«Ανεξάρτητοι» πλανήτες αιωρούνται στο σύμπαν

[Captain Kerk]

«Ανεξάρτητοι» πλανήτες αιωρούνται στο σύμπαν

Ιάπωνες αστρονόμοι ισχυρίζονται πως εντόπισαν πλανήτες οι οποίοι δεν βρίσκονται σε τροχιά γύρω από κανένα άστρο.

 

«Ανεξάρτητους» πλανήτες, οι οποίοι δεν περιστρέφονται γύρω από κανένα άστρο, ισχυρίζονται πως εντόπισαν Ιάπωνες αστρονόμοι σε άρθρο τους στο περιοδικό Nature.

 

Συγκεκριμένα, στο άρθρο αναφέρεται πως έχουν εντοπίσει 10 πλανήτες στο μέγεθος του Δία οι οποίοι δεν υπάγονται σε κανένα ηλιακό σύστημα. Επίσης, εικάζεται πως τέτοια αντικείμενα είναι εξαιρετικά κοινά σε όλο το γαλαξία- σχεδόν όσο κοινά είναι τα άστρα.

 

Τα σώματα αυτά εντοπίστηκαν λόγω της καμπύλωσης του φωτός πιο μακρινών άστρων- ένα φαινόμενο που αποκαλείται «gravitational microlensing» : αντικείμενα αρκετά μεγάλης μάζας μπορούν να προκαλέσουν καμπύλωση του φωτός (όπως προέβλεψε ο Αϊνστάιν). Εάν ένα μεγάλο αντικείμενο «περάσει» μπροστά από ένα μεγάλο άστρο που βρίσκεται στο φόντο του οπτικού πεδίου του παρατηρητή, λειτουργεί ως «φακός» (lens), καμπυλώνοντας και παραμορφώνοντας το φως του άστρου, με αποτέλεσμα η λάμψη του να φαίνεται δυνατότερη.

 

Οι ερευνητές εξέτασαν δεδομένα παρατήρησης της κεντρικής περιοχής του γαλαξία μας και βρήκαν στοιχεία για την ύπαρξη 10 πλανητών μεγέθους αντιστοίχου του Δία εντός μίας περιοχής 10 AU (Astronomical Units). Ένα AU αντιστοιχεί στην απόσταση μεταξύ της Γης και του Ήλιου. Περαιτέρω αναλύσεις έδειξαν ότι τα περισσότερα από αυτά τα σώματα δεν αποτελούσαν «ακολούθους» κάποιου άστρου.

 

Λόγω του αριθμού των αντικειμένων που εντοπίστηκαν στην εν λόγω περιοχή, οι αστρονόμοι της ομάδας πιστεύουν πως τέτοιου είδους πλανήτες είναι εξαιρετικά συχνό φαινόμενο στο γαλαξία μας- ίσως πιο συχνό και από την παρουσία άστρων όπως ο Ήλιος.

 

«Η παρουσία 'ελεύθερων' πλανητών τέτοιου είδους είναι αναμενόμενη, λόγω της θεωρίας σχηματισμού πλανητών. Το εντυπωσιακό στην όλη υπόθεση είναι η συχνότητά τους» είπε σχετικά ο καθηγητής Τακαχίρο Σούμι, του πανεπιστημίου της Οζάκα.

 

Βάσει της αστρονομικής ορολογίας, «πλανήτες» θεωρούνται σώματα τα οποία βρίσκονται σε τροχιά γύρω από ένα άστρο, οπότε, από «τεχνικής» πλευράς, τα σώματα τα οποία εντόπισαν οι Ιάπωνες επιστήμονες δεν χαρακτηρίζονται ως «πλανήτες».

 

Η κυρίαρχη υπόθεση σχετικά με το σχηματισμό τους είναι πως σχηματίστηκαν εντός ηλιακών συστημάτων, από τα οποία «απέδρασαν» λόγω ισχυρών βαρυτικών δυνάμεων.

 

 

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathciv_1_19/05/2011_391398

 

http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-13416431

[nikk2875]

Ενδιαφέρον άρθρο, αλλά σίγουρα δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Αν απέδρασαν λόγω βαρυτικών δυνάμεων πως μετά απελευθερώθηκαν από τις δυνάμεις αυτές? Κινούνται σε τυχαίες πορείες ή με παρόμοιο τρόπο? Πως και δεν έχουν παγιδευτεί στη βαρύτητα τόσων άλλων άστρων? Έχει ψωμί η υπόθεση!

[Tsaprazi]

Αν απέδρασαν λόγω βαρυτικών δυνάμεων πως μετά απελευθερώθηκαν από τις δυνάμεις αυτές?

 

Δε γνωρίζω αν μπορεί να γίνει συσχετισμός, ούτε καν εάν έχει νόημα αυτό στο οποίο θα αναφερθώ. Πρόσφατα όμως, αναζητώντας κάποιες λεπτομέρειες για τα ημιαποχωρισμένα διπλά συστήματα αστέρων,

διάβασα ότι λόγω ισχυρών παλιρροϊκών δυνάμεων, ανάμεσα σε σώματα με μεγάλη μάζα, είναι δυνατόν το ένα από αυτά, να αποκτήσει αρκετή ενέργεια, ώστε να διαφύγει του συστήματος και να εκσφενδονιστεί πέρα από το μαγνητικό πεδίο του συνοδού αστέρα του. Αναρωτιόμουν μήπως κάτι παρόμοιο σε λογική μπορούσε να εφαρμοστεί και σε τέτοιες περιπτώσεις, λαμβάνοντας υπ' όψιν ότι η μάζα των "νέων" αυτών πλανητών είναι περίπου ίση με αυτή του Δία και συνεπώς, αρκετά μεγάλη, ώστε να αλληλεπιδράσει με τον αστέρα γύρω από τον οποίο περιφερόταν αρχικά.

 

Κινούνται σε τυχαίες πορείες ή με παρόμοιο τρόπο?

 

Οπότε, σύμφωνα με τον παραπάνω συλλογισμό, εάν αποχωρίστηκαν βίαια από το μητρικό τους άστρο είναι δύσκολο να ακολουθήσουν παρόμοιες τροχιές, εάν δεν έχουν πηγή βαρυτικού δυναμικού γύρω από την οποία θα διαγράφουν την πορεία τους.

 

Πως και δεν έχουν παγιδευτεί στη βαρύτητα τόσων άλλων άστρων?

 

Συνδεόμενη με την παραπάνω ερώτηση, η μέση απόσταση μεταξύ των αστέρων, υπολογίζεται περίπου στα 4 έτη φωτός. Αναφερόμενοι σε σώματα με μεγάλη διάμετρο και μεγάλη εμβέλεια βαρυτικής δύναμης, γεγονός που περιορίζει τη μέση απόσταση το πρώτο για ευνόητους λόγους και το δεύτερο επειδή δε θα μπορούσε να σχηματιστεί δεύτερος αστέρας μέσα στο βαρυτικό πεδίο ενός άλλου, αφού θα συνθλίβονταν. Ας φανταστούμε λοιπόν πόσο μεγαλύτερη θα είναι η μέση απόσταση μεταξύ ενός πλανήτη και ενός αστέρα και ας αναλογιστούμε ότι η ταχύτητά του θα είναι σχετικά μικρή για να διανύσει αυτήν την απόσταση σε ένα ανθρωπίνως αντιληπτό χρονικό διάστημα.

 

Ίσως θα μπορούσε να μας διαφωτίσει ο Heal όμως, γιατί όλα τα παραπάνω είναι απλά υποθέσεις.

[White_Dwarf]

Πάντως αν αποδειχθεί ο Ιμανουελ Βελικόφσκι το είχε αναφέρει στο γνωστό του βιβλίο'''Worlds in Collision''...Πιστεύω όπως και να έχει είναι πάρα πολυ ενδιαφέρον και στο μέλλον θα γίνει ακόμα πιο πολύ.

[ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ ΛΕΩΝ]

Αυτο που μου φαινεται δυσκολο,ειναι να ξεχωρισει κανεις αν οντος ειναι πλανητες(δηλαδη δημιουργηθηκαν σε πρωτοπλανητικο δισκο και απεδρασαν απο τη βαρυτητα του αστερα)η αν ειναι κρυοι(θερμοκρασιας μερικων εκατονταδων βαθμων )καφε νανοι,οι οποιοι εχουν μαζα παραπλησια των μεγαλων πλανητων που εχουμε βρει.

[Captain Kerk]

Ψάχνοντας βρήκα αυτό οπού στην σελίδα 130 αναφέρει για τους ''ελεύθερους'' πλανήτες και πιθανολογεί πως μάλλον δεν δημιουργηθήκαν με το συνήθη τρόπο σχηματισμού ηλιακών - πλανητικών συστημάτων.

 

http://www.as.utexas.edu/astronomy/education/spring07/scalo/secure/PapaloizouTerquem06PlanForm.pdf

[Δροσος Γεωργιος]

Ορφανοί πλανήτες δραπετεύουν από τον Γαλαξία όσο ταχύτερα μπορούν.

Πριν από επτά χρόνια, οι αστρονόμοι έμειναν έκπληκτοι όταν ανακάλυψαν αδέσποτα άστρα που απομακρύνονται από τον Γαλαξία μας με ταχύτητα γύρω στα 2,4 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα. Τώρα, Αμερικανοί ερευνητές υπολογίζουν ότι υπάρχουν πλανήτες που αποσπώνται από τα μητρικά τους άστρα και ταξιδεύουν προς το διαγαλαξιακό κενό με ακόμα μεγαλύτερες ταχύτητες, έως και 30 εκατομμύρια εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα.

«Αν εξαιρέσει κανείς τα υποατομικά σωματίδια, δεν γνωρίζω να υπάρχουν ταχύτερα αντικείμενα στο Γαλαξία» σχολιάζει ο Άινταν Γκίνσμπουργκ του Κολεγίου Ντάρτμαουθ, επικεφαλής της νέας μελέτης.

Ο μηχανισμός που εκσφενδονίζει αυτούς τους οφανούς πλανήτες είναι ο ίδιος με αυτόν που δημιουργεί τα αδέσποτα άστρα. Όλα αρχίζουν όταν ένα δυαδικό σύστημα, αποτελούμενο από δύο άστρα σε τροχιά το ένα γύρω από το άλλο, πλησιάζει μια μαύρη τρύπα μεγάλης μάζας.

Το δυαδικό σύστημα τελικά διαλύεται από την ακραία βαρυτική έλξη της μαύρης τρύπας. Το ένα από τα δύο άστρα συλλαμβάνεται από το βαρυτικό πεδίο και τίθεται σε τροχιά γύρω από τη μαύρη τρύπα, ενώ το δεύτερο εκσφενδονίζεται μακριά.

Αν αυτό το δεύτερο άστρο διαθέτει πλανήτες, η βαρυτική επίδραση της μαύρης τρύπας μπορεί να τα αποσπάσει και να τα εκτινάξει στο διαγαλαξιακό κενό.

Μελετώντας προσομοιώσεις στον υπολογιστή, η ομάδα του Δρ Γκίνσμπεργκ εκτιμά ότι ο μέσος ορφανός πλανήτης εκσφενδονίζεται με ταχύτητα από 11 έως 16 εκατ. χιλιόμετρα την ώρα. Τα μοντέλα όμως έδειξαν ότι, κάτω από ιδανικές συνθήκες, οι πλανήτες μπορούν να επιταχυνθούν μέχρι τα 30 εκατομμύρια χιλιόμετρα την ώρα.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί οι ορφανοί πλάνητες είναι πολύ αμυδροί, μακρινοί και σπάνιοι για να γίνουν αντιληπτοί από τα σημερινά όργανα.

Δεδομένου όμως ότι σήμερα είναι εφικτή η ανακάλυψη πλανητών που κινούνται σε μικρή απόσταση από τα μητρικά τους άστρα, οι αστρονόμοι ελπίζουν τουλάχιστον να ανακαλύψουν πλανήτες σε τροχιά γύρω από αδέσποτα άστρα, πριν προλάβουν να χαθούν στο διαγαλαξιακό κενό.

Η μελέτη έχει γίνει δεκτή για δημοσίευση στη βρετανική επιθεώρηση Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.