trex

Ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά μια δεύτερη Γη σε κατοικήσιμη απόσταση από το άστρο της Για πρώτη φορά οι αστρονόμοι φαίνεται πως ανακάλυψαν αυτό που τόσο καιρό αναζητούσαν: μια δεύτερη Γη. Όπως ανακοίνωσαν, βρήκαν έναν εξωπλανήτη με μέγεθος παρόμοιο με αυτό της Γης και ο οποίος, επιπλέον, βρίσκεται στη λεγόμενη «κατοικήσιμη ζώνη», δηλαδή στην κατάλληλη απόσταση από το μητρικό άστρο του για να έχει νερό σε υγρή μορφή και άρα δυνητικά μπορεί να φιλοξενήσει ζωή- κάτι πάντως που δεν μπορεί ακόμη να επιβεβαιωθεί. Ένας πλανήτης στην κατοικήσιμη ζώνη δεν σημαίνει κατ' ανάγκη ότι όντως έχει υγρό νερό και φιλοξενεί ζωή, όμως αυτό -κρίνοντας από τη Γη- είναι πιθανό. Ο πλανήτης, με την ονομασία Κέπλερ-186f, έχει διάμετρο λίγο μεγαλύτερη από της Γης (1,1 φορές ή 10%) και βρίσκεται σχετικά κοντά, σε απόσταση περίπου 490 ετών φωτός, στην κατεύθυνση του αστερισμού του Κύκνου. Κινείται γύρω από το αχνό άστρο - ερυθρό νάνο Κέπλερ-186, αποτελώντας το πέμπτο και πιο εξωτερικό μέλος του εν λόγω συστήματος (πράγμα που σημαίνει ότι το τυχόν υγρό νερό στην επιφάνειά του κινδυνεύει να παγώσει). Το έτος του πλανήτη (η διάρκεια μιας πλήρους περιφοράς του γύρω από το άστρο του) διαρκεί 130 γήινες μέρες. Η μάζα του και η πυκνότητά του, προς το παρόν, παραμένουν άγνωστες, αλλά οι πρώτες εκτιμήσεις δείχνουν ότι ο εξωπλανήτης είναι βραχώδης. Δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για τη σύσταση της ατμόσφαιράς του, κάτι που ίσως ανακαλύψουν μελλοντικά τα υπό κατασκευή μεγαλύτερα τηλεσκόπια, όπως το «Τζέημς Γουέμπ» της NASA. Η ανακάλυψη, που παρουσιάστηκε στο κορυφαίο επιστημονικό περιοδικό «Science», έγινε από μεγάλη ομάδα Αμερικανών αστρονόμων, με επικεφαλής την Ελίζα Κουιντάνα, του Κέντρου Ερευνών Ames της NASΑ και του Ινστιτούτου SETI. H πρώτη παρατήρηση του εξωπλανήτη έγινε με το διαστημικό τηλεσκόπιο «Κέπλερ» (που έχει τεθεί πλέον εκτός λειτουργίας) και ακολούθησε η επιβεβαίωση από παρατηρήσεις με τα επίγεια τηλεσκόπια Κεκ και Τζέμινι στη Χαβάη. «Πρόκειται για την πρώτη βέβαιη ανακάλυψη πλανήτη με το μέγεθος της Γης, στην κατοικήσιμη ζώνη κάποιου άστρου», δήλωσε η Ελίζα Κουιντάνα και επισήμανε ότι το μητρικό άστρο της «δεύτερης Γης» είναι ένα τυπικό άστρο που ανήκει στην κατηγορία των ερυθρών Μ-νάνων, οι οποίοι είναι μικρότεροι, λιγότερο καυτοί και λιγότερο φωτεινοί από τον Ήλιο μας, αποτελώντας πάνω από το 70% των εκατοντάδων δισεκατομμυρίων άστρων του γαλαξία μας. Από τους σχεδόν 1.800 επιβεβαιωμένους εξωπλανήτες που έχουν ανακαλυφθεί κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, περίπου 20 έχουν τροχιές που κινούνται εντός της κατοικήσιμης ζώνης των άστρων τους, δηλαδή ούτε πολύ μακριά από αυτά (οπότε το νερό θα πάγωνε), ούτε υπερβολικά κοντά (οπότε το νερό θα έβραζε και θα εξατμιζόταν). Όμως όλοι αυτοί οι γνωστοί εξωπλανήτες είναι αρκετά μεγαλύτεροι από τη Γη. Από την άλλη, είχαν ως τώρα ανακαλυφθεί πλανήτες με μέγεθος σαν τη Γη, όμως δεν βρίσκονται στην κατοικήσιμη ζώνη. Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται πλανήτης ο οποίος φαίνεται να πληροί και τις δύο προϋποθέσεις (ίδιο μέγεθος και κατάλληλη απόσταση) για να δικαιολογεί τον τίτλο της «δεύτερης Γης». Οι αστρονόμοι ήδη αναζητούν -μέσω της διάταξης ραδιοτηλεσκοπίων 'Αλεν του Ινστιτούτου SETI- ενδείξεις νοήμονος ζωής στον πλανήτη Κέπλερ-f, αλλά έως τώρα δεν έχουν εντοπίσει κάποιο σήμα. Δήλωσαν όμως πως θα συνεχίσουν τις προσπάθειές τους. http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=15654

To λέιζερ LIGO θα μπορούσε να βοηθήσει να αποκαλυφθεί ο απόηχος σύγκρουσης μιας μαύρης τρύπας Ένα ισχυρό επιστημονικό μέσο θα έρθει διαδικτυακά το 2015, θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να εντοπίζουν τα κύματα βαρύτητας: κυματισμούς στο χωροχρόνο που γεννήθηκαν από τις πιο βίαιες κοσμικές συντριβές, έτη φωτός από τη Γη. Το μέσο, που ονομάζεται LIGO (συντομία για: Laser Interferometer Gravitational-Wave Observatories / Λέιζερ Συμβολόμετρο Παρατηρητήριο Βαρυτικών Κυμάτων), χρησιμοποιεί λέιζερ για να κυνηγήσει τη βαρύτητα που δημιουργήθηκε μετά από δύο τεράστια αντικείμενα - σαν ένα αστέρι νετρονίων και μια μαύρη τρύπα - που συγκρούονται. Οι επιστήμονες υποθέτουν ότι, όπως ένας βράχος πέφτει σε μια δεξαμενή νερού, η δομή του χώρου και του χρόνου μπορεί να κυματίζει, στέλνοντας τα βαρυτικά κύματα σε όλο το σύμπαν με την ταχύτητα του φωτός. Η κατανόηση αυτών των κυμάτων θα μπορούσε να βοηθήσει τους επιστήμονες να μάθουν περισσότερα για τις μαύρες τρύπες. Τα κατακλυσμιαία γεγονότα που παράγουν βαρυτικά κύματα, είναι επίσης σπάνια. Δύο αστέρια νετρονίων συγκρούονται και σχηματίζουν μια μαύρη τρύπα μόνο μία φορά κάθε 10.000 χρόνια στο Γαλαξία μας, σύμφωνα με την Gabriela Gonzalez, καθηγήτρια της φυσικής και της αστρονομίας στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο Louisiana και ερευνητής με το LIGO. Προηγούμενες εκδοχές δεδομένων του LIGO, συλλέγονται μεταξύ του 2004 και 2010, αλλά το νέο βελτιωμένο παρατηρητήριο, αναμένεται να ξεκινήσει την κυκλοφορία του, το επόμενο έτος, θα είναι ακόμη πιο ευαίσθητο από την τελευταία έκδοση του μέσου. Στα επόμενα δύο χρόνια, ο Gonzalez πιστεύει ότι η εμβέλεια του μέσου, θα μπορούσε να επεκταθεί 300 εκατομμύρια έτη φωτός στο σύμπαν. Αν και ακόμα δεν είναι πιθανό ότι οι επιστήμονες θα εντοπίσουν τυχόν βαρυτικά κύματα, είναι σίγουρα δυνατό σε αυτές τις αποστάσεις. Οι επιστήμονες θέλουν να εξετάσουν βαθιά μέσα στο σύμπαν, προκειμένου να έχουν ένα ισχυρό δείγμα των γαλαξιών όπου οι κοσμικές συγκεντρώσεις που μπορεί να συμβαίνουν. «Μέχρι το 2017, νομίζουμε ότι θα είναι... περίπου στα 500 εκατομμύρια έτη φωτός για την μέση απόσταση», δήλωσε ο Gonzalez. "Στην πραγματικότητα, εάν το σύστημα είναι καλά ευθυγραμμισμένο, μπορούμε να δούμε τουλάχιστον δύο φορές πιο μακριά. Σε εκείνο το σημείο, θα πρέπει να λαμβάνουμε τα δεδομένα για περίπου ένα χρόνο, ίσως και περισσότερο. Βάζω στοίχημα ότι θα δούμε τα πράγματα νωρίτερα, αλλά θα ήταν ένα πολύ ασφαλές στοίχημα για όλους, που θα δούμε τα πράγματα το [2017], η επιστήμη τρέχει. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/to-ligo.html

Σχηματίζεται ένας νέος δορυφόρος στον Κρόνο; Μια διαταραχή που εντόπισε η αποστολή Cassini στον εξώτερο μεγάλο δακτύλιο του Κρόνου δημιουργείται από ένα παγωμένο σώμα που ίσως τελικά εξελιχθεί στο τελευταίο φεγγάρι του πλανήτη. Από τους 62 δορυφόρους που έχουν ανακαλυφθεί στο σύστημα του Κρόνου, πολλά αποτελούνται από πάγο και πιστεύεται ότι σχηματίστηκαν από τη συσσωμάτωση παγοκρυστάλλων στους δακτυλίους του πλανήτη. Σήμερα οι δακτύλιοι πιστεύεται ότι είναι πια εξαντλημένοι και δεν περιέχουν αρκετό υλικό για το σχηματισμό νέων μεγάλων φεγγαριών. Οι τελευταίες παρατηρήσεις του Cassini ίσως βοηθήσουν τους πλανητολόγους να κατανοήσουν τη διαδικασία σχηματισμού των δορυφόρων του Κρόνου, μια διαδικασία που δεν αποκλείεται να ήταν παρόμοια με το μηχανισμό σχηματισμού των πλανητών στο Ηλιακό Σύστημα. Οι δορυφόροι του Κρόνου ποικίλουν σε μέγεθος ανάλογα με την απόστασή τους από τον πλανήτη -όσο πιο μακριά, τόσο μεγαλύτεροι. Σύμφωνα με μια σχετικά πρόσφατη θεωρία, τα μεγάλα φεγγάρια, όπως ο νεφελώδης Τιτάνας και ο Εγκέλαδος με τον υπόγειο ωκεανό του, σχηματίστηκαν στην πραγματικότητα κοντά στον Κρόνο και μετανάστευσαν αργότερα προς τα έξω, παρασύροντας μαζί τους όλο και περισσότερο υλικό από τους δακτυλίους. «Δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο» λέει ο Καρλ Μάρεϊ του Πανεπιστημίου Queen Mary στο Λονδίνο. «Αυτό που βλέπουμε ίσως είναι η πράξη της γέννησης του σώματος, το οποίο απομακρύνεται από τους δακτύλιους και κινείται προς τα έξω για να γίνει φεγγάρι». Το νέο αντικείμενο, με το ανεπίσημο όνομα «Πέγκυ», είναι υπερβολικά μικρό για να γίνει ορατό στις εικόνες του σκάφους. Η διαταραχή που καταγράφηκε στον εξωτερικό δακτύλιο Α έχει μήκος 1.200 χιλιόμετρα και πλάτος 10, διαστάσεις που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το νεογέννητο φεγγάρι έχει διάμετρο γύρω στο ένα χιλιόμετρο. Νέα στοιχεία για το παγωμένο σώμα αναμένονται το 2016, οπότε το Cassini θα βρεθεί σε καλύτερη θέση για παρατηρήσεις στον δακτύλιο Α. Δεδομένου ότι οι δακτύλιοι του Κρόνου έχουν πια εξαντληθεί, οι επιστήμονες ίσως δεν θα έχουν ποτέ ξανά την ευκαιρία να δουν ένα φεγγάρι να γεννιέται. http://physicsgg.me/2014/04/15/%CF%83%CF%87%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%BF%CF%81%CF%85%CF%86%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%BF/

«Αφιλόξενος» για το νερό ο Αρης; Νέα μελέτη αμφισβητεί την παρουσία ύδατος στην επιφάνεια του πλανήτη Νιού Τζέρσι Τα τελευταία χρόνια γίνονται συνεχώς μελέτες σε μια προσπάθεια να διαπιστωθεί αν και πότε υπήρχε νερό σε υγρή μορφή στην επιφάνεια του Αρη. Η παρουσία νερού σε υγρή μορφή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη ζωή έστω και σε μικροβιακό επίπεδο, οπότε η εξακρίβωση της ύπαρξης νερού στην επιφάνεια του Κόκκινου Πλανήτη θα αυξήσει κατακόρυφα τις πιθανότητες να υπήρχε κάποτε ζωή σε αυτόν. Οι περισσότερες μελέτες συγκλίνουν στην πιθανότητα να υπήρχε νερό σε υγρή μορφή στον Αρη, να υπήρχαν κάποτε θάλασσες, λίμνες και ποτάμια. Μια νέα μελέτη όμως ανατρέπει τα δεδομένα αφού τα ευρήματά της δείχνουν ότι οι ατμοσφαιρικές συνθήκες του Αρη ήταν διαχρονικά τέτοιες που καθιστούσαν εξαιρετικά δύσκολη - αν όχι αδύνατη - την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του. Οι κρατήρες Τη νέα μελέτη πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών με επικεφαλής τον Εντουιν Κάιτ του Πανεπιστημίου Πρίνστον στις ΗΠΑ. Οι επιστήμονες μελέτησαν προσεκτικά περίπου 300 κρατήρες που βρίσκονται σε περιοχές του ισημερινού του Αρη. Εξέτασαν τα γεωλογικά χαρακτηριστικά των κρατήρων και τη γεωλογική εξέλιξή τους στη διάρκεια των αιώνων. Η γεωλογική ιστορία των κρατήρων τούς επέτρεψε να εντοπίσουν δεδομένα και για την ατμοσφαιρική ιστορία του Κόκκινου Πλανήτη. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι κάποτε ο Άρης διέθετε πυκνή ατμόσφαιρα η οποία δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την παρουσία νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του. Οι ερευνητές μελετώντας τα γεωλογικά χαρακτηριστικά των κρατήρων και πραγματοποιώντας προσομοιώσεις κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στην επιφάνεια του Αρη δεν σταμάτησαν ποτέ να πέφτουν διαστημικά σώματα (αστεροειδείς, κομήτες) και ειδικότερα δεν σταμάτησαν ποτέ να πέφτουν μικρού μεγέθους διαστημικά σώματα. Εκτιμούν ότι η παρουσία πυκνής ατμόσφαιρας στον Αρη θα εμπόδιζε ή καλύτερα θα «εξόντωνε» τους μικρομεσαίους διαστημικούς βράχους πριν πέσουν στην επιφάνειά του, φαινόμενο που συμβαίνει και στη Γη. Όμως αυτό δεν συνέβη και άρα, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο Αρης διέθετε πάντοτε αραιή ατμόσφαιρα. Αν αυτό αληθεύει, σημαίνει ότι ο πλανήτης είχε πάντοτε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, τέτοιες που να μην επιτρέπουν την παρουσία νερού σε υγρή μορφή στην επιφάνειά του ή τουλάχιστον τη διατήρηση του υγρού νερού για χρονικά διαστήματα τέτοια ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την εμφάνιση και τη διατήρηση της ζωής. Τα σενάρια Οι ερευνητές δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο κάποιες στιγμές η θερμοκρασία του Αρη να αυξήθηκε αξιοσημείωτα. Μια ελαφριά μετατόπιση της κλίσης του άξονά του μπορεί κάποτε να οδήγησε σε αυξημένες θερμοκρασίες και πιθανώς να δημιουργήθηκε πυκνή ατμόσφαιρα. Σύμφωνα με τους επιστήμονες όμως, ακόμη και αν τελικά δημιουργήθηκε κάποτε πυκνή ατμόσφαιρα στον Αρη αυτή «έζησε» για μικρό χρονικό διάστημα. Η έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα και οι επιπτώσεις από τις συνεχείς προσκρούσεις μεγάλων αστεροειδών στην επιφάνεια του Αρη κατέστρεψαν, όπως εκτιμούν οι ειδικοί, την πυκνή ατμόσφαιρα - αν αυτή υπήρξε κάποτε - μην επιτρέποντας τελικά την παρουσία νερού σε υγρή μορφή σε διάρκεια χρόνου και τελικώς την παρουσία ζωής. Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature Geoscience». http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=587014

Τη δημιουργία μόνιμης βάσης στη Σελήνη σχεδιάζει η Ρωσία Σύμφωνα με ρώσους κυβερνητικούς αξιωματούχους, η Ρωσία έχει τοποθετήσει σε πρώτη προτεραιότητα την κατάκτηση της Σελήνης, με τη δημιουργία μίας μόνιμης σεληνιακής βάσης. Τη σχετική αναφορά, σύμφωνα με το Voice of Russia, έκανε ο ρώσος Αναπληρωτής Πρωθυπουργός αρμόδιος για θέματα αμυντικής βιομηχανίας, Dmitry Rogozin, σε δηλώσεις του στην εφημερίδα Rossiiskaya Gazeta. Ο ρωσικός σχεδιασμός για την «κατάκτηση» της Σελήνης προβλέπει τρία βήματα, μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Το πρώτο βήμα θα είναι το 2016 και θα αφορά την εκτόξευση και προσσελήνωση επανδρωμένου σκάφους στον νότιο πόλο της Σελήνης. Θα ακολουθήσει μία ακόμα αποστολή το 2018, κατά την οποία θα τεθεί ένα διαστημικό όχημα σε σεληνιακή τροχιά, ώστε να ελεγχθεί η επιφάνεια του δορυφόρου της Γης. Στο τρίτο βήμα, που σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί το 2019, προβλέπεται η επανδρωμένη αποστολή και προσσελήνωση ενός σκάφους που θα ξεκινήσει τις έρευνες για την ανεύρεση παγωμένου νερού. Παράλληλα, η Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαστήματος, ευρύτερα γνωστή ως Roscosmos, γνωστοποίησε την έναρξη ενός προγράμματος που θα αφορά το σχεδιασμό και την κατασκευή διαστημικών σκαφών, κατάλληλων για αποστολές στη Σελήνη. Επίσης, από το πρόγραμμα θα προκύψουν και νέοι πύραυλοι-φορείς, με ικανότητα μεταφοράς φορτίου 80 τόνων, που θα μπορούν να μεταφέρουν τα νέα σκάφη. Έτος ορόσημο για το ρωσικό διαστημικό πρόγραμμα φέρεται να είναι το 2040, έτος στο οποίο θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η δημιουργία σεληνιακής βάσης, από την οποία θα εκπορεύονται αποστολές μακράς διάρκειας. «Αυτή η διαδικασία έχει αρχή, αλλά δεν έχει τέλος», δήλωσε ο Rogozin, για να συμπληρώσει «πηγαίνουμε στη Σελήνη για να μείνουμε για πάντα». Σύμφωνα με τον Rogozin, η Σελήνη αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική πηγή απόκτησης νερού, ορυκτών και άλλων «εφοδίων» για μελλοντικές διαστημικές αποστολές. Παράλληλα, θεωρεί ότι αποτελεί και μια ιδανική πλατφόρμα για δοκιμές νέων διαστημικών τεχνολογιών. Επίσης, ο ρώσος Αναπληρωτής Πρωθυπουργός ανακοίνωσε την πρόθεση της Ρωσίας να αναζητήσει φυσικούς πόρους, στο σύνολο του ηλιακού μας συστήματος. «Δεν θα πρέπει να φοβόμαστε να ονειρευτούμε, να ανεβάσουμε τις προσδοκίες όσο υψηλότερα γίνεται για τη μελλοντική μας εξέλιξη», δήλωσε χαρακτηριστικά. Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι η NASA πραγματοποίησε την τελευταία της επανδρωμένη πτήση στο φεγγάρι το 1972. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία σχεδιάζει προς το παρόν την «επαφή» με αστεροειδείς, ενώ ήδη σχεδιάζεται μία επανδρωμένη αποστολή με προορισμό τον Άρη. Η αποστολή στον Άρη έχει προκαλέσει και μία διαρκή πολιτική συζήτηση στις Ηνωμένες Πολιτείες για τη διάθεση υπέρογκων κονδυλίων για μια τέτοια φιλόδοξη ενέργεια. http://physicsgg.me/2014/04/14/%CF%84%CE%B7-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%AF%CE%B1-%CE%BC%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CE%BC%CE%B7%CF%82-%CE%B2%CE%AC%CF%83%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CF%83%CE%B5%CE%BB%CE%AE%CE%BD/

Ο Άρης σε αντίθεση Μέχρι τη στιγμή που θα τελειώσετε την ανάγνωση αυτής της ιστορίας, θα είμαστε περίπου 1.000 χιλιόμετρα πιο κοντά στον πλανήτη Άρη. Η Γη και ο Άρη συγκλίνουν για μια στενή επαφή. Από τον Μάρτιο μέχρι τον Απρίλιο, η απόσταση μεταξύ των δύο πλανητών συρρικνώνεται κατά περίπου 300 χιλιόμετρα κάθε λεπτό. Όταν η σύγκλιση τελειώνει στα μέσα Απριλίου, το χάσμα μεταξύ της Γης και του Άρη θα έχει περιοριστεί σε μόλις 92 εκατομμύρια χιλιόμετρα, ένας μικρός αριθμός στη μεγάλη κλίμακα του ηλιακού συστήματος. Οι αστρονόμοι ονομάζουν αυτό το γεγονός «αντίθεση του Άρη», επειδή ο Άρης και ο Ήλιος βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές στον ουρανό. Ο Άρης ανατέλλει κατά το ηλιοβασίλεμα, και φτάνει σχεδόν ψηλά τα μεσάνυχτα, λαμπερό καμένο πορτοκάλι, σχεδόν 10 φορές πιο φωτεινό από ένα αστέρι μεγέθους 1. Οι αντιθέσεις του Άρη συμβαίνουν κάθε 26 μήνες. Από μια παρόμοια συνάντηση τον 19ο αιώνα, ο αστρονόμος Percival Lowell έγραψε, ότι «οι φλόγες του [Άρη] μπροστά στο σκοτεινό κλίμα του διαστήματος με μια λαμπρότητα που επισκιάζει τον Σείριο και συναγωνίζεται το γιγαντιαίο Δία ο ίδιος.» Με άλλα λόγια, είναι πραγματικά εύκολο να το δει κάποιος. Υπάρχουν δύο ημερομηνίες ιδιαίτερης σημασίας: 8 Απριλίου, είναι η ημερομηνία της αντίθεσης, όταν ο Άρης, η Γη, και ο Ήλιος είναι τοποθετημένοι σε μια σχεδόν ευθεία γραμμή. Αν οι τροχιές του Άρη και της Γης ήταν τέλειος κύκλος, στις 8 Απριλίου θα ήταν επίσης η ημερομηνία της πλησιέστερης προσέγγισης. Ωστόσο, οι πλανητικές τροχιές είναι ελλειπτικές, δηλαδή, ελαφρώς σε σχήμα αυγού, έτσι ώστε η πραγματική ημερομηνία πλησιέστερης προσέγγισης δεν θα έρθει μέχρι, σχεδόν, μια εβδομάδα αργότερα. Στις 14 Απριλίου, η Γη και ο Άρης βρίσκονται στην ελάχιστη απόσταση τους: 92.000.000 χιλιόμετρα, και 6 + μήνες πτήσης για τους ταχύτερους πυραύλους της NASA. Δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα βρίσκοντας τον Άρη αυτήν την νύχτα. Η Πανσέληνος θα είναι πλάγια από τον Κόκκινο Πλανήτη στον αστερισμό της Παρθένου, έτσι δεν χάνεται το "σημείο" στον ουρανό τα μεσάνυχτα. Σημαντικό, την ίδια νύχτα ο Άρης θα είναι πιο κοντά στη Γη, και θα υπάρξει μια συνολική σεληνιακή έκλειψη. Η πανσέληνος στις 14-15 Απριλίου, θα γίνει τόσο κόκκινη όσο ο ίδιος ο κόκκινος πλανήτης. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_7727.html

Ερευνητική Ομάδα για να μελετήσει τα διαστρικά μόρια Από τον Απρίλιο του 2014, μια νέα ομάδα θα μελετήσει τα διαστρικά μόρια και θα τα χρησιμοποιούν για να εξερευνήσουν το σύνολο της διαδικασίας σχηματισμού άστρων και πλανητών στο Ινστιτούτο Max Planck για την Εξωγήινη Φυσική. Ο νεοδιορισθείσα διευθύντρια Paola Caselli, θα διευθύνει το «Κέντρο Αστροχημικών Σπουδών MPE» ή CAS @ MPE, φέρνοντας μαζί θεωρητικούς, παρατηρητές και οι επιστήμονες εργαστηρίου σε ένα μέρος. Αυτός ο μοναδικός συνδυασμός της τεχνογνωσίας που απαιτείται για την πρόοδο σχετικά με την προέλευση των οργανικών μορίων στο διάστημα, καθώς και την αστροχημική καταγωγή μας. Πριν από την αστρική γέννηση, τα μοριακά νέφη είναι πολύ ψυχρά, με θερμοκρασία μόλις λίγους βαθμούς πάνω από το απόλυτο μηδέν (περίπου 10 Kelvin ή περίπου -260° Κελσίου). Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να τα παρατηρήσει στο οπτικό φως - είναι σκοτεινά. Ωστόσο, σε αυτές τις χαμηλές θερμοκρασίες, τα μόρια μπορούν να περιστρέφονται, ενώ, και σε εκπομπές φωτονίων χαμηλής ενέργειας (σε ραδιοφωνικά μήκη κύματος). Έτσι, οι αστρονόμοι μπορούν να λάβουν πληροφορίες σχετικά με τις αρχικές συνθήκες υπό τις οποίες τα αστέρια και οι πλανήτες σχηματίζονται μέσω παρατηρήσεων σε χαμηλές ενέργειες και, ταυτόχρονα, για να μελετήσουν το σχηματισμό και τις διαδικασίες καταστροφής των εν λόγω διαστρικών (κυρίως οργανικών) μορίων. Τα θεωρητικά μοντέλα αναπτύσσονται για να ακολουθήσουν την εξέλιξη των σωματιδίων σκόνης και απλών μορίων υπό την επίδραση της βαρύτητας, τα μαγνητικά πεδία και τις αναταράξεις. Η πρόκληση για τους αστρονόμους έγκειται στην εύρεση του σωστού μορίου που παρατηρούν. Η Caselli είναι σίγουρη ότι «αν φέρουμε όλη αυτή τη τεχνογνωσία από τη θεωρία, το εργαστήριο και τις παρατηρήσεις από κοινού και να επικεντρωθούμε σε ορισμένα στάδια της διαδικασίας σχηματισμού άστρων, θα είμαστε σε θέση να γεφυρώσουμε τα κενά μεταξύ των διαφόρων σταδίων και να ακολουθήσουμε το σχηματισμό των άστρων, των πλανητών και την εξέλιξη της χημικής πολυπλοκότητας μέσα στο χρόνο.» Τελικά, αν και οι αστροβιολόγοι έρθουν, η προσπάθεια αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει ακόμη και να διευκρινίσει την ανθρώπινη αναζήτηση για την προέλευση της ζωής. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_13.html

Μικρόβια προκάλεσαν τη μεγαλύτερη εξαφάνιση των ειδών στη Γη Ο «μεγάλος αφανισμός» πριν από 252 εκατ. χρόνια προκλήθηκε από μικροοργανισμούς που παρήγαγαν τεράστιες ποσότητες μεθανίου Η μαζικότερη εξαφάνιση των ειδών που γνώρισε ο πλανήτης - και η οποία θεωρείται ότι απείλησε σοβαρά το μέλλον της ζωής επάνω σε αυτόν - συντελέστηκε πριν από περίπου 252 εκατομμύρια χρόνια, στο τέλος της Πέρμιας περιόδου. Το γεγονός αυτό είναι γνωστό, αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τις αιτίες που μπορεί να το προκάλεσαν. Μια ομάδα ερευνητών από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης υποδεικνύει ως «ένοχο» ένα είδος μικροοργανισμού το οποίο «δηλητηρίασε» την ατμόσφαιρα και τους ωκεανούς της Γης παράγοντας τεράστιες ποσότητες μεθανίου. Ο «μεγάλος αφανισμός» Τα γεωλογικά στοιχεία που μαρτυρούν τη λεγόμενη Πέρμια-Τριασική εξαφάνιση - την οποία πολλοί αποκαλούν επίσης «μεγάλο αφανισμό» ή «μεγάλο θανατικό» - είναι πολλά. Σύμφωνα με αυτά, στο διάστημα λίγο πριν από το τέλος της Πέρμιας ως την αρχή της Τριασικής περιόδου, πριν από περίπου 252 εκατομμύρια χρόνια, το 96% των θαλάσσιων και το 70% των χερσαίων ειδών που ζούσαν τότε στη Γη εξαλείφθηκαν (το «χτύπημα», το οποίο σηματοδοτεί επίσης το όριο ανάμεσα στην Παλαιοζωική και στην Καινοζωική εποχή, ήταν τόσο μεγάλο ώστε υπολογίζεται ότι η ζωή χρειάστηκε 10 εκατομμύρια έτη για να ανακάμψει). Παράλληλα την ίδια εποχή σημειώθηκε δραματική μείωση των επιπέδων οξυγόνου στην ατμόσφαιρα και στα νερά των ωκεανών. Αν και τα δύο συγκεκριμένα γεγονότα, τα οποία σε έναν βαθμό συνδέονται μεταξύ τους, είναι σαφή, τα ακριβή αίτια και οι μηχανισμοί που οδήγησαν σε αυτά δεν είναι γνωστά στην επιστήμη. Μια θεωρία υποστηρίζει ότι ο «μεγάλος αφανισμός», ο οποίος συντελέστηκε μέσα σε λιγότερο από 20.000 χρόνια, προκλήθηκε από μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις οι οποίες διοχέτευσαν τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του θείου και διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Το επιχείρημα αυτό φαίνεται να έχει μια λογική βάση, εφόσον την ίδια περίπου περίοδο σημειώθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ηφαιστειακά «γεγονότα» των τελευταίων 500 εκατομμυρίων ετών, με δραστηριότητα η οποία υπολογίζεται ότι διήρκεσε ένα εκατομμύριο χρόνια και οδήγησε στον σχηματισμό των «Σκαλιών της Σιβηρίας», μιας περιοχής από ηφαιστειογενή πετρώματα έκτασης 2 εκατ. τ.χλμ. στα βόρεια της Ρωσίας. Δεν πείθει όμως απόλυτα τους επιστήμονες καθώς πολλοί υποστηρίζουν ότι η ηφαιστειακή δραστηριότητα δεν αρκεί από μόνη της για να εξηγήσει την τόσο εκτεταμένη εξαφάνιση των ειδών που ακολούθησε. Σύμφωνα με μια άλλη άποψη, η παρακμή της ζωής ξεκίνησε εξαιτίας της υποβάθμισης του περιβάλλοντος αλλά η χαριστική βολή ήρθε... εξ ουρανού, από μια βροχή αστεροειδών ή μετεώρων, ενώ μια τρίτη θεωρία μιλάει για καταστροφή από μαζικές πυρκαγιές. Μια τέταρτη ιδέα, τέλος, καταδεικνύει ως καίριο παράγοντα την απελευθέρωση μαζικών ποσοτήτων μεθανίου από τον βυθό των ωκεανών όπου ήταν παγιδευμένες. Μικρόβια που λατρεύουν το νικέλιο Η μελέτη των επιστημόνων του ΜΙΤ, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» (PNAS), έρχεται να προσφέρει στήριξη σε αυτή την τέταρτη θεωρία. Οπως υποστηρίζει, πράγματι τεράστιες ποσότητες μεθανίου εκλύθηκαν από τον ωκεανό στο όριο της Πέρμιας-Τριασικής περιόδου, αυτές όμως δεν απελευθερώθηκαν από τα βάθη του αλλά παρήχθησαν από μια μορφή μικροβίων. Πρόκειται για ένα είδος μονοκύτταρων μεθανογόνων οργανισμών γνωστό ως Methanosarcina, το οποίο θεωρείται ότι αποτελεί την «πηγή» του μεγαλύτερου μέρους των βιολογικής προέλευσης αποθεμάτων μεθανίου που υπάρχουν σήμερα στη Γη. Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της νέας μελέτης, οι πληθυσμοί του συγκεκριμένου αρχαιοβακτηρίου πολλαπλασιάστηκαν ξαφνικά σε εκρηκτικό βαθμό εκείνη την περίοδο αλλάζοντας, με την άφθονη παραγωγή μεθανίου, δραματικά το κλίμα και τη χημεία των ωκεανών. Η ομάδα των ερευνητών του ΜΙΤ, με επικεφαλής τον Ντάνιελ Ρόθμαν, εξετάζει το συγκεκριμένο ζήτημα εδώ και αρκετό καιρό - μια πρώτη παρουσίαση των ευρημάτων της είχε γίνει το 2012 στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Γεωφυσικής Ενωσης, τώρα όμως η δημοσίευση στο «PNAS» συμπληρώνεται με νέες αναλύσεις. Οι επιστήμονες έχουν «χτίσει» σταδιακά την ιδέα τους βασιζόμενοι σε στοιχεία που προέρχονται από τρεις διαφορετικές «πλευρές». Πρώτον, οι γεωχημικές αναλύσεις τους δείχνουν ότι την εποχή του «μεγάλου θανατικού» το διοξείδιο του άνθρακα στους ωκεανούς αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο (ή και ακόμη ταχύτερα). Δεύτερον, η ανάλυση του γονιδιώματος του Methanosarcina στην οποία προέβησαν δείχνει ότι το αρχαιοβακτήριο απέκτησε την ικανότητα να παράγει μεθάνιο περίπου την ίδια περίοδο, κάτι το οποίο, όπως αναφέρουν, σημαίνει ότι, αν συναντούσε τις κατάλληλες συνθήκες, θα μπορούσε να πολλαπλασιαστεί θεαματικά διασπώντας τα τεράστια αποθέματα οργανικού άνθρακα που υπήρχαν στα ιζήματα των ωκεανών. Τα τρίτο στοιχείο, το οποίο οι συγγραφείς της μελέτης αποκαλούν «το τελευταίο κομμάτι του παζλ», βρίσκεται στο νικέλιο - ένα μέταλλο που αποτελεί τη βασική τροφή των συγκεκριμένων μικροοργανισμών - και βάζει επίσης στο παιχνίδι τη «θεωρία των ηφαιστείων» αλλά με διαφορετικό τρόπο. Νέες αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν σε ιζήματα της Πέρμιας-Τριασικής από την Κίνα έδειξαν ότι η παρουσία του νικελίου αυξήθηκε επίσης δραματικά μετά τις ηφαιστειακές εκρήξεις της Σιβηρίας. Η έντονη ηφαιστειακή δραστηριότητα εκείνης της περιόδου (η οποία είναι άλλωστε γνωστό ότι έχει παραγάγει μερικά από τα μεγαλύτερα κοιτάσματα νικελίου του πλανήτη) έδωσε, όπως υποστηρίζουν οι ερευνητές, στους πληθυσμούς του Methanosarcina το απαραίτητο «καύσιμο» για να «εκτοξευθούν». Η τεράστια αύξηση του μεθανίου που προέκυψε αύξησε απότομα τα επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στους ωκεανούς προκαλώντας την οξίνισή τους αλλά και στην ατμόσφαιρα αλλάζοντας ριζικά το κλίμα και το περιβάλλον του πλανήτη. http://www.tovima.gr/science/article/?aid=583936

Νέα εικόνα από το Curiosity με ηλιοβασίλεμα στον Άρη Μόλις έφτασε από τον Άρη ... ηλιοβασίλεμα στον κρατήρα Gale, από το Curosity σε Sol 587 ή ηλιακή μέρα 587. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/curiosity_13.html

Πόσοι γαλαξίες υπάρχουν εκεί; Γαλαξίες - αυτές οι τεράστιες συλλογές των αστέρων που καταλαμβάνουν το σύμπαν μας - είναι σε όλο το πεδίο. Ίσως το πιο ηχηρό παράδειγμα αυτού του γεγονότος, είναι το Εξαιρετικά Βαθύ Πεδίο του Hubble, μια συλλογή από φωτογραφίες από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble, αποκαλύπτει χιλιάδες γαλαξίες σε μια ενιαία σύνθετη εικόνα. Η εκτίμηση, στο πόσοι γαλαξίες είναι σε όλο το σύμπαν, είναι μια σκληρή δουλειά. Οι απόλυτοι αριθμοί είναι ένα πρόβλημα - όταν η μέτρηση γίνεται σε δισεκατομμύρια, παίρνει λίγο χρόνο για να γίνει η προσθήκη. Ένα άλλο πρόβλημα, είναι ο περιορισμός των μέσων μας. Για να λάβουμε την καλύτερη θέα, ένα τηλεσκόπιο πρέπει να έχει ένα μεγάλο άνοιγμα (η διάμετρος του κύριου κατόπτρου ή του φακού) και να βρίσκεται πάνω από την ατμόσφαιρα για να αποφευχθεί η στρέβλωση από τον αέρα της Γης. Ενώ οι εκτιμήσεις μεταξύ των διαφόρων εμπειρογνωμόνων ποικίλλουν, ένα αποδεκτό εύρος είναι μεταξύ 100 και 200 ​​δις γαλαξίες, ο Mario Livio, αστροφυσικός στο Επιστημονικό Ινστιτούτο Διαστημικού Τηλεσκοπίου στη Βαλτιμόρη, είπε στο Space.com. Τι συμβαίνει με άλλα σύμπαντα; Δεδομένου ότι το πρώιμο σύμπαν διογκώνεται, υπάρχουν κάποιες θεωρίες που λένε ότι οι διάφορες «θήκες» ξέσπασαν και διαμόρφωσαν διαφορετικά σύμπαντα. Αυτά τα διαφορετικά μέρη, μπορούν να επεκταθούν με διαφορετικούς ρυθμούς, περιλαμβάνουν και άλλες μορφές της ύλης, και έχουν διαφορετικούς φυσικούς νόμους από το δικό μας σύμπαν. Ο Livio, επεσήμανε ότι μπορεί να υπάρχουν γαλαξίες σε αυτά τα άλλα σύμπαντα - αν υπάρχουν - αλλά δεν έχουμε τρόπο αυτή τη στιγμή να το γνωρίζουμε με βεβαιότητα. Έτσι, ο αριθμός των γαλαξιών θα μπορούσε ακόμη και να είναι μεγαλύτερος από 200 δισ., κατά την εξέταση άλλων συμπάντων. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_2817.html

Μαύρη τρύπα δημιουργεί συστάδες «σειρά από μαργαριτάρια» Τεράστια μικρά σμήνη αστέρων που μοιάζουν με μια σειρά από μαργαριτάρια γύρω από μια μαύρη τρύπα στο κέντρο ενός γαλαξία, 120 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, έχουν ανακαλυφθεί από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Τεχνολογίας Swinburne. Ο γαλαξίας, που ονομάζεται NGC2110, είναι στον αστερισμό του Ωρίωνα. Χρησιμοποιώντας τα γιγάντια τηλεσκόπια Keck στη Χαβάη, οι ερευνητές, ο καθηγητής Jeremy Mould και διδακτορικός φοιτητής Mark Durré από το κέντρο Swinburne για την Αστροφυσική και των Υπερυπολογιστών, βρήκαν τέσσερα σμήνη αστέρων, πολύ κοντά (σε αστρονομικούς όρους) σε μια μαύρη τρύπα. "Αυτά τα αστρικά σμήνη δεν είχαν φανεί πριν, επειδή είναι κρυμμένα από το σύννεφο σκόνης γύρω από τη μαύρη τρύπα και επειδή εμφανίζονται πολύ μικρά, αλλά μπορεί να παρατηρηθούν σε υπέρυθρη ακτινοβολία που διαπερνά τα σύννεφα," είπε ο κ. Durré. "Το τηλεσκόπιο Keck χρησιμοποιεί επίσης «προσαρμοστική οπτική», η οποία αφαιρεί την ατμοσφαιρική λάμψη που θολώνει τις εικόνες." Οι υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες - συμπυκνώσουν την ύλη και δημιουργούν τόση πυκνότητα που ούτε το φως δεν μπορεί να ξεφύγει από τη βαρύτητα της - πιστεύεται ότι είναι στο κέντρο όλων των μεγάλων γαλαξιών.. "Ο δικό μας γαλαξία, διαθέτει μια μαύρη τρύπα που είναι σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια φορές τη μάζα του Ήλιου μας," είπε ο κ. Durré. "ο NGC2110 έχει μια μαύρη τρύπα περίπου 100 φορές μεγαλύτερη." http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_9051.html ΦΩΤΟ ΚΑΤΩ: Σε αυτή την ψευδός-έγχρωμη εικόνα συνδυάζονται διάφορες σειρές παρατηρήσεων, το ορατό φως είναι σε μπλε (από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble) δείχνει το στροβιλισμό των άστρων· Οι παρατηρήσεις από το Very Large Array ραδιοτηλεσκόπιο είναι σε πράσινο και το νερό εμφανίζει μία κεντρική εκπομπή με δύο πίδακες, και οι συστάδες που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα βρίσκονται με κόκκινο χρώμα στη μέση. Η μαύρη τρύπα αντιπροσωπεύεται από μια τελεία για να δείξει τη θέση - η ίδια η μαύρη τρύπα δεν μπορεί να φανεί.

«Σεισμοί» άστρων αποκαλύπτουν το περιεχόμενο των αστέρων που είναι θερμότερα και πιο ογκώδη από τον ήλιο Για να προσδιοριστεί η μάζα και το μέγεθος των πλανητών που βρίσκονται γύρω από άλλα άστρα ή με την ημερομηνία των αστρικών πληθυσμών, προκειμένου να περιοριστεί ο αριθμός των κοσμολογικών μοντέλων, μεταξύ άλλων, είναι σημαντικό να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα σε ένα αστέρι. Η μόνη πύλη που έχουμε σε αυτό το εσωτερικό του άστρου, είναι η μελέτη των αστρικών ταλαντώσεων ή της αστροσεισμολογίας. Τώρα, για πρώτη φορά, μια μελέτη με επικεφαλής ερευνητές από το Ινστιτούτο Αστροφυσικής της Ανδαλουσίας (ΙΑΑ-CSIC) έχει δείξει την ισχύ αυτού του εργαλείου για τη μελέτη των άστρων που είναι θερμότερα και πιο ογκώδη από τον ήλιο. "Χάρη στην αστροσεισμολογία, γνωρίζουμε ακριβώς την εσωτερική δομή, τη μάζα, την ακτίνα, τη περιστροφή και την εξέλιξη του ηλιακού τύπου άστρων, αλλά ποτέ δεν ήταν σε θέση να εφαρμοστεί αποτελεσματικά αυτό το εργαλείο για τη μελέτη των θερμότερων και πιο ογκωδών άστρων," λέει ο Juan Carlos Suárez, ερευνητής στο Ινστιτούτο Αστροφυσικής της Ανδαλουσίας (ΙΑΑ-CSIC). Υπό κάποια έννοια, η αστρική σεισμολογία αντιλαμβάνεται τα αστέρια όπως αντηχούν οι κοιλότητες, όπου η κίνηση του φυσικού αερίου παράγει ηχητικά κύματα. Πολλά από αυτά τα ηχητικά κύματα τείνουν να εξασθενίσουν, αλλά αν βρουν κάποιο μηχανισμό για να τους στηρίξει, θα επιτευχθεί ισορροπία στην επιφάνεια του αστεριού και το παραμορφώνουν, παράγουν διαφορετικούς τρόπους ταλάντωσης (που μπορεί να παρατηρηθούν ως αλλαγές στη θερμοκρασία και τη λάμψη). http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_9741.html

Γαλαξιακός «δολοφόνος» Αυτή η νέα εικόνα από το MPG / ESO 2,2 μέτρων τηλεσκόπιο στο Παρατηρητήριο La Silla του ESO στη Χιλή, δείχνει δύο αντίθετους γαλαξίες: ο NGC 1316, και ο μικρότερος γείτονάς του NGC 1317. Αυτά τα δύο, είναι αρκετά κοντά το ένα στο άλλο στο διάστημα, αλλά έχουν πολύ διαφορετικές ιστορίες. Η μικρή σπείρα NGC 1317 έχει μια αδιατάρακτη ζωή, αλλά ο NGC 1316 έχει "καταπιεί" πολλούς άλλους γαλαξίες στη βίαιη ιστορία του, και δείχνει τα σημάδια της μάχης. Αρκετές ενδείξεις στη δομή του NGC 1316, αποκαλύπτουν ότι το παρελθόν του ήταν ταραχώδες. Για παράδειγμα, έχει κάποιες ασυνήθιστες λωρίδες σκόνης ενσωματωμένες μέσα σε ένα πολύ μεγαλύτερο περίβλημα άστρων, και πληθυσμό, ασυνήθιστα μικρό, σφαιρωτών σμηνών αστέρων. Αυτά δείχνουν ότι μπορεί να έχουν ήδη καταπιεί έναν σπειροειδή γαλαξία πλούσιο σε σκόνη, περίπου τρία δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Επίσης, παρατηρούνται γύρω από το γαλαξία πολύ αχνές παλιρροιακές ουρές και κελύφη αστέρων που έχουν κοπεί από τις αρχικές τους θέσεις και εκσφενδονίστηκαν στο διαγαλαξιακό χώρο. Τα χαρακτηριστικά αυτά παράγονται από πολύπλοκες βαρυτικές επιδράσεις στις τροχιές των άστρων, όταν άλλος ένας γαλαξίας έρχεται πολύ κοντά. Όλες αυτές οι ενδείξεις, δείχνουν σε ένα βίαιο παρελθόν κατά το οποίο ο NGC 1316 που επισυνάπτεται άλλους γαλαξίες, δείχνει ότι η διαταραγμένη συμπεριφορά συνεχίζεται. Αυτή η νέα πολύ λεπτομερής εικόνα από το MPG / ESO 2,2 μέτρων τηλεσκόπιο στο Παρατηρητήριο La Silla του ESO στη Χιλή, δημιουργήθηκε από το συνδυασμό πολλών επιμέρους εικόνων στο αρχείο του ESO. Ο στόχος των αρχικών παρατηρήσεων, ήταν να αποκαλύψει το παραμικρό χαρακτηριστικό και η μελέτη της διαταραχής αυτού του ενδιαφέροντος συστήματος. Ως επιβράβευση, η νέα εικόνα παρέχει επίσης ένα παράθυρο στο μακρινό σύμπαν πέρα από τους δύο φωτεινούς γαλαξίες στο προσκήνιο. Τα περισσότερα από τα αμυδρά και ασαφή σημεία στην εικόνα, είναι πολύ πιο μακρινοί γαλαξίες και υπάρχει μια ιδιαίτερα πυκνή συγκέντρωση, ακριβώς στα αριστερά του NGC 1316. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_9168.html

Ομάδα βρίσκει εδαφικό κάλυμμα μικρών αστεροειδών που σχηματίζεται από θερμική «καταπόνηση» Τα εκατοστά σε μέγεθος θραύσματα και τα μικρότερα σωματίδια που συνθέτουν το εδαφικό κάλυμμα, το στρώμα, μη ενοποιημένων βράχων και σκόνης από μικρούς αστεροειδείς, σχηματίζεται από κυκλική μεταβολή της θερμοκρασίας που διασπά τον βράχο σε μια διαδικασία που ονομάζεται θερμική καταπόνηση, σύμφωνα με ένα έγγραφο που δημοσιεύεται σήμερα στο Nature Advance, ηλεκτρονική δημοσίευση. Προηγούμενες μελέτες έχουν δείξει ότι το εδαφικό κάλυμμα των αστεροειδών, ένα χιλιόμετρο σε μήκος, έγινε μικρότερο από υλικά που υπάγονται στην επιφάνεια μετά από τις επιπτώσεις και από τους βράχους που κονιορτοποιούνται από μικρο-μετεωροειδείς επιπτώσεις. Πρόσφατα πειράματα στο εργαστήριο και η μοντελοποίηση των επιπτώσεων που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα ερευνητών από το Observatoire de la Côte d'Azur, Hopkins Extreme Materials Institute at Johns Hopkins University, Institut Supérieur de l'Aéronautique et de l'Espace and Southwest Research Institute (SwRI), έχουν δείξει ότι τα συντρίμμια από τις μεγάλες επιπτώσεις φτάνουν σε ταχύτητες διαφυγής από την βαρυτική έλξη αυτών των αστεροειδών, που δείχνει ότι αυτός ο μηχανισμός δεν είναι η κυρίαρχη διαδικασία για τη δημιουργία εδαφικού καλύμματος. Η έρευνα της ομάδας έδειξε, ότι ο θερμικός κατακερματισμός, ο οποίος προκαλείται από μηχανικές καταπονήσεις που προκαλούνται από διακυμάνσεις της θερμοκρασίας του ταχέως περιστρεφόμενου αστεροειδή τη σύντομη νύχτα και ημέρα, είναι η διαδικασία κατά κύριο λόγο υπεύθυνη για την διάλυση βράχων σε μεγαλύτερα από μερικά εκατοστά αστεροειδών. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3400.html

Ανακαλύφθηκε η βαρύτερη αστρική μαύρη τρύπα σε κοντινό γαλαξία. Το κύριο συστατικό αυτού του γραφικού, είναι η καλλιτεχνική απεικόνιση του M33 X-7, ένα δυαδικό σύστημα στον κοντινό γαλαξία M33. Σε αυτό το σύστημα, μια μαύρη τρύπα περιστρέφεται γύρω από ένα αστέρι με περίπου 70 φορές μεγαλύτερη μάζα από τον Ήλιο (το μεγάλο μπλε αντικείμενο). Αυτή η μαύρη τρύπα είναι σχεδόν 16 φορές τη μάζα του Ήλιου, ένα ρεκόρ για τις μαύρες τρύπες που δημιουργούνται από την κατάρρευση ενός γίγαντα αστεριού. Άλλες μαύρες τρύπες στα κέντρα των γαλαξιών είναι πολύ πιο ογκώδεις, αλλά αυτό το αντικείμενο είναι το ρεκόρ-ρυθμιστής για τη λεγόμενη «αστρική μάζα» μαύρης τρύπας. Στην εικόνα, ένας πορτοκαλί δίσκος περιβάλλει τη μαύρη τρύπα. Αυτό απεικονίζει το υλικό, που τροφοδοτείται από άνεμο από το μπλε αστέρι σύντροφο, το οποίο σαρώνει σε τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα. Αντί να ρέει ανεμπόδιστα και ομοιόμορφα στο διάστημα, ο άνεμος από το αστέρι έλκεται προς τη μαύρη τρύπα από την ισχυρή βαρύτητα της. Ο άνεμος που δεν μπορεί να απομακρύνει τη μαύρη τρύπα διακόπτεται, προκαλώντας αναταράξεις και κύματα πέρα από το δίσκο. Το ίδιο το άστρο συνοδός, στρεβλώνεται επίσης από τη βαρύτητα της μαύρης τρύπας. Το αστέρι τεντώνεται ελαφρά κατά τη κατεύθυνση της μαύρης τρύπας, με αποτέλεσμα να γίνεται λιγότερο πυκνό σε αυτή την περιοχή και εμφανίζεται πιο σκούρο. Στην εικόνα, ένας πορτοκαλί δίσκος περιβάλλει τη μαύρη τρύπα. Αυτό απεικονίζει το υλικό, που τροφοδοτείται από άνεμο από το μπλε αστέρι σύντροφο, το οποίο σαρώνει σε τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα. Αντί να ρέει ανεμπόδιστα και ομοιόμορφα στο διάστημα, ο άνεμος από το αστέρι έλκεται προς τη μαύρη τρύπα από την ισχυρή βαρύτητα της. Ο άνεμος που δεν μπορεί να απομακρύνει τη μαύρη τρύπα διακόπτεται, προκαλώντας αναταράξεις και κύματα πέρα από το δίσκο. Το ίδιο το άστρο συνοδός, στρεβλώνεται επίσης από τη βαρύτητα της μαύρης τρύπας. Το αστέρι τεντώνεται ελαφρά κατά τη κατεύθυνση της μαύρης τρύπας, με αποτέλεσμα να γίνεται λιγότερο πυκνό σε αυτή την περιοχή και εμφανίζεται πιο σκούρο. Βρίσκεται στον αστερισμό του Τριγώνου, ο M33 είναι ένα κοντινό πρόσωπο στο σπειροειδή γαλαξία. Είναι πάνω από τριάντα χιλιάδες έτη φωτός. Ο M33, ο γαλαξία μας και ο γαλαξίας της Ανδρομέδας (γνωστός και ως Μ31) είναι οι τρεις μεγάλοι γαλαξίες στη γωνιά του σύμπαντος, μια μικρή ομάδα γαλαξιών γνωστή ως "Η τοπική ομάδα." http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_113.html

Αρχαίες ηφαιστειακές εκρήξεις ρίχνουν φως στην προέλευση του Ερμή Στον Ερμή, ήταν πολύ πιθανό να έλειπαν πτητικές ενώσεις που προκαλούν εκρηκτική ηφαιστειακή δραστηριότητα. Η άποψη αυτή άρχισε να αλλάζει όταν το διαστημικό σκάφος MESSENGER επέστρεψε φωτογραφίες πυροκλαστικών αποθεμάτων, η αποκαλυπτική υπογραφή των ηφαιστειακών εκρήξεων. Τώρα, περισσότερο λεπτομερή στοιχεία από το MESSENGER δείχνουν ότι τα ηφαίστεια εξερράγησαν στον Ερμή για ένα σημαντικό μέρος της ιστορίας του πλανήτη. Τα ευρήματα υποδεικνύουν πως ο Ερμής δεν είχε μόνο πτητικά, αλλά διατηρούνται εκεί για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό, τι οι ανέμεναν οι επιστήμονες. Η επιφάνεια του Ερμή τρίζει με ηφαιστειακές εκρήξεις για εκτεταμένες περιόδους της ιστορίας του πλανήτη, σύμφωνα με μια νέα ανάλυση από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο Brown. Τα ευρήματα είναι έκπληξη, αφού ο Ερμής δεν έπρεπε να έχει εκρηκτική ηφαιστειακή δραστηριότητα κατά κύριο λόγο, και θα μπορούσε να έχει επιπτώσεις για την κατανόηση του πώς σχηματίστηκε ο Ερμής. Στη Γη, οι ηφαιστειακές εκρήξεις, όπως αυτή στο όρος της Αγίας Ελένης, συνέβει επειδή το εσωτερικό του πλανήτη μας είναι πλούσιο σε πτητικά—νερό, διοξείδιο του άνθρακα και άλλες ενώσεις με σχετικά χαμηλά σημεία βρασμού. Καθώς η λάβα ανεβαίνει από τα βάθη προς την επιφάνεια, τα πτητικά διαλύονται μέσα σε αυτή την αλλαγή φάσης από υγρό σε αέριο, με την επέκταση της διαδικασίας. Η πίεση της εν λόγω επέκτασης μπορεί να προκαλέσει τη παραπάνω κρούστα και να σκάσει σαν υπερδιογκωμένο μπαλόνι. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_3070.html

Υποψίες σκοτεινής ύλης στα δεδομένα του τηλεσκοπίου Fermi Μία νέα ανάλυση ακτινών γ με προέλευση το κέντρο του Γαλαξία αποτελεί την ισχυρότερη ένδειξη μέχρι σήμερασήμερα για την εκπομπή ακτινοβολίας που σχετίζεται με τη σκοτεινή ύλη. Τη νέα έρευνα πραγματοποίησε ομάδα επιστημόνων από το Κέντρο Αστρονομίας του πανεπιστημίου Χάρβαρντ (CfA), το πανεπιστήμιο ΜΙΤ, το εργαστήριο Fermilab και το πανεπιστήμιο του Σικάγο, οι οποίοι ανέλυσαν τα δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Fermi της NASA. Η ερευνητική ομάδα ανέπτυξε νέους χάρτες που απεικονίζουν την εκπομπή ακτινών γ στο Γαλαξία και έδειξαν πως το γαλαξιακό κέντρο παράγει περισσότερη ακτινοβολία από αυτή που μπορεί να εξηγηθεί από τα γνωστά φαινόμενα, είναι όμως συμβατή με ορισμένες θεωρίες για τη σκοτεινή ύλη. «Οι νέοι χάρτες μας επιτρέπουν να αναλύσουμε την περίσσεια ακτινοβολίας και να δοκιμάσουμε εάν είναι δυνατόν να εξηγηθεί με συμβατικούς τρόπους, όπως με την παρουσία πάλσαρ και άλλων αντικειμένων που δεν έχουμε ακόμη ανακαλύψει», δήλωσε ο Νταν Χούπερ, αστροφυσικός του εργαστηρίου Fermilab. «Το σήμα που πήραμε ωστόσο δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να εξηγηθεί με κάποιον συμβατικό τρόπο και βρίσκεται σε συμφωνία με προβλέψεις από πολύ απλά μοντέλα σκοτεινής ύλης», κατέληξε. Το γαλαξιακό κέντρο περιέχει πολλές πηγές ακτινών γ, μία μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας με πολύ υψηλή ενέργεια. Τέτοιες πηγές μπορεί να είναι υπολείμματα από σουπερνόβα, δυαδικά αστρικά συστήματα ή σωματίδια που συγκρούονται με νέφη αερίων. Στο κέντρο του Γαλαξία όμως αναμένεται να υπάρχει και μεγάλη πυκνότητα σκοτεινής ύλης, η οποία με τη βαρυτική της έλξη στη συνήθη ύλη δημιουργεί τις βάσεις για τη συγκρότηση δομών όπως οι γαλαξίες. Η φύση της σκοτεινής ύλης δεν είναι γνωστή καθώς δεν αλληλεπιδρά με κανέναν άλλο τρόπο με τον υπόλοιπο κόσμο παρά μόνο μέσω της βαρύτητας. Από τις επικρατέστερες θεωρίες για τη σκοτεινή ύλη, είναι τα Ασθενώς Αλληλεπιδρώντα Σωματίδια με Μάζα (WIMPs). Σύμφωνα με μερικά μοντέλα, τα WIMPs εξαϋλώνονται όταν συγκρούονται, παράγοντας ακτίνες γ με ενέργεια εντός των ορίων που θα μπορούσε να ανιχνεύσει το τηλεσκόπιο Fermi. H ομάδα των αστροφυσικών υπολόγισε πως εξαϋλώσεις σκοτεινών σωματιδίων με μάζα της τάξης των 31-40 GeV θα μπορούσε να εξηγήσουν απόλυτα την αυξημένη ποσότητα ακτινοβολίας στα δεδομένα του Fermi. Για να μπορέσουν να πιστοποιήσουν την πιθανή ανακάλυψή τους, οι ερευνητές ευελπιστούν πως τα συμπεράσματά τους θα αναπαραχθούν σε κάποιο από τα πειράματα που λαμβάνουν χώρα στη Γη, είτε στον επιταχυντή LHC είτε σε άλλους ανιχνευτές. http://physicsgg.me/2014/04/04/%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%88%CE%AF%CE%B5%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%82-%CF%8D%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%B4%CE%B5%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84/

Ένας ωκεανός κρυμμένος κάτω από την επιφάνεια του Εγκέλαδου … … ενός από τους 53 δορυφόρους του Κρόνου Ενδείξεις για εξωγήινη ζωή στον ωκεανό του Εγκέλαδου Ένας ωκεανός, κρυμμένος κάτω από την επιφάνεια ενός από τους δορυφόρους του Κρόνου, του Εγκέλαδου, ενδέχεται να φιλοξενεί εξωγήινη ζωή σε μορφή μικροβίων, σύμφωνα με τους επιστήμονες της NASA. Οι πρώτες μετρήσεις κάτω από την επιφάνεια του νότιου πόλου του παγωμένου δορυφόρου έγιναν από τη διαστημική αποστολή Κασίνι. Η επιφάνεια αυτής της θάλασσας είναι περίπου ίση με τη λίμνη Superior των ΗΠΑ —τη δεύτερη σε μέγεθος λίμνη του κόσμου— και ο πυθμένας της είναι βραχώδης, γεγονός που ενδέχεται να ευνοεί την ανάπτυξη μικροσκοπικών μορφών ζωής. Οι αστρονόμοι είχαν αναφερθεί στην πιθανότητα ύπαρξης ενός τέτοιου υπόγειου ωκεανού από το 2005, όταν εντόπισαν ατμούς να βγαίνουν από πολλά σημεία κοντά στο νότιο πόλο του φεγγαριού του Κρόνου. “Αυτοί οι πίδακες κοντά στο νότιο πόλο του Εγκέλαδου περιέχουν αλμυρό νερό και οργανικά μόρια, τα χημικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για τη δημιουργία ζωής”, εξήγησε η Λίντα Σπίλκερ, η επικεφαλής του προγράμματος Κασίνι της Nasa. “Η ανακάλυψη αυτή αλλάζει την άποψή μας όσον αφορά τις κατοικήσιμες ζώνες εντός του ηλιακού μας συστήματος και στα πλανητικά συστήματα που ανήκουν σε άλλα άστρα”, πρόσθεσε. Το διαστημόπλοιο Κασίνι κατέγραψε τη μορφή του βαρυτικού πεδίου του Εγκέλαδου στις τρεις “επισκέψεις” του στο φεγγάρι αυτό, μεταξύ 2010-12. Τα στοιχεία που συνέλεξε μελετήθηκαν επισταμένως ώστε να καθοριστεί με σχετική ακρίβεια η σύνθεση του δορυφόρου. Οι ερευνητές θεωρούν ότι ο ωκεανός αυτός, έκτασης περίπου 500 χιλιομέτρων, περιβάλλεται από ένα λεπτό στρώμα κρυσταλλοποιημένου πάγου. “Για πρώτη φορά, χρησιμοποιήσαμε μια γεωφυσική μέθοδο για να καθορίσουμε την εσωτερική σύσταση του Εγκέλαδου”, είπε από την πλευρά του ο Ντέιβιντ Στίβενσον, καθηγητής πλανητικών επιστημών στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας και των συντακτών της μελέτης για τις τελευταίες ανακαλύψεις που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Science. Η αποστολή του Κασίνι, που εκτοξεύτηκε το 2004 με σκοπό να μελετήσει τα μεγαλύτερα φεγγάρια του Κρόνου, γίνεται σε συνεργασία της Nasa με την ιταλική και την ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία. Ο Κρόνος, ο έκτος στη σειρά πλανήτης, διαθέτει τουλάχιστον 53 γνωστούς, μεγάλους δορυφόρους και εννέα δακτυλίους αποτελούμενους από σωματίδια πάγου και σκόνης. http://www.astrovox.gr/forum/posting.php?mode=reply&t=14089

Μπορεί το φως να είναι σε τροχιά γύρω από μια μαύρη τρύπα; Δεδομένου ότι οι μαύρες τρύπες είναι τα πιο ισχυρά βαρυτικά σημεία σε ολόκληρο το Σύμπαν, μπορεί να στρεβλώσει το φως τόσο πολύ που να είναι πραγματικά σε τροχιά; Και πως θα έμοιαζε αν θα μπορούσε να επιβιώσει και να ακολουθήσει το φως σε αυτό το ταξίδι γύρω από μια μαύρη τρύπα; Είχα αυτό το μεγάλο ζήτημα από έναν θεατή. Είναι δυνατόν για το φως να είναι σε τροχιά γύρω από μια μαύρη τρύπα; Εξετάστε αυτό το πείραμα σκέψης, πρώτα εξηγήθηκε από τον Νεύτωνα. Φανταστείτε να είχατε ένα κανόνι που θα μπορούσε να ρίξει μια μπάλα κανονιού μακριά. Η μπάλα θα πετάξει πάνω από το επίπεδο του εδάφους και στη συνέχεια θα συντριβή στο χώμα. Αν ρίχνατε την οβίδα πιο δυνατά, θα πετούσε πιο μακριά πριν πέσει στο έδαφος. Και αν θα μπορούσε να ρίξετε την μπάλα κανονιού ακόμα πιο μακριά, αγνοώντας την αντίσταση του αέρα - θα ταξίδευε σε όλη τη διαδρομή γύρω από τη Γη. Η οβίδα θα ήταν σε τροχιά. Πέφτει προς τη Γη, αλλά η καμπυλότητα της Γης σημαίνει ότι είναι συνεχώς κάτω, ακριβώς πάνω από τον ορίζοντα. Αυτό δεν λειτουργεί μόνο με οβίδες, αλλά με τους αστροναύτες και τους δορυφόρους, αλλά και με το φως επίσης. Αυτή ήταν μία από τις μεγάλες ανακαλύψεις του Einstein σχετικά με τη φύση της βαρύτητας. Η βαρύτητα δεν είναι μια ελκτική δύναμη μεταξύ των μαζών, είναι στην πραγματικότητα μια στρέβλωση του χωροχρόνου. Όταν το φως πέφτει στη βαρύτητα σαν ένα τεράστιο αντικείμενο, κάμπτε ται για να ακολουθήσει την καμπυλότητα του χωροχρόνου. Οι μακρινοί γαλαξίες, ο Ήλιος, ακόμη και τη δική μας Γη, προκαλούν το φως στο να εκτραπεί από την πορεία του από την παραμόρφωση του χωροχρόνου τους. Αλλά είναι απίστευτη η βαρύτητα μιας μαύρης τρύπας που μπορεί να δέσει το χωροχρόνο σε κόμπους. Και ναι, υπάρχει μια περιοχή γύρω από μια μαύρη τρύπα, όπου τα φωτόνια, αναγκάζονται να ταξιδέψουν σε μια τροχιά. Στην πραγματικότητα, αυτή η περιοχή είναι γνωστή ως η "σφαίρα φωτονίων". http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_7571.html

Όλο και πιο κοντά- η NASA ανακαλύπτει τον 1ο εξωπλανήτη σε μέγεθος της γης σε κατοικήσιμη ζώνη των κόκκινων νάνων άστρων Ο αστρονόμος Thomas Barclay από το Ερευνητικό Κέντρο Ames της NASA στο Πάλο Άλτο της Καλιφόρνια, έχει ανακαλύψει έναν κατοικήσιμο πλανήτη σχεδόν στο ίδιο μέγεθος με τη Γη σε τροχιά γύρω από ένα μη αναγνωρισμένο αστέρι στη λεγόμενη Χρυσομαλλούσα ζώνη (Goldilocks) - μια περιοχή γύρω από το αστέρι που εκπέμπει αρκετή ενέργεια, ώστε το φως και η θερμοκρασία είναι ανάλογη για να φαίνεται η επιφάνεια του υγρού νερού. Ο Barclay έκανε την ανακάλυψη με τη χρήση των δεδομένων που συλλέγονται από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler. Ο πλανήτης βρίσκεται στο εξωτερικό άκρο της κατοικήσιμης ζώνης στο αστέρι που βρίσκεται. Τα δεδομένα λήφθηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler που ανακάλυψε συνολικά πέντε πλανήτες σε τροχιά γύρω από ένα ανώνυμο M1 αστέρι νάνο, που το ένα να είναι περίπου 1,1 φορές το μέγεθος της Γης. Οι νάνοι-M είναι τα αστέρια που είναι πολύ μικρότερα και πιο σκοτεινά από τον ήλιο της Γης, και δεν είναι αρκετά φωτεινά για να φανούν με γυμνό μάτι. Επίσης γνωστοί ως ερυθροί νάνοι, αυτά τα αστέρια αποτελούν περίπου το 70% όλων των άστρων στο γαλαξία. Το 2005, οι αστρονόμοι άρχισαν να ψάχνουν για κατοικήσιμους πλανήτες γύρω από αυτά τα αμυδρά άστρα κόκκινων νάνων. «Μπορεί να υπάρχουν τρισεκατομμύρια Γαίες σε τροχιά γύρω από κόκκινους άνους», αναφέρει, στο Πανεπιστήμιο Yale ο αστρονόμος Pieter Van Dokkum, ο οποίος αναφέρει επίσης ότι έχουν ανακαλυφθεί κόκκινα αστέρια νάνοι που είναι πάνω από 10 δισεκατομμύρια χρόνια παλαιά, πράγμα που σημαίνει ότι είχαν αρκετό χρόνο για να συνθέσουν την ζωή, να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί. Ο Van Dokkum, σημειώνει, ότι η έρευνα που διεξάγεται στο παρατηρητήριο Keck της Χαβάης, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο αριθμός των άστρων στο σύμπαν είναι τριπλός απ' ότι πιστευόταν παλαιότερα. Μέχρι πρόσφατα, τα κόκκινα αστέρια νάνοι δεν ήταν ανιχνεύσιμα σε γαλαξίες έξω από το κοντινό σύμπλεγμα, επειδή είναι σχετικά μικροί και αμυδροί. Έτσι, οι ερευνητές δεν ήταν σε θέση να περιλάβουν ένα συνολικό αριθμό των ερυθρών νάνων που υπάρχουν στο σύμπαν. "Κανείς δεν ήξερε πόσα από αυτά τα αστέρια ήταν εκεί", δήλωσε ο Van Dokkum, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας σε αυτή τη μελέτη. "Διαφορετικά θεωρητικά μοντέλα, πρόβλεψαν ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων, έτσι, αυτό απαντά σε μια μακροχρόνια ερώτηση σχετικά με το πόσο άφθονα είναι αυτά τα αστέρια." Οι ερυθροί νάνοι θα μπορούσαν να έχουν μεγαλύτερες κατοικήσιμες ζώνες, φιλικά προς «τη ζωή όπως την ξέρουμε» από ό, τι νομίζαμε μέχρι σήμερα. Οι κόκκινοι νάνοι είναι τα πιο κοινά άστρα στο Γαλαξία μας, που αντιπροσωπεύουν τα τρία τέταρτα του πληθυσμού των άστρων. Και όπως ο ήλιος μας, οι ερυθροί νάνοι παράγουν ενέργεια με τη μετατροπή του υδρογόνου σε ήλιο στα κέντρα τους· Ωστόσο, τα αστέρια έχουν μικρότερη μάζα --- μεταξύ 8 και 60% της ηλιακής ενέργειας --- έτσι ώστε να είναι μικρότεροι, πιο αμυδροί και πιο δροσεροί από τον Ήλιο. Πολλοί ερυθροί νάνοι πρέπει να έχουν πλανήτες. Αλλά με κόκκινο φως, η φωτοσύνθεση είναι πιο δύσκολη και λιγότερο αποτελεσματική - η ζωή εκεί θα έχει διαφορετικές συνθήκες. Ωστόσο, οι αστρονόμοι είναι πλέον σε θέση να παρατηρούν γύρω από κοντινούς ελλειπτικούς γαλαξίες, χρησιμοποιώντας ισχυρά τηλεσκόπια, όπως το παρατηρητήριο Keck στη Χαβάη. Τα μέσα αυτά ήταν σε θέση να ανιχνεύσουν τις αμυδρές "υπογραφές" κόκκινων άστρων νάνων σε οκτώ μαζικές ελλειπτικές, που βρίσκονται περίπου 50.000 και 300 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά. Στις παρατηρήσεις τους, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι οι ερυθροί νάνοι ήταν πολύ πιο άφθονοι από ό, τι περίμεναν. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/03/nasa-1.html

Ανακαλύφθηκε νέος πλανήτης-νάνος στο Ηλιακό Σύστημα Εντοπίστηκε από τηλεσκόπιο στη Χιλή σε μια από τις πιο απομακρυσμένες τροχιές που έχουν προσδιοριστεί ως σήμερα Λονδίνο Τα μακρινά προάστια του Ηλιακού Συστήματος αποδεικνύονται πιο πυκνοκατοικημένα από ό,τι φανταζόμασταν. Τηλεσκόπιο στη Χιλή εντόπισε έναν πιθανό πλανήτη-νάνο σε μια από τις πιο απομακρυσμένες τροχιές που έχουν προσδιοριστεί ως σήμερα. Το νέο σώμα, με την προσωρινή ονομασία 2012 VP113, εκτιμάται ότι έχει διάμετρο 450 χιλιομέτρων. Αν αποτελείται από μαλακούς πάγους, όπως υποψιάζονται οι ερευνητές, θα πρέπει σταδιακά να έχει αποκτήσει σφαιρικό σχήμα λόγω του βαρυτικού πεδίου του. Και, εφόσον έχει σφαιρικό σχήμα, θα μπορούσε να αναγνωριστεί ως πλανήτης-νάνος. Πέρα από τον Πλούτωνα Ο πιο απομακρυσμένος από τους οκτώ πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος είναι ο Ουρανός. Πέρα από αυτόν βρίσκεται η λεγόμενη Ζώνη του Κάιπερ, ένας δακτύλιος με παγωμένα σώματα όπως ο πλανήτης-νάνος Πλούτωνας (έχασε τον τίτλο του πλανήτη το 2006), ενώ ακόμα πιο πέρα βρίσκεται το λεγόμενο Νέφος του Όορτ, στο οποίο κινούνται εκατομμύρια κομήτες. Το 2012 VP113 είναι μόλις το δεύτερο μεγάλο αντικείμενο που ανακαλύπτεται στο Νέφος του Όορτ μετά την ανακάλυψη της Σέντνα (η οποία δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα ως πλανήτης-νάνος) το 2013. Η νέα ανακάλυψη, η οποία δημοσιεύεται την Τετάρτη στην επιθεώρηση Nature, εκτιμάται ότι θα υποχρεώσει τους πλανητολόγους να δώσουν μια εξήγηση για το πώς βρέθηκαν αυτά τα σώματα σε τόσο μεγάλη απόσταση από τον Ήλιο. Εντονα ελλειπτικές τροχιές Το 2012 VP113 και η Σέντνα ακολουθούν έντονα ελλειπτικές τροχιές, κάτι που σημαίνει ότι η απόστασή τους από τον Ήλιο μεταβάλλεται διαρκώς. Στα περίπου 11.000 χρόνια που χρειάζεται για να συμπληρώσει μια περιφορά γύρω από τον Ήλιο, η Σέντνα πλησιάζει μέχρι τις 76 Αστρονομικές Μονάδες (AU) και απομακρύνεται μέχρι τις 1.000 AU από τον Ήλιο. Μία Αστρονoμική Μονάδα ισούται με τη μέση απόστασης Γης-Ήλιου, περίπου 150 εκατομμύρια χιλιόμετρα. Το 2012 VP113 βρίσκεται συνήθως λίγο πιο κοντά στον Ήλιο, καθώς η απόστασή του κυμαίνεται από 80 έως 452 AU. Τεχνικός άθλος ο εντοπισμός του νέου σώματος Λόγω του μικρού μεγέθους και της τεράστιας απόστασής του, ο εντοπισμός του νέου σώματος ήταν πραγματικός τεχνικός άθλος. Οι αμερικανοί ερευνητές που υπογράφουν την ανακάλυψη ήταν τυχεροί να εντοπίσουν κάτι να κινείται αργά στον νυχτερινό ουρανό στις πρώτες εικόνες που συνέλεξαν με το τηλεσκόπιο Blanco στη Χιλή. Πιθανότατα όμως θα περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι να επιβεβαιωθεί οριστικά η ύπαρξη του 2012 VP113 και να προσδιοριστεί με ακρίβεια η τροχιά, η μάζα και η σύστασή του. Οι ερευνητές θα μπορέσουν τότε να προτείνουν επίσημη ονομασία στη Διεθνή Αστρονομική Ένωση και να διεκδικήσουν τον τίτλο του πλανήτη-νάνου. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=580711

Πρώτο σύστημα δακτυλίου γύρω από αστεροειδή Παρατηρήσεις σε πολλές περιοχές στη Νότια Αμερική, συμπεριλαμβανομένων του Παρατηρητηρίου La Silla του ESO, έκαναν την ανακάλυψη έκπληξη, το γεγονός ότι ο απομακρυσμένος αστεροειδής Chariklo περιβάλλεται από δύο πυκνούς και στενούς δακτυλίους. Αυτό είναι το μικρότερο αντικείμενο σε μεγάλη απόσταση που βρέθηκε να διαθέτει δακτυλίους και το μόνο, πέμπτο σώμα στο ηλιακό μας σύστημα - μετά από τους πολύ μεγαλύτερους πλανήτες Δία, Κρόνο, Ουρανό και Ποσειδώνα - να έχουν αυτό το χαρακτηριστικό. Η προέλευση αυτών των δακτυλίων παραμένει ένα μυστήριο, αλλά μπορεί να είναι το αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης που δημιούργησε ένα δίσκο από συντρίμμια. Τα νέα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν ηλεκτρονικά στο περιοδικό Nature στις 26 Μαρτίου 2014. Οι δακτύλιοι του Κρόνου είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά αξιοθέατα στον ουρανό, και με λιγότερο εμφανείς δακτυλίους που έχουν βρεθεί γύρω από τους άλλους γιγάντιους πλανήτες. Παρά τις πολλές προσεκτικές αναζητήσεις, υπάρχουν δακτύλιοι που είχαν βρεθεί γύρω από τα μικρότερα αντικείμενα σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο στο Ηλιακό Σύστημα. Τώρα, οι παρατηρήσεις του μακρινού πλανήτη, ήσσονος σημασίας (10199) Χαρικλώ, έγιναν, καθώς περνούσε μπροστά από ένα αστέρι και έχουν δείξει ότι αυτό το αντικείμενο, επίσης, περιβάλλεται από δύο λεπτούς δακτυλίους. «Εμείς δεν ψάχναμε για έναν δακτύλιο και δεν σκεφτήκαμε πως μικρά σώματα, όπως η Χαρικλώ θα τους είχε, οπότε η ανακάλυψη - και το εκπληκτικό ποσό των λεπτομερειών που είδαμε στο σύστημα - ήρθε ως έκπληξη!» λέει ο Felipe Braga-Ribas (Observatorio Nacional / MCTI, Ρίο Ντε Τζανέιρο, Βραζιλία), ο οποίος σχεδίασε την εκστρατεία της παρατήρησης και είναι επικεφαλής συγγραφέας για το νέο έγγραφο. Η Χαρικλώ, είναι το μεγαλύτερο μέλος μιας κατηγορίας γνωστή ως Κένταυρος, και περιφέρεται γύρω από τον Κρόνο και τον Ουρανό στο εξωτερικό ηλιακό σύστημα. Τα προγνωστικά είχαν δείξει ότι θα περάσει μπροστά από το αστέρι UCAC4 248 - 108.672 στις 3 Ιουνίου 2013, όπως φαίνεται από τη Νότια Αμερική. Οι αστρονόμοι χρησιμοποιώντας τα τηλεσκόπια σε επτά διαφορετικές περιοχές, όπως το 1,54 μέτρων της Δανίας και τα τηλεσκόπια Trappist στο Παρατηρητήριο La Silla του ESO στη Χιλή, ήταν σε θέση να παρακολουθήσουν το αστέρι που προφανώς εξαφανίστηκε για λίγα δευτερόλεπτα το φως του που είχε αποκλειστεί από τη Χαρικλώ - που καλείται απόκρυψη. Αλλά βρήκαν πολύ περισσότερα από ό, τι ανέμεναν. Λίγα δευτερόλεπτα πριν, και πάλι λίγα δευτερόλεπτα μετά την κύρια απόκρυψη, υπήρχαν δύο ακόμη πολύ σύντομες εμβυθίσεις στη φαινόμενη λαμπρότητα του άστρου. Κάτι γύρω από τη Χαρικλώ, είχε εμποδίσει το φως! Συγκρίνοντας το πως φαίνεται από διαφορετικές τοποθεσίες, η ομάδα θα μπορούσε να ανακατασκευάσει όχι μόνο το σχήμα και το μέγεθος του ίδιου του αντικειμένου, αλλά επίσης το σχήμα, το πλάτος, τον προσανατολισμό και άλλες ιδιότητες των πρόσφατα ανακαλυφθέντων δακτυλίων, Η ομάδα διαπίστωσε ότι το σύστημα δακτυλίων, αποτελείται από δύο αισθητά περιορισμένα δαχτυλίδια μόνο επτά και τρία χιλιόμετρα σε εύρος, χωρίζονται από ένα σαφές χάσμα εννέα χιλιομέτρων — γύρω από ένα μικρό αντικείμενο 250 χιλιομέτρων σε διάμετρο που είναι σε τροχιά πέρα από τον Κρόνο. «Για μένα, ήταν αρκετά εκπληκτικό στο να συνειδητοποιήσουμε ότι ήμασταν σε θέση, όχι μόνο να εντοπίσουμε ένα σύστημα δακτυλίων, αλλά και να εντοπίσουμε ότι αποτελείται από δύο σαφής διακριτούς δακτυλίους», προσθέτει ο Uffe Grae Jørgensen (Niels Bohr Institute, Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης, Δανία) , ένας από την ομάδα. "Προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ήταν αν στεκόμασταν στην επιφάνεια αυτή του παγωμένου αντικειμένου - αρκετά μικρή ώστε ένα γρήγορο σπορ αυτοκίνητο θα μπορούσε να φθάσει την ταχύτητα διαφυγής οδηγώντας μακριά στο διάστημα - και να κοιτάζουμε σε ένα, 20 χιλιομέτρων σύστημα δακτυλίων, πλάτους 1.000 φορές πιο κοντά από ό, τι η Σελήνη." Παρά το γεγονός ότι πολλά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, οι αστρονόμοι πιστεύουν ότι αυτό το είδος του δακτυλίου είναι πιθανό να σχηματίζεται από τα υπολείμματα, μετά από μια σύγκρουση. Θα πρέπει να περιορίζεται σε δύο δακτυλίους, στενούς, από την παρουσία μικρών υποθετικών δορυφόρων. «Έτσι, καθώς ανακαλύφθηκαν οι δακτύλιοι, είναι πιθανό ότι η Χαρικλώ, έχει τουλάχιστον ένα μικρό φεγγάρι ακόμα, που περιμένει να ανακαλυφθεί», προσθέτει ο Felipe Braga Ribas. Οι δακτύλιοι μπορεί να αποδειχθεί, ότι είναι ένα φαινόμενο που θα μπορούσε με τη σειρά του αργότερα να οδηγήσει στο σχηματισμό ενός μικρού φεγγαριού. Μία τέτοια αλληλουχία των γεγονότων, σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, μπορεί να εξηγήσει τη γέννηση του δικού μας φεγγαριού στις πρώτες μέρες του ηλιακού συστήματος, καθώς και την προέλευση των πολλών άλλων δορυφόρων γύρω από πλανήτες και αστεροειδείς. Οι επικεφαλής του έργου αυτού, προσωρινά ονομάζουν τους δακτυλίους με τα ψευδώνυμα: Oiapoque και Chuí, δύο ποτάμια κοντά στα βόρεια και νότια άκρα της Βραζιλίας. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/03/blog-post_1917.html

O «Σταθμός της Φωτιάς» Νέο ερευνητικό πρόγραμμα στον ISS μελετά τους κεραυνούς στη Γη Χιούστον Μια καταπληκτική φωτογραφία από μια καταιγίδα συνοδευόμενη από πολύ ισχυρούς κεραυνούς στην Αραβική Χερσόνησο έδωσε στη δημοσιότητα η NASA. Πρόκειται για μια εικόνα που ελήφθη τον περασμένο Δεκέμβριο στο πλαίσιο ενός νέου ερευνητικού προγράμματος που έχει ξεκινήσει στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Το πρόγραμμα ονομάζεται «Firestation» και με εξειδικευμένα όργανα οι επιστήμονες θα μελετούν το φαινόμενο των κεραυνών. Οπως φαίνεται οι εντυπωσιακοί όσο και καταστροφικοί πολλές φορές κεραυνοί είναι από τα πιο κοινά φυσικά φαινόμενα αφού σύμφωνα με τα στοιχεία της NASA δημιουργούνται καθημερινά στον πλανήτη περισσότεροι από 4 εκατομμύρια κεραυνοί και ο αριθμός τους ετησίως αγγίζει το 1,5 δισ. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=580374 ΦΩΤΟ ΚΑΤΩ Η εικόνα που εδωσε στη δημοσιότητα η NASA σε πλήρη... έκταση. Στο κέντρο της εικόνας διακρίνεται ο ισχυρός κεραυνός που φωτοβολεί μέσα στη μαύρη πυκνή νέφωση. Τα πορτοκαλί φώτα στο πάνω μέρος της εικόνας και αριστερά κάτω είναι από τα φώτα πόλεων της Σαουδικής Αραβίας ενώ κάτω δεξιά τα φώτα προέρχονται από την πρωτεύουσα του Κουβέιτ.

Διαστημικό «λουλούδι» θα αποκαλύπτει πλανήτες Επαναστατική συσκευή θα επιτρέψει την άμεση παρατήρηση και φωτογράφηση τους Πασαντίνα, Καλιφόρνιαα Οι επιστήμονες ανέπτυξαν τα τελευταία χρόνια προηγμένη τεχνολογία και νέες μεθόδους εντοπισμού πλανητών που βρίσκονται σε άλλα αστρικά συστήματα. Ομως η απευθείας παρατήρηση και πολύ περισσότερο η οπτική καταγραφή (φωτογράφιση) ενός εξωηλιακού πλανήτη έχει αποδειχθεί εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση. Ενα νέο σύστημα που αναπτύσσει η NASA θα επιτρέψει όπως υποστηρίζουν οι δημιουργοί του να «βλέπουμε» και να φωτογραφίζουμε μακρινούς πλανήτες. Ετσι θα μπορέσουμε ευκολότερα να ανακαλύψουμε ένα πλανήτη με συνθήκες φιλικές στην παρουσία της ζωής. Το λουλούδι Ειδικοί του τμήματος JPL της NASA, το οποίο σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος των διαστημικών προγραμμάτων της αμερικανικής υπηρεσίας, κατασκευάζουν μια επαναστατικού σχεδιασμού διαστημοσυσκευή που θα εγκαθίσταται κοντά σε ένα διαστημικό τηλεσκόπιο. Η συσκευή θα αποτελείται από πολλά μέρη που θα παραμένουν «διπλωμένα» μέχρις ότου το τηλεσκόπιο να έχει στοχεύσει κάποιο άστρο το οποίο έχει πιστοποιηθεί ότι διαθέτει ένα ή περισσότερους πλανήτες ή κάποιο άστρο στο οποίο υπάρχουν ενδείξεις της παρουσίας πλανητών. Τότε η συσκευή θα αρχίσει να... ξεδιπλώνεται μετατρεπόμενο σε ένα «αστροσκίαστρο» όπως το χαρακτηρίζουν οι δημιουργοί του. Η συσκευή σε πλήρη ανάπτυξη μοιάζει πολύ με λουλούδι. Αυτό το «λουλούδι» θα μπλοκάρει το φως του άστρου-στόχου καθαρίζοντας έτσι το οπτικό πεδίο του τηλεσκοπίου ώστε να δει καθαρά τον πλανήτη που υπάρχει εκεί, να τον παρατηρήσει άμεσα και να τον φωτογραφίσει. Εκτός από τους περίπου δύο χιλιάδες πλανήτες που έχουν εντοπιστεί μέχρι σήμερα το διαστημικό τηλεσκόπιο Kepler έχει υποδείξει την ύπαρξη άλλων τόσων. Ετσι η λειτουργία ενός συστήματος σαν τον «λουλούδι» της NASA αναμένεται να προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες από την πρώτη κιόλας στιγμή της λειτουργίας του. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=580367

Το πορτρέτο του νεογέννητου Σύμπαντος … … συνδέει τη Γενική Σχετικότητα με την Κβαντομηχανική http://physicsgg.me/2014/03/21/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%84%CF%81%CE%AD%CF%84%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%83%CF%8D%CE%BC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%BF/