

[studious]

Deep Purple, Stormbringer

 

 

Comin' out of nowhere

Drivin' like rain

Stormbringer dance

On the thunder again

Dark cloud gathering

Breaking the day

No point running

'Cause it's coming your way

 

Ride the rainbow

Crack the sky

Stormbringer coming

Time to die

Got to keep running

Stormbringer coming

He's got nothing you need

He's gonna make you bleed

 

Rainbow shaker

On a stallion twister

Bareback rider

On the eye of the sky

Stormbringer coming down

Meaning to stay

Thunder and lightning

Heading your way

 

Ride the rainbow

Crack the sky

Stormbringer coming

Time to die

Got to keep running

Stormbringer coming

He's got nothing you need

He's gonna make you bleed

 

Coming out of nowhere

Drivin' like a-rain

Stormbringer dance

On the thunder again

Dark cloud gathering

Breaking the day

No point running

'Cause it's coming your way

[studious]

Ωρίων, Ο κυνηγός του Δία

 

 

Ο Ωρίων ήταν γιος της Γης, ξακουστός για την ομορφιά του και μεγάλος κυνηγός που γυρνούσε τα βουνά με το χάλκινο ρόπαλό του και σκότωνε αγρίμια.

Μια φορά στα βουνά της Βοιωτίας είδε την Πλειόνη με τις 7 κόρες της που όλες ήταν τόσο όμορφες όσο και η μητέρα τους. Ο Ωρίων όμως ερωτεύτηκε παράφορα την Πλειόνη και θέλησε να την κάνει δικιά του με την βία. Η Πλειόνη και οι κόρες της το έβαλαν στα πόδια και αυτός τις κυνηγούσε για 5 χρόνια. Οι Θεοί τις λυπήθηκαν και της έκαναν αστέρια. Τις γνωστές Πλειάδες ( Πούλια).

Όταν είχε πάει στην Κρήτη και αφού κυνηγούσε ότι έβρισκε, η Γη φοβήθηκε πως δεν θα αφήσει τίποτε ζωντανό, οπότε έστειλε ένα μεγάλο σκορπιό και τον σκότωσε. Ο Δίας τον λυπήθηκε και τον έκανε αστερισμό.

Έτσι ο Ωρίων είναι μαζί με τα δύο σκυλιά του στον ουρανό ( τον αστερισμό του μικρού και του μεγάλου Κυνός ) , δίπλα στις Πλειάδες που ποτέ δεν μπορεί να φτάσει και έτσι που όταν βγαίνει αυτός την νύχτα ο άλλος αστερισμός του Σκορπιού να δύει για να μην ανταμωθούν ποτέ ξανά.

Για τους Αρχαίους Αιγύπτιους ο αστερισμός του Ωρίωνα ήταν ο ίδιος ο Όσιρις που αφού πέθανε έγινε ο συγκεκριμένος αστερισμός. Πιστεύεται πως όλη η διάταξη των πυραμίδων στην Γκίζα είναι απλά μια απεικόνιση του μέρους του ουρανού που περιλαμβάνει τον αστερισμό του Ωρίωνα ( με τα 3 αστέρια στην ζώνη του Ωρίωνα να είναι οι 3 μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας και ο Νείλος να είναι ο γαλαξίας μας). Οι ψυχές των Φαραώ όταν πέθαιναν πήγαιναν στον Όσιρι , δηλαδή στον αστερισμό του Ωρίωνα.

 

Ο Ωρίωνας είναι ο πιο όμορφος αστερισμός από όλους και ο πλέον εύκολα αναγνωρίσιμος. Αυτή την εποχή βλέποντας ΝΑ θα τον δείτε αργά την νύχτα. Τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα είναι εκείνα που σε κάνουν να τον βρεις πολύ εύκολα. Αυτά τα τρία αστέρια προς Νότο σε οδηγούν στον Σείριο (του μεγάλου Κυνός) και προς Βορά στον Αλδεβαράν ( του Ταύρου) . Τα μεγάλα αστέρια του είναι ο Μπέτελγεξ και Ρίγκελ. Ο πρώτος είναι ένας υπερ-γίγας με διάμετρο που αν είχε την θέση του Ήλιου η διάμετρός του θα ξεπερνούσε την τροχιά της γης γύρω απ τον Ήλιο.

 

 

http://laspistasteria.wordpress.com/2007/11/17/orion/

[wereniki]

Ἑκάτης πάθη

 

...Je suis sure qu' elle est vierge.

Elle a la beaute d' un vierge...

Qui, elle est vierge. Elle ne s' est

jamais souillee.

 

OSCAR WILDE - «SALOME»

 

...Ἀπόψε πρόβαλε γυμνή, σὰ τέρας, ἡ Σελήνη

κι ἄβυσσος πόθου τὴ δονεῖ:

τὴν εἶδαν ὅλοι ἀπὸ νωρίς, τὶς πόρπες της νὰ λύνει,

σὰ νὰ διψοῦσεν ἡδονή...

Τί νά ῾δε ξάφνου ῾δῶ στὴ γῆ καὶ τόσο τὸ λυμπίστη

πού ῾χουν μὲ πάθος κρεμαστεῖ,

σὰ νά ῾θελαν νὰ λυτρωθοῦν, ἀπ᾿ τὴ παλιὰ τὴν πίστη

κι οἱ δυό της οἱ νεκροὶ μαστοί;

Παρθένα, στείρα καὶ βουβή, ὅμοια μὲ σαλαμάντρα,

στὰ βαθιά βράδια τ᾿ ἀττικά.

Πῶς ἔτσι, ἀπόψε, φρένιασε νὰ σμίξει τρελὰ μ᾿ ἄντρα

καὶ φλογερὰ κι ἐκστατικά;

...Τί κι ἂν ἡ νύχτα γέρν᾿ ἀργά, μέσ᾿ τὰ πυκνὰ ἐρέβη

κι ἀλλόκοτα μεθοῦν οἱ ἀνθοί;

Στὴ δύση, ῾κείνη μοναχή, ποὺ κείτεται καὶ ρεύει,

ζητεῖ τοῦ κάκου νὰ εὐφρανθεῖ...

[Κατερινα]

On Looking Up By Chance At The Constellations, Robert Frost.

 

You'll wait a long, long time for anything much

To happen in heaven beyond the floats of cloud

And the Northern Lights that run like tingling nerves.

The sun and moon get crossed, but they never touch,

Nor strike out fire from each other nor crash out loud.

The planets seem to interfere in their curves

But nothing ever happens, no harm is done.

We may as well go patiently on with our life,

And look elsewhere than to stars and moon and sun

For the shocks and changes we need to keep us sane.

It is true the longest drought will end in rain,

The longest peace in China will end in strife.

Still it wouldn't reward the watcher to stay awake

In hopes of seeing the calm of heaven break

On his particular time and personal sight.

That calm seems certainly safe to last to-night.

[Κατερινα]

A Loose Mountain (Telescopic), Robert Frost

 

 

Did you stay up last night (the Magi did)

To see the star shower known as Leonid

That once a year by hand or apparatus

Is so mysteriously pelted at us ?

It is but fiery puffs of dust and pebbles,

No doubt directed at our heads as rebels

In having taken artificial light

Against the ancient sovereignty of night.

A fusillade of blanks and empty flashes,

It never reaches earth except as ashes

Of which you feel no least touch on your face

Nor find in dew the slightest cloudy trace.

Nevertheless it constitutes a hint

That the loose mountain lately seen to glint

In sunlight near us in momentous swing

Is something in a Balearic sling

The heartless and enormous Outer Black

Is still withholding in the Zodiac

But from irresolution in his back

About when best to have us in our orbit,

So we won't simply take it and absorb it.

[wereniki]

"ΟΙ ΑΠΟΜΕΙΝΑΝΤΕΣ", Μίλτος Σαχτούρης

 

Όμως υπάρχουν ακόμα

λίγοι άνθρωποι

που δεν είναι κόλαση

η ζωή τους

 

υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης

η Fraulein Ramser

και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες

οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι

 

ψάξε καλά

βρες τους, Ποιητή!

κατάγραψέ τους προσεχτικά

γιατί όσο παν και λιγοστεύουν

 

λιγοστεύουν

[studious]

Στο ξέσπαμα του φεγγαριού

 

Στίχοι: Κώστας Φασουλάς

Μουσική: Βαγγέλης Βέττας

Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Νικολάου

 

Άλλες ερμηνείες:

Βασίλης Σκουλάς

 

 

Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, αυτός που θα γλιτώσει,

δε θά ‘ναι αυτός που αρνήθηκε στον έρωτα να δώσει.

Κι εσύ που μού ‘ταξες πολλά, δε σού ‘χω εμπιστοσύνη,

χρόνια στην άκρη του γκρεμού κατάντησα αγρίμι.

 

Στο ξέσπασμα του φεγγαριού, η νύχτα θα μεθύσει,

θα σκορπιστεί σαν άρωμα, την πίκρα μου να σβήσει.

Κι εμένα πια δε θα με δουν του πόνου οι συμπληγάδες,

να σέρνω το βαγόνι σου σε σκουριασμένες ράγες.

[studious]

Το χρώμα του φεγγαριού -- Αλκυόνη Παπαδάκη

 

Τα χρώματα

 

-- Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

 

-- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

 

-- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

 

-- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

 

-- Τί χρώμα έχει η χαρά;

 

-- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

 

-- Και η μοναξιά;

 

-- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

 

-- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

 

-- Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

 

-- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

 

-- ...Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

 

-- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

 

-- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

 

-- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι... Κοίταξε μακριά στο κενό... Και δάκρυσε ...

 

Ζω...

 

-- Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;

 

-- Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!

 

Συγχωρώ!

 

-- Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!

 

Ελπίζω!

 

-- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι; .......................................................................................................

 

-- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα... Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;

 

Ποιός έιναι ο δυνατός;

 

-- Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

 

-- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

 

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

 

-- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ............................................................................................................ «Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».

 

Ονειρεύονται... και ελπίζουν...

 

-- Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

 

-- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

 

-- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

 

-- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

 

-- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

 

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται...

 

-- Σε λίγο θα ξημερώσει... Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται... Ονειρεύονται και ελπίζουν...

 

http://www.phigita.net/~pitsi_pitsi/blog/49

[studious]

ΗΤΑΝΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ

 

 

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος

 

Στίχοι: Κώστας Φέρρης

 

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό

μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

 

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή

τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

 

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή

τον ήλιο το φεγγάρι παρακαλεί

 

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου

πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

 

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα

τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

 

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή

και μένανε μ' αφήνει έρμη και μοναχή

 

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά

στη μάχη ρίχτηκε ναι μάτια μου και στον καυγά

 

Μέσα σ' ένα σινάφι πειρατικό

είδα φωτιά ν' ανάβει και φονικό

[wereniki]

«το κομμάτι που λείπει»

http://www.greektube.org/content/view/29543/2/ref/ke

 

Κείμενα και σκίτσα από το βιβλίο: «Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο»,του Σελ Σίλβερσταιν

[wereniki]

"Η αστροναύτισσα"

 

Στίχοι: Ρένα Καρθαίου

Μουσική: Γιάννης Δροσίτης

Πρώτη εκτέλεση: Παιδική Χορωδία Μουσικού Σχολείου Παλλήνης

 

 

Φεύγω, πάω στο φεγγάρι

με βαλίτσες κι άλλα βάρη.

 

Παίρνω και μια σκούπα τόση,

σκόνες, στάχτες να σαρώσει.

 

Είμαι εγώ νοικοκυρά

και τα θέλω καθαρά.

 

Πάω να ρίξω χώμα σάκους

σε κρατήρες και σε λάκκους.

 

Πάω αέρα, πάω νερό

και λουλούδια ένα σωρό.

 

Πάω να φτιάξω μιαν αυλή

φεγγαρίσια, στρογγυλή,

 

με πολλά μυριστικά,

γλάστρες και βασιλικά.

 

Και στη μέση θα διαλέξω

μια γαζία να φυτέψω,

 

να ’χει ολάνθιστους χρυσούς,

μικροφέγγαρους ανθούς,

 

που το ολόγιομο φεγγάρι

για παιδιά του θα τους πάρει.

 

Κι όταν το άρωμά τους νοιώσει,

μοναξιά δε θα ’χει τόση.

 

Αστροναύτισσα κινάω

στο φεγγάρι για να πάω

 

κι αφού εκεί τα συγυρίσω,

πάλι θα γυρίσω πίσω.

[wereniki]

Η γη μας

 

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης

Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Τσαλιγοπούλου

 

 

Είν' η γη μας ένα άστρο

μες στα τόσα χίλια μύρια

κι όπως λέει κι ο μπαμπάς μου,

είναι τ' άστρα εκατομμύρια.

 

Μοιάζει με τα παραμύθια

η κυρά αστρονομία

μα το πιο σπουδαίο απ' όλα

είναι που είναι η αλήθεια.

 

Ο μπαμπάς μου λέει κι άλλα,

θα μας μάθει η δασκάλα

πως η γη είναι σαν μήλο

και γυρνάει γύρω απ' τον ήλιο.

 

Μοιάζει με τα παραμύθια

η κυρά αστρονομία

μα το πιο σπουδαίο απ' όλα

είναι που είναι η αλήθεια.

[wereniki]

"...Και πολλά τα λιόδεντρα

που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως

κι ελαφρό v' απλώνεται στον ύπνο σου

και πολλά τα τζιτζίκια

που να μην τα νιώθεις

όπως δε νιώθεις το σφυγμό στο χέρι σου

αλλά λίγο το νερό

για να το 'χεις Θεό και να κατέχεις τι σημαίνει ο λόγος του

και το δέντρο μοναχό του

χωρίς κοπάδι

για να το κάνεις φίλο σου

και να γνωρίζεις τ' ακριβό του τ' όνομα

φτενό στα πόδια σου το χώμα

για να μην έχεις που ν' απλώσεις ρίζα

και να τραβάς του βάθους ολοένα

και πλατύς επάνου ο ουρανός

για να διαβάζεις μόνος σου την απεραντοσύνη.

 

ΑΥΤΟΣ

ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας!"

 

απόσπασμα από το "Άξιον εστί', Οδυσσέα Ελύτη

[studious]

Δεκαετία 60'ς μαγική , Γιάννης Βογιατζής τροβαδούρος ':-note'

 

Φεγγάρι που αλητεύεις

 

Ένας ουρανός μ' αστέρια

[wereniki]

Ήλιε μου, ήλιε μου

 

Στίχοι: Θόδωρος Ποάλας

Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας

Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

 

 

Στον ουρανό μην ψάχνεις για φτερά,

όποιος μπορεί αιώνια τα φορά

και περπατά μαζί με τη ζωή

στον κεραυνό και στη νεροποντή.

 

Ήλιε μου, ήλιε μου, τίποτα δεν είμαστε,

ήλιε μου, φίλε μου, αύριο πού θα είμαστε,

ήλιε μου, ήλιε μου, αεράκι είμαστε,

μια αναπνοή.

 

Στο χωρισμό μετράνε οι ψυχές,

όσοι αγαπούν δε ρίχνουν μαχαιριές,

αναχωρούν, καράβι ο καιρός

κι ο ουρανός αδιάβαστος καημός.

 

Ήλιε μου, ήλιε μου, τίποτα δεν είμαστε,

ήλιε μου, φίλε μου, αύριο πού θα είμαστε,

ήλιε μου, ήλιε μου, αεράκι είμαστε,

μια αναπνοή.

[wereniki]

Ήλιος του Αλωνάρη

 

Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης

Μουσική: Νίκος Ζούδιαρης

Πρώτη εκτέλεση: Αλκίνοος Ιωαννίδης

 

http://www.youtube.com/watch?v=GSaNLEprquo&feature=related

 

Πώς να χωρέσεις μέσα σ' όρια και μέτρα;

Το κλήμα στρίβεται στο κάγκελο ν' ανέβει...

Ξέρω, στα παιδικά σου όνειρα συνέβη,

να δεις τον γίγαντα που έστυβε την πέτρα.

 

Παιδί μ' όνειρα θαλασσιά μες στου μυαλού το αμπάρι,

ξετύλιγα τις Κυριακές στην τύχη μια κλωστή,

μεγαλωμένος στους καυτούς τους ήλιους του Αλωνάρη,

έφερνα πρόωρες βροχές και πότιζα τη γη.

 

Τα πούπουλα που μου 'στρωνε η μάνα μαξιλάρι,

τα κρέμαγα παράσημα σ' αρχηγικές στολές,

ντυνόντουσαν τα γιορτινά στα σύνορα οι φαντάροι,

και στήναν γλέντι αδελφικό με εχθρικές ορδές.

 

Κι εγώ που παραδόθηκα στον ύπνο να με πάρει,

και πέταξα με τα πουλιά προς τον ωκεανό,

όσα δεν μπόρεσαν να πουν με τις κραυγές οι γλάροι,

σαν εφιάλτες σήμερα μπροστά μου συναντώ.