Jump to content

Προτεινόμενες αναρτήσεις

  • Απαντήσεις 11.2k
  • Created
  • Τελευταία απάντηση

Top Posters In This Topic

Top Posters In This Topic

Posted Images

Δημοσιεύτηκε

Την εαρινή ισημερία υποδέχτηκαν με τιμή όχι μόνο στο Μεξικό αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου.

Στην πόλη του Ιράκ Akra, όπου ζουν Κούρδοι, άναψαν δάδες για να την υποδεχτούν.

wp_40653_2.jpg.3a64f40d4e09a691ab48d65ba62588a1.jpg

Δημοσιεύτηκε

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

 

Θα ’θελα λίγο δυναμίτη, θα ’θελα μιαν έκρηξη

που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας

ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης."

Νίκος Καρούζος

.........................................................

 

Η ποίηση βοηθάει όσο το κερί σ’ ένα σκοτεινό ξωκλήσι με φευγάτους όλους τους αγίους, παρηγορεί αυτούς που την αγαπούν, γιατί βρίσκουν κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους.

Αυτούς που πιστεύουν στη μαγεία της, τους βγάζει από τα σώματά τους και τους σταθεροποιεί σε μια αιώρηση, ωφελεί κυρίως τη γλώσσα που περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης, τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία.

Τέλος, η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε ένα ωκεανό λύπης.

Δεν είναι λίγο.

Κική Δημουλά

...........................................................

Η ομορφιά καραδοκεί. Αν είμαστε ευαίσθητοι, θα την αισθανθούμε μέσα στην ποίηση όλων των γλωσσών.

Μπόρχες

.........................................................

 

Η ποίηση έγινε, για να διορθώσει τα λάθη του Θεού ή, εάν όχι, τότε για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε τη δωρεά Του.

Οδυσσέας Ελύτης

........................................................

 

Πιο δύσκολο να συμπληρώσεις ένα στίχο παρά να σηκώσεις ένα βράχο.

Γιώργος Σεφέρης

.......................................................

 

Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

Τ. Λειβαδίτης

.....................................................

 

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες - πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.

Γ. Ρίτσος

 

egonop-poeta-moysa.jpg.58bb8d2efcb12ed481b67a9374d0f4b5.jpg

Ποιητής και Μούσα, Εγγονόπουλος

Δημοσιεύτηκε

Ἐφέτος ἄγρια μ’ ἔδειρεν ἡ βαρυχειμωνιὰ

ποὺ μ’ ἔπιασε χωρὶς φωτιὰ καὶ μ’ ἧβρε χωρὶς νιάτα,

κι ὥρα την ὥρα πρόσμενα νὰ σωριαστῶ βαριὰ

στὴ χιονισμένη στράτα.

 

Μὰ χτὲς καθὼς μὲ θάρρεψε τὸ γέλιο τοῦ Μαρτιοῦ

καὶ τράβηξα νὰ ξαναβρῶ τ’ ἀρχαῖα τὰ μονοπάτια,

στὸ πρῶτο μοσκοβόλημα ἑνὸς ρόδου μακρινοῦ

μοῦ δάκρυσαν τὰ μάτια.

 

Από την «Πολιτεία καὶ Μοναξιά», Κωστής Παλαμάς

 

Primavera-Sandro_Botticelli-1477-DCEdit.jpg.8aa69fa5c6193452ae0af3d86fc2045f.jpg

η Αλληγορία της Άνοιξης (La Primavera), Sandro Botticelli

Δημοσιεύτηκε

«Θ’ αφήσω

Τη λευκή χιονισμένη κορυφή

Που ζέσταινε μ’ ένα γυμνό χαμόγελο

Την απέραντη μόνωσή μου.

 

Θα τινάξω απ’ τους ώμους μου

Τη χρυσή τέφρα των άστρων

Καθώς τα σπουργίτια

Τινάζουν το χιόνι

Απ’ τα φτερά τους.

 

Έτσι σεμνός ανθρώπινος ακέραιος

Έτσι πασίχαρος κι αθώος

Θα περάσω κάτω απ’ τις ανθισμένες ακακίες

Των χαδιών σου

Και θα ραμφίσω

Το πάμφωτο τζάμι του έαρος.

 

Θα ‘μαι το γλυκό παιδί

Που χαμογελάει στα πράγματα

Και στον εαυτό του

Χωρίς δισταγμό και προφύλαξη…

 

…Στα μάτια σου δε λιμνάζει

Μήτ’ ένας κόκκος ίσκιου.

 

Να ο ήλιος που τρέχει

Μέσα στα δάση.

Δεν έχουμε αργήσει…

 

…Αγαπημένη

Δεν έχω παρά μόνο μιας στιγμής

Τη ζωή και το φτερούγισμα.

 

Δε βλέπεις

Πάνω στο δέρμα μου

Το πρωτάνοιχτο θάμβος;

.

Δε φοβούμαι.

Ντυμένος το φέγγος

Της θωπείας σου

Περνώ τολμηρός

Μέσ’ απ’ το δάσος της νύχτας…

 

Άξιζε να υπάρξουμε

Για να συναντηθούμε.»

 

Γιάννης Ρίτσος

o.jpg.dbae9253ee28bc8fe98d565a652bea3b.jpg

Δημοσιεύτηκε

“Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές

αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη

να τους βλέπουμε πού και πού

γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι

βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί – ξεχασμένοι έστω

εκεί έρχεται το μαντάτο τους.

 

Οι καλοί ποιητές μάς φεύγουνε μια μέρα

όχι γιατί πεθαίνουνε

από έμφραγμα ή από καρκίνο

αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους

λουλούδια τρομερά.

 

Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή

πάνε μετά στον οφθαλμίατρο

ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους

η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά

λόγια φοβισμένα κι αόριστα

οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.

 

Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται

αποτραβιούνται σπίτι τους

ακούγοντας δίσκους παλιούς

γράφοντας λίγο

όλο και πιο λίγο

πράγματα μέτρια.

Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα

τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται

και να κρεμάνε

κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια

μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.

Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι

ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά

που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα

κι αυτή γαντζώνεται

στα ξεραμένα φύλλα πρώτα

ύστερα στα ξερά κλαριά

σ’ όλο το σώμα

και τότε λάμπει το σπίτι

λάμπει ο τόπος

για μια μόνο στιγμή

κι αποτεφρώνονται.

 

Βαρβέρης Γ. (1982), "Αναπήρων πολέμου"

.jpg.95189f92eea92ee204144f5685ea4745.jpg

Δημοσιεύτηκε
Η εντυπωσιακή αυτή δορυφορική φωτoγραφία είναι από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Διαστήματος (ESA) και δείχνει ένα γιγαντιαίο σχηματισμό από φυτοπλαγκτόν, σε σχήμα «8», στο Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό.

bloommer.jpg.3840ba645da3948d58bf18d5231b443c.jpg

Δημοσιεύτηκε

Alcyone, Alcyone, Archibald Lampman, 1893

 

In the silent depth of space,

Old, immeasurably far,

Glittering with a silver flame

Through eternity,

Rolls a great and burning star,

With a noble name,

Alcyone !

In the glorious chart of heaven

It is marked the first of seven ;

’Tis a Pleiad :

And a hundred years of earth

With their long-forgotten deeds have come and gone,

Since that tiny point of light,

Once a splendour fierce and bright,

Had its birth

In the star we gaze upon.

It has travelled all that time --

Thought has not a swifter flight --

Through a region where no faintest gust

Of life comes ever, but the power of night

Dwells stupendous and sublime,

Limitless and void and lonely,

A region mute with age, and peopled only

With the dead and ruined dust

Of worlds that lived eternities ago.

Man ! when thou dost think of this,

And what our earth and its existence is,

The half-blind toils since life began,

The little aims, the little span,

With what passion and what pride,

And what hunger fierce and wide,

Thou dost break beyond it all,

Seeking for the spirit unconfined

In the clear abyss of mind

A shelter and a peace majestical.

For what is life to thee,

Turning toward the primal light,

With that stern and silent face,

If thou canst not be

Something radiant and august as night,

Something wide as space ?

Therefore with a love and gratitude divine

Thou shalt cherish in thine heart for sign

A vision of the great and burning star,

Immeasurably old, immeasurably far,

Surging forth its silver flame

Through eternity ;

And thine inner heart shall ring and cry

With the music strange and high,

The grandeur of its name

Alcyone!

cinturonfotones14_01.jpg.77a20911f2d06d5e719c956ee2f768f1.jpg

Οὖτιν με κικλήσκουσι

 

My Optics

Guest
Αυτή η συζήτηση είναι κλειστή σε νέες απαντήσεις.

×
×
  • Δημιουργία νέου...

Σημαντικές πληροφορίες

Όροι χρήσης