trex

Μαγνητική «φούσκα» για ομαλή διαστημική προσγείωση Τα σχέδια αναπτύσσονται από δυο εταιρείες για λογαριασμό της NASA Ουάσινγκτον Η μαγνητόσφαιρα της Γης – ο χώρος δηλαδή στον οποίο εκτείνεται η επιρροή του μαγνητικού πεδίου της – αποτελεί πηγή έμπνευσης για ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο της NASA. Η αμερικανική διαστημική υπηρεσία είχε προκηρύξει διαγωνισμό για την ανάπτυξη μιας μεθόδου «αεροπέδησης με μαγνητοκέλυφος» (magnetoshell aerocapture) – μιας μεθόδου δηλαδή που θα επιτρέπει το «κλείσιμο» ενός διαστημοπλοίου μέσα σε μια μαγνητική «φούσκα» παρόμοια με την ασπίδα πλάσματος που περικλείει τον πλανήτη μας και άλλα ουράνια σώματα. Ενώ όμως η σφαίρα επιρροής του μαγνητικού πεδίου της προστατεύει (μεταξύ άλλων) τη Γη από την ηλιακή ακτινοβολία, η μαγνητική «φούσκα» που ζητάει η NASA θα προστατεύει τα διαστημόπλοια από τις πτώσεις, επιβραδύνοντας την πορεία τους με τη δύναμη αντίστασης που θα δημιουργεί. Όπως ανακοινώθηκε, τον διαγωνισμό κέρδισαν δυο ιδιωτικές εταιρείες οι οποίες θα πρέπει να έχουν υλοποιήσει τα σχέδια που έχουν υποβάλει μέσα στο 2015. Αν οι δοκιμές που θα διεξαχθούν του χρόνου στεφθούν με επιτυχία η νέα τεχνική θα επιτρέψει μελλοντικά σε μη επανδρωμένα διαστημικά σκάφη να προσεδαφίζονται χωρίς προβλήματα μεταφέροντας βαριά φορτία στον Αρη και θα διευκολύνει τα ταξίδια των επανδρωμένων αποστολών. «Είμαι ενθουσιασμένη με την εξέλιξη» δήλωσε η Μισέλ Μανκ της Διεύθυνσης Διαστημικής Τεχνολογίας Αποστολών της NASA. «Πρόκειται για έναν χαμηλού κόστους τρόπο να διερευνήσουμε αυτή την ιδέα και να δούμε αν θα αποδώσει καρπούς». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=612490

Κοσμική σύγκρουση έσπειρε ζωή στη Γη Μια «βροχή» θραυσμάτων αστεροειδούς προκάλεσε κρίσιμες αλυσιδωτές αντιδράσεις Λονδίνο Η πτώση διαστημικών αντικειμένων στη Γη είναι κατά βάση συνδεδεμένη με μικρότερες ή και μεγαλύτερες καταστροφές. Σε μια τουλάχιστον περίπτωση όπως φαίνεται το πράγμα λειτούργησε εντελώς αντίστροφα.Ομάδα ερευνητών υποστηρίζει ότι πριν από 470 εκ. έτη, την ίδια περίοδο που υπήρξε μια έκρηξη ζωής στην Γη, συνέβη μια τρομερή σύγκρουση ανάμεσα είτε σε δύο μεγάλους αστεροειδείς είτε σε ένα αστεροειδή και ένα κομήτη. Η σύγκρουση αυτή πιθανώς έλαβε χώρα στην μεγάλη ζώνη αστεροειδών του ηλιακού μας συστήματος που βρίσκεται ανάμεσα στον Αρη και τον Δία. Σύμφωνα με τους ερευνητές η σύγκρουση αυτή δημιούργησε ένα τεράστιο αριθμό θραυσμάτων πολλά εκ των οποίων κατέληξαν στη Γη. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι εντόπισαν στη Σουηδία κάποια από αυτά τα θραύσματα και η ανάλυση που έκαναν δείχνει ότι περιείχαν μια σειρά από οργανικές ενώσεις που συνέβαλαν αποφασιστικά στην δημιουργία νέων μορφών ζωής στον πλανήτη μας. Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Earth and Planetary Science Letters». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=612488

Βίντεο: Εκτός ηλιακού συστήματος το Voyager 1 Κι άλλο ηλιακό τσουνάμι προς το Voyager 1 Ένα νέο «τσουνάμι» από ηλιακή ακτινοβολία δέχτηκε το διαστημικό σκάφος Voyager 1, σύμφωνα με τη NASA. Το σκάφος, το οποίο εκτοξεύθηκε πριν από 37 χρόνια, είναι το πιο απομακρυσμένο από τη Γη ανθρώπινο κατασκεύασμα απέχοντας από εμάς περίπου 19 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα. Αυτού του είδους τα κύματα ήταν κι εκείνα που οδήγησαν τους ερευνητές το περασμένο φθινόπωρο στο συμπέρασμα πως το Voyager έχει ξεφύγει από την προστατευτική φούσκα που δημιουργεί ο Ήλιος κι έχει εισέλθει στο διαστρικό χώρο, το χώρο δηλαδή ανάμεσα στα αστέρια ο οποίος είναι γεμάτος από μια «αραιά σούπα» από φορτισμένα σωματίδια που αποκαλείται και πλάσμα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες της αποστολής η μελέτη του νέου κύματος ακτινοβολίας επιβεβαιώνει την παραπάνω διαπίστωση αν και επισημαίνουν πως το Voyager δεν έχει βγει ακόμη από το Ηλιακό Σύστημα καθώς θα πρέπει πρώτα να διανύσει μία ζώνη από κομήτες. «Κανονικά ο διαστρικός χώρος είναι σα μια ήσυχη λίμνη», εξηγεί ο Εντ Στόουν, από το τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια και επιστήμονας της αποστολής από το 1972. «Όταν όμως ο Ήλιος έχει κάποιο ξέσπασμα στέλνει ένα ωστικό κύμα που φθάνει στο Voyager περίπου ένα χρόνο αργότερα και το οποίο κάνει την ύλη που βρίσκεται γύρω από το σκάφος να τραγουδά», κατέληξε. O Ήλιος περνάει περιόδους έντονης δραστηριότητας και κατά διαστήματα συμβαίνουν εκρήξεις στην επιφάνειά του που εκτοξεύουν πίδακες από ύλη οι οποίοι ονομάζονται στεφανιαίες εκτινάξεις μάζας. Οι εκτινάξεις αυτές δημιουργούν κύματα από πίεση τα οποία μπορούν να φτάσουν το Voyager. Από το 2012 που πιστεύεται πως το Voyager εισήλθε στο διαστρικό χώρο το έχουν φτάσει τρία τέτοια κύματα. Το πρώτο ήταν πολύ μικρό για να μετρηθεί, αλλά το δεύτερο καταγράφηκε ξεκάθαρα στα όργανα του σκάφους, δίνοντας την ευκαιρία στους επιστήμονες να εξακριβώσουν πως το Voyager περιβάλλεται από πλάσμα. Πλέον, η ομάδα της αποστολής έχει στη διάθεσή της και τα δεδομένα από το τρίτο συμβάν, το οποίο συνέβη τον περασμένο Μάρτιο. Οι μετρήσεις για την πυκνότητα του πλάσματος συμβαδίζουν με τις προηγούμενες, επιβεβαιώνοντας το γεγονός πως το Voyager 1 είναι το πρώτο σκάφος που έχει ξεφύγει από την προστατευτική περιοχή που δημιουργεί η ακτινοβολία του Ήλιου και βρίσκεται πλέον στο χώρο ανάμεσα στα αστέρια. 16 ημέρες νωρίτερα από το Voyager 1 είχε εκτοξευθεί και αποστολή Voyager 2, με σκοπό να μελετήσει τους εξωτερικούς πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος Ουρανό και Ποσειδώνα. Όντας η πιο μακροχρόνια διαστημική αποστολή που έχει πραγματοποιηθεί ποτέ, το αδερφό σκάφος του Voyager 1 θα εισέλθει κι εκείνο στο διαστρικό χώρο σε λίγα χρόνια, σύμφωνα με τις προβλέψεις των επιστημόνων. Για πρώτη φορά στην ιστορία, ένα αντικείμενο κατασκευασμένο από τον άνθρωπο βγήκε από το ηλιακό μας σύστημα. Το διαστημόπλοιο της NASA που εκτοξεύτηκε το 1977, απέχει πλέον, περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο. Συνεχίζει να γράφει ιστορία το Βόγιατζερ 1. Για πρώτη φορά, λοιπόν, ένα αντικείμενο κατασκευασμένο από τον άνθρωπο βγήκε από το ηλιακό σύστημά μας, ανακοίνωσαν σήμερα οι επιστήμονες που παρακολουθούν την πορεία του Βόγιατζερ 1. Σύμφωνα με τους αστροφυσικούς, το διαστημόπλοιο της NASA που εκτοξεύτηκε το 1977 και πλέον απέχει περισσότερα από 18 δισεκατομμύρια χιλιόμετρα από τον Ήλιο, βγήκε από την ηλιόπαυση, το απώτατο όριο του ηλιακού συστήματος και πέρασε στο διαστρικό χώρο κατά πάσα πιθανότητα στις 25 Αυγούστου 2012, σύμφωνα με την ανάλυση των δεδομένων που έχουν σταλεί στη Γη και δημοσιεύονται στην επιστημονική επιθεώρηση Science. «Τώρα που έχουμε καινούρια, σημαντικά δεδομένα, πιστεύουμε ότι αυτό ήταν το ιστορικό άλμα της ανθρωπότητας στο διαστρικό χώρο», δήλωσε ο Εντ Στόουν του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Καλιφόρνιας. «Η ομάδα του Βόγιατζερ χρειαζόταν χρόνο για να αναλύσει τα δεδομένα και να βγάλει κάποιο νόημα. Όμως τώρα μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα που μας βασάνιζε όλους: Φτάσαμε; και η απάντηση είναι «Ναι»», πρόσθεσε ο Στόουν. Το ακριβές σύνορο του ηλιακού συστήματος δεν είναι γνωστό. Οι επιστήμονες περίμεναν επί χρόνια μια ένδειξη ότι το Βόγιατζερ 1, που ταξίδευε στα όρια της ηλιόσφαιρας, είχε βγει στο διαστρικό χώρο. Αρκετές φορές μάλιστα – πιο πρόσφατα σε δύο μελέτες που δημοσιεύτηκαν φέτος – είχαν συμπεράνει ότι το διαστημόπλοιο είχε φύγει από τα όρια του ηλιακού συστήματος, όμως η NASA δεν επιβεβαίωνε τα ευρήματά τους. Χάρη στο θρυλικό Voyager 1 που κινείται πλέον έξω από το Ηλιακό Σύστημα, η ανθρωπότητα μπορεί να ακούσει για πρώτη φορά τους ήχους του διαστρικού χώρου. Εν μέσω των πανηγυρισμών για το πρώτο αντικείμενο που εξερευνά το διάστημα μακριά από τη γειτονιά του Ήλιου, η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια ιστορική ηχογράφηση. Οι απόκοσμοι ήχοι, οι οποίοι επέτρεψαν στους ερευνητές να βεβαιωθούν ότι το σκάφος έχει εξέλθει από το Ηλιακό Σύστημα εδώ και ένα χρόνο, παράγονται από δονήσεις του πυκνού πλάσματος, ή ιονισμένου αερίου, το οποίο πλημμυρίζει το χώρο ανάμεσα στα άστρα. Οι δονήσεις αυτές έχουν συχνότητες εντός της ανθρώπινης ακοής και αναπαράγονται στο παραπάνω βίντεο στην πραγματική τους ταχύτητα. «Όταν ακούσετε αυτή την ηχογράφηση, έχετε στο μυαλό σας ότι πρόκειται για ιστορικό γεγονός. Είναι η πρώτη φορά που καταγράφουμε τους ήχους του διαστρικού χώρου» σχολίασε ενθουσιασμένος ο Ντον Γκάρνετ, υπεύθυνος του οργάνου που καταγράφει τα κύματα πλάσματος. O αισθητήρας πλάσματος του Voyager 1 έπαψε να λειτουργεί το 1980, οπότε οι ερευνητές χρειάστηκαν εφευρετικότητα, αλλά και λίγη τύχη, για να καταγράψουν τις μεταβολές του πλάσματος καθώς το σκάφος εξερχόταν από την ηλιόσφαιρα -μια «φυσαλίδα» φορτισμένων σωματιδίων που πηγάζουν από τον Ήλιο και τελικά συγκρούονται με τα εισερχόμενα διαστρικά σωματίδια. Αυτό που επέτρεψε στους ερευνητές να μετρήσουν την πυκνότητα του πλάσματος ήταν μια ηλιακή έκρηξη που ξέσπασε το Μάρτιο του 2012 και έφτασε στο Voyager 1 περίπου 13 μήνες αργότερα. Η ηλιακή καταιγίδα έκανε το πλάσμα γύρω από το σκάφος να δονείται, και οι δονήσεις αυτές έδειξαν ότι το Voyager κολυμπούσε σε ένα σύννεφο πλάσματος 40 φορές πιο πυκνό από ό,τι στα εξωτερικά στρώματα της ηλιόσφαιρας. Η αύξηση αυτή ταίριαζε απόλυτα με τις προβλέψεις των επιστημόνων για την υψηλή πυκνότητα πλάσματος στο διαστρικό χώρο. «Τώρα που έχουμε νέα, βασικά δεδομένα, μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι το ιστορικό άλμα της ανθρωπότητας στο διαστρικό χώρο» δήλωσε ο Εντ Στόουν, μέλος της αποστολής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνια. Οι αναλύσεις των ηχογραφήσεων του 2013 οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι το Voyager 1 είχε βγει από το Ηλιακό Σύστημα γύρω στις 25 Αυγούστου του 2012. Εκτοξεύθηκε το… 1977 Το Βόγιατζερ 1 εκτοξεύτηκε στις 5 Σεπτεμβρίου 1977 και το ακολούθησε ένα μήνα αργότερα το «αδελφό» σκάφος Βόγιατζερ 2. Το 1979 έφτασε στον Δία και τον επόμενο χρόνο στον Κρόνο, στέλνοντας στη Γη τις πρώτες λεπτομερείς εικόνες από τους δορυφόρους αυτών των πλανητών. Ακολούθως επισκέφθηκε τον Ουρανό και τον Ποσειδώνα ενώ το 1990 έστειλε και την πρώτη πλήρη φωτογραφία του ηλιακού συστήματός μας. «Το Βόγιατζερ έφτασε εκεί που δεν έχει πάει κανένα άλλο διαστημόπλοιο, πετυχαίνοντας ένα από τα σημαντικότερα τεχνολογικά επιτεύγματα στην ιστορία της επιστήμης», τόνισε ο διευθυντής των επιστημονικών αποστολών της NASA Τζον Γκράνσφελντ. Θα συνεχίσει για… δισεκατομμύρια χρόνια Η διάρκεια ζωής των δύο Βόγιατζερ υπολογιζόταν αρχικά στα 5 έτη και η αποστολή τους ήταν να εξερευνήσουν τους πλανήτες του ηλιακού συστήματος. Σήμερα πάντως βρίσκονται σε σχετικά καλή κατάσταση και εξακολουθούν να λειτουργούν. Εκτός των επιστημονικών οργάνων και των καμερών, μεταφέρουν και από έναν χρυσό δίσκο επικαλυμμένο με χαλκό που περιέχει 115 φωτογραφίες και διάφορους φυσικούς ήχους καθώς και μηνύματα σε 55 γλώσσες. Εδώ και 35 χρόνια μεταφέρουν τα μηνύματα του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Τζίμι Κάρτερ, και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Κουρτ Βαλντχάιμ. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα δύο διαστημόπλοια θα βρεθούν κοντά σε άλλα άστρα σε περίπου δύο έτη φωτός, αφού διανύσουν δηλαδή περίπου 19 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα. «Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την πορεία του Βόγιατζερ 1 στο διάστημα, θα συνεχίσει για πολύ-πολύ καιρό, ίσως για δισεκατομμύρια χρόνια», προέβλεψε ο αστροφυσικός Μαρκ Σουίσνταλ. http://physicsgg.me/2013/09/13/%CE%B2%CE%AF%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-voyager-1/

Από τι εχω καταλάβει αυτή η εξερεύνηση που γίνεται για εξωπλανήτες με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η αστρονομία δεν είναι και πολύ αξιόπιστη. Αφού μπερδεύουν τις κηλίδες με πλανήτες αυτό σημαίνει ότι υπολογίζουν και τις αποστάσεις λανθασμένα μεταξύ των πλανητών και άστρων γύρω από τα οποία περιφέρονται. Η κηλίδα βρίσκεται πάνω στην επιφάνεια του άστρου. Πως υπολόγισαν λοιπόν ότι βρίσκεται στην κατικίσιμη ζώνη ο Gliese 581g αφού τελικά ήταν κηλίδα και όχι πλανήτης; Περιμένουμε το James Webb που θα εκτοξευτεί το 2018 που λογικά θα είναι ποιο αξιόπιστο.

Οι πλανήτες ήταν... κηλίδες Νέα έρευνα ακυρώνει την ανακάλυψη δύο «διάσημων» εξωπλανητών Πενσιλβάνια Το 2007 εντοπίστηκαν δύο εξωπλανήτες ο ένας εκ των οποίων σύμφωνα με τους επιστήμονες που τον ανακάλυψαν ήταν ο φιλικότερος για τη ζωή εξωπλανήτης που είχε ανακαλυφθεί μέχρι τότε. Όπως είναι επόμενο η ανακάλυψη του είχε χαρακτηριστεί ιστορική. Ερευνητές στις ΗΠΑ διαπιστώνουν τώρα ότι οι δύο πλανήτες δεν υπάρχουν και ότι στην πραγματικότητα ήταν δύο κηλίδες στο άστρο του συστήματος που παραπλάνησαν τους επιστήμονες που το παρατηρούσαν πριν από 7 χρόνια. Δεν υπάρχουν! Ερευνητές με επικεφαλής τον αστρονόμο Πολ Ρόμπερτσον του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια παρατήρησαν το άστρο Gliese 581, ένα ερυθρό νάνο που βρίσκεται σε απόσταση 20 έτη φωτός από τη Γη. Διαπίστωσαν ότι το άστρο έχει έντονη μαγνητική δραστηριότητα παράγωγο της οποίας είναι η δημιουργία γιγάντιων ηλιακών κηλίδων παρόμοιων με εκείνων που δημιουργούνται στον Ηλιο. Σύμφωνα με τους ερευνητές ο Gliese 581d (εκείνος που θεωρήθηκε φιλικός στη ζωή) και ο Gliese 581g δεν είναι τελικά εξωπλανήτες, αλλά κηλίδες. Στο ίδιο σύστημα εκτός από αυτούς τους δύο πλανήτες είχαν εντοπισθεί άλλοι τέσσερις. Η νέα έρευνα πιστοποίησε την ύπαρξη των τριών εξ αυτών με τους ερευνητές να επισημαίνουν ότι κανείς από αυτούς δεν διαθέτουν συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία της ζωής. Η νέα έρευνα δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=612413

Βρήκαν μια μεγάλη Γη… παγάκι Εντοπίστηκε ένας παγωμένος βραχώδης πλανήτης σε δυαδικό σύστημα Οχάιο Ενας ακόμη εξωπλανήτης προστίθεται στην σχετική λίστα που αριθμεί πλέον περισσότερους από 1700 ενώ επίσης το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler έχει υποδείξει την ύπαρξη άλλων περίπου τριών χιλιάδων που αναμένουν τον εντοπισμό τους και την επίσημη αναγνώριση τους. Πρόκειται για ένα πλανήτη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που παρουσιάζει εξαιρετικό κοσμολογικό ενδιαφέρον. Η τροχιά του Ο νέος εξωπλανήτης βρίσκεται σε απόσταση περίπου 3.000 ετών φωτός από εμάς, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Τοξότη, και έλαβε την κωδική ονομασία OGLE-2013-BLG-0341LBb. Ο πλανήτης αυτός είναι βραχώδης και υπολογίζεται ότι είναι δύο φορές μεγαλύτερος από τη Γη. Βρίσκεται σε ένα δυαδικό σύστημα δύο ερυθρών νάνων και ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον στοιχείο για αυτόν είναι ότι βρίσκεται σε τροχιά γύρω από το ένα άστρο. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι δεν είναι εφικτή η παρουσία ενός βραχώδους πλανήτη με σταθερή τροχιά γύρω από το ένα μόνο άστρο ενός δυαδικού συστήματος. Η συγκεκριμένη ανακάλυψη έρχεται να προστεθεί σε σειρά προηγουμένων που ανατρέπουν πλήρως τα καθιερωμένα μοντέλα σχηματισμού και εξέλιξης πλανητών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι επιστήμονες να έχουν αρχίσει να αναθεωρούν τις κρατούσες θεωρίες και να συγκεντρώνουν όλα τα διαθέσιμα δεδομένα για να κατανοήσουν καλύτερα τους μηχανισμούς δημιουργίας πλανητών. Παγωμένος Αν και ο πλανήτης βρίσκεται σε απόσταση πιο κοντινή από εκείνη της Γης με τον Ηλιο εντούτοις πρόκειται για ένα απόλυτα παγωμένο κόσμο. Αυτό γιατί το μητρικό του άστρο είναι 400 φορές λιγότερο λαμπρό από τον Ηλιο και έτσι σε αυτόν φτάνει ελάχιστη θερμότητα. Τον πλανήτη ανακάλυψε ομάδα ερευνητών με επικεφαλής επιστήμονες του Πανεπιστημίου Οχάιο οι οποίοι υπολόγισαν ότι η θερμοκρασία σε αυτόν είναι περίπου -210 βαθμοί Κελσίου. Επιπλέον ο πλανήτης δεν φαίνεται ότι διαθέτει νερό σε υγρή μορφή οπότε κρίνεται ως απολύτως αφιλόξενος για την ζωή. Ομως με δεδομένο ότι τα δυαδικά αστρικά συστήματα είναι πολύ κοινά στον γαλαξία μας αλλά και στο Σύμπαν γενικότερα το γεγονός ότι μπορούν (όπως αποδεικνύεται) να σχηματίζονται γύρω τους βραχώδεις πλανήτες αυξάνει γεωμετρικά τις πιθανότητες να υπάρχουν πλανήτες με συνθήκες ευνοϊκές για την παρουσία της ζωής. Η ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=612407 Ο νέος εξωπλανήτης θυμίζει πολύ τον εικονιζόμενο Hoth, τον παγωμένο πλανήτη στο επεισόδιο V του Πολέμου των Αστρων (Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται).

Σκάφος για «απόβαση» στον Κόκκινο Πλανήτη από την ESA Ένα σκάφος quadcopter το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την «απόβαση» εξερευνητικών οχημάτων στην επιφάνεια του Άρη παρουσίασε η Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία (ESA). Το πρόγραμμα Dropter, το οποίο εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο του προγράμματος StarTiger της ESA, είχε ως στόχο την ανάπτυξη και επίδειξη ενός ευρωπαϊκού σκάφους για υψηλής ακριβείας αποστολές προσεδάφισης στον Άρη και σε άλλους προορισμούς. Το εν λόγω σκάφος είναι παρεμφερούς φιλοσοφίας με το Skycrane που χρησιμοποιήθηκε στο πλαίσιο της αποστολής Curiosity της NASA, με στόχο την ακριβή και ασφαλή μεταφορά των οχημάτων στους προορισμούς τους, αποφεύγοντας βραχώδεις όγκους, πλαγιές και άλλες εν δυνάμει επικίνδυνες ζώνες. «Το StarTiger αποτελεί μία νέα προσέγγιση στη διαστημική μηχανολογία» εξηγεί ο Πίτερ ντε Μάαγκτ, επιβλέπων του προγράμματος. «Πάρτε μία ταλαντούχα ομάδα με ισχυρά κίνητρα, μαζέψτε την σε έναν καλά εξοπλισμένο χώρο και μετά δώστε τους ένα συγκεκριμένο χρονικό περιθώριο για την επίλυση ενός δύσκολου τεχνικού προβλήματος». Η σχετική έρευνα πραγματοποιήθηκε στις εγκαταστάσεις της Airbus Defence & Space στη Βρέμη, με τη συνεργασία μηχανολόγων του Γερμανικού Κέντρου Έρευνας Τεχνητής Νοημοσύνης, της πορτογαλικής εταιρείας αεροναυτικής Spin.Works του πολωνικού Πανεπιστημίου Τεχνολογίας του Πόζναν. Ξεκινώντας από το μηδέν για τους σκοπούς του οκτάμηνης διάρκειας προγράμματος, η ομάδα του Dropter ανέλαβε την ανάπτυξη οπτικών συστημάτων πλοήγησης, εντοπισμού κινδύνων και αποφυγής για το «σκάφος ρίψης» (dropship), στα «καθήκοντα» του οποίου περιλαμβάνεται ο εντοπισμός και η κατάδειξη μίας ασφαλούς ζώνης προσεδάφισης και του κατάλληλου ύψους, για να αφήσει τον «επιβάτη» του. Στο πλαίσιο των δοκιμών πτήσης που έγιναν το σκάφος έδειξε τη δυνατότητά του να πετά σε ύψος 17 μέτρων και στη συνέχεια να κατεβαίνει στα 10, όπου και αρχίζει να χαμηλώνει το όχημα με το οποίο είναι φορτωμένο, μέσω καλωδίου πέντε μέτρων. Το σκάφος συνεχίζει την κάθοδό του μέχρι το όχημα να αγγίξει το έδαφος και στη συνέχεια επιστρέφει σε ασφαλές υψόμετρο. Για τους σκοπούς των δοκιμών, που έλαβαν χώρα στο Τράουεν (βόρεια Γερμανία), δημιουργήθηκε μία ζώνη 40 x 40 μέτρων, η οποία εξομοίωνε τις συνθήκες του αρειανού περιβάλλοντος, στην οποία το σκάφος έπρεπε να βρει έναν χώρο όπου θα μπορούσε να αφήσει το φορτίο του. Αξίζει να σημειωθεί ότι για το dropship το οποίο προέκυψε από το πρόγραμμα χρησιμοποιήθηκαν εξαρτήματα από quadcopters τα οποία είναι εμπορικά διαθέσιμα, ενώ ένα μικρότερου μεγέθους σκάφους χρησιμοποιήθηκε για δοκιμές σε εσωτερικούς χώρους. Το σκάφος μεταβαίνει στον προορισμό του μέσω GPS και αδρανειακών συστημάτων, και στη συνέχεια χρησιμοποιεί οπτική (vision based) πλοήγηση με την υποστήριξη αποστασιόμετρου λέιζερ και βαρομέτρου για να ακουμπήσει αυτόνομα το όχημα στο έδαφος. Η όλη ιδέα του dropship για αποστολές σε άλλους πλανήτες αναμένεται να εξελιχθεί περαιτέρω, καθώς πλέον θεωρείται ότι η βιωσιμότητά της έχει αποδειχθεί. http://www.naftemporiki.gr/story/830175/skafos-gia-apobasi-ston-kokkino-planiti-apo-tin-esa

Το «επόμενο βήμα» για το σωματίδιο Χιγκς Δύο χρόνια μετά την ανακάλυψη του μποζονίου Χιγκς, οι επιστήμονες συνεχίζουν να μελετούν τη συμπεριφορά του, καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις ιδιότητές του. Την εβδομάδα αυτή στο διεθνές συνέδριο Φυσικής Υψηλών Ενεργειών στη Βαλένθια της Ισπανίας, οι ερευνητές του CERN παρουσίασαν τα τελευταία νέα γύρω από το Χιγκς και έδωσαν στη δημοσιότητα ακριβέστερες μετρήσεις για τη μάζα του, το χρόνο ζωής του, τους τρόπους με τους οποίους διασπάται και άλλα κβαντικά χαρακτηριστικά του. Το σωματίδιο Χιγκς, από τη δεκαετία του 1970 αποτελεί σημείο αναφοράς για την ανάπτυξη της σωματιδιακής φυσικής καθώς αποτελεί τον καλύτερο τρόπο που έχουμε στη διάθεσή μας για να εξηγήσουμε τη μάζα που έχει η ύλη. Η ανακάλυψή του τον Ιούλιο του 2012 έδωσε μία αναμφισβήτητη ώθηση στη σύγχρονη φυσική και ανανέωσε την πίστη στην εγκυρότητα του Καθιερωμένου Προτύπου, της θεωρίας δηλαδή που περιλαμβάνει όλα τα φυσικά φαινόμενα πλην της βαρύτητας. Ταυτόχρονα όμως η ανακάλυψη του νέου σωματιδίου γέννησε νέα δομικά ερωτήματα σχετικά με το τι μπορεί να κρύβεται πίσω της. “Σε δύο μόλις χρόνια, η γνώση μας έχει αυξηθεί δραματικά”, δήλωσε η Γκαμπριέλα Σκιόλα, φυσικός του πειράματος ATLAS και καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Brandeis. “Για παράδειγμα γνωρίζουμε πλέον τη μάζα του σωματιδίου με μία ακρίβεια καλύτερη του μισού GeV, κάτι πραγματικά αξιοθαύμαστο. Οι μετρήσεις όμως των αλληλεπιδράσεων του Χιγκς με τα άλλα σωματίδια είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο”, συνέχισε. “Οι πολύ πιο ακριβείς μελλοντικές μετρήσεις θα μας επιτρέψουν να διερευνήσουμε σε βάθος τις ιδιότητες του Χιγκς και πιθανώς να απαντήσουμε στο βασικό ερώτημα: είναι το Χιγκς πραγματικά αυτό που προβλέπει το Καθιερωμένο Πρότυπο ή είναι κάτι παραπάνω;”. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν και οι δηλώσεις του Μάικλ Πέσκιν, καθηγητή θεωρητικής φυσικής στο ερευνητικό κέντρο SLAC, o oποίο δήλωσε πως “η μάζα του μποζονίου Χιγκς μας λέει κάτι, αλλά οι θεωρητικοί έχουμε ανοίξει μία μεγάλη συζήτηση για το τι ακριβώς μας λέει. Χρειάζονται περισσότερες έρευνες για να δούμε εάν το Χιγκς ταιριάζει στα μοντέλα μας ακριβώς. Μέχρι σήμερα, οι μετρήσεις για το σωματίδιο Χιγκς συμπίπτουν σε ικανοποιητικό βαθμό με τις προβλέψεις του Καθιερωμένου Προτύπου, όμως ο Πέσκιν επισημαίνει πως υπάρχουν ακόμη κενά που αφήνουν χώρο για νέα φυσική. “Η πιθανή ύπαρξη νέων βαρύτερων (από το Χιγκς) σωματιδίων θα έχει αντίκτυπο και στις ιδιότητες του Χιγκς. Πιθανώς τα βαρύτερα σωματίδια να είναι κι εκείνα σωματίδια Χιγκς και μέχρι τώρα να έχουμε ανακαλύψει το ελαφρύτερο από αυτά, κάτι που σημαίνει πως πρέπει να δούμε με προσοχή οποιαδήποτε παράκαμψη από της θεωρητικές προβλέψεις. Έχουμε δρόμο ακόμη”, πρόσθεσε. Κατά την περασμένη περίοδο λειτουργίας του επιταχυντή LHC στο CERN, οι επιστήμονες είχαν στη διάθεσή τους 14.000 “καθαρά” συμβάντα με μποζόνια Χιγκς για να μελετήσουν. Στην επόμενη φάση λειτουργίας του LHC που θα ξεκινήσει πιθανότατα το 2015, θα έχουν δέκα φορές περισσότερα συμβάντα, κάτι που θα τους επιτρέψει την πληρέστερη μελέτη των ιδιοτήτων του σωματιδίου. “Η ανακάλυψη ήταν εντυπωσιακή”, δήλωσε ο Πέσκιν. “Ωστόσο νέες ανακαλύψεις έρχονται. Το ότι γνωρίζουμε πως το Χιγκς είναι εκεί, είναι πολύ σημαντικό, αλλά τώρα πρέπει να κάνουμε το επόμενο βήμα”, κατέληξε. http://www.naftemporiki.gr/story/830020/to-epomeno-bima-gia-to-somatidio-xigks

H σκοτεινή ύλη από διαφορετική οπτική γωνία H σκοτεινή ύλη θεωρείται ότι συνίσταται από σωματίδια που αλληλεπιδρούν διαμέσου της ασθενούς και της βαρυτικής δύναμης. Το γεγονός ότι δεν αλληλεπιδρούν διαμέσου της ισχυρής δύναμης και της ηλεκτρομαγνητικής δύναμης (κυρίως) κάνει τον εντοπισμό τους πολύ δύσκολο. Πάντως τα σωματίδια αυτά, που ονομάζονται WIMPs (Week Interacting Massive Particles), θεωρούνται υποθετικά αφού δεν έχουν ανιχνευθεί μέχρι σήμερα. Οι κοσμολόγοι χρησιμοποιούν τον όρο ψυχρή σκοτεινή ύλη για να χαρακτηρίσουν την σκοτεινή ύλη που αποτελείται από σωματίδια που κινούνται με ταχύτητες πολύ μικρότερες από την ταχύτητα του φωτός, σε αντίθεση με την θερμή σκοτεινή ύλη που απαρτίζεται από σωματίδια με σχετικιστικές ταχύτητες. Η ψυχρή σκοτεινή ύλη χρησιμοποιείται για την ερμηνεία σχηματισμού των γαλαξιακών ή μικρότερων κοσμικών δομών. Για να εξηγήσουμε το παρατηρούμενο σύμπαν πρέπει να δεχθούμε ότι συνίσταται περίπου 25% από σκοτεινή ύλη, 70% από σκοτεινή ενέργεια και 5% από τη γνωστή μας ύλη. Δεδομένου όμως ότι η ανίχνευση των σωματιδίων της σκοτεινής ύλης δεν έχει γίνει μέχρι σήμερα, οι φυσικοί Hsi-Yu Schive, Tzihong Chiueh και Tom Broadhurst επιχειρούν να επιβεβαιώσουν μια διαφορετική ερμηνεία της σκοτεινής ύλης με τις κοσμολογικές προσομοιώσεις που πραγματοποιούν στην μελέτη τους με τίτλο: Cosmic Structure as the Quantum Interference of a Coherent Dark Wave, Hsi-Yu Schive, Tzihong Chiueh & Tom Broadhurst, η οποία δημοσιεύθηκε πριν από μερικές μέρες στο περιοδικό Nature. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της εργασίας η σκοτεινή ύλη θα μπορούσε να ιδωθεί ως ένα υπερ-ψυχρό κβαντικό ρευστό που διέπει τον σχηματισμό των δομών ολόκληρου του σύμπαντος, όπως πρότειναν κάποια θεωρητικά μοντέλα στο παρελθόν [π.χ ΕΔΩ και ΕΔΩ] Σ’ αυτή την επανερμηνεία της ψυχρής σκοτεινής ύλης, προτείνονται νέες απαντήσεις σχετικά με τον σχηματισμό των γαλαξιών και των δομών του σύμπαντος. Οι προβλέψεις της νέας θεώρησης βρίσκονται σε συμφωνία με πρόσφατες παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble. Βασιζόμενοι στις προσομοιώσεις σχηματισμού γαλαξιών, όπως αναφέρει ο Broadhurst, ένας από τους συγγραφείς της εργασίας, επανεξέτασαν την ψυχρή σκοτεινή ύλη ως ένα συμπύκνωμα Bose – Einstein. Έτσι, πολύ ελαφρά μποζόνια που σχηματίζουν το συμπύκνωμα μοιράζονται την ίδια κυματοσυνάρτηση, και σχηματίζονται δομές σε αστρονομικές κλίμακες με την μορφή κυμάτων επίσης μεγάλης κλίμακας. Αυτή η θεωρία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να αποδειχθεί ότι όλοι οι γαλαξίες σ’ αυτό το πλαίσιο θα έπρεπε να έχουν στο κέντρο τους τεράστια στάσιμα κύματα σκοτεινής ύλης, που ονομάζονται σολιτόνια, τα οποία θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν τους αινιγματικούς πυρήνες των νάνων γαλαξιών. Επίσης, η θεωρία αυτή προβλέπει ότι οι γαλαξίες σχηματίζονται σχετικά αργά, σε σύγκριση με την θεώρηση του προτύπου των σωματιδίων ψυχρής σκοτεινής ύλης. Και όπως αναφέρθηκε προηγουμένως οι προβλέψεις της νέας θεώρησης συμφωνούν με τις πρόσφατες παρατηρήσεις του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, ανοίγοντας έτσι τη δυνατότητα να ιδωθεί η σκοτεινή ύλη ως ένα πολύ ψυχρό κβαντικό ρευστό που διαμορφώνει τον σχηματισμό των δομών ολόκληρου του σύμπαντος. http://physicsgg.me/2014/07/06/h-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE-%CF%8D%CE%BB%CE%B7-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B5%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BF%CF%80%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B3/

Στην αρχή ήταν η Μεγάλη Εκρηξη – ή μήπως όχι; Μια νέα θεωρία κάνει στην άκρη τη Μεγάλη Εκρηξη και θέλει το Σύμπαν αέναο. Η ιδέα έρχεται να τραντάξει τα θεμέλια της κοσμολογίας, προτείνοντας μια λύση που ξεπερνά με μαγικό τρόπο όλες τις αυθαιρεσίες της σύγχρονης Φυσικής Η κρατούσα θεωρία για τη δημιουργία του Σύμπαντος είναι αυτή της Μεγάλης Εκρηξης που λίγο-πολύ όλοι έχουμε ακούσει. Το Σύμπαν, ως χώρος και χρόνος μαζί και με το περιεχόμενό του, εμφανίστηκε ξαφνικά πριν από περίπου 14 δισεκατομμύρια χρόνια. Η ιδέα αυτή αντιμετωπίζεται συνήθως με δυσπιστία από τον μέσο αναγνώστη επειδή φαίνεται εντελώς παράλογη - και όχι χωρίς λόγο, αφού το ίδιο «άβολα» νιώθουν γι' αυτήν και οι ειδικοί επιστήμονες. Ο λόγος είναι ότι, πέρα από τις όποιες φιλοσοφικές αντιρρήσεις που σχετίζονται με την εμφάνιση του χώρου και του χρόνου από το τίποτα, υπάρχουν και μερικές «τεχνικές» λεπτομέρειες που δεν έχουν απαντηθεί ικανοποιητικά ως σήμερα. Μερικές από αυτές είναι προφανείς και σε έναν μη ειδικό, για παράδειγμα το πώς και το γιατί δημιουργήθηκε η Μεγάλη Εκρηξη. Αλλες προκύπτουν από αστρονομικές παρατηρήσεις που δείχνουν ότι το Σύμπαν έχει μερικές απροσδόκητες ιδιότητες, όπως π.χ. η ομογένεια, η ισοτροπία και η επιταχυνόμενη διαστολή, που εξηγούνται μόνο με την επίκληση άγνωστων στην καθημερινή Φυσική δυνάμεων. Πρόσφατα μια διεθνής ομάδα κοσμολόγων πρότεινε μια θεωρία για το Σύμπαν που παρακάμπτει όλες αυτές τις δυσκολίες και η οποία απέσπασε εύφημη μνεία τα δύο τελευταία χρόνια στην ετήσια αξιολόγηση δημοσιεύσεων κοσμολογικού περιεχομένου. Πέρα από το όποιο επιστημονικό ενδιαφέρον της, η θεωρία είναι άξια προσοχής επειδή της διεθνούς ομάδας κοσμολόγων ηγείται ένας Ελληνας. Το μυστήριο του κοσμικού πληθωρισμού Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 υπήρχαν δύο αντιμαχόμενες θεωρίες για τη δημιουργία του Σύμπαντος: η θεωρία της Σταθερής Κατάστασης, που πρέσβευε ότι το Σύμπαν υπήρχε από πάντα, και η θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης, που πρέσβευε ότι το Σύμπαν είχε δημιουργηθεί κάποια στιγμή στο παρελθόν. Η παρατήρηση το 1965 της μικροκυματικής ακτινοβολίας υποβάθρου, η οποία προβλέπεται από τη Μεγάλη Εκρηξη αλλά όχι από τη Σταθερή Κατάσταση, έγειρε την πλάστιγγα υπέρ της θεωρίας της Μεγάλης Εκρηξης. Μεταγενέστερες παρατηρήσεις όμως φανέρωσαν ιδιότητες του Σύμπαντος που δεν μπορούσε να εξηγήσει η θεωρία της Μεγάλης Εκρηξης στο πλαίσιο της γνωστής Φυσικής. Ετσι ανέκυψε η ανάγκη εισαγωγής νέων θεωριών, για τις οποίες δεν υπήρχε κανενός είδους πειραματική επιβεβαίωση ή έστω ένδειξη. Για παράδειγμα, η αξιοσημείωτη ομογένεια του Σύμπαντος σε μεγάλες κλίμακες, δηλαδή το γεγονός ότι το Σύμπαν φαίνεται από όλα τα σημεία του το ίδιο, και η αξιοσημείωτη ισοτροπία του, δηλαδή το γεγονός ότι το Σύμπαν φαίνεται το ίδιο προς όλες τις κατευθύνσεις, οδήγησαν στην εισαγωγή της θεωρίας του πληθωριστικού Σύμπαντος. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, μόλις 10-35 δευτερόλεπτα μετά τη Μεγάλη Εκρηξη (δηλαδή, ένα δισεκατομμυριοστό του τρισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου) το Σύμπαν άρχισε να διαστέλλεται επιταχυνόμενο εξαιτίας μια δύναμης πέρα από τις τέσσερις γνωστές δυνάμεις της φύσης στις οποίες βασίζεται η Φυσική που διδάσκουμε. Σήμερα δεν είναι πλήρως κατανοητό ούτε γιατί ξεκίνησε αυτή η επιταχυνόμενη διαστολή ούτε πότε και πώς σταμάτησε. Είναι όμως σίγουρο ότι διήρκεσε ένα μικρό κλάσμα του δευτερολέπτου κατά τη διάρκεια του οποίου το μέγεθος του Σύμπαντος αυξήθηκε κατά 1025 (δηλαδή, δέκα τρισεκατομμύρια τρισεκατομμυρίων) φορές. Η ασύλληπτα γρήγορη και ισχυρή διαστολή εξάλειψε όλες τις πιθανές ανομοιογένειες και ανισοτροπίες έτσι ώστε το Σύμπαν να παρουσιάζει την εικόνα της ομογένειας και ισοτροπίας που παρατηρούμε σήμερα. Αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει τρόπος να ερμηνευθεί ικανοποιητικά ούτε ο χρόνος έναρξης και διάρκειας του φαινομένου ούτε και η έντασή του, πέρα φυσικά από την αιτία που το προκάλεσε, που είναι και αυτή ένα μυστήριο. Γιατί συνεχίζεται η επιταχυνόμενη διαστολή; Η προ δεκαετίας παρατήρηση ότι το Σύμπαν διαστέλλεται και σήμερα με επιταχυνόμενο ρυθμό δημιούργησε ένα άλλο πρόβλημα. Από τις τέσσερις γνωστές και γενικά αποδεκτές δυνάμεις της φύσης μόνο η βαρύτητα ενεργεί σε μεγάλες αποστάσεις και είναι ελκτική. Ετσι όλοι οι γαλαξίες έλκονται μεταξύ τους, σαν να είναι συνδεδεμένοι με ιδιότυπα ελατήρια, πράγμα που σημαίνει ότι η διαστολή του Σύμπαντος θα έπρεπε να επιβραδύνεται. Η παρατήρηση της επιταχυνόμενης διαστολής μάς οδήγησε στην υπόθεση της ύπαρξης μιας πέμπτης απωστικής δύναμης, η οποία δρα μόνο σε μεγάλες αποστάσεις και η οποία οφείλεται στην ύπαρξη μιας νέας μορφής ενέργειας που ονομάστηκε σκοτεινή ενέργεια. Τη δύναμη αυτή εισήγαγε πρώτος ο Αϊνστάιν στις εξισώσεις της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας με τη μορφή ενός σταθερού όρου σε αυτές ο οποίος ονομάστηκε κοσμολογική σταθερά. Ετσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι για να δεχθούμε το μοντέλο της Μεγάλης Εκρηξης πρέπει να εισαγάγουμε δύο νέες δυνάμεις στη φύση (μία για τις πρώτες στιγμές του και μία για σήμερα), χωρίς να έχουμε καμία άλλη πειραματική ή θεωρητική ένδειξη για την ύπαρξή τους. Σε κάποιον που έχει ασχοληθεί με την εξέλιξη των ιδεών στη Φυσική η κατάσταση αυτή θυμίζει τη θεωρία του γεωκεντρικού πλανητικού συστήματος του Πτολεμαίου στην οποία, για να ερμηνεύσουμε τις παρατηρήσεις της θέσης των πλανητών υποθέτοντας ότι κινούνται σε κυκλικές τροχιές γύρω από τη Γη, έπρεπε να υποθέσουμε ολοένα και πιο πολύπλοκους νόμους κίνησης - ώσπου ο Κέπλερ διατύπωσε τη θεωρία ότι οι πλανήτες κινούνται σε ελλειπτικές τροχιές γύρω από τον Ηλιο, οπότε όλες οι παρατηρήσεις ερμηνεύθηκαν διαμιάς ως διά μαγείας. Η θεωρία του αέναου Σύμπαντος Είναι δυνατόν άραγε όλα τα προβλήματα που εμφανίζονται στο «κλασικό» σενάριο της Μεγάλης Εκρηξης να λυθούν με μία μόνο υπόθεση; Αυτή τη γραμμή σκέψης ακολούθησε η τριεθνής ερευνητική ομάδα που αποτελείται από τους Σπύρο Βασιλάκο (Ελλάδα), Jose Ademir Sales Lima (Βραζιλία) και Joan Sola (Ισπανία). Σύμφωνα με τη θεωρία της ομάδας, όλες οι παρατηρούμενες ιδιότητες του Σύμπαντος μπορούν να ερμηνευθούν αν υποθέσουμε ότι η λεγόμενη κοσμολογική σταθερά του Αϊνστάιν δεν είναι σταθερά αλλά μεταβάλλεται, είναι δηλαδή αυτό που λένε οι μαθηματικοί συνάρτηση του χρόνου. Η εισαγωγή της κατάλληλης συνάρτησης στις εξισώσεις του Αϊνστάιν μάς οδηγεί σε μια λύση στην οποία το Σύμπαν ξεκινάει από μια αέναη κατάσταση, οπότε αποφεύγεται το πρόβλημα της εμφάνισης της Μεγάλης Εκρηξης, είναι όσο ομογενές και ισότροπο χρειάζεται, οπότε αποφεύγεται το πρόβλημα του χρόνου έναρξης και λήξης της πληθωριστικής φάσης του Σύμπαντος, και διαστέλλεται με αυξανόμενη ταχύτητα πέρα από μια ορισμένη χρονική στιγμή, οπότε αποφεύγεται το πρόβλημα της εισαγωγής της σκοτεινής ενέργειας. Η νέα θεωρία εξηγεί με συνεπή και ολοκληρωμένο τρόπο την κοσμική ιστορία του Σύμπαντος. Θα γίνει άραγε αποδεκτή από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα; Είναι νωρίς να το πούμε, αλλά είναι αξιοσημείωτο ότι η ερευνητική ομάδα έλαβε ήδη δύο τιμητικές διακρίσεις (Honorable Mention) τα έτη 2013 και 2014 στον διεθνή διαγωνισμό βαρύτητας Essay Competition of Gravity Research που γίνεται στις ΗΠΑ. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=612684

Το γαλαξιακό κέντρο Μια πανοραμική θέα ακτίνων-Χ, που καλύπτει 900 από 400 έτη φωτός λωρίδας, δείχνει ότι το κέντρο του Γαλαξία είναι ζωντανό και ταραχώδες τοπίο. Υπάρχουν υπολείμματα υπερκαινοφανών: SNR 0,9 έως 0,1, πιθανώς το νήμα ακτίνων-Χ, και ο Τοξότης Α Ανατολικά. Υπάρχουν πολλές φωτεινές πηγές ακτίνων-Χ, που οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι είναι δυαδικά συστήματα ή ζεύγη σε τροχιά γύρω από αντικείμενα-που περιέχουν μια μαύρη τρύπα ή ένα αστέρι νετρονίων (οι πηγές 1Ε). Υπάρχουν εκατοντάδες απροσδιόριστα σημεία-όπως πηγές, που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι σόλο αστέρια νετρονίων ή λευκοί νάνοι, οι οποίοι φωτίζουν όλη την περιοχή. Επιπλέον, τα τεράστια αστέρια και άλλα αστρικά σμήνη (οι πηγές DB), θα εκραγούν σύντομα για να παράγουν περισσότερα σουπερνόβα, αστέρια νετρονίων και μαύρες τρύπες. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/07/blog-post_3498.html

Φωτεινή μπάλα φωτιάς 30 Ιουνίου 2014 Μια τεράστια μπάλα φωτιάς πέρασε πάνω από τον ουρανό του Wiltshire του Ηνωμένου Βασιλείου στις 30 Ιουνίου 2014 και συνελήφθη από το Παρατηρητήριο Νόρμαν Λόκερ στο Ντέβον στις 02:04 UTC. Για μερικά δευτερόλεπτα φαινόταν πολύ πιο φωτεινός από την Αφροδίτη. Σύμφωνα με τον Dave Jones από το Δίκτυο Παρατήρησης Μετεωριτών UK (UKMON), αυτός ήταν ο μεγαλύτερος μετεωρίτης που έχει ληφθεί στο παρατηρητήριο. Έχει αναφερθεί ότι έχει σπάσει σε πολλά κομμάτια, καθώς εισήλθε στην ατμόσφαιρα της Γης. Ορισμένοι αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι ήταν σε πράσινο χρώμα. Το Παρατηρητήριο Νόρμαν Λόκερ (Norman Lockyer), χτίστηκε το 1912 και χρησιμοποιείται τώρα από φοιτητές, ερευνητές και ερασιτέχνες αστρονόμους. Χάρη στην παράκτια περιοχή και την έλλειψη της φωτορύπανσης, είναι γνωστό ως ένα από τα καλύτερα μέρη στο Ηνωμένο Βασίλειο για τη φασματική ανάλυση. ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ: http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/07/30-2014.html

Εκτοξεύτηκε ο δορυφόρος OCO-2 Θα κάνει μετρήσεις και μελέτες για την παρουσία του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα Καλιφόρνια Εκτοξεύτηκε με επιτυχία το μεσημέρι της Τετάρτης ο πύραυλος που θα μεταφέρει στο Διάστημα τον δορυφόρο OCO-2 της NASA. Ο δορυφόρος κάνει μετρήσεις και μελέτες για την παρουσία του διοξειδίου του άνθρακα στην κατώτερη ατμόσφαιρα. Ο δορυφόρος κάθε 16 ημέρες θα σχεδιάζει και θα στέλνει στη Γη χάρτες με τα επίπεδα συγκέντρωσης. Ο OCO-2 διαθέτει έναν ανιχνευτή που αποτελείται από τρία φασματόμετρα ειδικά για την ανάλυση των αποτυπωμάτων του διοξειδίου του άνθρακα και του οξυγόνου στο αντανακλώμενο φως. Ο OCO-2 θα αποτελέσει μέλος ενός στόλου δορυφόρων άλλων που ήδη λειτουργούν και άλλων που αναμένεται να εκτοξευτούν προσεχώς οι οποίοι έχουν ως αποστολή την παρακολούθηση και μελέτη του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=611277

Χρησιμοποιώντας τον Δία ως ραντάρ Η ακτινοβολία του Δία, του μεγαλύτερου πλανήτη του Ηλιακού μας Συστήματος, μπορεί να χρησιμεύσει στην έρευνα για ζωή πέρα από τον πλανήτη μας σύμφωνα με μία έρευνα που δημοσιεύεται στο περιοδικό Icarus. Κι αυτό γιατί τα ραδιοκύματα που εκπέμπει ο γιγάντιος πλανήτης, θα μπορούσαν αφού σαρώσουν την επιφάνεια των δορυφόρων του και ανακλαστούν προς τα πίσω, να ληφθούν από ειδικούς δέκτες, μεταφέροντας πληροφορίες για το εσωτερικό αυτών των κόσμων. O Δίας φιλοξενεί 67 φυσικούς δορυφόρους, εκ των οποίων ο Γανυμήδης, η Ευρώπη και η Καλλιστώ συγκεντρώνουν αρκετές πιθανότητες για να έχουν υγρούς ωκεανούς κάτω από την παγωμένη τους επιφάνεια, κάτι που αποτελεί προαπαιτούμενο για την ύπαρξη ζωής. Από τους τρεις αυτούς δορυφόρους, ιδιαίτερα η Ευρώπη, με μέγεθος ανάλογο της Σελήνης, είναι ο φιλικότερος κόσμος ως προς το ενδεχόμενο ανάπτυξης ζωής, καθώς παλαιότερες μετρήσεις του διαστημικού σκάφους Galileo έχουν υποδείξει ένα πιθανό υπόγειο στρώμα νερού, πάχους 80 με 150 χιλιομέτρων. Οι επιστήμονες έχουν από καιρό εκφράσει το ενδιαφέρον για μία ρομποτική διαστημική αποστολή στην Ευρώπη αλλά οι τεχνικές δυσκολίες του εγχειρήματος και η αβεβαιότητα γύρω από το περιβάλλον της δεν το έχουν επιτρέψει. Για το λόγο αυτό έχει μελετηθεί και η πιθανότητα αποστολής ενός τεχνητού δορυφόρου στην Ευρώπη, ο οποίος θα φέρει το κατάλληλο σύστημα ραντάρ ώστε να μελετήσει το υπέδαφός της. Το μήκος κύματος της ακτινοβολίας που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει το ραντάρ ωστόσο είναι αρκετά μεγάλο και συμπίπτει σε συχνότητα με τα ξεσπάσματα ακτινοβολίας ραδιοκυμάτων από τον ίδιο το Δία, τα οποία συμβαίνουν όταν νέφη από φορτισμένα σωματίδια παγιδεύονται στο ισχυρό μαγνητικό του πεδίο. Τα ραδιοκύματα αυτά έχουν από μόνα τους μεγάλη ισχύ και για να ξεπεραστούν οι παρεμβολές τους σε ένα τεχνητό σύστημα ραντάρ θα πρέπει η κεραία του να είναι τόσο ισχυρή που δύσκολα θα μπορούσε να τοποθετηθεί εντός ενός διαστημικού σκάφους. Οι ερευνητές όμως βρήκαν έναν εφευρετικό τρόπο ώστε να μετατρέψουν αυτό το πρόβλημα σε πλεονέκτημα: αφού η συχνότητα της ακτινοβολίας του Δία είναι παρόμοια με εκείνη του κατάλληλου ραντάρ, τότε θα μπορούσε να χρησιμεύσει εκείνη για τη σάρωση των δορυφόρων του. Στην περίπτωση αυτή, το μόνο που θα χρειαζόταν θα ήταν μερικοί δέκτες στις κατάλληλες θέσεις, οι οποίοι θα λάμβαναν τα ανακλώμενα σήματα από τις επιφάνειες των δορυφόρων, μειώνοντας κατά πολύ το κόστος και τη δυσκολία μίας τέτοιας αποστολής εξερεύνησης. Οι επιστήμονες πιστεύουν ο τρόπος αυτός είναι ο αποδοτικότερος για να μελετήσουν το εσωτερικό των μεγαλύτερων από τους δορυφόρους του Δία, υπολογίζοντας ταυτόχρονα το πάχος του παγωμένου κελύφους τους και τα βάθη των υπόγειων ωκεανών που εικάζεται πως έχουν. Εάν η ύπαρξή τους επιβεβαιωθεί τότε θα είναι σαφώς πιθανότερη και η περίπτωση ανάπτυξης μορφών ζωής στα περιβάλλοντά τους. http://www.naftemporiki.gr/story/828852/xrisimopoiontas-ton-dia-os-rantar

Ανέλυσαν τις υπέροχες σπείρες του Μ106 Είναι πίδακες αερίου και άλλης κοσμικής ύλης από το κέντρο του γαλαξία Χιούστον Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια νέα εντυπωσιακή εικόνα του γαλαξία Μεσιέ 106 (M106), επίσης γνωστός ως NGC 4258. Η νέα εικόνα αποτελεί σύνθεση των νέων παρατηρήσεων που έκανε ομάδα αστρονόμων με διαστημικά και επίγεια τηλεσκόπια. Οι ερευνητές μελέτησαν δύο άγνωστες μέχρι πρόσφατα σπείρες του Μ106 που κυριολεκτικά φωτοβολούν. Ο γαλαξίας Ο M106 βρίσκεται σε απόσταση περίπου 22 εκ. ετών φωτός στον αστερισμό των Θηρευτικών Κυνών. Είναι σπειροειδής γαλαξίας, του οποίου η διάμετρος υπολογίζεται σε 80.000 έτη φωτός. Οι σπειροειδείς βραχίονές του έχουν σκούρες λωρίδες σκόνης, λαμπερά και νεαρά αστρικά σμήνη που αποτελούνται από γαλάζιους αστέρες, και νεφελώματα στα οποία δημιουργούνται νέα άστρα. Ο πυρήνας του αποτελείται από γερασμένα κίτρινα άστρα. Στο πυρήνα υπολογίζεται ότι βρίσκεται μια μαύρη τρύπα με μάζα περίπου 40 εκατομμύρια ηλιακές μάζες. Οι νέες σπείρες Οι δύο σπείρες έχουν έντονη μωβ-μπλε απόχρωση και στη πραγματικότητα είναι πίδακες αερίου και άλλης κοσμικής ύλης που εκτινάσσεται από τη μαύρη τρύπα στο κέντρο του γαλαξία. Επιπλέον, η παρουσία αυτών των δύο πιδάκων έχει ως αποτέλεσμα την υπερθέρμανση των αερίων γύρω από τον πυρήνα, τα οποία ακτινοβολούν έντονα στο ορατό φως, τα ραδιοκύματα και τις ακτίνες Χ. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «The Astrophysical Journal Letter»

Η Rosetta άρχισε την εξερεύνηση του κομήτη … … 67P/Churyumov-Gerasimenko To διαστημικό σκάφος Rosetta που πλησιάζει στον στόχο του, τον κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko, ανακάλυψε ότι ο κομήτης αφήνει ποσότητα νερού στο διάστημα ίση με 2 μικρά νερό ανά δευτερόλεπτο - παρότι ο κομήτης κινείται σε ένα ψυχρό περιβάλλον, πολύ μακριά από τον Ήλιο, σε απόσταση 583 εκατομμύρια χιλιόμετρα απ’ αυτόν. Οι πρώτες παρατηρήσεις σχετικά με την ροή εξάτμισης υδρατμών από τον κομήτη έγιναν με το κατάλληλο όργανο που διαθέτει η Rosseta, το MIRO (Microwave Instrument for Rosetta Orbiter), στις 6 Ιουνίου, όταν το διαστημικό σκάφος απείχε περίπου 350 000 χιλιόμετρα από τον κομήτη. Οι επιστήμονες της NASA γνώριζαν ότι θα ανιχνεύσουν υδρατμούς, όχι όμως τόσο νωρίς. Το νερό είναι ένα σημαντικό πτητικό συστατικό των κομητών, μαζί με το μονοξείδιο του άνθρακα, τη μεθανόλη και την αμμωνία. Το επιστημονικό όργανο MIRO έχει σχεδιαστεί ώστε να προσδιορίσει την αφθονία του καθενός από αυτά τα συστατικά, προκειμένου να κατανοήσουμε τη φύση του πυρήνα του κομήτη και την διαδικασία της εξάτμισης. Το διαστημικό σκάφος πραγματοποιώντας τους κατάλληλους ελιγμούς θα φτάσει σε απόσταση μόλις 100 χιλιομέτρων από τον πυρήνα του κομήτη στις 6 Αυγούστου. Η εικόνα που ακολουθεί μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος του κομήτη 67P/Churyumov-Gerasimenko.

Αλμυρός ο υπόγειος ωκεανός του Τιτάνα Εχει υψηλότερη αλατότητα από εκείνη της Νεκράς Θάλασσας γεγονός που περιορίζει τις πιθανότητες ύπαρξης ζωής εκεί Ναντ Μια από τις σημαντικές ανακαλύψεις που έγιναν στον Τιτάνα, τον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, είναι η ύπαρξη ενός υπόγειου ωκεανού. Ομάδα ερευνητών που μελέτησε όλα τα σχετικά δεδομένα και ειδικότερα εκείνα που έχει αποστείλει από τον δορυφόρο το διαστημικό σκάφος Cassini διαπίστωσαν ότι ο υπόγειος ωκεανός του Τιτάνα είναι αλμυρός. Σύμφωνα με τους ερευνητές είναι πιθανό ο υπόγειος ωκεανός του Τιτάνα έχει παρόμοια πιθανώς και υψηλότερη αλατότητα από εκείνη της Νεκράς Θάλασσας. Τα δεδομένα Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζιουζέπε Μίτρι του γαλλικού Πανεπιστημίου της Ναντ μελέτησαν τα δεδομένα για τη βαρύτητα και την τοπογραφία του Τιτάνα, τα οποία έχει συλλέξει το Cassini εδώ και μια δεκαετία που επισκέπτεται στο σύστημα του Κρόνου. Η νέα εκτίμηση περί αλμυρής θάλασσας στο εσωτερικό του, κάνει ακόμη πιο γοητευτικό και μυστηριώδες το μεγάλο φεγγάρι του γιγάντιου πλανήτη με τους δακτύλιους. Επίσης, η νέα μελέτη επιβεβαιώνει ότι ο εξωτερικός παγωμένος φλοιός του δορυφόρου είναι ιδιαίτερα άκαμπτος και οι πάγοι του συνεχώς στερεοποιούνται. Η σχετικά υψηλή πυκνότητα των υδάτων κάτω από αυτή την παγωμένη επιφάνεια αποδίδεται στην πολύ μεγάλη περιεκτικότητά τους σε άλατα, ανάλογη με αυτή της Νεκράς Θάλασσας. «Πρόκειται για έναν υπερβολικά αλμυρό ωκεανό με βάση τα γήινα δεδομένα. Αυτή η διαπίστωση ίσως αλλάξει την έως τώρα άποψη ότι αυτός ο ωκεανός μπορεί να φιλοξενεί ζωή, αν και στο παρελθόν οι συνθήκες σε αυτόν ίσως υπήρξαν πολύ διαφορετικές», δήλωσε ο Τζιουζέπε Μίτρι. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Icarus». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=611989

Περιστρεφόμενες μαύρες τρύπες στους γαλαξιακούς πυρήνες Οι πυρήνες των περισσότερων γαλαξιών περιέχουν μια τεράστια μαύρη τρύπα. Στο γαλαξία μας, για παράδειγμα, η πυρηνική μαύρη τρύπα περιέχει περίπου τέσσερα εκατομμύρια ηλιακές μάζες υλικού, και σε άλλους γαλαξίες οι μαύρες τρύπες εκτιμάται ότι έχουν μάζες εκατοντάδων εκατομμυρίων ήλιων, ή ακόμη περισσότερο. Σε δραματικές περιπτώσεις, όπως τα κβάζαρ, αυτές οι μαύρες τρύπες, υπάρχουν υπόνοιες ότι οδηγούν τους παρατηρούμενους διπολικούς πίδακες σωματιδίων προς τα έξω σε σχεδόν την ταχύτητα του φωτός. Το πώς το κάνουν αυτό, δεν είναι γνωστό, αλλά οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η περιστροφή της μαύρης τρύπας παίζει κατά κάποιο τρόπο έναν κεντρικό ρόλο. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_9765.html

Τι σταμάτησε το Σύμπαν από τη Μεγάλη Σύνθλιψη; Μία ομάδα ερευνητών του πανεπιστημίου King's College του Λονδίνου, συνδύασε τα αποτελέσματα από το πρόσφατο πείραμα BICEP2 με τις ιδιότητες του σωματιδίου Χιγκς. Σύμφωνα με την έρευνά τους υπάρχει ένα... μικρό πρόβλημα στη θεωρία, καθώς ο παραπάνω συνδυασμός οδηγεί σε ένα Σύμπαν που κατέρρευσε αμέσως μετά τη δημιουργία του. Αμέσως μετά τη Μέγάλη Έκρηξη, το Σύμπαν θεωρείται πως πέρασε στη πληθωριστική φάση της εξέλιξής του, μία σύντομη δηλαδή περίοδο κατά την οποία επεκτάθηκε εκθετικά. Εάν και οι λεπτομέρειες της θεωρίας του κοσμικού πληθωρισμού δεν είναι ακόμη απολύτως γνωστές, το συγκεκριμένο μοντέλο εξηγεί με πολύ κομψό τρόπο τη μορφή που έχει το Σύμπαν σήμερα και εν απουσία άλλων πειστικών εξηγήσεων παραμένει η μόνη αξιόλογη πρόταση που έχουν στα χέρια τους οι κοσμολόγοι για τις πρώτες στιγμές που ακολούθησαν τη δημιουργία του Σύμπαντος. Τον περασμένο Μάρτιο μάλιστα, οι επιστήμονες είχαν και την πρώτη πειραματική επιβεβαίωση της θεωρίας του κοσμικού πληθωρισμού, μέσω της ανακάλυψης στην ακτινοβολία από τη Μεγάλη Έκρηξη μίας πόλωσης που σχετίζεται με την ύπαρξη βαρυτικών κυμάτων, κάτι που αποτελεί πρόβλεψη του πληθωρισμού. Εάν και η αξιοπιστία των συμπερασμάτων του πειράματος BICEP2 το οποίο έκανε την ανακάλυψη έχει κλονιστεί τις τελευταίες ημέρες, τα στοιχεία από το ευρωπαϊκό διαστημικό τηλεσκόπιο Πλανκ αναμένεται να φωτίσουν την υπόθεση εντός των ερχόμενων μηνών. Στη νέα έρευνα του πανεπιστημίου King's ωστόσο, οι ερευνητές αναρωτήθηκαν τι σημαίνουν οι παρατηρήσεις από το BICEP2 για τη σταθερότητα του Σύμπαντος. Για να το επιτύχουν αυτό, συνδύασαν τα αποτελέσματα του BICEP2 με τη σωματιδιακή φυσική και συγκεκριμένα με τις ιδιότητες του μποζονίου Χιγκς, του σωματιδίου μέσω του οποίου τα υπόλοιπα σωματίδια αποκτούν μάζα και το οποίο ανακαλύφθηκε πειραματικά στο CERN το 2012. Οι λεπτομερείς μετρήσεις του μποζονίου Χιγκς, έχουν δείξει πως το Σύμπαν έχει “καθίσει” σε μία κοιλάδα του δυναμικού του πεδίου Χιγκς, σε ένα σημείο δηλαδή με τη λιγότερη δυνατή ενέργεια. Το σημεία αυτό όμως είναι αυτό που στα μαθηματικά αποκαλείται τοπικό ελάχιστο, καθώς υπάρχει και άλλη κοιλάδα στο δυναμικό και μάλιστα πολύ πιο βαθιά. Αυτό που δεν αφήνει το Σύμπαν να κυλήσει προς τη διπλανή κοιλάδα, είναι ένα ψηλό εμπόδιο, το οποίο θα μπορούσε να υπερκεραστεί μόνο εάν υπήρχε διαθέσιμη μία μεγάλη ποσότητα ενέργειας. Το πρόβλημα είναι πως σύμφωνα με τα αποτελέσματα του BICEP2, κατά τη διάρκεια του πληθωρισμού το Σύμπαν θα λάμβανε ικανές ποσότητας ενέργειας ώστε να το σπρώξουν προς τη διπλανή βαθιά κοιλάδα, μέσα σε κλάσματα ενός δευτερολέπτου. Εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε μέσα σε ελάχιστο χρόνο το Σύμπαν θα κατέρρεε σε αυτό που λέμε Μεγάλη Σύνθλιψη. “Κάτι τέτοιο είναι μια απαράδεκτη πρόβλεψη της θεωρίας καθώς εάν συνέβαινε δε θα ήμασταν εδώ για να το συζητάμε”, είπε σχετικά ο ερευνητής του KCL Ρόμπερτ Χόγκαν, που ηγήθηκε της έρευνας που παρουσιάστηκε στο συνέδριο αστρονομίας της βρετανικής Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρίας Ίσως αυτό να σημαίνει πως τα αποτελέσματα του BICEP2 να περιέχουν κάποιο λάθος, αλλά εάν όχι τότε “θα πρέπει να υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον νέο σωματίδιο, πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο” σύμφωνα με τους ερευνητές, το οποίο να εξηγεί αυτή τη συμπεριφορά. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_30.html

Ο ιδιόμορφος ελλειπτικός γαλαξίας, Κένταυρος Α Τι συνέβη στο κέντρο αυτού του γαλαξία; Οι ασυνήθιστες και δραματικές λωρίδες σκόνης διασχίζουν το κέντρο του ελλειπτικού γαλαξία, Κενταύρου Α. Αυτές οι λωρίδες σκόνης είναι τόσο πυκνές, που σχεδόν καλύπτουν εντελώς το κέντρο του γαλαξία στο ορατό φως. Αυτό είναι ιδιαίτερα ασυνήθιστο, ως κόκκινα αστέρια του Κεν Α και το στρογγυλό σχήμα είναι χαρακτηριστικό ενός γιγάντιου ελλειπτικού γαλαξία, ένα είδος γαλαξία συνήθως χαμηλής σκοτεινής σκόνης. Ο Κεν Α, επίσης, γνωστός ως NGC 5128, είναι επίσης ασυνήθιστος σε σύγκριση με το μέσο όρο ελλειπτικού γαλαξία, διότι περιέχει ένα υψηλότερο ποσοστό νέων μπλε άστρων και είναι μια πολύ ισχυρή πηγή ραδιοεκπομπών. Τα στοιχεία δείχνουν ότι Κεν A είναι πιθανόν το αποτέλεσμα της σύγκρουσης δύο κανονικών γαλαξιών. Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, πολλά νεαρά άστρα σχηματίστηκαν, αλλά οι λεπτομέρειες της δημιουργίας των ασυνήθιστων ζωνών σκόνης του Κεν Α, εξακολουθούν να ερευνώνται. Ο Κεν Α, βρίσκεται μόλις 13 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, καθιστώντας τον, τον πιο κοντινό ενεργό γαλαξία. Ο Κεν Α, απεικονίζεται ανωτέρω, εκτείνεται σε 60.000 έτη φωτός και μπορεί να φανεί με κιάλια προς τον αστερισμό του Κενταύρου. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/06/blog-post_1120.html

Πρώτη δοκιμή του «ιπτάμενου δίσκου» της NASA Το LDSD φουσκώνει κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα για ασφαλέστερη προσεδάφιση Χονολουλού, Χαβάη Πώς θα μπορέσουν να προσεδαφιστούν στον Άρη τα βαρύτερα διαστημικά σκάφη των επόμενων δεκαετιών; Με τη βοήθεια ενός «ιπτάμενου δίσκου» που φουσκώνει κατά την είσοδο στην ατμόσφαιρα. Η πρώτη δοκιμή του LDSD, του «υπερηχητικού επιβραδυντή χαμηλής πυκνότητας» της NASA πραγματοποιήθηκε τα ξημερώματα της Κυριακής έξω από τη Χαβάη. Η δοκιμή Αν και το πρώτο μέρος της δοκιμής εξελίχθηκε ομαλά, το δεύτερο μέρος του τεστ, η ανάπτυξη του τεράστιου αλεξιπτώτου του σκάφους, δεν εξελίχθηκε όπως είχε υπολογιστεί. Εντούτοις, αυτό δεν θεωρείται σημαντικό πρόβλημα από τους μηχανικούς της NASA. Ένα βασικό πρόβλημα στις αποστολές που προσεδαφίζονται στον Άρη είναι ότι το σκάφος πρέπει να επιβραδύνει απότομα στην ατμόσφαιρα και να ακουμπήσει μαλακά στην επιφάνεια. Και, όσο μεγαλύτερο και βαρύτερο είναι το σκάφος, τόσο πιο δύσκολο είναι να επιβραδυνθεί. Οι σημερινές τεχνολογίες επιβράδυνσης βασίζονται σε αλεξίπτωτα και αναπτύχθηκαν τη δεκαετία του 1970 για τα δίδυμα σκάφη Viking που προσεδαφίστηκαν στον Άρη. Η τεχνολογία αυτή αρκεί για την προσεδάφιση φορτίων με βάρος το πολύ 1,5 τόνο, όπως συνέβη και με το ρομπότ Curiosity που έφτασε στον κόκκινο πλανήτη το 2012. Για την αύξηση του βάρους μέχρι τους 3 τόνους η NASA ανέπτυξε το LDSD, ένα σκάφος δοκιμών που ενσωματώνει δύο νέες τεχνολογίες: ένα γιγάντιο μπαλόνι σε σχήμα ντόνατ που φουσκώνει απότομα σε μεγάλο ύψος για να αυξήσει την επιφάνεια και την αεροδυναμική αντίσταση του σκάφους· και ένα αλεξίπτωτο που μπορεί να αναπτυχθεί όσο το σκάφος κινείται ακόμα με υπερηχητικές ταχύτητες. Η δοκιμή της Κυριακής ξεκίνησε από βάση του αμερικανικού ναυτικού στο Καουάι της Χαβάης το πρωί τοπική ώρα. Το LDSD, ένας δίσκος διαμέτρου έξι μέτρων, μεταφέρθηκε σε ύψος 120.000 ποδών (36,5 χιλιόμετρα) κρεμασμένο από ένα αερόστατο ήλιου, αρκετά μεγάλο για να τυλίξει ολόκληρο ποδοσφαιρικό δίδυμο. Έπειτα από την πολύωρη άνοδο, το LDSD απελευθερώθηκε και αφέθηκε να πέσει ελεύθερα για ενάμισι δευτερόλεπτο. Τέσσερις μικροί πυραυλοκινητήρες πυροδοτήθηκαν για να αναγκάσουν το δίσκο να περιστραφεί και να σταθεροποιηθεί γυροσκοπικά. Μισό δευτερόλεπτο αργότερα, ο κύριος πυραυλοκινητήρας πυροδοτήθηκε για να μεταφέρει το όχημα στο όριο της στρατόσφαιρας, σε ύψος 180.000 ποδών (54 χιλιόμετρα) εκεί όπου η πυκνότητα του αέρα είναι συγκρίσιμη με την πυκνότητα της αρειανής ατμόσφαιρας σε μικρότερα υψόμετρα. Η πτώση Σε ελεύθερη πτώση, ο δίσκος επιτάχυνε μέχρι τα Mach 3,8, οπότε ενεργοποιήθηκε το πρώτο από τα δύο συστήματα επιβράδυνσης, το μπαλόνι σε σχήμα ντόνατ. Με το μέγεθός του να έχει αυξηθεί δραστικά, ο δίσκος επιβραδύνθηκε γρήγορα στα Mach 2,5. Σε αυτή τη φάση ενεργοποιήθηκε και το δεύτερο σύστημα (SIAD), το μεγαλύτερο υπερηχητικό αλεξίπτωτο που έχει δοκιμαστεί ποτέ, διαμέτρου 33,5 μέτρων. Εντούτοις, δεν εξελίχθηκαν όλα τέλεια. Το SIAD φούσκωσε όπως είχε σχεδιαστεί, αλλά δεν αναπτύχθηκε σύμφωνα με τα σχέδια. Οι μηχανικοί της NASA υποβαθμίζουν το πρόβλημα, αλλά δεν έχουν δώσουν προς το παρόν λεπτομέρειες, μέχρι να γίνει ανάλυση των στοιχείων. Περίπου 45 λεπτά αργότερα, ο δίσκος έπεσε ελεγχόμενα στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η ανάκτηση του σκάφους και του αλεξίπτωτου -συνεπώς και των δεδομένων- από πλοίο μπορεί να χρειαστεί μία ημέρα για να ολοκληρωθεί. Η NASA προγραμματίζει μια ακόμα δοκιμή της τεχνολογίας το 2015 με την προοπτική να την αξιοποιήσει σε αποστολές στον Άρη από το 2020. ΒΙΝΤΑΟ: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=610860

Πως «χτίστηκαν» οι Πυλώνες της Δημιουργίας; Μια προσομοίωση έδειξε πώς δημιουργήθηκε το εντυπωσιακό εργοστάσιο άστρων Πόρτσμουθ Στο νεφέλωμα του Αετού υπάρχει μια περιοχή που έγινε διάσημη από μια φωτογραφία του Hubble. Πρόκειται για μια περιοχή που αποτελείται από τρεις στήλες κοσμικής πυκνής ύλης οι οποίες λειτουργούν στην ουσία ως ένα εργοστάσιο νέων άστρων. Μια νέα προσομοίωση δείχνει το πώς δημιουργήθηκαν οι «Πυλώνες της Δημιουργίας» όπως ονόμασαν οι επιστήμονες αυτές τις στήλες. Οι Πυλώνες Την 1 Απριλίου του 1995 το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble έστρεψε το βλέμμα του στο νεφέλωμα του Αετού που βρίσκεται σε απόσταση 6.500 χιλιάδων ετών από εμάς στον αστερισμό του Όφεως. Μία από τις φωτογραφίες απεικόνιζε γιγάντιες «κολόνες» από διαστρικά αέρια και άλλη κοσμική ύλη. Οι επιστήμονες ονόμασαν αυτές τις κολόνες «Πυλώνες της Δημιουργίας» αφού εκεί εξελίσσεται η παραγωγή νέων άστρων. Η συγκεκριμένη φωτογραφία θεωρείται σταθμός για την αστρονομία και είναι η διασημότερη από τις εκατοντάδες χιλιάδες εικόνες που έχει τραβήξει στα 24 χρόνια λειτουργίας του το Hubble. Η φυσαλίδα Ο Σκοτ Μπαλφούρ, μεταπτυχιακός φοτιτητής της Σχολής Φυσικής και Αστρονομίας του Πανεπιστημίου Κάρντιφ στη Βρετανία, αποφάσισε να διερευνήσει την προέλευση των Πυλώνων. Σχεδίασε μια προσομοίωση τα αποτελέσματα της οποίας έδειξαν ότι οι Πυλώνες δημιουργήθηκαν μέσα σε μια κολοσσιαία φυσαλίδα που δημιουργήθηκε με τη σειρά της από ισχυρούς ανέμους υπεριώδους ακτινοβολίας. Τέτοιοι άνεμοι δημιουργούνται σε γιγάντια άστρα, πολλές φορές μεγαλύτερα από τον Ηλιο. Η μελέτη δείχνει ότι συμβολή των γιγάντιων άστρων στη γέννηση νέων άστρων είναι πιο ευρεία και σύνθετη από όσο θεωρούσαν οι ειδικοί μέχρι σήμερα. Η μελέτη παρουσιάστηκε στο εθνικό συνέδριο της Βασιλικής Εταιρείας Αστρονομίας της Βρετανίας που διεξάγεται αυτές τις μέρες στο Πόρτσμουθ. ΒΙΝΤΕΟ: http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=609739

Το πιο «μαύρο» γαλαξιακό κέντρο στο Σύμπαν Οχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις τεράστιες μελανές οπές εντοπίστηκαν στο κέντρο μακρινού γαλαξία Κεηπ Τάουν Oχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις τεράστιες μελανές οπές και μάλιστα πολύ κοντά τη μία στην άλλη ανακάλυψαν αστρονόμοι στο κέντρο ενός μακρινού γαλαξία, σε απόσταση περίπου 4.3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται ένα τέτοιο «σφιχτό» κοσμικό τρίο υπερβαρέων βαρών στην ‘καρδιά' ενός γαλαξία στο σύμπαν. Μαύρο τρίγωνο Οι περισσότεροι γαλαξίες, όπως και ο δικός μας, διαθέτουν μόνο μία μελανή οπή στο κέντρο τους. Η νέα ανακάλυψη, στον αστερισμό του Βοώτη, δείχνει ότι πιθανώς τέτοια «τρίγωνα» μαύρων τρυπών είναι πιο συνηθισμένα από ό,τι πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες. Την ανακάλυψη έκαναν ερευνητές, με επικεφαλής τον δρ. Ρότζερ Ντιν του Πανεπιστημίου του Κέηπ Τάουν της Νότιας Αφρικής. Υπολόγισαν ότι οι τρεις μαύρες τρύπες κινούνται η μία πέριξ της άλλης με εντυπωσιακή υπερηχητική ταχύτητα, περίπου 300 φορές μεγαλύτερη από την ταχύτητα του ήχου. Κάθε μία μαύρη τρύπα από τις τρεις έχει μάζα περίπου 100 εκατ. φορές μεγαλύτερη από τον Ήλιο μας. Μέχρι τώρα είχαν βρεθεί τέσσερα τρίο μαύρων τρυπών, αλλά σε αυτά οι μαύρες τρύπες απέχουν τουλάχιστον 8.000 έτη φωτός μεταξύ τους, ενώ στο νέο «τρίγωνο» η απόσταση ανάμεσα στις δύο από αυτές δεν ξεπερνά τα 455 έτη φωτός (η τρίτη είναι πιο μακρινή). Το πιο «σφιχτό» ζευγάρι (αλλά όχι τρίο) μαύρων τρυπών που έχει ποτέ βρεθεί, έχει απόσταση μόλις 24 ετών φωτός. Τα άκρως σφιχτοδεμένα διπλά και πολύ περισσότερο τριπλά συστήματα μαύρων τρυπών εκτιμάται ότι δημιουργούν στον ιστό του χωροχρόνου γύρω τους μια σειρά από διαδοχικούς «κυματισμούς» ή βαρυτικά κύματα, τα οποία θεωρητικά θα μπορούσαν να ανιχνευτούν. H ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=609763

Διαβαζοντας την τελευταια παραγραφο καταλαβαινει κανεις οτι αυτη η ειδηση δεν εχει ιχνος σοβαροτητας και μαλιστα οταν προερχεται απο ινδους επιστημονες και μονο.

Δελτίο καιρού για τον πλανήτη Άρη Tο κρύο του Άρη τελικά δεν είναι τόσο τσουχτερό όσο θα περίμενε κανείς: ένα καλοκαιρινό απόγευμα στον ισημερινό του πλανήτη, με θερμοκρασία που δεν ξεπερνά τους -20 βαθμούς Κελσίου, περιέργως θα έδινε την αίσθηση ενός χειμωνιάτικου απογεύματος στην Αγγλία, αποκαλύπτουν νέοι υπολογισμοί. Όπως επισημαίνει στη μελέτη του ο καναδός φυσικός περιβάλλοντος Ράνταλ Οζέφσκι, οι ενδείξεις του θερμομέτρου στον Άρη θα ήταν εντελώς παραπλανητικές για τους γήινους. Ο βασικός λόγος είναι ότι η ατμόσφαιρα του κόκκινου πλανήτη είναι 100 φορές πιο αραιή και περιορίζει την απώλεια θερμότητας από το σώμα λόγω του ανέμου. Είναι βέβαια σαφές ότι ο Άρης είναι κρύος, αφού η μέση θερμοκρασία του δεν ξεπερνά τους -63 βαθμούς Κελσίου, συγκριτικά με 14 βαθμούς στη φιλόξενη Γη. Ακόμα και στους τροπικούς, η θερμοκρασία μπορεί να πέσει τη νύχτα στους -90 βαθμούς, ενώ ακόμα και στην καλοκαιρινή λιακάδα το θερμόμετρο δεν ξεπερνά τους +35 βαθμούς. Όπως αναφέρει ο Δρ Οζέφσκι στην επιθεώρηση Bulletin of the American Meteorological Society, οι μετρήσεις του θερμομέτρου θα ήταν παραπλανητικές επειδή η ατμοσφαιρική πίεση στην επιφάνεια του Άρη είναι μόλις το 1% της ατμοσφαιρικής πίεσης στη Γη στο επίπεδο της θάλασσας. Για να αναπνεύσει κανείς τόσο αραιό αέρα στη Γη, θα έπρεπε να ανέβει σε ύψος 32 χιλιομέτρων. Ο αραιός αέρας δεν απορροφά τόσο μεγάλες ποσότητες θερμότητας από το ανθρώπινο σώμα, κι αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος στην επιφάνεια του Άρη δεν θα ένιωθε το λεγόμενο ψύχος του ανέμου, δηλαδή την επιπλέον ψύξη που προκαλεί ο άνεμος. Ακόμα κι όταν οι άνεμοι στον Άρη πνέουν με ταχύτητα 100 χιλιομέτρων την ώρα, όπως συμβαίνει στις σαρωτικές αμμοθύελλες του πλανήτη, οι άνθρωποι σχεδόν δεν θα ένιωθαν το αγιάζι. Ο Οζέφσκι στη μελέτη του επιχειρεί να μετατρέψει τις ενδείξεις του θερμόμετρου στον Άρη σε κάτι που έχει περισσότερο νόημα για εμάς στη Γη. Και τα αποτελέσματα των υπολογισμών του προκαλούν έκπληξη. Το χειμώνα, η μέση θερμοκρασία στη νότια Αγγλία είναι 4 βαθμοί Κελσίου και η μέση ταχύτητα ανέμου 23 χιλιόμετρα την ώρα. Σε συνδυασμό, οι δύο αυτοί παράγοντες θα έδιναν την αίσθηση ότι θερμοκρασία είναι 0 βαθμοί. Περιέργως, την ίδια αίσθηση θα είχε κανείς αν βρισκόταν το καλοκαίρι στην περιοχή όπου προσεδαφίστηκε το 1997 η αποστολή Pathfinder, μια περιοχή στην οποία η μέση θερμοκρασία είναι -14 βαθμοί Κελσίου και η μέση ταχύτητα ανέμου 14 χλμ/ώρα. Σε αυτή την περίπτωση η αισθητή θερμοκρασία υπολογίζεται στην εντυπωσιακή θερμοκρασία του ενός βαθμού Κελσίου. Ομοίως, η αισθητή θερμοκρασία στη χειμωνιάτικη Μινεάπολη της Μινεσότα, όπου η μέση θερμοκρασία είναι -8,1 βαθμοί και ο παγωμένος άνεμος φυσά με ταχύτητα 16,5 χλμ/ώρα, είναι -15 βαθμοί Κελσίου, μόλις έναν βαθμό υψηλότερη από τη μέση θερμοκρασία του Άρη σε συνθήκες άπνοιας. Παρόλο όμως που το ψύχος ανέμου είναι σχεδόν αμελητέο, ο κίνδυνος υποθερμίας παραμένει υπαρκτός, καθώς οι αστροναύτες θα είχαν να αντιμετωπίσουν την απώλεια θερμότητας λόγω της εκπομπής υπέρυθρης ακτινοβολίας από τα σώματά τους. Για να παραμείνουν ζεστοί, θα έπρεπε να φορούν στολές με ανακλαστικά υλικά στο εσωτερικό τους. Ακόμα κι έτσι, όμως, η αίσθηση του κρύου μπορεί να παραμένει. Όπως επισημαίνει ο Οζέφσκι, «το να πιάσει κανείς μια πέτρα που βρίσκεται στη σκιά θα ήταν σαν να έπιανε ένα κομμάτι ξηρού πάγου». http://physicsgg.me/2014/06/12/%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CF%84%CE%AF%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%BF%CF%8D-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%80%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CE%AE%CF%84%CE%B7-%CE%AC%CF%81%CE%B7/