trex

Τα στρώματα της Γης Εντυπωσιακή φωτογραφία τροπόσφαιρας και στρατόσφαιρα Χιούστον Η NASA έδωσε στη δημοσιότητα μια εντυπωσιακή φωτογραφία που τράβηξαν αστροναύτες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Σε αυτή διακρίνονται καθαρά τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας. Με πορτοκαλί-κόκκινο χρώμα διακρίνεται η τροπόσφαιρα και πάνω από αυτή η στρατόσφαιρα. Ενας στόλος δορυφόρων και πολλοί επίγειοι σταθμοί παρατηρούν, μελετούν και αναλύουν συνεχώς όλα όσα συμβαίνουν στα στρώματα της γήινης ατμόσφαιρας. Τα δεδομένα αυτά επιτρέπουν στους επιστήμονες να διευρύνουν τις γνώσεις τους για διάφορα φυσικά φαινόμενα αλλά και να κάνουν προβλέψεις για το ατμοσφαιρικό μέλλον του πλανήτη μας. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=593294

Αυτο με την ταχυτητα δινης και το διπλωμα του χρονου ουτε σε 1000 χρονια δεν μπορει να επιτευχθει, οχι σε 100. Ξεπερναει καθε οριο φαντασιας. Οσο για το ζωντανο οικοσυστημα πιστευω οτι ειναι εφικτο.

Ουράνιο τόξο των δακτυλίων του Κρόνου Αυτό το πολύχρωμο κοσμικό ουράνιο τόξο απεικονίζει ένα τμήμα των όμορφων δακτυλίων του Κρόνου, τέσσερις αιώνες μετά την ανακάλυψη από τον Γαλιλαίο Γαλιλέι. Οι δακτύλιοι του Κρόνου παρατηρήθηκαν για πρώτη φορά το 1610, παρά τη χρήση νεοσύστατου τηλεσκοπίου, ο Γαλιλαίος είχε μπερδευτεί από αυτό που είδε: Αναφέρθηκε στα παράξενα σχήματα γύρω από τον πλανήτη ως «παιδιά του Κρόνου». Μόνο αργότερα, όπου ο Christiaan Huygens πρότεινε ότι τα μυστηριώδη σχήματα ήταν στην πραγματικότητα δακτύλιοι σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη. Αυτά ονομάστηκαν με τη σειρά στην οποία είχαν ανακαλυφθεί, χρησιμοποιώντας τα πρώτα επτά γράμματα της αλφαβήτου: ο D-δακτύλιος είναι πλησιέστερος προς τον πλανήτη, που ακολουθείται από τους C, Β, Α, F, G και Ε. Τα στοιχεία για αυτή την εικόνα, η οποία δείχνει το τμήμα του δακτυλίου-C πιο κοντά στον Κρόνο στα αριστερά, με το δακτύλιο-B, αρχίζοντας ακριβώς δεξιά του κέντρου, αποκτήθηκε από το φασματογράφο απεικόνισης στο υπεριώδες του Cassini, ή UVIS, καθώς το διαστημικό σκάφος μπήκε σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο στις 30 Ιουνίου 2004. Το UVIS, όπως υποδηλώνει το όνομά του, πραγματοποιεί παρατηρήσεις στα υπεριώδη μήκη κύματος. Κατά τη διάρκεια του ελιγμού εισαγωγής σε τροχιά του Κρόνου, όταν το Cassini πέταξε πιο κοντά στους δακτυλίους, το UVIS θα μπορούσε να επιλύσει τα χαρακτηριστικά έως και 97 χλμ. σε διάμετρο. Η περιοχή που φαίνεται σε αυτήν την εικόνα εκτείνεται σε περίπου 10.000 χλμ. Η μεταβολή στο χρώμα των δακτυλίων προκύπτει από τις διαφορές στη σύνθεση τους. Η τυρκουάζ (γαλαζο-πράσινη)-απόχρωση των δακτυλίων περιέχει σωματίδια σχεδόν καθαρού πάγου-νερού, ενώ οι κοκκινωποί δακτύλιοι περιέχουν σωματίδια πάγου με περισσότερους μολυσματικούς παράγοντες. Το εμφανές και πολύπλοκο σύνολο των δαχτυλιδιών του Κρόνου, είναι η καλύτερη μελέτη στο ηλιακό μας σύστημα, αλλά ακόμα δεν είναι γνωστό το πώς σχηματίστηκαν οι δακτύλιοι. Μια πρόταση είναι ότι σχηματίστηκαν ταυτόχρονα με τον πλανήτη και ότι είναι τόσο παλιοί όσο και το Ηλιακό Σύστημα. Μια άλλη ιδέα είναι ότι σχηματίστηκαν όταν το παγωμένο υλικό τραβήχτηκε από άλλο σώμα στο βαρυτικό πεδίο του Κρόνου, στην οποία περίπτωση οι δακτύλιοι θα μπορούσαν να είναι νεότεροι από τον πλανήτη. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_9894.html

Η κλίμακα του Σύμπαντος Αυτή η δέσμη των φωτεινών άστρων και σκούρας σκόνης, είναι ένας νάνος σπειροειδής γαλαξίας γνωστός ως NGC 4605, που βρίσκεται περίπου 16 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά στον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου. Η σπειροειδής δομή αυτού του γαλαξία δεν είναι προφανής από αυτή την εικόνα, αλλά ο NGC 4605 έχει χαρακτηριστεί ως γαλαξίας τύπου SBC - πράγμα που σημαίνει ότι έχει εκτεταμένους, βραχίονες και μία φωτεινή γραμμή αστέρων που χωρίζονται μέσω του κέντρου αυτού. Ο NGC 4605 είναι μέλος του Messier 81, ομάδα γαλαξιών, μια συλλογή φωτεινών γαλαξιών, συμπεριλαμβανομένων του συνονόματου του Messier 81 (heic0710), και το γνωστό Messier 82 (heic0604a). Οι γαλαξιακές ομάδες όπως αυτή, συνήθως περιέχουν περίπου 50 γαλαξίες, όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους από τη βαρύτητα. Αυτή η ομάδα είναι διάσημη για τα ασυνήθιστα μέλη της, πολλά από τα οποία σχηματίζονται από τις συγκρούσεις μεταξύ των γαλαξιών. Με κάπως ασυνήθιστη μορφή, ο NGC 4605 ταιριάζει καλά με την οικογένεια των διαταραγμένων γαλαξιών στην ομάδα M81, αν και η προέλευση των ανώμαλων χαρακτηριστικών του δεν είναι ακόμη σαφής. Η ομάδα Messier 81 είναι μία από τις πλησιέστερες ομάδες με τις δικές μας, η τοπική ομάδα, η οποία στεγάζει το Γαλαξία μας και μερικούς από τους γνωστούς γείτονές της, συμπεριλαμβανομένου της Ανδρομέδας, και τα Νέφη του Μαγγελάνου. Οι ομάδες γαλαξιών παρέχουν περιβάλλοντα όπου οι γαλαξίες μπορούν να εξελιχθούν μέσω αλληλεπιδράσεων, όπως συγκρούσεις και συγχωνεύσεις. Αυτές οι ομάδες γαλαξιών, στη συνέχεια συσσωρεύονται μαζί, σε ακόμη μεγαλύτερες συγκεντρώσεις γαλαξιών που είναι γνωστές ως συμπλέγματα και υπερσμήνη. Οι τοπικές και Messier 81 ομάδες, και οι δύο ανήκουν στο Υπερσμήνος της Παρθένου, μια μεγάλη και τεράστια συλλογή από περίπου 100 ομάδες γαλαξιών και σμηνών. Με τόσους πολλούς γαλαξίες σμήνη γύρω, ο NGC 4605 μπορεί να φαίνεται συνηθισμένος. Ωστόσο, οι αστρονόμοι χρησιμοποιούν αυτό το γαλαξία για να δοκιμάσουν τις γνώσεις της αστρικής εξέλιξης. Τα πρόσφατα διαμορφωμένα αστέρια στον NGC 4605, χρησιμοποιούνται για να ερευνηθεί το πώς οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των γαλαξιών επηρεάζουν τη διαμόρφωση, την εξέλιξη και τη συμπεριφορά των άστρων μέσα, πως τα φωτεινά αστρικά "βρεφοκομεία" που έρχονται μαζί για να σχηματίσουν αστρικά σμήνη και αστρικές ενώσεις, και πώς αυτά τα αστέρια εξελίσσονται με την πάροδο χρόνο. Και δεν είναι μόνο αυτό - ο NGC 4605 αποδεικνύεται επίσης ότι είναι ένα καλό πεδίο δοκιμών για τη σκοτεινή ύλη. Οι θεωρίες μας σχετικά με αυτό το υποθετικό είδος της ύλης, είχαν επιτυχία περιγράφοντας πως το Σύμπαν μοιάζει και συμπεριφέρεται σε μεγάλη κλίμακα - για παράδειγμα, στο επίπεδο του γαλαξία υπέρ-συμπλέγματος - αλλά όταν πρόκειται για μεμονωμένους γαλαξίες, που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Οι παρατηρήσεις του NGC 4605 δείχνουν ότι ο τρόπος με τον οποίο η σκοτεινή ύλη απλώνεται σε όλο το φωτοστέφανο δεν είναι αρκετός, όπως προβλέπουν αυτά τα μοντέλα. Ενώ οι ενδιαφέρουσες, παρατηρήσεις σε αυτόν τον τομέα είναι ακόμα ασαφείς, αφήνοντας στους αστρονόμους να συλλογιστούν το περιεχόμενο του Σύμπαντος. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_9214.html

Το Hubble βρίσκει νεαρά αστέρια σε κοσμικό χορό Αυτή η σύνθετη εικόνα, δημιουργήθηκε με δύο κάμερες που είναι πάνω στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA / ESA, και δείχνει ένα ζευγάρι 12 ετών φωτός μεγάλων πιδάκων αερίου που εκτοξεύθηκαν στο διάστημα από ένα νεαρό σύστημα τριών αστέρων. Η εκτόξευση φαίνεται στο ορατό φως και ο σκονισμένος δίσκος και τα αστέρια του φαίνονται στο υπέρυθρο φως. Αυτά τα αστέρια βρίσκονται κοντά σε έναν τεράστιο τόρο, ή ντόνατ, φυσικού αερίου και σκόνης από τα οποία σχηματίζονται. Αυτή η σπείρα έχει κλίση στα άκρα του και φαίνεται ως μία σκοτεινή γραμμή κοντά στο κάτω μέρος της εικόνας. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/hubble_6.html

Αστρονόμοι του Hubble ελέγχουν τη «συνταγή» ενός κοσμικού φακού Δύο ομάδες αστρονόμων χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble της NASA / ESA, έχουν ανακαλύψει τρία μακρινά άστρα που εκρήγνυνται και έχουν μεγεθυνθεί από την τεράστια βαρύτητα των σμηνών γαλαξιών στο προσκήνιο, οι οποίοι δρουν σαν «κοσμικοί φακοί». Αυτοί οι υπερκαινοφανείς προσφέρουν στους αστρονόμους ένα ισχυρό εργαλείο για να ελέγξουν τη «συνταγή» αυτών των τεράστιων φακών. Τα σμήνη γαλαξιών δρουν ως «βαρυτικοί φακοί», επειδή η ισχυρή βαρύτητα τους κάμπτει το φως που περνά μέσα από αυτούς. Αυτό το φαινόμενο εστιασμού καθιστά τα μακρινά αντικείμενα πίσω από τις συστάδες, να φαίνονται μεγαλύτερα και φωτεινότερα - τα αντικείμενα που θα μπορούσαν αλλιώς να είναι πολύ αμυδρά για να παρατηρηθούν, ακόμη και με τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια. Τα νέα ευρήματα είναι τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση της πιο ακριβής συνταγής - ή χάρτη - που έγινε ποτέ για ένα τέτοιο φακό. Το πόσο ένας βαρυτικός φακός αντικειμένου μεγεθύνεται, εξαρτάται από την ποσότητα της ύλης σε ένα σύμπλεγμα - συμπεριλαμβανομένης της σκοτεινής ύλης, που δεν μπορούμε να δούμε άμεσα. Οι αστρονόμοι ανέπτυξαν χάρτες που υπολογίζουν την τοποθεσία και την ποσότητα της σκοτεινής ύλης που κρύβεται σε ένα σύμπλεγμα. Οι χάρτες αυτοί είναι οι συνταγές φακών ενός σμήνους γαλαξιών και προβλέπουν πώς θα μεγεθυνθούν τα μακρινά αντικείμενα πίσω από ένα σύμπλεγμα όταν το φως τους περνά μέσα από αυτά. Αλλά πώς οι αστρονόμοι ξέρουν ότι αυτή η συνταγή είναι ακριβής; Τώρα, δύο ανεξάρτητες ομάδες αστρονόμων από το Πρόγραμμα Κοσμολογίας Σουπερνόβα και το Cluster Lensing (Εστιασμός Συμπλέγματος) και από την έρευνα Σουπερνοβα με το Hubble (CLASH), βρήκαν μια νέα μέθοδο για να ελέγξουν τη συνταγή ενός βαρυτικού φακού. Ανέλυσαν τρία σουπερνόβα - με παρατσούκλι Τιβέριος, ντίντιους και Καρακάλλα - που το καθένα μεγεθύνεται από ένα διαφορετικό τεράστιο σμήνος γαλαξιών - Abell 383, RXJ1532.9 3021 και MACS J1720.2 3536, αντίστοιχα. Ευτυχώς, τα δύο, και ενδεχομένως, τρία από αυτά τα σουπερνόβα φαίνεται να είναι ένας ειδικός τύπος έκρηξης άστρων που μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως πρότυπα κεριά. «Εδώ έχουμε βρει σουπερνόβα τύπου Ia, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένα γράφημα για κάθε συστάδα εστιασμού,» εξήγησε ο Saurabh Jha του Πανεπιστημίου Rutgers, ΗΠΑ, μέλος της ομάδας CLASH. «Επειδή μπορούμε να εκτιμήσουμε την εγγενή(φυσική) φωτεινότητα των υπερκαινοφανών τύπου Ia, μπορούμε να μετρήσουμε ανεξάρτητα τη μεγέθυνση του φακού, το οποίο δεν είναι δυνατόν με άλλες πηγές υποβάθρου.» Οι ομάδες μέτρησαν τις λαμπρότητες μεγεθύνσεις σουπερνόβα και τις συνέκριναν με της έκρηξης φυσικής φωτεινότητας για να υπολογίσουν πόσο φωτεινά έγιναν τα άστρα που εκρήγνυνται», λόγω του βαρυτικού εστιασμού. Ένα σουπερνόβα ξεχώριζε ιδιαίτερα, και εμφανίζεται να είναι περίπου δύο φορές πιο φωτεινό απ' όσο θα αναμενόταν, αν όχι για την δύναμη μεγέθυνσης του συμπλέγματος. Τα τρία σουπερνόβα ανακαλύφθηκαν στην έρευνα CLASH, η οποία χρησιμοποίησε το Hubble για να εξετάσει την κατανομή της σκοτεινής ύλης σε 25 σμήνη γαλαξιών. Δύο από τα σουπερνόβα βρέθηκαν το 2012· και το άλλο το 2010-2011. Για να εκτελέσουν τις αναλύσεις τους, και οι δύο ομάδες χρησιμοποίησαν παρατηρήσεις του Hubble, παράλληλα με τις παρατηρήσεις, τόσο από το διάστημα όσο και από τα επίγεια τηλεσκόπια για να παρέχουν ανεξάρτητες εκτιμήσεις των αποστάσεων σε αυτά τα άστρα. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/hubble.html

«Σπινθηροβόλος» πορτοκαλί Ήλιος Ο Ήλιος μας έχει γίνει ένα αρκετά πολυάσχολο μέρος. Λήφθηκε μόλις πριν από δύο εβδομάδες, ο Ήλιος φωτογραφήθηκε σε πολλές περιοχές, συμπεριλαμβανομένων των ταραχωδών ενεργών περιοχών, των ηλιακών κηλίδων AR 2036 κοντά στην κορυφή της εικόνας και AR 2036 κοντά στο κέντρο. Μόνο πριν από τέσσερα χρόνια ο ήλιος βγήκε από ένα ασυνήθιστα ήσυχο Ηλιακό Ελάχιστο που είχε διαρκέσει για χρόνια. Η παραπάνω εικόνα καταγράφηκε σε ενιαίο χρώμα φωτός που ονομάζεται Υδρογόνο Άλφα, ανεστραμμένο, και σε ψευδές χρώμα. Τα ακιδωτά σημεία καλύπτουν μεγάλο μέρος του προσώπου του Ήλιου σαν χαλί. Ο σταδιακός φωτισμός προς τα άκρα του Ήλιου προκαλείται από την αυξημένη απορρόφηση του σχετικά δροσερού ηλιακού αερίου και καλείται συσκότιση των άκρων. Ακριβώς πάνω από τα άκρα του Ήλιου, πολλές νηματώδεις προεξοχές προεξέχουν, ενώ οι προεξοχές στο πρόσωπο του Ήλιου φαίνονται ως φωτεινές ραβδώσεις. Ενδεχομένως οι οπτικές, πιο ενδιαφέρουσες από όλες τις μαγνητικά μπερδεμένες ενεργές περιοχές που περιέχουν σχετικά δροσερές ηλιακές κηλίδες, φαίνονται ως λευκά στίγματα. Αυτή τη στιγμή στο Ηλιακό Μέγιστο - η πιο ενεργή φάση του 11-ετούς μαγνητικού κύκλου του, στο συνεστραμμένο μαγνητικό πεδίο του Ήλιου, είναι η δημιουργία πολλών ηλιακών "σπινθήρων", τα οποία περιλαμβάνουν τις εκρηκτικές ηλιακές εξάρσεις, εκτινάξεις στεμματικού υλικού, και οι εκλάμψεις που εκπέμπουν τα σύννεφα σωματιδίων που μπορεί να επηρεάσουν τη Γη και σαν αιτία να δημιουργηθεί το Σέλας. Μια έκλαμψη πριν από δύο χρόνια απελευθέρωσε έναν τέτοιο χείμαρρο φορτισμένων σωματιδίων στο ηλιακό σύστημα που θα μπορούσε να διαταράξει τους δορυφόρους και τα ηλεκτρικά δίκτυα και σε κίνδυνο να "χτυπούσε" τον πλανήτη Γη. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_6.html

To διαστημόπλοιο που θυμίζει… spa Πώς θα είναι το σκάφος CST-100 που θα μεταφέρει ανθρώπους στο Διάστημα το 2017 Σιάτλ H Boeing έδωσε στη δημοσιότητα πληροφορίες αλλά και φωτογραφίες για το σκάφος CST-100 που κατασκευάζει το οποίο προορίζεται να μεταφέρει ανθρώπους στο Διάστημα. Αρχικά το σκάφος θα μεταφέρει τα πληρώματα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού αλλά στόχος της εταιρείας είναι να προσφέρει και χαμηλού κόστους τουριστικές διαστημικές πτήσεις. Εντυπωσιακό Το CST-100 έχει χωρητικότητα επτά επιβατών και η καμπίνα του δεν θυμίζει σε τίποτε τα συμβατικά διαστημικά σκάφη. Θα έλεγε κάποιος ότι μοιάζει περισσότερο με ένα high-tech γυμναστήριο ή με ένα φουτουριστικής αισθητικής spa. «Αυτό που σίγουρα δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν οι αστροναύτες μπαίνοντας στο σκάφος είναι 1.100 ή 1.600 διακόπτες και κουμπάκια. Ουσιαστικά το πλήρωμα θα είναι απλά επιβάτες που πρέπει να φτάσουν στον διαστημικό σταθμό και δεν είναι δουλειά τους να πιλοτάρουν αυτό το σκάφος. Ετσι δεν θα είναι απαραίτητο να κάνουν πολύμηνη εκπαίδευση για να μάθουν τις λειτουργίες του» αναφέρει ο Κρις Φέργκιουσον στέλεχος της Boeing και πρώην αστροναύτης. Ο έλεγχος των λειτουργιών του CST-100 θα γίνεται εύκολα μέσα από κοινές ταμπλέτες του εμπορίου που θα χρησιμοποιούν οι αστροναύτες που θα εισέρχονται σε αυτό. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της Boeing το σκάφος θα είναι έτοιμο να ταξιδέψει στο Διάστημα το 2017. Το CST-100 είναι ένα από τα σκάφη που έχει προκρίνει η NASA ως αντικαταστάτες των διαστημικών της λεωφορείων και γι αυτό χρηματοδοτεί την κατασκευή του. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=592938

Γήινα μικρόβια «μπορούν να μολύνουν τον Άρη» Πασαντίνα, Καλιφόρνια Βακτήρια από ακραία περιβάλλοντα μπορούν να επιζήσουν ως λαθρεπιβάτες σε διαστημικά σκάφη και να αποικίσουν έτσι τον Άρη, δείχνουν πειράματα που εξέθεσαν μικρόβια για μήνες στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Όλα τα διαστημικά σκάφη που προσεδαφίζονται στον Άρη αποστειρώνονται προσεκτικά με υπεριώδες φως και υπεροξείδιο του υδρογόνου, ωστόσο οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι η διαδικασία ίσως δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη. Οι τρεις νέες μελέτες που δημοσιεύονται στο Astrobiology Journal εστιάζονται στα βακτήρια που παράγουν σπόρια, εξαιρετικά ανθεκτικές δομές που επιτρέπουν την επιβίωση των μικροβίων στην ξηρασία ή άλλες σκληρές συνθήκες. Στο πρώτο πείραμα, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν σπόρια του βακτηρίου Bacillus pumilus SAFR-32, τα οποία ήταν γνωστό ότι αντέχουν τόσο στην υπεριώδη ακτινοβολία όσο και στο υπεροξείδιο του υδρογόνου. Τα σπόρια επέζησαν για 30 λεπτά σε εργαστηριακές συνθήκες που προσομοιώνουν την επιφάνεια του Άρη, ενώ άλλα βακτήρια άντεχαν για μόλις 30 δευτερόλεπτα. Σπόρια του ίδιου βακτηρίου εκτέθηκαν επίσης στο Διάστημα στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. «Προς μεγάλη μας έκπληξη, ορισμένα σπόρια επέζησαν για 18 μήνες» αναφέρει ο Καστούρι Βενκατεσβάραν του Εργαστηρίου Αεριώθησης (JPL) της NASA, μέλος της ερευνητικής ομάδας. Η εργαστηριακή εξέταση των σπορίων μετά την επιστροφή τους στη Γη έδειξε αυξημένες συγκεντρώσεις πρωτεϊνών που προσφέρουν αντοχή στην υπεριώδη ακτινοβολία. Στη δεύτερη μελέτη, σπόρια του B.pumillus SAFR-32, καθώς και σπόρια ενός άλλου ανθεκτικού βακτηρίου, του B.subtilis 168, εκτέθηκαν σε μεγάλες δόσεις ακτινοβολίας και ακραίες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας στο εξωτερικό του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ISS), καθώς και σε εργαστηριακές συνθήκες που προσομοιώνουν το περιβάλλον του Άρη. Τα περισσότερα σπόρια καταστράφηκαν, ωστόσο όσα βρίσκονταν προστατευμένα από την ακτινοβολία επέζησαν. Τα αποτελέσματα, αναφέρουν οι ερευνητές, δείχνουν ότι γήινα μικρόβια θα μπορούσαν να επιζήσουν ενός ταξιδιού στον Άρη αρκεί να βρίσκονται σε κάποιο σημείο που προφυλάσσεται από την ηλιακή ακτινοβολία. Η τρίτη μελέτη εστιάστηκε σε μικρόβια που αναπτύσσονται κανονικά πάνω ή μέσα σε πετρώματα, τα οποία επέζησαν στο εξωτερικό του ISS για τον ενάμισι χρόνο που κράτησε το πείρα,α. Οι ερευνητές πιστεύουν πάντως ότι τα μικρόβια αυτά θα επιζούσαν στο Διάστημα επ' αόριστον. Εκτιμούν μάλιστα ότι τα αποτελέσματα της μελέτης προσφέρουν στήριξη στη θεωρία της «λιθοπανσπερμίας», σύμφωνα με την οποία η ζωή μπορεί να μεταφερθεί από πλανήτη σε πλανήτη από βράχους που εκτινάσσονται κατά την πρόσκρουση αστεροειδών και τελικά πέφτουν ως μετεωρίτες σε άλλους πλανήτες. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_1391.html

Ενεργό πεδίο θινών στον Άρη Nili Patera, είναι ένα από τα πιο ενεργά πεδία θινών στον Άρη. Ως εκ τούτου, παρακολουθείται συνεχώς με τη φωτογραφική μηχανή του HiRISE (High Resolution Imaging Science Experiment/Πείραμα Υψηλής Ανάλυσης Απεικόνισης Επιστήμης), ένα μέσο της επιστήμης πάνω στο Mars Reconnaissance σε τροχιά, της NASA, με μια νέα εικόνα που λαμβάνεται περίπου κάθε έξι εβδομάδες. Με την παρακολούθηση των αλλαγών των θινών, μπορούμε να καθορίσουμε πώς οι άνεμοι ποικίλλουν εποχιακά και από έτος σε έτος. Η παρατήρηση αυτή είναι μία από τις πιο πρόσφατες φωτογραφίες του Nili, και αποκτήθηκε στις την 1η Μαρτίου 2014. Σε σύγκριση με μια εικόνα που λήφθηκε στις 22 Νοεμβρίου 2012, οι αλλαγές είναι προφανείς. Οι κυματισμοί στις αμμοθίνες έχουν μετακινηθεί, καθώς ορισμένα από τα όρια των αμμόλοφων, όπως ο ένας πάνω αριστερά. Νέες κατολισθήσεις στο υπήνεμο πρόσωπο της κεντρικής θίνας είναι εμφανείς. Οι αλλαγές αυτές, σε μόλις 16 μήνες (και οι αλλαγές της λεπτότερης χρονικής κλίμακας έχουν παρατηρηθεί σε μόλις δύο εβδομάδες), καταδεικνύουν την αποτελεσματικότητα του ανέμου στην τροποποίηση του τοπίου στον Άρη. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_3755.html

Νέα εικόνα του Φόβου, όπως φαίνεται από τον Άρη στον ουρανό τη νύχτα, από το Curiosity http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/curiosity.html

Υπάρχει ο Πλανήτης - Χ; Η ανακάλυψη και η μελέτη του μικρού πλανήτη 2012 VP113 έρχεται να ενισχύσει την υποψία ότι στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος «κρύβεται» ένας πλανήτης - γίγαντας που κινεί τα νήματα... Από τα μέσα του 19ου αιώνα, οπότε ανακαλύφθηκε ο πλανήτης Ποσειδώνας ύστερα από την επιτυχημένη θεωρητική πρόβλεψη των Λεβεριέ και Ανταμς, πολλοί αστρονόμοι υπέθεσαν την ύπαρξη ενός ακόμη πλανήτη πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Ο μεγάλος ερασιτέχνης αστρονόμος Πέρσιβαλ Λόουελ, μάλιστα, είχε δώσει στον άγνωστο αυτόν πλανήτη το όνομα Πλανήτης-Χ, από το όνομα του αγνώστου στις αλγεβρικές εξισώσεις. Μέχρι σήμερα δεν έχει ανακαλυφθεί τέτοιος πλανήτης, παρ' όλο που στην περιοχή αυτή έχουν ανακαλυφθεί χιλιάδες άλλα μικρότερα σώματα, μεταξύ των οποίων και ο νάνος πλανήτης Πλούτωνας. Η πρόσφατη όμως ανακάλυψη ενός ακόμη ουράνιου σώματος, που έχει το προσωρινό όνομα 2012 VP113, έδωσε νέα πνοή στην υπόθεση της ύπαρξης του πλανήτη-Χ. Ο λόγος είναι ότι η τροχιά αυτού του σώματος, σε συνδυασμό με την στατιστική ανάλυση των μέχρι σήμερα δεδομένων, συμφωνεί με την ύπαρξη ενός μεγάλου πλανήτη στις εσχατιές του Ηλιακού Συστήματος, σε απόσταση ίσως χίλιες φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης - Ηλίου. Πώς φτάσαμε στην υπόθεση του Πλανήτη-Χ Από την αρχαιότητα ήταν γνωστοί οι πέντε, πλησιέστεροι προς τον Ηλιο, πλανήτες, δηλαδή (από τον πλησιέστερο προς τον πιο απομακρυσμένο), οι Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Αρης, Δίας και Κρόνος. Τον 18ο αιώνα ο αγγλο-γερμανός αστρονόμος Χέρσελ (Frederick Herschel) ανακάλυψε τον Ουρανό και στα μέσα του 19ου αιώνα ο γερμανός αστρονόμος Γκάλε (Johann Galle) ανακάλυψε τον Ποσειδώνα έπειτα από υπόδειξη του γάλλου αστρονόμου Λεβεριέ (Urbain Le Verrier), ο οποίος είχε υπολογίσει θεωρητικά τη θέση του με βάση την επίδραση που είχε η βαρυτική έλξη του στην τροχιά του Ουρανού. Οι τροχιές όλων αυτών των πλανητών έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: είναι προσεγγιστικά κυκλικές και είναι σχεδόν συνεπίπεδες με την τροχιά του Δία. Εκτοτε πολλοί αστρονόμοι πρότειναν, για διάφορους θεωρητικούς λόγους, την ύπαρξη ενός νέου πλανήτη, αλλά οι προβλέψεις αυτές διαψεύσθηκαν από τις παρατηρήσεις. Αντ' αυτού, όμως, ανακαλύφθηκαν δύο νέες κατηγορίες ουράνιων σωμάτων που περιφέρονται γύρω από τον Ηλιο: οι αστεροειδείς, στην περιοχή μεταξύ Αρη και Δία, και τα υπερποσειδώνια αντικείμενα της ζώνης Ετζγουορθ - Κάιπερ (Edgeworth-Kuiper), στην περιοχή πέρα από την τροχιά του Ποσειδώνα. Τα σώματα και των δύο αυτών κατηγοριών έχουν έντονα ελλειπτικές τροχιές οι οποίες βρίσκονται έξω από το επίπεδο της τροχιάς του Δία. Ο πρώτος αστεροειδής, η Δήμητρα, ανακαλύφθηκε το 1801 από τον ιταλό αστρονόμο Πιάτσι (Giuseppe Piazzi) και το πρώτο σώμα της ζώνης Κάιπερ, ο νάνος πλανήτης Πλούτωνας, το 1930 από τον αμερικανό αστρονόμο Τόμπο (Clyde Tombaugh). Αξίζει να σημειωθεί ότι την εποχή της ανακάλυψής του ο Πλούτωνας θεωρήθηκε ως ο πλανήτης-Χ του Λόουελ και ο ένατος μεγάλος πλανήτης του Ηλιακού Συστήματος, πριν διαπιστωθεί τελικά ότι είναι ένα από τα μικρά σώματα της ζώνης Κάιπερ, αφού έχει μάζα μικρότερη από αυτήν της Σελήνης και έντονα ελλειπτική τροχιά, η οποία βρίσκεται έξω από το επίπεδο της τροχιάς του Δία. Σήμερα γνωρίζουμε πάνω από 200.000 αστεροειδείς και πολλές εκατοντάδες υπερποσειδώνια αντικείμενα. Ομως σχεδόν όλα αυτά, με εξαίρεση τον νάνο πλανήτη Σέντνα (Sedna), έχουν τροχιές το πλησιέστερο σημείο των οποίων προς τον Ηλιο, το περιήλιο, βρίσκεται κοντά στην τροχιά του Ποσειδώνα. Η πρόσφατη ανακάλυψη του μικρού πλανήτη 2012 VP113, η τροχιά του οποίου μοιάζει με αυτήν της Σέντνα, επιβεβαίωσε τις θεωρητικές εκτιμήσεις για την ύπαρξη μικρών πλανητών σε μεγάλες αποστάσεις από τον Ηλιο και ενίσχυσε τη σύγχρονη θεωρία για την ύπαρξη ενός άγνωστου μέχρι σήμερα μεγάλου πλανήτη σε πολύ μεγάλη απόσταση από τον Ηλιο. Η χαοτική φάση του Ηλιακού Συστήματος Σύμφωνα με το σενάριο δημιουργίας του Ηλιακού Συστήματος, οι πλανήτες δημιουργήθηκαν από τα υπολείμματα του νέφους αερίων και σκόνης από το οποίο δημιουργήθηκε ο Ηλιος. Οι οκτώ μεγάλοι πλανήτες καθώς και οι αστεροειδείς δημιουργήθηκαν σε περιοχές όπου η πυκνότητα αυτού του νέφους ήταν μεγάλη, δηλαδή σε απόσταση μέχρι περίπου 30 φορές την απόσταση Γης - Ηλίου. Ετσι φαίνεται κατ' αρχάς δυσεξήγητο το γεγονός ότι παρατηρούμε σήμερα σχετικά μεγάλα σώματα σε αποστάσεις μεγαλύτερες από την τροχιά του Ποσειδώνα. Ομως το πρόβλημα λύνεται αν υποθέσουμε ότι λίγο μετά τη δημιουργία των πλανητών (δηλαδή μόλις μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια!) ακολούθησε μια περίοδος χαοτικής εξέλιξης του Ηλιακού Συστήματος κατά την οποία πάρα πολλά σώματα εκτινάχθηκαν σε μεγάλες αποστάσεις μέχρι το σύστημα να ισορροπήσει στη σημερινή του μορφή. Ενα από αυτά τα σώματα θα μπορούσε να είναι ένας μεγάλος πλανήτης, ο πλανήτης-Χ του Λόουελ. Η υπόθεση αυτή στηρίζεται πια σε τρεις σημαντικές ενδείξεις: (α) στην κατανομή των υπερποσειδώνιων αντικειμένων ανάλογα με την απόστασή τους από τον Ηλιο, (β) στις προσομοιώσεις της αρχικής χαοτικής εποχής του Ηλιακού Συστήματος και (γ) σε μια ενδιαφέρουσα ομοιότητα των τροχιών της Σέντνα και του 2012 VP113. Τέσσερις ή πέντε οι πλανήτες - γίγαντες; Οι δύο πρώτες ενδείξεις είναι θεωρητικής - στατιστικής φύσεως και προϋπήρχαν της ανακάλυψης του 2012 VP113. Η πρώτη στηρίζεται στην παρατήρηση ότι ο αριθμός των μικρών πλανητών και τα τροχιακά χαρακτηριστικά τους μεταβάλλονται καθώς απομακρυνόμαστε από τον Ηλιο, με τρόπο που θα μπορούσε να οφείλεται στην ύπαρξη ενός μεγάλου πλανήτη σε απόσταση μεγαλύτερη από αυτήν του Ποσειδώνα. Η δεύτερη στηρίζεται στο γνωστό «μοντέλο της Νίκαιας», στη διατύπωση του οποίου σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο έλληνας αστρονόμος Κλεομένης Τσιγάνης, που ερμηνεύει τη σημερινή εικόνα του Ηλιακού Συστήματος. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, οι τέσσερις γίγαντες πλανήτες του Ηλιακού Συστήματος, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας, δημιουργήθηκαν σε μικρότερη απόσταση προς τον Ηλιο από τη θέση όπου βρίσκονται σήμερα και μετακινήθηκαν μεταγενέστερα, την εποχή της χαοτικής εξέλιξης του Ηλιακού Συστήματος. Σύμφωνα λοιπόν με προσομοιώσεις στο πλαίσιο αυτού του μοντέλου, οι τροχιές των τεσσάρων γιγάντων πλανητών που υπάρχουν σήμερα συμφωνούν καλύτερα με την υπόθεση ότι αρχικά υπήρχαν πέντε γίγαντες πλανήτες, ένας εκ των οποίων εκτοξεύθηκε στη συνέχεια σε μεγάλη απόσταση παρά με την υπόθεση ότι οι γίγαντες - πλανήτες ήταν εξαρχής τέσσερις. Τα περιήλια και ο μακρινός γίγαντας Η τρίτη ένδειξη προκύπτει από την παρατήρηση ότι τα περιήλια των τροχιών της Σέντνα, του VP113 και των υπόλοιπων μικρών σωμάτων που έχουν βρεθεί σε τόσο μεγάλες αποστάσεις σχηματίζουν πρακτικά μια νοητή ευθεία. Αν το γεγονός αυτό δεν είναι αποτέλεσμα σύμπτωσης, τότε πιθανότατα οφείλεται στην ύπαρξη ενός απομακρυσμένου γίγαντα πλανήτη, με μάζα χονδρικά 10-15 φορές μεγαλύτερη της Γης και σε απόσταση χονδρικά 1.000 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση Γης - Ηλίου. Ενα τέτοιο μεγάλο σώμα θα «τακτοποιούσε» τα περιήλια των υπόλοιπων μικρότερων στην ίδια κατεύθυνση με το δικό του. Αλλά στη μεγάλη αυτή απόσταση η περίοδος της τροχιάς του είναι εξαιρετικά μεγάλη, της τάξης των 30.000 ετών, οπότε κινείται πάρα πολύ αργά, και η λαμπρότητά του είναι εξαιρετικά μικρή, έτσι ώστε η ανακάλυψή του, αν υπάρχει, θα είναι ένας πραγματικός άθλος της παρατηρησιακής Αστρονομίας. Ομως η επιστήμη αυτή μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε άθλους, σαν κι αυτόν της πρόσφατης ανακάλυψης των βαρυτικών κυμάτων του πρώιμου Σύμπαντος. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_5.html

Ώριμος γαλαξίας δημιουργεί ερωτήματα στους αστρονόμους Οι επιστήμονες έχουν ανακαλύψει ένα νεαρό γαλαξία που ενεργεί με απροσδόκητα ώριμο τρόπο. Ο γαλαξίας, που ονομάζεται S0901, περιστρέφεται με ήρεμο τρόπο, χαρακτηριστικό των πιο ανεπτυγμένων γαλαξιών σαν τον δικό μας σπειροειδή γαλαξία. «Συνήθως, όταν οι αστρονόμοι εξετάζουν τους γαλαξίες σε μια πρώιμη εποχή, θεωρούν ότι η αναταραχή παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο από ό, τι στους σύγχρονους γαλαξίες. Αλλά ο S0901 είναι μια σαφής εξαίρεση για την περίπτωση αυτή,» είπε ο James Rhoads στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Arizona, Tempe. Το φως του γαλαξία, χρειάστηκε 10 δισεκατομμύρια χρόνια για να μας φτάσει από την άκρη του διαστήματος, έτσι ώστε να το βλέπουμε όταν ήταν σχετικά νέος. «Ο γαλαξίας αυτός ισοδυναμεί με 10-ετών. Μπορώ να σας πω από την παρακολούθηση των παιδιών μου στις τάξεις, σε ηλικία 10-ετών είναι υπερκινητικά! Ο S0901 είναι ασυνήθιστος, γιατί δεν είναι νευρικός, και αντί γι' αυτό,συμπεριφέρεται πολύ καλά.» "Ο Rhoads είναι επικεφαλής συγγραφέας της έρευνας, περιλαμβάνεται στο θέμα της 20ης Μαΐου του Astrophysical Journal. Η ανακάλυψη έγινε με τη χρήση του διαστημικού παρατηρητηρίου Herschel, μια αποστολή της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Διαστήματος με σημαντική συνεισφορά της NASA. «Αυτό είναι ένα πραγματικά εκπληκτικό αποτέλεσμα που μας θυμίζει ότι ακόμα δεν κατανοούμε πολλές λεπτομέρειες σχετικά με την εξέλιξη του σύμπαντος. Οι δυνατότητες του Herschel, μας βοηθάνε να κατανοήσουμε αυτή τη σύνθετη ιστορία», δήλωσε ο Paul Goldsmith, ΗΠΑ, επιστήμονας του σχεδίου Herschel στο Εργαστήριο Αεριώθησης (Jet Propulsion) της NASA , Πασαντίνα, Καλιφόρνια Όταν οι γαλαξίες σχηματίζονται, συσσωρεύουν μάζα, επειδή η βαρύτητα τους ελκύει τεράστια, εξωτερικά νέφη αερίων. Καθώς τα νέφη αερίου εισέρχονται σε ένα συγκεκριμένο γαλαξία, εμπίπτουν τυχαία σε τροχιές. Αυτά τα διαταραγμένα μονοπάτια προκαλούν αναταράξεις στο γαλαξία υποδοχής, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν στον σχηματισμό αστέρων. Για να διερευνήσουν τις εσωτερικές συνθήκες του σχηματισμού των γαλαξιών, οι Rhoads και Sangeeta Malhotra, επίσης, από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, και συνεργάτες, στοχεύουν δύο νεαρούς γαλαξίες, μεταξύ των οποίων και ο S0901. Χρησιμοποιώντας ένα κοσμικό μεγεθυντικό φακό, γνωστό ως βαρυτικός φακός, οι ερευνητές έλαβαν μια καλύτερη εικόνα των γαλαξιών από ό, τι θα γινόταν διαφορετικά. Ένα μέσο του Herschel, το Μέσο Heterodyne για το Far-Infrared (Πολύ-Υπέρυθρο) (HIFI), ήταν τότε σε θέση να λάβει την "υπογραφή" του ιονισμένου άνθρακα, αποκαλύπτοντας την κίνηση των μορίων του αερίου στους γαλαξίες. Αυτή η κίνηση ήταν πολύ πιο ομαλή από ό, τι αναμενόταν στο γαλαξία S0901. Τα αποτελέσματα για το δεύτερο γαλαξία, το άφησαν να εννοηθεί σαν ήρεμη περιστροφή επίσης, αλλά ήταν λιγότερο σαφής. «Οι γαλαξίες 10 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, δημιουργούσαν πιο ενεργά αστέρια από ό, τι τώρα», λέει ο Malhotra. "Συνήθως, δείχνουν επίσης περισσότερες αναταράξεις, πιθανότατα επειδή συσσωρεύεται αέριο γρηγορότερα από ό, τι έναν σύγχρονο γαλαξία. Αλλά εδώ έχουμε περιπτώσεις όπου ένας πρώιμος γαλαξίας, συνδυάζει την ήρεμη περιστροφή ενός σύγχρονου, με τον ενεργό σχηματισμό άστρων του πρόωρου συνομηλίκου του." Περισσότερες παρατηρήσεις με άλλα τηλεσκόπια θα βοηθήσουν να αποκαλυφθεί, αν οι άλλοι γαλαξίες συμπεριφέρονται με παρόμοιο τρόπο ανάπτυξης, ή αν ο S0901 είναι παραδόξως μπροστά από την εποχή του. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_1760.html

Ολόκληρο σύμπλεγμα αστέρων εκσφενδονίστηκε από γαλαξία Ο γαλαξίας είναι γνωστός ως M87, διαθέτει μια γρήγορη μπάλα που θα είναι ο φθόνος κάθε παίκτη του μπέιζμπολ. Έχει εκσφενδονίσει ένα ολόκληρο σύμπλεγμα αστέρων προς το μέρος μας με περισσότερα από δύο εκατομμύρια μίλια (3.2 δις χλμ.) ανά ώρα. Το πρόσφατα ανακαλυφθέν σύμπλεγμα, που οι αστρονόμοι ονομάζουν HVGC-1, είναι τώρα σε ένα γρήγορο ταξίδι στο πουθενά. Η μοίρα του: θα παρασύρεται μέσα από το κενό μεταξύ των γαλαξιών για πάντα. "Οι αστρονόμοι έχουν βρει δραπέτες άστρων πριν, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που έχουμε βρει έναν δραπέτη σμήνος αστεριών," λέει ο Nelson Caldwell του Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics. Ο Caldwell είναι επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης, η οποία θα δημοσιευθεί στο Astrophysical Journal Letters και είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο. «Δεν περίμενα να βρω κάτι να κινείται τόσο γρήγορα,» λέει ο Jay Strader του Michigan, Πολιτειακό Πανεπιστήμιο, συν-συγγραφέας της μελέτης. Υποβαθρο Ο M87, η πηγή του υπερταχύτατου συμπλέγματος HVGC-1, είναι ένας βασιλιάς μεταξύ των γαλαξιών. Αυτός υπεργίγαντας ελλειπτικός γαλαξίας ζυγίζει όσο 6 τρισεκατομμύρια ήλιοι, καθιστώντας τον έναν από τους πιο ογκώδεις γαλαξίες στο κοντινό σύμπαν. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/05/blog-post_8718.html

Πρωτομαγιάτικος… Κένταυρος Α Μια νέα εικόνα ενός εκ των λαμπρότερων γαλαξιών Χιούστον Την Πρωτομαγιά επέλεξε η NASA για να δώσει στη δημοσιότητα μια νέα εικόνα του Κενταύρου Α. Πρόκειται για τον πέμπτο λαμπρότερο γαλαξία στον ουράνιο θόλο. Ο Κένταυρος Α είναι ένας φακοειδής γαλαξίας που βρίσκεται σε απόσταση 12 εκ. ετών φωτός από τη Γη. Διαθέτει μια παράξενη μορφολογία η οποία πιστεύεται ότι είναι αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης του με γειτονικούς του γαλαξίες ενώ επιπλέον υπάρχουν ενδείξεις ότι βρίσκεται σε εξέλιξη συγχώνευση του Κενταύρου Α με ένα σπειροειδή γαλαξία. Ολες αυτές οι κοσμικές διεργασίες έχουν ως αποτέλεσμα στον Κένταυρο Α να έχουν δημιουργηθεί τουλάχιστον 100 περιοχές γέννησης άστρων. Για όλα αυτά ο Κένταυρος Α αποτελεί ένα από τους μόνιμους στόχους παρατήρησης των επιστημόνων. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=591679

Από τη Μεγάλη Έκρηξη, στην επιβεβαίωσή της... Ακολουθώντας το «Big Bang» και την απαρχή του Σύμπαντος Μπορεί ο Νότιος Πόλος να είναι ένα από τα πιο αφιλόξενα μέρη στον πλανήτης μας, όμως οι αστρονόμοι έχουν διαφορετική άποψη. Γι’ αυτούς το εργαστήριο Dark Sector Laboratory είναι κάτι σαν τον «παράδεισο», όπου η παγωμένη και ξηρή ατμόσφαιρα επιτρέπει στα φωτόνια να ταξιδεύουν σχεδόν ανεμπόδιστα, παρέχοντάς τους με αυτόν τον τρόπο τις πιο ευκρινείς εικόνες του διαστήματος που έχουν τραβηχτεί ποτέ από τη Γη. Επί τρία χρόνια μια ομάδα αστρονόμων με επικεφαλής τον John Kovac από το Κέντρο Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian, συγκέντρωνε στοιχεία από το τηλεσκόπιο Bicep2 (Background Imaging of Cosmic Extragalactic Polarization). Τον περασμένο Μάρτη δημοσίευσαν τα αποτελέσματα των ερευνών τους. Αν τα συμπεράσματά τους ευσταθούν, τότε ίσως έχουν ανοίξει ένα νέο «παράθυρο» στις απαρχές του Σύμπαντος και η έρευνά τους θα συγκαταλεχθεί σε μία από τις πιο σημαντικές κοσμολογικές αποκαλύψεις του αιώνα, γράφει ο Brian Greene για το Smithsonian Magazine. Από το κυρτό Σύμπαν στη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang) Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Αϊνστάιν έγραψε ξανά τους κανόνες του χωροχρόνου με τη θεωρία της Σχετικότητας. Μέχρι τότε, σχεδόν όλοι συμφωνούσαν με τη νευτώνεια προοπτική, σύμφωνα με την οποία ο χώρος και ο χρόνος παρέχουν μια αμετάβλητη αρένα, μέσα στην οποία συμβαίνουν τα πάντα. Το 1915 ο Αϊνστάιν παρουσίασε τη γενική θεωρία της σχετικότητας, σύμφωνα με την οποία η ελκτική δύναμη της βαρύτητας διαδίδεται στο χώρο με την ταχύτητα του φωτός και επηρεάζει οτιδήποτε υπάρχει στο χώρο, ακόμα και τις ακτινοβολίες, κάτι που καθιστά δυνατή την ύπαρξη μελανών οπών, φαινόμενο που παρατηρήθηκε πολύ αργότερα, όπως σημειώνει η Wikipedia. Όσο αφηρημένη κι αν ήταν η διατύπωσης της θεωρίας της γενικής σχετικότητας, καθιστούσε δυνατές οριστικές προβλέψεις, μερικές από τις οποίες επιβεβαιώθηκαν σύντομα με αστρονομικές παρατηρήσεις. Αυτό ενέπνευσε μαθηματικά προσανατολισμένους στοχαστές σε όλο τον κόσμο να εξερευνήσουν λεπτομερώς τις προεκτάσεις της θεωρίας αυτής. Το 1927 ο βέλγος ιερέας Georges Lemaître, ο οποίος κατείχε διδακτορικό στη Φυσική, εφάρμοσε τις εξισώσεις της θεωρίας της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν σε όλο το Σύμπαν, και όχι απλά σε αντικείμενα μέσα σε αυτό, όπως τα αστέρια και οι μαύρες τρύπες. Οι μαθηματικές πράξεις έδειξαν ότι το Σύμπαν δε μπορούσε να είναι στατικό: το «ύφασμα» του σύμπαντος είτε επεκτεινόταν ή συρρικνωνόταν. Το 1929 οι αστρονομικές παρατηρήσεις του Edwin Hubble με τη βοήθεια του πανίσχυρου τηλεσκοπίου στο παρατηρητήριο Mount Wilson Observatory, αποκάλυψαν ότι οι μακρινοί γαλαξίες… έφευγαν ακόμη πιο μακριά. Το Σύμπαν επεκτεινόταν. Όπως είχε υποστηρίξει ο Lemaître, αν το σύμπαν επεκτείνεται τώρα, τότε αν κάποιος σκεφτόταν αντίστροφα θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι κάποτε το σύμπαν ήταν πιο μικρό, πιο πυκνό και πιο θερμό. Και κάπως έτσι καταλήγουμε στη θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης (Big Bang). Αν όμως αυτό είναι αλήθεια, τι είναι αυτό που οδηγεί το Σύμπαν στην επέκταση και πώς θα μπορούσε να ελεγχθεί αυτή η θεωρία; Η θεωρία του πληθωρισμού Αν το Σύμπαν προέκυψε από ένα πολύ θερμό και πυκνό αρχέγονο άτομο, όπως το αποκαλούσε ο Lemaître, τότε καθώς επεκτεινόταν θα έπρεπε να ψύχεται. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς ερευνητών από το πανεπιστήμιο George Washington τη δεκαετία του 1940 και δύο δεκαετίες αργότερα στο Princeton, η υπολειπόμενη θερμότητα της Μεγάλης Έκρηξης θα ήταν κάτι σαν ένα «λουτρό από φωτόνια» που θα απλώνονταν ομοιόμορφα στο διάστημα. Η θερμοκρασία των φωτονίων θα ήταν περίπου 2,7 βαθμοί πάνω από το 0, τοποθετώντας το μήκος κύματός τους στο τμήμα μικροκυμάτων του φάσματος, παρέχοντας μια εξήγηση γιατί αυτά τα πιθανά «λείψανα» του Big Bang ονομάζονται κοσμική μικροκυματική ακτινοβολία υποβάθρου. Το 1964 δύο ερευνητές από το εργαστήριο Bell Telephone Laboratories, οι Arno Penzias και Robert Wilson, κατασκεύαζαν ένα ραδιοφωνικό δέκτη (κεραία) και έπιασαν υψηλότερες θερμοκρασίες (ακτινοβολία) από αυτές που περίμεναν. Αρχικά, πίστεψαν ότι αυτή η ανωμαλία οφειλόταν στα περιστέρια και τις κουτσουλιές που άφηναν πίσω τους, όμως παρότι καθάρισαν και… εξαφάνισαν τα περιστέρια που είχαν φωλιάσει μέσα στην κεραία, η «ανωμαλία» αυτή επέμενε. Την ίδια περίοδο, μια ερευνητική ομάδα από το πανεπιστήμιο Πρίνστον, με επικεφαλής τον Robert Dicke, προσπαθούσε να βρει αποδείξεις για την κοσμική ακτινοβολία υποβάθρου. Οι ερευνητές συνειδητοποίησαν, ότι αυτό που έψαχναν το είχαν ανακαλύψει οι Penzias και Wilson. Και οι δύο ομάδες δημοσίευσαν τις μελέτες τους στο επιστημονικό περιοδικό Astrophysical Journal το 1965. Οι Penzias και Wilson κέρδισαν το 1978 βραβείο Νόμπελ για την ανακάλυψή τους. Ωστόσο, ενώ η θεωρία της Μεγάλης Έκρηξης εξηγούσε πώς εξελίχθηκε το Σύμπαν μερικά δευτερόλεπτα μετά το Big Bang, δε μπορούσε να δώσει μια απάντηση για το πώς ξεκίνησε. Ο μεταδιδακτορικός ερευνητής στο τμήμα Φυσικής του πανεπιστημίου Stanford, Alan Guth, «κάλυψε» αυτό το κενό. Μαζί με το συνεργάτη του Henry Tye από το πανεπιστήμιο Cornell προσπαθούσαν να κατανοήσουν πώς ορισμένα υποθετικά σωματίδια, που ονομάζονται μονόπολα, θα μπορούσαν να παραχθούν τις πρώτες στιγμές του σύμπαντος. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1979 ο Guth συνειδητοποίησε, ότι οι εξισώσεις επάνω στις οποίες εργαζόταν δεν έδειχναν μόνο ότι η γενική θεωρία της σχετικότητας κάλυπτε ένα κενό στη νευτώνεια βαρύτητα, αλλά αποκάλυπταν ακόμη πως η βαρύτητα μπορούσε να συμπεριφερθεί με απροσδόκητο τρόπο, προσθέτει ο αρθρογράφος. Σύμφωνα με το Νεύτωνα –και την καθημερινή εμπειρία όλων- η βαρύτητα είναι μια ελκτική δύναμη. Οι εξισώσεις όμως «έλεγαν» στον Guth ότι η βαρύτητα μπορούσε να είναι και αποκρουστική και να ωθεί προς τα έξω. Μια ελάχιστη περιοχή, λοιπόν, με την κατάλληλη ενέργεια θα μπορούσε να επεκταθεί από την ισχυρή απωστική βαρύτητα, ενδεχομένως και να επεκταθεί τόσο, όσο το παρατηρήσιμο σύμπαν σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Και αυτό θα αποκαλούνταν ένα «bang». Ένα «big bang». Και κάπως έτσι, ο Guth μαζί με τους Andrei Linde, Paul Steinhardt και Andreas Albrecht «γέννησαν» τη θεωρία του πληθωρισμού στην κοσμολογία. Έχουν όμως δίκιο; Τεστάροντας τη θεωρία του πληθωρισμού Στις 12 Μαρτίου το Κέντρο Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian εξέδωσε μια ανακοίνωση στον Τύπο, υποσχόμενο μια «τεράστια ανακάλυψη». Στις 17 Μαρτίου, μετά από πάνω από ένα χρόνο προσεκτικών αναλύσεων όλων των δεδομένων που είχαν συλλεχτεί με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου Bicep2, η ερευνητική ομάδα ανακοίνωσε ότι είχε εντοπίσει βαρυτικά κύματα από τις πρώτες στιγμές δημιουργίας του Σύμπαντος. http://www.newsbeast.gr/environment/arthro/672402/apo-ti-megali-ekrixi-stin-epivevaiosi-tis/

Επικίνδυνοι για την Γη κομήτες από την σκοτεινή ύλη Πολλά είδη στον πλανήτη, ακόμη και το ανθρώπινο, κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή σύμφωνα με εκτιμήσεις Αμερικάνων φυσικών, που πιστεύουν ότι η μυστηριώδης σκοτεινή ύλη που κατακλύζει το σύμπαν, μπορεί να στείλει καταστροφικούς αστεροειδείς και κομήτες να πέσουν πάνω στη Γη, προκαλώντας μαζικές εξαφανίσεις ειδών. Η Λίζα Ράνταλ και ο Μάθιου Ρις του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό φυσικής «Physical Review Letters», σύμφωνα με το Space.com, θεωρούν ότι το πρόβλημα έγκειται σε έναν λεπτό (για τα κοσμικά δεδομένα) και πολύ πυκνό δίσκο σκοτεινής ύλης, πάχους περίπου 35 ετών φωτός, ο οποίος βρίσκεται κατά μήκος του κεντρικού επιπέδου του γαλαξία μας. Ο Ήλιος μας -μαζί με τη Γη και το υπόλοιπο ηλιακό σύστημα- κινείται συνεχώς γύρω από το γαλαξιακό κέντρο και, στη διάρκεια της πορείας αυτής, διασχίζει κατά περιόδους αυτό τον δίσκο σκοτεινής ύλης. Όταν συμβαίνει αυτό, η βαρυτική επίδραση της σκοτεινής ύλης αναστατώνει τις τροχιές κομητών και αστεροειδών που βρίσκονται στα όρια του ηλιακού συστήματος, με συνέπεια ορισμένα από αυτά τα ουράνια σώματα να εκσφενδονίζονται, εισδύοντας πλέον στα ενδότερά του, όπου βρίσκεται και ο πλανήτης μας. Η πιθανότητα κάποιος από τους τους κομήτες και τους αστεροειδείς να προσκρούσει πάνω στη Γη είναι πολύ μεγάλος. Οι δύο Αμερικανοί φυσικοί θεωρούν ότι αυτή είναι στην πραγματικότητα η αιτία που ο πλανήτης μας κατά καιρούς βομβαρδίζεται από πτώσεις καταστροφικών σωμάτων, που αφήνουν το μεγαλύτερο ή μικρότερο αποτύπωμά τους με την μορφή κρατήρων. Μια τέτοια πρόσκρουση πριν από περίπου 65 εκατ. χρόνια εκτιμάται ότι εξαφάνισε τους δεινόσαυρους. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι έχουν βρει ένα «κύκλο καταστροφής» διάρκειας περίπου 35 εκατ. ετών, που χονδρικά ταιριάζει με την περιοδική διάσχιση από τον Ήλιο μας του κεντρικού γαλαξιακού επιπέδου και του δίσκου σκοτεινής ύλης. Οι ερευνητές ανέλυσαν κρατήρες στον πλανήτη μας διαμέτρου άνω των 20 χιλιομέτρων, οι οποίοι δημιουργήθηκαν κατά τα τελευταία 250 εκατ. χρόνια, κάνοντας συσχέτιση με τον κύκλο των 35 εκατ. ετών. Υπολόγισαν ότι υπάρχουν τριπλάσιες στατιστικές πιθανότητες οι κρατήρες να έχουν δημιουργηθεί εξαιτίας αυτού του κύκλου διάσχισης της σκοτεινής ύλης, από ό,τι να έχουν δημιουργηθεί τυχαία. Η αποστολή της διαστημοσυσκευής «Γαία» του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), που ξεκίνησε το 2013, μπορεί να δώσει μια οριστική απάντηση στο κατά πόσο όντως υπάρχει ή όχι ένας τέτοιος δίσκος σκοτεινής ύλης στο κεντρικό επίπεδο του γαλαξία μας. Η «Γαία» θα δημιουργήσει για πρώτη φορά έναν αναλυτικό τρισδιάστατο χάρτη των άστρων του γαλαξία μας, πράγμα που θα βοηθήσει να αποκαλυφθεί η αφανής βαρυτική επίδραση της σκοτεινής ύλης. Η σκοτεινή ύλη, η οποία αποτελεί περίπου τα τέσσερα πέμπτα όλης της ύλης στο σύμπαν, περιβάλλει τους γαλαξίες και -με τη βαρυτική έλξη της- τους συγκρατεί συνεκτικούς, ώστε να μη διαλυθούν, παρά την ταχύτατη περιστροφή τους. Το ερώτημα είναι σε ποιο βαθμό η σκοτεινή ύλη επηρεάζει τα τεκταινόμενα στο εσωτερικό των γαλαξιών; http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=428305

Μοναδικό ζευγάρι υπερμεγεθών μαύρων τρυπών ανακαλύφθηκαν σε ένα συνηθισμένο γαλαξία Ένα ζευγάρι μαύρων τρυπών σε τροχιά γύρω από μία άλλη, έχουν ανακαλυφθεί από μια διεθνή ερευνητική ομάδα, συμπεριλαμβανομένης της Stefanie Komossa από το Ινστιτούτο Max Planck για τη ραδιοαστρονομία στη Βόννη της Γερμανίας. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ένα τέτοιο ζευγάρι θα μπορούσε να βρεθεί σε ένα συνηθισμένο γαλαξία. Ανακαλύφθηκαν επειδή χώρισαν ένα αστέρι, όταν το διαστημικό παρατηρητήριο της ESA XMM-Newton έτυχε να ψάχνει προς την κατεύθυνσή τους. Τα ευρήματα δημοσιεύονται στις 10 Μαΐο,υ θέμα του Astrophysical Journal, και δημοσιεύονται ηλεκτρονικά σήμερα στο διακομιστή (server) προδοκίμιο αστροφυσικής. Μέχρι σήμερα, είναι λίγοι υποψήφιοι για τις κοντινές δυαδικές υπερμεγέθεις μαύρες τρύπες που έχουν βρεθεί. Όλες είναι σε ενεργούς γαλαξίες όπου συνεχώς χωρίζουν σε μέρη τα νέφη αερίου, στο προοίμιο της συντριβής τους από την ύπαρξη. Συνήθως, το Παρατηρητήριο συλλέγει δεδομένα από προκαθορισμένους στόχους, ένα κάθε φορά. Μόλις ολοκληρώνει μια παρατήρηση, πάει στην επόμενη. Το κόλπο είναι ότι κατά τη διάρκεια αυτής της κίνησης, το XMM-Newton κρατά τα μέσα ενεργοποιημένα και καταγράφει. Στην πράξη αυτή, ερευνά τον ουρανό σε ένα τυχαίο σχέδιο, στην παραγωγή των δεδομένων που μπορεί να αναλυθούν για άγνωστες ή απρόσμενες πηγές ακτίνων-Χ. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_4270.html

Δέκα φορές μεγαλύτερος ο κίνδυνος Αρμαγεδδώνα Νέα μελέτη αποκαλύπτει άγνωστες πτώσεις αστεροειδών στη Γη τα τελευταία χρόνια Καλιφόρνια Τρεις πρώην αστροναύτες δημιούργησαν το ίδρυμα B612 που έχει ως αποστολή την καταγραφή και μελέτη διαστημικών αντικειμένων (αστεροειδείς, κομήτες κλπ) που απειλούν την Γη. Επιπλέον τα στελέχη του ιδρύματος προωθούν τρόπους αντιμετώπισης αυτών των απειλών. Το ίδρυμα ανακοίνωσε ότι οι πιθανότητες να πέσει στη Γη ένας μεγάλος αστεροειδής προκαλώντας ανυπολόγιστες καταστροφές είναι δέκα φορές μεγαλύτερες από εκείνες που αναφέρουν οι εκτιμήσεις των ειδικών. Το ίδρυμα προτείνει σε πρώτη φάση την κατασκευή ενός διαστημικού ανιχνευτή απειλητικών αστεροειδών. Οι εκρήξεις Οι ειδικοί του Β612 μελέτησαν όλα τα περιστατικά εκρήξεων που καταγράφηκαν στον πλανήτη μας, σε ξηρά και θάλασσα. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι στο διάστημα 2000-2013 στη Γη σημειώθηκαν 26 εκρήξεις που είχαν προκληθεί από αστεροειδείς. Πρόκειται για αστεροειδείς που είχαν εκραγεί είτε στα υψηλότερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης είτε σε απομονωμένες περιοχές των ωκεανών και έτσι δεν είχαν κάποιες εμφανείς τουλάχιστον επιπτώσεις. Όμως αν η μελέτη του ιδρύματος είναι σωστή τότε η έλευση αστεροειδών στον πλανήτη μας και μάλιστα αστεροειδών ικανών να προκαλέσουν μεγάλες καταστροφές είναι πολύ πιο συχνή από όσο πιστεύαμε μέχρι σήμερα. Με αυτά τα δεδομένα ο κίνδυνος της πτώσης ενός καταστροφικού αστεροειδή είναι δεκαπλάσιος από τις υπάρχουσες εκτιμήσεις. Τα δεδομένα Σύμφωνα με την μελέτη του ιδρύματος ορισμένες από αυτές τις 26 εκρήξεις που προκάλεσαν οι αστεροειδείς ήταν πολύ ισχυρές ενώ μια εξ αυτών ήταν δεκάδες φορές πιο ισχυρή από εκείνη της Χιροσίμα. «Ενας αστεροειδής με διάμετρο περίπου 40 μέτρα αν πέσει στην επιφάνεια της Γης μπορεί να καταστρέψει ολοσχερώς μια μεγάλη πόλη. Φανταστείτε ένα μεγάλο κτίριο να πέφτει από ψηλά με ταχύτητα 50 φορές μεγαλύτερη από αυτή του ήχου!» ανέφερε ο Εντ Λιου, πρώην αστροναύτης και επικεφαλής του ιδρύματος. Η μελέτη υπολόγισε και την ισχύ αυτών των 26 εκρήξεων. Κάποιες από αυτές εκρήξεις απελευθέρωσαν ενέργεια 1 κιλοτόνου, κάποιες μεγαλύτερη από αυτή ενώ υπήρξε και μια που απελευθέρωσε ενέργεια 600 κιλοτόνων. Η έκρηξη της ατομικής βόμβας στη Χιρόσιμα που κατέστρεψε την πόλη και εξόντωσε περισσότερους από 80 χιλιάδες ανθρώπους είχε ισχύ 15 κιλοτόνων. Ο δορυφόρος Οι τρεις πρώην αστροναύτες σε συνέντευξη Τύπου ανέφεραν ότι ένα πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση του κινδύνου είναι η κατασκευή ενός διαστημικού τηλεσκοπίου-ανιχνευτή αστεροειδών την κατασκευή του οποίου στηρίζει το ίδρυμα τους. Ο δορυφόρος έχει ονομαστεί Sentinel και σύμφωνα με τους τρεις αστροναύτες μπορεί να είναι έτοιμος να εκτοξευτεί το 2018. Σύμφωνα με τους αστροναύτες ο δορυφόρος αυτός θα έχει καταφέρει μέχρι το 2024 να εντοπίσει 500 χιλιάδες αστεροειδείς που αποτελούν πιθανές απειλές για τον πλανήτη μας. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=588891

Το σχέδιο της NASA για επανδρωμένη αποστολή στον Αρη Η αμερικανική υπηρεσία παρουσίασε το πλάνο της που αποτελείται από τρία στάδια μέχρι να φτάσει ο άνθρωπος στον Κόκκινο Πλανήτη Ουάσινγκτον Πρώτα συλλαμβάνουμε και μελετάμε έναν αστεροειδή. Μετά, μαθαίνουμε να καλλιεργούμε ζαρζαβατικά και να τυπώνουμε εξαρτήματα στο Διάστημα. Τελικά, και αν φτάνουν τα χρήματα, πάμε και στον Άρη. Ο διοικητής της NASA Τσαρλς Μπόλντεν παρουσίασε το σχέδιο της υπηρεσίας του για την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Κόκκινο Πλανήτη, η οποία προγραμματίζεται για τη δεκαετία του 2030. Ο πύραυλος «Αν θέλουμε να επιβιώσει το είδος μας επ΄αόριστον θα πρέπει να εξαπλωθούμε σε πολλούς πλανήτες. Πρέπει να πάμε στον Άρη, και ο Άρης θα είναι το εφαλτήριο για άλλα πλανητικά συστήματα» είπε στο συνέδριο Human 2 Mars (Άνθρωποι στον Άρη) που πραγματοποιείται στην Ουάσινγκτον. Το πρώτο βήμα θα είναι η ολοκλήρωση του πυραύλου SLS (Space Launch System), του ισχυρότερου που έχει αναπτυχθεί ποτέ, ο οποίος θα επιτρέψει αποστολές πέρα από τη χαμηλή γήινη τροχιά. Το πλήρωμα θα επιβαίνει στην κάψουλα Orion, η οποία «ετοιμάζεται για δοκιμή της θερμικής ασπίδας το φετινό Δεκέμβριο», όπως είπε ο Μπόλντεν. Από το 2018, οπότε προβλέπεται να είναι έτοιμο το σύστημα εκτόξευσης SLS, θα πραγματοποιηθεί μια σειρά πιλοτικών επανδρωμένων αποστολών στις οποίες θα δοκιμαστούν οι τεχνολογίες που απαιτούνται για ένα ταξίδι στον Άρη. Η σημαντικότερη από αυτές προγραμματίζεται για τη δεκαετία του 2020, όταν οι αστροναύτες του Orion θα επιχειρήσουν να συλλάβουν έναν μικρό αστεροειδή, χρησιμοποιώντας ένα είδος λάσου, και να τον θέσουν σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη προκειμένου να τον μελετήσουν και να φέρουν δείγματα στη Γη. H τελειοποίηση Ο Μπόλντεν, πρώην πιλότος δοκιμών που έχει πετάξει τρεις φορές με το (παροπλισμένο πλέον) διαστημικό λεωφορείο, συμπεριλαμβανομένης της αποστολής για την εκτόξευση του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble, τόνισε ότι η έξοδος του ανθρώπου στο λεγόμενο βαθύ διάστημα θα απαιτήσει την τελειοποίηση μιας σειράς τεχνολογιών. Για παράδειγμα, η NASA πρέπει να τελειοποιήσει την καλλιέργεια λαχανικών και να αναπτύξει 3D εκτυπωτές για την παραγωγή ανταλλακτικών και εξαρτημάτων επιτόπου. Επιπλέον, οι μακροχρόνιες αποστολές πέρα από τη γήινη τροχιά απαιτούν τη χρήση του Ηλιακού-Ηλεκτρικού Συστήματος Προώθησης -ενός κινητήρα που λειτουργεί με ηλιακή ενέργεια και ωθεί το σκάφος εκτοξεύοντας έναν πίδακα ιονισμένου αερίου. Τέτοιοι κινητήρες έχουν χρησιμοποιηθεί μέχρι σήμερα μόνο σε μικρές, ρομποτικές αποστολές. Οι πόροι Πέρα όμως από τις τεχνικές δυσκολίες, υπάρχει και το θέμα της χρηματοδότησης, για την οποία ο Μπόλντεν άφησε να εννοηθεί ότι είναι ανεπαρκής. «Με κάποια αύξηση στον προϋπολογισμό της NASA, θα μπορέσουμε να πάμε στον Άρη τη δεκαετία του 2030» είπε. Η αύξηση των κονδυλίων απαιτεί όμως έγκριση του Κογκρέσου, η οποία δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη. Όπως επισημαίνει η Washington Post. To Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου σημείωνε πέρυσι ότι η βελτίωση της διαστημικής τεχνολογίας περιορίζει την ανάγκη για επανδρωμένες αποστολές, και η κατάργηση του προγράμματος Ανθρώπινης Διαστημικής Εξερεύνησης της NASA θα εξοικονομούσε 73 δισ. δολάρια σε βάθος δεκαετίας. Ακόμα όμως κι αν δεν πραγματοποιηθεί στις αρχές της δεκαετίας του 2030, η πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη κάποτε θα ξεκινήσει, δεδομένου ότι είναι ο απώτερος στόχος της διαστημικής στρατηγικής που παρουσίασε το 2010 η κυβέρνηση του Μπαράκ Ομπάμα. Το σχέδιο αυτό αντικατέστησε τα σχέδια του προκατόχου του Ομπάμα Τζορτζ Μπους, ο οποίος είχε θέσει ως στόχο την επιστροφή των Αμερικανών στη Σελήνη την επόμενη δεκαετία. http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=589017

46; Μαλλον 6 δις. χρονων εννοει. Εννοει 4.6 δισ. Ξεχασανε να βαλουν την τελεια ενδιαμεσα και ξεχασα να το διορθωσω εγω. Τοση ειναι η ηλικια του ηλ. συστ.

Ας βάλουμε ένα ιστιοφόρο στον Τιτάνα Τα μεγάλα φεγγάρια σε τροχιά γύρω από τους γίγαντες αερίου στο ηλιακό σύστημά μας, έχουν λάβει μεγαλύτερη προσοχή τα τελευταία χρόνια. Ο Τιτάνας, το μεγαλύτερο φεγγάρι του Κρόνου, είναι ο μόνος φυσικός δορυφόρος που είναι γνωστός ότι στεγάσει μια παχιά ατμόσφαιρα. Η επιφάνεια, αποκαλύπτεται εν μέρει από τον ανιχνευτή του Cassini, που σμιλεύτηκε από τις λίμνες και τα ποτάμια. Υπάρχει ενδιαφέρον για την περαιτέρω διερεύνηση του Τιτάνα, αλλά αυτό είναι δύσκολο από την τροχιά, επειδή φαίνεται μέσα από την πυκνή ατμόσφαιρα και είναι δύσκολο. Πετώντας σε τροχιά από τον Τιτάνα, έχει συζητηθεί σε όλο το διαδίκτυο (μερικές φορές απερίσκεπτα), και αυτό ήταν ακόμα ένα από τα θέματα που αντιμετωπίζονται από το εξαιρετικά δημοφιλές κόμικ, XKCD. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει το πρόβλημα της τροφοδοσίας προώθησης. Οι απαιτήσεις ισχύος για την πτήση είναι πολύ ελάχιστες στον Τιτάνα, έτσι ώστε τα ηλιακά φτερά θα μπορούσαν να λειτουργήσουν. Αλλά ο Τιτάνας παρουσιάζει επίσης μια εναλλακτική λύση: Την ιστιοπλοΐα. Το ίδιο το πανί θα δέχεται λιγότερο αέρα, κατά μέσο όρο, στον Τιτάνα από τη στη Γη. Η μέση ταχύτητα ανέμου στον Τιτάνα φαίνεται να είναι περίπου 3 μέτρα / δευτ., σύμφωνα με το Cassini, αν και θα μπορούσε να είναι υψηλότερη για τις λίμνες. Μέση ταχύτητα του ανέμου πάνω από τους ωκεανούς της Γης είναι πιο κοντά στα 6,6 μέτρα / δευτ.. Όμως, η ατμόσφαιρα του Τιτάνα είναι επίσης περίπου 4 φορές πυκνότερη από της Γης, και οι δύο, άνωση και οπισθέλκουσα, είναι ανάλογη με την πυκνότητα του υγρού. Συνολικά, αυτό σημαίνει ότι η συνολική δύναμη του ρευστού στο πανί θα είναι περίπου 83% απ' ότι τι θα δεχόταν στη Γη, όλα τα άλλα είναι ίσα, τα οποία ίσως να επαρκούν. Θα υπάρξει μια ασφάλιση για την απόδοση και το μέγεθος του πανιού, και έτσι ίσως θα πρέπει να επωφεληθούν από το κύτος χαμηλής τριβής για να εξετάσουν τα σχήματα με μεγαλύτερη σταθερότητα που μπορεί να στεγάσουν ένα μεγαλύτερο, πιο ψηλό (και πιθανώς υψηλή αναλογία διαστάσεων) πανί. Αυτό είναι αρκετά κερδοσκοπικό, βέβαια, αλλά παρέχει μια διασκεδαστική άσκηση και ίσως προσφέρει έμπνευση, όπως φανταζόμαστε για ψηλά ρομποτικά σκάφη να πλέουν σιωπηλά στις λίμνες του Τιτάνα. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_192.html

Μικρότερο άλμα ταχύτητας του πάλσαρ προκαλείται από τα δισεκατομμύρια υπέρ-ρευστων Μια ομάδα αστρονόμων, συμπεριλαμβανομένων, Δανάη Αντωνοπούλου και Anna Watts από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ, ανακάλυψαν ότι η απότομη ταχύτητα των αλμάτων στην περιστροφική ταχύτητα των πάλσαρ έχουν ένα ελάχιστο μέγεθος, και ότι δεν προκαλείται από την απότομο αλλαγή μεταφοράς και μετατόπιση μόνο μιας υπο-επιφάνειας υπέρ-ρευστής δίνης, αλλά από δισεκατομμύρια. Το αποτέλεσμα αυτό είναι σημαντικό για την κατανόηση της συμπεριφοράς της ύλης σε ακραίες συνθήκες, ενώ έχει δημοσιεύσει αυτή την εβδομάδα στο περιοδικό Monthly Notices της Βασιλικής Αστρονομικής Εταιρείας. Τα πάλσαρ είναι περιστρεφόμενα άστρα νετρονίων - απομεινάρια των μεγάλων άστρων που τελειώνουν τη ζωή τους σε εκρήξεις σουπερνόβα. Ενεργούν σαν κοσμικές ακτίνες των οποίων οι "φάροι" σαρώσουν το Σύμπαν. Η ταχύτητα περιστροφής τους μειώνεται στο χρόνο, αλλά μπορεί να αυξηθεί απότομα σε σπάνια γεγονότα που ονομάζονται δυσλειτουργίες. Αυτές οι δυσλειτουργίες που προκαλούνται από την απότομη αλλαγή και μετατόπιση των δινών που συνδέουν την κρούστα με το μείγμα των σωματιδίων που περιέχουν τα υπέρ-ρευστά νετρόνια κάτω από την κρούστα. Η μικρότερη ανωμαλία, είναι πιθανόν να προκαλείται από την απότομη αλλαγή και την κίνηση των δισεκατομμυρίων δινών. «Παραδόξως, κανείς δεν προσπάθησε να καθορίσει ένα κατώτερο όριο για το μέγεθος πριν την ανωμαλία. Πολλοί θεωρούν, ότι το μικρότερο πρόβλημα θα πρέπει να προκαλείται από μία μόνο απότομη αλλαγή δίνης. Το μικρότερο πρόβλημα είναι σαφώς πολύ μεγαλύτερο από ό, τι περιμέναμε», λέει η Δανάη Αντωνοπούλου από το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ (UVA). http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_6240.html

Ενδείξεις μετεωριτών για την πρώιμη ατμόσφαιρα του Άρη Γεωλόγοι που ανέλυσαν 40 μετεωρίτες που έπεσαν στη Γη από τον Άρη, ξεκλείδωσαν μυστικά της Αρειανής ατμόσφαιρας κρυμμένα στις χημικές "υπογραφές" από αυτά τα αρχαία πετρώματα. Η μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στις 17 Απριλίου στο περιοδικό Nature, δείχνει ότι η ατμόσφαιρα του Άρη και της Γης αποκλίνει σημαντικά πολύ νωρίς στην εξέλιξη 46 δις χρόνων του ηλιακού μας συστήματος. Τα αποτελέσματα θα βοηθήσουν τα επόμενα βήματα του οδηγού ερευνητών στην κατανόηση, αν υπάρχει ζωή, ή υπήρξε ποτέ, στον Άρη και πώς το νερό, που απουσιάζει τώρα από την επιφάνεια του Άρη-συνέρρεε στο παρελθόν. Στους Αρειανούς μετεωρίτες, προήλθε θείο από λιωμένο βράχο ή μάγμα, το οποίο ήρθε στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια ηφαιστειακών εκρήξεων. Ηφαίστεια εκρήγνυνται και το διοξείδιο του θείου ανεβαίνει προς την ατμόσφαιρα, όπου αλληλεπιδρά με το φως, αντιδρά με άλλα μόρια, και μένει στην επιφάνεια. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι χημικές αντιδράσεις που περιλαμβάνουν θείο στην ατμόσφαιρα του Άρη, ήταν διαφορετικές από εκείνες που έλαβαν χώρα στις αρχές της γεωλογικής ιστορίας της Γης. Αυτό υποδηλώνει την πρώιμη ατμόσφαιρα των δύο πλανητών που ήταν πολύ διαφορετικές, είπε ο Franz. http://to-new-sas.blogspot.gr/2014/04/blog-post_5861.html

Σπάνια έκλειψη στο δυαδικό αστρικό σύστημα ΚΟΙ 3278 Αστρονόμοι του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον παρατήρησαν για πρώτη φορά ένα σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο κατά το οποίο η έκλειψη σε ένα δυαδικό αστρικό σύστημα οδηγεί στην αύξηση της λαμβανόμενης ακτινοβολίας. Το φαινόμενο είχε προβλέψει το 1973 ο Ελβετός αστρονόμος Αντρέ Μέντερ, ο οποίος εφάρμοσε τη γενική θεωρία της σχετικότητας για την περίπτωση των συστημάτων με δύο αστέρες. Σύμφωνα με τη θεωρία του Αϊνστάιν η παρουσία μεγάλης μάζας σε μία περιοχή προκαλεί κύρτωση στις ακτίνες του φωτός που τη διανύουν. Συνεπώς εάν ένα μικρό αλλά βαρύ άστρο παρεμβληθεί μπροστά από το συνοδό του σε ένα δυαδικό σύστημα, λειτουργεί ως βαρυτικός φακός ενισχύοντας την προσλαμβανόμενη ακτινοβολία. Την ανακάλυψη έκανε τυχαία ο Ίθαν Κρουζ, ερευνητής του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον ο οποίος ασχολείται κατά κύριο λόγο με την εύρεση εξωπλανητών. Συγκεκριμένα, το Δεκέμβριο του 2013 ο Κρουζ είχε επικεντρωθεί στα δεδομένα από το διαστημικό τηλεσκόπιο Κέπλερ εστιάζοντας στο άστρο ΚΟΙ 3278, το οποίο αρχικά φαινόταν πως φιλοξενεί έναν πλανήτη. Η μέθοδος για την ανακάλυψη εξωπλανητών έγκειται στην καταγραφή των περιοδικών διακυμάνσεων στην ακτινοβολία ενός άστρου: όταν ένας πλανήτης παρεμβάλλεται μεταξύ του άστρου και του παρατηρητή, η ακτινοβολία που λαμβάνει ο παρατηρητής φαίνεται μειωμένη. Εάν αυτή η μείωση παρατηρείται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σημαίνει πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κινείται ένας πλανήτης γύρω από αυτό το άστρο. Στο ΚΟΙ 3278 ωστόσο, η διακύμανση της ακτινοβολίας ήταν περιοδική αλλά ο Κρουζ δεν κατέγραψε μείωση αλλά αντίθετα μία ανεπαίσθητη αύξηση της ακτινοβολίας κατά 0.1% κάθε 88 ημέρες, η οποία διαρκούσε περίπου πέντε ώρες. Σύμφωνα με την επακόλουθη ανάλυση των δεδομένων η διακύμανση αυτή δεν οφείλεται σε κάποιον πλανήτη αλλά σε ένα λευκό νάνο, ένα μικρό και πυκνό αστέρι στα τελευταία στάδια της ζωής του δηλαδή ο οποίος απαρτίζει μαζί με το ΚΟΙ 3278 ένα δυαδικό αστρικό σύστημα. «Είναι μία πολύ ευχάριστη έκπληξη, δεν περίμενα πως κάτι τέτοιο θα βρισκόταν στη διάρκεια της ζωής μου», δήλωσε ο Μέντερ, 72 ετών σήμερα. Η ανακάλυψη αναμένεται να πυροδοτήσει την έρευνα για άλλα παρόμοια αντικείμενα τα οποία μπορούν να περιλαμβάνουν ακόμη πιο εξωτικά αντικείμενα, όπως αστέρες νετρονίων ή μαύρες τρύπες. Τέτοια συστήματα θα μπορούσαν να δώσουν περισσότερες πληροφορίες για τη φύση των αντικειμένων αυτών. Η έρευνα δημοσιεύεται στο επιστημονικό περιοδικό Science. http://physicsgg.me/2014/04/19/%CF%83%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%AD%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%88%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CF%85%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CF%8D/