Jump to content

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Δημοσιεύτηκε

Le soir, Alphonse de Lamartine, 1790-1869

 

Le soir ramène le silence.

Assis sur ces rochers déserts,

Je suis dans le vague des airs

Le char de la nuit qui s'avance.

Vénus se lève à l'horizon ;

À mes pieds l'étoile amoureuse.

De sa lueur mystérieuse

Blanchit les tapis de gazon.

De ce hêtre au feuillage sombre

J'entends frissonner les rameaux :

On dirait autour des tombeaux

Qu'on entend voltiger une ombre.

Tout à coup détaché des cieux,

Un rayon de l'astre nocturne,

Glissant sur mon front taciturne,

Vient mollement toucher mes yeux.

Doux reflet d'un globe de flamme,

Charmant rayon, que me veux-tu ?

Viens-tu dans mon sein abattu

Porter la lumière à mon âme ?

Descends-tu pour me révéler

Des mondes le divin mystère ?

Les secrets cachés dans la sphère

Où le jour va te rappeler ?

Une secrète intelligence

T'adresse-t-elle aux malheureux ?

Viens-tu la nuit briller sur eux

Comme un rayon de l'espérance ?

Viens-tu dévoiler l'avenir

Au coeur fatigué qui t'implore ?

Rayon divin, es-tu l'aurore

Du jour qui ne doit pas finir ?

Mon coeur à ta clarté s'enflamme,

Je sens des transports inconnus,

Je songe à ceux qui ne sont plus

Douce lumière, es-tu leur âme ?

Peut-être ces mânes heureux

Glissent ainsi sur le bocage ?

Enveloppé de leur image,

Je crois me sentir plus près d'eux !

Ah ! si c'est vous, ombres chéries !

Loin de la foule et loin du bruit,

Revenez ainsi chaque nuit

Vous mêler à mes rêveries.

Ramenez la paix et l'amour

Au sein de mon âme épuisée,

Comme la nocturne rosée

Qui tombe après les feux du jour.

Venez !... mais des vapeurs funèbres

Montent des bords de l'horizon :

Elles voilent le doux rayon,

Et tout rentre dans les ténèbres.

blog.van_.gogh_.stars_.jpg.276350703d1c3538f71c37313783caa3.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

Πριν 16 χρόνια, «έφυγε» ο νομπελίστας Έλληνας Ποιητής Οδυσσέας Ελύτης.

 

Λόγια από συνέντευξή του:

«Μια ζωήν ολόκληρη αγωνίστηκα για αυτό που λέμε Ελληνικότητα και που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος να βλέπεις και να αισθάνεσαι τα πράγματα. Είτε στην κλίμακα τη μεγάλη, είτε στην ταπεινή. Θέλω να πω, είτε σ' ένα Παρθενώνα, είτε σ' ένα λιθάρι.

Το παν είναι η ευγένεια, η ποιότητα, σε αντίθεση με το μέγεθος και την ποσότητα που χαρακτηρίζουν τη Δύση.» ... «Λαοί νέοι και μικροί σαν το δικό μας, γεμάτοι από χυμούς και δυνάμεις οστικές, εξαναγκάζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να ευθυγραμμιστούν με τους μεγάλους και ισχυρούς, που έχουν χάσει κάθε ικμάδα και συντηρούνται με προπαρασκευασμένους ορούς πολιτισμού»

 

και συνέχιζε αναλύοντάς μας τις δύο Ελλάδες που έβλεπε :

«Υπάρχουν δύο Ελλάδες. Αυτή που εξαναγκάζει και τους ίδιους τους υπηκόους της να καταπονεί και σε έναν διεθνή χορό μεταμφιεσμένων να μετέχει με το φόρεμα της Ευρωπαίας (διάβαζε: Αμερικάνας). Και υπάρχει η άλλη, που εξακολουθεί να υπακούει στον Ηράκλειτο και στον Μακρυγιάννη. Η πρώτη μπορεί να καταλυθεί μια μέρα. Η δεύτερη, ακόμη και αν μείνει χωρίς υπόσταση, ποτέ. Τουλάχιστον εγώ, γι' αυτήν υπάρχω» (αυτό έγραφε το 1982).

 

«Πέστε, λοιπόν» θα κατέληγε σήμερα ο Ποιητής «στον ήλιο νάβρει ένα καινούριο δρόμο, τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη, αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνεια του» και θα φώναζε στους νέους : «Να ενοχλείτε, να είστε η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου»!

 

(δυστυχώς ήμουν μακριά και δεν μπορούσα να το αναρτήσω χθες, 18 Μαρτίου, ημέρα που έφυγε ο Ποιητής)

1902257287_.jpg.758c49ad90e93077a25da9a2e82457b9.jpg

Δημοσιεύτηκε

“Κυρίες και κύριοι, εκείνο που μας προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δε φέραμε” (Οδυσσέας Ελύτης).

 

Ήρθαν!!!

Σήμερα το πρωί, επιστρέφοντας από μακριά, τα είδα να πετούν και ένιωσα να κοντοζυγώνει η Άνοιξη...!

 

1425237795_image1.jpg.7b8d852c5be47546a6ed6b1942514f6f.jpg

Δύο χελιδόνια ερωτοτροπούν στη θηραϊκή φύση, από την τοιχογραφία της «Άνοιξης».

Δημοσιεύτηκε
Διάβασα κάποτε περιγραφές αστροναυτών, όπου δήλωναν πως η εικόνες που λαμβάνουν από τον έναστρο ουρανό δεν είναι και τόσο ειδυλλιακές. Συγκεκριμένα υποφέρουν από φωτορρύπανση. Ήλιος χωρίς ατμοσφαιρικό φιλτράρισμα, έντονα φώτα, κατάλευκες και ολόχρυσες ανακλαστικές επιφάνειες, στις στολές, τους διαστημικούς σταθμούς και τα διαστημόπλοια, δεν αφήνουν τα μάτια τους να επιτύχουν σκοτοψία. Η κατάσταση μοιάζει με εκείνη των γνωστών φωτογραφιών από τις σεληνιακές προσεδαφίσεις. Μόνο οι πλανήτες και τα φωτεινότερα αστέρια είναι ορατά.

23_A11neilmesa650_1.jpg.4865edea1f4bba50f273adf4c50a3128.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

Κοσμογένεσις - Ο Χορός των Πλανητών

 

φωτογραφία Κώστας Τσιριγγάκης

Cosmogenesis.jpg.f782b5796c9be715b1b63f0efe982c02.jpg

Βασίλης Μεταλληνός

OO 16 1600 f4

ΟΟ 12.5 1525 f4.8 NEQ6

TOA130 1000 f7.7 ΕΜ200

ED80 600 f7.5, Vixen9x63

Canon eos 6D, Sony a7s2, Wat120n+,Asi120

2009年7月22號日食 - 2017 Aug 21

www.metallinos.net

Δημοσιεύτηκε

Βασίλη, υπάρχει μήπως και κάποιο βίντεο εκτός από τη φωτογραφία;

 

Η ανάρτησή σου μου θύμισε το πολυαγαπημένο των μαθητών, επειδή κάνουν τα μουσικά όργανα με το στόμα!

Dance of the Planets

Space-national-geographic-6761237-700-525.jpg.04fe108a493bf6914d9e691230f4e33d.jpg

Δημοσιεύτηκε

Μεγαλειώδης από κάθε άποψη!!!

Από stavrakis με τίτλο:< O ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΟΣΙΡΙΣ >

 

Και η περιγραφή δικιά του:

 

Στην τοποθεσία του έλους της Μπρέξηζας στην Νέα Μάκρη βρίσκεται Αιγυπτιακό ιερό το οποίο κατασκευάστηκε σύμφωνα με τους ιστορικούς γύρω στο180 μΧ από τον Ηρώδη τον Αττικό.

Οι 4 είσοδοι του ιερού, από κάθε σημείο του ορίζοντα, πλαισιώνονται με 4 ζεύγη αγαλμάτων του Όσιρη και της Ίσιδος , ύψους δυόμιση μέτρων.

Σύμφωνα με την ιστορία Αστρονομίας της Αρχαίας Αιγύπτου, ο Θεός Όσιρις ενσαρκωνόταν στον αστερισμό του Ωρίωνα ενώ η Ίσιδα στο αστέρα Σείριο.

Στο κάδρο ταιριάζει απόλυτα αυτός ο συσχετισμός, μιας και πάνω από τον Όσιρη δεσπόζει ο Ωρίωνας ενώ στα αριστερά της Ίσιδος (η οποία απομονώθηκε στην εικόνα) ο αστέρας Σείριος.

Ο θόρυβος στο κάτω μέρος της εικόνας προκύπτει από τα φώτα της Νέας Μάκρης.

:shock: =D> :shock: =D> :shock: =D>

mid__lt___O__________________gt_.png.9ed67007320cc96d8e090a3d2c5a420c.png

Δημοσιεύτηκε

A Vision of Twilight, Alcyone, Archibald Lampman, 1899

 

By a void and soundless river

On the outer edge of space,

Where the body comes not ever,

But the absent dream hath place,

Stands a city, tall and quiet,

And its air is sweet and dim ;

Never sound of grief or riot

Makes it mad, or makes it grim.

And the tender skies thereover

Neither sun, not star, behold --

Only dusk it hath for cover, --

But a glamour soft with gold,

Through a mist of dreamier essence

Than the dew of twilight, smiles

On strange shafts and domes and crescents,

Lifting into eerie piles.

In its courts and hallowed places

Dreams of distant worlds arise,

Shadows of transfigured faces,

Glimpses of immortal eyes

Echoes of serenest pleasure,

Notes of perfect speech that fall,

Through an air of endless leisure,

Marvellously musical.

And I wander there at even,

Sometimes when my heart is clear,

When a wider round of heaven

And a vaster world are near,

When from many a shadow steeple

Sounds of dreamy bells begin,

And I love the gentle people

That my spirit finds therein.

Men of a diviner making

Than the sons of pride and strife,

Quick with love and pity, breaking

From a knowledge old as life ;

Women of a spiritual rareness,

Whom old passion and old woe

Moulded to a slenderer fairness

Than the dearest shapes we know.

In its domed and towered centre

Lies a garden wide and fair,

Open for the soul to enter,

And the watchful townsmen there

Greet the stranger gloomed and fretting

From this world of stormy hands,

With a look that deals forgetting

And a touch that understands.

For they see with power, not borrowed

From a record taught or told,

But they loved and laughed and sorrowed

In a thousand worlds of old ;

Now they rest and dream for ever,

And with hearts serene and whole

See the struggle, the old fever,

Clear as on a painted scroll.

Wandering by that grey and solemn

Water, with its ghostly quays --

Vistas of vast arch and column,

Shadowed by unearthly trees --

Biddings of sweet power compel me,

And I go with bated breath,

Listening to the tales they tell me,

Parables of Life and Death.

In a tongue that once was spoken,

Ere the world was cooled by Time,

When the spirit flowed unbroken

Through the flesh, and the Sublime

Made the eyes of men far-seeing,

And their souls as pure as rain,

They declare the ends of being,

And the sacred need of pain.

For they know the sweetest reasons

For the products most malign --

They can tell the paths and seasons

Of the farthest suns that shine.

How the moth-wing’s iridescence

By an inward plan was wrought,

And they read me curious lessons

In the secret ways of thought.

When day turns, and over heaven

To the balmy western verge

Sail the victor fleets of even,

And the pilot stars emerge,

Then my city rounds and rises,

Like a vapour formed afar,

And its sudden girth surprises,

And its shadowy gates unbar.

Dreamy crowds are moving yonder

In a faint and phantom blue ;

Through the dusk I lean, and wonder

If their winsome shapes are true ;

But in veiling indecision

Come my questions back again --

Which is real? The fleeting vision ?

Or the fleeting world of men ?

655737845_42177919(1).thumb.jpg.dbc2220df5fb601969d726cc66a8bada.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Δημοσιεύτηκε

"Αφότου 'ξώκειλε το ζαφειρί αστέρι ξέρα ο νους η ουλή βυθός

μόνο εσύ ω ποίηση έμεινε να φέγγεις

μεσ’ από βράχο διάφανο το μόνο πλοίο.

Πιο κορυφαίο σπόνδυλο απ' τη σιωπή δεν έχεις

χαράδρα η μνήμη, μάγμα απέραντο η οργή.

Κι αν το νόημα είναι του βυθού;

Η μελλούμενη πορεία αξία εσχάτη είναι

ή το ελάχιστο μέτρο να σε ψάχνω όχι να σε βρω;

Γιατί άλλο από το παραλήρημα δεν σου 'μεινε φυσίγγι

δεν έχει άλλη εκβλάστηση από τη φλέβα σου

που πλημμυράει την πολιτεία συρίζοντας ως τον ενδότοιχο

σφαγμένη εντός σου μια ερώτηση δε λέει να σωπάσει

ανατέλλει δύει εντάφια πλησιφαής

με φεγγάρια χαίνει με παλίρροιες

όπως απλώνει στα ορυκτά το έκζεμα του πλανήτη

κι από τη βολή του πρόγονου δε σβήνει η ηχώ

για το αν υπάρχουν ανάμεσά μας σύνορα...

 

Έκτωρ Κακναβάτος, «Η κλίμακα του λίθου»

Kiless-1.jpg.d3961b4b315061e99324d54740746118.jpg

Δημοσιεύτηκε

21 Μαρτίου..

......έχουμε και λέμε:

 

Εαρινή Ισημερία

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με σύνδρομο Down

Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας

Παγκόσμια Ημέρα ύπνου

 

***υπάρχει μια γιορτή για τον καθένα!!!! :D

Οι αναρτήσεις αργότερα... :wink:

294873-5901739-md.jpg.4e224b1b5d2f34fc378cf3527cd9ef85.jpg

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης