Έκτακτο Αστροπαράρτημα!!!!!

[Makis]

Έτοιμο το διαστημόπλοιο .

Η διαστημική αποστολή της NASA (Small Explorer)είναι έτοιμη για να

μελετήσει τα ανώτερα στρώματα της ηλιακής ατμόσφαιρας.Η εκτόξευση της

προγραμματίστηκε για τον Απρίλιο του 2013,και θα περιέχει τον δορυφόρο ή αλλιώς ,ο οποίος θα παρέχει εικόνες υψηλής ανάλυσης.

 

http://www.nasa.gov/mission_pages/iris/news/iris-integration.html

[Makis]

Μπετελγκέζ.

Ο κοντινότερος υπεργίγαντας στην Γη,με το όνομα σύμφωνα με

ορισμένες εκτιμήσεις,αποτελείται από πολλαπλά τόξα τα οποία

βρίσκονται σε τροχιά γύρω του,κάνοντας τα αθέατα από επίγεια τηλεσκόπια.Καταγράφηκε

με απόλυτη επιτυχία από το διαστημικό τηλεσκόπιο της ESA .Επίσης,σύμφωνα

με πρόσφατες έρευνες του συγκεκριμένου διαστημικού τηλεσκοπίου,ο αστέρας

αποτελείται έναν μυστηριώδη τοίχο όπου σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις,θα

συγκρουστεί μαζί του σε 5.000 χρόνια.Αξίζει να σημειωθεί πως ο Betelgeuse 1.000 φορές την διάμετρο του Ήλιου και είναι 100.000 φορές λαμπρότερος του.

 

http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Science/Betelgeuse_braces_for_a_collision

[Makis]

Αποστολή στο Σύμπαν!!!!

Η NASA πρόσφατα προώθησε την διαστημική αποστολή <Ευκλίδης>(Euclid)η οποία

είναι διαστημικό τηλεσκόπιο.Η αποστολή αυτή έχει ως στόχο την επίλυση ορισμένων

κοσμολογικών μυστηρίων όπως η σκοτεινή ενέργεια ή σκοτεινή ύλη.Θα εκτοξευθεί το

2020 και θα είναι σε θέση να υπολογίσει το μέγεθος 2.000 γαλαξιών οι

οποίοι είναι απλωμένοι στο 1/3 του γαλαξία μας.Επίσης,θα καταγράψει την εξέλιξη του

Σύμπαντος καθώς και τον ακριβή προσδιορισμό της σκοτεινής ύλης και

ενέργειας.

 

http://www.nasa.gov/mission_pages/euclid/news/euclid20130124.html

[Makis]

Διαστημόπλοια και NASA.

Στις 22 Ιανουαρίου η NASA έκανε καινούργιες δοκιμές σχετικά με την άφιξη

αστροναυτών στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό(από τις ΗΠΑ).Ξεκινώντας το πρώτο

στάδιο του προγράμματος με το όνομα ,

επιλέχθηκαν 3 αστροναύτες οι οποίοι θα περάσουν ορισμένες δοκιμασίες με

σκοπό την καλύτερη προφύλαξη τους κατά την άφιξη στον ISS.Το γεγονός αυτό

έγινε στα πλαίσια της 45ους επετείου των δοκιμασιών που έκαναν οι ΗΠΑ για να

στείλουν τον 1ο άνθρωπο στην Σελήνη.

 

http://www.nasa.gov/exploration/commercial/crew/cpc_apollo_5.html

[Makis]

Νυχτερινές λήψεις.

Το rover της NASA χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τις κάμερες

του για νυχτερινές λήψεις.Τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν λευκό φως αλλά

και υπεριώδη φώτα.Στην συνέχεια,οι επιστήμονες χρησιμοποιώντας το

ή αλλιώς έκαναν νυχτερινές λήψεις σε μια περιοχή όπου υπάρχουν λίγα

ποσοστά σκόνης.Η εικόνα λήφθηκε στις 22 Ιανουαρίου και το σήμα της έφτασε στην Γη

στις 23 Ιανουαρίου.

Περισσότερα για το πρόγραμμα :

http://www.nasa.gov/mission_pages/msl/multimedia/pia16711.html

http://www.nasa.gov/mission_pages/msl/multimedia/pia16712.html

 

 

http://www.nasa.gov/mission_pages/msl/news/msl20130124.html

[Makis]

Ο ουρανός της εβδομάδας με μια ματιά.

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου.

=> Η Σελήνη βρίσκεται μεταξύ του Προκύωνα και του Πολυδεύκη.

 

Σάββατο 26 Ιανουαρίου.

=> Πανσέληνος.Η Σελήνη βρίσκεται στον αστερισμό του Καρκίνου με τον Προκύωνα

να βρίσκεται πάνω δεξιά και εκεί κοντά ο Κάστορας και Πολυδεύκης.

=> Ο Algol(Α Περσέα)φτάνει στο ελάχιστο της λαμπρότητας του,3.4.

 

Κυριακή 27 Ιανουαρίου.

=> Η Σελήνη βρίσκεται αρκετά ψηλά στον ουρανό,κοντά στον Regulus,αστέρα

του αστερισμού του Λέοντα.

 

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου.

=> Ο φθίνων σεληνιακός μηνίσκος είναι αρκετά ψηλά στα νοτιοανατολικά.Εκεί κοντά

λάμπει ο αστέρας Alphard,ο λαμπρότερος αστέρας του αστερισμού της Ύδρας.

 

Τρίτη 29 Ιανουαρίου.

=> Ο πανέμορφος αστέρας <Σείριος> μεσουρανεί στα νότια μεταξύ 9-10 το βράδυ.

=> Ο Σείριος,όπως ήδη γνωρίζουμε,είναι ο λαμπρότερος αστέρας στον νυχτερινό

ουρανό και ο δεύτερος λαμπρότερος είναι ο Κάνωπος.

 

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου.

=> Ο Κρόνος βρίσκεται στην μέγιστη δυτική αποχή του,90 μοίρες δυτικά του Ήλιου στον

πρωινό ουρανό.

=> Τα ανοιχτά σμήνη M46 και M47 μεσουρανούν.

 

Πέμπτη 31 Ιανουαρίου.

=> Ένα από τα φεγγάρια του Δία,η Ιώ περνάει απ'το κέντρο του πλανήτη από τις 19:59 έως

23:09 το βράδυ.Επίσης,η Μεγάλη Ερυθρά Κηλίδα του Δία περνάει απ'τον κεντρικό ισημερινό

του πλανήτη στις 20:07 το βράδυ.

 

Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου.

=> Το Χειμερινό Εξάγωνο ή αλλιώς <Χειμερινός Κύκλος> μεσουρανεί.Αποτελείται από

(με την σειρά του ρολογιού),από τον Προκύων,Κάστορα,Πολυδεύκη,Menkalinen,Capella,

Aldebaran,Rigel και Sirius.

 

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου.

=> Το γεωγραφικό πλάτος ενός τόπου παίζει σημαντικό ρόλο για την τοποθέτηση

ενός αστέρα πάνω στον ουρανό.Για παράδειγμα,για γεωγραφικό πλάτος μεγαλύτερο από

46 μοίρες,η Capella περνάει απ'το ζενίθ στις 8-9 το βράδυ.Σε 21 μοίρες βόρειο,

κάποια άλλα άστρα περνάνε από ζενίθ.

 

http://www.skyandtelescope.com/observing/home/188384001.html

[trex]

Έλληνας επιστήμονας έριξε «φως» σε αρχαίο νεφέλωμα.

 

Χρησιμοποιώντας το νέο τηλεσκόπιο «Αρίσταρχος», διαμέτρου 2,3 μέτρων που βρίσκεται στο όρος Χελμός της Πελοποννήσου, ένας Έλληνας και ένας Βρετανός αστρονόμος «φώτισαν» ένα αρχαίο αινιγματικό αστρικό σύστημα, το KjPn8.

 

Ο βασικός ερευνητής Παναγιώτης Μπούμης του Ινστιτούτου Αστρονομίας και Αστροφυσικής του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών και ο Τζον Μίμπερν του Κέντρου Αστροφυσικής του πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο διεθνούς κύρους περιοδικό «Monthly Notices» της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας της Βρετανίας, αναφέρουν, ότι κατά πάσα πιθανότητα πρόκειται για ένα διπλό αστρικό σύστημα, που βρίσκεται μέσα σε ένα εξωτικό νεφέλωμα.

 

Όπως υπολόγισαν, το εν λόγω σύστημα, που αποτελείται από δύο άστρα, βρίσκεται σε απόσταση περίπου 6.000 ετών από τη Γη και έχει εκτινάξει υλικό στο διάστημα σε τρεις διαδοχικές φάσεις, πριν από 3.200, 7.200 και 50.000 χρόνια. Σήμερα, το υλικό αυτό «ταξιδεύει» στο διαστρικό χώρο με ταχύτητα 334 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

 

Άστρα που έχουν παρόμοια μάζα με τον Ήλιο μας, τελειώνουν τη ζωή τους εκτινάσσοντας το μεγαλύτερο μέρος της εξωτερικής ατμόσφαιράς τους στο διάστημα, σχηματίζοντας ένα νεφέλωμα και αφήνοντας πίσω τους ένα απογυμνωμένο πυρήνα, που τελικά μετατρέπεται σε λευκό νάνο.

 

Το νεφέλωμα KjPn8 ανακαλύφθηκε στη δεκαετία του ΄50 από το αστεροσκοπείο Πάλομαρ, ενώ το 2000 το διαστημικό τηλεσκόπιο «Χαμπλ» αποκάλυψε το κεντρικό άστρο του νεφελώματος.

 

Αυτή τη φορά, οι Μπούμης και Μίμπερν, με τη βοήθεια μιας ειδικής κάμερας που τοποθέτησαν στο τηλεσκόπιο «Αρίσταρχος», κατάφεραν να εισχωρήσουν περισσότερο στα μυστικά του νεφελώματος και στη διαχρονική επέκτασή του. Για πρώτη φορά, όπως αναφέρουν, συνέλλεξαν στοιχεία που δείχνουν ότι δεν πρόκειται για ένα μόνο άστρο, αλλά για ένα διπλό αστρικό σύστημα κρυμμένο μέσα στο νεφέλωμα.

 

«Η Ελλάδα είναι μία από τις παγκόσμιες γενέτειρες της αστρονομίας, συνεπώς είναι αναμενόμενο ότι η έρευνα στο σύμπαν συνεχίζεται στον 21ό αιώνα. Με το νέο τηλεσκόπιο, αναμένουμε να συνεισφέρουμε σε αυτή την παγκόσμια προσπάθεια για πολλά χρόνια στο

 

http://www.axortagos.gr/ellinas-epistimonas-erikse-fos-arxaio-nefeloma.html

[trex]

Εντοπίστηκε και τρίτη ζώνη ακτινοβολίας Βαν Αλεν.

 

Τον περασμένο Σεπτέμβριο ο πλανήτης είχε «τυλιχθεί» επί τέσσερις εβδομάδες από μια πολύ ισχυρή ακτινοβολία. Ερευνητικά σκάφη της NASA αποκάλυψαν την παροδική ύπαρξη γύρω από τη Γη μιας τρίτης ζώνης ακτινοβολίας Βαν Αλεν, την οποία οι επιστήμονες αγνοούσαν παντελώς. Μετά την πρώτη έκπληξη οι ειδικοί αδημονούν να μελετήσουν περαιτέρω το φαινόμενο, το οποίο μπορεί να είναι επικίνδυνο για τους δορυφόρους, τις επανδρωμένες διαστημικές αποστολές αλλά και τα επίγεια ηλεκτρονικά συστήματα.

 

Οι ζώνες Βαν Αλεν

 

Οι ζώνες ακτινοβολίας Βαν Αλεν ανακαλύφθηκαν το 1958 από τον Τζέιμς Βαν Αλεν, από τον οποίο και πήραν το όνομά τους. Πρόκειται για δυο δαχτυλίδια που σχηματίζονται από σωματίδια υψηλής ενέργειας – τα «ηλεκτρόνια-δολοφόνους», όπως αποκαλούνται – τα οποία παγιδεύονται στο μαγνητικό πεδίο της Γης.

 

Η εσωτερική ζώνη, η οποία βρίσκεται πιο κοντά στον πλανήτη μας, είναι σχετικά σταθερή. Η εξωτερική ζώνη, η οποία αρχίζει να εκτείνεται από ένα υψόμετρο 13.000 ως 40.000 χλμ από την επιφάνεια της Γης, είναι εξαιρετικά ασταθής και παρουσιάζει τεράστιες διακυμάνσεις. Μέσα σε μερικές ώρες, ή και λεπτά, τα ηλεκτρόνια που την αποτελούν μπορούν να αγγίξουν την ταχύτητα του φωτός ενώ το μέγεθός της μπορεί να γίνει εκατονταπλάσιο.

 

Αν και η ύπαρξή τους είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πολλά για αυτές τις ζώνες ακτινοβολίας, πέραν του ότι μπορούν να προκαλέσουν βλάβες σε δορυφόρους και διαστημόπλοια ή και στα ηλεκτρονικά συστήματα εδώ στη Γη. Στις 30 Αυγούστου του 2012 η NASA εκτόξευσε τα δυο ερευνητικά σκάφη Van Allen με στόχο την άντληση περισσότερων πληροφοριών σχετικά με αυτές.

 

Η μεγάλη έκπληξη

 

Στις 2 Σεπτεμβρίου, μόλις μερικές ημέρες μετά την εκτόξευσή τους, οι δορυφόροι Van Allen έκαναν την έκπληξη. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, οι οποίοι έχουν αναπτύξει τα όργανα που φέρουν τα ερευνητικά σκάφη, είδαν να σχηματίζεται μπροστά στα μάτια τους μια τρίτη ζώνη ακτινοβολίας σε μια διαδικασία που δεν προβλέπεται από καμία θεωρία.

 

«Ηταν τόσο παράξενο που πίστεψα ότι κάτι δεν πάει καλά στα όργανα» ανέφερε στο σχετικό δελτίο Τύπου του πανεπιστημίου ο Νταν Μπέικερ, επικεφαλής ερευνητής του προγράμματος και κύριος συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Science». «Είδαμε όμως ταυτόσημα δεδομένα και στο δεύτερο σκάφος. Δεν μπορούσαμε παρά να συμπεράνουμε ότι ήταν αλήθεια».

 

Ενώ τα αρχικά δεδομένα έδειχναν τις δυο ζώνες Βαν Αλεν ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι με βάση τις θεωρίες, τη δεύτερη μέρα του Σεπτεμβρίου η εξωτερική ζώνη άρχισε να γίνεται πολύ συμπαγής (σχηματίζοντας ένα «δαχτυλίδι αποθήκευσης» όπως το ονόμασαν οι ερευνητές) ενώ ένα τρίτο, πιο αραιό, δαχτυλίδι από ηλεκτρόνια σχηματίστηκε στην εξωτερική πλευρά της. Το εξωτερικό δαχτυλίδι άρχισε να διασπάται την τρίτη εβδομάδα ώσπου τελικά, την 1η Οκτωβρίου, ένα ισχυρό διαπλανητικό ωστικό κύμα προερχόμενο μάλλον από τον Ηλιο διέλυσε παντελώς τα υπολείμματά του και μαζί και το «δαχτυλίδι αποθήκευσης» μέσα σε μια ώρα. Στη συνέχεια σχηματίστηκαν ξανά οι δυο «αναμενόμενες» ζώνες ακτινοβολίας, οι οποίες και παρέμειναν τους επόμενους μήνες. (Credit D. N. Baker et al)

 

Επανεξέταση των θεωριών

 

Η ανακάλυψη οπωσδήποτε οδηγεί τους ειδικούς στο συμπέρασμα ότι θα πρέπει να επανεξετάσουν τις θεωρίες τους, προς το παρόν όμως πολλές παράμετροι είναι άγνωστες, με πρώτη και κυριότερη τη συχνότητα εμφάνισης της τρίτης ζώνης. «Δεν έχουμε ιδέα πόσο συχνά συμβαίνει κάτι τέτοιο» ανέφερε ο δρ Μπέικερ. «Μπορεί να συμβαίνει αρκετά συχνά, δεν είχαμε όμως τα κατάλληλα εργαλεία για να το δούμε».

 

Οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν επίσης από πού προέρχονται τα ηλεκτρόνια που σχηματίζουν το «δαχτυλίδι αποθήκευσης» ούτε ποια αιτία προκαλεί την επιτάχυνση των φορτισμένων σωματιδίων, αν και θεωρούν ότι αυτή θα πρέπει να έχει σχέση με την ηλιακή δραστηριότητα και την αλληλεπίδρασή της με το μαγνητικό πεδίο της Γης.

 

Τα επόμενα δεδομένα των δορυφόρων Van Allen αναμένονται επομένως με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι μόνο από την ερευνητική ομάδα, αλλά και από τους θεωρητικούς που ασχολούνται με το μαγνητικό πεδίο της Γης και τον διαστημικό καιρό. «Η ανακάλυψη μάς φέρνει πραγματικά αντιμέτωπους με ένα πολύ σημαντικό ερώτημα και πολλά μεγάλα αινίγματα» δήλωσε στο περιοδικό «New Scientist» ο Γιούρι Σπριτς του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Λος Αντζελες ο οποίος δεν μετείχε στην ερευνητική ομάδα αλλά ετοιμάζει μια μελέτη επί του θέματος.

 

Όπως ανέφερε ο ειδικός, τον περασμένο Σεπτέμβριο δεν σημειώθηκαν σε δορυφόρους δυσλειτουργίες πους θα μπορούσαν να συνδεθούν με το φαινόμενο.

 

http://physicsgg.me/2013/03/01/%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BA%CE%B5-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CF%81%CE%AF%CF%84%CE%B7-%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%BF%CE%B2%CE%BF%CE%BB/

[trex]

HD 140283 : ένα άστρο συνομήλικο με το Σύμπαν;

To άστρο HD 140283 δημιουργεί πονοκέφαλο στους αστρονόμους δεδομένου ότι η ηλικία του φαίνεται να είναι μεγαλύτερη από την ηλικία του Σύμπαντος!

Το άστρο HD 140283 είναι ένας υπεργίγαντας στη γειτονιά του ηλιακού μας συστήματος – απέχει απόσταση 190,1 έτη φωτός – και είναι γνωστό στους αστρονόμους για περισσότερο από έναν αιώνα. Οι ερευνητές εδώ και καιρό γνώριζαν ότι το αντικείμενο αποτελείται σχεδόν εξ ολοκλήρου από υδρογόνο και ήλιο – αλλά κανείς δεν ήξερε ακριβώς την ηλικία του.

 

Η ομάδα του Bond που έκανε το νέο και πιο ακριβή προσδιορισμό της ηλικίας του άστρου δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνας στο περιοδικό «The Astrophysical Journal Letters»

 

Οι υπολογισμοί των Bond et al καταλήγουν στην ηλικία για το άστρο HD 140283: 14.46 ± 0.31 Gyr (δισεκατομύρια χρόνια) ενώ η ηλικία του Σύμπαντος είναι 13.77 ± 0.06 Gyr!

 

Σύμφωνα με δηλώσεις του Howard Bond: «Ίσως η Κοσμολογία να είναι λάθος, ίσως η Φυσική των άστρων να είναι λάθος ή η απόσταση του άστρου να είναι λάθος».

 

Επειδή όμως τα δύο πρώτα είναι λίγο δύσκολο να τα επαναδιατυπώσουν, προγραμματίζουν επανάληψη του υπολογισμού της απόστασης.

 

http://physicsgg.me/2013/03/08/hd-140283-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD/

[trex]

Αποστολή «Planck»: τρίζουν τα θεμέλια της κοσμολογίας;

 

Οι μετρήσεις ακριβείας του διαστημοπλοίου «Planck» επιβεβαιώνουν την ασυμφωνία των δεδομένων με το καθιερωμένο πρότυπο δείχνοντας ότι το Σύμπαν δεν είναι ούτε ομογενές ούτε ισότροπο.

 

Το διαστημόπλοιο «Planck» εκτοξεύθηκε από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Διαστήματος με σκοπό την όσο το δυνατόν λεπτομερέστερη καταγραφή της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου, η οποία αποτελεί τον απόηχο της Μεγάλης Εκρηξης κατά την οποία σχηματίστηκε το Σύμπαν που παρατηρούμε γύρω μας. Επειτα από 15 μήνες συνεχών παρατηρήσεων, δημοσιεύθηκαν πρόσφατα τα πρώτα αποτελέσματα αυτής της αποστολής. Τα αποτελέσματα αυτά μπορούν να αναγνωστούν με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος είναι ότι δεν μάθαμε τίποτα καινούργιο, αφού τα αποτελέσματα επαναλαμβάνουν απλώς τα ήδη γνωστά από παλαιότερες αποστολές χαρακτηριστικά αυτής της ακτινοβολίας, απλώς με μεγαλύτερη αριθμητική ακρίβεια. Ο άλλος είναι ότι τα αποτελέσματα επιβεβαιώνουν μια ασυνέπεια μεταξύ θεωρίας και παρατηρήσεων, η οποία δεν είναι πια δυνατό να αποδοθεί στην περιορισμένη ακρίβεια των μετρήσεων. Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι δύο απόψεις είναι σωστές!

 

Ο απόηχος της Μεγάλης Εκρηξης

Το 1965 οι Arno Penzias και Robert Wilson, ηλεκτρονικοί μηχανικοί της AT&T Bell, της μοναδικής (τότε) εταιρείας τηλεπικοινωνιών των ΗΠΑ, παρατήρησαν μια ασθενή ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία σε μήκη κύματος μερικών εκατοστών, η οποία έμοιαζε να προέρχεται με την ίδια ένταση από όλα τα σημεία του ουρανού. Σύντομα η ακτινοβολία αυτή αναγνωρίστηκε ως απόηχος της Μεγάλης Εκρηξης, και για τον λόγο αυτό οι Penzias και Wilson πήραν το βραβείο Νομπέλ Φυσικής του 1978. Είναι φανερό ότι η μελέτη αυτής της ακτινοβολίας θα μπορούσε να μας δώσει πληροφορίες για τις φυσικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά την παιδική ηλικία του Σύμπαντος. Εξαρχής έγινε κατανοητό ότι η μελέτη αυτή θα ήταν καλύτερο να γίνει από το Διάστημα, επειδή οι επίγειες παρατηρήσεις επηρεάζονται από την ατμόσφαιρα και τις παρεμβολές πηγών ανθρωπογενούς μικροκυματικής ακτινοβολίας, αλλά και επειδή η ατμόσφαιρα απορροφά ορισμένα μήκη κύματος αυτής της ακτινοβολίας. Ετσι η NASA σχεδίασε δύο διαστημικές αποστολές με σκοπό τη χαρτογράφηση του ουρανού στα μήκη κύματος της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου.

 

Η πρώτη, που είχε το όνομα COBE, εκτοξεύθηκε το 1989 και η δεύτερη, με το όνομα WMAP, το 2001. Τα αποτελέσματα των δύο αποστολών απασχόλησαν αρκετά τους επιστήμονες και τα μέσα ενημέρωσης, επειδή έδωσαν απάντηση σε πολλά κρίσιμα ερωτήματα των κοσμολόγων, όπως για παράδειγμα ποια είναι η ηλικία του Σύμπαντος, ποια είναι η έκτασή του και ποια είναι η σύστασή του. Οι πληροφορίες αυτές προέρχονται από το γεγονός ότι η ένταση της ακτινοβολίας δεν είναι ακριβώς η ίδια από όλες τις κατευθύνσεις, αλλά εμφανίζει απειροελάχιστες μεταβολές, που μπορούμε να τις μεταφράσουμε σε μικρές διαφορές της θερμοκρασίας και της πυκνότητας του Σύμπαντος κατά την παιδική του ηλικία. Η στατιστική μελέτη αυτών των περιοχών, δηλαδή το πόσες περιοχές υπάρχουν με μια συγκεκριμένη διάμετρο, είναι αυτή που δίνει τα ζητούμενα από τους κοσμολόγους στοιχεία. Οι περιοχές με τη χαμηλότερη θερμοκρασία και την υψηλότερη πυκνότητα εξελίχθηκαν στους σχηματισμούς που σήμερα παρατηρούμε ως γαλαξίες, σμήνη γαλαξιών και κοσμολογικές δομές ακόμη μεγαλύτερων διαστάσεων.

 

Συμφωνεί με την… ασυμφωνία

Οι παρατηρήσεις της αποστολής WMAP είχαν 20 φορές καλύτερη διακριτική ικανότητα από αυτήν του COBE, δηλαδή έδειχναν λεπτομέρειες 20 φορές μικρότερες. Αυτό βοήθησε σημαντικά στο να δοθεί ακριβέστερη απάντηση στα βασικά ερωτήματα των κοσμολόγων, αλλά παράλληλα έφερε στην επιφάνεια κάτι που δεν ήταν φανερό από τις παρατηρήσεις του COBE: η εικόνα του ουρανού στη μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου δεν ήταν σύμφωνη με το μοντέλο του Σύμπαντος που αποδέχονται οι κοσμολόγοι. Υπήρχαν τρεις συγκεκριμένες ασυμφωνίες εκ των οποίων οι δύο, μια ασυμμετρία του βόρειου με το νότιο ημισφαίριο του ουρανού και η ύπαρξη μιας μεγάλης «ψυχρής κηλίδας», είναι ορατές με απλή επισκόπηση της εικόνας του ουρανού που προέκυψε από τη γραφική απόδοση των μετρήσεων. Οι ασυμφωνίες αυτές είναι άραγε πραγματικές ή απλώς αποτελούν αποτέλεσμα πειραματικών σφαλμάτων και ατελούς επεξεργασίας των δεδομένων; Σε αυτό το ερώτημα, αλλά και στην ακριβέστερη εκτίμηση των παραμέτρων του Σύμπαντος, θα μπορούσε να απαντήσει η αποστολή «Planck». Ξεκινώντας από το δεύτερο, επιβεβαιώθηκαν – με μικρές διαφορές – οι αριθμητικές τιμές των παραμέτρων που είχε μετρήσει η αποστολή WMAP. Το Σύμπαν είναι άπειρο, έχει ηλικία 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια και αποτελείται κατά 4,9% από συνηθισμένη ύλη, κατά 26,8% από σκοτεινή ύλη και κατά 68,3% από σκοτεινή ενέργεια. Οι παρατηρήσεις της αποστολής «Planck» όμως, που έχουν 2,5 φορές καλύτερη διακριτική ικανότητα από αυτή της αποστολής WMAP, απάντησαν και στο πρώτο ερώτημα: οι παρατηρούμενες ασυμφωνίες είναι πραγματικές.

 

Ούτε ομογενές ούτε ισότροπο!

Βασικό στοιχείο του σήμερα αποδεκτού μοντέλου του Σύμπαντος είναι ότι χαρακτηρίζεται ως «ομογενές και ισότροπο». Δηλαδή το Σύμπαν φαίνεται το ίδιο σε όποια θέση παρατήρησης κι αν βρεθούμε (ομογενές) και προς όποια κατεύθυνση και αν παρατηρήσουμε (ισότροπο). Φυσικά όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει για μικρές κλίμακες αποστάσεων, αφού η ύλη είναι συγκεντρωμένη σε «ομάδες» (άτομα, αστέρια, γαλαξίες). Ομως η θεωρία έλεγε ότι για πραγματικά μεγάλες διαστάσεις αυτές οι συγκεντρώσεις «χάνονται» και η εικόνα της ύλης στο Σύμπαν αρχίζει να μοιάζει με αυτή ενός ρευστού, του οποίου τα μόρια δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι. Μέχρι πρότινος η διάσταση αυτής της «ομογενοποίησης» θεωρούνταν ότι είναι της τάξεως των εκατοντάδων εκατομμυρίων ετών φωτός. Ομως πριν από δύο μήνες ανακαλύφθηκε από επίγεια τηλεσκόπια μια ομάδα από quasars, η οποία έχει διάμετρο 4 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Η ανακάλυψη αυτή έδειξε ότι το Σύμπαν μοιάζει να μην είναι όσο ομογενές θα ήθελαν οι κοσμολόγοι, αφού η διάσταση αυτή είναι μόλις 4 φορές μικρότερη από τη μέγιστη απόσταση στην οποία μπορούμε να δούμε σήμερα, 13,8 δισεκατομμύρια έτη φωτός, δηλαδή όση είναι η ηλικία του Σύμπαντος επί την ταχύτητα του φωτός. Αρα τέτοιου είδους δομές δεν είναι δυνατό να θεωρηθούν ως τα μόρια ενός ρευστού. Τώρα οι παρατηρήσεις της αποστολής «Planck» έδειξαν ότι το Σύμπαν δεν είναι ούτε όσο ισότροπο θα ήθελαν οι κοσμολόγοι.

 

Το τελικό συμπέρασμα κάνει πολλούς από εμάς να νιώθουμε κάπως «άβολα» με το υπάρχον σήμερα μοντέλο του Σύμπαντος, αφού η διαμόρφωση των ερωτημάτων που τίθενται προς απάντηση από τις παρατηρήσεις βασίζεται στην κοσμολογική αρχή ότι το Σύμπαν είναι ομογενές και ισότροπο. Ομως οι ίδιες οι παρατηρήσεις, που καλούνται να δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα, βάζουν σε αμφισβήτηση την ίδια την αρχή από την οποία τα ερωτήματα προέκυψαν! Σε άλλους η ασυμφωνία αυτή φαίνεται ως απλή λεπτομέρεια και σε άλλους ως σημαντικό πρόβλημα. Το μέλλον θα δείξει ποια από τις δύο «σχολές» προσεγγίζει καλύτερα την πραγματικότητα.

 

Ο κ. Χάρης Βάρβογλης είναι καθηγητής τουΤμήματος Φυσικής του ΑΠΘ.

 

http://physicsgg.me/2013/04/07/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AE-planck-%CF%84%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BF/

[trex]

Είδαν το φως να... γέρνει

Ερευνητές κατέγραψαν την καμπύλωση που περιγράφει ο Αϊνστάιν

Πασαντίνα, Καλιφόρνια

Διεθνής ερευνητική ομάδα έστρεψε τον φακό του διαστημικού τηλεσκοπίου Kepler σε ένα δυαδικό σύστημα που αποτελείται από ένα λευκό νάνο και έναν κόκκινο νάνο. Στόχος τους ήταν να μετρήσουν τη μάζα των δύο άστρων. Ομως οι παρατηρήσεις επέτρεψαν στους ερευνητές να γίνουν μάρτυρες και διαφόρων φαινομένων τα οποία βοηθούν στο να γίνει καλύτερη κατανόηση των κοσμικών διεργασιών που λαμβάνουν χώρα στη δημιουργία και εξέλιξη δυαδικών συστημάτων.

 

Η καμπύλωση και το παράδοξο

Ανάμεσα στα φαινόμενα που παρατήρησαν οι ερευνητές ήταν και η καμπύλωση του φωτός που σημειώθηκε όταν ο λευκός νάνος πλησίασε τον… σύντροφο του. Τα δεδομένα που προκύπτουν από τη συγκεκριμένη παρατήρηση θα βοηθήσουν τους επιστήμονες να διαπιστώσουν αν και σε τι ποσοστό είναι συμβατά με τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας στην οποία ο Αϊνστάιν αναφέρει ότι η βαρύτητα καμπυλώνει το φως.

 

Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο λευκός νάνος έχει μέγεθος παρόμοιο με εκείνο της Γης αλλά μάζα παρόμοια με εκείνη του Ηλιου. Είναι τόσο… βαρύς ώστε ο κόκκινος νάνος, αν και μεγαλύτερος σε μέγεθος, είναι αυτός που κινείται γύρω από τον λευκό γείτονα του. Η έρευνα θα δημοσιευθεί στο προσεχές τεύχος της επιθεώρησης «Astrophysical Journal».

[trex]

Υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα;

Κοσμικός χάρτης αποκαλύπτει για πρώτη φορά την ύπαρξη πολλαπλών παράλληλων συμπάντων

 

Επιστήμονες υποστηρίζουν πως ανακάλυψαν την πρώτη ισχυρή απόδειξη ύπαρξης παράλληλων συμπάντων.

 

Ομάδα κοσμολόγων μελέτησε ένα χάρτη του σύμπαντος από στοιχεία που συγκεντρώθηκαν από το διαστημόπλοιο Planck της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ανωμαλίες που παρουσιάζει μπορούν να έχουν προκληθεί μόνο από τη βαρυτική έλξη άλλων συμπάντων.

 

Ο χάρτης δείχνει την υπολειπόμενη ακτινοβολία από τη Μεγάλη Έκρηξη πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια, η οποία εξακολουθεί να είναι ανιχνεύσιμη στο σύμπαν, και είναι γνωστή με την ονομασία κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου.

 

Οι επιστήμονες είχαν προβλέψει ότι η ακτινοβολία αυτή θα πρέπει να κατανέμεται ομοιόμορφα, αλλά ο χάρτης υποδεικνύει μια ισχυρότερη συγκέντρωση στο νότιο μισό και ένα «ψυχρό σημείο», το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί από την τρέχουσα κατανόηση της φυσικής.

 

Η Λώρα Μερσίνι-Χιούτον, θεωρητική φυσικός στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολάινα στο Τσάπελ Χιλ, και ο Ρίτσαρντ Χόλμαν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κάρνεγκι Μέλον, είχαν προβλέψει την ύπαρξη ανωμαλιών στην ακτινοβολία λόγω της έλξης από άλλα σύμπαντα από το 2005.

 

Μετά την ανάλυση των δεδομένων του διαστημοπλοίου Planck, η δρ. Μερσίνι-Χιούτον πιστεύει ότι η υπόθεσή της έχει επαληθευθεί. Τα ευρήματα συνεπάγονται ότι είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο ύπαρξης ενός απείρου αριθμού συμπάντων, πέρα από το δικό μας.

 

«Αυτές οι ανωμαλίες προκλήθηκαν από άλλα σύμπαντα τα οποία προσέλκυσαν το δικό μας, όπως αυτό διαμορφωνόταν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Έκρηξης», δήλωσε η Μερσίνι-Χιούτον. «Πρόκειται για τα πρώτα ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία για την ύπαρξη άλλων κόσμων που έχουμε δει», πρόσθεσε.

 

Αν και ορισμένοι επιστήμονες παραμένουν επιφυλακτικοί σχετικά με τη θεωρία των άλλων κόσμων, τα ευρήματα αυτά μπορεί να αποτελέσουν έναυσμα για την αλλαγή της επικρατούσας άποψης πάνω στο ζήτημα.

 

Οι υποστηρικτές της θεωρίας επισημαίνουν πως και η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης αρχικά αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, ακόμα και χλευασμό, μέχρι τη στιγμή που βρέθηκαν αποδείξεις όπως η μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου, και θεωρούν πως η περίπτωση

των παράλληλων συμπάντων εμφανίζει τις ίδιες αναλογίες.

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: http://www.naftemporiki.gr/story/655211

[trex]

Η μελέτη του άστρου TW της Ύδρας μας αποκαλύπτει …

 

… την συμπεριφορά του Ήλιου μας στην “παιδική του ηλικία”

 

Η μελέτη ενός άστρου που μοιάζει με τον Ήλιο, είναι όμως πολύ μικρότερο σε ηλικία, δείχνει πώς μπορεί να συμπεριφερόταν το μητρικό μας άστρο όταν ήταν ακόμα νεαρό και ιδιαίτερα βουλιμικό.

 

To αστρο βρέφος

 

Το νεαρό άστρο, με την ονομασία TW της Ύδρας, βρίσκεται στο αστρικό σμήνος της Ύδρας, σε απόσταση 190 ετών φωτός, και έχει ηλικία μόλις δέκα εκατομμυρίων ετών. Ανήκει στην ίδια κατηγορία με τον Ήλιο, αν και η μάζα του είναι 20% μικρότερη.

 

«Μελετώντας το TW της Ύδρας μπορούμε να παρακολουθήσουμε τι συνέβαινε στον δικό μας Ήλιο όταν ήταν ακόμα πιτσιρίκι» σχολιάζει η Νάνσι Μπρίκχαους του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard Smithsonian, στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης.

 

Το νεαρό άστρο είναι πιθανό να διανύει μια φάση την οποία πέρασε κάποτε και ο Ήλιος: συνεχίζει να μεγαλώνει απορροφώντας αέριο υδρογόνο από τον γιγάντιο δίσκο αερίων και σκόνης που το περιβάλλει.

Οι παρατηρήσεις

 

Η Μπρίκχαους και οι συνεργάτες της χρησιμοποίησαν το διαστημικό τηλεσκόπιο Chandra, καθώς και επίγεια όργανα, για να παρακολουθήσουν το άστρο καθώς γευμάτιζε.

Οι παρατηρήσεις στο φάσμα των ακτίνων Χ αποκάλυψαν ότι το αέριο που πέφτει μέσα στο νεαρό άστρο κινείται κατά μήκος των γραμμών του αστρικού μαγνητικού πεδίου. Οι ερευνητές κατάφεραν μάλιστα να δουν σύννεφα αερίου που συντρίβονται στην επιφάνεια του άστρου και δημιουργούν ωστικά κύματα που θερμαίνουν το αέριο στους 2,8 εκατομμύρια βαθμούς Κελσίου.

 

«Συλλέγοντας δεδομένα σε πολλαπλά μήκη κύματος μπορέσαμε να ακολουθήσουμε το αέριο σε όλη τη διαδρομή του. Είναι η πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε ολόκληρη τη διαδικασία συσσώρευσης» νέας μάζας στο αστέρι, αναφέρει η ερευνήτρια.

 

Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι TW της Ύδρας δεν καταπίνει αέριο με σταθερό ρυθμό: το γεύμα μπορεί να σταματάει απότομα για να συνεχιστεί την επόμενη μέρα σε μια νέα φάση βουλιμίας. Σήμερα, ο Ήλιος έχει ηλικία 4,6 δισεκατομμυρίων ετών και η μαγνητική του δραστηριότητα πιστεύεται ότι έχει πια εξασθενίσει.

 

Οι ερευνητές πιστεύουν πάντως ότι οι τελευταίες παρατηρήσεις βελτιώνουν τις γνώσεις μας για την αλληλεπίδραση του μαγνητικού πεδίου ενός νεαρού άστρου με το δίσκο σκόνης από τον οποίο γεννιούνται τελικά οι πλανήτες. Ποιος ξέρει; Ίσως σε 4,6 δισ. χρόνια από σήμερα το TW της Ύδρας να μοιάζει με τον χαμένο δίδυμο αδελφό του σημερινού Ήλιου. Η μελέτη παρουσιάστηκε την Τετάρτη σε συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Αστρονομίας.

 

http://physicsgg.me/2013/06/06/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CF%84%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%AC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%85-tw-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%8D%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA/

[trex]

Οι «αμμοστρόβιλοι» που φτιάχνουν πλανήτες

Ερευνητές παρατηρούν τις διεργασίες σε δίσκο κοσμικής ύλης

 

Λονδίνο

Διεθνής ομάδα επιστημόνων έχει στρέψει τη συστοιχία τηλεσκοπίων ALMA σε ένα νεαρό άστρο γύρω από το οποίο έχει σχηματιστεί ένας δίσκος κοσμικής ύλης. Οι επιστήμονες παρατηρούν τον δίσκο με την ελπίδα ότι θα γίνουν μάρτυρες των πολύπλοκων κοσμικών διεργασιών που συντελούνται εκεί και οδηγούν στη δημιουργία πλανητών. Ηδη έχουν κάνει ορισμένες ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις.

 

Η κρατούσα θεωρία

 

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι το εσωτερικό των δίσκων ύλης που σχηματίζονται γύρω από άστρα αποτελείται από αέρια και μικροσκοπικούς κόκκους σκόνης. Οι κόκκοι σκόνης ενώνονται συνεχώς μεταξύ τους σχηματίζοντας βραχώδη σώματα με μάζα μέχρι και δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή της Γης. Κάποια από αυτά τα σώματα ξεκινούν να συλλέγουν αέρια από τον δίσκο και τελικά μετατρέπονται σε πυρήνες γιγάντων αερίου όπως ο Δίας.

 

Οι κοσμικές «αντιφάσεις»

 

Ομως οι προσομοιώσεις δημιουργίας πλανητών από τους δίσκους ύλης έχουν δημιουργήσει πονοκεφάλους στους επιστήμονες. Τα μοντέλα δείχνουν ότι οι μάζες που αρχίζουν να σχηματίζονται μέσα στον δίσκο όσο περισσότερο διογκώνονται τόσο περισσότερο επιβραδύνεται η ταχύτητα τους καθώς κινούνται μέσα στα αέρια και τη σκόνη. Οι μάζες αυτές σταματούν κάποια στιγμή να περιδιαβαίνουν τον δίσκο και αρχίζουν να κινούνται προς το άστρο. Σύμφωνα με τα μοντέλα η πορεία αυτή έχει δύο πιθανές καταλήξεις. Οι μάζες είτε συγκρούονται μεταξύ τους και διαλύονται είτε μπαίνουν σε μια διαδικασία αυτοκαταστροφικής περιδίνησης.

 

Τα μοντέλα δείχνουν επίσης ότι όσο πιο μακριά από το άστρο σχηματίζεται μια μάζα τόσο πιο μικρό είναι το μέγεθος της πριν ξεκινήσει να κινείται προς αυτό. Σε άστρα όπως ο Ηλιος, οι μάζες που σχηματίζονται σε αποστάσεις παρόμοιες με αυτή της Γης από το άστρο μας δεν μπορούν να μεγαλώσουν περισσότερο από ένα μέτρο σε διάμετρο. Αυτό σημαίνει ότι σε αποστάσεις όπως αυτές που βρίσκεται ο Ποσειδώνας οι μάζες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν πυρήνες ενός πλανήτη δεν μπορούν να αναπτυχθούν περισσότερο από μόλις ένα χιλιοστό.

 

Η παγίδα της σκόνης

 

Κάποιοι επιστήμονες είναι θιασώτες μια θεωρίας που δίνει λύση σε αυτό το κοσμικό αδιέξοδο. Σύμφωνα με αυτήν, στο εσωτερικό του δίσκου υπάρχουν διαφορές πίεσης οι οποίες δημιουργούν στροβίλους. Οι στρόβιλοι αυτοί παγιδεύουν τη σκόνη και της επιτρέπουν να σχηματίζει μάζες μεγέθους τέτοιου ώστε να μην μπουν σε οποιαδήποτε διαδικασία αυτοκαταστροφής.

 

Η γιγάντια μάζα

 

Οι ερευνητές έστρεψαν το ALMA στο άστρο Oph IRS 48 και εντόπισαν έναν τέτοιο στρόβιλο στις εξωτερικές περιοχές του δίσκου της ύλης. Παλαιότερες παρατηρήσεις στο συγκεκριμένο άστρο και τον δίσκο του έχουν υποδείξει την παρουσία ενός γιγάντιου σώματος με μάζα δέκα φορές μεγαλύτερη από εκείνη του Δία. Η μάζα αυτή βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το άστρο και σύμφωνα με τους ειδικούς «καθαρίζει» οτιδήποτε υπάρχει στην περιοχή που κινείται.

 

Οι ερευνητές παρατηρούν τον δίσκο σε τρία μήκη κύματος, ένα στο οποίο εντοπίζονται μόνο τα αέρια του δίσκου, ένα όπου εντοπίζονται οι κόκκοι σκόνης άνω του ενός χιλιοστού και ένα όπου εντοπίζονται οι μικρότεροι κόκκοι σκόνης. Οπως διαπιστώθηκε οι μεγαλύτερου μεγέθους κόκκοι σκόνης είναι συγκεντρωμένοι σε μια πλευρά του άστρου σε διάταξη ημισελήνου, γεγονός που πιθανώς οφείλεται στην παρουσία ενός στροβίλου. «Το ενδιαφέρον σε αυτή την έρευνα είναι ότι βρήκαμε έναν δίσκο όπου οι μεγαλύτεροι σε μέγεθος κόκκοι σκόνης είναι συγκεντρωμένοι σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος μηχανισμός που τους κρατά εκεί» αναφέρει η Νίνκε βαν ντερ Μάρελ του Αστεροσκοπείου Leiden στην Ολλανδία, μέλος της ερευνητικής ομάδας. H μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

 

http://www.axortagos.gr/ammostroviloi-pou-ftiaxnoun-planites.html

[trex]

Παρατηρώντας τον σχηματισμό ενός τερατώδους άστρου

 

Χρησιμοποιώντας την συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων ALMA (Atacama Large Millimetre/submillimetre Array) στη Χιλή, μια διεθνής ομάδα αστρονόμων κατάφερε να δει τον σχηματισμό ενός τεραστίου άστρου μέσα σε ένα σκοτεινό νέφος αερίων.

 

Πρόκειται για μια αστρική μήτρα που έχει μάζα 500 φορές μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου και κυοφορεί ένα άστρο με μάζα 100 φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου.

 

Είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα και λαμπρότερα άστρα του γαλαξία δημιουργούνται μέσα σε ψυχρά και σκοτεινά νέφη αερίων, αλλά η ακριβής διαδικασία δεν είναι πλήρως γνωστή.

 

Οι αστρονόμοι απέκτησαν μια καλύτερη εικόνα για τον σχηματισμό ενός τερατώδους άστρου παρατηρώντας τις μικροκυματικές ακτινοβολίες που εκπέμπονται από το νέφος με το όνομα, Σκοτεινό Νέφος Spitzer (SDC 335.579-0.292), σε απόσταση 11.000 έτη φωτός από τη Γη.

Υπάρχουν δυο θεωρίες σχηματισμού άστρων τεράστιας μάζας.

 

Σύμφωνα με την πρώτη τμήματα του αρχικού νέφους σχηματίζουν μικρούς πυρήνες οι οποίοι στη συνέχεια καταρρέουν βαρυτικά σχηματίζοντας άστρα.

 

Η δεύτερη θεωρία είναι πιο δραματική: ολόκληρο το νέφος αρχίζει να καταρρέει προς τα μέσα και αρχίζει ο σχηματισμός στο κέντρο του ενός ή περισσότερων γιγαντιαίων άστρων.

 

Σύμφωνα με τον Peretto οι λεπτομερείς παρατηρήσεις του νέφους SDC335.579-0.292 από την συστοιχία ραδιοτηλεσκοπίων ALMA αποκαλύπτουν τον μεγαλύτερο πυρήνα πρωταστέρα που εντοπίστηκε ποτέ στον γαλαξία μας, υποδεικνύοντας έτσι τον σχηματισμό ενός τερατώδους άστρου, σύμφωνα με την δεύτερη από τις δυο θεωρίες που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

 

Επιπλέον αποκαλύπτεται με εντυπωσιακή λεπτομέρεια η κίνηση ενός νηματοειδούς δικτύου σκόνης και αερίων προς την συμπαγή περιοχή του κέντρου.

 

Η μάζα του άστρου θα είναι 100 φορές μεγαλύτερη από την μάζα του Ήλιου μας και μόνο ένα στα 10.000 από τα άστρα του Γαλαξία έχει τέτοιο μέγεθος στο γαλαξία μας.

 

Σύμφωνα με τον Peretto, η συστοιχία ALMA θα φέρει σίγουρα επανάσταση στις γνώσεις μας για τον σχηματισμό των άστρων.

 

http://physicsgg.me/2013/07/10/%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B7%CF%81%CF%8E%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C-%CE%B5%CE%BD%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%B5%CF%81/

[trex]

H «ουρά» του ηλιακού μας συστήματος

Για πρώτη φορά οι επιστήμονες παρατήρησαν ένα γιγάντιο ρεύμα σωματιδίωνΣαν

 

Αντόνιο, Τέξας

Οι επιστήμονες γνώριζαν ότι κατά την κίνηση του ηλιακού μας συστήματος στο Διάστημα δημιουργείται ένα ρεύμα σωματιδίων που σχηματίζει μια γιγάντια ουρά παρόμοια με εκείνη των κομητών. Η ουρά αυτή έχει ονομαστεί «ηλιο-ουρά» αλλά μέχρι σήμερα δεν είχε επιτευχθεί η απευθείας παρατήρησή της.

 

Με τη βοήθεια του δορυφόρου Interstellar Boundary Explorer (IBEX) οι επιστήμονες είχαν οπτική επαφή με την ηλιο-ουρά και ομάδα επιστημόνων του Τμήματος Διαστημικών Επιστημών και Μηχανικής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Southwest πραγματοποίησε μια μελέτη των δεδομένων που κατέγραψε ο IBEX. Με βάση τα νέα δεδομένα οι επιστήμονες δεν μπορούν ακόμη να υπολογίσουν με ακρίβεια τα χαρακτηριστικά της. Εκτιμούν ότι η ηλιο-ουρά αποτελείται κυρίως από υδρογόνο και ήλιο, κινείται με ταχύτητα κοντά στο ένα εκατομμύριο χλμ/ώρα και έχει μήκος περίπου 170 δισεκατομμύρια χλμ. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Astrophysical Journal».

 

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: http://www.axortagos.gr/oura-tou-iliakou-mas-sistimatos.html